Movies Ltd

Και ξερό ψωμί!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένας κομήτης στον βερολινέζικο νυχτερινό ουρανό

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 21 Ιανουαρίου του 1959 στην πόλη Στάρνμπεργκ της Βαυαρίας, Γερμανός σκηνοθέτης. Ξεκίνησε την καριέρα του ως σεναριογράφος, ενώ ως σκηνοθέτης γνώρισε επιτυχία με την τρίτη ταινία του, το «Die Unberührbare» (No Place To Go, 2000), ένα πολύ προσωπικό πορτρέτο της μητέρας του, που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες και κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στα γερμανικά κινηματογραφικά βραβεία «Lola». Τούτη είναι η πρώτη του ταινία που προβάλλεται εμπορικά στη χώρα μας. Η μοναδική άλλη του ταινία που είδαμε στην Ελλάδα, στο πλαίσιο κάποιου φεστιβάλ, ήταν το «Ξέφρενη ζωή» (Elementarteilchen/ Atomised, 2006), κινηματογραφική μεταφορά του σπουδαίου βιβλίου «Στοιχειώδη σωματίδια» του Michel Houellebecq, που προβλήθηκε τον Μάιο εκείνης της χρονιάς στο Berlinale in Athens!

Η ταινία θα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2020, που τελικά ματαιώθηκε λόγω της πανδημίας – πάντως, έχει τη σφραγίδα της επίσημης επιλογής του φεστιβάλ. Τελικά, η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2020 στο φεστιβάλ του Αμβούργου. Στη Γερμανία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες την 1η του Οκτώβρη του 2020 ενώ η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2020.

Η υπόθεση: Όταν το 1967 ο 22χρονος Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ αναλαμβάνει τη θεατρική σκηνή του Anti-Theatre του Μονάχου, κανείς δεν υποψιάζεται ότι αυτός ο αυθάδης τύπος θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς σκηνοθέτες. Το πάθος και ο δυναμισμός του ελκύουν ένα τσούρμο αφοσιωμένων θαυμαστών. Σαν να το αισθάνεται ότι δεν έχει πολύ καιρό μπροστά του, γυρίζει μανιωδώς τη μια ταινία μετά την άλλη. Ταινίες του ανοίγουν στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου και λατρεύονται ή μισιούνται από κοινό, κριτικούς και συναδέλφους. Η οργή του μαζί με την βαθιά επιθυμία του για αγάπη, τον κάνουν τον πιο σημαντικό και ριζοσπαστικό σκηνοθέτη, ένα enfant terrible.

Η άποψή μας: «Φράνσις Φορντ Κόπολα/ Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ/ και ξερό ψωμί», που έλεγε κάποτε και ο συχωρεμένος ο Τζιμάκος. Το Enfant Terrible αποπειράται να περάσει στην ιστορία ως η απόλυτη κινηματογραφική βιογραφία του Rainer Werner Fassbinder. Του (κυριολεκτικά) τρομερού παιδιού του γερμανικού κινηματογράφου. Στις 31 Μαΐου θα συμπλήρωνε το 77ο έτος της ηλικίας του. Ήδη έχουν περάσει περισσότερα χρόνια (40) από όσα έζησε συνολικά (37). Πέθανε από overdose ναρκωτικών το 1982. Κι όμως, στον τόσο σύντομο βίο της ζωής του, κατόρθωσε να γυρίσει 21 ολόκληρες ταινίες μεγάλου μήκους. Σε πολλές περιόδους της καριέρας του γύριζε δύο ταινίες ανά έτος. 

Ήταν πολυσύνθετος: εκτός από τη σκηνοθεσία και το σενάριο ήταν πολλές οι φορές που πρωταγωνιστούσε στις ταινίες του, έκανε το μοντάζ και τη διεύθυνση φωτογραφίας. Υπερδραστήριος, σκηνοθετούσε και για την τηλεόραση (ποιος μπορεί να ξεχάσει το περίφημο «Berlin Alexanderplatz»;) αλλά και για το θέατρο, ενώ έπαιζε και σε ταινίες άλλων σκηνοθετών! Ανοιχτά αμφιφυλόφιλος, σε εποχές όπου οποιαδήποτε γκέι υπόνοια μπορούσε να καταστρέψει καριέρες, προκλητικός, ασυμβίβαστος, διένυσε πολύ μεγάλη διαδρομή από τότε που η πρώτη του ταινία, το «Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο» έφαγε γιούχα στο φεστιβάλ Βερολίνου όπου προβλήθηκε μέχρι την τελευταία του, τον «Καβγατζή», όντας πλέον παγκόσμια αναγνωρισμένος. Αν διάλεγα τρεις του ταινίες για να πάρει κανείς μια ιδέα του ποιος ήταν ο Fassbinder, θα διάλεγα τις εξής: «Ο Έλληνας γείτονας» (Katzelmacher, 1969), «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» (Angst essen Seele auf, 1974) και «Ο γάμος της Μαρία Μπράουν» (Die Ehe der Maria Braun, 1979). Έκανε διάσημη την Hanna Schygulla, σε ταινίες του έπαιζαν εραστές του και λάτρευε την κοκαΐνη. 

Ο Oskar Roehler είναι ο σκηνοθέτης εκείνος που αναλαμβάνει το τιτάνιο έργο να χωρέσει μια τόσο γεμάτη ενέργεια προσωπικότητα, που μία μέρα της χωρούσε ολόκληρες ζωές κοινών θνητών, σε μια ταινία δύο ωρών και κάτι. Και τα καταφέρνει – όχι περίφημα, αλλά σφαιρικά, χωρίς να υπερτονίζει τα θετικά, χωρίς να αποκρύπτει τα αρνητικά. Εδώ κατάφερε να μετατρέψει σε ταινία – εξαιρετική μάλιστα – τα «Στοιχειώδη σωματίδια» του Μισέλ Ουελμπέκ (ψαχτείτε, πρόκειται για σπουδαίο βιβλίο, που έγινε πολύ δυνατή ταινία). Στο φιλμ του ο Roehler μιμείται – με μεγάλη επιτυχία – το κλίμα και την αισθητική των ταινιών του Fassbinder. 

Είναι μια αισθητική επιλογή που κουβαλάει μεγάλο ρίσκο. Γιατί να τοποθετήσεις τον βιογραφούμενο σε ένα σύμπαν που ομοιάζει σε εκείνο των ταινιών του; Είναι σαφέστατα φόρος τιμής. Κάποιοι, μπορεί να παρεξηγήσουν. Ας είναι... Χωρίς κανένα εξωτερικό γύρισμα και με τα εσωτερικά να γυρίζονται σαν σε θεατρικό, με τους τοίχους ζωγραφισμένους (εδώ μια βιβλιοθήκη, εκεί ένα καλοριφέρ) ο σκηνοθέτης δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετεί τον larger than life μοναδικό πρωταγωνιστή της ταινίας του. Κι ευτυχεί να τον υποδυθεί με παραδειγματική ερμηνεία ο (πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Fassbinder) Oliver Masucci, ο Ούλριχ Νίλσεν από το «Dark» και δίδυμος αδελφός σε μια άλλη ζωή του Mads Mikkelsen. 

Δεν κάνει αγιογραφία ο σκηνοθέτης. Ίσα ίσα. Και πετυχαίνει να συλλάβει την μεγάλη αντίφαση του Fassbinder, ενός ανθρώπου τόσο τυραννικού, στα όρια του σαδισμού, και τόσο ευαίσθητου συνάμα. Τόσο αλλοπρόσαλλου, τόσο παθιασμένου, τόσο αυτοκαταστροφικού, τόσο... τοξικού για πολλούς από τους γύρω του: να σημειώσουμε πως οδήγησε δύο από τους εραστές του σε αυτοκτονία. Δεν ξέρω κατά πόσο η ταινία θα εκτιμηθεί από ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε για τον Fassbinder. Ίσως να νιώσουν μέχρι και αποστροφή για αυτό το πορτρέτο του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου πάντως, που αν ζούσε σήμερα, αν δραστηριοποιούνταν σήμερα, αν έκανε όσα έκανε τότε, τώρα, θα έτρωγε x από την cancel culture που τυραννικά (μας) έχει επιβληθεί, ως μια άλλη μορφή ολοκληρωτισμού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!

Στην ταινία Έγκλημα Στον Νείλο (Death On The Nile), που σκηνοθετεί ο Matthew Vaughn, σε σενάριο του Michael Green που έχει διασκευάσει την φημισμένη νουβέλα της Agatha Christie, βρίσκουμε τον διάσημο Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό να ταξιδεύει στην Αίγυπτο με ένα εντυπωσιακό ατμόπλοιο. Όταν ο φαινομενικά τέλειος και ειδυλλιακός μήνας του μέλιτος ενός ζευγαριού διακόπτεται απότομα από βίαιους θανάτους, το ταξίδι του Πουαρό μετατρέπεται σε περιπέτεια, καθώς καλείται να ανακαλύψει για ακόμη μια φορά τον δολοφόνο. Πολλαπλά θύματα, πολλαπλοί δολοφόνοι και το ακροατήριο να προσπαθεί να μαντέψει μέχρι τελευταία στιγμή τη συγκλονιστική αλήθεια. Η ταινία επανενώνει την ομάδα παραγωγής της παγκόσμιας επιτυχίας του 2017 Έγκλημα στο Orient Express, με πρωταγωνιστή τον πέντε φορές προτεινόμενο για Oscar Kenneth Branagh ως τον εμβληματικό Ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό.

Το καστ αποτελείται από σωρεία αστέρων μεγέθους των Tom Bateman, Annette Bening, Russell Brand, Ali Fazal, Dawn French, Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey, Sophie Okonedo, Jennifer Saunders, Rose Leslie, Letitia Wright, με την παραγωγή της 20th Century Fox να δίνει στην δημοσιότητα μια σειρά από προωθητικά πόστερς των βασικότερων χαρακτήρων της πλοκής.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 10 Φεβρουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

"Υπέροχοι" ληστές και τα κουλουβάχατα της Ιστορίας

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η θεωρία των άκρων... στα άκρα!

Ο Matthew De Vere Drummond, που εργάζεται με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Matthew Vaughn, γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου του 1971 στο Λονδίνο. Είναι ο ευτυχής σύζυγος της Claudia Schiffer εδώ και σχεδόν 20 χρόνια κι έχει μαζί της τρία παιδιά! Ήταν ο κουμπάρος του Guy Ritchie στον γάμο του με την Madonna. Ήταν ο παραγωγός σε τρεις ταινίες του Guy Ritchie: «Δυο καπνισμένες κάνες» (Lock, Stock and Two Smoking Barrels, 1998), «Η αρπαχτή» (Snatch, 2000) και «Η κυρία και ο ναύτης» (Swept Away, 2002). Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Οι προηγούμενες ταινίες της φιλμογραφίας του είναι οι εξής: «Χάπια, σφαίρες & 2.000.000 λίρες» (Layer Cake, 2004), «Αστερόσκονη» (Stardust, 2007), «Kick-Ass» (2010), «X-Men: Η πρώτη γενιά» (X-Men: First Class, 2011), «Kingsman: Η μυστική υπηρεσία» (Kingsman: The Secret Service, 2014) και «Kingsman: Ο χρυσός κύκλος» (Kingsman: The Golden Circle, 2017).

Με το Ο Άνθρωπος του Βασιλιά: Το Ξεκίνημα ο Vaughn φαίνεται να κλείνει την τριλογία των Kingsman, καθώς οι δύο επόμενες προγραμματισμένες ταινίες του δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς, μιας που (σύμφωνα με το imdb) θα είναι, το «Argylle» (που θα βγει λογικά μέσα στο 2022) και το «Courage», το οποίο απλά έχει ανακοινωθεί ως πρότζεκτ, χωρίς επιπλέον στοιχεία. Τούτη η ταινία ήταν αρχικά να βγει στις αίθουσες στις 15 Νοεμβρίου του 2019. Λόγω της πανδημίας, η ημερομηνία εξόδου της άλλαξε πολλές φορές: 14 Φεβρουαρίου 2020, μετά, 18 Σεπτεμβρίου 2020, μετά, 12 Φεβρουαρίου 2021, μετά Αύγουστο του 2021 για να κάνει τελικά παγκόσμια πρεμιέρα στις 22 Δεκεμβρίου του 2021 στις ΗΠΑ (ημέρα γενεθλίων του πρωταγωνιστή της, Ralph Fiennes, που έκλεισε τα 59), στο Boxing Day στη Μεγάλη Βρετανία και στις 6 Ιανουαρίου του 2022 στην Ελλάδα.

Η υπόθεση: Ενώ ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βρετανός αριστοκράτης Ορλάντο Όξφορντ έχει να αντιμετωπίσει δύο πολύ μεγάλες προκλήσεις. Από τη μία, ως γνήσιος πασιφιστής, προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την έναρξη του διαφαινόμενου πολέμου, προασπιζόμενος τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας. Με τη βοήθεια του σωματοφύλακά του, του Σόλα, και της οικονόμου του, της Πόλι, φτιάχνει ένα δίκτυο με ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του, για να του παρέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες για να τα καταφέρει. Στόχος του, να δώσει λύσεις εκεί όπου η πολιτική και οι πολιτικοί αποτυγχάνουν. 

Από την άλλη, έχει να κρατήσει μια υπόσχεση που έδωσε στη μακαρίτισσα σύζυγό του δέκα χρόνια πριν, η οποία σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια πυροβολισμών στη Νότια Αφρική: να προστατέψει πάση θυσία τον γιο τους, Κόνραντ, από το να συμμετάσχει σε πολεμικές εχθροπραξίες. Κατά πως φαίνεται, αποτυγχάνει και στις δύο προκλήσεις. Η δολοφονία του αρχιδούκα Franz Ferdinand στο Σαράγιεβο αποτελεί το έναυσμα για να ξεκινήσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Κόνραντ, ένας ρομαντικός ιδεαλιστής, δεν κρατιέται από το να πάει στα πεδία των μαχών και να πολεμήσει για την πατρίδα του, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του. Κι όλα αυτά ενώ ένας μεγαλομανής ραδιούργος, γνωστός με το παρατσούκλι «Ποιμένας», μαζεύει γύρω του δυνατούς παίκτες, όπως ο Ρασπούτιν και η Μάτα Χάρι, για να πραγματοποιήσει τα δικά του σκοτεινά σχέδια. Μπορεί ο Ορλάντο να τον σταματήσει;

Η άποψή μας: Λοιπόν, ετοιμαστείτε για «σεντόνι» καθώς θα πιάσουμε τούτη την ταινία από πολλές πλευρές. 

Κατασκευαστικά: εντάξει, τίποτε λιγότερο από άριστα. Παραγωγή προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια. Όλα τα επιμέρους στοιχεία που τη δομούν πιάνουν υψηλές επιδόσεις: από διεύθυνση φωτογραφίας και μοντάζ μέχρι κοστούμια, ντεκόρ, μουσική και εφέ – οπτικά και ηχητικά. Και η σκηνοθεσία δεν πάει πίσω. Ναι, και για τις ερμηνείες, δεν έχω κακό λόγο να πω: κάποιες είναι over the top, αλλά δικαιολογούνται από το εξωφρενικόν του πράγματος γενικότερα. Εκεί που κλωτσάει ο Αστραχάν, είναι στο σενάριο. Κι όχι βέβαια στο πόσο καλογραμμένο είναι αλλά στο πόσο επικίνδυνο. Θα επανέλθουμε... 

Συγκρίσεις: Εντάξει, η πρώτη ταινία της σειράς, το «Kingsman: Η μυστική υπηρεσία», ήταν κάτι πολύ ευπρόσδεκτο. Μια αλλαγή σε ότι αφορά το είδος της περιπέτειας με κατασκόπους, ξεχώριζε επειδή προσπαθούσε – και πετύχαινε – να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ενάντια στην μάστιγα της πολιτικής ορθότητας. Ήταν γρήγορη, ήταν εντυπωσιακή, ήταν έξυπνη και κυρίως ήταν αστεία – εντάξει, έστω και καγκούρικα. Αλλά την έβλεπες και γούσταρες, την έβλεπες και γελούσες. Διασκέδαζες. Στη δεύτερη ταινία της σειράς, η έκπληξη είχε φύγει, τα εξωφρενικά (αναγκαστικά) ήταν περισσότερα, γενικώς το επίπεδο ήταν πεσμένο σε σχέση με την πρώτη ταινία της σειράς, αλλά και πάλι μια χαρά περνούσες – άσε που έβλεπες και τον Jeff Bridges, που μας λείπει ο μπαγάσας. 

Στην τρίτη ταινία της σειράς, λοιπόν, το χιούμορ πέφτει πάρα μα πάρα πολύ, οι σκηνές δράσης είναι εκεί, αλλά ok, έχουμε δει και καλύτερες (να πω την αμαρτία μου, σε οποιαδήποτε ταινία, οι σκηνές αγωνίας που διαδραματίζονται σε κάτι πολύ ψηλό - βουνό στην περίπτωσή μας - απ' όπου ανά πάσα στιγμή, κάποιος μπορεί να πέσει στο κενό και να τσακιστεί, με ελκύουν τα μάλα) και υπάρχει μια αίσθηση ότι κάτι σημαντικό θέλει να μας πει. Σκατά τα κάνει στο τέλος – γενικώς, σεναριακά, υπάρχει μια τρικυμία εν κρανίω – αλλά είπαμε σε αυτό θα επανέλθουμε. Ααα, να μην το ξεχάσω: οι σκηνές με τον υιό Όξφορντ να πολεμάει στα χαρακώματα, παραπέμπουν ευθέως στο 1917 του Sam Mendes. Άλλο βούρτσες όμως κι άλλο... 

Θεματική: Και πάμε στο σενάριο (πρώτη ανάγνωση): Δεν έχω διαβάσει το comic book «The Secret Service» του Mark Millar, πάνω στο οποίο βασίζονται τα σενάρια και των τριών ταινιών της σειράς, υποψιάζομαι όμως πως την σεναριακή γραμμή και τον τόνο τον έχει επιβάλλει ο ίδιος ο σκηνοθέτης (που είναι και συνσεναριογράφος). Αρχικά, δεν κάνει κανέναν κόπο να μασκαρέψει την ελιτίστικη άποψή του για το πως και από ποιους θα έπρεπε να διοικείται ο κόσμος. Ουσιαστικά, προτείνει μια Ολιγαρχία. Μια Ολιγαρχία στην οποία οι λίγοι Άριστοι (να, σαν αυτούς του Μητσοτάκη ένα πράμα – γελάνε και τα τσιμέντα), όντας σπουδαγμένοι, μοσχαναθρεμμένοι και με σαφείς (προφανώς συντηρητικούς) ηθικούς κώδικες, είναι η μόνη λύση για να σωθεί η ανθρωπότητα από την κατάντια της. Η πλέμπα από τον εαυτό της. Μια Ολιγαρχία, που τα μέλη της αυτο-θαυμάζονται. Γουάου και σούπεργουάου. 

Τα λέει... ωραία ο Ορλάντο Όξφορντ, που είναι κάτι σαν ηθική πυξίδα στην ταινία. Το παραθέτω στα αγγλικά, όπως λέγεται (με τον απαραίτητο στόμφο) στην ταινία: «Throughout time, our people robbed, lied, and killed. Until one day, we found ourselves... noble men. But that nobility never came from chivalry. It came from being tough and ruthless». Σκληροί και αδίσταχτοι οι ευγενείς. Ρε αυτοί μολογάνε χωρίς ξύλο! Υπάρχουν κι άλλα περισπούδαστα τσιτάτα: «Our enemies think we are gentlemen, but reputation is what people think of you. Character is what you are» (λίγο σαν «τρία πουλάκια κάθονται»), «We are the first independent intelligence agency. Refined but brutal, civilized but merciless» (και του σαλονιού αλλά και του λιμανιού δηλαδή). Τέτχια. 

Εκεί όμως που πραγματικά σου δίνει mixed signals το σενάριο είναι το θέμα του πολέμου. Ο Ορλάντο είναι πασιφιστής. Πριν, έσφαζε και αιματοκυλούσε «για την πατρίδα». Εν μέσω μιας σφαγής, όμως, του ήρθε η επιφοίτηση: ρε συ, τι κάνω, γιατί τους σκοτώνω αυτούς; Κι έτσι τάχθηκε ενάντια στους πολέμους. Έτσι ρε. Επίσης, τάχθηκε ενάντια στους πολέμους, επειδή έδωσε μια υπόσχεση (!!!) στην γυναίκα του, καθώς εκείνη ψυχορραγούσε στα χέρια του: να μην δει ο γιος τους πόλεμο. Αμ δε! Γίνεται βρε καπιταλισμός χωρίς πολέμους; Όσο κι αν προσπάθησε να τον αποτρέψει (!!!) ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά. 

Κι ενώ ο ίδιος είναι ειρηνιστής, ο γιος του τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Και θέλει να πολεμήσει «για την πατρίδα». Και... δεν σποϊλεριάζω, αλλά στην κηδεία του, ο πατέρας του θα απαγγείλει ένα πολύ όμορφο ποίημα, το «Dulce et Decorum Est» του Wilfred Owen (το οποίο βέβαια δημοσιεύτηκε το 1920, πολύ μετά από το χρονικό διάστημα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα διάφορα της ταινίας, αλλά anyway). Σαφέστατα αντιπολεμικό. Αμέσως μετά, όμως, θα... πολεμήσει (εντάξει, με τον τρόπο του) και θα σκοτώσει, για το γενικότερο... καλό. Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω... Επειδή όμως, δεν θέλω να φτάσω στις πεντακόσιες χιλιάδες λέξεις για την ταινία, σταματώ εδώ σε ότι αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί όλο το ζουμί βρίσκεται στο επόμενο... 

Πολιτική: Και πάμε στο σενάριο (δεύτερη ανάγνωση): Εδώ πλέον τα πράγματα παύουν να είναι αστεία και γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνα. Ανάλογη περίπτωση – σε πολύ πιο μικρή κλίμακα ευτυχώς – είχαμε και στην ελληνική ταινία Καλάβρυτα 1943. Ναι, μιλάμε για ταινίες, ναι, το σενάριο μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, αλλά όταν η πρότασή σου παραχαράζει την ιστορική αλήθεια με ύπουλο τρόπο, δεν είσαι αθώος, δεν κάνεις πλάκα: κάνεις πολιτική. Και ή ξεπλένεις ή σπρώχνεις επικίνδυνη ατζέντα. Η Kingsman ΑΕ προφανώς και δεν υπήρξε: είναι αποκύημα της φαντασίας. Όμως, ο Vaughn φροντίζει με τρομακτική λεπτομέρεια να παρουσιάσει ιστορικές αλήθειες. Η δολοφονία του Franz Ferdinand όντως έλαβε χώρα με τον τρόπο που παρουσιάζεται στην ταινία, στο Σαράγιεβο, από τον Σέρβο εκ Βοσνίας Gavrilo Princip: με τη δεύτερη προσπάθεια, μετά από αποτυχημένη ρίψη βόμβας και εντελώς (;) τυχαία, καθώς η άμαξα των θυμάτων πέρασε από μπροστά από το μαγαζί στο οποίο ο φοιτητής άραζε! 

Ο Grigori Rasputin σαφώς και υπήρξε ως ιστορική φιγούρα (εδώ, τον έχουν κάνει τραγούδι οι Boney M!!!). Και ναι, πήγαν να τον δηλητηριάσουν με κυάνιο! Και... θεράπευε τον γιο του Τσάρου από την αιμοφιλία του. Για το υπερμεγέθες πέος του δεν γίνεται νύξη στην ταινία: τεράστια... παράλειψη. Ο Kitchener ήταν ιστορικό πρόσωπο κι όντως το πλοίο του βυθίστηκε από γερμανική νάρκη. Οι King George, Kaiser Wilhelm, Tsar Nicholas ήταν όντως ξαδέλφια και κυβερνούσαν αντίστοιχα σε Μεγάλη Βρετανία, Πρωσία και Ρωσία. Ο Erik Jan Hanussen υπήρξε ιστορικό πρόσωπο – και σας παραπέμπω με την ευκαιρία στην εξαιρετική ταινία «Hanussen» του István Szabó από το 1988, που παραλληλίζει την ιστορία του με την άνοδο του Χίτλερ. 

Ναι, αλλά στην αμερικανιά για την οποία ξοδέψαμε τόοοοοοσες λέξεις, ο Hanussen υπήρξε το... δεξί χέρι του... Ποιμένα!!! Όπου – ένα ακόμα αρνητικό της ταινίας – όταν αποκαλύπτεται η πραγματική ταυτότητα του original Ποιμένα, δεν κάνεις «γουάου» (μιας που προσπαθούσε τόση ώρα να μην μας τον αποκαλύψει) αλλά να πεις ένα «αυτός ήταν;», αν δεν είχες καταλάβει ήδη από προηγούμενη σκηνή το αληθινό του πρόσωπο. Οπότε, ο Ποιμένας (ο original) ήθελε να κάνει τον κόσμο μπουρδέλο για να ελευθερωθεί η αγαπημένη του Σκοτία από τους Άγγλους!!! Ευγενές κίνητρο, δεν λέω. Οπότε, οι Kingsmen, που η ιεραρχία τους αντιγράφει τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης (έλεος κάπου!!!) δημιουργήθηκαν αρχικά ως αντίπαλον δέος απέναντι στον Ποιμένα και τη δική του οργάνωση. Άντε, ας το καταπιούμε και αυτό. 

Αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτε είναι πως η ταινία μας λέει πως ο Λένιν ήταν υποχείριο του Ποιμένα!!! Κι εκεί πλέον που αρχίζεις να βλαστημάς χριστοπαναγίες είναι μετά τους τίτλους τέλους, όπου σε μια σκηνή φαίνεται πως ο νέος Ποιμένας (όχι ο original) συνεχίζει το θεάρεστον έργο του αρχικού Ποιμένα (του original) και δημιουργεί ένα αντίπαλο δέος απέναντι στον Λένιν που δεν είναι άλλος από τον... Χίτλερ!!! Ο οποίος... δηλώνει τον θαυμασμό του για τον Λένιν και πόσο ωραία είναι που θα «δουλέψουνε» μαζί και πως περνάνε καλά στις πρόβες κι αυτό βγαίνει στη σκηνή! Αυτό το «αστείο» στιγμιότυπο, που δεν... πρόλαβε ο καριόλης ο σκηνοθέτης να το βάλει στην κανονική ροή της ταινίας, το βάζει μετά τους τίτλους τέλους, εξυπηρετώντας εντελώς σκόπιμα και καθόλου αθώα τη θεωρία των δύο άκρων. 

Μπράβο ρε μαν, άξιος ο μισθός σου. Αν εσάς αυτό δεν σας φαίνεται σοβαρό, τι να πω. Τίποτα αθώο πίσω από αυτό, τίποτα αστείο, τίποτα αφελές. Ξέρει τι κάνει ο τύπος. Αλλά... έχουν γνώση οι φύλακες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιανουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

Μια τυχαία συνάντηση, ένας έρωτας με την πρώτη ματιά! Η ταινία Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό? που τιμήθηκε με το Βραβείο FIPRESCI στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου 2021, έχοντας υπάρξει υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο του θεσμού, είναι μια παραγωγή Γεωργίας και Γερμανίας, που σκηνοθετικά υπογράφεται από τον Aleksandre Koberidze. Όταν η Λίζα και ο Γκιόργκι συναντιούνται τυχαία σε έναν δρόμο της γεωργιανής πόλης Κουτάισι, ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Ο έρωτας τούς χτυπά τόσο ξαφνικά που ξεχνούν να συστηθούν. Πριν συνεχίσει ο καθένας τον δρόμο του, συμφωνούν να συναντηθούν την επόμενη μέρα. Όμως, δεν γνωρίζουν ότι ένα κακό μάτι έριξε την κατάρα του πάνω τους. Θα καταφέρουν να βρεθούν ξανά; Κι αν ναι, θα αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον; Η ζωή συνεχίζεται ως συνήθως στη μικρή τους πόλη, τα αδέσποτα σκυλιά αλωνίζουν, το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου ξεκινά και μια ομάδα παραγωγής ταινιών που ψάχνει τον αληθινό έρωτα ίσως να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται.

Πρωταγωνιστούν οι Giorgi Ambroladze, Oliko Barbakadze, Giorgi Bochorishvili.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Ama Films!

Ο Θεός του Έρωτα στην Γάζα! Το Γάζα, Αγάπη Μου των Tarzan και Arab Nasser είναι μια γλυκιά δραμεντί, εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία που συνέβη στη Γάζα το 2014. Όταν ένας ψαράς βρήκε ένα αρχαιοελληνικό άγαλμα του Απόλλωνα στη θάλασσα, η Χαμάς το κατάσχεσε αμέσως και άρχισε να ψάχνει αγοραστή, ελπίζοντας να εξασφαλίσει αρκετά χρήματα για να λύσει τις οικονομικές δυσκολίες της χώρας. Κανείς δεν ξέρει τι συνέβη στο άγαλμα. Κάποιοι λένε ότι πουλήθηκε και μετά καταστράφηκε σε μια εναέρια επίθεση. Γάζα, σήμερα. Ο 65χρονος ψαράς Ίσσα είναι κρυφά ερωτευμένος με τη Σιχάμ, μια γυναίκα που δουλεύει στην αγορά με την κόρη της. Όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο άγαλμα του Απόλλωνα στα δίχτυα του, η Σιχάμ τον βοηθάει να το κρύψει, ενώ εκείνος νιώθει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα.

Μια γλυκόπικρη δραμεντί βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Ένας αμετανόητος ρομαντικός μάχεται για την αγάπη ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση, στην επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για τα Όσκαρ, με πρωταγωνιστές τον αξιολάτρευτο Salim Daw και την Hiam Abbass του τηλεοπτικού Succession.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!

Δεν ξεγελάς του ανθρώπους, ξεγελιόνται μόνοι τους! O Οσκαρικός Guillermo Del Toro (Η Μορφή του Νερού) παρουσιάζει την ταινία με τον τίτλο Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών (Nightmare Alley), γεμάτη μυστήριο, ονειρικούς εφιάλτες και μεγαλοπρεπή ατμόσφαιρα νουάρ και αγωνίας. To σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του αριστοτέχνη William Lindsay Gresham και ταξιδεύει τον θεατή από τον μαγικό, παρακμιακό κόσμο ενός περιοδεύοντα θιάσου μέχρι τα πολυτελή σαλόνια της αμερικανικής ελίτ του 1940. O χαρισματικός και φιλόδοξος Stanton Carlisle γίνεται μέλος ενός περιοδεύοντα θιάσου και κερδίζει την εύνοια του μέντιουμ Zeena και του συζύγου της Pete. Σύντομα, θα χρησιμοποιήσει τις νέες του γνώσεις για να κάνει κομπίνες σε βάρος της πλούσιας ελίτ της Νέας Υόρκης του 1940. Έχοντας την αγνή Molly πιστή στο πλευρό του, ο Stanton καταστρώνει ένα κόλπο με στόχο έναν μεγιστάνα, με τη βοήθεια μιας μυστηριώδους ψυχιάτρου, που μπορεί να είναι και η πιο επικίνδυνη αντίπαλός του.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Bradley Cooper, ενώ ο Mεξικανός δημιουργός έχει φροντίσει να συγκεντρώσει ένα υπερταλαντούχο καστ δίπλα του με τους Cate Blanchett, Toni Collette, Willem Dafoe, Richard Jenkins, Rooney Mara, Ron Perlman, Mary Steenburgen και David Strathairn. Το φιλόδοξο μείγμα υπόσχεται μία ταινία που θα καταγραφεί ως ένα ακόμα αριστούργημα του Guillermo Del Toro και ένα σίγουρο φαβορί για την κούρσα των Όσκαρ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

Κανείς δεν χρησιμοποιεί τούβλα πια! Δραματική είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Ahmad Bahrami, Έρημη Χώρα (The Wasteland), η οποία κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα Orizzonti του Φεστιβάλ Βενετίας, καθώς και το Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci στο ίδιο Φεστιβάλ. Επίσης, απέσπασε τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Χονγκ Κονγκ καθώς και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ της Μπογκοτά. Συνολικά η ταινία έχει πραγματοποιήσει μια ζηλευτή πορεία σε εκλεκτά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου όπως στο Βαγιαδολίδ, στη Στοκχόλμη (Int’l Critics Competition), στη Σιγκαπούρη (Asian Feature Competition), στο Τόκιο (World Focus), στο Ταλίν (Current Waves), στην Πολωνία στο Φεστιβάλ New Horizons, αλλά και στη Μελβούρνη. Σε ένα απομακρυσμένο παραδοσιακό εργοστάσιο οικοδομικών υλικών ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση. Όταν ανακαλύπτει ότι ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου σκοπεύει να το κλείσει και να αφήσει τους εργάτες στο δρόμο θα αναγκαστεί για πρώτη φορά να πάρει μια διαφορετική θέση για να προστατέψει τη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος.

Πρωταγωνιστούν οι Touraj Alvand, Ali Bagheri, Majid Farhang, Mahdie Nassaj, Farrokh Nemati, Mohamad Ramezani Pour, Sepehr Sepi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την One From The Heart!