Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Αγαπημένο κινηματογραφικό (υπο)είδος, που μας έχει προσφέρει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του σινεμά. Άλλωστε η ψυχροπολεμική περίοδος, που κράτησε για μπόλικο χρονικό διάστημα μπορούσε να τροφοδοτήσει με αμέτρητα υψηλού κύρους σενάρια το Χόλιγουντ. Με τις σχέσεις των δύο Υπερδυνάμεων να έχουν πάψει να είναι τεταμένες για περισσότερα από τριάντα έτη, οποιαδήποτε φιλμική αναπαράσταση εκείνης της εποχής πλέον, φαντάζει κομματάκι μπαγιάτικη και παλιακή. Εξόν και αποφασίσει να ασχοληθεί με το genre κάποιος μεγάλος και τρανός σκηνοθεταράς - ας πούμε Spielberg, πολύ πρόσφατα - οπότε η υφή του πράγματος αλλάζει μονομιάς και ολοκληρωτικά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η έννοια του κατασκοπικού θρίλερ, συντηρείται στις μέρες μας, μόνο με την αφήγηση αληθινών περιστατικών που έγραψαν ιστορία, συμμετέχοντας ταυτόχρονα στην αλυσίδα της αντικομουνιστικής επιθεώρησης "θάψτε τα Σοβιέτ όσο το δυνατόν βαθύτερα, μην τυχόν κι επανέλθουν και μας ξεκάνουν". Όταν αυτά τα ακούς μάλιστα από τους γνωστούς διπροσωπάδες, τσάμπα μάγκες Βρετανούς, όπως επί της παρούσης στο The Courier, τότε το πράγμα έχει μια ακόμη προέκταση, την χιουμοριστική.

Τέλη της δεκαετίας του 50, η πολιτικο-οικονομική διένεξη ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Σοβιετική Ένωση έχει φτάσει στην κορύφωση της, με τις δύο χώρες να έχουν αναπτύξει στρατούς ολόκληρους από πεπειραμένους πράκτορες, που παρακολουθούν κάτω από άκρα μυστικότητα τις κρυφές κινήσεις της κάθε αντιπάλου Κυβέρνησης. Σαν να μην έφταναν όλοι οι κατάσκοποι που έχουν εγκατασταθεί πέριξ της Κόκκινης Πλατείας, οι συμμαχικές Υπηρεσίες της κυνικής CIA και της παραστάτριας MI6, θα αναζητήσουν ένα πρόσωπο υπεράνω πάσης υποψίας, που θα εισχωρήσει όσο το δυνατόν εντός του εχθρικού στρατοπέδου, προκειμένου να αποσπάσει ακόμη περισσότερες, ζωτικής σημασίας πληροφορίες.

Και θα το εντοπίσει στο πρόσωπο του Γκρέβιλ Γουίν, ενός Εγγλέζου επιχειρηματία, που παρά τις αρχικές του αμφιβολίες, εντέλει θα ενδώσει στην απαίτηση της πατρίδας, ειδικά όταν νιώσει πως απειλείται η ειρήνη του κόσμου, από την ώρα που οι Κόκκινοι έχουν εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα, μια ανάσα από τα αμερικάνικα εδάφη, στην Κούβα. Οικογενειάρχης και χαμηλών τόνων, ο Γουίν, φέροντας την σφραγίδα του βρετανικού Υπουργείου Εμπορίου στις αποσκευές του, θα εκδράμει στην παγωμένη Μόσχα, προκειμένου να έλθει σε επαφή με το υψηλόβαθμο στέλεχος της KGB, Όλεγκ (Άλεκ, για τους φίλους) Πενκόφκσι, ο οποίος έχει πάρει την γεμάτη ρίσκο απόφαση να αυτομολήσει στην Δύση.

Στην περίπτωση που, βάσει όπως διατείνεται το παρόν πόνημα, αληθινών συμβάντων, δεν γνώριζε κανείς, ποιος ευθύνεται για την αποχώρηση των βάσεων της ΕΣΣΔ από την Αβάνα, μόλις ήλθε η στιγμή να το μάθει. Και αυτός δεν είναι άλλος από έναν αρούκατο δευτεράντζα μπίζνεσμαν, που δεν βάζει μπαλάκι σε τρύπα του γκόλφ ούτε από τους έξι πόντους, που μεταβλήθηκε μονομιάς σε Τζέισον Μπορν, από εκεί που δεν ήξερε ούτε να δένει τα κορδόνια του. Οκ, δεν θα διαφωνήσω πως στο φινάλε της ταινίας, που υπογράφει με την γνώριμη BBCένια οπτική ματιά, ο Dominic Cooke, παραθέτονται μια σειρά από ντοκουμέντα με τον αληθινό Γουίν, αυτό όμως το μόνο που έχει να μου πει, είναι πως τα Γεράκια μια χαρά τον έστυψαν τον φουκαρά πέρα δώθε Αλβιόνα - Ρωσία, πριν τον παραδώσουν σούμπιτο στα χέρια των Συντρόφων.

Που φυσικά στους δεκαοκτώ μήνες του εγκλεισμού του, στα κάθυγρα μπουντρούμια της Λουμπιάνκα, του συμπεριφέρθηκαν σαν σκυλί, ταΐζοντας τον καθημερινά με ένα (1) μπιζέλι, σπάζοντας, μονομερώς εννοείται, όλες τις σχετικές ανθρωπιστικές συμφωνίες που έχουν υπογραφεί. Προς μεγάλη μου απογοήτευση πάντως, έχοντας γνώση (και) το συγγραφικό έργο του πωλητή / κατασκόπου, το χωρίο που αναφέρει στα βιβλία του, πως η εκπαίδευση του από την Βασιλική Υπηρεσία Πληροφοριών, υπήρξε τόσο σκληρή και απάνθρωπη, που μπροστά στην φυλάκιση του έμοιασε με παιδική χαρά, παρακάμπτεται ολοσχερώς από το σενάριο. Με δυο λέξεις, ο τύπος, εκεί που πήγαινε κοστουμαρισμένος σήμερα στο γραφείο για πολύωρα επαγγελματικά μίτινγκ, την επαύριον θα έπαιρνε την πρώτη πτήση της Αεροφλότ, ώστε να φέρει στο φως όλα τα παρανοϊκά και βομβαρδιστικά πλάνα του Χρουτσώφ. Εντάξει, σινεμάς είναι, ότι θέλει (μας) λέει.

Πέραν των αβάσταχτων τρυπών του σκριπτ, οπτικά η ταινία παίρνει καλό βαθμό, κυρίως χάρη στην ακαδημαϊκή ικανότητα των Εγγλέζων δημιουργών, να αναπαριστούν την συγκεκριμένη περίοδο με τον αρτιότερο τρόπο. Ένα σκαλί παραπάνω την συνολική παραγωγή ανεβάζει και το γεγονός πως υπάρχουν γυρίσματα και στους αυθεντικούς χώρους που έλαβαν χώρα τα συμβάντα, πλάι στον Βόλγα, σιμά στο Κρεμλίνο και στις υπόγειες, χαμηλοφωτισμένες στοές των αστικών σιδηροδρόμων. Εννοείται βέβαια, πως σε κάθε ευκαιρία, επιχειρείται η τυπική σύγκριση, ανάμεσα στον τρόπο λειτουργείας των Δυτικών και των Ανατολικών κοινωνιών, με τις πρώτες φυσικά να αναδεικνύονται θριαμβεύτριες στην κόντρα των ατομικών ελευθεριών. Του τύπου "Ξέρεις Κύριε Εγγλέζε, δεν μπορώ να σε καλέσω για φαγητό στο φτωχικό μου, εγώ ο Συνταγματάρχης του Κομιτάτου, μην τυχόν και δώσω στόχο πως έχω περίσσα χρήματα να χαλάσω για διασκεδάσεις..." Η πλάκα είναι πως μπόλικοι αυτές τις σάχλες τις πιστεύουν.

Αβαντάζ, φυσικά, του The Courier, το πρωταγωνιστικό του δίδυμο, ο πάντα αξιόλογος Benedict Cumberbatch και ο εκφραστικός Γεωργιανός Meran Ninidze, που οι χαρακτήρες τους μοιράζονται εξ ημισείας το τιμητικό έπαθλο της αποσόβησης του πυρηνικού ολέθρου, όχι όμως και τον χρόνο εμφάνισης τους στο εκράν. Λογικό, μιας και η ταινία είναι αφιερωμένη στον απλό πολίτη που έκανε το καθήκον του για χάρη της Βασιλίσσης, χωρίς να του δοθεί ούτε μισό αντάλλαγμα, ένα μετάλλιο μπρούτζινο ανδρείας, έστω. Μόνο και μόνο που απέμεινε σαράντα κιλά, ένεκα κακουχιών, στην φυλακή, κάτι που κατάφερε επί σκηνής και ο πολυβραβευμένος Λονδρέζος σταρ, γεγονός που με ωθεί να του βγάλω καπέλο, επειδή οδηγείται σε τέτοιες ερμηνευτικές ακρότητες, για τόσο περιορισμένης αξίας κινηματογραφικές δευτεράντζες.

του zerVo (@moviesltd)

Πως μπορεί να σε μπερδέψει καμιά φορά το προμόσιον μιας ταινίας ε? Από τους παραγωγούς του John Wick και του Atomic Blonde, λέει, έρχεται το φιλμ Κανένας. Από την μια ένα σινέ σίριαλ - τεράστιο χιτ, που όμως ποτέ μου δεν κατανόησα ούτε τους λόγους της επιτυχίας του, ούτε γιατί έχει τόση πέραση στο κοινό, δίχως ιστορία να αφηγηθεί. Από την άλλη, ένα καταπληκτικό action που πέρασε σχετικά στο ντούκου, παρότι μιλάμε για την ποιοτικότερη περιπέτεια δράσης της περασμένης δεκαετίας. Τι να πιστέψεις και τι να διαλέξεις? Ευτυχώς το Nobody, ακολουθώντας την περίτεχνη κινηματογραφική συνταγή του δεύτερου, αποδείχτηκε μια εξαιρετικά στημένη αφηγηματικά, θορυβώδης ιστορία, που οι κοινωνικές τις αλληγορίες, δεν πρόκειται να αφήσουν αδιάφορο τον θεατή της.

Μεροδούλι, μεροφάι σε μια στείρα και επακριβώς επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μοιάζει η ζωή του φουκαρά Χατς Μάνσελ. Ενός βαριεστημένου μεσήλικα, αγνοημένου από την σύζυγό του, πατέρα δύο παιδιών, που ξοδεύει όλη του την ημέρα, ως υπάλληλος, στην οικογενειακή επιχείρηση του πεθερού του, που δεν τον έχει και σε καμιά υψηλή υπόληψη. Καταλύτης της μεταστροφής της ανιαρής και ανύπαρκτης συμπεριφοράς του, θα σημάνει η ένοπλη έφοδος δύο διαρρηκτών στην οικία του, που θα περάσει χωρίς συνέπειες για την φιλήσυχη φαμίλια, χάρη στην αντίδραση όλων των υπολοίπων, εκτός του ιδίου!

Στιγμή που θα αλλάξει μονομιάς ολόκληρο το είναι του Χατς. Και θα τον μετατρέψει ακριβώς στο ίδιο ανήμερο θηρίο με εκείνο που ήταν δυο δεκαετίες πριν, όταν υπηρετούσε ως ένας από τους πλέον σκληροτράχηλους πράκτορες της CIA. Και από την τιμωρητική του αντίδραση, μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αδράνειας δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς παράνομος. Αφού πάνω σε κάθε παραβατικής συμπεριφοράς πολίτη, θα ξεσπάσει όλο αυτό το μάζεμα της βίας, που έκρυβε μέσα του, υποδυόμενος τον φιλήσυχο και σχεδόν ασήμαντο φαμιλιάρη.

Τι θα συμβεί όμως όταν ένα από τα θύματα του, θα τύχει να είναι ο αδελφός του διαβόητου κακοποιού και βαρόνου της Ρώσικης Μαφίας, παρανοϊκού Γιούλιαν Κουζνέτσοφ? Αυτοστιγμεί θα ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στην συμμορία και τον παροπλισμένο και εξαφανισμένο από κάθε μητρώο της Υπηρεσίας κατάσκοπο, που μολονότι θα νιώσει την ασφάλεια της οικογένειας του να διακυβεύεται, θα πάρει την απόφαση να τραβήξει το σκοινί μέχρι τελικής πτώσης. Το μόνο που δεν γνωρίζει ο άντρας που μόλις ξαναφόρεσε την στολή του τιμωρού, είναι αν η θέληση του θα υπερισχύσει ή το σκουριασμένο από την αδράνεια κορμί του θα τον προδώσει.

Εδώ μάλιστα, υπάρχει στόρι, υπόβαθρο, προεκτάσεις, προβληματισμός και βαθύτερες κεντρικές ιδέες. Δεν είναι απλώς μια περίπτωση "μου σκότωσες τον σκύλο, τώρα θα δεις τι θα σου κάνω" όπως συμβαίνει στο ονομαστό, ομόσταυλο μπιστολίδι. Ο βασικός (αντι)ήρωας είναι ένας τύπος που έχει θάψει για τα καλά το τίγκα στην αδρεναλίνη παρελθόν του, νομίζοντας πως ο βίος ενός φιλήσυχου, άχρωμου και άοσμου μεροκαματιάρη, είναι εκείνος που του ταιριάζει πιο πολύ. Κι έτσι αντέχει τις συνεχείς και ακατάπαυστες προσβολές από το στενό του περιβάλλον: Την απόμακρη Κυρά, τον έφηβο γιο του, που είναι και ο μόνος που αντέδρασε στην έφοδο των κλεφτών, τον πολυλογά κουνιάδο, τους πομπώδεις γειτόνους. Που και να ήξεραν όλοι, πως μια παρελθοντική ημέρα δική του δεν ισούται ούτε με ολάκερη την ζωή τους. Κι εκεί θα εκραγεί ο Χατς, αντιλαμβανόμενος πως η γαλήνη που ονειρευόταν, δεν ήταν παρά ένα παραμύθι, που υπέβαλλε τον εαυτό του πως υπάρχει, απλά και μόνο για να εγκαταλείψει το περίστροφο και το βίβερε περικολοζαμέντε. Τώρα τρέμετε όλοι, ο Κανένας επανήλθε.

Κατόπιν της πλήρως ενημερωτικής, βουτηγμένης σε πληροφορίες που πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, γύρω από την αντιθέτως νηνεμική ζωή του τυπικού νοικοκυραίου, λαμβάνει χώρα η έκρηξη μετάλλαξης της περσόνας του σε φονικό όπλο, τέτοιου βεληνεκούς, που ακόμη και οι καλύτερα οπλισμένοι κακίστροι να μην επιθυμούν να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους. Ευτυχώς για τον θεατή, ο βασικός villain του στόρι, ο κλασσικός ανατολικοευρωπαίος, φανφαρόνος, νεόπλουτος Εσκομπάρ, παρότι αμφιταλαντεύεται μπας και υποχωρήσει, διαλέγει κι εκείνος την κατά μέτωπο κόντρα κι έτσι οδηγούμαστε σε ένα πρώιμης Tarantinικής υφής φινάλε, όπου ο ευρηματικός ανταρτοπόλεμος στήνει ένα υπέροχο πανηγύρι, αντάμα στην προσεγμένη χορογραφία.

Μέσα σε όλο αυτό το ξετύλιγμα της ανέμης, γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους μετάλλαξης της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που επέλεξε να ζήσει το δεύτερο μισό της ζωής του, σε εντελώς αντίθετο τέμπο από το εκρηκτικό της πρώτο. Η εικόνα του Μάνσελ εμφανίζει αμέτρητες ομοιότητες με εκείνη του Γουίκ, το ξέσπασμα του όμως είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένο, με αιτία και λόγο, που σαφέστατα υποκινούνται από την υποτιμητική στάση του μικρόκοσμου του. Κι ενώ τα πάντα κρέμονται από μια και μόνο κλωστή, ελάχιστα προτού διαβεί την 180 μοιρών απέναντι ρότα με εκείνη που πήρε δυο δεκαετίες πριν, ο ίδιος είναι εκείνος που παρακαλάει τον εχθρό να κάνει το πρώτο βήμα, για να τα κάνει όλα γης μαδιάμ, όπως κάποτε.

Ανέλπιστα σπουδαία εμφάνιση σε ρόλο κοντραριστό του γνώριμου του, διεφθαρμένου δικηγόρου, στο Breaking Bad, για τον Bob Odenkirk, που πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, προσφέροντας μια ερμηνεία που σε κάνει να λησμονείς οποιαδήποτε πρότερη, σιτεμένου εκτελεστή, από τον μετρ Liam Neeson. Πείθοντας σε ταυτόχρονα ως εικόνα και για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, τόσο την βάναυση, σαδιστική και υπέρ το δέον βίαιη του αυτοδίκαια τιμωρού, όσο και για την μισοκακόμοιρη του Κυρ Μέντιου, που ολημερίς σιγοβράζει στο ζουμί του. Σεβάσμιος σε αμφότερες τις εκδοχές που περίτεχνα κτίζει ο άξιος ευρηματικός στις λήψεις του Ilya Naishuller, προβάλλοντας τον όχι σαν Σούπερμαν ή Αβέντζερ, αλλά ως φθαρτό, τσαλακωμένο και γεμάτο μώλωπες υποκείμενο, συνέπεια μιας κοινωνίας που δοξάζει το μπούλινγκ, δίχως όμως να γνωρίζει πως ο τροχός ενδέχεται να γυρίσει. Και τότε...

Get Ready for the Future!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αναλογικά όνειρα σε έναν ψηφιακό κόσμο

Ο Δημήτρης Μπαβέλλας γεννήθηκε στον Νέο Κόσμο. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και έλαβε σεμινάρια υποκριτικής από τον Δημήτρη Μαυρίκιο στο Θέατρο των Αλλαγών. Έχει σκηνοθετήσει μικρού μήκους ταινίες, ντοκιμαντέρ, βιντεοκλίπ, τηλεοπτικές εκπομπές, εταιρικά βίντεο κ.ά. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τίτλο Runaway Day, έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του 19ου φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαράγιεβο (2013). Στη συνέχεια προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ της Αυστρίας (Βιενάλε), στο 68ο φεστιβάλ Εδιμβούργου, στις αθηναϊκές αίθουσες για τρεις εβδομάδες, και συνεχίζει να παίζεται εντός και εκτός συνόρων, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 40 συμμετοχές σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Το φιλμ κέρδισε το βραβείο Alphaville Award in Feature Films Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στο 23ο Φεστιβάλ Βίντεο και Κινηματογράφου του Μπέρκλεϊ 2014, το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου του Κόλπου της Νάπολης 2015, καθώς και το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Festival Montevideo Fantástico 2015.

Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Tallinn Black Nights Film Festival 2019. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» ενώ δυο μήνες μετά, προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου και ειδικότερα στο τμήμα «Μια δεύτερη ματιά».

Η υπόθεση: Ο Αντώνης Τιτσάνης και ο Χρήστος Φερτάκης είναι δύο φίλοι που συγκατοικούν σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Άνεργοι και πλήρως αποκομμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν, με τα ελάχιστα έσοδα από τις μικροδουλειές που κάνουν ή με τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας που εισπράττει ο Χρήστος. Τους δυο ήρωες ενώνει ο κοινός, πλατωνικός έρωτας που μοιράζονται για την Λώρα Ντουράντ, μια μυθική πορνοστάρ της δεκαετίας του ’90, τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Όταν τα πράγματα στη ζωή τους πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι αποφασίζουν να πάνε κόντρα στην τύχη τους και παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσουν την αναζήτηση της χαμένης Λώρας.

Η άποψή μας: Πολλές φορές με έχουν κατηγορήσει ότι είμαι σποϊλεράκιας (guilty as charged!). Άλλες φορές, ότι γράφω πάρα πολλά πράγματα για την υπόθεση της ταινίας (κάτι που σαφώς εμπίπτει στην ίδια κατηγορία με το ''σποϊλεράκιας''). Θα ήθελα λοιπόν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια του περασμένου, πειραματικού, διαδικτυακού, φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είδα ευλαβικά όλες τις ελληνικές ταινίες και όλες τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος. Εντάξει, μου ξέφυγαν πέντε, έξι ταινίες αλλά όλα καλά. Καθώς ο χρόνος πίεζε, δεν διάβαζα τις συνόψεις των ταινιών που υπήρχαν στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ. Έτσι, καλή ώρα, έβαλα να δω τούτη την ταινία. Μια χαρά ταινία! 

Πέρασα φίνα. Ναι, αλλά μέχρι να μπορέσω να ενώσω τις ευθείες έχασα ώρα και δεν απόλαυσα την ταινία όπως της άξιζε. Γιατί, αν δεν διαβάσεις τη σύνοψη, χάνεις (κάποια) επεισόδια: Ποια η σχέση του Αντώνη και του Χρήστου; Είναι αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι; Ποιανού είναι το παιδί με το οποίο παίζει ο Αντώνης στην αρχή; Γιατί το παίρνει ο Χρήστος; Κι αυτή που περιμένει στο αμάξι είναι λογικά η πρώην σύζυγος του ενός από τους δυο και μητέρα του παιδιού. Γιατί στο ένα και μοναδικό πλάνο που τη βλέπουμε, μοιάζει με την Λώρα Ντουράντ; Θέλω να πω, αδυναμία του σεναρίου είναι όλο αυτό, να μην σου συστήνει τους ήρωες με το καλημέρα, αλλά αν διάβαζα την σύνοψη, θα απέφευγα όλη αυτήν τη σπαζοκεφαλιά. 

Οπότε, ναι παιδιά, αν θέλετε να παρακολουθείτε τις ταινίες χωρίς να γνωρίζετε παρά μόνον τα βασικά γι' αυτές, γούστο σας και καπέλο σας. Γι' αυτό κι εγώ έχω ξεχωριστό τμήμα με ευδιάκριτο τίτλο «Η υπόθεση» και δεν την ενσωματώνω μέσα στο κείμενο της κριτικής. Το θεωρώ πιο τίμιο. Έτσι που λέτε. Οπότε, γυρνώντας στο φιλμ, έχουμε να κάνουμε με μια απολαυστική σε σημεία, άνιση γενικώς κωμωδία – ταινία δρόμου. Που δεν καταφέρνει σε πολλά σημεία να διευκρινίσει τι ακριβώς συμβαίνει! Το γιατί παίρνουν την απόφαση τη συγκεκριμένη στιγμή οι δύο φίλοι, επίσης δεν δικαιολογείται με πληρότητα. Η πιθανή αρρώστια του Χρήστου και το μπούχτισμα του Αντώνη με την όλη κατάσταση δεν αρκούν – σε ρεαλιστικά πλαίσια – για να ληφθεί μια τόσο μεγάλη απόφαση. Όπως και το... κάλεσμα της ίδιας της Λώρας. 

Όμως, να μην λέμε μόνο τα στραβά, που έτσι κι αλλιώς μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ο Μπαβέλλας, σοφά ποιών, αφήνει στους δύο πρωταγωνιστές του να καθαρίσουν την μπουγάδα. Κι ευτυχώς, γιατί και οι δυο τους, πέρα από το ότι ταιριάζουν ως δίδυμο, τα πάνε πάρα πολύ καλά. Εξαιρετικά θα μπορούσε να πει κανείς. Στην παράξενη Οδύσσειά τους, θα συναντήσουν πολλά και θαυμαστά πράγματα. Έναν πρώην παραγωγό ταινιών πορνό, τον Βέρτιγκο (χα! - στο ρόλο ο εξαφανισμένος και από τα τηλεοπτικά νομίζω τελευταία, Δάνης Κατρανίδης) στο καζίνο του Μον Παρνές. Έναν γκουρού της γιόγκα (απολαυστικός ο Αλέξανδρος Λογοθέτης) σε μια παραλία – εδώ θα δούμε και μια από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας, αυτήν με το παπάκι. Μία μοναχική αριστοκράτισσα σε μια έπαυλη στη μέση του πουθενά, που δεν χωνεύει τους κομουνιστές (πάντα πολύ καλή η Υβόννη Μαλτέζου, στο τμήμα της ταινίας που παραπέμπει ταυτόχρονα και σε Mel Brooks αλλά και στο «Ghostbusters»). Κι έναν άλλο τρελαμένο τύπο με την Λώρα Ντουράντ κάτω από μια μη χρησιμοποιούμενη πια γέφυρα, που κατέχει την αλήθεια (εδώ ο Νίκος Χατζόπουλος). 

Μουσική που νιουγουεϊβίζει, αναφορά στον Τζίμη Πανούση, δίσκοι βινυλίου που πρέπει να πουληθούν (το κλάμα του Παπαδημητρίου σου σπαράζει την καρδιά), airbnb, εξάντες, φωτόμετρα, μπύρες, χαρτάκια τσιγάρου που στρίβονται χωρίς καπνό μέσα και στο κέντρο, η αναζήτηση της ιδανικής γυναίκας! Μιας πρώην πορνοστάρ. Που μπορεί να εξαφανίστηκε. Μπορεί όμως και να βρίσκεται πολύ πιο κοντά τους από όσο οι δυο τους φαντάζονται. Μια ταινία που σε πείθει με την ελευθερία της και την ανεμελιά της (ιδίως όταν έχεις διαβάσει από πριν την υπόθεση, καλά, σκάω), έχει δυο σούπερ ηθοποιούς να το διασκεδάζουν (δεύτερη συνεργασία του Παπαδημητρίου με τον Μπαβέλλα – συμμετέχει και στην παραγωγή, άρα πίστεψε στην ταινία, πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό) κι έχει και το κλείσιμο που της αξίζει: με έναν μονταζάκι ντυμένο με ένα υπέροχο τραγουδάκι που θυμίζει David Bowie αλλά δεν είναι, όπου όλοι μαζί πηγαίνουν στην ακρογιαλιά, όπως έλεγε κάποτε και η Μελίνα. 

Έτσι κι αλλιώς τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά, η ταινία έχει πραγματικά fun, ε, και δεν μπορείς να αδιαφορήσεις για ένα φιλμ όπου ο... υδραυλικός θα... ξεβουλώσει τους σωλήνες της (Ουγγαρέζας;;;;) Λώρας (ναι ρε, αθωότητα στα πορνό) και στους τοίχους κρέμεται αφίσα του καρακάλτ «The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension» - εκτός κι αν είδα λάθος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Οι βάσεις του Αμερικάνικου Ονείρου μέσα από ένα γουέστερν! Η διεθνώς αναγνωρισμένη κινηματογραφιστής Kelly Reichardt (Wendy & Lucy, Meek’s Cutoff, Night Moves) για μία ακόμη φορά στρέφει το ξεχωριστό και διορατικό βλέμμα της στην Αμερικανική Δύση, ρίχνοντας αυτή τη φορά μια αυθεντική ματιά στη ζωή στις αρχές του 19ου αιώνα και αναμειγνύοντας στοιχεία του σήμερα. Ένας λιγομίλητος μοναχικός τύπος και επιδέξιος μάγειρας ταξιδεύει Δυτικά και γίνεται μέλος μιας ομάδας κυνηγών γούνας στο Όρεγκον, εν τούτοις γίνεται φίλος μόνο με έναν Κινέζο μετανάστη που αναζητεί κι εκείνος την τύχη του. Σύντομα, η συνεργασία τους θα οδηγήσει σε μια επιτυχημένη επιχείρηση, η μακροβιότητα της οποίας θα εξαρτηθεί από τη «μυστική» συμμετοχή της βραβευμένης αγελάδας ενός πλούσιου γαιοκτήμονα. Υπό αυτή την απλή προϋπόθεση, η Ρέινχαρντ εξυφαίνει μια ανάκριση των θεμελιωδών δομών της Αμερικής που ανακαλεί στη μνήμη τον παλαιότερο θρίαμβό της (Old Joy) όσον αφορά την ευαίσθητη απεικόνιση της ανδρικής φιλίας, αλλά ταυτόχρονα ωθείται από ένα συνεχώς αυξανόμενο σασπένς. Μετά την πρεμιέρα που έγινε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride, η ταινία First Cow προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, και διαγωνίστηκε για τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το 2020 στα Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Η ταινία First Cow αποτελεί την αθόρυβα συναρπαστική ματιά στην ανδρική φιλία και τους περίεργους ρυθμούς της αγροτικής ζωής μιας εκ των σπουδαιότερων σύγχρονων Αμερικανίδων κινηματογραφιστών. Πρωταγωνιστούν οι John Magaro, Alia Shawkat, Dylan Smith, Orion Lee.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Neo Films!

Κάτω από την αιγίδα του freecinema.gr, που εμπνεύστηκε την ύπαρξη του δέκα χρόνια πριν, δείχνοντας απέραντη αγάπη για το κλασικό ρεπερτόριο, επιστρέφει και φέτος ένας από τους πλέον δημοφιλείς καλοκαιρινούς κινηματογραφικούς θεσμούς της πόλης. Το 10ο Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος, από τις 22 έως τις 28 Ιουλίου στην φιλόξενη Ριβιέρα της οδού Βαλτετσίου. Με ένα πρόγραμμα αποτελούμενο από δεκαέξι κινηματογραφικούς τίτλους, μεταμεσονύκτιες προβολές και δύο αποκλειστικές πρεμιέρες που θα προκαλέσουν συζητήσεις. Που στους παλιότερους θα ξυπνήσουν έντονες μνήμες, πρώτης, δεύτερης ή θερινής προβολής και στους πιο νέους θα ανοίξουν μονοπάτια υπεροχής και θαυμασμού, για κάποια ξεχωριστά διαμάντια της Έβδομης Τέχνης.

Ο πλήρης κατάλογος της καυτής Ιουλιάτικης εβδομάδας, με συντελεστές, πόστερς, ωράριο. Και να μην λησμονούμε και την Βίκος Cola που αποτελεί τον κύριο χορηγό της διοργάνωσης και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος που υποστηρίζει έμπρακτα τις εκδηλώσεις.


ΛΑΓΩΝΙΚΟ 24 ΚΑΡΑΤΙΩΝ


ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ


Η ΖΑΖΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ


ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ


ΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ


Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ


ΜΙΡΑΝΤΑ


Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ


ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ


ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΛΕΦΤΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ;


ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ


ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ


OLD


ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΛΟ

Προσοχή στις ώρες έναρξης (διαφοροποιούνται ανάλογα με τις διάρκειες των φιλμ)
Γενική τιμή εισόδου: 6 ευρώ

Ο Γούντι έχει – ακόμα – κάτι να μας πει...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Οι απαντήσεις δεν είναι πάντα αυτές που θες να ακούσεις"

Allan Stewart Konigsberg. Γνωστότερος ως Woody Allen! Γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης την πρώτη του Δεκέμβρη του 1935 – οπότε, ετών 85 και βαδίζει προς τα 86. Η καριέρα του ως σκηνοθέτη ξεκίνησε... παράξενα: το 1966 πήρε τη γιαπωνέζικη ταινία "Kokusai himitsu keisatsu: Kagi no kagi", η οποία ήταν ένα θρίλερ για ένα χαμένο μικροφίλμ, και τη μετέτρεψε σε κωμωδία για μια χαμένη συνταγή για... αβγοσαλάτα, ουσιαστικά υποτιτλίζοντας την ταινία στα αγγλικά με ότι να 'ναι διαλόγους! Αυτό! Έτσι προέκυψε το "What's Up, Tiger Lily?" (1966), η πρώτη, επίσημα, ταινία του Woody Allen! Τρία χρόνια μετά σκηνοθετεί το "Ζητείται εγκέφαλος για ληστεία" (Take the Money and Run, 1969). Μέχρι το 1980 σκηνοθέτησε άλλες οχτώ ταινίες. Από το 1982 γυρίζει μία ταινία κάθε χρόνο, ενώ μία χρονιά, και συγκεκριμένα το 1987, γύρισε δύο!

Αυτή είναι η... 49η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί! Παρά μία πενήντα δηλαδή! Και πλέον σε αντίξοες συνθήκες, καθώς το Χόλιγουντ του έχει γυρίσει την πλάτη, λόγω του σκανδάλου εντός ή εκτός εισαγωγικών με την θετή του κόρη Σουν Γι, την οποία και παντρεύτηκε. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, εντελώς ταιριαστά, στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2020, σημαίνοντας και την επίσημη έναρξη του φεστιβάλ. Στην Ελλάδα ήταν να προβληθεί τον Οκτώβριο του 20, αλλά η πανδημία είχε άλλα σχέδια.

Η υπόθεση: Ο Μορτ Ρίφκιν δίδασκε παλιότερα κινηματογράφο σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Όντας στην τρίτη ηλικία πλέον και κάπως απογοητευμένος από τον σύγχρονο κινηματογράφο – και τον κόσμο γενικότερα – έχει παρατήσει τη διδασκαλία με σκοπό να αφοσιωθεί στη συγγραφή του πρώτου του (υπερφιλόδοξου) μυθιστορήματος. Η κατά πολύ νεώτερη σύζυγός του, η (μεσήλικη) Σου, εργάζεται σε εταιρία που παρέχει δημόσιες σχέσεις σε ανθρώπους του κινηματογράφου. Και καθώς η ταινία του πελάτη της που μόλις έχει ολοκληρωθεί, του νεαρού, γοητευτικού και υπερφίαλου Φιλίπ, ετοιμάζεται να προβληθεί στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, πηγαίνει στην βασκική πόλη για να (του) προσφέρει τις υπηρεσίες της. 

Ο Μορτ, υποψιάζεται πως υπάρχει φλερτ ανάμεσα στην Σου και τον Φιλίπ. Έτσι, αποφασίζει να συνοδέψει τη σύζυγό του για να την έχει από κοντά. Αλλά κι επειδή πιστεύει πως η αλλαγή σκηνικού θα καταφέρει να πυροδοτήσει την έμπνευσή του για να ξεκινήσει το μυθιστόρημά του. Η Σου είναι ενθουσιασμένη με τον Φιλίπ, ο Μορτ βαριέται και κάποια στιγμή νιώθει μια αδιαθεσία, που τον οδηγεί στον ιατρείο της γοητευτικής καρδιολόγου Τζο Ρόχας. Η γνωριμία του μαζί της θαρρείς και τον ξυπνάει από έναν λήθαργο. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής τον κυριεύει, την ίδια στιγμή που μια σειρά από παλαβά κινηματογραφοφιλικά όνειρα τον αναστατώνουν. Ο Μορτ βλέπει τις ελπίδες του για το μέλλον να αναζωπυρώνονται. Παρά το γεγονός ότι τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα προέβλεψε. Ή μήπως γίνεται ακριβώς αυτό;

Η άποψή μας: «So, do you have anything to say to me, after everything that I’ve told you?». Ρε Woody, τι να λέμε, σ' αγαπάμε αφού. Παρά τις όποιες αστοχίες σου. Παρά τις σκιές στην προσωπική σου ζωή. Παρά την κατηφόρα που έχει πάρει η καριέρα σου. Μας έκανες να γελάσουμε, μας έκανες να συγκινηθούμε, «μας ταξίδεψες», που λέμε πλέον – ειρωνικά κατά βάση. Πώς μας τα λες εδώ πέρα λοιπόν; Χμ, λίγο σαν κύκνειο άσμα φαντάζει όλο αυτό. Με απόλυτη συνειδητοποίηση: ποτέ δεν μπόρεσες να φτάσεις όλους τους μεγάλους δημιουργούς που θαύμαζες. Γι' αυτό και οι σκηνές ονείρου, παραπέμπουν σε διαχρονικά αριστουργήματα της 7ης Τέχνης. 

Με διάθεση για φόρο τιμής αλλά ταυτόχρονα και για μια ματιά πιο ανάλαφρη, πιο σκωπτική. Σαν να μας λέει ο Woody: "παιδιά, εγώ αυτούς τους σκηνοθέτες λάτρεψα, αυτές τις ταινίες αγάπησα – ποτέ δεν μπόρεσα να φτάσω σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη αλλά, ρε γαμώτο, αριστουργήματα, αριστουργήματα, αλλά ώπα, η ζωή θέλει και λίγο μια πιο αλέγκρα θεώρηση". Ο Ingmar Bergman ξεχωρίζει ξεκάθαρα ανάμεσα στις αγάπες του σκηνοθέτη, με τρεις ταινίες στις οποίες γίνεται αναφορά - «αντιγραφή» και συγκεκριμένα οι ταινίες είναι το "Περσόνα", οι "Άγριες φράουλες" και η "Έβδομη σφραγίδα" (έτσι κι αλλιώς, κάποια εποχή, ο Woody Allen πέρασε μια καθαρά μπεργκμανική περίοδο). 

Ακολουθεί ο Jean-Luc Godard και το "Χωρίς ανάσα" (η μόνη ταινία από την οποία βλέπουμε ατόφια σκηνή, πέρα από την σκηνή με τα σεντόνια που αντιγράφει με τον τρόπο του ο Allen) – υποτίθεται ότι στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν τιμούν τον πρωτοπόρο Ελβετό σκηνοθέτη με μια ειδική προβολή της σημαδιακής του ταινίας και μετά έχουν «όνειρα» που αφορούν τον "Πολίτη Κέιν" του Orson Welles, το "8 1/2" του Federico Fellini, τον "Εξολοθρευτή άγγελο" του Luis Buñuel, το "Ζιλ και Ζιμ" του François Truffaut και το (μεγάλη έκπληξη αυτό!) "Ένας άνδρας και μια γυναίκα" του Claude Lelouch. Αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό κάνει αναφορά ο Allen: η σκηνή με τον ζωγράφο Sergi López θαρρείς κι έχει ξεπηδήσει μέσα από το σύμπαν της ταινίας "Vicky Cristina Barcelona". 

Οπότε, ναι, έχει πολύ σινεμά μέσα στο σινεμά η ταινία και θα εκτιμηθεί περισσότερο από όσους μπορούν να πιάσουν αυτές τις αναφορές. Το Σαν Σεμπαστιάν αποθεώνεται, το φεστιβάλ του αποθεώνεται επίσης, σαν μάλιστα να έγινε "ειδική παραγγελία" (σημείωση: παιδιά του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μια ιδέα ρίχνω, εδώ μας ήρθε ο Baderas, ο Woody θα ανέβαζε Θεσσαλονίκη και φεστιβάλ κατά 800% - μην σου πω πως θα σταματούσε και το έγκλημα με τα αρχαία του μετρό). Μέσω του χαρακτήρα του Φιλίπ ο Allen δείχνει την περιφρόνησή του στη νέα γενιά σκηνοθετών, ντεμέκ διανοούμενων, που επ ουδενί δεν μπορούν να ακουμπήσουν τους δικούς του ήρωες (κι εδώ φαίνεται λίγο σαν να ζηλεύει ο παππούς, ας είναι). Κυρίως όμως κάνει έναν απολογισμό – αυτοκριτική μέσω του alter ego του, που ξεκάθαρα είναι ο Μορτ Ρίφκιν του Wallace Shawn. Ναι, ίσως και να είναι «καλύτερος αναγνώστης από συγγραφέας». 

Η Gina Gershon είναι ζουμερή, μια milf που ανθίζει λόγω έρωτα, η Elena Anaya είναι γοητευτική αλλά και χωρίς πραγματικό ρόλο (περισσότερο ως σύμβολο λειτουργεί), ο Louis Garrel δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να πείσει ως το νέο μεγάλο όνομα της Έβδομης Τέχνης, που μπορεί και παίζει και φοβερό μπόνγκο και με μεγάλη χαρά είδα τον Steve Guttenberg στο ρόλο του αδελφού του Μορτ – πραγματικά αγνώριστος ο ηθοποιός που ως Carey Mahoney έσκιζε τη δεκαετία του '80 στα πρώτα "Police Academy". Ο Vittorio Storaro δίνει και πάλι μαθήματα διεύθυνσης φωτογραφίας. Όμως, παρ' όλα αυτά, τούτο είναι ένα ήσσονος βεληνεκούς έργο του Woody Allen. 

Λείπει η σπιρτάδα, λείπει η ένταση, λείπει το χιούμορ, λείπει το κάτι παραπάνω. Και ο Wallace Shawn δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά, εδώ ισχύει το αξίωμα: μια μέτρια ταινία του Woody Allen είναι μια υπέροχη εμπειρία θέασης, ιδίως σε κάποιο θερινό σινεμά. Οπότε, ξέρετε εσείς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

50% Μπάτσος, 50% Έμπορος, 100% Καθαρή! Η καταπληκτική Isabelle Huppert, σε μια ακόμα απολαυστική ερμηνεία, μεταμορφώνεται σε έμπορο ναρκωτικών, ως άλλη «Νονά» της μαφίας, στην ανάλαφρη γαλλική κωμωδία Η Νονά της Νύχτας (La Daronne) με την υπογραφή του Jean-Paul Salomé. Η αραβικής καταγωγής Πασιάνς Πορτεφέ είναι μια μεταφράστρια της γαλλικής Δίωξης Ναρκωτικών, που ειδικεύεται σε τηλεφωνικές παρακολουθήσεις υπόπτων για διακίνηση παράνομων ουσιών. Η δουλειά της είναι κακοπληρωμένη και σκληρή, αλλά η κυρία Πορτεφέ προσπαθεί να διατηρήσει την υπομονή της, όπως άλλωστε υποδηλώνει και το βαφτιστικό της (Patience = υπομονή). Η ζωή της θα αλλάξει ριζικά, όταν, παρακολουθώντας τη συνομιλία δύο καταζητουμένων διακινητών ναρκωτικών, αναγνωρίζει στον ένα από αυτούς τον γιο της αγαπητής κυρίας που φροντίζει την υπερήλικη μητέρα της. Η μεταφράστρια αποφασίζει να προστατεύσει τον νεαρό, όμως οι πληροφορίες που έχει ήδη συγκεντρώσει, την οδηγούν στην καρδιά ενός μεγάλου κυκλώματος διακίνησης χασίς. Με τη βοήθεια του DNA,ενός σκύλου που παλιά ανήκεστη Δίωξη και τώρα «δουλεύει» για τον εαυτό του, η Πασιάνς, αξιοποιώντας τις επαγγελματικές της εμπειρίες, θα μπει για τα καλά μέσα στο κύκλωμα της ντρόγκας στο Παρίσι, και θα γίνει η νέα Νονά της Νύχτας!

Η μεγάλη κυρία του γαλλικού σινεμά, σε ένα εκρηκτικό κωμικό ρόλο, έχοντας πλάι της τους Hippolyte Girardot, Farida Ouchani, Liliane Rovère.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!

Είναι θέμα χρόνου! Ο οραματικός και ευρηματικός δημιουργός M. Night Shyamalan, μας παρουσιάζει ένα νέο ταξίδι τρόμου. Το Old είναι το ανατριχιαστικό, μυστηριώδες νέο θρίλερ από τον δημιουργό ταινιών που σφράγισαν το σύγχρονο σινεμά του φανταστικού, όπως η «Η Έκτη Αίσθηση» (The Sixth Sense), ο «Άφθαρτος» (Unbreakable), «Σκοτεινό Χωριό» (The Village). Στο επίκεντρο της ιστορίας έχουμε μια οικογένεια που πηγαίνει διακοπές αναψυχής σε ένα τροπικό θέρετρο. Εκεί θα ανακαλύψει μια καλά κρυμμένη, ειδυλλιακή παραλία όπου θα αποφασίσει να περάσει μερικές ξένοιαστες ώρες μαζί με μερικούς ακόμα εκλεκτούς επισκέπτες. Όμως, σε αυτή την παραλία, κάτι πολύ παράξενο και αλλόκοτο συμβαίνει. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο οι άνθρωποι γερνούν γρήγορα… Κάτι ανεξήγητο δείχνει να συμπυκνώνει το χρόνο με αποτέλεσμα ολόκληρη η ζωή των ηρώων να μειώνεται σε μια μόλις μέρα. Για το σενάριο, ο M. Night Shyamalan βασίστηκε στο ομώνυμο, σκοτεινό graphic novel που φιλοτέχνησαν ο Pierre Oscar Levy και ο Frederik Peeters το 2011. Το συγκεκριμένο έργο το είχαν κάνει δώρο οι κόρες του Shyamalan στον ίδιο γιατί πίστευαν ότι ταιριάζει στην καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία. Πραγματικά, αυτή η ανεξήγητη ιστορία μιας ομάδας ξένων μεταξύ τους ανθρώπων που κάνουν διακοπές σε μια απομονωμένη παραλία προτού ανακαλύψουν το μακάβριο μυστικό του ότι γερνούν γρήγορα σε διάστημα μερικών ωρών, πυροδότησε αμέσως τη φαντασία του σκηνοθέτη. Ο Shyamalan καταπιάστηκε με το υλικό, αμέσως αφότου τελείωσε την τριλογία που είχε αρχίσει με τον Άφθαρτο (2000), δηλαδή με τις ταινίες Διχασμένος (2016) και Glass (2019).

Πρωταγωνιστούν οι Gael García Bernal, Vicky Krieps, Rufus Sewell, Alex Wolff, Thomasin McKenzie, Abbey Lee, Nikki Amuka-Bird, Ken Leung, Eliza Scanlen, Aaron Pierre, Embeth Davidtz, Emun Elliott.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Να εκμεταλλευτώ λίγο τον χώρο, για να πω δυο κουβέντες εκτός κινηματογραφικού θέματος. Όταν αναφερόμαστε στην κυριολεκτική έννοια του μπάσκετ, αναφερόμαστε σε αυτό που παίζεται στην Ευρώπη, από την Euroleague, ίσαμε τα παιδικά της ΕΣΚΑ. Αυτό που παίζεται στο Αμέρικα, είναι σόου, δεν είναι ομαδικό άθλημα. Δεν ισχύουν σκόπιμες τακτικές, δεν εφαρμόζονται πιεστικά και πολύπλοκα αμυντικά συστήματα, δεν απολαμβάνεις πικ εν ρολ, δεν αγωνιάς να δεις έξτρα πάσες, δεν υπάρχει προπονητική σκακιέρα. Καλαθοσφαίριση πλατείας, που αγωνίζονται πραγματικοί σούπερμαν, με τον καλόνε να παίρνει την μπάλα και άνευ σχεδίου να τρέχει να βάλει το εντυπωσιακό καλάθι. Πενήντα πόντους καθαρίζει ο Γιάννης, σε κάθε ματς, που όλοι του ευχόμαστε να τσιμπήσει επιτέλους το πολυπόθητο δακτυλίδι με τα Ελάφια. Το ότι οι συνολικές προσπάθειες του στο παιχνίδι είναι ογδόντα, με τις μισές και παραπάνω να βαράνε σίδερο, στο υποτυπώδες μονό με τον φουκαρά που καλείται να τον μαρκάρει μαν του μαν, δεν το αναφέρουμε, δεν είναι εμπορικό. Συνεπώς το ΝΒΑ για ένα πεντάλεπτο σάμαρι των χάιλαιτς του κάθε ματς είναι φαντασμαγορικό, για να θαρρείς τα φοβερά και τρομερά σλαμ ντανκ των παικταράδων και τα κοψίματα στους αιθέρες. Με αυτή την αγωνιστική συλλογιστική των Χάρλεμ Γκλομπτρόττερς, δηλαδή, όλα αυτά τα φανταστικά που συμβαίνουν στο live action / animation, Space Jam: A New Legacy, δεν μου μοιάζουν και τόσο παραμυθένια.

Διακαής πόθος για τον σούπερ αστέρα του αμερικάνικου μπάσκετμπολ, ΛεΜπρον Τζέιμς, είναι τα δυο του αγόρια, να δείξουν τον ίδιο ζήλο με εκείνον στο σπορ και αν τα καταφέρουν να ακολουθήσουν κι εκείνοι μια καριέρα ανάλογη με την δική του. Κι αν ο μεγάλος του γιος, Ντάριους, μια έφεση στο να βάζει καλάθια την έχει, ο μικρότερος, Ντόμινικ, δεν ξέρει ούτε να σκάζει την μπάλα. Αντιθέτως είναι μια πραγματική διάνοια στο να σχεδιάζει βίντεο παιχνίδια, έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του ηλεκτρονικό μπασκετάκι, κάτι που δεν εντυπωσιάζει και τόσο τον απαιτητικό μπαμπά.

Όταν ο ΛεΜπρον θα κληθεί στα γραφεία του στούντιο της Warner, για α συζητήσει με τον διευθύνοντα σύμβουλο της, Αλ Τζι το ενδεχόμενο να πρωταγωνιστήσει σε μια αθλητικού περιεχομένου ταινία, η πρόταση δεν θα τον ικανοποιήσει, προκαλώντας την αντίδραση στον εκκεντρικό εμπνευστή της. Με αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας ένα πανάκριβο λογισμικό να εγκλωβίσει τον υπερπαίκτη σε έναν κόσμο κινουμένων σχεδίων, μαζί με τα επίσης αιχμάλωτα Looney Tunes, δίνοντας του μία και μοναδική ευκαιρία για να αποδράσει: Να συμμετάσχει σε έναν μπασκετικό αγώνα ενάντια στα πανίσχυρα θηρία Goons και αν η ομάδα του αναδειχτεί νικήτρια, όλοι τους να κερδίσουν την ελευθερία τους. Κάτι που εκ πρώτης όψης πάντως, φαντάζει κυριολεκτικά αδύνατον!

Και σαν να μην έφτανε αυτό το πρόβλημα για τον Τζέιμς, ο παμπόνηρος κανάγιας Αλ, έχει προσεγγίσει τον Ντομ, δημιουργώντας με τα παραπλανητικά του λόγια αποστροφή για τον πατέρα του. Δίνοντας του μάλιστα τέτοιες αθλητικές υπερδυνάμεις, ώστε να ηγηθεί της ομάδας των κακών, που θα επιδιώξουν να στείλουν μια και καλή τον αρχηγό των Lakers στην λίμπο του animation. Τέτοιο ντέρμπι και κάτω από τέτοιες δύσκολες συνθήκες, ουδέποτε έχει δώσει ο Βασιλιάς, ούτε καν όταν κυνηγούσε με μανία το δαχτυλίδι - έπαθλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. θα καταφέρει για ακόμη μια φορά να αναδειχτεί θριαμβευτής, αυτή την φορά σώζοντας εαυτόν, οικογένεια, αλλά και καθώς φαίνεται ολάκερη την ανθρωπότητα από τις ορέξεις του μανιακού προγραμματιστή?

Πρώτος το έκανε δεκαετίες πριν, ο μεγαλύτερος παίκτης που πάτησε ποτέ το πόδι του στα παρκέ. Με δωδεκάδα αποτελούμενη από τον Μπαγκς Μπάνι, τον Κογιότε, τον Συλβέστρο, τον Τουίτι, τον Ντάφη, τον Σαμ, τον Έλμερ και όλη την γνωστή παλιοπαρέα, ο τεράστιος Michael Jordan, στο πρώτο Space Jam, τα έβαλε με τους άλιενς, προκειμένου να σώσει τον πλανήτη. Αυτή την φορά, 25 χρόνια μετά και με όλα τα σαρωτικά σούπερ χίρο κύματα να έχουν σαρώσει τα εκράν, είναι λογικό αυτό που θα παίξει στο πανί, να πρέπει να είναι και πιο μπουγιόζικο και πιο φανφαρόνικο, αλλά και πιο Gameboyικό. Οι κανονισμοί του σπορ αποξαρχής πηγαίνουν περίπατο και ό θεατής / φίλαθλος θα κληθεί να ανασκευάσει όλα όσα γνωρίζει για το μπάσκετ, αφού οι πόντοι μετρούν όπως νάναι ή για να το πω καλύτερα, όπως προστάζει το βιντεοπαιχνίδι.

Εξ απήνης όμως θα βρεθεί και ο νεόφερτος στον κινηματογραφικό ρόλο LeBron James, που παίρνει την σκυτάλη από τον Mr 23, έχοντας πάντως και ο ίδιος προκαλέσει την τύχη του, με τις γονικές του εμμονές. Εννοείται πως το ματς θα στραβώσει, τα πάντα θα πάνε ανάποδα για τους καρτούνς, μιας και οι οχτροί θα δείξουν απίστευτες ικανότητες στο σκοράρισμα, αλλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιου είδους ταινίες, με την έναρξη της επανάληψης το πράγμα θα αρχίσει να ισορροπεί, ωσότου φτάσουμε στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης, όπου εννοείται τα πάντα θα κριθούν στις λεπτομέρειες και στο ένα σουτ!

Μέχρι του σημείου αυτού πάντως, η διασκέδαση της φαμίλιας που θα επιλέξει το A New Legacy για την θερινού σινεμά βόλτα της, είναι δεδομένη. Αφού με ευρηματική μέθοδο, το φιλμ χωρίζεται σε κεφάλαια, που το καθένα κρύβει μπόλικες easter egg εκπλήξεις, ειδικά για τους σινεφίλ - γνώστες του καταλόγου της Warner. Το πρώτο κάπως ακαταλαβίστικο για του μη μυημένους τσάπτερ της αιχμαλωσίας, ακολουθεί εκείνο της σύνταξης του ρόστερ, αφού οι σκιτσαρισμένοι χαρακτήρες έχουν σκορπίσει σε χίλια δυο σημεία, άπαντα στημένα σε σκηνικά ταινιών του στούντιο. Matrix, Batman, Superman, The Mask, Flintstones, μέχρι και Casablanca έχει το καλαντάρι, στην δεύτερη πιο χιουμοριστική σεκάνς του έργου. Γιατί η πρώτη είναι καπαρωμένη από την εμφάνιση στα αποδυτήρια του Jordan, όταν παραλίγο να πνιγώ από το σουρπρί. Το αγωνιστικό κυρίως τμήμα του σούπερ ματς, γεμίζει ολόκληρο το βήτα μέρος, διαθέτοντας πάμπολλα ανατρεπτικά και συναρπαστικά στοιχεία στο μενού του.

Σημασία έχει καλοκαιριάτικα να περάσει ο κοσμάκης καλά και η κομπανία του King, του Μπάνι και των τριγύρω εγγυάται ένα διωράκι κεφιού, που κινείται στην fuzzy λογική των video games, αλλά τα συνδυάζει και με δυο πραγματάκια από την μπασκετική κανονικότητα. Ο Bron, αστέρας αληθινός, ενεργεί σαν να έπαιζε σε όλη του την ζωή μπροστά στο πράσινο ουδέτερο φόντο του CGI, δεν διστάζει να τσαλακώσει την αγριωπή περσόνα του, βλέποντας τακτικότατα πουλάκια, από το χοντρό ξύλο που του ρίχνουν οι αντίπαλοι και ελάχιστα πριν το μπάζερ, εννοείται, παίρνει την τελευταία προσπάθεια, όπως αρμόζει σε έναν φυσικό ηγέτη. Και ας μην βγαίνει σε όλους τους τομείς που επεξεργάζεται το ευχάριστο ετούτο μίκι μάους, νικητής. Διότι ο James, συνάμα με του μπάσκετ, αγωνίζεται και στο άλλο τερέν, αυτό της οργάνωσης της σωστής οικογένειας, που ουδεμία σχέση έχει με εκείνο του Staples Center, όπου επιβάλλεται να βγάλει την προσωπικότητα του ενός, του μοναδικού, του ξεχωριστού, του πρωταγωνιστή.

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ και δεκαετίες θεωρώ ως πολύ σοβαρό πρόκριμα, για την κατοπινή παρακολούθηση στις αίθουσες, τα βραβεία κοινού που απονέμονται στα μεγάλα φεστιβάλ. Σημαίνει πως ο ίδιος ο κοσμάκης που τις είδε στα περιορισμένα πλαίσια του πανηγυριού, τις επέλεξε ως τις ικανότερες να πιάσουν τον εμπορικό σφυγμό της πλατείας. Αν μάλιστα το τρόπαιο αυτό συνοδεύεται και από κανά προμόσιον της προκοπής, τότε το τζακ ποτ στα ταμεία θεωρείται βέβαιο. Μια τέτοια περίπτωση ορίζει και το τελευταίο επίλεγμα όσων συμμετείχαν στην σχετική ψηφοφορία του πρόσφατου - μόνον διαδικτυακού - Γαλλόφωνου φεστιβάλ, βορειοαφρικάνικο δράμα Ένας Γιος, που αντίθετα από το σάρωμα του στο Βραβείο Fisher, δεν διαφημίστηκε κατά πόσο του αρμόζει από την ίδια του την διανομή...

Οι πρώτοι μήνες του 2011, θα σημάνουν την απαρχή των εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων σε ολόκληρο το Αραβικό τόξο των παραλιών της Μεσογείου. Με αφετηρία από την έκρηξη της Τυνησίας, το αντάρτικο ενάντια στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ταλαιπωρημένη γειτονιά, φτάνοντας ίσαμε την Συρία και το Μπαχρέιν. Δίχως να νιώθει φόβο από αυτό το φλογισμένο σκηνικό, ο καλοβαλμένος εμπορικός αντιπρόσωπος Φαρές Μπεν Γιουσέφ, μαζί με την όμορφη γυναίκα του Μέριεμ και τον εντεκάχρονο γιο τους, Αζίζ, θα αναζητήσουν ένα τριήμερο ξενοιασιάς στην περιφέρεια, μακριά από την βουή της Τύνιδας.

Η μοίρα όμως θα τους καρτερεί φονική σε μια ερημική στροφή, καθώς θα δεχθούν επίθεση από τους πάνοπλους εξτρεμιστές και μια από τις σφαίρες θα καρφωθεί στην κοιλιακή χώρα του παιδιού. Και μπορεί προσωρινά οι γιατροί του μικρού επαρχιακού νοσοκομείου να υπερέβαλλαν εαυτόν. σώζοντας το μικρό αγόρι, είναι απόλυτα βέβαιο, πως αν δεν βρεθεί τάχιστα μόσχευμα για να αντικαταστήσει το διαλυμένο από την βολίδα ήπαρ, ο πιτσιρίκος θα καταλήξει. Και δυστυχώς, με τον χρόνο να τρέχει ραγδαίως αντίστροφα, για διαφόρους λόγους, ούτε η μητέρα, ούτε ο πατέρας του, δύνανται να γίνουν δωρητές.

Η τραγωδία εξελίσσεται στην μέγιστη τιμή της, την ώρα που η φαινομενικά τρισευτυχισμένη φαμίλια, διασκεδάζει με τα κεφάτα τραγουδάκια του σούπερ σταρ Si Lemhaf, καθώς θα δεχτεί εκείνη την φονική βολή, που θα αλλάξει μονομιάς την παραδεισένια και ονειρεμένη ρότα. Με ένα μικρό παιδί να χαροπαλεύει, οι ανήμποροι να βοηθήσουν έστω και κατ ελάχιστο γονιοί, στον τριών μέτρων σκοτεινό διάδρομο του νοσοκομείου, θα νιώσουν το καλά θαμμένο παρελθόν τους να ξυπνά, προκαλώντας την καταστροφικότερη των αντιδράσεων, ετούτη την ώρα, την διχόνοια. Και τα μαντάτα από την λίστα αναμονής για το πολυπόθητο μόσχευμα είναι μαύρα, κατάμαυρα...

Αν βιώνουμε μια αληθινή άνθιση αυτή την εποχή, στον αραβόφωνο κόσμο, αυτή έχει να κάνει σε απόλυτη τιμή με το σινεμά που προσφέρουν οι χώρες του, προσφέροντας μικρά σε κόστος και μαρκίζα, μα πανάκριβα διαμαντάκια, ανά πολύ τακτικά πλέον χρονικά διαστήματα. Ακριβώς μια τέτοια υπόθεση ορίζει και το σκηνοθετικό μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τυνήσιου Mehdi Barsaoui, που εκτυλίσσεται ακριβώς την περίοδο της έκρηξης των επαναστάσεων των λαών στα βορινά της ερήμου Σαχάρα. Η ματιά του δημιουργού, καλείται να παίξει ένα ιδιόμορφο πινγκ πονγκ, ανάμεσα στο ανείπωτο και ολωσδιόλου απρόσμενο δράμα που κτυπά την πόρτα ενός αγαπημένου και μονοιασμένου σπιτικού και στο τραγικό κοινωνικό γίγνεσθαι, που τα σαθρά του θεμέλια, οσονούπω θα το οδηγήσουν στην κατάρρευση.

Από έναν όχι και πλήρους εμπειρίας κινηματογραφιστή, θα περίμενε κανείς πως σύντομα στην αφήγηση του θα καταφύγει σε εύκολες λύσεις, ειδικά όταν η δυνατότητα του σεναρίου τις παρέχει απλόχερα, ορίζοντας τις βάσεις για ένα τυπικό μελόδραμα κλειδαρότρυπας, κάτι που ο Barsaoui αποφεύγει επιδέξια. Και τα σοσιολογικά ζητήματα που καταπιάνεται δεν είναι λίγα, από την πρωτόγονη και επιλεκτική νομοθεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, μέχρι την κάθε είδους διαφθορά σε οποιοδήποτε δημόσιο πόστο και από την εγκληματική εκμετάλλευση της ανήλικης κι αθώας ζωής, από τους στυγερούς εμπόρους οργάνων μέχρι την αβάντα που δίνει σε κάποιον εύπορο πολίτη, η φουσκωμένη τσέπη και οι παράδες, συγκριτικά με την συντριπτική πάμφτωχη πλειοψηφία. Το θρίλερ, που στην πραγματικότητα είναι το Bik Eneich: Un Fils, σιγοβράζει στο φόντο, ενόσω γινόμαστε μάρτυρες του γκρεμίσματος μιας μέχρι προ ολίγου σχέσης αγάπης, ανάμεσα σε ένα ιδανικό αντρόγυνο, που άφησε τα μυστικά του να εξελιχθούν σε μπουλντόζα καταστροφής των ονείρων του.

Οι εντάσεις, τα πάθη και τα μίση, μεταξύ τους ζευγαριού, καθώς επιβάλλεται άμεσα να παρθούν αποφάσεις ζωής, εκτινάσσονται ραγδαία και καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει για την τελική έκβαση. Είναι οι ώρες της κορύφωσης του δράματος, όταν η γονική λογική, μπροστά στο επερχόμενο τέλος του παιδιού, καλείται να υπερκεράσει την τσακισμένη συζυγική υπερηφάνεια. Οι αποστάσεις ανάμεσα στην ραγισμένη Μέριεμ - ακόμη μια υπέροχης κοψιάς αραμπέσκα η Naijla Abdallah - και στον καταπονημένο Φαρές - συγκλονιστικός ξανά ο Γάλλος Sami Bouajila - μεγαλώνουν, όσο κι αν ο αφαιρετικός φακός απεγνωσμένα παλεύει σαν συγχωροχάρτης να τις μικρύνει, ει δυνατόν και να τις εξαλείψει. Για χάρη του Αζίζ. Για χάρη δική τους. Βραβείο κοινού, εύκολα...

"Φυσάει..."

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένας ιός που σκοτώνει μόνο τις γυναίκες...

Ο Γιώργος Γεωργόπουλος σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου στην Αθήνα, ενώ αργότερα φοίτησε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Ρώμης La Sapienza. Τέλος, έκανε σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία παράλληλα με τις σπουδές, αρχικά στο μοντάζ κι ακολούθως σκηνοθετώντας κυρίως ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικά σποτ και εκπαιδευτικές τηλεοπτικές σειρές για την κρατική τηλεόραση. Το 1999 επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα και αναλαμβάνει την διαχείριση της εταιρίας παραγωγής Multivision, κάνοντας παραγωγή σε ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και βίντεο κλιπ.

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Η πρώτη ήταν το «Tungsten», μια εντελώς low budget ταινία, γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, η οποία βγήκε στους ελληνικούς κινηματογράφους στις 24 Νοεμβρίου του 2011. Σε εκείνη την ταινία πρωταγωνιστούσαν τέσσερις από τους ηθοποιούς και της νέας του ταινίας και συγκεκριμένα οι Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Όμηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Μουρίκης και Κάρα Καρβούνη. Ο Γεωργόπουλος εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο (σε τούτη την ταινία μαζί με την Μαρία Φακίνου) και το μοντάζ. Έχει κάνει επίσης το μοντάζ στην ταινία Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη – που είδαμε στα θερινά το φετινό καλοκαίρι – και στην ταινία Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ, που βγαίνει στους κινηματογράφους στις 22 Ιουλίου!!! Το Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος... έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Όστιν, στις 26 Οκτωβρίου του 2019 ενώ λίγες βδομάδες αργότερα προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε μέρος στο τμήμα «Meet the Neighbours».

Η υπόθεση: Ο Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μαθαίνει πως είναι φορέας ενός ιού, που προκαλεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, το οποίο είναι θανατηφόρο, αλλά μόνο για τις γυναίκες. Μετά από εξετάσεις, ο γιατρός τον πληροφορεί πως το στέλεχος του ιού που «κουβαλάει» είναι εκείνο το αρχικό, πριν υποστεί μεταλλάξεις. Οπότε, ίσως στον Άρη να εναποτίθενται οι ελπίδες όλων των γυναικών, προκειμένου να παραχθεί ένα εμβόλιο, που θα αντιμετωπίσει την πανδημία. Για να γίνει, όμως, αυτό, θα πρέπει να βρεθεί ο φορέας μηδέν, η γυναίκα δηλαδή που μετέδωσε αρχικά τον ιό στον Άρη. Έτσι, ο Άρης αρχίζει ένα είδος Οδύσσειας, προκειμένου να βρει ποια από τις πρώην του των τελευταίων τριών, τεσσάρων (τεσσάρων) χρόνων, του μετέδωσε τον ιό...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Να είσαι σκηνοθέτης, να γυρίζεις μια ταινία και να προφητεύεις τίνι τρόπω, μια σειρά από απίστευτα πράγματα. Η ταινία να μην βγαίνει στον καιρό της στις αίθουσες λόγω... πανδημίας (την οποία κατά έναν τρόπο, προέβλεψε) κι όταν τελικά βγαίνει – τώρα – να μπορεί να «διαβαστεί» (και) αλλιώς. Και μάλλον πολύ διαφορετικά από ότι ήταν αρχικά στις προθέσεις του δημιουργού της. Γιατί, εκτός από τον covid-19, υπάρχει σε έξαψη στη χώρα μας τελευταίως και η γυναικοκτονία! Γιατί, ναι, σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη ζώνη του λυκόφωτος, μια ταινία, όπως αυτή, όχι όπως κάθε ταινία, έχει δυναμική. Επηρεάζει και επηρεάζεται από την Ιστορία. Επηρεάζει και επηρεάζεται από τα γεγονότα. Γιατί αλλιώς θα συνομιλούσε με την ταινία ένας θεατής, που θα την έβλεπε σε μια κλειστή αίθουσα, κάποια στιγμή μέσα στο 2020, αν δεν είχε ενσκήψει η πανδημία κι αλλιώς θα συνομιλήσει μαζί της ένας θεατής, τώρα, φορώντας την προστατευτική του μάσκα!!! 

Η ελεγεία της μελαγχολίας των ανθρωπίνων σχέσεων γίνεται μια αλληγορία για το Σήμερα και το Είναι. Αλλά, ας μην βαρύνουμε τα πράγματα. Εξάλλου, κωμωδία γύρισε ο Γεωργόπουλος. Εντάξει, κατάμαυρη, αλλά κωμωδία. Και πήχτρα σινεφίλ – ένας όρος παρωχημένος, συμφωνώ, αλλά πολύ κατανοητός και απολύτως ταιριαστός ελλείψει άλλου, καλύτερου. Αρχικά, η πορεία του Άρη, από ερωμένη σε ερωμένη, προκειμένου να βρει τον φορέα μηδέν – και ίσως, ενδόμυχα, προκειμένου να βρει ξανά τη ζέση για ζωή – μου θύμισε την πορεία του ήρωα που υποδύονταν ο Bill Murray στα «Σπασμένα λουλούδια» του Jim Jarmusch. Πιο χαλαρός και κουλ ο Don Johnston του Murray – και πιο μεγάλος σε ηλικία εννοείται – πιο αγχώδης, πιο ανταγωνιστικός ο Άρης και οι δύο όμως, μαλάκες (σόρι!) κατά... πολλές έννοιες, και οι δύο σαν να βρίσκονται βυθισμένοι σε μια υπαρξιακή δίνη, από την οποία δεν δείχνουν ικανοί να ξεφύγουν. Και οι δύο... τσακισμένοι. 

Ένα το κρατούμενο. Ο Άρης είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αν μη τι άλλο. Έξυπνα ο δημιουργός ούτε τον εξιδανικεύει από την μια ούτε όμως και τον παρουσιάζει ως σιχαμερή καρικατούρα. Εντάξει, στη ζυγαριά, περισσότερο μαλάκας (σόρι!) μας προκύπτει ο νέος – αλλά με ελαφρυντικά. Κάθε συνάντηση είναι και μια αφορμή να συναντήσει το παρελθόν του, όχι μόνο για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά και για καλό δικό του. Θαρρείς και αναζητά κάποια αναλαμπή, ένα φως μέσα στο σκοτάδι, κάτι που θα τον ταρακουνήσει από τον νερόβραστο χυλό της καθημερινότητάς του. Φευ. Απάντηση καμιά. Κι ας αντιδράει κάθε γυναίκα, κάθε πρώην ερωμένη διαφορετικά. Ο Άρης, που έχει άγχος για το πώς θα μεταφέρει τα νέα στην εκάστοτε πρώην του (από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας είναι αυτές, της «προετοιμασίας») δεν είναι και το καλύτερο παιδί. 

Απόμακρος συναισθηματικά, τραμπουκίζει συναδέλφους του – επειδή μπορεί – απολύει φίλους του – επειδή του το ζητάει το αφεντικό του – και δεν φαίνεται να διατηρεί καμία ολοκληρωμένη και γεμάτη σχέση. Από την άλλη, φροντίζει το μπονσάι του (εντάξει, δεν είναι δικό του, αλλά δεν σποϊλεριάζω) – κι ένα μπονσάι θέλει πολύ φροντίδα, πραγματικά – φροντίζει έναν τραυματισμένο σκύλο (ναι, και πάλι δεν είναι δικός του – το φωνάζει με κάθε τρόπο: και είναι αυτά, τα ζωντανά που δεν είναι δικά του, που δεν είναι ο ιδιοκτήτης τους, στα οποία φαίνεται να δείχνει μια πιο ανθρώπινη πλευρά, πιο ευαίσθητη, πιο... όχι ρομπότ). Είναι άγαρμπος, σύμφωνοι, αλλά ρε φίλε, το γράφει η πινακίδα με τεράστια γράμματα: απαγορεύεται το κάπνισμα!!! 

Κινηματογραφικών αναφορών (μπορεί να τις έχω δει μόνον εγώ, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, έτσι;) συνέχεια. Η σκηνή με τη σύγκριση των διαφόρων τύπων ηλεκτρονικών τσιγάρων με έκανε να θυμηθώ την απίθανη ανάλογη σκηνή στο «American Psycho», με τη σύγκριση των επαγγελματικών καρτών. Το ψάρι – μπαλόνι ενός πιτσιρίκου που αιωρείται (το μπαλόνι, όχι ο πιτσιρίκος) με παρέπεμψε από την μια στο «Arizona Dream» και από την άλλη στο «Ψάχνοντας τον Νέμο» (ή και την Ντόρι) – ως ένα νεύμα για το αμνηισιακό παρόν μας. Κι αν δεν κάνω χοντρό λάθος, η παρουσία του σκηνοθέτη Γιώργου Γκικαπέππα στο ρόλο του κτηνιάτρου, είναι ακόμα ένα κλείσιμο του ματιού. Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της σύγχρονης κοινωνίας περνάει τόσο από την επίδειξη μπόντι μπίλντινγκ όσο και με την επίδειξη των σκύλων. Το cameo του Γιάννη Οικονομίδη θαρρείς και προβλέπει την εμφάνιση των ψεκασμένων αντιεμβολιαστών πριν αυτοί ανακαλυφθούν! 

Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά τόσο στο μοντάζ όσο και στη διεύθυνση φωτογραφίας: σε μερικές σκηνές όπου βλέπουμε πλήθος από ψηλά, με κάθετη τοποθέτηση της κάμερας σε μια κηδεία, σε ένα σχολείο, σε μια υπαίθρια γυμναστική εκτόνωση, η γεωμετρία είναι υπέροχη – και το όλον είναι ξανά εξόχως συμβολικό. Και Kid Moxie στη μουσική: απολύτως ταιριαστά. Και φτάνουμε στο κεφάλαιο «Βαγγέλης Μουρίκης». Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Απολαυστικός για ακόμη μια φορά, σε έναν ρόλο, που δεν νομίζω πως έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία του κινηματογράφου! Με το μηχάνημα που βοηθάει να μιλάνε οι εγχειρισμένοι στις ηχητικές χορδές τους, δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ο άνθρωπος. Και καταφέρνει να μην ξεπέσει στο επίπεδο ενός μη πιστευτού, γελοίου χαρακτήρα. Όχι, ο Μουρίκης μας κάνει να πιστέψουμε πως αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσά μας, κανονικότατα. 

Υποδύεται το αφεντικό του Άρη, που μετά από μια εγχείρηση λοιπόν, ανακαλύπτει την ποιητική του φλέβα. Ο άνθρωπος που έγραψε τα ποιήματα για την ταινία αξίζει συγχαρητήρια. Ένα μικρό δείγμα: «Την αριθμητική της ύπαρξης σμιλεύω στο κορμί σου». Από την ποιητική συλλογή «Φυσάει». Μουάχαχαχαχαχα. Ο Γεωργόπουλος λοιπόν συνεχίζει το καλό σερί ελληνικών ταινιών το εφετινό καλοκαίρι. Και η ταινία του, ολίγον... weird, με αναλογίες και με τα Μήλα (από την άποψη της παράξενης πανδημίας που χτυπάει μια χώρα), είναι πάρα πολύ καλή. Ο ίδιος έχει βελτιωθεί ως αφηγητής, ελέγχει απόλυτα τα μέσα του και ως παραγωγή τούτη η ταινία είναι χιλιόμετρα μακριά από το Tungsten. Μόνο που, θα το πω, να, το Tungsten το αγάπησα περισσότερο. Γιατί είχε μια αίσθηση του επείγοντος. 

Τούτο εδώ είναι πολύ καλό φιλμ φιλμ, προφητικό, δυνατό σινεμά, που λίιιιγο χάνει τη στόχευσή του στο φινάλε. Κατορθώνει να μην πέσει στην παγίδα του συντηρητικού (έξυπνο όλο αυτό με τη βιντεοκλήση της Παπαδοπούλου, που την... γλυτώνει) αλλά παρά το εντυπωσιακό, ανοιχτό της φινάλε (στο οποίο, ναι, φυσάει), δείχνει μια αμηχανία. Ας είναι. Από τις ταινίες που μπορείς να αγαπήσεις κι ας έχουν ψεγάδια. Δεν θέλω να γίνω πιεστικός, αλλά πρέπει να δείτε την ταινία, για να μιλήσουμε επιτέλους για κάτι πολύ σοβαρό: το ελληνικό σινεμά φαίνεται να βρίσκει το δρόμο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!