Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ξημερώματα της νέας χιλιετίας, μια πραγματικά όμορφη και ευρηματική κομεντί από την Μεγάλη Βρετανία, χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο που προσέγγισε την αγιάζουσα σαν μέσο αμαρτία, για σκοπό καλό, την διάσωση της κεντρικής ηρωίδας από τα δυσβάσταχτα χρέη, απέσπασε θετικότατα σχόλια, οπουδήποτε κι αν προβλήθηκε. Το Saving Grace. δια χειρός του Nigel Cole, διέθετε στον πρωταγωνιστικό ρόλο την σπουδαία βετεράνα Brenda Blethyn, ως την γυναίκα που πήρε το ρίσκο να καλλιεργήσει και να εμπορευτεί στην μικροκοσμική επαρχία της Αλβιόνας, χορταράκι από το καλό του Θεού, μπας και γλυτώσει από τους αμέτρητους πιστωτές της. Δυο δεκαετίες μετά, οι καλοί μας φίλοι Τρικολόρ, θεώρησαν σκόπιμο να πάρουν την βασική ιδέα εκείνου του φιλμ και απλά να την προσαρμόσουν σε κάποια δικά τους μέτρα, λίγο πιο περιπετειώδη, κάπως πιο σασπένς, κομματάκι πιο γλαφυρά, σαφέστατα λιγότερο επιτυχημένα.

Χάρη στην καταγωγή της από την Μέση Ανατολή και γνωρίζοντας άπταιστα την αραβική γλώσσα, η μεσήλικας Πασιάνς Πορτφέ, θα βρει εύκολα εργασία, ως διερμηνέας στην Δίωξη Ναρκωτικών της Γαλλικής πρωτεύουσας. Ο μισθός της δημοσίου υπαλλήλου, επ ουδενί όμως δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες διαβίωσης της, έχοντας δυο ενήλικες κόρες να φροντίσει, αλλά και να πληρώσει το αβάσταχτο κόμιστρο στον οίκο ευγηρίας, που φιλοξενεί την ηλικιωμένη και ασθενή μητέρα της. Δυο μήνες έχει να πληρωθεί το γηροκομείο κάτι που σημαίνει πως η απειλή της έξωσης για την ανήμπορη γυναίκα είναι ορατή.

Η πληροφορία πως ένα τεράστιο φορτίο με μαριχουάνα καταφτάνει στο Παρίσι, θα προκαλέσει εγρήγορση στην υπηρεσία, με την Πασιάνς να καλείται να αποκρυπτογραφήσει τις μυστικές κινήσεις των αραβόφωνων εμπόρων, που βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση. Προς μεγάλη της έκπληξη όμως, ένα μέλος της σπείρας είναι ο γιος της καλοσυνάτης νοσηλεύτριας που προσέχει την μαμά της. Και με επιδέξιες κινήσεις θα καταφέρει να τον ενημερώσει, προκειμένου να αποφύγει την αστυνομική παγίδα. Εντοπίζοντας όμως την κρυψώνα που θα αποθηκεύσει η συμμορία το χασίς, από το μυαλό της θα περάσει μια δαιμόνια ιδέα: Να γίνει η ίδια έμπορος, διακινώντας τις πρώτης ποιότητας φούντες στην μαύρη αγορά του Παρισιού...

Κι έτσι εκμεταλλευόμενη την άριστη γνώση της γλώσσας, αφού έρθει σε επαφή με τα βαποράκια του υποκόσμου, θα στήσει την δική της παράνομη επιχείρηση που αυτοστιγμεί θα της αποφέρει τεράστια οικονομικά κέρδη. Πως όμως θα συνδυάσει την παραβατική της συμπεριφορά με το ίδιο της το επάγγελμα, που υποτίθεται λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, στηρίζοντας την νομιμότητα και την προστασία του πολίτη? Και είναι άραγε πιθανό να καταφέρει να ξεγελάσει τους κομπανιέρους της στο Σώμα, πως δεν είναι εκείνη η Mama Weed, που άπαντες έχουν βάλει στο στόχαστρο?

Απαντήσεις παίρνουμε στην εξέλιξη της πειραγμένης ετούτης αστυνομικής περιπέτειας με τις γλαφυρές προεκτάσεις, που σκηνοθετικά και σεναριακά υπογράφει ο Φραντσέζος Jean-Paul Salomé, στηριζόμενος πάνω στην ομώνυμη - La Daronne - νουβέλα της Hannelore Cayne. Που πραγματικά εμφανίζει ένα σημαντικό ενδιαφέρον στην θεματική του βάση, τοποθετώντας μια υπεράνω πάσης υποψίας μεσήλικη γυναίκα, φιλόδοξη και ονειροπόλα κάποτε, μα βυθισμένη πλέον στην βάσανο της mid life crisis, στο επίκεντρο της υπόθεσης. Μόνο που η μετατροπή της χαμηλών τόνων και γεμάτης καθημερινά ζητήματα να επιλύσει εξηντάρας σε Jackie Brown, γίνεται με μέθοδο άγαρμπη, άνιση και ασύμμετρη, τουλάχιστον με τα όσα θα πρόσταζε ο ορθολογισμός.

Δεν είναι και τόσο εύκολο να αποδεχτεί κανείς την μονομιάς μετάλλαξη - όσα επαναστατικά κι αν κρύβει στην έφηβη ψυχή της - της Πασιάνς, που φορώντας απλώς μια μπούρκα και συνοδευόμενη από έναν σκύλο Κ-19, ηγείται της διασποράς των πακέτων της μαύρης στο διψασμένο μάρκετ. Αν μέσα σε αυτή την ταχύτατη εξωφρενικότητα, το φιλμ αποφάσιζε να ακολουθήσει το μονοπάτι της καυστικής κοινωνικής σάτιρας (όπως στην Saving Grace δηλαδή) αντί να επιδείξει με πομπή μια ανούσια σοβαροφάνεια, που αφαιρεί σημαντικό μέρος από την ανθρώπινη υπόσταση της (αντι)ηρωίδας, καθιστώντας την κάτι μεταξύ καρικατούρας και κόμικ.

Ούτε όμως ετούτη η απαίτηση μοιάζει να ζορίζει την κορυφαία Γαλλίδα περφόρμερ των πρόσφατων δεκαετιών. Η La Huppert, στα 68 της παρακαλώ, ντυμένη την, υποτιθέμενα ασέξουαλ, μουσλιμική γυναικεία φορεσιά, μοιάζει πιο ελκυστική, αλλά και νεότερη από ποτέ. Αέρινη, μια θαλασσιά ματιά ξυράφι και όπλο την γνώριμη αυτοπεποίθηση της, δίνει την απαιτούμενη υπόσταση στον ρόλο της χήρας, μητέρας, κόρης, ερωμένης, σκληρά εργαζόμενης γυναίκας, που σηκώνει την παντιέρα της στάσης της και τελικά τα καταφέρνει. Να φέρει εις πέρας έναν super hero ρόλο, όχι και τόσο κοντινό σε όσους την έχουμε απολαύσει στο παρελθόν. Μακάρι να μπορούσα να πω τα ίδια και για το σύνολο, που δεν μου άφησε ανάλογα θετική εντύπωση και είναι βέβαιο πως θα λησμονηθεί εντός ωρών...

Όταν «πεινάς» συνέχεια, υπάρχει κάτι για να «χορτάσεις;»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μάστερσεφ θα λέτε και θα κλαίτε

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 7 Μαΐου του 1974 στην πόλη Rungsted Kyst της Δανίας, Christoffer Boe. Η μοναδική άλλη ταινία της φιλμογραφίας του, που έχουμε δει στο εμπορικό κύκλωμα στην Ελλάδα, ήταν η πρώτη του, η περίφημη «Ερωτική αναπαράσταση» (Reconstruction, 2003). Εκείνη η ταινία δημιούργησε μπόλικο σούσουρο γύρω από το όνομά του, καθώς έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα της Εβδομάδας Κριτικής και κερδίζοντας την Χρυσή Κάμερα, ως καλύτερο ντεμπούτο σκηνοθέτη ανάμεσα στους συμμετέχοντες σε όλα τα διαγωνιστικά τμήματα του φεστιβάλ.

Η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία μετά τη Δανία (όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, βγαίνοντας στις αίθουσες στις 24 Ιουνίου) και την Εσθονία (όπου βγήκε στις 9 Ιουλίου). Είναι μόλις η δεύτερη ταινία του (μετά την αμέσως προηγούμενη) που δεν έκανε στάση σε κάποιο από τα φεστιβάλ Καννών, Βενετίας, Τορόντο, Αθήνας ή Θεσσαλονίκης. Και είναι η έβδομη από τις 7 ταινίες του όπου βασικό ρόλο κρατάει ο χαρακτηριστικός ηθοποιός Nicolas Bro (εδώ υποδύεται τον αδελφό του πρωταγωνιστή).

Η υπόθεση: Καλώς ήλθατε στο Malus, το καινούριο κόσμημα στον γαστρονομικό κόσμο της Κοπεγχάγης. Τα ηνία του μοδάτου αυτού εστιατορίου έχουν η Μάγκι και ο Κάρστεν. Εκείνη είναι ανθρωπολόγος με ειδίκευση στη γαστρονομία οπότε έχει επιμεληθεί το μοναδικό περιβάλλον του εστιατορίου, εκείνος είναι διάσημος σεφ που έχει αναλάβει να κάνει τα μαγικά του στην κουζίνα. Εκτός από την επαγγελματική επιτυχία, που τους έχει καταστήσει ως το ακατανίκητο ζευγάρι της γκουρμέ σκηνής, βιώνουν και οικογενειακή ευτυχία, ως παντρεμένο, ερωτευμένο ζευγάρι, με δύο υπέροχα παιδιά. 

Οι δυο τους μοιάζουν να τα έχουν όλα ή μάλλον σχεδόν όλα: το περιβόητο αστέρι Michelin, αυτή η τόσο σημαντική διάκριση που μπορεί να εκτοξεύσει τη φήμη ενός εστιατορίου μέσα σε μια νύχτα, ακόμη τους διαφεύγει και το ζευγάρι μοιάζει αποφασισμένο να θυσιάσει τα πάντα για να το κατακτήσει. Στο ακούραστο κυνήγι της απόλυτης αναγνώρισης, όμως, θα ξεχάσουν ότι τα καλύτερα γεύματα στη ζωή είναι αυτά που μοιραζόμαστε με άλλους. Και τα πράγματα θα γίνουν πιο περίπλοκα όταν κάποιος γράφει ένα ανώνυμο γράμμα με παραλήπτη τον Κάρστεν, που λέει απλά ότι η γυναίκα του αγαπά άλλον. Ποιος έστειλε το γράμμα και γιατί;

Η άποψή μας: Δεν ξέρω πόσο ανησυχητικό είναι κάτι που εντόπισα, αν δηλώνει μια τάση ή απλά πρόκειται για σύμπτωση. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω. Στα μάτια μου, η δανέζικη κοινωνία είναι μια από τις πλέον ελεύθερες, ακομπλεξάριστες, δημοκρατικές και προχώ κοινωνίες στον κόσμο. Μια κοινωνία προοδευτική και όχι συντηρητική, τουλάχιστον (να κάνω την απαραίτητη διευκρίνηση εδώ) στο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων και δη, του γάμου. Έρχεται όμως τούτη η ταινία κολλητά μετά το «Άσπρο πάτο» να δηλώσει πως ρε παιδί μου, καλό είναι μια οικογένεια να μένει ενωμένη, μια σχέση, που ολοφάνερα έχει φθαρεί από τον χρόνο, να συνεχίσει να υφίσταται, μια απιστία (και στις δύο ταινίες από την πλευρά της γυναίκας, άλλο ένα συντηρητικό χτύπημα κάτω από τη μέση) να οδηγεί σε μια άτυπη «τιμωρία» της γυναίκας κι εντέλει στο δόγμα πως το σωστό είναι ένας γάμος να μην διαλύεται για ψύλλου πήδημα (μουάχαχαχαχαχα) για το καλό των παιδιών. 

Και στις δύο ταινίες, οι γυναίκες «σπρώχτηκαν» στην απιστία επειδή έφταιγε ο σύζυγος (χα!). Πολύ απασχολημένος με τη δουλειά του και τελειομανής ο σεφ, χαμένος στη μιζέρια, τη ρουτίνα και την κατάθλιψη ο δάσκαλος στην ταινία του Vinterberg. Και οι δύο ταινίες δεν τελειώνουν με... γάμο, όπως συνέβαινε στις ελληνικές ταινίες της Φίνος Φιλμς (ευτυχώς) αλλά μένουν ανοιχτές, με το μέλλον πάντως να διαγράφεται φωτεινό: εντάξει, το πήραν όλοι το μάθημά τους και πάμε για άλλα. Μπορεί η μόνη σύμπτωση να βρίσκεται στο γεγονός πως και στις δύο ταινίες συνσεναριογράφος των σκηνοθετών είναι ο Tobias Lindholm: ίσως να τραβάει τέτοιου είδους ζόρια και να κάνει με αυτόν τον τρόπο τις δικές του ενατενίσεις. Απλά, το σημειώνω. 

Και το σημειώνω γιατί, κατά τα άλλα, πολύ κλο κλο και από αβγό, τίποτα, που έλεγε και ο Γεωργίου (σημείωση: η πρώτη από τις ίσως πολλές, αναμενόμενες, παραπομπές σε φαγητό, μαγειρική κτλ). Γιατί ο Boe φτιάχνει μια ταινία αναμενόμενη, προβλέψιμη και χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον. Εντάξει, φτιάχνει ατμόσφαιρα, οι ηθοποιοί του είναι νόστιμοι και δεν αγρεύουν το βλέμμα των θεατών, η αισθητική είναι υψηλού επιπέδου, οι σκηνές μαγειρικής – φαγητού πολύ σωστά στημένες και υπάρχει και το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη από την πρώτη του ήδη ταινία, αυτό δηλαδή του χρονικού πέρα – δώθε στην αφήγηση, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν για να καλύψουν την... πείνα του θεατή. 

Βλέπεις την ταινία και νιώθεις σαν να πήγες σε ένα γκουρμέ εστιατόριο, πολύ προσεγμένο, υψηλής αισθητικής, να βλέπεις το υπέροχα στημένο πιάτο σου, να δοκιμάζεις και από τη μια η γεύση να μην σου ανατινάζει τον ουρανίσκο και από την άλλη η ποσότητα να μην φτάνει για να γεμίσει η άδεια κοιλίτσα σου (σημείωση: αυτήν τη φράση σε παραλλαγές θα τη βρείτε σε όλες μα όλες τις κριτικές για την ταινία, εντάξει;). Εκεί που κάτι μπορεί να ταρακουνήσει τον θεατή από τον λήθαργο του meh είναι η προβληματική πάνω στις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στα παιδιά η συμπεριφορά των γονέων τους. Δυο εγωιστικών, μεγαλομανών ενηλίκων στην περίπτωσή μας, που «θέλουν τα πάντα: και καριέρα και οικογένεια» και που λειτουργούν με επικίνδυνα τσιτάτα τύπου «στην κουζίνα το μαχαίρι το κρατάει μόνον ένας». Αλλά κι αυτό ακόμα γίνεται επιφανειακά και χωρίς πολλά πολλά... 

Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ κι έχουμε εθιστεί στη γεύση του φαστ φουντ, που ενδεχομένως ο ουρανίσκος μας να μην μπορεί να εκτιμήσει την πλούσια παλέτα γεύσεων της υψηλής γαστριμαργίας. Κάποιες φορές, όμως, απλά μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Απλά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Αυγούστου 2021 από την Rosebud 21!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 2015, όταν μια πολύ χαμηλού κόστους παραγωγή από την παγωμένη Ισλανδία, με αφετηρία το τρόπαιο του un Certain regard στις Κάννες, άφηνε τις πιο καλές εντυπώσεις σε οποιαδήποτε αγορά κι αν προβλήθηκε. Η dramedy Hrutar του ταλαντούχου Grímur Hákonarson με γλαφυρές πινελιές παρακολούθησε την πιο ακραία εκδοχή αντιπαλότητας, του ισχυρότερου δεσμού αίματος, του αδελφικού. Σήμερα έφτασε η στιγμή της αναμενόμενης αγγλόφωνης διασκευής της, κάτω από την, απλώς μεταφρασμένη μαρκίζα, Rams.

Υπό κανονικές συνθήκες, η οικογενειακή κτηνοτροφική μονάδα των Γκρίμουρσον, θα ήταν η κυρίαρχη σε ολόκληρη την Δυτική Αυστραλία, αφού τα εκτρεφόμενα πρόβατα τους ποτέ δεν χάνουν το τρόπαιο των πιο καλοζωισμένων στους σχετικούς διαγωνισμούς της περιοχής. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά πιο περίπλοκη, αφού τα δύο ηλικιωμένα αδέλφια, ο Κόλιν και ο Λες, έχουν να ανταλλάξουν καλημέρα μεταξύ τους για περισσότερα από σαράντα χρόνια, λόγω των κληρονομικών διχονοιών, που έχουν αποσχίσει το τεράστιο αγρόκτημα τους στα δύο.

Τον πομπώδη θρίαμβο του μεγαλύτερου των αδελφών, στο ετήσιο θεσμό για την ανάδειξη του καλύτερου κριαριού, θα ακολουθήσει η τραγική διαπίστωση πως ολόκληρο το κοπάδι του, όπως και το γειτονικό του Κόλιν, πάσχει από την εκφυλιστική νόσο OJD, με συνέπεια το Υπουργείο Ανάπτυξης να διατάξει την άμεση θανάτωση των ζώων, προς αποφυγή της μετάδοσης της ασθένειας σε όλη την επικράτεια. Και την λογική απαγόρευση, για διάστημα δύο ετών, της εκτροφής των μηρυκαστικών, ωσότου ο κίνδυνος εξαφανιστεί μια για πάντα.

Και οι δυο τους θα προτιμούσαν να πεθάνουν, από το να παραδώσουν τα ζωντανά τους στην υπηρεσία προς ευθανασία. Κι αν ο ένας με πόνο ψυχής τα στοίβαξε στο φορτηγό με τελικό προορισμό το κρεματόριο, ο άλλος, δεν δίστασε να τα εκτελέσει με το περίστροφο ένα, προς ένα μέσα στην στάνη. Στην πραγματικότητα όμως, διατηρώντας ζωντανά, στο σαλόνι του σπιτιού του, μια χούφτα από εκείνα, αφού του είναι αδύνατον να σκεφτεί και μόνο την διαβίωση του χωρίς τα πανέμορφα κριάρια του.

Εννοείται κρυφά από το κράτος, φυσικά και χωρίς να κινήσει την παραμικρή υποψία στον γείτονα αδελφό του, Λες, ο οποίος έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη, αφού απώλεσε τον σημαντικότερο λόγο ύπαρξης του. Κι ενώ οι ημέρες περνούν βασανιστικά και για τους δυο, η πιθανότητα αποκάλυψης του παράνομου μυστικού στην επίμονη για επισκέψεις στο ράντσο, τοπική κτηνίατρο, φέρει το ενδεχόμενο να ενώσει σε κοινό αγώνα τις δυνάμεις των θανάσιμων εχθρών. Όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο, μετά από τέσσερις δεκαετίες που τα αδέλφια βρίσκονται σε ασίγαστη κόντρα.

Όμορφη η σκέψη της τοποθέτησης ενός Φρέντο κι ενός Μάικλ Κορλεόνε, στην απομονωμένη μέση του πουθενά, που όμως χάρη στην κινηματογράφηση της ομάδας του Jeremy Sims, φαντάζει τόσο ειδυλλιακός και καταπράσινος τόπος για να ζήσει κανείς. Το ζήτημα είναι πως αν πραγματικά δυο αδέλφια βρίσκονταν σε πόλεμο μισού αιώνα, θα περίμενε κανείς να είχαν υψωθέι θεόρατα τείχη ανάμεσα στα καλύβια τους και τους δικηγόρους να πηγαινοφέρνουν εξώδικα από τον ένα στον άλλο. Συνεπώς αυτή η ρήξη, με τα αδέλφια να λατρεύονται μεταξύ τους, πίσω όμως από τους τοίχους, αδιόρατα, δεν δικαιολογείται. Όπως δεν κολλάει κάπου, η αστεία μεν, αλλά ισοδύναμη της απάνθρωπης, μεταφοράς του στα όρια του θανάτου, σουρωμένου Λες, στο νοσοκομείο, πάνω στην δαγκάνα του τρακτέρ. Αν ήταν Farrelly made ναι, εδώ έχουμε να κάνουμε όμως με ένα δράμα ανθρώπινο, που δεν χωρούν τέτοιες χιουμοριστικές υπερβολές.

Πλάι στην υπέροχη φωτογραφία της δισυπόστατης (υγιούς ή καμένης από τις πυρκαγιές) Αυστραλίας, τοποθετούνται οι παρουσίες δύο σημαντικών ερμηνευτών από τους Αντίποδες, του Sam Neill και του Michael Caton, που με την βετεράνα εκφραστικότητα τους, δίνουν υπόσταση στα δύο τόσο διψασμένα για εκεχειρία, επικοινωνία και εντέλει συμμαχία αδέλφια. Άδικη για αμφοτέρους, η επιλογή σε ρόλο κλειδί μα περιφερειακό, της πιο ριγμένης βραβευτικά ηθοποιού στα χρονικά του Βρετανικού σινεμά, αφού χωρίς την παραμικρή σεκάνς αβάντας, η τρομερή Miranda Richardson κλέβει την παράσταση. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Rams είναι ένα άξιο προς θέαση, θερμότερων βαθμών Κελσίου, ριμέικ, που βαδίζει με σεβασμό στα χνάρια του ορίτζιναλ, χωρίς όμως να το προσεγγίζει σε ποιότητα.

του zerVo (@moviesltd)

Κανένα άλλο Cruel Summer της ζωής μου, όσα όμορφα, υπέροχα, αξέχαστα και μοναδικά μπορεί να σημάδεψαν κατοπινά την νιότη μου, δεν είναι τόσο αποτυπωμένο έντονα στην μνήμη όσο εκείνο το Καλοκαίρι του 85. Καταφέρνω εύκολα να περιγράψω ακόμη και σήμερα, παππούς πλέον, όχι απλά την κάθε μέρα αλλά την κάθε ώρα, που βίωσα, από την στιγμή που την πρωτοσυνάντησα. Δυο χρονιές μεγαλύτερη από τις δικές μου 16 - ξόδεψα δίπλα της, το κάθε δευτερόλεπτο που μου έδωσε δικαίωμα εκείνος ο Αύγουστος. Όλο το πρωινό στην ακροθαλασσιά, κάθε απόγευμα βόλτα αγκάλης στο λιμάνι, μέχρι να ξημερώσει παλαβομάρες στην δωρεάν παραλιακή ντίσκο, υπό τους φρενήρεις ρυθμούς του In Between Days. Τίποτα παραπάνω, μα είχα την αίσθηση πως ταξίδεψα δίπλα της μέχρι το φεγγάρι, ίσως και το άπειρο κι ακόμη παραπέρα. Μετά το αντίο δεν την ξανάδα ποτέ. Μπορώ, όμως με μάτια κλειστά, ακόμη να μετράω μία προς μία τις μυριάδες φακίδες του προσώπου της. Λες και ήταν χθες...

Η βόλτα με το μικρό ιστιοπλοϊκό, για τον άπειρο δεκαεξάρη Άλεξ, στα ανοιχτά της Νορμανδικής ακτής, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τραγωδία, αν δεν εμφανιζόταν με το μηχανοκίνητο σκάφος του ο πολύ πιο γνώστης στον χειρισμό των πανιών, Νταβίντ. Σαν να τα σύστησε μονομιάς η μοίρα, τα δύο αγόρια από αυτή την στιγμή θα γίνουν αυτοκόλλητα, με τον πιο συνεσταλμένο Άλεξ, να ξοδεύει ολόκληρη την ημέρα του, στο ευρύχωρο και εύπορο σπίτι του νέου του φίλου, εργαζόμενος συνάμα στο κατάστημα ναυτικών ειδών, που διατηρεί η άνετη και φιλελεύθερη μητέρα του, Κυρία Γκορμάν, στο κέντρο της κωμόπολης.

Η σχέση των δύο εφήβων πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από φιλική, με τις αγκαλιές τους να μην χωρίζουν ούτε για να διατηρήσουν τα προσχήματα, μπροστά στα συντηρητικά μάτια. Πολύ σύντομα όμως, ο Νταβίντ, ατίθασος και ανεξάρτητος, θα νιώσει να καταπιέζεται σε αυτό τον δεσμό. Και θα επιχειρήσει να αποδράσει με κάθε τρόπο, από το μέχρι πρότινος ονειρικό, μα πλέον ακραία τοξικό περιβάλλον.

Με δυο λέξεις δηλαδή "καλά ήταν ως εδώ, ήρθε η ώρα οι δρόμοι μας να χωρίσουν", δοσμένο ίσως και με ακόμη πιο απότομο τρόπο από τον μεγαλύτερο ηλικιακά του διδύμου. Αντίδραση που θα προκαλέσει πόνο αβάσταχτο στην ψυχή του Αλεξίς, ο οποίος μέχρι τότε πετούσε στα ουράνια, έχοντας εντοπίσει στο πρόσωπο του αυτοκόλλητου του, τα πάντα: Τον φίλο που ποτέ του δεν είχε, τον αδελφό που πάντα του έλειπε, τον συμβουλάτορα - μέντορα - εργοδηγό ζωής που χρειαζόταν, τον έρωτα, τέλος, που του χαράκωσε μια και καλή την καρδιά. 

Έτσι είναι όμως ή έτσι νομίζει? Αυτό που βιώνει ο τρομαγμένος να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια πιτσιρίκος, ανήκει στην σφαίρα του αληθινού ή είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας του? Είναι και τόσο λεπτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στην προοπτική και στην αντίληψη, ώστε στο βλέμμα ενός περιορισμένων εμπειριών νεανία, να μοιάζουν ως χαρακτηριστικά τόσο ίδια, τόσο ανακατεμένα. Σε τέτοιο βαθμό που να μην καταφέρνει να τα διαχωρίσει από τον γόρδιο δεσμό τους, ούτε καν το πιο ακαριαίο κτύπημα της μοίρας.

Ο Ozon στο 19ο βήμα της σημαντικής του καριέρας, βολιδοσκοπεί το (πιθανότατα προσωπικών του και πάλι θυμήσεων) παρελθόν, αρματωμένος με μπόλικη νοσταλγία για την ηλικία της αθωότητας, νότες και μελωδίες που χαρακτήρισαν την ανεπιστρεπτί φευγαλέα εποχή, αλλά και απέραντη γαλάζια θαλασσινή αλμύρα. Τοποθετώντας στο επίκεντρο της ιστορίας του, μια παθιασμένη νεανική σχέση, από εκείνες τις άπειρες που ενδεχόμενα θα γεννήσει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, στο καλά σχεδιασμένο σκηνοθετικά μονοπάτι του, κάπου στο μέσον λοξοδρομεί, παίρνει τον παράδρομο, χάνει κάπου και τον προσανατολισμό. Είναι η ώρα που στα ερωτικά λόγια των παιδιών, εισβάλλει σαν σίφουνας ο κατραμένιος λόγος του Ρεμπό, η προσδοκία του θανάτου και οι όρκοι που ενδεχόμενα θα τον περιβάλλουν. 

Πόσο διαφορετική είναι όμως, η αίσθηση του τέλους, στην κουλτούρα της δυτικής Ευρώπης, απότι στην δική μας? Πότε και ποιος εδώθε έφηβος, κάτω από τον καυτό μεσογειακό καλοκαιρινό ήλιο, θα συλλογιζόταν τάφους, μνήματα και μακάβριους χορούς γύρω από το μάρμαρο? Ουδέποτε και κανείς! Κι εκεί ακριβώς χάνουμε εν μέρει την συλλογιστική του μεσιέ Francoise, που το συνηθίζει άλλωστε μετά το μέσιασμα του πονήματος του, να το γυρίζει στο πιο μεταφυσικό, μυστηριώδες και πιθανότατα πιότερου σασπένς μοτίβο. Δεν απαιτήσαμε εμείς να ριμεικάρει το ανέμελο Karate Kid, αλλά και Κύριος Ρίπλει μια φορά γυρίστηκε. Άρα οποιοδήποτε δυνητικό κλωνάρι του, μάλλον στο τέλος δεν θα βρει τον στόχο που έχει σημαδέψει.

Ρεαλιστικές οι παρουσίες των φιλόδοξων φραντσέζων νέων ηθοποιών Félix Lefebvre και Benjamin Voisin που συνθέτουν το τρυφερό ντουέτο, αξιοπρεπής όπως πάντα η παρουσία της Tedeschi στον ρόλο της μαμάς φίλου των ονείρων μας, όλο το μπλε της Μάγχης μαζί με το μουσικό σάουντρακ που περιέχει από Bananarama μέχρι Rod Stewart, είναι αυτά τα δεδομένα που θα μείνουν τελικά στην μνήμη, μετά το πέρας της θέασης του Été 85. Που όσο αξέχαστη υπήρξε η αληθινή του όψη, άλλο τόσο εύκολα λησμονίσιμη μεταβλήθηκε η κινηματογραφική.

του zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη παρουσίαση μιας από τις πλέον αγαπημένες λογοτεχνικές στιγμές, που γέννησε το Μεγάλο Βασίλειο, πραγματοποιήθηκε σε συνέχειες εντύπου επιθεώρησης, από το 1937 μέχρι το 1839. Η πένα του τεράστιου Καρόλου Ντίκενς, βρέθηκε στην καλύτερη της φόρμα, αναπαριστώντας στις σελίδες την άνιση κοινωνική πραγματικότητα της πρωτεύουσας, ειδικά για πολίτες δεύτερης διαλογής, όπως τα πάμφτωχα ανήλικα ορφανά, που είτε πετιόνταν σαν σκουπίδια στα βρωμερά ιδρύματα, είτε μετατρέπονταν σε ρακένδυτα κλεφτρόνια - αρουραίους των σιχαμερών λονδρέζικων υπονόμων. Οι μεταφορές της νουβέλας στο εκράν, αμέτρητες μέχρι τώρα, βασικά έπαιζαν πάνω στην κλασική της φόρμα, ενίοτε όμως και σε ελεύθερη διασκευή, όπως στην παρούσα περίπτωση, του ιδιαίτερα φιλόδοξου Twist.

Έχοντας πρόσφατα απωλέσει την μητέρα του, που τον μύησε στο να βλέπει με κριτικό μάτι τα εικαστικά έργα τέχνης και χωρίς να έχει γνωρίσει πατέρα, ο νεαρός Όλι Τουίστ, διαβιώνει περιφερόμενος και άστεγος στα παραπήγματα του Λονδίνου, ασχολούμενος με τη εντυπωσιακή, πλην μηδενικών εσόδων street art του γκράφιτι, όπου είναι ένας πραγματικός αρτίστας. Περιπλανώμενος στα σοκάκια της μεγαλούπολης, θα έρθει σε επαφή με τους συνομήλικους του, Ντοτζ, Μπέτσυ και Ρεντ, μέλη της συμμορίας λωποδυτών της οποίας ηγείται ο ηλικιωμένος Φέιγκιν, ένας δαιμόνιος κλέφτης πανάκριβης υπογραφής πινάκων.

Κι ενώ αρχικά ο Τουίστ δεν θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να ενταχθεί στην παραβατική φράξια, κάτι οι παρτίδες με την αστυνομία, που πάντα βρίσκεται στο κατόπι του, κάτι τα γλυκά μάτια της Ρεντ, θα τον πείσουν να πάρει μέρος στο κόλπο γκρόσο που σχεδιάζει ο γερο-Φέιγκιν. Την αρπαγή ενός πανάκριβου Χόγκαρθ, από την καλά φυλασσόμενη γκαλερί του πλεονέκτη, ζάπλουτου επιχειρηματία Λόσμπερν, σε ανταπόδοση μιας κλεψιάς που έχει καταφέρει εις βάρος του και εκείνος στο παρελθόν.

Το κλασικό μυθιστόρημα συναντά την μοντέρνα βρετανική ποπ κουλτούρα σε αυτή την ας πούμε μεταποίηση του θρυλικού έργου. Τα πάντα στοχεύουν να γίνουν όσο πιο κοντινά γίνεται στο πρωτότυπο, χωρίς όμως ποτέ κάποιο από όλα να λειτουργήσει σαν αντίγραφο. Ο τόπος, το κέντρο του επιχειρηματικού και όχι του χαμαιτυπικού Λονδίνου - ο τρόπος, δεν αναφέρεται στα ξαφρίσματα πορτοφολιών αλλά σε ληστείες έργων τέχνης, με την χρήση μάλιστα πανάκριβων ηλεκτρονικών μέσων - οι δράστες δεν είναι δεκάχρονα χαμίνια, αλλά ενήλικες, κοντά τριαντάρηδες, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχαν φτιάξει ήδη τις ζωές τους. Οπότε για ποιον ακριβώς λόγο, υπάρχει αυτή η εμμονή εννέα (!!!) σεναριογράφων κι ενός σκηνοθέτη όπως ο, όχι και τίποτα σημαντικό, Martin Owen, με τον μύθο του Oliver Twist?

Προφανώς για λόγους μάρκετινγκ και προώθησης, αν και εκτιμώ πως συνολικά μάλλον εις βάρος του φιλμικού πλάνου λειτούργησε αυτή η επιλογή, από το να διαλαλούσε χαμηλόφωνα το προμόσιον του Sky Cinema την απενοχοποιητική κουβέντα "στηριγμένο θεματικά στο έργο του Ντίκενς". Το να παλεύει η αφήγηση να μετατρέψει ονόματα, να αλλάξει τα φύλα των ηρώων, να στήσει εκμοντερνισμούς που φτάνουν μέχρι και την ομοφυλοφιλική σεξουαλική παρενόχληση, δεν της αποφέρει κάποιο κέρδος, μάλλον προς το κατόρθωμα μιας επίπεδης και στείρας καρικατούρας οδηγεί. Δεν λέμε πως δεν υπάρχουν θετικά, όπως φερειπείν μια ρυθμική ορίτζιναλ μουσική επένδυση, ένα ακριβό σάουντρακ που περιέχει εντός του Fratellis, Vaccines, Cast και Zutons, αλλά και μια προσεγγιστική προς την νέα γενιά τάση, με την χρήση μπιτάτων σεκάνς, ριψοκίνδυνου παρκούρ και αναρριχητικού γκράφιτι. Είναι από μόνο του αυτό αρκετό?

Η μάζωξη των πιτσιρικάδων ηθοποιών, δεν ενθουσιάζει κιόλας, με την Rita Ora να είναι σαφώς η πιο αέρινη του κουαρτέτου, που ολοκληρώνουν οι Franz Drahme, Sophie Simnett και Rafferty Law, ούσα ήδη ποπ σταρ επιπέδου. Ο τελευταίος, που κρατά και τον πιο κεντρικό των νεανικών ρόλων, είναι ο γιος του τεράστιου Jude και της φοβερής και τρομερής Sadie Frost και παρόλο που ο πατέρας του τον έχει "φτύσει", δεν υπάρχει η παραμικρή άλλη ομοιότητα σε καλλιτεχνικό ταλέντο. Και πως να γίνει κάτι τέτοιο, όταν στην παρόμοια ηλικία των 25, ο Law πατήρ, με ήδη μεγάλη πορεία στο σανίδι του West End, μας είχε συστηθεί μέσω του πιο προφητικού φιλμ των 90s, του Gattaca από τον μαέστρο Andrew Niccoll. Κακώς συγκρίνω, οι ανισότητες είναι θεόρατες...

Χάρη στην ύπαρξη της φαμίλιας των Law στην εξειδικευμένη παραγωγή, δεν προκαλεί έκπληξη η παρουσία στο καστ ενός τοτέμ του εγγλέζικου σινεμά, με το οποίο διατηρεί εκλεκτική συγγένεια από την εποχή του Sleuth ριμέικ. Ο Michael Caine, ως ο απολυταρχικός Φέιγκιν, δίνει άλλη υπόσταση στο σύνολο, απλά και μόνο που υπάρχει, ακόμη κι όταν ντύνεται τη στολή του ψεύτικου Ρώσου μεγιστάνα, με μπερούκες και μουστάκια που στερούνται σοβαρότητος. Τουλάχιστον δεν τσαλαπατά την μόστρα του, όπως το κατορθώνει το μεγαλύτερο fail του φιλμ, η, την είχα και για όμορφη, Lena Headey, που δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει πως την αποδέχτηκε το μοντάζ και δεν την αφαίρεσε ολοσχερώς, στην απόδοση της άπληστης τζιβιτζιλούς Σάικς. Ψαλίδι που γενικά είχε ζητήματα πολλά να λύσει μα δεν τα κατάφερε, πάνω σε ένα ματαιόδοξο made in England πατροναρισμένο heist movie, που και βέβαια θα ξεχαστεί αυτοστιγμεί από τον θεατή του. Εδώ έχει λησμονηθεί απ΄ όλους θα μου πεις η εκδοχή του Polanski, που είναι και μια χαρά ταινία...

Όπισθεν Ολοταχώς

του gaRis (@takisgaris)

Άντε να σου εξηγήσω πως και γιατί συγκαταλέγομαι (αν και δεν είμαι πλέον διόλου πεπεισμένος για τον ενεστώτα εδώ) στους ακραιφνείς Shyamalanιστές: Λόγοι δύο, τα κλασικά στα διαφορετικά είδη που υπηρετούν The 6th Sense και Unbreakable. Μάλιστα δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω το τι συνέβη με την επόμενη (ημιεπιτυχημένη) δουλειά του, το Signs, στο μακρινό 2002. Έχω ένα φίλο που λες (καταλαβαινόμαστε ελπίζω) που του ήρθε το ντιβιντάι από Μαλαισία μεριά προτού ανοίξει καν στο Αμέρικα, τυλιγμένο με απανωτές στρώσεις αλουμινόχαρτο για να γράψει το πρώτο πανελλήνιο ρηβιού. Ωραίες μέρες εκείνες. Που ο νέος μαίτρ του σασπένς (τρέμε Hitch) στο έτσι και νάσου ο νέος Spielbergιος στο κοκορέτσι. Και έκανε μια το τρένο της μεγαλειώδους καριέρας του και εκτροχιάστηκε μεταξύ φόλας (Lady In the Water) και φολάρας (The Happening). Ακολούθησε ένα διάστημα που τα studios του πήραν το τιμόνι (The Last Airbender και After Earth) με παταγώδη εισπρακτική αποτυχία. Ο M.N. έχασε καντάρια από το (απύθμενο) Εγώ του, φθάνοντας να το γυρίσει σε αυστηρό genre (light horror / slasher), πορευόμενος σε ανεξάρτητα μονοπάτια, υποθηκεύοντας μάλιστα το σπίτι του για να βγει ζωντανή η παραγωγή.

Νάτη πετιέται αποξαρχής λοιπόν και ο Shyammy κάνει ένα στρωτό comeback με τα The Visit και (κυριότερα) Split. To twist στο φινάλε του τελευταίου είναι εφάμιλλο του 6th Sense (ναι, το είπα) και αναζωπυρώνει το μεράκι για κάτι δυνατό μετά από 20 έτη αναμονής. Εντέλει το Glass έρχεται να μας προσγειώσει απότομα, διότι ο μέγας εχθρός του σκηνοθεταρά Shyamalan είναι ο σεναρίστας Shyamalan. Μεγαλοϊδεατισμός, τενεκεδένιοι διάλογοι, συνοδευόμενοι από πλαναρίσματα εκτός ισορροπίας που δεν εξυπηρετούν την πλοκή, μουσική επένδυση απροκάλυπτα μελοδραματική και μια σωρεία στοκ χαρακτήρων που υπάρχουν μόνο για το αισθητικά ενδιαφέρον στην γκροτέσκα απόδοσή του bodycount, όμως ταυτόχρονα αποκαλύπτουν το ανερμάτιστο της αφήγησης με τρόπο που ούτε γέλωτα δεν ποιεί ή μη μόνον εκνευρισμό. Πολλά νεύρα όμως αδερφάκι μου. 

Οι ταινίες (ΟΛΕΣ) του Ινδού είναι οικογενειακές. Δεν είναι Bergman όμως να κάνει το Σκηνές από ένα Γάμο. Εδώ και μια 10ετία φλερτάρει με το κομικάδηκο Sandcastle το οποίο μεταφέρει σε 35μμ (πρώτη φορά μετά το Airbender) σε μια τροπική παραλία του Άγιου Δομίνικου (παρθενική αλλαξιά λοκέισον καθότι σα το Philly αλλού δεν υπάρχει) όπου μια τυπική τετραμελής οικογένεια (Gael Garcia Bernal που δεν είναι το ίδιο καλός ηθοποιός στα αγγλόφωνα, Vicky Krieps που προδίδεται από το αξάν της, αν και έλαμψε στο Phantom Thread, Alex Wolff του Hereditary που σφύζει από ερμηνευτική όρεξη και η κόρη Thomasine McKenzie που διέπρεψε στο Jojo Rabbit) θα ζήσει όλη της τη ζωή σε μια εφιαλτική ημέρα (μεγαλώνοντας 2 έτη ανά ώρα), παρέα με μερικά άλλα ζευγάρια που μετέφερε εκεί ο ημίθεος Shyamalan σε ένα ακόμη άνοστο κάμεο ως οδηγός τουριστικού λεωφορείου. Τι γνωρίζει περί αυτού ο ύποπτος διευθυντής του ρηζόρτ (Rufus Sewell) που τους παρότρυνε εμπιστευτικά να την κάνουν κατά πέρα; 

Τούτη τη φορά παλιό μου συντρόφι Shyamalanιστή μου, πίστεψέ με, θα περιμένεις 108 ολογέματα λεπτά και θα μείνεις σκελετός πριχού έρθει το υπεραναμενόμενο τουίστ, για να σε αφήσει ενοχλητικά ψιλοατάραχο και εμφανώς δυσαρεστημένο γυρνώντας τη μπομπίνα πίσω στο μυαλό, μετά την καλοδεχούμενη έναρξη της ιστορίας. Το οδυνηρό διαζύγιο που εξυφαίνεται, ο τρόμος των γηρατειών, μια αναπόδραστη πανδημικού τύπου κατάσταση που σπέρνει πανικό, το προσωπικό άχθος του καθενός να αφήσει μια σφραγίδα πίσω όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου του - πόσες ευκαιρίες για μια δυνατή ταινία μέτρησες; Τόσες - όσες ο βετεράνος πλέον Shyamalan σπαταλά βιαστικά, μισοψημένα, χωρίς εστίαση και διάθεση να εμβαθύνει, παρά μόνο να χαϊδέψει μάτια. Επιτυχής ο μονιμάς πλέον Mike Gioulakis στην κινηματογράφηση της σκοτεινής πάλης με τη Φύση και ίσως ο μόνος ικανός λόγος παρακολούθησης μιας ακόμη έκθεσης ιδεών γυμνασιόπαιδος, που με μια παρλάτα νομίζει πως έγινε οραματιστής καλλιτέχνης. 

Πριν την έναρξη στην αίθουσα όπου παρακολούθησα την ταινία, παρουσία καμιά 15ριά θεατάκων, καθότι κόβιντ, ο M.N. εμφανίζεται στο πανί να μας καλωσορίσει και να μας παροτρύνει να στηρίξουμε τις ορίτζιναλ ιδέες που επιζητούν να αλλάξουν τον κόσμο μας. Μετά όμως τη θέαση του Old, το καράβι φαίνεται να το πάει ξανά όπισθεν ολοταχώς και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διάθεση να του δώσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο μου πια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Θε μου, δώσε μου το μερίδιο της γης που μου ανήκει! Ένα δυνατό θρίλερ ατμόσφαιρας, μία αινιγματική ιστορία που κλονίζει μία οικογένεια και τη μικρή κοινωνία ενός γραφικού χωριού στην Ισπανία. Η ταινία Η Μαύρη Κηλίδα (La Mancha Negra) που συγκεντρώνει ως επί το πλείστον ανδαλουσιανό καστ, διαδραματίζεται το 1971 και ταξιδεύει το κοινό σε ένα παραδοσιακό χωριό της Ανδαλουσίας, όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας και της μικρής κοινωνίας πυροδοτούν ένα αγωνιώδες δράμα. 1971 σε ένα απομονωμένο χωρίο στην Ισπανία. Μετά το θάνατο της ηλικιωμένης μητέρας τους, οι τρεις κόρες της βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν γείτονα που θα τους γυρίσει την πλάτη, έναν ιερέα που έχει κηρύξει πόλεμο στην οικογένεια και την απρόσμενη άφιξη του αποξενωμένου γιου. Τη νύχτα της αγρυπνίας τα μυστικά της οικογένειας αναδύονται μπροστά στο νεκρό σώμα της μητέρας. Όλο το μίσος, η απέχθεια και η απόγνωση του παρελθόντος επιστρέφουν τη νύχτα πριν την κηδεία.

Με τους Cuca Escribano, Pablo Puyol, María Alfonsa Rosso, Noemí Ruíz, Joaquín Núñez.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

8 ύποπτοι, ένας αδέξιος επιθεωρητής, καμία ένδειξη! Μια κωμική ταινία μυστηρίου είναι το φιλμ Κάτι Τρέχει στο Σεντ Τροπέ (Mystère à Saint-Tropez) που σκηνοθετεί ο Nicolas Benamou. Κάθε καλοκαίρι, ο δισεκατομμυριούχος Τρανσάν και η σύζυγός του Ελιάν φιλοξενούν τους πιο γκλαμουράτους σελέμπριτις στην πολυτελή βίλα τους, στη Νότια Γαλλία. Όταν ένα από τα αυτοκίνητα τους βρεθεί με κομμένα φρένα , σε συνδυασμό με μια σειρά απειλητικά γράμματα τότε ο Τρανσάν θα αναγκαστεί να αναζητήσει ένα επιθεωρητή για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Στην μέση των καλοκαιρινών διακοπών μόνο ο υπερόπτης και αδέξιος Μπουλέν είναι διαθέσιμος για αυτή τη δουλειά. Έτσι για να πιάσει τον ύποπτο και να λύσει το μυστήριο δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποδυθεί τον μπάτλερ.

Πρωταγωνιστούν οι Christian Clavier, Benoît Poelvoorde, Thierry Lhermitte, Jérôme Commandeur, Gérard Depardieu.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Spentzos Films!

Το πιο διάσημο κόλει του κόσμου επιστρέφει! Ο διασημότερος σκύλος στην ιστορία του σινεμά που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές μέσα από αμέτρητες περιπέτειες σε λογοτεχνία, τηλεόραση και κινηματογράφο, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη στην υπέροχη ιστορία αχώριστης φιλίας και αφοσίωσης, Λάσι, Γύρνα Σπίτι (Lassie, Come Home), που θα συγκινήσει μικρούς και μεγάλους σινεφίλ. Ο 12χρονος Φλο και η σκυλίτσα του, Λάσι, είναι αχώριστοι φίλοι που ζουν αμέριμνοι σε ένα ειδυλλιακό χωριό στη νότια Γερμανία. Όταν ο πατέρας του Φλο χάνει τη δουλειά του, η οικογένεια αναγκάζεται να μετακομίσει σε ένα μικρό διαμέρισμα όπου απαγορεύονται τα σκυλιά κι έτσι ο Φλο, απαρηγόρητος, αναγκάζεται να αποχωριστεί την καλύτερή του φίλη. Όταν η ατμόσφαιρα στο καινούργιο της σπιτικό αρχίζει να γίνεται εχθρική, η Λάσι θα αρπάξει την ευκαιρία να δραπετεύσει και να ξεκινήσει ένα γεμάτο περιπέτειες, ταξίδι για να διασχίσει τη Γερμανία και να επιστρέψει στον πολυαγαπημένο της φίλο. Όμως και ο Φλο δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια: αρχίζει κι εκείνος να αναζητάει τη Λάσι – και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει από το να ξαναβρούν ο ένας τον άλλον!

Πρωταγωνιστούν οι Nico Marischka, Sebastian Bezzel, Anna Maria Mühe, Johann von Bülow, Matthias Habich.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Rosebud 21!

Μπορούν τα λεφτά, να αγοράσουν τα πάντα? Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βανκούβερ 2020, έρχεται η ταινία Μη Φεύγεις, Βάντα! (Wanda, mein Wunder / My Wonderful Wanda), που σκηνοθετεί η Bettina Oberli. Η Βάντα, μια τριανταπεντάχρονη οικιακή βοηθός από την Πολωνία φροντίζει τον ηλικιωμένο πατριάρχη μιας πλούσιας οικογένειας, στην πολυτελή τους βίλα στην Ελβετία. Όταν ξαφνικά προκύπτει μια απρόσμενη εγκυμοσύνη, οικογενειακά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και οδηγούν σε ευτράπελα, ενώ γίνονται διάφοροι διακανονισμοί για να κατευναστούν όλα τα πνεύματα σε αυτό το καυστικό οικογενειακό δράμα.

Πρωταγωνιστούν οι Agnieszka Grochowska, André Jung, Marthe Keller, Jacob Matschenz, Birgit Minichmayr, Anatole Taubman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Cinobo!

The Backside Of Water! Η Disney μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τα πιο διάσημες ατραξιόν της Disneyland και παρουσιάζει μία επική, καταιγιστική, θεαματική και άκρως διασκεδαστική καλοκαιρινή Περιπέτεια στη Ζούγκλα (Jungle Cruise). Την απολαυστική κωμωδία δράσης για όλη την οικογένεια, με τα έντονα στοιχεία φαντασίας, που ζωντανεύει την απάτητη, εξωτική και μυστηριώδη ζούγκλα του Αμαζονίου, σκηνοθετεί ο Jaume Collet-Serra («Non-stop», «The Shallows», «The Commuter»). Αρχές του 20ου αιώνα: H Dr. Lily Houghton, μία παθιασμένη εξερευνήτρια, ταξιδεύει από το Λονδίνο στον Αμαζόνιο για να ανακαλύψει ένα αρχαίο δέντρο με πρωτόγνωρες θεραπευτικές δυνάμεις, που θα αλλάξουν το μέλλον της ιατρικής. Για να τα καταφέρει, πρέπει να συνεργαστεί με τον εξυπνάκια καπετάνιο Frank Wolff και να εμπιστευτεί τις αμφίβολες υπηρεσίες και το ρημαγμένο ποταμόπλοιό του. Οι δύο αταίριαστοι συνοδοιπόροι θα έρθουν αντιμέτωποι με αμέτρητους κινδύνους και υπερφυσικές δυνάμεις με φόντο τα καθηλωτικά τοπία του Αμαζονίου. Καθώς τα μυστικά του χαμένου δέντρου αποκαλύπτονται, η ζωή της Lily και του Frank παίζεται κορώνα γράμματα και το ανθρώπινο είδος κρέμεται από μία κλωστή.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Dwayne Johnson και Emily Blunt, ενώ συμμετέχουν επίσης και οι Edgar Ramirez, Jack Whitehall, Jesse Plemons και Paul Giamatti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Με χρονική απόσταση περίπου σαράντα χρόνων, πέρασαν από την φαντασία των δημιουργών τους στις σελίδες των βιβλίων, για να αποτελέσουν δύο από τους πλέον διάσημους χαρακτήρες της νεανικής πεζογραφίας. Η Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων, δια χειρός του Βρετανού λογοτέχνη Lewis Carroll, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της στα 1865, για να ακολουθήσει στις αρχές του 20ου αιώνα, ο εξίσου πολυδιαβασμένος Πίτερ Παν, με την υπογραφή του Σκοτσέζου νοβελίστα και θεατρικού συγγραφέα J. M. Barrie. Αμφότεροι οι ήρωες, ταξίδεψαν από το κείμενο στην μεγάλη οθόνη με τεράστια επιτυχία, τόσο στα φημισμένα κινούμενα σκίτσα της Disney, όσο και στα live action σπουδαίων σκηνοθετών, όπως ο Spielberg και ο Burton. Για να φτάσει η στιγμή, που μάλλον δεν καρτερούσε κανείς, να συνυπάρξουν στα ίδια καρέ, στο φιλμ Come Away, που από την εξαγγελία του κιόλας, δεν είχα εντοπίσει κάποιον σοβαρό λόγο ύπαρξης του.

Σε μια αγροικία, ελάχιστα έξω από την πολύβουη Λόνδρα, έχουν κτίσει τα οικογενειακά όνειρα τους οι Λίτλτονς. Εκείνος, ο Τζακ, βγάζει τα προς το ζην ως τεχνίτης, κατασκευάζοντας ξύλινες απλίκες φημισμένων ιστιοφόρων, κατά παραγγελία των εύπορων πελατών, εκείνη, η Ρόουζ, έχει επιφορτιστεί με το μεγάλωμα και την ανατροφή των τριών παιδιών τους, του Ντέιβιντ, της Άλις και του μικρούλη Πίτερ. Μπορεί να τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα, χάρη στην αγάπη και την την αλληλεγγύη που δείχνουν μεταξύ τους, έχουν καταφέρει να μην λείψει τίποτα από τα καμάρια τους, που μεγαλώνουν τρισευτυχισμένα στην εξοχή.

Μέχρι την στιγμή που ένα τραγικό κτύπημα της μοίρας, θα σκεπάσει με κατάμαυρα σύννεφα το σπιτικό τους. Βυθίζοντας αμφότερους του γονείς στην απόγνωση και το πένθος, με τον πατέρα να αναζητά διέξοδο για να καλύψει τα χρέη του στον τζόγο και την μητέρα να παλεύει να πνίξει τον πόνο της στο ποτό. Ενώ η κατάσταση μοιάζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο, τα ανήλικα παιδιά, με όπλα τους το όνειρο, την ταξιδιάρα σκέψη και την επιμονή, θα παλέψουν για να επαναφέρουν την φαμίλια τους, στον σωστό δρόμο, όπως παλιά.

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα η σύνοψη, της όχι φθηνής παραγωγής, καθώς παρακολουθούμε το αγωνιώδες πέρασμα της πενταμελούς οικογένειας, από την γαλήνη στην τρικυμία. Και πραγματικά έτσι είναι, καθώς με βάση το πανέμορφο ντεκόρ ανεμελιάς που ορίζει η λονδρέζικη περιφέρεια, στήνεται μια δραματική ιστορία, γεμάτη πόνο και θλίψη, με εμφανείς όμως τις αισιόδοξες προοπτικές για να οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο, ομορφότερο, έστω και μαραζωμένο από την τραγική απώλεια, αύριο. Το ερώτημα που ευθέως θέτω, είναι, που ακριβώς μπορεί να ταιριάξει στο εφεξής, η καλά και σώνει παρεμβολή των ηρώων της παιδικής φαντασίας, στο σενάριο. Και εντέλει, από την στιγμή που προσαρτήθηκαν στο σκριπτ, αυτό λειτούργησε ωφέλιμα ή καταστροφικά?

Αν κρίνω από το πόσο ανάκατα περιπλέκει αλήθεια και φαντασίωση το έργο, είναι βέβαιο πως τείνω προς το άσχημο μαντάτο. Και ψέγω ισόποσα την σεναρίστα Marissa Goodhill και την, για πρώτη φορά εκτός animation που έχει διαπρέψει - σκηνοθέτιδα, Brenda Chapman, γι αυτή ακριβώς την φιλμική ανακατωσούρα που προκάλεσαν. Επιχειρώντας να συνδέσουν καλά και σώνει τα δύο κλασικά μυθιστορήματα, στην αγωνιώδη απόπειρα των Λίτλτονς να επιβιώσουν, χρησιμοποιώντας τις αλληγορίες προσχηματικά, αντί να φωτίσουν τις πιο αληθινές και ρεαλιστικές πτυχές του δράματος. Όταν η αφήγηση παλεύει να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε ένα σώμα, τότε είναι πλέον πολύ αργά, το γενικό σύνολο είναι αδύνατον να επιδιορθωθεί.

Η τάση του αφηγητή είναι να περιγράψει έναν κόσμο που προσπαθεί να ανασυνταχθεί από τις κοινωνικές ανισορροπίες του παρελθόντος. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι προνομιούχοι και οι αδύναμοι, οι αριστοκράτες και οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση. Στοιχεία που τα παιδιά δεν κατανοούν, θεωρώντας εαυτούς ζάπλουτους, επειδή παίζουν στο ποτάμι πλάι σε μια ξύλινη σχεδία ή γιατί ο κήπος τους ενδεχόμενα να διαθέτει μυστικές πύλες που μπορεί να οδηγήσουν σε κόσμους καινούργιους και πιο φιλόξενους. Στην πορεία κι ενόσω η καταστροφή ζυγώνει τους κατακερματισμένους ενήλικες, οι μιξαρισμένες Χώρες του Ποτέ και των Θαυμάτων, δίνουν στα πιτσιρίκια την εντύπωση πως οι λύσεις για όλους θα έλθουν πανεύκολα σαν από μηχανής Θεότητες. Μακάρι να ήταν έτσι και στ αλήθεια. Δεν είναι όμως.

Συνεπώς από το γενικό πακέτο, απουσιάζει το συναίσθημα της μαγείας, που πλημυρίζει από μόνο του κάθε επιμέρους νουβέλα που απαρτίζει το στόρι. Οι αξιοπρεπείς ερμηνείες, τόσο των μπόλικης σταροσύνης ενηλίκων - από την ζαρωμένη Jolie και τον υπερβολικό Oyelowo, μέχρι την εκφραστική Chancellor και τον καμέο Michael Caine - όσο και των μικρούληδων πρωταγωνιστών, δεν φαίνεται να δίνουν την απαιτούμενη ώθηση στο εντυπωσιακού περιτυλίγματος αλλά θολού περιεχομένου παραμύθι. Με συνέπεια όλες αυτές οι υποσχέσεις για κάτι το ξεχωριστό και η απογοήτευση να επέρχεται λογικά, τόσο για τους μεγαλύτερους, μα κυρίως για τους πολύ νεαρούς σινεφίλ, που είναι βέβαιο πως το κινηματογραφικό πακέτο Pan / Alice το καρτερούσαν πως και πως.