Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μπόλικο είναι το παρασκήνιο που κρύβεται πίσω από την ορίτζιναλ ταινία The Comeback Trail, που το σενάριο και την σκηνοθεσία της υπέγραψε ο Harry Hurwitz, πολύ πίσω, εκεί κάπου στα 1982. Το πενιχρότατου κόστους φιλμ, κυρίως λόγω της ωμής μεθόδου που σατίριζε τα ασχήμως πεπραγμένα στο Χόλιγουντ, έπεσε σε βαθύτατη δυσμένεια από την οποιαδήποτε εταιρία διανομής και δεν προβλήθηκε ποτέ στους κινηματογράφους, πέρα από κάποιες περιστασιακές παρουσιάσεις, σχεδόν μια δεκαετία μετά την δημιουργία του. Κι όμως χάρη στην επιμονή κάποιων από τους συμμετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία, κυρίως του μέγα και τρανού Hugh Hefner, που πέραν της χρηματοδότησης, αραιά και που το παρουσίαζε σε κλειστό κύκλο καλεσμένων στην πανάκριβη βίλα του, το έργο απέκτησε φαρδιά πλατιά την στάμπα του καλτ, ορίζοντας μια από τις λιγότερο γνωστές στο ευρύ κοινό, αλλά με φανατικούς οπαδούς, σάτιρα στα χρονικά.

Τριακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια! Αυτό ακριβώς είναι το ποσόν που οφείλει ο βετεράνος παραγωγός Μαξ Μπάρμπερ, στον σινεφίλ μαφιόζο Ρέτζι Φοντέιν, χρέος που προκάλεσε η τραγική πορεία του τελευταίου φιλμ του στούντιο στα ταμεία, με συνέπεια να μην είναι δυνατή η επιστροφή του στον δανειστή. Με τις ώρες του ντεντλάιν που έχει ορίσει ο σαδιστής τοκογλύφος να μετρούν αντίστροφα, ο ηλικιωμένος κινηματογραφιστής, μαζί με τον νεότερο ανιψιό του, Γουόλτερ, τον φύσει και θέσει κληρονόμο του μικρού, αλλά παραδοσιακού του στούντιο, θα κληθούν να βρουν την λύση, ώστε να γυρίσουν πίσω τα λεφτά και να γλυτώσουν τα τομάρια τους. Πρόβλημα και πως το λύνεις...

Με αφορμή το πρόσφατο δυστύχημα, που προκάλεσε τον θάνατο του σούπερ αστέρα του Χόλιγουντ, Φρανκ Πιρς και απέφερε πέντε εκατομμύρια δολάρια από την ασφάλιση ζωής του στην εταιρία παραγωγής, ο δαιμόνιος γερο-κανάγιας, θα σκαρφιστεί το κόλπο που θα τον ξεμπλέξει μια και καλή από τα νύχια των δανειστών. Να σκηνοθετήσει κι αυτός ένα παρόμοιο τραγικό συμβάν, που θα τραυματίσει θανάσιμα τον πρωταγωνιστή της νέας του ταινίας, μπας και εισπράξει το ανάλογο ποσόν, που θα σβήσει την οφειλή του στον Μαφιόζο. Μόνο που ο υπερήλικας, πρώην σπουδαίος action star και νυν τρόφιμος του γηροκομείου, με τάσεις αυτοχειρίας Ντουκ Μοντάνα, θα αποδειχθεί πολυ πιο σκληρό καρύδι, από όσο θα καρτερούσε ο απατεώνας Μαξ!

Όπερ σημαίνει πως οποιαδήποτε παγίδα κι αν στήσει στον καουμπόη, πρώτο βιολί του τάχαμου σπουδαίου γουέστερν που γυρίζει στην έρημο του Νιου Μέξικο, όχι απλά δεν θα πλήξει τον σιτεμένο και ξεχασμένο ηθοποιό, αλλά αντιθέτως θα γυρίσει μπούμερανγκ προς εκείνον, προκαλώντας του ακόμη περισσότερα δεινά. Με κυριότερο, την εξάντληση της υπομονής του Ρέτζι, που ζητάει εδώ και τώρα τα χρήματα του, αλλιώς ο ασπρομάλλης producer αργά ή γρήγορα θα βρεθεί τσιμεντωμένος σε κάποια δυσπρόσιτη περιοχή.

Αλήθεια είναι πως η πλάκα που σπάζουμε με τις ανεπιτυχείς απόπειρες δολοφονίας του πρωταγωνιστή, δεν είναι και λίγη. Κι αυτό γιατί η κομεντί που σκιτσάρει ο George Gallo των Middle Men, ακολουθεί πιστά την πιασάρικη προσταγή του σλάπστικ, της παλιομοδίτικης αυτής, διασκεδαστικής φόρμας, που ακόμη και σήμερα κάνει την πλατεία να γελά. Παίζοντας παράλληλα το παιχνίδι της γάτα με το ποντίκι, όπως το όρισαν στα δημοφιλέστατα καρτούν τους, ο Γουίλε Κογιότε με τον Μπιπ Μπιπ, όπου οτιδήποτε κι αν σκεφτόταν ο κακίστρος για να τσακώσει το πτηνό, στρεφόταν πάντα εναντίον του. Έτσι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ πέρα στις, όχι και λίγες, περίπου αυτοτελείς ρουμπρίκες, όπου ο σούπερ ήρωας μας υπερπηδάει, κεφάτος και αέρινος ως έφηβος, τις φονικές αντιξοότητες που του έχουν στήσει.

Σε όλο αυτό το ακραίο ως πολύ μπλακ στην συρραφή του, χιουμοριστικό πανδαιμόνιο, η ταινία έχει επιπλέον την τύχη, οι μορφές που κινούνται στις εικόνες του, να είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες στον θεατή, γεγονός που ανεβάζει αρκετά το συνολικό παραγωγικό λέβελ του The Comeback Trail. De Niro, μια χαρά μόστρα, ως ο ογδοντάχρονος ασπρομάλλης βιλέν, που δεν το βάζει κάτω και ονειρεύεται να βγάλει παραδάκι, έστω κι αν πατήσει επί πτωμάτων, Lee Jones, συμπαθέστατος και ευγενικός, ως ο στόχος, αποσυρμένος αστέρας που η λάμψη του έχει σβήσει, Freeman, στην αντίπερα όχθη από την γνώριμα ηθική του, παίζει στα δάκτυλα τον ρόλο του υποκοσμίτη, που μπορεί να έχει παρακολουθήσει και εκατό χιλιάδες ταινίες στην ζωή του.

Με τέτοια υλικά και με αρκετό κέφι για σχολιασμό των κακώς κειμένων της κινηματογραφικής βιομηχανίας, στην κυρίως θεματική του, θα περίμενε κανείς μια αντιστοίχως ευφυή έξοδο, που θα ολοκλήρωνε το αξιόλογο πακέτο. Ανταυτού, ένα γλυκανάλατο, υπερφλάτ νεροζούμι στο φινάλε, όπου υπερισχύει ο κανών, πως η αγάπη για τον σινεμά, μπορεί να κερδίσει τους πάντες και τα πάντα, τσακίζει τις μέχρι εκείνη την στιγμή θετικές εντυπώσεις. Εκτιμώ πως με λίγη περισσότερη παλικαριά και ευθύνη στο ντιρέκτινγκ, όπως θα την έδιναν πάνω σε αυτό το κατάδικο τους σενάριο, οι Coen, το φιλμ θα είχε γράψει ιστορία. Αντιθέτως, γρήγορα θα περάσει στην λησμονιά, ως αποτέλεσμα της ατολμίας που επέδειξαν οι δημιουργοί του, στο να τραβήξει πρίμο τον αυτοσαρκασμό του Πλανήτη Χόλιγουντ, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.

του zerVo (@moviesltd)

Θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν πως από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, αυτής εδώ της δραματικής περιπέτειας, ένιωθα παντού ολοζώντανο το πνεύμα του Clint. Σε κάθε εικόνα, σε κάθε σκηνή σε κάθε ατάκα, σε οποιοδήποτε υπονοούμενο. Όπως είμαι απόλυτα βέβαιος, πως αν ο Μπλοντ ζύγιζε δυο δεκαετίες νεότερος, θα το είχε κυνηγήσει το στάρινγκ, που εννοείται θα του πήγαινε γάντι, δίνοντας εννοείται μια ξεχωριστή ειδική βαρύτητα στην συνολική παραγωγή, που και βέβαια θα μας είχε μείνει αξέχαστη. Παρότι ο Eastwood δεν απουσιάζει ούτε ως μορφή - αφού κάποια βολά, στην μικρή οθόνη παίζουν πλάνα από το Κρεμάστε τους Ψηλά, το The Marksman στέκεται δυο τουλάχιστον επίπεδα πιο χαμηλά από όπως θα το είχε ζωγραφίσει, με την γνωστή σπαρακτική του μέθοδο, εκείνος στο εκράν. 

Έχοντας πολύ πρόσφατα χάσει την λατρεμένη του σύζυγο από την παλιοαρρώστια, ο βετεράνος του Βιετνάμ, πρώην πεζοναύτης, Τζιμ Χάνσον, βγάζει τα προς το ζην, ως συνοριοφύλακας, ξετρυπώνοντας τους μετανάστες, που διαβαίνουν παρανόμως τον θεόρατο φράχτη που χωρίζει την Αριζόνα από το Μεξικό. Η δεινή οικονομική του κατάσταση, αφού τα χρέη τον έχουν πνίξει σε βαθμό που να χάνει σε λίγες εβδομάδες το σπίτι του, σε συνδυασμό με την κατάθλιψη που τον έχει ζώσει λόγω της απώλειας, τον έχουν οδηγήσει στην απόγνωση και στην καταστροφική λύση του αλκοόλ.

Μια τυπική πρωινή περιπολία πλάι στο συρματόπλεγμα, θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια απελπισμένη Μεξικάνα, που θα τον ικετέψει να σώσει ότι πιο πολύτιμο έχει, τον μονάκριβο γιο της Μιγκέλ, από τα νύχια των αδίστακτων εκτελεστών του καρτέλ των ναρκωτικών, που επιθυμεί να αφανίσει την φαμίλια της. Και λίγο πριν εκείνη πέσει νεκρή μπροστά στα μάτια του παιδιού της, από τα πυρά των μαφιόζων, θα ορκίσει τον ηλικιωμένο άντρα, να βοηθήσει το αγόρι να φτάσει μέχρι το Σικάγο, όπου τον περιμένει η αγκαλιά ενός ασφαλούς, συγγενικού σπιτικού.

Πάμε πάλι από την αρχή. Δέκα σειρές περίληψη του τι πρόκειται να δούμε και είναι πασιφανές πως το πράγμα φωνάζει ότι θα έπρεπε κάποτε να το γυρίσει, με εκείνονα πρωταγωνιστή, ο Ξανθός. Από το ερημικό σκηνικό μέχρι τα προφανή νοήματα, τα πάντα συγκλίνουν στην δική του δημιουργική συλλογιστική, εκείνη την βαθιά ρεπουμπλικάνικη, πατριωτική, σαφώς όμως δίκαι και τιμωριτική προς οποιονδήποτε βάλει χέρι στις αξίες και την ηθική της Land Of The Free. Πόσω μάλλον όταν οι κακοί του στόρι, προέρχονται από την απέναντι μεριά του Ρίο Γκράντε και χάρη στα αιματοβαμμένα δολάρια που διακινούν, έχουν καταφέρει να πάρουν με το μέρος τους, όλους τους διεφθαρμένους εκπροσώπους του νόμου, πέριξ των συνόρων.

Το γερόντι της υπόθεσης, είναι ένας άντρας που έχει δώσει τα πάντα για την τιμή των Πολιτειών, έχει προσφέρει το αίμα του, στα χιλιάδες μίλια μακρινά πεδία των μαχών, χωρίς να έχει διεκδικήσει για τον εαυτό του την παραμικρή ανταμοιβή. Και τώρα, στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, υποχρεούται, ελλείψει σοβαρής κοινωνικής κρατικής πολιτικής, να εγκαταλείψει την εστία του, μιας και το έθνος του έχει στείλει φιρμάνι έξωσης. Δεν καταλαβαίνουμε από αυτά Κύριε, πάρτε τον σκύλο σας και δρόμο. Ε, υπό αυτές τις συνθήκες, μαζί με το τετράποδο, παίρνεις στα χέρια σου και τον Νόμο και αποφασίζεις να ρισκάρεις - όχι και πολλά, τα λίγα χρόνια που σου απομένουν δεν σου τοποθετούν αναχώματα - ενάντια στις προσταγές της Αστερόεσσας, για να οδηγήσεις το προσφυγάκι (που μέχρι τα χτες θα κυνηγούσες) στην Γη της Επαγγελίας.

Φυσικά και δεν είναι περίεργο πως αυτό το τυποποιημένης φόρμας road movie, οικονομικό σε προϋπολογισμό, αλλά όχι και φτηνό σε επιλογές των πόστων της δημιουργικής διαδικασίας, υπογράφεται από έναν άνθρωπο που έχει θητεύσει επί μακρόν στο πλευρό του Eastwood. Ο σκηνοθέτης Rob Lorenz, ασίσταντ σε φιλμς μνημειώδη σαν την Million Dollar Baby, το Mystic River και το True Crime, δεν αφήνει δευτερόλεπτο που να μην αποτίσει φόρο τιμής στον μέντορα του. Αυτό δεν σημαίνει πως κινηματογραφικά κινείται σε ανάλογο ή έστω κοντινό λέβελ, οι ατασθαλίες ας πούμε του σεναρίου και αρκετές και χτυπητές είναι. Καταφέρνει όμως μια ταινία που ο σινεφίλ, ελέω πενιχρού προμόσιον, θα πέσει πάνω της από καθαρή τύχη, να του αφήσει τουλάχιστον την γεύση του αξιοπρεπούς, μετά την πτώση των τελικών κρέντιτς.

Ευθύνεται άλλωστε γι αυτό και η παρουσία του Liam Neeson, που πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζει με εγγύηση στο τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε, σοβαρότερο είτε πιο περιπετειώδες. Ο Ιρλανδός με ακόμη πιο τονισμένα τα προχωρημένης ηλικίας χαρακτηριστικά του προσώπου του, φαντάζει ως η ιδανική επιλογή για να αποδώσει τον γερο Προστάτη, που πάνω από όλα τιμά τα ιδανικά και τα πιστεύω του. Η γουεστερνική μαρκίζα The Marksman, καμπόσο μοιάζει υπερβολική, αφού τα μπιστολίδια δεν βαρούν ακατάπαυστα και ασίγαστα, χάρη όμως στις συνολικά προσεχτικές ερμηνείες, στο θέμα που ενδεχόμενα μπορεί να εμπνέεται από την πραγματικότητα και στην πανταχού παρούσα Clintική αύρα, το φιλμ παρακολουθείται με ενδιαφέρον, ίσαμε το αναμενόμενο φινάλε του.

Όσο Υπάρχει Αλκοόλ

του gaRis (@takisgaris)

Πάμε μια γρήγορη πρώτα. Είμαι οπαδός του Dogme 95. Εσύ, γεννημένε στον αιώνα τουτονί, θα σε στεναχωρέψω, οπόταν γκούγκλησέ το καλύτερα αυτό. Όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον, επί της ουσίας δυο κύριοι μονάχα: H τραγικά ψυχοπαθής ιδιοφυία του Lars “Von” Trier και η (ενοχλητικά απελευθερωτική) κοινωνική οπτική του Thomas Vinterberg. Όποιος έχει άντερα να γυρίσει το Festen (1998) και το The Hunt (2013) για τα μένα μπορεί να βγει απευθείας στη σύνταξη, δε χρειάζεται άλλη συνδρομή στο ταμείο σκηνοθετών. Δε μπορούμε να συμφωνούμε (σε όλα-όλοι) εννοείτω. Για κάποιους άλλους το σινεμά του είναι ελλειπτικό, πλατειαστικά ερωτευμένο με μια κεντρική ιδέα, χωρίς ζυγιασμένη ψυχολογική εξέλιξη των ηρώων, σχηματικής κάπως πλοκής. Και ίσως εν πολλοίς να είναι κι έτσι. Ένα πράγμα όμως δεν ηδύναται να προσάψει κανείς στον 52χρονο πλέον Δανό: Ότι δεν τολμά να εστιάσει πάνω στη σήπουσα πληγή, στο καίρια ζητούμενο, με μια εύγλωττη λιτότητα, μια γοερή κραυγή τυλιγμένη σε σιωπές επώδυνες και δάκρυα κερδισμένα.

Ναι, αγαπώ Vinterberg. Δε χαρίζομαι όμως. Το AnotherRound (Druk) πήρε τη δεδηλωμένη μου πριν καν εντέλει σκάσει στο TIFF20, αφού ο κορώνας χτύπησε τις Cannes. Το premise γοητευτικό, κοντά στην ανθρωπογεωγραφία του The Hunt. Τέσσερις δασκαλάκοι Γυμνασίου τιλτάρουν λόγω μέσης ηλικίας, ανακαλύπτοντας μια σαχλαμάρα του νορβηγού φιλοσόφου / ψυχιάτρου Finn Skårderud που προτείνει σταθερό πιοτί όλη μέρα ώσπου να διπλασιαστεί ο μέσος όρος αλκοόλ στο αίμα. Κινάνε λοιπόν τα φιλαράκια Martin (Mads Mikkelsen), Peter (Lars Ranthe), Tommy (Thomas Bo Larsen) και Nikolaj (Magnus Millang) να επαληθεύσουν τη φόρμουλα, μπας και ξορκίσουν τα επερχόμενα γηρατειά, τη βαρεμάρα, τους αποτυχημένους γάμους ή το ανούσιο της ύπαρξής τους. Πούσαι μεγάλε Σταύρο Τσιώλη κι εσύ από κοντά Ρένο Χαραλαμπίδη να αρχινάτε να ζωγραφίζουτε ασούμε. Ο Thomas βρίσκεται αλλαχού. Ούτε εκεί, ούτε όμως και στην αλκοολούχο χολυγουντίλα τύπου The Lost Weekend, Something to Live For, ή Long Day’s Journey Into Night. 

Παραδόξως, για εντελώς ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ λόγους, γουλάρει να το φέρει μια γύρα και να το στουκάρει σε μια τρίτη πράξη γλεντζέδικη, εφηβική, δίχως τον μπαμπούλα του αύριο να καραδοκεί ωσάν όρνεο αρπαχτικό. Στο pre-productionη κορούλα του η Idaτον ξεναγεί στο σχολειό με τους συμμαθητάς της όπου αργότερα ξεκινούν γυρίσματα και μέσα σε μια εβδομάδα τη χάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (η ταινία είναι αφιερωμένη σε εκείνη). Κι έρχομαι τώρα εγώ ο πουθενάς να αντιρρηθώ πως, παρά το ανατριχιαστικά ανέμελο, φαντασμαγορικά περίτεχνο, έξυπνα κλεμμένο από το Zorba the Greek, τζαζ μπαλέτο του Mads (οσκαρικό και βάλε), η έκβαση μοιάζει αποκομμένη από την αλήθεια του σεναρίου, μια ψευτοεπιμονή να κλείσει το story στο θετικό πρόσημο γιατί...επειδή έτσι θα το ήθελε η Ida, γκέγκε; Θαυμάσιο ensemble, ξεσηκωτικό πρώτο μέρος αλλά και αυτο-υπονόμευση τονική και σεναριακή για τους ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ λόγους που εξέθεσα εδώ. 

Το Another Round έχει προταθεί για Καλύτερη Σκηνοθεσία και Καλύτερη Διεθνή Ταινία (Παραγωγή) στα φετινά 93α Όσκαρς. Εσύ οφείλεις να μυηθείς πρώτα στον Vinterberg με τα Festen και The Hunt. O τυπάς έχει ακόμη ψαχνό να δώσει. Σε μια τόσο μέτρια χρονιά αυτή η ιδέα που κάηκε νωρίς στο ξετύλιγμά της παραμένει μια κάποια όασις αλλά, όπως με άπαντα σε τούτη τη ζήση, εξαρτάται από ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Rosebud 21!

"Κάτι φρικτό συνέβη εδώ"

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δουλειά δεν είχε ο διάβολος...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Chaves. Η πρώτη του ήταν το αναλόγου αισθητικής και κινηματογραφικού είδους Η κατάρα της Γιορόνα (The Curse of La Llorona, 2019). Επίσης, είναι η τρίτη ταινία της σειράς «Το Κάλεσμα» και η έβδομη του ανάλογου «σύμπαντος», αν προσθέσουμε τις τρεις ταινίες Annabelle και την ταινία «Η καλόγρια» (The Nun, 2018). Fun fact: ο Chaves έχει σκηνοθετήσει το βιντεοκλίπ για το τραγούδι της Billie Eilish «Bury a Friend». Μάλιστα, οι δυο τους απέκτησαν φιλικές σχέσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε η Eilish ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που είδαν την ταινία, καθώς ο σκηνοθέτης οργάνωσε ειδική προβολή για χάρη της.

Η ταινία Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος Με Έβαλε Να Το Κάνω (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Ηνωμένο Βασίλειο (χα!) στις 26 Μαΐου. Στις ΗΠΑ η ταινία, σύμφωνα με την πολιτική της Warner λόγω της πανδημίας, βγήκε ταυτόχρονα σε κινηματογράφους αλλά και στην ψηφιακή πλατφόρμα του HBO Max στις 4 Ιουνίου. Οι (κινηματογραφικές) εισπράξεις της ταινίας έχουν ξεπεράσει τα 60 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ και τα 160 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως!

Η υπόθεση: 1981, Κονέκτικατ. Οι διάσημοι ερευνητές υπερφυσικών φαινομένων Εντ και Λορέιν Γουόρεν καλούνται να δώσουν τα φώτα τους σε μια παράξενη υπόθεση. Κατά πως φαίνεται ο 8χρονος Ντέιβιντ είναι... δαιμονισμένος. Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, ζητούν τη βοήθεια ιερέα προκειμένου εκείνος να προχωρήσει σε εξορκισμό. Ο εξορκισμός δεν φαίνεται να πηγαίνει τόσο καλά μέχρι τη στιγμή που ο Άρνι, ο νεαρός αγαπημένος της Ντέμπι, της μεγαλύτερης αδελφής του Ντέιβιντ δηλαδή, επεμβαίνει, «καλώντας» το πνεύμα να πάψει να ταλαιπωρεί τον πιτσιρικά και να «μπει» σε εκείνον. 

Αμέσως, ο Ντέιβιντ δείχνει καλύτερα. Αντιθέτως, ο Άρνι αρχίζει να βιώνει περίεργες καταστάσεις. Φαίνεται να έχει κυριευτεί από τον δαίμονα που ταλαιπωρούσε τον Ντέιβιντ. Σε κάποια στιγμή, θα δολοφονήσει με βίαιο τρόπο τον σπιτονοικοκύρη του. Ο Εντ και η Λορέιν θα συνεχίζουν να ψάχνουν την υπόθεση. Τι ακριβώς έχει συμβεί; Ποιος ευθύνεται για όλη αυτήν την κατάσταση; Και πόσο κινδυνεύουν και οι ίδιοι;

Η άποψή μας: Σαράντα (περίπου) ημέρες μετά τη μεγαλειώδη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (του ορθόδοξου) στις 18 Οκτωβρίου του 1981 στην Ελλάδα, οι ένορκοι μιας από τις πιο πολυσυζητημένες δίκες στην ιστορία των ΗΠΑ, έβγαζαν την απόφασή τους. Κι αυτή ήταν καταδικαστική για τον 19χρονο Arne Cheyenne Johnson, ο οποίος τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, είχε δολοφονήσει με πολλαπλές μαχαιριές τον σπιτονοικοκύρη του – και εργοδότη της κοπέλας του. Προς υπεράσπισή του, είχε χρησιμοποιήσει τη φράση «The Devil Made Me Do It»! Και ήταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια δικαστική ιστορία, που κάποιος κατηγορούμενος για φόνο, επικαλούνταν «demonic possession» (σόρι, αλλά πώς να το μεταφράσει κανείς αυτό; ως «δαιμονική κατοχή» ή ως «δαιμονοληψία»; χμ...). 

Οι λαοφιλείς Ed και Lorraine Warren βρισκόταν στο πλευρό του κατηγορούμενου, προσπαθώντας να επαληθεύσουν – επιβεβαιώσουν τους ισχυρισμούς του. Οπότε, ναι, η ταινία είναι, αυτό που λέμε «βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα». Εννοείται πως για ευνόητους λόγους έχουν παρθεί πολλές ελευθερίες στο σενάριο σε ότι αφορά την παρουσίαση των γεγονότων. Και κυρίως, συνεχίζεται η «αγιογράφηση» του ζεύγους Γουόρεν. Πολλοί τους χαρακτήριζαν (και συνεχίζουν να τους χαρακτηρίζουν) ως αρπαχτικά, που προσπαθούσαν να κεφαλαιοποιήσουν την παρουσία τους στα τεκταινόμενα γύρω από τη δίκη: ήδη από τότε υπήρχαν συζητήσεις για κινηματογραφική ταινία, με τους ίδιους ως ήρωές της! 

Όντας όμως πρωταγωνιστές της ταινίας φωτίζονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Βασικά, ως ατρόμητοι και αλτρουιστές αναζητητές της αλήθειας, στην Υπηρεσία του Ιησού Χριστού! Ακριβώς, όπως το διαβάζετε! Ένα αγαπημένο ζευγάρι, που πάντα στηρίζει ο ένας τον άλλο, που ακόμα και... καρδιακή προσβολή προσπερνάνε, που μέχρι και από τα χείλη του γκρεμού μπορούν να σώσουν ο ένας τον άλλο. Μάλιστα, για να πειστούμε πόσο αγαπημένο ζευγάρι είναι βλέπουμε και τις απαρχές της σχέσης τους, το πως (και πόσο... κινηματογραφικά!) γνωρίστηκαν! Ας είναι. 

Τουλάχιστον τους Patrick Wilson και Vera Farmiga, που υποδύονται (για τρίτη φορά) τους Γουόρεν, είναι ωραίο να τους βλέπεις μαζί. Ακόμα και σε σκηνές, που υπό προϋποθέσεις, μπορούν να προκαλέσουν τον πηγαίο γέλωτα, όπως όταν ο Wilson παίρνει κιθάρα κι ερμηνεύει το «Suspicious Minds» του Elvis (ένας είναι ο Elvis). Για να μπούμε τώρα λίγο πιο βαθιά στα της ταινίας. Αρχικά, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως πρόκειται για φροντισμένη παραγωγή. Έχουν ριχτεί αρκετά χρήματα για αυτήν, πολύ περισσότερα από τον μέσο όρο που ξοδεύεται σε ανάλογες ταινίες του είδους. Και μιας που μιλάμε για είδος, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια «παρέκκλιση» σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες της σειράς. 

Στο Κάλεσμα και στο Κάλεσμα 2 είχαμε να κάνουμε με στοιχειωμένα σπίτια. Εδώ, τα πράγματα «ανοίγουν» και μπαίνει κι ένα στοιχείο αστυνομικού θρίλερ, καθώς εντέλει ένας... άνθρωπος κινεί τα νήματα – δεν σποϊλεριάζω, ok. Υπάρχουν εννοείται παρόντα όλα τα κλισέ του είδους, ο σκηνοθέτης πάντως – ευτυχώς – δεν το παρακάνει και δίνει και δυο, τρεις ενδιαφέρουσες σκηνές, όπως εκείνη του οράματος της Λορέιν στο δάσος ή του πιτσιρικά στην ντουζιέρα, στην αρχή της ταινίας. Η αλήθεια είναι πως λείπει ο James Wan, μάστορας σε αυτό που κάνει, για να προσφέρει την απαραίτητη πλατίνα. Αυτό, όμως, δεν νομίζω πως χαλάει τους θιασώτες της σειράς. 

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στην ταινία βλέπουμε σκηνές που παραπέμπουν στον «Εξορκιστή» (κυρίως) και στο «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» - ίσως και να... παρα-παραπέμπουν σε σημείο να βρίσκεσαι μεταξύ του «τώρα κάνει φόρο τιμής αυτός ή ξεδιάντροπα αντιγράφει;». Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το «Call Me» των Blondie ακούγεται στη διαπασών (χε χε χε) σε μια πολύ κρίσιμη σκηνή της ταινίας. Και μεταξύ χριστιανικής προπαγάνδας (wow), μαγισσών, φυλακτών και απίστευτων ιστοριών για αγρίους, η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος, με τους φανατικούς οπαδούς ικανοποιημένους, με τους σκληροπυρηνικούς horror fans να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας και με τους μετριοπαθείς και ανεκτικούς θεατές σε θερινά σινεμά αλλά (πλέον) και πολυσινεμά, να μην χαλιούνται και να προχωράνε παρακάτω.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

Ένα φοβερό ναυάγιο, ένα καλά κρυμμένο μυστικό! Στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν το κύμα των ευρωπαίων μεταναστών προς την αμερικανική ήπειρο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ένα πλοίο με 260 μετανάστες από την Ισπανία ναυαγεί στις απότομες ακτές του νησιού Σαλβόρα. Τρεις γυναίκες από το νησί θα σπεύσουν να βοηθήσουν τους ναυαγούς, κατορθώνοντας να σώσουν μερικούς, αλλά η έρευνα ενός δημοσιογράφου για το ναυάγιο θα εντείνει τις φήμες πως υπάρχει δόλος πίσω από την τραγωδία... Το Νησί Των Ψεμάτων (La Isla De Las Mentiras / The Island Of Lies), κινηματογραφικό ντεμπούτο στην μυθοπλασία της ισπανίδας Paula Cons, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και κυκλοφορεί τη μαύρη επέτειο των 100 χρόνων από το πολύνεκρο αυτό δυστύχημα στη Γαλικία. Το ξημέρωμα της δεύτερης μέρας του 1921, το ατμόπλοιο Santa Isabel που μεταφέρει 260 μετανάστες από την Ισπανία στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, ναυαγεί στα φουρτουνιασμένα κύματα του Ατλαντικού, εν μέσω καταιγίδας και πυκνής ομίχλης, στις απόκρημνες ακτές του νησιού Σαλβόρα, στα ανοιχτά της Γαλικίας, στην Ισπανία. Εξαιτίας της γιορτινής ραστώνης από τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, μόνο τρεις γυναίκες από το νησί θα σπεύσουν, κωπηλατώντας με μια βάρκα μέσα στην ομίχλη, να συνδράμουν τους ναυαγούς, κατορθώνοντας να διασώσουν, κάτω από αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες, πενήντα από αυτούς τους άτυχους ανθρώπους. Όμως, ενώ στην αρχή οι τρεις νησιώτισσες επευφημούνται ως ηρωίδες, ψίθυροι αρχίζουν να διαδίδονται πως το ναυάγιο ήταν εσκεμμένο. Οι διαδόσεις εντείνονται όταν καταφτάνει στη Σαλβόρα ένα Αργεντινός δημοσιογράφος για να καλύψει το γεγονός. Η έρευνά του αντί να ρίξει φως στα γεγονότα, αμαυρώνει το όνομα των τριών γυναικών, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η κοινωνική πίεση εναντίον τους. Πολλά ερωτήματα για το ρόλο όλων στο ναυάγιο θα προκύψουν, ανατρέποντας την φαινομενικά ήσυχη ζωή της μικρής νησιωτικής κοινότητας – ήταν όμως ποτέ ακριβώς έτσι, ή μήπως απλώς οι κάτοικοι της Σαλβόρα έκρυβαν με τέχνη τη σκοτεινή τους πλευρά πίσω από μια ψεύτικη πρόσοψη;

Πρωταγωνιστούν οι Nerea Barros, Aitor Luna, Darío Grandinetti, Ana Oca, Sergio Quintana.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!

Η δικαιοσύνη τον ακολουθεί! Μια περιπέτεια δράσης με φόντο την Άγρια Δύση είναι η ταινία Ο Προστάτης (The Marksman) που υπογράφει σκηνοθετικά ο Rob Lorenz. Στα σύνορα μεταξύ Αμερικής και Μεξικού, στην Αριζόνα ο Jim, βετεράνος του Βιετνάμ και κτηματίας, περνάει δύσκολες ώρες. Η αγαπημένη του σύζυγος μόλις απεβίωσε και η τράπεζα ετοιμάζεται να κατάσχει την περιούσια του. Η αδιάφορη ζωή του, διαταράσσεται ακόμα περισσότερο από την άφιξη δύο παράνομων μεταναστών που θέλουν να περάσουν τα σύνορα διαμέσου της γης του. Πρόκειται για μία μητέρα με τον νεαρό γιο της, οι οποίοι θέλουν απεγνωσμένα να διαφύγουν από ένα σκληρό καρτέλ. Μετά από μια συμπλοκή η μητέρα πέφτει νεκρή και ο Jim μένει μόνος με το παιδί. Οι δύο τους θα πρέπει να διαφύγουν όχι μόνο από τους αδίστακτους μαφιόζους αλλά και από την αστυνομία.

Πρωταγωνιστεί ο αειθαλής Liam Neeson, έχοντας πλάι του τους Kathryn Winnick, Teresa Ruiz, Juan Pablo Raba.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Spentzos Films!

Ποτέ το Χόλιγουντ δεν είχε ένα σταντ σαν κι αυτό! Το πρωτότυπο σενάριο της ταινίας του Harry Hurwitz Πως Να Σκοτώσεις Τον Πρωταγωνιστή Σου (The Comeback Trail) είναι ένας θρύλος στο περιθώριο του Χόλιγουντ. Βασισμένο στον αυτοσχεδιασμό, ήταν ένα έργο πάθους του τότε δημιουργού, που έγινε με ελάχιστα χρήματα και μονταρίστηκε πολλές φορές. Γυρίστηκε το 1974 και προβλήθηκε το 1982, χωρίς κανονική διανομή. Διάφορες κόπιες κυκλοφορούσαν, ανάμεσα τους και μία κόπια που είχε ο Hugh Hefner και την πρόβαλε συχνά στην περίφημη έπαυλη του. Έτσι, η ταινία απέκτησε φήμη καλτ φιλμ στην ελίτ του Χόλιγουντ. Ο George Gallo για χρόνια, προσπαθούσε να αποκτήσει τα δικαιώματα και τελικά το 2003 συνάντησε τη χήρα του δημιουργού της καλτ ταινίας και τα κατάφερε. Δύο κινηματογραφικοί παραγωγοί που χρωστάνε χρήματα στη μαφία, χρησιμοποιούν τον γερασμένο κινηματογραφικό τους αστέρα σε μία απάτη στην προσπάθειά τους να σωθούν. Όμως, καταλήγουν να κερδίσουν περισσότερα απ’ όσα φαντάζονταν.

Ένα θρυλικό τρίο οσκαρικών ηθοποιών ενώνει τις δυνάμεις του και πρωταγωνιστεί σε μία ξεκαρδιστική σάτιρα για τις αναποδιές αλλά και τις αναπάντεχες ευκαιρίες που επιφυλάσσει το Χόλιγουντ στους δολοπλόκους κινηματογραφικούς παραγωγούς. Οι σπουδαίοι Robert De Niro, Tommy Lee Jones και Morgan Freeman επιστρατεύουν τις κωμικές τους δεξιότητες και πρωταγωνιστούν με τους Zach Braff και Emile Hirsch. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο George Gallo που συνυπογράφει το σενάριο με τον Josh Posner.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

Η φιλία που σε αλλάζει! Το φετινό καλοκαίρι απογειώνεται µε την απόλυτα καλοκαιρινή, μεσογειακή και δροσερή ταινία κινουμένων σχεδίων από τη θαυματουργή Pixar, Λούκα (Luca), που µας ταξιδεύει στη γραφική ιταλική Ριβιέρα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του ταλαντούχου Enrico Casarosa, γνωστού από το υποψήφιο για Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους, εξαιρετικό La Luna. Μια μαγική ιστορία ενηλικίωσης, εμπνευσμένη από τα παιδικά χρόνια του σκηνοθέτη, ένα αξέχαστο κινηματογραφικό καλοκαίρι που φιλοδοξεί να µας μείνει χαραγμένο στο μυαλό, μια συγκινητική παιδική φιλία που ωθεί τους ήρωες να ορμήσουν έξω στον κόσμο σαν εκείνη την αλησμόνητη καλοκαιρινή βουτιά από τον πιο ψηλό βράχο. Με φόντο μια πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρας, ένα αγόρι περνά το καλοκαίρι που θα αλλάξει τη ζωή του µε μπόλικο φρέσκο παγωτό, μακαρόνια και ατελείωτες βόλτες µε βέσπα. Ο Λούκα μοιράζεται αυτές τις περιπέτειες µε τον νέο του φίλο, τον Αλµπέρτο, αλλά η καλοπέρασή τους απειλείται από ένα καλά κρυμμένο μυστικό: είναι και οι δύο τέρατα της θάλασσας και έρχονται από έναν άλλο κόσμο, κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Στην ταινία ακούγονται οι φωνές των Jacob Tremblay, Jack Dylan Grazer, Emma Berman, Saverio Raimondo, Maya Rudolph, Marco Barricelli, Jim Gaffigan, Sandy Martin και στην ελληνική απόδοση των Τίµου Παπαευθυµίου, Νικόλα Ζωζόυ, Ιωάννας Αλεξανδρή, Γιώργου Σκουφή, Βίκυς Νικολαΐδου, Λεωνίδα Κακούρη, ∆ηµήτρη Ζαπατίνα, Βασίλη Παπαστάθη, Γιώργου Φραντζεσκάκη, Μελίνας Κατσακούλη, Βασίλη Μήλιου, Βούλας Κώστα, Ιφιγένειας Στάικου, Θανάση Κουρλαµπά.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Feelgood Ent.!

It was the devil! Το πιο επιτυχημένο franchise ταινιών τρόμου του μάστερ James Wan επιστρέφει με Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος Με Έβαλε Να Το Κάνω (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) μια ανατριχιαστική ιστορία δαιμονοληψίας που κατάφερε να συγκλονίσει ακόμη και τους έμπειρους μεταφυσικούς ερευνητές Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές περιπτώσεις που έχουν στο αρχείο τους: η μάχη για την ψυχή ενός μικρού αγοριού τους κάνει να μπουν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ που ένας ύποπτος δολοφονίας προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του, ισχυρίζεται ότι τον έχουν κυριεύσει δαίμονες. Κονέκτικατ 1981: Οι διάσημοι ερευνητές υπερφυσικών φαινομένων βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο ανατριχιαστική υπόθεση της καριέρας τους. Ένας νεαρός κατηγορούμενος για στυγνή δολοφονία επικαλείται τη δαιμονοληψία ως ελαφρυντικό. Μπορούν οι Γουόρεν να πείσουν το δικαστήριο ότι είναι αθώος;

Ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga επιστρέφουν ενσαρκώνοντας τους Εντ και Λορέιν Γουόρεν, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Michael Chaves. Στην ταινία πρωταγωνιστούν επίσης οι Ruairi O'Connor, Sarah Catherine Hook και Julian Hilliard. Ο Michael Chaves (The Curse of La Llorona) σκηνοθετεί βασισμένος στο σενάριο του David Leslie Johnson - McGoldrick (Τhe Conjuring 2, Aquaman).

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Έχει κάνει δουλίτσα τελικά η μεγάλη επιτυχία της του τηλεοπτικού Casa De Papel. Με την έννοια πως έχει βάλει τους Σπανιόλους ντιρέκτορες σε μια διαδικασία, να αφήσουν στην άκρη τα γεμάτα φαντάσματα, στοιχειά και μετεμψυχώσεις σενάρια, για να ασχοληθούν με ένα εντελώς διαφορετικό είδος, αυτό του heist, που τουλάχιστον εμπορικά μοιάζει ιδιαίτερα πιασάρικο προς το κοινό. Ειδικά όταν το θέμα είναι εμπνευσμένο και διαθέτει μια κάποια πρωτοτυπία και δεν αποτελεί ενός είδους καρμπονιζέ κλωνάρι του σίριαλ της Netflix. Ας πούμε για χάρη αστεϊσμού, μιας και το ποδοσφαιρόφιλο σκριπτ το σηκώνει, πως θα είχε πιο τζόγο, από το απλοϊκό "πάμε να σουφρώσουμε το γκράαλ", να έλεγε κάποιος πως έχει βάλει στο μάτι τα δεκατρία τρόπαια πρωταθλητριών Ευρώπης της Ρεάλ! Εκεί να δεις χαμός, σασπένς και αγωνία. Όχι σαν τώρα...

Μετά από μακροχρόνια έρευνα στον θαλάσσιο βυθό στα ανοικτά των ακτών της Ισπανίας, η ομάδα του, όχι και τόσο αγαθών προθέσεων, έμπειρου Βρετανού μελετητή και διασώστη Ουόλτερ Μόρλαντ, θα εντοπίσει σε ναυάγιο πέντε αιώνων, του στόλου του Σερ Φράνσις Ντρέικ, τον αμύθητης αξίας θησαυρό που για καιρό αναζητούσε. Ατυχώς για τους σύγχρονους χρυσοθήρες, τα πλάνα τους θα πέσουν στην αντίληψη των διωκτικών αρχών, που αφού κατασχέσουν τα ευρήματα, θα τα οδηγήσουν προς αποθήκευση, στο πανίσχυρα φυλασσόμενο θησαυροφυλάκιο της Μαδρίτης.

Γεγονός που θα θέσει έναν καινούργιο στόχο για την πολυμελή συμμορία του βετεράνου τυχοδιώκτη, που μονομιάς θα θελήσει να πάρει πίσω ότι εκτιμά πως της ανήκει. Σχέδιο ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο και αδιανόητο στην εκτέλεση του, από την στιγμή που την προστασία του απροσπέλαστου κτιρίου της πρωτεύουσας, έχει αναλάβει η πάνοπλη Εθνοφρουρά. Και στο μυαλό των οργανωτών της ληστείας, μόνον ένα πρόσωπο μοιάζει ικανό να ξεκλειδώσει με τις τεράστιες γνώσεις του την πανίσχυρα θωρακισμένη θυρίδα, στα κτισμένα από ατσάλι υπόγεια της Εθνικής Τραπέζης: Ο περιζήτητος από κάθε ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα, νεαρός μηχανικός Τομ Λέιμπρικ, μια δεινή μεγαλοφυία που μόλις αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Κι έτσι για χάρη των τριών νομισμάτων, που σύμφωνα με τον θρύλο, ορίζουν τον χάρτη που οδηγεί στον άφαντο θησαυρό του Ντρέικ, θα στηθεί ένα φοβερό και τρομερό κόλπο, εισβολής στο φρούριο, κλοπής τους και αναίμακτης επιστροφής στην - ζάπλουτη πια - καθημερινότητα. Εννοείται πως το τιμ διαθέτει ιθύνοντα νου (τον Liam Cunningham), φυσικά και παίζουν μικρής ή μεγάλης ηλικίας φαμ φατάλ (η κόρη του μπος, Berges-Frisbey και η πίσω από τις κουίντες, πολύ γηρασμένη Famke Janssen), ενώ δίχως άλλο μέλη της γκανγκ είναι το τεκ φρικ που σπάει μονομιάς ακόμη και τους κώδικες της ΝΑΣΑ (Axel Stein), ο πανταχού παρόντας σκληρός και καχύποπτος αγέλαστος (Sam Riley) και βεβαίως ο εργάτης, που θα κάνει την χαμαλοδουλειά (Luis Tosar). Πέντε νοματαίοι δηλαδή όλοι κι όλοι, θα μπουν για να ξαφρίσουν την Bank Of Spain... 

Ακόμη κι αν δεν είχε προϋπάρξει το Papel, που φιλμικά εκτόξευσε την έννοια της φιλμικής ληστείας σε διαπλανητικά επίπεδα, το Way Down είναι τόσο χαλαρό και επίπεδο στον τρόπο προσέγγισης του κόλπου, ώστε αποξαρχής να μην γίνεται πιστευτό (πως μπορεί να επιτύχει) από κανέναν. Ο Καταλανός σκηνοθέτης Jaume Balaguero, που έπιασε ένα γερό εισπρακτικό τζακ ποτ με την κινηματογραφική σειρά τρόμου Rec, εδώ αλλάζει κοστούμι και ασχολείται με ένα αδόκιμο για την φιλμογραφία του genre, με το το τελικό αποτέλεσμα να μην τον δικαιώνει. Ελάχιστη αγωνία, τέμπο που δεν ανεβαίνει ποτέ στα ουράνια, ανατροπές προβλέψιμες και στην εξέλιξη τους, φινάλε νια νια, ότι κι όπως νάναι.

Μοναδικό εύρημα του στόρι, το χρονικό περιθώριο που δίδεται στους κλέφτες για να πραγματοποιήσουν την ληστεία, διάρκειας ενενήντα λεπτών, όσο ακριβώς κρατά ο τελικός του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αυτού με τις βουβουζέλες), ενόσω όλη η χώρα ζει και αναπνέει στο ενδεχόμενο να το κατακτήσει η Φούρια Ρόχα, ενάντια στις Ολλανδικές τουλίπες. Άντε να τα κάνεις εκατόν είκοσι αν προκύψει παράταση. Όσο πιθανό θα ήταν να πάρει αυτό το παγκόσμιο κύπελο κανένα Σαν Μαρίνο ή Λιχτενστάιν, άλλο τόσο μοιάζει ικανό, να περάσει για σύγχρονος Αινστάιν, το παιδαρέλι που μια φορά κι έναν καιρό φυλάκισε στον σοκολατένιο του κόσμο ο Ουίλι Ουόνκα. Που στην ευχή τον θυμήθηκαν τον babyface Freddie Highmore και τον μετέτρεψαν σε σούπερ ντούπερ σαΐνι, ένας Θεός ξέρει. Το βασικότερο φλοπ στο καστινγκ ενός φιλμ, που πάσχει γενικά στο σενάριο, δεν πείθει ποτέ για όσα εξιστορεί, ούτε τα σερβίρει με ζωντάνια και μπρίο, δεν κοροϊδεύει όμως και τον θεατή του, πως θα του μείνει για πάντα αξέχαστο.

του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως για λίγα λεπτά, έβαλα τον εαυτό μου στην θέση των ενόρκων, όπως συνηθίζει άλλωστε ο κάθε θεατής, σε οποιαδήποτε περίπτωση δικαστικού δράματος. Και εκεί βίωσα από τα λεγόμενα στην ακροαματικής διαδικασίας, την απόλυτη συλλογιστική ανακατωσούρα, σχηματίζοντας, κάποια στιγμή, την εντύπωση πως κακώς κατηγορήθηκε η εναγόμενη. Ή απεναντίας πολύ καλά έκαναν και την κάθισαν στο σκαμνί, αλλά τα παραθυράκια του νόμου, αν κάποιος συνήγορος τα κατέχει, είναι τόσα πολλά, ώστε να σκαπουλάρει ο πιθανότερος ένοχος την κρεμάλα. Ή κάπου ενδιάμεσα, ορθώς λειτούργησε το Σώμα και επέδειξε την Σολομώντεια λύση. Δεν ξέρω, μια ανακατωσούρα, όλα μέσα στο μυαλό μου από τα θολά δεδομένα. Που πιθανότατα γι αυτήν να ευθύνεται η μέθοδος που μου σερβιρίστηκαν στο αμφιβόλου ανταπόκρισης και συνέπειας στην ιστορική πραγματικότητα, American Traitor.

Έχοντας εγκατασταθεί από πριν την έκρηξη του πολέμου στο Βερολίνο, η Αμερικανίδα αρτίστα Μίλντρεντ Γκίλαρς, θα εκμεταλλευτεί τις γνωριμίες της στο Ναζιστικό Κόμμα, ώστε να φτάσει μέχρι την ακρόαση από τον ίδιο τον επιτελάρχη της Χιτλερικής Προπαγάνδας, Γιόσεφ Γκέμπελς, προκειμένου να την χρησιμοποιήσει σε κάποιο από τα δηλητηριώδη σχέδια του. Και πραγματικά χάρη στην μπριόζα και σκερτσόζικη μόστρα της, η πανέξυπνη τραγουδίστρια, θα αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αγγλόφωνη εκπομπή του γερμανικού ραδιοφώνου, όπου μέσα από κείμενα και νότες, θα παροτρύνει τους συμμάχους να εγκαταλείψουν κάθε προσπάθεια αντίστασης και πάλης, ενάντια στον δοξασμένο και αήττητο στρατό των SS.

Υποδυόμενη για μια ολόκληρη πενταετία, όσο κράτησαν οι εχθροπραξίες, την Σάλι του Άξονα, η Γκίλαρς θα αναδειχθεί σε σούπερ σταρ της περιόδου, μορφή καλοσχηματισμένη από το φασιστικό προμόσιον, για να μοιράζει τα πράγματα μέσα από τα ερτζιανά, εντός κι εκτός της χώρας κατά πως την βολεύουν. Με το πέρας των μαχών και την οριστική πανωλεθρία της Γερμανίας, η καλλιτέχνις γνωρίζοντας πως θα εκδιωχθεί από τους συμπατριώτες της, θα κρυφτεί κάτω από ψευδή ταυτότητα, προκάλυμμα όχι ικανό να την γλυτώσει από την σύλληψη στα 1949 και την οδήγηση της στο εδώλιο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Και φυσικά το φάσμα της αγχόνης στον ορίζοντα, αφού ούτε ένας Γιάνκης δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί την ανάρμοστη αντεθνική δράση της, ενόσω χάνονταν χιλιάδες νέοι, καθημερινά, στο μέτωπο. Κι εκεί ακριβώς σκάζει σαν από μηχανής Θεός, ο βετεράνος, βαριεστημένος, τριμμένος για εκατομμύρια ώρες μέσα στα ημιφωτισμένα δικαστήρια, νομικός, Τζέιμς Λόφλιν, που θα αναλάβει την υπεράσπιση της. Και παρότι κάθετα ενάντιος στην ελεεινή δράση της, με παιδί χαμένο στα χαρακώματα, θα κάνει ότι ορίζει ο όρκος του στην Θέμιδα, για να αποτρέψει την εσχάτη των ποινών.

Η υπόθεση της πρώτης Αμερικανίδας που σιδηροθέθηκε ως θανάσιμη εχθρός του Έθνους, την ύπαρξη της οποίας μέχρι χθες αγνοούσα, μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα εξόχως κοινωνικά αναλύσιμη, σε αρκετά της σημεία. Το μεγάλο της πρόβλημα, από την στιγμή που μεταφέρεται στο μεγάλο εκράν ως σενάριο, είναι πως είναι εκ πρώτοις τόσο κακογραμμένη και ακολούθως τόσο άσχημα εκτελεσμένη σκηνοθετικά, ώστε να σε απωθεί πολύ γρήγορα από το να την παρακολουθήσεις. Το αφήγημα λαμβάνει, λογικά, χώρα σε δύο χρόνους, στο στενόχωρο σήμερα που τρέχει μέσα στο δικαστήριο και τα μπουντρούμια του και στο ιλουστρασιόν χθες, εκεί που η (αντι)ηρωίδα, ζει τον Παράδεισο της στο σαν σε τεχνητό νοητικό κώμα, Βερολίνο.

Την καλοζωία του χθες, με τους έρωτες, τις πανάκριβες τουαλέτες, ακόμη και τις καταπιέσεις του απολυταρχικού καθεστώτος, διαδέχεται η φάκα της στενής και η προοπτική του κρεμάσματος σε δημόσια θέα, προς τέρψη του διψασμένου για εκδίκηση κοινού. Δηλαδή αυτό θα περιμέναμε να μας εκθέσει ο άτολμος δημιουργός Michael Polish στο φτιαγμένο για την μικρή οθόνη, δράμα του, αντί να σπαταλάει χρόνους και ρυθμούς, αναπλάθοντας τα ίδια και τα ίδια περιστατικά και μιξάροντας ανόητες αγάπες, απειλές και ανασφάλειες, μπας και γεμίσει το ενενηντάλεπτο. Χωρίς τέμπο και δραματουργικές καταστάσεις, ακόμη χειρότερα δίχως σαφή ορθολογικό ειρμό, το φιλμ παρασύρεται σε μια ανούσια, λουστραρισμένη παρωδία και σε ένα φινάλε που δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς ως νομικά ορθό.

Αποδιωκτικά λειτουργεί στο σύνολο της η υπερβολική, σε βαθμό ανεκδότου, παρουσία της μπόλικα μπογιατισμένης για να αναπαραστήσει την κοκέτα "κατάσκοπο", η παντελώς άγνωστη (μου) Meadow Williams, σε μια ερμηνεία που ελάχιστα διαφέρει από εκείνες τις αστείες των Οικογενειακών Ιστοριών του Alpha TV. Πόσο τραγική κατάσταση για τον μέγιστο Al Pacino, που ακόμη και κάτω από τέτοιες ερασιτεχνικές, για το υποκριτικό του μεγαλείο, περιστάσεις, ξεδιπλώνει για μυριοστή φορά το μοναδικό του ταλέντο, κλέβοντας την παράσταση ως ξεθωριασμένος νομικός. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως στο τέλος, είχα την εντύπωση πως το biopic αφορούσε την δική του περσόνα και όχι αυτή της κατηγορουμένης.

Που ποτέ μου δεν κατάλαβα, μέσα από τους δεσμούς της και την καλοπέραση στην Μπερλίνα, αν υπήρξε θύμα, πιόνι, σκλάβος, αιχμάλωτη ή απλώς μια οπορτουνίστρια Μπέτι Μπουπ, που γλύτωσε το απόσπασμα παρά τρίχα, χάρη στην εμπνευσμένη δεκάλεπτη αγόρευση κάποιου θεόσταλτου ανθρώπου, που ποτέ δεν πείστηκε για την αθωότητα της. Προσπέραση...

Η...μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κινέζικο σέλινο, γιαπωνέζικος μαϊντανός, κορεάτικη νοστιμιά

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 19 Οκτωβρίου του 1978 στο Ντένβερ του Κολοράντο Lee Isaac Chung. Γόνος Κορεατών μεταναστών στις ΗΠΑ, μεγάλωσε σε μια φάρμα του Άρκανσας και σπούδασε στο περίφημο πανεπιστήμιο Γέιλ. Την τελευταία χρονιά των σπουδών του παράτησε την Ιατρική και επέλεξε τον Κινηματογράφο. Έχει γυρίσει αρκετές μικρού μήκους ταινίες. Οι προηγούμενες τρεις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας που σκηνοθέτησε είναι οι εξής: «Munyurangabo» (2007), «Lucky Life» (2010) και «Abigail Harm» (2012).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς, όπου κέρδισε δύο βραβεία: το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού στην κατηγορία των Δραματικών Ταινιών. Ήταν υποψήφια για έξι βραβεία Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου. Τελικά τιμήθηκε με το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου για την Youn Yuh-Jung, η οποία έτσι έγινε η πρώτη Κορεάτισσα που κέρδισε Όσκαρ ερμηνείας. Το Όσκαρ της παρέδωσε ο περσινός νικητής στην κατηγορία β' ανδρικού ρόλου, Brad Pitt, ο οποίος τυγχάνει να είναι κι ένας από τους executive producers της ταινίας.

Η υπόθεση: Ο Τζέικομπ Λι και η σύζυγός του, η Μόνικα, μεταναστεύουν από την Κορέα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 70, προς αναζήτηση καλύτερης ζωής. Μετά από 10 χρόνια στην Καλιφόρνια, στα οποία ο Τζέικομπ δούλευε σε πτηνοτροφείο στο σεξάρισμα (ξεχώριζε δηλαδή τους αρσενικούς από τους θηλυκούς νεοσσούς) κι αφού έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Αν και τον Ντέιβιντ, ετοιμάζονται για το επόμενο βήμα. Ο Τζέικομπ αγοράζει γη κάπου στην πολιτεία του Άρκανσας, πακέτο με ένα λυόμενο σπίτι «πάνω σε ρόδες», αποφασισμένος να την καλλιεργήσει, παράγοντας προϊόντα για τους συμπατριώτες του, προϊόντα που δεν υπάρχουν στην αμερικάνικη αγορά. 

Η Μόνικα είναι επιφυλακτική. Κυρίως επειδή ο επτάχρονος Ντέιβιντ έχει μια τρύπα στην καρδιά του που προκαλεί φύσημα – και το κοντινότερο νοσοκομείο βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που μένουν. Ο Τζέικομπ όμως αδυνατεί να παρατήσει το όνειρό του. Όταν αρχίζουν τα πραγματικά ζόρια, η Μόνικα καλεί τη μητέρα της, την Σούνγια, από την Κορέα, να πάει να ζήσει μαζί τους και να τους βοηθήσει. Η παρουσία της Σούνγια ανάμεσά τους θα είναι καταλυτική.

Η άποψή μας: Δεν είμαι ειδικός στην κορεάτικη κουζίνα, αλλά το μινάρι (που δίνει το όνομά του στον τίτλο της ταινίας) πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα σε μαϊντανό, σέλινο και κάρδαμο. Όπως φαίνεται και στο φιλμ, έχει την δυνατότητα να αναπτύσσεται παντού, χωρίς να έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις για να τα καταφέρει, κάτι που σαφώς αποκτά διαστάσεις συμβόλου για τα όσα συμβαίνουν επί της μεγάλης (ε, χμ) οθόνης. Ο σκηνοθέτης, βασιζόμενος σε αναμνήσεις της δικής του παιδικής ηλικίας (αυτός είναι ο πιτσιρίκος «Ντέιβιντ» που πρωταγωνιστεί), φτιάχνει μια χαμηλών τόνων, πολύ ενδιαφέρουσα, ήσυχη, έξυπνη και «γλυκόπιοτη» ταινία. 

Ένα οικογενειακό δράμα παρακολουθούμε, με καλοζυγισμένες κι εύστοχες ενέσεις χιούμορ, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έχει η προσπάθεια των απανταχού μεταναστών ανά τον κόσμο να ριζώσουν στη νέα τους πατρίδα, κουβαλώντας εννοείται τα ήθη και τα έθιμα της χώρας από την οποία έφυγαν ενώ παράλληλα επιδιώκουν την καλώς νοούμενη ενσωμάτωση. 

Κινητήριος μοχλός εδώ είναι ο πατέρας. Ο Τζέικομπ. Ο οποίος κάνει υπομονή για δέκα ολόκληρα χρόνια, τσεκάροντας τους κώλους από τα κοτοπουλάκια (δύσκολη δουλειά, που απαιτεί ταχύτητα, εμπειρία και παρατηρητικότητα) προκειμένου να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να καλλιεργήσει γη, να γίνει αγρότης, να κάνει το χώμα γόνιμο, έτοιμο να ανταποδώσει τον ιδρώτα και τον μόχθο που ρίχνεται επάνω του. Κατά μία έννοια, έχει εκλεκτική συγγένεια με τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Jude Law στην ταινία του Sean Durkin «Η φωλιά». Κι εκεί ο πατέρας ανατρέπει την καθημερινότητα της οικογένειάς του παλεύοντας να πραγματοποιήσει τα όνειρά του – και μάλιστα στην ίδια δεκαετία, αυτήν του '80. 

Μόνο που ο Durkin σκιαγραφεί τον δικό του ήρωα με μελανά χρώματα, παρουσιάζοντάς τον ως έναν υπερφίαλο, κενό εν πολλοίς, υπέρμετρα εγωιστή φαλλοκράτη, έναν γιάπη, που ζει την καλή ζωή χωρίς ποτέ να είναι ευχαριστημένος. Στην ταινία του Lee Isaac Chung ο πατέρας κάποιες στιγμές φαίνεται επίσης να βάζει τα όνειρά του πάνω από την οικογένειά του. Όμως, ο σκηνοθέτης τον παρουσιάζει λίγο ως Δον Κιχώτη, σαφώς με μεγαλύτερη συμπάθεια από τον συνάδελφό του Durkin, αν και του επιφυλάσσει κι αυτουνού μιαν βαθιά ήττα. Όχι όμως συντριπτική, όχι τελειωτική. «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Έτσι. 

Ο σκηνοθέτης και η οικογένειά του είναι Χριστιανοί. Συμβαίνει το εξής ιδιαίτερο στην Νότια Κορέα. Από τον πληθυσμό των 50 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων, περισσότεροι από τους μισούς δηλώνουν άθεοι/ άθρησκοι, κάτι που μάλλον αποτελεί το μεγαλύτερο αντίστοιχο ποσοστό σε ολάκερο τον κόσμο! Το 27% των κατοίκων είναι Χριστιανοί (περισσότεροι από τους μισούς είναι Προτεστάντες και οι υπόλοιποι είναι Καθολικοί) και 15% είναι Βουδιστές. Εξ ου και τα τόσο εμφανώς «δυτικά» ονόματα όλων στην οικογένεια Λι – εκτός από την γιαγιά! Εξ ου και η επίσκεψη στην εκκλησία. Εξ ου και ο «Αμερικάνος φίλος» (πολύ καλός ο Will Patton στον ρόλο – παίζει για δεύτερη φορά σε ταινία του Chung), που είναι λίγο αγαθός αλλά με καντάρια καλοσύνης, και που, ναι, κουβαλάει – κυριολεκτικά – τον σταυρό του! 

Ο Steven Yeun, που υποδύεται τον πατέρα, έγινε ο πρώτος Αμερικανοασιάτης, που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας! Τον τραβάει κατά πως φαίνεται η... φωτιά, μιας που ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του συγκλονιστικού «Burning» του Lee Chang-dong (η πιο αγαπημένη μου ταινία για το 2018). Την στωική σύζυγο υποδύεται η εκφραστικότατη και γλυκύτατη Yeri Han. Την παράσταση, πάντως, ερμηνευτικά, κλέβουν δύο ηθοποιοί: ο Alan S. Kim, που υποδύεται τον επτάχρονο Ντέιβιντ και η Youn Yuh-Jung, που υποδύεται την γιαγιά. Η σκηνή που μοιράζονται, η οποία έχει να κάνει με το γνωστό αναψυκτικό (σαν γκαζόζα) Mountain Dew και κάτι που του μοιάζει, είναι από τις πιο αστείες της ταινίας. Μια γιαγιά που δεν συμπεριφέρεται ως γιαγιά, που «μυρίζει» Κορέα, όπως κλαψουρίζει ο πιτσιρίκος, που φοράει ανδρικά εσώρουχα και που βρίζει, όσο να πεις, είναι ατραξιόν. Που, με τον δικό της τρόπο, βοηθάει τα μάλα την οικογένεια αλλά και οδηγεί άθελά της στην καταστροφή. Αλλά, το είπαμε και πιο πάνω: επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς. Είναι η ανθρώπινη μοίρα αυτή. Είναι το χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας. 

Κρατάω αποστάσεις ασφαλείας απέναντι στους διθυράμβους που γράφονται για την ταινία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σίγουρα πάντως μιλάμε για μια όμορφη ταινία, καλογυρισμένη κι ενδιαφέρουσα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!