Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος Με Έβαλε Να Το Κάνω
του Michael Chaves. Με τους Patrick Wilson, Vera Farmiga, Ruairi O’Connor, Sarah Catherine Hook, Jiulian Hilliard, John Noble, Eugenie Bondurant, Megan Ashley Brown, Mitchell Hoog, Steve Coulter.
"Κάτι φρικτό συνέβη εδώ"
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Δουλειά δεν είχε ο διάβολος...
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Chaves. Η πρώτη του ήταν το αναλόγου αισθητικής και κινηματογραφικού είδους Η κατάρα της Γιορόνα (The Curse of La Llorona, 2019). Επίσης, είναι η τρίτη ταινία της σειράς «Το Κάλεσμα» και η έβδομη του ανάλογου «σύμπαντος», αν προσθέσουμε τις τρεις ταινίες Annabelle και την ταινία «Η καλόγρια» (The Nun, 2018). Fun fact: ο Chaves έχει σκηνοθετήσει το βιντεοκλίπ για το τραγούδι της Billie Eilish «Bury a Friend». Μάλιστα, οι δυο τους απέκτησαν φιλικές σχέσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε η Eilish ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που είδαν την ταινία, καθώς ο σκηνοθέτης οργάνωσε ειδική προβολή για χάρη της.
Η ταινία Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος Με Έβαλε Να Το Κάνω (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Ηνωμένο Βασίλειο (χα!) στις 26 Μαΐου. Στις ΗΠΑ η ταινία, σύμφωνα με την πολιτική της Warner λόγω της πανδημίας, βγήκε ταυτόχρονα σε κινηματογράφους αλλά και στην ψηφιακή πλατφόρμα του HBO Max στις 4 Ιουνίου. Οι (κινηματογραφικές) εισπράξεις της ταινίας έχουν ξεπεράσει τα 60 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ και τα 160 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως!
Η υπόθεση: 1981, Κονέκτικατ. Οι διάσημοι ερευνητές υπερφυσικών φαινομένων Εντ και Λορέιν Γουόρεν καλούνται να δώσουν τα φώτα τους σε μια παράξενη υπόθεση. Κατά πως φαίνεται ο 8χρονος Ντέιβιντ είναι... δαιμονισμένος. Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, ζητούν τη βοήθεια ιερέα προκειμένου εκείνος να προχωρήσει σε εξορκισμό. Ο εξορκισμός δεν φαίνεται να πηγαίνει τόσο καλά μέχρι τη στιγμή που ο Άρνι, ο νεαρός αγαπημένος της Ντέμπι, της μεγαλύτερης αδελφής του Ντέιβιντ δηλαδή, επεμβαίνει, «καλώντας» το πνεύμα να πάψει να ταλαιπωρεί τον πιτσιρικά και να «μπει» σε εκείνον.
Η υπόθεση: 1981, Κονέκτικατ. Οι διάσημοι ερευνητές υπερφυσικών φαινομένων Εντ και Λορέιν Γουόρεν καλούνται να δώσουν τα φώτα τους σε μια παράξενη υπόθεση. Κατά πως φαίνεται ο 8χρονος Ντέιβιντ είναι... δαιμονισμένος. Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, ζητούν τη βοήθεια ιερέα προκειμένου εκείνος να προχωρήσει σε εξορκισμό. Ο εξορκισμός δεν φαίνεται να πηγαίνει τόσο καλά μέχρι τη στιγμή που ο Άρνι, ο νεαρός αγαπημένος της Ντέμπι, της μεγαλύτερης αδελφής του Ντέιβιντ δηλαδή, επεμβαίνει, «καλώντας» το πνεύμα να πάψει να ταλαιπωρεί τον πιτσιρικά και να «μπει» σε εκείνον.
Αμέσως, ο Ντέιβιντ δείχνει καλύτερα. Αντιθέτως, ο Άρνι αρχίζει να βιώνει περίεργες καταστάσεις. Φαίνεται να έχει κυριευτεί από τον δαίμονα που ταλαιπωρούσε τον Ντέιβιντ. Σε κάποια στιγμή, θα δολοφονήσει με βίαιο τρόπο τον σπιτονοικοκύρη του. Ο Εντ και η Λορέιν θα συνεχίζουν να ψάχνουν την υπόθεση. Τι ακριβώς έχει συμβεί; Ποιος ευθύνεται για όλη αυτήν την κατάσταση; Και πόσο κινδυνεύουν και οι ίδιοι;
Η άποψή μας: Σαράντα (περίπου) ημέρες μετά τη μεγαλειώδη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (του ορθόδοξου) στις 18 Οκτωβρίου του 1981 στην Ελλάδα, οι ένορκοι μιας από τις πιο πολυσυζητημένες δίκες στην ιστορία των ΗΠΑ, έβγαζαν την απόφασή τους. Κι αυτή ήταν καταδικαστική για τον 19χρονο Arne Cheyenne Johnson, ο οποίος τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, είχε δολοφονήσει με πολλαπλές μαχαιριές τον σπιτονοικοκύρη του – και εργοδότη της κοπέλας του. Προς υπεράσπισή του, είχε χρησιμοποιήσει τη φράση «The Devil Made Me Do It»! Και ήταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια δικαστική ιστορία, που κάποιος κατηγορούμενος για φόνο, επικαλούνταν «demonic possession» (σόρι, αλλά πώς να το μεταφράσει κανείς αυτό; ως «δαιμονική κατοχή» ή ως «δαιμονοληψία»; χμ...).
Η άποψή μας: Σαράντα (περίπου) ημέρες μετά τη μεγαλειώδη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (του ορθόδοξου) στις 18 Οκτωβρίου του 1981 στην Ελλάδα, οι ένορκοι μιας από τις πιο πολυσυζητημένες δίκες στην ιστορία των ΗΠΑ, έβγαζαν την απόφασή τους. Κι αυτή ήταν καταδικαστική για τον 19χρονο Arne Cheyenne Johnson, ο οποίος τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, είχε δολοφονήσει με πολλαπλές μαχαιριές τον σπιτονοικοκύρη του – και εργοδότη της κοπέλας του. Προς υπεράσπισή του, είχε χρησιμοποιήσει τη φράση «The Devil Made Me Do It»! Και ήταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια δικαστική ιστορία, που κάποιος κατηγορούμενος για φόνο, επικαλούνταν «demonic possession» (σόρι, αλλά πώς να το μεταφράσει κανείς αυτό; ως «δαιμονική κατοχή» ή ως «δαιμονοληψία»; χμ...).
Οι λαοφιλείς Ed και Lorraine Warren βρισκόταν στο πλευρό του κατηγορούμενου, προσπαθώντας να επαληθεύσουν – επιβεβαιώσουν τους ισχυρισμούς του. Οπότε, ναι, η ταινία είναι, αυτό που λέμε «βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα». Εννοείται πως για ευνόητους λόγους έχουν παρθεί πολλές ελευθερίες στο σενάριο σε ότι αφορά την παρουσίαση των γεγονότων. Και κυρίως, συνεχίζεται η «αγιογράφηση» του ζεύγους Γουόρεν. Πολλοί τους χαρακτήριζαν (και συνεχίζουν να τους χαρακτηρίζουν) ως αρπαχτικά, που προσπαθούσαν να κεφαλαιοποιήσουν την παρουσία τους στα τεκταινόμενα γύρω από τη δίκη: ήδη από τότε υπήρχαν συζητήσεις για κινηματογραφική ταινία, με τους ίδιους ως ήρωές της!
Όντας όμως πρωταγωνιστές της ταινίας φωτίζονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Βασικά, ως ατρόμητοι και αλτρουιστές αναζητητές της αλήθειας, στην Υπηρεσία του Ιησού Χριστού! Ακριβώς, όπως το διαβάζετε! Ένα αγαπημένο ζευγάρι, που πάντα στηρίζει ο ένας τον άλλο, που ακόμα και... καρδιακή προσβολή προσπερνάνε, που μέχρι και από τα χείλη του γκρεμού μπορούν να σώσουν ο ένας τον άλλο. Μάλιστα, για να πειστούμε πόσο αγαπημένο ζευγάρι είναι βλέπουμε και τις απαρχές της σχέσης τους, το πως (και πόσο... κινηματογραφικά!) γνωρίστηκαν! Ας είναι.
Τουλάχιστον τους Patrick Wilson και Vera Farmiga, που υποδύονται (για τρίτη φορά) τους Γουόρεν, είναι ωραίο να τους βλέπεις μαζί. Ακόμα και σε σκηνές, που υπό προϋποθέσεις, μπορούν να προκαλέσουν τον πηγαίο γέλωτα, όπως όταν ο Wilson παίρνει κιθάρα κι ερμηνεύει το «Suspicious Minds» του Elvis (ένας είναι ο Elvis). Για να μπούμε τώρα λίγο πιο βαθιά στα της ταινίας. Αρχικά, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως πρόκειται για φροντισμένη παραγωγή. Έχουν ριχτεί αρκετά χρήματα για αυτήν, πολύ περισσότερα από τον μέσο όρο που ξοδεύεται σε ανάλογες ταινίες του είδους. Και μιας που μιλάμε για είδος, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια «παρέκκλιση» σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες της σειράς.
Στο Κάλεσμα και στο Κάλεσμα 2 είχαμε να κάνουμε με στοιχειωμένα σπίτια. Εδώ, τα πράγματα «ανοίγουν» και μπαίνει κι ένα στοιχείο αστυνομικού θρίλερ, καθώς εντέλει ένας... άνθρωπος κινεί τα νήματα – δεν σποϊλεριάζω, ok. Υπάρχουν εννοείται παρόντα όλα τα κλισέ του είδους, ο σκηνοθέτης πάντως – ευτυχώς – δεν το παρακάνει και δίνει και δυο, τρεις ενδιαφέρουσες σκηνές, όπως εκείνη του οράματος της Λορέιν στο δάσος ή του πιτσιρικά στην ντουζιέρα, στην αρχή της ταινίας. Η αλήθεια είναι πως λείπει ο James Wan, μάστορας σε αυτό που κάνει, για να προσφέρει την απαραίτητη πλατίνα. Αυτό, όμως, δεν νομίζω πως χαλάει τους θιασώτες της σειράς.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στην ταινία βλέπουμε σκηνές που παραπέμπουν στον «Εξορκιστή» (κυρίως) και στο «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» - ίσως και να... παρα-παραπέμπουν σε σημείο να βρίσκεσαι μεταξύ του «τώρα κάνει φόρο τιμής αυτός ή ξεδιάντροπα αντιγράφει;». Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το «Call Me» των Blondie ακούγεται στη διαπασών (χε χε χε) σε μια πολύ κρίσιμη σκηνή της ταινίας. Και μεταξύ χριστιανικής προπαγάνδας (wow), μαγισσών, φυλακτών και απίστευτων ιστοριών για αγρίους, η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος, με τους φανατικούς οπαδούς ικανοποιημένους, με τους σκληροπυρηνικούς horror fans να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας και με τους μετριοπαθείς και ανεκτικούς θεατές σε θερινά σινεμά αλλά (πλέον) και πολυσινεμά, να μην χαλιούνται και να προχωράνε παρακάτω.
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Tanweer!
