Movies Ltd

Και Διηγώντας τες να Βαριέσαι

του gaRis (@takisgaris)

Το horror είναι πασίδηλα μια πονεμένη ιστορία. Κι ευτυχώς που υπάρχουν κάτι τυπάδες σαν τους Ari Aster (Midsommar) και Rupert Eggers (The Lighthouse) που κρατάνε το κοντάρι ψηλά, πετώντας γεφύρια στη μετάβαση του genre σε πιότερο αναδεδειγμένα φιλμικά μονοπάτια. Έλα μου όμως που υπάρχει μια βιομηχανία ανθυπομετρίων που ψαρεύει στα θολά λιμνάζοντα νερά της φυσικής έλξης του νεαρότερου κοινού για αστικούς μύθους και ψυχές αδικοχαμένων παιδιών σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Εκεί βρίσκεις το Scary Stories to Tell in the Dark του André Øvredal (Trollhunter), όμως κυρίως η ουσία βρίσκεται στην παρουσία του τερατομάγου Guillermo Del Toro σε συγγραφή και παραγωγή. Πρόκειται για συρραφή ιστοριών από την τριλογία του Alvin Schwartz που πραγματεύεται τα δεινά μιας παρέας εφήβων στην προ Βιετνάμ / Νίξον Αμερική στα 1968, όταν μια νύχτα Χαλογουήν στο Μιλ Βάλλυ, η Stella (Zoe Margaret Colletti) κρατά μαγεμένο βιβλίο της νεκρής έφηβης Sarah Bellows το οποίο γράφει (με αίμα αντί μελάνης) μαρτυρικούς θανάτους για τα μέλη της συντροφιάς που εισέβαλαν στο σπίτι της τελευταίας. Όπως (εντελώς γραφικά) το εξηγεί η Στελίτσα «το βιβλίο δε το διαβάζεις - σε διαβάζει αυτό».

Για να το καθαρίσω άψε - σβήσε, δε μου κάνει κούκου όλη η αναπαραγωγή παλιών χιτς από Halloween έως το It. Χώρια που έχω φάει στα νιάτα μου με το κουτάλι του καφέ τα Tales from the Crypt και τα περί τριγύρω κινηματογραφικά σέβη στον Άλαν Έντγκαρ Πό. Θέλω ειπείν πως ουδεμία καινοτομία, πουθενά η σβελτάδα και η ανανέωση που περιμένεις από μια PG13 τρομοκατάστα, βαδίζοντας αισίως στα 2020 ναούμ. Ακόμη και το κάπως ενδιαφέρον στοιχείο της τερατολογίας (εμφανής η συμβουλατόρικη παρουσία του Ντελ Τόρου) κλωτσάει στην αφελή, πιο ψυχοπονιάρικη παρά φοβιστική προσέγγιση του Øvredal ο οποίος τρώει την αρχική μισή ώρα για να μπει στο θέμα, επιχειρώντας μια πολύ ρηχή προσέγγιση των τζενέρικ χαρακτήρων του. Η δε τελική σεκάνς αντηχεί φθηνιάρικη προ Νέτφλιξ τηλεοπτικίλα 80s (εποχή που γράφτηκε και η επιτυχημένη εκδοτικά τριλογία του Schwartz).

Δεν σου το κρύβω. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σκοπό και ποιους αποδέκτες έχει το Scary Stories to Tell in the Dark. Θα υπήρχε χωρίς τον Γκιγιέρμο στα credits; Όχι. Το γεγονός ότι (παρα)έβγαλε τα λεφτά του στην παγκόσμια διανομή, δε με εμποδίζει να προβλέψω πως το υποψιασμένο (αμ πως) ελληνικό κοινό δε θα τη δαγκώσει τούτη τη φολίτσα, που είναι τόσο light σε τρομονοήματα, αμήχανη μπαλατζάροντας μεταξύ scare factor και suspense και εντέλει διδακτική επιπέδου πρώτης γυμνασίου, που με πιάνει στενοχώρια για τη φιλότιμη υποκριτική προσπάθεια του νεανικού ensemble και την αξιέπαινη σεναριακή επιλογή να βγαίνει ένα girl empowerment cineσθημα στο όλο εγχείρημα. Αλλά μόνο με καλές προθέσεις ταινία της προκοπής δεν έγινε ποτέ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Και τώρα κοιταζόμαστε!

του zerVo (@moviesltd)

Ναι, εδώ υπάρχει ζήτημα. Να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο, που κατά τα άλλα, λατρεύεις, σέβεσαι, εκτιμάς, αντάμα καμιά τριανταριά χρόνια και να φτάνει η στιγμή που τα παιδιά που έχετε αποκτήσει μαζί, καθώς ορίζει η φύσις, πρέπει να αποχωρήσουν από την εστία. Σπίτι έρμο κι αδειανό! Ερημιά! Εκεί που μέχρι τα χθες είχες και πέντε λόγια να ανταλλάξεις με τον κανακάρη ή την θυγατέρα, τώρα έχεις μείνει τετ α τετ, με τον σύντροφο που εδώ και δεκαπέντε χιλιάδες μέρες έχεις πει τα πάντα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως αυτή είναι η φάση που αναβιώνει ο (γεροντο)έρως. Ας μην γελιόμαστε όμως, αν οι περισσότεροι δεν ενεργούσαν με το "τι θα πει η γειτονιά" ενδεχόμενα να το είχαν διαλύσει το τσαντίρι. Όπως συνέβη με το δίδυμο της ιστορίας που μας περιγράφει ο Απρόσμενος Έρωτας (El amor menos pensado) καλή ώρα.

Εικοσιπέντε χρόνια έγγαμου βίου, ευτυχισμένου, τρυφερού και απροβλημάτιστου κλείνουν ο Μάρκος και η Άνα, ζευγάρι μεσήλικων εύπορων αστών του Μπουένος Άιρες και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται ούτε ένα μικρό συννεφάκι ικανό να μουντώσει τον έρωτα τους. Η στιγμή, όμως, που ο μοναχογιός τους θα αποφασίσει να τους αφήσει για να ταξιδέψει στην Ισπανία για σπουδές, θα είναι καταλυτική! Ελάχιστες μόλις ημέρες μετά τον αποχαιρετισμό με το παιδί τους και στο όνομα της ελευθερίας, που ενδεχόμενα θα αναζωογονήσει τις (εναπομείνασες) ζωές τους, αμφότεροι και κοινή συναινέσει θα αποφασίσουν να βάλουν τέλος στην παντρειά τους. Και να ακολουθήσει πλέον ο καθένας απερίσπαστος το δικό του διάβα, πραγματοποιώντας νέες γνωριμίες με καινούργιους συντρόφους, που ενδεχόμενα θα γεμίσουν τα κενά που τους λείπουν...

Τι ωραία! Θα έλεγα αν ήταν προφανές πως η απόφαση αυτή ανήκε και στους δύο από κοινού. Εδώ όμως είναι σαφέστατο πως ο άντρας δεν το επιθυμεί αυτό, χωρίζει γιατί έτσι του ζητάει η καρδιά του. Θέλεις η συνήθεια του, θα συμφωνήσω, αλλά από την επιμέρους αντίδραση τους κιόλας στο διαζευκτήριο, φαίνεται ποιος χάρηκε γι αυτό. Ο σε κατάθλιψη Μάρκος για ένα εξάμηνο θα το ρίξει στο Playstation. Αντιθέτως η κυρά (στα 55 της), θα κάνει τα μαλλάκια της μπούκλες, θα ντυθεί πλουμιστές φορεσιές, θα πάει σε ντανσετέρια να μάθει χορό, θα κάνει και (μια μπούρδα) τατού στον καρπό και θα ξεχυθεί στα κλαμπ, στις μπουτίκ και στις παρφουμερί για να πραγματοποιήσει, μάλλον, όλα όσα της έλειψαν τον καιρό που βίωνε τον ρόλο της - και - νοικοκυράς. Φυσικά εννοείται πως κι εκείνος δεν θα μείνει μονάχος για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς οι ανάγκες της συντροφικότητας θα τον φέρουν κοντά σε εφήμερες ή πιο μακροχρόνιες αγαπημένες, που καμιά τους όμως δεν θα καταφέρει να αντικαταστήσει την μία και μοναδική. Την γυναίκα της ζωής του, όπως ομολογεί ο φουκαράς όταν του δίνεται η ευκαιρία. Μια νάγια να συμπληρώσω, κατά την προσωπική μου άποψη, που αν δεν την αγαπούσε τόσο, το δίκαιο θα ήταν ούτε καν να γυρίσει να την κοιτάξει στο εφεξής.

Αργεντινέζικης κοπής η αισθηματική κομεντί του Juan Vera, προσεγγίζει με χιούμορ πικρό ανά περιόδους το υπαρκτό αυτό θέμα,που απαντάται σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, με τα αντρόγυνα, κυρίως, που είναι μαζί από τα μικράτα τους και φοβούνται πως λίγο πριν διαβούν το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, δεν έχουν κάνει πραγματικότητα κάποια από τα σχέδια τους. Το γλαφυρό ύφος ξεχειλίζει στην αφήγηση του λατινοαμερικάνου ντιρέρκτορα, που προσεγγίζει την σχέση των ηρώων του με μια απόλυτα συμβιβαστική θέληση. Ναι μωρέ ας χωρίσουμε, τώρα που έφυγε και το παιδί. Έντονη η χαλαρότητα της απόφασης, που λαμβάνει χώρα μόλις στο δέκατο λεπτό, αφήνοντας εμάς τους θεατές, για δυο ώρες ακόμη να παρακολουθούμε την περιπλάνηση τους από αγκάλη σε αγκάλη, μπας και καλυφθούν οι ματαιοδοξίες τους. Της Μαντάμ πιότερο δηλαδή, που γουλάρει να διαβαίνει και να γυρίζουν να την καμαρώνουν άπαντες οι σερνικοί, αφού ο κακόμοιρος ο ανήρ, μια φορά μπήκε στο Τίντερ και του ήρθε κεραμίδα το ραντεβού με την υστερική σαδομάζο...

Αν ξεπεράσουμε την κατά μισή τουλάχιστον ωρίτσα υπερβολική χρονική διάρκεια, που στην πορεία της αρκετά πράγματα επαναλαμβάνονται, ξαναλέγονται και δεν βοηθούν την εξέλιξη πουθενά, το φιλμάκι παρακολουθείται ευχάριστα, χωρίς να είναι πάντως τίποτα το ξεχωριστό. Διαφορετικό το κάνει η όπως πάντα παρουσία / εγγύηση ποιότητος του διασημότερου εδώ και δυο δεκαετίες αστέρα από την χώρα της πάμπας Ricardo Darín και της ρεαλιστικότατης σε ρόλο υπερφίαλης συζύγου, που πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη Mercedes Morán, ηθοποιών κορυφαίας πάστας, που συνθέτουν ένα ερμηνευτικό ντουέτο πολύ δυνατής χημείας, σπουδαίο. Ενδεχόμενα σημαντικότερο και από την συνολική αξία της ταινίας, που απογειώνεται από τους πρωταγωνιστές της και από την μέθοδο που χρησιμοποιούν για να αναδείξουν τις ατάκες τους. Που είναι αστείες, μεν, δεν πετυχαίνουν και τόσο όμως να σε κάνουν γελάσεις, αφού στην θωριά του μελαγχολικού βλέμματος του Μάρκος, μάλλον εκνευρίζεσαι με την προκλητική στάση του πρώην έτερου ημίσεως του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Scorpio Rising

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δώσε μου τώρα να πιω/ Πλάι σου να σκοτωθώ/ Το δηλητήριο που κράτησες για μένα...

Ο Anup Singh γεννήθηκε στην Τανζανία. Σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Βομβάης και στο Ινστιτούτο Φιλμ και Τηλεόρασης στην Πουν, στην Ινδία. Διαθέτει βρετανικό διαβατήριο και τα τελευταία 16 χρόνια ζει στην Ελβετία. Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τη γύρισε το 2001. Είχε τίτλο «Ekti Nodir Naam» (αγγλικός τίτλος: The Name of a River), είχε προσκληθεί σε πάνω από 30 κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και βραβεύτηκε ως η καλύτερη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη εκείνη τη χρονιά στην Ινδία. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που γύρισε είχε τίτλο «Qissa: The Tale of a Lonely Ghost» (2013) κι έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο. Η ταινία Το Τραγούδι Των Σκορπιών (The Song of Scorpions) πήρε διθυραμβικές κριτικές κι έχει κερδίσει έως σήμερα 15 βραβεία, μεταξύ των οποίων κι εκείνο Καλύτερης Ασιατικής Ταινίας από το Netpac (Network for the Promotion of Asian Cinema). Η συνάδελφος του Singh, Mira Nair, έχει δηλώσει: «Η ταινία είναι ένα όνειρο γεμάτο δύναμη. Ένα λαμπρό αριστούργημα. Ο Anup Singh είναι μια ιδιοφυΐα».

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη. Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, τον Αύγουστο του 2017, ενώ έπειτα συμμετείχε σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ.

Η υπόθεση: Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος, που λέει ότι στα βάθη της ερήμου του Τζαϊσαλμέρ, στο Ρατζαστάν, το τσίμπημα από τον τοπικό σκορπιό οδηγεί το θύμα στο θάνατο μέσα σε 24 ώρες. Το δηλητήριο του σκορπιού δημιουργεί μια πυρετώδη μελωδία μέσα στο θύμα. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί αυτός που έχει τσιμπηθεί, είναι να βρει έναν σοφό τραγουδιστή, που μπορεί να «διαβάσει» αυτήν τη μελωδία στον παλμό του, και στη συνέχεια να τραγουδήσει μια «αντίθετη» μελωδία… Η Νουράν, ανέμελη και προκλητικά ανεξάρτητη, είναι μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, που μαθαίνει την αρχαία τέχνη του θεραπευτή από τη – σεβαστή από τους πάντες – γιαγιά της, η οποία γνωρίζει πώς να τραγουδήσει για να σώσει κάποιον από το τσίμπημα των σκορπιών. Όταν ο Άανταμ, που εμπορεύεται καμήλες στην έρημο του Ρατζαστάν, ακούσει τη Νουράν να τραγουδάει, την ερωτεύεται απεγνωσμένα. Αλλά πριν καλά καλά μπορέσουν να γνωριστούν περισσότερο μεταξύ τους, η Νουράν «δηλητηριάζεται» από μια αναίσχυντη προδοσία. Μια προδοσία που την οδηγεί σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, από τη μία για να εκδικηθεί κι από την άλλη για να βρει το τραγούδι της.

Η άποψή μας: Μια ιστορία αγάπης, έρωτα, προδοσίας και εκδίκησης είναι ετούτη εδώ που μας αφηγείται η συγκεκριμένη ταινία. Μια ταινία που αντλεί την έμπνευσή της από υλικά με τα οποία φτιάχτηκαν μερικές από τις καλύτερες αρχαιοελληνικές τραγωδίες. Μόνο που ο σκηνοθέτης δείχνει κάπως μπερδεμένος στις προθέσεις του. Και άτολμος. Και χωρίς να παίρνει ξεκάθαρη θέση. Αφήνοντας στον θεατή να κάνει όλη τη... βρόμικη δουλειά. Εντάξει, δεν είναι κακό μια ταινία να δίνει χώρο για ερμηνείες. Εδώ όμως τα πράγματα εντέλει δεν πήγαν έτσι όπως ενδεχομένως θα το ήθελαν οι δημιουργοί του φιλμ. Αρχικά, να δούμε τα θετικά.

Εντάξει, είμαι προκατειλημμένος: αγαπώ οτιδήποτε στο οποίο συμμετέχει η Golshifteh Farahani! Η γυναίκα αυτή είναι μαγνητική σαν οπτασία, τόσο γήινη και τόσο αιθέρια ταυτόχρονα, το απόλυτο θηλυκό. Μα δείτε τη σκηνή όπου διώχνει το αλάτι από το πρόσωπο του συζύγου της χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της! Τόσο υπέροχα αισθαντική σκηνή, που με κάποια άλλη ηθοποιό θα μπορούσε να πέσει στο όριο της φτήνιας και της χυδαιότητας. Και ο Irrfan Khan είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Πάντοτε. Κι εδώ. Σε έναν ρόλο παρεξηγήσιμο – και δικαίως. Γιατί το τεράστιο ηθικό ζήτημα που θέτει (διστακτικά, είναι η αλήθεια) η ταινία στον θεατή είναι το εξής: μπορεί κάτι τόσο τερατώδες όσο αυτό που μηχανεύτηκε ο συγκεκριμένος, να δικαιολογηθεί στο όνομα της αγάπης; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Ιδίως στους καιρούς μας.

Οπότε, φαίνεται εντελώς παράξενο το γεγονός ότι η ταινία φαίνεται να επιδιώκει να μας τον κάνει συμπαθή. Δεν ξέρω, το νιώθω φάουλ αυτό το σημείο. Προχωράμε. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στην ταινία είναι η καθαρότητα της εικόνας: έχει γίνει απίστευτη δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας, έτσι ώστε και τα βραδινά πλάνα να είναι άψογα και υποβλητικά αλλά κυρίως τα πλάνα της ημέρας, με το σκληρό φως της ερήμου, φαίνονται σπουδαία – με τρομερή λεπτομέρεια κόκκου άμμου! Πραγματικά εντυπωσιακή η ταινία σε επίπεδο εικόνας. Και η μουσική είναι σαγηνευτική. Και από άποψη δευτέρων και τρίτων επιπέδων: Το όνομα του βασικού ήρωα είναι Aadam: σαν να λέμε ο Αδάμ; Είναι αυτοί οι πρωτόπλαστοι; Είναι ο σκορπιός ο καταραμένος όφης; Και είναι τελικά ο Αδάμ εκείνος που δίνει στην Εύα να δαγκάσει τον απαγορευμένο καρπό για να την κάνει δικιά του; Οι σχέσεις οριοθετούνται καθαρά, εντάξει με την παραπάνω ερμηνεία ίσως να το παράκανα. Ας είναι.

Όμορφη ταινία να τη βλέπεις, κούκλα η Farahani, ελκυστικός ο μύθος – στόρι, έξυπνη η ιδέα του ότι μπορείς να γλυτώσεις κάποιον από το δηλητήριο ενός σκορπιού, τραγουδώντας του. Αλλά... Οι ρυθμοί είναι αργοί, γενικώς η ταινία αργεί να πάρει μπρος, το μοντάζ δεν βοηθάει στην απόκτηση λειτουργικότητας και ροής και για τέτοιου είδους ταινία η θολή εικόνα του μηνύματος λειτουργεί εις βάρος της. Εντέλει, τι έχει σημασία; Η προδοσία; Ο έρωτας; Η εκδίκηση; Η συγχώρεση; Τόσο πολλά ενδιαφέροντα επιμέρους στοιχεία, τόση αδυναμία στη σύνθεση ενός συνόλου ισάξιου με τα επιμέρους στοιχεία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Seven Films!

Την κρέμασε την κορδέλα του

του zerVo (@moviesltd)

14 χρονών, δεύτερη τάξη του γυμνασίου και σε μια κατάμεστη Γαρδένια, με τον κόσμο να κρέμεται ίσαμε έξω στην λεωφόρο, ο Stallone πραγματοποιεί το πρώτο του πολεμικό...αίμα, βάζοντας τάξη στα πεδία των μαχών, απελευθερώνοντας συντρόφους και κατατροπώνοντας τους ερυθρής απόχρωσης σημαίας οχτρούς. Στην αίθουσα που επικρατεί το αδιαχώρητο, οι ιαχές ενθουσιασμού για τον θρίαμβο του μπρατσωμένου με την κορδέλα του μαχητή στο μέτωπο, φτάνουν σε γηπεδικά επίπεδα, κάτι που μάλλον κατάλαβε ο πρωταγωνιστής και γι αυτό επανήλθε έκτοτε με - κι εγώ δεν θυμάμαι - πόσα σίκουελ της ίδιας πάνω κάτω ιστορίας. Οκ, κάποιοι στην ακρούλα της κερκίδας των μη φανατικών γελούσαμε με τις εκρηκτικές σαχλαμάρες του Sly, που μονάχος του κατάφερε να εξολοθρεύσει ολάκερο τον Κόκκινο Στρατό, αλλά πάντα τον είχαμε με αγάπη και συμπάθεια στην ψυχή μας, χάρη στον δακρύβρεχτο εισαγωγικό του Ρόκι και τον αδαή Γιάνκη γκολκίπερ της Απόδρασης. Γνωρίζοντας καλά πως στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, εκτός από τους κουτούς Ράμπους, θα πρωταγωνιστούσε σε κάποιες από σπουδαιότερες action adventures ever.

Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσε στην Βιρμανία και ο βετεράνος του Βιετνάμ, αλλά και ενός σωρού πολέμων έκτοτε, λοκατζής Τζον Ράμπο, έχει αποσυρθεί, στην ηρεμία και την γαλήνη του ράντσου του, στα περίχωρα της Αριζόνα. Ακόμη κι αν έχει διαβεί τόσος καιρός από τότε, οι νοσηρές θύμησες της φρίκης του μετώπου, δεν έχουν στιγμή εγκαταλείψει τον ηλικιωμένο άντρα, που απομονωμένος στην δίχως έννοιες φύση παλεύει πια να τις λησμονήσει. Τα προβλήματα όμως δεν λένε να εγκαταλείψουν τον ρωμαλέο εβδομηντάρη, καθώς θα πληροφορηθεί πως η νεαρή Γκαμπριέλα, εγγονή της έμπιστης λατίνας οικονόμου του, Μαρίας, έχει εξαφανιστεί κάπου στο Μεξικό, σε μια προσπάθεια αναζήτησης του χαμένου, βιολογικού της, πατέρα.

Μια καινούργια αποστολή περιμένει λοιπόν τον έμπειρο πρώην πεζοναύτη, που θα ταξιδέψει ολομόναχος πέρα από τα νότια όρια της χώρας για να εντοπίσει τα ίχνη της πιτσιρίκας. Που μέσα στην αφέλεια της, δεν υπολόγισε καλά τους κινδύνους και έχει πέσει θύμα των Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης λευκής σαρκός και σέρνεται αιχμάλωτη και κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών στα σιχαμερά μπουντρούμια του Βαγιάρτα. Περιμένοντας απελπισμένη κάποιον να την σώσει και να την αποτραβήξει από τα ανήλεα χέρια των διαβόητων αδελφών Μαρτίνεζ, των βαρόνων του τράφικινγκ σε ολάκερο τον αμερικάνικο νότο.

Μα για στάσου, αυτό δεν είναι Ράμπο. Ράμπο είναι να βρούμε ποιοι είναι ετούτη την στιγμή οι δυνητικοί ζιζάνιοι για την πατρίδα μας, να τους μασκαρέψουμε κατάλληλα ώστε να φαίνονται στους ριπάμπλικαν συμπατριώτες μας όσο το δυνατόν πιο μοχθηροί αλλά και αστείοι και αφού τους αναδείξουμε σε νάμπερ ουάν ένεμι οφ δε στέιτ, να στείλουμε εκεί το καλό το παλικάρι, που πάντα γνωρίζει το καλό το μονοπάτι, για να τους ισοπεδώσει. Αυτό εδώ είναι το Taken! Που βέβαια γραμμένο από Φραντσέζικο χέρι, δεν έψαξε να βρει αντιπάλους για την χώρα του παρά μόνο κοίταξε να δει ποιοι είναι εκείνοι οι λαοί που φημίζονται για τις μαφίες τους. Εδώ, που ουσιαστικά έχουμε μια επακριβώς ίδια ανάπτυξη της ιστορίας, εννοείται με τεράστιες αποκλίσεις σκηνοθετικά και σεναριακά, που μπορεί να μην βάζει στο στόχαστρο Βιετκόγκ, Χμερ, Αφγανούς, Σοβιετικούς και Ταλιμπάν, αλλά τους παροικούντες στα μέρη των Αζτέκων, που, ε, δεν έχουν το γνώρισμα και των πιο καλών παιδιών. Ταμάμ έρχεται και δένει το πράμα για τον Τραμπ ε? Τείχος εδώ και τώρα.

Για να πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι θα έπρεπε να περιμένω από το καινούργιο τεύχος ενός σίριαλ που κρατάει πια 37 χρόνια, δίχως ποτέ του να έχει δείξει σημεία ανανέωσης, ούτε βελτίωσης, παραμένοντας πιστό στις προσταγές της εκάστοτε πολιτικής προβόκας των Γερακιών. Εντέλει, επειδή θα ήταν και κάπως θεότρελο να δούμε έναν παππού να σηκώνει και πάλι οπλοπολυβόλα στις ζούγκλες της Ασίας, το πράγμα κομματάκι καταλαγιάζει, με τον Τζον να τα βάζει μόνο με έναν στρατό Μεχικάνων γκάνγκστερς. Και εκτός, αλλά και εντός έδρας, εκεί που ακολουθεί την Home Alone συλλογιστική και μετατρέπει το αγρόκτημα σε γεμάτο παγίδες φρούριο. Ποιον νοιάζει, όμως, όλο αυτό το πυροτέχνημα βρε Sly μου?

Το έχουμε ξαναπεί πάνω από τριάντα φορές, ακόμη και πριν αποσπάσει τον τιμητικό έπαινο της Οσκαρικής nod για τον Creed. O Stallone έπρεπε ήδη, για δική του υστεροφημία και όχι απαξίωση των όσων απίστευτων έχει προσφέρει στον σινεμά δράσης, να έχει συνταξιοδοτηθεί. Δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στον ίδιο, ας πούμε μερικά μόνο δολάρια στον λογαριασμό του, να περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα και να καρπαζώνει όποιον βρει στο δρόμο του, για χάρη των παλιών καλών ημερών. Στα 75 του, όφειλε είτε να χρησιμοποιήσει την πείρα του, παίζοντας σε ρόλους περιφερειακούς, του σοφού που λέμε, είτε να κάθεται όπως καλή ώρα ο ήρωας του και να σελώνει άλογα, σε καμιά φάρμα στο Τέξας. Ανταυτού επανέρχεται κάθε τρεις και λίγο με ένα κακέκτυπο άλλης επιτυχίας, όπως ακριβώς συνέβη με με το προσχηματικά επιθετικό για την επικίνδυνη γειτονιά της Υπερδύναμης Rambo: Last Blood (που παίζουν σε αυτό μάλιστα - σε αδιάφορες παρουσίες - και η Barraza και η Paz). Κι όλα αυτά για να μας αποδείξει πως περνάει ακόμα η μπογιά του. Ε, δεν περνάει!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Παντρεύτηκαν, χώρισαν και είναι ευτυχισμένοι! Μία κομψή και απολαυστική κωμωδία με έξυπνο σενάριο που καταγράφει με ευαισθησία, χιούμορ και διαπεραστική ματιά τις πολύπλοκες ερωτικές σχέσεις μέσα από την ιστορία ενός ώριμου ζευγαριού που αποφασίζει να χωρίσει φιλικά, όταν ο γιος φεύγει για σπουδές, είναι η περίπτωση του φιλμ Απρόσμενος Έρωτας (El amor menos pensado). Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αποδίδουν πειστικά τους χαρακτήρες αυτής της εκλεπτυσμένης κωμωδίας που παραμένει ρομαντική ακόμα κι αν περιγράφει έναν χωρισμό. O Marcos και η Ana μετράνε 25 χρόνια γάμου. Όταν ο μοναχογιός τους φεύγει από την επαρχία για να πάει στο κολέγιο, το ζευγάρι μπαίνει σε περίοδο κρίσης. Χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, σαν να το είχαν σχεδιάσει καιρό, αποφασίζουν να χωρίσουν τους δρόμους τους. Λιτά και απέριττα, τόσο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια αμοιβαία απόφαση χωρισμού. Η εργένικη ζωή μοιάζει έντονη και συναρπαστική αρχικά, αλλά γρήγορα έρχονται τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες. Ο Marcos και η Ana αρχίζουν να αναρωτιούνται για την αγάπη, τη φύση της επιθυμίας, την πίστη και παίρνουν μία απόφαση που θα αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.

Παίζουν οι Ricardo Darín, Mercedes Morán, Andrea Pietra, Jean Pierre Noher, Claudia Lapaco, Chico Novarro. Σκηνοθετεί ο Juan Vera.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει το παρελθόν του! Έπειτα από πολλά χρόνια και έχοντας ζήσει σε διάφορα απόμακρα μέρη του κόσμου, ο Ράμπο αποφασίζει να γυρίσει πίσω στις ΗΠΑ όπου τον είδαμε τελευταία φορά να περπατάει σε ένα μονοπάτι προς το ράντσο του περνώντας δίπλα από την ταχυδρομική του θυρίδα με χαραγμένο του όνομα της οικογένειάς του. Ο Ράμπο επέστρεψε πλέον στο σπίτι.Ο Ράμπο μοιράζεται το σπίτι του με τη θετή του οικογένεια, τη Μαρία και την εγγονή της Γκαμπριέλα. Έχοντας χάσει τη μητέρα της και εγκαταλειφθεί από τον βίαιο πατέρα της, ο Ράμπο έχει σταθεί στην Γκαμπριέλα ως πατέρας φροντίζοντάς την μαζί με τη Μαρία. Τώρα πια στην εφηβεία, η Γκαμπριέλα είναι περίεργη να μάθει το παρελθόν της και αρχίζει να ψάχνει για τον βιολογικό της πατέρα, τον οποίο επιθυμεί να κρίνει η ίδια. Γεμάτη ελπίδες, η Γκαμπριέλα ταξιδεύει προς το Μεξικό αλλά η επανασύνδεση αυτή με τον πατέρα της δεν έχει αίσιο τέλος. Το επόμενο πρωινό η Γκαμπριέλα δεν γυρνάει στο σπίτι και ο Ράμπο αποφασίζει να τη βρει και να τη φέρει πίσω πάση θυσία. Οι χειρότεροι φόβοι του Ράμπο γίνονται πραγματικότητα όταν βλέπει κάποια αδίστακτα μέλη ενός καρτέλ να ναρκώνουν και να κακομεταχειρίζονται τη Γκαμπριέλα. Νιώθοντας ενοχές και διψασμένος για εκδίκηση, ο Ράμπο προετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση. Εκείνοι είπαν την πρώτη λέξη, ο Ράμπο θα πει την τελευταία. Την ταινία Rambo: Το Τελευταίο Αίμα (Rambo: Last Blood) σκηνοθετεί ο Adrian Grundberg.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη ταινία, ο Sylvester Stallone επιστρέφει ως ένας από τους κορυφαίους ήρωες δράσης όλων των εποχών, τον Τζον Ράμπο. Τώρα, ο Ράμπο θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και να φέρει ξανά στην επιφάνεια τις ανελέητες πολεμικές του ικανότητες με σκοπό να πάρει εκδίκηση στην τελευταία του αποστολή. Το τελευταίο κεφάλαιο της θρυλικής σειράς είναι ένα θανάσιμο ταξίδι εκδίκησης κι αίματος. Συμπρωταγωνιστούν και οι Paz Vega, Sergio Peris-Mencheta, Adriana Barraza, Yvette Monreal, Genie Kim, Joaquín Cosío, Oscar Jaenada.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Για όποιον θέλησε ποτέ να ονειρευτεί. Δεν είσαι μόνος!. Από τη συγγραφέα / σκηνοθέτη / παραγωγό Gurinder Chadha ("Bend It Like Beckham") έρχεται η συγκινητική, εμπνευσμένη ταινία Blinded by the Light, βασισμένη στη μουσική και τους στίχους των διαχρονικών τραγουδιών του Bruce Springsteen. Η ταινία Blinded by the Light μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία ιστορία θάρρους, αγάπης, ελπίδας, οικογενειακών δεσμών, αλλά και της μοναδικής ικανότητας της μουσικής να εξυψώνει το ανθρώπινο πνεύμα. Η ταινία διηγείται την ιστορία του Τζέιβντ, ενός Βρετανού εφήβου πακιστανικής καταγωγής, που μεγάλωσε στην πόλη του Λούτον στην Αγγλία, το 1987. Εν μέσω φυλετικών και οικονομικών αναταραχών, γράφει ποίηση προκειμένου να «ξεφύγει» από τη μισαλλοδοξία που μαστίζει την πόλη του,και την αυστηρότητα του συντηρητικού πατέρα του. Αλλά όταν ένας συμμαθητής του, τον «μυεί» στη μουσική του Boss, ο Τζέιβντ αισθάνεται ότι η εργατική τάξη στην οποία ανήκει εκείνος και η οικογένειά του, ταυτίζεται και αντικατοπτρίζεται στους δυνατούς στίχους του Μπρους. Καθώς ο Τζέιβτν ανακαλύπτει μία καθαρτική διέξοδο για ν΄ ακολουθήσει τα όνειρά του, ταυτόχρονα βρίσκει το θάρρος να εκφραστεί με τη δική του, μοναδική φωνή. Η Gurinder Chadha, βασιζόμενη στο σενάριο των Paul Mayeda Berges, Gurinder Chadha και Sarfraz Manzoor, εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία που βασίζεται στα απομνημονεύματα του Sarfraz Manzoor «Greetings from Bury Park: Race, Religion and Rock N’ Roll» και σκηνοθετεί την ταινία Blinded by the Light.

Στην ταινία Blinded by the Light πρωταγωνιστούν οι Viveik Kalra, Kulvinder Ghir, Meera Ganatra, Nell Williams, Aaron Phagura, Dean-Charles Chapman. Η μουσική και οι στίχοι του Springsteen, ο οποίος αγκάλιασε από την αρχή την ταινία της Chadha, πλημμυρίζουν το Blinded by the Light.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Μια καταιγιστική εισβολή στα άδυτα της Μαφίας. Ληστείες, όπλα, ναρκωτικά, μαφιόζικοι εκφοβισμοί και δολοφονίες: μέρος της καθημερινότητας για ορισμένες επικίνδυνες γειτονιές της Νάπολης, όπως και για μια παρέα 15χρονων, που αποφασίζουν να πάρουν μια γεύση παρανομίας - με οδυνηρές συνέπειες. Βασισμένη στο μπεστ σέλερ του Roberto Saviano (“Γκομόρα”), η “Τράτα των Παιδιών”, Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης (La Paranza dei Bambini) του Claudio Giovannesi έρχεται να μιλήσει για έναν αθέατο, σοκαριστικό κόσμο όπου η αθωότητα δεν έχει θέση. Νάπολη. Ο 15χρονος Νίκολα και οι φίλοι του επιφανειακά μοιάζουν με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους: θέλουν απλώς να περνάνε καλά και να βγάλουν χρήματα για να αγοράσουν φανταχτερά ρούχα, γκάτζετ και σκούτερ. Όμως αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη παρέα: βολτάρουν στην κακόφημη περιοχή Σάνιτα, διψασμένοι να αποκτήσουν εξουσία παίζοντας με όπλα, μιμούμενοι τους μαφιόζους γύρω τους. Υπό την ψευδαίσθηση ότι βοηθούν να επικρατήσει η δικαιοσύνη στη γειτονιά, προσπαθούν να κάνουν το καλό μέσα από το κακό.Αγαπιούνται σαν αδέλφια, δεν φοβούνται τη φυλακή ή τον θάνατο - ξέρουν ότι πρέπει να τα ρισκάρουν όλα, τώρα. Βιώνουν τον πόλεμο με την ανευθυνότητα των νιάτων, αλλά οι εγκληματικές τους πράξεις σύντομα θα τους οδηγήσουν στην απώλεια της αγάπης και της φιλίας.

Στην Αργυρή Άρκτο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πρωταγωνιστούν οι Francesco Di Napoli, Viviana Aprea, Mattia Piano Del Balzo, Ciro Vecchione, Ciro Pellechia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

40 / 40

του zerVo (@moviesltd)

Όχι, δέκα χρόνια μετά το πέρασμα μου από την στοχοποιημένη εποχή που εμφανίζεται η διαβόητη κρίση μέσης ηλικίας, θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν θυμάμαι κάποιο στοιχείο αρνητισμού που να στοίχειωσε στην καθημερινότητα μου. Σε βαθμό που να μην κατανοώ καν την συγκεκριμένη έννοια, η οποία προκαλεί πανικό σε όσους διάγουν την συγκεκριμένη ηλικία. Για κάποιους βέβαια, όπως, άπαντες, οι ήρωες της ιστορίας που θα παρακολουθήσουμε, μάλλον αποτελεί μια σπουδαία δικαιολογία, για να οδηγούνται διαρκώς στην γκρίνια, τα παράπονα, την αμφισβήτηση, την ανασφάλεια, τον αρνητισμό. Σέβομαι πως μπορεί να είναι κτυπημένοι από την (όποια) mid life crisis, αν και πιο πολύ πιστεύω όμως πως μέσω αυτής παίρνουν άλλοθι για μια στάση που δεν συνάδει με τα, αρκετά για να λειτουργούν ακόμη σαν παιδαρέλια, χρόνια τους.

Παρά ένα σαράντα Μάηδες μετράει ο Γκουίντο, συγγραφέας βιογραφιών σημαντικών φιλοσόφων και ενίοτε αναπληρωτής καθηγητής φιλολογίας σε κολέγιο και ακόμη δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα στην ζωή του για να νοικοκυρευτεί. Όχι πως δεν το επιζητά ο ίδιος δηλαδή, αφού ένα παιδάκι για εκείνον ετούτη την ώρα θα έμοιαζε με βάλσαμο, αλλά σε αυτή του την επιθυμία βρίσκει σθεναρή αντίσταση από την καλή του, την Κιάρα, ξεναγό σε μουσεία, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η καριέρα της και το πως θα μετοικήσει στην Νέα Γη, ανοίγοντας τα φτερά της σε μια πιο σπουδαία αγορά από την στείρα ιταλιάνικη. Εξού και το γεγονός πως θα ζητήσει από τον φουκαριάρη άντρα, να διακόψουν την σχέση τους για λίγο, προκειμένου εκείνη να "μείνει για ελάχιστο καιρό μόνη της, να σκεφτεί και να του ανακοινώσει την απόφαση της για το μέλλον τους"...

Έχοντας μείνει δίχως σπιτικό και συνεπώς που την κεφαλή κλίνη, ο κακόμοιρος Γκουίντο θα ξεκινήσει μια Οδύσσεια περιπλάνησης στις οικίες συγγενών και φίλων, που θα δείξουν πρόθυμοι να να τον φιλοξενήσουν για όσο διάστημα χρειαστεί. Κάθε βράδυ όμως, θα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πως οι γνωστοί του αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερα ζόρια από τον ίδιο, ακόμη κι αν δείχνουν τρισευτυχισμένοι και συναισθηματικά υγιείς. Κάτι που ισχύει τόσο για τους γονείς του, μιας και κανείς τους δεν έχει ξεπεράσει την ερωτική απιστία του μπαμπά, όσο και για τα δύο ζευγάρια των κολλητών του φίλων, της συναδέλφου του Λουτσία, που ούσα έγκυος στο δεύτερο παιδί της με τον Πιέτρο, ετοιμάζεται να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, νιώθοντας ερωτευμένη με κάποιον άλλο, αλλά και του φίλου του Ντάριο, που ενθουσιασμένος για ένα νέο αμόρε (με παιδί) είναι μισό βήμα πριν τον χωρισμό από την όμορφη καρδιολόγο κοπελιά του, Ρομπέρτα.

Από την πρώτη κιόλας σεκάνς του φιλμ, εκεί που ο ζορισμένος Ρομάνος αναζητά γεμάτος αγωνία το προφυλακτικό στον κόλπο της αγαπημένης του, μην τυχόν κι έχει συμβεί καμιά συμφορά, καταλαβαίνεις πως το πικρό χιούμορ είναι βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο ετούτου εδώ του κοινωνικού δράματος. Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί να γλαφυρά περιστατικά να μην είναι διόλου λίγα στην πορεία της αφήγησης, δύσκολα όμως η ματιά του θεατή δύναται να ξεφύγει από την θλίψη του γενικότερου πλαισίου από όσα παρακολουθεί. Με τέμπο σταθερό στην εξιστόρηση των γεγονότων ο Duccio Chiarini συνθέτει μια όμορφη ιστορία που στο επίκεντρο της έχει έναν σύγχρονο σαραντάρη, τεμπελάκο και αεργούλη, που δεν έχει το παραμικρό σθένος να επιβληθεί στις σχέσεις του, από την καταπιεστική μαμά που ακόμη του ψωνίζει τα εσώρουχα, ίσαμε την συνομήλικη του μεγαλοκοπέλα, που τον πετάει για πλάκα έξω από το σπίτι της, βυθίζοντας τον στον προβληματισμό και την απόγνωση.

Ταξιδεύοντας από καναπέ σε καναπέ, ο Γκουίντο πέρα από τα προσωπικά του προβλήματα, θα έχει πλέον να κάνει και με τα ζητήματα των ιδιοκτητών τους, καθώς γίνεται μέλος της καθεμιάς οικογένειας και μάρτυρας των όσων συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της κάθε φαμίλιας. Εξαιρετική η πρωταγωνιστική άποψη του Daniele Parisi, που αποδίδει με ρεαλισμό τον ρόλο του σκυθρωπού διανοούμενου, έχοντας δίπλα του μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών για να υποδυθούν τις γεμάτες νευρώσεις γυναίκες της ζωής του, όπως η Silvia D'Amico (η μνηστή), η Milvia Marigliano (μαμά) και η έκπληξη τραγουδίστρια Thony (η πρώην του κολλητού που παίζει φλερτάροντας τον). Αξιοπρεπής νεοιταλικός κινηματογράφος, που δεν ακολουθεί τα στερεότυπα της γαλλικής φάρσας αυτή την φορά, παρά ασχολείται με ένα ζήτημα που στο παρελθόν έχουν καταπιαστεί αμέτρητες άλλες δημιουργίες. Όχι και τόσο δίκαια και ισορροπημένα είναι η γνώμη μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την One From The Heart!

Νορμάλ καταστάσεις

του zerVo (@moviesltd)

Δεν χρειάζεται και κανένας ιδιαίτερος κόπος, για να κατανοήσεις πως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Από την στιγμή που θα ανοίξεις το πρωί τα μάτια σου, ίσαμε την νυχτιά που θα τα κλείσεις, το μόνο που βλέπεις στον μικροαστικό κόσμο που κινείσαι, είναι μια διαρκής παράνοια, επίτευξης στιγμιαίων στόχων, μηδενικής κυριολεκτικά σημασίας. Να περάσω πρώτος στην ουρά, να παρκάρω όσο το δυνατόν κοντύτερα στο σπίτι, να πάρω την καλύτερη τιμή στο σούπερ, ακόμη κι αν πρόκειται για διαφορά ελάχιστων λεπτών, να φτάσει σε δευτερόλεπτα ο συρμός του μετρό, να παραγγείλω αγνώστου προέλευσης efood αλλά να μην μου το αργήσει ο ντελίβερης. Πάλη με τον χρόνο, τις διαστάσεις, το νόμισμα, τα αγαθά, που έχουν μετατρέψει τα υποκείμενα σε ρομποτάκια ασυναίσθητα και αναίσθητα, απότομα, μονίμως βουτηγμένα σε μια ατέρμονη Κρίση Πανικού.

Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, πυρ! Έτσι ακριβώς, μια μοιραία πιστολιά είναι αυτή που θα δώσει το σύνθημα στα πρόσωπα να ξεχυθούν στον στίβο της παράνοιας. Μόνο που ο Βίτεκ, ο ραδιοφωνικός παραγωγός που την έριξε, τινάζοντας στον αέρα τα μυαλά του, δεν είναι πλέον παρόντας για να δει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκάλεσε η δίχως επιστροφή επιλογή του. Η φιλενάδα του από τα πολύ νεανικά τους χρόνια, Καμίλα, κρυφά από τους πάντες βγάζει το μεροκάματο της μοιράζοντας οργασμούς ονλάιν ως πορνοστάρ του διαδικτύου, μυστικό που σταδιακά έχει αρχίσει να την πνίγει. Κυρίως στην σχέση της με την μητέρα της, που την θεωρεί υπόδειγμα ηθικής και επιτυχημένης επαγγελματικά γυναίκας, σε αντίθεση με τον αδελφό της Μίλος, που τον νομίζει ακαμάτη, αφού ξημεροβραδιάζεται στο κομπιούτερ, εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και δεν κυνηγά το το καλό μεροκάματο, ως σερβιτόρος σε πολυτελείς δεξιώσεις γάμων.

Όπως αυτόν που έχει διοργανώσει άψογα καθώς πιστεύει η Βικτώρια, που δεν έχει συνυπολογίσει φορώντας το νυφικό, πως διανύει τις τελευταίες ημέρες της κύησης του μωρού της. Την ίδια στιγμή που ελάχιστα παραπέρα, η συγγραφέας αστυνομικών βίπερ Μόνικα, έχει προσκαλέσει σε δείπνο τον εν διαστάσει καλό της Νταβίντ, ελπίζοντας πως ετούτο το σμίξιμο θα αναθερμάνει την σχέση τους. Όπως ακριβώς έχει γίνει με τους γονείς της, Αμαντέους και Ελζμπιέτα, που επιστρέφοντας από ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την δυσάρεστη έκπληξη που τους κρύβει ο διπλανός συνεπιβάτης τους στο αεροπλάνο. Ενώ ο έφηβος αδελφόυλης της, αμά τη απουσία των πάντων από το σπίτι, θα πάρει το ρίσκο να δοκιμάσει για πρώτη φορά μαριχουάνα. Παίζοντας συνάμα βίντεο γκέιμς...

Κύκλο κάνει λοιπόν η ιστορία μας, με δεδομένη είναι η αλήθεια απαρχή του το μπαμ, όχι όμως και με τόσο προβλεπτό το σημείο που θα μαζευτούν και οι 360 μοίρες του, δένοντας έτσι πλήρως τις έξι (συν μία της εισαγωγής) ρουμπρίκες που συνθέτουν αυτό εδώ το κινηματογραφικό μπερδεψάκι. Που δεν φτάνει να γίνει κομφουζιάκι, λόγω της πολύ σωστά υπολογισμένης από τον Πολωνό σκηνοθέτη Paweł Maślona, μίξης των επιμέρους στόρις, που διαχέονται όμορφα η μία προς την άλλη, ωσότου φτάσουν στο τελικό ξεκαθάρισμα της σύνδεσης των πάντων. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιου είδους κινηματογραφικά παζλ όμως, τα κομματάκια που το απαρτίζουν δεν έχουν ούτε την ίδια δυναμική, ούτε το ανάλογο ενδιαφέρον, προκαλώντας με την αφηγηματική τους ανισότητα, ομοίως ανάλογη διαφορά προσδοκίας στον θεατή. Ο οποίος αλλιώς περιμένει να δει πως θα εξελιχθεί η τρέλα στην καμπίνα του ιπτάμενου τζάμπο και εντελώς ανάστροφα τι θα συμβεί με την γκαστρωμένη στην ώρα της, νυφούλα, απλά γιατί τέτοιος συνδυασμός είναι απίστευτα ακραίος και ελάχιστα πιθανός έως αδύνατος. Καμία κοπελιά δεν ντύνεται τα τούλια, μία ώρα πριν μπει στο Ιασώ να ξεγεννήσει! Το κακό είναι πως αυτή η εικόνα είναι και η μόνη που δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα στην εκπνοή, την ώρα που όλα τα άλλα στον περίγυρο, φαίνεται πως καταρρέουν.

Κι αυτό γιατί ξεφεύγει πλήρως από το σύνθημα του ντιρέκτορα, που έχει την λέξη καθημερινότητα σε πολύ υψηλό σημείο στο σκιτσάρισμα της μπερδεψιάς του. Αντίθετα τα λοιπά σκετσάκια, μοιάζουν σαν βγαλμένα από την διπλανή (για να μην πω την δική μας) πόρτα και εμφανίζονται πιο εύπεπτα και εντέλει αποδεκτά στην πλατεία, ως ενδεχομένως ικανά να τύχουν. Αποτέλεσμα της ταχύτατης σε ρυθμό και πολυσυλλεκτικής σε διαφορετικές περσόνες μάζωξης, είναι το σκοτεινού χιούμορ μιξ Atak Paniki να πραγματοποιεί εντέλει τον σκοπό του, καθιστώντας σαφές αυτό που αποξαρχής επιδιώκει να πει. Η παράνοια δεν είναι πια η εξαίρεση. Μιας και όσα παρακολουθούμε στο πανί, φαντάζουν με νορμάλ καταστάσεις. Που με τέμπο σταθερό οδηγούν στον κατακερματισμό. Ξεκίνα να μετράς λοιπόν δευτερόλεπτα. Στα εκατό καιγόμαστε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Neo Films!

(Αντ)Άστρα Μη Με Μαλώνετε

του gaRis (@takisgaris)

Έχεις υπόψη ότι αισίως διάγωμεν την οσκαρική περίοδο, αυτήν ταύτην που έπεται χρονολογικά των Καννών - Βενετιάς - Τορόντο και κατ’ουσίαν χαίρεται το ματάκι μας αφού από αργά Σεπτέμβρη ως τα Χριστούγεννα έχουν ημερομηνία εξόδου στις σκοτεινές αίθουσες τα (τουλάχιστον βραβευτικώς) φιλμς της χρονιάς. Μόλις έριξα την κλισεδιά μου a priori για να σε πάω Ad Astra, δηλαδή προς τα αστέρια, τόσο ψηλές προσδοκίες εμφιλοχωρεί η πρώτη μπλοκμπαστεριά (κοντά $100M μπάτζετ) του James Gray, υπογεγραμμένου των (με σειρά αξιότητας) Two Lovers - Η χαμένη πόλη του Z (The lost city of Z) - Κάποτε στη Νέα Υόρκη (The Immigrant) - We Own The Night. Πρόκειται για τη διαστημική οδύσσεια του αστροναύτη Roy McBride (Brad Pitt) ώστε να βρει το χαμένο πατέρα του Clifford (Tommy Lee Jones) στον πλανήτη Ποσειδώνα όπου ο δεύτερος ηγείτο μιας αποστολής (Lima Project) που από τριακονταετίας κίνησε να βρει αποδείξεις εξωγήινης ύπαρξης ζωής για να θεωρηθεί χαμένος δεκαέξι έτη κατοπινά.

O Roy ήταν έφηβος όταν ο Clifford τον άφησε αμανάτι στη μάνα του για να εξερευνήσει τα μυστήρια του σύμπαντος με παροιμιώδη προσήλωση στο στόχο και ιδιαίτερο κυνισμό (όπως διαφαίνεται αργότερα). Οι διαρκείς εσωτερικοί μονόλογοι δηλώνουν τον πόνο, την απόρριψη αλλά και τη λαχτάρα (όχι δίχως ισχυρούς δισταγμούς και αμφιβολία) του γιου να φτάσει στην άλλη άκρη του σύμπαντος για να κερδίσει πίσω τον πατέρα που είχε πλάσει μέσα στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια, εκείνον που θα βούλωνε ερμητικά τα κενά που οδήγησαν το γάμο του με την Eve (Liv Tyler) στα άγονα βράχια του αχανούς διαστήματος. Και θα σε φλομώσω στην κλισεδιά μεγάλε σήμερα, διότι δυστυχώς και παρά τις καραφιλότιμες προσπάθειες του Pitt, το θεματάκι κίνησε για τα αστέρια και πνίγηκε στα (3 - 5) πηγάδια. Απλά γιατί τα άπαντα έχουν ματαειπωθεί και πολύ πολύ καλύτερα, παρά τα στιβαρά εφέ, τη μαγική χρωματική παλέτα του Hoyte Van Hoytema και το πειστικό productiondesignτου Kevin Thompson.

Καλός ο Γκρις αλλά η σύγκριση αμείλικτη. Ερυθριάζω σε οποιαδήποτε συσχετισμό με κολοσσούς (Space Odyssey - Solaris) και μπαρουτιάζω σε άστοχες cineματικές αναφορές τύπου Apocalypse Now (Kurtz / Clifford) ή Mad Max συγκρούσεις σε σεληνιακά τοπία. Όσο για τη σχέση αστροναύτη - τέκνου που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα με την ελπίδα της επανένωσης ο (όχι ακριβώς φημισμένος για τον cineσθηματισμό του ως σκηνοθέτης) Chris Nolan όχι μόνο κέντησε αλλά γάζωσε στο Interstellar. Όσο για τον τεχνικό τομέα το (ολίγον αδικημένο) Ο Πρώτος Άνθρωπος (First Man) στέλνει αδιάβαστο και μετεξεταστέο το Ad Astra που βρίθει σεναριακών μαύρων τρουπών και επιστημονικών παραδοξολογιών. Εκεί πάντως που τελειώνει ο (υπερβολικά λιτός) στωικισμός του Gosling αρχίζει η εσωτερική μουρμούρα του Brad Pitt που σαφώς και δεν ευθύνεται για μελό ατάκες που του βάζει ο Γκρις στο στόμα και επειδή οι cineιρμοί είναι ατέλειωτοι (όσο και η ταινία που άνετα θα λειτουργούσε ως μισή ώρα μικρότερη σε διάρκεια) έρχεται στο μυαλό το Tree of Life και το απαράμιλλο μπαράζ καρτ ποσταλιάς του Malick.

O Brad έχει ήδη θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το σαπόρτινγκ άκτορ όσκαρ ελέω Tarantino (Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood)) o οποίος εξειδικεύεται σε αυτά (βλέπε περίπτωση Christophe Waltz) και φυσικά το Ad Astra δεν τον πετά εκτός τροχιάς, καθότι το σφιχτοκρατημένο παίξιμό του με τα μάτια είναι το υπερατού της ταινίας. Όμως η αλήθεια παραμένει πως, παρά την περίπου αποθέωση μερίδας της κριτικής, ο θεατής που θα πάει να δει κάτι σαν Gravity ασούμε θα την κάνει με ελαφρά στο ημίωρο εάν δεν αντέξει μέχρι την τελική έκβαση όπου το Ad Astra μοιάζει σε πλήρη αποδρομή, ως διάττων αστήρ που σβήνει και χάνεται στη λήθη, καναδυό ωρίτσες μετά την έξοδο από τον σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Η νιότη ξέρει

του zerVo (@moviesltd)

Συνέχεια στον σύγχρονο προβληματισμό της νεολαίας, για τον μέλλον που την καρτερεί, στοιχείο που καθορίζει πολύ μεγάλη μερίδα της νέας γαλλικής κινηματογραφίας, θέτει το φιλμ Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie), το οποίο αναπτύσσει τις ιδέες του μέσα από ένα ψυχρό, έως και φοβιστικό πρίσμα. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα φαντασίας του Christophe Dufossé από το 2003, το έργο πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του στα πλαίσια του προπερασμένου φεστιβάλ σινεμά της Βενετίας, στο ιδιαίτερο τμήμα Sconfini, όπου συμμετέχουν δημιουργίες που αναζητούν καινούργιους δρόμους εξιστόρησης του θέματος τους, πειραματικούς όσο και νεωτεριστικούς.

Η αναπάντεχη αυτοκτονία του καθηγητή Καπαντί, που εν ψυχρώ και ανεξήγητα πήδησε από το παράθυρο της αίθουσας εν ώρα μαθήματος, έχει προκαλέσει αναστάτωση στους υπευθύνους του πρότυπου ιδιωτικού κολεγίου του Σεν Ζοζέφ, που ανησυχούν μην τυχόν το τραγικό συμβάν, αμαυρώσει το υψηλό κύρος του ιδρύματος. Ερχόμενος να αντικαταστήσει τον αυτόχειρα, ο 40χρονος δάσκαλος Πιερ Χοφμάν, αναλαμβάνοντας την χαρισματικών ικανοτήτων τάξη μέχρι να εκπνεύσει το ακαδημαϊκό έτος, γρήγορα θα αντιληφθεί πως δεν δείχνουν όλοι οι μαθητές την ίδια στενοχωρημένη αντίδραση για τον πρόωρο χαμό του καθηγητή τους. Αντιθέτως μια εξάδα εξ αυτών, οι πιο διακεκριμένοι μάλιστα του τμήματος, θα επιδείξουν μια ιδιόμορφη, προκλητική στάση, που θα οδηγήσει τον Χοφμάν στην απόφαση να παρακολουθήσει την εκτός σχολείου δράση τους.

Κι εκεί θα υποστεί το κύριο σοκ, αντιλαμβανόμενος πως η μαθητική φράξια, επιδίδεται μυστικά σε ένα είδος αποκρυφιστικών και βίαιων τελετών, πραγματοποιώντας ακρότητες, που ενδεχόμενα μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στον βαρύ τραυματισμό τους. Δεχόμενος και ο ίδιος ανεξήγητες παρενοχλήσεις και όντας ο μοναδικός από την κοινότητα των καθηγητών που νοιάζεται για το τι πραγματικά τρέχει με τα παιδιά, καθώς όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνται με την ανάκτηση της φήμης της σχολής, θα νιώσει να υποβάλλεται σε έναν μυστηριώδη και αινιγματικό εφιάλτη, από όπου δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία ελπίδα διαφυγής.

Σε αυτό το ανατριχιαστικό παιχνίδι, που κατόπιν του τραγικού περιστατικού, δίνεται μέσα από τα μάτια του κρυψίνους αναπληρωτή, μας μπάζει μονομιάς το έργο, καθώς στην εισαγωγική κιόλας σκηνή λαμβάνει χώρα το καθηλωτικού κυνισμού απονενοημένο διάβημα. Και τα ερωτηματικά άφθονα. Ποιος ο λόγος που οδήγησε τον εκπαιδευτικό στην πτώση? Έχει παίξει ρόλο η εξαμελής σέχτα στην ατυχή του απόφαση? Και αν ναι με ποιον ακριβώς τρόπο? Και τι σχέση μπορεί να έχουν με την δράση της, όλες αυτά τα θαμμένα DVD που περιέχουν εικόνες ανθρώπινης φονικής μανίας, συνδυασμένες με πλάνα τραβηγμένα από τους ίδιους, σε κάποιες παράξενα απροσδιόριστες χορογραφίες?

Κι εκεί είναι που ο υπεύθυνος, αν και συναισθηματικά μπερδεμένος δάσκαλος, θα νιώσει πως παγιδεύεται σε μια πραγματικότητα που περισσότερο μοιάζει με κακό όνειρο. Και ετοιμάζοντας την φιλολογική εργασία του πάνω στο έργο του Κάφκα (τι λες? πάνω που δεν τον είχαμε σκεφτεί καθόλου) στο ημιφωτισμένο σπίτι του, θα αισθανθεί τις ανασφάλειες να τον τυλίγουν, με τα τηλέφωνα του να χτυπούν ασυνάρτητα και αναπάντητα, τις μπανιέρες και τα σιφόνια να τιγκάρουν από σιχαμένα ζωύφια και τα φλογοβόλα μάτια των Έξι, διαρκώς να τον σημαδεύουν. Στόχος λες κι αυτός και όπου νάναι θα φουντάρει κι εκείνος από το παραθύρι. Όχι, δεν είναι έτσι, αφού το φινάλε αποδεικνύεται πολύ πιο σοβαρά μελετημένο και σχεδιασμένο από τον σκηνοθέτη, που μόνο για αυτή του την επιλογή στην έξοδο, αποσπά ρούμπους παραπάνω από όσους αρχικά τον είχα πιστώσει.

Δεν είναι εύκολη η τοποθέτηση του L' Heure De La Sortie σε ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, μιας και διαθέτει στοιχεία από πάμπολλα διαφορετικά. Οι αλληγορίες των εικόνων δεν είναι προφανείς, ούτε εύκολα αποκωδικοποιήσιμες, χάρη στην προσεχτική διαχείριση του τέλους από τον φιλόδοξο Sébastien Marnier, αν όχι όλα, τα περισσότερα κομμάτια του παζλ μπαίνουν οριστικά στην θέση τους. Χόρορ μιξαρισμένο έξυπνα με την σοσιολογική αγωνία, σασπένς αρμονικά συνοδευόμενο από τις εκρήξεις των περιβαλλοντικών, τρομοκρατικών, πολεμικών βομβών που είναι φυτεμένες παντού στον πλανήτη, ορίζουν την προσωπικότητα του Τελευταίου Μαθήματος. Σε όλα αυτά προσθέτουμε την δυναμική ερμηνεία του Laurent Lafitte (της Comedie Francaise) και των πιο προβεβλημένων πιτσιρίκων, για να έχουμε ένα μείγμα εξαιρετικά ενδιαφέρον, που του αξίζει να σηκώσει συζήτηση κατόπιν της θέασης του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Weird Wave!