Movies Ltd

Και Διηγώντας τες να Βαριέσαι

του gaRis (@takisgaris)

Το horror είναι πασίδηλα μια πονεμένη ιστορία. Κι ευτυχώς που υπάρχουν κάτι τυπάδες σαν τους Ari Aster (Midsommar) και Rupert Eggers (The Lighthouse) που κρατάνε το κοντάρι ψηλά, πετώντας γεφύρια στη μετάβαση του genre σε πιότερο αναδεδειγμένα φιλμικά μονοπάτια. Έλα μου όμως που υπάρχει μια βιομηχανία ανθυπομετρίων που ψαρεύει στα θολά λιμνάζοντα νερά της φυσικής έλξης του νεαρότερου κοινού για αστικούς μύθους και ψυχές αδικοχαμένων παιδιών σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Εκεί βρίσκεις το Scary Stories to Tell in the Dark του André Øvredal (Trollhunter), όμως κυρίως η ουσία βρίσκεται στην παρουσία του τερατομάγου Guillermo Del Toro σε συγγραφή και παραγωγή. Πρόκειται για συρραφή ιστοριών από την τριλογία του Alvin Schwartz που πραγματεύεται τα δεινά μιας παρέας εφήβων στην προ Βιετνάμ / Νίξον Αμερική στα 1968, όταν μια νύχτα Χαλογουήν στο Μιλ Βάλλυ, η Stella (Zoe Margaret Colletti) κρατά μαγεμένο βιβλίο της νεκρής έφηβης Sarah Bellows το οποίο γράφει (με αίμα αντί μελάνης) μαρτυρικούς θανάτους για τα μέλη της συντροφιάς που εισέβαλαν στο σπίτι της τελευταίας. Όπως (εντελώς γραφικά) το εξηγεί η Στελίτσα «το βιβλίο δε το διαβάζεις - σε διαβάζει αυτό».

Για να το καθαρίσω άψε - σβήσε, δε μου κάνει κούκου όλη η αναπαραγωγή παλιών χιτς από Halloween έως το It. Χώρια που έχω φάει στα νιάτα μου με το κουτάλι του καφέ τα Tales from the Crypt και τα περί τριγύρω κινηματογραφικά σέβη στον Άλαν Έντγκαρ Πό. Θέλω ειπείν πως ουδεμία καινοτομία, πουθενά η σβελτάδα και η ανανέωση που περιμένεις από μια PG13 τρομοκατάστα, βαδίζοντας αισίως στα 2020 ναούμ. Ακόμη και το κάπως ενδιαφέρον στοιχείο της τερατολογίας (εμφανής η συμβουλατόρικη παρουσία του Ντελ Τόρου) κλωτσάει στην αφελή, πιο ψυχοπονιάρικη παρά φοβιστική προσέγγιση του Øvredal ο οποίος τρώει την αρχική μισή ώρα για να μπει στο θέμα, επιχειρώντας μια πολύ ρηχή προσέγγιση των τζενέρικ χαρακτήρων του. Η δε τελική σεκάνς αντηχεί φθηνιάρικη προ Νέτφλιξ τηλεοπτικίλα 80s (εποχή που γράφτηκε και η επιτυχημένη εκδοτικά τριλογία του Schwartz).

Δεν σου το κρύβω. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σκοπό και ποιους αποδέκτες έχει το Scary Stories to Tell in the Dark. Θα υπήρχε χωρίς τον Γκιγιέρμο στα credits; Όχι. Το γεγονός ότι (παρα)έβγαλε τα λεφτά του στην παγκόσμια διανομή, δε με εμποδίζει να προβλέψω πως το υποψιασμένο (αμ πως) ελληνικό κοινό δε θα τη δαγκώσει τούτη τη φολίτσα, που είναι τόσο light σε τρομονοήματα, αμήχανη μπαλατζάροντας μεταξύ scare factor και suspense και εντέλει διδακτική επιπέδου πρώτης γυμνασίου, που με πιάνει στενοχώρια για τη φιλότιμη υποκριτική προσπάθεια του νεανικού ensemble και την αξιέπαινη σεναριακή επιλογή να βγαίνει ένα girl empowerment cineσθημα στο όλο εγχείρημα. Αλλά μόνο με καλές προθέσεις ταινία της προκοπής δεν έγινε ποτέ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!