Movies Ltd

Antoine's Way

του zerVo (@moviesltd)

Με αφορμή την καταπολέμηση του φαινόμενου του θερμοκηπίου, που έχει σαν συνέπεια την υπερθέρμανση του πλανήτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση το 2005 εφάρμοσε νόμο αποδίδοντας μπόνους σε όλες εκείνες τις βιομηχανικές επιχειρήσεις που δεν ξερνούσαν ετησίως το όριο εκπομπής ρύπων στην ατμόσφαιρα. Τα κενά και τις ασάφειες των συγκεκριμένων διατάξεων, εκμεταλλεύτηκε κατά την διετία 2008 - 09 σπείρα απατεώνων, που έστησε το τέλειο κόλπο καταφέρνοντας να επιβαρύνει τόσο τα εθνικά, όσο και τα κοινοτικά ταμεία με το αστρονομικό ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ! Πάνω σε αυτή την υπόθεση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της Γαλλίας, μένοντας γνωστή στα χρονικά ως η Μεγάλη Απάτη του Άνθρακα, στήνεται το υπέροχο και ρυθμικό θρίλερ, Απάτη σε Μαύρο Φόντο (Carbone), από τον μετρ του είδους Olivier Marchal.

Με τα χρέη της εταιρίας του προς τους πιστωτές της, να έχουν αγγίξει τα θεόρατα ύψη πολλών εκατομμυρίων, ο Παριζιάνος επιχειρηματίας Αντουάν Ροκά, δεν βρίσκει καμία άλλη λύση από το να την ρίξει σε καθεστώς εκκαθάρισης, βάζοντας της οριστικά λουκέτο. Δίχως να καταφέρνει να πάρει την παραμικρή βοήθεια από τον μόνιμα εχθρικό προς το πρόσωπο του, εύπορο και εξέχων στέλεχος της Εβραϊκής κοινότητας της πρωτεύουσας, πεθερό του, Άρον Γκολντστάιν, προκειμένου να σώσει την φάμπρικα που με θυσίες έστησε, ο Αντουάν θα δει να διαλύονται οι κόποι μιας ζωής μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Και μαζί τους να γκρεμίζεται ολοσχερώς ο γάμος του, το σπιτικό του, η φαμίλια του.

Με το φάσμα της απόγνωσης να τον έχει τυλίξει και με ελάχιστα ευρώ στον τραπεζικό του λογαριασμό, ο ευρηματικός Ροκά θα σκεφτεί το απόλυτο τρικ, αντιλαμβανόμενος πως το κράτος αποδίδει σε όλες τις επιχειρήσεις επίδομα, αν και εφόσον εκείνες δεν ξεπερνούν μέσα σε ένα χρόνο τα επιτρεπτά επίπεδα εκπομπής διοξειδίου CO2: Να δημιουργήσει την μία μετά την άλλη ανύπαρκτες εταιρίες φάντασμα, διεθνών και παράκτιων συμφερόντων, που θα αποκομίσουν το κονδύλι του πριμ, δίχως να αποδώσουν στην χώρα μάλιστα τον προκαθορισμένο ΦΠΑ. Βρίσκοντας τους απαιτούμενους χρηματοδότες, στα κατώτερα κλιμάκια του υποκόσμου, ο Ροκά και οι (ελάχιστοι) συνεργάτες του, σε χρόνο ρεκόρ θα καταφέρουν να κτίσουν περιουσίες μυθικές, γεγονός που δεν θα δει με καθόλου καλό μάτι η τοπική Μαφία. Αλλά και ο, με ισχυρές γνωριμίες στα κυβερνητικά κλιμάκια, πατέρας, της πρώην (πλέον) συζύγου του, που διεκδικεί εξ ολοκλήρου την επιμέλεια του εγγονού του...

Μυρίζει αίμα και ιδρώτα υποκοσμικό, από το πρώτο του κιόλας δευτερόλεπτο, το πόνημα του άριστου σχεδιαστή τέτοιων γαλλόφωνων νέο νουάρ, Olivier Marchal, ενός τύπου που εγκατέλειψε δυο δεκαετίες πριν το αστυνομικό σώμα, προκειμένου να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ασχοληθεί με τις κινηματογραφικές φλικ στόρι! Και μέχρι στιγμής κάθε - μα κάθε - του βήμα, είναι κι ένα μικρό διαμάντι στο είδος, από το πρώτο του κιόλας b-movie Gangsters με την Parillaud, μέχρι τα επόμενα 36 Quai des Orfevres και MR 73 (αμφότερα με Auteuil στον κεντρικό ρόλο, αν θυμάμαι σωστά και δίχως διανομή στην Ελλάδα) ίσαμε το πιο πρόσφατο, από το 2011, Les Lyonnais, που το όνομα του έγινε ευρύτερα γνωστό και στα ιντερνάσιοναλ σινεφιλικά κοινά. Με την πέμπτη του ταινία, που δεν παρεκκλίνει ούτε μισό πόντο από το πατρόν του αγαπημένου genre, o 60χρονος πρώην επιθεωρητής της Δίωξης και με την βούλα πλέον, μπαίνει στην λίστα των πλέον αξιόλογων απόφοιτων της σχολής Melville.

Σαν μπούσουλα για το κτίσιμο της πλοκής του ο Marchal χρησιμοποιεί μια από τις πιο αναγνωρισμένες γκανγκστερικές ραψωδίες του De Palma, το θρυλικό Carlito's Way. Τα δάνεια από την Υπόθεση Μπριγκάντε, εδώ, αναφέρονται τόσο στο intro, όπου ο κεντρικός (άντι)ήρωας πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστή του, όσο και στην εξέλιξη της ίντριγκας, ενόσω ο Ροκά θησαυρίζει και ακολουθεί πλέον τρόπο ζωής χλιδάτο, ζώντας σε υπερπολυτελή πεντχάουζ δίπλα στο σύμβολο του Άιφελ, δίπλα σε πανέμορφα τοπ μοντέλα και οδηγώντας ταχύτατες Πόρσε στα Ηλύσια Πεδία. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαία η προσθήκη στο πλάι του βασικού χαρακτήρα, ενός πεπειραμένου νομικού συμβούλου (ως άλλος Sean Penn εδώ παίζει ο αξιόλογος Michael Youn) αλλά και μια μικρής φράξιας ματαιόδοξων κομπανιέρων, που βυθισμένοι στις καταχρήσεις και τις ασωτίες, θα δημιουργήσουν την συνθήκη εκείνη της τελικής ανατροπής, με την εμφάνιση του εδώ εκδικητή, που θα τραβήξει το περίστροφο ως εναλλακτικός Μπένι Μπλάνκο από το Μπρονξ.

Φανταχτερές εικόνες χλιδάτης καλοπέρασης, συνδυάζονται αρμονικά με το νοσηρό περιβάλλον του προερχόμενου από τις αραβόφωνες αποικίες περιθωριακού υποκόσμου, για να ορίσουν την ραγδαία άνοδο, μα και την με πρωτοφανή κρότο πτώση στον γκρεμό, ενός ευφυούς τύπου, που δεν ήξερε πότε ακριβώς να βάλει τελεία στις κερδοφόρες ορμές του. Ο Benoit Magimel, παρότι μόλις 45 ετών, έχει να επιδείξει μια καριέρα υποκριτική σχεδόν τριών δεκαετιών, δίνοντας το παρόν, περισσότερο σε ρόλους περιφερειακούς, σε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά. Από το θρυλικό Μίσος, τους ευρηματικούς Les Voleurs και την Haneke made Δασκάλα του Πιάνου μέχρι το πρόσφατο La Tete Ηaute, όπου και τιμήθηκε με το μοναδικό, ως τώρα, Cesar της πορείας του, ο εκφραστικός ερμηνευτής, έχει αναρριχηθεί μεθοδικά στην συνείδηση του κοινού ως ένας, τόσο εμπορικός, όσο και ποιοτικός ηθοποιός. Εδώ, με τις απαιτήσεις του Carbone, να τον χρήζουν πρωταγωνιστή, έχοντας και την αμέριστη υποστήριξη του κορυφαίου Depardieu που υποδύεται τον ηθικό του εχθρό, μια χαρά τα φέρνει βόλτα ως ο μοντέρνος Γάλλος Καρλίτο.

Πρόσωπο μυθοπλαστικό βέβαια, που γεννιέται όμως μέσα από μια ιστορία αληθινή, συγκλονιστική και όχι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό, που ορίζει και την βάση αυτού του έξοχα δομημένου, σχεδιασμένου και εκτελεσμένου θρίλερ, που θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό φαν των φιλμικών crime περιπετειών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Που πας ρε, στο Νησί του Ρε?

του zerVo (@moviesltd)

Το νησί του Ρε (Ile de Re), βρίσκεται περίπου στο μέσον της Δυτικής ακτής της Γαλλίας, εκείνης που βρέχεται δηλαδή από τον Ατλαντικό. Αυτή η μικρή έκταση γης, μεγέθους περίπου 150 τετραγωνικών χιλιομέτρων έχοντας το προνόμιο να συνδέεται με την ξηρά και την κοντινή πόλη Λα Ροσέλ, δια μέσου της μήκους 3 χιλιάδων μέτρων γέφυρας, αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς για τους Γάλλους. Συνέπεια τούτου είναι οι περίπου είκοσι χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι, να δεκαπλασιάζονται κατά τους θερινούς μήνες που η νήσος γεμίζει από τουρίστες. Πολύ κοντά στο Ρε, δε, βρίσκεται και ο βράχος όπου πάνω του είναι κτισμένο το Φορτ Μπουαγιάρ, φρούριο που αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για το δημοφιλές τηλεπαιχνίδι. Δεν υπάρχει πάντως παράπονο. Ταινία μπορεί να μην είδαμε παρακολουθώντας το πάρα πολύ μέτριο Η Οικογένεια Μου Σε Λατρεύει (Ma famille t'adore déjà), τις γεωγραφικές μας γνώσεις μια φορά τις εμπλουτίσαμε γύρω από το μέρος όπου γυρίστηκε!

Οι παράδες στην τσέπη του δεν του περισσεύουν, το μεγάλο του όνειρο πάντως, να ζητήσει το χέρι της λατρεμένης του Εβ, μιας πολυάσχολης και όμορφης δημοσιογράφου, όπου νάναι πλησιάζει. Έχοντας καταφέρει με τις οικονομίες του, εργαζόμενος ως προγραμματιστής εφαρμογών κινητών τηλεφώνων, να της αγοράσει ένα (κάποιο) μονόπετρο, ο συνεσταλμένος και αγαπησιάρης Ζουλιέν, θα κάνει την πρόταση γάμου στην καλή του, αδημονώντας να ακούσει το πολυπόθητο Ναι! Και πραγματικά δεν θα απογοητευτεί αφού κι εκείνη θα ενθουσιαστεί με τον πρωτότυπο τρόπο που εκείνος θα επιλέξει να την ρίξει, δίνοντας του την συγκατάθεση της, για να οδηγηθούν σε εις γάμου κοινωνία...

Πριν από όλα όμως, θα πρέπει ο γαμπρός να πάρει και την ευχή από τα πεθερικά του, από τους γονείς της νύφης που έχουν αποφασίσει να ζήσουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο στο νησί του Ρε, αρκετές εκατοντάδες μίλια μακρυά από την βάση του ζευγαριού στο Παρίσι. και παρότι ο φουκαριάρης ο Ζουλιέν, θα φορέσει το πιο ζεστό του χαμόγελο, συνοδεύοντας το με την απόλυτη ευγενική θέρμη, πολύ σύντομα θα αντιληφθεί πως το σόι της συμβίας του, δεν είναι και ότι πιο φυσιολογικό θα μπορούσε να περιμένει! Άλλωστε μόνο ως παραβωμάρα μπορεί κανείς να πάρει το γεγονός πως ο ερωτύλος πεθερός έχει σαν καλύτερο του παιχνίδι να υποκρίνεται πως υπέστη έμφραγμα, πως η πολυλογού πεθερά και η για όνομα Θεού αδελφή της, αντί να τους φορέσουν στ' αλήθεια ζουρλομανδύα υποδύονται κάποιους που το έσκασαν από το τοπικό άσυλο ψυχασθενών και πως το παντρεμένο με παιδιά ζευγάρι των κουνιάδων, επιδίδεται σε μια διαρκή κόντρα για το ποιος θα καταφέρει το πιο παρανοϊκό επίτευγμα!

Για να μην μιλήσουμε - η παρουσία της εξαντλείται από το τρέιλερ και μόνο - για την υπέρ σέξι φροιλάιν γκουβερνάντα των είκοσι Μαΐων που αρέσκεται να κυκλοφορεί ημίγυμνη κατά τις πρωινές ώρες και τελείως τσιτσίδι ολονυχτίς, έτσι για να ξυπνήσει και το αίσθημα της ζήλιας στο μυαλό της νυφούλας, που υπό άλλες συνθήκες, σοβαρές, δεν θα έπρεπε καν να ζητήσει από τον μέλλοντα Κύρη της, να βολτάρουν από την μυστηριώδη νήσο. Κακά τα ψέμματα. Το θέμα το έχουμε ξαναδιαβάσει στην μεγάλη οθόνη καμιά εκατοστή φορές, με πολύ περισσότερο εμπνευσμένη αφήγηση και διασκεδαστικά σκετσάκια, από αυτά τα σαχλαμαρίστικα γκαγκς, που ενίοτε σε αφήνουν και αμήχανο να θωρείς το εκράν, με την ανούσια και προκλητική τους διάθεση. Καμία συνοχή, κανένας λογικός ειρμός, μηδενική συνέχεια, με συνέπεια την σπατάλη τόσο των παράδων - οκ, δεν μιλάμε δα για την πιο ακριβή παραγωγή ποτέ - μα κυρίως του ταλέντου, που για κάποια μέλη του καστ, είναι αποδεδειγμένα υπαρκτό, αν ρίξουμε μια ματιά στο ερμηνευτικό του παρελθόν.

Είναι αυτή εδώ η ηλιόλουστη κουταμάρα, ταινία για να συμμετέχει ο Lhermitte, που βλέποντας τον και μόνο αναπολείς το Δείπνο Ηλιθίων και ξεκαρδίζεσαι? Είναι μοιρασιά ρόλων ετούτη η σαχλή, για την Azema των τόσων Cesar και την Chazel, που έχει υπάρξει στέλεχος των πρωτοπόρων του είδους Les Bronzes, που και βέβαια εδώ ορίζουν τον καλοκαιρινής υφής μπούσουλα, για να κινηθεί η ελάχιστα αστεία ιδέα του διοργανωτή - σεναρίστα - ντιρέκτορα και ρολίστα Jerome Commandeur? Το μεγαλύτερο άδικο, πάντως κτυπάει την πλάτη αγριωπά, του ευγενικής όψης και ταλαντούχου Albert Dupont, που ως ο κύριος πρωταγωνιστής της κομεντί (?) επωμίζεται και το πιότερο βάρος της φλόπας. Ενός κάκιστου, αδιάφορου και βαρετού εντέλει προϊόντος, που έχει την τιμή να ανοίξει τον χορό των φραντσέζικων δροσερών σινε-χαχανητών, φέρνοντας μας διαρκώς στον νου, εκείνη την παροιμία με την καλή ημέρα και το πρωί της, έτσι για να ξέρουμε, μάλλον, τι μας καρτερεί στην συνέχεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Όταν η ζούγκλα βρίσκεται σε κίνδυνο αναλαμβάνει η ζουγκλοπαρέα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ή... άγρια συμμορία για παιδιά ή κάτι τέτοιο!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο David Alaux (και εννοείται, η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων). Έχει γυρίσει και μια τηλεοπτική ταινία με τους ίδιους ήρωες. Είναι όμως κι ένας από τους δημιουργούς πίσω από την τηλεοπτική σειρά της «Ζουγκλοπαρέας», η οποία προηγήθηκε της κινηματογραφικής ταινίας, ήδη από το 2011. Η σειρά έχει προβληθεί σε πάνω από 200 χώρες κι έχει μεταγλωττιστεί σε 40 γλώσσες! Στην ταινία απασχολήθηκαν πάνω από 200 άτομα.

Στη Γαλλία Η ζουγκλοπαρέα (Les as de la jungle) έκανε εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια ευρώ! Και στη χώρα μας η ταινία προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη.

Η υπόθεση: Ο Μορίς μπορεί να μοιάζει με πιγκουίνο - αλλά βαθιά μέσα του είναι πραγματικός τίγρης! Όπως η (θετή) μητέρα του, η Νατάσα. Η Νατάσα ήταν η ηγέτιδα των Ηρώων της Ζούγκλας. Όταν όμως ένα μέλος των Ηρώων «χάθηκε» σε μια επικίνδυνη διάσωση, η Νατάσα αποφάσισε να διαλυθούν οι Ήρωες. Πίσω από το συγκεκριμένο μοιραίο γεγονός βρίσκονταν ο Ίγκορ, το πονηρό κοάλα. Ο Ίγκορ έχει βάλει ως μοναδικό στόχο της ζωής του να καταστρέψει τη ζούγκλα. Έχει συμμάχους του τα εκρηκτικά του μανιτάρια κι έναν υποτακτικό κάβουρα. Η Νατάσα κατάφερε να τον οδηγήσει στην εξορία, ο Ίγκορ όμως δεν είπε την τελευταία του λέξη.

Χρόνια μετά, ο Μορίς μαζί με τους φίλους του έχουν δημιουργήσει τη «Ζουγκλοπαρέα», διατηρώντας την τάξη και τη δικαιοσύνη στη ζούγκλα, παρά την έντονη αντίθεση της Νατάσας σε καθετί που μπορεί να αποτελεί κίνδυνο στη ζωή του κανακάρη της. Ουσιαστικά, ο Μορίς και οι φίλοι του έχουν πάρει τη θέση των Ηρώων της Ζούγκλας. Η Ζουγκλοπαρέα και οι Ήρωες της Ζούγκλας θα πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να ενώσουν τις δυνάμεις τους όταν επιστρέψει ο Ίγκορ, που παρέα με τους ανόητους μπαμπουίνους είναι πιο κοντά από ποτέ στο να καταστρέψει μια για πάντα τη ζούγκλα. Θα τα καταφέρει ή θα τον σταματήσουν;

Η άποψή μας: Οι κριτικές για τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που απευθύνονται σε παιδιά, είναι κριτικές που απευθύνονται στους... ενήλικες! Το target group αυτής της ταινίας είναι πιτσιρίκια από 5 έως 13 χρονών (το πολύ) και εννοείται πως και διάθεση δεν έχουν να διαβάσουν... κριτική για την ταινία και κάποια από αυτά απλώς δεν μπορούν να διαβάσουν! Πιο μεγάλη σημασία έχει για τα παιδιά αυτά αν την ταινία την έχει δει κάποιος συνομήλικος φίλος τους και πει καλά λόγια γι' αυτήν ή αν η ταινία βασίζεται σε δημοφιλές καρτούν της τηλεόρασης, με τους ήρωες του οποίου είναι εξοικειωμένα λόγω υπερέκθεσης. Ας πούμε λοιπόν πως κριτικές όπως τούτη εδώ λειτουργούν συμβουλευτικά ή ενημερωτικά για τους γονείς ή τους θείους – παππούδες – συγγενείς, που θα επωμιστούν με την ευθύνη να δουν μαζί με ένα, δύο, τρία, πολλά πιτσιρίκια τη συγκεκριμένη ταινία.

Οπότε, για τους γονείς – κηδεμόνες – συνοδούς ανηλίκων, αυτή η ταινία δεν λέει πολλά. Δεν σε κρατάει ανάλογα με τον τρόπο που το έχει καταφέρει η υπέροχη τελευταία φουρνιά ταινιών όπως το «Coco», το «Τραγούδα!», το «Τα μυαλά που κουβαλάς» ή το «Βαϊάνα». Και το σενάριο δεν έχει τη σπιρτάδα και την εξυπνάδα να διαχειριστεί έξυπνα όσα διαχειρίζεται αλλά και η κεντρική ιδέα είναι αφελής και πολύ... παιδική. Να πιστεύεις στον εαυτό σου, μας λέει το φιλμ ή κάτι τέτοιο. Η πλοκή και η ίντριγκα δεν είναι αβανταδόρικα. Υπάρχουν μπόλικες αναφορές που όμως δεν είναι λειτουργικές για τους μεγάλους (οι μικροί ούτε που θα δώσουν σημασία): και να η «A-Team» και ο «Μαγκάιβερ» και τα «Goonies» και ο «Ιντιάνα Τζόουνς» αλλά κι άλλες ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως οι ταινίες «Kung Fu Panda» και «Μαδαγασκάρη». Εδώ, μέχρι και το «The Eye of the Tiger» ακούγεται των Survivor σε κάποια χαρακτηριστική σκηνή, αλλά φευ... Κι αφού ξεμπερδέψαμε και τονίσαμε πως οι ενήλικες δεν θα περάσουν καλά βλέποντας την ταινία, πιστεύω ακράδαντα πως τα πράγματα δεν θα είναι το ίδιο... χάλια για τα πιτσιρίκια. Έχω την υποψία πως μια χαρά θα περάσουν.

Πχ, η 7χρονη κόρη μου νομίζω πως θα περάσει μούρλια – κι ας μην είναι η τηλεοπτική σειρά μία από τις αγαπημένες της. Την παρακολουθεί αλλά όχι με τρέλα. Της αρέσει όμως η εμπειρία του σινεμά. Της αρέσει όλη η διαδικασία. Κι επειδή η ταινία πιστεύω πως δεν είναι κακή παιδαγωγικά ή πολύ βίαιη ή πολύ σκοτεινή (κι ας υπάρχει στην αρχή μια απώλεια στο στυλ του «Μπάμπι») θεωρώ ότι δεν είναι άσχημη πρόταση για έξοδο με τα παιδιά. Και το κινούμενο σχέδιο ως σχέδιο μια χαρά είναι και στη μεταγλώττιση δεν έγινε κακή δουλειά. Είναι γεγονός ότι έχει τεθεί πολύ ψηλά ο πήχης με κάποιες ταινίες τελευταία αλλά ας μην παραβλέπουμε και κάποιες άλλες ταινίες που κάνουν τη δουλειά χωρίς πολλά πολλά. Χρήσιμες είναι κι αυτές. Και διασκεδαστικές. Για τα παιδιά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Neo Films!

Ο ανυπόφορος πόνος του να περιμένεις...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου»

Η Marguerite Duras θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Goncourt για το μυθιστόρημά της «Ο Εραστής» (L' Amant) το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Jean-Jacques Annaud με μεγάλη επιτυχία. Εκτός από αναγνωρισμένη πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, υπήρξε και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος. Η τελευταία της ιδιότητα της χάρισε και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ: ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία του Alain Resnais «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» (Hiroshima Mon Amour, 1959).

Το 1985 εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο της La douleur, το οποίο αποτελείται από έξι διαφορετικές ιστορίες. Είναι ιστορίες που προέκυψαν από τα ημερολόγιά της, τα οποία κρατούσε η ίδια κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντως, η ίδια τόνιζε πως δεν θυμόταν να έχει γράψει τα ημερολόγια. Γενικώς, επίτηδες μπερδεύει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Οι μελετητές της έχουν αποτανθεί πως η συγγραφέας καταγράφει εδώ πραγματικά γεγονότα αλλά προσθέτει πολλά μυθοπλαστικά στοιχεία. Ο σκηνοθέτης Emmanuel Finkiel πήρε δύο από τις ιστορίες του βιβλίου για να δομήσει το σενάριο της ταινίας. Αυτή είναι η δεύτερη συνεχόμενη ταινία του Finkiel μετά το «Je ne suis pas un salaud» του 2015, στο οποίο συνεργάζεται με την Mélanie Thierry. Τούτη η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου, 19ου, φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, όπου τιμήθηκε με το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.

Η υπόθεση: Όταν ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί, η Μαργκερίτ Ντυράς θυμάται το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο του να περιμένεις. Στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της Αντίστασης μαζί με τον άντρα της, Ρομπέρ Αντέλμ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα.

Η άποψή μας: Πώς μπορεί να αποτυπωθεί η απουσία; Σε εικόνες, όχι σε λέξεις. Πώς μπορεί κανείς να κινηματογραφήσει την αναμονή; Πώς μπορεί ένας σκηνοθέτης να μας δείξει τον πόνο που προκαλεί η αναμονή; Η αναμονή κατά την οποία ανά πάσα στιγμή περιμένεις κάποιος να σε πληροφορήσει αν ένα αγαπημένο σου πρόσωπο ζει ή έχει πεθάνει; Ο Finkiel κάνει πολύ φιλότιμες προσπάθειες να τα καταφέρει όλα τα παραπάνω. Η προσπάθειά του είναι συγκινητική και άξια συγχαρητηρίων. Είναι προσηλωμένος στο όραμά του και κατά μία έννοια, προσηλωμένος στο όραμα της Ντιράς. Της συγγραφέως που έλεγε πως για το Ολοκαύτωμα φταίνε όλοι. Δεν υπάρχουν αποκλειστικά καλοί και αποκλειστικά κακοί. Όλοι είναι ένοχοι...

Η ταινία ξεκινάει ως μια λίγο πολύ κλασική γαλλική ταινία εποχής, από αυτές που καταπιάνονται με το ανεξάντλητο θέμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις εκατομμύρια ιστορίες που έχουν προκύψει σε αυτόν. Όσο στην εικόνα βρίσκεται ο συνεργάτης των Γερμανών Ραμπιέ, τα πράγματα είναι λίγο πολύ ευκρινή: πλησιάζει το τέλος του πολέμου, συλλαμβάνεται ο σύζυγος της Ντιράς, ο Ραμπιέ είναι γοητευμένος από τη συγγραφέα, θέλει (ή μήπως όχι;) να τη βοηθήσει, τις δίνει πληροφορίες για τον φυλακισμένο, της ζητάει πληροφορίες για την ομάδα Αντίστασης στην οποία ανήκει και η ίδια, της εξομολογείται τα όνειρά του αμέσως μετά τον πόλεμο να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο. Ναι, είναι λογικά όλα αυτά, κατανοητά. Υπάρχει η περίφημη μπαναλιτέ του κακού. Τα εγκλήματα δεν διαπράχθηκαν (ποτέ δεν διαπράττονται) από τέρατα, από διαβόλους. Όχι. Από ανθρώπους της διπλανής πόρτας διαπράττονται. Που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι και η προσωποποίηση του αγγελικού!

Ο Ραμπιέ πχ δεν σκιαγραφείται ως τέρας. Όπως λέει και ο ίδιος «έκανα μια επιλογή και δεν την εγκαταλείπω». Η Ντιράς μέχρι και φιλί του δίνει! Όχι ερωτικό, όχι – περισσότερο είναι μητρικό, φιλικό, φιλί αναγνώρισης του καλού μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο, που εξαιτίας του σκοτώθηκαν δεκάδες πατριώτες! Ένα φιλί του Ιούδα, αλλά όχι προδοσίας, αν με εννοείται. Όταν ο Ραμπιέ φεύγει από την εικόνα, όμως, φτάνουμε στην Απελευθέρωση και αρχίζουν να επιστρέφουν οι κρατούμενοι – κυρίως οι Εβραίοι – από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί ο σκηνοθέτης «υποκύπτει» σε μια πιο ποιητική αντιμετώπιση των πάντων. Το γεγονός ότι δεν φροντίζει η μετάβαση να γίνει ομαλά και στο ίδιο ύφος αποτελεί μία από τις αδυναμίες της ταινίας. Δεν νοιάζεται όμως καθόλου γι' αυτό. Με σταθερή την αφήγηση off (είναι η Ντιράς που αφηγείται) υπάρχουν πολλές σκηνές στις οποίες βλέπουμε την Ντιράς - αφηγήτρια ταυτόχρονα με την Ντιράς – υποκείμενο της ιστορίας της.

Το μοντάζ γίνεται πιο «παραισθητικό», τα λόγια εκτός οθόνης κυριαρχούν, τα πλάνα θαρρείς και είναι ποτισμένα με απελπισία. Συνοδοιπόρος του σκηνοθέτη σε αυτό που θέλει να κάνει και τελικά κάνει είναι η πρωταγωνίστρια του, η Mélanie Thierry. Η ερμηνεία της είναι πυρετική και καθόλου ερμηνεία επίδειξης. Είναι εντελώς υποταγμένη στο όραμα του σκηνοθέτη της. Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και μας πείθει σωματικά για τον πόνο που βιώνει. Τον πόνο του άγνωστου. Τον πόνο του «δεν ξέρω τι έχει γίνει». Τον πόνο που σου αφήνει ως πληγή χαίνουσα μια κατάσταση στην οποία δεν μπορεί να υπάρξει αυτό που οι αγγλοσάξωνες χαρακτηρίζουν closure. Θα τολμούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ως κάτι ανάλογο με τον «Γιο του Σαούλ» αλλά για όσους έμειναν πίσω! Για όσους έζησαν.

Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτή είναι μια καλή ταινία. Δεν χωράει όμως επίσης καμία αμφιβολία πως αυτή είναι μια δύσκολη ταινία. Όχι κουλτουριάρικη, ούτε απωθητική, ούτε ερμητικά κλεισμένη στον εαυτό της. Απλώς, είναι μια ταινία που θέλει να πει με το δικό της τρόπο, χωρίς να κολακεύει τον θεατή, την αλήθεια της. Και είναι επίτευγμά της το ότι την λέει χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Κι ας χάνει το μεγάλο κοινό, που θα μπορούσε να πιάσει αν έβαζε λίγο νερό στο κρασί της. Ας είναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Weird Wave!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Καλό, εμπορικό σινεμά από την Ιταλία!

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Sergio Castellitto γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1953 στη Ρώμη. Η κινηματογραφική του καριέρα ξεκίνησε ουσιαστικά το 1983 όταν συμμετείχε στην ταινία «Il generale dell'armata morta» του Luciano Tovoli, δίπλα σε μεγαθήρια όπως ο Marcello Mastroianni, ο Michel Piccoli και η Anouk Aimée. Εκτός Ιταλίας έγινε περισσότερο γνωστός συμμετέχοντας στην ταινία «Απέραντο γαλάζιο» (Le grand bleu, 1988) και κυρίως μέσω του πρωταγωνιστικού ρόλου στην ταινία «Ο άνθρωπος των αστεριών» (L'uomo delle stelle, 1995) του Giuseppe Tornatore. Λίγα χρόνια μετά έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα. Η ως τώρα φιλμογραφία του ως σκηνοθέτης είναι η εξής: «Libero Burro» (1999), «Μείνε ακίνητη» (Non ti muovere, 2004), «La bellezza del somaro» (2010), «Γεννημένοι ξανά» (Venuto al mondo, 2012) και «Nessuno si salva da solo» (2015).

Οπότε Η ασυμβίβαστη (Fortunata) είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, για την πρωταγωνίστρια Jasmine Trinca. Η ταινία ήταν υποψήφια και για τέσσερα βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά και πάλι εκείνο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας! Οι εισπράξεις της ταινίας στην Ιταλία έφτασαν τα 2,5 εκατομμύρια δολάρια κι άλλες τόσες είναι οι εισπράξεις που έχει κάνει η ταινία εκτός Ιταλίας.

Η υπόθεση: Η Φορτουνάτα είναι μια όμορφη, φτωχή γυναίκα, που ζει στην περιοχή Tor Pignattara της Ρώμης. Το όνομά της σημαίνει «καλότυχη», αλλά κάθε άλλο παρά τέτοια δείχνει. Βρίσκεται σε διάσταση με τον βίαιο σύζυγό της και περιμένει πως και πως να υπογράψει κι εκείνος τα χαρτιά του διαζυγίου τους για να προχωρήσει επιτέλους στη ζωή της. Βγάζει τα προς το ζην κουρεύοντας κατ' οίκον άλλες φτωχές γυναίκες της συνοικίας της. Όνειρό της είναι να ανοίξει κάποτε το δικό της κομμωτήριο, ένα σαλόνι ομορφιάς όπου στο ένα τμήμα του ο φίλος της, Τσικάνο, θα μπορεί να χτυπάει τατουάζ.

Η Φορτουνάτα έχει και μια 8χρονη κόρη, με προβληματική συμπεριφορά: κατά βάση φτύνει τους πάντες! Όταν αναγκαστεί να επισκεφτούν παιδοψυχολόγο, η Φορτουνάτα θα ερωτευθεί! Κι αυτή είναι μία παράμετρος, που δεν την είχε υπολογίσει! Θα μπορέσει η Φορτουνάτα να πραγματοποιήσει το όνειρό της; Θα καταφέρει επιτέλους να ζήσει μια στάλα ευτυχίας; Ποιο είναι το σκοτεινό μυστικό που κρύβει; Και θα της πέσουν ποτέ τα νούμερα του λότο που παίζει με παρότρυνση του Τσικάνο;

Η άποψή μας: Καμία από τις πέντε προηγούμενες ταινίες που σκηνοθέτησε ο καλός Ιταλός ηθοποιός δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την μετριότητα. Και οι δύο του που είδαμε στην Ελλάδα στις αίθουσες καθώς πήρας διανομή (δηλαδή οι «Μείνε ακίνητη» και «Γεννημένοι ξανά») ήταν πραγματικά χυδαία μελοδράματα της κακιάς ώρας. Με τη νέα του ταινία, όμως, τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Κι αυτό επειδή φτιάχνει επιτέλους κάτι αν μη τι άλλο έντιμο, που ξέρει να παίζει με τους κώδικες του μεγάλου κοινού, χωρίς να ξεπέφτει στον λαϊκισμό και στις ευκολίες. Μια καλή ταινία για να τη δει πολύς κόσμος και να την φχαριστηθεί λοιπόν! Κι εδώ με κάτι σαν αρχαία ελληνική τραγωδία έχουμε να κάνουμε, όπως στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου (σημείωση: τούτη την ταινία, όπως και την ταινία «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» τις είχαμε δει κοντά χρονικά τη μία με την άλλη στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, οπότε κάναμε κάποιους παραλληλισμούς ανάμεσα στα δύο φιλμ).

Όμως, το σινεμά του Castellitto εδώ είναι λαϊκό (με την καλή έννοια): είναι φτιαγμένο για να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες, να χαρίσει δύο ώρες όπου οι θεατές θα γελάσουν, θα συγκινηθούν, θα προβληματιστούν, θα ψυχαγωγηθούν και θα έχουν πολλά πράγματα για να συζητήσουν. Κι αν στην ταινία του Λάνθιμου η βάση του σεναρίου παραπέμπει στην Ιφιγένεια, στην ταινία του Castellitto πρωτεύοντα ρόλο έχει η Αντιγόνη. Εκείνη που παράκουσε δηλαδή τις εντολές του βασιλιά και έθαψε τον αδελφό της – δεν τον άφησε άταφο. Ευτυχεί πολλαπλώς ο σκηνοθέτης. Κυρίως για το γεγονός ότι διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο ένα αιλουροειδές με το όνομα Jasmine Trinca. Η 36χρονη Ρωμαία τα δίνει όλα στο ρόλο της. Είναι σέξι, είναι χυμώδης, είναι γελαστή, είναι κουρασμένη, τα βάζει συνεχώς με όλους, έχει ένα όνειρο, είναι μητέρα που αγαπά πραγματικά το παιδί της αλλά δεν μπορεί να του δώσει όλα όσα θέλει, είναι καταπιεσμένη, είναι στιγματισμένη από ένα τραγικό γεγονός στην παιδική της ηλικία, είναι θύμα ενός κακού γάμου στον οποίο μπήκε μικρή. Μια ευκαιρία θέλει για να ξεφύγει. Μισή.

Σε μια γειτονιά γεμάτη Κινέζους και μουσουλμάνους μετανάστες η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία της Φορτουνάτα. Και ξαφνικά η ζωή της χαμογελά. Μισό χαμόγελο. Το όνειρο παίρνει σχήμα, μορφή, σχεδόν μπορεί να το ακουμπήσει. Φευ... Η Hanna Schygulla έχει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, αυτόν της γηραιάς μητέρας του Τσικάνο, που στα νιάτα της ήταν σπουδαία ηθοποιός, με μεγαλύτερή της επίδοση την ερμηνεία της στην «Αντιγόνη», πλέον όμως πάσχει από Αλτσχάιμερ, δυσκολεύοντας τη ζωή του γιου της. Σε μια κομβική σκηνή ακούμε και το «Αστέρι μου φεγγάρι μου» από τη «Φαίδρα» (άλλη τραγωδία, ε;) ερμηνευμένο από τη Μελίνα Μερκούρη! Γενικώς, το σάουντρακ είναι πολύ προσεγμένο. Εύγε στον Ιταλό! Γενικώς, ελέγχει μια χαρά το υλικό του ο Castellitto. Το σενάριο της ταινίας είναι καλογραμμένο, υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό και ο ίδιος εκμαιεύει πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του. Υπάρχουν συνεχείς ανατροπές. Και το ακόμα πιο έξυπνο που κάνει είναι να δίνει ένα happy end, που δεν είναι κλασικό happy end. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν πως δεν είναι καν happy end!

Η Φορτουνάτα δεν είναι τυχερή. Το όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα. Και προδίδεται από κάποιον που εμπιστεύεται χωρίς να ξέρει ότι προδίδεται! Μήπως όμως εντέλει είναι η πραγματικά τυχερή; Μήπως όλοι οι υπόλοιποι συμβιβάζονται με κίβδηλες επιτυχίες την ίδια ώρα που η ίδια απλώς ζει; Ναι, είναι ασυμβίβαστη. Ναι, είναι θεά (προσέξτε το τατουάζ στην πλάτη της). Ναι, ξέρει να δίνει όταν όλοι οι υπόλοιποι το μόνο που ξέρουν είναι να παίρνουν. Ωραιότατη! Και η ηθοποιός. Και η ταινία.

Όσο καιρό τον ήξερα είχε μόνο έναν σκοπό: Να αφανίσει το μισό σύμπαν! Το τρίτο μέρος των Εκδικητών Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας (Avengers: Infinity War) συμπίπτει με την επέτειο 10 χρόνων από τότε που το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel συστήθηκε στο κοινό με τον Iron Man το 2008. Το 2018, αυτό το πρωτοφανές κινηματογραφικό ταξίδι που πήρε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί, κλιμακώνεται στη μεγάλη οθόνη και συγκεντρώνει όλο το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel με την υπόσχεση της απόλυτης και πιο θανατηφόρας αναμέτρησης όλων των εποχών. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, όλα μοιάζουν πιο εύθραυστα. Όταν εμφανίζεται ο ανελέητος Thanos με σκοπό να βάλει την υπογραφή του στο τέλος του σύμπαντος, οι Εκδικητές και οι υπερήρωες σύμμαχοι τους θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και θα θυσιάσουν τα πάντα για να νικήσουν τον φανατικό, απόλυτα μοχθηρό και πανίσχυρο αυτόν εχθρό. Οι Εκδικητές και οι σύμμαχοι τους συνεχίζουν να προστατεύουν τον κόσμο από απειλές που κανένας άλλος δεν μπορεί να χειριστεί, αλλά μία πολύ πιο σκοτεινή δύναμη έχει εξαπολυθεί: o Thanos. Ο απόλυτος κυρίαρχος της κακής φήμης διαγαλαξιακά δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα για να αποκτήσει τους έξι λίθους της αιωνιότητας προκειμένου να κάνει δική του την εξουσία ολόκληρου του σύμπαντος και φυσικά της ανθρωπότητας. Οι Εκδικητές συστήνουν μία ομάδα με μέλη από όλο το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και όλοι μαζί οι υπερήρωες πρέπει να θυσιάσουν πολλά περισσότερα από κάθε άλλη φορά, σε μία προσπάθεια να νικήσουν τον πανίσχυρο Thanos πριν επιτεθεί και καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν.

Οι σκηνοθετικές οδηγίες των Anthony και Joe Russo απευθύνονται στο ασύλληπτα πρωτοκλασάτο καστ των Robert Downey Jr, Chris Evans, Chris Hemsworth, Scarlett Johansson, Mark Ruffalo, Anthony Mackie, Jeremy Renner, Elizabeth Olsen, Paul Bettany, Chris Pratt, Benedict Cumberbatch, Tom Holland, Chadwick Boseman, Josh Brolin, Don Cheadle, Sebastian Stan, Gwyneth Paltrow, Zoe Saldana, Dave Bautista, Karen Gillan, Pom Klementieff, Tom Hiddleston, Benicio del Toro, Idris Elba, Jon Favreau, William Hurt, Benedict Wong, Linda Cardellini, Danai Gurira, Leticia Wright, Florence Kasumba, Peter Dinklage, Bradley Cooper (φωνή) και Vin Diesel (φωνή), που συγκεντρώνονται για να ενσαρκώσουν τους πιο δημοφιλείς υπερήρωες στον πλανήτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Πάει να γνωρίσει τα πεθερικά. Και την πατάει από την νταντά! Γαλλική καλοκαιρινή κομεντί είναι η περίπτωση του Η Οικογένεια Μου Σε Λατρεύει (Ma famille t'adore déjà) που σκηνοθετεί το δίδυμο των Jérôme Commandeur, Alan Corno σε σενάριο του πρώτου. Η ταινία έκανε μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα της ακολουθώντας την πετυχημένη συνταγή όλων των αντίστοιχων διασκεδαστικών και αστείων φιλμς του είδους. Ο 30χρονός Julien είναι ένας ντροπαλός και πολύ καλοπροαίρετος τύπος. Δουλεία του είναι να φτιάχνει εφαρμογές για smartphones και είναι τρελά ερωτευμένος με την Eva, μια όμορφη δημοσιογράφο. Της κάνει πρόταση γάμου και αυτή την αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Προκειμένου να γνωρίσει τους γονείς της θα ταξιδέψει μαζί της στο πανέμορφο νησί Île de Ré, όπου κατοικούν. Εκεί θα περάσουν όλοι μαζί ένα τρελό σαββατοκύριακο γεμάτο περιπέτειες, χτίζοντας γαμπρός και πεθερικά μια εκρηχτική σχέση βασισμένη σε ψέματα.

Το καστ της κωμωδίας συνθέτουν οι Arthur Dupont, Déborah François, Thierry Lhermitte, Marie-Anne Chazel, Jérôme Commandeur, Valérie Karsenti, Sabine Azéma.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Λιγκιάδες: Το “Μπαλκόνι” των Ιωαννίνων. Στην Ήπειρο αντίκρυ από τα Γιάννινα,μια φωνή τόπο,σε μια πλαγιά του Μιτσικελιού,απλώνεται το χωριουδάκι Λιγκιάδες. Έχει την τύχη να έχει θέα όλα τα Γιάννενα και την «ατυχία» να φαίνεται από την πόλη και όλη την γύρω περιοχή. Οι Γερμανοί πέρασαν κι από εδώ... Λιγκιάδες Κυριακή 3 Οκτωβρίου 1943: Οι μισοί κάτοικοι του χωριού βρίσκονται πίσω από το βουνό Μιτσικέλι στο χωριό Καρυές Ζαγορίου για τη συγκομιδή καρυδιών. Στην πλαγιά του βουνού, 5 με 6 συγγενείς του γαμπρού ενός σαρακατσάνικου γάμου πάνε στα κονάκια να παραλάβουν την νύφη σύμφωνα με το τοπικό έθιμο. Αργά το μεσημέρι, Γερμανοί αλπινιστές καταδρομείς της μεραρχίας Εντελβάϊς εισβάλουν στο χωριό. Σκοτώνουν αδιακρίτως βρέφη, παιδιά, γυναίκες, γέροντες και τυλίγουν τα σπίτια στις φλόγες. Κάποιοι καίγονται ζωντανοί. Ώρες μετά, οι υπόλοιποι κάτοικοι επιστρέφουν για να βρουν τις οικογένειές τους απανθρακωμένες.Την επόμενη ημέρα ένα μωρό 14 μηνών βρέθηκε από τους συγχωριανούς του να θηλάζει στη νεκρή μητέρα του όντας τραυματισμένο από ξιφολόγχη στην πλάτη. 1989: Ένας Γερμανός ιστορικός επισκέπτεται το χωριό και με ένα κασετόφωνο συλλέγει μαρτυρίες από τους επιζήσαντες του ολοκαυτώματος . Αργότερα ανατρέχει στα γερμανικά στρατιωτικά αρχεία για περαιτέρω έρευνα. 2011: Ο ιστορικός αυτός Christoph U. Schminck Gustavus, καθηγητής Ιστορίας Δικαίου του Πανεπιστημίου της Βρέμης, εκδίδει την τριλογία “Μνήμες Κατοχής”. Το τρίτο βιβλίο επικεντρώνεται στο ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων. 2014: Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Joachim Gauck επισκέπτεται τους Λιγκιάδες και για πρώτη φορά Γερμανός αξιωματούχος ζητά δημόσια “Συγνώμη” για τα εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα.

Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Το Μπαλκόνι - Μνήμες Κατοχής, Χρύσανθος Κωνσταντινίδης, μεγαλώνει με τις ιστορίες των Λιγκιάδων, του τόπου καταγωγής του. Το 2013, θέλοντας να μοιραστεί τις ιστορίες αυτές κι αφού έχει συναντήσει τον Christoph U Schminck Gustavus, ξεκινά να καταγράφει στο φακό του μαρτυρίες από επιζήσαντες και από τους απογόνους τους . Το βιβλίο του καθηγητή γίνεται ιστορικός σύμβουλος και συνοδοιπόρος αυτού του εγχειρήματος. Ο Κωνσταντινίδης επιστρέφει από τους Λιγκιάδες και τη Γερμανία με μεγάλο όγκο κινηματογραφικού υλικού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την New Star!

Όταν η ζούγκλα βρίσκεται σε κίνδυνο αναλαμβάνει η ζουγκλοπαρέα! Ο Μορίς μπορεί να μοιάζει με πιγκουίνο - αλλά βαθιά μέσα του είναι πραγματικός τίγρης! Μαζί με τους φίλους του, τη Ζουγκλοπαρέα, θέλει να διατηρήσει την τάξη και τη δικαιοσύνη στη ζούγκλα, όπως έκανε η μητέρα του πριν από αυτόν. Αλλά ο Ίγκορ, το πονηρό κοάλα, με τη βοήθεια του στρατού των ανόητων μπαμπουίνων θέλει να καταστρέψει τη ζούγκλα μια για πάντα. Η Ζουγκλοπαρέα - σπεύδει στη διάσωση! Μορίς - Ένας πιγκουίνος που είναι πεπεισμένος ότι είναι τίγρης, ο Μορίς είναι ο αρχηγός της Ζουγκλοπαρέας. Υιοθετημένος και μεγαλωμένος από τη Νατάσα την Τίγρη, της οποίας το κουράγιο κληρονόμησε, δημιούργησε τη δική του ομάδα προστατών της ζούγκλας, τη "Ζουγκλοπαρέα". Μεγάλος δάσκαλος του Κουνγκ Φου, προσπαθεί να μεταδώσει τις γνώσεις του στον υιοθετημένο γιο του, τον Τζούνιορ. Τζούνιορ - Υιοθετημένος γιος του Μορίς, ο Τζούνιορ είναι ένα ψάρι τίγρης. Παρά το μικρό του μέγεθος, ξέρει να κολυμπάει, να πηδάει και να πετάει και ποτέ δεν θα διστάσει να ξεκινήσει την επόμενη περιπέτεια. Άξιος διάδοχος του πατέρα του, θα κληθεί να αποδείξει την αξία του στη μάχη της Ζουγκλοπαρέας ενάντια στον Ίγκορ. Μιγκέλ - Ένας καλόψυχος μεγάλος γορίλας, ο Μιγκέλ μπορεί να μην είναι ο πιο έξυπνος από τους φίλους του Μορίς, αλλά είναι πιστός και πάντα έτοιμος να πολεμήσει τους κακούς. Θαυμάζει απεριόριστα τον Μορίς και τον Τζούνιορ.

Γκίλμπερτ - Ο Γκίλμπερτ είναι ένας τάρσιος και το μυαλό της ομάδας και είναι συχνά κακόκεφος. Αλλά πώς θα μπορούσαν οι υπόλοιποι να καταφέρουν να ξεφύγουν από τις δύσκολες καταστάσεις που τους συμβαίνουν χωρίς τα κόλπα και τις ιδέες του; Μπατρίτσια - Η Μπατρίτσια η Νυχτερίδα έχει μεγάλη καρδιά. Ειλικρινής, τίμια και χωρίς ίχνος κυνισμού, είναι εξαιρετική στην εκτόνωση των συγκρούσεων. Πάντα έτοιμη να βοηθήσει τους αδυνάμους, είναι κρυφά ερωτευμένη με τον Γκίλμπερτ... ο οποίος δεν έχει την παραμικρή υποψία! Αλ και Μπομπ - Βάτραχοι με ιδιαίτερες ιδιοσυγκρασίες, μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη γεύση των μυγών. Φύλακες του κρυσφηγέτου της Ζουγκλοπαρέας, ξέρουν να μαγειρεύουν άριστα - βραστά έντομα και καραμελωμένες προνύμφες! Τα χτενίσματα τους, τα κοστούμια τους... Προσθέτουν μια κωμική πινελιά στην ιστορία. Νατάσα - Αρχηγός των Άσων της Ζούγκλας, οι οποίοι ήταν παλιότερα οι προστάτες της ζούγκλας, η Νατάσα είναι μια θαρραλέα και αποφασιστική τίγρης. Θετή μητέρα του Μορίς, εγκατέλειψε την καριέρα της ηρωίδας μετά το θάνατο του Ρίκι, του πιστού της συντρόφου, και αφιέρωσε τη ζωή της στην εκπαίδευση του υιοθετημένου γιου της. Γνωρίζοντας άριστα τους κινδύνους της ζωής του προστάτη της ζούγκλας, προσπαθεί να αποτρέψει τον Μορίς από το να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι... Ίγκορ - Εκδιωγμένος από τους Άσους της Ζούγκλας κάποτε, ο Ίγκορ ορκίστηκε ότι κάποια μέρα θα πάρει την εκδίκησή του. Ειδήμων στα εκρηκτικά μανιτάρια, έχει μόνο μία εμμονή: να πάρει εκδίκηση από εκείνους που τον έδιωξαν και να καταστρέψει ολοκληρωτικά τη ζούγκλα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Neo Films!

Το πιο ευφάνταστο και φιλόδοξο εγχείρημα στην ιστορία του ανθρώπου! Το 1977 μια ομάδα σπουδαίων επιστημόνων της NASA εκτόξευσε το διαστημόπλοιο Voyager που, με υπολογιστική μνήμη μικρότερη από 1/260.000 της μνήμης ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου, ξεκίνησε να εξερευνήσει τα πιο απόμακρα σημεία του ηλιακού μας συστήματος. Από τότε το Voyager (αλλά και το «αδερφάκι» του που εκτοξεύτηκε λίγο αργότερα) στέλνει στην Γη εκπληκτικό οπτικό υλικό από σημεία που η ανθρώπινη εμπειρία δεν έχει αγγίξει ποτέ στο παρελθόν, από πλανήτες όπως o Ποσειδώνας, ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Δίας. Πέρα όμως από αυτήν την λειτουργία ως το πιο απόμακρο σημείο του σύμπαντος που έχει προσεγγίσει ποτέ ο άνθρωπος, το Voyager είναι μια πραγματική κιβωτός της παγκόσμιας ανθρώπινης εμπειρίας. Το διαστημόπλοιο έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μεταφέρει μαζί του, για χιλιάδες χρόνια ακόμα που προβλέπεται ότι θα διαρκέσει το ταξίδι του, ό,τι θεωρήθηκε πιο σημαντικό ως περιεχόμενο και μήνυμα του ανθρώπινου πολιτισμού σε μια ενδεχόμενη συνάντησή του με εξωγήινη ζωή. Είναι πιθανόν, κάποτε πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα όταν ο ήλιος του ηλιακού μας συστήματος δεν θα λάμπει πια, αυτό το μικρό διαστημόπλοιο να παραμείνει, η τελευταία ένδειξη ότι υπήρξε κάποτε ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Εξοπλισμένο από τους δημιουργούς του με έναν χρυσό δίσκο που περιλαμβάνει ήχους της Γης , εικόνες, χαιρετισμούς και μουσικές που έχουν επιλεχθεί να συνοψίζουν την ανθρώπινη ουσία, το Voyager είναι έτοιμο για την συνάντηση του με μορφές ζωής εκτός του πλανήτη μας.

Η ταινία Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας (The Farthest) απευθύνεται στην αγάπη, το δέος και την αρχέγονη ανάγκη των ανθρώπων να κατανοήσουν το Σύμπαν του οποίου αποτελούν μέρος. Κοιτούμε ψηλά και διερωτόμαστε. Η καρδιά της ταινίας είναι αυτή ακριβώς η περιέργεια, ο θαυμασμός, το μυστήριο. Είναι ο πυρήνας της διαδρομής του Voyager, το κέντρο των ονείρων των δημιουργών του, είναι η έλξη που όλοι οι άνθρωποι αισθανόμαστε για το Διάστημα και την Επιστημονική φαντασία...Η ιστορία των Voyager δεν είναι μόνο μια απίθανη ιστορία ανθρώπινου επιτεύγματος και επιστημονικής τόλμης, αντιπροσωπεύει επίσης την ανάγκη να κοιτάξουμε γύρω μας και να κατανοήσουμε. Αφορά αρχέγονα ερωτήματα: Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Τί υπάρχει γύρω; Είμαστε μόνοι; Emer Reynolds, σκηνοθέτης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

Όταν πας για τα πολλά λεφτά, να είσαι έτοιμος για όλα! Η νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Olivier Marchal, Απάτη σε Μαύρο Φόντο (Carbone) βάζει στο μικροσκόπιο ένα σκάνδαλο που συντάραξε τη Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη την προηγούμενη δεκαετία. Το σκάνδαλο για το colpo grosso στοίχισε σύμφωνα με υπολογισμούς 1,6 δις. ευρώ στη Γαλλία και 5 δις. σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η συναρπαστική αληθινή ιστορία του πιο προσοδοφόρου εγκλήματος στη σύγχρονη γαλλική ιστορία. Καθώς κινδυνεύει να χάσει την επιχείρησή του λόγω ρευστότητας και αναζητώντας έναν τρόπο να βγάλει γρήγορα χρήματα ώστε να μπορέσει να σώσει τόσο τη δουλειά του όσο και την αξιοπρέπειά του, ο Αντουάν, ένας επιχειρηματίας, καταστρώνει ένα σχέδιο για την κλοπή των φορολογικών κονδυλίων που διανέμει η γαλλική κυβέρνηση, στο πλαίσιο μιας αναδυόμενης αγοράς γύρω από το εμπόριο δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων CO2. Ένα σχέδιο που εξελίσσεται στη ληστεία του αιώνα και χαρακτηρίζεται από διαφθορά, προδοσία και δολοφονίες.

Διάσημοι Γάλλοι ηθοποιοί ορίζουν το καστ του φιλμ, που αποτελείται από τους Benoît Magimel, Laura Smet, Idir Chender, Guillaume Tranchant, Michaël Youn, Gérard Depardieu.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Όνειρα στην Αιώνια Πόλη! Η νέα ταινία του σκηνοθέτη Sergio Castellito Η Ασυμβίβαστη (Fortunata) αποτελεί το πορτρέτο μιας γυναίκας που τα βάζει με όλους και με όλα στην προσπάθειά της να κάνει πραγματικότητα το μικρό όνειρό της στα περίχωρα της Ρώμης, έχοντας να αντιμετωπίσει μια δύναμη που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με αυτό που σημαίνει το όνομά της: Η Φορτουνάτα είναι άτυχη. Ή μήπως όχι; Η Φορτουνάτα παλεύει να καταφέρει όλα όσα έχει ονειρευτεί, ανοίγοντας ένα κομμωτήριο, κάνοντας ό,τι καλύτερο ως μητέρα και αντιμαχόμενη τον βίαιο, πρώην σύζυγό της. Αλλά η δύναμη του έρωτα θα είναι αυτή που θα αλλάξει τη ζωή της, προσφέροντάς της μια νέα ελπίδα και μια νέα ευκαιρία για ευτυχία. Η Φορτουνάτα είναι μια όμορφη, φτωχή γυναίκα, που ζει στην περιοχή Tor Pignattara της Ρώμης. Το όνομά της σημαίνει «καλότυχη», αλλά κάθε άλλο παρά τέτοια δείχνει. Βρίσκεται σε διάσταση με τον βίαιο σύζυγό της και περιμένει πως και πως να υπογράψει κι εκείνος τα χαρτιά του διαζυγίου τους για να προχωρήσει επιτέλους στη ζωή της. Βγάζει τα προς το ζην κουρεύοντας κατ' οίκον άλλες φτωχές γυναίκες της συνοικίας της. Όνειρό της είναι να ανοίξει κάποτε το δικό της κομμωτήριο, ένα σαλόνι ομορφιάς όπου στο ένα τμήμα του ο φίλος της, Τσικάνο, θα μπορεί να χτυπάει τατουάζ. Η Φορτουνάτα έχει και μια 8χρονη κόρη, με προβληματική συμπεριφορά: κατά βάση φτύνει τους πάντες! Όταν αναγκαστεί να επισκεφτούν παιδοψυχολόγο, η Φορτουνάτα θα ερωτευθεί! Κι αυτή είναι μία παράμετρος, που δεν την είχε υπολογίσει! Θα μπορέσει η Φορτουνάτα να πραγματοποιήσει το όνειρό της; Θα καταφέρει επιτέλους να ζήσει μια στάλα ευτυχίας;

Η πρωταγωνίστρια της ταινίας Jasmine Trinca παρά τις εξαιρετικές της ερμηνείες δεν έχει σπουδάσει ποτέ υποκριτική κι ούτε σκέφτεται να το κάνει! Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε στην ταινία του Νάνι Μορέτι «Το δωμάτιο του γιου μου» (La stanza del figlio, 2001). Στην ταινία «Fortunata» συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Σέρτζιο Καστελίτο, μετά το «Nessuno si salva da solo». Δίπλα της συναντάμε τους Stefano Accorsi, Alessandro Borghi, Edoardo Pesce, Nicole Centanni και την σπουδαία Hanna Schygulla.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Seven Films!