Movies Ltd

Τέσσερις εγκληματίες, τέσσερις οπτικές γωνίες, ένα διαμάντι! O βραβευμένος για τις μικρού μήκους ταινίες του Αλέξανδρος Σιπσίδης («Γάλα», 2008, «Iris», 2010, «Αν ήταν νόμιμος ο βιασμός», 2013) ενώνει δύο σπουδαίες γενιών ηθοποιών σε μια σύγχρονη ταινία δράσης με στοιχεία νουάρ, με τον τίτλο Μπλε Βασίλισσα (Blue Queen). Όλα ξεκινάνε με τη ληστεία της Μπλε Βασίλισσας, ενός από τα πολυτιμότερα διαμάντια του κόσμου, από μια ομάδα μαφιόζων, που δουλεύουν για τον αδίστακτο Άγγελο. Ο Γιάννης, ένας από τους πιο έμπιστους ανθρώπους του, παροτρύνεται από τη σύζυγό του, Λένα, συμμαχούν με τον ψυχρό εκτελεστή Σταύρο και προδίδουν τον Άγγελο, κλέβοντάς του το δαχτυλίδι, με σκοπό να το πουλήσουν σε έναν μυστηριώδη «Αγοραστή». Ποια, όμως, είναι τα πραγματικά κίνητρα της Λένας; Τι κρύβει ο Σταύρος και ποιος είναι ο ρόλος του Νίκου, του φαινομενικά ήσυχου και αμίλητου οδηγού του Άγγελου; Όλα θα απαντηθούν στο τέλος, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου θα έρθει η κορύφωση, το Δωμάτιο 115. Εκεί, οι διαφορετικές οπτικές των τεσσάρων θα ενωθούν σε μια τελική αναμέτρηση με απρόσμενο φινάλε. Είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας ή πρέπει να μπει και το τελευταίο κομμάτι του παζλ από τον πιο απρόσμενο και συνάμα καθαρτικό κρίκο της αφήγησης;

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μιχάλης Οικονόμου, Ράσμι Σούκουλη, Τέτη Καλαφάτη, Δημήτρης Καπετανάκος, Δημήτρης Ήμμελος, Γιώργος Αδαμαντιάδης, Φωτεινή Λεβογιάννη, Θέμης Πάνου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Ένα καθήκον, μια επιθυμία, μια απόφαση! Βασισμένο στη νουβέλα "The Kaiser's Last Kiss” του Alan Judd είναι το φιλμ εποχής Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, Το Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ (The Exception), που σκηνοθετεί ο David Leveaux σε σενάριο του Simon Burke. Ένας Γερμανός στρατιώτης, ο Στέφαν αναλαμβάνει την αποστολή να ερευνήσει τον Γερμανό εξόριστο μονάρχη Κάιζερ. Ο Κάιζερ διαμένει σε μια απομονωμένη έπαυλη στην Ολλανδία και καθώς η Γερμανία καταλαμβάνει τις Κάτω Χώρες, οι αρχές τις χώρας ανησυχούν ότι Ολλανδοί κατάσκοποι ίσως παρακολουθούν τον Κάιζερ. Καθώς ο Στεφάν αρχίζει να εμβαθύνει στη ζωή του Κάιζερ ψάχνοντας για στοιχεία, βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο σε μια αναπάντεχη και παθιασμένη σχέση με την Μίκι, μια από τις καμαριέρες του Κάιζερ, για την οποία σύντομα ο Στεφάν ανακαλύπτει ότι είναι Εβραία. Όταν ο Χίμλερ, ως επικεφαλής των Ναζί αποφασίζει να κάνει μία απροειδοποίητη επίσκεψη, μια αντίστροφή μέτρηση ξεκινά καθώς μυστικά αποκαλύπτονται, η πίστη δοκιμάζεται και ο Στεφάν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην πατρίδα και την καρδιά του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Lily James, Jai Courtney, Janet McTeer, Christopher Plummer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Πρόσεχε τι πιστεύεις! Σε σκηνοθεσία και σενάριο των Andy Nyman και Jeremy Dyson, έρχεται η νέα μεταφυσικού περιεχομένου ταινία Ιστορίες Φαντασμάτων (Ghost Stories), μια βρετανική παραγωγή που υπόσχεται να σκορπίσει αμέτρητες ανατριχίλες στους φίλους του είδους. Ο καθηγητής Φιλιπ Γκουντμαν είναι ψυχολόγος και αρκετά σκεπτικιστής, του οποίου ο ορθολογισμός δοκιμάζεται στα άκρα όταν πέφτει στα χέρια του ένας ξεχασμένος φάκελος που περιέχει τρεις τρομακτικές ιστορίες φαντασμάτων. Επηρεασμένος από αυτά που διάβασε ξεκινάει μία έρευνα ώστε να δώσει λογικές εξηγήσεις σε αυτά τα γεγονότα. Καθώς ο Γκούντμαν ερευνά τις υποθέσεις συναντά τρεις βασανισμένους ανθρώπους, ο καθένας με μια ιστορία τρομακτικότερη από την άλλη, αλλόκοτη και ανεξήγητη. Ο νυχτοφύλακας Τόνι είχε με τρομακτική συνάντηση με ένα φάντασμα σε μία άδεια αποθήκη, πράγμα που τον στοιχειώνει για χρόνια. Ο έφηβος Σάιμον έκανε μια νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο που τον κατέστησε από εκείνη την στιγμή ανίκανο να κοιμηθεί. Και ο Μάικ ένας αναιδής τραπεζικός, αναθεώρησε στο έπακρο τον τρόπο που σκέπτεται όταν ανήσυχα πνεύματα εμφανίστηκαν στην μέχρι τότε τέλεια ζωή του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Andy Nyman, Alex Lawther, Paul Whitehouse και Martin Freeman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Ρεμπέτικη Καρδιά! Ο Tony Gatlif είναι γιός Καβύλου πατέρα και τσιγγάνας μητέρας. Το 1960, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας, ο Tony  έρχεται από το Αλγέρι στη Γαλλία. Ξεκινάει πρώτα ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις και στη συνέχεια, το 1975, σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία La tête en ruine. Από το 1981, ο σκηνοθέτης, αρχίζει να ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα: γυρίζει στην Ισπανία το Canta gitano, την πρώτη ταινία που εγείρει την κατάσταση των τσιγγάνων. Το 2012, αφήνει πίσω τον κόσμο των τσιγγάνων και αφοσιώνεται στο Indignados, ντοκιμαντέρ για την Ευρώπη των Αγανακτισμένων. Η νέα του δημιουργία φέρει τον τίτλο Djam (Μποέμικη Ψυχή). Η Τζαμ, μια νεαρή Ελληνίδα, αποστέλλεται στην Κωνσταντινούπολη από τον θείο της Κακούργο, πρώην ναυτικό και παθιασμένο θαυμαστή του Ρεμπέτικου, σε μια αποστολή να βρει ένα σπάνιο μέρος του κινητήρα για το σκάφος τους. Εκεί συναντά την Αβρίλ, 18 ετών από τη Γαλλία που βρίσκεται σε εθελοντική αποστολή για τους μετανάστες και έχασε τα χρήματά της ενώ δεν γνωρίζει κανέναν στην Τουρκία. Η Τζαμ, γενναιόδωρη, αθόρυβη, απρόβλεπτη και ελεύθερη, παίρνει υπό την προστασία της την Αβρίλ και κατευθύνονται προς την Μυτιλήνη. ‘Ενα ταξίδι γεμάτο μουσική, συναντήσεις, απρόοπτα και ελπίδα.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Δάφνη Πατακιά, Σιμον Αμπκαριάν, Μαρίν Καιγιόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Tanweer!

Η ποιητική πλευρά της Άγριας Δύσης. Βραβείο στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του περυσινού Φεστιβάλ Καννών για το συναισθηματικά γενναιόδωρο δράμα Καλπάζοντας με το όνειρο (The Rider) το οποίο υπογράφει μία από τις ταχύτατα ανερχόμενες σκηνοθετικές φωνές της Αμερικής. Η Chloe Zhao, δύο χρόνια μετά τα βραβευμένα «Τραγούδια που μου Έμαθαν τα Αδέρφια μου», υπογράφει ένα αναπάντεχα ώριμο φιλμ για τον δομικό ρόλο της επιθυμίας στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας. Άλλοτε ανερχόμενο αστέρι στις αρένες του ροντέο, ο νεαρός καβαλάρης Μπράντι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη ματαίωση όταν ένας σοβαρότατος τραυματισμός τον υποχρεώνει να μείνει μακριά από αυτό που αγαπά. Ελλείψει εναλλακτικών ή επιθυμίας να ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι από αυτό του καουμπόι, ο Μπράντι καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Brady Jandreau, Cat Clifford, Lane Scott, Lilly Jandreau, Tim Jandreau.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την ΑΜΑ Films!

Μερικές φορές η πιο τρομαχτική ανακάλυψη είναι να μάθεις ποιος είσαι πραγματικά. Μια γενναία στροφή στο μεταφυσικό θρίλερ από το σκηνοθέτη των «Όσλο, 31 Αυγούστου» και «Ο ήχος της σιωπής», Joachim Trier, Thelma. Η Θέλμα είναι μια ντροπαλή νεαρή κοπέλα, η οποία αφήνει πίσω της τους θρησκόληπτους γονείς της σε μια μικρή πόλη της δυτικής ακτής στη Νορβηγία, προκειμένου να σπουδάσει σε ένα πανεπιστήμιο του Όσλο. Μια μέρα κι ενώ βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου για να διαβάσει, κυριεύεται από μια έντονη και αναπάντεχη κρίση, η οποία μοιάζει με εκείνες της επιληψίας. Το ίδιο αναπάντεχη είναι για τη Θέλμα η έλξη που νιώθει για την Άνγια, μια πανέμορφη συμφοιτήτριά της, η οποία δείχνει να ανταποκρίνεται στην μαγνητική παρουσία της μοναχικής, παράξενης επαρχιώτισσας. Καθώς κυλάει η ακαδημαϊκή χρονιά, η Θέλμα κυριεύεται ολοένα και περισσότερο από τα έντονα αισθήματά της για την Άνγια. Αισθήματα που δεν τολμά να τα παραδεχτεί ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό! Στο ίδιο χρονικό διάστημα, όμως, βιώνει ολοένα και συχνότερες και πιο έντονες κρίσεις. Καθώς καθίσταται ξεκάθαρο ότι αυτές οι κρίσεις αποτελούν απλώς ένα σύμπτωμα ανεξήγητων, ενδεχομένως και επικίνδυνων, υπερφυσικών ικανοτήτων, η Θέλμα καλείται να αντιμετωπίσει τραγικά μυστικά του παρελθόντος της αλλά και τις τρομακτικές επιπτώσεις των δυνάμεών της.

Στην ταινία τους βασικούς ρόλους αποδίδουν οι Έλι Χάρμπο, Κάια Γουίλκινς, Χένρικ Ράφαλσεν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Seven Films!

Αρχιπέλαγος Ιαπωνίας, είκοσι χρόνια στο μέλλον... Η δεύτερη stop-motion ταινία κινουμένων σχεδίων του Wes Anderson είναι μια θαυμάσια περιπέτεια που μιλά για τη φιλία, την οικολογία, την αγάπη για τα ζώα, την τεχνολογία και την εξουσία, με φόντο την Ιαπωνία και το σινεμά του Κουροσάβα, και με τις φωνές μερικών εκ των κορυφαίων και πιο αγαπημένων ηθοποιών του σύγχρονου σινεμά. Η ταινία Το Νησί των Σκύλων (Isle of Dogs) αφηγείται την ιστορία του Ατάρι Κομπαγιάσι, ενός 12χρονου προστατευόμενου του διεφθαρμένου Δημάρχου Κομπαγιάσι. Όταν, με Προεδρικό Διάταγμα, αποφασίζεται να μεταφερθούν όλοι οι σκύλοι της πόλης Μεγκασάκι σε μία αχανή χωματερή, ονόματι Νησί των Σκουπιδιών, ο Ατάρι ξεκινά μόνος του την αναζήτηση του σκύλου-σωματοφύλακά του, Σποτς. Εκεί, με τη βοήθεια μίας αγέλης ημίαιμων φίλων, αρχίζει ένα επικό ταξίδι που θα καθορίσει την τύχη και το μέλλον ολόκληρης της Νομαρχίας.

Στα ζωάκια της ταινίας δανείζουν τις φωνές τους διάσημοι αστέρες όπως είναι οι Φ. Μάρεϊ Άμπραχαμ, Μπομπ Μπάλαμπαν, Μπράιαν Κράνστον, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Ακίρα Ίτο, Σκάρλετ Γιόχανσον, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Μπιλ Μάρεϊ, Μαρί Νατσούκι, Γιοτζίρο Νόντα, Κουνίτσι Νομούρα, Έντουαρντ Νόρτον, Γιόκο Όνο, Κόγιου Ράνκιν, Λιβ Σράιμπερ, Φίσερ Στίβενς, Τίλντα Σουίντον, Ακίρα Τακαγιάμα, Κόρτνεϊ Μπ. Βανς, Φρανκ Γουντ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Με την ευχή της!

του zerVo (@moviesltd)

Πρόκειται για το ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του Jules Dassin από το 1970 La Promesse De L'Aube, με πρωταγωνιστρία φυσικά την μοναδική μας Μελίνα, που στην τωρινή του εκδοχή υπογράφει ο αξιόλογος Φραντσέζος σκηνοθέτης Eric Barbier, στο έκτο μεγάλου μήκους δημιουργικό του βήμα, με γνωστότερο στο παρελθόν, το Le Serpent με τον Yvan Attal. Στην ουσία αναφερόμαστε στο αυτοβιογραφικό δράμα της πορείας ζωής του σπουδαίου Γάλλου λογοτέχνη Ρομαίν Γκαρί, από τα πολύ παιδικά του χρόνια, στην Πολωνική επαρχία, με ενδιάμεσο σταθμό την ενηλικίωση του στο τουριστικό θέρετρο της Κυανής Ακτής και κατάληξη στις ημέρες που έχει αρχίσει να κτίζει την διεθνή του φήμη, ενόσω κάνουν την εμφάνιση τους διαφόρων ειδών ψυχολογικά ζητήματα.

Προβλήματα που έχουν την βάση τους στην μοιραία σχέση του λογοτέχνη με την καταπιεστική μητέρα του, Νίνα Κατσέβ, που οραματίζομενη ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της, τον Ρομάν, μετανάστευσε από την επαναστατημένη Ρωσία προς την Δύση στις αρχές της δεκαετία του 20'. Αυταρχισμός που πίσω του έκρυβε μια ανυπολόγιστου μεγέθους φιλοδοξία για την εξέλιξη του γιου, με την βεβαιότητα πως όταν θα μεγαλώσει θα εξελιχθεί σε κάποιον σπουδαίο, μεγάλο και τρανό, που θα είναι ξακουστός σε όλο τον κόσμο και κανείς δεν θα μπορεί να τον λοιδορεί για την ταπεινή του καταγωγή. Από το φτωχικό ραφτάδικο στην Βίλνα, μέχρι την πανσιόν της Νίκαιας, εκεί που με κόπους και βάσανα, κτίστηκε η ιδιόμορφα αριστοκρατική προσωπικότητα του λογοτέχνη από μια μάνα που του αφιέρωσε ολάκερο το είναι της, φτάνουμε μέχρι τις ημέρες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όπου ο Ρόμαν πολεμά στο πλευρό της Γαλλίας, δίχως όμως να μπορεί να πάρει βαθμό αξιωματικού ως μη γηγενής (και Εβραίος) και την κατοπινή αυτοεξορία του μέχρι το μακρινό Μεξικό. Εκεί που η τραγωδία της απώλειας, έχει κλονίσει για τα καλά την ψυχική του υγεία.

Εικαστικά μια Γαλλική ακριβή παραγωγή σαν και την Υπόσχεση της Αυγής δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει το παρφέ, αφού ο σκηνοθέτης δεν φείδεται παράδων για να κτίσει το περιβάλλον που βιώνει ο συγγραφέας. Αξιοπρεπή για τα φραντσέζικα μέτρα, ειδικά εφέ στις εικόνες του πολέμου, πάμπολλοι κομπάρσοι, προσεγμένα σκηνικά στήνουν το ντεκόρ της εξέλιξης μιας δαιδαλώδους (κι ας μην της φαίνεται) οικογενειακής ιστορίας. Εκεί που η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια του Barbier είναι όταν καλείται να πάρει απόφαση για το ποιες βινιέτες πρέπει να προσθέσει στην αφήγηση του, ούτως ώστε να μην χάσει την σειρά, αλλά ούτε και να σπαταλήσει κινηματογραφικό χρόνο μάταια. Ας πούμε πως το πρώτο το πετυχαίνει αναίμακτα, με ελάχιστα χρονικά πέρα δώθε να κάνουν την εμφάνιση τους. Στο δεύτερο κομμάτι όμως, το μέτρο ξεπερνιέται και μάλιστα πολύ, καθώς ο μετρ δεν σκέφτεται ποτέ οικονομικά, δεν κόβει σχεδόν τίποτα στο μοντάζ και έτσι το σύνολο μάλλον βαραίνει αγγίζοντας το δυομισάωρο.

Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου πάντως, είναι πολύ υψηλού επιπέδου, καθώς καλούνται να αποδώσουν στην έκφραση τους ένα εύρος ηλικιακό περίπου είκοσι χρόνων (συν μια δεκαετία πιότερη η μάνα, αφού ένας πιτσιρίκος αποδίδει τον Ρομάν μικρό) και χάρη και στην αρωγή του μακιγιάζ τα καταφέρνουν περίφημα. Εκτίμηση μου είναι, παρότι μόνιμα κινούνται ως ντουέτο, συγχρονισμός που ειδικά στο πλάνο του ταγκό αριστεύει, πως ο εκλεκτικός και εξαίσιος σε ότι κι αν έχει αναλάβει έως τώρα, Pierre Niney, βρίσκεται μισό σκαλοπάτι πιο πάνω ως δέσιμο με τον χαρακτήρα του, σε σχέση με την Charlotte Gainsbourg, μολονότι θα πίστευε κανείς περί του αντιθέτου. Ο σταδιακά εξελισσόμενος σε σούπερ αστέρα του Γαλλικού σινεμά πρωταγωνιστής, εκμεταλλεύεται με πιο σαφήνεια τις αβανταδόρικες στιγμές του σεναρίου από την κόρη του Serge, η οποία ειδικά στις σεκάνς των στερνών της - και των πλήρως μη λογικών της - παίζει σε πολύ δεύτερο πλάνο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Απριλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Kong is the word!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 1986 όταν έκανε την εμφάνιση του στα (δημόσια) σφαιριστήρια, το βίντεο παιχνίδι Rampage από την κραταιά μπράντα της εποχής Bally Midway. Στο ηλεκτρονικό αυτό περιπετειώδες arcade, μπορούσαν να συμμετάσχουν ταυτόχρονα μέχρι και τρεις παίκτες, όπου ο καθένας θα χειριζόταν και έναν από τους βασικούς χαρακτήρες του, έναν βασιλικό γορίλα, έναν γιγάντιο λύκο ή μια θηριώδη σαύρα, αποτελέσματα όλοι τους γενετικών πειραμάτων, στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τους πάνοπλους στρατιώτες που τους έχουν στήσει ενέδρα για να τους εξοντώσουν. Για κάθε πίστα που το υπερμεγέθες τρίο ξεπερνούσε, ταξίδευε και σε άλλη αμερικάνικη πόλη, προκειμένου να την ισοπεδώσει κι αυτή, στην αναζήτηση της ελευθερίας του. Το θέμα αυτού του εθιστικού game, τρεις και πλέον δεκαετίες μετά την εμφάνιση του, ορίζει την θεματική βάση της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, εκεί όμως που τα πράγματα είναι κομματάκι διαφορετικά από την κονσόλα.

Απρόσμενα τραγικό θα είναι το τέλος του επιστημονικού πειράματος που διεξάγεται στον διαστημικό σταθμό Athena-1, κάτω από την επίβλεψη του τεχνολογικού κολοσσού της Ένερτζάιν, καθώς οι γενετικά μεταλλαγμένοι οργανισμοί που θα δημιουργηθούν από τους βιολόγους θα προκαλέσουν την ολοσχερή του καταστροφή. Λίγο πριν την διάλυση του δορυφόρου, μια κάψουλα με τα αποτελέσματα του R&D θα διαφύγει προς την γη, κατ απαίτηση της διευθύνουσας συμβούλου της εταιρίας Κλερ Γουάιντεν, προκειμένου να διαπιστωθεί αν πραγματικά τόσα χρόνια έρευνας απέδωσαν τους καρπούς που εκείνη επιθυμούσε. Μεταφορέας του άκρως απόρρητου υλικού που μετά από ταξίδι στην ατμόσφαιρα θα προσγειωθεί ανώμαλα σε καλά φυλασσόμενο βιότοπο του Σαν Ντιέγκο, εκεί όπου ζουν και παρακολουθούνται σχεδόν όλα τα γνωστά είδη θηλαστικών.

Πρόγραμμα που έχει υπό την εποπτεία του ο πρώην πεζοναύτης και εξαίρετος ζωολόγος Ντέιβις Οκόγιε, που φροντίζει όλα τα άγρια ζώα να διαβιώνουν κάτω από άριστες συνθήκες στο καμπ, ερχόμενος σε άμεση επαφή μαζί τους και δημιουργώντας ξεχωριστή σχέση με εκείνα, ιδίως με τον αλμπίνο γορίλα του πάρκου, Τζορτζ. Έναν γεμάτο συναισθήματα γίγα, που ερχόμενος όμως σε επαφή με το πειραματικό αέριο θα αλλάξει μονομιάς συμπεριφορά, δείχνοντας εχθρικός σε όποιον τον πλησιάσει. Μα το πιο σημαντικό, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα αρχίσει να μεγεθύνεται σε τέτοιο βαθμό, που θα φτάσει στα όρια του υπερφυσικού, με συνέπεια να μην είναι εφικτός ο έλεγχος του από τους υπευθύνους...

Κι αν ο έτσι κι αλλιώς θηριώδης ape έχει δεκαπλασιάσει τον όγκο του, σκορπώντας τον φόβο και τον τρόμο στα περίχωρα της Καλιφόρνια, κάτι ανάλογο ισχύει για δύο ακόμη μορφές ζώων που επηρεάστηκαν από τον μυστηριώδη ιό, ένας λύκος και μια υδρόβια σαύρα, που επίσης έχουν μεταλλαχθεί σε τέρατα, απειλώντας θανάσιμα, όποιον προσπαθήσει να τα βάλει μαζί τους. Και κάπως έτσι με αυτό το μέσες άκρες υποτυπώδες σενάριο, επιχειρήθηκε από το Χόλιγουντ η προσέγγιση στο ορίτζιναλ στόρυ του Rampage, που όμως αυτή την φορά το gameplay του δεν δείχνεται από την μεριά των θηρίων, που προβάλλονται ως οι αντίπαλοι των καλών της πλοκής. Προσοχή όμως! Μόνο οι αντίπαλοι και όχι οι κακοί, εφόσον εκείνοι κρύβονται καλά πίσω από τις τζαμαρίες των πανύψηλων πύργων της μεγαλούπολης, τρίβοντας τα χέρια τους για την τροπή που έχει πάρει το πείραμα τους, γνωρίζοντας καλά πως μόνο εκείνοι διαθέτουν την ικανότητα ελέγχου των πανέτοιμων να ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους ζώων...

Συνεπώς το τζόιστικ στην φιλμική απόδοση του θρύλου, περνά στα χέρια του ευρηματικού και σωματώδη μελετητή της ζωής των θηλαστικών, που παρέα με μια έξυπνη βιολόγο (η οποία κι αυτή κρύβει το δικό της προσωπικό μυστικό) θα κάνουν τα πάντα ώστε να επιβάλλουν την τάξη στο χάος που έχει προκληθεί. και καθώς φαίνεται δεν μπορεί να αποφευχθεί η άφιξη τους στην μητρόπολη, εκεί που αναμένεται να δοθεί η τελική μάχη, ενόσω στο παιχνίδι έχουν μπει για τα καλά οι μυστικές υπηρεσίες, ο στρατός και σύσσωμες οι αστυνομικές αρχές. Επίλογος που αναμένεται είναι η αλήθεια με έντονο το ενδιαφέρον, αφού έχει προετοιμάσει γι αυτόν η μεσιανή πράξη, όπου συμβαίνουν εννοείται διάφορα ακραία περιστατικά, όπου την νύφη πληρώνουν, ελικόπτερα, μαχητικά αεροσκάφη, αλλά και ένα βαρύτατο C-130, για το οποίο μάλλον οι σεναριογράφοι δεν γνωρίζουν πως δεν πετά και σε τόσο μεγάλο υψόμετρο, για να διαρκεί η ελεύθερη πτώση του κοντά στο δεκάλεπτο! Είπαμε τα πάντα στον βωμό της υπερβολής και της καταιγιστικής φανφάρας, όπως ακριβώς το υποσχέθηκε άλλωστε το εκρηκτικό τρέιλερ που συνόδευσε την παραγωγή της Warner...

Που στην ουσία συνδυάζει τον μύθο του King Kong, σχεδόν σε απόλυτη τιμή μάλιστα αφού τα θεριά δείχνουν την ίδια ικανότητα στο σκαρφάλωμα των ουρανοξυστών, αναπλάθωντας έτσι την πασίγνωστη σεκάνς πανζουρλισμού, με την φιλοζωική ευαισθησία του Jurrassic Park, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε φαντασμαγορικό στα μάτια των φίλων της περιπέτειας δράσης. Και πραγματικά η τεχνολογική εξέλιξη σε ουκ ολίγες περιπτώσεις λύνει τα χέρια του σκηνοθέτη Brad Peyton, που αρέσκεται στο να κονιορτοποιεί μεγαλουπόλεις, αν θυμηθούμε την τελευταία του δημιουργική απόπειρα στο εξίσου φρενήρες San Andreas. Εκεί που εδραιώθηκε για τα καλά η συνεργασία του με τον μυώδη σούπερ σταρ Dwayne Johnson, που εδώ επιστρέφει σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, απαιτώντας από εκείνον απλά και μόνο την παλικαριά και την ανδρεία του, προκειμένου να αποσοβήσει την επερχόμενη ολοκληρωτική καταστροφή!

Ο The Rock που έχει κτίσει ολάκερη καριέρα πάνω στην ίδια μόστρα δεν τα καταφέρνει και άσχημα, για ακόμη μια φορά, έχοντας σιμά του όπως πάντα το δυναμικό κορίτσι, που υποδύεται η κορμάρα Naomie Harris, απέναντι του μια τυπική κακίστρω, με ένα όχι πετυχημένο κάστινγκ της Malin Akerman και σε ένα αδιάφορο ανούσιο πέρα δώθε τον αινιγματικό CIA agent που το κοστούμι του φορά ο συνηθισμένα ρηχός Jeffrey Dean Morgan. Για να λέμε το σωστό, το φιλμ στην βόλτα του από το παιχνίδι στο εκράν, πραγμάτωσε όλα όσα εξήγγειλε ως ένα ακατάπαυστο κυνηγητό, κοφτού μοντάζ και αξιοπρεπών ειδικών εφέ. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν μετά από μια ολάκερη χορταστική σειρά Transformers, ενός ντουέτου Pacific Rims και όλου αυτού του εκρηκτικού κύματος υπερηρώων που κάθε τρεις και λίγο σκάνε στις αίθουσες, υπάρχει χώρος εμπορικός και για το Rampage. Οι πρώτες ενδείξεις από τα box office πάντως, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Απριλίου 2018 από την Tanweer!

Αυτή η νύχτα μένει...

του zerVo (@moviesltd)

Αποκαλείται και νόσος των βαμπίρ και αποτελεί μια από τις πλέον σπάνιες παθήσεις που μπορεί να συναντήσει κανείς. Η επιστημονική της ονομασία είναι Μελαγχρωματική Ξηροδερμία και ορίζεται ως μια εκφυλιστική ασθένεια, που οφείλεται στην υψηλή φωτοευαισθησία του οργανισμού του παθόντα και που αναπτύσσεται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του. Συνέπεια τούτου είναι ερχόμενος σε άμεση επαφή με το ηλιακό φως, εκτός από τις αλλοιώσεις που ενδέχεται να προκαλέσει στο δέρμα η αυτοσωματική ετούτη ανωμαλία, μπορεί να προχωρήσει και στην καταστροφή ζωτικών οργάνων, με ακόμη τραγικότερες συνέπειες. Αφορμή για να πληροφορηθούμε δυο πράγματα παραπάνω για την αραιότατα απαντημένη ασθένεια X.P. υπήρξε το νεανικό αισθηματικό δράμα Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου (Midnight Sun), που τραβάει απρόσκοπτο στο διάβα που χάραξαν πανομοιότυποα δακρύβρεχτες ρομαντικές στιγμές, επιπέδου The Fault In Our Stars και Me Before You...

Χτυπημένη από τα μικράτα της από την αρρώστια Xeroderma Pigmentosum, η ελάχιστα πριν την ενηλικίωση της Κέιτι Πράις, παρακολουθεί τον κόσμο, υποχρεωτικά πίσω από τα στόρια του παραθύρου της, προκειμένου να μην την δουν ποτέ οι ηλιακές ακτίνες και επιδεινώσουν την ήδη επιβαρυμένη υγεία της. Σε αυτό το αγωνιώδες μεγάλωμα της, πάντοτε στο πλευρό της έχει τον λατρεμένο της πατέρα, που κάνει τα πάντα προκειμένου να μην λείψει το ελάχιστο από την θυγατέρα του, μέσα στην απομόνωση των τεσσάρων τοίχων που περνά την ημέρα της. Οι νύχτες πάντως, που ο ζωοδότης εξαφανίζεται, ανήκουν ολοκληρωτικά στην χαμηλών τόνων και ντροπαλή, ελέω της απουσίας κοινωνικής ζωής, πιτσιρίκα, που αρέσκεται κάτω από το φως του φεγγαριού να γρατζουνάει την κιθάρα της, τραγουδώντας για τους περαστικούς ταξιδιώτες του τοπικού σιδηροδρομικού σταθμού.

Εκεί που θα την συναντήσει μια τέτοια βραδιά, ο μορφονιός του σχολείου (που εκ του μακρόθεν αποφοίτησε και η Κέιτι) Τσάρλι, που δίχως να γνωρίζει το παραμικρό για την ιδιαιτερότητα της κατάστασης της θα την συμπαθήσει αρχικά και σταδιακά θα δείξει ένα ξεχωριστό ερωτικό ενδιαφέρον για εκείνη. Το αντίστροφο άλλωστε από την μεριά της κοπέλας, ίσχυε πάντοτε καθώς για χρόνια πολλά τον παρατηρούσε αόρατη από την σκιά της σκοπιάς της, με τα βέλη του φτερωτού θεού να είναι για τα καλά καρφωμένα στην καρδιά της.

Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφερθώ στο τι συμβαίνει στην πορεία και για το ποια είναι η εξέλιξη του ειδυλλίου ανάμεσα στο έφηβο κοριτσόπουλο και το συνομήλικο της αγόρι, ειδικά από την στιγμή που οι ψυχές τους θα ενωθούν, αλλά η μοίρα θα ορίσει το δικό της διαφορετικό φινάλε γι αυτή την αγάπη δυνατή που θα γεννηθεί με τόσες ελπίδες και όνειρα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μετά το πέρας του ρομάντζου που λαμβάνει χώρα στις παραλιακές περιοχές της αμερικάνικης μεσοδύσης, έψαξα την λίστα των συντελεστών του, υπερ σίγουρος πως ανάμεσα τους θα διέκρινα στην σύνταξη του σεναριακού σπινθήρα το όνομα του πολύ Nicholas Sparks, που δεν έχει αφήσει ούτε μισό χολιγουντιανό έρωτα να ευδοκιμήσει. Έσφαλα, όχι όμως επί της αρχής, αφού το θέμα είναι κομμένο και ραμμένο σε πατρόν φτιαγμένο από τα μέτρα του σχεδιαστή του The Notebook, ορίζοντας ακόμη μια εναλλακτική εκδοχή του απόλυτου φιλμικού προωθητή της zewasoft από το μιλένιουμ και μετά.

Στην πραγματικότητα, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το ασιανό σινεμά, η ταινία αποτελεί ριμέικ του Γιαπωνέζικου από το 2006 φιλμ Taiyo No Uta, που αποτέλεσε μεν σούπερ επιτυχία στην χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, όχι όμως και μακρύτερα της, με συνέπεια το όχι και πολύ γνωστό διεθνώς στόρι να χρησιμοποιήσει εδώ ο σκηνοθέτης Scott Speer, βιντεοκλιπάς με θητεία στο σινεμά σε κάποια επεισόδια του Step Up, για να κτίσει το δικό του δραματάκι με στόχο την συγκίνηση του τινέιτζερ, μάλλον κοριτσίστικου, κοινού του. Η ταινία δεν θα είχε την παραμικρή διαφοροποίηση στην αφήγηση της, από την προβλέψιμα αναμενόμενη όλων των άλλων, αν στο τραπέζι δεν έπεφταν νότες και μελωδίες βγαλμένες από την έμπνευση της ταλαντούχας ανάγκα νυχτόβιας ασθενούς, που ορίζουν και τις πιο όμορφες στιγμές ενός ρηχού κι επίπεδου έργου, ως εμβόλιμα ρυθμικά σκετσάκια που ταράζουν το ολοένα και βυθιζόμενο στην στενοχώρια σκηνικό.

Δεν περιμένει φυσικά κανείς από ένα φιλμ σαν το όχι απαιτητικό Midnight Sun κάτι το ξεχωριστό για να αναφερθεί στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, που όμως για διαφορετικούς λόγους ο καθένας εκ της βασικής δυάδας χρήζει μνείας. Αρχικά η μικρούλα των μόλις 21 Μαΐων Bella Thorne, σε μόστρα κατά δυο δεκαετίες νεαρότερης κοκκινομάλλας Chastain, δεν είναι κακή, αντιθέτως φορά πάνω της την (αβανταδόρικη) ζακετούλα της εξασθενημένης νεαράς και την ντύνεται αξιοπρεπώς, φροντίζοντας να επιδείξει και ψήγματα τραγουδιστικών ικανοτήτων, για τις οποίες ήδη έχει πάρει τιμητική διάκριση στο παρελθόν. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ο νεαρός που μας συστήνεται με το μικρό όνομα Patrick, αλλά με το βαρύγδουπο επώνυμο Schwarzenegger, φυσικά και είναι ο μικρός υιός του Arnold, μα που πέρα της ομορφάδας του δεν έχει να επιδείξει κάτι το ξεχωριστό, σε σημείο που χωρίς αυτή την ληξιαρχική προώθηση, μάλλον δεν θα τον ήξερε κανείς. Τα μανινάκια πάντως που θα τιμήσουν το παρόν rom-dram και θα μείνουν ικανοποιημένα από όσα περιγράφει, είναι απόλυτα σίγουρο πως θα τα συγκινήσει!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Οι λέξεις αλλάζουν τα πάντα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το μίσος είναι δύσκολα διαχειρίσιμο

Ο Ziad Doueiri γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1963 στη Βηρυτό του Λιβάνου. Βίωσε τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα του μεγαλώνοντας και τελικά έφυγε για τις ΗΠΑ στα 20 του χρόνια για να σπουδάσει. Εντέλει αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο με πτυχίο κινηματογράφου κι άρχισε να εργάζεται στο Λος Άντζελες. Άρχισε να δημιουργεί θόρυβο γύρω από το όνομά του δουλεύοντας ως βοηθός σκηνοθέτη και χειριστής κάμερας στις ταινίες του Quentin Tarantino «Reservoir Dogs», «Pulp Fiction» και «Jackie Brown». Το 1998 γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «West Beyrouth», η οποία έλαβε μέρος στο φεστιβάλ των Καννών, στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Ακολούθησε η ταινία «Όλα για τη Λίλα» (Lila dit ça, 2004). Τη μεγάλη του επίδοση την έπιασε στην τρίτη του ταινία. Τίτλος της: «Η επίθεση» (The Attack, 2012).

Η προσβολή (L'insulte) είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του. Έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας και έφτασε στην τελική πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, όντας η πρώτη επίσημη υποψηφιότητα του Λιβάνου όλων των εποχών!

Η υπόθεση: Στη σημερινή Βηρυτό, μια προσβολή που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, οδηγεί τον Τόνι, έναν Χριστιανό Λιβανέζο, και τον Γιάσερ, έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα, να λύσουν τις διαφορές τους στο δικαστήριο. Η δίκη διχάζει την κοινωνία του Λιβάνου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βάζουν φωτιά στην ήδη τεταμένη κατάσταση, και παλιές πληγές βγαίνουν στο προσκήνιο, όπως και τραυματικές αποκαλύψεις. Ο Τόνι και ο Γιάσερ καλούνται να επανεξετάσουν τις ζωές τους και τις προκαταλήψεις τους.

Η άποψή μας: Γεννιέσαι. Είσαι το αποτέλεσμα μιας εντελώς τυχαίας συμπαντικής συνωμοσίας. Προκύπτεις εσύ ως μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο. Προκύπτεις εσύ καθώς το συγκεκριμένο σπερματοζωάριο κατόρθωσε να διαπεράσει και εντέλει να εισέλθει στο συγκεκριμένο ωάριο. Είσαι το «προϊόν» της ερωτικής συνεύρεσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Όσο είσαι στην κοιλιά της μητέρας σου τρέφεσαι από το αίμα της. Λογικά, βιώνεις ότι βιώνει. Λογικά, αισθάνεσαι ότι αισθάνεται. Αν είναι χαρούμενη είσαι κι εσύ χαρούμενο. Αν είναι λυπημένη είσαι κι εσύ λυπημένο. Αν είναι αγχωμένη είσαι κι εσύ αγχωμένη. Αν όλα πάνε καλά με την εγκυμοσύνη έρχεται η ώρα της γέννησης. Από την ασφάλεια της μήτρας βγαίνεις στην ανασφάλεια ενός τεράστιου, αφιλόξενου, εχθρικού κόσμου. Είσαι απροστάτευτο. Δεν θα κατόρθωνες να επιβιώσεις αν ήσουν μόνο σου. Ευτυχώς, υπάρχουν οι γονείς σου. Υπάρχει κατά κύριο λόγο η μητέρα σου να σε φροντίζει, να σε προσέχει, να σε ταΐζει, να σε νανουρίζει, να σου χαμογελάει, να σου μιλάει, να σε αγαπάει. Και ο πατέρας σου, σε δεύτερο ρόλο.

Ακούς λέξεις. Και ο εγκέφαλός σου διαμορφώνεται. Ακούς λέξεις. Και η σκέψη σου αναπτύσσεται. Ακούς λέξεις. Και μπορείς να ονοματίζεις πράγματα. «Παππού, πάμε άτα». «Μπάλα». «Μαμ». «Κακά». Τέτοια. Μεγαλώνεις. Κοινωνικοποιείσαι. Ο μικρός πυρήνας της οικογένειάς σου μεγαλώνει. Γνωρίζεις κι άλλους ανθρώπους. Πηγαίνεις σχολείο. Πηγαίνεις γυμναστήριο. Πηγαίνεις σε δραστηριότητες. Κάνεις φίλους. Μιλάς. Σου μιλάνε. Διαμορφώνεσαι. Αρχίζεις να αποκτάς ταυτότητα. Είσαι Έλληνας από τη Θεσσαλονίκη, ποντιακής καταγωγής, όχι πλούσιος και ζεις στη Φρανκφούρτη, με μετανάστες γονείς. Είσαι Λιβανέζος από τη Βηρυτό, Χριστιανός, δεξιός, μηχανικός αυτοκινήτων. Είσαι Παλαιστίνιος από τη Γάζα, μουσουλμάνος, αριστερός, ξεριζωμένος από την πατρίδα σου, εργοδηγός. Κουβαλάς αυτά που σου έμαθαν οι γονείς σου. Κουβαλάς αυτά που σου έμαθαν οι δάσκαλοί σου. Κουβαλάς αυτά που σου έμαθαν οι φίλοι σου, οι εραστές σου, οι πνευματικοί και θρησκευτικοί ταγοί σου.

Είσαι μια διαμορφωμένη προσωπικότητα. Έχεις συγκεκριμένα βιώματα. Κουβαλάς όμως και τα βιώματα της φυλής σου, των γονέων σου, των συμπατριωτών σου. Έχεις μάθει να ονοματίζεις πως αυτοί είναι οι φίλοι σου και αυτοί οι εχθροί σου. Ίσως να μην έχεις βιώσει ασχήμιες κι όλα να είναι θεωρητικά για σένα. Ίσως να έχεις νιώσει την αδικία στο πετσί σου και τα πράγματα να είναι πιο πρακτικά. Έχεις μάθει να μισείς. Και ξέρεις, το ξέρεις καλά, πως οι λέξεις μπορούν να πληγώσουν. Οι λέξεις μπορούν να σε κάνουν να φουντώσεις, να χάσεις τον έλεγχο, να εκραγείς, να κινητοποιηθείς, να βιαιοπραγήσεις. Πώς το έλεγαν οι Violent Femmes στο «Add it up»: Words to memorize, words hypnotize, Words make my mouth exercise, Words all failed the magic prize, Nothing I can say when I'm in your thighs... Άσχετο λέτε;

Μπορεί να είναι κι έτσι. Οι λέξεις. Οι λέξεις. Οι λέξεις. Μπορούν να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι σου. Μπορούν να σε κάνουν να ονειρευτείς. Μπορούν να σε κάνουν να γελάσεις. Μπορούν, όμως, να σε προσβάλλουν. Να προσβάλλουν για το σώμα σου. Να σε προσβάλλουν για το φύλο σου. Να σε προσβάλλουν για την εξυπνάδα σου. Να σε προσβάλλουν για τον τρόπο που ντύνεσαι. Να σε προσβάλλουν για την οικονομική σου κατάσταση. Να σε προσβάλλουν για την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζεις. Η προσβολή προκύπτει όταν λέξεις εκστομιστούν. Και η προσβολή είναι κάτι που δύσκολα αντιμετωπίζεται. Και η προσβολή συνήθως ξεκινάει από κάτι μικρό και μπορεί να οδηγήσει σε κάτι που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο...

Η Βηρυτός είναι υπό ανακατασκευή. Ο Γιάσερ είναι εργοδηγός στα όρια της παρανομίας (κανονικά, δεν θα έπρεπε να τον προσλάβει το αφεντικό του). Είναι δουλευταράς, τίμιος, καλός σε αυτό που κάνει. Είναι και Παλαιστίνιος. Και μουσουλμάνος. Καθώς βρίσκεται σε επιθεώρηση των έργων βελτίωσης, δέχεται τα νερά από το μπαλκόνι του Τόνι, ο οποίος ποτίζει τα λουλούδια του. Η υδρορροή του είναι μεγάλη, παράνομη, εξ ου και το κατάβρεγμα. Ο Γιάσερ λέει πως μπορεί να διορθώσει την κατάσταση. Ο Τόνι αρνείται. Ο Τόνι έχει συνεργείο αυτοκινήτων. Είναι Λιβανέζος, χριστιανός και δεξιός. Είναι επίσης πολύ καλός στη δουλειά του. Ο Γιάσερ διορθώνει την υδρορροή χωρίς τη συναίνεση του Τόνι. Ο Τόνι όταν το αντιλαμβάνεται, την κάνει κομμάτια. Ο Γιάσερ τον βρίζει. Ο Τόνι ζητάει από το αφεντικό του Γιάσερ να πάει να του ζητήσει συγγνώμη. Ο Γιάσερ δυσκολεύεται, αλλά πηγαίνει. Ο Τόνι τον προσβάλλει. Ο Γιάσερ τον χτυπάει. Η κόντρα τους φτάνει στα δικαστήρια. Κάτι ελάχιστο και προσωπικό οδηγεί μια ολόκληρη χώρα στο να διχαστεί...

Αυτό που πολύ έξυπνα πετυχαίνει ο σκηνοθέτης είναι να φτιάξει μια κοινωνικοπολιτική ταινία, που μιλάει για την πραγματικότητα στη χώρα του, χωρίς να αποκλείει το παγκόσμιο κοινό από τη θέασή της. Κι αυτό επειδή στη θέση των δύο συγκεκριμένων ανδρών θα μπορούσαν να βρίσκονται άλλα δίδυμα, με δυνατότητα του κοινού να ταυτιστεί. Μπορεί να ήταν ένας Παοκτσής κι ένας Αρειανός, ένας σκυλάς με έναν έντεχνο, ένας καπνιστής με έναν αντικαπνιστή, ένας που του αρέσει το βουνό με έναν που του αρέσει η θάλασσα, ένας που του αρέσουν οι κουραμπιέδες με έναν που του αρέσουν τα μελομακάρονα κτλ κτλ. Τον Doueiri τον ενδιαφέρει η αντιπαράθεση, Τα γενεσιουργά της αίτια. Το γεγονός ότι κανείς δεν έχει απόλυτο δίκιο και κανείς δεν είναι κάτοχος της μίας και μοναδικής αλήθειας. Το ότι καμιά φορά αφορμή ψάχνουμε για να ξεσπάσουμε. Πως τα πράγματα δεν είναι άσπρο και μαύρο.

Πως εγωισμός, περηφάνια, στερεότυπα για το τι είναι άνδρας, μας οδηγούν σε ατραπούς παράδοξες όπου δεν σκεφτόμαστε με τη λογική αλλά πορευόμαστε με βάση το θυμικό. Αν κάποιος από τους θεατές ενδιαφέρεται και για το κάτι παραπάνω, μαθαίνει και δυο πράγματα παραπάνω για την ιδιότυπη κατάσταση που ίσχυε στον Λίβανο. Για τον Bashir Gemayel, πολιτικό του Λιβάνου, δεξιού, χριστιανού, που αν και Άραβας ήταν πιο κοντά στις θέσεις του Ισραήλ, μιας που ήθελε να φύγουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες από τη χώρα του – εδώ καλό θα έκανε μια θέαση της ταινιάρας «Βαλς με τον Μπασίρ». Αλλά, το είπαμε και πιο πάνω, δεν είναι απαραίτητη η γνώση της πολιτικής και ιστορικής κατάστασης στο Λίβανο τα τελευταία 50 χρόνια για να «καταλάβει» κάποιος την ταινία.

Από κάποιο σημείο και μετά η ταινία μετατρέπεται σε ένα κανονικό δικαστικό δράμα. Δεν λείπουν οι υπερβολές, ιδίως σε ότι αφορά το πως τα media παρουσιάζουν την κατάσταση, πως τη διογκώνουν, πως πάνε να πιάσουν λαβράκι. Δεν λείπει ο διδακτισμός. Δεν λείπουν οι ευκολίες. Δεν λείπουν τα στερεότυπα: διάολε, εξαιτίας των στερεοτύπων πλακώνονται οι δύο τύποι! Οι άντρες οι τσαμπουκάδες, όταν οι γυναίκες τους κρατούν πιο χαμηλό προφίλ, θέλουν να δώσουν τόπο στην οργή, δεν θέλουν να ξεφύγουν τα πράγματα. Δεν λείπει η ευκολία των δικαστικών δραμάτων. Ο σκηνοθέτης όμως κατορθώνει να τη σκαπουλάρει. Και βγάζει το αποτέλεσμα ισοπαλία. Σωστά; Λάθος; Εσύ αποφασίζεις. Ο θεατής. Ανάλογα με τα πιστεύω σου. Ανάλογα με την ανατροφή σου. Ανάλογα με τα βιώματά σου. Ανάλογα με την παιδεία σου. Εσύ τι έκανες την τελευταία φορά που σε πρόσβαλαν; Πώς αντέδρασες; Ποιον έχεις προσβάλει επίσης τελευταία; Γιατί; Το μετάνιωσες;

Μια χαρά ταινία, που λειτουργεί ποικιλοτρόπως και σε διαφορετικά επίπεδα. Το λες και επίτευγμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Απριλίου 2018 από την Seven Films!

Το Λονδίνο κινδυνεύει!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η τρομοκρατία δεν θα... περάσει!

Αυτή είναι η 22η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 10 Φεβρουαρίου του 1941 Βρετανός Michael David Apted. Ο 77χρονος δημιουργός έχει ασχοληθεί πάρα πολύ τόσο με την τηλεόραση όσο και με το ντοκιμαντέρ. Η καριέρα του στις ταινίες μυθοπλασίας ξεκίνησε το 1972 με το φιλμ «The Triple Echo». Δραστηριοποιήθηκε περισσότερο στις περιπέτειες και τα κατασκοπικά φιλμ. Ως καλύτερες ταινίες της καριέρας του κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι οι εξής: «Η κόρη του ανθρακωρύχου» (Coal Miner's Daughter, 1980), «12 μέρες μυστηρίου» (Agatha, 1979), «Έγκλημα στο Γκόρκι Παρκ» (Gorky Park, 1983), «Γορίλες στην ομίχλη» (Gorillas in the Mist, 1988) και «Nell» (1994). Το 1999 γύρισε και μια ταινία της σειράς Τζέιμς Μποντ και συγκεκριμένα το «Ο κόσμος δεν είναι αρκετός» (The World Is Not Enough).

Το σενάριο της ταινίας είχε βρεθεί το 2008 στη «Μαύρη Λίστα», τη λίστα δηλαδή των πιο αγαπημένων σεναρίων της χρονιάς που δεν είχαν γίνει ταινία! Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 10 χρόνια για να μετατραπεί το σενάριο σε ταινία, με αρκετές αλλαγές εννοείται.

Η υπόθεση: Η Άλις, πρώην πράκτορας της CIA, ζει μια σχεδόν φυσιολογική ζωή στο Λονδίνο. Αποχώρησε από την Υπηρεσία μετά από ανάκριση τζιχαντιστή κρατουμένου, ο οποίος δεν «έσπασε» εγκαίρως, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να χάσουν την ζωή τους σε τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι. Η Άλις κουβαλάει τις τύψεις της και προσπαθεί να ξεχάσει. Όταν η CIA συλλαμβάνει κάποιον που έχει άμεσες πληροφορίες για επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο, η Άλις καλείται να τον ανακρίνει, καθώς θεωρείται η καταλληλότερη για τη δουλειά. Η Άλις δέχεται, καθώς έτσι πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να εξιλεωθεί.

Η ανάκριση πηγαίνει εξαιρετικά, ο ύποπτος είναι έτοιμος να «σπάσει». Όμως, ένα τηλεφώνημα κάνει την Άλις να ψυλλιαστεί πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται. Της την έχουν στημένη! Η Άλις έχει λίγο χρόνο στη διάθεσή της για να καταλάβει ποιοι είναι φίλοι της και ποιοι εχθροί της. Με τις μυστικές υπηρεσίες τόσο της Αγγλίας όσο και των ΗΠΑ να την θεωρούν ύποπτη, η Άλις θα πρέπει με κίνδυνο της ζωής της να βρει τους συνωμότες και να αποτρέψει μια φονική βιολογική επίθεση στην πόλη.

Η άποψή μας: Ρε γαμώτο, τι να γράψω για αυτήν την ταινία; Μια περιπέτεια με πράκτορες που πολύ θα ήθελε να μοιάζει σε λογική εκείνη των ταινιών με ήρωα τον Τζέισον Μπορν, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ευχάριστο, δεν λέω, να έχουμε γυναίκα ηρωίδα αλλά τι να το κάνεις; Δεν φτάνει. Πχ, το «Atomic Blonde» γαμούσε κι έδερνε! Ήταν πιο ταινία. Ήταν πιο ενδιαφέρον. Ήταν πιο φαν. Τούτο εδώ έχει δεκάδες προβλήματα. Το μπάτζετ που δόθηκε στον Apted δεν ήταν αρκετό κι αυτό φαίνεται. Ο ίδιος σκηνοθετεί ρουτινιέρικα: κάνει τη δουλειά αλλά δεν δίνει κάποιον αέρα, μια διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων, δεν επιστρατεύει ένα ιδιαίτερο στυλ έστω. Έχει ανέβει τόσο πολύ ο πήχης των τηλεοπτικών σειρών που για να είναι ελκυστική μια ταινία θα πρέπει να κάνει πολλά πράγματα παραπάνω. Ε, ούτε τα τηλεοπτικά αντίστοιχα δεν κατορθώνει να προσπεράσει ο Apted.

Και αναφέρω τον Apted γιατί είναι ο μόνος που θα μπορούσε να σώσει το καράβι από το να βυθιστεί αύτανδρο. Δεν κάνει όμως τίποτε αποδεχόμενος τη μοίρα τόσο τη δική του όσο και της ταινίας. Το σενάριο επιλέγει να κερδίσει το ενδιαφέρον του θεατή με το να βγάζει μονίμως άσους από το μανίκι: οι ανατροπές πάνε σύννεφο και κανείς (;) δεν είναι αυτό που φαίνεται. Κι εδώ όμως το όλον γίνεται με τρόπο που ο θεατής... βαριέται! Βρε εξωγήινος να ήταν ο κακός δεν θα παραξενευόμασταν! Κλασικά, ο κακός είναι κάποιος που αγαπάει τόσο την πατρίδα του που δεν κωλώνει να οδηγήσει στο θάνατο αθώους πολίτες προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Τι να πεις... Τι μένει; Οι ηθοποιοί.

Να πω πως τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε η Toni Collette. Με κοντό βαμμένο γκρίζο μαλλί αγορέ, κάποια στιγμή παίρνει ένα πολυβόλο στα χέρια της και του δίνει και καταλαβαίνει! Μια χαρά. Την Rapace δεν την πάω – κάτι με χαλάει στο πρόσωπό της – αλλά δεν είναι κακή ως ερμηνεία. Κακή ερμηνεία δίνει ο Orlando Bloom – να τα λέμε αυτά. Και τα δύο βαριά ονόματα του καστ, εκείνα των Michael Douglas και John Malkovich, δείχνουν πως έπαιξαν στην ταινία απλά και μόνο για την αμοιβή. Ερμηνείες σε αυτόματο πιλότο. Δεν είναι κακή ταινία, να φρικάρεις, να τρελαίνεσαι, να λες «πώς τη γύρισαν αυτήν την παπαριά». Όχι, είναι κάτι ενδεχομένως χειρότερο: είναι μια αδιάφορη ταινία, που αν πας να τη δεις δεν θα φύγεις στη μέση, κι ας ξέρεις τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο. Και μετά τους τίτλους τέλους θα έχει ήδη διαγραφεί από τη μνήμη σου.

Τίποτε αξιομνημόνευτο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!