Movies Ltd

«Ο ουτοπιστής, φίλε, είναι ο απόλυτος υλιστής»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ζωγραφίζοντας το μέλλον...

Ο Κυριάκος Κατζουράκης εννήθηκε στην Αθήνα το 1944. Στα έξι του χρόνια έμεινε ορφανός από μητέρα και επειδή ο πατέρας του διωκόταν πολιτικά, εισήχθη σε ορφανοτροφείο. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Μόραλη και σκηνογραφία στο εργαστήριο του Βασιλειάδη. Συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο στη St Martin's School of Art και στο Croydon School of Art όπου σπούδασε χαρακτική και μεταξοτυπία. Έχει σκηνογραφική διάταξη και έντονες επιρροές από τις μορφές του Τσαρούχη και το κιαροσκούρο του Καραβάτζο. Εχει κάνει πολλές εκθέσεις ζωγραφικής, ατομικές και ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2005 είναι καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το 1972 έκανε τα σκηνικά της ταινίας «Το προξενιό της Αννας» του Παντελή Βούλγαρη και σχεδίασε τα κοστούμια της θεατρικής παράστασης του έργου «Μέρες του '36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το 1976 παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο London Film School. Το 1995 ιδρύει την «Ομάδα Τέχνης» η οποία έχει στόχο να συνδέσει τη ζωγραφική με τις άλλες τέχνες: το θέατρο, τη μουσική, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Το 2003 κάνει την πρώτη του εικαστική ταινία, «Ο δρόμος προς τη Δύση», η οποία κερδίζει το α’ κρατικό Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ, καθώς και το διεθνές βραβείο κριτικών FIPRESCI. Η ταινία ταξιδεύει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, ενώ η ταινία του «Γλυκιά μνήμη», το 2005, συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Το 2009 γυρίζει την ταινία «Μικρές εξεγέρσεις». Το «Ussak» είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του και η τέταρτη συνολικά μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί.

Η υπόθεση: Σε μια χώρα που πάσχει, κάπου στο μέλλον, πρόσωπα βυθισμένα σε απάθεια και ψευδαισθήσεις, μέσα από συναντήσεις και άγριες συγκρούσεις, αφυπνίζονται και διεκδικούν μιαν άλλη ζωή. Είναι ένα δυστοπικό μέλλον όπου κυριαρχούν μελανοχίτωνες, ξένοι επενδυτές και δημοσιογράφοι προσκολλούμενοι της εξουσίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται ετερόκλητοι άνθρωποι. Μια πρώην περφόρμερ του δρόμου που δουλεύει στη γκαρνταρόμπα ενός σκυλάδικου, ένα οκτάχρονο κορίτσι που περιφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους, μια ομάδα περιθωριακών ατόμων που προσπαθούν να αντισταθούν, ένας ντραγκ/σόουμαν, ένας θρυλικός πιανίστας, ο εκπρόσωπος μια ακαθόριστης, σκοτεινής εξουσίας, αγρότες που προσπαθούν να προστατέψουν τα χωράφια τους από τους μεταλλαγμένους σπόρους και πολλοί άλλοι ακόμα. Μικροί θύλακες αντίστασης, αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους, διαμορφώνοντας τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και, το σημαντικότερο, τα δικά τους ιδανικά, δίνοντας τις δικές τους μάχες. Μπορεί κανείς μέσα σε ακραίες συνθήκες να διεκδικήσει μια ολοκληρωμένη ζωή και όχι μόνο την επιβίωσή του; Μήπως αυτό είναι ουτοπία; Και τι σημαίνει ουτοπία;

Η άποψή μας: Οινομαγειρείον «Ο Bresson». Τσιτάτα του Μπακούνιν. Στίχοι του Νίκου Καρούζου και του Λευτέρη Πούλιου. Το δελτίο τύπου λέει: «Ο Κυριάκος Κατζουράκης έχει ζωγραφίσει όλες τις σκηνές του ''USSAK'', φτιάχνοντας ένα ιδιόμορφο storyboard, το οποίο στέκεται σαν ολοκληρωμένο έργο. Το "ζωγράφισμα" της ταινίας δεν εμποδίζει την φαντασία των συντελεστών, αντίθετα τροφοδοτεί τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ τους». Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά. Ταινία δεν βλέπουμε όμως. Ένα ολοκληρωμένο έργο με ειρμό δεν κατορθώνει να παρακολουθήσει ο θεατής. Κατακερματισμένη αφήγηση, σκηνοθετική ένδεια, μεγαλοστομίες και προσπάθεια να ειπωθεί το προφανές με στόμφο και μπόλικο διδακτισμό. Κρίμα. Γιατί ιδέες υπάρχουν. Γιατί δυνατότητες υπήρχαν. Γιατί η σπίθα είναι εκεί. Ποτέ όμως δεν γίνεται πυρκαγιά.

«Είναι κάβλα το χρέος». Ok, όχι μόνο το καταλάβαμε, το βιώνουμε και καθημερινά. Και ναι, η μελλοντική δυστοπία δεν είναι παρά η Ελλάδα του σήμερα! Γιατί αυτή η κακοποίηση της κινηματογραφικής γλώσσας; Γιατί αυτή η μη εκμετάλλευση σπουδαίων υποκριτικών εργαλείων, όπως (ιδίως) η Κάτια Γέρου, που δίνει όλο της το είναι σε έναν ρόλο που φλερτάρει με τον υποκριτικό θάνατο; Γιατί πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι παρακολουθούμε μια πολύ προχώ κινηματογραφημένη παράσταση ενός «Θεάτρου της Δευτέρας» (για όσους είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να θυμούνται τη συγκεκριμένη, πολύ ενδιαφέρουσα, τηλεοπτική εκπομπή); Γιατί να περνάει ντούκου η πολύ καλή μουσική που έχει γράψει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος; Νομίζουμε πως ο σκηνοθέτης θα κερδίσει πολλά αν στραφεί στην απλότητα και στην καθαρότητα των σκέψεων, εγκαταλείποντας το γκροτέσκο.

Η αλήθεια είναι πως οι ταινίες του είναι χαρακτηριστικές και μοιάζουν η μία με την άλλη, κάνοντας το έργο του αναγνωρίσιμο. Μόνο που αυτού του είδους το αναγνωρίσιμο δεν είναι το ζητούμενο. Ελπίζουμε στην επόμενη ταινία του τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Πάντως, να... αναγνωρίσουμε το πάθος τόσο του δημιουργού όσο και της πρωταγωνίστριας να γυριστεί η ταινία, με κάθε κόστος. Επί τέσσερα χρόνια γραφόταν το σενάριο ενώ χρήματα μαζεύτηκαν μέσω indiegogo! Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, δεν τους δικαιώνει... Θέλει κότσια η αλληγορία, θέλει θυσίες, θέλει γνώση. Δεν αρκεί μόνον η καλή θέληση... Και υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος: αυτή είναι μια ταινία που θα μπορούσε να είναι καλή, αλλά δεν πρόκειται να τη δει το μεγάλο κοινό.

Το μεγάλο κοινό θα προτιμήσει, δυστυχώς, τον «Καζαντζάκη» του Σμαραγδή. Όμως, υπάρχει δυνατότητα να γυριστούν στη χώρα μας ταινίες που να μην είναι ο «Καζαντζάκης» και να αφορούν το κοινό. Το απέδειξε ο Βούλγαρης με το «Τελευταίο σημείωμα»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την New Star

«Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Shi-di-ri-di-duy, shi-di-ri-di-da-na...

Γεννημένη στην Ελλάδα το 1977, η Ελίνα Ψύκου σπούδασε κινηματογράφο και κοινωνιολογία στην Αθήνα, και συνέχισε τις σπουδές της στην πολιτιστική ιστορία στο Παρίσι. Η πρώτη της ταινία, «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Forum της Berlinale το 2013, για να πάρει μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς. «Ο γιος της Σοφίας» κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Tribeca Film Festival. Τα μέλη της κριτικής επιτροπής με πρόεδρο τον Willem Dafoe απένειμαν στην ταινία το συγκεκριμένο βραβείο με το εξής σκεπτικό: «Όταν βλέπαμε αυτές τις ταινίες, ψάχναμε για κάτι που να μην έχουμε ξαναδεί. Συμφωνήσαμε ομόφωνα ότι μία ταινία μας προκάλεσε να δούμε με ένα νέο τρόπο και γοητευτήκαμε από τον αναπάντεχο ανθρωπισμό των δύσκολων χαρακτήρων της. Η σκηνοθεσία ήταν σίγουρη και το ύφος της μοναδικό και αναμένουμε με ενδιαφέρον και την επόμενη ταινία της Ελίνας Ψύκου. Το Βραβείο για την Καλύτερη Ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού απονέμεται στην ταινία ''Ο γιος της Σοφίας''».

Στη συνέχεια η ταινία προβλήθηκε ανάμεσα σε άλλα στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας CICAE από τη Διεθνή Ένωση Καλλιτεχνικών Αιθουσών, στο Φεστιβάλ Eurasian Bridges στη Γιάλτα όπου απέσπασε το Grand Prix της διοργάνωσης, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, της Τζεοντζού στη Νότια Κορέα, αλλά και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ της Στοκχόλμης, του Βανκούβερ και της Γκιχόν. Στην Ελλάδα, η ταινία έκανε την εγχώρια πρεμιέρα της λαμβάνοντας μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση: Ο Μίσα είναι ένα 11χρονο αγόρι από τη Ρωσία. Δέκα χρόνια μετά τη βάπτισή του, δύο χρόνια από τότε που αποχωρίστηκε από τη μητέρα του, Σοφία, κι αφού έχει βιώσει το θάνατο του πατέρα του, ο Μίσα θα ξανασυναντηθεί με τον μοναδικό γεννήτορά του στην Αθήνα, τον Αύγουστο του 2004, λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες αφότου η Ρουσλάνα κέρδισε τον Σάκη Ρουβά (ο οποίος όμως πήγε εξαιρετικά καλά) και την Γιουροβίζιον με το τραγούδι της «Wild Dances» και σκάρτα δυο μήνες αφότου η Εθνική Ποδοσφαίρου της Ελλάδας κατέκτησε το Euro στην Πορτογαλία!

Ο Μίσα αλλιώς τα περίμενε τα πράγματα κι αλλιώς τα βρίσκει. Η μητέρα του εργάζεται το πρωί σε μια βιοτεχνία κατασκευής λούτρινων παιχνιδιών και το βράδυ δουλεύει ως οικιακή βοηθός για τον κύριο Νίκο, στο σπίτι του οποίου και διαμένει. Ο κύριος Νίκος είναι ένας συντηρητικός γηραιός κύριος, τηλεοπτικός αστέρας κατά την περίοδο της χούντας, οπότε και είχε παιδική εκπομπή και νυν συνταξιούχος, που συμμετέχει ως κομπάρσος σε ταινίες και τηλεοπτικά πρότζεκτ. Ο Μίσα δεν βλέπει με καλό μάτι τη σχέση της μητέρας του με τον κύριο Νίκο, που είναι διαφορετική από αυτήν που του λέει η μάνα του. Ασφυκτιά. Και θέλει να ξεφύγει. Τόσο στην κυριολεξία όσο και μέσω της φαντασίας του...

Η άποψή μας: Ελάχιστοι είναι οι θρίαμβοι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας – και όλοι είναι συνυφασμένοι με ένα αθλητικό γεγονός: κερδίσαμε το Ευρωμπάσκετ το 1987, κερδίσαμε το Euro το 2004, διοργανώσαμε (με επιτυχία, λέει...) τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Για καλλιτεχνικούς θριάμβους κανείς δεν δίνει σημασία. Ποιος βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το γεγονός ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1998 για το «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» ή για το γεγονός ότι ο Γιώργος Λάνθιμος έφτασε μια ανάσα για να κερδίσει το ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2011 για τον «Κυνόδοντα»; Αυτοί οι θρίαμβοι λοιπόν αποτελούν καλή αφορμή για τους σκηνοθέτες μας να γυρίσουν ταινίες, έχοντάς τους ως σημαίνοντα και σημαινόμενα.

Ο Γραμματικός έκανε τους αριστουργηματικούς «Απόντες» με το Ευρωμπάσκετ στο background, ο Μπουλμέτης το πάει ακόμα πιο μακριά, βαφτίζοντας την επόμενη ταινία του «1968», περιγράφοντας τις ιστορίες του με φόντο τον θρίαμβο της μπασκετικής ΑΕΚ εκείνης της χρονιάς στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Η Ψύκου διαλέγει την Ολυμπιάδα. Και κατά μία έννοια η ταινία της συγγενεύει με εκείνη της Εξάρχου και το «Park» της. Ευτυχώς, δεν είναι τόσο... αντιπαθητική ταινία. Δυστυχώς, φαίνεται να έχει γυριστεί έχοντας υπόψιν της την ίδια λογική: με γνώμονα το κοινό των φεστιβάλ και το κοινό χωρών του εξωτερικού. Σίγουρα πάντως, όχι με γνώμονα το ελληνικό κοινό...

Αν κάτι εντυπωσιάζει στην Ψύκου, αυτό είναι η αυτοπεποίθησή της. Η σιγουριά της ως δημιουργού. Η επιμονή της να φέρει εις πέρας την αποστολή της, ακόμα κι αν τα εμπόδια τα θέτει η ίδια στον εαυτό της με το σενάριό της! Η σύλληψη της αρχικής ιδέας είναι απλά σπουδαία. Το 2004 είναι η τελευταία χρονιά όπου οι Έλληνες ζούσαμε ο καθένας το δικό του παραμύθι μέσα στην ευμάρεια και τη... φούσκα της καλοπέρασης, που ακολούθως θα έσκαγε βιαίως. Μέχρι και Ολυμπιακούς θα διοργανώναμε εκεί όπου γεννήθηκαν! Σπουδαίο σλόγκαν. Φιλοξενήσαμε αθλητές και παράγοντες από όλο τον κόσμο. Κι άρχισε να «φουσκώνει» το θέμα των μεταναστών. Σ' αυτό το πλαίσιο η δημιουργός μας συστήνει τους τρεις (συν έναν) βασικούς πρωταγωνιστές της.

Ο πιτσιρίκος Μίσα έρχεται στην Ελλάδα από τη Ρωσία κουβαλώντας το αρκουδάκι, τον... Μίσα (ή... Μιχαήλ, όπως τονίζει ο κύριος Νίκος), τη μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων του 1980, που έγιναν στη Μόσχα, τότε που υπήρχε ακόμα ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών). Θέλει τη μαμά του. Τη θέλει μόνο για εκείνον. Μπαίνει σε ένα σπίτι, σε μια πόλη, σε μια χώρα, όπου όλα είναι ξένα για εκείνον. Ένα σπίτι φορτωμένο με σύμβολα που δεν τον αφορούν, μια πόλη γεμάτη αρχαία που δεν τον αγγίζουν, μια χώρα στην οποία δεν νιώθει άνετα ως φιλοξενούμενος. Κι έναν γηραιό τύπο, που θέλει να γίνει πατέρας του! Με το ζόρι! Που προσπαθεί να του μάθει ελληνικά... στα ελληνικά! Που ακούει παραμύθια σε ένα παλιό κασετόφωνο, ηχογραφημένα με τη φωνή του. Όσο ο μικρός ζει έναν εφιάλτη, ο κύριος Νίκος ζει το δικό του παραμύθι! Και στη μέση, η Σοφία. Η γυναίκα που και οι δύο διεκδικούν. Η γυναίκα που ο Μίσα εκμεταλλεύεται συναισθηματικά και ο κύριος Νίκος εκμεταλλεύεται ερωτικά και οικονομικά! Η μητέρα, που είναι απούσα. Η μητέρα, που παντρεύτηκε τον κύριο Νίκο για να δώσει ένα σπιτικό στον Μίσα. Η μητέρα, που ψάχνει ο Μίσα τα βράδια μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του σπιτιού, βρίσκοντας κλειδωμένη την πόρτα. Και είναι και ο Βίκτωρ, ο Ουκρανός μετανάστης. V for Vendetta; Μπα, V for Victory! Με το νου του δηλαδή. Ο Βίκτωρ είναι ο Μίσα, λίγα χρόνια μετά. Συμβιβασμένος με τη νέα πραγματικότητα, προσαρμοσμένος στη χώρα, πουλάει το κορμί του αλλά όχι τα όνειρά του! Ναι, σε λίγα χρόνια μπορεί εκείνος να χαρίσει χρυσό μετάλλιο στη... χώρα του, όπως οι παλαιστές, οι πυγμάχοι, οι αθλητές πολεμικών τεχνών, οι αρσιβαρίστες από το πρώην ανατολικό μπλοκ...

Μέχρις εδώ, όλα καλά. Είπαμε, η Ψύκου δείχνει και σιγουριά και αυτοπεποίθηση, τόσο μεγάλη ώστε κάνει και ένα inside joke, μια αναφορά στην προηγούμενη ταινία της! Ο Αντώνης Παρασκευάς λοιπόν στην τηλεόραση μιλάει στις ειδήσεις για την εξαφάνιση του μικρού Μίσα. Ok, όποιοι το έπιασαν, το έπιασαν. Και κάνει... μαγικά πράγματα όταν επενδύει στο μαγικό ρεαλισμό: η σκηνή του ονείρου του Μίσα, όπου ο ίδιος ως αρκούδος σκαρφαλώνει σε γιγαντιαία φασολιά, περιτριγυρίζει διαδρόμους και καταλήγει να βρει τη μαμά αρκούδα, κι όλα αυτά υπό τους ήχους του «Wild Dances» σε διασκευή νανουρίσματος, είναι θεϊκή! Όπως επίσης η σκηνή όπου ο Μίσα κατεβαίνει στο υπόγειο (;;;; - από δεύτερο όροφο πολυκατοικίας, με σκάλες, κατευθείαν σε υπόγειο;) του διαμερίσματος, μαζί με τον κύριο Νίκο, και βλέπει όλα αυτά τα props και τα memorabilia από τις εκπομπές που γύριζε ο «Παραμυθάς» στα φόρτε του, είναι εξαιρετική. Αλλά... Έτσι κι αλλιώς φλερτάρει με το γκροτέσκο η δημιουργός, έρχεται όλο αυτό με τα γενέθλια του κύριου Νίκου και το πράγμα ξεφεύγει.

Θέλω να πω, σοφόν το σαφές. Θέλω να πω, καλός ο μαξιμαλισμός, αλλά κάπου γκόσαμε. Θέλω να πω, έτρεμα με την ιδέα ότι στο πλαίσιο του τεχνητού «είμαστε με τους καταπιεσμένους μετανάστες και εναντίον του εθνικόφρονα, παπάρα γέρου» περίμενα πως κάποιο από τα καλόπαιδα, ιδίως ο Βίκτωρ, θα... βίαζε τον ημιπαράλυτο παππού. Όπως ακριβώς από τη σκηνή του φόνου και μετά στον «Παρασκευά» χάνει το παιχνίδι, έτσι κι εδώ την παθαίνει με τον ίδιο τρόπο! Κρίμα. Το θετικό είναι πως ταλέντο υπάρχει.

Την επόμενη φορά λοιπόν, ας υπάρχει και ολοκληρωμένο σενάριο, που δεν θα αδιαφορεί για το ελληνικό κοινό. Σ' αυτό δεν πρέπει να απευθύνονται οι ελληνικές ταινίες κατά κύριο λόγο;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την One From The Heart

Νέα γυναίκα, μόνη, ψάχνει και βρίσκει τον έρωτα – και την ελευθερία της!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα αστέρι γεννιέται!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη του θεάτρου, William Oldroyd. Είναι βασισμένη στη νουβέλα του 19ου αιώνα «Lady Macbeth of Mtsensk» του Nikolai Leskov, που αργότερα μεταφέρθηκε σε όπερα και εννοείται πως με τη σειρά της είναι βασισμένη στο αρχετυπικό δράμα του Shakespeare. Στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν κέρδισε το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI. Το ίδιο έκανε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2016: συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και κέρδισε το βραβείο της FIPRESCI.

Η πρωταγωνίστρια Florence Pugh γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1996 στην Οξφόρδη. Είναι δηλαδή 21 ετών! Πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τους Sir Laurence Olivier, Emilia Clarke και Kit Harington! Αυτή είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει. Η πρώτη της ήταν το «The Falling» (2014), όπου κι έδωσε για πρώτη φορά επαγγελματική οντισιόν. Προσεχώς θα τη δούμε σε μπόλικες ταινίες. Ξεχωρίζουμε: «Outlaw King» του David Mackenzie, «The Commuter» του Jaume Collet-Serra και «Fighting with My Family» του Stephen Merchant.

Η υπόθεση: Κάπου στην Αγγλία, το σωτήριον έτος 1865, η Κάθριν είναι μια νεαρή γυναίκα που παντρεύεται στο πλαίσιο μιας εμπορικής συναλλαγής. Ουσιαστικά, ο πατέρας της την πουλάει στον μεγιστάνα του κάρβουνου, Μπόρις, ο οποίος την παντρεύει με τον γιο του, τον Αλεξάντερ, που έχει τα διπλάσια χρόνια από εκείνη. Ο Μπόρις και ο Αλεξάντερ απαγορεύουν ουσιαστικά στην Κάθριν να βγαίνει έξω από το σπίτι, κι έτσι η νεαρή γυναίκα ζει μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Όταν και οι δύο άρχοντες του σπιτιού φεύγουν από αυτό για δουλειές και λείψουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Κάθριν αρχίζει να ανασαίνει επιτέλους. Κι όχι μόνον αυτό: γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του σταβλίτη της, του Τζέιμς. Οι δυο τους βιώνουν την κατάσταση ως απόλυτη ευτυχία. Όλα τα καλά πράγματα, όμως, έχουν ένα τέλος, σωστά; Χμ, η Κάθριν δεν συμφωνεί. Και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διατηρήσει τα κεκτημένα της...

Η άποψή μας: Γουάου! Να τι συμβαίνει λοιπόν όταν μια ταινία εποχής ξεπερνά τα δεσμά του είδους της και κινηματογραφείται με εντελώς σύγχρονο τρόπο. Είναι μία από αυτές τις ταινίες που σε αρπάζει από το πρώτο λεπτό και δεν σε αφήνει παρά μόνον μετά τους τίτλους τέλους της. Είναι μια από αυτές τις φεμινιστικές ταινίες που δεν σε πρήζουν με την ατζέντα τους καθώς σε ενθουσιάζουν και περνούν αυτά που θέλουν να πουν, εύστοχα και στοχευμένα, χωρίς να γίνονται ενοχλητικά στρατευμένες. Είναι ταινία αισθητικά άψογη, με τρομερό σενάριο και εξαιρετική σκηνοθεσία. Και είναι από τις ταινίες που χωρίς την πρωταγωνίστριά τους δεν θα ήταν το ίδιο σπουδαίες όσο τελικά είναι.

Η Florence Pugh αφήνει τα διαπιστευτήριά της και μας συστήνεται υπενθυμίζοντάς μας σε κάθε πλάνο στο οποίο εμφανίζεται πως θα μας απασχολεί για πάρα πολλά χρόνια με το ταλέντο της! Τι είναι αυτοί οι Βρετανοί βρε παιδί μου! Γεννούν υποκριτικά ταλέντα κάθε χρόνο! Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με το συγκεκριμένο νησί. Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιξε σε αυτήν την ταινία μη έχοντας κλείσει το 20ο έτος της ηλικίας της κι έδωσε ερμηνεία ζωής πραγματικά! Συλλαμβάνει όλα όσα είναι η Κάθριν, που υποδύεται. Μια κοπέλα που δεν φοβάται. Που έχει λίγη περιέργεια για το σεξ κι ας είναι να γίνει αρχικά, να χάσει την παρθενιά της δηλαδή (όπως τουλάχιστον νομίζει...) με έναν άνδρα τον οποίο δεν αγαπά – τον σύζυγό της. Μια κοπέλα που βαριέται απίστευτα! Πρώτη φορά σε ταινία ένιωσα τόσο πολύ το πως βιώνει το αίσθημα της βαρεμάρας ένας κινηματογραφικός ήρωας! Χασμουριέται μέσα στο έντονα μπλε άψογο φόρεμά της, δεν ξέρει πώς να σκοτώσει την ώρα της μέσα στο χρυσό κλουβί της, βαριέται! Και μετά, έρχεται ο έρωτας. Και θαρρείς πως την κάνει να ανθίζει. Η μικρή κοπελίτσα που βαριόταν, γίνεται μια δυναμική γυναίκα που ορίζει τη ζωή της, που απολαμβάνει αυτά που η ζωή της προσφέρει απλόχερα, που γεύεται με απίστευτη όρεξη τον έρωτα. Κι ας κάνει το πρώτο βήμα ο αυθάδης σταυλικός της: του αντιστέκεται αρχικά, γίνεται δική του στη συνέχεια και μετά παίρνει εκείνη το πάνω χέρι! Οδηγεί τις καταστάσεις, παίρνει τις αποφάσεις, είναι ψύχραιμη, υπολογίστρια και δεν δέχεται να υποταγεί ποτέ ξανά στη ζωή της.

Το γεγονός ότι για να διατηρήσει τα κεκτημένα οδηγείται σε ειδεχθείς πράξεις, όχι μόνο μία φορά αλλά πολλές, και οι θεατές συνεχίζουν να είναι μαζί της, να τη συμπαθούν και να την υποστηρίζουν, αποτελεί κατόρθωμα της τρομερής νεαρής ηθοποιού με το εκφραστικότατο πρόσωπο! Κατά μία έννοια, η Κάθριν μοιάζει με τον Κρις του Jonathan Rhys Meyers στο «Match Point» του Woody Allen: έχει εγκληματήσει αλλά οι θεατές δεν θέλουμε να συλληφθεί, να πιαστεί, να τιμωρηθεί! Τρομερή ταινία, γεμάτη εξαιρετικές ερμηνείες (να στοιχίσουμε δίπλα σε εκείνη της πρωταγωνίστριας τόσο την ερμηνεία της υπηρέτριάς της όσο κι εκείνη του σταυλίτη, που τον υποδύεται ο μουσικός Cosmo Jarvis), απολαυστική, υπέροχη, με εντελώς σύγχρονη ματιά για τις διεκδικήσεις μιας δυναμικής γυναίκας σε έναν σωβινιστικό κόσμο. το τέλος, προδομένη από τον εραστή της, θα χρησιμοποιήσει κάθε ένα από τα... δικαιώματα που χρησιμοποιούν οι άνδρες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Και θα πει ψέματα. Και θα μείνει ατιμώρητη. Και μόνη. Μάλλον, όμως, δεν επρόκειτο να βαρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή της...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Strada Films

«Ταξιδεύουμε για νέα εποχή/ με καινούργιους μύθους και ρυθμούς»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ταινία, πάντως, δεν το λες...

Η σκηνοθεσία είναι του Γερμανού Julian Rosefeldt. Ο Rosefeldt γύρισε 13 διαφορετικά βίντεο, διάρκειας 60’ το καθένα, με την Cate Blanchett το 2015 και έως τον Ιανουάριο του 2017 τα κλιπ είχαν τη μορφή της βίντεο-εγκατάστασης και παρουσιάστηκαν στο Australian Centre of the Moving Image, στη Μελβούρνη, γενέθλια πόλη της Blanchett, όπου προβάλλονταν σε λούπα, ταυτόχρονα όλα μαζί.

Τα γυρίσματα του όλου εγχειρήματος διήρκεσαν 12 μέρες. Σε ένα από τα «σκετς», συγκεκριμένα, σε εκείνο όπου η Blanchett υποδύεται μια Αμερικανίδα νοικοκυρά του Νότου, που ετοιμάζεται να σερβίρει φαγητό και αντί για προσευχή απαγγέλλει το «I am for Art…» του Claes Oldenburg, το ένα από τα παιδιά στο τραπέζι είναι το πραγματικό παιδί της και αυτός που υποδύεται τον σύζυγό της είναι στην πραγματικότητα ο σύζυγός της! Τέλος, η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου της Κωνσταντινούπολης!

Η υπόθεση: Το Μανιφέστο αντλεί από τα έργα των Φουτουριστών, των Ντανταϊστών, των καλλιτεχνών του Fluxus, των Σουπρεματιστών, των Καταστασιακών, του Dogma 95 και άλλων καλλιτεχνικών ομάδων. Αντλεί όμως και από τις ονειροπολήσεις μεμονωμένων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, χορευτών και κινηματογραφιστών. Το όλο μοντάρεται, κόβεται, αποσυναρμολογείται και επανασυναρμολογείται ως κολάζ από μανιφέστα, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία σήμερα. Στην παρουσίαση αυτών των κατά μία έννοια «νέων μανιφέστων», παρακολουθούμε την Cate Blanchett ενώ υποδύεται δεκατρία διαφορετικά πρόσωπα - μεταξύ των οποίων μία δασκάλα, μια κουκλοπαίκτρια, μια παρουσιάστρια ειδήσεων, μια εργάτρια σε εργοστάσιο και έναν άστεγο. Και με αυτόν τον τρόπο δίνει μια νέα δραματική ζωή σε αυτές τις διάσημες λέξεις σε απρόσμενα περιβάλλοντα.

Η άποψή μας: Μια αμηχανία τη νιώθεις βλέποντας τη συγκεκριμένη «ταινία». Και βάζουμε τη λέξη «ταινία» σε εισαγωγικά, επειδή δεν μπορούμε να συνδιαλλαγούμε με αυτό το – έστω – έργο τέχνης, με όρους κινηματογραφικούς. Ναι, σε ένα μουσείο όλο αυτό θα μπορούσε να είναι λειτουργικό. Ένας επισκέπτης μπαίνει στο μουσείο, βλέπει τα διαφορετικά installation, κάθεται (φαντάζομαι) λίγα λεπτά μπροστά από το καθένα, περπατάει, σκέφτεται, χαμογελάει, βαριέται, τα παρατάει, κι άντε γεια! Εδώ; Εδώ ο θεατής δεν μπορεί εύκολα (τι λέω; αν δεν είναι εξοικειωμένος, δεν καταλαβαίνει Χριστό!) να εντοπίσει από ποιο καλλιτεχνικό κίνημα προκύπτει η κάθε... περσόνα που υποδύεται η Blancett. Ας πούμε, εγώ (ναι, περιαυτολογώ!) μπόρεσα με σχετική ευκολία να καταλάβω τα σχετικά με το δανέζικο Δόγμα (το σκετς με τη δασκάλα) και με τον ντανταϊσμό (το σκετς με τον επικήδειο). Αν σας πω ότι δεν κατάλαβα πού ήταν κρυμμένος ο κομουνισμός;;;;;

Η Blanchett είναι καταπληκτική, όπως πάντα, αλλά δεν... ερμηνεύει! Απαγγέλλει! Κι αυτό που βλέπει ο θεατής που θα τολμήσει να κόψει εισιτήριο για την ταινία, είναι... κάπως. Αφ' υψηλού, υπεροπτικό, φλύαρο (αναγκαστικά), έχει ενδιαφέρον αλλά απευθύνεται μόνο σε ταγμένους θεατές. Θα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα αν έμπαινε ένα μικρό σουπεράκι που θα μας πληροφορούσε από πού λέγεται τι κατά τη διάρκεια που αυτό λέγεται, κι όχι απλά να μας δίνεται όλη η πληροφορία μαζί στους τίτλους τέλους. Α, μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια για όσους ψάχνονται και μουσικά: την μουσική επένδυση έχει κάνει ο τιτανομέγιστος Nils Frahm. Αν σας λέει κάτι το όνομά του...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Danaos Films

Νέοι φίλοι, νέες επιπλοκές... Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Kurt Voelker («Sweet November»), η ταινία Όλα απ’ την Αρχή (The Bachelors) είναι μια προσπάθεια εξερεύνησης της θλίψης, της μοναξιάς και της απόγνωσης μέσα από τα μάτια δυο ανδρών που έχασαν την σημαντικότερη γυναίκα της ζωής τους, μια ιστορία που με διαφορετικές παραλλαγές και συνθήκες μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι μας. Μετά το θάνατο της συζύγου του, ο Μπιλ Πόντερ και ο 17χρονος γιος του Γουές, μετακομίζουν από την μικρή τους πόλη στην μεγαλούπολη, σε μια προσπάθεια να κάνουν μια νέα αρχή. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να προσαρμοστούν στην νέα τους ζωή, και να βρουν τρόπους να κλείσουν τις πληγές τους, θα γνωρίσουν δυο ξεχωριστές γυναίκες που θα τους βοηθήσουν να αγκαλιάσουν και πάλι την ζωή.

Εξαιρετικά μελετημένο το καστ της ταινίας, από την στιγμή που σε αυτό συμμετέχουν ο έμπειρος και τιμημένος με Όσκαρ ρολίστας J.K. Simmons και η υποψήφια επίσης για Όσκαρ Julie Delpy. Τους ρόλους των νεότερων προσώπων της ιστορίας μοιράζονται οι Joss Wiggins και Odeya Rush.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Tanweer!

Περισσότεροι μπαμπάδες, περισσότερα προβλήματα... Το 2015 ο φουκαράς Μπραντ είχε να αντιμετωπίσει την επιστροφή του πατέρα των παιδιών της γυναίκας του, Ντάστυ και το αποτέλεσμα της συνύπαρξης αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων ήταν μια ξεκαρδιστική κωμωδία που κέρδισε το κοινό. Δύο χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης Sean Anders επαναφέρει και πάλι το ίδιο δίδυμο σε μια ξεκαρδιστική κωμωδία καταστάσεων με τον λογικό σίκουελ τίτλο Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς (Daddy's Home 2), που φέρνει τα Χριστούγεννα ένα μήνα νωρίτερα. Και μόλις οι δύο πατεράδες βρίσκουν τις ισορροπίες τους και μοιράζουν τους ρόλους τους ώστε οι δύο οικογένειες να συνυπάρχουν αρμονικά, καταφθάνουν για τις διακοπές των Χριστουγέννων οι παππούδες, που δεν τους λες και τους πιο εύκολους και διακριτικούς ανθρώπους του κόσμου…

Φυσικά και επιστρέφουν στους βασικούς ρόλους των αντιδιαμετρικά αντίθετων γονιών οι Will Ferrell και Mark Wahlberg, αλλά εδώ προστίθενται ακόμη μερικοί μπαμπάδες για να κάνουν την κατάσταση πιο εκρηκτική. Δηλαδή ο Mel Gibson, σε ρόλο τσαμπουκά παππού με πολλά άλυτα θέματα με το γιο του και στον αντίποδα ο αφελής John Lithgow που προσπαθεί να βρίσκει λύσεις σε όλα τα προβλήματα των άλλων, ξεχνώντας τα δικά του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την UIP!

Μικρός αρκούδος, μεγάλοι μπελάδες... Ο Αρκούδος Πάντινγκτον συστήθηκε στα παιδιά για πρώτη φορά στο βιβλίο του Μάικλ Μποντ, εν έτει 1958, με τίτλο «Ένα Αρκουδάκι που το Λένε Πάντινγκτον». Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να εμφανιστεί ο Πάντινγκτον στη μεγάλη οθόνη, μετά από πολλές μετενσαρκώσεις του στην τηλεόραση, ανάμεσα στις όποιες και η πολυαγαπημένη βρετανική σειρά 56 επεισοδίων που ξεκίνησε να προβάλλεται το 1975. Το ορίτζιναλ Paddington κυκλοφόρησε το 2014 και ήδη θεωρείται μία από τις κλασικές παιδικές ταινίες, με το εκπληκτικό μείγμα του από ζεστασιά, ανάλαφρο χιούμορ και στιλ να μαγεύει θεατές όλων των ηλικιών. Μετά το παγκόσμιο κινηματογραφικό φαινόμενο του «Πάντινγκτον», το πιο επιτυχημένο, μη αμερικανικό, οικογενειακό φιλμ όλων των εποχών, η πολυαναμενόμενη συνέχεια με τον λογικό τίτλο Paddington 2 βρίσκει τον Πάντινγκτον ευτυχισμένο στο σπίτι της οικογένειας Μπράουν στο Λονδίνο, όπου έχει γίνει δημοφιλές μέλος της τοπικής κοινότητας, μοιράζοντας τριγύρω χαρά και… μαρμελάδα. Ενόσω ψάχνει το τέλειο δώρο για τα 100ά γενέθλια της πολυαγαπημένης θείας του, Λούσι, ο Πάντινγκτον βλέπει ένα μοναδικό pop-up βιβλίο και ξεκινά μία σειρά από μικροδουλειές ώστε να μπορέσει το αγοράσει. Όταν το βιβλίο κλέβεται, μόνο οι Μπράουν και ο Πάντινγκτον μπορούν να ανακαλύψουν τον κλέφτη, ο οποίος φαίνεται να είναι άσος στις μεταμφιέσεις...

Στους βασικούς ρόλους συναντάμε τους ηθοποιούς Hugh Bonneville, Hugh Grant, Sally Hawkins και Jim Broadbent, ενώ στην μεταγλωττισμένη εκδοχή τον αρκούδο υποδύεται φωνητικά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Το φιλμ σκηνοθετεί ο Paul King.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Αρκουδάκι μου... Η ταινία Ο Γιος της Σοφίας (Son Of Sofia), μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Βουλγαρίας και Γαλλίας, που αποτελεί το τελευταίο δημιουργικό βήμα της σκηνοθέτιδας Ελίνας Ψύκου, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ της Tribeca όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Στη συνέχεια η ταινία προβλήθηκε ανάμεσα σε άλλα στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας CICAE από τη Διεθνή Ένωση Καλλιτεχνικών Αιθουσών, στο Φεστιβάλ Eurasian Bridges στη Γιάλτα όπου απέσπασε το Grand Prix της διοργάνωσης, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, της Τζεοντζού στη Ν.Κορέα, αλλά και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ της Στοκχόλμης, του Βανκούβερ, του και της Γκιχόν. Η ταινία έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του πρόσφατου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το καλοκαίρι του 2004, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα για να ζήσει με τη μητέρα του, Σοφία, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι στην Αθήνα τον περιμένει ένας νέος πατέρας. Όσο η Ελλάδα ζει το Ολυμπιακό της όνειρο, ο Μίσα, αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον και κάτοικος πλέον μιας άγνωστης για αυτόν χώρας, θα απογειωθεί βίαια προς τον ενήλικο κόσμο με όχημα τη σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων του παραμυθιών. Η Ελίνα Ψύκου δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ιστορία για την αέναη αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε έναν αυστηρά οριοθετημένο όσο και βίαια μεταβαλλόμενο κόσμο όπου η φαντασία μοιάζει το τελευταίο καταφύγιο.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο μικρός πρωτοεμφανιζόμενος ουκρανικής καταγωγής Βίκτορ Κόμουτ, η Βάλερι Τσεπλάνοβα και ο Θανάσης Παπαγεωργίου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την One from the Heart!

Θα σε ακολουθήσω ακόμη και στην κόλαση! Η Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του θεατρικού σκηνοθέτη William Oldroyd και αποτελεί το τραγικό πορτρέτο μια όμορφης, αποφασιστικής και ανελέητης νεαρής γυναίκας, η οποία διεκδικεί την ανεξαρτησία της, σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από άνδρες. Η ταινία εμπνέεται από μια νουβέλα του δεκάτου ενάτου αιώνα με τίτλο ‘Lady Macbeth of Mtsensk’, του Nikolai Leskov. Αγγλική εξοχή, 1865. Η Κάθριν είναι παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς αγάπη, με έναν πικρό άνδρα, ο οποίος έχει τα διπλά της χρόνια. Η σκληρή οικογένεια του, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα της. Όταν ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με έναν νεαρό εργάτη του κτήματος του συζύγου της, μια δύναμη απελευθερώνεται μέσα της, τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μέχρι να κατακτήσει αυτό που θέλει. Η ταινία κατά την προβολή της σε διάφορους διεθνείς θεσμούς απέσπασε Βραβείο Critics Choice, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016, Ειδική Μνεία, Διεθνές Διαγωνιστικό, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016, Βραβείο FIPRESCI, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν 2016, Επίσημη Συμμετοχή, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2016, Βραβείο FIPRESCI, 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ είχε και 15 υποψηφιότητες για τα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου 2017 και υπήρξε Υποψήφια για βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας, Independent Spirit Awards 2018.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους της σημαντικής βρετανικής κινηματογραφικής παραγωγής μοιράζονται οι Florence Pugh, Cosmo Jarvis, Paul Hilton, Naomi Ackie.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Strada Films!

Η Τέχνη απαιτεί αλήθειες και όχι ειλικρίνεια. Αφού διένυσε μια καταπληκτική περσινή σεζόν, που την οδήγησε μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες, προς αναζήτηση του τρίτου χρυσού αγάλματος της καριέρας της, η Cate Blanchett, αναμφισβήτητα μια από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες της εποχής μας, επιστρέφει σε μια ταινία που οι απαιτήσεις πολλαπλασιάζονται επί του δεκατρία. Μετά την Carol λοιπόν, του Todd Haynes και τα δύο ντοκιμαντέρ του Malick που συμμετείχε, στο ένα μόνο φωνητικά και λίγο πριν την δούμε να κάνει ντεμπούτο σε ταινία που φέρει στην μαρκίζα το ερυθρόλευκο έμβλημα της Marvel, η Αυστραλέζα πρωταγωνιστεί στην ιδιόμορφη ταινία του Julian Rosefeldt, Manifesto, που αναμένεται να κάνει την επίσημη πρώτη της στο επερχόμενο φεστιβάλ του Σάντανς, εκεί που θα κληθεί να αποδώσει όχι έναν, αλλά δεκατρείς διαφορετικούς ρόλους. Στο πρώτο τρέιλερ που μόλις είδε το φως της δημοσιότητας και που δεν αποκαλύπτει ιδιαίτερα στοιχεία της πλοκής ή του θέματος, ο δημιουργός χρησιμοποιεί εναλλακτικές βινιέτες που σε κάποιο τους σημείο διασταυρώνονται, χρησιμοποιώντας στην σεναριακή του βάση ατάκες από έργα τέχνης φημισμένων αρτιστών, αρχιτεκτόνων και σκηνοθετών του 20ου αιώνα. Κι όλα αυτά έχοντας σαν φόντο ένα πολύχρωμο εκκεντρικό τοπίο, που εκ πρώτη όψης δημιουργεί ένα σημαντικό ενδιαφέρον για να παρακολουθήσει κανείς αυτό το διαφορετικής υφής πόνημα.

Χαμαιλέοντας η Blanchett αλλάζει διαρκώς μορφές, υποδυόμενη την τηλεπαρουσιάστρια, την πανκ, τον άστεγο, την εργάτρια της φάμπρικας, την νοικοκυρά, περσόνες όλες τοποθετημένες στην σύγχρονη εποχή, ώστε με την χρήση των γνωμικών του παρελθόντος, να επιχειρηθεί μια ιδιότυπη σύγκριση για το αν ισχύουν ακόμη στις ημέρες μας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Danaos Films!

Για το θάρρος σου, για την αφοσίωση σου, για τις υπηρεσίες σου... Σε αληθινά γεγονότα, που όπως είναι εύκολα αντιληπτό, έχουν την δυνατότητα να εξιστορήσουν οι χιλιάδες Αμερικάνοι φαντάροι που έχουν υπηρετήσει στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, είναι βασισμένο το θέμα της ταινίας Thank You For Your Service, που ορίζει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου του αξιόλογου American Sniper, Jason Hall. Η ταινία ακολουθεί από κοντά την πορεία μιας διμοιρίας πεζοναυτών, που επιστρέφουν από τα φλεγόμενα εδάφη του Ιράκ όπου εκτέλεσαν την στρατιωτική τους θητεία, μα οι τραυματικές μνήμες όλων όσων βίωσαν στα αιματηρά πεδία της μάχης, δεν τους αφήνουν να ακολουθήσουν μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή, όπως προηγούμενα. Στα συνηθισμένα επίπεδα περασμένων φιλμς που έχουν επεξεργαστεί πανομοιότυπα ζητήματα, μετατραυματικών σοκ βετεράνων που έζησαν από κοντά την αληθινή φρίκη, ενδεχόμενα και πληρέστερα ή πιο ολοκληρωμένα, κινείται το τρέιλερ από την Universal, που διαφημίζει την κυκλοφορία του έργου στις αίθουσες από τις 27 Οκτωβρίου 2017.

Ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Miles Teller, που με αργά πλην σταθερά βήματα έχει ανέλθει ένα προς ένα τα σκαλοπάτια της καλλιτεχνικής καταξίωσης, δίνει άλλη οντότητα στο εγχείρημα, υποδυόμενος τον ένα από τους ήρωες που γυρίζουν σπίτι από τον τρόμο, απλά και μόνο για να δεχτούν το στεγνό ευχαριστώ της πατρίδας. Μαζί του συμπρωταγωνιστούν και οι Haley Bennett, Joe Cole, Amy Schumer, Beulah Koale.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Μην κλέβεις τον κλέφτη

του zerVo (@moviesltd)

Ε, εδώ μιλάμε για έρωτα που ξεπερνά τα σύνορα και της πιο φευγάτης φαντασίας. Πως το λέει το μοτό? Ίσαμε που θα έφτανες, για να σώσεις την αγάπη σου! Εννοείται πως ο καθείς ερωτευμένος δεν βρίσκει το παραμικρό όριο, αν και εφόσον ο οποιοσδήποτε - ακόμη κι αν πρόκειται για την ίδια την αόρατη μοίρα - του πειράξει την (φρέσκια, μην το παρατραβάμε) λατρεμένη αλλά στην περίπτωση της καταιγιστικής περιπέτειας δράσης, των μπόλικων οκτανίων και τον εκατομμυρίων σφαιρών, μάλλον ο ορίζοντας παρατράβηξε μακρυά. Και δικαίως θα έλεγα, ο κεντρικός χαρακτήρας του Χωρίς Διέξοδο (Collide), αποσπά τον τίτλο του αγαπησιάρη ήρωα της σεζόν!

Το μεροκάματο του το βγάζει κάνοντας θελήματα σε κακοποιούς, βαρόνους του υποκόσμου της Κολωνίας, ο νεαρός Αμερικανός Κέισι, που η τύχη του τον έχει τραβήξει από τον τόπο του, στην αφιλόξενη και εχθρική περιοχή της Γερμανίας. Όαση στην ριψοκίνδυνη καθημερινότητα του, θα σταθεί η γνωριμία του με την χαριτωμένη Τζουλς, μπαργούμαν σε κλαμπ της όμορφης πόλης, σχέση που από φιλία, πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα ραγδαίο ερωτικό πάθος, ικανό να αποσπάσει τον φιλόδοξο νέο, από τον λοξό δρόμο της παρανομίας. Μια παραμυθένια ευτυχία, γεμάτη αγκαλιές και υποσχέσεις αιώνιας λατρείας, που δεν πρόκειται να κρατήσει όμως για πολύ, αφού το κορίτσι ενελώς αναπάντεχα θα διαγνωστεί με τεράστιο πρόβλημα στα νεφρά, το οποίο αν δεν αντιμετωπίσει πολύ σύντομα χειρουργικά, ενδεχόμενα να χάσει την μάχη για την ζωή της.

Διακόσια χιλιάρικα! Αυτό ακριβώς είναι το ποσόν που απαιτεί η επιστήμη για να γιάνει το κορίτσι λοιπόν και πλέον με τον καλό της να εργάζεται για το φτωχό πλην τίμιο μεροκάματο, η συλλογή του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μιας και κανείς στην δεινή του θέση δεν θα το σκεφτόταν και πολύ, θα ζητήσει την βοήθεια του τοπικού μαφιόζου Γκέραν (συνταξιοδότησης το ανάγνωσμα μέρος πρώτο ή μπορεί κάποιος αστείος κομπάρσος που μοιάζει με τον Ben Kingsley) για δάνειο με τόκο την παροχή των παράνομων υπηρεσιών του. Όπερ σημαίνει να αρματωθεί γερά και να οργανώσει την ληστεία της ταχύτατα κινούμενης νταλίκας, που μεταφέρει τεράστιες ποσότητες κοκαΐνης - ενέσιμα αποθηκευμένες σε μπαλάκια του γκολφ!!!! - προς όφελος του έτερου μεγαλοσχήμονα, ναζιστικών μεθόδων γερμαναρά μεγαντίλερ Χάγκεν Καλ (συνταξιοδότησης το ανάγνωσμα μέρος δεύτερον ή μπορεί ένας ανεκδοτικός καρατερίστας φτυστός ο Χάνιμπαλ Λέκτερ).

Ότι ακολουθεί δεδομένα κινείται στην σφαίρα της περιπετειώδους υπερβολής, μιας και ο μορφονιός της ιστορίας μας, δεν θα διστάσει στιγμή να ριχτεί στην φωτιά, αρκεί το κοριτσάκι του να γίνει καλά κι εκείνος να έχει καταφέρει να της προσφέρει όλα όσα της έχει υποσχεθεί. Κι όταν μιλάμε για φωτιά μην φανταστούμε δυο ξερόκλαδα να καιν, αλλά καταιγισμό πυρών από τα πολυβόλα της διμοιρίας που προστατεύει τον καθένα μεγαλοκακοποιό, που εννοείται δεν ενώνει δυνάμεις με τον έτερο απέναντι, παρά μισιούνται θανάσιμα, στοιχείο που ο νεαρός ήρωας μας θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο ώστε να βγει σώος και αβλαβής από το σφαιρομάνι. Κι αν είναι και καλούλης στο βολάν, να την γλυτώσει τρέχοντας στις άουτομπαν με κοντά 300 χιλιόμετρα στο κοντέρ.

Φυσικά και όσα εξελίσσονται στο εκράν του Collide, που δεν χαρακτηρίζεται και από καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία στην εξέλιξη του, πανεύκολα στο μυαλό φέρνουν την περίπτωση του Baby Driver - βαποράκι χαμηλόβαθμο, με ικανότητες στο τιμόνι, που αγαπά και προστατεύει γκαρσόνα και πέφτει στην παγίδα των παλιανθρώπων που τον καταδυναστεύουν. Συγκριτικά βεβαίως τα δύο πειραγμένα αυτά ρομάντζα, απέχουν μεταξύ τους παρασάγγες, αφού το νεότερο της δυάδος, ούτε σάουντρακ της προκοπής διαθέτει, ούτε εφάμιλλη πλοκή, ούτε σκηνοθεσία που να αξίζει και δυο δεκάρες από κάποιον άσημο Eran Creevy, ενώ οι ακρότητες που περιγράφει ούτε σε sci fi δεν απαντούνται.

Ας όψεται η καλή καρδιά του πρωταγωνιστή λοιπόν, που σε συγκινεί κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για να αποσοβήσει το μοιραίο για την γυναίκα των ονείρων του (όχι και λίγα τα συγκεκριμένα ρομαντζοράματα, που σκάνε περιέργως και απροειδοποίητα, κάνοντας σε πιστέψεις πως ο Fast And Furious φίλος μας τα κακάρωσε) που η φουκαριάρα αργοσβήνει αδύναμη και ανήμπορη στην καρέκλα της αιμοκάθαρσης. Για τον Nicholas Hoult τα έχουμε ματαπεί στο παρελθόν, ομορφούλης είναι, ευλύγιστος κι ευκίνητος αρκετά για να αποδώσει τον ήρωα, κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεπεράσει τα στενά κι επίπεδα όρια του 30 παρά κάτι ζεν πρεμιέ και να ασχοληθεί και με κάτι πιο σοβαρό στην καριέρα του. Από το να παίζει απλώς τον προστάτη της κοπελούδας (δένει είναι η αλήθεια με το ξανθόμαλλο λαγουδάκι Felicity Jones) που προτάσσει τα στήθη του για το καλό της κι ενώ τριγύρω επικρατεί πανδαιμόνιο πυρών, εκρήξεων, τετ α κέ και σφόδρων συγκρούσεων, εκείνος δεν αποκτά μεγαλύτερο παράσημο από μια γρατζουνίτσα. Έστω και με αυτές τις εξτρίμ καταστάσεις, σε φόντο ροζουλί, το Collide, χάρη και στα όμορφα τοπία της Βεστφαλίας, κάνει την ώρα να περνά, οπότε η θέαση του δεν είναι χρόνος χαμένος. Στο βίντεο εννοώ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!