Movies Ltd

Περισσότεροι μπαμπάδες, περισσότερα προβλήματα... Το 2015 ο φουκαράς Μπραντ είχε να αντιμετωπίσει την επιστροφή του πατέρα των παιδιών της γυναίκας του, Ντάστυ και το αποτέλεσμα της συνύπαρξης αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων ήταν μια ξεκαρδιστική κωμωδία που κέρδισε το κοινό. Δύο χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης Sean Anders επαναφέρει και πάλι το ίδιο δίδυμο σε μια ξεκαρδιστική κωμωδία καταστάσεων με τον λογικό σίκουελ τίτλο Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς (Daddy's Home 2), που φέρνει τα Χριστούγεννα ένα μήνα νωρίτερα. Και μόλις οι δύο πατεράδες βρίσκουν τις ισορροπίες τους και μοιράζουν τους ρόλους τους ώστε οι δύο οικογένειες να συνυπάρχουν αρμονικά, καταφθάνουν για τις διακοπές των Χριστουγέννων οι παππούδες, που δεν τους λες και τους πιο εύκολους και διακριτικούς ανθρώπους του κόσμου…

Φυσικά και επιστρέφουν στους βασικούς ρόλους των αντιδιαμετρικά αντίθετων γονιών οι Will Ferrell και Mark Wahlberg, αλλά εδώ προστίθενται ακόμη μερικοί μπαμπάδες για να κάνουν την κατάσταση πιο εκρηκτική. Δηλαδή ο Mel Gibson, σε ρόλο τσαμπουκά παππού με πολλά άλυτα θέματα με το γιο του και στον αντίποδα ο αφελής John Lithgow που προσπαθεί να βρίσκει λύσεις σε όλα τα προβλήματα των άλλων, ξεχνώντας τα δικά του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την UIP!

Μικρός αρκούδος, μεγάλοι μπελάδες... Ο Αρκούδος Πάντινγκτον συστήθηκε στα παιδιά για πρώτη φορά στο βιβλίο του Μάικλ Μποντ, εν έτει 1958, με τίτλο «Ένα Αρκουδάκι που το Λένε Πάντινγκτον». Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να εμφανιστεί ο Πάντινγκτον στη μεγάλη οθόνη, μετά από πολλές μετενσαρκώσεις του στην τηλεόραση, ανάμεσα στις όποιες και η πολυαγαπημένη βρετανική σειρά 56 επεισοδίων που ξεκίνησε να προβάλλεται το 1975. Το ορίτζιναλ Paddington κυκλοφόρησε το 2014 και ήδη θεωρείται μία από τις κλασικές παιδικές ταινίες, με το εκπληκτικό μείγμα του από ζεστασιά, ανάλαφρο χιούμορ και στιλ να μαγεύει θεατές όλων των ηλικιών. Μετά το παγκόσμιο κινηματογραφικό φαινόμενο του «Πάντινγκτον», το πιο επιτυχημένο, μη αμερικανικό, οικογενειακό φιλμ όλων των εποχών, η πολυαναμενόμενη συνέχεια με τον λογικό τίτλο Paddington 2 βρίσκει τον Πάντινγκτον ευτυχισμένο στο σπίτι της οικογένειας Μπράουν στο Λονδίνο, όπου έχει γίνει δημοφιλές μέλος της τοπικής κοινότητας, μοιράζοντας τριγύρω χαρά και… μαρμελάδα. Ενόσω ψάχνει το τέλειο δώρο για τα 100ά γενέθλια της πολυαγαπημένης θείας του, Λούσι, ο Πάντινγκτον βλέπει ένα μοναδικό pop-up βιβλίο και ξεκινά μία σειρά από μικροδουλειές ώστε να μπορέσει το αγοράσει. Όταν το βιβλίο κλέβεται, μόνο οι Μπράουν και ο Πάντινγκτον μπορούν να ανακαλύψουν τον κλέφτη, ο οποίος φαίνεται να είναι άσος στις μεταμφιέσεις...

Στους βασικούς ρόλους συναντάμε τους ηθοποιούς Hugh Bonneville, Hugh Grant, Sally Hawkins και Jim Broadbent, ενώ στην μεταγλωττισμένη εκδοχή τον αρκούδο υποδύεται φωνητικά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Το φιλμ σκηνοθετεί ο Paul King.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Αρκουδάκι μου... Η ταινία Ο Γιος της Σοφίας (Son Of Sofia), μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Βουλγαρίας και Γαλλίας, που αποτελεί το τελευταίο δημιουργικό βήμα της σκηνοθέτιδας Ελίνας Ψύκου, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ της Tribeca όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Στη συνέχεια η ταινία προβλήθηκε ανάμεσα σε άλλα στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας CICAE από τη Διεθνή Ένωση Καλλιτεχνικών Αιθουσών, στο Φεστιβάλ Eurasian Bridges στη Γιάλτα όπου απέσπασε το Grand Prix της διοργάνωσης, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, της Τζεοντζού στη Ν.Κορέα, αλλά και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ της Στοκχόλμης, του Βανκούβερ, του και της Γκιχόν. Η ταινία έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του πρόσφατου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το καλοκαίρι του 2004, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα για να ζήσει με τη μητέρα του, Σοφία, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι στην Αθήνα τον περιμένει ένας νέος πατέρας. Όσο η Ελλάδα ζει το Ολυμπιακό της όνειρο, ο Μίσα, αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον και κάτοικος πλέον μιας άγνωστης για αυτόν χώρας, θα απογειωθεί βίαια προς τον ενήλικο κόσμο με όχημα τη σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων του παραμυθιών. Η Ελίνα Ψύκου δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ιστορία για την αέναη αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε έναν αυστηρά οριοθετημένο όσο και βίαια μεταβαλλόμενο κόσμο όπου η φαντασία μοιάζει το τελευταίο καταφύγιο.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο μικρός πρωτοεμφανιζόμενος ουκρανικής καταγωγής Βίκτορ Κόμουτ, η Βάλερι Τσεπλάνοβα και ο Θανάσης Παπαγεωργίου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την One from the Heart!

Θα σε ακολουθήσω ακόμη και στην κόλαση! Η Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του θεατρικού σκηνοθέτη William Oldroyd και αποτελεί το τραγικό πορτρέτο μια όμορφης, αποφασιστικής και ανελέητης νεαρής γυναίκας, η οποία διεκδικεί την ανεξαρτησία της, σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από άνδρες. Η ταινία εμπνέεται από μια νουβέλα του δεκάτου ενάτου αιώνα με τίτλο ‘Lady Macbeth of Mtsensk’, του Nikolai Leskov. Αγγλική εξοχή, 1865. Η Κάθριν είναι παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς αγάπη, με έναν πικρό άνδρα, ο οποίος έχει τα διπλά της χρόνια. Η σκληρή οικογένεια του, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα της. Όταν ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με έναν νεαρό εργάτη του κτήματος του συζύγου της, μια δύναμη απελευθερώνεται μέσα της, τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μέχρι να κατακτήσει αυτό που θέλει. Η ταινία κατά την προβολή της σε διάφορους διεθνείς θεσμούς απέσπασε Βραβείο Critics Choice, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016, Ειδική Μνεία, Διεθνές Διαγωνιστικό, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016, Βραβείο FIPRESCI, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν 2016, Επίσημη Συμμετοχή, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2016, Βραβείο FIPRESCI, 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ είχε και 15 υποψηφιότητες για τα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου 2017 και υπήρξε Υποψήφια για βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας, Independent Spirit Awards 2018.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους της σημαντικής βρετανικής κινηματογραφικής παραγωγής μοιράζονται οι Florence Pugh, Cosmo Jarvis, Paul Hilton, Naomi Ackie.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Strada Films!

Η Τέχνη απαιτεί αλήθειες και όχι ειλικρίνεια. Αφού διένυσε μια καταπληκτική περσινή σεζόν, που την οδήγησε μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες, προς αναζήτηση του τρίτου χρυσού αγάλματος της καριέρας της, η Cate Blanchett, αναμφισβήτητα μια από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες της εποχής μας, επιστρέφει σε μια ταινία που οι απαιτήσεις πολλαπλασιάζονται επί του δεκατρία. Μετά την Carol λοιπόν, του Todd Haynes και τα δύο ντοκιμαντέρ του Malick που συμμετείχε, στο ένα μόνο φωνητικά και λίγο πριν την δούμε να κάνει ντεμπούτο σε ταινία που φέρει στην μαρκίζα το ερυθρόλευκο έμβλημα της Marvel, η Αυστραλέζα πρωταγωνιστεί στην ιδιόμορφη ταινία του Julian Rosefeldt, Manifesto, που αναμένεται να κάνει την επίσημη πρώτη της στο επερχόμενο φεστιβάλ του Σάντανς, εκεί που θα κληθεί να αποδώσει όχι έναν, αλλά δεκατρείς διαφορετικούς ρόλους. Στο πρώτο τρέιλερ που μόλις είδε το φως της δημοσιότητας και που δεν αποκαλύπτει ιδιαίτερα στοιχεία της πλοκής ή του θέματος, ο δημιουργός χρησιμοποιεί εναλλακτικές βινιέτες που σε κάποιο τους σημείο διασταυρώνονται, χρησιμοποιώντας στην σεναριακή του βάση ατάκες από έργα τέχνης φημισμένων αρτιστών, αρχιτεκτόνων και σκηνοθετών του 20ου αιώνα. Κι όλα αυτά έχοντας σαν φόντο ένα πολύχρωμο εκκεντρικό τοπίο, που εκ πρώτη όψης δημιουργεί ένα σημαντικό ενδιαφέρον για να παρακολουθήσει κανείς αυτό το διαφορετικής υφής πόνημα.

Χαμαιλέοντας η Blanchett αλλάζει διαρκώς μορφές, υποδυόμενη την τηλεπαρουσιάστρια, την πανκ, τον άστεγο, την εργάτρια της φάμπρικας, την νοικοκυρά, περσόνες όλες τοποθετημένες στην σύγχρονη εποχή, ώστε με την χρήση των γνωμικών του παρελθόντος, να επιχειρηθεί μια ιδιότυπη σύγκριση για το αν ισχύουν ακόμη στις ημέρες μας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Danaos Films!

Για το θάρρος σου, για την αφοσίωση σου, για τις υπηρεσίες σου... Σε αληθινά γεγονότα, που όπως είναι εύκολα αντιληπτό, έχουν την δυνατότητα να εξιστορήσουν οι χιλιάδες Αμερικάνοι φαντάροι που έχουν υπηρετήσει στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, είναι βασισμένο το θέμα της ταινίας Thank You For Your Service, που ορίζει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου του αξιόλογου American Sniper, Jason Hall. Η ταινία ακολουθεί από κοντά την πορεία μιας διμοιρίας πεζοναυτών, που επιστρέφουν από τα φλεγόμενα εδάφη του Ιράκ όπου εκτέλεσαν την στρατιωτική τους θητεία, μα οι τραυματικές μνήμες όλων όσων βίωσαν στα αιματηρά πεδία της μάχης, δεν τους αφήνουν να ακολουθήσουν μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή, όπως προηγούμενα. Στα συνηθισμένα επίπεδα περασμένων φιλμς που έχουν επεξεργαστεί πανομοιότυπα ζητήματα, μετατραυματικών σοκ βετεράνων που έζησαν από κοντά την αληθινή φρίκη, ενδεχόμενα και πληρέστερα ή πιο ολοκληρωμένα, κινείται το τρέιλερ από την Universal, που διαφημίζει την κυκλοφορία του έργου στις αίθουσες από τις 27 Οκτωβρίου 2017.

Ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Miles Teller, που με αργά πλην σταθερά βήματα έχει ανέλθει ένα προς ένα τα σκαλοπάτια της καλλιτεχνικής καταξίωσης, δίνει άλλη οντότητα στο εγχείρημα, υποδυόμενος τον ένα από τους ήρωες που γυρίζουν σπίτι από τον τρόμο, απλά και μόνο για να δεχτούν το στεγνό ευχαριστώ της πατρίδας. Μαζί του συμπρωταγωνιστούν και οι Haley Bennett, Joe Cole, Amy Schumer, Beulah Koale.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Μην κλέβεις τον κλέφτη

του zerVo (@moviesltd)

Ε, εδώ μιλάμε για έρωτα που ξεπερνά τα σύνορα και της πιο φευγάτης φαντασίας. Πως το λέει το μοτό? Ίσαμε που θα έφτανες, για να σώσεις την αγάπη σου! Εννοείται πως ο καθείς ερωτευμένος δεν βρίσκει το παραμικρό όριο, αν και εφόσον ο οποιοσδήποτε - ακόμη κι αν πρόκειται για την ίδια την αόρατη μοίρα - του πειράξει την (φρέσκια, μην το παρατραβάμε) λατρεμένη αλλά στην περίπτωση της καταιγιστικής περιπέτειας δράσης, των μπόλικων οκτανίων και τον εκατομμυρίων σφαιρών, μάλλον ο ορίζοντας παρατράβηξε μακρυά. Και δικαίως θα έλεγα, ο κεντρικός χαρακτήρας του Χωρίς Διέξοδο (Collide), αποσπά τον τίτλο του αγαπησιάρη ήρωα της σεζόν!

Το μεροκάματο του το βγάζει κάνοντας θελήματα σε κακοποιούς, βαρόνους του υποκόσμου της Κολωνίας, ο νεαρός Αμερικανός Κέισι, που η τύχη του τον έχει τραβήξει από τον τόπο του, στην αφιλόξενη και εχθρική περιοχή της Γερμανίας. Όαση στην ριψοκίνδυνη καθημερινότητα του, θα σταθεί η γνωριμία του με την χαριτωμένη Τζουλς, μπαργούμαν σε κλαμπ της όμορφης πόλης, σχέση που από φιλία, πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα ραγδαίο ερωτικό πάθος, ικανό να αποσπάσει τον φιλόδοξο νέο, από τον λοξό δρόμο της παρανομίας. Μια παραμυθένια ευτυχία, γεμάτη αγκαλιές και υποσχέσεις αιώνιας λατρείας, που δεν πρόκειται να κρατήσει όμως για πολύ, αφού το κορίτσι ενελώς αναπάντεχα θα διαγνωστεί με τεράστιο πρόβλημα στα νεφρά, το οποίο αν δεν αντιμετωπίσει πολύ σύντομα χειρουργικά, ενδεχόμενα να χάσει την μάχη για την ζωή της.

Διακόσια χιλιάρικα! Αυτό ακριβώς είναι το ποσόν που απαιτεί η επιστήμη για να γιάνει το κορίτσι λοιπόν και πλέον με τον καλό της να εργάζεται για το φτωχό πλην τίμιο μεροκάματο, η συλλογή του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μιας και κανείς στην δεινή του θέση δεν θα το σκεφτόταν και πολύ, θα ζητήσει την βοήθεια του τοπικού μαφιόζου Γκέραν (συνταξιοδότησης το ανάγνωσμα μέρος πρώτο ή μπορεί κάποιος αστείος κομπάρσος που μοιάζει με τον Ben Kingsley) για δάνειο με τόκο την παροχή των παράνομων υπηρεσιών του. Όπερ σημαίνει να αρματωθεί γερά και να οργανώσει την ληστεία της ταχύτατα κινούμενης νταλίκας, που μεταφέρει τεράστιες ποσότητες κοκαΐνης - ενέσιμα αποθηκευμένες σε μπαλάκια του γκολφ!!!! - προς όφελος του έτερου μεγαλοσχήμονα, ναζιστικών μεθόδων γερμαναρά μεγαντίλερ Χάγκεν Καλ (συνταξιοδότησης το ανάγνωσμα μέρος δεύτερον ή μπορεί ένας ανεκδοτικός καρατερίστας φτυστός ο Χάνιμπαλ Λέκτερ).

Ότι ακολουθεί δεδομένα κινείται στην σφαίρα της περιπετειώδους υπερβολής, μιας και ο μορφονιός της ιστορίας μας, δεν θα διστάσει στιγμή να ριχτεί στην φωτιά, αρκεί το κοριτσάκι του να γίνει καλά κι εκείνος να έχει καταφέρει να της προσφέρει όλα όσα της έχει υποσχεθεί. Κι όταν μιλάμε για φωτιά μην φανταστούμε δυο ξερόκλαδα να καιν, αλλά καταιγισμό πυρών από τα πολυβόλα της διμοιρίας που προστατεύει τον καθένα μεγαλοκακοποιό, που εννοείται δεν ενώνει δυνάμεις με τον έτερο απέναντι, παρά μισιούνται θανάσιμα, στοιχείο που ο νεαρός ήρωας μας θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο ώστε να βγει σώος και αβλαβής από το σφαιρομάνι. Κι αν είναι και καλούλης στο βολάν, να την γλυτώσει τρέχοντας στις άουτομπαν με κοντά 300 χιλιόμετρα στο κοντέρ.

Φυσικά και όσα εξελίσσονται στο εκράν του Collide, που δεν χαρακτηρίζεται και από καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία στην εξέλιξη του, πανεύκολα στο μυαλό φέρνουν την περίπτωση του Baby Driver - βαποράκι χαμηλόβαθμο, με ικανότητες στο τιμόνι, που αγαπά και προστατεύει γκαρσόνα και πέφτει στην παγίδα των παλιανθρώπων που τον καταδυναστεύουν. Συγκριτικά βεβαίως τα δύο πειραγμένα αυτά ρομάντζα, απέχουν μεταξύ τους παρασάγγες, αφού το νεότερο της δυάδος, ούτε σάουντρακ της προκοπής διαθέτει, ούτε εφάμιλλη πλοκή, ούτε σκηνοθεσία που να αξίζει και δυο δεκάρες από κάποιον άσημο Eran Creevy, ενώ οι ακρότητες που περιγράφει ούτε σε sci fi δεν απαντούνται.

Ας όψεται η καλή καρδιά του πρωταγωνιστή λοιπόν, που σε συγκινεί κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για να αποσοβήσει το μοιραίο για την γυναίκα των ονείρων του (όχι και λίγα τα συγκεκριμένα ρομαντζοράματα, που σκάνε περιέργως και απροειδοποίητα, κάνοντας σε πιστέψεις πως ο Fast And Furious φίλος μας τα κακάρωσε) που η φουκαριάρα αργοσβήνει αδύναμη και ανήμπορη στην καρέκλα της αιμοκάθαρσης. Για τον Nicholas Hoult τα έχουμε ματαπεί στο παρελθόν, ομορφούλης είναι, ευλύγιστος κι ευκίνητος αρκετά για να αποδώσει τον ήρωα, κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεπεράσει τα στενά κι επίπεδα όρια του 30 παρά κάτι ζεν πρεμιέ και να ασχοληθεί και με κάτι πιο σοβαρό στην καριέρα του. Από το να παίζει απλώς τον προστάτη της κοπελούδας (δένει είναι η αλήθεια με το ξανθόμαλλο λαγουδάκι Felicity Jones) που προτάσσει τα στήθη του για το καλό της κι ενώ τριγύρω επικρατεί πανδαιμόνιο πυρών, εκρήξεων, τετ α κέ και σφόδρων συγκρούσεων, εκείνος δεν αποκτά μεγαλύτερο παράσημο από μια γρατζουνίτσα. Έστω και με αυτές τις εξτρίμ καταστάσεις, σε φόντο ροζουλί, το Collide, χάρη και στα όμορφα τοπία της Βεστφαλίας, κάνει την ώρα να περνά, οπότε η θέαση του δεν είναι χρόνος χαμένος. Στο βίντεο εννοώ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!

Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς

του zerVo (@moviesltd)

Κοντεύει να εικοσαρίσει, το κίνημα εκείνο του Σπανιόλικου σινεμά, που ασχολήθηκε ξεχωριστά και με μέθοδο εμπνευσμένη, με ένα κινηματογραφικό είδος που διαθέτει αμέτρητους φανατικούς οπαδούς, το μεταφυσικό horror, έχοντας βάλει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του στο genre. Λογικό άλλωστε μιας και εδραιώθηκε από μορφές, πλέον, της παγκόσμιας δημιουργικής σκηνής, σαν τους Del Toro και Amenabar, δίνοντας έναν διαφορετικό, μοντέρνο αέρα στο φοβιστικό σασπένς, με συνέπεια οι Ίβηρες να κτίσουν την ολόδικη τους σχολή, με πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, που υπογράφουν φρέσκα, καινούργια ονόματα. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η (αγγλόφωνη) πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Sergio G. Sanchez, Το Μυστικό των Μαρομπόουν (Marrowbone) γνωστού μέχρι τα τώρα από τις εξαιρετικές σεναριακές του στιγμές στα εξαιρετικής σύλληψης και εκτέλεσης The Orphanage και The Impossible.

Προκειμένου να θάψουν μια για πάντα το μυστικό, που όχι μόνο είχε ατιμάσει το όνομα τους, αλλά διακύβευε και την ακεραιότητα τους, η μεσήλικας Ρόουζ μαζί με τα τέσσερα παιδιά της, θα επιχειρήσουν ένα καινούργιο ξεκίνημα, εγκαταλείποντας μια για πάντα την Αγγλία, προκειμένου να εγκατασταθούν στο εγκαταλελειμμένο πατρικό της κτήμα, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Ταξίδι που θα επιβαρύνει υπερβολικά την υγεία της, με συνέπεια μετά από σύντομη ασθένεια να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, δίνοντας την ευχή της στα τέκνα της, να παλέψουν όσο μπορούν περισσότερο για να ορθοποδήσουν.

Μολονότι οι συνθήκες δεν θα είναι και οι ιδανικές για τον 21χρονο Τζακ, που θα πάρει πλέον την κατάσταση στα χέρια του και τα μικρότερα αδέλφια του, την σχεδόν συνομήλικη του Τζουν, τον έφηβο Μπίλυ και τον πιτσιρίκο Σαμ, οι τέσσερις τους λειτουργώντας δεμένοι σαν ομάδα, θα προσπαθήσουν να τις υπερκεράσουν, δίχως να έχουν υπολογίσει πως το παρελθόν θα ξυπνήσει και θα τους καταδιώξει. Αποκρύπτοντας επιμελώς τον θάνατο της μητέρας τους από την λοιπή, μικρή κοινωνία, σύντομα θα αντιληφθούν πως μια απειλή κρύβεται μέσα στο καινούργιο τους σπιτικό, που δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις τρομακτικές και απειλητικές για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών.

Οπότε αυτό που συλλογάσαι θεατή μου είναι πως έχουμε μπροστά μας μια ακόμη περίπτωση ανατριχιαστικού θρίλερ, όπου τα πάντα λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα στοιχειωμένο ξύλινο κακοσυντηρημένο πολύπατο, αποτραβηγμένο από τον πολιτισμό, στο πλάι των απόκρημνων αμερικάνικων ακτών, κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα. Και δεν είναι άδικη μια τέτοια προσέγγιση, μιας και στην εξέλιξη της ενδιαφέρουσας ιστορίας, εμφανίζονται όλων των λογιών τα scary κλισέ και οι τρεμάμενες σκιές στο φόντο και οι παράξενες μελανιές υγρασίας στα ταβάνια, όπως βεβαίως και όλοι εκείνοι οι μυστηριώδεις θόρυβοι που έρχονται ανεξήγητα από το πουθενά. και καλυμμένους καθρέφτες έχει το μενού, αν αυτό λέει κάτι στο θυμητικό των πιο εκπαιδευμένων σινεφίλων...

Περιέργως πάντως το φιλμ, που δραστικά μετά από ένα άξαφνο καταμαύρισμα της οθόνης, παίρνει μια εντελώς άλλη αφηγηματική τροπή, χρονικά ασύμμετρης διαδρομής, όπου οι πρωθύστερες εικόνες μπλέκονται με το παρόν, στο οποίο έχει εισβάλλει πλέον το κορίτσι / ερωτικό ενδιαφέρον του πρωτότοκου των Μάρομποουν, αλλά κι ένας χαρτογιακάς, εντεταλμένος της τράπεζας που ερευνά τα έγγραφα ιδιοκτησίας της γης της χωρίς (εμφανή) γονιό φαμίλιας. Απορίες που εννοείται δεν μένουν αναπάντητες στην ύστατη πράξη του έργου, όπου το paranormal όπως συνηθίζουν οι Σπανιόλοι κινηματογραφιστές, αποχωρεί από το κάδρο και την θέση του παίρνει ο ορθολογισμός και η κυνικά δραματική πραγματικότητα, μέσα από την πολυαναμενόμενη ανατροπή - έκπληξη. Που για τους πιο γυμνασμένους και εύστροφους στο να προβλέπουν το μέλλον της ιστορίας που παρακολουθούν, μάλλον δεν θα τους αφήσει, αυτό που λέμε, κόκκαλο στο κάθισμα. Καλώς ή κακώς στο σινεμά, αυτά τα καθηλωτικά τουίστ μια φορά συνέβησαν και δύσκολα επαναλαμβάνονται στον ίδιο βαθμό, που να ακινητοποιήσουν τον θεατή, στην έκρηξη τους.

Συνεπώς αυτό που καλούμαστε να ελέγξουμε είναι αν πραγματικά το κτίσιμο της πλοκής, μέχρι την μεγάλη αποκάλυψη διαθέτει συνάφεια και δεν δημιουργεί τεράστιες τρύπες στο σενάριο, πράγμα που συμβαίνει ορθά, ξετυλίγοντας νοερά πλέον το κουβάρι προς τα πίσω, μελετώντας τις φοβιστικές σεκάνς που μας σερβίρει ο αξιότιμος Δον Sergio G. Sanchez. Κι εκεί πραγματικά ο Αστούριος, με το ικανότατο συγγραφικό παρελθόν, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, μιας και δεν παίζει ασυνέπεια, στον έλεγχο των παγίδων που ενδεχόμενα θα έπεφτε ο ίδιος μέσα, βλέποντας το πόνημα του ανάποδα. Όπως φυσικά εξαιρετικά τα πηγαίνει και στο κτίσιμο της ατμόσφαιρας, ιδίωμα φυσικά της σχολής που εκπροσωπεί, μιας και το κλειστοφοβικό κλίμα, η εσωστρεφής ιδιοσυγκρασία και το συναίσθημα της ανατριχίλας για το άγνωστο που κρύβουν οι τοίχοι του haunted house, δίνονται καθώς πρέπει. Οι αδυναμίες στο ναρέισον, έχουν να κάνουν πιο πολύ με το αργότατο τέμπο που ακολουθεί το Marrowbone, που στοχεύοντας να σιγοβράσει την ίντριγκα του, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να μακροσύρει το στόρι κοντά σχεδόν στο δίωρο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ξοδεύοντας αναίτια σκηνές σχεδόν σε ριπίτ, μη επιδεικνύοντας ικανότητες φειδούς και οικονομίας.

Ατού του αξιοπρεπούς, δίχως άλλο, ντεμπούτο, ορίζουν οι ερμηνείες και των τεσσάρων παιδιών που σαν ένα καλούνται να στηρίξουν την ακεραιότητα του σπιτικού τους, προεξάρχοντος βεβαίως του χαρισματικού Λονδρέζου George MacKay, που ηγείται του κουαρτέτου, αποτελούμενου από την λιτή μα τόσο εκφραστική Mia Goth, τον αβανταρισμένο μορφονιό των Stranger Things, Charlie Heaton και τον μπόμπιρα Matthew Stagg, που αναμφίβολα κρατά τον πιο δραματικό ρόλο, από όλα τα αδελφάκια. Μισή βαθμίδα πάνω από όλους υποκριτικά, στέκεται πάντως η Anya Taylor-Joy, ως ο χαρακτήρας καταλύτης της επαρχιώτισσας βιβλιοθηκάριου, που οδηγεί την ταινία στην αποκάλυψη. Στο ξεσκέπασμα των ειδώλων, που εννοείται τον απροετοίμαστο θα τον ταράξουν, χμ, ίσως όχι όμως τον πιο ψυλλιασμένο, που μαντεύει από πολύ νωρίς, τι ακριβώς κρύβουν πίσω από το ραγισμένο τους τζάμι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Καζαντζάκης	Odeon	1	117	58.080	58.080
2	Murder On The Orient Express	Odeon	3	84	32.271	233.042
3	Justice League	Tanweer	2	82	20.997	113.015
4	Happy Family	Tanweer	3	66	5.655	27.910
5	Το τελευταίο σημείωμα	Tanweer	5	39	5.029	186.074
6	Gnome Alone	Odeon	4	48	3.415	26.298
7	Happy End	Rosebud 21	2	9	3.258	11.939
8	Thor: Ragnarok	Feelgood Ent.	4	14	2.869	158.377
9	The Killing of a Sacred Deer	Feelgood Ent.	4	21	2.811	35.972
10	Marrowbone	Odeon	1	20	2.649	2.649

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Run Connie, Run!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και οι Θεοί τρελάθηκαν!!!

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθέτησαν τα αδέλφια Safdie. Προηγήθηκαν οι ταινίες «Φέρτε και λίγο δενδρολίβανο» (Daddy Longlegs, 2009) και «Heaven Knows What» (2014). Πριν από αυτές, ο Josh είχε γυρίσει μόνος του την ταινία «The Pleasure of Being Robbed» (2008). Στην Ελλάδα τους ανακαλύψαμε μέσω του Λευτέρη Αδαμίδη, όταν ηγούνταν του τμήματος «Ημέρες Ανεξαρτησίας» στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και τους είχε καλέσει μάλιστα στη Θεσσαλονίκη. Γενικώς, τα αδέλφια τα πάνε πολύ καλά με την Ελλάδα. Πίσω από τη συγκεκριμένη ταινία βρίσκεται το Hercules Film Fund, ένα fund ειδικού σκοπού που διευθύνεται από τον Πάρι Κασιδόκωστα - Λάτση. Γι' αυτό ίσως και ο πρωταγωνιστής της ταινίας υποτίθεται ότι είναι ελληνικής καταγωγής. Και ο Robert Pattinson, που τον υποδύεται, ήρθε στην Ελλάδα πριν λίγες μέρες, για να προωθήσει την ταινία!

Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Σ' αυτήν ο Josh Safdie είναι και συνσεναριογράφος και ο ένας από τους δύο μοντέρ (μαζί με τον Ronald Bronstein, με τον οποίο συνέγραψαν το σενάριο) ενώ ο αδελφός του, ο Benny είναι ο ένας εκ των πρωταγωνιστών. Να σημειώσουμε πως ο ρόλος του Connie Nikas γράφτηκε αποκλειστικά για τον Robert Pattinson και πως η επόμενη ταινία των δύο αδελφών θα έχει τον τίτλο «Uncut Gems» και θα πρωταγωνιστεί σε αυτήν ο Jonah Hill. Τέλος, στους τίτλους... τέλους ακούγεται ένα τραγούδι που έγραψε και τραγούδησε, εμπνευσμένος από την ταινία, ο θρύλος της μουσικής, Iggy Pop.

Η υπόθεση: Ο Κόνι (εκ του Κωνσταντίνος) Νίκας είναι ένας ελληνικής καταγωγής νεαρός, που έτυχε να ανήκει στους φτωχούς αυτού του κόσμου. Είναι απίστευτα προστατευτικός απέναντι στον μικρότερο αδελφό του, τον Νικ (εκ του Νικόλαος) Νίκας (σ.σ.: μουάχαχαχαχαχα), ο οποίος πάσχει από πνευματική υστέρηση. Θα τον... αρπάξει από μια συνεδρία με έναν ψυχίατρο, ελευθερώνοντάς τον, και μαζί θα προχωρήσουν σε μια ληστεία τράπεζας! Όλα βαίνουν καλώς, αλλά τελικά, όχι, όλα πάνε σκατά! Η αστυνομία τους στριμώχνει, τα χρήματα μαρκάρονται από κόκκινη μπογιά που σκάει και ο Νικ συλλαμβάνεται αφού τραυματίζεται.

Προφυλακισμένος, τρώει άγριο ξύλο και τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο όπου φυλάσσεται από την αστυνομία, τυλιγμένος με γάζες σε όλο του το κεφάλι. Ο Κόνι γλυτώνει. Προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για να βγάλει τον αδελφό του με εγγύηση. Δεν τα καταφέρνει. Και μετά αποφασίζει να... απαγάγει τον αδελφό του από το νοσοκομείο. Το τι θα ακολουθήσει θα είναι μια από τις πιο παράξενες νύχτες που έχει ζήσει ποτέ κάποιος στη Νέα Υόρκη!

Η άποψή μας: Σαν να συνάντησε το «Μετά τα μεσάνυχτα» (After Hours, 1985) του Martin Scorsese το «Εκτός ορίων» (Crank, 2006) των Neveldine – Taylor είναι ετούτη η σπιντάτη κατάδυση στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Ναι, είναι μια περιπέτεια η ταινία, με μπόλικη βία κι ακόμα περισσότερο διεστραμμένο χιούμορ, αλλά δεν είναι περιπέτεια από αυτές που κυριαρχούν στα μούλτιπλεξ. Κι αυτό γιατί αν ξύσει κανείς λίγο την επιφάνεια θα βρει από κάτω μια εξαιρετική, πικρή, κριτική ματιά στο σύγχρονο αστικό τοπίο των άσχημων μεγαλουπόλεων, των γεμάτων αποξενωμένων ανθρώπων, όπου ο παραλογισμός είναι το στοιχείο που κυριαρχεί.

O Robert Pattinson μπορεί να δίνει και την καλύτερη ερμηνεία της έως τώρα καριέρας του, όντας ένας άνθρωπος που μεγάλωσε χωρίς αγάπη και φροντίδα, έχει τις καλύτερες προθέσεις, αγαπά και προστατεύει τον αδελφό του, αλλά δεν μπορεί παρά να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο σε κρίσιμες καταστάσεις. Και να διαλέγει πάντα τον λάθος δρόμο, την λάθος κίνηση, τη λάθος έκφραση. Η σχέση του με τον απαχθέντα (δεν σας λέω περισσότερα γιατί θα σας χαλάσω μια από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές της ταινίας) βγάζει πολύ γέλιο, η σχέση του με την πιτσιρίκα αφροαμερικάνα, που μπαίνει στην περιπέτεια από καθαρή βαρεμάρα, λέει πολλά για την αμερικάνικη κοινωνία (ακόμα και η επιλογή των αδελφών να κλέψουν την τράπεζα φορώντας μάσκες αφροαμερικάνων δηλώνει πολλά περισσότερα από οποιαδήποτε ταινία καταγγελίας), η ηχητική μπάντα είναι σπουδαία, τα δάνεια από την αισθητική των seventies είναι καλοδεχούμενα, γενικώς απορώ γιατί μερικοί συνάδελφοι ξίνισαν απέναντι σε τούτη την ταινία μετά την προβολή της στις Κάννες.

Εντάξει, δεν μας δείχνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί – έτσι κι αλλιώς αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα για τον σύγχρονο κινηματογράφο, mainstream και μη. Αλλά, ρε παιδί μου, αυτή η κάθοδος στην κόλαση, στον Άδη, του Κόνι, για να σώσει τον αδελφό του και εντέλει να σώσει τον εαυτό του, μπορεί να μην είναι απολύτως πρωτότυπη, είναι όμως απολύτως κινηματογραφική. Φυλακές, ψυχιατρεία, εργοστάσια, νεκροταφεία, που έλεγε και ο Πανούσης. Ένα αστικό τοπίο από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις, ένας λαβύρινθος χωρίς κανέναν Μίτο της Αριάδνης για να σε βγάλει στο φως, μια ζωή που πατάει και λιώνει τους μη προνομιούχους του κόσμου ετούτου. Κι ένα πλαστικό μπουκάλι Sprite γεμάτο... acid, γεμάτο παραισθησιογόνο, μια πιθανή διέξοδος, ένα εισιτήριο για ένα καλύτερο μέλλον. Ή η είσοδος για τον Αχέροντα! Όπως το γυάλινο μπουκάλι Coca Cola που πέφτει από τον ουρανό στην τρομερή κωμωδία από τη Νότια Αφρική που μνημονεύουμε στον υπότιτλο αυτού του κειμένου.

Ωραιότατη ήταν αυτή η ταινία και άφησε υποσχέσεις για ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Κάτι μας λέει πως αυτά τα αδέλφια δεν θα μας διαψεύσουν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.

του zerVo (@moviesltd)

Τεράστια προσωπικότητα. Ένας γιγάντιος Έλληνας. Ο πιο διαβασμένος ίσαμε τα πέρατα του κόσμου γαλανόλευκος λογοτέχνης, ο πλέον αναγνωρισμένος από όλους, εγχώριους και διεθνείς αναγνώστες, ποιητής και πεζογράφος. Το έργο που άφησε κληρονομιά στον τόπο ανεκτίμητο. Και κυρίως ύψιστης διαχρονικής αξίας. Γεμάτο στοχασμούς και σοφές παραινέσεις που θα έπρεπε όλοι μας, σε έναν κόσμο βασικής έστω παιδείας, να γνωρίζαμε απέξω κι ανακατωτά. Ένα διαρκές και ατέρμονο λυσσάρι που στην τωρινή, ξεπεσμένη, ρημαγμένη, μηδενισμένη μετεξέλιξη της κοιτίδας του πολιτισμού, θα έπρεπε να λειτουργεί ως φάρος γνώσης και ελπίδας. Ένας υπεράνθρωπος που ακόμη και εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μετά το πέρασμα του στην αιωνιότητα, παραμένει ολοζώντανος ανάμεσα μας με τις λέξεις του, συμβουλάτορας, πατέρας, αδελφός, ένα Θεού δώρο όπως τον θαρρώ. Δεν γίνεται να οριστεί ο Καζαντζάκης. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ του έστω να τον σχηματίσει, να τον μορφοποιήσει. Φαντάσου λοιπόν, να τον σκιτσάρει και να τον καδράρει προσφέροντας τον πακέτο στο σινεμασκόπ καρέ.

1957, Φράιμπουργκ. Σε κλινική της Δυτικογερμανικής πόλης, στις παρυφές των Άλπεων, ο κορυφαίος Κρητικός λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης, διανύει βαρύτατα ασθενής, τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Στο πλευρό του πάντοτε πιστή, η λατρεμένη σύντροφος του, Ελένη, αποσπά τα ύστατα λόγια του, τις αναμνήσεις εκείνες που θα ολοκληρώσουν το κύκνειο άσμα του, την αυτοβιογραφική μυθιστορία Αναφορά στον Γκρέκο. Κουβάρι με τις θύμησες που θα ξετυλιχτεί αποξαρχής, από τα μικράτα του στην Λεβεντογέννα, όταν δεκάχρονος βίωνε ως ραγιάς την καταπίεση της Οθωμανικής Κατοχής, μα ακόμα πιότερο τους χτύπους της κληματόβεργας στην πλάτη, ως τιμωρία για τον ανάστατο χαρακτήρα του, από τον κυκλοθυμικό, βάναυσο πατέρα του, τον φημισμένο από άκρου εις άκρο του Ψηλορείτη, βρακοφόρο Καπετάν Μιχάλη.

Ενήλικος πια και γεμάτος όνειρα και καλλιτεχνικές ανησυχίες, ο Νίκος, θα αποδράσει από το απάνθρωπο κελί που είχε κτίσει γύρω του ο γονιός του και θα βρει απάγκιο στην πρωτεύουσα, εκεί που φοιτώντας στην Νομική Σχολή, θα βρει με ευκολία θέση στους λογοτεχνικούς κύκλους του αναγνωρισμένου ποιητή Άγγελου Σικελιανού. Οι φίλιες παραινέσεις του οποίου θα τον οδηγήσουν πολύ σύντομα στο να ανοίξει τα φτερά του για νέους κόσμους, να ψάξει άλλους δρόμους αναζήτησης της Αλήθειας, της Πίστης, της Ζωής. Από τα ασκητικά κελιά του Όρους Σινά στην προοδευτική, μοντέρνα σοσιετέ της Αυστρίας και από την φρεσκοεπαναστατημένη Μόσχα στα λαμπερά σαλόνια των Παρισίων, ο Καζαντζάκης θα γεμίσει τον απύθμενο νου του με σοφία και γνώση, που επεξεργασμένη πλέον θα την διοχετεύσει στο συγγραφικό του έργο.

Αυτές οι δέκα σειρές στην ουσία αποτελούν την βάση πάνω στην οποία κτίζεται το φιλμικό βιογράφημα του μοναδικού Καντιώτη, την μητρική πλακέτα που πάνω του μπαίνουν το ένα μετά το άλλο τα παζλάκια, που αναμένεται στο φινάλε να ορίσουν το σφαιρικό αφιέρωμα στην ζωή και το έργο του. Σαν πλάνο αφηγηματικό σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως είναι ατυχές. Αν είναι να αναφερθούμε σε ένα πρόσωπο ιστορικό που για χάρη του γράφηκαν χιλιάδες σελίδες πράξεων αποφασιστικών, μοιραίων, ηρωικών ενδεχόμενα. Η αξία της δραματουργίας τους είναι εκείνη που και θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της (για χάρη του σεναρίου) αληθοπλασίας, αλλά θα ανεβάσει και τις εντάσεις που ζητάει ένα κινηματογραφικό έργο και μάλιστα ρετροσπεκτιβικό, για να διατηρήσει ζωντανό και το ενδιαφέρον της πλατείας ίσαμε το φινάλε. Οπότε το πατρόν που επιλέγει ο μάστορας για να βάλει σε τάξη τις ιδέες του, χιλιοχρησιμοποιημένο αλλού και με επιτυχία, εδώ δεν δύναται να λειτουργήσει. Διότι ο βίος του Καζαντζάκη, δεν χρωματίστηκε από στιγμιότυπα, αλλά από, βγαλμένα από μια θεάνθρωπη ψυχή, οράματα. Κι αυτά ουδείς, μπορεί να τα συλλάβει στο σελιλόιντ, στο ντίτζιταλ τέιπ ή σε όποιο στην ευχή μέσον επιθυμεί να τα καταγράψει.

Με αυτό το βασικό σφάλμα επί της αρχής, είναι λογικό κι επόμενο η διαδικασία να μην προχωρά ποτέ, να τελματώνει, ακόμη κι αν από το σκριπτ επιχειρούνται θεόρατα χρονικά άλματα, προκειμένου να μην βαρύνει (και) η χρονική διάρκεια με ένα προϊόν μεγαλύτερο του δίωρου. Στα αρπαχτά λοιπόν και κατόπιν της επιδερμικότατης προσέγγισης στην σύναψη του ψυχισμού του Καζαντζάκη, μέσα από όσα επανέρχονται στον γεροντικό του νου στο κρεββάτι του πόνου, ταξιδεύουμε πλάι του σε δεκάλεπτες ρουμπρίκες, που καθεμιά αναφέρεται και σε κάποιο από τα πιο διάσημα γραπτά του. Μια επικεφαλίδα και δυο πλανάκια τσίμα τσίμα, για την γνωριμία με τον πιο αδαή θεατή δηλαδή. Κάπου στο φόντο ακούγεται μια βολά το όνομα του Οδυσσέα, μια χούφτα εικόνες γύρω από ένα τραπέζι πάνω στο κύμα, σιμά σε ένα σαντούρι είναι το σκιτσάρισμα του Ζορμπά, δυο κουβέντες σε λουσάτο σαλόνι της Πόλεως του Φωτός, παρουσία του Τζούλη και της Μελίνας, είναι όλο το ζουμί του Χριστού που Ξανασταυρώθηκε. Και ενδιάμεσα ένα ακατάπαυστο κουβεντολόι, πινγκ πονγκ Καζαντζάκη και Ελένης, που νόημα μπορεί να βγάλει μόνο εκείνος που το σκαρφίστηκε. Ουδείς άλλος. Τα αποφθέγματα βλέπεις χρειάζονται και το παράδειγμα τους, την φιλμική τους παραβολή για να γίνουν ευρύτερα αντιληπτά. Αν τα πετάς πομπωδώς ένθεν κακείθεν, έτσι για το Θεαθήναι, μάλλον το αντίστροφο από το πραγματικό τους νόημα θα μοιράσουν στο κοινό.

Ο λάθος γιαλός που παίρνει με την (πιο απότομη δεν γίνεται, σχεδόν νόμισα πως ήταν ένα καινούργιο τρέιλερ) εισαγωγή του το φιλμ, δεν γίνεται με τίποτα να ισιώσει στην πορεία, ελλείψει των εντυπωσιακών, ακόμη και φανφαρόνικων αν το θέλεις, στιγμών της επί γης διαδρομής του συγγραφέα. Αξίζει να αναφερθεί πως το πιο αγωνιώδες - πέστο κι έτσι - στοιχείο του όλου, έχει να κάμει με το αν ο Καζαντζάκης θα αποσπούσε την "πολυπόθητη" για εκείνον - ναι, σιγά που αυτός ο semi-God, θα νοιαζόταν για τέτοια χρυσάφια - υποψηφιότητα για το Βραβείο Νόμπελ. Και εντάξει φίλτατε ντιρέκτορα, πετάς στο τραπέζι την κρατική δολιοφθορά που υπέστη το nomination της Σκανδιναβικής Ακαδημίας, για ποιον λόγο ακριβώς δεν αναφέρεσαι και σε ονόματα, ώστε να δείξεις ολοκληρωμένος? Λόγια, λόγια, λόγια. Και αντάμα με το τιμώμενο πρόσωπο, μονίμως προβλεπόμενα εμβόλιμος, παρατάσσεται ο Κεφαλλονίτης φίλος, μέντορας και αιώνιος σύντροφος στους λόγιους αγώνες, που όπως τον μοστράρει ο δημιουργός, νιώθεις πως είναι φτιαγμένος από το πιο μασίφ υλικό του κόσμου. Ξύλινος και μεταλλικός μαζί, δεν απαγγέλλει κελαηδώντας, μα παιανίζοντας. Πάλι καλά που είχε και δέκα ανθρώπους τριγύρω - εννοείται αποκλειστικά κατά μήκος της Αρεοπαγίτου, άλλες τοποθεσίες κλασικές δεν διαθέτει η Αθήνα - υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ουδείς. Πόσο άστοχη η παρέμβαση αυτού του Σικελιανού?

Επανερχόμενος στην μελέτη της περσόνας του Καζαντζάκη, ο σκηνοθέτης ανακατεύοντας σταθερά τον χρόνο σε μια ένδειξη απάρνησης της γραμμικότητας, παλεύει να γεμίσει το πουγκί του με όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ευφυείς του ρήσεις, την ίδια στιγμή που ανθρώπινα περιστατικά, σημασίας ύψιστης μόνο για τον ίδιο και για κανέναν άλλο (ο πρώτος σαρκκός έρως, ο θάνατος του πατρός, η επαφή με τους ιερομόναχους, φερειπείν) βγάζουν στο πρόσωπο του Καζαντζάκη μια έκδηλη παράνοια, που ουδέποτε αιτιολογείται από το σκριπτ. Ενδιαμέσως όλων αυτών των μικρών, μικρών τεμαχίων, τύποις κεφαλαίων, ως γέφυρες περάσματος του χρόνου, σκάνε σαν από το πουθενά CGI πλανάκια, που δεν τα λες και καλογραμμένα, δίνοντας την εντύπωση πως το biopic ετούτο λειτουργεί ως συγκοινωνούν δοχείο με την Weird Wave μόδα του νέου ελληνικού σινεμά. Ονείρατα και παροράματα, σκέψεις και φιλοδοξίες, αλληγορίες και εφέ, αχταρμάζουν σε σώμα ένα, από όπου δεν βγαίνει και μπόλικο νόημα. Και θα αφήσω κατά μέρος του ετερόκλητου αυτού μίξερ, τις παντελώς ανούσιες σκηνές, που συμβατικά ο ντιρεκτέρ, πρέπει να ανταποδώσει την χρηματοδοτική χάρη στους χορηγούς και βγάζουν μάτι. Εξόν από γέλωτα!

Όπως αστείες μοιάζουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι ερμηνείες, όλων όσων επελέγησαν για να αποδώσουν τους ρόλους των πραγματικών προσώπων της ζωής του Καζαντζάκη. Όλοι τους μεζεδάκια, που καδράρονται για λίγο, για ελάχιστο, εμφανισούλες πεντάλεπτες που ούτε καν καρατερίστικες τις λες. Χάρη στην κινηματογραφική πείρα του διασώζεται ο Αργύρης Ξάφης / Καπετάν Μιχάλης, λόγω της επικοινωνιακής του χάρης δεν βουλιάζει ο Αθερίδης / Ζορμπάς. Έτερον ουδέν. Ανεκδοτική η αόρατη γλάστρα, αν είναι δυνατόν, Μερκούρη / Ζέτα Δούκα, μηδενική εντελώς η Μητέρα / Μαρία Σκουλά, άνευ συναισθήματος η μπολσεβίκα ερωμένη / Γιούλικα Σκαφιδά. Όσο για το έτερον ήμισυ του λογοτέχνη, για ακόμη μια φορά δεν πιάνει την βάση η Μαρίνα Καλογήρου, που εμφανώς είναι πλασμένη μόνο για πιο χαλαρής πλοκής ρομάντζα. Όσο για το γεγονός πως στην ηλικιωμένη εκδοχή του ζεύγους, Εκείνη παραμένει η ίδια ηθοποιός, προφανώς μακιγιαρισμένη και Εκείνος έχει αλλάξει (ο σημαντικός καλλιτέχνης και αγωνιστής Στέφανος Ληναίος) με ξεπερνά. Καμία δικαιολογία, καμία εξήγηση!

Και μάλιστα όταν στο σύνολο ενός μπερδεμένου πονήματος, ο βασικός αστέρας του Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, δεν τα έχει πάει άσχημα ως Καζαντζάκης, χρησιμοποιώντας ολόκληρο το εύρος των αρκετών εκφράσεων που έχει στην υποκριτική του φαρέτρα για να αποδώσει κατά πως θα έπρεπε τις εναλλαγές κλίματος στην ψυχή του ήρωα του. Από τα 17 του χρόνια, μέχρι και τα 60 του, δεν το λες και λίγο. Δεν τολμώ να σκεφτώ δίχως αυτόν, που θα είχε τσακιστεί ακόμη πιο κάτω το ναυάγιο, βάζοντας δίπλα του συμπαραστάτη ικανό, την μουσική επένδυση, που τουλάχιστον δια χειρός Μίνωα Μάτσα νεότερου, διαθέτει το λυρικό εκείνο στοιχείο που αποζητά ένα μια βιογραφία, αυτού του βεληνεκούς.

Καθόλη την διάρκεια της παρακολούθησης του Καζαντζάκη, ένα συναίσθημα με συντρόφευε, βγαλμένο μέσα από το εκράν. Η έκδηλη αγωνία του εμπνευστή και εκτελεστή του, Γιάννη Σμαραγδή, να θέλει να αποδείξει κάτι, σαν να επιθυμούσε με κάψα να μας πει πως εκτός από το παρελθόν και το παρόν του εγχώριου σινεμά, ο ίδιος είναι και το φωτεινό του μέλλον, η νουβέλ βαγκ. Ο παράξενης μοδάτης αισθητικής εκείνος σκηνοθέτης δηλαδή, που ναι μεν (στα 70 plus του...) νοιάζεται για τις ακαδημαϊκές θεωρίες, την ίδια στιγμή που πηγαίνει πολλά βήματα παραπέρα, κάνοντας πράξη το - δεδομένα blacklisted πρακτικά - αφιέρωμα σε έναν Σπουδαίο Έλληνα. Αποτυχία αγαπητέ! Ούτε καν φανερά νοήματα, ούτε έστω μισιακές κεντρικές ιδέες, ούτε το κυριότερο, άμεσος συσχετισμός της φιλοσοφίας του Λεύτερου - ως όφειλες, αυτή είναι δουλειά σου, όχι να βάλεις μουστάκι στον πρωταγωνιστή - με το ζοφερό πολιτικό, θρησκευτικό και κοινωνικό σήμερα του τόπου. Στο ντούκου όλα, δεν πήραμε το Νόμπελ και μεγάλη μας σκασίλα. Κρίμα, δεν είναι αυτή η ταινία που θα άξιζε σε έναν τόσο μεγάλο άντρα.

«Πώς σου ήρθε η ιδέα ότι η τελειότητα υπάρχει;»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το πορτρέτο μιας φυσιολογικής (;) οικογένειας...

Ο Zdzisław Beksiński γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1929 στη μικρή πόλη Σάνοκ της Πολωνίας. Όταν έφτασε στα 18 του έφυγε για την Βαρσοβία, για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και να κάνει το μάστερ του στις τεχνικές επιστήμες. Μέχρι το 1955 εργαζόταν σε μια εταιρεία κατασκευής λεωφορείων, όπου έκανε τα σχέδια. Σε εκείνο το σημείο αναπτύχθηκε μια ροπή προς το καλλιτεχνικό κομμάτι. Τα πρώτα τρία χρόνια ασχολήθηκε πολύ με τη φωτογραφία. Το ενδιαφέρον του δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Εν τούτοις η φωτογραφία αποτέλεσε το πρώτο του σκαλοπάτι. Και μετά τον κέρδισε η ζωγραφική. Χωρίς να έχει κάνει κάποια άσκηση ή σπουδές, πήρε τον καμβά και άρχισε να φτιάχνει ελαιογραφίες. Τα πρώτα χρόνια ήταν ένας πειραματισμός με εμφανή στοιχεία για το που μπορεί να οδηγηθεί. Και γύρω στο 1960 τον κέρδισε εξολοκλήρου η ζωγραφική σε ότι αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν σταμάτησε ποτέ να φωτογραφίζει τα πάντα, να βιντεοσκοπεί τα πάντα, να ηχογραφεί τα πάντα. Μαυρίλα, αποσύνθεση, θάνατος, ερημιά, μορφές αλλόκοτες και πρωτόφαντες γέμισαν τους πίνακες του Ντζίζλαβ. Όπως δήλωσε ο ίδιος «Μου αρέσει να ζωγραφίζω με τέτοιο τρόπο, σαν να φωτογραφίζω όνειρα». Κι έτσι πορέφθηκε εικαστικά. Αποτυπώνοντας στους πίνακές του εφιάλτες και δυστοπίες. Δεν του άρεζαν καθόλου οι εκθέσεις ζωγραφικής και οι προσπάθειες να ερμηνευτούν τα έργα του. Και αγαπούσε πολύ την οικογένειά του. Πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου του 2005 στο διαμέρισμά του, στη Βαρσοβία, δολοφονημένος από 17 μαχαιριές, με δράστη τον γιο του επιστάτη της πολυκατοικίας του, στον οποίο αρνήθηκε να δανείσει χρήματα...

(σημείωση: στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Μπεκσίνσκι δανειστήκαμε από το κείμενο του Στέργιου Πουλερέ στο MensHouse – το πλήρες κείμενό του μπορείτε να το δείτε εδώ: http://menshouse.gr/istories/34228/ntzizlav-beksinski-o-anthropos-pou-zografize-efialtes-ke-pethane-apo-aftous)

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του 33χρονου Jan P. Matuszynski. Στη φιλμογραφία του υπάρχουν αρκετές μικρού μήκους ταινίες όπως και το ντοκιμαντέρ «Deep Love» (2013). Η ταινία του έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Λοκάρνο, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα και όπου τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Andrzej Seweryn. Προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πέρσι, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Γενικά, είχε μεγάλη φεστιβαλική προβολή.

Η υπόθεση: Ο Τζβίζλαβ Μπεκσίνσκι είναι ένα ευγενικός και ήρεμος άνθρωπος, ο οποίος υποφέρει από αραχνοφοβία. Παράλληλα, έχει σκληρές ερωτικές φαντασιώσεις και του αρέσει να ζωγραφίζει δυσάρεστα και δυστοπικά έργα. Ο Μπεκσίνσκι είναι ένας οικογενειάρχης, ο οποίος θέλει μόνο το καλύτερο για την αγαπημένη του σύζυγο Ζοφία, τον νευρωτικό του γιο Τόμας, την ηλικιωμένη μητέρα του και την πεθερά του. Μαζί με τις γυναίκες ζει στο ίδιο διαμέρισμα, ενώ ο Τόμας ζει σε ένα διαμέρισμα πολύ κοντά, στην απέναντι πολυκατοικία. Η καθημερινή ενασχόληση του Τζβίζλαβ με τη ζωγραφική, τελικά αποδίδει καρπούς και καταφέρνει να γίνει δημοφιλής στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Η Ζοφία κάνει τα πάντα για να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη, αλλά ο ταραγμένος γιος τους Τόμας, το κάνει όλο και πιο δύσκολο, με τις βίαιες εκρήξεις του και τις απειλές να δώσει τέλος στη ζωή του.

Η ανησυχία των γονιών παραμένει, ακόμα και όταν θα πιάσει δουλειά ως ραδιοφωνικός παραγωγός ή όταν θα αρχίσει να βγαίνει ραντεβού. Έτσι κι αλλιώς, ο Μπεκσίνσκι δεν πίστεψε ποτέ ότι η οικογενειακή ζωή είναι μια εύκολη υπόθεση. Καθώς καταγράφει τα πάντα με την αγαπημένη του βιντεοκάμερα, αλλά και με κασέτες στο κασετόφωνο, η οδύσσεια των Μπεκσίνσκι από το 1977 έως το 2005, ξεδιπλώνεται μέσα από πίνακες, εμπειρίες στα πρόθυρα του θανάτου και τάσεις χορευτικής μουσικής...

Η άποψή μας: Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό: τούτη είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Με τρεις σημαντικές ιδιαιτερότητες: Δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την καλλιτεχνική δημιουργία του κατά μία έννοια βασικού βιογραφούμενου προσώπου. Δεν ασχολείται καθόλου με τα συγκλονιστικά πολιτικά γεγονότα τα οποία βίωνε η Πολωνία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που αποτυπώνει. Και μας παρουσιάζει την ιδιάζουσα εμμονή του ζωγράφου να καταγράφει τα πάντα, προσπαθώντας – μάταια – να κρατήσει τη στιγμή. Και νά φωτογραφίες, και δώστου ηχογραφημένες κασέτες και πάρε και βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα, ακόμα και από κηδείες προσφιλών του προσώπων! Ο νεαρός σκηνοθέτης δεν θέλει να κάνει ένα... ντοκιμαντέρ για τον διάσημο συμπατριώτη του ζωγράφο. Υπό αυτήν την έννοια, ο θεατής δεν μαθαίνει και πολλά πράγματα για το καλλιτεχνικό του έργο! Ότι θέλετε να μάθετε πριν ή μετά τη θέαση της ταινίας για τον ζωγράφο Beksiński θα πρέπει να το κάνετε μετά από δική σας έρευνα – εκτός κι αν είστε από τους (ελάχιστους φαντάζομαι) που ήδη τον γνωρίζετε, όντας φοιτητής της σχολής Καλών Τεχνών ξέρω 'γω.

Να, πχ, κι εγώ που εννοείται ότι δεν τον γνώριζα, έμαθα μετά από ψάξιμο πως πολλοί πίνακές του γίνονται εξώφυλλα χέβι μέταλ συγκροτημάτων! Και ένιωσα και μια... συγγένεια με το artwork του εξώφυλλου για την ταινία (και τον δίσκο) «The Wall» των Pink Floyd! Ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται περισσότερο να εστιάσει στον άνθρωπο Beksiński. Στις εμμονές του, στις φαντασιώσεις του, στη λογική του, στις ήσυχες κι όχι τόσο ήσυχες οικογενειακές στιγμές του, στα άγχη του για τον γιο του, στα άγχη του για το θάνατο. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που μέσα από το απλό και το προφανές βγαίνουν ανατριχιαστικά πράγματα. Πχ, υπάρχει μια απλή, απλούστατη σκηνή όπου ο ζωγράφος τρώει κινέζικο μαζί με τον γιο του. Είναι ολοφάνερο πως δεν πολυενδιαφέρονται και οι δύο για τη γεύση αυτού που τρώνε. Βιάζονται! Γιατί; Μα γιατί κάνουν... αγώνα, ποιος θα τελειώσει το φαγητό του πιο γρήγορα – αυτός θα είναι και ο νικητής! Ναι, αυτό το κάνουν πολλά παιδιά με τους γονείς τους και τούμπαλιν, αλλά μόνο όταν τα παιδιά είναι... παιδάκια κι όχι ενήλικες! Οι ποπ αναφορές στην ταινία είναι μπόλικες, ιδίως οι σινεφίλ! Υπάρχει αφίσα του «Frantic» ενός άλλου σπουδαίου Πολωνού καλλιτέχνη, του Polanski, στο διαμέρισμα των Beksiński, ο υιός Τόμεκ υποτιτλίζει στα πολωνικά Monty Python και... James Bond.

Η αναφορά στην Alicia Silverstone που γίνεται τόσο στην αρχή όσο και προς το φινάλε της ταινίας (μιας που έχει κατά μία έννοια, κυκλική δομή) ίσως να μπορεί να βγάλει και γέλιο! Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι σπουδαίες, όλες ακολουθούν το όραμα του σκηνοθέτη να δείξει μια οικογένεια που μέσα στην παραδοξότητά της, εντέλει είναι όπως όλες οι άλλες. Ήτοι, μια ακόμα παράξενη οικογένεια, όπου πολλά και θαυμαστά και περίεργα συμβαίνουν. Σιγά – σιγά όμως ο θάνατος κάνει την παρουσία του ολοένα και πιο συχνή κι έτσι ο σκηνοθέτης κάνει κι ένα σχόλιο για τη ματαιότητα του βίου γενικότερα. Όλα αυτά όμως παρουσιάζονται με περισσή αποστασιοποίηση και ο μη γυμνασμένος θεατής σίγουρα θα τσινίσει! Ακόμα και η μουσική, που είναι ένας απλός τρόπος για να προκαλέσεις συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, εδώ χρησιμοποιείται αφαιρετικά και απογυμνωμένα. Πχ, σε μια δύσκολη στιγμή για τον Τόμεκ, τον βλέπουμε να βάζει να ακούσει το «Nights in White Satin» των Moody Blues, ένα από τα πιο διάσημα, μελαγχολικά κομμάτια όλων των εποχών. Το να τον δούμε να ξεσπάει σε δάκρυα θα ήταν ότι πιο φυσιολογικό τη δεδομένη στιγμή.

Όχι όμως σε αυτήν την ταινία. Ο Τόμεκ τραβάει τη βελόνα από το πικάπ και ο σκηνοθέτης δεν αφήνει να ολοκληρωθεί η εμπλοκή του θεατή. Και το κάνει συνέχεια αυτό, κόβοντας σκηνές, μη ακολουθώντας απαραίτητα μια «λογική» συνέχεια σκηνών, διαλόγων, ανάπτυξης χαρακτήρων. Δύσκολη ταινία, αλλά αξίζει τον κόπο. Κι ας μένεις με τη... θλίψη (κι άλλα συναισθήματα!) στο χέρι!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Strada Films