Movies Ltd

«Για όλα φταίνε οι γκόμενες / οι πρώην και οι επόμενες»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ερωτικά κουλουβάχατα αλά γαλλικά!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Maurice Barthélémy και η πρώτη που προβάλλεται εμπορικά στους ελληνικούς κινηματογράφους. Έχουν προηγηθεί οι εξής ταινίες: «Casablanca Driver» (2004), «Papa» (2005), «Low Cost» (2011) και «Pas très normales activités» (2013) ένα σπουφ με τον γαλλικό τρόπο (!!!) πάνω στις ταινίες τύπου «Μεταφυσική δραστηριότητα». Ο Barthélémy είναι και ηθοποιός, έχει παίξει σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων και σε τρεις δικές του, μία εκ των οποίων είναι τούτη η τελευταία. Εδώ υποδύεται τον φοβισμένο χειρουργό, ο οποίος δέχεται μπούλινγκ από την πρώην γκόμενα της νυν ερωμένης του!

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στην ιταλική ταινία «Ex» (2009) του Fausto Brizzi. Σύμφωνα με τον Barthélémy, την είδε σε ένα ταξίδι του στην Ισπανία, αγόρασε τα δικαιώματα της ταινίας και τη μετέφερε στα γαλλικά, αφού την άλλαξε κατά 70%! Πεδίο δόξης λαμπρό για ελληνική κινηματογραφική μεταφορά! Ή θεατρική, έχουμε και τέτοια φαινόμενα στη χώρα μας! Για να γυρίσουμε στην ταινία μας, αυτή βγήκε στους γαλλικούς κινηματογράφους στις 21 Ιουνίου, στην πρώτη εβδομάδα προβολής της έκοψε γύρω στα 185 χιλιάδες εισιτήρια και οι συνολικές της εισπράξεις στη χώρα της ξεπέρασαν τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα μετά τη Γαλλία, στην οποία προβάλλεται η ταινία και πιθανότατα να είναι και η μοναδική άλλη χώρα στην οποία οι θεατές θα έχουν τη... χαρά να την παρακολουθήσουν...

Η υπόθεση: Το Παρίσι μπορεί να είναι η πόλη των ερωτευμένων, είναι όμως και η πόλη... των πρώην! Ο Αντουάν είναι ένας ψυχολόγος, που μετά τη διάλυση του 15ετούς γάμου του δεν τολμά να ξαναδεσμευτεί, παρά το γεγονός ότι φλερτάρει με μια πολύ ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική παραγωγό, την Οντρί. Ο Ντιντιέ έχει ομηρικούς καυγάδες με τη γυναίκα του, την Καρολίν, χωρίζουν, γλεντάει την ελευθερία του αλλά σύντομα βαριέται και καταλαβαίνει πως δεν ήταν μόνο η ρουτίνα που τον κρατούσε μαζί με το έτερο ήμισύ του. Ο πάτερ Λοράν καλείται να παντρέψει την πρώην του, τη Ζουλί, με τον νέο της, μπερδεμένο ερωτικό σύντροφο, παρά το γεγονός ότι η σεξουαλική φλόγα που τους ένωνε δεν έχει σβήσει ακόμα. Ο Σερζ δέχεται διαρκώς παρενοχλήσεις και μπούλινγκ από την Λιζ, την πρώην της νυν, πανέμορφης φιλενάδας του, της Μαρίνας. Τέλος, ο Γκρεγκ αναγκάζεται να φροντίζει το μπουλντόγκ της πρώην του, με βαριά καρδιά, η σχέση αυτή όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις...

Η άποψή μας: «Καπνίζεις τσιγάρα μάρκας Αλέν Ντελόν με χώρα προέλευσης την Καμπότζη. Είναι πολύ βαριά. Γιατί τα καπνίζεις;». «Γιατί μπορώ». Αυτός ο διάλογος ανάμεσα σε έναν παπά κι έναν Ισπανό πρόσφυγα, χρόνια στη Γαλλία, που αναλαμβάνει να φρεσκάρει τις τοιχογραφίες της εκκλησίας όπου λειτουργεί ο πρώτος, ζωγραφίζοντας έναν Χριστό... αλλήθωρο, είναι από τα λίγα, από τα ελάχιστα για να είμαστε σωστότεροι, πράγματα που με έκαναν να γελάσω στην ταινία. Μια ταινία φλατ, που θέλει να είναι χαριτωμένη αλλά εντέλει αναμασά τα ίδια και τα ίδια πάνω στο αγαπημένο θέμα των Γάλλων: το θέμα των σχέσεων. Δεν έχει καμιά φρεσκάδα η ταινία, δεν σε αιφνιδιάζει, δεν σε κάνει να λες «κοίτα να δεις τώρα, αυτό δεν το είχα σκεφτεί».

Ο ηθοποιός – σκηνοθέτης Barthélémy στήνει ένα γαϊτανάκι με μπόλικα δίπολα επιχειρώντας να μας κάνει να γελάσουμε με τα χάλια των ερωτικών σχέσεων. Παρεξηγήσεις, μυστικά, τρίγωνα, τετράγωνα, εκμυστηρεύσεις, πλακώνουν σε βαθμό... κακουργήματος, μπας και προκύψει εκείνη η σπίθα που θα βάλει φωτιά στην οθόνη. Φευ, στην περίπτωση της συγκεκριμένης ταινίας, ουκ εν τω πολλώ το ευ. Η σκηνοθεσία είναι διεκπεραιωτική και ο Barthélémy ελπίζει πως μία από όλες τις περιπτώσεις που παρελαύνουν στην ταινία του ως case studies θα την έχει βιώσει κάποιος από τους θεατές και θα υπάρξει η απαραίτητη ταύτιση ώστε να γνοιαστεί λίγο παραπάνω και για τους υπόλοιπους ήρωές της.

Πέρα από τη σκηνή με το τσιγάρο, τον βαρεμένο σκύλο που πάσχει από καρκίνο (!), και την εξομολόγηση ενός χήρου προς τον πρώην σύζυγο της γυναίκας του που σκοτώθηκε, ότι γούσταρε τρελά το πως του έκανε στοματικό έρωτα η εκλιπούσα, δεν σου μένει κάτι από την ταινία. Άντε, αν είσαι λάτρης του ωραίου, θα ξεκουράσεις το βλέμμα σου στις αληθινά όμορφες γυναίκες που κυκλοφορούν μέσα στην ταινία, από την με εξωστρεφή σεξουαλικότητα Μαρίνα και την ανασφαλή αλλά πολύ σέξι Ζουλί μέχρι τις δίδυμες κόρες του ψυχολόγου και την πάσχουσα από καρκίνο (άντε πάλι) κόρη του ζευγαριού που χωρίζει, κάνεις το απαραίτητο οφθαλμόλουτρο. Αν και να ξέρετε υπάρχουν και σκηνές ντροπιαστικές για τους ηθοποιούς που συμμετέχουν σε αυτές, όπως πχ η σκηνή της αποτρίχωσης – ήμαρτον δηλαδή.

Πάντως, ρίχνω ιδέα: αν κάποιος Έλλην ηθοποιός δει την ταινία και του αρέσει είναι πολύ πιθανό να τη δούμε είτε σε κάποια θεατρική σκηνή είτε μεταφερμένη στα καθ' ημάς. Τώρα που το πήραμε το κολάι, μια χαρά εκδοχή made in Greece θα μπορούσε να ετοιμαστεί, έτσι; Θέλω ποσοστά!!!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.

του zerVo (@moviesltd)

Αν μάθαμε κάτι καινούργιο? Μπα! Και οι πέτρες γνωρίζουν την υπόγεια δράση των μυστικών υπηρεσιών της Γερακίνας, εν καιρώ ψυχρού πολέμου, στα κόκκινης επιρροής κρατίδια, που και έμπειρους γεωγράφους μπερδεύουν για το ποιο είναι ποιο, της ζώνης του Γκολφ Στριμ. Ακόμη και κουτό να ρωτήσεις, ξέρει πολύ καλά πως τα Καλάσνικοφ του στρατού των βαρώνων της Κολομπιάνας κοκαΐνης, προέρχονταν από τον κραταιό Βορρά, κλεψιμαίικα κι εκείνα από τα καραβάνια των Σοβιετικών προμηθειών προς τους αντάρτες Πειρατές της Καραϊβικής. Όσο για τον παράνομο συσχετισμό των τελευταίων με τους ορκισμένους οχτρούς Ιρανούς, όπως με πυγμή υποστήριξε  ο Λευκός Οίκος - με μπροστάρη εκείνο το παλικάρι, τον αλήστου μνήμης Όλι Νορθ - ούτε καν τους πλέον ένθερμους των ρεπουμπλικάνων δεν έπεισε το παραμύθι. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει η παραμικρή αποκάλυψη στο φρενήρες ιστορικό παρανάλωμα του American Made, οφείλω να παραδεχτώ πως είναι απίθανα ενδιαφέρον να το διαβάζεις έτσι όπως το καταλαβαίνουν οι εκ των έσω. Ειδικά όταν το κυρίαρχο στοιχείο στο λιμάνι της φαιάς τους, είναι η αυτογνωσιακή σάτιρα...

Δεν είναι δα και κανένας τυχαίος πιλότος. Στα κιτάπια της κραταιάς, κατά την περίοδο των mid 70s που διανύουμε, Trans World Airlines, ο Μπάρι Σιλ είναι καταχωρημένος ως ο νεαρότερος πιλότος που προσλήφθηκε για να οδηγήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη τα αεροσκάφη της. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως είναι και ικανοποιημένος, είτε με τον πενιχρό για τις ανάγκες, μισθό του, είτε με την διαρκή ρουτίνα των πτήσεων και των αυστηρών πρωτοκόλλων ασφαλείας που πρέπει να ακολουθεί. Αφορμή για να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω στα κόκπιτ των airbus, θα του δώσει η πρόταση του δαιμόνιου πράκτορα της CIA, Σέιφερ, να αναλάβει, έναντι ικανοποιητικής αμοιβής, την αεροφωτογράφηση των ζωνών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, που σύμφωνα με τις πληροφορίες, έχουν απλώσει τα νύχια τους οι εχθρικές αρκούδες της Σοβιετικής Ένωσης. Δημιουργώντας έτσι στα νότια της Δυτικής Υπερδύναμης, συνθήκες απειλητικές για την ασφάλεια της Land Of The Free...

Ακόμη κι αν αναγκαστεί να κρύψει την ταυτότητα της καινούργιας του δουλειάς από την λατρεμένη του συμβία, που τον καρτερεί με ασίγαστο πάθος, να επιστρέψει από τα ταξίδια του, στο σπιτικό τους, στο Μπάτον Ρουζ της νότιας Λουιζιάνα, ο Σιλ, θα εντοπίσει στις τιγκάτες ρίσκο επικίνδυνες αποστολές, την αδρεναλίνη που τόσο του είχε λείψει στην πολιτική αεροπορία. Τόλμημα που θα πάρει ακόμη πιο εκρηκτικές, όσο και προσοδοφόρες σε μαύρο χρήμα, διαστάσεις, από την στιγμή που θα δώσει τα χέρια με το νεοσύστατο καρτέλ ναρκωτικών του Μεντεγίν, για την, κρυφή φυσικά από τα άφαντα πολιτικά του αφεντικά, διακίνηση τεράστιων ποσοτήτων, πανάκριβης σκόνης στα εδάφη των ΗΠΑ. Παράνομη, διπλή επαγγελματική ταυτότητα, που ο θρασύς πιλότος θα εκμεταλλευτεί απόλυτα γεμίζοντας τους τραπεζικούς του λογαριασμούς με εκατομμύρια αφορολόγητα δολάρια!

Και όλα αυτά με τις ευλογίες, από ένα σημείο και μετά των εντολέων του στο Λάνγκλει, που και βέβαια έχουν αντιληφθεί το αλισβερίσι με την συμμορία του Εσκομπάρ, μα γνωρίζουν καλά πως μόνον εκείνος δύναται να φέρει εις πέρας τo top secret κοντραμπάντο, που πλέον περιλαμβάνει και βαρύ οπλισμό με αποδέκτες τους απείθαρχους Κόντρας, μισθοφόρους με payroll βγαλμένο από τον ίδιο τον Λευκό Οίκο, ώστε να σταθούν τροχοπέδη στις ορέξεις των αριστερών Σαντινίστας, που έχουν καταλάβει τον έλεγχο της Νικαράγουα. Με όριο του, καν τον ουρανό, ο εύστροφος και πανούργος Σιλ, θα κτίσει μια μικρή αυτοκρατορία ακατάπαυστης ροής κέρδους, ξεφεύγοντας ακόμη κι από τον έλεγχο, τόσο της Υπηρεσίας, όσο και των πάνοπλων κομπανιέρων του στις φυτείες του Αμαζονίου.

Είναι πραγματικά απίστευτη η ιστορία αυτού του μεγαλοφυή τύπου, που με αφετηρία του τις φτωχικές κωμοπόλεις του Μισισίπι, έφτασε μέσα σε μια δεκαετία να παίξει ρόλο αόρατου καταλύτη στις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις της πατρίδας του. Η αφήγηση της μεθόδου εξέλιξης του, από κάπτεν της TWA σε διαβόητο τρανσπόρτερ, πραγματοποιείται με έναρξη από το φινάλε σχεδόν της ανίερης καριέρας του και δίνεται μέσα από γραμμικώς χρονολογικά δοσμένα κεφάλαια, όπου το καθένα έχει έναν ιδιαίτερο τίτλο, συνοδευόμενο και από το έτος που έλαβαν χώρα τα συμβάντα. Χρονιά με την χρονιά, από το 77 μέχρι και το 86. Παράλληλα με τα κατορθώματα του Σιλ, ξεδιπλώνονται επί της οθόνης και τα φανερά στο ευρύ κοινό ντοκουμέντα, σε μια παράλληλη απεικόνιση αληθινών μα και δραματοποιημένων, επίκαιρων της περιόδου, όπου εμφανίζονται άπαντες οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πρωταγωνιστές, Ρίγκαν, Νάνσι, Μπους μπαμπάς και γιος, Κλίντον, Νορθ και δεν συμμαζεύεται. Και η οποιαδήποτε κίνηση του Σιλ στην παράτολμη σκακιέρα, εξηγεί πλήρως την σημασία των πλανηταρχικών αποφάσεων τους.

Φαντάζεται κανείς μέσα από ένα φιλμικό πακέτο αυστηρά δραματικό και φορτισμένο? Τουναντίον! Ουδέποτε, από το πρώτο, μέχρι όμως όχι το τελευταίο δευτερόλεπτο, η αφήγηση δεν αφήνει κατά μέρος την γλαφυρότητα και την καυστική σάτιρα, φροντίζοντας μέσα από το εκπληκτικά μελετημένο σενάριο, το μαγικό ψαλίδι του μοντάζ και το southern rock σάουντρακ, να μην υπάρξει στιγμή που ο αναγνώστης να μην (έστω, το λιγότερο) να ευθυμήσει. Με συμβάντα που είχαν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς λες? Είπαμε αποξαρχής. Το φλέγμα είναι το βασικό συστατικό του ταχύτατου μενού που σερβίρει ο πεπειραμένος μετά από εικοσαετή και βάλε διαδρομή, ντιρέκτορας Doug Liman. Έχοντας πάρει μάθημα γερό από την ανιαρή, μάλλον αποτυχημένη, απόπειρα του να προσεγγίσει το πολιτικό σινεμά, μέσα από το υπέρμετρα ακαδημαϊκά δοσμένο Fair Game, ο σκηνοθέτης του πρώτου και καλύτερου Bourne, παίρνει την κρίσιμη απόφαση να δράσει εναλλακτικά εδώ, να μην ακολουθήσει πιστά την ράγα, να στήσει σεκάνς με κάμερα όχι απλά κουνημένη, μα και δίχως το υποκείμενο στο κέντρο της ενίοτε και να βάλει στο τραπέζι ένα δίωρο θρίλερ κεφιού (!) και Top Gun εναέριων λήψεων, που ειδικά όσοι έχουν ελαφριά γνώση των αναλυόμενων γεγονότων, θα το ρουφήξουν με μια και μόνο ανασεμιά.

Σε ετούτη του την εκκεντρικά φιλμαρισμένη κινηματογραφική πράξη ο Liman, έχει πάντως και την τύχη με το μέρος του. Κι αυτό γιατί ο νούμερο ένα αστέρας των εκράν, την τρέχουσα τριακονταετία - συμπτωματικά να προσθέσω πως η ταινία που τον εκτόξευσε στα ύψη, κυκλοφόρησε λίγες μόνο εβδομάδες, από την ημέρα που μπήκε οριστικό φινάλε στην δράση του αντι-ήρωα που εδώ υποδύεται - βρίσκεται σε απίθανη φόρμα, το πλήρες αντίθετο δηλαδή, από την πρόσφατη φλόπα του The Mummy. Για τον Cruise τέτοιου είδους ρόλοι, ακόμη και κόντρα στην σαιεντολογικά ηθική εικόνα του, είναι βούτυρο στο ψωμί του, αρκεί να μην προδοθεί από τα χρόνια, που, ε, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και λίγα πια στην πλάτη του. Ο Tommie, που ανά στιγμές δεν τον κάνεις ούτε 35, είναι αέρινος, εκφραστικός όσο απαιτείται, αστείος δίχως ποτέ να δώσει αφορμή για να οδηγηθεί η περσόνα του στην καρικατούρα. Συμβόλαιο με τον διάβολο να είχε κάνει ο μπαγάσας, τόσο πετυχημένο λιφτ δεν θα του είχε χαρίσει. Χαλάλι του!

Χμ, όχι χαλάλι του πάντως, το κορίτσι που έβαλαν δίπλα του ως σύζυγο με μισή ντουζίνα γεννητούρια - μα κορμάρα ασύμβατα υπέρμοντελ, τον δίμετρο άγγελο των 33 Μαΐων Sarah Wright, που σκριπτικά απουσιάζει ως χαρακτήρας, άσε που δημιουργεί και συνθήκες μισμάτς στον όχι και πρώτο μπόι, 55άρη Mapother τον 4ο. Αντιθέτως φανταστικό είναι το ζωγράφισμα στο πανί της πολυδιάστατης β' ανδρικής περσόνας, που όσο καμιά δίνει το στίγμα του υποχθόνιου προσώπου της Αμέρικα, δηλαδή του Φαντομά agent, όπως τον ρολάρει ο άξιος κοκκινοτρίχης Δουβλινέζος Domhnall Gleeson. Κι αν το πολυεργαλείο του στόρι, ο ατρόμητος άσος του βολάν των αιθέρων, κάποια βολά, πάει, πέταξε, από δαύτης της προβοκατόρικα λαοπλάνας διάθεσης Σέιφερς, ο κόσμος μας είναι και θα είναι, δυστυχώς, κατάμεστος.

Κι αν τελικά είναι εφικτό να μην προδίδουμε τις ιδέες μας;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση της Παουλίνα;

Ο Santiago Mitre γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1980 στο Μπουένος Άιρες. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μετά το «Ο φοιτητής: Η ιστορία μιας εξεγερμένης γενιάς» (El estudiante, 2011). Τούτη η ταινία αποτελεί ριμέικ της ταινίας του 1960, την οποία είχε σκηνοθετήσει ο Daniel Tinayre. Η ταινία του Mitre έλαβε μέρος στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του φεστιβάλ Καννών του 2015, όπου και κέρδισε τόσο το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, όσο και το βραβείο της FIPRESCI. Ο Mitre βέβαια κέρδισε κι άλλο ένα, πολύ πιο σημαντικό βραβείο, καθώς μέσω της ταινίας γνώρισε το μεγάλο έρωτα της ζωής του, την πανέμορφη πρωταγωνίστριά του Dolores Fonzi, με την οποία συνεχίζουν να είναι ζευγάρι έως σήμερα. Μάλιστα, έχρησε την Fonzi πρωταγωνίστρια και της επόμενης, τελευταίας του ως τώρα, ταινίας του, την οποία θα δούμε μέσα στην τρέχουσα σεζόν και η οποία έκανε πρεμιέρα στο περασμένο φεστιβάλ Καννών, στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Μιλάμε για την ταινία «La Cordillera».

Ο Mitre, εκτός από το γεγονός ότι γράφει μόνος του ή συμμετέχει στη συγγραφή των σεναρίων των δικών του ταινιών, συμβάλλει και στη συγγραφή των σεναρίων ταινιών του συμπατριώτη του, Pablo Trapero. Έτσι λοιπόν η πένα του συνέβαλε στη δημιουργία των ταινιών «Leonera» (2008), «Το αρπαχτικό» (Carancho, 2010) και «Λευκός ελέφαντας» (Elefante blanco, 2012).

Η υπόθεση: Η Παουλίνα είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα. Ο καταξιωμένος ανώτατος δικαστής πατέρας της, Φερνάρντο, της έχει προσφέρει μια ζωή γεμάτη ανέσεις. Η Παουλίνα μεγάλωσε σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον, σε ένα περιβάλλον που πέρα όλων των άλλων, της έκανε βίωμα τη σημασία της έννοιας «δίκαιο» και «σωστό». Τελειώνοντας τις σπουδές της στη Νομική, η Παουλίνα αποφασίζει να κάνει αναστροφή στη ζωή της. Παρατάει τη στρωμένη καριέρα της ως «πολλά υποσχόμενη» δικηγόρος και βάζει πλώρη για μια ξεχασμένη περιοχή της Αργεντινής, στα σύνορα με την Παραγουάη, όπου θα διδάξει «Αγωγή του Πολίτη» σε έναν κατά βάση αναλφάβητο τοπικό πληθυσμό. Ο πατέρας της προσπαθεί να την μεταπείσει. Μάταια.

Η Παουλίνα, με τη συμπαράσταση του εραστή της, του Αλμπέρτο, ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι. Ένας από τους μαθητές της είναι ο Τσίρο. Ο Τσίρο τραβάει ζόρι μετά το χωρισμό του από τη Βίβι, η οποία έχει τη στάμπα της «εύκολης». Μην αντέχοντας τις μπηχτές και την καζούρα των κολλητών του, αποφασίζει να τιμωρήσει την... άπιστη, βιάζοντάς την. Κι από λάθος (;) μια νύχτα χωρίς πολλά φώτα, βιάζει την Παουλίνα. Πώς θα διαχειριστεί το βίαιο αυτό συμβάν η ανθρωπίστρια δασκάλα;

Η άποψή μας: Κάποιες ταινίες έχουν ενδιαφέρον για τις συζητήσεις που προκαλούν μετά τη θέασή τους. Προσπερνάνε τον εύκολο και βολικό διαχωρισμό «καλές», «κακές» και δίνουν τροφή για πολύωρες ανταλλαγές απόψεων και έντονους διαλόγους. Κι αυτό που συνήθως αποτελεί το διακύβευμα δεν είναι το πώς γύρισε τη μία συγκεκριμένη σκηνή ο δημιουργός ή το πώς φωτογράφησε με φυσικό ή τεχνητό φως τα πρόσωπα των ηθοποιών του, αλλά ένα ζήτημα ηθικής (κατά βάση) που θέτει στο επίκεντρο της προβληματικής της η ταινία. Εδώ ο Mitre δεν βάζει μόνο ένα ζήτημα ηθικής φύσεως, αλλά... δύο! Πέρα από ένα σωρό άλλα ζητήματα – και πολιτικής – που τίθενται μέσα στο φιλμικό σώμα.

Από τη μια λοιπόν έχουμε τον βιασμό. Μια όμορφη γυναίκα της άρχουσας τάξης πέφτει θύμα μιας από τις πιο βίαιες και επαίσχυντες πράξεις από έναν άσχημο και αγράμματο χωρικό. Από... λάθος (δεν είναι τυχαίο αυτό). Κίνητρο για τον χωρικό, για να προχωρήσει σε αυτήν την ειδεχθή πράξη, η τιμωρία! Θέλει να τιμωρήσει την πρώην κοπέλα του επειδή αρχικά τον παράτησε κι επειδή από εκεί και πέρα η σεξουαλική συμπεριφορά της και οι πολλοί ερωτικοί της σύντροφοι δίνουν το έναυσμα στους φίλους του φτωχού, να τον κοροϊδέψουν. Ο βιασμός λοιπόν ως όργανο τιμωρίας της γυναικείας σεξουαλικότητας. Ώρες συζήτησης μπορούν να προκύψουν από αυτό. Αυτό, όμως, που ενδιαφέρει περισσότερο τον Mitre είναι η αντίδραση της Παουλίνα στον βιασμό της. Η οποία δεν θέλει να τιμωρηθούν οι δράστες! Κι όχι μόνον αυτό: προχωράει και παρακάτω, σε ένα ακόμα πιο καυτό και δύσκολο θέμα ηθικής, το οποίο όμως δεν αποκαλύπτουμε για να μην κάνουμε αλλεπάλληλα σπόιλερ!

Αν ο πατέρας εκφράζει τα μέτρα και τα σταθμά της λογικής, η κόρη εκκινεί από την αφετηρία του συναισθήματος και της δικαιοσύνης. Όπως λέει χαρακτηριστικά η Παουλίνα σε μια από τις πολλές σπουδαίες διαλογικές στιγμές του σεναρίου, καθώς ο πατέρας της ζητάει να πιαστούν οι υπεύθυνοι και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη: «Όταν εμπλέκονται φτωχοί, η δικαιοσύνη δεν ψάχνει την αλήθεια αλλά μόνον ενόχους». Η Παουλίνα αποτελεί μία από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που κάνουν τις ιδέες τους πράξη. Θέλει πραγματικά να βοηθήσει τους ανθρώπους γιατί αυτό θεωρεί το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή: να μπορεί να βοηθήσει έστω κι έναν άνθρωπο! Η συμπεριφορά της κάπου ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα. Γίνεται σύμβολο σχεδόν ανάλογο ενός Μεσσία! Που ήρθε στη γη για να άρει τις αμαρτίες του κόσμου! Όμως, ενώ την εξυψώνει στα ουράνια ο Mitre παράλληλα της δίνει... ελαττώματα.

Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές, προς επίρρωσιν του προηγούμενου ισχυρισμού, μέσα στην τάξη, η Παουλίνα λέει στους μαθητές της πως ως δασκάλα δεν είναι όργανο εξουσίας αλλά πως βρίσκεται εκεί για να τους βοηθήσει. Ναι, αλλά θέτει κανόνες. Κι αυτό, όπως της επισημαίνει ο μαθητής της, δεν είναι... δημοκρατία: πως μπορεί να υπάρξει δημοκρατία όταν τους κανόνες της τους θέτει αυτός που έχει εξουσία; Σας λέω, ωραία τα λέει ο Mitre. Αλλά στο κορυφαίο ηθικό ζήτημα δεν μπορώ παρά να πάρω τη θέση του πατέρα κι όχι της κόρης, που προτάσσει ως θαυμαστή ο δημιουργός. Είναι όμως; Είναι θαυμαστή; Εδώ λοιπόν κι αν προκύψουν συζητήσεις. Ενδιαφέρουσα – το λέμε ξανά – η ταινία του Mitre. Πέρα από μια θαυμάσια πρωταγωνίστρια, παίζει και με τον χρόνο και με την οπτική, κατά μία έννοια όπως έκανε ο Alfonso Cuarón στο «Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» και όπως κάνει ο Christopher Nolan στη «Δουνκέρκη».

Επίσης, είναι πολύ έξυπνος ο τρόπος που στήνει την αρχική σκηνή της αντιπαράθεσης πατέρα και κόρης, με τα κοντινά στον ένα που μιλάει και με εντελώς στο περιθώριο τον άλλο. Ωραία ταινία, πραγματικά, αλλά στο ακανθώδες κεντρικό ερώτημα και στην επιλογή της πρωταγωνίστριας δεν μπορούμε παρά να κλοτσήσουμε. Γιατί... άνθρωποι είμαστε. Όχι υπεράνθρωποι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Mikrokosmos

του zerVo (@moviesltd)

Αρχές του περασμένου Μάη ήταν, όταν διεξήχθησαν οι πιο πρόσφατες εκλογές στην Γαλλία, που έληξαν εντέλει με την επικράτηση του Ευρωπαιστή και πρωτοφανέρωτου Μακρόν. Κακά τα ψέματα όμως, η τρικολόρ κάλπη, αν έβγαλε ένα σημαντικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και ιδίως τα κέντρα αποφάσεων για το μέλλον της υποτιθέμενα Ηνωμένης Γηραιάς Ηπείρου, δεν ήταν άλλο από την συμμετοχή στον τελικό, του Εθνικού Μετώπου της Λε Πέν, για δεύτερη μάλιστα φορά στα χρονικά, μετά την προ δεκαετιών ανάλογη φιναλίστ παρουσία του πατρός της και ιδρυτή του εθνικιστικού κόμματος. Άνευ περαιτέρω σχολίου για το πως έφτασαν οι θερμόαιμοι Marche On μια ανάσα από το Μέγαρο των Ηλυσίων, θα ρισκάρω την πρόβλεψη, πως αν συνεχιστεί κι άλλο ο κατακερμαστισμός της αρχικής έννοιας της Ε.Ε., σε πέντε Μάηδες η ξανθομαλλούσα Μαρίν, θα έχει στρογυλλοκαθίσει στον θρόνο της Πρεζιντάν, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς!

Από τα πλέον αγαπητά πρόσωπα, στην μικρή κοινωνία της κωμόλης στον Γαλλικό Βορρά, είναι η Πολίν, μια διαχυτική, ευαίσθητη και μονίμως χαμογελαστή νοσοκόμα, που έχει αναλάβει την κατ οίκον νοσηλεία, όλων σχεδόν των ηλικιωμένων ασθενών της περιοχής, ίσαμε την μεγαλούπολη της Λανς. Κάνοντας πάντοτε καλά την δουλειά της, έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των φτωχών ανήμπορων, αλλά και των οικογενειών τους, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην για να θρέψει τα δυο της παιδιά, αποτέλεσμα ενός λησμονημένου, αποτυχημένου γάμου. Όλοι την γνωρίζουν και όλοι την εκτιμούν την Πολίν, γι αυτό που είναι, γεγονός που δεν θα περάσει απαρατήρητο από την ακροδεξιά παράταξη, στην αναζήτηση του ιδανικού, δημοφιλούς υποψηφίου, για την δημαρχεία της υποβαθμισμένης και με έντονες σοσιολογικές ανισότητες ζώνης...

Χρησιμοποιώντας σαν μέσο πίεσης, την ισχυρή προσωπικότητα του αναγνωρισμένου - και αγαπητού της - γιατρού Φιλίπ Μπερτιέ, το Ακροδεξιό Κόμμα της υπέρμετρα φιλόδοξης Ανιές Ντορζέλ, θα προσεγγίσει την νοσηλεύτρια, εκθέτοντας της τα τρομακτικά ατού, τόσο για την ίδια, όσο κυρίως όμως για τον δήμο και κατ επέκταση για την πατρίδα, στο ενδεχόμενο της υποψηφιότητας της. Φιλελεύθερη η ίδια, προερχόμενη από αριστερή φαμίλια, ζωσμένη όμως με τα ζόρια που έχει επιφέρει στην καθημερινότητα όλων η οικονομική κρίση, δεν θα διστάσει να πει το μεγάλο ναι, παίρνοντας το χρίσμα, από τα χέρια μάλιστα, της ίδιας, της λαοπλάνας ηγέτιδας του συνδυασμού. Πλέον δίχως να εγκαταλείψει τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, η τριαντάχρονη γυναίκα, καλείται να ριχτεί στον προεκλογικό αγώνα, που όμως δεν θα είναι τόσο ήρεμος και αναίμακτος, όπως αρχικά φανταζόταν.

Διότι μπορεί να βρει στην εκκίνηση της μάχης, την αμέριστη υποστήριξη της δεξιών πεποιθήσεων πλευρά του κύκλου της, πολύ σύντομα θα βιώσει την ολοκληρωτική αντίδραση του κομμουνιστή πατέρα, των ακτιβιστριών φιλενάδων, μα κυρίως των φτωχικών οικογενειών που επισκέπτεται, με τις προσφυγικές ρίζες, που σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος της, θεωρούνται ξένοι, βρωμεροί, μηδενικοί, παρείσακτοι και καλό θα ήταν με τον καιρό να αδειάζουν τις γωνιές τους, μπας και επιστρέψουν στις Αραβίες τους. Προβληματισμοί που η πεπεισμένη πως όλα αυτά γίνονται για το καλό του τόπου νοσοκόμα, μοιράζεται με τον αγαπημένο σύντροφο της, τον προπονητή της παιδικής ομάδας ποδοσφαίρου Στάνκο, που μπροστά της δείχνει συνεσταλμένος και χαμηλότονος, στην πραγματικότητα και εν πλήρη αγνοία της, είναι ο καπετάνιος της τοπικής νεο-ναζιστικής συμμορίας, που βασανίζει με το που σκοτεινιάσει, φουκαριάρικα προσφυγόπουλα.

Ουσιαστικά το φιλμ μας εκθέτει τις μεθόδους που πιστά και απαρέγκλιτα ακολουθεί η πανέξυπνη πολιτική περισυλλογής ψήφων, του ραγδαία αναπτυσσόμενου National Front. Αρχικά, εντοπισμός των ζωνών εκείνων που μαστίζονται από φτώχεια, γνωρίζουν την εγκατάλειψη από το λαμπερό Παρισινό επίκεντρο, νιώθουν πως εντός ολίγου τα πάντα θα έχουν καταμαυρίσει, από την έλευση όλων εκείνων που "στον νου τους έχουν μονάχα πως θα καταστρέψουν και όχι θα βοηθήσουν στην ευημερία της νέας τους πατρίδας". Και κατοπινά έφοδος με πανίσχυρα εθνοπατριωτικά, λαϊκιστικά συνθήματα, στις ψυχές εκείνων που δεν διαθέτουν την ισχυρή προσωπικότητα και το σθένος να αντιληφθούν την πραγματική αλήθεια που τρέχει γύρω τους. Και η Πολίν της ιστορίας μας, φαντάζει σαν ιδεατή περίπτωση για να περάσουν οι ιδέες ετούτες, σε όσο το δυνατόν περισσότερα σπιτικά. Πρόσχαρη, τους κάνει καλά με τα φάρμακα της, γιατί να μην επιχειρήσει να τους κάνει ακόμη καλύτερα ως μαχητική, υπέρ των συμφερόντων τους Δήμαρχος?

Το δεύτερο και ακόμη πιο επικίνδυνο παρακλάδι του διάβα που εκθέτει ο γνωστός για τα κινηματογραφικά κοινωνιολογικά του ερωτήματα, Lucas Belvaux, έχει να κάνει με την δράση των συμμοριτών της Σβάστικας, άμεσης σχέσης συγκοινωνούντων δοχείων με τους υψηλόβαθμους του NF, που αδίστακτα φτάνουν μέχρι και στο έγκλημα ακόμη για να κάνουν πράξη τα φασιστικά τους ένστικτα. Η αντίδραση των Λε Πενικών, στην προ των εκλογών κυκλοφορία του Chez Nous, άμεση και θορυβώδης, εκτιμώντας πως τους; προβάλλει ως το πολιτισμένο προσωπείο των σύγχρονων Κου Κλουξ Κλαν. Δηλαδή δεν υπέχει αλήθειας πως οι Εθνικιστές (παγκοσμίως) εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο των απελπισμένων, για να επωάσουν κάτω από την κοστουμάτη μασχάλη τους το αυγουλάκι του φιδιού? Πως πλησιάζουν τις νεότερες ηλικίες του εκλογικού σώματος, μέσα από τα μέσα δικτύωσης, με προπαγανδιστικές ταινίες κατάρριψης συμβόλων όπως του Άιφελ, σαν σε ομοίωση της ισοπέδωσης του World Trade Center? Το μέγιστο ζήτημα είναι πως ουδείς - ούτε φυσικά ο φανερά χρωματισμένος Belvaux, ούτε όμοιος του - έχει το σθένος να αποκαλύψει την μιλιταριστική τάση των Δυτικών καπιταλιστικών κυβερνήσεων, που ανάβουν απανταχού στην Γη φυτίλια πολέμου, μην προετοιμάζοντας κανέναν άμαχο για τα αντίποινα.

Σε αυτή την ρεαλιστική, αν και μονόπλευρη, φιλμική αναφορά του σχεδίου δράσης της Ακροδεξιάς, υποδυόμενη το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, την πατριώτισσα μα και ματαιόδοξα δημοφιλή Πολίν, υποδύεται με την γνώριμη υποκριτική της ικανότητα η Βαλόνα με τα ωκεανίσια μάτια Emilie Dequenne. Πειστική στις εκφράσεις της η Ροζέτα, αποτελεί ένα πρώτης τάξης εργαλείο στα χέρια του στρατευμένου καθώς φαίνεται ντιρέκτορα, στην έκθεση των υπόγειων πλάνων της ταχύτατα αναρριχώμενης προς την εξουσία Far Right. Το έργο του θα το θεωρούσα τιμιότερο και πιο ολοκληρωμένο, πάντως, αν έδινε εξηγήσεις και για το πως ένας κομήτης σαν τον Μακρόν, από την χθεσινή πολιτική ανυπαρξία, απόψε μοστράρει ως ο απόλυτος άρχοντας μιας σημαντικής δύναμης, όπως η Γαλλία.

Δεν μπορείς να προφυλαχτείς όσο και να προσπαθείς...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Spreading the disease!

Ο Trey Edward Shults έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το πολυβραβευμένο «Krisha», μια ταινία με μπόλικα αυτοβιογραφικά στοιχεία, στην οποία πρωταγωνιστούσε η θεία του, Krisha Fairchild. Εκείνη η ταινία έκανε πρεμιέρα το 2015 στο φεστιβάλ South by Southwest, όπου απέσπασε το Βραβείο Κοινού και το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής. Η ταινία έλαβε μέρος σε πάρα πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και στο φεστιβάλ των Καννών όπου προβλήθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής, ενώ κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ με μεγάλη (αναλογικά) επιτυχία το Μάρτιο του 2016. Πριν την «Krisha», ο Shults σκηνοθέτησε μια μικρού μήκους ταινία με τον ίδιο τίτλο που προβλήθηκε στο φεστιβάλ South by Southwest το 2014, όπου βραβεύτηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής για την Καλύτερη Φωτογραφία.

Ο τίτλος της ταινίας είναι εμπνευσμένος από ένα κομμάτι της Προς Θεσσαλονικείς Α Επιστολής του Αποστόλου Παύλου και συγκεκριμένα από το εξής εδάφιο: «Ως προς δε τους χρόνους και τους καιρούς της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου δεν έχετε ανάγκην, αδελφοί, να σας γράψωμεν ημείς, αὐτοὶ γὰρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτὶ οὕτως ἔρχεται. διότι σεις ξέρετε πολύ καλά, σύμφωνα με εκείνα, που προφορικώς σας έχομεν διδάξει, ότι δηλαδή η ημέρα της Παρουσίας του Κυρίου θα έλθη έξαφνα εις ώραν, που δεν περιμένομεν, όπως ακριβώς έρχεται ο κλέπτης κατά την νύκτα».

Η υπόθεση: Ο Πολ ζει μαζί με τη γυναίκα του, την Σάρα και τον έφηβο γιο τους, τον Τράβις, σε μια καλύβα στο δάσος, μακριά από τον πολιτισμό. Βρήκαν καταφύγιο εκεί όταν μια παράξενη επιδημία άρχισε να αποδεκατίζει τον πληθυσμό των αστικών κέντρων. Έχει και η συγκεκριμένη οικογένεια τις απώλειές της αλλά το ένστικτο της επιβίωσης κρατάει τα μέλη της ζωντανά. Ο Πολ έχει φροντίσει να υπάρχει μια καθημερινή ρουτίνα, ώστε και οι τρεις τους να είναι απασχολημένοι κι έχει πάρει όλα εκείνα τα μέτρα προστασίας, ώστε να μην κινδυνεύουν. Κάποια νύχτα την «σιγουριά» τους θα ταράξει ο Γουίλ. Ο Γουίλ είναι ένας ακόμα επιζήσας, ο οποίος βρέθηκε εκεί αναζητώντας νερό. Ο Πολ δεν εμπιστεύεται τον Γουίλ: πιστεύει πως είναι άρρωστος.

Αφού τον θέσει σε καραντίνα και δει ότι δεν εμφανίζει τα σημάδια της ασθένειας, πείθεται να πάει μαζί με τον Γουίλ και να φέρουν στο σπίτι τους τη γυναίκα του, την Κιμ και τον μικρό τους γιο, τον Άντριου, τους οποίους ο Γουίλ έχει αφήσει σε άλλη καλύβα, κάποια μίλια μακριά. Οι δύο οικογένειες ενώνουν τις δυνάμεις τους και τις προμήθειές τους και αρχικά τα πάνε πολύ καλά. Μέχρι πότε όμως; Και μήπως οι εφιάλτες που βλέπει ο Τράβις θα γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα;

Η άποψή μας: Οι προσπάθειες του Πολ και της οικογένειάς του να σωθούν από την «αρρώστια» στην ταινία, μου θυμίζουν τις προσπάθειες που κάνουμε να αντέξουμε την οικονομική κρίση. Οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον. Αρχικά, κοιτάμε το συμφέρον το δικό μας και της οικογενείας μας. Αλληλεγγύη, μηδέν. Ταμπουρωνόμαστε μέσα στα σπίτια μας, απομονωνόμαστε, και αντιμετωπίζουμε καθετί έξω από εμάς και την οικογένειά μας ως δυνητικά επικίνδυνο. Λες και η φτώχεια και η δυστυχία του άλλου θα έρθει να μας λιανίσει. Εμάς, τους υγιείς. Εμάς, που ναι, θα τη βγάλουμε καθαρή. Μα μήπως δεν είμαστε κι εμείς ήδη... άρρωστοι; Τι περιμένουμε; Ότι η καλύτερη ανοσία είναι η απόσταση;

Η ταινία του Trey Edward Shults είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό δράμα επιβίωσης σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, παρά μια ταινία τρόμου. Κι ας πλασάρεται ως μια τρομακτική ταινία από τις πιο πετυχημένες του είδους. Ναι, το κλίμα είναι ανάλογο με εκείνο που κυριαρχεί σε μια από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών, το «Walking Dead». Εδώ, όμως, δεν υπάρχουν ζόμπι. Δεν υπάρχουν φοβερές και τρομερές αιμοτοχυσίες, χυμένα άντερα, αποκεφαλισμοί κι άλλα τρικ και κλισέ που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες των ταινιών τρόμου. Όχι. Εδώ ο τρόμος είναι υπαρξιακός! Η κόλαση είναι οι άλλοι, που λέει και ο Σαρτρ!

Ο Shults, με τρομερή οικονομία εκφραστικών μέσων, χωρίς στιγμή να πλατειάζει, καταθέτει τον κινηματογραφικό του εφιάλτη για τον κόσμο του (άμεσου;) μέλλοντος, με τις αναλογίες με το σήμερα να είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες και εμφανείς. Αγαπάει τους ήρωές του αλλά δεν τους φέρεται καθόλου με το γάντι: ίσα ίσα. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο έφηβος Τράβις. Είναι ο Τράβις που μεγαλώνει παρά φύσιν σε πλήρη αντίθεση με τις επιταγές της ηλικίας του. Είναι ο Τράβις εκείνος που βλέπει σε όλη της τη φρικαλεότητα την... απαλλαγή της οικογένειας από τον παππού του, ο οποίος έχει κολλήσει την αρρώστια. Είναι ο Τράβις εκείνος που δεν μπορεί παρά να εκφράσει μέσω βλέμματος και στησίματος σώματος το ευρισκόμενο σε ανθοφορία κορμί του, που συναρπάζεται και εννοείται ότι... καβλώνει στην παρουσία μιας νέας και όμορφης γυναίκας, όπως η Κιμ. Είναι ο Τράβις εκείνος που βλέπει διαρκώς εφιάλτες και «μπερδεύει» τους θεατές σχετικά με το τι είναι πραγματικό και τι είναι στη φαντασία του. Είναι ο Τράβις ο πιο ευαίσθητος. Και είναι ο Τράβις ο καταλύτης για το πως θα εξελιχθεί η όλη ιστορία.

Μια ιστορία που κινείται σε ελάσσονες κλίμακες πετυχαίνοντας όμως το μάξιμουμ των επιδιώξεών της. Κλειστοφοβία και αυτόβουλος εγκλεισμός, ο πολιτισμός που έχει χαθεί και το δάσος που μπορεί να κρύβει χίλια δυο μυστικά μεταξύ των οποίων και τους... φορείς της ασθένειας. Τελικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στα αρχικά πλάνα της ταινίας βλέπουμε λεπτομέρειες από τον πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ «Ο Θρίαμβος του Θανάτου». Και ό,τι είναι αυτό που έρχεται τη νύχτα, έρχεται τελικά και την ημέρα. Για να δρέψει τον καρπό των φόβων μας. Να είστε τελείως βέβαιοι γι' αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Seven Films

Απλουστευτικό Κατηγορώ

του gaRis (@takisgaris)

Η Kathryn Bigelow δεν είναι αμελητέα ποσότης. Τέσσερες όλες-κι-όλες οι υποψήφιες για καλύτερη οσκαρική σκηνοθεσία (Wertmuller, Campion και Sofia Coppola οι έτερες), μόνη ιστορική νικήτρια η ίδια και με καλύτερη ταινία επίσης για το The Hurt locker (2009) απέναντι στον υπερ-κολοσσό Avatar του πρώην της James Cameron. Ακολουθεί η καλύτερή της κατάθεση, το Zero Dark Thirty (2013) για τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Τριτώνει εδωνά η κολεγιά για την μπασμένη στην τρίτη ηλικία Kathy (πάντα καρακουκλάρα, ατενίζοντας τον κόσμο από τα 1,82 σεντιμέτρ) με τον σαραντάρη (και ενίοτε σχέση της, μαγκιά της) Mark Boal στο Detroit. Πενήντα ακριβώς έτη από τον Ιούλιο του 1967, στα βίαια, ηλεκτρισμένα με ρατσιστική βία γεγονότα στο πανδοχείο Αλγέρι, με θύματα τρία νέα μαύρα παλικάρια και τρελό σαπάκιασμα άλλων επτά μαύρων (μεταξύ τους βετεράνος του Βιετνάμ και τραγουδιστής γκρουπ της Motown) και δυο λευκών κοριτσιών. Θύτης η τοπική αστυνομία, με τεχνικές εικονικών εκτελέσεων, χυδαία σεξιστική γλώσσα και πάνω -κάτω κάθε υπέρβαση εξουσίας στο βιβλίο του νόμου.

Πρώτη ταινία παραγωγής της Annapurna της λατρευτής Megan Ellison, μορφής που έχει στηρίξει την καριέρα της Bigelow σε αυτή την τελευταία δημιουργική στροφή. $33Μ μπάτζετ, η ταινία δε βγάζει ως σήμερα τα μισά έξοδα γιατί πάσχει ηθικά. Πρώτιστα γιατί η λευκή πριβιλετζιά των συνδημιουργών χτυπά μονότονα διδακτικίζουσα ενοχή με άσπρο - μαύρο φυλετικής δαιμονοποίησης, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τον κοινωνικοπολιτικό περίγυρο. Όταν στην αρχική σεκάνς περιγράφει σκιτσάροντας τον δρόμο των σκλάβων θυμίζει μάθημα αμερικανικής ιστορίας δημοτικού. Όταν στο τέλος ξοδεύει ένα πεντάλεπτο για να μαζέψει ότι ξεχείλωσε σε μια ωριαία ντοκουντράμα καταγραφή με τετρακάμερο και μαρτυρικά κλόουζαπς, δίνοντας μια ιστορικά ανεξακρίβωτη έκβαση που γκελάρει με το τόρτουρ πόρν που προηγήθηκε. Όταν θέλει να περάσει το μήνυμα πως το Φέργκιουσον στα 2014 δε διαφέρει δράμι από το παρανάλωμα του προ μισού αιώνος Ντιτρόιτ.

Ο Boyega που θάμαξα στο Attack the Block και είδα με χαρά να προβιβάζεται σε σταρ στο The Force Awakens δεν ξεχωρίζει εδώ ως μαύρος σεκιουριτάς που μαζί με μια χούφτα φαντάρους που οπισθοχωρούν απέναντι στα τέρατα της ντόπιας αστυνομίας, θέλουν αλλά κωλώνουν να πάρουν θέση. Αντίθετα τόσο ο μπέιμπι φέις Will Poulter πείθει ως ο αρχικακός διμοιρίτης, όσο και ο ευαίσθητος σόουλ σίνγκερ Algee Smith που διαθέτει μέλλον ερμηνευτικά. Στα τεχνικά δεν υπάρχει η μέθεξη της ζωγράφου Bigelow στη φωτογραφική παλέτα ούτε η σχεδόν αμοραλιστική απεικόνιση, που όμως θριαμβεύει καλλιτεχνικά στο προηγούμενο έργο της. Μοντάζ και σάουντρακ που δονούν, ναι, όμως εύκολη καταφυγή στη βία χωρίς βάθος και κούνημα δαχτύλου που κάνουν την ανώτερη Selma ή το λευκά ενοχικό αλλά με κρύο αίμα Mississipi Burning να διαγράφουν ατυχή τη σύγκριση.

Το Detroit είναι σαφέστατα μια ιστορία που χρειάζεται να ειπωθεί (ίσως επαρκέστερα ως ντοκιμαντέρ) και στη Bigelow ανήκουν τα εύσημα για το εγχείρημα, που κρατά το ενδιαφέρον και εν μέρει δικαιολογημένα θα μανιπουλάρει τον θεατή νέας γενιάς απέναντι σε μια ακόμη μελανή σελίδα αυθαιρεσίας με φυλετικά κριτήρια. Ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όμως είναι τόσο θολό σα τα πρόσωπα και τα ιστορικά δρώμενα που με περισσό πάθος βάζει στο μικροσκόπιο, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Odeon

Μια από τις πλέον αναμενόμενες μουσικές φιλμικές βιογραφίες, που επί χρόνια βρισκόταν σε διαδικασία παραγωγής και πλέον έχει μπει στο τελικό της στάδιο, είναι η περίπτωση του biopic του κορυφαίου τραγουδιστή και frontman Του συγκροτήματος των Queen, Freddie Mercury. Η ταινία με τον τίτλο Bohemian Rhapsody, που ορίζει και την επιστροφή στο δράμα για τον σκηνοθέτη Bryan Singer, Μετά από χρόνια ενασχόλησης του με το πρότζεκτ των X-Men, παρακολουθεί την πορεία του γκρουπ, από τις αρχές της δεκαετίας του 70, καθώς ο Mercury το σχημάτισε μαζί με τους Bryan May, Roger Taylor και John Deacon και φτάνει χρονικά μέχρι την μοναδική τους εμφάνιση στο ανεπανάληπτο Live Aid του 1985. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, δεν θα υπάρξει αναφορά στην μάχη που έδωσε ο καλλιτέχνης με την ασθένεια του AIDS, η οποία του κόστισε την ζωή, το 1991. Τον εμβληματικό ροκ σταρ, ενσαρκώνει στο πανί ο αξιόλογος ηθοποιός και κάτοχος βραβείου Έμμυ για την παρουσία του στο τηλεοπτικό Mr Robot, Remi Malek, που όπως αποκαλύπτει και το πρώτο ενσταντανέ που διέρρευσε από το στούντιο, έχει προσαρμοστεί στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου. Στην διανομή των άλλων τριών μελών του συγκροτήματος, βρίσκουμε τους επίσης εξελίξιμους, Joseph Mazzello, Ben Hardy και Gwilyn Lee.

Ώρα να πετάξεις! Μετά από μια αξιοπρόσεχτη πορεία στον κατά κύριο λόγο ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογραφικό χώρο, η Greta Gerwig αποφάσισε να προβεί στο πρώτο δημιουργικό της βήμα, με την ταινία Lady Bird, το σενάριο της οποίας υπογράφει η ίδια. Πρόκειται για μια δημιουργία που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Telluride και που ήδη έχει αποκτήσει διανομή στις ΗΠΑ μέσω της A24, που μόλις έδωσε στην κυκλοφορία το πρώτο τρέιλερ, όπου είναι εμφανείς οι indie επιρροές της σκηνοθέτιδας. Η ταινία περιγράφει την ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα σε μια νεαρή κοπέλα, την Κριστίν "Λέιντι Μπερντ" Μακφέρσον, που διανύει το στάδιο της ενηλικίωσης και δείχνει πανέτοιμη να ανοίξει τα φτερά της και την ιδιόρρυθμη μητέρα της, μια νοσοκόμα που παλεύει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τα οικονομικά της οικογένεια σε μια ισορροπία από την στιγμή που ο σύζυγός της έμεινε άνεργος, που η αυταρχική της συμπεριφορά, δημιουργεί διαρκώς προβλήματα στην επικοινωνία τους. Τοποθετημένο σκηνικά στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια, περίπου στο 2002, εποχή της απαρχής της οικονομικής ύφεσης στην χώρα, το έργο συνδυάζει το δράμα, τον κοινωνικό προβληματισμό και το εύστροφο χιούμορ, μαθημένη άλλωστε από το στυλ του εδώ και χρόνια συντρόφου της και δημιουργού Noah Baumbach.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο της Λέιντι Μπερντ υποδύεται με την γνώριμα μελαγχολική της κοψιά η Saoirse Ronan, έχοντας πλάι της στις υποστηρικτικές ερμηνείες σημαντικούς ρολίστες, όπως οι Laurie Metcalf, Tracy Letts, Lucas Hedges, Timothée Chalamet, Beanie Feldstein, Lois Smith, Stephen McKinley Henderson, Odeya Rush, Jordan Rodrigues και Marielle Scott.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Η παρουσίαση των νέων ταινιών του μήνα, είναι μια προσφορά της κορυφαίας μπράντας ηχητικών συστημάτων ADVANCE ACOUSTIC!

It Comes At Night

Θρίλερ - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 91’

Σκηνοθεσία: Trey Edward Shults Σενάριο: Trey Edward Shults Ηθοποιοί: Joel Edgerton, Christopher Abbott, Carmen Ejogo, Kelvin Harrison Jr., Riley Keough Διανομή: Seven Films

Μια αφύσικη απειλή τρομοκρατεί τον κόσμο, κι ένας άντρας με την οικογένεια του έχουν βρει την ασφάλεια σε ένα απομονωμένο σπίτι. Η ηρεμία τους θα δοκιμαστεί όταν φτάσει στο σπίτι μια απεγνωσμένη νεαρή οικογένεια που αναζητά καταφύγιο. [Trailer]

Ce qui nous lie

Δράμα - Γαλλία 2017, εγχρ., 93’

Σκηνοθεσία: Cédric Klapisch Σενάριο: Cédric Klapisch, Santiago Amigorena Ηθοποιοί: Pio Marmaï, Ana Girardot, François Civil, Jean-Marc Roulot, María Valverde, Yamée Couture Διανομή: Spentzos Films

Ο Ζαν είναι 30ετών και έχει περάσει την τελευταία δεκαετία της ζωή του ταξιδεύοντας στον κόσμο και κόβοντας κάθε δεσμό με την οικογένεια του και την Βουργουνδία, τον τόπο των παιδικών του χρόνων. Τώρα πλέον έχει εγκατασταθεί το εξωτερικό μέχρι που τον καλούν πίσω στην πατρίδα του για να αποχαιρετίσει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Είναι τέλος του καλοκαιριού και η επερχόμενη συγκομιδή του κρασιού δίνει την ευκαιρία στον Ζαν να έρθει πάλι κοντά με την αδερφή του Ζιλιέτ και τον αδερφό του Jérémie ώστε να αποφασίσουν από κοινού για το μέλλον του οικογενειακού αμπελώνα. Κατά την διάρκεια ενός έτους, και ακολουθώντας τον ρυθμό των εποχών και της διαδικασίας παραγωγής κρασιού, τα τρία αδέρφια αργά και σταθερά ξαναχτίζουν την σχέση τους, και συνδέονται μεταξύ τους από το γνήσιο και ζωντανό πάθος τους για την τέχνη του κρασιού. Όλοι μαζί παρά τις αντιξοότητες θα προσπαθήσουν να σώσουν τους αμπελώνες και τα κελάρια 3 γενεών, ώστε να μην περάσουν σε ξένα χέρια. [Trailer]

Paulina / La Patota

Θρίλερ - Αργεντινή - Βραζιλία - Γαλλία 2015, εγχρ., 103’

Σκηνοθεσία: Santiago Mitre Σενάριο: Santiago Mitre Ηθοποιοί: Dolores Fonzi, Oscar Martínez, Esteban Lamothe Διανομή: Mikrokosmos

Μία μεγαλοαστή «πολλά υποσχόμενη» δικηγόρος του Μπουένος Άιρες η Παουλίνα αποφασίζει να κάνει αναστροφή στη ζωή της και αναχωρεί για την βαθιά αργεντίνικη επαρχία. Θα γίνει δασκάλα σε ένα ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους χωριό, όπου η πλειοψηφία είναι αναλφάβητη. Ο πατέρας της, ένας καταξιωμένος ανώτατος δικαστής προσπαθεί μάταια να την μεταπείσει, ώστε να ασχοληθεί απερίσπαστη με τη «λαμπρή» καριέρα που την περιμένει και την εύκολη ζωή μέσα στους κόλπους της καλής κοινωνίας του Μπουένος Άιρες. Συνοδοιπόρος στις απόψεις του πατρός και ο φίλος της. [Trailer]

Les Ex

Κομεντί - Γαλλία 2017, εγχρ., 83’

Σκηνοθεσία: Maurice Barthélémy Σενάριο: Maurice Barthélémy Ηθοποιοί: Jean-Paul Rouve, Maurice Barthélemy, Claudia Tagbo, Patrick Chesnais, Baptiste Lecaplain, Stéfi Celma, Arnaud Ducret Διανομή: Feelgood Ent.

Το Παρίσι μπορεί να είναι η πόλη των ερωτευμένων, είναι όμως και η πόλη...των πρώην! Ο Αντουάν δεν τολμά να ξαναδεσμευτεί, ο Ντιντιέ αποζητά την πρώην γυναίκα του, o πατέρας Λοράν αναγκάζεται να παντρέψει την πρώην του, τη Ζουλί, ο Σερζ δέχεται παρενόχληση από την Λιζ, την πρώην της νυν φιλενάδας του, ενώ ο Γκρεγκ βρίσκει παρηγοριά στον σκύλο... της πρώην του. [Trailer]

Chez Nous

Δράμα - Βέλγιο - Γαλλία 2017, εγχρ., 83’

Σκηνοθεσία: Lucas Belvaux Σενάριο: Lucas Belvaux, Jérôme Leroy Ηθοποιοί: Émilie Dequenne, André Dussollier, Guillaume Gouix, Catherine Jacob, Anne Marivin Διανομή: Weird Wave

Η Πωλίν, μια αυτοαπασχολούμενη νοσοκόμα σε μια περιφέρεια ορυχείων στη Βόρεια Γαλλία, μεγαλώνει μόνη τα δύο της παιδιά και φροντίζει τον πατέρα της, έναν πρώην σιδηρουργό. Αφοσιωμένη και γενναιόδωρη όπως είναι, οι ασθενείς της την αγαπούν και υπολογίζουν σε αυτή. Όμως κανείς δεν βλέπει πως η Πωλίν παίρνει σιγά-σιγά έναν δρόμο που κανείς από την οικογένειά της δεν έχει ξαναπάρει. Ένα ανερχόμενο εθνικιστικό κόμμα, σε αναζήτηση σεβασμού, θα εκμεταλλευτεί τη δημοφιλία της, τοποθετώντας την υποψήφιά του στις τοπικές εκλογές. [Trailer]

Detroit

Ιστορικό Δράμα - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 143’

Σκηνοθεσία: Kathryn Bigelow Σενάριο: Mark Boal Ηθοποιοί: John Boyega, Will Poulter, Algee Smith, Jason Mitchell, John Krasinski, Anthony Mackie Διανομή: Odeon

Δύο νύχτες μετά την έναρξη της εξέγερσης του Ντιτρόιτ, το 1967, μία αναφορά για πυροβολισμούς κοντά σε περιοχή της Εθνοφυλακής, οδήγησε την Αστυνομία του Ντιτρόιτ, την Πολιτοφυλακή του Μίσιγκαν, την Εθνοφυλακή του Στρατού του Μίσιγκαν και έναν ιδιωτικό φρουρό ασφαλείας να εισβάλουν σε ένα παράρτημα του κεντρικού κτιρίου του ξενοδοχείου Algiers. Περιφρονώντας την επίσημη διαδικασία, πολλοί αστυνομικοί ανέκριναν βίαια τους ενοίκους του ξενοδοχείου, κατασκευάζοντας ένα ιδιότυπο «παιχνίδι θανάτου», σε μία προσπάθεια να τους εκφοβίσουν για να μην ομολογήσουν. Μέχρι το τέλος της νύχτας,τρεις άοπλοι νεαροί πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ, και αρκετοί άλλοι άντρες και γυναίκες χτυπήθηκαν βάναυσα. [Trailer] [Review]

American Made

Δράσης - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 117’

Σκηνοθεσία: Doug Liman Σενάριο: Gary Spinelli Ηθοποιοί: Tom Cruise, Sarah Wright, Domhnall Gleeson, Jayma Mays, Jesse Plemons, Lola Kirke, Lara Grice, Frank Licari, Jed Rees, Caleb Landry, Connor Trinneer Διανομή: UIP

Κεντρικό πρόσωπο της απίθανης πλοκής είναι ο Μπάρυ Σιλ, πιλότος της TWA, που κατά την διάρκεια ταξιδιού του, μεταφέροντας παράνομα ναρκωτικές ουσίες θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί στις φυλακές. Εκεί που θα παρέμβει η CIA που γνωρίζοντας τις πτητικές ικανότητες του, θα ζητήσει αντάλλαγμα για να του επιστρέψει την ελευθερία του, να συμμετάσχει σε μυστικές αποστολές, που εννοείται θα του αποφέρουν και σημαντικά οικονομικά οφέλη. [Trailer]

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Despicable Me 3	UIP	1		82.418	82.418
2	Dunkirk	Tanweer	2		32.397	124.870
3	Valerian and the City of a Thousand Planets	Odeon	1		12,954	12.954
4	Rock'n Roll	Rosebud 21	1		10.902	10.902
5	Logan Lucky	Spentzos Films	1		`5.858	7.779
6	Atomic Blonde	Spentzos Films	2		3.141	29.640
7	The Hitman's Bodyguard	Odeon	3		3.017	31.844
8	Que Dios nos perdone	Rosebud 21	4		2.358	30.659
9	Tulip Fever	Odeon	2		1.557	10.490
10	The Son Of Bigfoot	Odeon	3		1/.177	28.592

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ