Movies Ltd

Η εκδίκηση πέτυχε - ο υπομονετικός είχε σχέδιο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εκεί που ο Dirty Harry συναντά τον Oldboy αλά… ισπανικά!

Ο Raúl Arévalo είναι ένας από τους πιο γνωστούς Ισπανούς ηθοποιούς των τελευταίων χρόνων, αλλά… εντός της χώρας του. Τελευταία τον είδαμε στο φρικώδες “Δεν κρατιέμαι” (Los amantes pasajeros, 2013), στο εξαιρετικό «Το μικρό νησί» (La isla mínima, 2014) και στο ενδιαφέρον «Ποιος κλέβει ποιον;» (Cien años de perdón, 2016). Εδώ, επιχειρεί την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, στην οποία δεν συμμετέχει ως ηθοποιός, μένοντας αφιερωμένος στα σκηνοθετικά του καθήκοντα.

Η ταινία ξεκίνησε τη διεθνή της καριέρα πέρσι τον Σεπτέμβριο, οπότε και προβλήθηκε στο τμήμα «Orizzonti» του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας. Μάλιστα, η Ruth Diaz, τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο συγκεκριμένο τμήμα. Η ταινία ήταν υποψήφια για 11 βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά 4, ανάμεσα τους κι εκείνο για καλύτερη ταινία! Εμείς την ταινία την είδαμε στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου και προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Ο Χοσέ είναι ένας μοναχικός και ντροπαλός άνδρας. Ένα πρωινό, πηγαίνει για καφέ στο μπαρ όπου δουλεύει η Άνα. Ο ερχομός αυτού του ανθρώπου στη δύσκολη ζωή της, δίνει κουράγιο στην Άνα, ύστερα από οχτώ χρόνια που πέρασε μόνη, περιμένοντας τον Κούρο, τον σύζυγό της, να εκτίσει την ποινή του. Ο Κούρο βγαίνει από τη φυλακή ελπίζοντας πως θα μπορέσει να ξεκινήσει τη ζωή του απ’ την αρχή με την Άνα. Είχε κλειστεί εκεί μιας που καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του στην ένοπλη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου στο οποίο δολοφονήθηκε μια γυναίκα και ο γηραιός ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου χτυπήθηκε τόσο άσχημα, που έπεσε σε κώμα. Οι ζωές των τριών αυτών ανθρώπων (του Χοσέ, της Ανα και του Κουρο) θα μπλέξουν με τέτοιο τρόπο τον οποίο μόνο ο ένας από αυτούς τον είχε φανταστεί. Κι είχε καταστρώσει ως σχέδιο να προκύψει το συγκεκριμένο «μπλέξιμο»...

Η άποψή μας: «Μια δυνατή ιστορία για τη βίαιη φύση του ανθρώπινου είδους και την ψευδαίσθηση της εξιλέωσης» αναφέρει ο επίσημος κατάλογος του Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης για την ταινία. Και ναι, έχει δίκιο: με τις παραπάνω λίγες λέξεις συνοψίζεται όλο το νόημα του φιλμ. Ένα φιλμ που, όπως πάρα πολλά προηγούμενα πριν από αυτό, προσπαθεί να πάρει θέση απέναντι στο ζήτημα της αυτοδικίας. Κατά τη γνώμη μας, ο Arevalo επιλέγει τη λογική και τη θέση του Sam Peckinpah όπως αυτή είχε διατυπωθεί στην παρεξηγημένη ταινία του «Αδέσποτα σκυλιά» (Straw Dogs, 1971)... Στην αρχή ο Arevalo μας δείχνει μια εντυπωσιακή σκηνή στην οποία ο επιφορτισμένος να οδηγήσει το αμάξι διαφυγής της ληστείας στο κοσμηματοπωλείο, προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και εντέλει ντελαπάρει! Και η κάμερα είναι μέσα στο αυτοκίνητο, έτσι;

Ακολουθούν πολλά κεφάλαια, μέσα από τα οποία αργά αλλά σταθερά φτάνουμε στην πρώτη μεγάλη ανατροπή της ταινίας (ακολουθεί και μια δεύτερη προς το φινάλε της). Ο σκηνοθέτης πάντως από την αρχή μας έχει βάλει στο κατάλληλο κλίμα. Η σκηνή στο υπόγειο του γυμναστηρίου βγάζει γέλιο εξαιτίας της εμφάνισης και κυρίως εξαιτίας του τρόπου ομιλίας του ενός από τους συμμετέχοντες στη ληστεία. Μετά το γέλιο, όμως, ακολουθεί αιματοκύλισμα Ένα αιματοκύλισμα που προκαλείται από έναν φιλήσυχο στη μέχρι πρότινος ζωή του άνδρα, το οποίο σοκάρει τον “παράνομο” αυτόπτη μάρτυρα. Αυτό που από την αρχή εντυπωσιάζει στην ταινία είναι η τρομερή αυτοπεποίθηση που βγάζει ο Arevalo ως σκηνοθέτης. Κάθε του πλάνο είναι μαεστρικά δομημένο, το μοντάζ είναι απολύτως οργανικό, έχει γίνει σπουδαία δουλειά στην ηχητική μπάντα και οι χώροι δράσης είναι απίστευτοι! Ο ιδρώτας, η ασχήμια, τα κοντινά στα πρόσωπα θαρρείς κι έχουν βγει από γουέστερν του Sergio Leone, και συγκεκριμένα από το “Κάποτε στη Δύση” - ίσα που περίμενα κάποια στιγμή να σκάσει μύτη ο Charles Bronson και το υπέροχο μουσικό σκορ του Ennio Morricone, με τη φυσαρμόνικα! Κι όμως, τα γυρίσματα έγιναν σε μη τουριστική και φτωχική περιοχή της Μαδρίτης. Μωρέ μπράβο! Αυτοδικία λοιπόν. Την καταδικάζει ο σκηνοθέτης; Χμ, σαν να νίπτει τας χείρας του και φρονίμως ποιόν, δεν παίρνει θέση.

Ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο ταινία από την Ισπανία, που έχει να πει πράγματα και τα λέει με τέτοιο τρόπο που, θες δεν θες, θα τα ακούσεις. Και θα την… ακούσεις!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουνίου 2017 από την Weird Wave

του zerVo (@moviesltd)

Κάποτε, τον πρώτο καιρό που έκανε την εμφάνιση του το ξενόφερτο έθιμο των μπάτσελορ πάρτυ, εμείς (τα αγοράκια) θεωρούσαμε εαυτούς τυχερούς, αν τύγχανε στην έξοδο μας, η παραδιπλανή γυναικεία παρέα, να το έκαιγε ενόψει γαμήλιας τελετής. Όμορφα ντυμένα κορίτσα σαν τα κρύα τα νερά, να λικνίζονται πάνω στις μπάρες και τα τραπέζια, χάρμα οφθαλμών σε υπόδειγμα ομαδικής διασκέδασης, μιας και σε συντριπτικό ποσοστό, τριγύρω από την διάφανη περίφραξη της ομήγυρης, έστεκε ταμπέλα απαγορευτική: "Μην πλησιάζετε, η νύχτα αυτή είναι για την πάρτη μας". Στο πέρασμα του χρόνου, τα κοράσια έκριναν σκόπιμο, στο κέφι τους αυτό, να προσθέσουν τις αντρικές συνήθειες της αντίστοιχης βραδιάς, μπεκροποσίες, στριπτιτζάδικα, τσιπεντέηλς κι έτσι, ένεκα υποτιθέμενης απελευθέρωσης. Το αποτέλεσμα του συναγωνισμού των φύλων στην εξισωτική γουρουνιά, ήταν το λοιπόν, να πέσουν και οι μορφονιές στην παγίδα του ματαιόδοξου fun, που έρχεται άμεσα σε αχώνευτη κόντρα με το εκλεπτυσμένο στυλ της φεμίνας. Καλή ώρα...

Ελάχιστες ώρες χωρίζουν την όμορφη και επικοινωνιακή Τζέσικα, από το να ανταλλάξει όρκους παντοτινής πίστης με τον αρραβωνιαστικό της Πίτερ, οπότε ποια καλύτερη στιγμή από το να συναντηθεί και πάλι, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά από την ώρα της αποφοίτησης, με τις τρεις κολλητές της στο κολέγιο, για μια ξέφρενη εργένικη νύχτα γλεντιού, Με την εκδηλωτική και φωνακλού, δασκάλα πλέον, Άλις, την χαμηλών τόνων κάποτε, μα μαχητική ακτιβίστρια πια, Φράνκι και την ζωντοχήρα Μπλέρ, που μια χαρά τα περνάει ξοδεύοντας την διατροφή του πρώην. Στην γυναικεία συντροφιά που αποξαρχής δηλώνει πανέτοιμη για όλα, ταξιδεύοντας μέχρι το καυτό Μαιάμι, θα προστεθεί και η Πίππα (...) Αυστραλιανή φιλενάδα της Τζες, από την εποχή της επαγγελματικής εξάσκησης της στους Αντίποδες, συνεπώς με το κουιντέτο συμπληρωμένο, τα κλαμπς της Φλόριντας αναμένεται να αναστενάξουν...

Για την ετερόκλητη πεντάδα όμως, μια απλή βόλτα στην ντίσκο δεν θα είναι αρκετή, αφού μετά από μπόλικες δόσεις αλκοόλ και κοκού, τα κοριτσόπουλα θα επιθυμήσουν να συνεχίσουν το πάρτυ τους, κατ οίκον, στην πολυτελή, αν και δανεική, βιλάρα δίπλα στο κύμα που τις φιλοξενεί, έχοντας την παρέα, ενός μορφονιού στρίπερ! Κάτι η θολούρα, κάτι οι ασούμπαλες κινήσεις της εύσωμης παπαρδέλας Άλις, το κακό δεν θα αργήσει να συμβεί, με τον σωματαρά να πέφτει σέκος, μετά από ακούσιο βαρύ κτύπημα στο κεφάλι. Απόγνωση για τις αλαφροντυμένες μεγαλομπεμπέκες, που από εκεί που περίμεναν το γλέντι να κρατήσει ίσαμε το πρωί, τώρα δεν έχουν παρά ελάχιστες μόνο ώρες, να δουν τι θα κάνουν με το πτώμα...

Μακάβρια είναι η αλήθεια τροπή, παίρνει από το ανέμελο πανηγύρι που έστησαν με κοκτέιλ, πίτσες, σκόνη στο γυαλί και απεριόριστη σέξι διάθεση οι κοπελούδες, στην θωριά του αίματος, που τρέχει ποτάμι από την πληγή του πεθαμένου, πάνω στο κατάλευκο πάτωμα. Και ποιες ενδεχόμενα μπορεί να είναι οι αντιδράσεις τους, όταν ο νους είναι θολωμένος και δεν δύναται να σκεφτεί λογικά? Μπροστά στον κίνδυνο να αποκαλυφθεί το εξ αμελείας μεν, αλλά έγκλημα που διέπραξαν, οι κυρίες πρέπει πάση θυσία να εξαφανίσουν το άψυχο κορμί και να διαγράψουν μια για πάντα από την μνήμη τους το περιστατικό. Πράγματα ανέφικτα και απίθανα, βεβαίως, αφού στην διάφανη μεζονέτα, θα αρχίσουν να καταφτάνουν απρόσκλητοι, τριολέ γείτονες, καχύποπτοι μπάτσοι, αλλά - για στάσου - κι ένας ακόμη επαγγελματίας ξεβράκωτος, που μάλλον δεν ήταν στο πρόγραμμα...

Η βασική ιδέα του κωμικού (υποτίθεται) φιλμ, ούτε πρωτότυπη είναι, ούτε πρωτοφανέρωτη στο σινεμά, αφού σε σερνική βερσιόν την έχουμε δει δυο δεκαετίες πριν στο Very Bad Things του Peter Berg, όταν μια νεκρή πόρνη, προκάλεσε μακελειό στην μπάτσελορ γιορτούλα των φίλων. Οπότε δεν υπάρχουν και εκπλήξεις στην αφήγηση μέχρι το παλικάρι να πέσει τέζα από το σάλτο μορτάλε της άγαρμπης κομπανιέρας. Από το σημείο αυτό που ξεκινούν δηλαδή, οι περιπέτειες των φιλενάδων, που απελπισμένες καλούνται να σβήσουν τα πειστήρια που αυτόματα τις καθιστούν φόνισσες. Κι αν οι πλάκες είχαν έστω και την ελάχιστη προσέγγιση του παρόμοιου εξελικτικά Weekend At Bernies, ενδεχόμενα να περνούσαμε κι εμείς καλά με τις άναρθρες κραυγές τους, το πράγμα όμως έτσι όπως το σερβίρει κάποια κυρία Lucia Aniello, ως ανέμπνευστο κρίνεται και ελάχιστα χιουμοριστικό,

Εκεί που πανεύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η κλειστοφοβία ή η περιορισμένη εξυπνάδα σαν μέσο εξέλιξης της φάρσας, το σενάριο προτιμά να προσθέσει στην πορεία του την αντίδραση του απόμακρου αρραβωνιάρη, που λειτουργώντας ηλίθια και πανηλίθια,.στην αναζήτηση στο άγνωστο της καλής του, μάλλον βοηθά στο να σχηματιστεί μουτσοιύνα αδιαφορίας στο πρόσωπο του θεατή. Όσο για τα όσα λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του τρόμου, στο πάλεμα τους να φτάσουν τα λέβελς των Hangovers, επαναλαμβάνονται και χωλαίνουν αβάσταχτα στο πολύ πιο φτωχικού και περιορισμένου μπάτζετ αισθητικής. Οπότε μένει κάτι να θυμόμαστε από το πολυδιαφημισμένο και προμοταρισμένο κοριτσίστικο συναπάντημα που κατέληξε σε - κανονική - τραγωδία. Μπα, πηλίκο μηδενικό...

Κάποιος μάλιστα πρέπει να τραβήξει το αυτί της Johansson, που ηγείται λογικά του σχήματος ως η απόλυτη σούπερ σταρ του πρότζεκτ, λέγοντας της πως τέτοιες ερμηνευτικές επιλογές, έχουν κοστίσει καριέρες, σε ακόμη πιο σοβαρούς από εκείνην ηθοποιούς. Η Scarlett που επιμένει σε αυτό το ασέξι κούρεμα γκαρσόν, δεν κερδίζει ούτε σε αυτό το περιορισμένο παρεάκι τις εντυπώσεις, χάνοντας κατά κράτος από το κλωνάρι της Lisa Bonnet (και του Lenny) Zoe Kravitz, που κυριολεκτικά δίνει διαπιστευτήρια ως το επόμενο σοκολατί αιλουροειδές του Χόλιγουντ. Η εκνευριστική Jillian Bell, σε συσχετισμό όγκου, ούτε για πλάκα δεν αγγίζει στο νυχάκι το τάλαντο της Mel McCarthy που κοπιάρει, η Ilana Glazer που παρακολούθησα νομίζω για πρώτη φορά, δεν μου έκανε το παραμικρό κλικ υποκριτικά, ενώ η υπερτιμημένη Kate McKinnon, ως αλλόκοτο Κίουι της κομπανίας, χάνεται επίσης στο γενικό ναυάγιο...

Ενδεχόμενα και να είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από όσες θα μπορούσε να αποδώσει το Rough Night, που λανσαρίστηκε πανέξυπνα από την διανομή του, ως ο female παρτικός πανζουρλισμός. Ούτε καν. Όχι απογοήτευση, δεν ανέμενα άλλωστε κανά αριστούργημα, αλλά να, η Τζχάνζεν δεν μας έχει συνηθίσει σε φλόπες τέτοιας περιωπής!

Έφυγε από την ζωή, σε ηλικία μόλις 56 ετών, ένας από τους πλέον δημοφιλείς Ευρωπαίους πρωταγωνιστές και σαφώς ο διασημότερος Σουηδός της εποχής μας, Michael Nyqvist, μετά από πολυετή μάχη με την επάρατη νόσο. Γεννημένος τον Νοέμβριο του 1960 στην Στοκχόλμη, ο χαρισματικός ρολίστας, αφού έκτισε μια σημαντική καριέρα εντός των τειχών της Σκανδιναβίας, έγινε γνωστός στο διεθνές σινεφίλ κοινό, υποδυόμενος τον δαιμόνιο και ευφυή ρεπόρτερ της επιθεώρησης Μιλένιουμ, Μίκαελ Μπλόμκβιστ, στην φιλμική μεταφορά του θρυλικού μπεστ σέλλερ του Stieg Larsson, The Girl With The Dragon Tattoo. Η τεράστια επιτυχία του πρώτου επεισοδίου, τόσο στην Σουηδία, μα κυρίως σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές αγορές, είχε σαν συνέπεια την ολοκλήρωση κατοπινά της τριλογίας, με τον Nyqvist να επιστρέφει στην ερμηνεία που τον καθιέρωσε στο πλευρό της Noomi Rapace, με δύο ακόμη επεισόδια, το The Girl Who Played With Fire και το The Girl Who Killed The Hornet's Nest. Η αναγνωρισιμότητα του Σουηδού πλέον είναι τόσο μεγάλη, ώστε μετά από είκοσι χρόνια πορείας στο ευρωπαϊκό σινεμά, με αποκορύφωμα την παρουσία του στην εξαιρετική και πολυβραβευμένη ταινία As It Is In Heaven του 2004, να ακολουθήσει διεθνή καριέρα.

Πρώτη του εμπειρία στο Χόλιγουντ, η παρουσία του στην περιπέτεια δράσης Abduction του John SIngleton, όπου υποδύθηκε τον αντίπαλο του Taylor Lautner, ενώ ακολούθησε η συμμετοχή του, ως του κακού της υπόθεσης στο Mission Impossible: Ghost Protocol του Brad Bird, όπου αντιμετώπισε επί σκηνής τον αγέρωχο Tom Cruise. Η φόρμα του villain καθώς φαίνεται ταίριαξε γάντι στον Σουηδό, αφού μετά από την συμμετοχή του στο Europa Report, που παρόλο το all star cast του ελάχιστο ντόρο έκανε, πήρε σημαντικότατους ρόλους, τόσο στον θορυβώδη John Wick, παίζοντας τον εχθρό του Keanu Reeves, Ρώσο γκάνγκστερ, Βίγκο Ταράσοβ, όσο και στο πιο δραματικό, με ιστορικές προεκτάσεις Colonia, όπου υποδύθηκε τον τοποθετημένο από την νοτιοαμερικάνικη χούντα, ως αυταρχικό ηγέτη της φράξιας των εξόριστων αντεξουσιαστών, στην απομονωμένη αποικία, στα σύνορα της χώρας. Η πιο πρόσφατη στιγμή που τον είδαμε στο εκράν, ήταν δίπλα στον Pierce Brosnan, αγνώριστος, στην ταινία I.T., ενώ στα τρέχοντα σχέδια του, υπήρξε η συμμετοχή του, μεταξύ μιας εξαιρετικής διεθνούς ομάδας αστέρων, στο φιλμ Kursk του Thomas Vintenberg, που όπως μαρτυρά ο τίτλος του, περιγράφει τις τελευταίες αγωνιώδεις στιγμές του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου, που είχε βυθιστεί στην θάλασσα του Μπάρεντς.

Μια σημαντική απώλεια για το σινεμά της Γηραιάς Ηπείρου, αφού έφυγε νεότατος κι ενώ είχε ακόμη να προσφέρει τόσα πολλά στην Έβδομη Τέχνη. RIP

Οι αδάμαστοι! Πρεμιέρα στην Βενετσιάνικη Μόστρα του περασμένου Σεπτέμβρη έκανε η Μεξικάνικη δραματική ταινία του Amat Escalante, La Region Salvaje (εγγλέζικος τίτλος The Untamed) που αφού έκανε παρέλαση σε όλα σχεδόν τα σοβαρά φεστιβάλς της γης, είναι πανέτοιμη πλέον να κυκλοφορήσει και στις δυτικές αγορές. Η νικήτρια εξ ημισείας του Χρυσού Λέοντα σκηνοθεσίας, σύμφωνα με όσους την παρακολούθησαν στην Βενετία, είναι μια μυστηριώδης αφήγηση που κινείται στον χώρο του sci fi τρόμου, δανειζόμενη στοιχεία από την Possession του Andrzej Zulawski. Η νεαρή Αλεχάντρα είναι μια γυναίκα που έχει αποδεχτεί τον περιοριστικό της ρόλο ως νοικοκυρά, με την ευθύνη να μεγαλώσει τα δυο μικρά της παιδιά. Ζει μαζί με τον σύζυγό της Άνχελ και τον αδελφό της Φάμπιαν που εργάζεται ως νοσοκόμος στην τοπική κλινική, σε μια φτωχική επαρχιακή κωμόπολη, μια ζωή παγιδευμένη στην απόλυτη ρουτίνα. Η άφιξη μιας μυστηριώδους ξένης, της Βερόνικα, θα ανατρέψει τα πάντα, καθώς εκείνη θα πείσει όλη της την φαμίλια, πως μέσα στο δάσος, σε μια ερημική καλύβα, είναι καλά κρυμμένη μια ανεξήγητη δύναμη, που μπορεί να δώσει λύσεις σε όλα τους τα προβλήματα. Εξίσου εκκεντρικό είναι και το τρέιλερ του φιλμ, που διαλαλεί την πραμάτεια του για τις περιορισμένες αίθουσες της Αμέρικα, που θα το προβάλλουν στις 21 Ιουλίου 2017.

Το προμόσιον πάντως μιλά για μια από τις ενδεχόμενες καλοκαιρινές εκπλήξεις για τους σινεφίλ που θα το προτιμήσουν, ακόμη κι αν δεν είναι γνωστά τα ονόματα των ηθοποιών που συμμετέχουν σε αυτό, δηλαδή οι Ruth Ramos, Simone Bucio και Jesus Meza.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Last Call Pitches! Περιέργως πρόκειται για έναν τίτλο που στην άλλη άκρη του Ατλαντικού έχει σαρώσει, αγγίζοντας ήδη στα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς του το μισό δις δολάρια σε εισπράξεις, αλλά που στην Ευρώπη έχει περάσει σχετικά απαρατήρητος. Το Pitch Perfect λοιπόν αισίως έχει φτάσει στο τρίτο του τσάπτερ, ετούτη την φορά έχοντας την σκηνοθετική επιμέλεια της Trish Sie που πραγματοποιεί το δημιουργικό της ντεμπούτο, σε σενάριο της Kay Cannon, επίσης επιμελήθηκε το σκριπτ και στα προηγούμενα παρτς. Εδώ το στόρι ακολουθεί και πάλι το φημισμένο πια, αφού έχει κερδίσει τον Παγκόσμιο τίτλο, α καπέλα φωνητικό γκρουπ των Μπέλας, που πλέον η καθεμιά τους έχει τραβήξει τον δρόμο της, αναζητώντας την δική της τύχη στην μουσική βιομηχανία. Όταν όμως θα τους δοθεί μια και μοναδική ευκαιρία να ενώσουν τις δυνάμεις τους για μια τελευταία φορά, σε μια παναμερικάνικη περιοδεία, θα έρθει η στιγμή να πάρουν τις αποφάσεις τους, για το καλό ολόκληρης της ομάδας. Εννοείται πως πια μόνον οι φανατικοί φίλοι του σίριαλ, στην αγορά την δική μας, προσμένουν να παρακολουθήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στην εξέλιξη της καριέρας της γυναικείας ομήγυρης, σε αντίθεση με την Αμερική που το Part 3 αποτελεί σημαντικό γεγονός, με κυκλοφορία από την Universal καταμεσής των Χριστουγέννων, στις 22 Δεκεμβρίου 2017.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει καμία από τις σταρς που έγιναν διάσημες μέσα από τις εικόνες του Pitch Perfect με όλες να δηλώνουν παρούσες κι εδώ, δηλαδή οι Anna Kendrick, Rebel Wilson, Hailee Steinfeld, Brittany Snow, Anna Camp, Hana Mae Lee, Ester Dean, Alexis Knapp, Chrissie Fit, Kelley Jakle. Καινούργια πρόσωπα του καστ είναι ο βετεράνος John Lithgow και η Ruby Rose.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Η κωμωδία του καλοκαιριού έφτασε! Στο Πάρτι Γυναικών θα απολαύσουμε την εκθαμβωτική Scarlett Johansson (Lost in Translation, The Avengers, Under the Skin) στον πιο ξεκαρδιστικό ρόλο της καριέρας της. Η Johansson δίνει πάσες στις πολύ δυνατές συμπαίκτριές της και τo σόου καλά κρατεί, καθώς οι Kate McKinnon (Saturday Night Live, Ghostbusters) και Jillian Bell (22 Jump Street, The Night Before) αναδεικνύονται ηγετικές μορφές για μια ακόμα φορά σε αυτό το είδος κωμωδίας.Την πεντάδα γέλιου συμπληρώνουν οι Ilana Glazer (Broad City) και η γοητευτική ηθοποιός, τραγουδίστρια και μοντέλο Zoë Kravitz (After Earth, X-Men, Mad Max: Fury Road). Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η Lucia Aniello (Broad City), ενώ το σενάριο έχει επιμεληθεί η ίδια μαζί με τον βασικό συνεργάτη της Paul W. Downs (Broad City). Ας αυτοπροσκαλεστούμε λοιπόν αυτό το καλοκαίρι στο πιο τρελό Πάρτι Γυναικών!

Πέντε κολλητές φίλες που στο κολλέγιο δεν άφηναν πάρτι για πάρτι και έπαιρναν μέρος στους πιο περίεργους διαγωνισμούς που μπορείς να φανταστείς, αποφασίζουν δέκα χρόνια μετά να βρεθούν ένα Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι για το bachelorette πάρτι της Jess (Scarlett Johansson). Τα πράγματα για την Jess και τις 4 φίλες της, Pippa (Kate McKinnon), Frankie (Ilana Glazer), Alice (Jillian Bell) και Blair (Zoë Kravitz), ξεκινάνε δυναμικά, αφού οι κοπέλες προσπαθούν να αναπληρώσουν τον χρόνο και να θυμηθούν κάτι από τις ακρότητες του ένδοξου παρελθόντος τους. Η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου, όταν ένας άντρας stripper πέφτει νεκρός στο σαλόνι τους. Εκεί που νομίζουν ότι είναι χαμένες, θα συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν πολλές πτυχές της ιστορίας που δεν έχουν ξεδιπλωθεί ακόμη, και θα προσφέρουν άπλετες στιγμές ξεκαρδιστικού γέλιου και κωμικοτραγικών καταστάσεων.

Στις δικές μας αίθουσες, η ταινία Πάρτι Γυναικών (Rough Night)) έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις 29 Ιουνίου 2017 από την Feelgood Ent.

Η Κριτική της ταινίας

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Cars 3	Feelgood Ent.	2	169	22.294	99.136
2	Going In Style	Tanweer	1	50	17.008	17.008
3	Transformers: The Last Knight	UIP	1	126	15.532	15.532
4	The Mummy	UIP	2	51	8.257	59.528
5	Wonder Woman	Tanweer	3	36	6.942	105.410
6	Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales	Feelgood Ent.	5	30	4.110	290.022
7	Mal De Pierres	Spentzos Films	2	7	3.334	5.705
8	Radin!	Rosebud 21	3	11	3.298	20.987
9	Alibi.com	Odeon	2	26	2.541	6.121
10	L'Important C'est D'aimer	Bibliotheque	1	4	2.356	2.356

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Είμαι υγιής, είμαι δυνατή, έχω τον έλεγχο! Έχοντας πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ κινηματογράφου του Sundance, η ταινία με τον τίτλο To The Bone, αποτελεί το μεγάλο μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του δημιουργού του τηλεοπτικού Buffy The Vampire Slayer, Marti Noxon. Το φιλμ αφηγείται την δραματική ιστορία μιας νεαρής και γεμάτης όνειρα κοπέλας, που θα νιώσει τα πάντα να καταστρέφονται γύρω της, καθώς θα πέσει θύμα της ανορεξίας και σταδιακά μετατρέπεται από κανονική γυναίκα, σε ένα φάντασμα του εαυτού της. Αφού εισαχθεί σε κλινική για να αντιμετωπίσει το τεράστιο πρόβλημα που έχει γεννηθεί στο μυαλό της, θα έρθει σε επαφή και με άλλες συνομήλικες της που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστροφικές εμμονές. Με στόχο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του young adult κοινού, που αν κρίνουμε από την συμπεριφορά ανάλογων περιπτώσεων στα box office, νοιάζεται για τέτοιου είδους δράματα, το συνδρομητικό κανάλι Netflix, μόλις έριξε στην κυκλοφορία το τρέιλερ του έργου, που θα κάνει την έξοδο του στους δέκτες του, στις 14 Ιουλίου 2017. Με την ελπίδα όλα όσα εξιστορεί να λειτουργήσουν διδακτικά για όλες τις νεαρές κοπέλες που βιώνουν την ίδια ακριβώς κόλαση.

Η αγαπημένη του νεανικού κοινού Lily Collins, αφού έχει περάσει από τις εικόνες των Mirror, Mirror, Stuck In Love, The English Teacher, Love, Rosie, εδώ επιχειρεί μια πολύ πιο δραματική στροφή στην καριέρα της, αλλάζοντας εμφανώς την όψη της προς το πιο αδύνατο, για τις ανάγκες του ρόλου. Μαζί της από τα καρέ του έργου παρελαύνουν και οι Carrie Preston, Alanna Ubach, Liana Liberato, μα και ο πολύς Keanu Reeves.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Άλλαξε την ιστορία της Αμερικής! Βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, που έλαβαν χώρα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την αμερικάνικη κοινωνία είναι η καινούργια βιογραφική ταινία του Reginald Hudlin (προηγούμενες δικές του υπήρξαν επίσης οι Ladies Man και House Party) με τον τίτλο Marshall, που είναι αφιερωμένη στην ζωή του Θέργκουντ Μάρσαλ, του πρώτου Αφροαμερικάνου που πήρε δικαστική έδρα, στα υψηλότερα κλιμάκια της νομικής ιεραρχίας της χώρας. Η παραγωγή που παρακολουθεί περίπου δύο δεκαετίες από την πορεία του ξεχωριστού νομικού, από τις φτωχικές γειτονιές που μεγάλωσε, μέχρι την στιγμή της πλήρους καταξίωσης του, αναμένεται να αποτελέσει μια από τις ξεχωριστές πρεμιέρες του επερχόμενου φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο, όπου αναμένεται να πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα της. Δείγμα πρώτο από όσα θα δούμε στις 13 Οκτωβρίου όταν το φιλμ θα κάνει και την επίσημη πρώτη του για το κοινό, από την Open Road Films, παίρνουμε από το έξοχα στημένο τρέιλερ, που αναπαριστά πλήρως την εικόνα της εποχής, όπου οι διωγμοί ενάντια στους έγχρωμους βρίσκονταν στην κορύφωση τους.

Έχοντας ήδη υποδυθεί δύο σημαντικές προσωπικότητες σε αντίστοιχα biopics, τον Τζάκι Ρόμπινσον στο 42 και τον Τζέιμς Μπράουν στο Get On Up, ο ταλαντούχος Chadwick Boseman, επιστρέφει σε έναν ακόμη ρόλο πρόκληση. Έχοντας στο πλευρό του, έξοχους ρολίστες, όπως τον Josh Gad, που υποδύεται τον στενό του και άπειρο συνεργάτη Σαμ Φρίντμαν και τους Sterling Brown και Kate Hudson, που αντιστοίχως ερμηνεύουν τον μαύρο οδηγό και την ρατσιστικών αντιλήψεων εργοδότρια του, που τον κατηγορεί αναίτια για σεξουαλική παρενόχληση και απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του zerVo (@moviesltd)

Εκτός από την ανάλαφρη κομεντί, είδος που οι καλοί μας Φραντσέζοι τα τελευταία χρόνια επιδίδονται μετά μανίας, γεγονός που αντιλαμβανόμαστε κι εμείς ως θεατές τα καλοκαίρια, όταν τα ξέσκεπα θέατρα μας κατακλύζονται από ντουζίνες φρανκοφόν γλαφυροτήτων, υπάρχει ακόμη ένα ειδικό genre που η μεγαλύτερη φιλμική βιομηχανία της Ευρώπης έχει κάνει ιδιαίτερο φόκους. Πρόκειται τον τομέα του νεανικού δράματος, με πρωταγωνιστές εφήβους, οι οποίοι εκτός από τα δεδομένα ζόρια της δύσκολης ηλικίας τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν και έντονα κοινωνικά ζητήματα, που έχει προκαλέσει η αβάσταχτη οικονομική ύφεση που μαστίζει ολάκερη την Γηραιά Ήπειρο. Η προσέγγιση των Γάλλων δημιουργών σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα, επιτυγχάνεται με δύο διαφορετικές τεχνοτροπίες. Την πιο αγριεμένη και εξτρεμιστική, την μοντέρνα διαδοχή ας πούμε του πρωτοπόρου La Haine και μια άλλη πιο ήπια, όχι τόσο των άκρων, που στις σελίδες της παρεμβαίνουν πολλές φορές και στοιχεία χιουμοριστικά, που στοχεύουν να μετριάσουν τις εντάσεις. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει η ταινία La Coeur En Braille, μια αξιόλογη πρόταση, από έναν δημιουργό μάλιστα, όχι παιδαρέλι, αλλά 65 μετρημένων Μαΐων παρακαλώ...

Η Μαρί αναμφίβολα η καλύτερη μαθήτρια της γυμνασιακής τάξης, αφού φροντίζει πάντοτε να είναι επιμελής και διαβασμένη, έχοντας πάρει ανάλογες αρχές από τους εύπορους, πλην υπερπροστατευτικούς της γονιούς. Πέρα από τα πρωτεία στην αίθουσα, η δεκαπεντάχρονη διαπρέπει και ως μουσικός, με το μεγάλο όνειρο της ζωής να είναι κάποια στιγμή να καταφέρει να ακολουθήσει καριέρα λαμπρή παίζοντας τσέλο. Ατυχώς για την μικρούλα, η μοίρα θα της παίξει ένα άτιμο παιχνίδι, καθώς θα αρχίσει να χάνει με γοργούς ρυθμούς την όραση της, πάθηση που θα παλέψει να αποκρύψει από την οικογένεια της, δίχως όμως επιτυχία. Όχι τόσο γιατί η νεαρή ψυχή της τρέμει την στιγμή που θα βυθιστεί, όπως φαίνεται, για πάντα στο σκοτάδι, αλλά διότι ο αυστηρός κι αυταρχικός πατέρας της θα θελήσει να την μετεγγράψει από το σχολείο που φοιτά, σε άλλο, για παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Αντιλαμβανόμενη η Μαρί πως κάτι τέτοιο θα της κοστίσει μια για πάντα την ενασχόληση της με το λατρεμένο της έγχορδο, θα παλέψει όσο περνά από το χέρι της με την θολούρα της όρασης της, ώστε να βγει όπως όπως η σχολική χρονιά και να δώσει τις απαιτούμενες εξετάσεις στο ωδείο, στοχεύοντας να αναδείξει το ταλέντο της. Απόφαση ατομική που προϋποθέτει δύναμη και κουράγιο, στοιχεία που το κοριτσάκι εντελώς απρόσμενα και αναπάντεχα θα βρει στην γενναία ψυχή του Βικτόρ, ενός φτωχού ορφανού, όχι ιδιαίτερα ευφυή και διαβαστερού, που από καιρό επιζητούσε την συντροφιά της και τώρα πλέον του δίνεται η ευκαιρία, όχι μόνο να βρίσκεται διαρκώς κοντά της, αλλά και να την προστατεύει από οτιδήποτε πιθανόν, θα αποκαλύψει το καλά κρυμμένο μυστικό της.

Όπως είναι πανεύκολα αντιληπτό η γαλλόφωνη, όχι ιδιαίτερα ακριβή, ως γυρισμένη με λιγοστό καστ και σε περιορισμένους χώρους, ταινία, ξεχειλίζει από ευαισθησία και τρυφερότητα. Δεδομένα που πηγάζουν από την, περισσότερο προς το αθώα παιδική, παρά στο παθιασμένη προενήλικη, σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο νέους, που έχουν μεγαλώσει σε διαφορετικούς κόσμους. Από το κορίτσι δεν λείπει σχεδόν τίποτα, η πλούσια έπαυλη που κατοικεί της χαρίζει όλες τις ανέσεις διαβίωσης, το πριγκιπικό δωμάτιο της ποτέ δεν την περιορίζει χωροταξικά, ενώ οι γονιοί της δείχνουν διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουν και την παραμικρή υλική επιθυμία της. Προσοχή όμως, αυτό ποτέ δεν την καθιστά κακομαθημένη! Απεναντίας ο μπόμπιρας χειρότερος μαθητής του τμήματος, με βαθμούς που δύσκολα ξεπερνούν το κουλούρι, συμβιώνει με τον μοναχικό πατέρα του, έναν χήρο μηχανικό αυτοκινήτων που τα βγάζει τσίμα πέρα με τα λεφτά, χωρίς το μητρικό χάδι και υποχρεωμένος ο φουκαράς ο ίδιος στον λιγοστό ελεύθερο του χρόνο να μαγειρεύει, να σιδερώνει, να φροντίζει το μικρούλι διαμέρισμα. Αυτός δεν έχει το δικαίωμα να κακομάθει καν...

Αυτά τα δύο συνετά παιδιά στην πορεία θα ενώσουν τις ψυχές τους σε ένα, ανταλλάσσοντας δώρα καρδιάς το ένα προς το άλλο. Εκείνη παλεύοντας με θέληση να μετατρέψει τον λατρεμένο κολλητό της σε επιμελή και όχι φασαριόζο σπουδαστή, εκείνος - σχεδόν μισός στο μπόι της κιόλας - δίνοντας όλο του το είναι, προκειμένου το κορίτσι του να μην πάθει το παραμικρό, να μην στενοχωρηθεί ποτέ, να μην λυγίσει. Όμορφα δομημένη η ιστορία που στήνει ο μόλις τριών ολοκληρωμένων μεγάλου μήκους δημιουργιών, Τυνήσιας προέλευσης Michel Boujenah, γύρω από τα δύο εφηβάκια, που δρώντας αλληλέγγυα φροντίζουν το ένα να καλύψει τις ανάγκες του άλλου. Παρότι όμως η οικογενειακή υπόθεση του πιτσιρικά μοιάζει ρεαλιστικά βγαλμένη από την αβάσταχτη πραγματικότητα της κρίσης, αντίστοιχα εκείνη της μικρής, αναίτια μοιάζει υπερβολική και ανούσια πομπώδης, μιας και είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς, πως για οποιονδήποτε γονιό, η πρώτη απάντηση στο πρόβλημα υγείας του παιδιού του, θα είναι να το στείλει στο ίδρυμα.

Όπως πάντοτε συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η απόδοση των ανήλικων πρωταγωνιστών στις απαιτήσεις των ρόλων τους, ορίζει και το βαρόμετρο της καλλιτεχνικής επιτυχίας. Αμφότεροι οι μικρούληδες, η κορασίδα με το ακαταμάχητο χαμόγελο Alix Vaillot και ο μικρός το δέμας μαγκάκος Jean Stan Du Pac, όχι απλώς κερδίζουν τις εντυπώσεις, αλλά σου δίνουν στο τέλος την εντύπωση πως αυτό που υποκρίθηκαν, σαν να το βίωναν και στ αλήθεια. Συνεπώς εξαιρώντας τις δραματουργικές σεναριακές αστοχίες του υπερβολικού πατέρα Charles Berling, οι Καρδιές σε Μπράιγ, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, αναφερόμενος στην μέθοδο ανάγνωσης των τυφλών, κερδίζει και την αμέριστη συμπάθεια της πλατείας, που ενδεχόμενα να συγκινηθεί κατάτι παραπάνω προς το φινάλε, που το έργο ολοκληρώνει το αποξαρχής πλάνο του, να εξελιχθεί σε αξιοπρεπές κλωνάρι της La Famille Belier...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν χωράει πλέον καμία αμφιβολία, πως οι Γάλλοι οι φίλοι μας, ακολουθώντας την παλιά καλή συνταγή που πρώτοι οι Γιάνκηδες δίδαξαν, οτιδήποτε μπορεί ενδεχομένως να αποτελέσει σημαντική εμπορική επιτυχία στα μέρη τους, θα το τραβήξουν όσο πάει, θα το ξεχειλώσουν, επιζητώντας να τιγκάρουν ακόμη περισσότερο τα ήδη κατάμεστα, κινηματογραφικώς, ταμεία τους. Καλή, κακή, αριστουργηματική ή μέτρια να είναι η ταινία, άπαξ και καβαντζώσει τρία - τέσσερα εκατομμύρια μπιλιέτα στα ντόπια box, θα το αποκτήσει το (ένα τουλάχιστον) σίκουελ της, θέλει δεν θέλει, ώστε πριν κοπάσει ο ντόρος της, να επαναληφθεί πιθανότατα το τζακ ποτ και άπαντες να τρίβουν τα χέρια τους. Κανόνα από τον οποίο δεν διαφεύγει η περίπτωση του Papa Ou Maman, μιας κάκιστης σε εξοργιστικό βαθμό προπέρσινης κομεντί, που σε χρόνο dt απέκτησε αδελφάκι και εννοείται σερβίρεται στις καλοκαιρινές μας αίθουσες για χαλαρό ορντέβρ. Μακρυά. Κι αγαπημένοι...

Από δω το φέρανε από κει το πήγανε, εντέλει ο Βενσάν, επιτυχημένος μαιευτήρας και η Φλοράνς, ικανότατη πολιτικός μηχανικός, τα χώρισαν τα τσανάκια τους. Ο μια φορά κι έναν καιρό ευτυχισμένος, γάμος τους διαλύθηκε, όπως το επεδίωξαν μετά μανίας και πλέον ζουν χωριστά ο ένας από τον άλλο, πιστεύοντας πως οι ολοήμεροι τσακωμοί τους έλαβαν τέλος. Κάτι που εκ των πραγμάτων δεν είναι εφικτό, αφού τα καινούργια τους σπίτια, όπου ο καθείς διαμένει με το καινούργιο του αμόρε, βρίσκονται απέναντι - απέναντι, όχι μόνο στην ίδια γειτονιά, αλλά και στον ίδιο δρόμο, προκειμένου τα παιδάκια τους, να ξεπεράσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται το σοκ του γονικού χωρισμού, έχοντας, πιο κοντά τους δεν γίνεται, τον μπαμπά ή την μαμά, οποιαδήποτε στιγμή τους αναζητήσουν.

Κατάσταση που μοιάζει με ανισόρροπη στα μάτια των συγγενών και των φίλων, που γνωρίζουν το χωρίς ίχνος προσέγγισης, παρελθόν του αντρόγυνου, ειδικά από την στιγμή που με εκείνον συμβιώνει η ομορφούλα και σέξι πιτσιρίκα, Μπενέ και με εκείνην ο γοητευτικός και χαρισματικός Εντουάρ, ένας αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος, χάρη στις χρυσοφόρες επενδύσεις του στο διαδίκτυο. Καινούργιοι δεσμοί, που λογικά, θα ξυπνήσουν την σπίθα της ζήλιας στις καρδιές των πρώην, ώστε να αναζητήσουν ο καθένας από την μεριά του, να βρουν τις τους λείπει και το τσακισμένο στεφάνι τους, το έψαξε και το βρήκε αλλού...

Εκτιμώ πως θα ήταν κομματάκι δύσκολο, έως και ακατόρθωτο, το σίκουελ της γλαφυρών καταστάσεων έμπνευσης του σκηνοθέτη / σεναριογράφου Martin Bourboulon, να είναι υποδεέστερο από τον ορίτζιναλ προκάτοχο του. Εκεί που οι εκνευριστικοί όσο δεν παίρνει παιδιόθεν εραστές, έκαναν ότι περνά από το χέρι τους για να βασανίσουν τα φουκαριάρικα τα παιδάκια τους, που δίχως να φταίνε σε τίποτα, αναγκάστηκαν να βρεθούν στο μέσον του ηλίθιου πεδίου μάχης. Όχι ότι στην συνέχεια αλλάζουν και πάρα πολλά πράγματα, αφού είναι εμφανές σε κάθε κοινή εμφάνιση στο καρέ της Φλο και του Βενς, πως η ερωτική σπίθα μέσα τους παραμένει άκαυστη, η αυτοκαταστροφική τους μανία, ο άκρατος εγωισμός και η ανεξήγητα ανεύθυνη στάση τους, όμως, προκαλεί το αναμεταξύ τους χάος. Τουλάχιστον τα πιτσιρίκια, που έχουν μεγαλώσει στο μεταξύ, δεν παίζουν τον ρόλο του μπαλακιού, σαν την πρώτη φορά, τότε που το θέαμα υπήρξε προκλητικά απωθητικό.

Όχι όμως κι από την άλλη μεριά, πως υπάρχει και κανένα σημείο προσέγγισης, αφού για κάθε βήμα μπροστά, οι τραβάτε με κι ας κλαίω χωρισμένοι, επιχειρούν και μια δεκαριά πίσω, έτσι, μόνο και μόνο για να προβοκάρουν το ex έτερον ήμισυ. Οπότε ούτε ετούτο το δεύτερο μέρος, μπορεί να σταθεί έστω και σαν φάρσα στην θωριά ενός απλώς ορθολογικά σκεπτόμενου θεατή, που πολύ σύντομα θα βαρεθεί με τις επαναλαμβανόμενες ζηλοφθονικές κρίσεις του ντουέτου και θα καρτερεί υπομονετικά να πέσουν οι παντελώς προβλέψιμοι, τίτλοι τέλους. Ακριβή για τα μέτρα της φραντσέζικης κωμωδίας παραγωγή, που εξαντλεί όμως όλο της τον προυπολογισμό στα εξωτερικά ντεκόρ και το αναίτια πολυπληθές καστ, το οποίο συνθέτει μια ομήγυρη πλήρως αδιάφορη και άδεια, πιο κενή και από τις ματαιοδοξίες των ηρώων της.

Που στο πανί ζωγραφίζουν ο βγαλμένος από την Comedie Francaise, φωτογενής Laurent Lafitte και η εκρηκτική ξανθιά μετρ των ερωτικών σκηνών του σύγχρονου τρικολόρ σινεμά (αλλού, όχι εδώ) Marina Fois, σπαταλώντας χωρίς ουσία το γνώριμο ταλέντο τους. Εννοείται πως κι οι δύο τα έχουν καταφέρει στην καριέρα τους, πολύ καλύτερα σε δραματικούς ρόλους, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως στερούνται φλέβας κωμικής, αφού ποτέ δεν τους δίνει την ευκαιρία να την αναδείξουν, αυτό το ρυθμικό μεν, αλλά και τόσο ασήμαντο σε ζουμί ταινιάκι, που έχει για θέμα του, την προαιώνια πάλη των φύλων.

του zerVo (@moviesltd)

Είναι λες κι αυτή μια λύση ε? Με τα φουκαριάρικα τα γεροντάκια, που πάλευαν για μια ολόκληρη ζωή στις φάμπρικες και τις οικοδομές, για να αποκτήσουν το δικαίωμα της συνταξιοδότησης, ώστε να έρθουν κάποια στιγμή οι σύγχρονες δυνάμεις κατοχής, να τους τις αποσπάσουν βιαίως, να σηκώνουν πρώτα από όλα τον σταυρό του μαρτυρίου, ποιος αλήθεια θα ήταν εκείνος που θα τα έψεγε, στο ενδεχόμενο της αντίδρασης τους, μέσω της αυτοδικίας? Δύσκολο κι απίθανο, κυρίως λόγω αντοχών, νομίζει κανείς. Μέγα λάθος! Σε μια πιθανή λαϊκή εξέγερση, πρώτα τα τιμημένα γηρατειά κι οι παθιασμένοι νέοι θα στήσουν την παντιέρα, όσο η υποτιθέμενη ενεργή και μάχιμη μέση ηλικία, τρέμει πιότερο μην της στερήσουν το τηλεκοντρόλ, παρά την αξιοπρέπεια...

Φίλοι κολλητοί για περισσότερο από μισό αιώνα, οι τρεις ηλικιωμένοι κολλητοί, ο Τζο, ο Γουίλι και ο Άλμπερτ, χήροι πλέον, περνούν το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας παρέα, στο πάρκο, στο καφέ, στην λέσχη, παίζοντας βόλους και διαβάζοντας εφημερίδες, μαζί με τους υπόλοιπους συνομήλικους της Νεουορκέζικης γειτονιάς. Ρουτίνα που επαναλαμβάνεται χωρίς σοβαρές αποκλίσεις καθημερινά, με μοναδικές εμβόλιμες εκπλήξεις, τις επικοινωνίες που έχουν με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που κυριολεκτικά λατρεύουν. Ανατροπή στο ξένοιαστο σκηνικό που θα φέρει η απόφαση της εταιρίας που εργάζονταν κάποτε θα εξαγοραστεί και τα συνταξιοδοτικά αποθέματα τους θα εξαφανιστούν, με συνέπεια τα έσοδα τους να μηδενιστούν και έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ όλοι τους τα 70 τους χρόνια, να βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης.

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού θα σκεφτεί ο πιο ευφυής της τριάδας, Τζο και θα ρίξει την απρόσμενη ιδέα του ενώπιον των κομπανιέρων. Οι τράπεζες τους έκλεψαν το μηνιάτικο, από εκείνες θα κλέψουν τα ταμεία για να επιβιώσουν. Κι όχι μόνο αυτοί, αλλά ολόκληρη η ομήγυρη των παλιών συναδέλφων, που άφραγκη αντιλαμβάνεται σαν μοναδική της λύση, την πρόνοια και το συσσίτιο. Οι αρχικές αντιδράσεις του σκεπτικιστή, αλλά και κρυφά ασθενή, Γουίλι, όπως και του πρώην μουσικού που περνά όμορφες ερωτικές στιγμές στην αγκάλη της πεταχτούλα Άννι που εργάζεται στο παρακείμενο μπακάλικο, πανεύκολα θα καμφθούν κι έτσι οι τρεις φίλοι, θα ριχτούν στον σχεδιασμό για το πως θα εισβάλλουν και θα ληστέψουν το αναίσθητο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Επικίνδυνη αποστολή για παιδαρέλια, πόσο μάλλον για το τρίο των απόμαχων, που νιώθουν τόσο αδικημένοι από την όλη κατάσταση.

Εδώ καλά καλά δεν πετυχαίνουν να σουλάρουν μια σοκολάτα από το σούπερ μάρκετ όμως, πως θα πετύχουν να εισβάλλουν, κρατώντας όπλα και περίστροφα μέσα στο πολυσύχναστο και απόλυτα ασφαλές μέγαρο? Αν υπάρχει μια άμεση ανάγκη για να εκκινήσουν το πλάνο τους, που σε ένα μήνα και κάτι πρέπει να εκτελεστεί, αυτή είναι η συμβουλή και η καθοδήγηση ενός πεπειραμένου ληστή, που θα τους προπονήσει να κινηθούν με πλήρη ακρίβεια, στήνοντας ταυτόχρονα το ακλόνητο άλλοθι, αν και εφόσον προσεγγίσει τα χνάρια τους η αστυνομία...

Και εκεί ακριβώς είναι που αποκτά γούστο η κεφάτη και ρυθμική στην αφήγηση της, heist movie, που βαδίζει πιστά στα χνάρια των Italian Job και των Oceans, προσοχή όμως, χωρίς το παραμικρό ειδικό εφέ, δίχως πλουμίδια και με την ομάδα να αποτελείται από γέροντες και ουχί πανέτοιμους λοκατζήδες. Περιέργως για το φιλμ που επιμελείται σκηνοθετικά ο (και ηθοποιός) Zach Braff, που είχε πετύχει διάνα στα ανεξάρτητα φεστ με την πρώτη του δημιουργία μεγάλου μήκους Garden State στα 2004 κι έκτοτε χάθηκε, η πιο χαρισματική πράξη του δεν είναι εκείνη που προηγείται της κλοπής, αφού η προετοιμασία διαρκεί μόλις ένα πεντάλεπτο, αλλά αυτή που έπεται αυτής. Είναι οι ώρες εκτόξευσης της αγωνίας που οι αρχές μέσα από βίντεο και αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων, θα οδηγηθούν στον δρόμο των γεροντάκων, που τώρα θα κληθούν να αποδείξουν πως έχουν διαπράξει την τέλεια ληστεία. Θα είναι έτσι και οι σχεδόν ογδοντάρηδες θα το πανηγυρίσουν με τις τσέπες τους κατάμεστες ή θα οδηγηθούν σιδεροδέσμιοι στο μπουντρούμι?

Φαντασία είναι και πλάκα αυτού του είδους το σινεμά, οπότε σύμφωνα με όλες τις προηγούμενες πανομοιότυπες φορές, το χάπι εντ επέρχεται υποχρεωτικά, μιας και τίποτα σχεδόν από όσα εξιστορεί (εκτός από τις ληστρικές επιδρομές των τραπεζών προς τους φτωχούς πολίτες απεναντίας) δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα. Είναι απολαυστικό πάντως, που τρία ιερά τέρατα της Έβδομης Τέχνης, άπαντες τιμημένοι όχι μόνο με την υπέρτατη Οσκαρική διάκριση, μα κυρίως με την απέραντη αγάπη του κοινού, δίνουν ξεχωριστό κέφι στην παρουσία τους, αποδίδοντας ένα σενάριο - ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 79 - που τελικά μοιάζει πολύ μικρό για τα τεράστια μέτρα τους. Ο φλεγματικός Βρετανός Michael Caine, ο ήρεμος τιτάνας Morgan Freeman και ο δαιμόνιος, ως αγωνιζόμενος στην φυσική του έδρα το Big Apple, Alan Arkin, αποδίδουν με την άνεση που τους δίνει η ατέρμονη εμπειρία τους, τους ρόλους των τριών ληστών με τα ρευματικά. Συν στην συντροφιά τους, η αιώνια sexy kitten, η Ann-Margret, που παίζει το ταίρι του τελευταίου, αλλά και την γυμνάστρια τους, ενόσω κτίζουν φυσική κατάσταση ενόψει της μεγάλης κλοπής.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν το Going In Style, που στην βάση του στόρι του είναι βγαλμένο, δυστυχώς από την ζωή, είναι ένα ευχάριστο geriatric ταινιάκι, που προστίθεται στην αλυσίδα των εξίσου χαλαρών και υπερηλικιακής φόρμας φιλμς σαν τα Last Vegas, Space Cowboys, Wild Hogs, Bucket List, που οι τρίτης ηλικίας ήρωες τους, πετύχαιναν κατορθώματα ασύμμετρα με τα χρόνια τους. Εύθυμο, με διαρκές και σταθερό τέμπο, δίχως ανατροπές και φιοριτούρες, αλλά με μια τρόικα θρυλικών αστέρων, που σίγουρα με την εξαιρετικά αποτελεσματική χημεία της θα ανταποδώσει στον θεατή την εμπιστοσύνη που έδειξε.