Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Spider-Man: Homecoming	Feelgood Ent.	1	160	41.556	41.556
2	The Beguiled	UIP	1	46	17.808	17.808
3	L'Ora Legale	Seven Films	2	16	8.961	35.109
4	Cars 3	Feelgood Ent.	4	62	6.614	135.552
5	Che bella giornata	Spentzos Films	1	12	6.302	6.302
6	How to Be a Latin Lover	Tanweer	1	24	4.248	4.248
7	Tarde para la ira	Weird Wave	2	14	4.188	10.395
8	Hampstead	Odeon	1	11	3.163	3.163
9	Going In Style	Tanweer	3	18	2.979	37.207
10	Transformers: The Last Knight	UIP	3	24	2.128	40.662

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Είναι 1971 και λίγο πριν καταπιαστεί με το σίριαλ του Dirty Harry, ο σκηνοθέτης Don Siegel μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το φημισμένο μυθιστόρημα του Thomas Cullinan, The Beguiled, που μόλις πέντε χρόνια πριν είχε αποτελέσει δυνατό μπεστ σέλλερ, με πρωταγωνιστές τον αγέρωχο Μπλοντ και την Οσκαρούχα Geraldine Page. Ένα δράμα πολεμικό, με κοινωνικές προεκτάσεις, όπου ο βασικός χαρακτήρας της πλοκής, poy βέβαια ενσάρκωνε ο Clint, είναι το θύμα μιας φράξιας απομονωμένων, λόγω των αιματηρών ταραχών, γυναικών. Κοντά μισό αιώνα μετά, η κόρη Coppola παίρνει το πρωτότυπο θέμα και το αναλύει από την αντίθετη ακριβώς σκοπιά, αποκαλύπτοντας μέσα από την σπουδαίου ταλέντο δημιουργική της ματιά, την άλλη όψη, του ίδιου νομίσματος...

1864. Η Αμερική για τρίτο συνεχόμενο χρόνο μαστίζεται από την εμφύλια σύρραξη, που έχει αποφέρει τον θάνατο περισσότερων του ενός εκατομμυρίου ψυχών, στρατιωτών και πολιτών. Την ώρα που στρατιές των Γιάνκηδων περικυκλώνουν τον Νότο, ένας μαχητής της Ένωσης, βαρύτατα τραυματισμένος, θα βρεθεί μακριά από την διμοιρία του, χαμένος στα ελώδη δάση της Βιρτζίνια, καρτερώντας τον θάνατο του. Σαν από θαύμα, μια νεαρή κοπέλα θα τον ανακαλύψει σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση και αψηφώντας τον κίνδυνο θα τον κουβαλήσει ολομόναχη στο σπίτι που διαμένει, για να του προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες. Εκεί, στο Παρθεναγωγείο που εσώκλειστες, πλην ασφαλείς από τα πυρά των μαχών, παραμένουν ελάχιστες, ούτε μια χούφτα, μαθήτριες, που εκτός από τις αρχές της οικοκυρικής, διδάσκονται και τους ηθικούς κανόνες, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη της Κυρίας Μάρθα Φάρνσγουορθ.

Η έλευση του όμορφου δεκανέα Τζον Μακ Μπάρνευ στο νεοκλασικό σπίτι / κολέγιο, θα σημάνει αυτόματα συναγερμό για όλες τις θηλυκές υπάρξεις που ζουν μέχρι ώρας φιλήσυχα και ακολουθώντας θρησκευτικά πρωτόκολλα συμβίωσης. Τόσο γιατί πρόκειται, όπως προδίδει η μπλε στολή του, για έναν δεδηλωμένο εχθρό, που οι φήμες αναφέρουν πως οι σύντροφοί του, έχουν προβεί σε ανείπωτες θηριωδίες κατά του άμαχου πληθυσμού. Όσο όμως γιατί όλες τους, από την εφηβικής ηλικίας μικρότερη, μέχρι την μεσήλικη διευθύντρια, γοητεύονται από την παρουσία ανάμεσα τους ενός άντρα, που αυτόματα ξυπνάει μέσα τους, ερωτικά ένστικτα.

Συνεπώς η πρώτη αντίδραση, εντελώς αντίθετη με την κοινή λογική, της γυναικείας ομήγυρης, θα είναι αφού ο ξένος - ανεπιθύμητο επισκέπτη θα τον αποκαλέσουν αρχικά - γιάνει και σταθεί πάλι στα πόδια του, να μην τον καταδώσει στους φαντάρους της Συνομοσπονδίας, αλλά να τον κρύψουν εντός του απόμερου κτιρίου, δίνοντας του την ευκαιρία να σωθεί. Σταδιακά όμως, εκείνος θα εισβάλλει ολοένα και περισσότερο στην ενεργή καθημερινότητα του κοινόβιου, συνεπώς τα σκιρτήματα των κοπελούδων, θα δώσουν την θέση τους στα μυστικά φλερτ, που άμεσα θα σημάνουν υποβόσκουσα διαμάχη, για το ποια από όλες πιθανότατα θα κερδίσει την καρδιά του Δεκανέα.

Για όσους θυμούνται την ταινία του Siegel, το κοινό στοιχείο με την παρούσα περίπτωση περιορίζεται μόνο στην βασική σεναριακή ιδέα, αφού ναι μεν τα πάντα κυλούν περίπου πανομοιότυπα, η απόδοση τους όμως, δίνεται από το κιάλι το θηλυκό, το αδύναμο που λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό, πριν την σκυτάλη στον προσδιορισμό πάρει η λέξη ωραίο. Πίσω από τους στιβαρούς τοίχους του ελληνικής αρχιτεκτονικής γιγάντιου κτιρίου, που περιβάλλεται από έναν αναλόγου μεγέθους κήπο, οι μικρές κυρίες, όμως, ενορχηστρωμένες άριστα από την μέντορα τους, έχουν διδαχθεί εκτός από το βελόνι και την κλωστή, το πως να παίρνουν στα χέρια τους καταστάσεις δύσκολες και επικίνδυνες, λειτουργώντας όλες μαζί, σαν μια γροθιά. Ενότητα που θα τεθεί σε αμφιβολία με την έλευση του ευειδή Βόρειου φαντάρου, ενόσω καθεμιά τους, ακόμη και εκείνες που η ηλικία δεν το επιτρέπει, θα ριχτούν ανταγωνιστικά στον στίβο της διεκδίκησης. Ή μήπως απλά πρόκειται για μια μικρή δοκιμασία, μια διαβολή, που η ανώτερη δύναμη έστειλε για να τσεκάρει την αλληλεγγύη και την συνοχή της ομάδας, που τόσο καιρό εσώκλειστη μοιάζει καλά προετοιμασμένη για τέτοιου είδους απειλές?

Όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες της Sofia Coppola έτσι κι εδώ αποξαρχής διαφαίνεται το βασικό στοιχείο της δημιουργικής της πλεύσης. Η θυγατέρα του F.F. είναι και η πρώτη μαστόρισσα στο κτίσιμο ατμόσφαιρας κι αυτό ακριβώς πετυχαίνει ακολουθώντας ένα σταθερό τέμπο αφήγησης, τυλίγοντας τον μικρόκοσμό της με ένα πανέμορφης αισθητικής περιτύλιγμα νότιας σαβάνας και ανεβάζοντας το κλειστοφοβικό συναίσθημα, στέλνοντας την κάμερα της να κινηθεί διαρκώς ανάμεσα σε σκιές, ημιφωτισμένους με κεριά διαδρόμους, σε μόλις δύο, τρία δωμάτια, του θηριώδους αρχοντικού. Ψίθυροι, θροΐσματα, φυσικοί εξωτερικοί ήχοι, από τζίτζικες μέχρι μακρινές εκρήξεις των πυροβόλων, σταδιακά εναλλάσσουν το μοτίβο, που από ρομαντικά χαριτωμένο, θα μεταβληθεί σε μακάβριο θρίλερ στην δεύτερη και σημαντικότερη πράξη του δράματος.

Εκεί που οι χαρακτήρες, αναλυμένοι από το σκριπτ μέχρι πόντου, παίρνουν φωτιά και δεν ακολουθούν πλέον το πολιτικά ορθό της διδαχής. Επτά, οκτώ περσόνες, όχι παραπάνω, που στήνουν έναν τραγικό χορό με δύο προφανείς αντιπάλους: Τα φορέματα ενάντια στην στολή. Τα φουρό κόντρα στο περίστροφο. Την δεδομένη ερωτική ανάγκη αντίθετα στην υπαρκτή ευκαιρία της λαγνείας. Δεν είναι τύχη, είναι κατόρθωμα που η Coppola παίρνει από όλους τους συμμετέχοντες στο πόνημα της, το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων του, στην απόδοση των ρόλων. Από την Kidman, που 27 χρόνια τώρα, αποτελεί εγγύηση, ακόμη και σε τόσο απαιτητικές παραστάσεις, στην ενσάρκωση της (ζωντο)χήρας που έχει να νιώσει δεκαετία και βάλε αντρικό χάδι, ως την Dunst που ονειρεύεται την στιγμή που ο πόλεμος θα σωθεί κι εκείνη θα καταφέρει να αποδράσει από τον βάλτο του Νότου και την απίστευτα ελκυστική Fanning, που μπορεί να κρατά για πάρτη της πιο αδύναμο συγκριτικά ρόλο, τον ισοσκελίζει με το σεξ απίλ του τρόπου που ρίχνει στο μάγουλο την μπούκλα. Καταλύτης της σχέσης που διαταράσσεται ο ιδανικά κασταρισμένος Colin Farrell, με ιδανικό χρόνο εμφάνισης του στις σεκάνς, δεν αναπλάθει την μορφή του Eastwood, αλλά ενός διαφορετικού αρσενικού, που βρίσκει στο πουθενά, πρόσφορο μουντό έδαφος για να το μπογιατίσει με ερωτισμό.

Ο συνδυασμός ρεαλισμού και αλληγορίας, σημασιών που βαδίζουν αντάμα ίσαμε το τέλος, ανάβει τον σπινθήρα για όχι και λίγες μεταφιλμικές συζητήσεις γύρω από το στήσιμο και την έκβαση της μάχης των φύλων. Με το θήλυ να υπερισχύει στην χρονική κατανομή, η προσέγγιση των ερωτηματικών που γεννά το The Beguiled, λογικά, έχουν εκείνο στο επίκεντρο. Που εντέλει στο φινάλε βγήκε κερδισμένο, ηττημένο ή μία η άλλη, δεν συνέβη τίποτα κι όλα είναι όπως πριν? Δύσκολη απάντηση, στην σκέψη πως κάποτε, ομάδα αποτελούσαν οι γυναίκες, αποκλειστικά μέχρι δύο τον αριθμό. Κάτι έχει αλλάξει όμως και αντιφατικά μέσα από το δράμα εποχής, μια άκρως μοντέρνα σκηνοθέτις, φωτογραφίζει με χάρη και φιλμική ικανότητα, τις συνασπιστικές τάσεις του φύλου της, που διέπονται, τόσο απλά, απλούστατα, από λογική και ψυχραιμία.

του zerVo (@moviesltd)

Ε δεν μοιάζει και τόσο δύσκολο, όσο φαίνεται. Εν αρχή κτίζεις ένα κάποιο κορμί, όχι με τίποτα σπουδαίες φέτες κοιλιακούς ώστε να κλέβουν την παράσταση, απλά να μην κάνει γερή κούρμπα η μπάκα, κατοπινά φροντίζεις το στέρνο να παραμένει επιμελημένα δασύτριχο και στο φινάλε περνάς κάποιες ωρίτσες στον κλίβανο του σολάριουμ για το απαιτούμενο μαύρισμα. Εννοείται πως τελευταίο αφήνεις το μεγάλο σου ατού, το πρόσωπο, που μετά από μια σένια βόλτα από το σπα, είναι λείο, γυαλιστερό, εντέχνως ερυθρόδερμο και τονισμένο από το κοφτερό στις γωνιές του μούσι. Αυτά σε ότι αφορά στην μόστρα, γιατί για την συμπεριφορά απαιτούνται ειδικά μαθήματα. Και ποιος ιδανικότερος για να τα προσφέρει, από έναν επαγγελματία του είδους, που εξασκεί το λειτούργημα, εχμ, κάποιες δεκαετίες τώρα. How To Be A Latin Lover, λοιπόν...

Το όνειρο της ζωής του, να αποδράσει από την φτώχεια και την μιζέρια του Μέξικο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, το έχει πραγματοποιήσει εδώ και κοντά είκοσι χρόνια, ο Μάξιμο, προφέσιοναλ ζιγκολό, που έχει πιάσει την καλή, έχοντας παντρευτεί ζάπλουτη ηλικιωμένη Καλιφορνέζα. Και πραγματικά δεν του λείπει τίποτα, αφού η ημέρα του κυλά μέσα στην χλιδή του παλατιού που τον φιλοξενεί, με τους αμέτρητους βαστάζους να τον γυροφέρνουν για να πραγματοποιήσουν κάθε του προσταγή, τις υπερπολυτελείς κούρσες να παρατάσσονται στην σειρά για να διαλέξει με ποια θα βολτάρει και τα πιο ονομαστά και πανάκριβα λούσα, ρολόγια και στολίδια, να τιγκάρουν τις γιγάντιες ντουλάπες του. Άσε που αν κάποια στιγμή τα κακαρώσει η γιαγιά, όλο και κάποια κληρονομιά θα τσιμπήσει, που θα τον εξασφαλίσει μια για πάντα. Παίζει κάτι να στραβώσει, στον επίγειο παράδεισο που έχει κτίσει ο πονηρός Μάξιμο?

Ε, μόνο αν βρει αγαπητικό η, λίγο πριν διαβεί τον Αχέροντα, κυρία που τον συντηρεί και βάσει του προγαμιαίου συμβολαίου να διώξει τον φουκαρά, πια, Λατίνο από το σπίτι, δείχνοντας του την άγουσα προς την απόγνωση, αφού θα τον πετάξει αδέκαρο στους πέντε δρόμους, να ψάξει αλλού την τύχη του. Καλομαθημένος στα πλούτη και τις ανέσεις, ο Μάξιμο πλέον θα κληθεί να επιβιώσει δίχως αυτές, με το εύστροφο μυαλό του πάντοτε να σκέφτεται το επόμενο μεγάλο κόλπο. Προς το παρόν όμως χρειάζεται να βρει απάγκιο κι απανέμι, οπότε μια χαρά είναι η στρωματσάδα στο φτωχικό διαμέρισμα της (από χρόνια απομακρυσμένης) αδελφής του, που τα βγάζει πέρα δύσκολα, μεγαλώνοντας ολομόναχη ένα δεκάχρονο αγόρι.

Εννοείται λοιπόν πως η Σάρα, ούτε να τον βλέπει, ούτε και να τον φιλοξενήσει επιθυμεί, αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται και θα του προσφέρει μια γωνιά στο σπιτάκι της, ελπίζοντας πως σύντομα θα βρει μια δουλειά τίμια και θα ακολουθήσει τον δρόμο της αρετής και όχι της αρπαχτής. Που όμως? Ο Μάξιμο δεν είναι από τα παλικάρια που θα κουβαλήσουν ποτέ τους πηλοφόρι, μα ακόμη και τώρα, που η μπογιά έχει περάσει, καθώς όπου νάναι πενηνταρίζει, θα το ψάξει για μια ακόμη ευκαιρία, να εντοπίσει το θύμα, που θα του πουλήσει τις ερωτικές υπηρεσίες. Ταυτόχρονα όμως, με μπαγαποντιές και παράνομα τρικ, θα βγάλει όσα χρήματα του χρειάζονται για να ακολουθεί, ακόμη και σε συνθήκες δύσκολες, την μεγάλη ζωή, φροντίζοντας να κληροδοτήσει την αποκτημένη πείρα, από τόσα χρόνια "παροχής υπηρεσιών", στο άμαθο, νερντ, ανιψάκι του!

Η τελευταία αυτή υποπλοκή, είναι που ουσιαστικά δίνει στην πιπεράτη και σε αρκετά σημεία της ακατάλληλη για μικρούληδες σινεφίλ κομεντί, έναν χαρακτήρα πανομοιότυπο με εκείνη την πετυχημένη του Bad Santa, όπου στο γλαφυρό επίκεντρο της βρίσκεται ένα τυπικό ρεμάλι, ένας άεργος κανάγιας, που μέσα στην παραζάλη του να γεμίσει τις τσέπες με παράδες πρέπει και να φροντίσει ένα ανήλικο παιδί. Ένα τέτοιο υποδειγματικό λαμόγιο, είναι ο Μάξιμο της ιστορίας μας, που τα θέλει όλα δικά του, φράγκα, πολυτέλειες, αριστοκρατία και λάμψη τριγύρω του, χωρίς κόπο κι αβασάνιστα, άλλωστε ο ίδιος προσφέρει το (πλαδαρό και γεμάτο ραγάδες από την πολυκαιρία0 κορμί του. Δίκαιη η ανταλλαγή? Όχι βέβαια! Ο κουτοπόνηρος Μεχικάνος πάντως, ακόμη κι αν βρεθεί περικυκλωμένος από αδιέξοδα, ποτέ δεν θα τα παρατήσει και θα βρει την άκρη, έστω κι αν χρειαστεί να στενοχωρήσει και τους λιγοστούς ανθρώπους που τον νοιάζονται. Καμία ηθική αναστολή, μηδενικές οι τύψεις.

Σε αυτό το μόνιμα περιστρεφόμενο γύρω από το σεξ μοτίβο, με φόντο το ηλιόλουστο Λος Άντζελες, κινείται η όχι ιδιαίτερων χιουμοριστικών ευρημάτων κωμωδία, που πάντως δεν στερείται ρυθμού, χάρη στον μάμπο αέρα του διασημότερου σύγχρονου Αζτέκου αστέρα Eugenio Derbez (κοψιά αντίγραφο του BB Thornton, μιας και αναφέρθηκα στον Λέρα Άι Βασίλη). Το ζήτημα με τον ισπανόφωνο ηθοποιό, είναι που ήδη, μετά από το εμπορικό χιτ στα μέρη του, No Ce Aceptan Devoluciones, όπου τον πρωτοείδα, δεν μπορώ να φανταστώ πως διαθέτει και άλλο εύρος ρόλων να υποδυθεί. Τουλάχιστον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων εδώ, που πέφτει στην παγίδα των σιχαμερών ανεκδότων, διατηρεί μια κάποια αξιοπρέπεια, στην απόπειρα του να ανοίξει δρόμους καριέρας και πέρα από τα βόρεια σύνορα του Ρϊο Γκράντ.

Βοήθειες στην προσπάθεια του δεν παίρνει και λίγες, πρωτίστως από την (αδιάφορη ως ρόλο) συμπατριώτισσα του, Salma Hayek, που πέρασε τα πενήντα, αλλά δεν έχει πάρει μέρα πάνω της από την εποχή του Desperado που την γνωρίσαμε, όπως και από το λοιπό σταρικό καστ, που συνθέτουν γνώριμα πρόσωπα όπως η Bell, ο Cordry, η πάλαι ποτέ σεξ σύμπολ Raquel Welch, μα και ο αιώνιος μπέμπι φέις Rob Lowe, που παίζει μια περσόνα δυστυχώς ανεκμετάλλευτη από το σενάριο. Σκριπτ που δεν διεκδικεί τίποτα δάφνες ποιότητας, μα συνολικά δεν κρίνεται και σαν πλήρως απορριπτέο, αφού σε μια δυο περιπτώσεις, όπως του ανατρεπτικού εισαγωγικού κλιπ, ένα χαμόγελο το προκάλεσε με τα καμώματα του ο Λάτιν Λόβερ!

Πόσο δύσκολο είναι να ορθώσεις το ανάστημά σου και να αντισταθείς;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ιπτάμενος και τζέντλεμαν!

Ο 54χρονος Sebastián Borensztein σπούδασε επιστήμες επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Ελ Σαλβαδόρ. Εγραψε και σκηνοθέτησε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ άλλων τα «El Garante» (1997) και «Tiempofinal» (2000-2002) - και οι δύο σειρές ήταν υποψήφιες για βραβείο Emmy. Η ταινία του «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό» (Un cuento chino, 2011) έγινε τεράστια επιτυχία στην Αργεντινή με περισσότερους από 1 εκατομμύριο θεατές, ενώ είχε διανομή και στη χώρα μας. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Κοινού και το ειδικό βραβείο Rainer Werner Fassbinder στο 60ο Φεστιβάλ της Χαϊδελβέργης.

«Ο πιλότος» είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Borensztein. Πριν από το «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό» είχε γυρίσει άλλες δύο ταινίες και συγκεκριμένα: «La suerte está echada» (2005) και «Sin memoria» (2010). Στο Koblic συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον φοβερό και τρομερό Ricardo Darín, μετά την εξαιρετική «Αγελάδα...». Η ταινία του (ισπανο-αργεντίνικη συμπαραγωγή) στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Μάλαγα τιμήθηκε με δύο βραβεία: β' ανδρικού ρόλου για τον Oscar Martínez και φωτογραφίας για την σπουδαία δουλειά του Rodrigo Pulpeiro.

Η υπόθεση: 1977, Αργεντινή. Η στρατιωτική δικτατορία αποφασίζει να εκτελέσει πολιτικούς κρατουμένους ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από πολεμικά αεροσκάφη. Ο Τόμας Κόμπλικ είναι πιλότος σε μία από τις πτήσεις. Όταν συνειδητοποιήσει τη μοίρα των επιβατών του, θα βρεθεί σε ένα από τα πια πιο αγωνιώδη σταυροδρόμια της ζωής του... Καθώς η δικτατορία απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε σπιθαμή της χώρας, ο Κόμπλικ αποφασίζει να λιποτακτήσει και προσπαθεί να κρυφτεί. Βρίσκει καταφύγιο σε έναν παλιό φίλο του, κάπου στην απέραντη πάμπα της Αργεντινής. Θα εργαστεί για εκείνον ως πιλότος ψεκαστικού αεροπλάνου.

Η παρουσία του, όμως, στη μικρή κοινότητα της περιοχής δεν θα περάσει απαρατήρητη. Ο τοπικός αστυνομικός διευθυντής Βελάρντε θα προσπαθήσει να μάθει περισσότερα για τον Κόμπλικ. Αλλά και η όμορφη και εγκλωβισμένη Νάνσι θα βρει σε αυτόν τον έρωτα και μια πιθανότητα διαφυγής από τη μίζερη και σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνει. Και ο Κόμπλικ θα πρέπει να αποφασίσει: θα συνεχίσει να κρύβεται; Ή θα πάρει την κατάσταση των πραγμάτων στα χέρια του;

Η άποψή μας: Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Αργεντινή, η βία προέρχεται από την Αριστερά, αν πιστέψουμε στα λεγόμενα του Κυριάκου Μητσοτάκη! Εντελώς τυχαία, βεβαίως, ο φασίστας δικτάτορας Βιλέντα πετούσε από αεροπλάνα στη θάλασσα αριστερούς αντιφρονούντες! Έτσι ώστε ποτέ κανείς να μην μάθει την τύχη τους, να εξαφανιστούν τα πτώματά τους, να είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από τον πλανήτη γη. Σοκ! Το ίδιο που πάθαμε βλέποντας και το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Χιλιανού Patricio Guzmán «Το μαργαριταρένιο κουμπί» (El botón de nácar, 2015). Άλλος δικτάτορας εκεί, ο Πινοτσέτ, το ίδιο φασίστας εννοείται και με τις ίδιες πρακτικές, μεταξύ των οποίων σταθερή μία: να πετιούνται αντιφρονούντες αριστεροί από τα αεροπλάνα στη θάλασσα.

Η ταινία του Borensztein εκκινεί από το πραγματικό γεγονός για να αφηγηθεί μια ιστορία μυθοπλασίας. Πώς αντιδράει κάποιος που έχει έστω ένα δράμι ανθρωπιάς επάνω του και βλέπει αυτές τις αγριότητες; Πόσο μάλλον όταν αναγκάζεται να συμμετάσχει σε αυτές; Ο Κόμπλικ του τίτλου αντιστέκεται με το δικό του, μικρό τρόπο (εννοείται ότι δεν σώζει κανέναν, αλλά και πάλι...) και μετά έχει να διαχειριστεί τις τύψεις του. Μέσα σε ένα πλαίσιο όπου όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, αποφασίζει να εγκαταλείψει το στρατό, λίγο πριν αποστρατευθεί μάλιστα (άρα, να χάσει προνόμια όπως η σύνταξη) και να κρυφτεί. Να μην συμμετέχει στις αγριότητες αλλά και να μην αντισταθεί ουσιαστικά. Και ναι, σε μια αχανή χώρα όπως η Αργεντινή, υπήρχαν κατά πως φαίνεται μέρη για να κρυφτεί κανείς.

Ο Κόμπλικ πάει κάπου όπου οι άνθρωποι είναι λίγοι και η έκταση γης απέραντη. Περιμένει να περάσει το κακό και μετά να δει τι θα κάνει. Όμως, εννοείται ότι τα πράγματα ποτέ δεν πάνε έτσι όπως τα υπολογίζει κανείς. Από τη μια ο τοπικός φασιστάκος βάζει τη μύτη του για να μάθει τα πάντα για τον Κόμπλικ, από την άλλη ο έρωτας ξεμπλοκάρει τον πιλότο. Που από παθητικό μη ενεργούμενο μετατρέπεται σε θετικό και ουσιαστικό αντιστασιακό. Και εντάξει, από τη στιγμή που τον υποδύεται ο Ricardo Darín, μένεις ήσυχος ότι θα φέρει εις πέρας μια χαρά την αποστολή του. Ο άνθρωπος αποτελεί εγγύηση αξιοπιστίας! Παίζει σε ταινία ο Ricardo Darin; Αποκλείεται να είναι βαλούτα! Θα είναι μια σημαντική ταινία ενώ πολλές φορές θα είναι και αριστούργημα!

Ο καλύτερος ηθοποιός της Αργεντινής συναντά τον σχεδόν ισάξιό του Oscar Martínez (θυμηθείτε τον «Επιφανή πολίτη»), αγνώριστο κάτω από το βαρύ μέικ απ στο ρόλο του γηραιού Βελάρντε και η τριάδα κλείνει με την εξαιρετική Ισπανίδα ηθοποιό Inma Cuesta, στο ρόλο της Νάνσι. Ταινία που έχει πράγματα να πει, ξέρει πως να τα πει για να μην απομακρύνει τους δυνητικούς θεατές της και διαθέτει τα καλύτερα εργαλεία – ηθοποιούς για να τα πει καλά. Τρομερή η διεύθυνση φωτογραφίας (καθόλου... τουριστική), το μουσικό σκορ σου μένει στο μυαλό και η ταινία μετά το πέρας της σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχασες τσάμπα δυο ώρες από το χρόνο σου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουλίου 2017 από την Seven Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Επαναλαμβάνεται άραγε η επιτυχία;

Τον Checco Zalone τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα πέρσι το καλοκαίρι. Συγκεκριμένα, στις 28 Ιουλίου του 2016 βγήκε στις ελληνικές αίθουσες η τελευταία (ως τώρα) ταινία στην οποία ήταν πρωταγωνιστής, το περίφημο «Πού πάω Θεέ μου;» (Quo Vado?) σε σκηνοθεσία του... Gennaro Nunziante. Εκείνη η ταινία είχε βγει την Πρωτοχρονιά του 2016 στην Ιταλία και κρατάει το ρεκόρ της πιο εμπορικής ταινίας όλων των εποχών! Και στην Ελλάδα έσκισε! Και συνεχίζει να σκίζει στα βιντεοκλάμπ! Ήταν μια κωμωδία όχι ιδιαίτερα ποιοτική, η οποία όμως πετύχαινε το στόχο της: να κάνει τον θεατή να γελάσει. Και ιδίως στην Ελλάδα εκτιμήθηκε ιδιαίτερα καθώς κατά πως φαίνεται, ισχύει το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα»!

Η ελληνική εταιρία διανομής που εξασφάλισε τα δικαιώματα εκείνης της ταινίας (η Σπέντζος Film συγκεκριμένα) αγόρασε και τις προηγούμενες ταινίες του υπερ-επιτυχημένου Ιταλού ηθοποιού (ο οποίος πρωταγωνιστεί στις ταινίες του χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα). Έτσι, τώρα βλέπουμε τούτη την ταινία του 2011 και αργότερα μέσα στο καλοκαίρι θα δούμε το «Και ο Θεός να βάλει το χέρι του!» (Sole a catinelle, 2013), εννοείται σε σκηνοθεσία του Gennaro Nunziante! Ο άνθρωπος έχει σκηνοθετήσει τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες όλες κι όλες – τις τέσσερις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί ο Checco Zalone! Την πρώτη τους συνεργασία, το «Cado dalle nubi» (2009) δεν την έχει αγοράσει ακόμα κανένα ελληνικό γραφείο διανομής... Πάντως, η αλήθεια είναι πως ο Zalone έχει τεράστιο σουξέ στη γείτονα χώρα, καθώς κάθε του ταινία σπάζει το ρεκόρ της πιο επιτυχημένης ιταλικής ταινίας όλων των εποχών, παίρνοντάς το από την προηγούμενη δική του ταινία!!!

Η υπόθεση: Ο Κέκο είναι ένας μέσος, καθημερινός άνθρωπος στα 30 του. Δουλεύει «πόρτα» σε διάφορα μπαρ, το όνειρό του όμως είναι να γίνει αστυνομικός. Δεν έχει όμως τα προσόντα για κάτι τέτοιο: και σωματικά αλλά κυρίως... πνευματικά! Έτσι, πολύ λογικά, απορρίπτεται και την τρίτη φορά που καταθέτει αίτηση για να γίνει καραμπινιέρος. Καθώς όμως είναι μέλος μιας οικογένειας που διαθέτει... μέσα και γνωριμίες, ο Κέκο, χωρίς να το πολυκαταλάβει, προσλαμβάνεται ως μέλος της ασφάλειας του περίφημου καθεδρικού ναού του Μιλάνου! Εννοείται ότι τα κάνει θάλασσα και αφού αλλάζει διάφορα πόστα, εντέλει τον βάζουν κάπου όπου υποτίθεται δεν μπορεί να κάνει κάποια ζημιά!

Τον βάζουν υπεύθυνο να φυλάει τη σκάλα που οδηγεί στην Παναγία, σε μία από τις κορυφές του ντουόμο. Είναι όμως η συγκεκριμένη Παναγία, που αποτελεί τον βασικό στόχο ανατίναξης από δύο αδέλφια αραβικής καταγωγής, τα οποία έχουν τους δικούς τους λόγους να θέλουν να εκδικηθούν τη Δύση. Η Φάρα λοιπόν μαζί με τον αδελφό της θέλουν να στείλουν το μήνυμά τους. Και ο Κέκο είναι το μόνο... εμπόδιο στο δρόμο της για να τα καταφέρουν. Θα τον πλησιάσει, θα του παρουσιαστεί ως φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, θα του ζητήσει να τη βοηθήσει να βρει σπίτι. Ο Κέκο την ερωτεύεται! Και η Φάρα διαπιστώνει πως ο... εχθρός, όσο ανόητος, μη πολιτικά ορθός, καλοπερασάκιας και διαπλεκόμενος κι αν είναι, είναι εντέλει άνθρωπος...

Η άποψή μας: Ο Checco Zalone είναι ένας κωμικός τύπου Adam Sandler. Δεν έχει ιδιαίτερο ταλέντο στην υποκριτική. Διαθέτοντας πλέον δύο δείγματα γραφής από τη φιλμογραφία του βλέπουμε ότι προσπαθεί να παίξει τον... εαυτό του! Προφανώς ο άνθρωπος δεν είναι – έτσι – στην πραγματική του ζωή. Η υποκριτική του όμως είναι νατουραλιστική. Και στις δύο ταινίες που τον έχουμε δει παίζει τον μαμάκια Ιταλιάνο, τον κακομαθημένο, τον βολεψάκια, που βρίσκει απολύτως λογικό να αφήσει το πόστο στη δουλειά του και να πάει να πάρει καφέ πχ! Είναι πολιτικά μη ορθός (αυτό είναι και το γεγονός που σώζει τις ταινίες του!) και θέτει στο στόχαστρο κάθε ταινίας του ένα κατά βάση θέμα. Στο «Πού πάω Θεέ μου» ήταν η νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου. Εδώ, στην παλιότερη ταινία του, είναι η... τρομοκρατία! Επικίνδυνο θέμα, σωστά;

Ο Sandler το ανάλογο θέμα της ισραηλο-παλαιστινιακής διαμάχης το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να γυρίσει την καλύτερη ταινία του, το «Zohan». Ο Checco, αν και ατρόμητος, πρωταγωνιστεί εντέλει σε μια ταινία αμήχανη κατά το μάλλον ή ήττον. Λίγο προσπαθεί να δικαιολογήσει τους τρομοκράτες, πολύ τους κοροϊδεύει, δεν βρίσκει ισορροπία. Πάρτε πχ τη σκηνή με την κατανάλωση των ωμών μυδιών και τις συνέπειές της. Πώς να γελάσεις με κάτι τέτοιο; Το κυριότερο: στα «γεμίσματά» της η ταινία δεν έχει πλάκα. Ούτε με την υποπλοκή με τον πρώην συνεργάτη του Checco που είναι-ακόμα-παρθένος ούτε με την υποπλοκή με τον αστυνομικό διευθυντή που δεν αντέχει τον Checco κι όλο τον βρίσκει μπροστά του. Ούτε στις λεπτομέρειές της η ταινία σε κερδίζει. Όπως πχ με την «κλοπή» του πίνακα από το μουσείο του καθεδρικού ναού.

Για μένα, η καλύτερη στιγμή της ταινίας είναι εκείνη που της έδωσε τελικά και τον τίτλο της. Για να μπορούν να αντιληφθούν τρομοκράτες, οι φύλακες αναγκάζονται από την υπηρεσία να μάθουν αραβικά. Και ο Checco διαβάζει κάποιες αραβικές φράσεις στη Φάρα, με την οποία έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα. Οπότε, κάποια στιγμή της λέει στα αραβικά «σ' αγαπώ». Η Φάρα, εννοείται, τον ρωτάει «τι σημαίνει αυτό;» (ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει, αλλά τι θηλυκό θα ήταν αν δεν έκανε την... ξανθιά;) και ο ντροπαλός (κι όμως!) Checco της απαντά: «τι όμορφη μέρα»! Άρα: Σ' αγαπώ = Τι όμορφη μέρα! Ωραίο! Εννοείται ότι σε κάποια στιγμή ακούγεται το λατρεμένο «Sarà perché ti amo» των Richi e Poveri, στο πλαίσιο μιας βάπτισης (!!!).

Σε ότι αφορά δε την πρωταγωνίστρια Nabiha Akkari, που υποδύεται τη Φάρα, εδώ κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση και είναι εμφανώς... αμήχανη (όπως η ταινία που λέγαμε ντε!) και... λίγη υποκριτικά. Πάντως, η κοπέλα έφτασε να παίζει φέτος στο «Happy End» του Haneke, να τα λέμε κι αυτά! Δεν πιστεύω πως η νέα – παλιά ταινία του Zalone θα αγγίξει τη μεγάλη επιτυχία της περσινής ταινίας – φαινόμενο στη χώρα μας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	L'Ora Legale	Seven Films	1	32	16.926	16,926
2	Cars 3	Feelgood Ent.	3	105	11.414	122.191
3	Transformers: The Last Knight	UIP	2	67	7.439	33.954
4	Going In Style	Tanweer	2	32	5.465	39.995
5	Wonder Woman	Tanweer	4	28	4.545	115.262
6	The Mummy	UIP	3	32	4.454	69.641
7	Rough Night	Feelgood Ent.	1	68	4.450	4.450
8	Tarde para la ira	Weird Wave	1	15	4.151	4.151
9	Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales	Feelgood Ent.	6	28	3.844	297.432
10	Radin!	Rosebud 21	4	12	2.420	24.927

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Η αγάπη της του έδωσε την δύναμη να ξαναζήσει! Στηριγμένη σε πραγματικά περιστατικά, είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Andy Serkis, ενός ηθοποιού που έχει γράψει την δική του ιστορία, υποδυόμενος χαρακτήρες κατά βάση κρυμμένους πίσω από καλά μελετημένα CGI προσωπικά χαρακτηριστικά, όπως έχει συμβεί στα Lord Of The Rings και Planet Of The Apes. Η δραματική στιγμή Breathe, αφηγείται την ιστορία ενός όμορφου, ονειροπόλου και χαρισματικού νέου, του Ρόμπιν, που έχει όλη του την ζωή στα χέρια του, μέχρι την στιγμή που θα κτυπηθεί μοιραία από την πολυομυελίτιδα, θα χάσει κάθε δυνατότητα κίνησης του σώματος του από τον λαιμό και κάτω, όπως και την ικανότητα αναπνοής, χωρίς μηχανική υποστήριξη. Η λατρεία της συζύγου του Ντιάν, που θα λειτουργήσει εντελώς αντίθετα με τους ιατρικούς κανόνες, φέρνοντας τον να περάσει όσο καιρό του απομένει στο πανέμορφο σπιτικό τους στην εξοχή, παρέχοντας του σε ένα ανθρώπινο και πιο ελεύθερο περιβάλλον, ποιοτικότερες συνθήκες διαβίωσης, θα είναι εκείνη που θα ξυπνήσει μέσα στον τετραπληγικό άντρα, την διάθεση να ξανανιώσει. Από την Bleeker Street διανέμεται το πρώτο τρέιλερ της ταινίας, που φέρει κατά νου άμεσα την πολυβραβευμένη περίπτωση του The Theory Of Everything, αρκεί να δούμε αν οι συγκρίσεις λειτουργήσουν και υπέρ της Αναπνοής, που θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες, στα τέλη του 2017, με πρώτη παρουσίαση να γίνεται στο επερχόμενο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λονδίνου.

Εξαιρετικά ποιοτικό και με όμορφη χημεία όπως φαίνεται, είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο, που συνθέτουν ο διαρκώς εξελισσόμενος Andrew Garfield, που λογικά ήδη παίζει στους πιθανούς Οσκαρικούς υποψηφίους ερμηνείας, αλλά και η γοητευτική Claire Foy, που υποδύεται την δυναμική του σύζυγο. Το καστ συμπληρώνουν οι σαφώς εμπειρότεροι Hugh Bonneville και Tom Hollander.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Beware this camera! Βασισμένη στην ομώνυμη, μικρού μήκους δημιουργία, από τον ίδιο σκηνοθέτη, είναι ταινία τρόμου Polaroid του πρωτάρη Νορβηγού Lars Klevberg, με την οποία επιχειρεί να επανακάμψει η θρυλική στο είδος Dimension Films, θυγατρική της The Weinstein Company. Έχοντας την στήριξη στην παραγωγή των ιθυνόντων για τα The Ring και The Grudge, το φιλμ αφηγείται την ιστορία της νεαρής μαθήτριας του λυκείου Μπερντ Φίτσερ, που εντελώς αναπάντεχα θα ανακαλύψει στις κούτες του παταριού, μια παλιά, βίντατζ φωτογραφική μηχανή Πολαρόιντ. Για εκείνο που δεν είναι καν προετοιμασμένη είναι το γεγονός πως οποιοδήποτε πρόσωπο καταγραφεί στον φακό της, σχεδόν άμεσα θα βρει φρικτό θάνατο! Θα καταφέρει άραγε κανείς να αποκαλύψει το φονικό μυστικό που κρύβει η κάμερα, ώστε να την εξοντώσει μια για πάντα? Το εισαγωγικό τρέιλερ, που κινείται στα γνώριμα αινιγματικά και φοβιστικά μονοπάτια των νεανικών horror, δεν έχει να προσφέρει τίποτα ξεχωριστές εκπλήξεις, όπως άλλωστε αναμένεται και για το έργο στο σύνολο του, που θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στις 25 Αυγούστου, στα τέλη του καλοκαιριού του 2017.

Όπως συνηθίζεται κιόλας, δίχως τίποτα σημαντικά ονόματα ανάμεσα στους συμμετέχοντες, που τους περισσότερους δεν πρόκειται να τους βρει το φινάλε, όπως αναμένεται, ζωντανούς. Μεταξύ άλλων στην ταινία συμμετέχουν οι Kathryn Prescott, Mitch Pileggi, Grace Zabriskie, Tyler Young, Keenan Tracey, Samantha Logan, Priscilla Quintana, Madelaine Petsch και Javier Botet.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Συνάντησε τον ονειροπόλο, που έκανε τον κόσμο να ακούει! Σπάνιες είναι οι φορές που μας δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την βιογραφία ενός καλλιτέχνη, ο οποίος ακόμη βρίσκεται εν ζωή. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί το biopic ενός εκ των πλέον αναγνωρισμένων τραγουδιστών όλων των εποχών, του Morrisey, φρόντμαν του θρυλικού συγκροτήματος των The Smiths. Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 70, στο εργατικό Μάντσεστερ, εκεί όπου ο τινέιτζερ Στίβεν Μόρρισευ, θα νιώσει την ψυχή του να βρίσκεται σε ρήξη, με την χαμηλής κοινωνικής τάξης υπόσταση του. Με τα όνειρα του να μην καταλαγιάζουν, για μια καριέρα σούπερ ροκ αστέρα, παρότι έχει βολευτεί επαγγελματικά, ως υπάλληλος γραφείου στην τοπική εφορία, ο Μόρρισευ, θα υποκινηθεί από το underground ρεύμα της εποχής και από την στενή του φίλη Λίντερ Στέρλινγκ, που θα τον παρακινήσει να εξωτερικεύσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Με κορύφωση στην πρώτη συνάντηση του με τον Διόσκουρο του στο συγκρότημα, κιθαρίστα Τζόνυ Μαρ, το τρέιλερ του England Is Mine, καθαρόαιμης βρετανικής κοπής, είναι αρκούντως ελκυστικό, ως πρόταση για την αφήγηση  της πορείας σχεδόν σαράντα ετών, ενός τραγουδοποιού που έχει γράψει χρυσή σελίδα στην παγκόσμια βίβλο του πενταγράμμου. Παγκόσμια πρεμιέρα εννοείται στους κινηματογράφους της Αγγλίας, στις 4 Αυγούστου, με τους πιο τυχερούς να έχουν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Εδιμβούργου, στις 2 Ιουλίου.

Τον χαρισματικό ποιητή, στην ταινία που σκηνοθετεί ο υποψήφιος για Όσκαρ Mark Gill (The Voorman Problem) ενσαρκώνει ο Jack Lowden (Dunquerke, A United Kingdom, 71) ενώ την μέντορα του υποδύεται η επίσης διάσημη στο Μεγάλο Νησί Jessica Brown Findlay (Downton Abbey, The Riot Club).

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του zerVo (@moviesltd)

Ογδόντα και πλέον χρόνια έχουν συμπληρωθεί από το πέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και παρότι ο κινηματογράφος, κατέγραψε από τις πρώτες ώρες του φινάλε του, πραγματικά περιστατικά, άξια αναφοράς, από όλα τα μέτωπα των συγκρούσεων, εντούτοις ακόμη υπάρχουν αμέτρητες αληθινές ιστορίες, που έλαβαν χώρα κατά την εξαετία της θηριωδίας, που καρτερούν υπομονετικά την σειρά τους για να αποδοθούν στην μεγάλη οθόνη. Και που στο σύνολο τους σχεδόν, από τον διψήφιο αριθμό ταινιών που κάθε σεζόν αναφέρονται στον Μεγάλο Πόλεμο, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, παρότι ενδεχομένως γνωρίζει από πριν την έκβαση τους, θετική είτε αρνητική. Μια τέτοια περίπτωση, ορίζει η ιστορική αναφορά, σε ένα ζευγάρι σωτήρων, που έδρασε αντιστασιακά, στην χώρα που ένιωσε όσο καμία άλλη, την βαναυσότητα των δολοφόνων Ναζί...

Βαρσοβία 1939. Την απόλυτη ευτυχία βιώνει το ζεύγος των Ζαμπίνσκι, του φιλότιμου και αφιερωμένου στην εργασία του ζωολόγου Γιαν και της όμορφης και πολυαγαπημένης του συζύγου Αντονίνα, που έχουν αναλάβει την φροντίδα και την εκμετάλλευση, του τεράστιου ζωολογικού πάρκου, της Πολωνικής πρωτεύουσας. Μεγαλώνοντας το μικρό τους παιδί, τον πεντάχρονο Ρίσαρντ, ανάμεσα στα δεκάδες είδη ζώων που συνυπάρχουν αρμονικά στον κήπο, οι δυο τους κάνουν αμέτρητα σχέδια για το μέλλον και για το πως θα επεκτείνουν τα εκθέματα τους, προς τέρψη των φιλόζωων επισκεπτών. Ατυχώς για τους μονοιασμένους Ζαμπίνσκι, το ξέσπασμα του παγκόσμιου πολεμικού ολέθρου, όπως για όλη την ανθρωπότητα έτσι και για εκείνους θα σημάνει τον τερματισμό των ονείρων τους, ειδικά από την στιγμή που η Γερμανική σβάστικα, θα κυματίσει κυρίαρχη από άκρου εις άκρο της πόλης.

Με την έλευση της ναζιστικής κατοχικής μπότας, θα σημάνει και η έναρξη των διώξεων των μειονοτήτων, κυρίως των μυριάδων Εβραίων της περιοχής, που θα περιοριστούν προκειμένου τα Ες Ες να έχουν τον πλήρη έλεγχο τους, να ζήσουν στοιβαγμένοι στο περιφραγμένο Γκέτο, από όπου κανείς δεν μπορεί να αποδράσει. Δίχως να υπολογίσουν τους προφανείς θανατηφόρους κινδύνους που επιβάλλει η απαγόρευση της βοήθειας σε όσους φέρουν στο μπράτσο το αστέρι του Δαβίδ και χωρίς να χρονοτριβίσουν, ο Γιαν και η Αντονίνα, θα εκπονήσουν πλάνο σωτηρίας των αιχμαλώτων, περιθάλποντας τους, μέχρι να εκδοθούν τα πλαστά έγγραφα που θα τους οδηγήσουν στην σωτηρία, στο υπόγειο του σπιτιού τους. Κατάσταση που δεν θα αργήσει να πέσει στην αντίληψη του παράφρονα Γερμανού επιτετραμμένου Λουτζ Χεκ, που πριν την έκρηξη του πολέμου είχε συνεργαστεί επαγγελματικά με το ζευγάρι, μα που τώρα, φορώντας την στολή του κυρίαρχου, έχει μεταλλαχθεί σε ανήμερο θηρίο, που δεν λογίζει φίλους παρά μόνο υποταγμένους εχθρούς.

Δραματοποιημένα λοιπόν είναι τα περιστατικά που αφορούν στην δράση του ανδρόγυνου, το οποίο για όσα πρόσφερε, ρισκάροντας την ζωή του, κατά την διάρκεια του Ολοκαυτώματος, τιμήθηκε κατοπινά με το υπέρτατο βραβείο ανδρείας από το κράτος του Ισραήλ. Όπως ακριβώς συνέβη με αμέτρητες άλλες περιπτώσεις σωτηρίας των αναίτια εκδιωγμένων από την φασιστική μήνη, με κορυφαία στην μνήμη όλων στιγμή, εκείνη του Όσκαρ Σίντλερ, που τόσο αριστουργηματικά φώτισε ο κορυφαίος Spielberg.

Εδώ δεν έχουμε ποιοτικά μια ανάλογη περίπτωση, θα ήταν και ελαφρώς δύσκολο να επαναληφθεί η ασπρόμαυρη εποποιία του Beard, αυτό όμως δεν σημαίνει πως το φιλμ στερείται έντονου σασπένς και καλογυρισμένης αγωνίας, ενόσω ο κλοιός σφίγγει γύρω από το σπίτι που στα έγκατα του κρύβονται οι δύσμοιροι Εβραίοι. Μολονότι στην πραγματικότητα, ο Δόκτορ Ζαμπίνσκι ήταν εκείνος που βρέθηκε κοντύτερα στον θάνατο, αφού πολεμώντας στο πλευρό των ανταρτών, συνελήφθη και οδηγήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εντούτοις το σενάριο εστιάζει στην πραγματικά αγγελική μορφή της κυράς του. Της ευσεβούς Αντονίνα, που συνυπήρξε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια οικία που ανέτρεφε τα παιδιά της και θα είχε κάθε δικαίωμα να αρνηθεί, με περισσότερους από 300 τρομοκρατημένους φυγάδες από την κόλαση του Γκέτο.

Η αφήγηση που ακολουθεί λογικά γραμμική πορεία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμπλουτίζεται, δίχως σαφή λόγο είναι η αλήθεια, από την ρομαντική σε βαθμό ενόχλησης επιμονή του Γκεσταπίτη αξιωματικού (εννοείται πως αυτός είναι ο Daniel Bruhl) να ρίξει στην αγκάλη του την πανέμορφη Πολωνέζα. Προσθήκη που μάλλον λειτουργεί αποπροσανατολιστικά - ενδεχόμενα να είναι και προϊόν μυθοπλασίας - στο γενικό σύνολο, που είναι εξαιρετικά προσεγμένο και ακριβό, στην αναπαράσταση της περιόδου. Η σύγχρονη Πράγα, που διατηρεί αναλλοίωτα τα στοιχεία των αρχών της δεκαετίας του 40, αποτελεί ένα πρώτης τάξης φυσικό σκηνικό για την εξέλιξη της πλοκής που διευθύνει με επαγγελματισμό η σκηνοθέτιδα Niki Caro. Δεν είναι τυχαίο, που η Νεοζηλανδή, δεν επιλέγει για το κτίσιμο του δράματος, τα μακροσκελή εσωτερικά γυρίσματα, που θα έδιναν πιθανόν κι έναν παραπάνω κλειστοφοβικό τόνο, μα διαρκώς ταξιδεύει την κάμερα της στα εξωτερικά ντεκόρ, φροντίζοντας έτσι να αποδώσει ρεαλιστικότερη όψη στο καλοστημένο από όλες τις απόψεις, έργο της.

Που σε καμία περίπτωση όμως δεν θα ήταν το ίδιο, απούσης αυτής της πρωταγωνίστριας του, της αδύνατης μεν, αλλά τόσο εκφραστικής σε πρόσωπο και κορμί Jessica Chastain. Η κοκκινομάλλα - ξανθιά εδώ - σούπερ σταρ, που δυο φορές έχει γυροφέρει το Όσκαρ σε Zero Dark Thirty και The Help, διαθέτει ένα ακαταμάχητο σεξ απίλ, εκρηκτικό ακόμη και σε συνθήκες δύσκολες, αβάστακτες και όχι ιδιαίτερα λαμπερές, όπως της παρούσας ιστορικής αναφοράς. Στοιχείο ερωτογενές, που δένει απόλυτα σε χημεία, με το πανύψηλου επιπέδου τάλαντο της, που αργά ή γρήγορα αναμένεται να δαφνοστεφανωθεί. Τον πραγματικά σπουδαίο ρόλο αναμένει η Καλιφορνέζα. Αυτόν ίσως που δεν θα βρει σε δεύτερου λέβελ κι όχι τόσο προμοταρισμένες ταινίες σαν το Zookeeper's Wife, παραγωγές όμως σοβαρές και έγκυρες που την διατηρούν στην κατάλληλη φόρμα ώστε να πετύχει σύντομα το προσωπικό της στοίχημα.

του zerVo (@moviesltd)

Τα `φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα, που τα `χε με το Δήμο τον τρελό, χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα `φτιαξε ξανά με την Ζωζώ και τα’ φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη, που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη, μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά, τα `φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη, που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ, που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ. Κάποια στιγμή λοιπόν όλοι ετούτοι τεκνοποίησαν. Και σε αυτή την ταινία θα δούμε την ιστορία καθημερινής τρέλας, όοοοοοοολης της, εκλεκτικών συγγενειών, ομήγυρης!

Η μαμά του έφηβου Μπαστιέν, mid-σαραντάρα που κρατιέται ακόμη καλά η Ανιές, στάθηκε άτυχη στον πρώτο της γάμο, άντε και στον δεύτερο, οπότε έψαξε να βρει την ευτυχία που της αξίζει σε έναν τρίτο. Ομοίως και ο μπαμπάς του, αφού δεν πέτυχε στην πρώτη παντρειά, στεφανώθηκε για ακόμη μια φορά, μια μικρότερη ομορφούλα. Αλλά και οι πατριοί του, πριν αλλάξουν όρκους με την μητέρα του, είχαν κι εκείνοι από έναν πρότερο γάμο. Αν υπολογίσουμε και τα τέκνα που απέκτησε ο καθένας γονιός σε κάθε του σύμβαση, τότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως ο Μπαστιέν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, έχει έξι ακόμη ετεροθαλή αδέλφια. Και μάλιστα όλα τους είναι ιδιαίτερα αγαπημένα μεταξύ τους...

Τι το θες όμως, οι αποστάσεις των κατοικιών τους στο γιγάντιο Παρίσι είναι τόσο μεγάλες, ώστε τα αδελφάκια να μην διαθέτουν, ελέω μαθημάτων, τον απαιτούμενο χρόνο για να συναντώνται, οπότε θα σκαρφιστούν το πιο απίθανο κόλπο. Να συγκατοικήσουν όλα μαζί, μικρά και μεγάλα, αγόρια και κορίτσια, στο τεράστιο σπίτι της παλαβιάρας γιαγιάς που δέχεται και με το παραπάνω να τα φιλοξενήσει, οπότε οι γονείς τους θα είναι εκείνοι που θα χαλούν την ώρα τους στα πέρα δώθε, προκειμένου εκ περιτροπής να παίζουν το ρόλο του παιδοφύλακα.

Πλακίτσα, σχετικά πρωτότυπη, διαθέτει η θεματική βάση της δημιουργία τους Φραντσέζου Garbriel Julien Lafferriere που εδώ πραγματοποιεί το τρίτο μεγάλου μήκους βήμα του, πάντοτε κινούμενος στο διάβα της ανάλαφρης κομεντί. Και πραγματικά είναι κάπως διασκεδαστικό το κομμάτι εκείνο της πλοκής, που οι μικροί μπόμπιρες, με τις σάκες στον ώμο, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, πιστεύοντας πως έτσι θα βάλουν μια τάξη στις συνεχείς ανευθυνότητες των ενηλίκων, που κρύβονται μια χαρά πίσω από την δικαιολογία του περιορισμένου χρόνου ενασχόλησης μαζί τους, ελέω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Το κοινόβιο μαντάρα, η ερωτιάρα γκραντ μερ άλλο που δεν θέλει να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο και οι πατερομαμάδες σε παράκρουση, που τα βλαστάρια τους σήκωσαν μπαιράκι και δεν ακολουθούν τις - εκ του μακρόθεν συνήθως - εντολές τους.

Πολύ σύντομα και αφού αρχίζει το θαλαμοφυλίκι κι η σκοπιά όμως για τους πολυάσχολους γονιούς (ο ένας τους κάνει το δικό του νούμερο μέσω skype, αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί εκμοντερνισμός) το αστείο ξεφουσκώνει απότομα, δεν υπάρχει η παραμικρή έμπνευση να κρατήσει την αφήγηση ώστε να μην κάνει κοιλιά και τα ανέκδοτα μονομιάς πέφτουν στην παγίδα της ανακύκλωσης, ίσαμε το σημείο οι περιπέτειες των μικρών σκασιαρχών να αποκτήσουν το αναμενόμενο αίσιο τέλος. Πολύ θα ήθελε η τυπική σε τέμπο, παλμό και εντέλει ενδιαφέρον made in France κωμωδιούλα, σε κάποια σημεία της να αποκτήσει και προβληματισμό, για το που βαδίζει κύριοι, η συνοχή των σύγχρονων, σαθρής θεμελίωσης, οικογενειών, αλλά είναι το γενικό περιβάλλον τόσο ασόβαρο και υπερβολικό, ώστε ο θεατής να μην μπαίνει καν σε μια τέτοια διαδικασία. Του αρκεί λοιπόν να περάσει ενενήντα λεπτά σαν σε παιδότοπο, με τις φωνούλες των πιτσιρίκων να κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα και τις σε απορία φάτσες των μπερδεμένων στα πάντα, κυρίως συναισθηματικά γονέων, με κορύφωση το ερωτικό αλαλούμ της μαμά Depardieu, να παίζουν σε πρώτο πλάνο, τάχαμου διασκεδαστικές και υποσχόμενες χαχανητά. Όχι δα...

του zerVo (@moviesltd)

Πως το λέει η πολυπαιγμένη πρόσφατη γελοιογραφία? Σκοπός δεν είναι να αλλάξει η διοίκηση μιας χώρας, αλλά να αλλάξει η νοοτροπία των πολιτών της. Και πόσο βέβαια αυτή η μετατροπή θα καταφέρει να βοηθήσει στο να στηθεί από την αρχή ένα στέρεο και ακέραιο οικοδόμημα. Όλοι μας, έχουμε γίνει μάρτυρες πολιτικών ανατροπών στον τόπο μας, με τους καινούργιους στις καρέκλες να δίνουν υποσχέσεις και να τάζουν λαγούς με πετραχήλια, λόγια που αποδείχτηκαν στο φινάλε "του αέρα", με συνέπεια να ακουστεί και πάλι το πασίγνωστο γνωμικό με τον Μανωλιό και τα ρούχα του. Αν κάνουμε όμως την υπόθεση πως ο νεότευκτος άρχοντας κάνει πράξη τα τάματα, είναι στην πραγματικότητα έτοιμο το κοινό του να τα αποδεχτεί χωρίς την παραμικρή αντίδραση? Άστο! Ούτε παρέλαση δεν θα προλάβει να κάνει, όπως λέμε εμείς στα μέρη μας ή καθώς ορίζουν οι Ιταλιάνοι, ούτε την χειμερινή ώρα δεν θα προκόψει, να την δει να φτάνει. L'Ora Legale, δηλαδή...

Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν και οι κάτοικοι στο μικρό, φασαριόζικο, όμως γραφικό χωριουδάκι Πιετραμάρε της Σικελίας, προετοιμάζονται γι αυτές, αν και όλες οι ενδείξεις κάνουν λόγο για βέβαιη επανεκλογή, του επί δεκαετίες καρεκλοκένταυρου Δημάρχου Πατανέ. Ενός αμφιβόλου ηθικής, παλαιάς κοπής πολιτικού, που χάρη στην φανφαρολογία του και τον πομπώδη λαϊκισμό των εξαγγελιών του, με ευκολία κρατά, επί τόσες αναμετρήσεις, τα πρωτεία. Ο αντίπαλος του Νατόλι, χαμηλότατων τόνων, καθηγητής στο τοπικό Λύκειο, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, δεν πρόκειται να βρει ούτε την ψήφο του στις κάλπες, παρότι φαίνεται άνθρωπος σοβαρός και μετρημένος ενώ το δίκαιο πρόγραμμα του, έχει σαν μοναδικό στόχο, μέσα από τους θεσμούς, να επιτευχθεί η ευημερία ολάκερης της περιοχής.

Αντίπαλα στρατόπεδα υποστηρίζουν τα αδέλφια Σάλβο και Βαλεντίνο, οι ιδιοκτήτες του μικρού μα πολυσύχναστου καφέ στην πλατεία του χωριού. Ο πρώτος, κλακαδόρος και παλαμακιστής, είναι ένθερμος υποστηρικτής του νυν προεστού, σε σημείο να έχει αναλάβει την προεκλογική τους εκστρατεία, στοχεύοντας στο να αποσπάσει κάποια στιγμή την πολυπόθητη άδεια, επέκτασης του καφενέ. Ο δεύτερος, εσωστρεφής και ελάχιστα παρτάκιας, βρίσκει κοντινότερη την ιδεολογία του σεβάσμιου προφέσορα και αν κι οι ενδείξεις δείχνουν το αντίθετο, εκείνος πιστεύει πως μπορεί να πετύχει την έκπληξη. Όπερ και εγένετο, αφού κάτι οι οικονομικές ατασθαλίες του Πατανέ, κάτι οι αποδεδειγμένες σχέσεις του με την Μαφία, την ημέρα των εκλογών το Πιετραμάτρε θα αλλάξει σελίδα, αναθέτοντας την τοπική αυτοδιοίκηση στα χέρια του έγκριτου καινούργιου Δημάρχου.

Ποιος είπε όμως πως τηρώντας κατά γράμμα τις δεσμεύσεις του, να ακολουθεί πιστά και άτεγκτα το γράμμα του Νόμου, αυτό θα βρει το κοινό σύμφωνο και μόνιμα στο πλευρό του? Καλομαθημένοι οι κάτοικοι να λειτουργούν επί τόσα χρόνια στην παρανομία του δεν βαριέσαι, θα τους κακοφανεί που πλέον θα κληθούν να πληρώνουν φόρους, πρόστιμα και κλήσεις, κατάσταση που θα τους οδηγήσει στο να ξεσηκωθούν σε πορείες διαμαρτυρίας, προκειμένου να επανέλθει η πρότερη κατάσταση που τους συνέφερε. Όχι, δεν το επιθυμούμε, ούτε το δίκαιο, ούτε το φρόνιμο, ούτε το λογικό και νομοταγές. Την βολή μας να έχουμε και όσο το δυνατόν λιγότερες σκοτούρες στο κεφάλι, όπως ακριβώς επιθυμεί να τις μοιράσει στον κοσμάκη η διοίκηση που ακολουθεί πιστά και με ευλάβεια τους κανονισμούς! Πατανέ κι Άγιος ο Θεός! Σκόπελος ήταν η Αλλαγή και πρέπει να τον ξεπεράσουμε!

Εξαιρετική η ιδέα, που είχαν για την εκκίνηση της καυστικής πολιτικής τους σάτιρας, οι δημοφιλέστατοι στην πατρίδα τους πρώην σταντ απ κωμικοί και νυν δημιουργοί τεράστιων εμπορικών επιτυχιών Ficarra και Picone. Να ρίξουν δηλαδή το μπαλάκι της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, όχι στον ηγέτη, αλλά στο ποίμνιο του. Αναδεικνύοντας το γεγονός της ματαιοδοξίας του λαού, που τα καρτερεί όλα από εκείνον, δίχως να κουνήσει καν το μικρό του δαχτυλάκι, μπας και βοηθήσει τον τόπο να πάει μπροστά. Έμπνευση που από την στιγμή που επιτυγχάνεται ο βασικός στόχος της νέας πνοής, διαλύεται όμως οριστικά στον μεσογειακό Σικελιανό αγέρα, καθώς δεν βρίσκει συνέχεια ανάλογα διασκεδαστική και κεφάτη, όπως της φορτσάτης εισαγωγής. Αποτέλεσμα τούτου είναι τα αστεία να ανακυκλώνονται και να επαναλαμβάνονται για περισσότερο από μια ώρα, όσο διαρκεί δηλαδή και η επαναφορά του ρολογιού στο χειμερινό ωράριο, όπου μάλλον τα πράγματα θα πάρουν, τον παλιό, καλό, απροβλημάτιστο δρόμο τους.

Σαν κάπως να φέρνουν στο μυαλό το λατρεμένο ντουέτο των Franco e Ciccio, οι δύο πρωταγωνιστές, καθώς ο ένας τους, είναι πολύ εκφραστικότερος, γκριματσάκιας, αλέγκρος και κονφερασιέ, από τον άλλο που συμπληρώνει το δίδυμο με μια πιο μελαγχολική τάση στο βλέμμα και χωρίς να παραδίνεται στο σλάπστικ για να προκαλέσει το γέλιο. Ο Salvatore, φτυστός ο μπαγάσας με συνάδελφο μας Αεκτζή, είναι η φιγούρα του μοντέρνου Γκρούεζα, που κινεί τα νήματα υπόγεια για να πετύχει πάση θυσία τον σκοπό του, αν κάτι στραβώσει όμως, θα είναι ο πρώτος που θα υψώσει την παντιέρα του άλλου, νικηφόρου, στρατοπέδου. Αντιθέτως ο Valentino, λειτουργώντας ορθολογικότερο και λιγότερο εν θερμώ, θα δώσει αμέτρητες ευκαιρίες στο πολιτικό πιστεύω του να τα καταφέρει, αν τύχει όμως και προδοθεί, ενδεχόμενα να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο πολέμιος του. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το συμφέρον όμως. Το ατομικό και ουχί το συνολικό, οπότε...

Οπότε της αδόκιμης ουτοπίας υπερισχύει η σιγουριά της βολεψιάς. Το τονίζει στην κεντρική της ιδέα η κατά βάση τηλεοπτικής αισθητικής ετούτη κομεντί, που μοιάζει σε αρκετά της σημεία ρεαλιστική, αν και πολλές φορές πέφτει σε παραδοξότητες και υπερβολές, για να βγάλει λάθος το σώφρον και λογικό. Αν και εκεί που τελειώνει η λογική, στις μέρες μας, αρχίζει να δρα η πολιτική...