Movies Ltd

«Άθικτοι» αλά αργεντίνικα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ντάλε κουάλε ίδιο!

Στα τέλη του 2011 βγήκε σε Γαλλία και Βέλγιο η ταινία «Άθικτοι» (Intouchables) των Olivier Nakache και Eric Toledano, που βασιζόταν στην πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού κι ενός χαμινιού του δρόμου, που προέκυψε ο καλύτερος προσωπικός βοηθός και εντέλει φίλος του καρφωμένου σε αναπηρικό αμαξίδιο ανθρώπου, ο οποίος τον είχε προσλάβει. Πρωταγωνιστές ήταν ο François Cluzet στο ρόλο του Φιλίπ και ο Omar Sy στο ρόλο του Ντρις. Η ταινία αποτέλεσε διεθνές εισπρακτικό φαινόμενο, κάνοντας εισπράξεις πάνω από 427 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως! Και στη χώρα μας (όπου η ταινία βγήκε στις 29 Μαρτίου του 2012, η επιτυχία της ταινίας ήταν εξαιρετική!

Έτσι, προέκυψε τούτο το αργεντίνικο – πρώτο – ριμέικ. Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση με την ταινία που γύρισε ο Αθερίδης, το «Τέλειοι ξένοι», βασισμένος στην ιταλική επιτυχία «Perfetti sconosciuti» του Paolo Genovese, που ειρήσθω εν παρόδω, θα τη δούμε κι αυτήν τούτο το παράξενο καλοκαίρι. Δηλαδή, οι παραγωγοί από την Αργεντινή αγόρασαν τα δικαιώματα από τους Γάλλους για να γυρίσουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και διαφορετικό χώρο δράσης! Εντάξει, η ταινία Inseparables, από την Αργεντινή είναι και κατά τέσσερα λεπτά μικρότερη από την πρωτότυπη ταινία από τη Γαλλία, άρα κάτι θα άφησαν έξω στο μοντάζ. Και βεβαίως, ετοιμάζεται και χολιγουντιανό ριμέικ, που θα βγει στις αίθουσες το 2018, σε σκηνοθεσία Neil Burger, σεναριακή προσαρμογή στα πιο... αμερικάνικα από τον Paul Feig και πρωταγωνιστές τον Bryan Cranston στο ρόλο του τετραπληγικού, τον Kevin Hart στο ρόλο του χαμινιού, που προσλαμβάνει ως βοηθό του και τις Nicole Kidman και Golshifteh Farahani σε ρόλους προφανώς μεγαλύτερους σε διάρκεια και μέγεθος τόσο από το γαλλικό πρωτότυπο όσο και από το αργεντίνικο ριμέικ.

Η υπόθεση: Ο Φελίπε είναι ένας οικονομικά ευκατάστατος επιχειρηματίας που ύστερα από ένα ατύχημα μένει τετραπληγικός και αναζητά βοηθό για να τον φροντίζει. Παρ' όλο που ο Φελίπε βλέπει αρκετούς υποψήφιους με τα απαραίτητα προσόντα για τη δουλειά, αποφασίζει να προσλάβει τον Τίτο, που εργάζεται ως βοηθός κηπουρού. Ο Τίτο δεν έχει ούτε τα προσόντα ούτε τις προδιαγραφές για να φροντίζει τον Φελίπε, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό από τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του Φελίπε, την Βερόνικα και την Υβόνη. Προσπαθούν να τον αποτρέψουν να προσλάβει τον Τίτο, αλλά αυτός εμμένει στην απόφασή του. Ο Τίτο είναι το μόνο άτομο που δεν του φέρεται με οίκτο. Παρά τις δυσκολίες, ο Τίτο ανταποκρίνεται στην αποστολή του και διαρκώς εκπλήσσει τον Φελίπε ενώ τον κάνει να χαμογελάσει ξανά. Σύντομα, ο Τίτο βοηθάει τον Φελίπε να βρει ξανά νόημα στην ζωή, απολαμβάνοντας τις μικρές καθημερινές χαρές, κάτι που είχε από καιρό ξεχάσει.

Η άποψή μας: Αν δεν είχαμε δει την γαλλική ταινία, πάνω στην οποία στηρίζεται τούτη η αργεντίνικη διασκευή στα... ισπανικά, σαφώς και θα την κρίναμε διαφορετικά. Τώρα όμως; Σαφώς και δεν είναι δίκαιο για τούτη την ταινία, αλλά πραγματικά, μόλις έξι χρόνια μετά, το όλον φαντάζει ως ντεζαβού, ως ξαναζεσταμένο φαγητό. Ακόμα και η λογική των φλασμπάκ έχει κρατηθεί (οπότε υπάρχει παράλληλο timeline, ένα στο φιλμικό παρόν και ένα στο παρελθόν, που δείχνει πως ξεκίνησαν όλα). Τα αστεία όταν τα ξανακούς παύουν να είναι αστεία, οι εκπλήξεις (όπως το τι... τρέχει με την κοπέλα από το προσωπικό του Φελίπε που γουστάρει ο Τίτο) παύουν να υφίστανται ως εκπλήξεις (αν και πολλοί είχαμε ψυλλιαστεί τι συμβαίνει και στην πρώτη ταινία). Οπότε; Οπότε μένει η σύγκριση των ερμηνειών. Δύσκολο κι αυτό το στοίχημα.

Όταν έχεις ταυτίσει συγκεκριμένους ρόλους με συγκεκριμένες ερμηνείες δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς κάποιον άλλο στους ίδιους ρόλους. Πάντως, τόσο ο Oscar Martínez στο ρόλο του παραπληγικού όσο και ο Rodrigo De la Serna στο ρόλο του βοηθού, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό – και είναι και οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί. Αλλά είπαμε: ποιος θέλει ξαναζεσταμένο φαγητό; Άσε που τούτη η ταινία δεν «λύνει» και όλες τις ανοιχτές υποθέσεις του τόσο καλά όσο το γαλλικό φιλμ. Οπότε, η λογική κατακλείδα είναι η εξής: όσοι έχουν δει την πρωτότυπη γαλλική ταινία δεν θα κερδίσουν τίποτε βλέποντας τούτο το «σκηνή – σκηνή» ριμέικ από την Αργεντινή. Όσοι όμως δεν έχουν δει το γαλλικό πρωτότυπο και βαριούνται να ψαχτούν για να το δουν σε dvd, αυτή είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δουν μια ταινία, βασισμένη σε πραγματική ιστορία που και συγκινεί και διασκεδάζει και σε κάνει να γελάσεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2017 από την Spentzos Films

του zerVo (@moviesltd)

Τι μας έχει διδάξει λοιπόν η καθεκαλοκαιρινή εμπειρία, της εξόδου στις αίθουσες των πανάκριβων και πολυδιαφημισμένων κινηματογραφικών κόμικ, που μεταφέρουν τις πολύχρωμες φασαριόζικες περιπέτειες τους, από το ζωγραφιστό σκίτσο του περιοδικού στο εκράν? Προβλεψιμότητα: Οι πανίσχυροι καλοί, είτε ως άτομα, είτε με ομαδική δράση, όποιον κι αν έχουν απέναντί τους, σε όποια δυσμενή θέση κι αν έλθουν στο φινάλε θα θριαμβεύσουν! Επιπεδότητα: Ελάχιστη έμπνευση στην ανάπτυξη των στόρι, που κρύβεται υπέροχα, βέβαια, πίσω από τα καλοσχεδιασμένα ειδικά εφέ, που ορίζουν και τον απόλυτο πρωταγωνιστή της παραγωγής. Μηδενικότητα: Οι αντίπαλοι των σούπερ ηρώων, σούπερ αντι ήρωες κι εκείνοι, μοιάζουν πια σαν καρικατούρες, πανεύκολα λησμονήσιμες σε βάθος χρόνου. Επαναληψιμότητα: Πέραν των υπερβολικά δεδηλωμένων φανατικών οπαδών των σειρών, είτε της Marvel είτε της DC, ελάχιστοι είναι οι υπόλοιποι θεατές που μπορούν να τοποθετήσουν συγκεκριμένες σεκάνς, στις αντίστοιχες ταινίες, μιας και επικρατεί κομφούζιο, για τι ακριβώς εκτυλίχθηκε στον Iron Man 3, στον Captain America 2 ή στους πρόσφατους Εμφυλίους. Προσοχή, δεν ισοπεδώνεται με τα προαναφερόμενα, επ ουδενί ότι πιο δημοφιλές και κερδοφόρο έχει να επιδείξει το σημερινό σινεμά, εφόσον υπάρχουν και στιγμές δράσης που κυριολεκτικά έχουν ξεχωρίσει. Αλλά. Με τόσα κύματα να βαρούν και από τις δύο κατευθύνσεις τις μεγάλες οθόνες μέσα σε μια χρονιά, μάλλον χρειάζεται κομματάκι ανανεωτικός αέρας να τονώσει το genre...

Και ερχόμαστε στο παρόν. Ποιος θα είναι εκείνος που θα τον φυσήξει τον βοριά? Ένα στούντιο που απέτυχε να συνδυάσει σε σώμα ένα, τα δύο σημαντικότερα brand names του, προσφέροντας μια λασπέ σούπα, στην θέση της πολυαναμενόμενης κόντρας? Ένας συντονιστικός producer, που από την θέση του ντιρέκτορα, κατέγραψε στο παλμαρέ του, από φλόπες (Watchmen) μέχρι - άδικους - υποβαθμισμούς (Man Of Steel), φέροντας στην ράχη του εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την μέτριας αποδοχής στο κοινό, Αυγή της Δικαιοσύνης? Μια σκουριασμένη σκηνοθέτιδα που ενδεχόμενα και να έχει λησμονήσει ακόμη και το μέγεθος της (κινηματογραφικής) κάμερας? Ή μια ηθοποιός από το...Ισραήλ, που και βέβαια την θυμόμαστε από κάπου, δηλαδή από τους χρυσοφόρους Fast And Furious, όπου στα τσάπτερς που συμμετείχε, αποτέλεσε το εικοστό ιεραρχικά όνομα? Γίνεται μετά από την καταγραφή όλων αυτών των αρνητικής προδιάθεσης συστατικών, το τελικό αποτέλεσμα, όχι μόνο να είναι επιτυχημένο, αλλά να σκίζει βασισμένο στην διαφορετικότητα του? Κι αν ναι, πως γκένεν αυτό? Μια γυναίκα μόνο ξέρει...

Μετά τον τερματισμό του εσωτερικού πολέμου στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου, που ανέδειξε ως μέγιστο προδότη τον πολεμοχαρή Άρη και τελικό θριαμβευτή τον πατέρα του Δία, ο Πανόπτης για να προστατέψει την ανθρωπότητα από τις μελλοντικές διαθέσεις του αρρωστημένου γιου του, θα δημιουργήσει ένα επίλεκτο σώμα μαχητριών, τις Αμαζόνες, χαρίζοντας τους εξαιρετικές ικανότητες στον πόλεμο, μαζί με το πανίσχυρο όπλο, που μπορεί να τον εξοντώσει: Το αήττητο ξίφος Godkiller! Δίνοντας τους συνάμα καλά κρυμμένο από τον πολιτισμό και ασφαλή τόπο για να επιβιώσουν, την ατόλη Θεμισκύρα, εκεί που καθημερινώς, εξασκούν την τέχνη τους στο τόξο και το λάσο, κάτω από τις οδηγίες της Βασίλισσας Ιππολύτης και της αδελφής της, στρατιωτικής ηγέτιδας Αντιόπης. Ένα περιβάλλον ιδανικό για να εξελίξει τις δυνατότητες της στην σώμα με σώμα σύγκρουση, η γεμάτη δίψα για μάθηση κόρη της αρχηγού, Πριγκίπισσα Νταϊάνα, που μαθαίνει από μικρό κορίτσι να πολεμά υπερασπιζόμενη το καλό κι ηθικό, χωρίς να γνωρίζει ούτε την δίχως όρια δύναμη που κρύβει μέσα της, αλλά ούτε και τον σκοπό που η μοίρα την προορίζει.

Την ρουτίνα της καθημερινότητας στο νησί, θα σπάσει η μυστηριώδης εμφάνιση ενός άγνωστου στην ματιά της νεαρής, αντικειμένου από τα ουράνια, που θα καταπέσει στα νερά της θάλασσας, παρασύροντας μαζί του και τον άντρα που επιβαίνει εντός του. Χάρη στην ψυχραιμία και το θάρρος της η Νταϊάνα θα σώσει τον παράξενο επισκέπτη από βέβαιο πνιγμό, οδηγώντας τον ασφαλή, πλην αιχμάλωτο, στο συμβούλιο της αμιγώς θηλυκής ομάδας, προς ανάκριση. Εκεί που θα αποκαλύψει πως είναι Βρετανός, ονομάζεται Στιβ Τρέβορ, λειτουργεί σαν κατάσκοπος υπέρ των συμμάχων ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα, κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και βρίσκεται στο μέσον αποστολής εντοπισμού του μανιακού Στρατηγού Λούντεντορφ, που σκοπεύει να βομβαρδίσει με δηλητηριώδες αέριο, ολόκληρη την γραμμή του κεντρωευρωπαικού μετώπου.

Όχι και λίγες άγνωστες λέξεις, δηλαδή, για τις μαθημένες σε εντελώς άλλο χώρο και χρόνο Αμαζόνες, που θα επιδείξουν πλήρη άγνοια για όσα υποστηρίζει ο πρωτοφανέρωτος στις περισσότερες ανήρ. Ποιο μέτωπο? Ποια αέρια? Ποιος Πράκτορας? Ποιοι Γερμανοί? Και ο Άρης, ο εξ ορισμού μισητός εχθρός, που ακριβώς κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Μοναδικός τρόπος για να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια, θα είναι η Νταϊάνα, να εγκαταλείψει τον φιλήσυχο οικογενειακό παράδεισο και να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της ζωής της, ώστε να εντοπίσει τον ανακατωσούρη Θεό, να τον αφανίσει και να σκορπίσει την γαλήνη, όπως προορίζεται, σε όλο τον κόσμο. Πρώτη στάση Λονδίνο, εκεί που εδρεύει αρχηγείο, για την λήψη οδηγιών δράσης. Εκεί που θα λάβει χώρα το πρώτο πολιτισμικό σοκ για την άμαθη "Μίσιζ Πρινς"...

Κι έρχομαι εγώ λοιπόν τώρα για να έχουμε το καλό ρώτημα να ρωτήσω που ακριβώς πηγαίνει και χώνεται το Wonder, που σε ένα χρονικό εύρος περισσότερων των δύο ωρών, εξ όσων πρόσεξα δεν ακούγεται πουθενά. Λιγάκι να είχες κοζάρει το προωθητικό βίντεο του μπλοκμπάστερ, από το μυαλό σου θα περνούσε η υπόνοια πως ετούτο που θα δεις, δεν θα είναι παρά μια παράφραση του Marvelικού Captain America, στο ίδιο φόντο, την ίδια αφήγηση, το ίδιο μοτίβο, την ίδια εξέλιξη, το ίδιο φινάλε, απλώς στο επίκεντρο όλων, κραδαίνοντας την ασπίδα, δεν υπάρχει σωματώδες αγοράκι, αλλά μπρατσωμένο κοριτσάκι! Τράβα λοιπόν μια κόκκινη γραμμή παντού, διότι εδώ δεν παίζει κόπια, αλλά μια εμπνευσμένη U-Turn στα τετριμμένα, που αρμονικά σκηνοθετημένη, συνδυάζει τα πάντα! Και ελληνική μυθολογία, στα κινηματογραφικά καλύτερα της και πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, που σχεδόν ποτέ δεν έχει αποτελέσει φόντο τέτοιου είδους περιπετειών δράσης και αριστοτεχνικό introduction ενός εκ των πλέον αγαπημένων κομικένιων χαρακτήρων του κοινού και εκρηκτικός επίλογος γεμάτος άμεσες και όχι κρυφές κεντρικές ιδέες, ιδιαίτερα σημερινές και φρέσκες, περί του ποιος ευθύνεται για τους αιματηρούς ολέθρους ανά την Γη, σαφώς και όχι ο Άρης με την περικεφαλαία, όπως υποστηρίζουν οι θρύλοι...

Φοβερό το κόλπο από την DC και την Warner, της επιλογής για την σκηνοθετική καρέκλα μιας δημιουργού μακρινής πολύ από την αισθητική του σκίτσου και του χρώματος. Εξ όσων πολύ καλά θυμόμαστε από τον καιρό του Οσκαρικού Monster η ανερχόμενη τότε Patty Jenkins είχε μια ιδιαίτερη χάρη στο κτίσιμο και την δομή των χαρακτήρων και αυτό ακριβώς επέτυχε σε απόλυτο βαθμό κι εδώ. Να προσφέρει μια σούπερ ηρωίδα, με αγαθότητα μωρού παιδιού, αλλά μαχητικότητα παρτιζάνου, με προσωπικότητα που ξεχειλίζει από καλοσύνη και ηθική, ερχόμενη σε πλήρη ισορροπία όμως με την εκδικητική τάση του τιμωρού που κρύβει εντός της. Για τα άλλα τα φανφαρόνικα, τα εφετζίδικα και τα φαντασμαγορικά υπάρχει κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, ο Zack Snyder δηλαδή, που από το γνώριμο στυλ του κρατήθηκαν στον σχεδιασμό τα θετικά - το εντυπωσιακό στοπ μόσιον στις καταπληκτικές σκηνές μάχης, τα σούπερ ζουμ στις κινούμενες βολίδες, βέλη, σφαίρες - και αφαιρέθηκαν ολοκληρωτικά η σκοτεινιά, η μουντάδα κι η μαυρίλα, τόσο εικαστικά, όσο όμως κυρίως θεματικά. Εκεί που βασίλεψε, η ακόμη και υπό το καθεστώς των τουίστς, αισιοδοξία, μέσα από ένα καλογυαλισμένο οπτιμιστικά σενάριο, όπως αυτό που πρόσφερε ο ταχυδακτυλουργός Allan Heinberg.

Που στέκει λοιπόν το περιβόητο Wonder που αναζητούσαμε? Μέσα από το απρόβλεπτα πετυχημένο καστάρισμα της Μακαμπένιας δίμετρης ημιθεότητας Gal Gadot, που παίρνει τον ρόλο και τον κάνει δικό της από την πρώτη της κιόλας λαλιά, δίνοντας κοντινό ραντεβού στους εκατομμύρια πλέον φανς της για το δεύτερο "προσμένουμε πως και πως να έρθει" δεύτερο τσάπτερ, ορίζεται ο σπουδαιότερος συμβολισμός για το τι μπορεί να σημαίνει στον κόσμο που ζούμε η έννοια του θηλυκού. Εκεί ακριβώς βόσκει το Wonder θέλουμε δεν θέλουμε. Wonder που μπορεί να διαβιώσει άνετα χωρίς την ύπαρξη του άλλου φύλου - ούτε για πλάκα δεν ισχύει το αντίστροφο. Wonder που ακόμη κι αν το μυαλό δεν είναι τόσο in τεχνοκρατικό σαν το αντρικό, πετυχαίνει εντέλει να το ξεπεράσει σε επιτεύγματα. Wonder που ξέρει εκ φύσεως τον τρόπο να εισβάλλει - και να κερδίσει - ακόμη και στην πιο επικίνδυνη no man's land. Wonder, τέλος, που γνωρίζει πως να ηρωοποιεί το σερνικό και να το κάνει μνημείο και ανδριάντα, βγαίνοντας στο φινάλε αλώβητη χωρίς καν μώλωπα στο γόνα. Wonder φίλε! Υποταγή! Εσύ ίσως να μην γνωρίζεις πως και γιατί. Μια γυναίκα, σίγουρα, όμως ξέρει...

Στην πιο απομακρυσμένη περιοχή των ΗΠΑ, τα περισσότερα εγκλήματα παραμένουν ανεξιχνίαστα... Από τον σεναριογράφο του Sicario και του Hell Or High Water και τον παραγωγό του Lone Survivor, έρχεται το θρίλερ Wind River, Που ήδη έχει κάνει την επίσημη παρουσίαση του στα φεστιβάλς του Sundance και των Καννών, με ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση από το κοινό. Είναι η πρώτη φορά που ο γραφιάς Taylor Sheridan περνάει πίσω από την κάμερα - όχι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο, αν κοιτάξουμε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν - για να μας παρουσιάσει μια ιστορία γεμάτη μυστήριο, που λαμβάνει χώρα στα απόκρημνα και χιονισμένα βόρεια σύνορα της χώρας, εκεί που μια άπειρη νεοσύλλεκτη πράκτορας του FBI, καλείται να συμπράξει με έναν μοναχικό ερημίτη, προκειμένου να διαλευκάνουν την υπόθεση των παράξενων φονικών νεαρών γυναικών στην συνήθως ήρεμη από περιστατικά περιοχή. Τροχοπέδη στο δύσκολο έργο τους θα σταθεί η στάση της τοπικής κοινωνίας, που κρατά το στόμα της ερμητικά κλειστό! Αξιόλογο και γεμάτο εντάσεις το εισαγωγικό τρέιλερ από την The Weinstein Company, υπόσχεται ένα δίωρο γεμάτο σασπένς και συγκινήσεις, από τις 4 Αυγούστου 2017 όταν το φιλμ θα πραγματοποιήσει την έξοδο του στους κινηματογράφους!

Με βασικό του όπλο του ερμηνευτικό του ντουέτο, που διαθέτει υψηλότατο υποκριτικό ταλέντο και το συνθέτουν η εκφραστικότατη Elizabeth Olsen, στον ρόλο της ρούκι αστυνομικού με τον πάντοτε αξιοπρεπή Jeremy Renner, που υποδύεται τον αποτραβηγμένο από τον πολιτισμό άντρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Στο Σκοτάδι! Έχοντας ήδη πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα του στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών, εκεί που απέσπασε και έντονο χειροκρότημα από τους τυχερούς παριστάμενους, αλλά και βραβείο από την πολυμελών αστέρων επιτροπή, το καινούργιο δραματικό αυτή την φορά πόνημα του τόσο δημοφιλή στον τόπο μας Fatih Akin, με τον τίτλο Aus Dem Nichts (In The Fade) μόλις απέκτησε και το πρώτο, αρκούντως ενημερωτικό για όσα περιγράφει το φιλμ τρέιλερ. Εκεί που στο επίκεντρο της βρίσκεται η απόγνωση που θα νιώσει μια αστή Γερμανίδα, αντιλαμβανόμενη πως ο αγαπημένος της σύζυγος και το ανήλικο παιδί της έχουν πέσει θύματα βομβιστικής επίθεσης από τρομοκρατική Νεοναζιστική οργάνωση. η οργή ξεχειλίζει, όπως και το πάθος για εκδίκηση, χαρακτηριστικό άλλωστε των βίαιων ημερών που διανύουμε και στην πραγματικότητα. Αλήθεια που ενέπνευσε καθώς φαίνεται τον Γερμανό, με τις Τουρκικές ρίζες δημιουργό να ασχοληθεί με ένα ζήτημα τόσο σημερινό, που περιγράφει τις συνθήκες φόβου και αγωνίας που χαρακτηρίζουν τις μοντέρνες δυτικές κοινωνίες. Παγκόσμια πρώτη στους κινηματογράφους, εννοείται πρώτα στην πατρίδα του την Γερμανία το έργο αναμένεται να κάνει στις 23 Νοεμβρίου του 2017.

Πολύ σπουδαία διάκριση, στην πρώτη φορά που έπαιξε σε γερμανόφωνη παραγωγή στον τόπο της, η γνωστή μέχρι ώρας για τις εκθαμβωτικές της παρουσίες Diane Kruger, που κέρδισε τον τιμητικότατο Φοίνικα, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες. Δίπλα στην υψηλών και υποκριτικών προσόντων Αλεμάνα, εμφανίζονται ακόμη και οι Numan Acan, Ulrich Tukur, Johannes Krisch και Jessica McIntyre.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Δες πως κλέβει το άλλο σου μισό! Επιστροφή στην δράση και πιο συγκεκριμένα στο είδος των heist movies που κυριολεκτικά το εκτόξευσε ποιοτικά και εμπορικά με την τριλογία των Ocean's 11, 12 και 13, μετά από το διάλειμμα του Magic Mike, για τον Steven Soderbergh, με την νέα του ταινία που φέρει τον τίτλο Logan Lucky και θεματικά περιστρέφεται, όπως είναι φυσικό, γύρω από το στήσιμο μιας εντυπωσιακής και προσοδοφόρας ληστείας! Που όπως περιγράφει το σενάριο που επιμελείται η Rebecca Blunt, θα σχεδιάσουν με ευρηματική μέθοδο τα αδέλφια Τζίμι και Κλάιντ Λόγκαν, ζητώντας την βοήθεια ενός άρτι απελευθερωμένου από την φυλακή που εξέτιε ποινή κάθειρξης για κλοπή, πεπειραμένου κλέφτη. Στόχος της ληστείας τα τεράστια κέρδη που έχει καταφέρει να μαζέψει ο οργανισμός που διοργανώνει το φημισμένο NASCAR και έχει εναποθέσει στην Τράπεζα της Αμερικής. Πολύ ενδιαφέρον κυρίως λόγω του ακατάπαυστου ρυθμού του είναι το τρέιλερ που η παραγωγή της Bleecker Street έδωσε μόλις στην κυκλοφορία, ορίζοντας ταυτόχρονα και την ημερομηνία εξόδου του έργου στις αίθουσες, που θα είναι η 18η Αυγούστου του 2017.

Το δίδυμο των δαιμόνιων αδελφών που θα συλλάβουν στο μυαλό τους την γερή μπάζα συνθέτουν ο Chaning Tatum με τον Adam Driver, ενώ τον πεπειραμένο μέντορα τους, σε μια από τις λιγοστές εκτός James Bond εμφανίσεις; του, υποδύεται ο Daniel Craig. Το πληθωρικό σε αστέρια καστ συμπληρώνουν ακόμη και οι Seth MacFarlane, Riley Keough, Katie Holmes, Katherine Waterson, Dwight Yoakam, Sebastian Stan, Brian Gleeson, Jack Quaid, Hilary Swank.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales	Feelgood Ent.	2	175	44.369	210.076
2	Baywatch	UIP	1	68	13.303	13.303
3	Mes Tresors	Odeon	1	37	4.697	4.697
4	The Boss Baby	Odeon	9	43	3.492	137.657
5	A Quiet Passion	Neo Films	1	6	3.209	3.209
6	Miss Sloane	Spentzos Films	1	12	2.797	2.797
7	Alien: Covenant	Odeon	3	17	2.151	43.633
8	King Arthur: Legend of the Sword	Tanweer	4	13	1.557	79.191
9	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	10	26	1.389	146.302
10	La reina de España	Tanweer	1	17	1.355	1.355

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

To αρκούδι σε νέες περιπέτειες! Μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές, αλλά και καλλιτεχνικές επιτυχίες των τελευταίων ετών, στον τομέα του συνδυασμένου με live action, animation, αποτέλεσε η περίπτωση του Paddington, χάρη στην γεμάτη συγκίνηση και προσεγμένο χιούμορ αφήγηση του, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον του κατά βάση οικογενειακού κοινού. Λογικό κι επόμενο λοιπόν η παραγωγή της The Weinstein Company να σκεφτεί και να υλοποιήσει την συνέχεια των ιστοριών με πρωταγωνιστή το ανθρωπολαλίστατο αρκουδάκι που βρέθηκε ολομόναχο στον σιδηροδρομικό σταθμό του Πάντινγκτον και που υιοθετήθηκε από μια μονοιασμένη φαμίλια Λονδρέζων. Σκηνοθετημένο το σίκουελ Paddington 2 από τον δύο φορές υποψήφιο για Βραβείο BAFTA, Paul King και με την στήριξη στην οργάνωση της παραγωγής από τον David Heyman, της Hayday Films που κρύβεται πίσω από τον σχεδιασμό όλων των έργων του Harry Potter, το καινούργιο φιλμ περιγράφει τις περιπέτειες του μικρούλη τριχωτού με το κεραμιδί καπέλο, στην αναζήτηση του ιδανικού δώρου για την θεία Λούσι, που κλείνει τα εκατό χρόνια ζωής. Το ψάξιμο θα τον οδηγήσει στο παλαιοπωλείο της Κυρίας Γκρούμπερ, όπου θα ανακαλύψει ένα παλιό σκονισμένο βιβλίο, με μαγικές ικανότητες, που εκτός από εκείνον όμως, έχουν βάλει κι άλλοι στο μάτι. Διασκεδαστικό μοιάζει το τρέιλερ που η διανομή μόλις έριξε στην κυκλοφορία, αναγγέλλοντας την έξοδο του φιλμ στις αίθουσες στις 10 Νοεμβρίου του 2017, φυσικά πρωτίστως στην πατρίδα του την Μεγάλη Βρετανία!

Έχοντας μάλιστα εκτός από τους ήδη γνώριμους από την πρώτη φορά πρωταγωνιστές, δηλαδή τον Ben Whishaw, την Imelda Staunton, τον Hugh Bonneville, την Sally Hawkins, την Julie Walters, τον Jim Broadbent, τον Peter Capaldi, την Madeleine Harris, τον Samuel Joslin και δυνατές προσθήκες στο εντυπωσιακό καστ, όπως εκείνες του Hugh Grant και του Brendan Gleeson!

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Τι συμβαίνει όταν η ζωή σου εξαρτάται από έναν ξένο? Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Charles Martin, είναι το αγωνιώδες θρίλερ The Mountain Between Us, που σκηνοθετεί ο αξιόλογος Hany Abu Assad, δημιουργός μεταξύ άλλων και των φιλμς Omar και Paradise Now. Η υπόθεση μας ταξιδεύει στην κορυφή μιας χιονισμένης οροσειράς, εκεί που θα καταπέσει μονοκινητήριο αεροσκάφος και μέσα από τα συντρίμμια τους, θα βγουν τραυματισμένοι σοβαρά, πλην ζωντανοί, δύο παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους ταξιδιώτες, ένας άντρας και μια γυναίκα. Με τις συνθήκες τριγύρω τους να γίνονται άκρως επικίνδυνες και χωρίς να έχουν την παραμικρή δυνατότητα επικοινωνίας με τον πολιτισμό, ο καθένας τους πρέπει να εμπιστευτεί τον άλλον, ώστε να βγουν από την δύσκολη αυτή κατάσταση σώοι. Αρκετά ενδιαφέρουσα η πλοκή, που όπως αποκαλύπτει και το πρώτο τρέιλερ που μόλις απελευθέρωσε η 20th Century Fox, εστιάζει στην αλληλεγγύη και στην ελπίδα, ακόμη και κάτω από συνθήκες απόγνωσης, όπως αυτές που έχει προκαλέσει το δυστύχημα. Πρεμιέρα στις αίθουσες όλου του κόσμου στις 20 Οκτωβρίου του 2017.

Ο βασικός ανδρικός ρόλος αφού απασχόλησε σωρεία σημαντικών σταρς όπως οι Michael Fassbender και Charlie Hunnam, εντέλει κατέληξε στον εξίσου δημοφιλή Idris Elba, ενώ για τον γυναικείο ρόλο, έχοντας ακουστεί ονόματα σαν της Margort Robbie και Rosamund Pike, η επιλογή της παραγωγής είχε πιο ταλαντούχο χαρακτήρα, πηγαίνοντας στην Kate Winslet. Συμμετέχουν ακόμη και οι Beau Bridges και Dermot Mulroney.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία...

του zerVo (@moviesltd)

Μπορεί να υπάρχει και το ενδεχόμενο, από τα διακόσα πενήντα περίπου επεισόδια, που προβλήθηκαν στις δώδεκα σεζόν που διήρκεσε η σειρά, να μην έχω δει ούτε ένα! Μηδενικός φαν που λέμε, ενός θρυλικού είναι η αλήθεια τηλεοπτικού σίριαλ, που εξ όσων γνωρίζω κάθε Σάββατο απόγευμα καθήλωνε μπόλικο κόσμο, που ξέφευγε κομματάκι από την καθημερινότητα του, ταξιδεύοντας ίσαμε τις αμμώδεις ακτές της Καλιφόρνιας. Μα θα μου πεις, δεν σου έκανε περιέργεια να αντικρίσεις έστω για λίγα λεπτά το τεχνητό αλάβαστρο της Anderson, της εκρηκτικής μπίμπο που με το κόκκινο ολόσωμο, έκοβε ανάσες στην slow motion τρεχαλησιά της? Μα η Pamela είναι Μύθος από μόνη της! Και οι Μύθοι δεν έχουν ανάγκη, κανένα τέτοιο προμόσιον μπειγουότσα, για να κτυπήσουν το κόκκινο στην λιμπιντική συνείδηση των σερνικών. Το λοιπόν, για να ξαναπάμε μια βόλτα, όλοι μαζί, σε μια παραλία...

Κάτω από τον καυτό ήλιο της Φλόριντα, στην Emerald Beach, που καθημερινά εκατοντάδες λουόμενοι προσέρχονται για να απολαύσουν την δροσιά της θάλασσας, ο σωματώδης Μιτς Μπιουκάνον, έμπειρος εδώ και χρόνια ναυαγοσώστης, φροντίζει διαρκώς για την ασφάλεια τους, διώχνοντας μακρυά οποιονδήποτε απρόβλεπτο κίνδυνο κι αν κρύβουν τα βαθιά νερά της ακτής. Με παραστάτες στο πλευρό του τις λαμπαδένιες Στέφανι και Σί Τζέι, ο Μιτς θα προκηρύξει διαγωνισμό για κάποιες κενές θέσεις νέων Baywatchers, γεγονός που θα προκαλέσει το έκδηλο ενδιαφέρον της εκρηκτικής σέρφερ Σάμμερ Κουίν, του μπουλούκου, ολοήμερου θαμώνα στην αμμουδιά Ρόνι, αλλά και του υπερφίαλου και φαντασμένου πρώην Ολυμπιονίκη της κολύμβησης, Ματ Μπρόντι, που θα καταφτάσει στην Sunshine State, για να εκτίσει ποινή κοινωνικής εργασίας, νομίζοντας πως διαθέτει όλα τα προσόντα, για να κρατήσει το πορτοκαλί σωσίβιο...

Και οι τρεις υποψήφιοι, μεταξύ των εκατοντάδων, αφού πάρουν το αρχικό χρίσμα και ενταχθούν στην ομάδα δοκιμαστικά, θα κατανοήσουν πως το έργο της διαφύλαξης των λουόμενων, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Ειδικότερα μόλις πέσει στην αντίληψη όλων τους, πως στον χώρο ευθύνης τους, διενεργείται εμπόριο σκληρών ναρκωτικών ουσιών, με τις ενδείξεις όλες να δείχνουν ως βασική ύποπτη για την παράνομη αγοραπωλησία, την καινούργια ιδιοκτήτη του Hunley, του μεγαλύτερου και δημοφιλέστερου κλαμπ της περιοχής. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο ξεφεύγει των αρμοδιοτήτων τους, αφού την έρευνα πρέπει να αναλάβει η ακτοφυλακή του Μαϊάμι, οι αταίριαστοι έξι δεν θα δείξουν διατεθειμένοι να τα παρατήσουν, αλλά να αποκαλύψουν το μυστικό που κρύβεται πίσω από την λαμπερή βιτρίνα της εκθαμβωτικής μπίζνες γούμαν!

Οπότε με την βασική ρήξη ανάμεσα στις αστυνομικές αρχές και τους ερασιτέχνες κοπς με τα μαγιό να υποβόσκει, όπως ακριβώς και στις περιπέτειες της μικρής οθόνης, παίρνει μπροστά το στόρι, που λαμβάνει χώρα εξ ολοκλήρου δίπλα στα κύματα του πολυσύχναστου κόλπου της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ. Στόρι που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού ακολουθώντας, προφανώς, πιστά την γνωστή συνταγή των κομικένιων ομάδων κρούσης, που έχουν γνωρίσει τόση επιτυχία προσφάτως κινηματογραφικά, το παρόν Baywatch, ξοδεύει περισσότερο από ένα ημίχρονο, για να συντάξει το τιμ, των αρχικώς άσπονδων φίλων που καλούνται να δράσουν σαν ένα, κάτω από την κατεύθυνση του πεπειραμένου Μιτς. Εννοείται βεβαίως, πως όταν αναφερόμαστε σε ένα σύνολο απαρτιζόμενο από τρία αγόρια και τρία κορίτσια, ο φτερωτός Θεούλης πετάει μόνιμα πάνω από τα ηλιοκαμμένα κορμιά τους, ρίχνοντας βέλη που δεν αστοχούν, συνεπώς αποξαρχής, το ερωτικό στοιχείο παίζει διαρκώς στο πολύχρωμο φόντο.

Κι αν ΟΚ, για τον κάπτεν και την καπετάνισσα που συνεργάζονται εδώ και καιρό αντάμα πλάι στο κύμα, δεν είχαμε καμία αμφιβολία για την δεδομένη έλξη τους, άντε ας πούμε για για τους δύο σπορτίφ δόκιμους, που κάνει μπαμ πως οσονούπω θα αγκαλιαστούν - έστω κι αν το σενάριο τρενάρει το σμίξιμο τους, ντεμέκ για να προκαλέσει αγωνία για την εξέλιξη του ειδυλλίου... - τι ακριβώς να πει κανείς για το τρίτο εναπομείναν ζευγαράκι, μια αγαλματένια θεότητα Αφροδίτη που στην τρεχάλα της τρέμει το σύμπαν κι έναν μπουλούκο, φοβιτσάρη, νερντ, που στην θωριά της και μόνο του κόβονται τα ήπατα? Εκεί που κανονικά δηλαδή θα έπρεπε να εισβάλλει το χιουμοριστικό στοιχείο, προκειμένου να ελαφρύνει κατάτι το θέμα, ώστε να εξελιχθεί σε διασκεδαστικότερο, οι ιδέες των σεναριογράφων μοιάζουν τόσο απίθανα εκτός τόπου και χρόνου, ώστε να καταλήγουν σε ανέκδοτα τάχαμου σόκιν, που δεν συναντούσαμε καν μια φορά κι έναν καιρό στις ιταλιάνικες σεξοκωμωδίες με τον Μπόμπο. Δεν πιστεύεις στα μάτια σου ετούτα που βλέπεις να εκτυλίσσονται δίπλα στις ξαπλώστρες, οπότε ακόμη κι αν κέφαρες να δεις φιλμικό Μπέιγουοτς, μάλλον η προδιάθεση αυτή πηγαίνει άμεσα περίπατο.

Οπότε υπομένεις να εξελιχθεί στην υπόλοιπη, παρατραβηγμένη είναι η αλήθεια ώρα, να βραδυφλεγεί το θριλεράκι, που από το πρώτο δευτερόλεπτο γνωρίζεις και τον θύτη, αλλά και το φινάλε του. Απλώς καρτερείς να δεις ποια μέθοδο θα ακολουθήσει για να σου σερβίρει την προβλεψιμότητα ο σκηνοθέτης Seth Gordon, που έγινε γνωστός από την όμορφη κωμική ιδέα του Horrible Bosses. Λιγοστός παλμός, ευρήματα και ανατροπές ανύπαρκτες που δεν θέλγουν, οπότε το μόνο που απομένει είναι να δεις το πότε θα κάνουν την καμέο τους, ο Hasselhoff και η αγνώριστη από τις (αντι)αισθητικές Pamela, ώστε να ξυπνήσει μέσα σου η νοσταλγία για τον τίτλο που έσβησε, τηλεοπτικά τουλάχιστον, πριν δυο δεκαετίες.

Με τις πρώτες αναφορές πάντως από το Αμερικάνικο box office να μην είναι και τόσο ενθαρρυντικές, δεν είμαι βέβαιος πως η Paramount θα ανάψει φως και για συνέχεια του πρότζεκτ. τα εβδομήντα εκατομμύρια που κόστισε δεν βγαίνουν πουθενά στο εκράν, καθώς ο θηριώδης The Rock, που δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να επαναλαμβάνεται, κρύβει τους μικρού εκτοπίσματος πάντες. Τόσο δηλαδή τους κατέχοντες το πιότερο γκελ στο νεανικό κοινό Efron και Daddario (απογοήτευση, απρόσμενη), τον ανύπαρκτο σαχλαμαριστή Jon Bass, αλλά και την αναίτια περιορισμένη Αιθιοπικής καταγωγής καλονή Ilfenesh Hadera. Οπότε τι απομένει? Να δοθεί επίσημη εξήγηση από την φυσική επιστήμη, για το πως τα γιγα μεμέ της κοψανασεμιάς Ινδής (μπας και τραβήξει το πλάνο και στην αγορά του Μπόλυ) Priyanka Chopra αψηφούν τους κανόνες της βαρύτητας, αλλά και να μείνει ζωντανή η ελπίς, πως ενδέχεται κάποια ονειρική στιγμή, ζουμερά δίμετρα γκομενάκια σαν την τοπ μοντέλα Kelly Rohrbach, θα ρίξουν βλέμμα προκλητικό κι σε εμάς τους (εχμ...) εύσωμους.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουνίου 2017 από την UIP

«Φρόντισε να τους αιφνιδιάσεις»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια κυρία με κάτι κοχόνες, να!

Μερικές ταινίες «πατάνε» πάνω σε όρους όχι ιδιαίτερα γνωστούς στη χώρα μας. Σε τούτη πχ έχει μεγάλη σημασία το lobbying. Οπότε ψάξαμε έναν ορισμό για να μας διαφωτίσει ένθεν και ένθεν και βρήκαμε τον πιο κατάλληλο στην ιστοσελίδα www.ygeiaonline.gr κι αν μπορείτε το πιστεύετε! Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Λόμπινγκ: Διεθνής όρος αγγλικής προέλευσης (lobbying) για την πρακτική επηρεασμού των νομοθετών από οργανωμένες ομάδες πίεσης, που έχουν συγκεκριμένο συμφέρον για ένα ζήτημα. Στις αγγλοσαξονικές χώρες, η λειτουργία αυτή είναι αποδεκτή, έχει επίσημη μορφή και ασκείται από ειδικευμένους επαγγελματίες ή γραφεία. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων εκπροσωπούνται από θεσμούς, όπως είναι τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές ενώσεις, οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυρίως τα πολιτικά κόμματα. Το επαγγελματικό λόμπινγκ δεν θεωρείται αποδεκτή πρακτική, πολιτικά και ηθικά, οπότε εφαρμόζεται περιθωριακά. 
Οι ομάδες πίεσης μπορεί να είναι υπέρ ή εναντίον ενός νομοσχεδίου που πρόκειται να ψηφιστεί ή να ζητούν τη δημιουργία νέας νομοθεσίας για ένα ζήτημα. Τα συμφέροντα που εκπροσωπούνται μπορεί να είναι επαγγελματικών ομάδων, ομάδων με συγκεκριμένες απόψεις (π.χ. υπέρ ή κατά των αμβλώσεων, υπέρ ή κατά της κατοχής όπλων), οικολογικών οργανώσεων, γυναικείων οργανώσεων, υπέρ ή κατά ενός συγκεκριμένου εφάπαξ θέματος (αγγλιστί: single issue politics = πολιτική ενός ζητήματος). Ο όρος λόμπινγκ προέρχεται από την αγγλική λέξη προθάλαμος (lobby), όπου παλαιότερα συναντούσαν οι εκπρόσωποι των ομάδων πίεσης τους βουλευτές προτού εισέλθουν στην αίθουσα συνεδριάσεων για την ψηφοφορία.

Η Miss Sloane είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη John Madden, ο οποίος ήταν υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας για την πιο πετυχημένη του εμπορικά ταινία, που δεν είναι άλλη από τον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» (Shakespeare in Love, 1998). Και είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεται με την Jessica Chastain, μετά την ταινία «Το χρέος» (The Debt, 2010). Όταν προσλήφθηκε να σκηνοθετήσει το Miss Sloane, ο Madden πήγε το σενάριο ο ίδιος στην Chastain καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί την ταινία χωρίς την ίδια ως πρωταγωνίστρια.

Η υπόθεση: Η Ελίζαμπεθ Σλόαν είναι μια δυναμική και όμορφη γυναίκα και κυρίως μια πανίσχυρη και πανέξυπνη λομπίστρια, που κάνει καριέρα προωθώντας (με το αζημίωτο) την ατζέντα όσων ομάδων έχουν τα χρήματα να την προσλάβουν. Η τελευταία της ανάθεση στην εταιρία στην οποία εργάζεται είναι να υποστηρίξει την κυβέρνηση της Ινδονησίας, προκειμένου να μην μπει φόρος στο φοινικέλαιο όταν εισάγεται στις ΗΠΑ, καθώς το (κατηγορούμενο και για καρκινογένεση από πολλούς) φοινικέλαιο και η εξαγωγή του αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος για την ασιατική χώρα. Όταν πλησιάζει την εταιρία της η NRA, το λόμπι των όπλων, προκειμένου να την προσλάβουν για να σταματήσει ένα νομοσχέδιο μέσω του οποίου θα τεθεί θέμα περιορισμού στη δυνατότητα αγοράς και χρήσης όπλων (που στις ΗΠΑ είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα!) η Ελίζαμπεθ όχι μόνο αρνείται αλλά πηγαίνει να δουλέψει με λιγότερα σε μια εταιρία που επιθυμεί να προχωρήσει το νομοσχέδιο και να ψηφιστεί. Για πρώτη φορά στην καριέρα της θα έχει τόσο ισχυρό αντίπαλο. Θα καταφέρει να αντεπεξέλθει;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Γιατί; Γιατί λέει πολλά πράγματα με το όνομά τους. Χωρίς να αδιαφορεί για τον ψυχαγωγικό της αντίκτυπο στους θεατές. Δεν είναι μια στρατευμένη ταινία καταγγελίας. Περισσότερο πλησιάζει στη λογική που έχουν τα σενάρια του Aaron Sorkin. Πχ, αν μια από τις αγαπημένες σας τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια ήταν το «The Newsroom» θα καταλάβετε σε ποιο μήκος κύματος κινείται τούτη η ταινία. Και το γεγονός ότι στην ταινία βασικούς ρόλους κρατάνε οι Alison Pill και Sam Waterston, που συγκαταλέγονται στο κυρίως καστ της σειράς του Sorkin, θα νιώσετε ότι οι ομοιότητες δεν είναι τυχαίες.

Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι ταινία με πρωταγωνιστή λομπίστα από την εποχή του «Thank You for Smoking» του Jason Reitman (2005). Εκείνη η ταινία, βεβαίως, είχε άνδρα πρωταγωνιστή, τον Aaron Eckhart, σαφώς πιο κωμική διάθεση (ενώ η ταινία του Madden είναι καθαρόαιμο δράμα) και το διακύβευμα αφορούσε το τσιγάρο ενώ εδώ την οπλοκατοχή. Κι εκείνη η ταινία, πάντως, και τούτη εδώ στηρίζονται απόλυτα στους πρωταγωνιστές τους. Η Jessica Chastain είναι πάρα πολύ καλή στο ρόλο της – καθόλου τυχαία δεν ήταν η υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα α' γυναικείας ερμηνείας σε δράμα. Υποδύεται το απόλυτο αρπαχτικό. Μια γυναίκα που η σύγχρονη εποχή την έχει μετατρέψει σε ένα αυτάρκες (;) ον που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η καριέρα και η νίκη. Δεν θέλει και δεν εξαρτάται από κανέναν: μόνο από τα χαπάκια της (προφανώς αμφεταμίνες) τα οποία της εξασφαλίζουν περισσότερες ώρες εργασίας - ποιος χρειάζεται τον ύπνο; Οι συναισθηματικοί της δεσμοί είναι επίσης άφαντοι: καμία αναφορά σε γονείς ή φίλους. Πιο κοντά βρίσκεται με την ομάδα της (που της έχουν τυφλή εμπιστοσύνη) και με τα ζιγκολό που πληρώνει για να κάνει σεξ χωρίς δεσμεύσεις.

Και ακριβώς για να μην κατηγορηθεί η ταινία για «στράτευση», ακόμα και στην κατακλείδα της η Σλόαν λέει ότι όλα τα έκανε για τη νίκη. Δεν είναι ιδεαλίστρια, δεν προσπαθεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, δεν τη νοιάζει αν βρίσκεται στη μεριά του δίκαιου και του ηθικού. Αυτό που τη νοιάζει είναι η καριέρα της και η νίκη! Παρ' όλα αυτά η ταινία έφαγε χοντρό μποϊκοτάρισμα από την NRA στις ΗΠΑ, κάτι που της στοίχισε την εμπορική της σταδιοδρομία. Και να φανταστεί κανείς ότι η λεζάντα αφορά την οπλοκατοχή – και μάλιστα όχι την πλήρη απαγόρευσή της: απλά, το νομοσχέδιο που ως λομπίστρια υποστηρίζει η Σλόαν, θέλει να γίνονται πιο προσεκτικοί έλεγχοι σε όσους αγοράζουν όπλα, για να μην μπορεί να τα αγοράζει ο καθένας!

Αντ' αυτού, η ταινία στρέφει τα βέλη της περισσότερο στη διαφθορά που επικρατεί στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ (και κατ' επέκταση, του κόσμου). Οι πολιτικοί επηρεάζονται με... εκπαιδευτικά ταξίδια και πιέζονται σε σημείο εκβιασμού από ισχυρούς για να εξασφαλίσουν συμφέροντα και να συνεχίζουν να έχουν τη θέση τους, ενώ τρέμουν την κοινή γνώμη. Η ταινία είναι φτιαγμένη με τη λογική των μεγάλων φλασμπάκ που ξετυλίγουν όλη την ιστορία καθώς στον παρόντα φιλμικό χρόνο παρακολουθούμε την κατάθεση της Σλόαν σε μια ειδική επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ. Ενδιαφέρον φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες (κυρίως από την Chastain), καλογραμμένο σενάριο (από έναν πρωτοεμφανιζόμενο σεναριογράφο μάλιστα!) κι ένα έξυπνο φινάλε με ανατροπή. Σίγουρα δεν θα νιώσεις ότι σου κλέψαν τα λεφτά σου!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουνίου 2017 από την Spentzos Films

«Μικροαστοί, θα σας φάνε, τα παιδιά σας»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία πιο... γραφική από τη Σαντορίνη!

Bruno Dumont ρε φίλε. Ένας σκηνοθέτης που δεν έχει το θεό του! Που έχει χαράξει την δική του, ιδιαίτερη πορεία, και μα τω θεό (!!!) δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το αν οι ταινίες του θα έχουν έστω κι έναν θεατή να τις παρακολουθήσει! «Παιδί» του φεστιβάλ των Καννών, έχει να επιδείξει μερικά εξαιρετικά δείγματα δουλειάς, τα οποία όμως είναι δύσκολο να τα παρακολουθήσει ο μέσος θεατής, αν τελικά υπάρχει αυτός στην πραγματικότητα ή είναι απλά ένας όρος - στατιστικό κατασκεύασμα. Έχοντας στην συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του ερασιτέχνες ηθοποιούς ως πρωταγωνιστές, τα καταφέρνει περίφημα στο να αποτυπώνει κυνικά ωμές σκηνές βίας και σεξ. Αλλά βρε παιδί μου, ο άνθρωπος έχει κάκαλα. Και η μέχρι τώρα φιλμογραφία του περιλαμβάνει μερικά πραγματικά διαμάντια.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: «Η ζωή του Ιησού» (La vie de Jésus, 1997 – ειδική αναφορά στη διεκδίκηση της Χρυσής Κάμερας στο φεστιβάλ των Καννών), «Ανθρωπότητα» (L'humanité, 1999, ταινίαρος, πήρε μέρος στο διαγωνιστικό των Καννών και τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και τα βραβεία ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας), «Twentynine Palms» (2003, συγκλονιστική ταινία, συμμετοχή στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ Βενετίας), «Φλάνδρα» (Flandres, 2006, η τελευταία του σπουδαία ταινία, κέρδισε για δεύτερη φορά το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών), «Hadewijch» (2009, δεν την έχω δει), «Έξω σατανά» (Hors Satan, 2011, έπαιξε στο «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ των Καννών και είχε ψήγματα του παλιού, καλού εαυτού του) και «Camille Claudel 1915» (2013, πρώτη του συνεργασία με ηθοποιό του βεληνεκούς της Juliette Binoche και πρώτη του συμμετοχή στην Berlinale, στο διαγωνιστικό τμήμα). Αυτή λοιπόν, η ταινία που αποτέλεσε την αφορμή να σκαλίσουμε λίγο το φιλμικό παρελθόν του Dumont είναι η 8η μεγάλου μήκους του. Συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ των Καννών και είναι μάλλον η χειρότερη ταινία της καριέρας του! Βέβαια, δεν συμφωνούν οι πάντες: το Cahiers du cinéma έβαλε τη συγκεκριμένη ταινία στο Νο5 της λίστας του με τις καλύτερες ταινίες του 2016! Να τα λέμε κι αυτά! Και ήταν και υποψήφια για εννέα (9!!!) βραβεία Cesar, μη κερδίζοντας τελικά κανένα...

Η υπόθεση: Καλοκαίρι, 1910. Στον κόλπο που δημιουργείται στις εκβολές του ποταμού Σλακ στον Ατλαντικό Ωκεανό, στα βόρεια της Γαλλίας, μια σειρά ανεξήγητων εξαφανίσεων τουριστών έρχεται να ταράξει την περιοχή. Ο βαρέων βαρών αστυνομικός επιθεωρητής Μασίν και ο οξυδερκής Μαλφέ διερευνούν την υπόθεση. Οι δυο τους θα βρεθούν μπλεγμένοι σε μια παράξενη ιστορία αγάπης ανάμεσα στον ΜαΛουτ, γιο μιας οικογένειας ψαράδων με περίεργες διατροφικές συνήθειες και την Μπιλί της οικογένειας Βαν Πέτεγκεμ, μιας μεγαλοαστικής (και θα μπορούσε κάποιος να πει, έκφυλης) οικογένειας από την Λιλ, που διαθέτει το εξοχικό της στην περιοχή.

Η άποψή μας: Έχετε δει άλλη ταινία του Dumont; Όχι; Θα σας πρότεινα να δείτε μία από τις πρώτες τέσσερίς του λοιπόν πριν αισθανθείτε την ανάγκη να παρακολουθήσετε τούτη εδώ. Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή, καμιά του ταινία δεν είναι... φιλική προς τον θεατή. Σε όλες του τις ταινίες απαιτείται ένα μίνιμουμ ανοχής και υπομονής από μέρους του θεατή για να μπορέσει να τις εκτιμήσει όπως τις αξίζει. Όλες του οι ταινίες βρίθουν μισανθρωπισμό! Εδώ, όμως, το πράγμα ξεφεύγει πέρα από κάθε όριο. Τούτη η ταινία αποτελεί προσπάθεια του Dumont να γυρίσει κωμωδία! Ναι, καλά ακούσατε, κωμωδία, από έναν άνθρωπο που ανάθεμά με αν υπάρχει έστω και μισό πλάνο σε κάποια από τις προηγούμενες επτά ταινίες του όπου κάποιος από τους ήρωες χαμογελά έστω! Και δεν είναι ότι γυρίζει κωμωδία – δικαίωμά του είναι! Είναι ότι γυρίζει σλάπστικ κωμωδία εποχής με πολιτικές αναφορές και μεταφορές (!), με το ανομοιογενές μείγμα να μην τον δικαιώνει σχεδόν ποτέ! Αν λοιπόν στόχος είναι να μας δείξει πως οι μεγαλοαστοί είναι τόσο έκφυλοι (ένα παιδί είναι καρπός αιμομιξίας) και τόσο ανώμαλοι (το ίδιο παιδί είναι κορίτσι που ντύνεται αγόρι ή το αντίστροφο – αυτό αντιλαμβάνονται οι ψαράδες, έτσι, να εξηγούμαστε να μην παρεξηγούμαστε, μην μας πουν και ομοφοβικούς) που αξίζει να φαγωθούν - στην κυριολεξία - ο Dumont το πετυχαίνει με την πρώτη! Δεν χρειάζεται επανάληψη.

Αυτό λοιπόν που χαλάει τα πάντα στη συγκεκριμένη ταινία είναι από τη μια η διαρκής επανάληψη αστείων που εννοείται πως από κάποια στιγμή και μετά κουράζουν κι από την άλλη το κοινωνικό σχόλιο, που φουσκωμένο σε υπερθετικό βαθμό, χάνει το στόχο του. Οι φτωχοί είναι άσχημοι, βρώμικοι, βίαιοι και ανθρωποφάγοι (τους υποδύονται κατά βάση πρωτοεμφανιζόμενοι και ερασιτέχνες ηθοποιοί, στην κλασική παράδοση του Dumont) και οι μεγαλοαστοί είναι έκφυλοι, υπερβολικοί και ηλίθιοι! Δύο άτομα ξεχωρίζουν: η Μπιλί (που μερικές φορές ντύνεται ως ο Μπιλί) και η υπηρέτρια των Πέτεγκεμ. Η Μπιλί και η ηθοποιός Raph που την υποδύεται, είναι τα μοναδικά όμορφα πράγματα που υπάρχουν στην ταινία! Εντάξει, και η τοποθεσία έχει τη... γραφικότητά της (αλλά όπως λέει και ο ΜαΛουτ «είναι συνηθισμένη») και στα κουστούμια έχει γίνει τρομερή δουλειά. Πέρα από αυτό, μηδέν. Ο χοντρός επιθεωρητής κυλάει μια, κυλάει δυο, ε, στην τρίτη σταματάς να γελάς. Η σεζ λονγκ χαλάει μια, χαλάει δυο, ε, στην τρίτη σταματάς να γελάς. Και η προσπάθεια των διάσημων ηθοποιών να παίξουν τους μεγαλοαστούς όσο πιο γκροτέσκα μπορούν (προφανώς με εντολή σκηνοθέτη) βγάζει τραγικά αποτελέσματα.

Η Juliette Binoche δεν έχει υπάρξει πχ πιο αντιπαθητική σε καμιά άλλη ταινία της! Από εκεί και πέρα τα περί καπιταλισμού, θρησκείας, θαυμάτων και ερώτων περισσότερο ως μπαταριές στο κενό φαντάζουν παρά ως δομικά στοιχεία μιας ταινίες. Πολύ σουρεάλ αδελφέ και δεν σου βγήκε. Το κακό είναι πως μια χαρά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ταινία η φράση που εκστομίζει ο (εννοείται βλαμμένος) αδελφός της μεγαλοκυρίας που υποδύεται η Valeria Bruni Tedeschi (που παίζει την υπερφίαλη, αλλά... αντέχεται, όπως και ο Fabrice Luchini, που υποδύεται τον καμπούρη σύζυγό της, ο οποίος κάθε φορά που κινείται, ακούμε τα πόδια του να τρίζουν, μουάχαχαχαχα, πολύ αστείο – not...): η φράση λοιπόν (την οποία τη λέει καμιά δεκαριά φορά στα αγγλικά): «We know what to do, but we do not do». Ναι, μπορεί να ταιριάζει για την ανθρωπότητα, γενικώς, αλλά ισχύει και για τη συγκεκριμένη ταινία σου Bruno μου...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουνίου 2017 από την Weird Wave

Σόι πάει το Βασίλειο!

του zerVo (@moviesltd)

Πως καταλαβαίνεις πως μπήκε ο Ιούνης? Μα πολύ απλά κοιτάζεις τις κινηματογραφικές κυκλοφορίες της εβδομάδας και μέσα σε αυτές υπάρχει η πρώτη Φραντσέζικη κομεντί της θερινής σεζόν, που σέρνει τον χορό της ανά εβδομαδιαίας περιοδικότητας εξόδου στις αίθουσες και μιας παρόμοιας, όπως συνηθίζεται, εδώ και τόσα καλοκαίρια. Όπως φαίνεται, κάποιες (εφήμερες) επιτυχίες - έκπληξη, κωμωδιών Τρικολόρ κοπής, κατά το παρελθόν, έχουν συνδυάσει το χαλικάκι και τον ξέσκεπο ουρανό με ετούτες, με συνέπεια οι διανομείς να φροντίζουν να τις ρίξουν όλες μαζί παρέα στο πύρινο ριλίζ, που στην θεωρία τους πηγαίνει καλύτερα από το χειμωνιάτικο. Χμ... Καλή τους επιτυχία!

Η Καρόλ είναι εσωστρεφής, ελάχιστα κοινωνική, έχει μόνο έναν φίλο που συναναστρέφεται μαζί του μέσω διαδικτύου, διαθέτει όμως άριστη ικανότητα στον χειρισμό των ηλεκτρονικών υπολογιστών, σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να χακάρει τα πάντα, άσχετα αν ποτέ στο παρελθόν δεν έχει πέσει στην παγίδα να παρανομήσει. Η Καρολίν αντιθέτως είναι κοινωνικότατη, δηλώνει πάντοτε το παρόν στα γκλαμουράτα γκαλά της Κυανής Ακτής, εκεί που εντοπίζει με ευκολία τους στόχους της και χάρη στην ακαταμάχητη γοητεία τους προσεγγίζει αποσπώντας από τις τσέπες τους με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, ότι πολύτιμο κουβαλούν. Η Καρόλ και η Καρολίν, δεν φαίνεται, αλλά είναι ετεροθαλείς αδελφές, που ποτέ τους δεν γνώρισαν πατέρα, μιας κι εκείνος τοις εγκατέλειψε πριν ακόμη γεννηθούν.

Και πλέον, έχοντας φτάσει στο κατώφλι των εξήντα του χρόνων, το έχει μετανιώσει. Ο Πατρίκ, από τους πλέον διάσημους διαρρήκτες της χώρας, πολύ δύσκολα δεν πετυχαίνει τον σκοπό του να ξαφρίσει τις περιουσίες που έχει βάλει στο μάτι. Έχοντας αποτύχει οικτρά στο πιο πρόσφατο πλάνο του, χάρη στην προδοσία του στενότερου του συνεργάτη, θα επιστρέψει δριμύτερος στην δράση, έχοντας σαν στόχο όχι μόνο την εκδίκηση, αλλά και ένα συλλεκτικής αξίας βιολί Στραντιβάριους, που η αξία του κοστολογείται περί τα 15 εκατομμύρια ευρώ. Και σε αυτό το κόλπο γκρόσο, θα θελήσει να συνεργαστεί με τις ικανότατες θυγατέρες του, που μέχρι τώρα τον θεωρούσαν πεθαμένο!

Όπως συμβαίνει λοιπόν στο συντριπτικό ποσοστό των made in France διασκεδαστικών, με μαθηματική συνέπεια, ενενηντάλεπτων φιλμς, έτσι ακριβώς γίνεται και εδώ, στην περίπτωση του Mes Tresors, όπου η χαλαρότητα και η αφέλεια, ορίζουν τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της γλαφυρής αφήγησης. Τίποτα πρωτότυπο δηλαδή δεν αποτελεί τον βασικό θεματικό σπινθήρα του στόρι, όπως όμως και τίποτα ενοχλητικό, συνάμα, δεν προδιαθέτει άσχημα, αφού φροντίζει γι αυτό το σταθερό τέμπο της εξιστόρησης, που ποτέ δεν χαμηλώνει στάθμες. Γρήγορες εναλλαγές πλάνων, μουσικό σάουντρακ που τονίζει το σασπένς, ευρηματικά μελετημένη heist στον ορίζοντα και άντε πάμε να ξαφρίσουμε το πανάκριβο μουσικό όργανο που κρύβεται σε ένα σαλέ κάπου στις χιονισμένες Άλπεις.

Αν παίζει ιδιομορφία στην πλοκή, είναι που ο μπαμπάς λήσταρχος, με μακρά θητεία στην στενή, επιστρατεύει για να πιάσει την τελευταία (?) καλή, τις μεγαλοκοπέλες κοράκλες του, που έχουν τριανταρήσει κι ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και του ραφιού. Το εύρημα στην περίπτωση της ταινίας που παρουσιάζει ο δίχως προηγούμενες δάφνες ντιρέκτορ Pascal Bourdieaux, είναι που ο Πατρίκ, έχει σαν βασικό του ατού τις μεταμφιέσεις, οπότε και κανένα υποψήφιο θύμα του, δεν τον αναγνωρίζει. Κάπου ενδιάμεσα σε Όμπραξ και Ίθαν Χαντ προβάλλει δηλαδή ο στυλάτος αν και σε μια κάποια ηλικία πλέον, Jean Reno, που έχει τον αέρα του μπον βιβέρ, την αεικινησία του αρχικλέφτη και την εκφραστικότητα στην φάτσα για να το βγάλει όλο αυτό σε κωμικό πακέτο. Και χορεύει και μπουνίδια ρίχνει και τρεχαλητό ξαμολάει, γενικά κάνει τα πάντα ο έμπειρος Γάλλος σταρ για να δικαιολογήσει το μεροκάματο του!

Έχοντας παρέα του δύο φρέσκα πρόσωπα του σινεμά Φρανσέζ, την σαφώς πιο ώριμη υποκριτικά της δυάδας των κορασίδων, Camille Chamoux, που από νερντ ασχημόπαπο εξελίσσεται σε καταλύτη του σχεδίου, αλλά και την ανατολίτικων χαρακτηριστικών σεξοβόμβα Reem Kherici, με τις Ιταλοτυνήσιες ρίζες, που σε κάθε της εμφάνιση στο εκράν κόβει την ανάσα. Δίνοντας στο αρσενικό κοινό έναν σημαντικό λόγο στο να μην υποχωρήσει αδιάφορος στο πίσω μέρος του καθίσματος του, για όσα συμβαίνουν στην μεγάλη οθόνη, καρτερώντας την κάθε επόμενη φορά που ντυμένη εκθαμβωτικά, θα επανεμφανιστεί. Συνεπώς ακόμη κι αν δεν αποτελεί τίποτα το ιδιαίτερο, ούτε το ξεχωριστό, μηδέ το σπάνιο, αντιθέτως ακολουθώντας πιστά την γνωστή γαλλόφερτη επίπεδη και κοινότοπη συνταγή, το Mes Tresors, μοιάζει ταμάμ επιλογή για αγιόκλημα και γιασεμί. Σημασία έχει το πόσες τέτοιες κομεντί - που διόλου τυχαία φέρουν στην μαρκίζα το όνομα του Θεού, για να θυμίσουν το μέγκα χιτ του Mon Dieu - μπορεί να αντέξει ο θερινός σινεφίλ οργανισμός. Και η τσέπη του βεβαίως...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουνίου 2017 από την Odeon