Λατίνοι και άθικτοι
του Marcos Carnevale. Mε τους Oscar Martínez, Rodrigo De la Serna, Alejandra Flechner, Carla Peterson, Franco Masini, Malena Sánchez
«Άθικτοι» αλά αργεντίνικα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ντάλε κουάλε ίδιο!
Στα τέλη του 2011 βγήκε σε Γαλλία και Βέλγιο η ταινία «Άθικτοι» (Intouchables) των Olivier Nakache και Eric Toledano, που βασιζόταν στην πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού κι ενός χαμινιού του δρόμου, που προέκυψε ο καλύτερος προσωπικός βοηθός και εντέλει φίλος του καρφωμένου σε αναπηρικό αμαξίδιο ανθρώπου, ο οποίος τον είχε προσλάβει. Πρωταγωνιστές ήταν ο François Cluzet στο ρόλο του Φιλίπ και ο Omar Sy στο ρόλο του Ντρις. Η ταινία αποτέλεσε διεθνές εισπρακτικό φαινόμενο, κάνοντας εισπράξεις πάνω από 427 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως! Και στη χώρα μας (όπου η ταινία βγήκε στις 29 Μαρτίου του 2012, η επιτυχία της ταινίας ήταν εξαιρετική!
Έτσι, προέκυψε τούτο το αργεντίνικο – πρώτο – ριμέικ. Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση με την ταινία που γύρισε ο Αθερίδης, το «Τέλειοι ξένοι», βασισμένος στην ιταλική επιτυχία «Perfetti sconosciuti» του Paolo Genovese, που ειρήσθω εν παρόδω, θα τη δούμε κι αυτήν τούτο το παράξενο καλοκαίρι. Δηλαδή, οι παραγωγοί από την Αργεντινή αγόρασαν τα δικαιώματα από τους Γάλλους για να γυρίσουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και διαφορετικό χώρο δράσης! Εντάξει, η ταινία Inseparables, από την Αργεντινή είναι και κατά τέσσερα λεπτά μικρότερη από την πρωτότυπη ταινία από τη Γαλλία, άρα κάτι θα άφησαν έξω στο μοντάζ. Και βεβαίως, ετοιμάζεται και χολιγουντιανό ριμέικ, που θα βγει στις αίθουσες το 2018, σε σκηνοθεσία Neil Burger, σεναριακή προσαρμογή στα πιο... αμερικάνικα από τον Paul Feig και πρωταγωνιστές τον Bryan Cranston στο ρόλο του τετραπληγικού, τον Kevin Hart στο ρόλο του χαμινιού, που προσλαμβάνει ως βοηθό του και τις Nicole Kidman και Golshifteh Farahani σε ρόλους προφανώς μεγαλύτερους σε διάρκεια και μέγεθος τόσο από το γαλλικό πρωτότυπο όσο και από το αργεντίνικο ριμέικ.
Η υπόθεση: Ο Φελίπε είναι ένας οικονομικά ευκατάστατος επιχειρηματίας που ύστερα από ένα ατύχημα μένει τετραπληγικός και αναζητά βοηθό για να τον φροντίζει. Παρ' όλο που ο Φελίπε βλέπει αρκετούς υποψήφιους με τα απαραίτητα προσόντα για τη δουλειά, αποφασίζει να προσλάβει τον Τίτο, που εργάζεται ως βοηθός κηπουρού. Ο Τίτο δεν έχει ούτε τα προσόντα ούτε τις προδιαγραφές για να φροντίζει τον Φελίπε, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό από τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του Φελίπε, την Βερόνικα και την Υβόνη. Προσπαθούν να τον αποτρέψουν να προσλάβει τον Τίτο, αλλά αυτός εμμένει στην απόφασή του. Ο Τίτο είναι το μόνο άτομο που δεν του φέρεται με οίκτο. Παρά τις δυσκολίες, ο Τίτο ανταποκρίνεται στην αποστολή του και διαρκώς εκπλήσσει τον Φελίπε ενώ τον κάνει να χαμογελάσει ξανά. Σύντομα, ο Τίτο βοηθάει τον Φελίπε να βρει ξανά νόημα στην ζωή, απολαμβάνοντας τις μικρές καθημερινές χαρές, κάτι που είχε από καιρό ξεχάσει.
Η άποψή μας: Αν δεν είχαμε δει την γαλλική ταινία, πάνω στην οποία στηρίζεται τούτη η αργεντίνικη διασκευή στα... ισπανικά, σαφώς και θα την κρίναμε διαφορετικά. Τώρα όμως; Σαφώς και δεν είναι δίκαιο για τούτη την ταινία, αλλά πραγματικά, μόλις έξι χρόνια μετά, το όλον φαντάζει ως ντεζαβού, ως ξαναζεσταμένο φαγητό. Ακόμα και η λογική των φλασμπάκ έχει κρατηθεί (οπότε υπάρχει παράλληλο timeline, ένα στο φιλμικό παρόν και ένα στο παρελθόν, που δείχνει πως ξεκίνησαν όλα). Τα αστεία όταν τα ξανακούς παύουν να είναι αστεία, οι εκπλήξεις (όπως το τι... τρέχει με την κοπέλα από το προσωπικό του Φελίπε που γουστάρει ο Τίτο) παύουν να υφίστανται ως εκπλήξεις (αν και πολλοί είχαμε ψυλλιαστεί τι συμβαίνει και στην πρώτη ταινία). Οπότε; Οπότε μένει η σύγκριση των ερμηνειών. Δύσκολο κι αυτό το στοίχημα.
Όταν έχεις ταυτίσει συγκεκριμένους ρόλους με συγκεκριμένες ερμηνείες δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς κάποιον άλλο στους ίδιους ρόλους. Πάντως, τόσο ο Oscar Martínez στο ρόλο του παραπληγικού όσο και ο Rodrigo De la Serna στο ρόλο του βοηθού, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό – και είναι και οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί. Αλλά είπαμε: ποιος θέλει ξαναζεσταμένο φαγητό; Άσε που τούτη η ταινία δεν «λύνει» και όλες τις ανοιχτές υποθέσεις του τόσο καλά όσο το γαλλικό φιλμ. Οπότε, η λογική κατακλείδα είναι η εξής: όσοι έχουν δει την πρωτότυπη γαλλική ταινία δεν θα κερδίσουν τίποτε βλέποντας τούτο το «σκηνή – σκηνή» ριμέικ από την Αργεντινή. Όσοι όμως δεν έχουν δει το γαλλικό πρωτότυπο και βαριούνται να ψαχτούν για να το δουν σε dvd, αυτή είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δουν μια ταινία, βασισμένη σε πραγματική ιστορία που και συγκινεί και διασκεδάζει και σε κάνει να γελάσεις.
Η υπόθεση: Ο Φελίπε είναι ένας οικονομικά ευκατάστατος επιχειρηματίας που ύστερα από ένα ατύχημα μένει τετραπληγικός και αναζητά βοηθό για να τον φροντίζει. Παρ' όλο που ο Φελίπε βλέπει αρκετούς υποψήφιους με τα απαραίτητα προσόντα για τη δουλειά, αποφασίζει να προσλάβει τον Τίτο, που εργάζεται ως βοηθός κηπουρού. Ο Τίτο δεν έχει ούτε τα προσόντα ούτε τις προδιαγραφές για να φροντίζει τον Φελίπε, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό από τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του Φελίπε, την Βερόνικα και την Υβόνη. Προσπαθούν να τον αποτρέψουν να προσλάβει τον Τίτο, αλλά αυτός εμμένει στην απόφασή του. Ο Τίτο είναι το μόνο άτομο που δεν του φέρεται με οίκτο. Παρά τις δυσκολίες, ο Τίτο ανταποκρίνεται στην αποστολή του και διαρκώς εκπλήσσει τον Φελίπε ενώ τον κάνει να χαμογελάσει ξανά. Σύντομα, ο Τίτο βοηθάει τον Φελίπε να βρει ξανά νόημα στην ζωή, απολαμβάνοντας τις μικρές καθημερινές χαρές, κάτι που είχε από καιρό ξεχάσει.
Η άποψή μας: Αν δεν είχαμε δει την γαλλική ταινία, πάνω στην οποία στηρίζεται τούτη η αργεντίνικη διασκευή στα... ισπανικά, σαφώς και θα την κρίναμε διαφορετικά. Τώρα όμως; Σαφώς και δεν είναι δίκαιο για τούτη την ταινία, αλλά πραγματικά, μόλις έξι χρόνια μετά, το όλον φαντάζει ως ντεζαβού, ως ξαναζεσταμένο φαγητό. Ακόμα και η λογική των φλασμπάκ έχει κρατηθεί (οπότε υπάρχει παράλληλο timeline, ένα στο φιλμικό παρόν και ένα στο παρελθόν, που δείχνει πως ξεκίνησαν όλα). Τα αστεία όταν τα ξανακούς παύουν να είναι αστεία, οι εκπλήξεις (όπως το τι... τρέχει με την κοπέλα από το προσωπικό του Φελίπε που γουστάρει ο Τίτο) παύουν να υφίστανται ως εκπλήξεις (αν και πολλοί είχαμε ψυλλιαστεί τι συμβαίνει και στην πρώτη ταινία). Οπότε; Οπότε μένει η σύγκριση των ερμηνειών. Δύσκολο κι αυτό το στοίχημα.
Όταν έχεις ταυτίσει συγκεκριμένους ρόλους με συγκεκριμένες ερμηνείες δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς κάποιον άλλο στους ίδιους ρόλους. Πάντως, τόσο ο Oscar Martínez στο ρόλο του παραπληγικού όσο και ο Rodrigo De la Serna στο ρόλο του βοηθού, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό – και είναι και οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί. Αλλά είπαμε: ποιος θέλει ξαναζεσταμένο φαγητό; Άσε που τούτη η ταινία δεν «λύνει» και όλες τις ανοιχτές υποθέσεις του τόσο καλά όσο το γαλλικό φιλμ. Οπότε, η λογική κατακλείδα είναι η εξής: όσοι έχουν δει την πρωτότυπη γαλλική ταινία δεν θα κερδίσουν τίποτε βλέποντας τούτο το «σκηνή – σκηνή» ριμέικ από την Αργεντινή. Όσοι όμως δεν έχουν δει το γαλλικό πρωτότυπο και βαριούνται να ψαχτούν για να το δουν σε dvd, αυτή είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δουν μια ταινία, βασισμένη σε πραγματική ιστορία που και συγκινεί και διασκεδάζει και σε κάνει να γελάσεις.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2017 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική