Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι

Λατρεύουμε ιταλικό σινεμά! Κι όχι μόνον εξαιτίας του παρελθόντος του! Εντάξει, οι Michelangelo Antonioni, Federico Fellini, Pier Paolo Pasolini, Luchino Visconti, Vittorio De Sica, Roberto Rossellini έχουν αφήσει το στίγμα τους και την παρακαταθήκη τους στο παγκόσμιο σινεμά. Αλλά και στις μέρες μας δραστηριοποιούνται σπουδαίοι δημιουργοί από τη γείτονα χώρα. Με μπροστάρη τον Paolo Sorrentino διαπιστώνουμε συνεχώς πως μπορεί οι μέρες της Cinecitta να είναι πλέον μακρινές αλλά στην Ιταλία ανθεί μια οργιώδης κινηματογραφία, με πολλούς ταλαντούχους δημιουργούς αλλά και σκηνοθέτες που μπορούν να κάνουν καλό και έντιμο λαϊκό σινεμά. Ταινίες για το μεγάλο κοινό λοιπόν και ταινίες για τους θεατές που ψάχνουν το κάτι παραπάνω. Η διαφορά με τη χώρα μας είναι πως – δυστυχώς – εκλείπουν οι σκηνοθέτες που με τις ταινίες τους θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον των πολλών. Πλην του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, εντάξει...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 35χρονου Piero Messina! Δύσκολο να το πιστέψεις παρακολουθώντας την, αλλά είναι αλήθεια! Ο Messina εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στην «Τέλεια ομορφιά» (La grande bellezza, 2013) του Sorrentino και κατά πως φαίνεται, επηρεάστηκε από την (επιδεικτική ορισμένες φορές) εξωστρεφή εικονοπλαστική καλλιγραφία του πιο διάσημου συμπατριώτη του. Η L'Attesa του έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας (του 2015 δηλαδή) κι έρχεται με μεγάλης προσδοκίες στη χώρα μας. Θα συναντήσει το κοινό της; Για να δούμε.

Η υπόθεση: Σικελία, λίγο πριν το Καθολικό Πάσχα. Η Άννα είναι μια μεσήλικη γυναίκα, που θρηνεί μια τεράστια απώλεια στα μεγάλα δωμάτια μιας παλιάς και απομονωμένης βίλας. Η άγρια ομορφιά της υπαίθρου της Σικελίας περιβάλει το σπίτι, και σε συνδυασμό με την πυκνή ομίχλη, η απομόνωσή της γίνεται ακόμα πιο έντονη. Ο μόνος ήχος που σπάει τη σιωπή στο σπίτι είναι τα βήματα του οικονόμου, Πιέτρο. Η Ζαν είναι η κοπέλα του Τζιουζέπε, του γιου της Άννας. Φτάνει στη βίλα προσκεκλημένη του Τζιουζέπε, όπως ισχυρίζεται. Η Άννα της λέει ότι ο γιος της λείπει και ότι θα επιστρέψει για να γιορτάσουν μαζί το Πάσχα. Προτείνει στη Ζαν να μείνει μαζί της στη βίλα και να περιμένουν παρέα την έλευση του Τζιουζέπε, γνωρίζοντας στο μεσοδιάστημα καλύτερα η μία την άλλη. Η Ζαν δέχεται. Τηλεφωνεί συνεχώς στο κινητό του Τζιουζέπε αφήνοντας ηχητικά μηνύματα στον τηλεφωνητή του. Χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση...

Η άποψή μας: Η ελληνική αφίσα της ταινίας αποτυπώνει μια κομβική σκηνή της. Η Άννα βρίσκεται στο μπάνιο και πιάνει το χέρι ενός νεαρού άνδρα που βρίσκεται μέσα στην μπανιέρα, του οποίου το πρόσωπο δεν μπορούμε να δούμε. Σκηνή που θυμίζει υπέρ το δέον το διάσημο fresco του Μιχαήλ Άγγελου «Η δημιουργία του Αδάμ». Ναι, η Άννα είναι η Μητέρα που έχει εμφυσήσει τη Ζωή στο γιο της, τον Τζιουζέπε. Ναι, τον κρατάει ζωντανό γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Αυτή είναι μία από τις πολλές θρησκευτικές αναφορές που κάνει η ταινία. Που ξεκινάει με την πλήρη αποτύπωση ενός αγάλματος του Χριστού πάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου. Ένα άγαλμα μέσα σε μια εκκλησία κατά τη διάρκεια μιας κηδείας λίγο πριν τον εορτασμό του Πάσχα. Θάνατος. Και Ανάσταση. Ναι;

Ο Messina αποδεικνύεται έξοχος φορμαλιστής, άξιος διάδοχος του Sorrentino. Η ταινία του είναι γεμάτη με εικόνες που σου μένουν στο μυαλό για τη δύναμη και την ομορφιά τους. Όταν αρχίζουν να πέφτουν οι τίτλοι της αρχής, βλέπουμε την άφιξη της Ζαν από τη Γαλλία σε αεροδρόμιο της Σικελίας υπό τους ήχους του «Missing» των The XX. Με μαγευτικό σλόου μόσιον ο σκηνοθέτης πιάνει τις επιδόσεις του περισσότερο αλληγορικού «Cafe de Flore». Μα, τι εικόνες είναι αυτές! Ποίηση από την κινηματογράφηση απλά μιας από τις γνωστές κυλιόμενες ράμπες που υπάρχουν μέσα σε κάθε αεροδρόμιο το οποίο σέβεται τον εαυτό του; Οι άνθρωποι, σκοτεινές φιγούρες, πηγαίνουν, όλοι προς μία κατεύθυνση, έως ότου ένας γυρίζει αντίθετη φορά κι αρχίζει να χορεύει! Γουάου! Μετά, η διαδρομή από το αεροδρόμιο προς τη βίλα. Σχεδόν σεληνιακό τοπίο, σχεδόν στα όρια του ασπρόμαυρου και η μουσική υπόκρουση (έχει βάλει το χέρι του στη σύνθεσή της ο ίδιος ο σκηνοθέτης!) να σε ταξιδεύει. Μετά, οι σκηνές στη λίμνη. Η Ζαν ήταν αθλήτρια καταδύσεων και μπαίνοντας στο νερό κρατάει την ανάσα της για ώρα. Ευκαιρία για τον σκηνοθέτη να κινηματογραφήσει το άψογο, νεανικό, σφριγηλό, υπέροχο γυναικείο κορμί με τρόπο φανταστικό! Μετά, η σκηνή με τα δύο αγόρια. Ο χορός υπό τους ήχους του «Waiting for the miracle» του Leonard Cohen – μα τι εξαιρετική σκηνή! Μετά, οι σκηνές από τη λιτανεία της Παναγίας, τη γιορτή, τους ντυμένους με φοβερά λευκά κοστούμια άντρες, με κουκούλες αλά Κου Κλουξ Κλαν (!) με έντονο το κόκκινο χρώμα όμως, ε, το κόκκινο του αίματος. Και ξανά στο φινάλε, τόσο ταιριαστά, το «Missing». Άριστα!

Είναι και οι σιωπές, οι γεμάτες σημασία. Είναι και το βολικό ψέμα, η απόκρυψη της αλήθειας. Γιατί επιλέγουμε να μην ομολογήσουμε σε κάποιον μια αλήθεια που μας πληγώνει, που μας πονάει; Και αυτός ο κάποιος, πώς δεν καταλαβαίνει τι πραγματικά συμβαίνει; Ή μήπως καταλαβαίνει; Μήπως τον βολεύει να δείχνει πως δεν καταλαβαίνει; Περιμένοντας τον Τζιουζέπε αλά Μπέκετ οι δύο γυναίκες θα μαλακώσουν μέσα τους. Η μία «σκηνοθετεί» το ψέμα της και περνάει καλά, διασκεδάζει, αλαφραίνει, καθώς κι αυτός είναι ένας τρόπος να διώξει τα κακά πνεύματα. Τα ίδια κακά πνεύματα που μπορούν να παγιδευτούν στο βλέμμα όταν αυτό συναντήσει τον καθρέφτη – γι' αυτό και στο πένθος καλύπτονται οι καθρέφτες, σωστά; Η άλλη, η νεαρότερη, κατευνάζει την ανησυχία της. Είναι νέα, είναι ωραία, μπορεί να φλερτάρει, μπορεί να αγαπήσει ξανά – πάντα υπάρχει η δυνατότητα όσο κάποιος είναι ζωντανός.

Κι αυτή η Juliette Binoche ρε παιδί μου όσο περνάει ο καιρός γίνεται ολοένα και καλύτερη! Πολύ καλύτερη από τότε που θρηνούσε για τον άντρα της στη «Μπλε ταινία» του Kieslovski! Το πολύ έξυπνο που κάνει ο σκηνοθέτης είναι πως ποτέ δεν αποκαλύπτει με λόγια τι ακριβώς έχει συμβεί. Υπάρχει η εκκρεμότητα μέχρι το τελευταίο πλάνο. Σαν να ακολουθεί τον πρώτο κανόνα του «Fight Club»: ποτέ δεν μιλάμε για το Fight Club! Οι δύο γυναίκες στο φινάλε συνεννοούνται με βλέμματα, αγκαλιάζονται, αποδέχονται την αλήθεια αλλά ποτέ δεν την εκστομίζουν. Σπουδαία δουλειά με εξαιρετική, μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ολοφάνερες φεστιβαλικές καταβολές (δεν είναι κακό αυτό ρε, ήμαρτον) και με απροσδιόριστη πορεία στις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες. Θα την ανακαλύψετε ή θα ξεχαστεί ιδωμένη μόνο από τα βλέμματα μιας χούφτας θεατών; Εμείς, πάντως, την προτείνουμε ανυπερθέτως!

του zerVo (@moviesltd)

Να και μία από τις (σπάνιες) περιπτώσεις, που διαβάζεις στην μαρκίζα τα υλικά που την συνθέτουν, ανεβάζεις φιλοδοξίες και απαιτήσεις και στο τέλος δεν αποδεικνύεται παρά μια τρύπα στο νερό. Για ποια ακριβώς ειδική βαρύτητα μιλάμε. Δύο γυναίκες, διαφορετικής γενιάς με σημαντικό όνομα και μάλιστα τιμημένες με την υπέρτατη διάκριση, συμμετέχουν στο καστ, ένας επίσης υποψήφιος για Όσκαρ ηθοποιός, που σε κάθε του παρουσία ανεβάζει και το ερμηνευτικό του κύρος, ένας; δημιουργός, με άξια αναφοράς τηλεοπτική καριέρα σε σίριαλς επιπέδου, που με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, την συνταρακτική Maria Full Of Grace είχε σκορπίσει αμέτρητες υποσχέσεις για το κινηματογραφικό του μέλλον. Εντέλει όμως τζίφος, αφού το άνευρο και δίχως σαφούς θεματικής ταυτότητας φιλμάκι, πνίγεται μέσα στην ίδια του την αλληγορική προσδοκία, αφ΄'ηνωντας σε εκκρεμότητα και τους παίκτες, αλλά και τους θεατές του.

Δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή συζύγου ο μεσήλικας Τομ από εκείνη της πανέμορφης Πέρσας Ραμίνα, αφού δεν είναι μόνο εντυπωσιακής θωριάς, μοναδικής εξυπνάδας και κορυφαίας δημιουργικότητας θηλυκό, αλλά τον λατρεύει και σαν Θεό, κάνοντας πραγματικότητα οποιαδήποτε απαίτηση κι αν εκείνος απαιτήσει. Όπως απόψε καλή ώρα που λαμβάνει χώρα το καθιερωμένο κάθε χρόνο πάρτι γενεθλίων, στο οποίο δηλώνουν το παρόν, γνωρίζοντας πως η διασκέδαση είναι εγγυημένη, όλοι οι στενοί συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες του Κύρη. Κάποιο περίεργο αρνητικό προαίσθημα βαρύνει φέτος την ματιά του Τομ και κάτι η ρουτίνα της δουλειάς, κάτι που η καλή του σταδιακά ανεβαίνει σκαλοπάτια στην καριέρα της, έχουν περιορίσει το κέφι του, προκαλώντας του συνάμα και έναν πρόσκαιρο εκνευρισμό.

Κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο δυσμενή, στην εμφάνιση της υποψήφιας κοπελιάς του κολλητού του Κλάιντ, μιας κοσμογυρισμένης βιολόγου που τυχαία γνώρισε στο ρεστοράν της εταιρίας και έδεσαν τόσο από την πρώτη στιγμή, ώστε να της ζητήσει να τον συνοδεύσει στην γιορτή. Κι αν εκείνη έχει συστηθεί στην ομήγυρη, που έχει εντυπωσιαστεί με τις γνώσεις και τις εμπειρίες της, ως Άλις, δεν μπορεί, στην ανάμνηση του Τομ φέρνει την Τζένι. Την μεγάλη αγάπη της ζωής του, που εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη, προκαλώντας του προ δεκαπέντε ετών, ερωτική απογοήτευση.

Τι όμορφα φαντάζεσαι λοιπόν, να το το θρίλερ στήνεται καθώς οι πρώην εραστές θα συναντηθούν και πάλι, με τον έναν όμως να μην είναι λεύτερος να συμπεριφερθεί όπως θα ήθελε και τον άλλο να καλείται να δώσει εξηγήσεις για την μακροχρόνια φυγή του. Και για να τονίσουμε ακόμη πιότερο το σασπένς, ρίχνουμε και στο τραπέζι την ψυχιατρική υπόθεση της πολλαπλής προσωπικότητας, που δεδομένα θα ανεβάσει το θερμόμετρο, σκαλοπάτια παραπάνω. Ε. τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, αφού δεν είναι γίνεται ποτέ ο σκοπός της δημιουργίας του Joshua Marston, που επιλέγει εντέλει να εξελιχθεί σε ένα πολύ χαμηλού τέμπο και πληθώρας απίθανων στην πραγμάτωση τους νοημάτων, δράμα, πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων και έμπνευσης.

Γιατί το "θα κάνω ότι μου αρέσει τελικά", όπως και το "ότι δηλώσεις είσαι", για λίγα λεπτά, για μερικές ώρες, για κάποιες ημέρες μπορεί ενδεχόμενα να αντέξει, στην πορεία όμως, ο κατεργάρης παραμυθάς και παθολογικός ψεύτης θα αποκαλυφθεί και θα μεταβληθεί στον περίγελο της κάθε συντροφιάς, που δεν θα σκεφτεί καν τα πραγματικά κίνητρα του. Που δεν είναι τίποτα παραπάνω από την απόδραση από την φυλακή της μιζέριας και της στείρας καθημερινότητας, που εγκλωβίζει σταθερά τον ονειροπόλο και δεν τον αφήνει να πραγματοποιήσει τα μεγάλα όνειρα που είχε κάποτε σαν νέος. Οι μεταφορικότητες του σεναρίου είναι πολύ εύκολες στην επεξήγηση τους, οδηγώντας την πλατεία στο συμπέρασμα πως η αρτίστα του τσίρκο, χαρισματική νοσοκόμα, ταλαντούχα πιανίστα και εντέλει ψυχωμένη ερευνήτρια της ζωής των βατράχων στην Τασμανία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια οπτασία που στόχο της έχει να παρακινήσει τον εγκλωβισμένο στο τυπικό κάθε μέρα, να πράξει αναλόγως και να σπάσει το αδιέξοδο. Με τόσο ρηχή και σιγανόφωνη παρακίνηση, σε πολλά σημεία θεατρικής υφής και χαρακτήρα σανιδιού, δεν είναι δυνατόν το Complete Unknown να πετύχει σπουδαία πράγματα όμως.

Αφήνοντας σε εκκρεμότητα έτσι την ώριμη γλυκάδα της Rachel Weisz, που με αρκετές ρυτίδες στην έκφραση της, δεν είναι πλέον το κουκλάκι της Μούμιας, ούτε η δυναμική τριαντάρα του Επίμονου Κηπουρού, όπως και την μόνιμη αγριάδα στην αλλόκοτη ματιά του Michael Shannon, που με τέτοια ανατολίτικης ομορφιάς συμβία στο πλευρό του (σαν την σύζυγο και όχι σαν την πρώην) δεν μπορεί με τίποτα να δικαιολογηθεί. Οδηγώντας έτσι, μετά από ένα κουτουρού πέρασμα στο σαλονάκι του ηλικιωμένου ζεύγους των Glover και Bates στο συμπέρασμα πως το φιλμ θα μπορούσε να σταθεί σίγουρα σαν ένα προσεγμένο μικρού μήκους, σε αντίθεση με το ανούσια παρατραβηγμένο χρονικά αποτέλεσμα που παρακολουθήσαμε.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άνθρωποι μονάχοι...

Είναι αυτή η ταινία η καλύτερη της χρονιάς που διανύουμε; Στην πρώτη της παγκόσμια εμφάνιση κατά τη διάρκεια του πρόσφατου φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, η ταινία κατέρριψε το ρεκόρ όλων των εποχών σε ότι αφορά τον μέσο όρο των «αστεριών» που πήρε στην τελευταία σελίδα του περιοδικού Screen, όπου δίνουν την αξιολόγησή τους κριτικοί κινηματογράφου από όλον τον κόσμο! Είχε λοιπόν μέσο όρο 3,7 με άριστα το 4 από 11 κριτικούς! Θα σκεφτείτε: μμμ, οι κουλτουριάρηδες οι κριτικοί αφού βάζουν τόσο υψηλή βαθμολογία, καμία μπαχαντέλα θα είναι το φιλμ. Καμία σχέση! Είναι μια εκπληκτική ταινία που...εκπλήσσει! Όπως εξέπληξε τους πάντες το γεγονός ότι δεν πήρε κάποιο βραβείο από την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ Καννών. Η FIPRESCI βεβαίως έσωσε τα προσχήματα και της έδωσε το δικό της βραβείο.

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλους μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Maren Ade. Προηγήθηκαν οι ταινίες «Der Wald vor lauter Bäumen» (2003) και «Alle Anderen» (2009). Ο Toni Erdmann αποτελεί την επίσημη πρόταση της Γερμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και είναι η μία από τις τρεις υποψήφιες ταινίες για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Προβλήθηκε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και θα προβληθεί και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μετά την έξοδό της στους κινηματογράφους της χώρας μας. Μέσα σε 56 ημέρες γυρισμάτων προέκυψε υλικό 120 ωρών το οποίο μοντάρονταν για πάνω από ένα χρόνο για να προκύψει η τελική κόπια της ταινίας.

Η υπόθεση: Ο Γουίνφριντ Κονράντι είναι ένας διαζευγμένος δάσκαλος πιάνου, που ζει σε μια επαρχιακή πόλη της Γερμανίας. Στα πρόθυρα της τρίτης ηλικίας ζει μαζί με το γηραιό σκύλο του ενώ φροντίζει και την ακόμα πιο γηραιά μητέρα του. Βασικό χαρακτηριστικό του: του αρέσει να κάνει πλάκες: να υποδύεται ρόλους, να αλλάζει ταυτότητα, να βάζει και να βγάζει τα... δόντια του. Όταν μετά από πολύμηνη απουσία η πετυχημένη «golden girl» κόρη του, Ινές, κάνει μια επίσκεψη - αστραπή στη γενέθλια πόλη της, ο πατέρας της καταλαβαίνει πως, παρά την επιτυχία της, η κόρη του δεν είναι ευτυχισμένη.

Όταν ο σκύλος του εγκαταλείπει τα εγκόσμια, ο Γουίνφριντ αποφασίζει να κάνει επίσκεψη - έκπληξη στην κόρη του στο Βουκουρέστι και να έρθουν πιο κοντά. Η Ινές δουλεύει ως μεγαλοστέλεχος εταιρίας που κάνει ανάλυση κινδύνου για μια πολυεθνική η οποία συνεργάζεται με πετρελαϊκές εταιρίες στη Ρουμανία. Δεν διαθέτει χρόνο για τα τερτίπια του πατέρα της. Αρχικά λοιπόν οι δυο τους δεν τα πάνε καθόλου καλά. Προκειμένου να ξανακερδίσει την κόρη του και να την κάνει πιο χαρούμενη ο Γουίνφριντ αποφασίζει να μεταμορφωθεί στον Τόνι Έρντμαν, έναν άνθρωπο με χάλια δόντια, ακόμα πιο χάλια περούκα και κοστούμι για... κλάματα! Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Στην τρίτη της μεγάλου μήκους ταινία η 40χρονη Maren Ade πετυχαίνει τεράστια επίδοση. Υπογράφοντας πέρα από τη σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας, μας μεταφέρει στο ιδιαίτερο σύμπαν της με έναν τρόπο μαγικό, καταιγιστικό, ανθρώπινο, απίστευτο. Τρεις ώρες (παρά 20 λεπτά περίπου) ταινία και δεν βαριέσαι ούτε μία στιγμή! Το ακόμα πιο τρελό: δεν μπορείς ποτέ να αντιληφθείς ποια κατεύθυνση θα πάρει η ταινία, τι θα συμβεί στην επόμενη σκηνή, πώς θα εξελιχθεί η πλοκή, πώς θα αλλάξουν οι χαρακτήρες. Γιατί οι δύο βασικοί χαρακτήρες, ο πατέρας και η κόρη, αλλιώς θα μπουν στην ταινία κι αλλιώς θα βγουν από αυτή. Πιο ώριμοι, πιο δεμένοι, και ναι, πιο ευτυχισμένοι! Κι όλα αυτά μέσα από συγκρούσεις, έτσι;

Κανείς δεν λέει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύκολες. Ιδίως όταν αυτό που τις χαρακτηρίζει είναι η απελπισία. Εδώ, όσο οι προσπάθειές του να προσεγγίσει την κόρη του αποτυγχάνουν τόσο πιο πολύ προσπαθεί ο πατέρας, τόσο πιο άγαρμπος γίνεται και – ω του θαύματος – τόσο πιο πολύ ενδίδει η κόρη! Όχι επειδή κάποια στιγμή χαλαρώνει και παραιτείται. Όχι. Αλλά επειδή συνειδητοποιείται. Και κάνει μια νέα αρχή, όχι μόνο σε σχέση με τον πατέρα της αλλά σε σχέση με το πως βλέπει η ίδια τον εαυτό της. Στη συγκεκριμένη ταινία είδαμε την πιο αστεία σκηνή αλλά και την πιο τρυφερή στιγμή μέσα στο 2016 έως τώρα! Και μιλάμε για γερμανική ταινία, έτσι; Που, η αλήθεια είναι πως το χιούμορ δεν είναι το πρώτο που θα σκεφτείς για έναν Γερμανό, ούτε η τρυφερότητα, ως χαρακτηριστικά του!

Η αστεία σκηνή είναι εκείνη όπου η Ινές «σαλτάρει» από την πίεση που δέχεται από τη δουλειά της και αντιλαμβάνεται πως αυτά που της λέει ο πατέρας της δεν είναι ψέματα, οπότε στο πάρτι «σύσφιξης σχέσεων» που διοργανώνει στο διαμέρισμά της, αποφασίζει, μετά από δεκάδες δοκιμές ρούχων, να υποδεχτεί τους καλεσμένους της... αλλιώς! Η αμέσως επόμενη σκηνή λαμβάνει χώρα έξω, στους δρόμους του Βουκουρεστίου, εκεί όπου η Ινές αναζητά τον πατέρα της. Τον πατέρα της που έχει ντυθεί με μια παραδοσιακή στολή από τη Βουλγαρία και μοιάζει με τεράστιο, μαλλιαρό γίγαντα. Ένας... Κινγκ Κονγκ στου οποίου την αγκαλιά θέλει απλά να βρεθεί και να γαληνέψει! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε.

Η Ade με οξυδερκή ματιά, πέρα από την περίπλοκη σχέση πατέρα – κόρης κάνει και πολλαπλά σχόλια: για την καπιταλιστική κοινωνία, για εταιρίες που δεν θέλουν να απολύουν ανθρώπους και προσλαμβάνουν άλλες εταιρίες για να το κάνουν για χάρη τους, για το ρόλο των γυναικών σε ένα απίστευτα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Και το τρομερό είναι πως παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας η σκηνοθέτιδα δεν φλυαρεί! Όλα είναι μετρημένα για να πάρουν την ανάσα τους, να αναδειχθούν κατά πως πρέπει. Πχ δεν χρειάζεται να πει πολλά για τη φτώχεια στη Ρουμανία. Από τη μια η Ινές πληροφορεί τον πατέρα της πως στο Βουκουρέστι υπάρχει το μεγαλύτερο mall στην Ευρώπη, αλλά κανείς ντόπιος δεν μπορεί να ψωνίσει εκεί. Κι από την άλλη σε ένα πλάνο ελάχιστων δευτερολέπτων η Ινές από το διαμέρισμά της, από πολύ ψηλά, βλέπει παιδιά φτωχής οικογένειας να παίζουν πίσω από αλουμινένιο φράχτη – να μην χαλάσει και η εικόνα μιας οικονομίας σε ανάπτυξη, ε;

Γέλιο (ναι, μπορεί να προκύψει κι από έναν πολύ καλό τρίφτη τυριών!), ανθρωπιά (η σκηνή με τα μήλα σου τονώνει την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους), συγκίνηση, σεξ (ιδιαίτερο, με... «πιτσιλισμένα» εκλεράκια), τρομερές και ατίθασες ερμηνείες (ο ρόλος του Erdmann είναι φαντεζί και ο Simonischek τα πάει περίφημα σε αυτόν αλλά εκείνη που λάμπει στο ρόλο της Ινές είναι η Hüller) και... τραγούδι! Σε μια από τις πιο όμορφες και απελευθερωτικές σκηνές, η μπουχτισμένη Ινές, με την προτροπή του πατέρα της, τραγουδά στο σπίτι μιας άγνωστης ρουμάνικης οικογένειας όπου ετοιμάζονται να γιορτάσουν το ορθόδοξο Πάσχα το «The Greatest Love of All» της Whitney Houston, και θαρρείς πως οι στίχοι έχουν γραφτεί για να περιγράψουν την κατάστασή της. Και ναι, στο φινάλε ακούγεται και το «Plainsong» των Cure - καθόλου τυχαία! Είναι τελικά αυτή η ταινία η καλύτερη της χρονιάς που διανύουμε; Νομίζω πως το ερώτημα έχει ήδη απαντηθεί!

Άγριο κυνηγητό! Τις καλύτερες ημέρες της καριέρας του διανύει αυτόν τον καιρό ο σπουδαιότερος Χιλιανός σκηνοθέτης της εποχής μας και ένας εκ των πλέον αναγνωρισμένων παγκοσμίως, ο μεγάλος Pablo Larrain, που βλέπει όχι μόνο μία αλλά δύο δημιουργίες του να έχουν πάρει διανομή για τις Αμερικάνικες αίθουσες, χάρη στην εξαιρετική τους πρώτη εμφάνιση στα διασημότερα φεστιβάλ της γης, όπως του Τορόντο, του Telluride, της Βενετίας. Εκτός λοιπόν από την βιογραφική αναφορά στην εμβληματική Πρώτη Κυρία Jackie, ο λατινοαερικάνος παρουσιάζει ακόμη μια βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά ταινία, που φέρει τον τίτλο Neruda και φυσικά στο επίκεντρο της έχει την μορφή του χαρισματικότερου και γνωστότερου ποιητή που έχει γεννήσει ο τόπος του. Όπως όμως και του πιο διάσημου κομμουνιστή της Χιλής που ακόμη δεν έχει ανανήψει από τις πληγές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου καθώς οι φασιστικές συμπεριφορές των ηγετών του κράτους έχουν κηρύξει ανθρωποκυνηγητό για να εντοπίσουν τους αριστερούς, προδότες του έθνους. Κι ενώ ολάκερη η προοδευτική Ευρώπη με τις ευλογίες του Πικάσο φωνάζει υπέρ της αθώωσης του ποιητή, η αστυνομία, αδιάφορη για το τι πρέπει, τον αναζητά σε όλη την επικράτεια για να τον συλλάβει και να τον οδηγήσει στην φυλακή, τιμωρώντας τον παραδειγματικά. Πρεμιέρα στις αμερικάνικες αίθουσες, ενόσω ήδη προβάλλεται στις πέριξ της Χιλής χώρες, στις 16 Δεκεμβρίου.

Τον κορυφαίο διανοούμενο στο ταχύτατο όπως αποκαλύπτει και το τρέιλερ του, θρίλερ, υποδύεται ο Luis Gnecco ενώ την πιο διεθνή διάσταση στο πρότζεκτ δίνει ο σούπερ αστέρας Gael Garcia Bernal που ερμηνεύει την Νέμεση του, τον διώκτη του από άκρου εις άκρο της Χιλής. Το καστ επίσης ολοκληρώνουν και οι Mercedes Moran, Alfredo Castro, Emilio Guttierez Caba.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Φεβρουαρίου 2017 από την Strada Films

Casualties Of War! Ακόμη μια δραματική ταινία που καυτηριάζει την συμμετοχή της Υπερδύναμης σε πολέμους που η ίδια δημιουργεί σε πεδία πολύ μακρινά από την επικράτεια της, για να αναδείξει την κυριαρχία της είναι το Man Down, ένα φιλμ που υπογράφει ο αξιόλογος σκηνοθέτης Dito Montiel. Έργο που προβλήθηκε για πρώτη φορά στα πλαίσια του διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, έναν όμως χρόνο πριν κι έκτοτε παρέμενε υπομονετικά στα συρτάρια περιμένοντας την ημερομηνία της διανομής του, που εντέλει θα πραγματοποιηθεί στις 2 του ερχόμενου Δεκέμβρη, με την βοήθεια της Lionsgate. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Γκάμπριελ Ντράμερ πρώην πεζοναύτης με προϋπηρεσία στα πεδία των μαχών του Αφγανιστάν, που πάσχει από μετατραυματικό σύνδρομο μετά από όσα βίωσε στις σφαγές τόσο των δικών του ανθρώπων, όσο και των αντιπάλων αμάχων. Επιστρέφοντας στον τόπο του όμως, τίποτα δεν του θυμίζει εκείνο που άφησε πίσω του φεύγοντας για το μέτωπο, καθώς δίχως σπίτι και με την γυναίκα του να τον έχει εγκαταλείψει μαζί με τον μικρό τους γιο, δεν βρίσκει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την ζωή. Με την βοήθεια του παλιού του συντρόφου στον πόλεμο Ντέβιν, θα ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι να ανακαλύψει τα ίχνη τους, την ίδια στιγμή που οι εφιάλτες των θανατηφόρων αναμνήσεων θα επιστρέψουν στο μυαλό του.

Ο Montiel είναι εκείνος που είχε βοηθήσει σημαντικά στην καριέρα του τον Shia LaBeouf, δίνοντας του τον βασικό ρόλο στην ταινία του A Guide To Recognize Your Saints, περίπου μια δεκαετία πριν και αυτή η συνεργασία αναβιώνει εδώ, με την ελπίδα ο νεαρός αστέρας να βρει και πάλι τον σωστό δρόμο στην πορεία του, όπως παλιά. Σε αυτή του την προσπάθεια εδώ θα έχει βοήθειες από τους ικανότατους ερμηνευτές Kate Mara, Jai Courtney, Clifton Collins Jr και τον σπουδαίο Gary Oldman.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Όπου κι αν κρυφτεί, τα μυστικά την ακολουθούν! Βασισμένη στο μπεστ σέλλερ μυθιστόρημα του Γιάννη Γιαννέλλη - Θεοδοσιάδη, Ισμαήλ Και Ρόζα, είναι μια από τις πλέον φιλόδοξες εγχώριες κινηματογραφικές παραγωγές της χρονιάς, Η Ρόζα της Σμύρνης, που φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του Γιώργου Κορδέλλα. Ο φημισμένος από την πορεία του στην μικρή - κατά κύριο λόγο - οθόνη δημιουργός, που έχει καταγράψει στο ενεργητικό του τεράστιες τηλεοπτικές επιτυχίες όπως το Τζιβαέρι, η Αναστασία, ο Απών, τα Μυστικά και Λάθη, ενώ έχει διατελέσει και βοηθός σημαντικών κινηματογραφιστών, όπως ο Τάσιος, ο Φέρρης, ο Πανουσόπουλος, καταπιάνεται με μια δραματική ιστορία, που συνδέει χρονικά δύο διαφορετικές εποχές: Το χθες στην Σμύρνη του 1922 και το (πρακτικό) σήμερα της Αθήνας του 1987. Κοινό πρόσωπο και των δύο περιόδων η Ρόζα, τωρινή ηλικιωμένη αριστοκράτισσα και γόνος πλούσιας φαμίλιας, που εκδιώχτηκε από τον τόπο της με τον ξεριζωμό, που εδώ και δεκαετίες ζει στην πρωτεύουσα, συντροφιά με την λατρεμένη της εγγονή Μαριάννα. Για περισσότερο από μισό αιώνα κουβαλάει μέσα της ένα επτασφράγιστο μυστικό, που δεν δέχεται να αποκαλύψει σε κανέναν, ο ερχομός το φως όμως κάποιων προσωπικών στοιχείων, δεν θα το κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη στο σκοτάδι. Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι αναμνήσεων και θύμησης ίσαμε τα πανέμορφα παράλια της Μικράς Ασίας, την υπέροχη Σμύρνη και την ομορφότερη Πόλη του κόσμου, την Μυτιλήνη και βεβαίως την Αθήνα, εκεί που αναμένεται όλοι γνώριζαν για την καλά θαμμένη ερωτική ιστορία να ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν. Εξαιρετικά πολύχρωμο και τιγκαρισμένο από τις νότες της ζεμπεκιάς του χειμώνα με την φωνή της Χαρούλας μας, είναι το τρέιλερ που διαλαλεί την επίσημη κυκλοφορία του φιλμ στις αίθουσες την γιορτινή εβδομάδα των Χριστουγέννων, δείχνοντας πως πρόκειται για μια ακριβή και αξιόλογη παραγωγή, που ελπίζουμε να ανταποκριθεί θετικά στις προσδοκίες μας.

Εννοείται πως το έχουν διαπιστώσει οι περισσότεροι, πως η ενζενί πρωταγωνίστρια του έργου Ευγενία Δημητροπούλου, είναι κοψιά εικοσάχρονης Binoche και ευχή μας είναι να πάρει έστω ένα μικρό ποσοστό του τρομακτικού υποκριτικού ταλέντου της Γαλλίδας. Η οποία νεαρή ηθοποιός υποδύεται σε διπλό ρόλο την εγγονή αλλά και την Ρόζα στα νιάτα της, με την ηρωίδα του τίτλου να αποδίδεται σε μεγάλη ηλικία από την σπουδαία Κυρία του θεάτρου μας, Λήδα Πρωτοψάλτη. Στους περιφερειακούς ρόλους συναντάμε επίσης σημαντικούς Έλληνες και ξένους ερμηνευτές όπως είναι οι Τάσος Νούσιας, Γιλμάζ Γκρουντά Γιούλικα Σκαφιδά, Πέτρος Λαγούτης, Τζεμ Ακσακάλ Χάρης Εμμανουήλ, Κώστας Καζανάς, Αϊσάν Σουμερτζάν Γιάννης Θωμάς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Δεκεμβρίου 2016 από την Feelgood Ent.

του zerVo (@moviesltd)

Θα είχε πραγματικά τρομακτικό ενδιαφέρον, αν υπήρχε η φανταστική δυνατότητα να προβάλουμε στο ίδιο πλήθος, δυο ταινίες με τον ίδιο πρωταγωνιστή, παραγωγής του ίδιου ακριβώς στούντιο, με εντελώς διαφορετική όμως φιλοδοξία εμπορικής εκμετάλλευσης για αμφότερες τις δημιουργίες και να του ζητήσουμε την άποψη του για το ποια από τις δυο θα επιθυμούσε, εδώ και τώρα, να απολαύσει την θεματική της συνέχεια. Επιλέγουμε λοιπόν τον δημοφιλέστατο και πολυβραβευμένο αστέρα Ben Affleck σαν κεντρικό πρόσωπο της κόντρας, προβάλλουμε πρωτίστως την μορφή του στην φασαριόζικη DC Comics νεότερη εκδοχή του μύθου του Batman και ακολούθως εκείνη του ζορισμένου ψυχικά The Accountant. Ακόμη κι αν η πρώτη αβαντάρεται απίστευτα από το μέγεθος του τίτλου, που σε κάθε του εμφάνιση στις αίθουσες σπάζει ταμεία εδώ και τρεις δεκαετίες, δεν είμαι και απόλυτα βέβαιος πως θα νικούσε με άνεση την παρούσα duel στην αίσθηση του κοινού, που εκτιμώ μάλλον θα έγειρε την προτίμηση του στην ιδιαίτερα ανθρώπινη φόρμα ενός αντι-ήρωα ελάχιστα προμοταρισμένου και διαφημισμένου όπως Ο Λογιστής!

Ποιος να το φανταζόταν πως πίσω από το λίγων τετραγωνικών μέτρων ισόγειο γραφείο, που στεγάζει την λογιστική επιχείρηση ΖΖΖ στην επαρχία του Ιλινόι, κρύβεται εκείνος ο μεγαλοφυής τύπος που επεξεργάζεται τους ισολογισμούς όλων των πάμπλουτων μεγιστάνων που έχουν δημιουργήσει τις περιουσίες τους από παράνομες δραστηριότητες, λαθρεμπόριο, διακίνηση ναρκωτικών, παζάρι πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Το όνομα του είναι Κρίστιαν Γουλφ, ακόμη κι αυτό το αγνοούν όμως οι κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας που βρίσκονται πάντοτε μπροστά σε έναν λογιστή - φάντασμα, σε κάθε τους απόπειρα να εντοπίσουν τα ίχνη του και να αποκαλύψουν την πραγματική του ταυτότητα.

Κι όμως από τα παιδικά του χρόνια ο Κρίς έδειχνε πως θα εξελισσόταν σε χαρακτήρα διαφορετικό με ιδιαίτερες ικανότητες, καθώς πάσχοντας από ένα ιδιόμορφο είδος αυτισμού, που προκαλούσε στο μυαλό του την απόλυτη συγκέντρωση στον στόχο, έδειξε μια απίστευτη έφεση στα μαθηματικά και στην αριθμολογία, όπως ακριβώς έχει συμβεί στο παρελθόν στους διασημότερους εκφραστές της επιστήμης, που σύμφωνα με όλες τς ενδείξεις εμφάνιζαν παρόμοια συμπτώματα. Η δυνατότητα του στην μελέτη νούμερων και ψηφίων, είναι εκείνη που τον έχει αναδείξει σε υπ αριθμόν ένα περιζήτητο αναλυτή των εγκληματικών οργανώσεων, για να μπαλώνει όλες τις περιπτώσεις μαύρου χρήματος που εισρέουν στα ταμεία τους, άσχετα αν εκείνος παραμένει υπομονετικά στο παρασκήνιο και για προκάλυμμα των δραστηριοτήτων του έχει την (μερική) ενασχόληση με οικογενειακές μικρές εταιρίες της γειτονιάς του, κεφαλαίου λίγων χιλιάδων δολαρίων.

Ο λογιστικός έλεγχος - για τα μάτια του κόσμου, που θα αναλάβει στα βιβλία του τεχνολογικού κολοσσού της Living Robotics, θα αποκαλύψει μια τεράστια τρύπα πολλών εκατομμυρίων, γεγονός που αυτομάτως θα τον θέσει στο στόχαστρο εκείνων των ανήθικων μελών της που την προκάλεσαν και αγνοούν συνάμα το ποιος στην πραγματικότητα είναι. Που αγνοούν κυριολεκτικά όμως ποιος στην πραγματικότητα είναι, αφού στην απόπειρα τους να τον βγάλουν από την μέση για να του κλείσουν το στόμα, θα βρεθούν μπροστά σε μια άριστα εκπαιδευμένη στην μάχη φονική μηχανή, που δεν είναι ικανός να την θέσει υπό έλεγχο ούτε ολόκληρος στρατός κομάντο!

Απίθανης θεματικής μετάλλαξης το δίπρακτο! Ή αλλιώς πως γίνεται να περνάμε από το δραματικό-κοινωνικό-χαμηλότονο A Beautiful Mind του πρώτου ημιχρόνου, στο θορυβώδες και γεμάτο σεναριακές ανατροπές Death Wish της επανάληψης. Με βασικό του όπλο το σενάριο που ουδέποτε στέκει ακίνητο σε μια χρονική περίοδο, το εντέλει action movie σύμφωνα με την εξέλιξη του, ακολουθεί μια διαδρομή κλασσική τύπου πρώτου επεισοδίου κόμικ που μεταπήδησε στον σινεμά, για να παρουσιάσει στο πρώτο του μέρος το ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Γουλφ ποιες είναι οι ρίζες του, ποια τα βιώματα του, ποιες οι συνταρακτικές νεανικές του εμπειρίες, ποια η μέθοδος που ακολούθησε για να καλμάρει τα συναισθήματα του, ποιος ο τρόπος που διδάχθηκε τον πόλεμο, είτε εκείνον σώμα με σώμα, είτε με την χρήση των πανάκριβων πολυβόλων.

Ο Γουλφ είναι μια από από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που το σινεμά της δράσης αναλύει (και μάλιστα πλήρως) στις γραφές των πρόσφατων δεκαετιών. Δεν μοιάζει με κανέναν άλλο παρόμοιο του, δεν είναι εκείνος ο γοητευτικός, μπρατσαράς με τις ουλές και τα τατουάζ στα πλευρά, αλλά ένας συνεσταλμένος γυαλάκιας κουστουμάτος, όχι ντεμέκ σαν τον Κλαρκ Κεντ, που δουλεύει το στυλ του νερντ για κάλυψη, αλλά στην πραγματικότητα χαρτογιακάς, που ακολουθεί πιστά τα πρωτόκολλα, του επαγγέλματος, έχοντας όλων των αποχρώσεων τα στυλό στην τσέπη, φροντίζοντας να προστατευτεί αν κανένα από αυτό χύσει το μελάνι και του καταστρέψει το πουκάμισο. Συνάμα με το κτίσιμο της γνώσης στο κοινό, πως δεν πρόκειται για νορμάλ, αλλά για ψυχικά ζορισμένο από τον αυτισμό χαρακτήρα, μοιάζει κομματάκι έκπληξη ο τρόπος που εκείνος τρανσφορμάρμεται για να επιβάλει την τάξη μετά το διάλειμμα.

Εκεί ακριβώς δικαιολογώ και την αναφορά μου στον πρόλογο σε κάποια ενδεχόμενη συνέχεια, σε ένα (τουλάχιστον) σίκουελ, μιας και θεωρώ απίθανο αυτός ο κερδοφόρος περσόνος να μην γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την WB ειδικά όταν από το πρώτο Σαββατοκύριακο του και με πρόμο της πεντάρας, έχει επιστρέψει πίσω τα λίγα 40 εκ. που κόστισε, μόνο από τα έσοδα της Αμερικάνικης αγοράς και όλα πλέον είναι κέρδη. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν είναι και τόσο εύκολο το να στήσει κανείς ένα τέτοιας διπλής οντότητας φιλμ, αν δεν διαθέτει το τσαγανό και την σκηνοθετική αντίληψη, που ευτυχώς στην περίπτωση μας κατέχει σε πολύ μεγάλο βαθμό ο Gavin O' Connor, δημιουργός να θυμίσω της πιο αδικημένης χολιγουντιανής παραγωγής κατόπιν του μιλένιουμ (αυτό είναι το Warrior).

Εδώ ο πενηντάχρονος Νεοϋορκέζος, προσφέρει ένα δυναμικό και ευρηματικό στην πλοκή του θρίλερ, που σταδιακά ανεβάζει στροφές στην πορεία του, βοηθούμενο από καλογυαλισμένα και ενίοτε multiple angle φλας μπακς και από τις παράλληλες ιστορίες που μπολιάζουν το ενδιαφέρον (τι άριστος γνώστης της έννοιας ρολίστας αυτός ο Simmons) για να οδηγηθεί στο εκρηκτικό τέλος, όπου όλα τα παζλ (δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, δεν λείπει ούτε κομματάκι) μπαίνουν στην θέση τους, εν μέσω άπειρων τουίστς και εκπλήξεων. Ο Affleck από την μεριά του δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, σε αντίθεση με την αναπόδεικτη άποψη των πολέμιων του, αυτός είναι και ο καλύτερος ηθοποιός που έβγαλε η οικογένεια του, όπως και ποιοτικότερος πολλών της γενιάς του που ήδη θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί. Το αν δεν έχει ταιριάξει με το μασκαριλίκι του Ανθρώπου Νυχτερίδα δεν είναι δική του ευθύνη, μα εκείνων που τον επέλεξαν, μη γνωρίζοντας πως στην γκάμα του μπορεί να αποδώσει πολύ ποιοτικότερα ανθρώπινες μορφές, παρά σούπερ ηρωικές, πολύχρωμες και βουτηγμένες στην μέγκα φανφάρα. Σαν και του Γουλφ, καλή ώρα...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Accountant	Tanweer	1	91	40.012	40.012
2	Inferno	Feelgood Ent.	2	99	38.532	163.642
3	Julieta	Odeon	1	22	11.905	11.905
4	Pete's Dragon	Feelgood Ent.	1	77	11.240	11.240
5	Storks	Tanweer	3	68	10.674	54.181
6	The Girl On The Train	Feelgood Ent.	3	34	8.490	96.429
7	Ouija 2 The Origin Of Evil	UIP	1	20	6.170	6.170
8	Finding Dory	Feelgood Ent.	8	36	4.776	277.141
9	The Secret Life of Pets	UIP	10	26	3.378	191.757
10	Don't Breathe	Feelgood Ent.	3	19	2.383	35.350

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Οι ταινίες της θεματικής ενότητας Εικόνες της απελευθέρωσης στην Ευρώπη και οι ώρες προβολής τους είναι:

Germania anno zero
Γερμανία ώρα μηδέν

Σκηνοθεσία: R. Rossellini Σενάριο: R. Rossellini,C. Lizzani, M. Kolpé, S. Amidei, B. Franchina Φωτογραφία: R. Juillard Ηθοποιοί: E. Moeschke, E. Pittschau, I. Hinze Παραγωγή: S. D'Angelo, A. Guarini, R. Rossellini

Η ταινία Γερμανία ώρα μηδέν είναι το τρίτο μέρος της «τριλογίας του πολέμου» του Ροσελίνι και εκτυλίσσεται στη μεταπολεμική Γερμανία. Ο δωδεκάχρονος Έντμουντ Κόλερ προσπαθεί να επιζήσει μαζί με τα αδέλφια του στο κατεστραμμένο Βερολίνο. Ο Έντμουντ θα συναντήσει τον πρώην δάσκαλό του, που παραμένει οπαδός του ναζισμού και θα τον μυήσει στις σκοτεινές πτυχές της ναζιστικής ιδεολογίας με τραγικές συνέπειες. Το έργο θα κερδίσει το βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Που και πότε? Τρίτη 25 Οκτωβρίου στις 20.00 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Nemá barikáda
Το σιωπηλό οδόφραγμα

Σκηνοθεσία: O. Vávra Σενάριο: J. Drda (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του του Jan Drda) Φωτογραφία: V. Hunka Ηθοποιοί: J. Prucha, B. Drapinska, J. Marvan Παραγωγή: F. Milic

Μάης του 1945 τελευταίες μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μερικοί πολίτες με ελάχιστα πολεμικά εφόδια εντάσσονται στην Αντίσταση και οργανώνονται ενάντια στους Ναζί Γερμανούς κατακτητές στην πόλη της Πράγας. Με περίσσιο ηρωισμό, φτιάχνουν οδοφράγματα στη σημαντική γέφυρα Troja, που ενώνει την περιοχή Holešovice με την περιοχή Troja, προκειμένου να εμποδίσουν ένα στρατιωτικό τάγμα με τανκς να μπει στην Πράγα.

Που και πότε? Τρίτη 25 Οκτωβρίου στις 21.30 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Paisan
Παϊζά (Αυτοί που έμειναν ζωντανοί)

Σκηνοθεσία: R. Rossellini Σενάριο: S. Amidei, K. Mann, F. Fellini, M. Pagliero, A. Hayes, V. Pratolini Φωτογραφία: O. Martelli Ηθοποιοί: C. Sazio, R. Van Loon, D. Johnson, Alfonsino Παραγωγή: Rod E. Geiger, R. Rossellini, M. Conti

Ένα χρόνο μετά τη Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη που εγκαινιάζει το κίνημα του ιταλικού νεορεαλισμού και γνωρίζει διεθνή επιτυχία, ο Ροσελίνι θα γυρίσει τη δεύτερη ταινία της «τριλογίας του πολέμου», την Παιζά, μια σπονδυλωτή ταινία που αποτελείται από έξι διαφορετικά επεισόδια, σε έξι διαφορετικές περιοχές της Ιταλίας αμέσως μετά την απελευθέρωση. Συνεχίζοντας πάνω στην προβληματική της άμεσης καταγραφής του κατεστραμμένου μεταπολεμικού τοπίου της Ιταλίας, σε πραγματικούς χώρους και με μη-επαγγελματίες ηθοποιούς, η ταινία καταγράφει την μάχη των παρτιζάνων ενάντια στους γερμανούς για την κατάληψη της Φλωρεντίας, αλλά και μια σειρά επεισόδια που αναδεικνύουν την ανατροπή των κοινωνικών συμβάσεων στις συνθήκες του πολέμου.

Που και πότε? Δευτέρα 24 Οκτωβρίου στις 21.30 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Προλογίζει η Αν. Καθηγήτρια και Γεν. Γραμ. ΔΣ Μαρία Κομνηνού).

Kanal
Κανάλ

Σκηνοθεσία: Andrzej Wajda Σενάριο: Jerzy Stefan Stawiński Φωτογραφία: Jerzy Lipman Ηθοποιοί: Teresa Iżewska, Tadeusz Janczar, Wieńczysław Gliński Παραγωγή: Studio Filmowe Kadr

Για τον Βάιντα η ιστορία της εξέγερσης της Βαρσοβίας το 1944 εναντίον των Γερμανών, η οποία εξελίχθηκε κάτω από το αδιάφορο βλέμμα του Κόκκινου Στρατού, δεν αποτελεί απλά μια τραγική μνήμη. Στην ταινία του εστιάζει στον εφιάλτη της ήττας και της ψυχικής κατάρρευσης των στρατιωτών, ο ηρωισμός των οποίων αποδείχτηκε μάταιος. Το πρώτο μέρος γυρίστηκε ως ρεπορτάζ, ενώ το δεύτερο αποτελεί μια αποκαλυπτική διήγηση των περιπλανήσεων τους στους υπονόμους της Βαρσοβίας. Το σενάριο βασίζεται στα προσωπικά βιώματα του σεναριογράφου Γ. Στ. Σταβίνσκι, ο οποίος υπήρξε αρχηγός ενός τμήματος των εξεγερμένων.
Βραβευμένο με τον Αργυρό Φοίνικα στις Κάννες (1957) το Κανάλ θεωρείται η απαρχή της λεγόμενης «πολωνικής σχολής του κινηματογράφου».

Που και πότε? Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στις 21.45 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Le quattro giornate di Napoli
Οι τέσσερις μέρες της Νάπολης

Σκηνοθεσία: N. Loy Σενάριο: P. F. Campanile, M. Franciosa,N. Loy, V. Pratolini Φωτογραφία: M. Gatti Ηθοποιοί: R. Barbato, C. Belmont, R.Bianchi Παραγωγή: G. Lombardo

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά την ιταλική συνθηκολόγηση, η Νάπολη βρίσκεται κατεχόμενη από τους Γερμανούς. Η ταινία αναφέρεται στην εξέγερσή των κατοίκων – γνωστή ως Οι τέσσερις ημέρες της Νάπολης – στην πόλη ανάμεσα στις 27 και 30 Σεπτεμβρίου 1943. Οι κατακτητές εξαναγκάζονται σε υποχώρηση από τους κατοίκους και την ένοπλη Αντίσταση πριν την άφιξη των πρώτων συμμαχικών δυνάμεων την 1η Οκτωβρίου 1943. Η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας BAFTA και ήταν υποψήφια για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία και πρωτότυπου σεναρίου στα Όσκαρ.

Που και πότε? Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στις 17.45 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

La notte di San Lorenzo
Η νύχτα του Σαν Λορέντζο

Σκηνοθεσία: P Taviani, V. Taviani Σενάριο: P Taviani, V. Taviani, G.G. De Negri, T. Guerra Φωτογραφία: F. D. Giacomo Παραγωγή: G. G. De Negri

Η ταινία παρακολουθεί τους κατοίκους μιας μικρής ιταλικής πόλης προς το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η ήττα των Γερμανών φαντάζει βέβαιη και καθώς τα στρατεύματά τους οπισθοχωρούν προς τη Γερμανία, αφήνουν πίσω τους ένα μονοπάτι καταστροφής και λεηλασίας. Οι Γερμανοί σχεδιάζουν να βομβαρδίσουν διάφορα κτίρια του τοσκανικού χωριού Σαν Μαρτίνο κι έχουν ειδοποιήσει τους κατοίκους του να μαζευτούν στον καθεδρικό ναό τους. Χρόνια αργότερα, μια τέτοια νύχτα του καλοκαιριού, μια γυναίκα –που στα έξι της χρόνια είχε βρεθεί στην ομάδα των κατοίκων που έφυγαν από το χωριό τους– αφηγείται στον γιο της την ιστορία… Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες το 1982.Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στο χωριό Σαν Μινιάτο, της επαρχίας της Τοσκάνης, στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η ιστορία παρέμεινε στις μνήμες των κατοίκων του χωριού και συνδέθηκε με την έναστρη νύχτα, οπότε και επιτελέστηκε η θηριωδία των ναζί.

Που και πότε? Δευτέρα 24 Οκτωβρίου στις 18.00 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Ο τελευταίος αιχμάλωτος
Ο τελευταίος αιχμάλωτος

Σκηνοθεσία: Α. Γεωργιάδης Σενάριο: Α. Γεωργιάδης Φωτογραφία: Τ. Βενετσανάκος Ηθοποιοί: Α. Αλεξανδράκης , Π. Ποράβου , Ν. Κεδράκας , Φ. Κοκκόλα , Π. Χριστοφορίδης , Γ. Βρασιβανόπουλος , Χ. Ζήκας , Ν. Δουλγεράκης , Ε. Οικονόμου , Α. Προύσαλης Παραγωγή: Νίκμα Φιλμς

Ο Ντίνος, μοναδικός επιζών μιας ομάδας σαμποτέρ, που εξοντώθηκε από τους Γερμανούς με προδοσία, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι μιας ανάπηρης κοπέλας (Πέρυ Ποράβου). Εκείνη τον κρύβει στο υπόγειο και ερωτευμένη μαζί του, τον κρατά φυλακισμένο χωρίς να του ανακοινώσει ότι ο πόλεμος τελείωσε, μη θέλοντας να τον χάσει. Όταν ο Ντίνος καταφέρνει να δραπετεύσει από το υπόγειο, αντιμετωπίζει την πικρή πραγματικότητα. Η κοπέλα του (Έφη Οικονόμου) δεν ενδιαφέρεται γι' αυτόν, οι φίλοι του πέθαναν στην Κατοχή, και αυτός που πρόδωσε την ομάδα ήταν ένας συμπολεμιστής του (Χριστόφορος Ζήκας). Αποφασίζει να επιστρέψει στο υπόγειο και στην κοπέλα, που τον αγάπησε πραγματικά.

Που και πότε? Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στις 20.00 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Προλογίζει ο κριτικός, ιστορικός κινημ/φου Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης).

Το χρονικό της αντίστασης
Το χρονικό της αντίστασης

Σκηνοθεσία: Α. Βογιάζος, Σ. Αναστασιάδης Σενάριο: Π. Ανταίος, Α. Βογιάζος Φωτογραφία: Λάκης Καλύβας Παραγωγή: ΕΤ1 – Τμήμα Επιμορφωτικών Εκπομπών

Η λήξη της γερμανικής κατοχής είναι το θέμα του 18ου και τελευταίου επεισοδίου της σειράς Χρονικό της εθνικής αντίστασης. Μνημονεύονται τα συνοδευτικά της γερμανικής αποχώρησης από την ελληνική επικράτεια σφυροκοπήματα των ανταρτών, κατά το δεύτερο μισό του 1944. Αναφέρονται διαδοχικά οι απελευθερώσεις των περιοχών από τις αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ-μεταξύ άλλων, της Ανατολικής Μακεδονίας, της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλίας, της Πελοποννήσου, της Ηπείρου, των νησιών-πλην της Κρήτης, που θα απελευθερωθεί τελευταία, τον Μάιο του 1945 με την συνθηκολόγηση της Γερμανίας, παρά την τριήμερη μάχη της Παναγιάς Χανίων. Για άλλη μια φορά το πλούσιο κινηματογραφικό, φωτογραφικό και έντυπο υλικό και οι καταθέσεις των μαρτυριών, θα φωτίσουν το εξαιρετικής εθνικής σημασίας θέμα της ελληνικής Αντίστασης.

Που και πότε? Τρίτη 25 Οκτωβρίου στις 18.00 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Εικόνες από την απελευθέρωση της Αθήνας
Εικόνες από την απελευθέρωση της Αθήνας (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ Μνήμες)

Σκηνοθεσία: Ν. Καβουκίδης Μοντάζ: Γ. Τσιωλάκης Αφηγητές: Γ. Μιχαλακόπουλος, Σ. Ρούμπου, Μ. Καβουκίδη Παραγωγή: telefilm

Σπάνιο υλικό από την απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβριο 1944, που συμπεριλαμβάνεται στη νέα του ταινία Μνήμες, που αφηγείται την ελληνική ιστορία από τη δικτατορία Μεταξά μέχρι τη δικτατορία Παπαδόπουλου. Εικόνες της ελληνικής πρωτεύουσας τη στιγμή της απελευθέρωσής της που ήταν μέχρι τώρα άγνωστες, μας αποκαλύπτονται όπως τραβήχτηκαν με το φακό του συνεργείου του Φίνου. Εκτός των άλλων περιλαμβάνει σκηνές από τον εορτασμό σε εργοστάσια όπως του Φιξ και το Καπνεργοστάσιο και στη συνοικία της Καισαριανής.

Που και πότε? Τρίτη 25 Οκτωβρίου στις 19.10 στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Παρουσία σκηνοθέτη).

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ κι αν μιλάμε για την αποθέωση του επιτυχημένου μάρκετινγκ αφού με ένα σμπάρο επιτυγχάνονται όχι και λίγα τρυγόνια. Αρχικά με την εκτόξευση των πωλήσεων της ολοκαίνουργης βερσιόν του συγκεκριμένου επιτραπέζιου παιχνιδιού, που η έχουσα το γενικό πρόσταγμα ολόκληρου του προμόσιον, Hasbro, έριξε και πάλι στην κυκλοφορία κάνοντας χρυσές δουλειές. Και ακολούθως με το (σχετικά) ανέλπιστο τζακ ποτ που κατάφερε η πρωτότυπη ταινία Ouija, κοστίζοντας μόλις μια χούφτα εκατομμύρια δολάρια, που στο παγκόσμιο box office κατάφερε να τα εικοσαπλασιάσει. Λογικό κι επόμενο, μολονότι το ορίτζιναλ είχε καταρρακωθεί και από την επαγγελματική κριτική, αλλά και από την γενικότερη εκτίμηση του κοινού, η παραγωγή να επιστρέψει με ένα δεύτερο τρομακτικό φιλμάκι βασισμένο πάνω στον θρύλο του board game, καταφέρνοντας να προσφέρει ένα αν μη τι άλλο αξιοπρεπές horror, όχι τίποτα το ξεχωριστό και αξιομνημόνευτο, αλλά σίγουρα πολύ ποιοτικότερο του ρηχότατου και κενού πρώτου.

Έχοντας χάσει εδώ και ελάχιστο χρονικό διάστημα, εντελώς αναπάντεχα, τον αγαπημένο της σύζυγο, η όμορφη Άλις Ζάντερ, προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην και να συντηρήσει τις δύο ανήλικες θυγατέρες της, υποδυόμενη το μέντιουμ, στήνοντας παραμυθένιες πνευματικές συνεδρίες για τους ανυποψίαστους κακομοίρηδες που πιστεύουν πως μπορούν να επικοινωνήσουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα στον άλλο κόσμο. Παραστάσεις πιστευτές και εντυπωσιακά σχεδιασμένες που πείθουν για την αληθινότητα τους ακόμη και τον πλέον δύσπιστο πελάτη, που όχι μόνον βλέπει τον δείκτη του πίνακα Ουίτζα να κινείται προς κάθε κατεύθυνση, κατά πως ορίζει το στοιχειό, αλλά αντιλαμβάνεται και τα μεταφυσικά αποτελέσματα της επίσκεψης του στον χώρο, αγνοώντας πως τα πάντα τα προκαλούν τα δυο μικρά κορίτσια της Άλις, η έφηβη Πολίνα και η πολύ νεαρότερη της Ντορις.

Κι ενώ οι παγαπόντικα σκηνοθετημένες συνδιαλέξεις με τους νεκρούς κρατούν ζωντανή την ύπαρξη της τριμελούς φαμίλιας, η εννιάχρονη μικρούλα θα σπάσει, τον ένα μετά τον άλλο, τους τρεις βασικούς κανόνες χρήσης του Ουίτζα, ερχόμενη σε επαφή με κάποιο απροσδιόριστο πνεύμα. Εκτιμώντας πως εκείνο είναι του λατρεμένου της πατέρα θα επιχειρήσει να το συναντήσει μέσω της ξύλινης πλατφόρμας ξανά, πέφτοντας έτσι στην παγίδα του, αφού η σατανική δύναμη θα κυριεύσει την αθώα της ψυχή και δεν θα δείξει διατεθειμένη να την εγκαταλείψει, αν δεν επιτύχει τον μοιραίο σκοπό της.

Σύμφωνα λοιπόν με το βιβλίο των κανονισμών του μυστηριώδους και σκοτεινού παιχνιδιού, που λειτουργεί σαν γεφύρι επικοινωνίας του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών, τρία πράγματα πρέπει να αποφύγει - οπωσδήποτε - ο παίκτης, για να μην ξυπνήσει την μήνη των πνευμάτων. Ποτέ να μην χρησιμοποιήσει το Ουίτζα μόνος, ποτέ να μην το θέσει σε λειτουργία σιμά σε τόπο ταφής πεθαμένων, ποτέ να μην λησμονήσει να αποχαιρετήσει στο τέλος, λέγοντας αντίο. Και το άμαθο πιτσιρικάκι, που δεν γνωρίζει από κανόνες, στην απόπειρα του να συνομιλήσει με τον αγαπημένο του μπαμπά, όπως πιστεύει, θα υποπέσει σε μη αναστρέψιμα λάθη, που θα ανατρέψουν την ήρεμη, μέχρι πρότινος, ζωή της φαμίλιας της.

Τοποθετημένο χρονικά στα τέλη της δεκαετίας του 60', το Origin Of Evil, όπως διαλαλεί άλλωστε και η μαρκίζα του, αποτελεί πρίκουελ της ταινίας του 2014, έχοντας μάλιστα στο δυναμικό του έναν από τους πλέον δοκιμασμένους στο είδος δημιουργούς, όπως τον Mike Flanagan, που έχει δώσει διαπιστευτήρια σε αναλόγου θεματικής, ανατριχιαστικές ιστορίες σαν τα Oculus και Before I Wake. Το αξιοπρεπώς δομημένο και ρεαλιστικά πιστευτό σενάριο που συνυπογράφει με τον στενό του συνεργάτη Jeff Howard, μελετά σωστά τους βασικούς χαρακτήρες της υπόθεσης, την μητέρα και τα δύο ορφανά, δίνοντας σημαντικό χώρο για να στηθούν φοβιστικές παγίδες στην εξέλιξη, ώστε να πέσει μέσα το ανυποψίαστο κοινό.

Η συλλογιστική του να συνδυαστούν στην πλοκή στοιχεία από τις πιο πασίγνωστες στιγμές του genre όπως The Exorcist και The Omen, μαζί με ψήγματα από αντίστοιχες γιαπωνέζικες παραγωγές, αλλά και τις πιο πρόσφατες επιτυχίες του Μίδα Wan, όμως, δεν στέφεται από απόλυτη επιτυχία, στοχεύοντας στο πρόσκαιρο και στιγμιαίο τίναγμα από την καρέκλα κι όχι στην δημιουργία ευρύτερης διάρκειας φόβου που θα διατηρηθεί ίσαμε το τέλος. Εκεί που λαμβάνουν χώρα και οι συνδεσμολογίες με το μεταγενέστερο πρώτο τεύχος και πιθανόν τις συνέχειες που ενδεχόμενα θα έχει ο τίτλος. Χάνοντας έτσι μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία εκμετάλλευσης της creepy φόρμας που προσφέρει απλόχερα η γαλανομάτα πιτσιρίκα Lulu Wilson, η αποκάλυψη του έργου που σίγουρα θα πετύχουμε στο μέλλον και σε άλλες (πιθανότατα του ίδιου στυλ) ταινίες και που ως θηλυκός Ντάμιεν ορίζει ότι πιο αξιομνημόνευτο προσφέρει το δεύτερο Ouija!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο θάνατός σου η ζωή μου – η ποια;

Αυτή είναι η 16η μεγάλου μήκους ταινία ενός από τους πιο άνισους μα ενδιαφέροντες δημιουργούς του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου. Όλες οι ταινίες του François Ozon, από το 1998 που σκηνοθέτησε την πρώτη του, το περίφημο και ιδιόρρυθμο «Sitcom», έχουν πάρει διανομή στη χώρα μας! Το «Frantz» είναι η πρώτη του ταινία που είναι γυρισμένη σε ασπρόμαυρο (στο 90% της), η πρώτη στην οποία έχει διαλόγους στα γαλλικά αλλά κυρίως στα γερμανικά και η δεύτερη με πηγή έμπνευσης κάτι το γερμανικό, μετά το «Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες» (Gouttes d'eau sur pierres brûlantes, 2000) βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Rainer Werner Fassbinder. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι, εκείνη πρέπει να είναι η μόνη του ταινία που δεν είδαμε εμπορικά στη χώρα μας. Ας είναι.

Το «Frantz» συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου φεστιβάλ Βενετίας, όπου τιμήθηκε με το βραβείο «Marcello Mastroianni» για την ερμηνεία της Paula Beer, ως καλύτερης νέας ηθοποιού. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Ernst Lubitsch, το «Broken Lullaby» (1932), που με τη σειρά του βασιζόταν στο θεατρικό του Maurice Rostand «L'homme que j'ai tué». Ο Ozon δεν έκανε ακριβές ριμέικ: διαφοροποίησε το φινάλε και έφτιαξε ένα καινούργιο δεύτερο μέρος το οποίο λαμβάνει χώρα εξολοκλήρου στη Γαλλία. Ήτοι, η μισή του ταινία βασίστηκε στην ταινία του Lubitsch και η υπόλοιπη μισή είναι καθαρά δική του επινόηση.

Η υπόθεση: 1919. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και η Γερμανία έχει συνθηκολογήσει με πολύ απεχθείς και ταπεινωτικούς όρους, μιας και βρίσκεται στους ηττημένους του πολέμου. Στη μικρή πόλη Κβέντλινγκμπουργκ η νεαρή Άννα θρηνεί το θάνατο του αρραβωνιαστικού της, του Φραντζ, στο μέτωπο, κάπου στη Γαλλία, αφήνοντας κάθε μέρα λουλούδια στον τάφο του. Μια μέρα θα δει κάποιον ξένο να αφήνει επίσης λουλούδια στον ίδιο τάφο. Είναι ο Αντριέν, Γάλλος υπήκοος, πρώην στρατιώτης και φίλος του Φραντζ, όπως διατείνεται. Η Άννα θα του μιλήσει και θα τον προσκαλέσει στο σπίτι των παρ' ολίγον πεθερικών της, μαζί με τους οποίους ζει έτσι κι αλλιώς. Ο Αντριέν θα δεχτεί. Ο πατέρας του Φραντζ αρχικά θα είναι εντελώς αρνητικός απέναντι στον Αντριέν. Εντέλει, όμως, θα μαλακώσει, καθώς θα ακούσει διάφορες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον γιο του. Όλα δείχνουν να βαίνουν καλώς. Μήπως όμως ο Φραντζ κρύβει κάποιο μυστικό; Γιατί φεύγει σαν κυνηγημένος πίσω στη Γαλλία; Και η Άννα πως θα διαχειριστεί όλα όσα μαθαίνει;

Η άποψή μας: Το ότι ο François Ozon θα γύριζε μια... κανονική ταινία, που όχι μόνο βλέπεται αλλά έχει και πολλαπλό ενδιαφέρον, αποτελεί για τον γράφοντα μία από τις μεγαλύτερες θετικές εκπλήξεις της σεζόν. Ο άνθρωπος ουσιαστικά μόνο μία πολύ σπουδαία ταινία έχει γυρίσει, το «5 φορές το 2» (5x2, 2004) – κι όσοι δεν την έχετε δει, σπεύστε, καθώς πολύ εύστοχα παρουσιάζει τη φενάκη που είναι ο γάμος και κατ' επέκταση ο έρωτας (ή το αντίστροφο;), με πορεία αλά... «Memento»! Με το «Frantz» πετυχαίνει τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στη φιλμογραφία του. Είναι προσηλωμένος στο έργο του, δεν ξεφεύγει σε υπερβολές και επί τούτου προκλήσεις και δημιουργεί μια ταινία που θαρρείς και ξεπήδησε από το παλιό, καλό Χόλιγουντ!

Η ίντριγκά του είναι πολυεπίπεδη και πολυμέτωπη. Και στηρίζεται στο... ψέμα! Στο ψέμα ως ηθική επιλογή όμως, έτσι; Το ψέμα που παίρνει άφεση αμαρτιών ακόμα και από τη συντηρητική εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Ο Αντριέν λέει ψέματα στους γονείς του Φραντζ και στην αρραβωνιαστικιά του σκοτωμένου, την Άννα. Νιώθει τύψεις, είναι ένας διαλυμένος άνθρωπος, αλλά όταν πιάνει στα χέρια του το βιολί του νεκρού, όντας μουσικός και ο ίδιος, συνεχίζει το ψέμα του, γιατί ξέρει πως αυτό μόνο καλό μπορεί να προσφέρει. Όταν αποκαλύπτει την αλήθεια στην Άννα, εκείνη – λογική αντίδραση – πληγώνεται. Έχει όμως την ωριμότητα να πει... ψέματα στους γονείς του αγαπημένου της, προκειμένου να μην ξύσει πληγές. Προκειμένου να μην νιώσουν την απώλεια για δεύτερη φορά. Όταν η Άννα καταπολεμά τη δική της κατάθλιψη μετά την αποκάλυψη του Αντριέν, φεύγει για τη Γαλλία για να τον δει και να τον συγχωρήσει. Κι άλλο ψέμα! Δεν πάει γι' αυτό. Πηγαίνει με την ελπίδα να ενωθεί ρομαντικά μαζί του. Είναι ένα ψέμα που λέει στον εαυτό της. Όταν όμως και αυτό σμπαραλιάζεται, είναι πλέον τόσο δυνατή ώστε μπορεί να σταθεί στα δυο της πόδια με ευκολία. Η εύθραυστη νεαρή διένυσε μεγάλη απόσταση και πλέον είναι μια ώριμη γυναίκα, με πάθος για ζωή – ακόμα κι όταν μπροστά της έχει έναν υπέροχο πίνακα του Μανέ που τιτλοφορείται «Η αυτοκτονία».

Ο Ozon χτίζει μια υπέροχη ατμόσφαιρα και διαθέτει και μπόλικο σασπένς η ταινία του. Για πολύ ώρα αναρωτιόμαστε για το ποιόν της σχέσης του Αντριέν με τον Φραντζ: μήπως ήταν εραστές τελικά; Στα πολιτικά του μηνύματα δεν τα πάει και πολύ καλά, καθώς μοιάζουν λίγο αφελή τα περί πασιφισμού: οι ηττημένοι Γερμανοί τραγουδούν τα δικά τους «ηρωικά» τραγούδια, οι νικητές Γάλλοι τα δικά του που μιλούν για αίματα και σφαγές, μια διαρκής διελκυστίνδα χωρίς ουσιαστικούς νικητές και με τελικό αποτέλεσμα νεκρούς, νέους ανθρώπους στα πεδία των μαχών. Αλλά ο λόγος του γιατρού πατέρα του Φραντζ στους συντοπίτες του, που μοιάζουν έτοιμοι από καιρό να ενστερνιστούν τον επερχόμενο ναζισμό (να και το flipside της «Λευκής κορδέλας» λοιπόν!), δεν συγκλονίζει, όπως θα όφειλε. Ο Ozon μεταφέρει το κέντρο βάρους από μια ιστορία τύψεων που είναι καθαρά αντιπολεμική όταν διευρύνουμε την εικόνα (έτσι τη γύρισε ο Lubitsch) σε ένα δράμα χαρακτήρων και γυναικείας ενδυνάμωσης με λίγο αντιπολεμική ρητορική – που δεν του βγαίνει όσο θα ήθελε. Ας είναι. Ο τρόπος που δείχνει την ωρίμανση της Άννας είναι εξαιρετικός! Την οποία Άννα την υποδύεται υποδειγματικά η μόλις 21 ετών Γερμανίδα Paula Beer!

Ναι, μπορεί ο Pierre Niney να είναι ο σταρ της ταινίας και αυτός από τον οποίο περιμένουμε σπουδαία πράγματα προσεχώς (τον απολαύσαμε πρόσφατα και στον «Συγγραφέα») αλλά η Paula Beer σε κάνει να έχεις το βλέμμα σου γαντζωμένο επάνω της. Τι ερμηνεία! Και τι ομορφιά! Που μεγεθύνεται θαρρείς στις ασπρόμαυρες σκηνές – απορώ γιατί ο Ozon καταφεύγει στο έγχρωμο από καιρό εις καιρόν μέσα στην ταινία! Εξαιρετική ταινία με τη σφραγίδα του κλασικού. Να πω την αμαρτία μου, δεν του το 'χα!