Movies Ltd

Μ' ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι...

του zerVo (@moviesltd)

Και να που έφτασε ξανά εκείνη η στιγμή του χρόνου που όλα τα ώριμα σινεφίλ κοριτσάκια θα προσέλθουν στις κινηματογραφικές αίθουσες της αρεσκείας τους, για να παρακολουθήσουν την κατά τεκμήριο ονόματος συγγραφέα, το κορυφαίο δακρύβρεχτο και μελοδραματικό ρομάντζο της σεζόν. Χαρακτηριστικό που ανήκει στον αναγνωρισμένο παγκοσμίως, άλλωστε, εμπνευστή του, Nicholas Sparks, που από την εποχή του Message In A Bottle, έχει τροφοδοτήσει την οθόνη με μια σειρά οπτικοποιημένων Άρλεκιν, όπως τα AWalk To Remember, The Notebook, Nights In Rodanthe, Dear John, The Last Song, The Lucky One, Safe Haven. Το The Best Of Me είναι η ένατη διασκευή βιβλίου του και ίσως μια από τις πιο αδύναμες συνολικά.

Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από την στιγμή που χώρισαν, βιαίως, για πάντα. Ο θάνατος του γερο-Τακ που τους είχε σαν παιδιά του και η τελευταία επιθυμία του να σκορπίσουν μαζί την στάχτη του, στο αγαπημένο του αγρόκτημα στην Λουιζιάνα, θα φέρει και πάλι κοντά τον γοητευτικό, εργένη ακόμη, εργοδηγό σε θαλάσσια πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Ντόσον και την όμορφη Αμάντα, σύζυγο εύπορου επιχειρηματία,  και μητέρα ενός έφηβου φοιτητή. Από τις πρώτες στιγμές που θα βρεθούν παρέα κάτω από τον υγρό και καυτό ήλιο του Νότου, οι δυο τους θα φέρουν στον νου, όλες εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές που ως νέοι πέρασαν μαζί, αλλά και τα τραγικά περιστατικά που οδήγησαν στον άδοξο χωρισμό τους.

Θύμησες που παίρνουν κινηματογραφική σάρκα και οστά, ταξιδεύοντας την εικόνα πίσω στις αρχές των 90s, όταν ο ζορισμένος σαν 17άρης από την κακή συμπεριφορά της φαμίλιας του προς το πρόσωπο του, κόρταρε την αεράτη, πεταχτούλα και καλοαναθρεμμένη συνομήλικη του, θέτοντας τις βάσεις για να στηθεί η greatest love of all! Και πραγματικά το κινούμενο σε δύο χρονικές τροχιές σενάριο, μια στο τότε, εκεί που μέχρι την ανατροπή του φινάλε παίρνει και το μεγαλύτερο κομμάτι της αφήγησης, μια στο τώρα, που ουσιαστικά ο θεατής περιμένει απλά και μόνο την στιγμή που θα αντικρίσει τους δύο ερωτευμένους μεσήλικες πια, να μονοιάζουν και πάλι, κόντρα στις αντιξοότητες που έσπειρε δίπλα τους η μοίρα.

Με την οποία όμως θα τα βάλουν και θα χάσουν για δεύτερη φορά, καθώς θα λάβει χώρα ο καταστροφικός επίλογος, όχι τόσο για το αγαπημένο ντουετάκι, όσο για το βιπεράκι, που πέφτοντας σε τέτοιες περιπετειώδεις ιντριγκαδόρικες ακρότητες, χάνει το όποιο φίλινγκ είχε κτίσει μέχρι εκείνη την ώρα, με τα κάπως ελκυστικά στο μάτι χαιδολογήματα των ηρώων του. Είτε νιων, με την μορφή του σωματαρά που δεν χάνει ευκαιρία να πετάξει φανελάκι Luke Bracey και της άχρωμης Liana Liberato, είτε σαραντάρηδων, στην φόρμα του Σάικλοπς James Marsden και της πραγματικά όμορφης μα ελάχιστα ταλαντούχας Michelle Monaghan.

Για πες: Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλο μας, όπως για 120 περίπου λεπτά παλεύουν οι ήρωες του λοβ στόρυ The Best Of Me, να πείσουν πως δεν υπάρχει η παραμικρή έλξη μεταξύ τους και όλα έχουν θαφτεί στο παρελθόν. Δεν υπάρχει ούτε ένας θεατής που να μην ξέρει τι να περιμένει από το γεμάτο κλισέ πόνημα του αξιόλογου Michael Hoffman (Gambit, The Last Station) που δεν αφήνει στην άκρη μηδένα από τα κοινά γνωρίσματα των έργων του Sparks (Νότος, υγρασία, πονεμένη αγάπη, θάνατος) χωρίς ποτέ του να φτάνει κιόλας στην συναισθηματική κορύφωση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Feelgood

Στην ευχή του Θεού!

του zerVo (@moviesltd)

Σόρι αλλά συναισθηματικά χάνομαι από την ταινία την ώρα της άφιξης του καταδικαστικού μέιλ στο καντράν του υπολογιστή. Αγαπάς Κυρία μου? Το διαγράφεις στέλνοντας το στο recycle bin και το λησμονείς. Εγώ έτσι την αντιλαμβάνομαι την αγάπη, την λατρεία, την συμβίωση, την αλληλεγγύη. Τι καριέρες, ευκαιρίες και σαχλαμάρες, όταν δίπλα σου νιώθεις πως έχεις τον άνθρωπο που θα σε συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής σου? Εκτός και δεν το πιστεύεις όποτε ετοιμάζεις μια βαλίτσα πράγματα, τον χαιρετάς, τραβάς τον δρόμο σου και αφήνεις να εξελιχθεί το φιλμικό δράμα, που για μένα προσωπικά έχει μονομερές σε ότι αφορά στους χαρακτήρες, ενδιαφέρον πλέον.

Ένα ακόμη ξημέρωμα θα βρει αγκαλιασμένους στο κρεβάτι του πάθους, την όμορφη Άλεξ και τον γοητευτικό Σέρχι, δυο τριαντάρηδες Βαρκελονέζους που μετά τους όρκους αιώνιας αγάπης που έχουν ανταλλάξει, οραματίζονται πια την στιγμή που ανάμεσα τους θα υπάρχει ο καρπός της αγάπης τους. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις στο PC της φιλόδοξης φωτογράφου θα αφιχθεί ηλεκτρονικό μήνυμα προερχόμενο από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, που της προσφέρει μια ιδιαίτερα κερδοφόρα εργασία, αρκεί να μετακομίσει στην ξεμυαλίστρα Καλιφόρνια για διάστημα τουλάχιστον ενός χρόνου.

Παγωμάρα! Η αποκάλυψη της ελκυστικότατης πρότασης στο έτερον ήμισυ θα συνοδευτεί και από μια αρχική άρνηση από την ενδιαφερόμενη για το πόστο, η στάση του σώματος της και το βλέμμα της όμως γρήγορα θα προδώσουν την θέληση της για το ταξίδι, που εντέλει θα επικρατήσει της ζεστής συντροφικής αγκαλιάς. Με κάθε κάθε τρόπο οι δύο ερωτευμένοι, θα επιχειρήσουν πλέον να καλύψουν την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει, skype, βιντεάκια, φωτογραφίες, messenger, καθώς όμως ο χρόνος θα κυλά, τα μάτια που θα ιδωθούν, σύντομα θα ξεχαστούν. Η επικοινωνία από ολοήμερη θα αραιώσει σε ολιγόλεπτη, κατοπινά θα φτάσει στο μέρα παρά μέρα, μέχρι που το διάστημα της μη επαφής θα αγγίξει τα επίπεδα του χωρισμού.

Και σιγά που ένοιαζε αυτό την μορφονιά, που στα πέριξ του Λος Άντζελες έχει βρει τον φωτογραφικό παράδεισο της, την στιγμή που πίσω στην Καταλονία, ο ευαίσθητος ανήρ γκρεμίζει σπίτια, ζορισμένος από την απώλεια. Είναι το σημείο που το δραματικό στοιχείο της αξιόλογους θεματικού σπινθήρα, όχι όμως και ζωηρής έμπνευσης στην συνέχεια για την διατήρηση του ενδιαφέροντος ζωντανού, εκ του μακρόθεν ερωτικής δημιουργίας του Σπανιόλου Carlos Marques Marcet κτυπάει κόκκινο, όπως πάντα μονόδρομα, αφού ποτέ δεν κατάφερε να πείσει κανέναν, πως το Gone Girl, τράβηξε το παραμικρό ζόρι από τον χωρισμό. Αν κάπου θα μπορούσα να συμβαδίσω με τον Ισπανό, είναι στην προσπάθεια του να αντιπαραβάλλει τα 10.000 Χιλιόμετρα της διαφοράς, με τους δέκα ενδεχόμενους πόντους της κοινής συμβίωσης, εκεί που παλεύει να πείσει το κοινό του, πως είτε σιμά, είτε στην άλλη άκρη της γης, αν στην σχέση εισέλθει η ανία και η κούραση, το δέσιμο δεν έχει μέλλον. Και πάλι όμως τα μεγέθη είναι άνισα και πολύ δυσκόλως συγκρίσιμα.

Για πες: Αξιοπρεπείς οι ερμηνείες του ντουέτου που ορίζουν η πεταχτούλα με τα όμορφα ματάκια Natalia Tena και ο μελαγχολικός David Verdaguer, σε ρόλους όχι και τόσο απαιτητικούς πάντως, μάλλον επαναλαμβανόμενων μορφασμών με τάσεις προς την χειροτέρευση όσο ο χρόνος περνά και λίγο πολύ προβλέπουμε την εξέλιξη. Αντιθέτως ένα ρούμπο περισσότερο δικαιούται η σκηνοθεσία του Marcet, που προσεγγίζει το πιθανότατο να προκύψει ζήτημα (όπως προείπα αν ο έρωτας έχει λαβώσει σοβαρά μόνο τον ένα) με σεβασμό στις προσωπικότητες και τα θέλω του ζεύγους. Φυσικά μόνον εκείνος που αγαπά στ' αλήθεια τα μειώνει, έως τα εκμηδενίζει, αλλά έτσι κι αλλιώς μέχρι τέλους έχουμε κάνει ήδη τον συμβιβασμό με την μυθοπλασία, οπότε δεν χρειάζεται να γκρινιάξουμε παραπάνω για τις ανισότητες του σεναρίου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Mikrokosmos

Τελικός προορισμός: Γη της Επαγγελίας

του zerVo (@moviesltd)

Χωρίς ακόμη να έχουν σβήσει από πάνω της τα σημάδια που άφησε ο 35ετής (!) εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος κόστισε την ζωή περισσότερων από 200 χιλιάδων κατοίκων της, η Γουατεμάλα θεωρείται - και είναι - η φτωχότερη από τις χώρες που συνθέτουν την ζώνη της κεντρικής Αμερικής. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η μηδενική προοπτική ανάπτυξης, σε συνδυασμό με το υπαρκτό μεξικάνικο γεφύρι που δύναται να συνδέσει τον καταρρακωμένο λαό του τόπου, με τον παράδεισο των ΗΠΑ, έχει οδηγήσει αμέτρητους απελπισμένους πρόσφυγες, να αναζητήσουν την τύχη τους στην Γη της Επαγγελίας. Αυτή είναι η ιστορία τεσσάρων, ίσως και των νεαρότερων, εξ αυτών.

Μεγαλωμένα σε βρωμερές παραγκουπόλεις, δίπλα στην δυσωδία των σκουπιδότοπων, τρεις δεκαεξάχρονοι, ο Χουάν, ο Σάμουελ και η μασκαρεμένη σε αγόρι Σάρα, με λιγοστά δολάρια κρυμμένα στην φόδρα του παντελονιού, θα κινήσουν το μακρύ ταξίδι στο άγνωστο, από την πρωτεύουσα της Γουατεμάλας προς το Λος Άντζελες, ελπίζοντας πως εκεί θα βρουν τον παράδεισο που τους περιμένει. Κρεμασμένοι κυριολεκτικά από τις ράχες ενός βαγονιού μιας πανάρχαιας αμαξοστοιχίας, τα φοβισμένα, αλλά και πανέτοιμα να αντιμετωπίσουν ακόμη και την πιο σκληρή πρόκληση παιδιά, παρέα με τον προσκολλημένο πάνω τους, άγνωστο Ινδιάνο συνομήλικο τους Τσάουκ, θα μετρήσουν ένα προς ένα τα μίλια της αβεβαιότητας.

Σαν σε σίκουελ του αναλόγου θεματικής, μα και σπαρακτικής διάθεσης Sin Nombre, ξετυλίγει τις γεμάτες πόνο, τρόμο και αγωνία εικόνες του, το road movie που ολοκληρωτικά σχεδόν εκτυλίσσεται πάνω στο τρένο της μεγάλης φυγής, που διασχίζει την Μεξικάνικη επικράτεια καβαλημένο από εκατοντάδες λάθρους μετανάστες, με τελικό προορισμό τα σύνορα. Εκεί που θα λάβει χώρα το πιο ριψοκίνδυνο και πιθανώς αιματηρό κομμάτι του εγχειρήματος. Μέχρι την ώρα εκείνη όμως, η Οδύσσεια για τα εφηβάκια του κατώτερου Θεού, περιλαμβάνει ραψωδίες τραγικές στην εξέλιξη τους, καθώς θα πέσουν στο στόχαστρο διεφθαρμένων αστυνόμων, στυγερών σωματεμπόρων και βάναυσων κακοποιών, που θα μειώσουν με σταθερούς ρυθμούς τον αριθμό τους προς τον τελικό στόχο.

Λιγότερου οπτικοποιημένου σασπένς από το προαναφερόμενο εξαιρετικό φιλμ του Fukunaga, αλλά πιότερο καρφωμένου στην συνείδηση αόρατου βασάνου που θα υποστούν στα χέρια των απάνθρωπων οι μικροί ταξιδιώτες, το πόνημα του Λατινοαμερικάνου Diego Quenada Diez, στο δημιουργικό του ντεμπούτο, σοκάρει με τον ρεαλισμό που προσεγγίζει το δεδομένο, αληθινό  και διόλου μυθοπλαστικό δράμα. Τραβώντας στο σενάριο του μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις που συμβαίνουν καθημερινά στις παρυφές της Υπερδύναμης, ο Μεξικάνος με πικραμένη ματιά, συγκινεί τον ανήμπορο να αντιδράσει στην ακρότητα που βιώνει Δυτικό σινεφίλ, που με ανατριχίλα χαμηλώνει το βλέμμα σε όλα όσα ανείπωτα διαβάζει στην μεγάλη οθόνη. Υπάρχει κι αυτός ο κόσμος, ο σκιώδης, ο ανίερος, ο ποταπός, εκεί που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μικρότερη της μηδενικής.

Για πες: Βουβά πλάνα απελπισίας, συνδυασμένα με το παιδιάστικο συναίσθημα του όλα πάνε καλά, μέσα από τις εκφράσεις των ερασιτεχνών ηθοποιών που ερμηνεύουν τους ρόλους, πολύ σοβαρότερα και ώριμα από τι θα το έπρατταν οι επαγγελματίες, ορίζουν τον καμβά που ζωγραφίζεται σε αυτή την σπαραξικάρδια τιμημένη με αμέτρητες δάφνες στα πορεία της στα απανταχού φεστιβάλς, ταινία, που ελάχιστους θα αφήσει απροβλημάτιστους, μπροστά στην γενοκτονίκη ρουτίνα που αφηγείται.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Strada Films

"... έλα εδώ στη μαγική αυλή να ονειρευτείς"

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κινηματογραφική μαγεία made in Spain

Σκηνή έναρξης με ένα μαγικό κόλπο, μέσα στην τάξη ενός σχολείου. Σκηνή λήξης με ένα μαγικό κόλπο, μέσα στην αίθουσα ενός νοσοκομείου. Χαρακτηριστικές σκηνές: βιβλία πουλιούνται με το κιλό. Χρήματα εκβιασμού μεταφέρονται μέσω του βιβλίου «Το Ισπανικό Σύνταγμα» σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, καθώς κανένας δεν δανείζεται το συγκεκριμένο βιβλίο. Μία ληστεία σταματάει εξαιτίας εμέτου. Ένα κορίτσι πίνει τσιγάρο και ποτό με την άδεια του πατέρα της. Ένα ολόκληρο, τεράστιο παζλ δεν ολοκληρώνεται για ένα και μοναδικό κομμάτι. Ένας τύπος δεν θέλει να βγει από τη φυλακή γιατί έξω τα πράγματα είναι χειρότερα. Και μια μαζοχίστρια βγάζει λεφτά σε περίεργα δωμάτια...

Τούτη η ταινία μας ήρθε από το Σαν Σεμπαστιάν με τα δύο μεγαλύτερα βραβεία του συγκεκριμένου φεστιβάλ: καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Πήρε μέρος στο Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου αγνοήθηκε (αδίκως, αλλά η αλήθεια είναι πως είδαμε πολλές καλές ταινίες εκεί φέτος). Βγαίνει από σήμερα Πέμπτη στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας. Και το ότι ο σκηνοθέτης της υμνείται από τον Pedro Almodóvar είναι κάτι αν μη τι άλλο καθόλου αμελητέο.

Η υπόθεση: Η Αλίσια είναι ένα 12χρονο κορίτσι που της αρέσουν τα γιαπωνέζικα τραγούδια και τα άνιμε. Πάσχει από λευχαιμία και δεν ξέρει αν θα προλάβει να γίνει 13 ετών. Ο πατέρας της, ο Λουίς, που τη μεγαλώνει μόνος του, είναι ένας απολυμένος καθηγητής φιλολογίας, ο οποίος τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα οικονομικά. Όταν ανακαλύπτει διαβάζοντας το ημερολόγιο της μικρής ότι εκείνη θέλει όσο τίποτε άλλο το πανάκριβο φόρεμα της δημοφιλούς άνιμε ηρωίδας «Magical Girl», θα προσπαθήσει να βρει λεφτά με οποιονδήποτε τρόπο, προκειμένου να εκπληρώσει την τελευταία - καθώς φαίνεται - επιθυμία της κόρης του. Η πορεία του θα διασταυρωθεί με εκείνη της Μπάρμπαρα, μιας όμορφης αλλά διαταραγμένης γυναίκας και του Νταμιάν, ενός γηραιού καθηγητή μαθηματικών που κουβαλάει τη δική του κρυφή ατζέντα.

Η άποψή μας: Ναι, έχουμε δει πάμπολλες φορές τη φόρμουλα της σπονδυλωτής ταινίας, όπου διαφορετικές ιστορίες διαπλέκονται και συναντιούνται με απροσδόκητο ή... προσδόκητο (εντάξει, δεν υπάρχει η λέξη) τρόπο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου πραγματικά αιφνιδιάζει και κερδίζει τον θεατή όντας λειτουργική και τέτοια ώστε να μην αφήνει ούτε καν την υποψία ότι θα μπορούσε να γυριστεί αλλιώς. Τα τελευταία χρόνια όμως, η συγκεκριμένη φόρμα χρησιμοποιείται κατά κόρον, προκειμένου να κουκουλώσει τις αδυναμίες μιας ταινίας η οποία αν επέλεγε τη γραμμική αφήγηση δεν θα μπορούσε να κρύψει τη γύμνια της και την ασημαντότητά της. Ευτυχώς, η ταινία του Vermut (τι... μεθυστικό επίθετο!) ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Στήνεται ως παζλ (χε χε χε...) που χτίζεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Ναι, κάποια πράγματα δεν επεξηγούνται, ναι, κάποια πράγματα παραμένουν μυστήρια και αδιευκρίνιστα αλλά αυτές οι «ελλείψεις» αντί να μειώνουν τη δυναμική της ταινίας αυξάνουν γεωμετρικά τη γοητεία της.

Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος μας λέει ουσιαστικά η ταινία. Να κουβαλάς ελπίδες, απογοητεύσεις, ναρκισισμούς, να παλεύεις για το καλό και ηθικό, να υπερασπίζεσαι την προσωπική σου αλήθεια και τελικά, στην κάθε ερώτηση αντί για την απάντηση «άνθρωπος» να έρχεται η απάντηση «θάνατος». Μαγικό το κορίτσι, μαγική η ταινία. Μιλάμε όμως για μια μαγεία κατάμαυρη, για μια ταινία κατασκότεινη, που δεν αφήνει αυταπάτες, που δεν φτιασιδώνει τον μισανθρωπισμό της (κι ας είναι τόσο γήινος και ας είναι τόσο... ανθρώπινος), που λέει τα πράγματα ως έχουν. Η οικονομική κρίση έγινε κοινωνική κρίση, έγινε κρίση ηθικής. Και παρά το γέλιο που χαρίζει σποραδικά απλόχερα η ταινία (εννοείται ότι πρόκειται για κατάμαυρο χιούμορ) αυτό παγώνει στο τέλος στα χείλη του θεατή. Πάρα πολύ σπουδαία δουλειά, πάρα πολύ καλό σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Weird Wave

Γιατί να μπλέκουμε σε παλιοιστορίες?

του zerVo (@moviesltd)

Για να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο τον μουντό, τον σκοτεινό, τον υπόγειο, ένα πράγμα απαιτείται να μην διαθέτεις: Συναίσθημα. Να είσαι σκληρός, κυνικός, άφιλος, να μην νιώθεις τίποτα, το πετσί σου να είναι τόσο σκληρό που ακόμη και την ίδια την σφαίρα να την περνάς για χάδι, να μην σκιάζεσαι τι καπνό φουμάρει ο περίγυρος, παρά μόνον εκείνος που σε καλοπληρώνει, που φυσικά δεν τον κοιτάς στα μάτια, είσαι προσεχτικός μαζί του κι ούτε τον σχολιάζεις πισώπλατα. Κι όταν λάχει, αμά τη εμφανίσει νέου πιο στιβαρού και φιλόδοξου μπος, του ρίχνεις και μια μαύρη πέτρα για αντίο και τραβάς νέους δρόμους, χωρίς να σκιάζεσαι καν πως τον πρόδωσες, αφού το μηδενικό σου μέσα, δεν σου αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους μετανιώματα. Αν αντιθέτως ανήκεις στους άλλους, στους απέναντι, αυτούς που και καρδιά διαθέτουν και φρόνημα φιλίας, στους Αισθηματίες που λένε, μάλλον ο βούρκος δεν σου ταιριάζει, κατά τύχη βρέθηκες σιμά του και πολύ σύντομα το λάθος ψυχής που θα διαπράξεις θα είναι τόσο μοιραίο, που αναπάντεχα θα σε καταπιεί ολάκερο, θα σε πνίξει δίχως καν να το αντιληφθείς.

Πίσω από την κοσμοπολίτικη βιτρίνα της αρχοντικής του έπαυλης, διαπράττει μυστικά τα εγκλήματα του ο γνωστός σε όλα τα παράνομα στέκια Δάσκαλος με την μπον βιβέρ εμφάνιση και συμπεριφορά, ένας στυγνός τοκογλύφος, που δεν διστάζει να βάλει τέλος στην ζωή των φουκαράδων που έχει δανείσει, αν εκείνοι κάνουν το λάθος και δεν πληρώσουν την δόση την στιγμή που αυτός ζητήσει. Πιστά λυκόσκυλα, εκτελεστές των ανίερων προσταγών του, ο λιγομίλητος και εσωστρεφής Ερμής και ο πιο εκδηλωτικός και επιπόλαιος Γιάννης, που ολοκληρώνουν τις αιματηρές δουλειές του αφεντικού τους, με απόλυτο επαγγελματισμό, δίχως να αφήνουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος που θα μπορούσε να προδώσει το πραγματικό του ποιόν.

Μέχρις ότου αμφότεροι θα υποπέσουν σε σφάλμα αγάπης, φάουλ ερωτικό. Που για μεν τον έξω καρδιά, συνήθως σε κατάσταση μέθης και πολυλογά Βόρειο, ονομάζεται Μυρτώ και αφορά μια νεαρή πόρνη πολυτελείας, που απλά και μόνο στην σκέψη πως κάθε νύχτα αγκαλιάζει κι άλλον πελάτη τον ισοπεδώνει, για τον δε έτερο ευθυτενή και άνετο χίτμαν, το ολίσθημα θα είναι ακόμη βαρύτερο, καθώς το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του, η Αναστασία, είναι η κόρη - μπιμπελό, του Νονού που εδώ και χρόνια αφοσιωμένα υπηρετεί...

Το ακριβότερο δηλαδή κομμάτι της συλλογής του βαρόνου της αρχαιοκαπηλείας, την οποία διατηρεί, όπως εκείνος πιστεύει, σε ένα κλειστό, αποστειρωμένο περιβάλλον,. μακριά από εξωγενείς κινδύνους ως στοργικός μπαμπάς, αδιαφορώντας πλήρως για τις προσωπικές της επιθυμίες και ανάγκες, ούσα πια κοπέλα της παντρειάς. Με φόντο το πιο underground κομμάτι της πρωτεύουσας, εκεί που και στην πραγματικότητα δεν απαιτείται καμία ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς τα υποκοσμικά παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα, εφόσον το υπαρκτό και όχι απλά μυθοπλαστικό περιβάλλον βρωμάει σαπίλα από μακριά, ξετυλίγεται το ενδιαφέρουσας θεματικής βάσης νέο νουάρ.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι Αισθηματίες είναι μια σωστά μελετημένη και σχεδιασμένη ταινία, που δεν βαδίζει όπως άλλες στα κουτουρού - όπως, άντε βρήκαμε κάπου ένα αδειανό ξενοδοχείο, πάμε να φιλμάρουμε δυο κουτοπόνηρα αδέρφια μέσα του, να χοροπηδάνε σε ντίσκο ρυθμούς - έχει αρχή, μέση, (ας πούμε) φινάλε, έχει προορισμό. Ακόμη καλύτερα ο γνώστης του πως να κινηματογραφήσει την σύγχρονη Αθήνα, Νικόλας Τριανταφυλλίδης, παίζει με τις ντεκαντάνς της εκφάνσεις, ορίζοντας την σαν φυσικό σκηνικό, στοχεύοντας με την κάμερα του τα πάμφθηνα κακόφημα στέκια της, ερχόμενος σε άμεση πολλές φορές (και κοινωνική) αντιπαραβολή, με την πανάκριβη βίλα του Καβουριού, φρούριο του Δασκάλου και φυλακή της άμαθης θυγατέρας του. Όμως...

...προσωπικά θα επιθυμούσα να επιμείνει ο δημιουργός στην παλιομοδίτικη φόρμα του κτισίματος της σκοτεινής ίντριγκας, μιας και το ικανό στόρι του το προϋποθέτει και όχι να ξεφύγει σε άσχετα με το είδος παρακλάδια, που (ειδικά τα αταίριαστα κωμικά) σπάνε το αφηγηματικό τέμπο. Από την άλλη μεριά το πραγματικά επιλεγμένων μουσικών κομματιών σάουντρακ, δεν στέκει απλώς συμπληρωματικά στην οργάνωση και την εκτέλεση των σεκάνς, μα παίζει έκδηλα πρωταγωνιστικό ρόλο, με αποκορύφωμα το ολόκληρο παρένθετο βίντεο κλιπ παρελθοντικής λαϊκής επιτυχίας των 70s. Που ούτε καν ως ποίηση μπορεί να δικαιολογήσει την παρουσία του.

Ερμηνευτικά ο Τάκης Μόσχος, μορφή των εικόνων του Νικολαίδη, που εδώ χρησιμοποιούνται σαν μπούσουλας, στέκεται με την εμπειρία του τουλάχιστον δυο σκαλοπάτια πάνω από τους νεαρούς του συμπαίκτες, υποδυόμενος τον Μάστερ. Απόλυτα ταιριαστή η επιλογή του σίγουρου ζεν πρεμιέ Δημήτρη Λάλου, για την ενσάρκωση του σινιέ, χαμηλότονου και συνεσταλμένου πιστολέρο, αντιθέτως ο Χάρης Φραγκούλης, στον πιο αβανταδόρικο ρόλο του ντουέτου, το παλεύει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε, δεν δέχεται χαλινάρι στις εκφράσεις του κι υπερεκτίθεται, εν ολίγοις αποδίδει την περσόνα του ημι-παρανοικού καταθλιψία άγαρμπα. Ακόμη κι αν το έπραττε σωστά, για να το γυρίσω αλλού το ζήτημα, ποτέ κανένα αφεντικό δεν θα προσλάμβανε τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του, ούτε για να του παρκάρει την κούρσα, όχι για να εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Τα δύο κορίτσια τέλος ποτέ δεν κατανόησαν πως εδώ δεν είναι Κοκκινόπουλος, μα κάτι πολύ πιο διαφορετικό. Έχουν καιρό για να αποδείξουν την αξία τους.

Για πες: Υπάρχουν στιγμές στους καλά μελετημένους ως προσωπικότητες Αισθηματίες που το αποτέλεσμα αγγίζει διεθνή στάνταρντς, τόσο αισθητικά κυρίως, όσο και φιλμικά. χάρη στην δυνατή φωτογραφία και το δομημένο οπτικοακουστικό μοντάζ. Σκηνές σαν την ερωτική του WC που μου έχει καρφωθεί ακόμη ως θύμηση, ανεβάζουν λέβελ παραπάνω την ποιότητα του ελληνικού σινεμά. Προσοχή χρειάζεται στις λεπτομέρειες, στην διατήρηση της συνοχής του στόρι και όχι στο καταφύγιο ευκολιών. Και ο Τριανταφυλλίδης που έχει αποδείξει πως είναι μαχητής της τέχνης σίγουρα θα το προσπαθήσει πιο εμπνευσμένα στο (άμεσο φαντάζομαι) μέλλον.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Spentzos

Όλα αυτά τα χρόνια ζούσα την ζωή κάποιου, που δεν γνώριζα καν... Μόλις λίγες ώρες μετά την επίσημη ανακοίνωση της Berlinale, για την ένταξη του στο διαγωνιστικό τμήμα του θεσμού για το 2015, έκανε την εμφάνιση του, με το Χρυσό Αρκουδάκι πρόσθετο έμβλημα στην εισαγωγή του, το τρέιλερ της νέας δημιουργίας του Terrence Malick, Knight Of Cups. Για δυο λεπτά, ένα κύμα φρενίτιδας, βοηθούμενης από τα μπασάτα μπιτ της ηλεκτρονικής μουσικής επένδυσης, το προωθητικό κλιπ, μοιάζει σαν μια μικρού μήκους εκμοντερισμένη φόρμα των έργων του καλλιτέχνη, συμπεριλαμβάνοντας στα κοφτά πλάνα τους και μέσα σε fuzzy αισθητική, αγαπημένα στοιχεία της ποίησης του, φοίνικες, αμμουδιές, νήπια, ηθικές αρχές. κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο ζορισμένος ψυχικά αλλά και επιτυχημένος επαγγελματικά Ρικ, που αραιά και που φέρνει στον νου του το παραμύθι που μια φορά κι έναν καιρό του αφηγούνταν ο πατέρας του. Με ήρωα του έναν πρίγκιπα της ανατολής, που επιστρέφοντας από την αποστολή που του ανέθεσε ο γονιός του αυτοκράτορας στην Αίγυπτο, θα πιει το ποτό που του πρόσφερε ο λαός του και θα πέσει σε λήθαργο, βαθύ και ατέρμονο. Ξεχνώντας πλούτη, κατορθώματα, αλλά και τον θρόνο που τον περιμένει. Πρώτη φορά την μεγάλη οθόνη θα προσεγγίσει ο Ιππότης της Κούπας, τον Φλεβάρη στο Βερολίνο και αναμένεται στις αίθουσες του κόσμου, μέσα στο 2015. 

Πέρα από τους στενούς συνεργάτες του Malick, που εδώ επιστρέφουν και πάλι στο πλάι του, όπως ο διευθυντής φωτογραφίας Emmanuel Lubetzki, το ερμηνευτικό τιμ αποτελείται από ονόματα παρμένα από το πάνω ράφι, όπως οι Christian Bale, Cate Blanchett, Natalie Portman, Imogen Poots, Teresa Palmer, Jason Clarke, Wes Bentley, Brian Dennehy, Antonio Banderas και Ben Kingsley. 

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Απριλίου 2016 από την Seven / Spentzos