Magical Girl
του Carlos Vermut. Με τους Jose Sacristan, Barbara Lennie, Luis Bermejo, Israel Elejalde, Luica Pollan, Elisabet Gelabert, Marisol Membrillo
"... έλα εδώ στη μαγική αυλή να ονειρευτείς"
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Κινηματογραφική μαγεία made in Spain
Σκηνή έναρξης με ένα μαγικό κόλπο, μέσα στην τάξη ενός σχολείου. Σκηνή λήξης με ένα μαγικό κόλπο, μέσα στην αίθουσα ενός νοσοκομείου. Χαρακτηριστικές σκηνές: βιβλία πουλιούνται με το κιλό. Χρήματα εκβιασμού μεταφέρονται μέσω του βιβλίου «Το Ισπανικό Σύνταγμα» σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, καθώς κανένας δεν δανείζεται το συγκεκριμένο βιβλίο. Μία ληστεία σταματάει εξαιτίας εμέτου. Ένα κορίτσι πίνει τσιγάρο και ποτό με την άδεια του πατέρα της. Ένα ολόκληρο, τεράστιο παζλ δεν ολοκληρώνεται για ένα και μοναδικό κομμάτι. Ένας τύπος δεν θέλει να βγει από τη φυλακή γιατί έξω τα πράγματα είναι χειρότερα. Και μια μαζοχίστρια βγάζει λεφτά σε περίεργα δωμάτια...
Τούτη η ταινία μας ήρθε από το Σαν Σεμπαστιάν με τα δύο μεγαλύτερα βραβεία του συγκεκριμένου φεστιβάλ: καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Πήρε μέρος στο Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου αγνοήθηκε (αδίκως, αλλά η αλήθεια είναι πως είδαμε πολλές καλές ταινίες εκεί φέτος). Βγαίνει από σήμερα Πέμπτη στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας. Και το ότι ο σκηνοθέτης της υμνείται από τον Pedro Almodóvar είναι κάτι αν μη τι άλλο καθόλου αμελητέο.
Η υπόθεση: Η Αλίσια είναι ένα 12χρονο κορίτσι που της αρέσουν τα γιαπωνέζικα τραγούδια και τα άνιμε. Πάσχει από λευχαιμία και δεν ξέρει αν θα προλάβει να γίνει 13 ετών. Ο πατέρας της, ο Λουίς, που τη μεγαλώνει μόνος του, είναι ένας απολυμένος καθηγητής φιλολογίας, ο οποίος τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα οικονομικά. Όταν ανακαλύπτει διαβάζοντας το ημερολόγιο της μικρής ότι εκείνη θέλει όσο τίποτε άλλο το πανάκριβο φόρεμα της δημοφιλούς άνιμε ηρωίδας «Magical Girl», θα προσπαθήσει να βρει λεφτά με οποιονδήποτε τρόπο, προκειμένου να εκπληρώσει την τελευταία - καθώς φαίνεται - επιθυμία της κόρης του. Η πορεία του θα διασταυρωθεί με εκείνη της Μπάρμπαρα, μιας όμορφης αλλά διαταραγμένης γυναίκας και του Νταμιάν, ενός γηραιού καθηγητή μαθηματικών που κουβαλάει τη δική του κρυφή ατζέντα.
Η άποψή μας: Ναι, έχουμε δει πάμπολλες φορές τη φόρμουλα της σπονδυλωτής ταινίας, όπου διαφορετικές ιστορίες διαπλέκονται και συναντιούνται με απροσδόκητο ή... προσδόκητο (εντάξει, δεν υπάρχει η λέξη) τρόπο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου πραγματικά αιφνιδιάζει και κερδίζει τον θεατή όντας λειτουργική και τέτοια ώστε να μην αφήνει ούτε καν την υποψία ότι θα μπορούσε να γυριστεί αλλιώς. Τα τελευταία χρόνια όμως, η συγκεκριμένη φόρμα χρησιμοποιείται κατά κόρον, προκειμένου να κουκουλώσει τις αδυναμίες μιας ταινίας η οποία αν επέλεγε τη γραμμική αφήγηση δεν θα μπορούσε να κρύψει τη γύμνια της και την ασημαντότητά της. Ευτυχώς, η ταινία του Vermut (τι... μεθυστικό επίθετο!) ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Στήνεται ως παζλ (χε χε χε...) που χτίζεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Ναι, κάποια πράγματα δεν επεξηγούνται, ναι, κάποια πράγματα παραμένουν μυστήρια και αδιευκρίνιστα αλλά αυτές οι «ελλείψεις» αντί να μειώνουν τη δυναμική της ταινίας αυξάνουν γεωμετρικά τη γοητεία της.
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος μας λέει ουσιαστικά η ταινία. Να κουβαλάς ελπίδες, απογοητεύσεις, ναρκισισμούς, να παλεύεις για το καλό και ηθικό, να υπερασπίζεσαι την προσωπική σου αλήθεια και τελικά, στην κάθε ερώτηση αντί για την απάντηση «άνθρωπος» να έρχεται η απάντηση «θάνατος». Μαγικό το κορίτσι, μαγική η ταινία. Μιλάμε όμως για μια μαγεία κατάμαυρη, για μια ταινία κατασκότεινη, που δεν αφήνει αυταπάτες, που δεν φτιασιδώνει τον μισανθρωπισμό της (κι ας είναι τόσο γήινος και ας είναι τόσο... ανθρώπινος), που λέει τα πράγματα ως έχουν. Η οικονομική κρίση έγινε κοινωνική κρίση, έγινε κρίση ηθικής. Και παρά το γέλιο που χαρίζει σποραδικά απλόχερα η ταινία (εννοείται ότι πρόκειται για κατάμαυρο χιούμορ) αυτό παγώνει στο τέλος στα χείλη του θεατή. Πάρα πολύ σπουδαία δουλειά, πάρα πολύ καλό σινεμά.
Η υπόθεση: Η Αλίσια είναι ένα 12χρονο κορίτσι που της αρέσουν τα γιαπωνέζικα τραγούδια και τα άνιμε. Πάσχει από λευχαιμία και δεν ξέρει αν θα προλάβει να γίνει 13 ετών. Ο πατέρας της, ο Λουίς, που τη μεγαλώνει μόνος του, είναι ένας απολυμένος καθηγητής φιλολογίας, ο οποίος τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα οικονομικά. Όταν ανακαλύπτει διαβάζοντας το ημερολόγιο της μικρής ότι εκείνη θέλει όσο τίποτε άλλο το πανάκριβο φόρεμα της δημοφιλούς άνιμε ηρωίδας «Magical Girl», θα προσπαθήσει να βρει λεφτά με οποιονδήποτε τρόπο, προκειμένου να εκπληρώσει την τελευταία - καθώς φαίνεται - επιθυμία της κόρης του. Η πορεία του θα διασταυρωθεί με εκείνη της Μπάρμπαρα, μιας όμορφης αλλά διαταραγμένης γυναίκας και του Νταμιάν, ενός γηραιού καθηγητή μαθηματικών που κουβαλάει τη δική του κρυφή ατζέντα.
Η άποψή μας: Ναι, έχουμε δει πάμπολλες φορές τη φόρμουλα της σπονδυλωτής ταινίας, όπου διαφορετικές ιστορίες διαπλέκονται και συναντιούνται με απροσδόκητο ή... προσδόκητο (εντάξει, δεν υπάρχει η λέξη) τρόπο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου πραγματικά αιφνιδιάζει και κερδίζει τον θεατή όντας λειτουργική και τέτοια ώστε να μην αφήνει ούτε καν την υποψία ότι θα μπορούσε να γυριστεί αλλιώς. Τα τελευταία χρόνια όμως, η συγκεκριμένη φόρμα χρησιμοποιείται κατά κόρον, προκειμένου να κουκουλώσει τις αδυναμίες μιας ταινίας η οποία αν επέλεγε τη γραμμική αφήγηση δεν θα μπορούσε να κρύψει τη γύμνια της και την ασημαντότητά της. Ευτυχώς, η ταινία του Vermut (τι... μεθυστικό επίθετο!) ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Στήνεται ως παζλ (χε χε χε...) που χτίζεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Ναι, κάποια πράγματα δεν επεξηγούνται, ναι, κάποια πράγματα παραμένουν μυστήρια και αδιευκρίνιστα αλλά αυτές οι «ελλείψεις» αντί να μειώνουν τη δυναμική της ταινίας αυξάνουν γεωμετρικά τη γοητεία της.
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος μας λέει ουσιαστικά η ταινία. Να κουβαλάς ελπίδες, απογοητεύσεις, ναρκισισμούς, να παλεύεις για το καλό και ηθικό, να υπερασπίζεσαι την προσωπική σου αλήθεια και τελικά, στην κάθε ερώτηση αντί για την απάντηση «άνθρωπος» να έρχεται η απάντηση «θάνατος». Μαγικό το κορίτσι, μαγική η ταινία. Μιλάμε όμως για μια μαγεία κατάμαυρη, για μια ταινία κατασκότεινη, που δεν αφήνει αυταπάτες, που δεν φτιασιδώνει τον μισανθρωπισμό της (κι ας είναι τόσο γήινος και ας είναι τόσο... ανθρώπινος), που λέει τα πράγματα ως έχουν. Η οικονομική κρίση έγινε κοινωνική κρίση, έγινε κρίση ηθικής. Και παρά το γέλιο που χαρίζει σποραδικά απλόχερα η ταινία (εννοείται ότι πρόκειται για κατάμαυρο χιούμορ) αυτό παγώνει στο τέλος στα χείλη του θεατή. Πάρα πολύ σπουδαία δουλειά, πάρα πολύ καλό σινεμά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Weird Wave
1 σχόλια:
Με εικαστικότητα ουδέτερη, στεγνή και κρύα, που θυμίζει έντονα το weird wave των ελληνικών ταινιών των τελευταίων χρόνων όμως τούτη η σύνδεση μόνο φωτογραφικά (εικόνα και γωνίες λήψης) υπάρχει. Οι χαρακτήρες ναι μεν ανέκφραστοι μα παράλληλα βαθιά έντονοι ψυχογραφικά - με κίνητρα όχι ορατά άμεσα, αλλά δεδηλωμένα με εικόνα και μοντάζ στα πλαίσια της εξέλιξης του στόρι - δεν μοιάζουν μαριονέτες, απλά αποστεωμένοι και αποστασιοποιημένοι από κάθε θετική εξέλιξη. Οι δουλειά του δημιουργού μοιάζει πως το επίπεδο χρήσης του μέσου και της γλώσσας πως γνωρίζει τον χειρισμό ηθοποιών, χαρακτήρων και σεναρίου. Όμως δεν μοιάζει να υπάρχει ένα όραμα πιο ολοκληρωμένο από τούτο το κλασικό δράμα/διαπάλη χαρακτήρων.
Η ταινία έχει με λίγα λόγια, μια σκοτεινή αύρα που υπενθυμίζει τα νοσηρά επίπεδα της ψυχολογίας των καταπιεσμένων - από τον χρόνο, την ασθένεια, την σεξουαλικότητα - ανθρώπων αλλά μένει εκεί, χωρίς να μας προβληματίσει ιδιαίτερα σε κάτι νέο που δεν ξέρουμε.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική