Movies Ltd

...is in the air for you and me

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ και αν ταιριάζει ταμάμ το αντεστραμμένο ρητό "ουδέν καλόν, αμιγές κακού", στην ανακάλυψη, στην εφεύρεση, στην καινοτομία. Καλή ώρα όπως στην περίπτωση του κεντρικού προσώπου της βιογραφίας που πρόκειται να παρακολουθήσουμε. Τα κατορθώματα του οποίου, στην μετεξέλιξη της χρήσης τους, βελτίωσαν τις συνθήκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, βοήθησαν στον εντοπισμό καινούργιων θεραπειών, εφαρμόστηκαν στην καταπολέμηση ακόμη και των πιο δύσκολων και ανίατων παθήσεων. Θεραπεύουμε δηλαδή τον καρκίνο? Που εμείς τον προκαλέσαμε σκορπώντας ένθεν κακείθεν Μπεκερέλ, στις διαρροές του Τσερνομπύλ και της Φουκουσίμα. Άγιοι είμαστε! Ας είναι, καλύτερα να παραμείνουμε στην μονοδιάστατη προβολή του βίου ενός ανθρώπου που αφιέρωσε την ζωή του στην επιστήμη κι ας μην εισέλθουμε σε τέτοιες φαυλοκυκλωτικές κουβέντες.

Παρίσι, 1893. Χωρίς να έχει ξεπεράσει ακόμη τον θάνατο της λατρεμένης της μητέρας, απώλεια που την κοστίζει από τα πολύ νεανικά της χρόνια, η Πολωνέζα Μαρία Σκλοντόβσκα, συνοδεία της αδελφής της, θα εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην προοδευτικότερων αντιλήψεων, καθώς πιστεύει, Πόλη του Φωτός. Ατυχώς για εκείνη, τόσο η καταγωγή της, όσο κυρίως το φύλο της, θα σταθούν τροχοπέδη στην ένταξη της στους έγκυρους επιστημονικούς κύκλους της Σορβόνης.

Δίχως να το βάζει κάτω, πνεύμα ανήσυχο και μαχητικό, θα επιδιώξει, έστω και δίχως σπουδαίο οικονομικό υπόβαθρο, να στήσει το δικό της εργαστήρι μελετών. Είναι η στιγμή που στην ζωή της θα εισβάλλει σαν χείμαρρος, ο εξίσου διορατικός Πιέρ Κιουρί, από τους πλέον διακεκριμένους φυσικούς της πρωτεύουσας, που θα επιδιώξει την άμεση συνεργασία μαζί της. Κολεγιά που οσονούπω θα επεκταθεί σε ερωτικό πάθος και σμίξιμο, καθώς οι δυο τους θα έρθουν σε γάμου κοινωνία. Και από κοινού θα ριχτούν με ακόμη μεγαλύτερη θέληση και ζήλο, στα πειράματα για την γέννηση καινούργιων χημικών στοιχείων.

Μια προσπάθεια που σύντομα θα αποδώσει καρπούς, καθώς όχι ένα, αλλά δύο νέες ουσίες θα προστεθούν στις ήδη γνωστές. Το Πολώνιο και το Ράδιο, ευρήματα που όχι απλά θα εκτοξεύσουν το ζεύγος στην ιεραρχία της τοπικής κοινότητας, αλλά θα τους οδηγήσουν μέχρι και την αίθουσα των απονομών της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας, για να παραλάβουν το πανάκριβο βραβείο Νόμπελ Χημείας. Και είναι σίγουρο, πως η καθημερινή μάχη για την διάνοιξη νέων δρόμων, δεν σταματά εδώ.

Συνεπώς με τα πιο βασικά αποσπάσματα από την συναρπαστική είναι η αλήθεια ζωή της Μαρίας Κιουρί, απαρτίζεται αυτό το άλμπουμ αφιέρωμα στην πορεία μιας θαυμαστής προσωπικότητας. Που έμοιαζε σαν να γεννήθηκε με έναν και μοναδικό σκοπό, να αφιερώσει ολάκερο το είναι της στην σκαπάνη οριζόντων, που μέχρι πρότινος ουδείς είχε καν φανταστεί. Η σκεπτική της δημιουργού Marjane Satrapi, δεν είναι με την μία να ηρωοποιήσει την Πολωνέζα για τα επιτεύγματα της, άλλωστε μέσα από εμβόλιμες σεκάνς, όχι και με τον πιο επιδέξιο τρόπο θα έλεγα, παρουσιάζει και τις αρνητικές συνέπειες των επιστημονικών της ευρημάτων. Η ατομική βόμβα στην Χιροσίμα, οι πυρηνικές δοκιμές στην Νεβάδα, τα ανυπολόγιστων συνεπειών ατυχήματα στα εργοστάσια της Ουκρανίας και της Ιαπωνίας, στην ουσία ορίζουν περαιτέρω εφαρμογές της δικής της έρευνας. Σύμφωνοι, το απενοχοποιητικό αλιμπάι, παίζει από πολύ πριν στο εκράν. Αν πέσουν οι εφευρέσεις αυτές στα λάθος χέρια...

Μα δεν είναι βέβαιο αποξαρχής πως θα έπεφταν και στα σωστά. Κι εκεί ξεκινά να κτίζεται το φωτοστέφανο γύρω από την συντηρητικής έως και ατημέλητης εμφάνισης σκαπανέα. Εκείνη μόχθησε πρώτη για να φτάσει μέχρι το πολεμικό μέτωπο του πρώτου παγκοσμίου ο σωτήριος ακτινογράφος, εκείνη έβαλε στήθος μπροστά, παραδίδοντας ακόμη και τα χρυσά μετάλλια της, για να φτιαχτούν σύγχρονα νοσοκομεία, εκείνη μόστραρε την εικόνα της ανεξάρτητης και προοδευτικής γυναίκας, σε μια εποχή που το όμορφο φύλο θεωρούνταν κάτι παραπάνω από παρακατιανό και περιθωριοποιημένο.

Και κάπου εκεί εισβάλλει η ένσταση μου για το παρόν έργο της Περσίδας, που αν μη τι άλλο είχε φροντίσει στο παρελθόν της να δείξει πολύ πιο δυναμικό και διεισδυτικό βλέμμα, από ετούτο εδώ το επίπεδο και ιδιαίτερα επιφανειακό. Άρρυθμα στημένο το δράμα εποχής, στην ουσία τοποθετεί στο επίκεντρο του μια περσόνα εργασιομανή, υπέρμετρα φιλόδοξη, επαναστάτρια και πασιονάρια, σε μέγεθος που να ξεπερνά ακόμη κι εκείνο της παράνοιας. Θα μου πεις, από την άλλη, ποιος κανονικός άνθρωπος θα έσπαζε όλη μέρα αυτά τα ειδικά πετρώματα, για να τα βράσει σε πρόσμιξη με άλλα εύφλεκτα υλικά, με την ελπίδα και μόνο πως το αποτύπωμα του αποτελέσματος θα όρισε την επανάσταση σε όσα γνώριζε μέχρι τότε ο κόσμος.

Η πορεία της Rosamund Pike, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την σύσταση της στο ευρύ κοινό ως Μποντ Γκερλ, είναι μονάχα ανοδική. Η Βρετανίδα, έχοντας στην φαρέτρα ήδη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ (Gone Girl), με προσεκτικές κινήσεις αρπάζει τον ένα αξιόλογο πρωταγωνιστικό ρόλο μετά τον άλλο, κάτι που σημαίνει πως με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσει και στην κατάκτηση κάποια στιγμή του πολυπόθητου αγαλματιδίου. Αυτό δεν θα συμβεί στα σίγουρα με το Radioactive, περίπτωση ιδανική υπό άλλες συνθήκες για να πάει την διαδρομή all the the way to the top, παρότι τα δίνει όλα για την επίτευξη του σκοπού της. Η συνολικά αργή, άνευρη, ανέμπνευστη, άναρθρη και εντέλει άνιση ταινία είναι πιο αδύναμη από την ίδια της την πρωταγωνιστική παρουσία κι αυτό δεν είναι δίκαιο για εκείνη. 

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Spentzos Films!

Ο άνθρωπος από την Περσία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ιστορίες εθισμού στην Τεχεράνη

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Saeed Roustayi. Η πρώτη ήταν το «Abad va yek rooz» (Life and a Day, 2016). Και στις δύο ταινίες, εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο. Η ταινία ξεκίνησε την πορεία της στις αίθουσες με παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Φαζρ τον Ιανουάριο του 2019. Έκανε πρεμιέρα στο Ιράν τον Μάρτιο του 2019 κι αποτέλεσε τεράστια εμπορική επιτυχία, τη μεγαλύτερη εγχώρια, εκτός κωμωδιών. Διεθνώς, έλαβε μέρος σε μια σειρά από φεστιβάλ, ξεκινώντας από εκείνο της Βενετίας, όπου διαγωνίστηκε στο τμήμα Orizonti.

Και στις δύο ταινίες του ο Roustayi δούλεψε με τους ίδιους βασικούς πρωταγωνιστές. Πιο γνωστός είναι ο Payman Maadi (που στην ταινία υποδύεται τον Σαμάντ), ηθοποιός που έλαμψε στις ταινίες του Asghar Farhadi «Τι απέγινε η Έλι» (2009) και κυρίως Ένας χωρισμός (2011) κι έκανε και συμμετοχές σε χολιγουντιανές παραγωγές όπως το «13 ώρες: Οι μυστικοί στρατιώτες της Βεγγάζης» και το «6 Underground», και οι δύο ταινίες που σκηνοθέτησε ο Michael Bay, έχει δε ρόλο και στην τρίτη σεζόν του «Westworld»! Ο Navid Mohammadzadeh (που στην ταινία υποδύεται τον Νασέρ) ήταν συγκλονιστικός στην ταινία Περίπτωση συνείδησης (2017) του Vahid Jalilvand, ενώ πρωταγωνιστούσε και στο Ο φύλακας (2019) του Nima Javidi, το οποίο είδαμε στη χώρα μας στην τρέχουσα κινηματογραφική σεζόν. Στην ίδια ταινία πρωταγωνιστικό ρόλο κρατούσε η (ναι, κι άλλη πανέμορφη Περσίδα!) Parinaz Izadyar, που εδώ κρατάει μικρότερο ρόλο ως η πρώην σύντροφος του Νασέρ.

Η υπόθεση: Ο Σαμάντ και ο Χαμίντ είναι δύο αστυνομικοί της Δίωξης Ναρκωτικών στην Τεχεράνη. Και οι δύο πιστεύουν πολύ αυτό που κάνουν και θεωρούν πως με τη δουλειά τους μπορούν να μειώσουν τον αριθμό των χρηστών στη χώρα τους. Κατά την αντίληψη του κράτους και της ηγεσίας τους, το πρόβλημα των ναρκωτικών θα αντιμετωπιστεί καίρια με τη σύλληψη των εμπόρων ναρκωτικών. Και η ποινή για καταδίκη για εμπορία ναρκωτικών είναι ο θάνατος. Από τη μια, είναι ιδεολόγοι, από την άλλη ο Σαμάντ καλοβλέπει την περίπτωση να πάρει προαγωγή ενώ τα κίνητρα του Χαμίντ είναι και προσωπικά, καθώς έχει χάσει τον γιο του εξαιτίας των ναρκωτικών.

Μετά από μήνες ερευνών ο Σαμάντ φτάνει στα ίχνη ενός μικρέμπορου. Με συστηματικές πιέσεις και εκβιασμούς βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερα ψάρια προσδοκώντας να φτάσει στο πιο μεγάλο ψάρι από όλα. Το όνομά του είναι Νασέρ κι έχει αγγίξει τα όρια του μύθου: είναι πραγματικό πρόσωπο; Θα καταφέρει ο Χαμίντ να μάθει την ταυτότητα του Νασέρ; Θα τον συλλάβει; Κι αν όλα αυτά δεν είναι ακριβώς όπως τα περίμενε; Κι αν όλα αυτά που κάνει αυτός και οι συνάδελφοί του δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Η άποψή μας: Αστυνομική επιχείρηση λαμβάνει χώρα για σύλληψη εξαρτημένων ναρκομανών, οι οποίοι ζουν μέσα σε τεράστιους τσιμεντένιους σωλήνες ύδρευσης, κατά εκατοντάδες. Οι περισσότεροι είναι σε κατάσταση... ντάγκλας και δεν προβάλουν καμία αντίσταση. Κάποιοι είναι... νεκροί και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ένα βαποράκι, όμως, προσπαθεί να το σκάσει. Αρχίζει ανθρωποκυνηγητό. Το βαποράκι τρέχει ανάμεσα στα στενά, στην κίνηση, στους δρόμους, ξεφορτώνεται τα ναρκωτικά του. Ξωπίσω του, ένας αστυνομικός. Τον φτάνει σε απόσταση αναπνοής. Και ξαφνικά, τον χάνει. Το βαποράκι εξαφανίζεται. Θαρρείς και τον κατάπιε η γη. Χμ, ναι, κάτι τέτοιο συμβαίνει.

Έτσι ξεκινάει η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που μας παρουσιάζει μια διαφορετική πλευρά του ιρανικού κινηματογράφου, την οποία δεν είχαμε συνηθίσει. Την εμπορική! Ναι, αυτή θα μπορούσε να είναι χαλαρά μια παραγωγή χολιγουντιανή, μια μεγάλου μπάτζετ πανευρωπαϊκή συμπαραγωγή. Ο στόχος της είναι το μεγάλο κοινό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μιλάμε για κακή ταινία. Κάθε άλλο. Γιατί οι Ιρανοί στις ταινίες τους θέτουν μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα ηθικά ζητήματα, περίπλοκα, με τα οποία δεν ξεμπερδεύεις με λύσεις τύπου «άσπρο – μαύρο». Κάποιες φορές, απλά το παρακάνουν. Κι εδώ εντοπίζουμε το μικρό αγκαθάκι σε τούτη την ταινία. Τον (σε μικρές ποσότητες ευτυχώς) διδακτισμό και τον (σε μεγαλύτερες ποσότητες) αχρείαστο μελοδραματισμό. Θα επανέλθουμε...

Αν θέλουμε να ταξινομήσουμε την ταινία, θεωρητικά έχουμε εύκολο έργο μπροστά μας. Αστυνομική περιπέτεια λοιπόν. Χμ, ναι καλά. Μήπως είναι και κοινωνικό δράμα; Είναι. Μήπως είναι και ψυχολογικό δράμα; Είναι. Μήπως είναι κι ένα φιλμ – κατηγορώ κατά της θανατικής ποινής; Είναι. Κι όλα αυτά στη συσκευασία του ενός. Το σπουδαίο με την ταινία είναι ότι – εν αντιθέσει με τις περισσότερες που παρακολουθούμε πια – δεν μπορείς να προβλέψεις ούτε ακριβώς πού το πάει και κυρίως δεν μπορείς να προβλέψεις τη διαδρομή. Ακόμα ένα ατού της: η ηθική των ηρώων της κινείται σε γκρίζες ζώνες. Δεν υπάρχουν οι ξεκάθαροι καλοί και οι ξεκάθαροι κακοί. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές, σε κάποια στιγμή της ταινίας, φοράνε χειροπέδες!

Κι εντάξει, αυτό φαντάζει λογικό και αναμενόμενο για τον μεγαλέμπορο ναρκωτικών, αλλά για τους αστυνομικούς; Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι αντιθέσεις και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων, το πώς τους έχει δώσει σάρκα και οστά το σενάριο. Ο Σαμάντ είναι ένας φιλόδοξος αστυνομικός και δεν το κρύβει. Προκειμένου να διεκδικήσει προαγωγή, ξαναπαντρεύεται την πρώην γυναίκα του, από την οποία είχε χωρίσει επειδή εκείνη του το είχε ζητήσει! Βλέπετε, για να διεκδικήσει προαγωγή, πρέπει να είναι παντρεμένος. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο, θεμιτό κι αθέμιτο προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Θέλει πραγματικά να πετύχει νίκη εναντίον των ναρκωτικών, που βλέπει ότι καταστρέφουν τους συμπατριώτες του. Η ήττα στο φινάλε είναι σαρωτική.

Από την άλλη, ο Νασέρ γίνεται μεγαλέμπορος ναρκωτικών από... ανάγκη. Το προφίλ που του φτιάχνει ο σεναριογράφος δεν είναι εκείνο του απόλυτου κακού. Ήθελε να ξεφύγει από την φτώχεια του κι αυτός ήταν ο πιο εύκολος δρόμος. Έχει συνείδηση αυτού που κάνει. Όμως, πέρα από την καλοπέραση, στοχεύει και σε άλλα πράγματα, πιο ουσιαστικά. Θέλει να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στους γονείς του. Και με τα ναρκοδολάρια σπουδάζει τα ανίψια του στον Καναδά. Να αποκτήσουν ευκαιρίες στη ζωή, τις οποίες ο ίδιος δεν είχε. Και δεν λέει ψέματα – αν και όλοι στην ταινία ψεύδονται! Επειδή υπάρχει και μια διακριτική αίσθηση του χιούμορ στο σενάριο, έχει πλάκα πως όλοι όσοι εμπλέκονται στο κύκλωμα των ναρκωτικών αρνούνται κάθε ανάμειξή τους με το θέμα, πριν αποκαλυφθεί το εξόφθαλμο ψέμα τους. Η σκηνή με τα τετράπαχα βαποράκια, που έχουν καταπιεί τα ναρκωτικά έτσι ώστε τίποτε να μην μπορεί να φανεί στο σκανάρισμά τους στο αεροδρόμιο, είναι από τις πιο αστείες της ταινίας.

Ταινία που στη σκηνή του απαγχονισμού σε κάνει να ανατριχιάζεις. Και είναι η κρίσιμη καμπή, που κάνει τον Σαμάντ να αλλάξει εντελώς πλώρη. Το subplot με το παιδάκι, που πρέπει να αποφασίσει αν θα καρφώσει τον ανάπηρο πατέρα του ή θα πάρει επάνω του την ευθύνη ως βαποράκι είναι από τα φάουλ της ταινίας, μιας που στοχεύει στην εύκολη συγκίνηση και στο... τουμπάρισμα των θεατών. Και ο διδακτισμός που βγαίνει κυρίως από τον χαρακτήρα του δικαστή είναι λίιιιγο πιο έντονος από όσο χρειαζόταν, θέλω να πω, δεν χρειαζόταν καθόλου, αλλά still. Η ταινία, όμως, συνολικά, είναι ταυτόχρονα και εξόχως ψυχαγωγική και ενδιαφέρουσα ως ψυχογράφημα.

«Μόλις 6,5» είναι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας, ειρωνικότατος, καθώς μιλάει για τα 6,5 εθισμένων στα ναρκωτικά ανθρώπων σε μια χώρα 60 εκατομμυρίων! Τεράστιο ποσοστό. Λέγεται πως το πλήθος των κομπάρσων που συμμετέχει στην ταινία είναι χρήστες στην πραγματικότητα. Τρομερό. Όπως τρομερός είναι και ο συμβολισμός της πρώτης σκηνής που σας αναφέραμε: δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα ναρκωτικά, κάποια στιγμή θα σε θάψουν. Πώς εγκλωβίστηκε η Παπούλια στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου στο συγκλονιστικό φινάλε του «Κυνόδοντα»; Κάντε τους παραλληλισμούς σας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Neo Films!

Κοιμήσου ρε σκασμένο!

του zerVo (@moviesltd)

Φυσικά και δεν κάνω υπόδειξη, ούτε σχολιάζω το αν και πότε κανείς παίρνει την απόφαση να τεκνοποιήσει. Βάσει προσωπικής πείρας, οφείλω να ομολογήσω πως η φύση είχε ξανά δίκαιο. Τα παιδιά πρέπει να τα κάνεις, βία, μέχρι τα 30. Και όχι γιατί δεν μπορείς τεχνικά, άλλωστε η πρόοδος της επιστήμης έχει αναδείξει αμέτρητους Αβραάμ και Σάρες στον καιρό μας. Μα διότι δεν αντέχεις, κυρίως σωματικά, να φέρεις εις πέρας τις απαιτήσεις ενός βρέφους. Αντάμα, εννοείται, με όλο τον συρφετό των λοιπών υποχρεώσεων. Το κατανόησα καλά αυτό, όταν ο πελαργός μας έστειλε το δεύτερο παιδάκι στα 33. Έξι χρόνια κατόπιν του πρώτου. Όπως ακριβώς και στην ταινία Figli. Που, οκ, δανείζεται φωτογραφίες από την πραγματικότητα, αλλά κάπου υπερβάλλει υπέρ το δέον. 

Ο Νικόλα και η Σάρα είναι ένα πραγματικά ευτυχισμένο κι ερωτευμένο ανδρόγυνο. Παντρεμένοι για παραπάνω από μια δεκαετία, απολαμβάνουν την συμβίωση τους στο ευρύχωρο διαμέρισμα της Ρώμης και χαίρονται με όλη τους την ψυχή, το εξάχρονο αγγελάκι τους, την Άννα, επιστέγασμα της πολυετούς τους παθιασμένης αγάπης. Έχοντας περάσει από καιρό το κατώφλι της μέσης ηλικίας, πολύ θα επιθυμούσαν να παραμείνουν μέχρι πρωίας στα θορυβώδη πάρτι που διοργανώνουν οι αδέσμευτοι κολλητοί, αλλά, κάτι το παιδί, κάτι οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις - εκείνος εργαζόμενος σε ντελικατέσεν, εκείνη υπεύθυνη του υγειονομικού - δεν τους αφήνουν και πολλά περιθώρια για ξενύχτια. Χαλάλι. Όλα παν καλά! Όλα?

Το μαντάτο και μόνο, πως η Σάρα, στα 45 της, έχει μείνει έγκυος, θα αναστατώσει την γαλήνη του ζευγαριού. Αμφότεροι θα δείξουν, φαινομενικά, ενθουσιώδεις που ένα νέο μωράκι θα μπει στο σπιτικό, όπως όμως και θα τρομάξουν μέσα τους στην ιδέα του πάμε πάλι από την αρχή. Νανουρίσματα, Πάμπερς, Αλμιρόν 2, καρότσια, φρουτόκρεμες. Και πραγματικά, με την έλευση του μικρούλη Πιέτρο, από την πρώτη κιόλας βραδιά αγρύπνιας, το μέχρι πρότινος ευχαριστημένο στην ισορροπία ζωής του δίδυμο, θα καταλάβει πως τα πολύ ζόρικα ήλθαν. Και άντε τώρα να βάλεις τάξη ως μεγαλογονιός, σε μια ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να προετοιμάζεσαι για παππούς...

Εντάξει, ούτε για καμιά σούπερ σπέσιαλ πρωτότυπη θεματική ιδέα μιλάμε, ούτε για κάτι που δεν απαντά κανείς στον γειτονικό του περίγυρο με μια και μόνο ματιά. Άλλωστε στον καιρό μας, ο μέσος όρος των ετών που ο κόσμος αποκτά την ταυτότητα του γονιού, έχει μεγαλώσει σημαντικά, ακόμη και από εκείνον της δικής μας εποχής, στα μέσα των 90s. Θέλεις ο τρόπος ζωής, το προαίσθημα της πιθανής σκλαβιάς, οι πλάγιες απαιτήσεις σε δουλειά και καθημερινότητα, αναβάλλουν διαρκώς το να ακουστεί το ουά, από μια κούνια σιμά στο κρεβάτι. Αν όμως το καλό ζυγώσει, οφείλεις να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος για το υποδεχθείς. Ακόμη κι αν σέρνει μαζί του ένα σωρό συνέπειες.

Τις οποίες το φιλμάκι, κομεντί δηλώνοντας, τις αποτυπώνει μία προς μία, δίχως να ξεχάσει την παραμικρή στο ράφι, καθώς ο νεογέννητος διαβολάκος θα μετατρέψει την ημέρα (και κυρίως την νύχτα) των γονιών του σε πραγματική κόλαση. Στην πραγματικότητα όμως ή στην προσωπική τους νιώση? Μιας και η φυσιολογική κόπωση του μισού αιώνα ζωής, το πιότερο στρες, οι εκτοξευμένες στα ύψη ανασφάλειες και οι τρόμοι, του μην τυχόν και διαλυθεί το έως χθες κομψό φαμιλιάρικο οικοδόμημα, είναι προφανές πως δεν επιτρέπουν στο ζευγάρι να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Είναι και ο οικογενειακός περίγυρος που λειτουργεί εκνευριστικά, όχι απλά μη βοηθώντας τους, αλλά μπερδεύοντας τους ακόμη παραπάνω, οπότε μάλλον προς το ναυάγιο οδηγείται το πράγμα.

Ο ιταλιάνικος κινηματογράφος, τουλάχιστον αυτός που βολτάρει προς τα μέρη μας σε πρώτη προβολή, σε πολύ μεγάλο ποσοστό ασχολείται με τα θέματα της φαμίλιας και του μεγαλώματος των παιδιών. Καθώς φαίνεται και από το πόνημα του, με αρκετές δημιουργικές ιδέες, Giuseppe Bonito, αυτό ορίζει ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά ζητήματα της ατζούρας γειτονιάς μας. Και η εξιστόρηση όπως την επιχειρεί ο ρετζίστας, θεατρικού πιο πολύ ύφους και εκτέλεσης, παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, τόσο στην σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση, όσο και σε κάποιες εμβόλιμες εμπνεύσεις, όπως ας πούμε στην μετάλλαξη του κλάματος του νεογνού, σε ανατριχιαστική σονάτα του Μπετόβεν.

Την πέμπτη, έκτη επαναληπτική φορά όμως, που τα πλήκτρα βαρούν σαν κανόνια του Ναβαρόνε ή που ο Valerio Mastandrea και η πάντα γοητευτική, αν και την προτιμώ στο πιο διασκεδαστικό της, Paola Cortelessi, πηδούν από το μπαλκόνι μπας και σωθούν από  την γκρίνα του μωρού, αντιλαμβάνεσαι πως το έργο δεν έχει κάτι νέο να προσθέσει και απλώς οδηγεί τον εκνευρισμό στα άκρα, αναίτια πιστεύω. Είναι η ώρα που το πειραγμένα κωμικό, δίνει την σκυτάλη στην μελαγχολία και τον φόβο και αυτό το στυλ εξ ορισμού, δεν ταιριάζει στην οποιαδήποτε μόστρα του γονιού. Τα παιδιά, ιδίως τα νεόφερτα, είναι μόνο ευτυχία και όχι βατήρας διενέξεων και πιθανού κατοπινού χωρισμού. Κι αν προβληματίζεται κάποιος μπαμπάς, που ξυπνά μέσα στην νύχτα για να χτυπήσει την πλατούλα του βρέφους, μέχρι αυτό να κάνει γκρου, τι πρέπει να πούμε για τον ίδιο, δυο, τρεις δεκαετίες μετά, που δεν κοιμάται καθόλου, αντιλαμβανόμενος πως το βλαστάρι του, που με τόσους κόπους και θυσίες μεγάλωσε, ανάθρεψε και σπούδασε, σε αυτό τον κόσμο των ελάχιστων ευκαιριών, δεν βρίσκει τον τρόπο να ανοίξει και τα δικά του φτερά? 

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Rosebud.21!

Τζογαδόρα ψυχή

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σ'τα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσο!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Marie Monge. Έχει σκηνοθετήσει και δύο μικρού μήκους ταινίες, το «Les ombres bossues» (2009) και το «Marseille la nuit» (2012). Στα Παιχνίδια φωτιάς υπογράφει και το σενάριο. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάιο του 2018, λαμβάνοντας μέρος στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».

Η Stacy Martin γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1990 στο Παρίσι. Ο κομμωτής πατέρας της είναι Γάλλος και η μητέρα της είναι Αγγλίδα. Στα 7 της χρόνια «μετακόμισε» μαζί με την οικογένειά της στο Τόκιο όπου έζησε μέχρι τα 13 της χρόνια. Μετά, επέστρεψε στο Παρίσι και αφού τελείωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση μετακόμισε στο Λονδίνο όπου έκανε Media and Cultural Studies στο University of the Arts London's College of Communication ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μοντέλο. Αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε κολυμπώντας κατευθείαν στα βαθιά: ο Lars Von Trier την επέλεξε για να υποδυθεί τη Charlotte Gainsbourg ως Joe σε νεαρή ηλικία, στην προβοκατόρικη ταινία «Nymphomaniac» (και στα δύο Vol) πίσω στο 2013. Προσεχώς, μεταξύ των άλλων, ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Dario Argento (!!!) «Occhiali neri», η οποία αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους τον Μάρτιο του 2021, εννέα ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη σκηνοθετική προσπάθεια του μαέστρου του giallo, o οποίος είναι πλέον 80 ετών!

Η υπόθεση: Η Έλα είναι μια νεαρή γυναίκα που ζει στο Παρίσι. Δουλεύει στο εστιατόριο του πατέρα της, ο οποίος τη βάφτισε έτσι προς τιμήν της Ella Fitzgerald, της διάσημης τραγουδίστριας της τζαζ. Η ζωή της είναι τακτοποιημένη, χωρίς ρίσκα. Ακολουθεί τη ρουτίνα της, είναι καλή στη δουλειά της, όλα καλά. Έως ότου στη ζωή της μπαίνει ως ανεμοστρόβιλος ο Αμπέλ. Αρχικά, σχεδόν επιβάλλει την παρουσία του στο μαγαζί. Εντέλει, αποκαλύπτεται πως βασική του επιδίωξη ήταν η πρόσβαση σε πηγή χρημάτων – και μάλιστα άμεσα. Είναι τζογαδόρος.

Θα μπάσει την Έλα στον κοσμοπολίτικο, υπόγειο κόσμο των παράνομων παιχνιδιών του Παρισιού, όπου η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και τα ποσά που παίζονται ξεπερνάνε κάθε φαντασία. Η Έλα ελκύεται από αυτόν τον κόσμο. Νιώθει να ελκύεται και από τον Αμπέλ. Δεν αργούν να γίνουν εραστές. Αγαπιούνται πραγματικά. Όμως, όσοι ασχολούνται με τον τζόγο δεν κερδίζουν ποτέ. Και το προδιαγεγραμμένο φινάλε καταφθάνει με ταχύτητα που σπάει τα φρένα...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις που ακόμα και σήμερα είναι χρήσιμες εκείνες οι... ανταποκρίσεις από τα φεστιβάλ όπου πηγαίναμε τα παλιά, καλά χρόνια, πριν δύο έτη δηλαδή, μουάχαχαχαχα. Είχα γράψει τότε, δύο χρόνια πριν: «Αυτή είναι μία ταινία από εκείνες που συμμετέχουν στο επίσημο πρόγραμμα του τμήματος ''Το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών''. Και επιβεβαιώνει ένα ξεκάθαρο πάτερν στο φετινό φεστιβάλ. Οι εμπορικών δυνατοτήτων ταινίες, όπως τούτη εδώ, δεν ξεπερνούν τη μετριότητα. Και οι καλλιτεχνικές ταινίες, είναι τόσο αυτιστικές που καταλήγουν να μην αφορούν κανέναν...».

Αυτή λοιπόν ήταν μία από τις σχετικά εμπορικές ταινίες που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ των Καννών του 2018 σε κάποιο από τα επίσημα τμήματα κι όχι στο Marche, στην Αγορά δηλαδή, εκεί όπου προσπαθούν κάθε χρόνο να πουληθούν ταινίες κάθε είδους, μεγέθους, διαμετρήματος, χώρας και... ποιότητας. Το ζήτημα είναι το εξής: ok, αυτή είναι όντως μια ταινία που έχει προοπτικές να προσεγγίσει ένα μεγάλο κοινό. Τι έχει να προσφέρει; Η μαύρη αλήθεια είναι, όχι και πολλά. Το θέμα του τζόγου, το πόσο πολύ μπορεί να εξιτάρει όσους είναι εθισμένοι σε αυτόν, το πόσο πολύ σε γκαβλώνει η διαδικασία (όχι απαραίτητα τα κέρδη), το έχουμε δει πάμπολλες φορές στο σινεμά και σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές.

Επίσης, έχουμε δει πόσο πολύ μπορεί να σε καταστρέψει. Ο τζόγος. Να σε οδηγήσει στη μοναξιά, στα χρέη που δεν μπορείς να αποπληρώσεις ποτέ, στην καταστροφή τελικά. Όλοι οι τζογαδόροι έχουν ιστορίες να διηγηθούν για εκείνη τη φορά που κέρδισαν ενώ όλα ήταν εναντίον τους. Όλοι τους έχουν κάποιο γούρι. Όλοι ακολουθούν κάποιους κανόνες. Κι όλοι τους, τους καταπατούν. Ε, αυτά πάνω κάτω μας λέει η ταινία, που διαθέτει δύο φωτογενείς πρωταγωνιστές, τον Tahar Rahim και τη Stacy Martin και μας πάει λίγο στον υπόγειο κόσμο του τζόγου, όχι τον επίσημο, όχι τα καζίνο, τις χαρτοπαικτικές λέσχες, το διαδικυακό στοίχημα κτλ, αλλά χώρους που τους ξέρουν λίγοι, μπαίνουν με κωδικούς και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, με τα καλά και τα κακά του.

Δεν είναι λοιπόν ότι αυτή η ταινία είναι κακή. Κάθε άλλο. Και η σκηνοθέτιδα δείχνει πως κατέχει τον τρόπο για να στήσει τη σωστή ατμόσφαιρα ενώ και οι ερωτικές σκηνές έχουν γυριστεί καλόγουστα και αρκούντως ερεθιστικά, κάτι στο οποίο συμβάλλει η αδιαμφισβήτητη χημεία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Το... κακό είναι πως απλά αυτή είναι μια ταινία που την έχουμε... ξαναδεί. Λίγο παραπάνω σινεμά να έχεις δει, ξέρεις τι θα γίνει στην ταινία σε κάθε της στιγμή, στο επόμενο πλάνο και στο μεθεπόμενο και τι θα γίνει στο φινάλε. Οπότε, το παιχνίδι είναι... στημένο. Και η ταινία δεν μπορεί να... κερδίσει. Κι ας διαθέτει πολλά ατού στα χέρια της. Κυρίως, επειδή δεν... τζογάρει!

ΥΓ: Φίλοι ΠΑΟΚτζήδες, ιδίως εσείς, αποφύγετε την ταινία, γιατί θα σας πάει ο νους σας στον δικό μας Αμπέλ, την προπονητάρα μας, και θα νευριάσετε ακόμα περισσότερο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Weird Wave!

Βρωμοσαπίλα

του gaRis (@takisgaris)

Νάναι λέει καλοκαιράκι κορωναίικο, νάχει πέσει δεύτερο κύμα μολύνσεων και να μην έχεις δυνατότητα απόσυρσης στις ούτως - ή αλλιώς συνωστιζόμενες ακρογιαλιές. Τι μένει σε δαύτη την παλιοζωή του καύσωνα και της ανέχειας; ένα σινεμαδάκι ίσως; OK, νο προμπλέμο. Να δεις κάτι ρε ξάδερφε που να γουλάρεις, να την κάνεις, να ξεφύγεις ναούμ. Τι να σου προτείνω λοιπόν; To Capone μήπως; Ούτε στον έχθρό μου φίλος. Απο-κε-κλείεται. Παρότι το στόρυ (ο τελευταίος χρόνος ζωής του αρχιμαφιόζου Αλ Καπόνε) όσο και το πρωτομαρκιζάτο όνομα του Tom Hardy, σου τάζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Εξόν εάν καρατσεκάρεις το σκηνοθετικό όνομα του κάποτε υποσχόμενου Josh Trank (Το Χρονικό), που τα θαλάσσωσε με μια άθλια αναβίωση των Fantastic 4 και του πήρε μια 5ετία να ξαναβγεί στον αφρό, τσοντάροντας και μια εκατοπενηνταρού χιλιάρικα για να σπρώξει τον Καπόουν. Που θα λεγόταν Fonzo - από το Alphonse - αφού κανείς στο νοσηρό περίγυρο του θρυλικού γκάνγκστερ δεν είχε το δικαίωμα να τον φωνάζει Al.

O Καπόνε αφού θέρισε το Σικάγο απάκρου εις άκρου εντέλει μπουζουριάστηκε για φοροδιαφυγή (έλα τώρα αφού τόχεις διεί το κατά De Palma Untouchables, 1987) και πέρασε μια γεμάτη 10ετία στην ψειρού προτού αποφυλακιστεί, σε έναν ιδιότυπo κατ’οίκον εγκλεισμό στη Φλόριντα, με προχωρημένη σύφιλη και ντεμένσια, όπου θα αποβιώσει μετά από μια θεαματική κατρακύλα απώλειας σώματος, μυαλού και συνείδησης ένα μόλις ένα χρόνο αργότερα στα 48 του.

Ο Trank πολύ γρήγορα κάνει πασίδηλες τις προθέσεις του. Δεν τον ενδιαφέρει ένα στρωτό μπαϊόπικ μα πιότερο μια φουλ ντεκαντάντ, σοκαριστική αποδόμηση του άλλοτε κραταιού αρχιμαφιόζου. Πάρε λοιπόν θεατά μου εμέτους και χεσίδια με τη σέσουλα, κι έναν αλλόκοτα ασχημοτρελάντρα Καπόνε να γρυλίζει, μουγκρίζει, ακκίζεται, πολύ εγγύτερα στην bigger-than-life Bane ερμηνεία του στο The Dark Knight Rises.Η αηδία διαδέχεται τη βαρεμάρα και τανάπαλιν, καθότι οι στοκ χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον ορεξάτο για ερμηνευτική σαρώθρα Hardy, δε δουλεύουν ούτε ως υποτυπωδώς εναύσματα πλοκής (πλήρως αναξιοποίητοι οι Matt Dillon και Linda Cardellini ως μέντορας και σύζυγος του Fonzo αντίστοιχα).

Η λουσάτη εικονογράφηση μου έκανε μια γκραντιόζα αισθητική τύπου Paolo Sorrentino ενώ η hiphopα-τονικότητα του EL-P (κατά κόσμον Jamie Meline) με ενόχλησε ιδιαίτερα ως πλήρως ασύνδετη με την αφήγηση, εξαιρουμένων των σκηνών που περιγράφουν τους εφιάλτες του ταλαίπωρου Καπόνε, οι οποίες λειτουργούν ικανοποιητικά αυτοτελώς και μόνο. Ακριβώς όπως και η για ακόμη μια φορά Μεθοδική προσέγγιση του Hardy, που φέρνει καραμπαμπάμ στον Μπράντο, αλλά δεν φρενάρει ούτε σκάβει αρκετά, σε ένα ρόλο που είναι κουτί με δεδομένα τα Lawless (2012), Legend (2015) και το τηλεοπτικό Peaky Blinders(2016-2019).

Ειδικά η σκηνή με τις πάνες, το καρότο αντί για πούρο στο στόμα και το χρυσό τόμυ γκαν, να θερίζει κοσμάκη στην εξοχή, είναι τραγέλαφος. O Capone του Josh Trank, απευθείας στο στρημάρισμα (κι όχι μόνο λόγω Κόβιντ) είναι μια νοσηρά δυσάρεστη κινηματογραφική εμπειρία, που παραμένει στη μνήμη για όλους τους λάθος λόγους. Ίσως εντέλει αν θα διέθετε μια πιο αυτοπαρωδική προσέγγιση στο υπερπλεονάζον γκροτέσκ στοιχείο της, να βλεπόταν λιγουλάκι πιο ευχάριστα, αφήνοντας το νου να δραπετεύσει για λίγο από την περιρρέουσα δυσωδία του εγχειρήματος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Odeon!

Το μυστήριο είναι οικογενειακή τους υπόθεση! Μια φοβερή και τρομερή ανατροπή στην πασίγνωστη ιστορία του φημισμένου ντετέκτιβ, έρχεται να προκαλέσει η βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Nancy Springer, ταινία Enola Holmes, καθώς δίπλα στην αέρινη μορφή του σπουδαίου ερευνητή έρχεται να προστεθεί το πρόσωπο της αδελφής του! Ο Jack Thorne (The Aeronauts) έχει γράψει το σενάριο ενώ για την σκηνοθεσία υπεύθυνος είναι ο Harry Bradbeer. Αγγλία, 1884 - με τον κόσμο να βρίσκεται στα πρόθυρα αλλαγών. Ανήμερα των 16ων γενεθλίων της, η Ένολα Χολμς ξυπνά για να διαπιστώσει ότι η μητέρα της έχει εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω της διάφορα δώρα για εκείνη, αλλά δίχως την παραμικρή ένδειξη για το που έχει πάει. Την ευθύνη της πλέον θα αναλάβουν οι μεγαλύτεροι αδελφοί της Σέρλοκ και Μάικροφτ, που άμεσα θα επιθυμήσουν να την εντάξουν σε μια καθώς πρέπει βρετανική σχολή για να εκπαιδευτεί σωστά ως δεσποινίς. Αρνούμενη να ακολουθήσει τις επιθυμίες τους, η Ένολα θα δραπετεύσει για να αναζητήσει τη μητέρα της στο Λονδίνο. Σύντομα σε αυτό το ταξίδι της, αφού θα βρεθεί μπλεγμένη σε μια παράξενη ιστορία από έναν νεαρό Λόρδο, η Ένολα θα επιχειρήσει να βρει την άκρη του νήματος, ανατρέποντας τα δεδομένα και την εξέλιξη της υπόθεσης. Δείχνοντας ικανότητες στην έρευνα, ακόμη μεγαλύτερες και από εκείνες του φημισμένου αδελφού της. Το παιχνίδι ξεκινά.

Την ηρωίδα υποδύεται η ενζενί Millie Bobby Brown, που έχει γίνει γνωστή από την συμμετοχή της στην σειρά Stranger Things. Στο πλευρό της συμμετέχουν επίσης και οι Henry Cavill και Sam Claflin στους ρόλους των αδελφών της, αλλά και οι Helena Bonham Carter as the Holmes family matriarch, as well as Fiona Shaw, Adeel Akhtar, Susan Wokoma, Louis Partridge,Frances de la Tour. Το φιλμ θα κάνει πρεμιέρα στον δίαυλο του Netflix στις 23 Σεπτεμβρίου.

Στις δικές μας αίθουσες? Αποκλείεται!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Trolls World Tour	Tulip Ent.	1	70	6.103	6.103
2	La Odisea De Los Giles	Feelgood Ent.	2	38	4.149	11.926
3	El Asesino de los Caprichos	Rosebud 21	1	23	2.016	2.016
4	High Noon	Odeon	1	6	1.852	1.852
5	El Robo Del Siglo	Feelgood Ent.	5	11	1.390	47.100
6	Jungle Beat	Tanweer	2	17	975	7.051
7	Cambio Tutto!	Weird Wave	2	7	763	2.179
8	Inception	Tanweer	1	18	572	572
9	Deux	Tanweer	1	3	506	506
10	Ava	Spentzos Films	3	14	402	10.679

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Μια ήσυχη γειτονιά, ένα θανατηφόρο παρελθόν! Ένα ενδιαφέρον θρίλερ παραγωγής της Bleecker Street είναι το φιλμ The Secrets We Keep, που υπογράφει ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Yuval Adler. Τοποθετημένο χρονικά στην Αμερική, την περίοδο κατόπιν του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μια γυναίκα προσπαθεί να ξαναχτίσει την ζωή της μαζί με τον σύζυγό της στα φιλήσυχα προάστια της μεγαλούπολης. Ο βασικός στόχος του ανδρόγυνου όμως είναι να καταφέρουν αν απαγάγουν τον κάτω από καινούργια ταυτότητα γείτονα τους, καθώς εκείνη πιστεύει πως είχε υποπέσει σε φρικτά βασανιστήρια στα χέρια του, τον καιρό των εχθροπραξιών. Η ταινία, που δεν έχει παρουσιαστεί σε κανένα φεστιβάλ μέσα στην χρονιά, αναμένεται να κυκλοφορήσει στην Αμερική, πρώτα στους κινηματογράφους στις 16 Σεπτεμβρίου και έναν μήνα αργότερα σε Video On Demand.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε την Noomi Rapace, τον Chris Messina και τον Joel Kinnaman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Οκτωβρίου 2020 από την Odeon!

Με τις διεργασίες να συνεχίζονται πυρετωδώς, γεμίζει μέρα με την ημέρα το καστ της επανεκκίνησης του franchise του Scream. Στο καινούργιο επεισόδιο, το πέμπτο στην σειρά, που θα είναι, φυσικά και το πρώτο που δεν θα σκηνοθετήσει ο μακαρίτης Wes Craven, ήδη έχουν πάρει θέση δύο από τις παλιοσειρές του τίτλου, ο David Arquette και η Courtney Cox, ενώ ακούγεται για πιθανή επιστροφή και το όνομα της Neve Campbell, προσθήκη που αναμφίβολα θα δώσει κύρος στο πλάνο. Το πρώτο καινούργιο πρωταγωνιστικό πρόσωπο που ανακοινώθηκε από την παραγωγή των Spyglass Media και Paramount πως θα λάβει μέρος στο Scream 5 θα είναι η νεαρή και ομορφούλα Μεξικάνα Melissa Barrera, που έχει γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό από την παρουσία της στο τηλεοπτικό σίριαλ Vida. Λίγο πριν την επιλέξει το στούντιο ως ένα από τα φρέσκα αστεράκια που πάνω τους θα στηριχτεί η αναγέννηση του Scream, η ηθοποιός είχε πραγματοποιήσει το ντεμπούτο της στην μεγάλη οθόνη, στην διασκευή του θεατρικού του Μπρόντγουέι In The Heights, σε σκηνοθεσία του John Chu.

Η σειρά Scream είναι μια από τις πλέον επιτυχημένες στο είδος της από το 1996 που πρωτοεμφανίστηκε, με περισσότερα από 600 εκατομμύρια εισπράξεις συνολικά έσοδα στο παγκόσμιο box office. Την σκηνοθεσία του καινούργιου τσάπτερ έχουν αναλάβει οι Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett (Ready or Not, V/H/S) σε σενάριο των James Vanderbilt και Guy Busick. τα γυρίσματα αναμένεται να ξεκινήσουν στις αρχές του 2021 στο Γουίμιγκτον της Βόρεια Καρολίνα.

Μια από τις πιο διασκεδαστικές κομεντί της δεκαετίας του 80, δια χειρός μάλιστα του τεράστιου John Hughes, υπήρξε το Planes, Trains And Automobiles. Μια κεφάτη road trip γεμάτη ανατροπές, που έφερε κοντά τους ετερόκλητους χαρακτήρες δύο ταξιδιωτών, που με κανέναν τρόπο δεν καταφέρνουν να βρουν τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι τους, τις γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων. 33 χρόνια μετά την σπαρταριστή συνύπαρξη των Steve Martin και John Candy, μια καινούργια βερσιόν της κωμωδίας βρίσκεται στα σκαριά από την Paramount και μάλιστα δείχνει ιδιαίτερα φιλόδοξη. Καθώς στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκονται δύο από τα πλέον ονομαστά αστέρια του Χόλιγουντ, ο Will Smith και ο πολυπράγμωνας τελευταία Kevin Hart, καθώς κλείνει την μια δουλειά μετά την άλλη. Σε ριμέικ επίσης όπως είναι οι περιπτώσεις των The Great Outdoors και Scrooged.

Ακόμη δεν έχει γίνει γνωστό το ποιος θα αναλάβει την σκηνοθετική καθοδήγηση του ριμέικ, το βέβαιο είναι πάντως πως το σενάριο έχει αναλάβει να συγγράψει η Aeysha Carr, που αυτή θα είναι στην ουσία και η πρώτη της επαγγελματική δουλειά στο Χόλιγουντ.

Από Εισπράκτωρ, Τιμωρός

του zerVo (@moviesltd)

Μετά την έξαρση που παρατηρήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90, με συνεχείς κυκλοφορίες ταινιών που καθόρισαν το είδος, κινούμενες στο ίδιο ακριβώς περιβάλλον του Νοτιοκεντρικού LA, οι ταινίες ου ασχολούνται πλέον με τις συμμορίες που μαστίζουν την αμερικάνικη μεγαλούπολη είναι ελάχιστες. Που είναι εκείνες οι εποχές των Blood In Blood Out, Boyz n The Hood, 187, Mi Vida Loca και South Central? Ξηρασία. Ευτυχώς για όλους τους φανατικούς του genre, υπάρχει ακόμη ένας κινηματογραφιστής που επιμένει να επενδύει πάνω του. Και αφού γνωρίζει καλά την τεχνική του, προφέρει και αξιοπρεπείς, το λιγότερο, δημιουργίες.

Στην δούλεψη του άφαντου βαρόνου του λατίνου υποκόσμου, κυρίαρχου σε όλο το εύρος των σάουθ σέντραλ συνοικιών της Πόλης των Αγγέλων, Γουίζαρντ, ανήκει ο Ντέιβιντ. Νοικοκύρης, ηθικός οικογενειάρχης, με μια πανέμορφη σύζυγο και δυο υπέροχα παιδιά, θρήσκος στο έπακρο, αφού ξεκινάει και τελειώνει την ημέρα του με προσευχές, από την στιγμή που θα ξεκινήσει την ημερήσια εργασία του, αλλάζει πρόσωπο ολοκληρωτικά. Αφού καθήκον του είναι, να μαζεύει για λογαριασμό της συμμορίας, το ημερήσιο κόμιστρο προστασίας, τον φόρο, από όλες τις επιχειρήσεις της περιοχής. Είτε με τον καλό, είτε με τον άσχημο τρόπο, έχοντας πάντα στο πλευρό του, το δεξί του χέρι, τον ανέκφραστο και συνήθως σαδιστικών μεθόδων, Κρίπερ.

Μια διαδικασία ρουτίνας, πια, για εκείνον, αφού κανείς επαγγελματίας δεν θα επιθυμούσε ποτέ να χάσει το μαγαζί του, ερχόμενος σε ρήξη με το συνδικάτο, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά θα ανατραπεί αναπάντεχα. Η παρουσία στην πόλη ενός παλιού (και ριγμένου) συνεργάτη του αφεντικού, του διαβόητου και σκληροτράχηλου Κονέχο, μετά από χρόνια εξαφάνισης στο Μεξικό, θα προκαλέσει αναταραχή στην ιεραρχία της ισπανόφωνης μαφίας, καθώς από την μεριά του θα διεκδικήσει την κεφαλή της. Κι έχοντας στο πλευρό του έναν ολόκληρο πάνοπλο στρατό, θα την αποσπάσει.

Συναγερμός λοιπόν στις τάξεις των τσικάνων, που θα νιώσουν πως το παλαιό καθεστώς έχει υποχωρήσει και ένα καινούργιο, ακόμη πιο βάναυσο και αυστηρό στις ενέργειες του μόλις βασίλεψε. Και κυρίως για τον Ντέιβιντ, το πρωτοπαλίκαρο, που έδειχνε σύνεση στις σχέσεις με τις άλλες φατρίες, αλλά και ανεκτικότητα σε κάποιες καθυστερήσεις πληρωμών, τα πάντα έχουν ξεπεράσει το κόκκινο, καθώς δεν απειλείται μόνο η δική του η ζωή, αλλά και η υπόσταση της ίδιας του της φαμίλιας.

Παρότι κάποτε λοιπόν τέτοιου είδους μυθοπλασίες βρίσκονταν μόνιμα σε ημερήσια διάταξη, τον τελευταίο καιρό έχει ελαχιστοποιηθεί η παρουσία τους σημαντικά, κυρίως για τον λόγο του ότι έχουν πάρει μεταγραφή οι περισσότερες από το μεγάλο εκράν στα σίριαλς της μικρής οθόνης. Θιασώτης του είδους, ο David Ayer, έχει ασχοληθεί με το ζήτημα όσο ελάχιστοι, από τον καιρό που συνέγραψε το σενάριο του Οσκαρικού Training Day και του εισαγωγικού στον θρύλο Fast And Furious. Και χάρη στην 15ετή εμπειρία που έχει αποκτήσει σκηνοθετώντας άγριες ιστορίες των δρόμων του Λος Άντζελες, από το Harsh Times, τους Street Kings και το Sabotage, μέχρι το End Of The Watch και το εκκεντρικό Bright, δεν θα ήταν εύκολο να αποτύχει εδώ πέρα.

Μόνο που αν κάτι είναι ηλίου φαεινότερο στην περίπτωση του The Tax Collector είναι η πλήρης απουσία του ισχυρού στούντιο που θα έδινε μια άλλη διάσταση, στην προώθηση κατά κύριο λόγο του πονήματος. Το οποίο πανδημίας παρούσης, αφέθηκε να σκουριάζει στα αζήτητα, με τελικό αποτέλεσμα να φτάσει να κυκλοφορήσει απευθείας στα ντράιβ ιν και στις δευτερεύουσες πλατφόρμες, ελλείψει του κατάλληλου μάρκετινγκ. Και συνεπώς να εκτιμηθεί αποξαρχής ως παρακατιανό. Κάτι που επ ουδενί είναι.

Ο Ayer τηρεί πιστά τους κανόνες που τον έφεραν μέχρι και να επιλεγεί για το πόστο του ντιρέκτορα πανάκριβων πρότζεκτ σαν του Suicide Squad. Καταρχήν κτίζει τους χαρακτήρες του κατά τον επιθετικό τρόπο που εκείνος γουστάρει, κομικένιους σαν ζωγραφιστούς, με σημαντική δέση στις παραδόσεις της εθνότητας. Ξοδεύοντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του συμμαζεμένου, πάντως, χρονικά έργου του, στο πως θα τους απεικονίσει όσο το δυνατόν πιο παλπ στο πανί. Ειδικά με την περίπτωση του Κρίπερ, εκεί κι αν ξεφεύγει, καθώς στον σχεδιάζει ως τον μοναδικό λευκό σε έναν κόσμο όλων των απέναντι φυλών, ως τον απόλυτο διάβολο, χωρίς ποτέ να τον προβάλλει σαν δαιμόνιο, ως τον ντυμένο στην πένα, αναλώσιμο σούπερ σταρ της πλοκής (όπως είναι άλλωστε και ο επιστρέψας από την κολεγιά του Fury, Shia LaBeouf) απλά και μόνο για να κάνει το κέφι του.

Η δράση, μετά από το πρώτο μισό που αναλώνεται στα κάθε λογής κακόφημα λημέρια αποπληρωμής προστασίας, παίρνει μια προβλέψιμη τροπή στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο με μεχικάνικες ρίζες αμερικάνος, σαν άλλος Τιμωρός, θα κηρύξει τον πόλεμο στον νεοεισελθόντα πατρόν και όποιον πάρει ο χάρος. Είναι η ώρα που οι καινοτομίες πηγαίνουν περίπατο, θέση στην εικόνα υπάρχει μόνο για τα εκρηκτικά κλισέ που θα δημιουργήσουν την μορφή του εκδικητή, με τους φανς του genre να τρίβουν τα χέρια τους, για τον πολλών μυριάδων σφαιρών επίλογο του Κολλέκτορα, που εδώ τον υποδύεται μια φρέσκια φιγούρα, ο ελπιδοφόρος Bobby Soto.

Που τουλάχιστον εκείνους δεν θα τους αφήσει ούτε στο ελάχιστο παραπονούμενους. Κινούμενος όπως ακριβώς θα καρτερούσαν ο...Εισπράκτωρ, με μοντάζ κοφτό, ακαριαίο, με εκατοντάδες φάτσες βγαλμένες κυριολεκτικά από το βούρκο, με μελαψές θεογκόμενες στο φόντο (όπως η σεξοβόμβα Cynthia Carmona) να μετρούν λεφτά ή και να συμμετέχουν και οι ίδιες στις επιχειρήσεις, με σκηνικό που φτιάχνει μονομιάς το ζητούμενο κλίμα πολέμου των γκανγκς, είναι μια χαρά περιπέτεια, που επιστρέφει και με το παραπάνω πίσω τα λεφτά της.

Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανότατα ποτέ!

Ο άνθρωπος από την Περσία! Στο Ιράν σήμερα η κατοχή ναρκωτικών ουσιών τιμωρείται με τη θανατική ποινή. Παρ΄όλα αυτά σε μια χώρα 80 εκατομμυρίων υπάρχουν 6.5 εκατομμύρια χρήστες ναρκωτικών. Ποιος προμηθεύει αυτούς τους χρήστες; Στην ταινία 6.5 Εκτός Ελέγχου (Metri Shesh Va Nim) του Saeed Roustayi, ακολουθούμε τον ντετέκτιβ Σαμάντ ο οποίος αναμετριέται σε μια σκληρή μάχη με έναν πανίσχυρο μεγαλέμπορο. Η φυλάκισή του όμως είναι μόνο η αρχή. Μια τεράστια κινηματογραφική επιτυχία στη χώρα της, η ταινία είναι μια καταιγιστική αστυνομική ταινία δράσης αντάξια του Χόλιγουντ, η οποία μας προσφέρει παράλληλα μια ξεκάθαρη ματιά στη λειτουργία των συστημάτων εξουσίας της Τεχεράνης, καθώς και όλους τους τρόπους με τους οποίους τα συστήματα αυτά δεν λειτουργούν.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι Payman Maadi, Navid Mohammadzadeh, Parinaz Izadyar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Neo Films!