Movies Ltd

Μπορεί ο ένας και μοναδικός Wes Craven που έχει σκηνοθετήσει και τα τέσσερα κινηματογραφικά επεισόδια της σειράς τρόμου Scream να την έχει κάνει για άλλους κόσμους από το 2015, οι θιασώτες του τίτλου όμως υπάρχουν ακόμη και επιδιώκουν να τον επαναφέρουν σε ενέργεια. Πιο συγκεκριμένα στο δίδυμο των Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett, που είναι οι υπεύθυνοι για τις αξιοπρεπείς επιτυχίες του είδους Ready Or Not, V/H/S και Southbound, οραματίζονται να στήσουν ένα ακόμη τεύχος του θρυλικού τίτλου, φροντίζοντας πάνω από όλα να αποτίσουν φόρο τιμής στον πρώτο διδάξαντα σπουδαίο δημιουργό. Και τι καλύτερο για αρχή από το ενεργοποιήσουν τα μέλη του γνώριμου καστ, ξεκινώντας από τον χαρακτήρα της ρεπόρτερ Γκέιλ Γουέδερς που θα αποδώσει για ακόμη μια φορά η Courteney Cox, κατόπιν του κενού του τέταρτου μέρους, η οποία θα γυρίσει στο πλατό του Scream στο πλευρό του συζύγου της David Arquette που και πάλι θα υποδυθεί τον Ντιούι Ράιλυ.

Ο Kevin Williamson, από την πρώτη στιγμή του franchise ο ιθύνων νους στον σχεδιασμό των πάντων, αυτή την φορά θα κρατήσει το πόστο του εξειδικευμένου παραγωγού, με το ντουέτο των James Vanderbilt (Murder Mystery, Zodiac, The Amazing Spider-Man) και Guy Busick (Ready or Not, Castle Rock) να αναλαμβάνει δράση στην συγγραφή του σκρίνπλει. Η παραγωγή έχει σχεδιάσει να εκκινήσει στην επαρχιακή περιοχή του Γουίλμινγκτον της Βόρεια Καρολίνα, αλλά το πότε δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί, ενόσω η πανδημία παραμένει σε έξαρση.

«Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο». Χα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς τι θα κάνατε αν ζούσατε στην ίδια μέρα, ξανά και ξανά;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Max Barbakow, μετά από μια σειρά από πολυβραβευμένες μικρού μήκους ταινίες. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς. Κι έγινε η ταινία για την οποία δαπανήθηκε το μεγαλύτερο ποσό ever για την αγορά των δικαιωμάτων της στην ιστορία του συγκεκριμένου φεστιβάλ: συγκεκριμένα, αγοράστηκε από το συνδρομητικό κανάλι Hulu με 17.500.000,69 δολάρια. 69 σεντς περισσότερα δηλαδή από όσα δαπάνησε το 2016 η Fox Searchlight για να αγοράσει τα δικαιώματα της ταινίας The Birth of a Nation!

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας κι ένας από τους παραγωγούς της, ο Andy Samberg αποκάλυψε πως γράφτηκαν αρκετά διαφορετικά φινάλε – κάποια μάλιστα γυρίστηκαν κιόλας. Μέσω προβολών σε συγγενείς και φίλους έγινε ένα είδος σφυγμομέτρησης για να επιλεγεί η πιο δημοφιλής λύση. Για το φινάλε που τελικά επιλέχθηκε, ο Samberg δήλωσε «Εντάξει, μπορεί να μην είναι το καλύτερο φινάλε, πάντως άρεσε στους πάντες».

Η υπόθεση: 9 Νοεμβρίου. Ο Νάιλς ξυπνάει ενόσω η κοπελιά του, η Μίστι, ετοιμάζεται για τον γάμο στον οποίο είναι καλεσμένοι, αυτόν της φίλης της Τάλα και του Έιμπ. Στη δεξίωση μετά τον γάμο, ο Νάιλς βγάζει έναν πολύ μεστό λόγο, σώζοντας ουσιαστικά την μεθυσμένη αδελφή της νύφης, την Σάρα, από την άβολη υποχρέωση να βγάλει λόγο χωρίς να είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Ο Νάιλς και η Σάρα συναντιούνται, μιλάνε, φλερτάρουν, η Σάρα φαίνεται να γοητεύεται από τον κυνισμό του, αλλά στο τσακ πριν προχωρήσουν στα περαιτέρω, ένας τύπος ρίχνει... βέλη στον Νάιλς.

Για να σωθεί, ο Νάιλς σέρνεται προς μια σπηλιά, προειδοποιώντας την Σάρα να μην τον ακολουθήσει. Εκείνη, για να τον βοηθήσει, δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις του. Και... ρουφιέται στην σπηλιά. Αυτό που θα ακολουθήσει δεν μπορούσε ποτέ της να το φανταστεί. Ούτε ο Νάιλς το είχε φανταστεί όταν είχε μπει στην λού(μ)πα...

Η άποψή μας: Λοιπόν, επειδή είμαι μέγας σποϊλεράς, δηλώνω σε όλους τους τόνους πως αυτή είναι μια γαμάτη ταινία, την οποία πρέπει να δουν οι πάντες! Και ακολουθούν τα άπειρα σπόιλερς, τα οποία απέφυγα επιμελώς ως τώρα, ακόμα και στην υπόθεση, καθώς στη συγκεκριμένη ταινία είναι και η διαδικασία της ανακάλυψης που είναι σημαντική και απολαυστική. Αυτό που έχουμε εδώ λοιπόν είναι μια εκδοχή της λατρεμένης ταινίας «Η μέρα της μαρμότας», που κατορθώνει κάτι σπάνιο: να μασκάρει την μελαγχολία και τις βαθιές φιλοσοφικές – υπαρξιακές αναζητήσεις της με ένα ποπ περιτύλιγμα.

Έχει το βάθος ενός Ταρκόφσκι, ενός Μπέργκμαν, ενός Αντονιόνι (μην γελάτε παρακαλώ) ενώ λειτουργεί απόλυτα στην... απόλυτη επιφάνεια ενός μουσικού βιντεοκλίπ. Να εκθειάσουμε εδώ το καραγαμάτο σάουντρακ της ταινίας, ένα από τα πολλά, πολλά, πολλά καλούδια που έχει να προσφέρει στον θεατή της. Ε, ναι, μια ταινία που ξεκινάει με το... «Forever and Ever» του Ντέμη Ρούσου και διαθέτει σε κρίσιμες στιγμές σε ρόλο σχολιαστή ουσιαστικά τραγούδια όπως το «Cloudbusting» της Κέιτ Μπους, το «When the morning comes» των Ντάριλ Χολ και Τζον Όουτς και το «Brazilian» των Genesis, δεν μπορείς παρά να την λατρέψεις.

Πάμε στις ερμηνείες. Τον Andy Samberg δεν τον πολυγουστάρω. Τον θεωρώ κρύο. Και το «Brooklyn Nine-Nine» πχ, στο οποίο πρωταγωνιστεί επίσης, δεν είναι και για να κόβεις φλέβες. Αλλά ως μέλος των The Lonely Island έχει κάνει ενδιαφέροντα πράγματα, όπως και στο Saturday Night Live. Εδώ, είναι απίθανος! Πετυχαίνει στην εντέλεια να αποδώσει τον άνθρωπο εκείνο, που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια λούπα επί 40 και βάλε χρόνια (το έχει δηλώσει αυτό ο σεναριογράφος της ταινίας), να ζει και να ξαναζεί την ίδια ακριβώς ημέρα επί τόσα χρόνια, να τα έχει δει όλα κυριολεκτικά και να το έχει αποδεχτεί αυτό, να έχει συμβιβαστεί, να είναι ήρεμος, να μην προσπαθεί πια να ξεφύγει, δεν υπάρχει διαφυγή, ποτέ δεν υπήρχε, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης και εδώ είναι οι αναλογίες με τις ζωές που ζούμε όλοι μας, αυτές τις ζωές όπου κάθε μέρα κάτι συμβαίνει αλλά τίποτα δεν γίνεται γιατί όλα είναι μάταια, γιατί δεν υπάρχει διαφυγή και το μόνο λυτρωτικό, το μόνο επαναστατικό, το μόνο που δίνει ελπίδα, το μόνο που σε σώζει είναι ο έρωτας, ναι ρε φίλε, ο έρωτας, τα φτερά του έρωτα, ο έρωτας, ο ανίκητος στη μάχη, στην κάθε μάχη, μάθε μπαλίτσα από τον έρωτα ρε μαν.

Του παίρνει 40 χρόνια καθημερινότητας (μουάχαχαχαχα) του Νάιλς για να ερωτευτεί, να ερωτευτεί βαθιά και να βρει και το κουράγιο να το ομολογήσει όταν πια εκτός από τον ίδιο στην σπηλιά, τη σπηλιά της γνώσης, μπαίνει κι εκείνη, η Σάρα, η γυναίκα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Την Σάρα υποδύεται η Cristin Milioti (όχι, δεν έχει ελληνική καταγωγή η κοπέλα, έχει όμως ιταλική). Και η Milioti είναι καλύτερη από τον Samberg, Εκείνη τα βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Εκείνη δεν συμβιβάζεται. Εκείνη δεν αποδέχεται. Θα προσπαθήσει να ξεφύγει. Θα φάει τα μούτρα της. Αλλά θα προσπαθήσει ξανά. Κανένας θεός (σημείωση: απίστευτο το πόσο ά-θεη είναι η ταινία, απ' όπου κι αν την πιάσεις) δεν θα την σταματήσει να προσπαθεί. Καμία λούπα.

Σε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή, είναι Εκείνος που δίνει το Απαγορευμένο Μήλο της Γνώσης (έστω, της Επανάληψης) σε Εκείνη, για να εκδιωχθούν από τον Παράδεισο (ε, χμ), αλλά εκείνη δεν κωλώνει: θα επιστρέψει, ο κόσμος να χαλάσει! Η χημεία ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς είναι εξαιρετική και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που πετυχαίνει η ταινία σε τόσο πολλά επίπεδα. Η σκηνοθεσία είναι η κατάλληλη: δεν αφήνει το πράγμα να ξεφύγει, δεν εξοκείλει στο καμπ (δεν θα ταίριαζε καθόλου ως ύφος εδώ), δεν προσπαθεί να καπελώσει την ουσία, αλλά την αναδεικνύει. Και αφήνει να λάμψει το αδιαπραγμάτευτο υπερατού της ταινίας, που δεν είναι άλλο από το σενάριό της. Που καταφέρνει να έχει μια εσάνς από σενάρια παλιότερων και καλύτερων εποχών. Που σε κάνει να γελάς ωσάν να παρακολουθείς μια πάρα πολύ αστεία κωμωδία αλλά ταυτόχρονα δεν σε αναγκάζει να βάλεις το μυαλό σου σε safe mode. Ίσα ίσα, στο γαργαλάει με κάθε πιθανό τρόπο.

Υπάρχουν οι ατάκες: «Δεν έχουμε άλλο τρόπο παρά να μάθουμε να υποφέρουμε την ύπαρξη» (στα αγγλικά το καταλαβαίνεις καλύτερα: «We have no choice but to learn how to suffer existence». Γουάου. Κι όταν η ύπαρξη είναι ένα σισύφειο βασανιστήριο όπου δεν έχεις την επιλογή απλά να... πεθάνεις και να το σταματήσεις, τι κάνεις; Η Σάρα στην αρχή, το... διασκεδάζει μέσα στην απελπισία της: αφού μπορούμε να ζήσουμε την ίδια μέρα, κάθε μέρα, από την αρχή, γιατί δεν κάνουμε κακό στους άλλους, γιατί δεν τους εκμεταλλευόμαστε, γιατί δεν τους κοροϊδεύουμε, αφού την επόμενη – ίδια – μέρα, δεν θα θυμούνται τίποτε; «Θα το θυμάσαι εσύ» της λέει ο Νάιλς, σε μια από τις λίγες φορές που δείχνει κάπως πιο έξυπνος σε σχέση με εκείνη «κι αυτό δεν θα κάνει την ύπαρξή σου καλύτερη». Τέτοια.

Κι έχεις και τον σούπερ J.K. Simmons σε έναν μικρό ρόλο, να λέει για τα... καλά της κατάστασης, στο τελευταίο τρίτο της ταινίας, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές. Ναι, αυτός είναι ο τρίτος της παρέας που έχει κολλήσει στην ίδια μέρα. Μπήκε κι αυτός στην σπηλιά. Και κατηγορεί τον Νάιλς γι' αυτό. Είναι εκείνος που του ρίχνει τα βέλη. Τι εύκολο είναι να κατηγορούμε τους άλλους, έτσι; Όταν το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να μην μπούμε στην σπηλιά. Και να πάθουμε το κακό. Ε; Σούπερ, σούπερ ταινία και είναι κρίμα που δεν θα την απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη παρά μόνον στη μικρή. Ας είναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ! Μόνο στο δίκτυο του Hulu!

Ερημικός προορισμός, θέα που κόβει την ανάσα! Ένα απολαυστικό indie θρίλερ τρόμου, που το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφει ο ηθοποιός Dave Franco, παρουσιάζοντας το δημιουργικό του ντεμπούτο, είναι το φιλμ Το Σαββατοκύριακο των Μυστικών (The Rental). Δύο ζευγάρια, θέλοντας να γιορτάσουν την επιτυχία της νέας εταιρίας τους, φεύγουν για ένα σαββατοκύριακο σε ένα ειδυλλιακό εξοχικό σπίτι. Αυτό όμως που ξεκινάει ως μία ιδανική απόδραση για τους τέσσερις φίλους εξελίσσεται σε κάτι σκοτεινό, καθώς κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια και η αίσθηση ότι μπορεί να μην είναι μόνοι τους αρχίζει να τους διακατέχει και τους οδηγεί στα όρια της παράνοιας.

Πρωταγωνιστούν οι Dan Stevens, Alison Brie, Sheila Vand, Jeremy Allen White, Toby Huss.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Αυγούστου 2020 από την Odeon!

Δεν ήξεραν με ποιους τα έβαλαν! Μία απολαυστική, αγωνιώδης και ξεκαρδιστική κωμική περιπέτεια εκδίκησης και αλληλεγγύης, που έσπασε τα ταμεία στην Αργεντινή και επιλέχθηκε ως η επίσημη συμμετοχή της χώρας για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας είναι οι Ηρωικά Χαμένοι (La Odisea De Los Giles / Heroic Losers). Προικισμένη με εξαιρετικές ερμηνείες και αξιαγάπητους χαρακτήρες, η ταινία μας θυμίζει ότι όταν οι θεσμοί μας απογοητεύουν, δεν έχουμε παρά να στραφούμε στους διπλανούς μας για να κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό. Αργεντινή, Δεκέμβριος 2001. Μια παρέα φίλων και γειτόνων επενδύει όλες τις αποταμιεύσεις της σε έναν αγροτικό συνεταιρισμό που θα τονώσει την οικονομία της μικρής τους πόλης. Μία μέρα μετά την κατάθεση των χρημάτων στην τράπεζα, η οικονομία και το τραπεζικό σύστημα της Αργεντινής καταρρέουν. Τα χάνουν όλα. Σύντομα,όμως, θα καταλάβουν ότι δεν έχουν πέσει θύματα μόνο της οικονομικής κρίσης, αλλά και ενός ασυνείδητου δικηγόρου και ενός διευθυντή τραπέζης,οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση. Έχει έρθει η ώρα να συντονιστούν, να καταστρώσουν μια περίτεχνη ληστεία και να επανακτήσουν ό, τι δικαιωματικά τους ανήκει.

Οι Ηρωικά Χαμένοι καταφθάνουν δυναμικά από την Αργεντινή και φέρνουν ξανά κοντά τον Αργεντίνο σούπερ σταρ Ricardo Darín (9 Βασίλισσες, Ιστορίες για Αγρίους) με τον σκηνοθέτη Sebastián Borensztein (Η Αγελάδα που Έπεσε από τον Ουρανό, Ο Πιλότος) και τον σεναριογράφο Eduardo Sacheri, συγγραφέα του μυθιστορήματος που ενέπνευσε το βραβευμένο με Όσκαρ Μυστικό στα Μάτια τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Αυγούστου 2020 από την Feelgood Ent.!

Τι θα συμβεί αν προσπαθήσεις να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου? Πόσες φορές καταπίνουμε τα πάντα και συνεχίζουμε; Τι θα συνέβαινε αν λέγαμε ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό; Πόσο δυνατά θα ακουγόταν η φωνή μας αν δεν μας ένοιαζαν τα προσχήματα; Οι απαντήσεις βρίσκονται στη γεμάτη ρυθμό, διασκεδαστική κωμωδία Πες Το Δυνατά! (Cambio Tutto! / Say It Loud!) από την Ιταλία που παρακολουθεί την ξεκαρδιστική πορεία μιας γυναίκας, όταν αποφασίζει να ξεφορτωθεί το στρες της καθημερινότητας και όλων όσων την βαραίνουν. Η 40χρονη Τζούλια βιώνει μία πυρετώδη καθημερινότητα σε μία μεγάλη και αγχωτική πόλη. Καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει το νέο και εντελώς ανίκανο αφεντικό της, τον απένταρο και τζαμπατζή σύντροφό της μαζί με τον έφηβο γιο του και την κολλητή της, που δεν την ακούει και κυνηγάει άπιαστες ιστορίες αγάπης. Και μέσα σ όλα,υπάρχει μία αφόρητη ζυγαριά που δείχνει τα ίδια κιλά παρότι η ίδια βρίσκεται μονίμως σε δίαιτα! Στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού, η Τζούλια αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια ενός εναλλακτικού θεραπευτή και προσπαθεί να βγάλει από μέσα της ό,τι την βαραίνει. Μόλις αποχωρεί από τη διαφωτιστική συνεδρία, η ταπείνωση και ο θυμός που συγκρατούσε αρχίζουν να εκρήγνυνται ορμητικά και ανεξέλεγκτα.

Η Ιταλική κομεντί είναι ιδιαίτερα ευχάριστη χάρη στην απολαυστική ερμηνεία της Valentina Lodovini (Όταν Λείπει η Μαμά) και στη σκηνοθεσία του Guido Chiesa (Το Κορίτσι του Μπαμπά).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Αυγούστου 2020 από την Weird Wave!

Ένα πράγμα που θυμάμαι καλά από τα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια, εκεί στις αρχές των 80s, είναι το γεγονός πως ο καλός σινεφίλ της ηλικίας μας, κρινόταν από το αν είχε δει ή όχι το Εξπρές του Μεσονυκτίου. Ακόμη ιδανικότερο για να βγει κανείς αρχηγός της κινηματογραφόφιλης ομήγυρης, θα ήταν να το έχει παρακολουθήσει όσες φορές περισσότερες γίνεται. Άσβηστη μου μοιάζει η θύμηση, ακόμη και μια δεκαετία μετά την επίσημη κυκλοφορία της ταινίας, ο θερινός σινεμάς στο θέρετρο που παραθερίζαμε - όταν τα καλοκαίρια παίζονταν μόνο οι ταινίες που μας μεγάλωσαν και όχι τα πρώτης προβολής απομεινάρια των αποθηκών - την εβδομάδα που θα το πρόβαλλε, είχε ανακοινώσει το σολντ άουτ ημέρες πριν. Και δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που προμηθεύονταν εισιτήρια και για δύο και για τρεις παραστάσεις.

Ο σκηνοθέτης Alan Parker, εκείνος που σχεδίασε και υλοποίησε μια από τις πιο διάσημες ταινίες στα παγκόσμια κινηματογραφικά χρονικά (στον τόπο μας άλλο τίποτα) έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 76 ετών. Γεννημένος στο Βόρειο Λονδίνο, ανήμερα του Βαλεντίνου του 1944, ο Parker ξεκίνησε την μακρά, όπως αποδείχθηκε καριέρα του, από την διαφήμιση, εκεί που γαλουχήθηκε μέχρι να πάρει την απόφαση να μεταπηδήσει στον κινηματογράφο και να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του το 1976 με το φιλμ Bugsy Malone (Το Κορίτσι του Αιώνα και οι Ανήλικοι Ριφιφίδες). Ένα πειραγμένο μιούζικαλ, με καστ αποτελούμενο αποκλειστικά και μόνο από πιτσιρίκια σαν την Jodie Foster και τον σούπερ αστέρα της εποχής Scott Baio, που παρωδούσε τις γκανγκστερικές δημιουργίες του παλιού Χόλιγουντ. Η ταινία αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία και με τα έσοδα της ο σκηνοθέτης, χρηματοδότησε ένα πλάνο εντελώς διαφορετικό, που έμελλε να γράψει ιστορία.

Το 1978 σε σενάριο του Oliver Stone θα κυκλοφορήσει το θρυλικό Midnight Express, μια ανατριχιαστική κραυγή ελευθερίας, όπως την διαδήλωσε ένας Αμερικάνος κρατούμενος στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, έχοντας κριθεί ένοχος από το στρατιωτικό καθεστώς για διακίνηση ναρκωτικών. Σκληρή έως και βάναυση η ματιά του Parker πάνω σε μια αληθινή υπόθεση που του άνοιξε πεδία έντονης κριτικής προς τις χώρες που βασίλευε η ανελευθερία, χάρισε στο φιλμ έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσα σε αυτές και καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και κατέκτησε δύο, για το διασκευασμένο σκριπτ και την καθηλωτική μουσική επένδυση του Moroder. Σε εποχές βέβαια που η nod και μόνον σήμαινε τεράστιο κύρος για όποιον την έπαιρνε, αν αναλογιστεί κανείς πως τους τίτλους που δεν κέρδισε ο Parker, τους αποκόμισε ο Cimino με τον Ελαφοκυνηγό του.

Οι εναλλακτικές επιλογές του σκηνοθέτη στα θέματα του, τον ώθησαν να ασχοληθεί το 1980 με το μουσικοχορευτικό δράμα γύρω από την νεανική φιλοδοξία, Fame (Στον πυρετό της δόξας), μια μεγάλη εμπορική επιτυχία που αποτέλεσε την βάση της μετέπειτα τηλεοπτικής ομώνυμης σειράς, το 1982 με το Shoot The Moon (Διάσταση), ένα υπαρξιακό δράμα με την Diane Keaton και τον Albert Finney, την ίδια χρονιά με την υπερεαλιστική απεικόνιση στην μεγάλη οθόνη, του κλασικού άλμπουμ του συγκροτήματος των Pink Floyd, The Wall (Ο Τοίχος) και το 1984 με το αξιόλογο Birdy (Ο Άνθρωπος Πουλί), ένα φιλμ αφιερωμένο στους ταλαιπωρημένους ψυχικά βετεράνους του Βιετνάμ, με πρωταγωνιστές τους Nicolas Cage και Matthew Modine.

Το 1987 θα βρει τον Parker να γυρίζει μια από τις πιο σημαντικές ταινίες της πορείας του. Το Angel Heart (Δαιμονισμένος Άγγελος) με τον De Niro στα σπουδαία του, τον Rourke στα συγκαλά του και την Lisa Bonet στα διαβολικά της φόρτε, ζωγράφισε στους δρόμους της Λουζιάνας μια από τις πιο μυστηριώδεις αφηγήσεις γύρω από την ύπαρξη του Λούσιφερ. Ακόμη πιο δυναμικά την αμέσως επόμενη χρονιά, το θρίλερ με τις κοινωνικές προεκτάσεις Mississippi Burning (Ο Μισισιπής Καίγεται), ακολουθεί την αστυνομική έρευνα δύο πρακτόρων του FBI (Gene Hackman, Willem Dafoe) για να εντοπίσουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση των ακτιβιστών που μάχονταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον αμερικάνικο Νότο του 1964. Επτά υποψηφιότητες, από την Ακαδημία, ακόμη μια για τον Parker, που αυτή την φορά είδε να στέφεται θριαμβευτής ο Barry Levinson και ο καταπληκτικός του Rain Man.

Η δεκαετία του 90 κύλησε για τον σκηνοθέτη με εργασίες που είχαν να κάνουν κατά κύριο λόγο με μουσικές αναζητήσεις, κάτι που συνέβη τόσο στους The Commitements (Οι Ροκάδες του Δουβλίνου), όσο κυρίως στην πολυσυζητημένη Evita, με την Madonna στον κεντρικό ρόλο της ηγέτιδας της Αρχεντίνας, Περόν. Ακολούθησε η διασκευή μιας πολυδιαβασμένης νουβέλας όπως το Angela’s Ashes (Οι στάχτες της Άντζελα) με την Emily Watson, υποψήφιο για όσκαρ μουσικής από τον John Williams και τέλος το κύκνειο άσμα του στην μεγάλη οθόνη, The Life of David Gale (Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ) το 2003 με τον τεράστιο και τόσο άδικα κατατρεγμένο από το σαθρό σύστημα της Υπερδύναμης Kevin Spacey, στον κεντρικό ρόλο.

Το 2002 ο Parker τιμήθηκε με τον τίτλο του Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χρίστηκε ιππότης από την Ελισάβετ. Το 2013 απέσπασε το Βραβείο BAFTA για την προσφορά του στην Έβδομη Τέχνη, το σημαντικότερο βραβείο που απονέμει η Βρετανική Ακαδημία Τεχνών στα μέλη της για τα επιτεύγματα τους.

RIP

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι και καμιά συνταγή που η εξέλιξη της σε εκπλήσσει με κανέναν περίεργο παραλογισμό της. Ρίξε μια φούχτα ανθρώπων, που έχουν καβαλήσει το όριο της ανεκτικότητας, σε έναν χώρο υπόδειγμα φυλακής, κλειστό, σφραγισμένο, δίχως οξυγόνο και πιθανή διέξοδο φυγής και σε κλάσματα του δευτερολέπτου θα δεις να σχηματίζεται μπρος σου η απόλυτη εκδήλωση μανίας. Ακόμη κι από τους πιο συγκρατημένους της παρέας, που θα δείξουν μια ακραία τάση προς εκτόνωση. Προχωρώντας σε λόγια και συμπεριφορές που είναι βέβαιο πως θα πικράνουν τους, μέχρι προ ολίγων στιγμών, αγαπημένους κομπανιέρους. Καμιά φορά το πράγμα ξεφεύγει, μοιραία, κιόλας. Όπως κανείς δεν το είχε προβλέψει. Σαν στο Ένα Τέλειο Σχέδιο, ας πούμε, El Plan στην μητρική του γλώσσα.

Φίλοι από παλιά και κομπανιέροι στην ίδια δούλεψη για χρόνια, ο Πάκο, ο Ραμόν και ο Αντράντε, είναι τρεις Μαδριλένοι που μαστίζονται εδώ και καιρό από την ανεργία, η οποίασ ταδιακά έχει καταστρέψει την όποια μεσήλικη διάθεση τους για ζωή. Ταλαιπωρημένοι από την διαρκή απραγία, που δεν φέρνει και το παραμικρό έσοδο στα σπιτικά τους, θα προβούν στην κατάστρωση ενός ιδιαίτερου, ρισκαδόρου και ριψοκίνδυνου σχεδίου, που η πιθανή επιτυχία του είναι απόλυτα βέβαιο πως θα ανατρέψει τα πάντα.

Το καλοκαιρινό, ηλιόλουστο πρωινό που όπως όρισαν οι φίλοι, θα σημάνει την έναρξη της δράσης του πλάνου, το απαραίτητο για την εκτέλεση αμάξι που θα τους συνοδεύσει, όμως, θα χαλάσει και έτσι οι τρεις τους ανάγκα θα παραμείνουν εσώκλειστοι στο βαριά επιπλωμένο διαμέρισμα, αναζητώντας λύση. Ελάχιστα τετραγωνικά, εν είδει φυλακής, που θα κάνουν το τρίγωνο να νοιώσει αιχμάλωτο και δέσμιο των αναγκών και των προσδοκιών του. Και τότε θα βγουν στον αέρα τα πάθη, τα μίση και οι μύχιες σκέψεις που έχει καλά κρυμμένες ο ένας για τον άλλον.

Τρεις διαφορετικές περσόνες, που όμως κάποτε, την εποχή που τα απάντα κυλούσαν σωστά, είχαν ταιριάξει απόλυτα. Μα και τώρα, ελάχιστα πριν τους βρει η αναποδιά μονοιασμένοι έδειχναν και έτοιμοι για όλα. Ενός κακού όπως λέει και η παροιμία μύρια έπονται κι έτσι ο υπερήφανος, παρορμητικός και οργανωτικός Πάκο, ο υποτακτικός και φοβισμένος Ραμόν και ο άναρχος Αντράντε θα δείξουν ανήμποροι να σηκώσουν ως σώμα ένα, το βάρος της επιχείρησης. Της ποιας επιχείρησης?

Για να λέμε του στραβού το δίκαιο, για κάτι άλλο είμαστε προετοιμασμένοι ως θεατές, αντιλαμβανόμενοι την λέξη Plan στην μαρκίζα, ειδικά όταν τα ισπανόφωνα φιλμς, την κουβέντα αυτή την ξετυλίγουν περίφημα στο εκράν τους. Εντέλει το προϊόν που σερβίρει ο Polo Menárguez, δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα αυξομειούμενης έντασης διαλεκτικό ογδοντάλεπτο, βουτηγμένο στην αθυροστομία και την πρόκληση, που σου δίνει να καταλάβεις σε μεγάλο βαθμό το πόσο έχουν επηρεαστεί οι σύγχρονοι πολίτες από την ανέχεια, την ανισότητα, την  που σημαδεύει την καθημερινότητα τους.

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η ματιά μου βαρέθηκε να περιφέρεται στο Σπιρτόκουτο, παρακολουθώντας τα τρία άνισης ηλικίας παλικάρια να εχθρεύονται, να καταριούνται, να φιλοσοφούν. Η πολυλογάδικα θεατρική ρίζα του φιλμ, δεν άφησε και πολλά περιθώρια για ανατρεπτικές συγκινήσεις, η ύστατη σεκάνς δε, μάλλον σε εμένα προκάλεσε ένα εντελώς αντίθετο συναίσθημα από αυτό του έντονου σοκ, δίνοντας μου την εντύπωση πως το πράγμα παρατραβήχτηκε μέσα σε λίγα λεπτά, μόνο για να σκορπίσει στον αέρα ένα κίβδηλο κατάμαυρο φίλινγκ. Αξιόλογες οι παρουσίες του τριγώνου de la Torre, Arévalo και Chema del Barco, με τον τελευταίο να κλέβει στα σημεία την παράσταση, όντας και εκείνος που έπαιξε τον ίδιο ρόλο στο σανίδι. Δεν μπορώ να εκτιμήσω απόλυτα την φιλοδοξία του ως φιλμικό πόνημα, κατ εμέ το El Plan ήταν κάτι που θα λησμονήσω και μάλιστα πολύ σύντομα.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε

του zerVo (@moviesltd)

Σωτήριον έτος 1996. Έχοντας μόλις φαληρίσει το στούντιο της Carolco, χάρη στην μεγαλοπρεπή φλόπα του Cutthroat Island, ο διαθέτοντας στο πορτφόλιο του τους διθυράμβους από το τζακ ποτ του δεύτερου Die Hard, αλλά και τις θετικότατες αξιολογήσεις από μια απίστευτη Stallonική ταινιάρα σαν τον Cliffhanger, σκηνοθέτης Reni Harlin, αποφασίζει να επανέλθει στο είδος του action, ακολουθώντας πορεία, εντελώς αντίθετη της πεπατημένης. Θηλυκό assassin στο επίκεντρο της οποιασδήποτε φιλμικής υπόθεσης το Χόλιγουντ δεν είχε ξαναδεί - εκτός από κάτι δευτερότριτα φτωχά καλτ, άντε και το αγγλόφωνο ριμέικ της Γαλλικής Nikita, του πρώτου διδάξαντα παγκοσμίως, μαρσεγιέζου Genious. Κάπως έτσι ο Φινλανδός σκέφτηκε να αρματώσει με όλα τα πιστόλια του κόσμου ένα γυναικάκι (στην τελική προτίμηση του ρόλου το δικό του) και να το ρίξει στην κόντρα με κάθε λογής παράνομο απόβρασμα. Η σινεφίλ κοινότητα μειδιά στην θωριά του A Long Kiss Goodnight (Ένα Φιλί για Καληνύχτα), που σχετικά το παίρνει στην πλάκα και δεν του δίνει σοβαρή σημασία, γνωρίζοντας πως ήρωες στο πανί μπορεί να είναι μονάχα ο Sly, ο Schwartz άντε και κανένας Bruce Willis. Η συγκεκριμένη ταινία εντέλει, θα εμφανίσει θετικό πρόσημο στο εμπορικό της ισοζύγιο, αλλά η ιστορία που θα γράψει, θα είναι πολλαπλής σημασίας, μικρής σε σχέση με την εισπρακτική της καριέρα. Ως η πρώτη ακριβή made in USA παραγωγή, που όρισε ένα από τα πιο δυναμικά παρακλάδια του θορυβώδους genre. Θα απορήσεις τώρα και με το δίκιο σου, που πήγα και την θυμήθηκα τέτοια ώρα την Geena Davis και την Τσάρλυ της*...

Περισσότερα από σαράντα συμβόλαια θανάτου, έχει εκτελέσει ως η νούμερο ένα, καλοπληρωμένη φονιάς του συνδικάτου του εγκλήματος, Άβα. Μια πρώην αλήτισσα με εθισμούς στην πρέζα και το αλκοόλ, που εντέλει σώθηκε από τον μοιραίο δρόμο που είχε πάρει, όταν την περιμάζεψε από τον βούρκο ο μέντορας της Ντιουκ, για να την εκπαιδεύσει και να την εντάξει στην ομάδα των επαγγελματιών δολοφόνων του.

Λειτουργώντας παράτυπα του πρωτοκόλλου και βγάζοντας μια αντιφατική ανθρωπιά, ελάχιστες στιγμές πριν στείλει στον άλλο κόσμο τα θύματα της, ανοίγει μαζί τους διάλογο, αναζητώντας τα αίτια που προκάλεσαν την οργή εκείνου που πλήρωσε για να τους εξαφανίσει. Κάτι που δεν αρέσει καθόλου στον Βρετανό κάπτεν της οργάνωσης Σάιμον, που παρότι γνωρίζει καλά τις δυνατότητες της Άβα, θα της στήσει παγίδα φονική προκειμένου να την βγάλει από την μέση.

Ε, δεν θα χρειαστεί και πολύ εκείνη να το καταλάβει πως βρίσκεται στο στόχαστρο, μία φορά στο ανατολίτικο Ριγιάντ που τα πάντα πήγαν στραβά και γλύτωσε στο τσακ τον θάνατο και την δεύτερη στην Βοστόνη, όταν δέχτηκε επίθεση από μπρατσαρά συνάδελφο της. Ευρισκόμενη κατά κάποιο τρόπο σε διαθεσιμότητα, θα επιστρέψει μετά από μια ολόκληρη δεκαετία στο πατρικό της προκειμένου να συναντήσει την ηλικιωμένη και ασθενή μητέρα της και την νεότερη, αγαπημένη της αδελφή, που πλέον είναι ταίρι με τον πρώην αρραβωνιαστικό της.

Συνεπώς δεν είναι μονάχα το πολεμικό κομμάτι που έχει να αντιμετωπίσει ο κοκκινομάλλης δαίμονας, αλλά και το ψυχολογικό, αφού έχει πειστεί πως η ζωή της, όπως την γνώριζε κάποτε, έχει αλλάξει ολοσχερώς. Και αν είχε κάποια φορά την δυνατότητα της διεξόδου στο πιοτό, τώρα, εδώ και πολλά έτη απεξαρτημένη, παρότι το αποζητά, παλεύει με τα μέσα της για να μην ξαναπέσει στην κακή συνήθεια.

Μπερδεμένα και ανάκατα μας τα περιγράφει κάπως στην ακολουθία του το θρίλερ, που υπογράφει ο Tate Taylor. Ντιρέκτορας που μόνο μονοδιάστατο δεν τον αποκαλείς, αν φανταστείς πως έγινε γνωστός από το φτασμένο ως τα όσκαρς δράμα εποχής The Help, εδραιώθηκε με την τουλάχιστον αξιοπρεπή μουσική biopic του James Brown, Get On Up, για να το γυρίσει, χωρίς καμιά σπουδαία διάνα στο σασπένς του The Girl On The Train και στον σιγοβράζοντα τρόμο του Ma. Εδώ ο υπεκτιμημένος κατά πολλούς κινηματογραφιστής, στην ουσία κινείται εκ του ασφαλούς, πάνω σε ένα κομμένο και ραμμένο πολλάκις στο παρελθόν πατρόν, που στο μέσον του διαθέτει την μορφή μιας πολεμίστριας που όσο κι αν το θέλει κανείς, δεν γίνεται να την κάνει καλά παίζοντας το παιχνίδι της.

Περιέργως το αφηγηματικό τέμπο δεν είναι της καταιγίδας, αφού το κορίτσι δεν πολεμάει μόνο τους κακούς αλλά σκέφτεται κιόλας, πως θα ήταν δυνατόν να αποδράσει από αυτό το προσοδοφόρο μεν, επικίνδυνο όσο δεν παίρνει επάγγελμα. Εννοείται πως ο κανόνας που δεν αφήνει τον πιστολέρο να εγκαταλείψει, τουλάχιστον ζωντανός, αυτό τον τρόπο ζωής, ισχύει και εδώ στο έπακρο, όπως όμως ισχύουν και σύσσωμα, τα πάντα όλα κλισέ της οποιαδήποτε παρόμοιας ταινίας έχει υπάρξει στα χρονικά. Από την Colombiana, την Hanna και την Salt, ίσαμε τις κορυφαίες της κατηγορίας των θηλυκών χίτμαν Atomic Blonde και φυσικά Kill Bill. Παγίδες επί αντιξοοτήτων και αιματοβαμμένα γρονθοκοπήματα, σε φόντο συνήθως λουστραρισμένο και φυσικά ταξιδιάρη, σε πάμπολλες γωνιές της υδρογείου, ως είθισται.

Μην γελιόμαστε όμως. Ούτε η πλοκή, ούτε το στυλ, ούτε η όχι ασταμάτητη δράση τοποθετεί την Ava στις πιο υψηλές θέσεις του βάθρου της φιλμικής της φατρίας. Από μόνη της η εκθαμβωτικά σέξι θωριά της Jessica Chastain, που μάλλον τέτοιοι χαρακτήρες δεν της πηγαίνουν και καλά θα κάνει να παραμείνει στις φαμφαταλίστικες επιλογές τύπου Molly's Game, είναι αρκετή για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού ψηλά σε κάθε της μόστρα στο εκράν. Είναι καλή, πολύ καλή ηθοποιός όμως και αυτό της βγαίνει εκφραστικά, ακόμη κι αν πρόκειται για ρόλο αδρεναλινάτο. Σίγουρα περιστοιχίζεται εδώ από ένα καστ αστέρων στην υποστήριξη (Malkovich μισοαπόμαχος, Common που δεν έχει μεγάλη σχέση με την υποκριτική, Farrell με το μόνιμο πια μουστάκι του Αστακού, για να φέρνει στον Τσίμα, στοιχείο αρκετό από μόνο του για να τον αντιπαθήσεις) ακόμη πιο βέβαιο είναι πως δεν τους έχει καμία ανάγκη. Σόλο παίζει η ερυθρομαλλούσσα, σε ένα γήπεδο που η ίδια χρηματοδότησε, ατυχώς όμως λόγω της πανδημικής κατάρας, μάλλον πίσω δεν θα πάρει φράγκο, αφού η έξοδος του έργου αναβάλλεται διαρκώς στις ΗΠΑ. Μπορεί να επενδύσει στην συνέχεια του. Ποιος ξέρει?

*Την διάβασα στο καστ. Προφανώς ρόλος τιμής ένεκεν, δόξα της πρωτάρας ασσασίνας έβερ. Απέφυγα να διασταυρωθούν οι ματιές μας στο πανί, μιας κι εγώ φανταζόμουν θα αντικρίσω την Θέλμα. Γαμώ τον πανδαμάτορα χρόνο και τα γηρατειά που σπέρνει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!

Πάμε διακοπές;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην (καλοκαιρινή) τρέλα

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Massimo Venier. Και στις 10 συνυπογράφει και το σενάριο. Στις έξι από τις δέκα, πρωταγωνιστεί η τριάδα Aldo Baglio, Giacomo Poretti, Giovanni Storti – μάλιστα, τα ονόματα των ρόλων είναι τα πραγματικά τους ονόματα. Στις τέσσερις πρώτες ταινίες αυτής της συνεργασίας, η τριάδα μαζί με τον Venier συνυπέγραφε και τη σκηνοθεσία! Και σε όλες τις ταινίες στις οποίες έχουν συνεργαστεί, οι τρεις ηθοποιοί συν ο σκηνοθέτης συνυπογράφουν (μαζί με άλλους!!!) το σενάριο.

Η ταινία Όχι Άλλο Καλοκαίρι (Odio l’estate) έκανε την πρεμιέρα της στην Ιταλία στις 30 Ιανουαρίου 2020 κι έκοψε πάνω από ένα εκατομμύριο εισιτήρια, κάνοντας εισπράξεις πάνω από 8,5 εκατομμύρια ευρώ.

Η υπόθεση: Ο Άλντο, ο Τζιοβάνι και ο Τζιάκομο είναι άντρες στα 50 τους, παντρεμένοι με παιδιά. Ο Άλντο περισσότερο κάθεται στο σπίτι του παρά δουλεύει, δεν βοηθάει καθόλου τη γυναίκα του στις δουλειές του σπιτιού, ο μεγάλος του γιος έχει ψιλοπροβλήματα με τον νόμο, οι δίδυμες πιτσιρίκες του αγαπούν τον οικογενειακό σκύλο, τον Μπράιαν και ο ίδιος είναι παθιασμένος με τον τραγουδιστή Massimo Ranieri. Ο Τζιοβάνι έχει μαγαζί πώλησης ειδών υπόδυσης, που δεν πάει καλά, έχει μια πανέμορφη έφηβη κόρη, είναι πάρα πολύ οργανωτικός και δεν βρίσκει εύκολα τις λέξεις που χρειάζεται την ώρα που τις θέλει. Ο Τζιάκομο είναι πετυχημένος οδοντίατρος, τον οποίο κυνηγάει ένα επαγγελματικό λάθος, είναι εργασιομανής και τον ενοχλεί που δεν τα πάει καλά με τον πιτσιρίκο γιο της συζύγου του.

Οι τρεις αυτοί εντελώς διαφορετικοί τύποι με τις οικογένειές τους – που προφανώς προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά υπόβαθρα και κουλτούρες – νοικιάζουν... κατά λάθος, το ίδιο σπίτι, στο ίδιο τουριστικό νησί, στο ίδιο χρονικό διάστημα κατά την περίοδο των καλοκαιρινών τους διακοπών. Ακούγεται σαν μια συνταγή για καταστροφή αλλά όλοι συναποφασίζουν να περάσουν τις διακοπές στο ίδιο αυτό σπίτι. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, αλλά εντέλει η ζωή βρίσκει τον τρόπο να το κάνει όλο αυτό να δουλέψει: οι συνήθειες είναι διαφορετικές, όμως δύο από τα παιδιά τους ερωτεύονται μεταξύ τους και τρεις γυναίκες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους θα γίνουν κολλητές.

Η άποψή μας: Να σε πω κάτι; Μπορεί «Ελλάς – Γαλλία = Συμμαχία» αλλά το «Ούνα φάτσα – ούνα ράτσα» που μας συνδέει με τους Ιταλιάνους, το βρίσκω πιο λογικό, πιο δομικό, πιο εφαρμόσιμο, πιο αληθινό. Ιδίως ο ελληνικός βορράς με τον ιταλικό νότο έχουν πολλά, πάρα πολλά κοινά στοιχεία για να τους ενώσουν, με βασικότερο όλων την... φτώχεια. Αλλά δεν πολιτικολογούμε εδώ ούτε λαϊκίζουμε. Την άποψή μας γράφουμε για μιαν ιταλική ταινία. Που μας δείχνει μιαν πολλάκις χρησιμοποιημένη στο σινεμά ιδέα – αυτήν της αναγκαστικής συγκατοίκησης διαφορετικών ατόμων – με έναν τρόπο ο οποίος πετυχαίνει τουλάχιστον το μίνιμουμ της διασκέδασης, χωρίς να βαυκαλίζεται ότι τάχαμου διεκδικεί δάφνες ποιότητας.

Ως οικογενειακή κωμωδία πλασάρεται η ταινία, δεν θυμάμαι όμως κάποια στιγμή της στην οποία να γέλασα δυνατά. Ή... σιγανά. Από την άλλη, επίσης, δεν έπιασα τον εαυτό μου να δυσανασχετεί, να κοιτάζει διαρκώς το ρολόι, να βαριέται. Ήξερα τι έβλεπα, ήξερα περίπου πως θα εξελιχθούν τα πράγματα (υπάρχει ένα μικρούλη μυστικό, που αγγίζει υψηλά δραματικά φορτία και είναι έξυπνα μακιγιαρισμένο), δεν ενθουσιάστηκα σε κανένα σημείο, δεν σκέφτηκα «ρε τους μάγκες, πώς το σκεφτήκανε αυτό;», δεν είπα όμως και «ήμαρτον ρε μαν, φτάνει, όχι άλλο κάρβουνο», κάτι που συμβαίνει ολοένα και περισσότερο στις αντίστοιχες γαλλικές κομεντί. Αυτό που διαφοροποιεί τα δύο είδη «εθνικής» κωμωδίας, είναι το λαϊκό έρεισμα.

Οι Ιταλοί επιμένουν πολύ σε αυτό. Επιμένουν στο να χρίζουν πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας αλλά και γενικώς χαρακτήρες με τους οποίους το κοινό μπορεί να ταυτιστεί σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Οι Γάλλοι με τον σνομπισμό τους δεν βρίσκουν σημεία επαφής με το μη γαλλικό κοινό τα τελευταία πολλά χρόνια. Βλέπουμε λοιπόν τούτους τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, και είναι σαν να βλέπουμε χαρακτηριστικές εικόνες από ελληνικό καλοκαίρι, με ανθρώπους με σάρκα και οστά, που καλούνται να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα. Οι προβληματισμοί για το σωστό μεγάλωμα των παιδιών, οι συζυγικές σχέσεις, οι νεανικοί έρωτες και η απόλαυση του καλοκαιριού – που συνοδεύεται εν πολλοίς και από μπόλικη ταλαιπωρία, όλα είναι εδώ.

Επίσης, να σημειώσω την μικρή σε διάρκεια παρουσία στην ταινία του Michele Placido, ο οποίος έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ιταλικό σινεμά και την ιταλική τηλεόραση, στο ρόλο του αστυνομικού στο νησί, ο οποίος δεν αντέχει τους τουρίστες: με τη μουστακάρα του και τη συμπεριφορά του παραπέμπει σε πιο ωραία, ανέμελα χρόνια, όπου κυριαρχούσε το παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο!

Αν κάτι είναι λιγάκι off στην ταινία είναι η όλη ιστορία με τον τραγουδιστή Massimo Ranieri. Που μπορεί να είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Ιταλία, αλλά εκτός Ιταλίας, επομένως και στην Ελλάδα, μόνο φανατικοί ιταλόφιλοι, όπως ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, τον γνωρίζουν. Οπότε η όλη φάση που κυριαρχεί στο τελευταίο τρίτο της ταινίας, αν και έχει συναισθηματικό payoff, σε πετάει λίγο έξω. Από εκεί και πέρα, οι δραματικές κορυφώσεις, που είναι αρκετές, ευτυχώς δεν ξεφεύγουν σε χυδαιότητες. Και στο φινάλε, λες πως είδες μια ταινία, πέρασες καλά, δεν σου έμεινε και τίποτα σπουδαίο, σίγουρα δεν χαλάστηκες και πάμε για άλλα. I capito?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Strada Ent.!

«Μια περιπέτεια γεμάτη ανακαλύψεις»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι Willy τι... Wall-e?

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων που σκηνοθετεί ο Éric Tosti. Η προηγούμενη σημαντική του προσπάθεια στο χώρο, ήταν η συμμετοχή του στο σενάριο της ταινίας κινουμένων σχεδίων Η ζουγκλοπαρέα (Les as de la jungle, 2017), η οποία (όπως και τούτη) βρήκε κινηματογραφική διανομή στη χώρα μας, κάνοντας πρεμιέρα στις 26 Απριλίου του 2018.

Από τη στιγμή της σύλληψης της ιδέας για τη δημιουργία τούτης της ταινίας μέχρι την έξοδό της στους κινηματογράφους πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια. Η παραγωγή της ταινίας κράτησε 24 μήνες και για τη δημιουργία της απασχολήθηκαν 150 άνθρωποι. Στα πρώιμα σκίτσα, το σφαιρικό ρομπότ Μπακ ήταν λευκό με φωτεινά, πορτοκαλί μέρη. Αλλά λίγους μήνες αργότερα, η Disney παρουσίασε το BB8, το νέο ρομπότ της σειράς «Star Wars» με παρόμοια εμφάνιση. Έτσι, η ομάδα αποφάσισε να αλλάξει την εμφάνιση του Μπακ και να τον «ντύσει» με έντονο κόκκινο χρώμα.

Η υπόθεση: Όταν το διαστημόπλοιό τους καταστρέφεται από έναν αστεροειδή, ο 10χρονος Γουίλι χωρίζεται από τους γονείς του και η κάψουλα διάσωσης τον οδηγεί σε έναν μυστηριώδη και ανεξερεύνητο πλανήτη. Με τη βοήθεια του Μπακ, ενός ρομπότ επιβίωσης, θα πρέπει να τα βγάλει πέρα μέχρι να τον εντοπίσουν και να τον σώσουν οι γονείς του. Ο Γουίλι θα εξερευνήσει κάθε μυστήριο, θα συναντήσει μια εξωπραγματική φύση και θα γνωρίσει φανταστικά πλάσματα, κάποια φιλικά και άλλα... όχι τόσο!

Η άποψή μας: Υπάρχουν ταινίες κινουμένων σχεδίων αποκλειστικά για ενήλικες. Υπάρχουν ταινίες κινουμένων σχεδίων οι οποίες απευθύνονται τόσο σε ενήλικες όσο και σε ανήλικους θεατές. Και υπάρχουν ταινίες κινουμένων σχεδίων που αφορούν αποκλειστικά παιδιά. Στην τρίτη κατηγορία θα πρέπει να τοποθετήσουμε αυτήν τη γαλλικής παραγωγής ταινία. Παιδιά από πέντε έως (το πολύ) 13 χρονών είναι το target group της ταινίας. Οπότε οι συνοδοί τους – γονείς, θείοι, θείες, μεγαλύτερα ξαδέλφια – δεν θα δεινοπαθήσουν ακριβώς (ευτυχώς), το πιθανότερο, όμως, είναι να βαρεθούν.

Ίσως κάτι που μπορεί να τους κρατήσει σε εγρήγορση είναι η προσπάθεια που θα κάνουν για να βρουν τραβηγμένες ή όχι και τόσο τραβηγμένες αναφορές σε άλλες ταινίες, από φιλμ δηλαδή όπως ο «Πόλεμος των Άστρων», ο «ΕΤ, ο εξωγήινος» και «Ο εξολοθρευτής» μέχρι ταινίες όπως «Ο κυνηγός», το «Επιστροφή στο μέλλον» και ο «Απαγορευμένος πλανήτης»! Τα παιδιά, από την άλλη, νομίζω πως μια χαρά θα περάσουν, ιδίως με βάση και την αντίδραση της κόρης μου. Υπάρχουν στοιχεία περιπέτειας αλλά όχι τραβηγμένα, υπάρχει το στοιχείο του κινδύνου χωρίς την υπερβολική βία, υπάρχουν πολλά πράγματα για να διασκεδάσουν τα πιτσιρίκια χωρίς το άγχος κάποιων καταστάσεων να φτάσει να τα οδηγήσει σε... εφιάλτες.

Στις μορφές των ανθρώπων το σκίτσο δεν πιάνει μεγάλες επιδόσεις αλλά σε ότι αφορά το χρώμα... γουάου! Λες και υπάρχει ψυχεδελική έκρηξη! Έντονα χρώματα σε απίστευτους συνδυασμούς, δημιουργούν έναν κόσμο φανταστικό, που τον κοιτάς με μάτια ανοιχτά. Το ρομποτάκι ως κατάσταση παραπέμπει στον Wall-E, υπάρχει το εξωγήινο πλάσμα – κάτι σαν κατοικίδιο σκυλάκι – που δένεται με τον Γουίλι, και από εκεί και πέρα η χλωρίδα και η πανίδα του πλανήτη είναι απλώς φαντασμαγορικά! Το πιο επικίνδυνο πράγμα που θα βιώσει ο μικρούλης ήρωάς μας, πέρα από το γεγονός ότι μένει χωρίς τους γονείς του σε έναν άγνωστο πλανήτη, είναι κάτι πλάσματα σαν πέτρινοι κάβουρες, μια βροχή όπου το χαλάζι είναι μεγέθους βράχου και ένα φυτό που η τοξίνη του παραλίγο να στείλει τον Γουίλι στα θυμαράκια.

Τα μηνύματα της ταινίας επίσης δεν ξεχωρίζουν από την πρωτοτυπία τους και το βάθος τους: μιλάμε σε πολύ πρώτο επίπεδο για το θέμα της ανεξαρτησίας, για το πόσο σημαντικό είναι να συνεργάζεσαι με τους γύρω σου για να πετύχεις τον σκοπό σου και για το πόσο ενδιαφέρον είναι να είσαι ανοιχτός και να ανακαλύπτεις την ομορφιά του κόσμου γύρω σου. Η σκηνή με τις υδάτινες τσουλήθρες – φυσικές κολυμπήθρες ξεχωρίζει, η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος χωρίς πολλά πολλά, ως ενήλικας ίσως βρεθείς βαρεμένος μα όχι εξαπατημένος και κατά πως φαίνεται το πιτσιρίκι που θα έχεις συνοδέψει, θα έχει περάσει καλά κατά πάσα πιθανότητα. Δεν το λες και χάλια λοιπόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Neo Films!

Could It Be Magic

του zerVo (@moviesltd)

Είναι στιγμές που κλείνεις τα μάτια και μέσα στην αβάσταχτη μοναξιά του χώρου, νιώθεις να εισβάλλουν σαν φαντάσματα του παρελθόντος, όλες εκείνες οι μορφές που έχουν σημαδέψει ολάκερη την ζωή σου. Έρωτες, φιλίες, έχθρες, ανόητες αγάπες, φευγαλέα μίση, ντροπές. Έστω κι αν τσιμπηθείς μονομιάς, μπας και διώξεις όλες ετούτες τις φιγούρες που άξαφνα κάλπασαν σιμά σου, ο στιγμιαίος ηλεκτρισμός στο χέρι σε κάμει να αμφιβάλλεις, αν πραγματικά βιώνεις παραίσθηση. Και σου αρέσει όλο αυτό το κόλπο, σε ιντριγκάρει, αφού αφαιρεί από πάνω σου μυριάδες μέρες ζωής και σε επαναφέρει κάπου εκεί πίσω στο χρόνο, με την πείρα του σήμερα να ξαναζήσεις τρόπον τινά την ώρα. Could It Be Magic. Μια Νύχτα Μαγική...

Εικοσιπέντε χρόνια έγγαμου βίου ενώνουν την, αεράτη για μεσήλικη, καθηγήτρια Μαρία με τον συγγραφέα Ρισάρ. Δυόμισι δεκαετίες κατά τις οποίες εκείνη δεν υπήρξε και η πιο πιστή σύζυγος. Για την ακρίβεια, εκμεταλλευόμενη την θέση της στο κολέγιο, σύναψε κρυφά περισσότερες από μια ντουζίνα ερωτικές σχέσεις με νεότερους και γοητευτικούς μαθητές της, σβήνοντας έτσι τις ανασφάλειες και υπερκαλύπτοντας τις όποιες ματαιοδοξίες επιφέρει η μέση ηλικία.

Ένα μυστικό που αργά και όχι γρήγορα θα αποκαλυφθεί στα μάτια του, πικραμένου πια, ανδρός της, βυθίζοντας τον στην απόγνωση, αφού ποτέ του δεν είχε φανταστεί πως μπορεί να έπεφτε θύμα τέτοιας προδοσίας. Αδύναμη να αντιμετωπίσει την κρίσιμη κατάσταση, η κυνικά σκεπτόμενη Μαρία θα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την εστία της. Και να μετακομίσει προσωρινά σε ξενοδοχείο, στο ακριβώς απέναντι πεζοδρόμιο. Στο δωμάτιο 212, που η πρόσοψη του κοιτάζει το διαμέρισμα, τον Ρισάρ, τον σχεδόν διαλυμένο γάμο της, την ζωή της.

Και σε αυτά τα ελάχιστα, αφιλόξενα τετραγωνικά του Παρισινού πανδοχείου, οσονούπω, θα εισβάλλουν από το πουθενά, σαν άυλα στοιχειά. τα πρόσωπα εκείνα που σημάδεψαν τον κόσμο της. Η μητέρα της, η γιαγιά της, όλοι εκείνοι οι εραστές που την κράτησαν παθιασμένα στην αγκαλιά τους. Και φυσικά ο Ρισάρ. Νέος, όπως τον καιρό που τον γνώρισε, φιλόδοξος και ονειροπόλος, χωρίς πάνω του τα σημάδια από τον καιρό, που την έκαναν να τον συνηθίσει, μειώνοντας σε επίπεδα μηδενικά σχεδόν, τον πόθο της για αυτόν.

Η άλλη όψη του κινηματογραφικού νομίσματος που περιγράφει την δοκιμασία μιας έντονης και ριζωμένης υποτίθεται από τον χρόνο, σχέσης, ταξιδεύοντας από την ανεμελιά της νιότης του Les Chansons D'Amour στην έκδηλη ανησυχία της mid life crisis, περιγράφει ο πεπειραμένος καθώς φαίνεται πάνω στο θέμα και το είδος Christophe Honoré. Και η μέθοδος που ακολουθεί ο πενηντάχρονος, πια, Φραντσέζος δημιουργός, διαφεύγει ολοκληρωτικά από την ρεαλιστική αφήγηση, για να περάσει σε μια artificial σφαίρα όπου ο χρόνος δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. πλην του κεντρικού προσώπου που βιώνει την φαντασίωση.

Η ιδέα μοιάζει πανέμορφη και παρόμοια είναι η εκτέλεση της. Με όχημα την νοσταλγία για το χθες που καλώς ή καλώς έχει χαθεί μια για πάντα, ο Γάλλος βυθίζει τους ήρωες του με έναν παραμυθένιο τρόπο σε ένα όνειρο που αποκαλύπτει σε όλους, αλήθειες και πραγματικότητες που δεν εκστομίστηκαν ποτέ. Τόσο για την αθεράπευτη στην αναζήτηση της επιβεβαίωσης, πως περνάει η μπογιά της, μαντάμ, όσο κυρίως για τον κατεστραμμένο ψυχικά (πρώην?) συμβίο της, που εν είδει Sliding Doors, ατενίζει το παρελθόν, ζυγίζοντας αν έπραξε το λάθος ή το σωστό στις επιλογές του. Βάσανο αιώνιο για κάθε μεσήλικα αυτό, που βρέθηκε μπροστά στην διχάλα του να διαλέξει.

Φιλμαρισμένο κυρίως σε ελάχιστους, εσωτερικούς κατά βάση, χώρους, το Chambre 212, χορογραφείται με ανάκατες δόσεις χιούμορ, δράματος, γλαφυρότητας και συγκίνησης, την ώρα που το ευρηματικό πνεύμα του Dickens πλανάται διαρκώς στην ατμόσφαιρα. Προσεγμένο άρτια στην ενδυματολογία και τα ντεκόρ, ώστε να φτιαχτεί το πολύχρωμο ονειρικό κάδρο, το φιλμ με την αρωγή ενός ευαίσθητου μουσικού σάουντρακ, που περιλαμβάνει από Aznavour ίσαμε Barry Manilow, ανεβάζει σταδιακά τέμπο μέχρι την σπουδαία σε κινηματογραφική εκτέλεση έξοδο του, όταν το σουρεάλ αναγκαστικά πρέπει να μεταβληθεί σε αλήθεια.

Η Chiara, με εμφανή τα αποδεικτικά στοιχεία στο πρόσωπο πως κλείνει όπου νάναι τις πέντε δεκαετίες ζωής, διαθέτει ένα ακαταμάχητο σεξ απίλ, είναι κορμάρα, έχει άνεση και πετυχαίνει χωρίς κόπο, να αποτυπώσει την ανασφαλή πενηντάρα, που ψάχνει την ciao bambina νιότη της, στις αγκάλες των νεαρών part time lovers. Το χρονικά ασύμβατο τρίγωνο, που στήνεται με τον ντούμπλε φας σύντροφο της - ο σπαραχτικός Biolay του τώρα, ο χωστός Lacoste του πολύ προχθές - αναδεικνύει πλήρως την ψυχική ανακατωσούρα της αντι-ηρωίδας, που με την όχι έντιμη στάση της, φέρνει πολλές φορές τον θεατή σε άβολη, είναι η αλήθεια, θέση. Η ευφυής προσθήκη της (ενδεχόμενης?) άλλης γυναίκας καταλύτη, που την ζωγραφίζει η έκπληξη Camille Cottin, μπορεί να αποπροσανατολίζει σε κάποιες στιγμές, για το ποιος από το ζευγάρι βρίσκεται στο επίκεντρο του στόρι, δημιουργεί όμως μια επιπλέον μαγική έκφανση στην εξέλιξη, με αποτέλεσμα την μαεστρική σεκάνς του φινάλε. Μπορεί να το έζησα κι αυτό. Ποιος ξέρει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την One From The Heart!

Χαδάκια στην Πατριαρχία

του gaRis (@takisgaris)

Είχαμε πού’χαμε τα φραντσέζικα φιλμάκια να μας ταλαιπωρούν το τελευταίο δίμηνο, ενέσκηψε και η Αλβιών, δια του BFI (British Film Institute) να μας ταΐσει σανουδάκι, ντεμέκ κατά της πατριαρχίας τούτη τη βολά, κάμνοντας το 2/2 για την ανερχόμενη Jessie Buckley, περί ης τάγραψα προσφάτως στο Wild Rose. Κι ενώ ο κορωναϊός θερίζει συστηματικά στον εργασιακό τομέα τις γυναίκες, καθώς ο πλανήτης ανταριάζεται από το κίνημα Black Lives Matters, έρχεται η δις εστεμμένη (BAFTAs) σκηνοθέτις Philippa Lowthorpe (Three Girls, Call the Midwife) να καταστρέψει ένα σχεδόν άχαστο στοίχημα: Να αφηγηθεί την πραγματική ιστορία του διαγωνισμού καλλονής «Μις Κόσμος 1970» που διεξάγη στο Λονδίνο (Royal Albert Hall), με παρουσιαστή τον διαβόητο Bob Hope στις εσχατιές της κονφερασιέ περσόνας του.

Ο διαγωνισμός- έμβλημα της φαλλοκρατικής κοινωνίας της εποχής δημιούργησε ρίγη αντιπάθειας στο φρεσκαδούρικο Women’s Liberation Front το οποίο, επιζητώντας να κάνει ηχηρή παρέμβαση οργάνωσε μια γερή μπούκα με έξαλλες φεμινίστριες να ρίπτουν αλευρόβομβες (sic) τον Χόουπ επί σκηνής απειλώντας συνάμα με γεμάτα... νεροπίστολα! Πασιονάριες της παρέμβασης η μαγκιόρα (έγκυος 3 μηνών σε τέκνο αγνώστου πατρός) Jo Robinson (κάτω των προσδοκιών η Jessie Buckley) και η πιο καθωσπρέπει, οικογενειάρχισσα ακαδημαϊκής καριέρας Sally Alexander (η Keira Knightley της μιας «προβληματισμένης» γκριμάτσας).

Από την πλευρά των φιναλίστ, ξεχωρίζει η νικήτρια Μις Γρανάδα (Gugu Mbatha-Raw), που έμπασε την μαύρη φυλή στις πρωτιές των καλλιστείων (ο πρωθυπουργός της Γρανάδας παρών στην κριτική επιτροπή βεβαίως - βεβαίως). Αξιόμαχοι δευτεραγωνιστές όπως ο Rhys Ifans (διοργανωτής) και Greg Kinnear (εντελώς εκτός ρόλου ως σεξιστής Bob Hope) καταποντίζονται εξαιτίας του στόρυ δια χειρός Rebecca Frayn, με σωσίβια λέμβο την καρακλασσάτη Leslie Manville (Phantom Thread) ως κυρία Ντολόρες Χόουπ.

Τι κι αν το φεμινιστικό έπος του London’70 έσκουζε θεματολογικά για μια βιμπράτη, ιδεολογικά ξεκάθαρη αντιμετώπιση μιας κομβικής για τα γυναικεία (αλλά και τα φυλετικά) ζητήματα νίκης. Το Misbehaviour δεν είναι παρά μόνο ένα χαστουκάκι στον καρπό της πατριαρχίας, ένα πλάγιο χαδάκι μοναχάνες, αφού ρίχνει το φως του στις διαγωνιζόμενες με λαγνεία και υποστηρίζει στην ουσία το θεσμό ως μια-κάποια-διέξοδο για καταπιεσμένες θηλυκές υπάρξεις. Η δε σκιαγράφηση των φεμινιστριών είναι τουλάχιστον ατυχής ως ύπουλα επιλήψιμη.

Δε λέω, BFIπαραγωγή, κοστουμάτο, στρωτό ως ημι-υποφερτά τηλεοπτικίζον κι εννοώ την παλαιού τύπου τηλεοπτική ταινία κι όχι φυσικά τα νέα στρημάδια, μπροστά στα οποία το Misbehaviour το μόνο που δικαιούται είναι να κρατά ευλαβικά το κεράκι του θαυμασμού. Στην εποχή του #MeToo (δεν το συζητώ καν ότι στην Αμερική η ταινία δε θα είχε καμιά τύχη) αυτό το υποτίθεται inspirational feel-good εργάκι μοιάζει με παραφωνία ή ακόμη και συγχωροχάρτι στα αντίστοιχα έργα και τις ημέρες (ως το 2015) του Τράμπ ως ιδιοκτήτη του Miss Universe εκεί στα αμαρτωλά 90s.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!