Movies Ltd

Πιστεύω ότι υπάρχουν απαντήσεις στον ουρανό! Κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Tom Harper (TV PeakyBlinders, War and Peace), μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη η συναρπαστική περιπέτεια Οι Αεροναύτες (The Aeronauts) που είναι εμπνευσμένη από τα αληθινά γεγονότα μιας πτήσης με αερόστατο, που κατέρριψε κάθε ρεκόρ και άλλαξε τα δεδομένα της επιστήμης της μετεωρολογίας. Λονδίνο, 1862. Ανυπόμονοι θεατές συγκεντρώνονται στον χώρο εκτόξευσης των αερόστατων, ενώ ο μετεωρολόγος James Glaisher περιμένει εναγωνίως την εντυπωσιακή είσοδο της πιλότου Amelia Wren. Ο νεαρός επιστήμονας είναι απελπισμένος να τον πάρουν επιτέλους στα σοβαρά και έχει ελάχιστη υπομονή για τους θεατρινισμούς της Wren. Όμως, εκείνη είναι σίγουρη ότι ένα καλό σόου θα προσελκύσει την πολυπόθητη χρηματοδότηση. Η πτήση τους έχει διπλό σκοπό: να σπάσει το γαλλικό ρεκόρ υψομέτρου και να βοηθήσει τον Glaisher να συλλέξει δεδομένα για να προωθήσει τις αμφιλεγόμενες θεωρίες για την πρόβλεψη του καιρού. Όσο το δίδυμο ανεβαίνει ολοένα και ψηλότερα, ο αέρας γίνεται πιο αραιός και ψυχρός. Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουν γίνονται όλο και πιο δύσκολες, αφού κρίνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο της Θεωρίας των Πάντων, ο βραβευμένος με Όσκαρ Eddie Redmayne και η υποψήφια για Όσκαρ Felicity Jones, ενώνει ξανά τις δυνάμεις του σε μια δυνατή περιπέτεια θέλησης και θάρρους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Και το μέικ απ τέλειο κορίτσια!

του zerVo (@moviesltd)

Τι πιο μπόλικο από το να είσαι η τιγκάτη στα φράγκα Paramount και να φαντάζεσαι πως έχεις την ικανότητα να φτιάξεις την ιδανική φάνι πάρτνερ κομεντί της σεζόν. Διαλέγεις δυο ονόματα πιασάρικα στο genre - τουλάχιστον στο Αμέρικα - καθώς η μια έχει κάνει Girls Trip καριέρα και η έτερη Bridesmaids διαδρομή, για το στάρινγκ, κοτσάρεις στην καρέκλα του ντιρέκτορα κι έναν τουλάχιστον δοκιμασμένο, ειδικά στην μικρά οθόνη, Πορτορικάνο, διανθίζεις τον περίγυρο και με γκεστς ονομαστούς και αυτό είναι όλο. Νομίζεις! Χωρίς αλατοπίπερο, λέγε με και σενάριο, στην μανέστρα, τίποτα δεν πρόκειται να πάει κατά πως νομίζεις.

Φιλενάδες από τα μικράτα τους, η εκδηλωτική, εξωστρεφής και κοσμοπολίτισσα Μία Κάρτερ και η πιο συνεσταλμένη, πρακτική και οργανωτική Μελ Πέιτζ, έχουν καταφέρει να στήσουν εκ του μηδενός την ολόδικη τους επιχείρηση γυναικείου καλλωπισμού. Και δεν τα πηγαίνουν άσχημα, αφού έχουν δημιουργήσει μια από τις πιο ανερχόμενες μπράντες στον χώρο του μέικ απ στο φωτεινό Λος Άντζελες. Η οικονομική πραγματικότητα της εταιρίας τους, όμως, είναι κομματάκι διαφορετική, αφού από κακοδιαχείριση, τα χρέη τους έχουν μεγεθυνθεί, σε βαθμό τέτοιο που να είναι πολύ πιθανό να χάσουν την κυριότητα της. Και τώρα?

Γνωρίζοντας καλά τα λογιστικά προβλήματα τους, μια από τις πιο διάσημες περσόνες στον τομέα του μακιγιάζ, η διαβόητη Κλερ Λούνα, θα προσφερθεί να τις βοηθήσει, αποσπώντας τους μεγάλο μερίδιο των μετοχών. Στην πραγματικότητα όμως, ο πραγματικός της σκοπός είναι να τις εκτοπίσει σταδιακά και να γίνει εκείνη το αφεντικό, παίρνοντας την επιχείρηση στον όμιλο της. Και φυσικά να τις αφανίσει μια για πάντα από τον φίσκα στο γκλίτερ της πλεονεξίας κόσμο της ομορφιάς.

Εννοείται πως τα δυο κολλητάρια, σταδιακά κι ενόσω τα ζόρια θα σφίγγουν την θηλιά γύρω τους, θα αρχίσουν να χάνουν την αμοιβαία εκτίμηση η μία για την άλλη, γεγονός που μέρα με την ημέρα θα τις απομακρύνει. Και από εκεί που εδώ και δεκαετίες, από το σχολειό, το κολέγιο, την σχολή αισθητικής, ήσαν αχώριστες, θα φτάσει η ώρα που δεν θα ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα. Λες εντέλει το σχέδιο της κακίστρως, φαταούλα Λατίνας να πέτυχε, ακολουθώντας εκείνη την παλιά καλή συνταγή του διαίρει και βασίλευε?

Λίγη είναι όμως η ταινία, πολύ λίγη. Δεν αναφέρομαι τόσο στο χρονικό της εύρος, που σκάρτα αγγίζει τα 80 λεπτά, αλλά στο περιεχόμενο της, αφού αυτού του είδους το χιούμορ της χοντράδας, δεν μπορώ να σκεφτώ ποιον μπορεί να αγγίξει και έστω να χαμογελάσει για κάποια δευτερόλεπτα. Αστεία κατά βάση σεξουλιάρικα, από εκείνα που οι γυναίκες, καθώς φαίνεται, τα αμολάνε όταν βρίσκονται σε αποκλειστικά θηλυκιά ομήγυρη, χωρίς ίχνος τακτ και λεπτότητας, που μάλλον τις υποβαθμίζει σε ποιότητα, παρά τις ανεβάζει σε εξυπνάδα, σκέρτσο, δυναμική. Δεν έχει καμία σχέση αυτή η δράση, με το αληθινό μπαιράκι της φεμίνας.

Το Like A Boss πολύ θα επιθυμούσε να εξυψώσει το βαθύτερο νόημα της αιώνιας αλληλεγγύης και υποστήριξης ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που έχουν ζήσει μια ολάκερη ζωή αντάμα. Και μέσα από το ελάχιστα διασκεδαστικό του ύφος, είναι βέβαιο πως αποτυγχάνει έστω και να προσεγγίσει αυτή την κεντρική ιδέα. Έτσι η βασική θεματική ιδέα, που γεννήθηκε στο μυαλό γυναίκας, για να μετατραπεί σε σκριπτ από δύο άντρες, μέχρι να ολοκληρωθεί στο εκράν από έναν άνισων επιλογών σκηνοθέτη, όπως ο Miguel Arteta, εξασθενεί τρομακτικά μέχρι την τελική ολοκλήρωση της περιπέτειας, που και βέβαια διαθέτει το απαιτούμενο χάπι έντ.

Σωσίβιο που δεν καταφέρνει να της ρίξει ούτε η παρουσία ενός αξιόλογου ντουέτου, σαν κι εκείνο που ορίζουν η πληθωρική τόσο σωματικά, μα κυρίως εκφραστικά, αθυρόστομη Tiffany Haddish και η χαμηλοβλεπούσα και σαφώς προτιμότερη ως μελαχρινή, Rose Byrne. Για την πέτρα του σκανδάλου Salma Hayek, που κάτι διορθωτικό έκανε κι αυτή, πειράζοντας την μόστρα της, ούτε λόγος. Αγνώριστη. Αμ πως, 25 χρόνια έχουν διαβεί από την εποχή του From Dusk Til Dawn και η μινιμάλ Λιβανεζοαζτέκα, βαδίζει στα 55 της. Πάν'τα νιάτα πάν'τα κάλλη, δεν ξαναγυρίζουν πάλι, ε?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Φέρτε πίσω το σιτάρι. Στους κοτζαμπάσηδες!

του zerVo (@moviesltd)

Ο Χολοδομορ, ο μεγάλος λιμός του μεσοπολέμου, που είχε σαν θύματα του εκατομμύρια πολιτών της Σοβιετικής Ένωσης, ορίζει ένα από τα πιο δύσκολα επεξηγήσιμα περιστατικά στην νεότερη ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και ένα πεδίο έντονης αντιπαράθεσης, όπως το έχει υποκινήσει το πρόσφατο αντικομμουνιστικό κομισιόν ρεύμα. Προσωπικά μου μοιάζει πολύ πιο λογικό, τον αφανισμό της σοδειάς του σιτοβολώνα της Ευρώπης, να τον προκάλεσαν οι υποκινούμενοι από τους ναζί κολλητούς τους Ουκρανοί κουλάκοι, αντιλαμβανόμενοι πως χάνουν τις περιουσίες τους, στα πλαίσια της κολεκτιβοποίησης, παρά να τον καρπώθηκε ο ίδιος ο Στάλιν, έτσι, απλά για να εκδικηθεί τον πληθυσμό της συγκεκριμένης, μόνιμα αντιδραστικής στα σοσιαλιστικά ιδεώδη δημοκρατίας. Χώρας που να θυμίσω, μετά το 1990, φημίζεται για την άκρατου εθνικιστικού χαρακτήρα δομή της, έχουσα εξελιχθεί σε έναν από τους εξέχοντες δορυφόρους των Γερακιών. Τα ντοκουμέντα για όσα συνέβησαν, όπως λέγεται, ελάχιστες στιγμές πριν την έκρηξη του μεγάλου πολέμου, πιο πολύ για αμφισβητούμενα και στημένα ομοιάζουν, έχοντας σκοπό να πλήξουν το κύρος της επανάστασης. Συνέπεια τους, μια κατά παραγγελία από τo κρατικό Ουκρανικό κέντρο κινηματογράφου, δημιουργία, σαν το Mr Jones, που τα αφηγούμενα της, ελάχιστοι θα εκτιμήσουν ως πιθανα...

1933. Έχοντας εργαστεί ως γραμματέας του πρώην πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Λλόυδ Τζορτζ και διαθέτοντας στο ενεργητικό του, την επιτυχία της συνέντευξης με τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ, ο νεαρός, πολύγλωσσος, φιλόδοξος όσο και μετριόφρων εκκολαπτόμενος Ουαλός δημοσιογράφος Γκάρεθ Τζόουνς, θα αιτηθεί βίζα για να ταξιδέψει από το Λονδίνο μέχρι την μακρινή Μόσχα, προκειμένου να μελετήσει από κοντά το οικονομικό επίτευγμα της ΕΣΣΔ. Κι αν είναι τυχερός, να συναντήσει από κοντά και τον γενικό γραμματέα του κόμματος, Ιωσήφ Στάλιν, για να του αποσπάσει δυο κουβέντες.

Από τις πρώτες στιγμές κιόλας στην Κόκκινη Πλατεία, ο ρεπόρτερ, θα νιώσει γύρω του ένα κλίμα εχθρικό, που διαρκώς του στήνει εμπόδια και παγίδες, προκειμένου να μην μπορεί να ολοκληρώσει το έργο του. Παρακολουθήσεις ολοήμερες από πράκτορες της Καγκεμπέ και απειλές για την ίδια του την ζωή, μαζί με παροτρύνσεις από πολύ πιο έμπειρους από τον ίδιο ανταποκριτές, ώστε να συμβαδίσουν με τις προσταγές του Κρεμλίνου, θα δυσχεράνουν την προσπάθεια του, ειδικά από την στιγμή που θα θελήσει να ταξιδέψει στα δυτικά σύνορα της χώρας, όπου οι πληροφορίες του αναφέρουν πως λαμβάνει χώρα γενοκτονία.

Εννοείται δε, πως μέσα σε ελάχιστες ώρες που θα βρεθεί στην Μόσχα, ο γουάναμπι Τζέιμς Μποντ, θα καταλάβει πως το κομμουνιστικό καθεστώς είναι μια παγίδα που ευνοεί ελαχίστους, η διαφθορά και η ρουφιανιά βασιλεύουν, τα πάρε δώσε ως ανταλλάγματα για τον καλλωπισμό της εικόνας του τόπου στο εξωτερικό δεν έχουν σταματημό, ο λαός πεθαίνει της πείνας και οι κατέχοντες τα υψηλά αξιώματα επιδίδονται σε ολονύχτια ερωτικά όργια και όσοι διαφωνούν πολύ σύντομα θα δουν το καντηλάκι του μνημόσυνου τους αναμμένο, δίπλα στον τόπο που κατά τύχη τους βρήκε μια σφαίρα στο κεφάλι...

Με αυτά λοιπόν τα ελάχιστα σοβαρά, στα οποία θα πρέπει να προσθέσουμε το sub plot της παρουσίας του συγγραφέα Τζορτζ Όργουελ, που από τις περιπέτειες του "μοναχικού καβαλάρη" εμπνεύστηκε για να γράψει την Φάρμα των Ζώων, κυλά ένα διωράκι ατέρμονης προπαγάνδας, βασισμένης πάνω στην μόδα της εποχής, που παλεύει να εξισώσει τις θηριωδίες των Ναζί με ένα αντίστοιχο, σιχαμερό κατόρθωμα του λαού, που απελευθέρωσε τον κόσμο από δαύτους. Δεν υπάρχει ίχνος ιστορικής ακρίβειας και απόδειξης, παρά μόνον κάτι μισόλογα στο φινάλε, περί στυγερής δολοφονίας του άφιλου δημοσιογράφου από χέρι ρωσικό, ο οποίος πάλεψε ολομόναχος να ξεσκεπάσει τις μηχανορραφίες του συστήματος. Έστω να δούμε μια από τις φωτογραφίες που τράβηξε στην πολύπαθη Ουκρανία...

Το μονόπλευρο μένος του πονήματος της φημισμένης για τις δεξιές πολιτικές της πεποιθήσεις σκηνοθέτιδας Agnieszka Holland - πόσο πιο πάτο θα πιάσει πια, ο κάποτε σπουδαίος Πολωνέζικος κινηματογράφος - δεν την αφήνει καν να περάσει στο σενάριο της, το γεγονός πως από τον μεγάλο λιμό δεν ξέφυγε καμία από τις σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ένωσης. Εδώ το ποίημα αφορά και μόνο στην Ουκρανία, που πληρώνει το κόμιστρο για να φτιαχτεί το φιλμ, χωρίς να γίνεται αναφορά σε καμία από τις υπόλοιπες, ούτε καν στο ενδεχόμενο οι καταστροφές να οφείλονται στην εχθρική στάση των γνωστών αντιδραστικών κοτσαμπάσηδων. Ούτε τα προσχήματα...

Εννοείται λοιπόν, πως για μια συμπαραγωγή κάποιου τριτεύοντος εγγλέζικου στούντιο, αφού και βέβαια καμία σοβαρή μπράντα της Αλβιόνας δεν δηλώνει το παρών, αντιστοίχως από το εκράν παρελαύνουν ανάλογου επιπέδου πρωταγωνιστές, μικρού έως και ελάχιστου ερμηνευτικού  βεληνεκούς και δημοτικότητας, ακόμη και στον τόπο τους. Με πιο γνωστό στο σινεφίλ κοινό, έναν από τους πλέον άχρωμους της γενιάς του, που δεν σταύρωσε ποτέ του ρόλο της προκοπής, σαν τον Peter Sarsgaard, που υποδύεται τον βουτηγμένο στην ακολασία απεσταλμένο των Νιου Γιορκ Τάιμς στην Ρωσία. Λειτουργώντας, υποτίθεται υποστηρικτικά, στον διοπτροφόρο πρωταγωνιστή James Norton, που η γνωστότερη συμμετοχή του μέχρι ώρας είναι ως (σχεδόν) κομπάρσου στο πρόσφατο Little Women.

Η αγιογραφική υπόθεση του Mr Jones, του πρώτου δυτικού δημοσιογράφου που επιχείρησε να αποκαλύψει την υποτιθέμενη κρυμμένη αλήθεια, πίσω από το κομμουνιστικό θαύμα, βρίθει ανακριβειών και προκαταλήψεων, με συνέπεια να καταντά εκνευριστικά μονόπλευρη και εντέλει βαρετή στην αφήγηση της. Ούτε καν τα αρτχάουζ τρικς της Πολωνής πιάνουν τόπο - όταν μιξάρει ας πούμε τις εικόνες της, με σκηνές από έργα του Σοβιετικού σινεμά, για να δείξει αληθοφανής - στην απέλπιδα προσπάθεια της να διατηρήσει ένα κάποιο επίπεδο τέχνης στην καλοπληρωμένη και μεροληπτική μετάδοση των πληροφοριών, που έχουν σαφείς ιδιοτελείς στόχους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Αβάντι ο Πόπολο #not

του zerVo (@moviesltd)

Ανεβαίνοντας την Σπύρου Μερκούρη, στην διασταύρωση με την Ευτυχίδου βρίσκεται το Ciao Italia, ένα από τα πιο ιστορικά ρεστοράν της πρωτεύουσας, που χάρη στην εκλεκτή κουζίνα της γείτονος χώρας, είναι πάντα γεμάτο, πρωί, βράδυ. Το πιο χαρακτηριστικό είναι πως οδηγώντας κανείς προς τον Προφήτη Ηλία, αφού μετά βεβαιότητας τον πιάσει το φανάρι, αντικρίζοντας τα τεράστια πόστερ που έχει στήσει από την μεριά του πάρκου ο μαγαζάτορας, έχει την (ψευδ)αίσθηση πως βρίσκεται για λίγες στιγμές στην κούκλα Αιώνια Πόλη. Μέχρι να του κορνάρει ο από πίσω, πως άναψε το πράσινο, οπότε όνειρο φινάλε. Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά τα γκουρμέ τουριστικά με την (συνονόματη της πιτσαρίας) ταινία που πρόκειται να παρακολουθήσουμε? Έ, όση και το συγκεκριμένο πόνημα με τον κινηματογράφο...

Πεντάδα πτυχιούχων, πλην άνεργων για τα καλά κοριτσόπουλων, ευρισκόμενη σε απόγνωση για την δεινή οικονομική της κατάσταση, κατόπιν ενός γερού μπάφου, θα πάρει μια δύσκολη απόφαση που πρόκειται να της αλλάξει το μέλλον: Αφού δουλειά δεν υπάρχει, άρα ούτε και φράγκο στην τσέπη, ο μοναδικός τρόπος να πιάσουν την καλή, θα είναι, οι ζορισμένες δεσποινίδες να ληστέψουν την γειτονική Γερμανογερμανική τράπεζα. Ρίσκο μεγάλο, που απαιτεί αποφασιστικότητα και οργάνωση, κάτι που μάλλον λείπει από τις όμορφες, πλην όχι και τόσο έτοιμες για το μεγάλο κόλπο, κοπελιές.

Για καλή τους τύχη, το σχέδιο τους, θα (κρυφ)ακούσει η ηλικιωμένη γειτόνισσα (και σπιτονοικοκυρά τους, που της οφείλουν μισή ντουζίνα ενοίκια) τους, βετεράνα του Γράμμου και του Βίτσι, που επιθυμώντας να εκδικηθεί για μια ακόμη, πιθανότατα ύστατη, φορά την εξουσία, θα θελήσει να τις βάλει σε τάξη, δείχνοντας τους την σωστή μέθοδο της κλοπής. Βεβαίως κάτι τέτοιο υπέχει ιδιαίτερου κινδύνου, ενόσω τριγύρω τους κυκλοφορούν αμέτρητοι οχτροί που μπορεί να τους καταλάβουν, σαν τον απόστρατο χουντικό ενωμοτάρχη της βασιλικής αστυνομίας, τον μπάτσο ανιψό του και τον περιπτερά χαφιέ, που γνωρίζει τα πάντα για τους πάντες.

Ενδιαφέρουσα η περίπτωση μιας heist movie made in Greece, είδους που γνωρίζει πιένες εσχάτως, κυρίως στην μικρή οθόνη, χάρη στην σαρωτική επιτυχία του Παπέλ. Σίριαλ ατελείωτο, που προφανώς έξαψε την περιέργεια των εδώ συντελεστών, ώστε να πραγματοποιήσουν, με πενιχρά μέσα είναι η αλήθεια, την δική τους εγχώρια βερσιόν, του μεγάλο αδειάσματος του χρηματοκιβωτίου της κραταιάς μπάνκας. Κι επειδή η ιδέα από μόνη της, ενδεχόμενα σε μια κόπια πάστη θα οδηγούσε κι αυτό δεν είναι αρκετό για να καλύψει την ματαιοδοξία μας, πήραμε μια απόφαση παραπάνω, όλο αυτό να το τυλίξουμε με μια καπαρντίνα κωμικού σουρεαλισμού (οκ) αλλά το χειρότερο με ένα μπαμπλ ραπ πολιτικού παρτιζανισμού (όχι οκ). Διότι ναι μεν το πρώτο σκέλος της παρωδίας, θα μπορούσε υπό συνθήκες να βγάλει μια άλφα πλάκα, το δεύτερο δεν το ακουμπάς - σύντροφε - ούτε για αστείο.

Εξόν και εκτιμάς, λανθασμένα, πως κουβέντες που περιέχουν μέσα τους συστατικά τύπου Βάρκιζα, Μελιγαλάς ή Σκόμπι, μπορούν ενδεχόμενα να αποτελέσουν την βάση ενός ωραίου φιλμικού ανεκδότου, πράγμα που αντικειμενικά δεν πρόκειται να συμβεί ούτε στην Δευτέρα Παρουσία, σε ετούτον εδώ τον σχισματικό τόπο. Συνεπώς δεν το τσιμπάς το σπυρί, ούτε αλατίζεις την πληγή, έτσι για το κέφι σου. Ούτε βέβαια υπολογίζεις, φάουλ επίσης, ύμνους σαν την Παντιέρα Ρόσα, σαν διασκεδαστικές ταραντέλες που τις χορεύουν στα πανηγύρια της Παναγίας, έτσι, επειδή έκατσε μια φορά στο γυαλί, σε κάτι πολύ πιο ακριβό, εμπνευσμένο, παγκόσμιας εμβέλειας και όχι τσίπικα ψωροκωστέικο, με το Μπέλα Τσάο.

Ακόμη κι έτσι η έμπνευση της πεπειραμένης αντάρτισσας, που λιγουλάκι τα έχει χαμένα, αλλά ξέρει πολύ καλά πως να τουμπάρει το κεφάλαιο (αποκλειστικά και μόνον ότι αξίζει εδώ πέρα είναι η Σαριγκούλη) θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις, να φτιάξει τα θεμέλια μιας αξιοπρεπούς κινηματογραφικής διάρρηξης. Τα πάντα πέραν αυτής όμως, είναι στημένα όχι απλά πρόχειρα, αλλά εντελώς στο πόδι, δίνοντας σου την εντύπωση, πως μαζεύτηκαν πέντε κολλητοί, έγραψαν ένα σενάριο στο γόνατο (στο γόνατο??? πιπέρι...), οι ίδιοι τοποθέτησαν τις κάμερες, αυτοί κράτησαν και τα μπουμ, έκαναν και το μοντάζ και πάρτο το εργάκι. Δεν είναι έτσι η αγάπη, εξόν και το φιλμ το γυρνάς για το γιουτούμπ, οπότε μιλάμε για αριστούργημα.

Πέραν των αμέτρητων τεχνικών βλαβών - ειλικρινά από τους διαλόγους δεν άκουσα ή κατάλαβα ούτε τους μισούς - η ταινία πάσχει τρομακτικά σε δομή και εξέλιξη, αφού τα πάντα τρέχουν τόσο απλοϊκά και φτηνά, ακόμη κι αν υποθέσω πως στριφογυρνάμε στο γαιτανάκι του υπερρεάλ. Οι χαρακτήρες της υπόθεσης, πέραν της τεμπελχανούς πεντάδας (που στην πορεία χωρίς εξήγηση έγινε τετράδα, ίσως γιατί η μία κοπελιά μπορεί να έδινε μάθημα εκείνη την ημέρα του γυρίσματος στην σχολή), άλλοι τόσοι μετρημένοι στα δάκτυλα, δεν είναι ικανοί να στήσουν στόρι της προκοπής. Πόσο μάλλον να βγάλουν γέλιο με τα πεπραγμένα τους επί της οθόνης, με ατάκες και γκριμάτσες μηδενικά χιουμοριστικές. Εξόν και ο θεατής είναι ο πρωτοπόρος της κιτς κακογουστιάς Ζερβός (όχι ο zerVo) οπότε έναν τουλάχιστον υποστηρικτή, φανατικό κιόλα, η αγωνιώδης κομεντί τον έχει και τον παραέχει.

Την μαρκίζα, φυσικά, δεν την κατανόησα, ούτε μετά την τελική σεκάνς ανατροπής (?) αναζητώντας για εκατό λεπτά περίπου, με απορία, τον συσχετισμό με την Μπέλα Ιτάλια. Σύμφωνοι, κινούμενοι στο μονοπάτι του "ότι νάναι", όλοι μας έχουμε την ικανότητα να αρπάξουμε μια ντίζιταλ καμκόρντερ, να φκιάσουμε εργάκι και κατοπινά να το απολαύσουμε με τους κομπανιέρους μας κατ οίκον, στο καθιστικό, να γουστάρουμε. Όχι σε κανονική διανομή. Εκεί, υπάρχουν απαιτήσεις. Και ετούτο το εργάκι δεν τις πλησιάζει ποτέ. Πλάνα ντενέτ, ήχος θόρυβος, μοντάζ κακιάς ώρες, τρία σετ όλα κι όλα, ερμηνείες άματερ. Βάλε και το αβάντι ο πόπολο στο μίξερ, οπότε αχταρμάς επί συνόλου. Όχι!

ps. Ο περιπτεράς, λέγεται περιπτεράς, γιατί εργάζεται μέσα σε περίπτερο, το μικρό μαγαζάκι εκείνο δλδ, που φαίνεται από όλες τις πτέρυγες του. Αν ο πωλητής τύπου, καπνού και καραμελών, βρίσκεται μέσα σε διαμερισμαστικό ισόγειο χώρο, λέγεται ψιλικατζής. Να ήταν αυτό το μόνο φέιλ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Audiovisual!

Στα όρη και στα λαγκάδια

του gaRis (@takisgaris)

Τώρα θα στεναχωρέψω μερικούς. Τολάχιστο όμως είμαι ειλικρινής γιατί υπάρχουν στιγμές που ορισμένα ονόματα προκαλούν στο απλό άκουσμά τους ετερόκλητα cineσθήματα. Το HiddenLife, τελευταία εικονολατρική περιδίνηση του ακριβόφαντου Terrence Malick σε όρη και λαγκάδια μου διέφυγε στο TIFF19, παρότι οι κριτικές υπήρξαν περισσότερο από ενθαρρυντικές και ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ δίχως προκατάληψη να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι. Που το πηγαίνω λάου-λάου; Στο ότι γιαταμέ ο αισίως 76χρονος χριστιανοφιλόσοφος χωρίζεται, μισό αιώνα μετά από την έναρξη δραστηριοποίησής του στο χώρο, σε τρεις (3) διακριτές περιόδους:

Badlands (1973) και Days of Heaven (1978) όπου επανατοποθέτησε τη φιλμική Αμερικάνα και θεμελίωσε το Indy cinema ως όρο και βαθιά επιρροή στους επιγόνους του. Σα να λέμε πως υπήρξε ο γόνος ακριβώς πριν τα γεννητούρια του SundanceFilmFestival(1978). Κατόπι (20) είκοσι χρόνια απομόνωση και επιστροφή με Thin Red Line (1998), The New World (2005) και (την 3η καλύτερη ταινία του μετά το εκθαμβωτικό ξεκίνημα) The Tree of Life (2011). Η ωρίμανση ως διαπλάτυνση της ιδεολογικής σήμανσης μιας κοσμοθεωρίας που γύρισε από φυσιολατρική σε αποθέωση της Δημιουργίας ως Πλάση.

Αντέχεις; (γιατί έχω κι άλλο). Η Τρίτη και φαρμακερή για τις υπομονές μας περίοδος  φτάνει ως τα σήμερα με κατά χρονολογική σειρά: To The Wonder (2011), Knight of Cups (2012), Voyage of Time: Life’s Journey (doc, 2016), Song to Song (2017), όπου η στροβιλίζουσα περιπλάνηση σε αφηρημένα ιδεώδη έχει βγει εντελώς οφσάιντ άμα λάχει ναούμ. Μισείστε, μισείστε με, ξέρω ότι στο βάθος με αγαπάτε, Malickfans. Δε ρωτάτε όμως μια πλειάδα πρωτοκλασάτων θεσπιέων να σας αποκριθούν καταλλήλως ως προς τη βάση του ισχυρισμού δαύτου. Όπου η θεότης Terry τραβά αδιάκοπα πλάνα με ουράνια και ρουμάνια με τους ήρωές του σε ρόλους πασπαλίσματος σε ακουαρέλες δίχως νόημα και διαυγή ειρμό.

Οσαύτως με το A Hidden Life (2019), όπου θεωρητικά πραγματεύεται μια γραμμική, πραγματική ιστορία WWII αυστριακού αντιρρησία συνείδησης (Franz Jagerstatter, τον οποίο στωικά υποδύεται ο August Diehl) που αφήνει τη βουκολική του ζωή για να καταγαγεί αναγκαστικά στο χιτλερικό στρατό όπου θα αρνηθεί όρκο υποταγής στον Φύρερ με τις ανάλογες συνέπειες για τον ίδιο, τη σύζυγο (η αισθαντική Valarie Pachner) και τα ξανθομαλούσικα κορίτσια του. Κύκνειο άσμα του μέγα BrunoGanz (ως δικαστής Luebenπου προσπαθεί να τον πείσει για το μάταιο της ιδεολογίας του) και συμμετοχή του Matthias Schoenaerts (ως Captain Herder) ο οποίος έχει ήδη κλείσει (καλά κρασά) για το επόμενο Μαλικιανό πρότζεκτ: Last Planet, μια διαφορετική οπτική σε διάφορες διηγήσεις από τη ζωή του Χριστού(sic).

Έχεις από τη μια το Hacksaw Ridge (2016) του Mel Gibson, όπου ο τρελάρας (και φυσικά δημιουργός του αριστουργήματος The Passion of The Christ) βγάζει χριστιανική πίστη ατόφια και ακραιφνώς θυσιαστική μέσα στη φρίκη του πεδίου της μάχης με μια αλησμόνητη ερμηνεία αντιρρησία συνείδησης από τον Andrew Garfield. Και έχεις εδώ ναζισμό, χωρίς Εβραίους, χωρίς Ολοκαύτωμα, χωρίς πόλεμο, χωρίς τον όλεθρο, χωρίς δράμι απαιτούμενης δραματικής έντασης σε διαλόγους και καταστάσεις. Δώστου βουνοπλαγιές, στάχυα, κυλίσματα στα γρασίδια, πουλάκια να κελαηδάνε και ροβόλα-τα, ροβόλα-τα, τα γίδια και τα πρόβα-τα.

Φοβερή φωτογραφία (Jorg Widmer) αλλά τράβηξα τον ατέλειωτο βρε παιδάκι μου. Τρεις (3) γεμάτες ώρες να ανακυκλώνουν ασφυκτικά τα ίδια cineσθήματα, την ίδια αλαφροπατούσα πολιτική κριτική, με μια τελική σκηνή να με μισοξυπνά από το λήθαργο αναρωτώμενο: Rehman Nizar Ali, Joe Gleason και Sebastian Jones, είχατε μόνο μια δουλειά να κάνετε. Τι μοντάρατε επιτέλους;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Oscar Awards 2020 Aftermath: Bong Joon Ho, Εθνικός Σταρ

Στα πλέον μακρινά 1990’s που είχα και τα πρώτα μου οσκαρικά σκιρτήματα ο μέσος όρος κερδισμένων αγαλματιδίων συνολικά για την Καλύτερη Ταινία ήταν 6.6 (να ταφήσω;) Στα 00’s πέφτουμε στα 5.5. Η περασμένη 10ετία έκλεισε εχθές με 3.5. Τι σημαίνει αυτό; Πως η νέα Ακαδημία των 8.469 έχει αλλάξει τακτική. Εκπαιδεύτηκε να μοιράζει το χαρτί. Να καμώνεται την inclusive και diverse που λέει η αδελφούλα μου η Σόφη στο Καλλιφώνι Καρδίτσας (shoutout). Κάθε χρόνο να φρουμάζουν οι σύστριγγλες, έτσι και τωρανά: Που η Cynthia η Erivo παίζει μονάχη με άλλους 19 λευκούς υποψηφίους στις ερμηνευτικές κατηγορίες. Που δεν υπάρχουν γυναικεία ονόματα στην πεντάδα Καλύτερης Σκηνοθεσίας παρά μονάχα στο φόρεμα της Nathalie Portman. Το πολύ το μπίρι - μπίρι έπιασε τόπο. Γυναίκες στα μικρομηκάδικα, γυναίκες σε κοστούμια και ντοκυμαντέρια. Γυναίκα στο Original Score. Γυναίκες κάθε φυλής και σωματότυπου στα Τραγούδια. Η 18χρονη φρεσκο γκραμμοεστεμμένη Billy Eilish να ολοφύρεται στο In Memoriam. Αυτά και μόνο για αρχή.

Το host-less show του NBC εψές έριξε νέα βουτιά, στα 3 εκατομμύρια πιο κάτω από το περσινό. Ο Marty πήρε πρωτοφανή standing ovations ως υποψήφιος αλλά ξαναχτύπησε 0-10 βραβεύσεις όπως τότε με το Gangs of New York. O Eminem (αγνώριστος) επέστρεψε από την ίδια χρονιά για να πει το Lose Yourself, για πρώτη και μόνη φορά (είχε κάτσει σπίτι του στην Απονομή του 2002). Ο Tarantino παρά το άφθονο ρησπέκτ ξώμεινε με Brad Pitt και Σκηνογραφική Διεύθυνση. O JoJo Rabbit τσάκωσε Σενάριο αφήνοντας τις Μικρές Κυρίες μοναχά με τα Κοστούμια. Ο κος Gerwig (Baumback) χάρηκε μόνο μια φορά, με τη νίκη της Laura Dern. Η Renee επέστρεψε με αέρα Judy Garland για να παραλάβει το χρωστούμενο (Chicago) Α’ Γυναικείο. Ο μέγας Joaquin τάχωσε κανονικότατα για το βασανισμό ζώων και την cancel κουλτούρα. Οι νικητές για το ντόκου American Factory ξεμπρόστιασαν τους Κινέζους (“Chinesegohome, sorry!”) με πλάτες Ομπάμα στην παραγωγή. Ο Klaus δεν έφτασε στη νίκη, με το Toy Story 4 να γίνεται το μόνο animated sequel που κερδίζει το τρόπαιο. Όπως και η ομάδα Visual Effects του 1917 που έγινε η πρώτη πολεμική ταινία μετά το γιαπωνέζικο Tora!Tora!Tora! (1950) που κερδίζει εκεί. Το Ford v Ferrari έκλεψε μοντάζ και έναν Ήχο από το 1917, αφήνοντάς το με τον άλλο Ήχο και το υπερ-αναμενόμενο βραβείο Καλύτερης Κινηματογράφησης, 2ο στον παλαίμαχο Roger Deakins που ήταν όλη η ταινία.

Και προχωράμε στα σκληρά τώρα. Το Parasite (δεύτερη νικήτρια των Καννώv που κερδίζει μετά το Marty στα 1955) γίνεται η πρώτη μη αγγλόφωνη Καλύτερη Ταινία στα 92 χρόνια του Θεσμού. Ο Bong Joon Ho, με καταμετρημένα 4 αγάλματα (Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο, Διεθνή Ταινία), πιάνει τον Walt Disney σε μια απίστευτη ιστορία οσκαρικής καμπάνιας της Neon του Tom Quinn. O Quinn που έχει πάρει καροτσάκι τον Bong, πρώτα από τη Magnolia Pictures (The Host, Mother), μετά στη TWC Radius (Snowpiercer) και τώρα σπρώχνοντάς τον με τη Mara Buxbaum της ID και την Perception PR που έδωσαν ρέστα χτίζοντας το προφίλ του χιουμοριστικά αγαθού και ταπεινόφρονα Bong και του ensemble που θριάμβευσε στα SAG’s. Το 1917 έμεινε στα κρύα των συντεχνιακών λουτρών παρέα με το La La Land καθώς το Parasite εζήλωσε δόξαν πακέτου 3.5 όσκαρ, τύπου Crash και Spotlight.

O Bong Joon Ho, έτοιμος να αμολήσει τα Παράσιτά του σε πιότερες των 2.000 αιθουσών, με τη μεταφράστριά του (Sharon Choi, σκηνοθέτις κι αυτή) να ετοιμάζεται να κάνει ταινία αυτή την απίστευτη οσκαρική κούρσα, έχει ήδη κλείσει μίνι τηλεοπτική σειρά βασισμένη στη χθεσινή θριαμβεύτρια των όσκαρς, ενώ έχει γίνει ήρωας στη Νότια Κορέα, που έβαλε γκολ στα ξενόγλωσσα για πρώτη φορά στα 100 χρόνια εθνικής κινηματογραφίας. Ο Alfonso Cuaron είχε δίκιο πέρσι με το Roma όταν επαναλάμβανε τα λόγια του Claude Chabrol: “Δεν υπάρχουν κύματα, μόνο ο ωκεανός». Ο τσαχπίνης Bong με το σουλούπι Ανδρέα Ευαγγελόπουλου (Εθνικός Σταρ) έριξε τα τείχη εχθές και σήκωσε άπαντες στο πόδι, πείθοντας πως η κατηγορία Καλύτερης Ταινίας οφείλει να είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΑ. Κι αυτό, προς μεγάλη μου κατάπληξη, είναι κάτι που μόνο ελπίδα ουσιαστικής ανανέωσης μπορεί να προσδώσει στο Θεσμό που λάτρεψα από παιδάκι, ώσπου να φτάσω να τον δω εσχάτως, να κυνηγά απεγνωσμένα την ουρά του στα ούλτιμα χρόνια της πολιτικής ορθότητας.

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

ACTOR IN A LEADING ROLE
JOAQUIN PHOENIX / Joker WINNER
ANTONIO BANDERAS /Pain and Glory
LEONARDO DICAPRIO / Once upon a Time...in Hollywood
ADAM DRIVER / Marriage Story
JONATHAN PRYCE / The Two Popes

ACTOR IN A SUPPORTING ROLE
BRAD PITT / Once upon a Time...in Hollywood WINNER
TOM HANKS / A Beautiful Day in the Neighborhood
ANTHONY HOPKINS / The Two Popes
AL PACINO / The Irishman
JOE PESCI / The Irishman

ACTRESS IN A LEADING ROLE
RENÉE ZELLWEGER / Judy WINNER
CYNTHIA ERIVO / Harriet
SCARLETT JOHANSSON / Marriage Story
SAOIRSE RONAN / Little Women
CHARLIZE THERON / Bombshell

ACTRESS IN A SUPPORTING ROLE
LAURA DERN / Marriage Story WINNER
KATHY BATES / Richard Jewell
SCARLETT JOHANSSON / Jojo Rabbit
FLORENCE PUGH / Little Women
MARGOT ROBBIE / Bombshell

ANIMATED FEATURE FILM
TOY STORY 4 / Josh Cooley, Mark Nielsen and Jonas Rivera WINNER
HOW TO TRAIN YOUR DRAGON: THE HIDDEN WORLD / Dean DeBlois, Bradford Lewis and Bonnie Arnold
I LOST MY BODY / Jérémy Clapin and Marc du Pontavice
KLAUS / Sergio Pablos, Jinko Gotoh and Marisa Román
MISSING LINK / Chris Butler, Arianne Sutner and Travis Knight

CINEMATOGRAPHY
1917 / Roger Deakins WINNER
THE IRISHMAN / Rodrigo Prieto
JOKER / Lawrence Sher
THE LIGHTHOUSE / Jarin Blaschke
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Robert Richardson

COSTUME DESIGN
LITTLE WOMEN / Jacqueline Durran WINNER
THE IRISHMAN / Sandy Powell and Christopher Peterson
JOJO RABBIT / Mayes C. Rubeo
JOKER / Mark Bridges
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Arianne Phillips

DIRECTING
PARASITE / Bong Joon Ho WINNER
THE IRISHMAN / Martin Scorsese
JOKER / Todd Phillips
1917 / Sam Mendes
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Quentin Tarantino

DOCUMENTARY (FEATURE)
AMERICAN FACTORY / Steven Bognar, Julia Reichert and Jeff Reichert WINNER
THE CAVE / Feras Fayyad, Kirstine Barfod and Sigrid Dyekjær
THE EDGE OF DEMOCRACY / Petra Costa, Joanna Natasegara, Shane Boris and Tiago Pavan
FOR SAMA / Waad al-Kateab and Edward Watts
HONEYLAND / Ljubo Stefanov, Tamara Kotevska and Atanas Georgiev

DOCUMENTARY (SHORT SUBJECT)
LEARNING TO SKATEBOARD IN A WARZONE (IF YOU'RE A GIRL) / Carol Dysinger and Elena Andreicheva WINNER
IN THE ABSENCE / Yi Seung-Jun and Gary Byung-Seok Kam
LIFE OVERTAKES ME / John Haptas and Kristine Samuelson
ST. LOUIS SUPERMAN / Smriti Mundhra and Sami Khan
WALK RUN CHA-CHA / Laura Nix and Colette Sandstedt

FILM EDITING
FORD V FERRARI / Michael McCusker and Andrew Buckland WINNER
THE IRISHMAN / Thelma Schoonmaker
JOJO RABBIT / Tom Eagles
JOKER / Jeff Groth
PARASITE / Yang Jinmo

INTERNATIONAL FEATURE FILM
PARASITE /South Korea WINNER
CORPUS CHRISTI / Poland
HONEYLAND / North Macedonia
LES MISÉRABLES / France
PAIN AND GLORY / Spain

MAKEUP AND HAIRSTYLING
BOMBSHELL / Kazu Hiro, Anne Morgan and Vivian Baker WINNER
JOKER / Nicki Ledermann and Kay Georgiou
JUDY / Jeremy Woodhead
MALEFICENT: MISTRESS OF EVIL / Paul Gooch, Arjen Tuiten and David White
1917 / Naomi Donne, Tristan Versluis and Rebecca Cole

MUSIC (ORIGINAL SCORE)
JOKER / Hildur Guðnadóttir WINNER
LITTLE WOMEN / Alexandre Desplat
MARRIAGE STORY / Randy Newman
1917 / Thomas Newman
STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER / John Williams

MUSIC (ORIGINAL SONG)
(I'M GONNA) LOVE ME AGAIN / from Rocketman; Music by Elton John; Lyric by Bernie Taupin WINNER
I CAN'T LET YOU THROW YOURSELF AWAY / from Toy Story 4; Music and Lyric by Randy Newman
I'M STANDING WITH YOU / from Breakthrough; Music and Lyric by Diane Warren
INTO THE UNKNOWN / from Frozen II; Music and Lyric by Kristen Anderson-Lopez and Robert Lopez
STAND UP / from Harriet; Music and Lyric by Joshuah Brian Campbell and Cynthia Erivo

BEST PICTURE
PARASITE / Kwak Sin Ae and Bong Joon Ho, Producers WINNER
FORD V FERRARI / Peter Chernin, Jenno Topping and James Mangold, Producers
THE IRISHMAN / Martin Scorsese, Robert De Niro, Jane Rosenthal and Emma Tillinger Koskoff, Producers
JOJO RABBIT / Carthew Neal, Taika Waititi and Chelsea Winstanley, Producers
JOKER / Todd Phillips, Bradley Cooper and Emma Tillinger Koskoff, Producers
LITTLE WOMEN / Amy Pascal, Producer
MARRIAGE STORY / Noah Baumbach and David Heyman, Producers
1917 / Sam Mendes, Pippa Harris, Jayne-Ann Tenggren and Callum McDougall, Producers
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / David Heyman, Shannon McIntosh and Quentin Tarantino, Producers

PRODUCTION DESIGN
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Production Design: Barbara Ling; Set Decoration: Nancy Haigh WINNER
THE IRISHMAN / Production Design: Bob Shaw; Set Decoration: Regina Graves
JOJO RABBIT / Production Design: Ra Vincent; Set Decoration: Nora Sopková
1917 / Production Design: Dennis Gassner; Set Decoration: Lee Sandales
PARASITE / Production Design: Lee Ha Jun; Set Decoration: Cho Won Woo

SHORT FILM (ANIMATED)
HAIR LOVE / Matthew A. Cherry and Karen Rupert Toliver WINNER
DCERA (DAUGHTER) / Daria Kashcheeva
KITBULL / Rosana Sullivan and Kathryn Hendrickson
MEMORABLE / Bruno Collet and Jean-François Le Corre
SISTER / Siqi Song

SHORT FILM (LIVE ACTION)
THE NEIGHBORS' WINDOW / Marshall Curry WINNER
BROTHERHOOD / Meryam Joobeur and Maria Gracia Turgeon
NEFTA FOOTBALL CLUB / Yves Piat and Damien Megherbi
SARIA / Bryan Buckley and Matt Lefebvre
A SISTER / Delphine Girard

SOUND EDITING
FORD V FERRARI / Donald Sylvester WINNER
JOKER / Alan Robert Murray
1917 / Oliver Tarney and Rachael Tate
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Wylie Stateman
STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER / Matthew Wood and David Acord

SOUND MIXING
1917 / Mark Taylor and Stuart Wilson WINNER
AD ASTRA / Gary Rydstrom, Tom Johnson and Mark Ulano
FORD V FERRARI / Paul Massey, David Giammarco and Steven A. Morrow
JOKER / Tom Ozanich, Dean Zupancic and Tod Maitland
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Michael Minkler, Christian P. Minkler and Mark Ulano

VISUAL EFFECTS
1917 / Guillaume Rocheron, Greg Butler and Dominic Tuohy WINNER
AVENGERS: ENDGAME / Dan DeLeeuw, Russell Earl, Matt Aitken and Dan Sudick
THE IRISHMAN / Pablo Helman, Leandro Estebecorena, Nelson Sepulveda-Fauser and Stephane Grabli
THE LION KING / Robert Legato, Adam Valdez, Andrew R. Jones and Elliot Newman
STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER / Roger Guyett, Neal Scanlan, Patrick Tubach and Dominic Tuohy

WRITING (ADAPTED SCREENPLAY)
JOJO RABBIT / Screenplay by Taika Waititi WINNER
THE IRISHMAN / Screenplay by Steven Zaillian
JOKER / Written by Todd Phillips & Scott Silver
LITTLE WOMEN / Written for the screen by Greta Gerwig
THE TWO POPES / Written by Anthony McCarten

WRITING (ORIGINAL SCREENPLAY)
PARASITE / Screenplay by Bong Joon Ho, Han Jin Won; Story by Bong Joon Ho WINNER
KNIVES OUT / Written by Rian Johnson
MARRIAGE STORY / Written by Noah Baumbach
1917 / Written by Sam Mendes & Krysty Wilson-Cairns
ONCE UPON A TIME...IN HOLLYWOOD / Written by Quentin Tarantino

Το μέλλον είναι Γυναίκα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

There's a light that never goes out... ευτυχώς!

Αυτή είναι η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του γεννημένου στις 12 Αυγούστου του 1975, στην πόλη Φάλμουθ της Μασαχουσέτης, Casey Affleck, του... ταλαντούχου – όπως υποστηρίζουν κάποιοι φαρμακόγλωσσοι – από τα αδέλφια Affleck, μιας που είναι αδελφός του πολύ πιο διάσημου, Ben. Είχε παντρευτεί την αδελφή του River και του Joaquin Phoenix, την Summer, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Πλέον, έχουν χωρίσει. Ο Joaquin ήταν πρωταγωνιστής στην πρώτη, παράξενη είναι η αλήθεια, ταινία που σκηνοθέτησε ο Casey Affleck, το κάτι περισσότερο από mocumentary «I'm Still Here» (2010), το οποίο δεν βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Ως ηθοποιός έχει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου – για το «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ» (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, 2007) του Andrew Dominik και μία βράβευση για Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου – για το «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» (Manchester by the Sea, 2016) του Kenneth Lonergan.

Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Casey Affleck, το σενάριο για την ταινία Φως στο σκοτάδι (Light of My Life) άρχισε να το γράφει δέκα χρόνια πριν. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, έτσι κι εδώ, σκηνοθετεί, υπογράφει το σενάριο, ενώ βρίσκεται και ως ηθοποιός μπροστά από την κάμερα (στην πρώτη του ταινία, απλά, υποδυόταν τον εαυτό του). Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στην περσινή Berlinale, όπου έλαβε μέρος στο τμήμα Panorama.

Η υπόθεση: Κάτι μεταξύ του – εξαίσιου – «Τα παιδιά των ανθρώπων» του Alfonso Cuarón και του – εξαιρετικού (και απρόβλητου τελικά εμπορικά στην Ελλάδα) – «Leave No Trace» της Debra Granik είναι τούτη η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που σκάρωσε ο Casey Affleck. Δεν φτάνει στις επιδόσεις καμίας από τις δύο προαναφερθείσες ταινίες, είναι όμως μια υπέροχη ωδή στο γυναικείο φύλο. Ή μάλλον στην αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του. Ή και κάτι ακόμα. Θα το διαβάσετε κι αλλού – κι αυτό επειδή ισχύει: δεν γίνεται να μην σου περάσει από το μυαλό πως ο Casey γύρισε τούτη την ταινία και ως απολογία για όσα του έχουν σούρει για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά. Συγκεκριμένα, δύο γυναίκες που δούλευαν μαζί του στην πρώτη του ταινία, τον κατήγγειλαν επωνύμως και επισήμως, ζητώντας μάλιστα υπέρογκο χρηματικό ποσό για την αποκατάστασή τους.

Πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως το σκάνδαλο, που είχε «σκάσει» την χρονιά του «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» θα του στοίχιζε το Όσκαρ. Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Πάντως, η Brie Larson, όταν ως νικήτρια του Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου για το «Δωμάτιο» την προηγούμενη χρονιά, έπρεπε (όπως επιτάσσει το πρωτόκολλο) να παραδώσει το Όσκαρ στον Casey Affleck, το έκανε εντελώς τυπικά και χωρίς να τον χειροκροτήσει. Επίσης, την επόμενη χρονιά, ο Affleck δεν εμφανίστηκε στην τελετή των Όσκαρ για να παραδώσει με τη σειρά του Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου. Η κηλίδα αυτή θα τον στοιχειώνει μια ζωή. Είναι αλήθεια; Είναι ψέματα; Δεν θα το μάθουμε ποτέ μάλλον. Ο ίδιος όμως χρησιμοποιεί την ταινία αυτή και ως όχημα εξιλέωσης.

Ως ταινία αυτή καθαυτή τώρα, υπάρχουν πολλά θετικά να διακρίνουμε αλλά και ουκ ολίγα αρνητικά να της προσάψουμε. Το βασικότερο αρνητικό: η έλλειψη ρυθμού. Και μια ξέχειλη αμετροέπεια σε ότι αφορά στο πού ποντάρει. Θέλω να πω, υπέροχη είναι η εναρκτήρια σκηνή με τον πατέρα και την κόρη να ξαπλώνουν στο στρώμα τους μέσα στη σκηνή, και όπως κάνουν δισεκατομμύρια πατεράδες στον κόσμο, εκείνος προσπαθεί να της πει ένα αυτοσχέδιο παραμύθι σκαρώνοντας μια παραλλαγή σχετική με τον Κατακλυσμό και την Κιβωτό του Νώε. Τρυφερή, γλυκιά, θέτει τις βάσεις, δείχνει τη δυναμική στη σχέση των δυο τους αλλά... 15 λεπτά καλέ μου Affleck; Χωρίς μοντάζ; Ατελείωτη πάρλα; Στα πέντε λεπτά λες «ωχ μωρέ, τι γλυκούλι», στα επτά λεπτά έχουν αρχίσει να σε ζώνουν τα φίδια «καλό, αλλά πότε θα σταματήσει η σκηνή βρε παιδί μου;» και μετά κοιτάς το ρολόι για να δεις αν πάει να σπάσει κάποιο ρεκόρ ο Affleck ή έχει κάνει τάμα για το αν μπορεί – παρ' όλα αυτά – να κρατήσει το ενδιαφέρον των εξαντλημένων θεατών. Σαν να μας βάζει τεστ... επιβίωσης! Ας είναι.

Στην εναρκτήρια σκηνή θα χάσει πολλούς θεατές, όσοι όμως αντέξουν, θαρρώ πως σκέφτηκε, θα παραμείνουν σε αυτό το τρομακτικό ταξίδι του χαμού μέχρι το τέλος. Και νομίζω πως εντέλει αυτό επιτυγχάνεται. Στην γκρίζα, χιονισμένη, παγωμένη αυτή δυστοπία, το μόνο από το οποίο μπορεί να αντλήσει ελπίδα η ανθρωπότητα είναι αυτό το κορίτσι, με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά και το παρατσούκλι που παραπέμπει σε σκουπίδια: Rag εκ του Rag Doll: μια κούκλα φτιαγμένη από κομμάτια άχρηστα, από εδώ και από εκεί. Κι όμως, για να μπορέσει να λάμψει αυτή η ελπίδα, να γίνει η νέα πραγματικότητα (και ουχί κανονικότητα) ένα φως που διαλύει τον ζόφο, θα πρέπει να... μείνει ζωντανή! Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που βολεύονται με την κατάσταση ως έχει. Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που για να ικανοποιήσουν εφήμερα κτηνώδη ένστικτα δεν νοιάζονται για το καλύτερο αύριο.

Ο Affleck πετυχαίνει να περιγράψει με περισσή τρυφερότητα τη σχέση του τόσο με την κόρη του όσο (σε πολύ μικρότερο βαθμό) με τη γυναίκα του (στο ρόλο η Elizabeth Moss, σε ελάχιστης διάρκειας μα καίρια φλασμπάκ – η Moss, πρωταγωνίστρια και του «A Handmaids Tale», παρόμοιας λογικής δυστοπία, έτσι;). Και η το πορτρέτο της σχέσης πατέρα και κόρης περνάει προς τα έξω απολύτως ειλικρινές, αφτιασίδωτο και χωρίς μελοδραματικές κορώνες (ευτυχώς). Όμως, η ταινία αγκομαχά θαρρείς να προχωρήσει. Δεν έχει αυτόν τον τόσο απαραίτητο εσωτερικό ρυθμό. Και αφήνεται έτσι προκειμένου να αδράξει δάφνες καλλιτεχνικού – φεστιβαλικού επιτεύγματος παρά να προσεγγίσει και να αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους δυνητικά θεατές. Προς το φινάλε η απειλή που ΔΕΝ ένιωθε πειστικά ο θεατής ως τότε αρχίζει να δείχνει σημάδια... ζωής.

Και η Ραγκ καταφέρνει και να επιβιώσει και να γίνει λυτρωτής και σωτήρας, αφού πρώτα κληθεί να ξεπεράσει την έλλειψη εμπειρίας και τη λειτουργία της εκτός του προστατευμένου κουκουλιού μέσα στην οποία την είχε θέσει ο πατέρας της. Όμορφη ταινία είναι δεν λέω, και η πιτσιρίκα, η Anna Pniowsky, που υποδύεται την Ραγκ, δίνει μια πολύ φυσική και ανεπιτήδευτη ερμηνεία, αλλά πιστεύω πως η ταινία χρειαζόταν περισσότερη δουλίτσα, πιο λειτουργικό μοντάζ, ένα γενικό συμμάζεμα. ΥΓ: Θα προτιμούσα και η ελληνική απόδοση του τίτλου να είναι πιο κυριολεκτική. Είναι προβληματικό δηλαδή το «Φως της ζωής μου»;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Αρλεκίνα και Συνεργάτες

του zerVo (@moviesltd)

Αισίως η όγδοη ταινία του εκτεταμένου κύματος της DC, γραμμής που ξεκίνησε στα 2013 με τον Man Of Steel κι έχει περάσει από μύρια κύματα, άλλοτε πετυχημένα (Wonder Woman κυρίως, αλλά και Aquaman), άλλοτε όμως παταγωδώς φλοπηρά (η απελπιστική Justice League δηλαδή) σε σημείο που να μην μπορεί κανείς να διαπιστώσει με σαφήνεια αν η ρότα διαθέτει μια κάποια σταθερότητα. Το βέβαιο είναι πάντως, πως το πρωτοξάδελφο του Suicide Squad, που δεν είχε βγάλει και μάτια, μια διαφορά σε σχέση με τα περασμένα την κάνει, καθώς είναι το πρώτο πόνημα της λίστας που παίρνει την σήμανση R, γεγονός που του δίνει αποξαρχής ένα προνομιούχο ενδιαφέρον θέασης. Και τουλάχιστον εκείνοι που ξέρουν καλά τι σημαίνει το μείγμα κομικένιου και restricted, δεν πρόκειται να απογοητευτούν στιγμή από το μετα μοντέρνο παραμύθι της Αρλεκίνας και των Συνεργατών της.

Έχοντας μόλις χωρίσει μια για πάντα από τον καλό της Τζόκερ, που την εγκατέλειψε στα κρύα του λουτρού, η Χάρλει Κουίν παλεύει να ξεπεράσει τον καημό που της έχει προκαλέσει η ερωτική απογοήτευση, βρίσκοντας συντροφιά σε μια κακιασμένη πετ ύαινα και ξοδεύοντας τις βραδιές της, βουτώντας στο αλκοόλ στα κακόφημα καταγώγια της Γκόθαμ Σίτι. Από την στιγμή που θα μαθευτεί πως το άστατο κορίτσι είναι πλέον μόνο του, μακριά από την αγκάλη του Μπαλαντέρου, δεν θα υπάρξει ένας παράνομος σε ολάκερο τον σκοτεινό τόπο που να μην ψάξει την συντροφιά του, ελπίζοντας πως μαζί της - κυρίως με την φήμη της - θα σαρώσει στην ιεραρχία του υποκόσμου.

Πρώτος από όλους, ο σαδιστικών μεθόδων νάρκισσος, Ρόμαν Σαϊόνις, ιδιοκτήτης νάιτ κλαμπ, που αντάμα με τον, κάτι παραπάνω από, κολλητό του, αρχιεκτελεστή Ζαζ, θα προσεγγίσουν την Χάρλει για συνεργασία, λησμονώντας πως ακόμη κι αυτό το παράνομο παιχνίδι έχει κανόνες. Κι όταν μέσα από τα χέρια τους, οι δαιμόνιοι γκάνγκστερς, θα απολέσουν το πανάκριβο και ξεχωριστό διαμάντι, που με τόσο χυμένο αίμα κατάφεραν να αποσπάσουν από τα χέρια του μαφιόζου Μπερτινέλλι, τα πάντα θα ανατραπούν μονομιάς.

Καθώς στο γαϊτανάκι θα εισβάλλουν, η γεμάτη ιδιαιτερότητες ντετέκτιβ του αστυνομικού σώματος Ρενέ Μοντόγια, που έχει βάλει στο μάτι τις πομπές του Μαυρομασκοφόρου, η πιτσιρίκα πορτοφολού Κασάντρα Κέιν, που έχει το πολύτιμο, χωρίς να το ξέρει, κειμήλιο στην κατοχή της, η δυναμική τιμωρός Χελένα, θυγατέρα Μπερτινέλλι με ότι εκδικητικό αυτό συνεπάγεται και η σωματοφύλακας του Σαϊόνις, πρώην σόουγούμαν, Ντίνα Λανς / Μπλακ Κανάρυ, που δεν τρέφει και τα πιο θετικά συναισθήματα για το αφεντικό της...

Οπότε μακελειό! Όπως ακριβώς εκκινεί το στόρι, με την αιματοχυσία μέσα στο νυχτερινό κέντρο, δια χειρός της τοξοβόλου Χάντρεςς, έτσι ακριβώς συνεχίζει το πατιρντί, δίχως να αφήνει μισό δευτερόλεπτο στον θεατή του, έτσι για να πάρει μια ανασεμιά? Σάμπως την επιζητά  την διαλλειματική αναπνοή είναι το ερώτημα? Μπα, δεν το πιστεύω, αφού το εκρηκτικό ετούτο πανηγύρι τραβιέται μονορούφι, από την στιγμή που η ματιά καταφέρει να προσαρμοστεί στις ξεχωριστότητες του σερβιρίσματος της παν-άγνωστης μου Σινοαμερικάνας Cathy Yan. Τύπισσας που κάτι πολυδιαφημισμένους ντιρέκτορες σαν τον David Ayer (του πρότερου επεισοδίου του σπίν οφ), εδώ τους κάνει μία χόρτα!

Αρχής γενομένης από την μέθοδο αφήγησης που διαλέγει να χρησιμοποιήσει, με τα αμέτρητα και απρόβλεπτα σε βαθμό έντονης έκπληξης, χρονικά πέρα δώθε, που δίνουν μια άλλη οπτική στο ξεδίπλωμα της ίντριγκας. Φλασμπάκ και πρωθυστεριές, που ταιριάζουν απόλυτα με το γενικότερο ύφος και δεν ακολουθούν την πεπατημένη στο κτίσιμο, άλλης μιας ομάδας κρούσης, όπως είναι οι The Birds Of Prey. Κοριτσόπουλα, διαφορετικών ηλικιών, αφού εδώ συναντάμε από έφηβες μέχρι και σιτεμένες κοπελιές, ετερόκλητης προέλευσης, μα πολύ δυναμικού μπαγκράουντ. Και μπαισέξουαλ μπατσίνες και ταλαιπωρημένες από την ενδοοικογενειακή βία αλαφροχέρισσες και ορκισμένες να πάρουν το αίμα τους πίσω πιστολέρο και γεμάτες ηθικές αρχές νυχτόβιες. Έ, όλα αυτά τα καλούδια στο μίξερ, μια έξαψη της φαντασίας την καταφέρνουν. Και που να δεις το αρχηγάκι τους, τι παντιέρα σηκώνει.

Απρόβλεπτη, ανάρμοστης μόστρας, loonie, με αμέτρητα άτσαλα τατού στο κορμί της, που ισιώνει για πλάκα μια ντουζίνα κακομούτσουνους ισοβίτες, αλλά και βάνει τα κλάματα μπροστά στην θωριά του μαγαρισμένου της σάντουιτς, η βαπτισμένη ως Χαρλίν Κουινζέλ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γυναίκα που ψάχει να βρει την πραγματική της ταυτότητα, σε περίοδο συναισθηματικής τραγωδίας. Απίστευτη προσωπικότητα: Μπαχαλάκισσα από τις λίγες, ανυποχώρητη, ειλικρινής, ακατάστατη, σου μοιάζει για αίμα ψυχρό, στην πραγματικότητα όμως μέσα της το φίλινγκ βράζει, ενδεχόμενα και το νοιάξιμο της απόδοσης δικαιοσύνης, όπως εκείνη την φαντάζεται. Είναι πολύ τυχερή αυτή η περίεργη super anti hero περσόνα, που από πίσω της κρύβεται η αστείρευτη λατρεία της Margot Robbie για την πάρτη της. Δεν μπορώ να προβλέψω ίσαμε που μπορεί να την οδηγήσει η στήριξη της κατάξανθης θεάρας, την Αρλεκίνα. Το βέβαιο είναι πως παίρνοντας την κάτω από την στοργική ασπίδα της η Αυστραλέζα, ζητά επίμονα και εντέλει αποσπά τον σεβασμό της πλατείας. Δεν είναι μια περαστικιά του πεταματού η Χάρλει. Μάλλον ετούτη είναι η φυσική ηγέτιδα, η πρωταθλήτρια που δεν κατάφερε να αναδείξει το Suicide. Κι άμα κατάφερε να διαφύγει από την σκιά του Τζόκερ, ποιος την πιάνει τώρα. Ειλικρινά αναμένω με αγωνία την έκβαση των διεθνών μποξόφις, συνάμα με το πράσινο φως ενός σίκουελ. Δεν μου συμβαίνει τακτικά με τις κόμιξ σινέ εκδόσεις κάτι τέτοιο.

Βοηθά σε αυτό άλλωστε ολάκερο το πανίσχυρο ανσάμπλ, που μάχεται το μοχθηρό γκέι ντουέτο των Σαϊόνις και Ζαζ (άλλο λέβελ ο Σκοτσέζος, όποτε του ζητιέται να παίξει τέτοιο θεριό, με γυαλισμένα μάτια). Αποκάλυψη η Winstead, ως ανέκφραστο δεξί χέρι και υπαρχηγός, βιολάκι που στηρίζει τον τινέιτζερ λαουτζίκο η πιτσιρίκα πικπόκετ Jay Basco, σε ριμπούτ καριέρας η 55χρονη πλέον Rosie Perez ως λεζμποκόπ της GCPD, γαζέλα άπιαστη και ιδανική επιλογή η Smollett-Bell, για να ορίσει το πιο σέξι παρτ της θηλυκής συμμορίας. Θα τα καταφέρουν λες τα Αρπακτικά Πτηνά να δικαιολογήσουν την φήμη τους και να πολλαπλασιάσουν σε έσοδα, τα 80βάλε εκατομμύρια του κόστους τους?

Τιγκάτο στο ανάρμοστο πολιτικά χιούμορ, αδιαφορώντας πλήρως για τις πεπατημένες προσταγές των στούντιο όπως της Warner για ορθολογική ανάπτυξη, σχεδιασμό και τελική συμπεριφορά, το φαντασμαγορικό Birds Of Prey, μοιάζει με την όαση που ζητούσε εδώ και καιρό η Detective, για να κτίσει στην ράχη της, το έτερο παρακλάδι - πόλο δραστηριότητας, αντίκρυ στην πανίσχυρη φεμίνα Wonder Woman. Μηνύματα σοσιολογικά, περί του ποιου είναι στ αλήθεια (στ αλήθεια, όχι στο πανί μόνον) το ισχυρό φύλο, περνούν ευπέπτως και άνετα αποδεκτώς, μέσα από τις rainbow καπνογόνες πολυχρωμίες και τους κονφετί χαρτοπόλεμους (τι σεκάνς!) που ρίχνουν άνετα στο καναβάτσο τους πομπώδεις μπατσαράδες. Μαζί σου Χαρλεάρα! Είσαι και ξανθιά, του γούστου μου, παναθεμά σε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Tanweer!

Oscar Awards Final Predix 2020: Ο Jojo κυνηγάει 1917 Παράσιτα

Κοντός ψαλμός αλληλούια φίλοι μου καλοί-καλοί μου φίλοι. Θέλω ειπείν ότι τα μολύβια κάτω για τους 8.469 έχοντας δικαίωμα ψήφου νοματαίους. Θέλεις λεπτομέρειες; Σε παραπέμπω αρμοδίως εδώ: https://www.goldderby.com/article/2020/2020-oscars-who-decides-academy-awards/ Την προσοχή σου πρώτα λίγο όμως. Διανύουμε μια πρωτοφανώς βραχεία σε χρονική διάρκεια οσκαρική περίοδο με ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης στο ρεύμα νίκης του 1917, που ξεκίνησε με τις Χρυσές Σφαίρες πριν ένα μήνα. Αξιοσημείωτο σίγουρα το ότι το WWI έπος του Mendes βγήκε στις αίθουσες μόλις τα Χριστούγεννα χωρίς να ακολουθήσει την πατροπαράδοτη φεστιβαλική διαδρομή Cannes - Mostra - Toronto. Μιλάμε για τύπου Million Dollar Baby ντεμαράζ και για πεντακάθαρη επικράτηση σε Παραγωγούς (PGA) και Σκηνοθέτες (DGA). Τούτο το σετάκι φούστα - μπλούζα (πρόσθεσε και τα BAFTAs αν αμφιβάλλεις ακόμη) είναι γκαραντί για τελική επικράτηση, εκτός αν λέγεσαι La La Land (κλοπή του αιώνα) και παίζεις με Moonlight σε ρυθμούς #OscarsSoWhite.

Εντίμως φρονώ πως αν υπάρχει ένας βασικός αντίπαλος για το 1917, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένος ένεκα συστημικής αδικίας. Το παλιότερα Καλύτερο Ξενόγλωσσο, τώρα δα Διεθνές Φιλμ, εγκλωβίζει το Parasite σε μια αρχιπανεύκολη νίκη εκεί, θέτοντας ταυτόχρονα τη διλληματική στον ψηφοφόρονε αν είναι προσήκον να το διπλοψηφίσει ως Καλύτερη Ταινία, κατά κάποιο τρόπο απορρίπτοντας σύμπασα την χολυγουντιανή βιομηχανία. Δες τι έγινε πέρυσι με το Roma. Το πουθενάδικο Green Book άρπαξε την τούρτα κι έφυγε, ομού από το προσκήνιο και τη συλλογική μνήμη. Για Irishman και Hollywood είναι πεθαμένη υπόθεση, μετά από συντριπτική ήττα στις οσκαρικές συντεχνίες, ειδικά για το πρώτο. Αντιθέτως έχει βγει μια βρωμίτσα την τελευταία εβδομάδα για το JoJo Rabbit, μετά από τις απανωτές σφαλιάρες πούριξε στο Little Women σε WGA και BAFTAs. Συνεπακόλουθα μερικοί σφυρίζουν πονηρά για ξάφνιασμα της ScarlettJo (διπλή υποψηφιότητα) στους υποστηρικτικούς ρόλους επί της τσιμενταρισμένης νικήτριας Laura Dern (και συμπαίκτριάς της στο Marriage Story). Προσωπίκαλι, δε θα σταματήσω (από τον περασμένο Σεπτέμβριο) να φωνάζω ότι η τετράδα Phoenix - Zellweger - Pitt - Dern είναι ερμητικά κλεισμένη.

Βλέπεις που - πήγα - να - το - πάω; Στη θεωρία που έχει επαληθευτεί πλειστάκις εσχάτως που θέλει το σετάκι Σενάριο + Β’ Ρόλος να νικά δυσθεώρητες διψήφιες υποψηφιότητες, εντελώς συμπαρασέρνοντας τη μέχρι πρότινος παντοδύναμη νίκη στη Σκηνοθεσία. Και σπλιτ σου λέει, και κανένα πρόβλημα. Είναι και το άτιμο το Preferential Ballot (Σειρά Κατάταξης, φτου κακά) που άλλο ψηφίζεις κι άλλο σου βγαίνει στο τέλος. Οπόταν, τόμπολα. Πολύ 1917 με ολίγη Parasite και πάμε για άλλα. Όπως ασούμε στην κατηγορία Best Animated, όπου μυρίζεται εκπληξάρα. Βλέπεις δεν υπάρχει αντίστοιχο βράβευσης Νονού 1 & 2 εδώ που σημαίνει πως το Toy Story ΤΕΣΣΕΡΑ φέρνει κάπως. Αυτό το Klaus του Netflix (αν και φαντασιώνομαι το έτερο του studio I Lost my Body να έκανε το μπαμ, αλλά μπα) έχει κλέψει καρδιές και, που ξέρεις, μπορεί.


Και μια πουτανάφερα, εδώ και δυο χρόνια βαράω τον ταμπουρά επικυριαρχίας του στρημώνα Netflix, μιλάω για Lisa Taback και PR στρατηγικές, όμως φαίνεται ότι η Ακαδημία, έχει αρχίσει να μασάει λιγότερο αναφορικά με το οσκαρικό ταμείο. Πολλές υποψηφιότητες (τις περισσότερες), ναι. Νίκες, όχι τόσο. Ο Sarandos έχει σπρώξει μια $200άρα για το Irishman μοναχά και (αχ Thelma, έπρεπε να του κόψεις καμιά ωρίτσα του Marty λέω εγώ τώρα) από αυγό μένουμε στα nods. Ακόμη χειρότερα για τη Sony Pictures που έχει αλλάξει ίσαμε τρεις δεκαετίες χωρίς νίκη (The Last Emperor, 1989 ως Columbia Pictures). Το Once Upon A Time in Hollywood είναι η προτελευταία (9η) ταινία της καριέρας του μαστερά Ταραντίνο που ως τα σήμερα δεν έχει στεφθεί νικητής παρά μόνο ως σεναρίστας (δις). Ιδανική συγκυρία, και οσκαρική προπόρευση σχεδόν μέχρι τις Σφαίρες. Μετά, το έρεβος, χάνει μέχρι και Σενάριο από Παράσιτα κατά τα φαινόμενα. Cineτονίσου εδανά: MoviesLtd. Καλά μας Χριστούγεννα όλων ημών των οσκαροπλήκτων και οι αγαπημένοι μας υποψήφιοι (ο αγώνας μου για Joaquin + Renee ΤΩΡΑ δικαιώνεται) ας κερδίσουν. Ακολουθούν μαντεψιές μου και για τις 24 κατηγορίες, αλλά πριχού αυτών, ένα απίστευτο tweet (εννοείται διεγραμμένο πλέον) απευθείας από την Ακαδημία. Enjoy! (Βρε λες μήπως...)

«Τι υπέροχη μέρα!»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δάφνη και... πικροδάφνες!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο The Boy (πραγματικό ονοματεπώνυμο: Αλέξανδρος Βούλγαρης – γιος του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη). Η πλήρης φιλμογραφία του είναι η εξής: «Κλαις;» (2003), «Ροζ» (2007), «Higuita» (2012) και «Νήμα» (2016).

Η τελευταία του ταινία ήταν μία από τις πέντε που παρουσιάστηκε ως works in progress στο πρόγραμμα «Thessaloniki Goes to Cannes» της Αγοράς του 72ου φεστιβάλ των Καννών. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ της Βαρσοβίας, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Η πανελλαδική της πρεμιέρα έγινε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε μια παραλία της Άνδρου τον Μάιο του 2018 και για τα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκε φιλμ 16mm, κάτι πολύ σπάνιο πλέον για τα παγκόσμια – όσο και για τα ελληνικά – δεδομένα.

Η υπόθεση: Μοιάζει µε µία απλή εκδρομή σε µία έρημη, όμορφη παραλία. Τέσσερις γυναίκες: καμία από αυτές δεν είναι η Winona. Είναι η Giulietta, η Meryl, η Jennifer Jason και η Eiko. Όλες τους δηλαδή έχουν ονόματα διάσημων – για διάφορους λόγους – ηθοποιών. Οι νεαρές αυτές γυναίκες, που φοράνε όλες γυαλιά (μυωπίας;) γελούν, παίζουν στην άμμο, κολυμπούν, φαντασιώνονται και απολαμβάνουν τη ζεστασιά του ήλιου και τη δροσιά της θάλασσας. Παρέα τους, ένας τεράστιος σκύλος. Ψηλά στο βράχο, πάνω από την παραλία, ένα... μοντέρνο εξοχικό. Στο δρόμο, κοντά στην παραλία, ένα μαύρο τζιπ... Η μέρα κυλάει µε ανόητα παιχνίδια, τραγούδι και χορό. Σημεία στίξης στο γέλιο τους, τα δάκρυα. Τα δάκρυα τα σκουπίζουν οι φανταστικές τους διηγήσεις. Μέχρι που η μέρα σβήνει και πρέπει να αποχαιρετίσουν την παραλία τους...

Η άποψή μας: Σε έναν ιδανικό, ιδεατό, γαμάτο κόσμο, η ταινία αυτή θα έκοβε 589 χιλιάδες εισιτήρια και ο Σεφερλής 237 – σκέτα. Αλλά σε ποια έκφανση της ζωής μας ζούμε σε έναν ιδανικό, ιδεατό, γαμάτο κόσμο; Σε καμία. Όπερ, θα γράψουμε ύμνους για την ταινία πέντε – έξι βαρεμένοι, θα την θάψουν πλείστοι συνάδελφοι, όσοι εν δυνάμει θεατές διαβάσουν την «θαφτική» κριτική των συναδέλφων δεν θα πάνε να δουν την ταινία (έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να πάνε να τη δουν), από εμάς που θα γράψουμε ύμνους θα παρακινηθούν κάποιοι εξίσου βαρεμένοι με μας και θα τη δουν (μάλλον θα την έβλεπαν ούτως ή άλλως αυτοί), κάποιοι μή βαρεμένοι, που θα παρασυρθούν από τους ύμνους, θα μας βρίσουν επειδή... έχασαν μιάμιση ώρα από τη ζωή τους (και δηλαδή, τι θα κάνατε σε αυτήν την τόσο πολύτιμη μιάμιση ώρα σας, ε;) και η ταινία θα χαθεί σαν δάκρυ στο πρόσωπο μια βροχερή νύχτα (χα!).

Η πρώτη γενική εντύπωση: σαν να ωρίμασε ο The Boy. Σαν να κατάφερε επιτέλους και να βρήκε τρόπο να μετουσιώσει την τρυφερότητα και την αγάπη εντός του και να την κάνει σινεμά. Πώς το λένε οι Cure στο «Disintegration» (εννοείται ότι θα γεμίσω αυτήν την κάτι-σαν-κριτική με αναφορές στην ποπ κουλτούρα, όπως κάνει και ο The Boy στην ταινία του): «I'll pull out my heart and I'll feed it to anyone». Μέχρι τώρα, στις προηγούμενες ταινίες του, αυτό το ξερίζωμα της καρδιάς έμοιαζε απλώς... weird. Τώρα, το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου και τρέμεις από συγκίνηση. Νιώθεις τη... μεγάλη ανατριχίλα (να! το έκανα και πάλι!). Και ερωτώ: τι θα ήμασταν χωρίς τις αναφορές μας; Και αυτοπροσδιοριζόμαστε και ετεροπροσδιοριζόμαστε από αυτές. Οι ταινίες που αγαπάμε, οι μουσικές που αγαπάμε, τα βιβλία που αγαπάμε, τα φαγητά που αγαπάμε (γιαούρτι με τσιπς και πουράκια Καπρίς ρε μεγάλε;).

Αυτή η ταινία του The Boy είναι η καλύτερη που έχει γυρίσει – μέχρι τώρα, έτσι; Και ξεκινάει η ταινία με αυτό το υπέροχο «God's Eye» πλάνο από ψηλά, με τα τέσσερα κορίτσια και τις ανθισμένες, εντελώς ροζ (μπορείς να πεις και φούξια) πικροδάφνες και λες «χμ, καλά αρχίσαμε». Και μετά τα κορίτσια αρχίζουν να... μην κάνουν τίποτε. Φαινομενικά. Γιατί αυτό το υπέροχο τίποτα είναι μια λιτανεία αποχαιρετισμού. Κι εδώ είναι το στοίχημα: όσοι δεν μπουν στο κλίμα της ταινίας, όσοι σκεφτούν ότι η ταινία δεν έχει... υπόθεση και... δράση, όσοι εν πάση περιπτώσει δεν συντονιστούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να γευτούν την γλύκα της.

Τα κορίτσια λοιπόν. Χτίζουν κάστρα στην άμμο, παίζουν, κάνουν κολύμπι, πειράζονται, τραγουδάνε, καμιά φορά χωρίς ήχο (πού να βρεις τώρα φράγκα για τα δικαιώματα του «True Blue» της Madonna;), καμιά φορά με μπόλικα δάκρυα, ποζάρουν κοροϊδευτικά (γαμάτη σκηνή), μαλώνουν για τον Woody Allen, για τις ταινίες του Woody Allen (εγώ πάντως είμαι με το «Matchpoint», όχι με το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», να τα λέμε κι αυτά), λένε όλες μαζί, ρυθμικά, όλη τη φιλμογραφία του Woody Allen μέχρι σήμερα (κάποιος πρέπει να το στείλει αυτό ως κλιπάκι στον Woody – θα τρελαθεί βλέποντας τέσσερις υπέροχες Ελληνίδες ηθοποιούς να συγχρονίζονται και να απαγγέλλουν σχεδόν διονυσιακά όλους τους τίτλους των ταινιών του – στα αγγλικά!!!), χαϊδεύονται με τον σκύλο, βάζουν αυτοκόλλητα στα χείλη τους (υπέροχο!), είναι τρυφερές, είναι ζωντανές, είναι σάρκα και οστά, είναι... κάφρες (εντάξει παιδιά, άλλο ένα κάστρο έπεσε: τα κορίτσια μπορούν να είναι κάγκουρες σαν κι εμάς, να κλάνουν – όχι όπως γίνεται στον «Φάρο» ξέρωγω – και έμαθα και τι σημαίνει το Shart, ε, δεν θα σας τα πω όλα εδώ, δείτε και την ταινία, πάντως δεν έχει να κάνει με τον μέγα Γάλλο φιλόσοφο, κάθε άλλο). Και τα γυαλιά; Γιατί τα φοράνε τα γυαλιά; Έχουν μυωπία; Ή μόνο μυωπία δεν έχουν;

Σε αυτήν τη μικρή, τεράστια ταινία, όλοι βάζουν το χεράκι τους: Η διεύθυνση φωτογραφίας του Σίμου Σαρκετζή είναι σπουδαία: μου αρέσει προσωπικά πάρα πολύ στις ταινίες να βλέπω να αλλάζει το φως επειδή περνάει ένα σύννεφο και σκεπάζει για λίγο, τόσο όσο, τον ήλιο, κι αυτό να αποτυπώνεται στο φιλμ. Το μοντάζ του Νίκου Πάστρα δίνει στην ταινία ρυθμό, ενώνει τα κομμάτια επιτυχώς – και η χρήση του slow motion δεν γίνεται... κατάχρηση, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μουσική, τι να πω για τη μουσική; Νομίζω πως είναι από τα επιμέρους κομμάτια της ταινίας που ξεπερνούν τις επιδόσεις της ταινίας συνολικά. Τόσο ο The Boy όσο και η Δεσποινίς Τρίχρωμη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και ντύνουν την ταινία με ένα σάουντρακ απλά υπέροχο, με μελωδίες αξέχαστες, με τραγούδια άψογα.

Και για τις τέσσερις πρωταγωνίστριες ότι και να πούμε είναι λίγο. Απόλυτα συντονισμένες στο σκηνοθετικό όραμα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και σε κερδίζουν με αυτό που κάνουν, που δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να κινείσαι ανάμεσα στην πρόζα, το τραγούδι και την απαγγελία ποίησης και να καταφέρνεις όχι μόνο να ισορροπείς στο τεντωμένο σχοινί, αλλά να περνάς και απέναντι! Όλες τους είναι εξαιρετικές, έναν παραπάνω έπαινο πάντως θα τον δώσω στην Δάφνη Πατακιά: έχω έρωτα για αυτό το κορίτσι, να, το είπα! Ένας άνδρας με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «The Boy» – το αγόρι δηλαδή – φτιάχνει μια ταινία που αποτυπώνει υπέροχα το τι σημαίνει να είσαι σύγχρονη, νέα γυναίκα. Ένας θηλυκός αποχαιρετισμός στην εφηβεία, στην ξενοιασιά, στο τέλος της αθωότητας. Κι ένας αποχαιρετισμός στην... Winona!

Το φινάλε της ταινίας, τόσο απλό, τόσο ουσιαστικό, τόσο σπουδαίο, δίνει απαντήσεις σε όσους νοιάζονταν για τον γρίφο που αυτή κουβαλάει. Για τους υπόλοιπους είναι απλά η φυσική, υγρή κατάληξη. Όχι ashes to ashes and dust to dust αλλά... νερό. Από το νερό ερχόμαστε. Μέσα στη μήτρα καλυπτόμαστε από το αμνιακό υγρό. Οπότε ο προορισμός μας είναι... υγρός. Με ολάνοιχτα μάτια. Άντε, και με μυωπικά μάτια. Σίγουρα, ανάμεσα στις φίλες μας. Και η παραλία; Όταν όλα τελειώσουν, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Η επέλαση της κανονικότητας και της ανάπτυξης είναι αδυσώπητη. Βρε τον Αλέξανδρο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Weird Wave!

It’s a woman’s, woman’s, woman’s world

του zerVo (@moviesltd)

Μετά από μισή ντουζίνα κινηματογραφικές και περίπου άλλες τόσες τηλεοπτικές εκδοχές του διαβόητου μυθιστορήματος της Louisa May Alcott, που μόλις έκλεισε τα εκατόν πενήντα χρόνια ζωής, η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να σκάσει ακόμη μια, με έντονο τον ανανεωτικό, μάλιστα, αγέρα. Ένα τέταρτο του αιώνα, κατόπιν της ύστατης βερσιόν, εκείνης της Gillian Armstrong στο πανί, οι Little Women επανέρχονται για να μας θυμίσουν όλες εκείνες τις νόστιμες φεμινιστικές αρχές τους, δια χειρός μιας από τις πλέον φημισμένες εκπροσώπους του σύγχρονου indie σινεμά. Την αμαρτία μου, μια φορά, θα την αποκαλύψω από νωρίς, αφού δεν πιστεύω πως την έκδοση του '20, θα την αγαπήσω ποτέ περισσότερο από του '94. Τέτοιο νεανικό ανσάμπλ και μόνο, μου μοιάζει αδιανόητο, πως υπήρξε ποτέ...

Απόντος τους πατρός τους, που πολεμά στο μέτωπο στο πλευρό της Ένωσης, οι τέσσερις αδελφές Μαρτς, η διαρκώς με μια συγγραφική πένα στο χέρι Τζο, η ονειροπόλα Μεγκ, η συνεσταλμένη Έιμι και η μουσικόφιλη αλλά και εύθραυστη Μπεθ, μεγαλώνουν κάτω από την επίβλεψη της μοναχικής, αλλά και συμπονετικής και γενναιόδωρης μητέρας τους, Μάρμι, στο πατρικό τους σπίτι στα περίχωρα της Μασαχουσέτης. Με την ηλικία της παντρειάς να πλησιάζει για τις περισσότερες, οι ματιές τους σε όλους τους όμορφους εργένηδες της πολιτείας δίνουν και παίρνουν, ελπίζοντας πως κι εκείνες θα αποκατασταθούν γοργά, καθώς προστάζουν οι κοινωνικοί κανόνες.

Τις πιο πολλές εξ αυτών θα κλέψει ο γοητευτικός, αν και άστατος στην συμπεριφορά του, Λόρι, ο εγγονός του εύπορου κυρίου Λόρενς, που η αρχοντική του έπαυλη υψώνεται σε απόσταση αναπνοής από την οικία των Μαρτς. Κι αν τα βλέμματα των κοριτσόπουλων διασταυρώνονται διαρκώς με τα δικά του, εκείνος δείχνει να τρέφει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για την πιο ανήσυχη καλλιτεχνικά της τετράδας, την Τζόζεφιν, που τις εμπειρίες της, ευτυχισμένες αλλά και πιο δραματικές συνάμα, περνά μέσα από την καλλιγραφία, στις φιλόξενες σελίδες των ημερολογίων της. Υπολογίζοντας πως κάποια μέρα, μια μεγάλη εκδοτική επιθεώρηση θα τις τυπώσει στα φύλλα της, πλάι στο όνομα της...

Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο προσόν, το πιο δυναμικό στοιχείο του πρότζεκτ Μικρές Κυρίες σε οποιαδήποτε φόρμα έχει υπάρξει, πως σου δίνει την εντύπωση πως τα αυτοβιογραφικά κείμενα της Τζο / Alcott, μονομιάς ξεπηδούν από την νουβέλα, για να σχηματίσουν μια, το λιγότερο εύπεπτη εικόνα. Στην παρούσα περίπτωση το σενάριο τρέχει σε δύο διαφορετικές χρονικές ράγες, αμφότερες τον 19ο αιώνα, με την απόσταση που τις χωρίζει να μετριέται στα έξι χρόνια. Το χθες είναι ακινητοποιημένο στην γενέτειρα των κοριτσιών, στο φιλήσυχο Κόνκορντ της Νέας Αγγλίας, εν αντιθέσει με το σήμερα, που ταξιδεύει από την πολύβουη Νέα Υόρκη, ίσαμε το αριστοκρατικό Παρίσι, για να φωτίσει το ενήλικο τώρα των θυγατέρων. Η Τζο, έχει πια ανοίξει τα φτερά της και αναζητά τις τύχες της κτυπώντας τις πόρτες των ονομαστών εκδοτικών οίκων, η μεγαλύτερη του κουαρτέτου Μεγκ, κάνει πράξη τις επιθυμίες της να αποκτήσει την δική της φαμίλια, ενώ η Έιμι ως δεσποινίς του καλού του κόσμου, με την αρωγή της πλούσιας (και δεδηλωμένης γεροντοκόρης) θείας, σπουδάζει τέχνες στην Πόλη του Φωτός.

Για καθεμιά, παρότι το κυνήγημα των φιλοδοξιών τους μοιάζει δεδομένο, η μοίρα κάνει τα δικά της κουμάντα, οδηγώντας τις νεαρές στο να πάρουν αποφάσεις που ίσως και να μην τις πίστευαν, ελάχιστες στιγμές πριν. Εκεί ίσως να εστιάζω στην πιο έκδηλη αδυναμία του φιλμ - πιθανότατα και της νουβέλας καθαυτής - μιας και τα θήλεα ναι μεν μοιάζουν αρκετά ανεξάρτητα και ψυχωμένα για να αποκατασταθούν, σε σχέση με την εποχή τους, η αγωνίες τους όμως είναι που τις οδηγούν σε ενέργειες εύκολες. Που μπαλώνουν το σκριπτ κατά τρόπο τέτοιο, ώστε στο τέλος όλα να τσουλήσουν μέλι γάλα. Με πιο χτυπητό πατς, την ερωτική κατάληξη της βασικής ηρωίδας και αφηγήτριας των πάντων, Τζο, που εντέλει πέφτει στην αγκάλη ενός ντροπαλού άντρα, όχι του βασικότερου στις επιλογές της, μα το κυριότερο εξαφανισμένου από το εκράν για πάνω από μια ώρα, εφόσον η φιλική, ως τότε, σχέση τους είχε περάσει έναν έντονο και δυσάρεστο καυγά.

Με το ημερολόγιο να πηγαίνει πέρα δώθε στον χρόνο, εκείνο που καταφέρνει η ματιά της Greta Gerwig, είναι να αναλύσει στον υπέρτατο βαθμό, την προσωπικότητα και τον ψυχισμό της καθεμιάς Μαρτς και όσων περιφερειακών περσόνων τις συναναστρέφονται. Μέσα από τα σκετς, που κολλούν πολύ όμορφα το ένα κατόπιν του άλλου, αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο τις καλές προθέσεις των αδελφών μεταξύ τους, αλλά κι εκείνες που κρύβουν πίσω τους, ζήλια, που όχι και λίγες φορές φτάνει στα όρια της κακίας. Εννοείται πως παρούσης της επιβλητικής, με τόση καλοσύνη, μητέρας - μακράν η καλύτερη ηθοποιός του καστ, αν κάνουμε στην άκρη το καμέο της La Streep, η Dern - τα πάντα, πάντα μπαίνουν σε τάξη και χάρη στην βασιλεύουσα απλότητα της, οι φιλονικίες περιττεύουν, ώστε να επανέλθει το ενδεχόμενα αναστατωμένο κλίμα, σε οικογενειακή ισορροπία.

Στο επίκεντρο των επιμέρους κοριτσίστικων ιστοριών, εννοείται πως την κορνίζα της βασικής κρατά εκείνη της Τζο, του αγοροκόριτσου, που όσο παθιασμένο και μαχητικό μοστράρει, άλλο τόσο μοιάζει να κρύβει μέσα του ανασφάλειες και τρόμους για οτιδήποτε του ξημερώνει. Καταπληκτική η επιλογή της Saoirse, που τα χνώτα της με την ντιρέκτορα ταιριάζουν σαν των Διόσκουρων, για να αποδώσει με την γνωστή της χαμηλότονη έξαρση τον άξονα που τριγύρω της περιστρέφεται ο κόσμος ολόκληρος. Κορίτσι όσο γίνεται, κοπελιά όσο της αξίζει, γυναίκα όσο πρέπει, η Lady Bird, δεν σηκώνει τίποτα περήφανες και φωνακλάδικες παντιέρες υπέρ του φύλου της, σίγουρα όμως με την πειθήνια εικόνα της (αποκορύφωμα η σεκάνς του παζαριού με τον πεισματάρη εφημεριδά) τιμά και με το παραπάνω τον χαρακτήρα που σκαρφίστηκε η Alcott.

Μολονότι πάντως πιστές στο πρωτότυπο κείμενο, οι ρομαντικές αλληλουχίες, δεν μοιάζουν να πείθουν τους πιο ψαγμένους, που πάντα θα ψάχνουν πίσω από τις λέξεις, τις αλήθειες που κάθε κορίτσι του συγκεκριμένου μικρόκοσμου, ενδεχόμενα θα δίσταζε να αποκαλύψει. Συνεπώς αιώνια θα μείνει η απορία, για τους λόγους που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ το τόσο καλά κρυμμένο, αντίστροφης ανδρόγυνης όψης, πάθος της Τζό για τον άτακτο και αθυρόστομο Λόρι. Τον μορφονιό Timothee Chalamet δηλαδή, που εισβάλλει σαν σίφουνας στην καθημερινότητα του κλειστού κλαμπ των τεσσάρων αδελφών, δίνοντας την εντύπωση ακόμη και στον πιο αδαή, πως αργά ή γρήγορα την καρδούλα κάποιας τους, θα την τσιμπήσει. Θα είναι άραγες αυτή, η πιο ενδιαφέρουσα ως διττή και κατάτι υποχθόνια, της παρτάκια Έιμι, όπως την ζωγραφίζει η τιγκάτη στην αυτοπεποίθηση που της δίνει η ορμή του Midsommar, Florence Pugh?

Με τις προθέσεις του φιλμ να είναι τόσο ειλικρινείς, προσπαθώντας να μην προσβάλλουν την αισθητική κανενός θεατή του και ολοκληρώνοντας μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης συμφιλίωσης και νηνεμίας, μετά τις ανατροπές και τις αβάσταχτες απώλειες, εκτιμώ πως δεν θα υπάρξει ούτε ένας που να πει αρνητική κουβέντα γι αυτό. Η οικογενειακή ζεστασιά, η φιλικότητα, η διάθεση για συμπαράσταση στον πλησίον και εντέλει οι ατομικές αρχές δοσμένες μέσα από ένα άρτια μελετημένο κινηματογραφικό πακέτο, κάνουν την ύστατη παραλλαγή των Little Women, αναμφίβολα ελκυστική και αγαπησιάρικη στο κοινό τους. Οριακά, όχι πιο πολύ από την πρότερη. Εκεί όμως είχε και Winona...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Ο κόσμος της ομορφιάς θα γίνει άσχημος! Ο σκηνοθέτης Miguel Arteta (Η Κακή Μέρα Από Το Πρωί Φαίνεται (Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day), Youth In Revolt (Νιάτα σ' έξαψη)) παρουσιάζει την κομεντί Like A Boss, μια ταινία που υμνεί την φιλία και την αλληλεγγύη, μεταξύ δυο γυναικών που είναι πανέτοιμες, να αντιμετωπίσουν μαζί τις αντιξοότητες. Οι καλύτερες φίλες Μία και Μελ ζουν την καλύτερη στιγμή της ζωής τους έχοντας τη δική τους εταιρία καλλυντικών που έχουν χτίσει από το μηδέν. Δυστυχώς, τα οικονομικά τους βρίσκονται σε αρκετά άσχημη θέση. H προοπτική μιας προσφοράς εξαγοράς από την Κλερ Λούνα, περιβόητη τιτάνα της βιομηχανίας καλλυντικών, αποδεικνύεται πολύ δελεαστική για να την απορρίψουν, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο τη μακρόχρονη φιλία της Μελ και της Μία. Ο κόσμος της ομορφιάς θα γίνει άσχημος.

Η κωμική χημεία ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες Tiffany Haddish (‘’Σαββατοκύριακο με τα Κορίτσια’’, ‘’Night School’’) και Rose Byrne (‘’Παγιδευμένη Ψυχή’’, ‘’Φιλενάδες’’) ως δύο μοντέρνες και αχώριστες φιλενάδες, φτιάχνει την ταινία Like a Boss, μια ιστορία φιλίας, γυναικείας δύναμης και ασύλληπτης πλάκας. Στην ταινία επίσης πρωταγωνιστεί η Salma Hayek (‘’Φρίντα’’, ‘’Κάποτε στο Μεξικό’’), η οποία υποδύεται την Κλερ Λούνα, μια γυναίκα με σκληρή καρδιά και ψυχή που δεν μοιράζεται τις σκέψεις και τις απόψεις της με κανένα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!