Movies Ltd

Μυστικά και Αίματα!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν ξέρω πόσοι ενδεχόμενα έχουν ζήσει και θυμούνται, εκείνη την, δύο συνολικά βιντεοκασετών και εξάωρης διάρκειας, πρώτη κυκλοφορία του Αυτού, το 1990. Εννοείται πως σε οποιοδήποτε τομέα, κυρίως στον τεχνικό, τις δύο εκδοχές, την τοτινή τηλεοπτική και την τωρινή φιλμική, ποιοτικά χωρίζουν παρασάγγες, για να πω την μαύρη αλήθεια όμως, σε ένα κομμάτι, προτιμούσα την βερσιόν του (πρωτόγονου, με βάση τα σύγχρονα δεδομένα) μέσου αναπαραγωγής: Με μια ενοικίαση ρεφενέ, σύσσωμη η παρέα, σε ένα Σαββατοβραδάκι το είχε ξεπετάξει το δίπτυχο του τρόμου, ενώ τώρα, αυτά τα δύο έτη κενού μεταξύ της αρχής και του φινάλε, φάνταζαν αιώνας. Όχι από κανά θέμα τεράστιας προσμονής, αλλά το κυριότερο λησμονιάς. Οπωσδήποτε έπρεπε να φρεσκάρω στην μνήμη μου το τι παρακολούθησα στο Chapter 1 δύο Σεπτέμβρηδες πριν, προτού προχωρήσω στο επικό φίνις. Σύμφωνοι μιλούμε για σινεμά, για άλλα μέτρα και σταθμά, μα φρόντισε καλό μου στούντιο να μειώσεις τις χρονικές αποστάσεις των εξόδων, για το καλό όλων μας. Μην ψάχνουμε μετά τους λόγους που οι τηλεοπτικές σειρές, πλέον, σαρώνουν εμπορικά, καθώς μονομιάς δύναται κανείς να παρακολουθήσει όλα τα επεισόδια μιας σεζόν. Έστω κι αν αναφερόμαστε για την πιο προσοδοφόρα στα χρονικά, ταινία του horror genre.

27 χρόνια έχουν διαβεί από εκείνη την ημέρα που η φράξια των πιτσιρικάδων Λούζερς, έβγαζε νοκ άουτ το παλιατσόμορφο τέρας, που με λημέρι τους υγρούς και σκοτεινούς υπονόμους, είχε σκορπίσει τον φόβο και τον τρόμο στο επαρχιακό Ντέρι της πολιτείας του Μέιν. και σύμφωνα με τον αστικό μύθο, μόλις έκλεισε η περίοδος της επανεμφάνισης του. Γνωρίζοντας καλά και προετοιμασμένος πως όπου νάναι ο Πέννυγουάιζ θα γυρίσει για να επαναλάβει το φρικιαστικό του έργο, ο μεσήλικας πλέον Μάικ - ο μοναδικός έγχρωμος της νεανικής επτάδας - δεν θα νιώσει την παραμικρή έκπληξη στο άκουσμα του αποτρόπαιου φονικού, δίπλα στις όχθες του ποταμού. Και αυτόματα θα βάλει μπροστά το σχέδιο μάζωξης των παλιών του φίλων, για να πραγματοποιηθεί ο όρκος αίματος που είχαν δώσει, εκείνο το καλοκαίρι της νιότης τους. Και θα τους εντοπίσει όλους έναν προς έναν.

Ο ανασφαλής Μπιλ, πια έχει αποκτήσει οικογένεια και είναι ένας ανερχόμενος συγγραφέας / σεναριογράφος, που όμως δεν διαθέτει καμία αυτοπεποίθηση, καθώς πιστεύει πως τα έργα του, δεν διαθέτουν κατάλληλο φινάλε. Αντιθέτως ο Ρίτσι, δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί, εργάζεται ως σταντ απ κωμικός και πάντα μέσα του ανησυχεί μην τυχόν και αποκαλυφθεί το καλά κρυμμένο του μυστικό. Επιτυχημένος στον τομέα του, ως αρχιτέκτονας, είναι ο πάλαι ποτέ χοντρούλης Μπεν, που κι εκείνος μένει μόνος, μη έχοντας ξεπεράσει την μοναδική νεανική του αγάπη. Όπως χαρισματικός επαγγελματίας είναι και ο χρηματιστής Έντι, που δεν καταφέρνει να βγάλει από το μυαλό του την υπερπροστασία της μητρός του. Γονική καταπίεση που βίωσε στα νιάτα της και η όμορφη Μπεβ, αίσθημα που νιώθει ακόμη και σήμερα, από τον εύπορο, ζηλόφθονο και επιθετικό σύζυγό της. Όλοι τους θα απαντήσουν στην αγωνιώδη κλήση του Μάικ και άμεσα θα επιστρέψουν στην γενέτειρα τους. Όλοι εκτός από τον Στάνλει, τον πιο φοβισμένο και αναστατωμένο ψυχικά της επτάδας, που μπροστά στην επερχόμενη επανάληψη του ολέθρου, θα δώσει πρόωρο τέλος στην ζωή του.

Με μια δόση νοσταλγίας θα πραγματοποιηθεί λοιπόν το αναμενόμενο σμίξιμο των ενήλικων πλέον κομπανιέρων, που φαντάζονται τον λόγο που τους φώναξε πίσω στα πάτρια εδάφη, εκείνος που ουδέποτε τα εγκατέλειψε, αλλά δεν θέλουν καν να τον διανοηθούν. Και αφού είναι ο μόνος που έχει μελετήσει καλά τον τρόπο αντιμετώπισης του σιχαμερού κλόουν, έχει καταλήξει στο ότι ο καθένας τους πρέπει να προσφέρει και από ένα ζωντανό κειμήλιο της παιδικής του ηλικίας, σε μια μυστικιστική τελετή που πιστεύεται πως θα ξορκίσει το Κακό. Θα αποδιώξει όμως ταυτόχρονα και το χάντικαπ που βασανίζει εκ γενετής την ψυχούλα τους, μήπως και βρουν επιτέλους την λύτρωση που ψάχνουν, τόσες δεκαετίες τώρα?

Η πραγματικότητα, για κάθε βιβλίο του King που πέρασε από τις σελίδες στο σελιλόιντ, είναι κομματάκι ιδιότροπη, καθώς τα κείμενα του πιο διαβασμένου συγγραφέα του είδους ποτέ, δεν είναι εύκολο να μετατραπούν σε εικόνες με λίγα λόγια και καλά. Συνεπώς δεν προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη το γεγονός πως η συνολική διάρκεια του φιλμ, αγγίζει το τρίωρο, νούμερο υπερδιπλάσιο περίπου, από όσο κρατούν τα κλασικά χόρορ της σειράς. Είναι όμως και το It συνολικά ένα φιλμ που αμιγώς ανήκει σε αυτή την κατηγοριοποίηση? Από την πρώτη φορά του ανανεωτικού Stand By Me, είχε διαφανεί πως δεν είναι, μα ουσιαστικά αποτελεί μελέτη ψυχοσύνθεσης μιας φράξιας ατόμων, που έχουν αποθηκευμένα εντός τους ζόρια ανθρωπινά. Κοινά! Κοινότατα! Που δεν τους καθιστούν ψυχασθενείς, αλλόκοτους, διαφορετικούς, μα ανάλογους με το λοιπό σύνολο. Το οποίο όμως πετυχαίνει να μην αποκαλύπτει τα ας τα πούμε πάθη του, ούτως ώστε να τον πιάνουν στην κοροϊδία οι πάσης ηλικίας μπούληδες.

Ετούτοι εδώ οι αντιηρωικοί Επτά, για να φτάσουν στο σημείο να βάλουν πλάτη τον Πέννυγουάιζ, επιβάλλεται πρωτίστως να καθαρίσουν εντός τους. Όχι διότι πράττουν ή έπραξαν κάτι παραβατικό, που μπορεί να τους έχει μολύνει, αλλά γιατί το περιβάλλον τους έχει καταστήσει Χαμένους, μηδενικούς, τρεκλιάρηδες. Και οι κυριότερες εξομολογήσεις θα πρέπει να γίνουν εντός της παρέας, οι δικές τους μάσκες να πέσουν πρώτες, πριν να προλάβει ο κλοουνίστικος καθρέφτης να τους καταπιεί.

Η απόπειρα του Andy Muschietti να οπτικοποιήσει, το δυσκολότερο γι αυτό τον σκοπό, ίσως, πόνημα του Μετρ, αποξαρχής είχε φανεί πως θα στεφθεί με δάφνες. Πολλών λογιών. Εισπρακτικές, που θα διαδώσουν το όνομα του και θα χαροποιήσουν το στούντιο που τον στηρίζει. Δημιουργικές, που θα αναδείξουν τις ικανότητες του να δομήσει σωστά ένα τσούρμο από ανατριχίλες και να τις μοιράσει μελετημένα στην πλατεία. Καλλιτεχνικές, που θα τονίσουν την αρτιστική του παιδεία και προσπάθεια του να αποτίσει φόρο τιμής σε πρώτους μάστορες όπως ο Carpenter (κυρίως), ο Zemeckis, ο De Palma. Σε όλα τα μποξάκια ο Αργεντίνος παίρνει τικ, δίχως δεύτερη σκέψη, όντας αυτός που βγήκε περισσότερο κερδισμένος από το πρότζεκτ It.

Ένα πλάνο που αν εξαιρέσουμε την (ασούμε δικαιολογημένη) αργοπορία άφιξης του Chapter 2, μοιάζει να έχει οργανωθεί άρτια, προκειμένου να μην αφήσει ούτε έναν φαν των κειμένων του 72χρονου διοπτροφόρου νοβελίστα - τι ωραίο το καμέο του - απογοητευμένο. Το αντίθετο, το μάτι χορταίνει θέαμα μέσα από τις επιμέρους βινιέτες ανάλυσης των προσωπικοτήτων, σε σημείο βαρυστομαχιάς! Με ολόσωστες δόσεις τρόμου, ακρότητας, σασπένς και φυσικά χιούμορ, με σούπερ αστέρια λάμψης μεγέθους McAvoy, Chastain και ιδίως συγκινητικού Hader, που έτρεξαν να προλάβουν να κλείσουν θέση μεταξύ των "Magnificent" Seven, με το ζητούμενο, τέλος, ονειρικό ταξίδεμα και στο δικό μας έφηβο παρελθόν. Εμάς των πιο παλιών, ειδικά, που κοιμόμασταν κάτω από το πόστερ των χιλιοιδωμένων Goonies και αγκαλίτσα με την μισοσκισμένη φωτογραφία της κοκκινότριχης Κουκλίτσας με τα Ροζ. Και στα τρεμάμενα κρυφά από την υπόλοιπη άγρια συμμορία που κέφαρε Motorhead και Dio, ακούγαμε Juice Newton και Angel In The Morning. Αιτία καζούρας το λιγότερο, μέχρι και εμφάνισης κόκκινων μπαλονιών τριγύρω, αν διέρρεε ποτέ της η φλωριά μας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Προσεγγίζοντας με εντελώς διαφορετικό τρόπο, την τυπική ταινία υπερηρώων και επιχειρώντας να προβάλλει την περσόνα της Νέμεσης του πανίσχυρου Μπάτμαν, μέσα από την μετάλλαξη ενός μοναχικού χαρακτήρα στον απόλυτο κακό, το Joker του Todd Phillips, έδωσε στην κριτική επιτροπή του φεστιβάλ Βενετίας, την δυνατότητα να το αναδείξει ως την καλύτερη ταινία του φετινού διαγωνιστικού τμήματος. Μια ταινία που ήδη είχε δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομα της πολύ πριν ανάψουν τα φώτα στο Λίντο και που με το βαρύτιμο τρόπαιο στις αποσκευές, ήδη κοιτάζει με μεγάλη αισιοδοξία την Οσκαρική κούρσα, που ήδη έχει πάρει μπρος. Όπως συνέβη στο παρελθόν με άλλους κατόχους του Χρυσού Λέοντα, σαν το περσινό Roma.

Με μια κίνηση έκπληξη, η Κριτική Επιτροπή βράβευσε με με τον Ασημένιο Λέοντα, την ταινία J'Accuse του Roman Polanski, που τα προβλήματα του με τον νόμο δεν του επέτρεψαν να παραβρεθεί στην Βενετία. προηγούμενα πάντως το γεγονός πως συμπεριελήφθει στο Κονκόρσο η δημιουργία του, είχε προκαλέσει έντονη αποδοκιμασία, καθώς εκκρεμούν εις βάρος του κατηγορίες για το αδίκημα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Η Επιτροπή δικαιολόγησε την απόφαση της, μέσω του μέλους της Paolo Virzi, αναφέροντας πως βράβευσε το καλλιτεχνικό πόνημα και όχι τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Το βραβείο πάντως παρέλαβε η σύζυγος του και πρωταγωνίστρια στο φιλμ, Emmanuelle Seigner.

Η ταινία που έκλεισε την παρέλαση του φετινού διαγωνιστικού προγράμματος της Βενετίας, είναι το Waiting For The Barbarians, ένα δράμα εποχής που σκηνοθετεί ο Ciro Guerra. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του J.M. Coetzee από το 1980, μας ταξιδεύει σε μια απομονωμένη, συνοριακή πολιτεία, μέρος μιας απροσδιόριστης αυτοκρατορίας, που την διοίκηση της έχει ο Μαγίστρος, ένας δίκαιος και αναγνωρισμένος από όλους τους πολίτες ηγέτης. Όταν την περιοχή επισκεφθεί ο Συνταγματάρχης Τζολ, για να ερευνήσει τις δυνατότητες του τόπου να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη πολεμική επίθεση από τους...Βαρβάρους. Οι άγριες μέθοδοι του νεοφερμένου στρατιωτικού, που έχουν να κάνουν με τον φόβο που θα σκορπίσει για τον υποτιθέμενο εχθρό, θα σοκάρουν τόσο τον Μαγίστρο, όσο και την φιλήσυχη μέχρι πρότινος κοινωνία. Πρωταγωνιστής στον ρόλο του εκκεντρικού αξιωματικού, ο σούπερ αστέρας Johnny Depp, δίνει την δική του λάμψη στην συνολική παραγωγή. "Μπορεί η υπόθεση να εκτυλίσσεται σε ένα απομακρυσμένο σκηνικό, μιας παλιάς χρονικής περιόδου, αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα όσα αναφέρονται στο έργο, δεν θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου σήμερα. Τα πάντα είναι τόσο κοντινά και γνώριμα, αφού τα συναντάμε διαρκώς στις ημέρες μας" αναφέρει γύρω από το πρότζεκτ ο μπέιμπι φέις, που στην συνέντευξη τύπου εμφανίστηκε με γυαλιά ηλίου, για να τονίσει το ύφος του κακού που υποδύεται στο έργο, όπως είπε αστειευόμενος.

Από τις πλέον ιδιαίτερες περιπτώσεις δημιουργού, ο Robert Guédiguian, επανέρχεται και φέτος στο διαγωνιστικό τμήμα της Βενετίας, έχοντας στο πλευρό του, την ίδια ακριβώς ερμηνευτική ομάδα που τον συνόδευσε και πριν από δύο χρόνια, όταν παρουσίασε το πολύ καλό του φιλμ The House By The Sea. Η νέα δημιουργία του Γάλλου σκηνοθέτη, Gloria Mundi, μας μεταφέρει στην σημερινή Μασσαλία, εκεί όπου ένα αντρόγυνο χαίρεται την γέννηση του παιδιού του, της μπέμπι Γκλόρια. Πέρα από την ευτυχία που νιώθουν όμως, οι νεαροί γονείς βρίσκονται σε μια περίεργη κατάσταση, καθώς στην ζωή τους έχει εισβάλλει αναπάντεχα, ο παππούς της μικρής, ένας απατεώνας, πρώην κατάδικος. "Είναι σαν να εργάζομαι με έναν μόνιμο θεατρικό θίασο, που εγώ απλά είμαι ο διευθυντής, ο οδηγός των συνεργατών μου. Ζούμε λοιπόν διαρκώς μαζί, αναπνέουμε παρέα, μοιραζόμαστε σκέψεις και ιδέες και γνωρίζω άριστα τις σκέψεις τους για την τέχνη, τον κινηματογράφο, συνεπώς ότι γράφω το μοντάρω άμεσα πάνω στις δικές τους μορφές. Φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να συνεργαζόμασταν έτσι όλο τον χρόνο, ο καθένας έχει και τα δικά του πρότζεκτ που απασχολείται, αλλά από καιρού εις καιρό συναντιόμαστε για να επαναφέρουμε στην δράση την άτυπη ομάδα μας. Μιλάμε για την κοινωνία και τον κόσμο, ζούμε όπως ακριβώς μια οικογένεια" είναι τα λόγια του σκηνοθέτη, που εξηγούν τους λόγους που επιλέγει να συνεργαστεί σχεδόν πάντα με τους ίδιους ανθρώπους.

Η μέρα ξεκινά με οιωνούς παρολίγον εξαιρετικούς, καθότι ο Fernando Mereilles ουσιαστικά επιστρέφει στον κινηματογραφικό χάρτη μετά το εντυπωσιακό 1-2 στις αρχές του αιώνα με City of God (2003) και The Constant Gardener (2005). Το The Two Popes ανθολογείται από δυο πανευτυχείς συγκυρίες. Η μια, ο σεναρίστας Anthony McCartenο οποίος έχει γράψει κατά σειρά τα Theory of Everything–Darkest Hour – Bohemian Rhapsody. 3/3 δηλαδή στα όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Η άλλη, ακριβώς ως συνέχεια του προηγούμενου επιχειρήματος, οι Tony Hopkins - Jonathan Pryce κεντάνε ως Πάπες Βενέδικτος - Φραγκίσκος, αρπάζοντας από τα ράσα τους σπαρταριστούς διαλόγους φαντασιακής ιδιωτικότητας που περνούν γενεάς δεκατέσσερις τα κακώς κείμενα της Καθολικής εκκλησίας. Αν δεν υπήρχαν ένα ματσάκι αχρειάστα πλάνα και ειδικότερα το τελευταίο 15λεπτο με την απαράδεκτα αντι-κλιμακτική σκηνή των credits, θα μιλούσαμε για εννιάδα το Φλεβάρη. Ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πιστοί λαϊκοί προσέλθετε.

Παρά τον ετήσιο κατακλυσμό των τριακοσίων (και βάλε) φιλμς κάθε είδους και διαμετρήματος όπως και την παγκοσμίου κλίμακος χωρών προέλευσης (ογδόντα και ξαναβάλε), το TIFF19 φέτο επιχειρεί την επιστροφή στις ρίζες με ντόπιο τάλαντο και opening film εβραιοκαναδού ντοκιμαντερίστα (πρωτιά στα χρονικά), με αντικείμενο τον ροκά σούπερ σταρ και γεννημένο στο Six Nations, frontman των TheBand, Robbie Robertson. To Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band του Daniel Roher ανθολογεί από Springsteen, Clapton, Scorsese, (παραγωγός εδώ και παρόντας στην πρεμιέρα) μέχρι Van Morrison και Peter Gabriel. Μια σαραντάρα έτη μετά το The Last Waltz, o Robbie είναι ένας διανοούμενος του rock και το έργο του Roher αξιοσημείωτο στη διασκευή της προ 3ετίας αυτοβιογραφίας του πρώτου με τον τίτλο Testimony: A Memoir. Για όσους κάποτε ξεροστάλιαζαν με το περιοδικό Rolling Stone (μέχρι και τη δεκαετία του 90 για να κρίνω εξ’ ιδίων τα αλλότρια), οι ταινίες για τη δυναμική των μελών μπαντών μεγάλης εμβέλειας ήταν πάντοτε η ένοχη απόλαυση. Εδώ προσθέτεις και την ιστορική αξία του εγχειρήματος, γιατί, (πτου) κακά τα ψέμματα αλλά 50 χρόνια μετά το Woodstock η ροκιά είναι πλέον μουσειακό είδος.

Συνήθως αν μια χώρα από την Ιβηρική συμμετέχει στο διαγωνιστικό κομμάτι μεγάλου κινηματογραφικού φεστιβάλ, αυτή είναι η Ισπανία, χάρη κυρίως στην συνεχή παρουσία σε αυτά τα μεγάλα ραντεβού του πάντα προσκεκλημένου Almodovar. Εδώ η Πορτογαλία όμως κάνει την μεγάλη ανατροπή καθώς ένα φιλμ από τον όμορφο αυτό τόπο συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των 21 διαγωνιζομένων για τον Χρυσό Λέοντα. Πρόκειται για το τρίωρης διάρκειας φιλμ που υπογράφει ο Tiago Guedes, A Herdade (The Domain), που χρονικά μας ταξιδεύει στα 1974, χρονιά της Επανάστασης των Γαρυφάλλων, που έθεσε τέρμα σε μια βάναυση δεκαετή δικτατορία και επανέφερε την Δημοκρατία στην Λισαβόνα. Το έργο παρακολουθεί την ζωή του Φερνάντες, ενός νεαρού και φιλόδοξου γαιοκτήμονα, ιδιοκτήτη μιας τεράστιας αγροτικής έκταση στην νότια όχθη του Τάγου, που παλεύει κόντρα στις αντιξοότητες να την διατηρήσει ζωντανή. Συνάμα όμως, εκτός από τον υπόλοιπο κόσμο που καραδοκεί για να του αρπάξει την περιουσία, οι καιροί αλλάζουν και ο αυταρχικός οικογενειάρχης τσιφλικάς, δεν δείχνει την διάθεση να προσαρμοστεί στις μεταβολές. "Αλληγορικά ο Φερνάντες διαθέτει την δική του συναισθηματική κληρονομιά και σκέφτεται πως είναι δυνατόν για εκείνον να διατηρήσει παντί τρόπω αυτή την παράδοση ζωντανή, όλα γύρω του όμως μεταλλάσσονται τόσο γοργά, που κάτι τέτοιο θα σταθεί αδύνατο για εκείνον" αναφέρει ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη τύπου.

Με την κρυφή ζωή μιας χαρισματικής ηθοποιού του σινεμά και του θεάτρου, που όμως κρατούσε καλά κρυμμένη την πραγματική της ταυτότητα, την περίοδο λίγο πριν την καταστροφική επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, ασχολείται το ασπρόμαυρο ιστορικό κατασκοπικό δράμα Saturday Fiction, που μόλις έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στα πλαίσια του φεστιβάλ της Βενετίας. Εκεί που βρίσκεται ανάμεσα στις 21 διαγωνιζόμενες για το βαρύτιμο έπαθλο του Χρυσού Λέοντα. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης που διευθύνει ο χαρισματικός μαέστρος Lou Ye, είναι η σούπερ σταρ στην πατρίδα της Ζαν Γιου, που την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη του 41' επιστρέφει στην εμπόλεμη Σαγκάη για να πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό που υπογράφει ο πρώην σύζυγός της. Γύρω της θα μαζευτεί συνάμα το σύνολο της αντικατασκοπείας της Άπω Ανατολής, τόσο από την πλευρά των Συμμάχων όσο και από εκείνη του Άξονα, θεωρώντας την ως κρυφή πράκτορα, ειδικά από την στιγμή που ο εν διαστάσει σύζυγός της, έχει πέσει αιχμάλωτος στα χέρια των Γιαπωνέζων. "Το παρασκήνιο της ιστορίας που περιγράφει η ταινία μου, μοιάζει χαοτικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Παρότι όλα όσα αναφέρονται δεν απέχουν παρά ελάχιστες ημέρες από την γενίκευση του μεγάλου πολέμου, εγώ ήθελα περισσότερο να εστιάσω στα πρόσωπα και τα προβλήματα τους, λίγες μόνο ώρες πριν συμβεί ένα ιστορικό γεγονός" αναφέρει ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη Τύπου στην Βενετία.

Δεν είναι και πολλές οι φορές εκείνες, που ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο, οδηγεί την δημιουργό του μεταξύ των υποψηφίων για ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά βραβεία παγκοσμίως. Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί η περίπτωση της Αυστραλέζας Shannon Murphy, που προσεγγίζει την δακρύβρεχτη και γεμάτη πόνο ιστορία που αφηγείται, με προσεχτικό χιούμορ και ευδιαθεσία. Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης του Babyteeth είναι η Μίλλα, μια νεαρή κοπέλα κτυπημένη από βαριά ασθένεια, που κατά την διάρκεια των χημειοθεραπειών που υποβάλλεται, θα γνωρίσει και ερωτευτεί τον συνομήλικο της, μικροκακοποιό και βαποράκι, Μόουζες. Ένα αγόρι που σε καμία περίπτωση δεν εγκρίνουν οι γονείς της, σύντομα όμως θα αντιληφθούν πως η παρουσία του κάνει καλό στην κόρη τους, στις δύσκολες ημέρες που περνά. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Rita Kalnejais, που έχει γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία στους Αντίποδες, το έργο περιέργως διαθέτει μερικές ιδιαίτερα αστείες στιγμές, παρόλο το δραματικό του υπόβαθρο. "Μαζί με την δημιουργική μου ομάδα, θελήσαμε στον σχεδιασμό να προσθέσουμε αν είναι δυνατόν ακόμη και σε κάθε δραματική σκηνή, μια δόση χιούμορ, όπως και σε κάθε διασκεδαστική σεκάνς, ένα ψήγμα δράματος" αναφέρει η σκηνοθέτιδα στην παρουσία της στην συνέντευξη Τύπου.