Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Ο Noah Baumbach έχει, με την οξυδερκή, παντελώς νεοϋορκέζικη κοσμαντίληψη και τo λογοτεχνίζον, ψυχο-ερευνητικό του συγγραφικό στυλ, κατακτήσει περίοπτη θέση στην κινηματογραφική ιντελιτζένσια, εκπροσωπώντας τη φαμελιάρικη εκδοχή του σινεμά ενός Κασσαβέτη, ίσως και του Άλλεν, όταν ο τελευταίος δεν είναι στα παιχνιδιάρικά του. Από το The Squid and the Whale μέχρι την πρόσφατη συμπόρευσή του με το Netflix, Marriage Story, η κριτική αποδοχή έχει οδηγήσει σε οσκαρικού επιπέδου διακρίσεις, ώστε η κάθε νέα δημιουργία του να αποτελεί φιλμικό γεγονός. 

Η δε καθολική του συνύπαρξη, εντός-εκτός οθόνης με τη μούσα Greta Gerwig, προσδίδει ξεχωριστή γοητεία στο κάθε εγχείρημα (όσο και έξτρα εφόδια στη Greta να καταξιωθεί ως σκηνοθέτις, (δες τα Frances Ha, Ladybird και Little Women, όλα την τελευταία 10ετία με την συμβο(υ)λή του Baumbach). Τούτη τη φορά, παρότι οι οιωνοί φαντάζουν εκ προϊμίου ευνοϊκοί, η συνταγή σκοντάφτει στην εκτέλεση. 

Ο Nώε διασκευάζει Don DeLillo, το πιο χοτ όνομα στη μεταμοντέρνα αμερικανική λογοτεχνία, και μάλιστα στο βραβευμένο, κατά κοινή ομολογία καλύτερό του White Noise (1985). Καστάρει τον μπαλαδόρο Adam Driver, στο καπάκι μετά το Marriage Story και τον βάζει δίπλα τη Greta και τα τέσσερα παιδιά τους, κληρονομιά τριών γάμων εκάστου. Αυτός, χιτλερολόγος κι αυτή ειδική στην κατασκευή σπιτιών. Και οι δυο, μπλεγμένοι στην αδυσώπητη οικογενειακή καθημερινότητα, δέσμιοι της αρνησικυρίας της μηντιακής επιβολής και του ανηλεούς καταναλωτισμού. Αυτός, αγκομαχά να ισορροπήσει μεταξύ καριέρας και φόβου θανάτου. Εκείνη, δείχνει να χάνει τη μάχη έναντι στις φοβίες της με ροπή στη φαρμακολατρεία. 

Η περίπου πρώτη μιάμιση ώρα περνά τσαλαβουτώντας στη δηθενιά, τις ατακαδούρες και γίνεται γρήγορα πνιγηρή η αίσθηση πως ο συγγραφέας DeLillo έχει καβαλήσει τον σκηνοθέτη Baumbach και τον πάει καροτσάκι. Στο τρίτο μέρος, το σκηνικό αλλάζει, ο ρυθμός εντείνεται, η προσπάθεια να γίνουν χαριτωμενιές με την κάμερα έκδηλη, με κορύφωση το μιούζικαλ νάμπερ ως τελική σεκάνς στο σούπερ μάρκετ να γοητεύει, κλείνοντας με χάρη μια ταινία που βρισκόταν σε αναζήτηση ταυτότητας καθόλη τη διάρκειά της. 

Η Greta διαπραγματεύεται το ρόλο της στηριζόμενη στην ευκολία της φυσικής της αμπνταλοσύνης ενώ ξεχωρίζει ο Don Cheadle ως τρελο-επιστήμονας που ανακατεύει τον Έλβις με τον Χίτλερ και τα γκραν γκινιόλ τρακαρίσματα. Το White Noise, επιμελημένο ως φιλμική κατασκευή, σαστίζει στο ζόρι του να τιθασεύσει τον υποδόριο μισανθρωπισμό του DeLillo και σχεδόν εύκολα παραδίδεται στις φλόγες της φιλοδοξίας του να ερμηνεύσει τα απαιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. 

Βλέπεται περισσότερο ως ένα ενδιαφέρον πείραμα, αντίστοιχο εκείνου που επιχείρησε (λίγο πιο επιτυχημένα) ο Paul Thomas Anderson στο Inherent Vice. Είναι αυτό που βλέπεις, βλέπεις και στο τέλος αναρωτιέσαι αν τελικά άξιζε τον κόπο. Τουλάχιστον ο Baumbach το κάνει δύσκολο να αποφανθείς οριστικά στο ανωτέρο ερώτημα, κι αυτό ίσως να είναι και το όλο νόημα τελικά;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Δεκεμβρίου 2022 από την Odeon!