του Noah Baumbach. Με τους Greta Gerwig, Mickey Sumner, Charlotte d'Amboise, Adam Driver, Michael Esper, Grace Gummer, Patrick Heusinger
Undateable
του gaRis (@takisgaris)
Τι άραγε συνδέει το TIFF με το AIFF (ελληνιστί: Νύχτες Πρεμιέρας) φέτο; Το ότι ανοίγει με μια ωραιότατη συναισθηματιάρα καραφεστιβαλικότατη Frances Ha, την τάδε δηλαδή που εκόσμησε το περσινό πανηγύρι του Τορόντο (εμ ποιο, του Αγίου Μάμα;). Που σημαίνει τρελοεβραιόπουλο Noah Baumbach, σεναριογράφος του Wes Anderson (The Life Aquaitic of Steve Zissou, The Fantastic Mr. Fox) αλλά και δημιουργός μεταξύ άλλωνε (Margot at the Wedding, Greenberg) και του αξιομνημονεύτου The Squid and the Whale (2006) όπου ο Νώε ανατέμνει βιτριολικά εύστοχα τον έγγαμο βίο και τη γονεϊκή μέριμνα μιας οικογένειας σε μπιέλα. Πριν μπω όμως στο παρασύνθημα, και επειδή η ταινία το σηκώνει έτσι χαλαρουίτα και φευγάτη που επιτηδευμένα μοστράρει, πάρε νάχεις λίγο κουτσομπολιό.
Ο Noah, παιδί του συγγραφέα (με κινηματογραφικά ενδιαφέροντα) Jonathan και της Georgia Brown, σινεκριτικού της Village Voice, τώρα κοντά 45άρης, ήτο νυμφευμένος μέχρι και το 2010 με την γνωστή 50άρα ηθοποιό Jennifer Jason Leigh (που τότε μόλις του είχε κάνει και μωράκι) που ήταν η μούσα του στο Margot at the Wedding, παίζοντας μαζί με τη Nicole Kidman. To αγοράκι το ονόμασε Rohmer (ναι, κατά τον νουβελβαγκό Eric) και μετά της έστειλε το διαζευκτήριο. Λεπτομέρεια: Ήτανε πάνω στα γυρίσματα του Greenberg, που πρωταγωνίστησε η κατ’ εικόνα και ομοίωση της Frances Ha, περιθωριακή ηθοποιός Greta Gerwig (που δε θες να θυμάσαι στο WoodyAllenικό To Rome With Love, απλά το αναφέρω γιατί ο κοντόγυαλος έφτιαξε κάποτε το αριστουργηματικό Annie Hall, που πάρα πολύ θα ήθελε να του μοιάσει το Frances Ha, o Baumbach).
Γιατί συνεχίζω τον πρόλογο; Διότι πολλοί σκηνοθέται ηγάπησαν κι αυτό έχει αποτυπωθεί ανάγλυφα στη φιλμική ιστορία. Griffith - Gish (Broken Blossoms). Von Sternberg - Dietrich (Morocco). Godard και Anna Karina (Vivre Sa Vie, Pierrot Le Fou). O Truffaut με τη Moreau ή τη Deneuve ή ο Bergman με την Liv Ulmann ή ότι άλλο θηλυκό κυκλοφορούσε στις ταινίες του. Ο Noah λιγουρεύτηκε την εικοσιπεντάρα τότε (καλλονή δε τη λες) Greta και την έχρισε αυτόματα μούσα του, ηρωίδα και συνσεναριογράφα της Frances Ha. Επέλεξε ένα αρτιστίκ κιαροσκούρο και το φουλάρισε νεοϋορκέζικα λοκέισονς. Έβαλε και τους αληθινούς γονείς της στην ταινία (για να χαρούν τα πεθερικά). Η κάμερα (εννοείται) ακολουθεί φουλ ερωτευμένη την Frances / Greta, σε ένα υπαρξιακό σλάλομ, μεταξύ άφραγκης συγκατοίκησης αρχικά με την αυτοκόλλητη μα πιο πραγματίστρια Sophie (η διοπτροφόρα κόρη του Sting, Mickey Sumner) και κατόπι γυροφερσίματα και γλυκιές παλινωδίες με όνειρο να γίνει χορογράφος αν και το άμπνταλο κορμί της και η ελάχιστη πειθαρχία της, το κάνουν κάπως μακρινό το όνειρο.
Για πες: Η διαφορά από το επιτυχημένο τηλεοπτικό Girls της, έτερης 27άρας, ροδαλίσκης Lena Dunham έγκειται στο ότι οι ατάκες της Frances Ha είναι χαριτωμένα άγαρμπες και ακριβολεκτικώς περιγραφικές μιας ενεούς κατάστασης, που όμως ποτέ δε βιώνουμε σοβαρά. Όλα προδιαγράφονται ανώδυνα και ειρηνικά μέχρι τέλους, με μοναδική αγωνία την πλήξη της Frances που παρά το μικρόν της διάρκειας, μας απειλεί ενοχλητικά κάπου μετά το μέσο. Η Frances Ha δε θα τσαλακωθεί για να βρει την άκρια, είναι μια αθώα υπερ-ομφαλοσκοπούμενη undateable, χωρίς ελπίδα δηλαδή να βρει γκόμενο. Έλα τώρα καλή μου, χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει: Ο Noah νάναι καλά, τουλάχιστον λίγο καλύτερα από τώρα, που χαραμίζει το ταλέντο του σε προσχηματικές ιστοριούλες ιδιωτικής του (είδες, δε λέω αυτό-) ικανοποίησης.
Γιατί συνεχίζω τον πρόλογο; Διότι πολλοί σκηνοθέται ηγάπησαν κι αυτό έχει αποτυπωθεί ανάγλυφα στη φιλμική ιστορία. Griffith - Gish (Broken Blossoms). Von Sternberg - Dietrich (Morocco). Godard και Anna Karina (Vivre Sa Vie, Pierrot Le Fou). O Truffaut με τη Moreau ή τη Deneuve ή ο Bergman με την Liv Ulmann ή ότι άλλο θηλυκό κυκλοφορούσε στις ταινίες του. Ο Noah λιγουρεύτηκε την εικοσιπεντάρα τότε (καλλονή δε τη λες) Greta και την έχρισε αυτόματα μούσα του, ηρωίδα και συνσεναριογράφα της Frances Ha. Επέλεξε ένα αρτιστίκ κιαροσκούρο και το φουλάρισε νεοϋορκέζικα λοκέισονς. Έβαλε και τους αληθινούς γονείς της στην ταινία (για να χαρούν τα πεθερικά). Η κάμερα (εννοείται) ακολουθεί φουλ ερωτευμένη την Frances / Greta, σε ένα υπαρξιακό σλάλομ, μεταξύ άφραγκης συγκατοίκησης αρχικά με την αυτοκόλλητη μα πιο πραγματίστρια Sophie (η διοπτροφόρα κόρη του Sting, Mickey Sumner) και κατόπι γυροφερσίματα και γλυκιές παλινωδίες με όνειρο να γίνει χορογράφος αν και το άμπνταλο κορμί της και η ελάχιστη πειθαρχία της, το κάνουν κάπως μακρινό το όνειρο.
Για πες: Η διαφορά από το επιτυχημένο τηλεοπτικό Girls της, έτερης 27άρας, ροδαλίσκης Lena Dunham έγκειται στο ότι οι ατάκες της Frances Ha είναι χαριτωμένα άγαρμπες και ακριβολεκτικώς περιγραφικές μιας ενεούς κατάστασης, που όμως ποτέ δε βιώνουμε σοβαρά. Όλα προδιαγράφονται ανώδυνα και ειρηνικά μέχρι τέλους, με μοναδική αγωνία την πλήξη της Frances που παρά το μικρόν της διάρκειας, μας απειλεί ενοχλητικά κάπου μετά το μέσο. Η Frances Ha δε θα τσαλακωθεί για να βρει την άκρια, είναι μια αθώα υπερ-ομφαλοσκοπούμενη undateable, χωρίς ελπίδα δηλαδή να βρει γκόμενο. Έλα τώρα καλή μου, χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει: Ο Noah νάναι καλά, τουλάχιστον λίγο καλύτερα από τώρα, που χαραμίζει το ταλέντο του σε προσχηματικές ιστοριούλες ιδιωτικής του (είδες, δε λέω αυτό-) ικανοποίησης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2013 από την Seven / Spentzos
1 σχόλια:
Εγώ έμεινα πολύ ευχαριστημένη από την ταινία και δεν το βρίσκω κακό που θυμίζει Woody Allen. Όσο για τη σχέση πρωταγωνίστριας-σκηνοθέτη μάλλον προσέθεσε στην αυθεντικότητα που αποπνέει η ταινία.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική