Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Με το πέρας του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ούγγρος συγγραφέας Milán Füst, έδωσε σάρκα και οστά στα απομνημονεύματα ενός καλού του φίλου ναυτικού, στο βιβλίο του The Story of My Wife: The Reminiscences of Captain Storr. Το αισθηματικής υφής μυθιστόρημα, υπήρξε μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα του, εκτός αυτής όμως, αργοπόρησε σημαντικά να γνωρίσει αντίστοιχη πιένα, αφού για πρώτη φορά μεταφράστηκε σαράντα χρόνια κατοπινά, με το άνοιγμα των συνόρων προς την Δύση. Στις μέρες μας, στούντιος από τέσσερις χώρες συντάχθηκαν προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την κινηματογραφική του μεταφορά, που για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στο Επίσημο Πρόγραμμα του περσινού Φεστιβάλ Καννών, διεκδικώντας τον Χρυσό Φοίνικα.

Μαθημένος από τα μικράτα του να αρμενίζει τις θάλασσες του κόσμου, ο Δανός Καπετάνιος Γιάκομπ Στορ, πέρασε την προσωπική του ζωή σε δεύτερη μοίρα, σε τέτοιο βαθμό που να έχει ξεπεράσει προ πολλού την σωστή ηλικία για να νοικοκυρευτεί. Ενδίδοντας στις πιέσεις φίλων και γνωστών, να βρει επιτέλους μια γυναίκα για να ανοίξει το σπιτικό του, θα βάλει στοίχημα με τον εαυτό του πως θα το πράξει, με την πρώτη κιόλας που θα διαβεί το κατώφλι της Παρισινής μπρασερί που γευματίζει. Κι η θεϊκής ομορφάδας Λίζζι, μονομιάς θα του βάλει δύσκολα με την ακαταμάχητη γοητείας της, ούσα εκείνη που θα καθίσει στο μοιραίο αντικρινό του τραπέζι, προκαλώντας το ενδιαφέρον του.

Ελεύθερο πνεύμα εκείνη και όχι δέσμιο σε συντηρητικές αντιλήψεις, δεν θα αργήσει να πει το ναι στην πρόταση γάμου του ναυτικού, αδιαφορώντας που τον περισσότερο χρόνο του θα τον περνά στους ωκεανούς, παρά κοντά της. Η παντρειά θα λάβει χώρα μόλις σε επτά ημέρες από την γνωριμία του και σε ελάχιστες ακόμη κατοπινά, εκείνος θα ντυθεί την στολή με τα σιρίτια και θα μπαρκάρει με το φορτηγό πλοίο, δίνοντας της ραντεβού επιστροφής σε μισή ντουζίνα μήνες.

Αφήνει όμως η σκέψη τέτοια γυναίκα πίσω μονάχη της, στην Πόλη του Φωτός που οι ρομαντικοί κίνδυνοι και οι παγίδες, για μια στεφανωμένη που δεν ελέγχεται από κανέναν Κύρη, είναι αμέτρητοι? Ο Γιακομπ, στον πρώτο κόλας γυρισμό του από ταξίδι, θα αρχίσει να κυριεύεται από τα δαιμόνια της ζήλιας, πιστεύοντας πως ο κάθε παριζιάνος δανδής έχει βάλει στο στόχαστρο του την λησμονημένη κοντέσα. Πάθος που σταδιακά θα αυξάνεται, μπάρκο με το μπάρκο, σε σημείο που να μην του αφήνει καθαρό μυαλό για να ασχοληθεί με τις ευθύνες του ως κάπτεν. Εννοείται πως βάζει κι εκείνη το χεράκι της, σκορπώντας πονηρά βλέμματα, ακόμη και συνοδευόμενη, σε κάθε περίπτωση όμως είναι ξεκάθαρη με τον συμβίο: Και λίγο φλερτ που και που δεν βλάπτει. Δίνοντας του συνάμα το ελεύθερο κι εκείνος να ξενοκοιτά. Μέχρις εκεί...

Κι αυτό είναι το αλατοπίπερο που διατηρεί τον γάμο τους ζωντανό και, χμ, ας πούμε ευτυχισμένο. Ωσότου εμφανιστούν μια και καλή τα διαβόλια του μυαλού, που θα μετατρέψουν τον δεσμό σε τοξικό και μη βιώσιμο. Ακόμη κι αν αλλάξει η έδρα κατοικίας, έστω κι αν εκείνος καθυστερεί όσο μπορεί τις αναχωρήσεις του με τα καράβια, ασχολούμενος με άλλες επικερδείς επενδύσεις. Όλα αυτά τα ανακατωσούρικα για μια συμβίωση που δεν λες και πως εκκίνησε με τις πιο κατάλληλες προϋποθέσεις, συμβαίνουν ενόσω η Ευρώπη στο φόντο, παλεύει να ορθοποδήσει από την πρώτη πολεμική κακουχία που την βρήκε στις αρχές του αιώνα, μην προβλέποντας ακόμα, την δεύτερη που έρχεται ακόμη ορμητικότερη και ισοπεδωτική.

Ζωγραφισμένο το ειδύλλιο από τα χέρια της ικανότατης στην κατασκευή όμορφα ρομαντικών εικόνων, Ildikó Enyedi, δεν περιμένουμε κάτι λιγότερο από το άριστα στην διεύθυνση της παραγωγής. Υπέροχα φωτογραφημένη η Βουδαπέστη, που έτσι κι αλλιώς προσφέρει άπειρες γωνίες για να ορίσει την έδρα ενός φιλμ εποχής, ως Παρίσι, ακόμη πιο εντυπωσιακά καδραρισμένο το Αμβούργο και το υγρό στοιχείο που το περιβάλλει, ώστε να σου δίνει την εντύπωση μιας πόλης, αδικημένα από την τουριστική της κατάταξη, πανέμορφης. Τα φυσικά αυτά σκηνικά, τα ποτάμια, τα κάστρα, τα άλση, οι (μάλλον CGI) θάλασσες, την δουλειά του περιτυλίγματος την πραγματοποιούν δίχως άλλο. Το ζόρι μας έρχεται, όταν αναγκαζόμαστε να δούμε το ζουμί. Κι εκεί το εργάκι - ποιο εργάκι, τρεις ώρες παρά κάτι - πάσχει.

Αφού το αφήγημα του δεν μας παρουσιάζει κάτι το σπέσιαλ, το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, γυροφέρνοντας πέριξ των νευρώσεων ενός μεσήλικα, που δεν μπορεί με την καμία να διαχειριστεί τις ζηλόφθονες εμμονές του. Και? Μπορεί να είναι και η εκατομμυριοστή φορά που κάτι τέτοιο ξεδιπλώνεται στο εκράν, μακροσκελέστατα μάλιστα, δίχως να μας εξηγούνται οι λόγοι γι αυτή την φλυαρία. Οι εντάσεις δε, μπορεί να υπάρχουν, αλλά επιμερίζονται κατά τέτοιο τρόπο στα 180 λεπτά, ώστε να χάνουν την δυναμική τους, με συνέπεια το φινάλε να φτάνει, εκτός από προβλέψιμο, όχι ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένο.

Τουλάχιστον είμαστε τυχεροί, που μας δίνεται για μια ακόμη φορά η ευκαιρία να καμαρώσουμε τα κάλλη της Lea, που μας δημιουργούν μονομιάς το ερωτηματικό, για το πως μπορεί να γίνεται κανείς να αφήνει πίσω του μια τέτοια θεά, για να ντεπαρτάρει για το μηνιάτικο. Αλλαγή επαγγέλματος πάραυτα, είναι η μόνη ελπίδα για τον κλασικής σκανδιναβικής μόστρας Gijs Naber, που είναι χωστός, είναι όμως και τυπικά βαρύς, στην υπόδυση του αναστατωμένου συζύγου. Το The Story Of My Wife είναι ένα κλασικό μπελ επόκ ρομάντζο δηλαδή, που διαθέτει ιλουστρασιόν βάσεις στο αμπαλάζ του, οι έλλειψη πρωτοτυπιών στα όσα μας εξιστορεί όμως, είναι και εκείνη που δεν θα μας το διατηρήσει στην μνήμη για πολύ καιρό...