Movies Ltd

γράφει ο gaRis (@takisgaris)

David Robert Jones ή κατά κόσμον David Bowie. O Ziggy Stardust αλλά και Thin White Duke. 69 ακριβώς κεράκια (8/1/1947-10/1/2016) γεμάτα μισόν αιώνα ατόφιου καλλιτεχνικού οίστρου. Ο χαρακτηρισμός «καλλιτεχνάρα» οφείλει να παραλείπεται από τα τραγουδιστικά τάλεντ σόουζ, μέχρις ότου φανερωθεί εκ νέου τέτοιο οργιαστικά σαγηνευτικό, μοναδικά πολυσήμαντο τάλαντο.

Συνθέτης-στιχουργός-τραγουδιστής-ηθοποιός-ζωγράφος, ο χαμαιλέων Bowie παρέδωσε κληρονομιά καθοριστική για τους μουσικούς επιγόνους του, πράττοντας ό,τι κάθε ατόφια δημιουργική προσωπικότητα οφείλει στον εαυτό της: Να εξελίσσεται διαρκώς, να θέτει ερωτήματα με γνώμονα μια θεμελιωδώς παιδική και συνάμα αλλόκοσμα αιθέρια περιέργεια και να ανοίγει δρόμους, σε νου και αισθήσεις. Κι αν δεν τον ύμνησα ολοκληρωτικά ήδη, πάρε και αυτονά: Για το γυμνασμένο αυτί και το ορθάνοιχτο μάτι, ο David παραμένει ο επιδραστικότερος μουσικός καλλιτέχνης του 20ου αιώνα, των Beatles & Stones συνπεριλαμβανομένων. 

Με το Κατινάκι έχω 35 χρόνια διαφορά στην ηλικία. Όταν μπήκαμε στην αίθουσα, ένα Σαββάτο ματινέ στο Oakville, με έτρωγε η ανησυχία για το πως θα αντιμετωπίσει η Gen Z κοράκλα μου το φαινόμενο Bowie. Η μικρά μόλις είχε τσεκάρει προ ημερών το My Policeman με Harry Styles κατά τη διάρκεια του TIFF22, παρουσία του ιδίου και του υπόλοιπου καστ. Για να τη δελεάσω, της αντιτείνω, «κάτσε να δεις ποιόν κατ’ουσίαν μιμείται ο νεαρός ποπ σταρ και θα καταλάβεις περισσότερα για το πόσο ορίτζιναλ είναι αυτός ο τύπος». 

Το Moonage Daydream της φάνηκε πολύ φρέσκο και εντελώς συνυφασμένο με τα τωρινά κοινωνικά δεδομένα. Ο Ziggy, ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του, που πλέον μοιάζει σα να βρήκε επιτέλους τη δικαίωση όλων αυτών που στα επαναστατικά σίξτις και τα γκλάμ σέβεντις αντιμετωπίζονταν ως τύπου space oddity. Από τους διασημότερους bisexual, έφερε το crossdressing στη σκηνή πολύ πριχού πάρει αμπάριζα το drag queen show ως θέαμα ευρείας κατανάλωσης. Λατρεμένος ισόποσα από τον γυναικείο και τον gay πληθυσμό, ο Μπόουι (κι επουδενί «Μπάουι») παντρεύτηκε δυο φορές, απέκτησε και δυο παιδιά (το αγόρι, Duncan Jones ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία, βλ. Moon, 2009) ενώ παρέμεινε ως το τέλος της πάλης του με τον καρκίνο με τη μούσα του, σούπερμόντελ Iman. 

Από τα ανωτέρω ευκόλως συνάγεται πως ο Bowie, ως βίος κι πολιτεία αξίζει με το παραπάνω μια ταινία που θα ιχνηλατήσει το πρόσωπο πίσω από τον μύθο. Την αυθεντική πίσω από τη γυάλινη θωριά του. Το Moonage Day Dream προτείνει κάτι διαφορετικό. Ένα πρότζεκτ 4ετίας με τις ευλογίες του ιδρύματος Bowie που διαχειρίζεται τα πνευματικά του δικαιώματα, ένα μιξάρισμα 40 τραγουδιών του το οποίο δουλεύτηκε για ένα 18μηνο. Η υπογραφή ανήκει στον Brett Morgen, κυρίως γνωστό από άλλα δυο ντόκους, τα Kurt Cobain: Montage of Heck (2015) και Jane (2017). 

O Morgen έχει στο μυαλό του ένα τριπαρισμένο σόου με κοπτοραπτική δεκάδων συνεντεύξεων του Bowie με ψυχεδελικά εμβόλιμα από ανιμέητεντ ως Νοσφεράτου και 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος σε συναυλιακό μπητ που επανασυστήνει τα τραγούδια, ενδεχομένως ακόμη και στους ίδιους τους φανς. Η διάρκεια (2 ώρες και 15 λεπτά) είναι κυρίως αφιερωμένη σε μια αισθησιαρχική απόλαυση της οπτικοακουστικής εμπειρίας, χωρίς να μας κάνει σοφότερους ως προς τον γρίφο που ηθελημένα υπήρξε ο Ziggy. 

Η 10ετής περιπέτειά του με τα ντραγκς στην Καλιφόρνια των 70ς αποσιωπείται όπως και το τελικό στάδιο της ζωής του το οποίο απουσιάζει οδυνηρά αισθητά. To Moonage Daydream αξίζει τουλάχιστον μια θέαση μολονότι δεν αποτελεί την καθοριστική βιογραφία τους πολυσχιδούς ειδώλου. Είτε γιατί δεν το επιδιώκει, είτε απλά επειδή ο ίδιος ο Bowie θα επιθυμούσε να αφήσει τα μιλήσει για αυτόν μόνο το έργο του που αυτοτελώς διεκδικεί την αθανασία στα χρυσοποίκιλτα κιτάπια της ροκ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Οκτωβρίου 2022 από την Tulip Ent.!