Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Στο άκουσμα και μόνο της μιας ακόμη συνύπαρξης της Sigourney και του Kline, οι σινεφίλ συνειρμοί ταξιδεύουν καμιά 25αριά χρόνια πριν, για να τους συναντήσουν ξανά αντάμα, να σολάρουν κάτω από την μπαγκέτα του Ivan Reitmann, στην πιο Λευκόοικη ρομαντική κομεντί, Dave (Πρόεδρος για μία ημέρα). Ίσως και λιγάκι αργότερανα βαδίζουν παρέα υπό την καθοδήγηση του πιο ευαίσθητου των ασιατών ντιρεκτόρων, που μετοίκησαν ποτέ στο Χόλιγουντ στην δραματικότερη Ice Storm. Συνεπώς με εκείνες τις θύμησες ζωντανές, οι προσδοκίες από το νέο ραντεβού, των βετεράνων πια, αγαπημένων, πρωταγωνιστών ήσαν υψηλές. Τόσο ώστε να υπάρξει μια μικρή απογοήτευση από την γενική εικόνα του συνολικά ανακατεμένου The Good House.

Δεν περνάει και την καλύτερη φάση της ζωής της, η πάλαι ποτέ κραταιά μεσίτρια σε ολόκληρη την παραλιακή ζώνη της Μασαχουσέτης, μεσήλικας Χίλντι Γκουντ. Τόσο επαγγελματικά βρίσκεται σε τέλμα, από την στιγμή που η καλύτερη της συνεργάτης αποχώρησε από την εταιρεία της, παίρνοντας μαζί και το πορτφόλιο των πιο σημαντικών πελατών. Αλλά και στην οικογενειακή της καθημερινότητα, ενόσω ο σύζυγός της την εγκατέλειψε για κάποιον άλλον, τα ενήλικα παιδιά της που αντιμετωπίζουν διαρκή οικονομικά ζόρια ζητούν την αρωγή της. Και ο εθισμός της στο ποτό, ολοένα και πιο πολύ μεγαλώνει.

Συνεπώς οι μάχες που έχει να δώσει η 60χρονη, μαθημένη να κινείται σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς, είναι τόσες πολλές, που ενδεχόμενα να μην μπορούν να δοθούν με μοναδικό όπλο την εμπειρία. Αφού οι αντοχές πλέον δεν υπάρχουν, μα το κυριότερο, δεν υπάρχει μέσα στην λογική μιας γυναίκας σε ηλικία λίγο πριν την απόσυρση, η παραμικρή ανανεωτική πτυχή. Άρα μαθημένη να κινείται σε μπαγιατεμένες ράγες, χωρίς το πάθος της νιότης και δίχως το σθένος που διέθετε κάποτε, το πιθανότερο είναι οι ήττες να κάνουν την εμφάνιση τους. Και ας μην τις αντιλαμβάνεται ως τέτοιες μέσα στο θολωμένο, συχνάκις, από την βότκα, μυαλό της.

Μυθιστόρημα που κατέγραψε μια από τις πιο σημαντικές επιτυχίες της χρονιάς στην σχετική λίστα του Forbes, στην χρονιά του 2013, δια χειρός της συγγραφέως Ann Leary - συζύγου του ηθοποιού Dennis - είναι η βάση της μελαγχολικής αυτής ιστορίας, που κινείται πλάι στα κύματα της θάλασσας της Νέας Αγγλίας. Και που στο επίκεντρο της έχει μια γυναίκα, επιτυχημένη μια φορά κι έναν καιρό, που πλέον αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί πως ο πανδαμάτορας χρόνος την έχει βάλει πλάτη, σε σημείο που πλέον να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στις συνεχείς δυσκολίες. Η διέξοδος στο πιοτί λογική, αφού μονομιάς την συνεπαίρνει από την αλήθεια που την βασανίζει. Εκεί, δηλαδή, που απλώς, η καλομαθημένη πρωταγωνίστρια, θα μπορούσε να αποδεχτεί πως έφτασε η στιγμή να κρεμάσει την κάπα της και να αποσυρθεί στο παρασκήνιο.

Μοναδικός δρόμος, που ενδεχόμενα να μοιάζει ταιριαστός με το σήμερα της Μίσιζ Γκουντ, δείχνει η περίπλοκη σχέση που αναθερμαίνεται με το (πολύ) παλιό της φλέρτ, Φρανκ, έναν συνομήλικο της, εργολάβο μάζωξης απορριμάτων, που κανείς στον σνομπ περίγυρο δεν φαίνεται να εκτιμά ιδιαίτερα. Κι αν το θαλασσινό φόντο, ο γαλάζιος ουρανός, η όμορφη μουσική επένδυση στήνουν το κατάλληλο κλίμα για να δομηθεί το αναμενόμενο rom com, εντέλει το αποτέλεσμα που παίρνουμε δεν είναι το αναμενόμενο. Αφού ομοίως με την βασική σταρ και ο γηρασμένος ομορφονιός, φαντάζει απόμακρος και μάλλον βαριεστημένος για να ορίσει τον ιδανικό παρτενέρ της ρομαντζαδούρας.

Που τέτοια επ ουδενί είναι το The Good House. Ούτε όμως και ως ολοκληρωμένο κοινωνικό δράμα μπορείς να το κατατάξεις, αφού μεταπηδά διαρκώς από την μια στενόχωρη συνθήκη στην άλλη, δίχως την συνοχή εκείνη που διαθέτει το βιβλίο, για να κρατήσει τον θεατή του σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Φινάλε, που έρχεται διόλου φυσιολογικά, παρατραβηγμένο, ακραίο, αταίριαστο παζλάκι στο σύνολο των, έτσι κι αλλιώς ανακατωσούρικων προηγουμένων. 

Άδικο αποτέλεσμα για τέτοιο πρώτης τάξης υλικό, ιδίως για την Weaver, που απλά και μόνο η μεστή θωριά της είναι ικανή να στήσει τον οποιοδήποτε απαιτητικό χαρακτήρα στο εκράν. Αν έλειπαν οι τόσες πολλές, βιτριολικού στυλ, απευθύνσεις σε πρώτο πρόσωπο στο κοινό, που καταντούν από ένα σημείο και μετά ενοχλητικές, σίγουρα θα ένιωθα καλύτερα. Εν ολίγοις θα το λησμονήσω γοργά αυτό το υπεραξιακό διαμέρισμα, πλάι στην ακρογιαλιά, που ενδεχόμενα μπορεί εκ πρώτης όψης να μου έκανε κέφι, μα τελικά οι εσωτερικές του κακοτεχνίες θα με κρατήσουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, μακριά του.