Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα. Μετά το σύστριγγλο της κατοχύρωσης εισιτηρίων ηλεκτρονικά για μη-δημοσιογραφικές προβολές και μια χλιαρή απολογία ΤΙΦΦ τύπου «αυτά έχει η τεχνολογία», ενσκήπτει και η αποδημία της Ελίζαμπεθ Iεις Κύριον, ε, δε θέλει και πολύ ακόμη, κοινοπολιτεία είμαστε δα! Μπα, χαμπάρ τσουνί, ουδεμία αντίδραση (αν και τα Μέσα εδώ, λογικό, το παίζουν μονοθεματικό). Σε τα μας τώρα, μετά από την προβλέψιμη κοντά στο δίωρο μετακίνηση από Μισισάγκα με το κάρο μου, παραλαμβάνω το πάσο μου από το Χάγιατ, σιμά στο ΤΙΦΦ Λάιτμποξ.
Περιμένω γκούντιμπαφκ, λούτμπαγκ, το κέρασμα ρε φίλος, κοιτάω τις ευγενέστατες βολοντήαρς στα μάτια, νιξ. Ποιώ την κορόιδα και εφορμώ στις δημοσιογραφικές. Με σταματούν στην είσοδο του Σκόσιαμπανκ θήαταρ, για το που τόβαλα λέει. Που να ξέρω, δεν υπάρχει πουθενά πρόγραμμα, μόνο ονλάιν, μπερδεγουέη εντελώς κατάστα. Με τα πολλά, να ευχαριστήσω το κορμί μου που καταστριμώχθηκε στα μπροστινά, άντεξε κατουρηματικώς και την έβγαλε με δυο ψευτοτούνα σαντουιτσάκια όλη μέρα. Για πάρτη σας ρε! Επτά (7) τεμάχια, γιατί είμαι Θρύλος, όχι του Κορμπεράν, μα του παλιού, του ορίτζιναλ.
Ξεκινώ ανάποδα, με το κλείσιμο της ημέρας, λόγω ημερών πένθους ασούμε. Παγκόσμια πρεμιέρα στο Royal Alexandra Theater με το The Lost King υπογραφής Stephen Frears και σεναρίστες το δίδυμο Steve Coogan - Jeff Pope. Το δημιουργικό τρίο εμφανίστηκε στη σκηνή να προλογίσει την ταινία και παρά το σεβάσμιο του Frears η αμηχανία (ιδίως του Coogan) έδειξε ό,τι ακριβώς και η ταινία, μια χαμένη ευκαιρία να αποκαταστήσει την τρωθείσα φήμη του Richard III, καμπούρη μονάρχη (“my kingdom for a horse”) τον οποίο γλέντησε ο Shakespeare και περιγέλασε η Ιστορία για τη δυσμορφία του. Η δόλια η Sally Hawkins σηκώνει το εγχείρημα στην πλάτη της, χωρίς να διασώζει μια τονικά χλιαρή και ανώδυνη προσέγγιση που υποθετικά τραβά παραλλήλους με τη χειραφέτηση της μεσόκοπης διαζευγμένης μητέρας που γυρεύει δικαίωση όπως ο Richard III. Σε αυτή τη φάση εύλογα αισθάνομαι ότι είμαστε απλά ευγνώμονες που ο Frears συνεχίζει να κάνει ταινίες, έστω κι αν παραπάτησε αυτή τη φορά. Α, κι αν νομίζεις ότι οι μουσικές του Hans Zimmer είναι πομπώδεις, τσέκαρε τον Alexander Desplat εδωνά. Έπος (παντελώς τσουγκράει όμως), λολζ.
To Moving On του Paul Weitz (Amerivan Pie, About a Boy) επιδεικνύει το δοκιμασμένο ντουέτο Jane Fonda – Lilly Tomlin (Grac e& Frankie, 2016 - 2022) και - μάντεψε! - ναι, όλη αυτή η αδάμαστη ενέργεια των ογδοήκοντα, με αλύπητες δόσεις κυνισμού και αδιάντροπα ουάν-λάινερς. Ως κακός ξανά ο Malcolm McDowell, με θεματολογία μητού και σλάπστικ γκαγκς που το υποσκάπτουν μόλις πας να το πάρεις πιο σοβαρά.
To Moving On του Paul Weitz (Amerivan Pie, About a Boy) επιδεικνύει το δοκιμασμένο ντουέτο Jane Fonda – Lilly Tomlin (Grac e& Frankie, 2016 - 2022) και - μάντεψε! - ναι, όλη αυτή η αδάμαστη ενέργεια των ογδοήκοντα, με αλύπητες δόσεις κυνισμού και αδιάντροπα ουάν-λάινερς. Ως κακός ξανά ο Malcolm McDowell, με θεματολογία μητού και σλάπστικ γκαγκς που το υποσκάπτουν μόλις πας να το πάρεις πιο σοβαρά.
Το The Origin of Evil (Sebastien Marnier) είναι ένα διασκεδαστικό γιούρο θρίλερ που παίζει με το ζμπάρο Κρίστι-Χάισμιθ-Σαμπρόλ, κλείνοντας ηδονοβλεπτικά το μάτι στον De Palma. Η κύρια ευχαρίστηση εκπορεύεται από το συνεπές καστ, ηγουμένου υπό τη χαριτωμενέστατη Laure Calamy ως εκτός γάμου κόρη που γνωρίζει τον πλούσιο γυναικά πατέρα της στα στερνά του (σιτεμένο, ανήμπορο με εγκεφαλικό) και έχει να αντιμετωπίσει την οικογένειά του που είναι εθισμένη στη δύναμη του πλούτου.
Το War Sailor (Gunnar Vikene) είναι η εξιστόρηση μιας άρρηκτης ανδρικής φιλίας μεταξύ των Freddy και Kvalen που τη σμιλεύει ο ορυμαγδός της γερμανικής εισβολής στη Νορβηγία στα 1940. Έντονες καταστάσεις ακρότητας, λίγο παρωχημένος σεντιμενταλισμός, αναμφίβολα κρατά το ενδιαφέρον, ειδικά στις σκηνές δράσης.
Στο The Prisoner’s Daughter όπου με έκρουσε η αμερικανίλα κατακέφαλα, στην ταινία της βετεράνας Catherine Hardwicke με τη χωρισμένη μάνα - σερβιτόρα στο Βέγκας (Kate Beckinsale, λίγα πράματα ερμηνευτικά αλλά μια χαρά καλοστεκούμενη) που προσεγγίζεται από τον προ 12ετίας απόντα φυλακόβιο πατέρα της να τον φιλοξενήσει για το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του. Πες ό,τι θες αλλά ο Brian Cox είναι επιβλητικός, στωικός, και εντελώς υποχρησιμοποιούμενος ως κάρακτερ άκτορ. Μόνος διασωθείς.
Στο The Prisoner’s Daughter όπου με έκρουσε η αμερικανίλα κατακέφαλα, στην ταινία της βετεράνας Catherine Hardwicke με τη χωρισμένη μάνα - σερβιτόρα στο Βέγκας (Kate Beckinsale, λίγα πράματα ερμηνευτικά αλλά μια χαρά καλοστεκούμενη) που προσεγγίζεται από τον προ 12ετίας απόντα φυλακόβιο πατέρα της να τον φιλοξενήσει για το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του. Πες ό,τι θες αλλά ο Brian Cox είναι επιβλητικός, στωικός, και εντελώς υποχρησιμοποιούμενος ως κάρακτερ άκτορ. Μόνος διασωθείς.
Το The Inspection είναι η αληθινή ιστορία του σκηνοθέτη Elegance Bratton ως gay μαύρου που κατατάσσεται στα βατράχια και έχει να αντιμετώπισει ένα εχθρικό προς την ταυτότητά του σύστημα, ώσπου να αποδειχθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα εξαρχής ήταν η μη αποδοχή από τη μητέρα του. Ο Jeremy Pope παραδίδει μια δυναμική αλλά και μετρημένη στον πόντο ερμηνεία, ενώ ο νιόβγαλτος σκηνοθέτης, πέρα από το προσωπικό βίωμα παρουσιάζεται ελπιδοφόρος για μια μέηνστρημ χολυγουντιανή καριέρα στο ντράμα.
Τέλος, το Louis Armstrong’s Black & Blues του Sacha Jenkins παίζει ισοσταθμικά με τον θρύλο της τζαζ, με ακυκλοφόρητο φούτατζ και ωραιότατη μαγκιά του μέγα καλλιτέχνη που αδίκως ο κόσμος ταύτισε με τον μπαρμπά-Θωμά του Hello Dolly! Πάρε φουντίτσες και Civil Right Movement - μια χαρισματική φωνή, τρομπέτα και κοσμοαντίληψη. Το καταφχαριστήθηκα, να το ιδώ και στα όσκαρς τούφχομαι.
Είπα να στηθώ για κανα 10λεπτο εκειδανά που βγάνουν τα σελέμπριτιζ για φωτο-όπα. Αυτό έγινε 45λεπτο (κάτι ακουγόταν για Taylor Swift ή - νωρίτερα - για Viola Davis) όταν ξάφνου χτύπησε ο zerVo στο messenger και με αποτελείωσε. Τέλος ημέρας. Αιωνία η μνήμη των αγαπημένων μας (από βασίλισσα μέχρι κοινούς θνητούς, ίδια η μοίρα) και ζωή σε μας να τους μνημονεύουμε.
gaRis
