Κοίτα, προσπαθώ να μην το κάνω (αμ δε που δεν) θέμα αλλά είχα μια πολύ δύσκολη χρονιά από τον περασμένο Σεπτέμβρη και δώθε. Δεν εννοώ καν τον κορώνα και τα τριπλοβαξινιάσματα, ούτε την πάνω βόλτα (στα κιλά) που με ήφερε στην κάτω βόλτα (καραδιαβήτης) της ανάσας από την ενέσιμη ινσουλίνη. Την επικείμενη διάλυση του σπιτικού μου στο κατώφλι των πρώτων -ήντα. Την εφηβεία της κοράκλας μου που ο κρύος ίδρωτας σε κόβει κουβάδες ναούμ. Χώρια την πανωλεθρία των τελευταίων μηνών, την οποία θα χαρακτήριζα σχεδόν ιοβόλου μορφής συγγραφική απραξία στο συμπούρμπουλο MoviesLtd.gr – ε, δεν τα λες ολίγα κι ασήμαντα όλα δαύτα, μην τρελαθούμε (κιάλλο;) κιόλας.
Το λοιπό είχαμε Labour Day στο Τρόνοου τη Δευτέρα, όπερ έστι μεθερμηνευόμενον δυο πολύ συγκεκριμένα τινά: Είναι back to school εβδομάς όσο και (μαλακωσιά στο φέρνω το πράμα) η στάνταρ λιμιταπιαστική περίοδος της σινεφιλικής ζήσης μου: Ώρα για το 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τρόνοου. Ενδεκάτη αισίως συμμετοχή μου στο κατεμέ χορταστικότερο φιλμικό πανηγύρι της υφηλίου, με την κυρίαρχη αίσθηση πως αν υπάρχει ελπίδα να ξεχαστώ, έστω δι’ολίγον από τα ως ανωτέρω πάθια (λέγεται και σ(υ)-κα-τά) είναι το TIFF - εικοσιδυό.
Αμ δε! Πως το θες αυτό; Δεν ήταν το γραφτό μου να εκκινήσω με θετικό τρόπο τη φετινή μου περιδίνηση στον θαυμαστό κόσμο του Φεστιβάλ (8 με 18 Σεπτέμβρη). Προτού (μα επιτέλους πχια) βγω από τον αυλόγυρο και πηδήσω στο θέμα να ξηγηθώ εξαρχής. Το Κατινάκι (η 15χρονη κοράκλα μου ντε) εξέφρασε πόθο διακαή να συμμετάσχει για πρώτη φορά στην αποστολή μου ντάου-τάου, μπας και τσουγκρίσει με τίποτις σταρούμπες και βγάλει και μια σέλφι (εάν και εφόσον) μαζίτωνε. Μα την αλήθεια ήταν και πολύ συγκεκριμένη στη διατύπωση του αιτήματός της. Μια Taylor Swift, στην παγκόσμια πρώτη μιας 10λεπτης ταινίας - δημιουργίας τηςAll Too Well, στα πλαίσια του καθιερωμένου in Conversation With, όπου γίνεται προβολή μετά παρουσίασης-συνέντευξης, εδώ με τον Artistic Director / CEO του TIFF, Cameron Bailey.
Έναν Harry Styles μπρε παιδίμ, πούχει ξεπατ(ικ)ώσει τον Bowie με τη διαφορά πως - όπως με ορμήνεψε το Κατινάκι - ο τυπάς πρόκειται για περίπτωση στεγνού queer - baiting. Το Don’t Worry Darling από τη μια της μαιτρέσσας του Olivia Wilde και το My Policeman από την άλλη, πολύ δε θέλει, η έφηβη, κι εγώ ο τάλας (επιτέλους φθάνω στον προκείμενο ήχο πλάγιο β’) μπαίνω στην πλατφόρμα του Ticketmaster να κλείσω εισιτήρια μπας και. Δυο ώρες αργότερα, μετά από τρεις (3) αποτυχεσμένες προσπάθειες να κλείσω είκοσι (20) φιλμς ένα - προς - ένα έμεινα κάγκελο, παρά τις εναγώνιες εκκλήσεις σε υπευθύνους κουτουλουπού. Αποτέλεσμα; Μια τετραδούλα, που συμπεριέχει την παγκόσμια πρεμιέρα The Fabelmans του Μούσια και το το Φαρελλικό (μετά τον θρίαμβο του Greenbook) The Greatest Beer Run Ever. Δηλαδή και τι να πεις (για το βρακί της αλληνής); Κάποτες έπαιρνες το 0 όταν η τηλεφωνική κλήση έβγανε πρόβλημα. Τώρα που η ζήση μετακόμισε ονλάιν, κάνεις μόκο και προχωράς παρακάτω, αφού τολάχιστο παραμένεις ζωντανός στο μέητριξ.
Απολογούμαι στο Κατινάκι, αλλά κάτι θα κάνομε, θα τη βρω την άκρια φορσόρ. Διότι, τι κι άν το Telluride πάντα κλέβει κεραυνό από τα μάς, ιδίως στο οσκαρικό πεδίο, το TIFF 22 μπορεί να επαίρεται για άλλη μια βολά αναφορικά με τη δυναμική των νέων τίτλων του: Ο εξακοσίων λιβρών Brendan Fraser βάζει πλώρη για κάμπακ α-λα-Ρούρκ στο The Whale του Darren Aronofsky. Το μαγικά τριπάτο David Bowie documentary με υπογραφή Brett “Moonage Daydream”. H Jennifer Lawrence στο δραματικό Causeway. Η μετά από 11-ετία επιστροφή της ντόπιας Sarah Polley (Women Talking), Το σήκουελ του The Father του Florian Zeller (“The Son”) με Laura Dern - Hugh Jackman. Ο Sam Mendes με το σινεματικό Empire of Light και την Olivia Colman. To A Jazzman's Blues (Tyler Perry) αλλά και ντόκους περί Sidney Poitier και Luis Armstrong. Μη παραλείψω επίσης το Νετφλιξάτο Glass Onion (Rian Johnson), σήκουελ του Knives Out και το Woman Κing με Viola Davis την οποία σε κάποια εντελώς αρχική φάση είχα βρει εισιτήριο να δω όπως και τους Damien Chazelle - Hilary Clinton στα αντίστοιχα In Conversation With αλλά έμεινα με το πληκτρολόγιο στο χέρι.
Έναν Harry Styles μπρε παιδίμ, πούχει ξεπατ(ικ)ώσει τον Bowie με τη διαφορά πως - όπως με ορμήνεψε το Κατινάκι - ο τυπάς πρόκειται για περίπτωση στεγνού queer - baiting. Το Don’t Worry Darling από τη μια της μαιτρέσσας του Olivia Wilde και το My Policeman από την άλλη, πολύ δε θέλει, η έφηβη, κι εγώ ο τάλας (επιτέλους φθάνω στον προκείμενο ήχο πλάγιο β’) μπαίνω στην πλατφόρμα του Ticketmaster να κλείσω εισιτήρια μπας και. Δυο ώρες αργότερα, μετά από τρεις (3) αποτυχεσμένες προσπάθειες να κλείσω είκοσι (20) φιλμς ένα - προς - ένα έμεινα κάγκελο, παρά τις εναγώνιες εκκλήσεις σε υπευθύνους κουτουλουπού. Αποτέλεσμα; Μια τετραδούλα, που συμπεριέχει την παγκόσμια πρεμιέρα The Fabelmans του Μούσια και το το Φαρελλικό (μετά τον θρίαμβο του Greenbook) The Greatest Beer Run Ever. Δηλαδή και τι να πεις (για το βρακί της αλληνής); Κάποτες έπαιρνες το 0 όταν η τηλεφωνική κλήση έβγανε πρόβλημα. Τώρα που η ζήση μετακόμισε ονλάιν, κάνεις μόκο και προχωράς παρακάτω, αφού τολάχιστο παραμένεις ζωντανός στο μέητριξ.
Απολογούμαι στο Κατινάκι, αλλά κάτι θα κάνομε, θα τη βρω την άκρια φορσόρ. Διότι, τι κι άν το Telluride πάντα κλέβει κεραυνό από τα μάς, ιδίως στο οσκαρικό πεδίο, το TIFF 22 μπορεί να επαίρεται για άλλη μια βολά αναφορικά με τη δυναμική των νέων τίτλων του: Ο εξακοσίων λιβρών Brendan Fraser βάζει πλώρη για κάμπακ α-λα-Ρούρκ στο The Whale του Darren Aronofsky. Το μαγικά τριπάτο David Bowie documentary με υπογραφή Brett “Moonage Daydream”. H Jennifer Lawrence στο δραματικό Causeway. Η μετά από 11-ετία επιστροφή της ντόπιας Sarah Polley (Women Talking), Το σήκουελ του The Father του Florian Zeller (“The Son”) με Laura Dern - Hugh Jackman. Ο Sam Mendes με το σινεματικό Empire of Light και την Olivia Colman. To A Jazzman's Blues (Tyler Perry) αλλά και ντόκους περί Sidney Poitier και Luis Armstrong. Μη παραλείψω επίσης το Νετφλιξάτο Glass Onion (Rian Johnson), σήκουελ του Knives Out και το Woman Κing με Viola Davis την οποία σε κάποια εντελώς αρχική φάση είχα βρει εισιτήριο να δω όπως και τους Damien Chazelle - Hilary Clinton στα αντίστοιχα In Conversation With αλλά έμεινα με το πληκτρολόγιο στο χέρι.
Ψυχραιμία και επαγρύπνηση φίλος. Παραδοσιακά αφήνω τα λιμά της πρώτης ημέρας και εφορμώ Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη. Με καταπονημένο ούτως ή αλλιώς προστάτη θα σκέφτομαι τον Θήο (Γιαχουστίδη) και άμα λάχει θα χτυπήσω και καμιά σταρούμπικη φωτό για να τη βγω στο έτερο καρντάσι του MoviesLtd, ZerVo, προσδοκώντας τη στιγμή που όλοι μαζί - βρε λες του χρόνου μήπως;- θα κάνουμε τριολέ συγκάλυψη του τρελού Φεστιβαλιού. It’s Showtime, folks!
gaRis
