Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Να πας σχολείο, να διαβάζεις ασταμάτητα, να λες μάθημα ροδάνι καθημερινά, για να βγεις πρώτος, απουσιολόγος, ο καλύτερος της τάξης. Να πας στο ποδόσφαιρο, να κάνεις προπόνηση διπλή, να αποκτήσεις αντοχή και επιδεξιότητες, να βγεις πρώτος, αρχηγός, ο σπουδαιότερος της ομάδας. Να πας στο ωδείο για να μάθεις πιάνο, να εξασκείσαι ώρες επί ωρών, να γίνουν τα δάκτυλα σου αέρινα, για να βγεις πρώτος, ο κορυφαίος σολίστας, ο σημαντικότερος όλων. Φτάνει! Έγκωσα! Δεν θέλω να είμαι ούτε πρώτος, ούτε τελευταίος. Ούτε να πραγματοποιώ όσα ματαιόδοξα μου λες. Αλλιώς...

Παραδεισένια μοιάζει η καθημερινότητα της τετραμελούς φαμίλιας των ευπόρων προαστείων. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η Μητέρα, να βιντεοσκοπεί διαρκώς με το κινητό της, όλες τις οικογενειακές στιγμές, μοιράζοντας τις στο επιτυχημένο και δημοφιλές προσωπικό της βλογκ. Η πραγματικότητα είναι σημαντικά διαφορετική, όμως, αφού ο Πατέρας δεν βρίσκει το παραμικρό ενδιαφέρον για τις ιδιότροπες ασχολίες της κυράς του, ο γιος είναι διαρκώς χαμένος και απόμακρος, ενώ το μεγαλύτερο ζόρι τραβά η 12χρονη Τίνια, που είναι υποχρεωμένη να ανέχεται τις διαρκείς νευρώσεις της μητέρας της.

Με αποκορύφωμα την εμμονή της να εξελιχθεί στην κορυφαία αθλήτρια γυμναστικής ολόκληρης της πόλης, συμμετέχοντας στην ομάδα προεπιλογής που θα συμμετάσχει στους αγώνες της περιφέρειας. Μόνο που η μικρή δεν φαίνεται να διαθέτει ιδιαίτερο ζήλο για το δίζυγο, προκαλώντας τις βροντερές εκρήξεις θυμού της μαμάς της. Αντιδρώντας στις γονικές προσταγές η απείθαρχη πιτσιρίκα, αφού εντοπίσει στο δάσος ένα μυστηριώδες αβγό, θα το πάρει στο δωμάτιο της, αποφασισμένη να το εκκολάψει, μέχρι εκείνο να σκάσει, γεννώντας μια καινούργια ζωή. Μόνο που δεν θα είναι προετοιμασμένη, για το τερατόμορφο ον που με βία θα ξεπεταχτεί μέσα από τεράστιο τσόφλι...

Και που αρχικά θα πάρει το ρίσκο, μυστικά από τους υπολοίπους στο σπίτι, να το φροντίσει και να το αναθρέψει. Μα σταδιακά, θα αντιληφθεί πως το πολυμορφικό κτήνος, που εν αρχή έμοιαζε με πτηνό, μα στην εξέλιξη του θα φέρνει σε άνθρωπο, διαθέτει φονικά ένστικτα, που τα εκδηλώνει με την πρώτη ευκαιρία, σε κάθε πρόσωπο του κοντινού περίγυρου. Θα είναι δυνατόν να μπορέσει η παιδούλα να καθησυχάσει τις περίεργες και εμμονικές ορέξεις του παράξενου και μοχθηρού συγκάτοικου? Ή μήπως το βδελυρό μίασμα κινείται βάσει εντολών, που τηλεπαθητικά του δίνει η φοβισμένη, όσο και μπερδεμένη Τίνια?

Στην κατηγορία του Horror φυσικά κατατάσσεται το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Hanna Bergholm, που χρησιμοποιεί τον υπαρκτό τρόμο για να καυτηριάσει, σχολιάσει και αναδείξει πάμπολλα προβλήματα που μαστίζουν τις δυτικές κοινωνίες. Βασικής αρχής γενομένης από την καθίζηση των όποιων οικογενειακών αξιών χαρακτηρίζουν τις μοντέρνες, αστικές εστίες. Και σε κάθε μία τέτοια στην περίπτωση μας, ο μοχλός καταστροφής ορίζεται από το πρόσωπο που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κρατά τα γκέμια, να καθοδηγεί και να επιλύει: Την μάνα. Και σύμφωνοι για χάρη της τσουλήθρας του έργου, μπορώ να αποδεχτώ την σχιζοφρένεια του μητρικού διαβόλου με το αγγελικό πρόσωπο, προκειμένου η θυγατέρα της να αναδειχθεί κορυφαία, πρωταθλήτρια στο σπορ της. Άντε και τις υστερίες της και τις φασιστικές της συμπεριφορές. Όταν η αφήγηση περνά σε δεύτερες φάσεις στο ξεδιάντροπο κεράτωμα του συζύγου, στην άσκηση ψυχολογικής βίας και στην πλήρη έλλειψη γονικής επίγνωσης, τότε το ζήτημα εκτροχιάζεται. Το παρακάνει...

Η αλήθεια είναι πως τελικά δεν μπόρεσα να εντοπίσω μέσα στην fuzzy λογική της Σκανδιναβής δημιουργού, το ποιον στ' αλήθεια αφορά αυτό το στόρι. Το προφανές θύμα, που είναι η μικρούλα ή το άψογα ελεεινό σούργελο, που αποκαλείται και μητέρα. Κι αυτό γιατί με την εισβολή στο στόρι του θεριού, τα ζύγια χαλαρώνουν και χάνονται οι ισορροπίες, με τις πρόδηλα χειριστικές αλληγορίες να σκάζουν διαρκώς κι αγχωτικά, ανακατεύοντας τον ζωμό, που εντέλει καταλήγει άγευστη σούπα, αντί για ένα νόστιμο κατά πως θα περίμεναν οι προσδοκίες μου πιάτο. Σύμφωνοι το καταπιεσμένο κορίτσι ξεσπά, βουβά όμως? Το σταδιακά εξελισσόμενο από πανάσχημό Ντόμπι, σε όχι ευκρινή κόπια του, ανέμενα να λειτουργήσει σαν εκτελεστικό χέρι που θα εκδικηθεί για όλα τα δεινά που έχει υποστεί στα μικράτα του. Άλλο τι θες, πες κι άλλο τι έχει κατά νου ο ποιητής.

Που τελικά καταφέρνει να φτιάξει μεν, ένα στιλιζαρισμένο αφήγημα που βουλιάζει, δε, στην ματαιοδοξία της φανφαρόνικης αφηγηματικής μεταφοράς. Σε καμία περίπτωση δεν θα έκρινα το Hatching ως πλαγιαριστικό, της Carrie ας πούμε, αν το κοπελουδάκι τα έκανε όλα λίμπα γύρω της, σκάζοντας από την αιχμαλωσία που την έχουν θέσει οι πάντες. Οι άνισες σεκάνς, με τους βασικούς ήρωες - καρικατούρες να κάνουν σατιρικά σημαία την ολική εξαθλίωση που οδηγεί η καπιτάλα, δεν μου λένε πολλά ούτε ως ιδέα ούτε, κυρίως, ως εκτέλεση. Και όχι, όλες οι ψυχικές μας αρρώστιες, δεν έχουν σαν μαγιά, το μεγάλωμα από τις μανάδες μας. Αυτό το ανεκδιήγητα βλακώδες αίτημα, πέρα από εκνευριστικό, είναι και σιχαμερό, για να τονίζεται με τόσο στόμφο. Σιχαμερότερο κι από το τέρας που κρύβεται κάτω από το κρεβάτι.