Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Τίτλοι αρχής. Ελληνοκαναδική παραγωγή. Η Serendipity Point του κολλητού Robert Lantos, με τους Argonauts του Πάνου Παπαχατζή, την ΕΡΤ και το ΕΚΚ. Δέσαμε! Εγώ μετανάστευσα Καναδά ώστε να μοιράζομαι τον ίδιο αέρα με τον Κρόνυ (τρου στόρυ) και δαύτος γυρνά την από 8ετίας (Maps to the Stars) επιστροφή του στο πανί καταμεσίς στο κέντρο της Αθήνας, ξαφνικά πέρσι τον Αύγουστο. Έχω χτυπήσει πρώτη - πρώτη προβολή για το κοινό εψές, κάτι - σα παγκόσμια πρώτη, εξαιρουμένων των Κανώνε όπου ούτε θύματα θρηνήσαμε παρεμπί (οι πομφόλυγες του δικού μου που ξώμεινε στα κατορθώματα του Crash, πίσω στα 1996), ούτε μαζικές αποχώρησες από την πρεμιέρα ζήσαμε, παρά μια νοστιμούτσικη 6λεπτη standing O. Κάθομαι το λοιπό με πεντεδέκα νοματαίους όλοι-κι-όλοι, έτοιμος για τις γνωστές αποθεωτικές διαδικασίες καθότι David Cronenberg είναι γλιέπς, σωματικός τρόμος και μέγιστος χειρουργός και μάγιστρος και το φιδάκι ο διαμαντής φάση δικέ μου.

Πρώτο πλάνο. Μικρούλης με μπανιερό παίζει στο νερό με φόντο ένα σάπιο ναυάγιο στην Ελευσίνα μια φορά (ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ). «Εδώ είσαι δικέ μου» λέω, «πάρτους τα σκαλπ ναούμ, κάντα όλα λίμπα ρε παιδάκι μου» καγχάζω (πάντα από μέσα μου γιατί εσωτερικός ο οίστρος μου - μη καρφωθούμε κιόλας), και αναμένω δράση. Εντωμεταξύ έχω ήδη αφηνιάσει με το Titane της Ζουλιά-ρας Ντικουρνό πούσκασε αρπάζοντας Φοινίκι πέρσι, εμφανιζόμενο ως κάτι σα το εγγονάκι του Crash και λέω «εδώ είμαστε μεγάλε, μη μασάς, εσύ είσαι ο ορίτζιναλ, δείξτους τα, κάντους τα, έγια μόλα έγια λέσα ρε παιδάκι μου, δώσε νοήματα στον κοσμάκη ναούμ» και λοιπές stan μεγαλοπρέπειες. 

Έλα που στο πρώτο 2λεπτο ήθελα να φύγω κιόλας; Έλα που το child εξπλοϊτέισον και η προσχηματικότητα έρευσαν ακατάσχετα με το καλημέρα σας; Αυτό δηλαδή είναι το Crimes of the Future, η ίδια εναλλακτική ονομασία του Existenz (1999) αλλά και η ακριβώς ταυτόσημα τιτλοφορούμενη (με άλλη θεματολογία) πρώτη ταινία του μάγου προ αμνημονεύτων; Μια έμπειρη και ψαγμένη στο αρτχάουζ τριπλέτα (ο μούσος του σκηνοθέτη Viggo Mortensen, η θανάσιμα ερωτική Léa Seydoux με το Kristenάκι τη Stewart και τη φόρα της των όσκαρς), πλαισιωμένη με έναν θίασο - χορό(ρ) που μοιάζει να παίζει σε μια άλλη, πιο «κανονική» ταινία. Μεταξύ τους και οι δικοί μας Πυρπασόπουλος και Καραμίχος (σε μικρότερο ρόλο), όλοι μαζί ακκίζονται στον ιοβόλο στροβιλισμό μιας πλήρους αυτοαναφορικότητας σειράς υποφερτών εφφέδων δια χειρός Αφών Αλαχούζων. 

Νοσηρή η φαντασία εξαποπαιδιόθεν του μάστορη Cronenberg, έρχεται να μας την εξεμμέσει ωσάν χωνεμένο χυλό πλαστικού μέσα από πειραγμένα (από χτύπημα ταττού) έντερα. Η «εγχείρηση είναι το νέο σεξ» και τα μυαλά στα κάγκελα μιας λάιβ περφόμανς σιχαμερών βλεπάκηδων και πρεζονιών του πόνου μέχρι εξουδενώσεως. Νέσκε τζωγούλα μου, αυτή τη δουλειά κάμνουσι οι Mortensen – Seydoux, με κοκάλινα χειρουργικά όργανα και κάμερες βαθιά στα ξεκοιλιασμένα, ντεμέκ νέου τύπου εξελιγμένα σώματα. Δυο ώρες βαρετές, με σπόρια ενόχλησης, ποτέ όμως τρόμος, παρά μόνο για την κατάσταση του αρχιτέκτονα Καναδού, πούφκιασε ένα γλιστερό, σκοτεινό και ποζεράτα χυδαίο επιτύμβιο στα γκρέητεστ χιτς των ενδόξων του 80s, αισθητικής δαπέδου χιτάκια ελληνάκια. Κρατώ μοναχά τις ερμηνείες της τριπλέττας, ειδικά της KStew που αφελώς γοητεύει ως νέρντ ποντικομαμή που ρετάρει προς σωματοδομικές ατασθαλίες. 

Δεύτερη παραγωγή μετά το πρόσφατο Beckett που μας κάνει κάργα ντρεπουά για το ελληνικό λοκέισον. Κι έτσι αργόσυρτα, με αέναους expository διαλόγους, θωρείς μια τρανή καριέρα να κηλιδώνεται και το κινηματογραφικό σύμπαν να υποκλίνει το γόνυ στη θωριά του τσίτσιδου, του σε λάιβ ταρίχευση βασιλιά διότι οι ιερές αγελάδες τυγχάνουν κριτικής ασυλίας, υποτίθεται. Κι εντέλει ρε παιδιά ποιός ήρθε; Μα είναι απλό, ο «Νέος» Ελληνικός Κινηματογράφος που ξαναζεί δια χειρός Cronenberg, ή καλύτερα έγινε ζόμπι και χύμηξε να μας βγάλει τα συκώτια, στο όνομα της γκροτέσκας της Τέχνης ναούμ. Έι Κρόνυ, που είσαι Κρόνυ, ρε Κρόνυ με ακούς; Δυο λέξεις μόνο...Όξω ρε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Σεπτεμβρίου 2022 από την Spentzos Films!