Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Το Lightyear, τελευταία Pixarική προσθήκη στην Toy Story μυθολογία ξεκινά με μια meta αναφορά μιας προτασούλας που έχει ως εξής: “Στα 1995, ο Andy αγόρασε ένα παιχνίδι από την αγαπημένη του ταινία. Αυτή εδώ είναι εκείνη η ταινία”. Φίλος, ασυζητητί ζούμε εποχές που οι χάρτινοι υπερ-ήρωες, ζουν - βασιλεύουν - και τον κόσμο κυριεύουν. Δες τις είσπραξες και σιγουρέψου περί του λόγου το ασφαλές. Δεύτερο κρατούμενο, στουντιακώς το πράμα έχει γύρει απειλητικά μονόπαντα, καθότι Disney - Pixar - Marvel - Star Wars είναι μια οικογένεια, μια ομπρέλα, μια ιδιοκτησία (Disney) που όλα τα αλέθει κι όλα τα μαχαιρώνει. Σε σημείο που, παράδειγμα το τουτονί, το Λάιτγήαρ, πας χαρωπός για Πιξάρ μεγαλεία και καταλήγεις να ουριαίνεις από την πλήξη και την κίβδηλη επαναλητικότητα. Κι αν όχι επίπεδο - υπόγειο τύπου Cars 2, γιατί το σκίτσο εννοείται παραμένει αξεπεράστου, εύκολα έρχεται ξερωγώ στο μυαλό το Planes. Να μην ξεχάσω την πινελιά wokeness βέβαια, η οποία είναι αρκούντως ενοχλητική όταν το αληθινό τάργκετ γκρουπ είναι τα νήπια 5-8 χρονώ.

Το λοιπό ο Buzz Lighyear είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο παιχνίδι -αστροναύτης του θρυλικού (ποτέ δε το αγάπησα) Toy Story. Ναι, του οσκαροστεφανωμένου, με την αχρείαστη 4η συνέχεια Toy Story. H γελάδα (μάντεψε ποιος θεατάκο μου) κατεβάζει άφθονο γάλα, οπόταν ρίξε να υπάρχει κι ένα σπίνοφ, που μάλλον πρήκουελ αλλά και κάπως multiverse, με δόσεις Στάργουρς, κουτουλού κουτουλού (δις). Σε αντίθεση με τον ορίτζιναλ ρόλο του (Tim Allen, αναντικατάστατος) ο αστρορέηντζερ εδώ (Chris Evans, από φωνή κορμάρα) δεν είναι ένα ηρωικό ντεμοντέ κόμικ ρηλίφ παρά πιότερο ένα εγωιστικό, ασυμπάθηστο κοκκόρι που φωνάζει έλλειψη αυτοεκτίμησης. 

Το υποτυπώδες στόρι τον φέρνει αντάμα με την εγγόνα της λεσβίας (να δουν τα μωρά - θεατές δυο γυναίκες να φιλιούνται φευγαλέα στο στόμα δεν το βλέπω μαγκιά, παρά μόνο τράβηγμα της κάρτας σεξουαλικού δικαιωματισμού, έτσι για το wink ασούμε) εκπαιδεύτριάς του, που λειτούργησε ως πατρική (;) εικόνα, καθώς εντωμεταξύ εγώ χαμπάρι δεν πήρα από που κρατά η σκούφια του Μπαζ, διότι το μόνο που σερβίρεται εδώ (σπόιλερ αλέρτ) είναι η αναμέτρησή του (οποία πρωτοτυπία) με τον γερασμένο-μελλοντικό του εαυτό. Τρέχα γυρευόπουλος δηλαδής. 

Στόχος της Lightyear παρέας (Chris Evans, Taika Waititi, Keke Palmer, Efren Ramirez) να σώσουν το μέλλον της αστρικής αποικίας από τον γνώριμο Zurg (James Brolin!) και να βιώσουν τη συνοχή, συναδελφικότητα, την κοινή επιδίωξη του να παλεύεις ως ομάδα, ώστε ο Buzz να ωριμάσει ως παιχνίδι και ως ρέηντζερ. 

Ο Angus MacLane, συνυπογράφων κάποτες τη σκηνοθεσία του Finding Dory και κάτι ψιλά toystoryκά, Andrew Stanton δεν είναι με την καμία, στάνταρ αυτό. Παρέλαση φράσεων κλισέ, μιας ρομποτικής ακρίβειας ανέπνευστη δομή, χορταστικό σχέδιο που γκελάρει σε μια ανυπόφορη κορεκτίλα, αυτή που παράγει αμέτρητες ενοχές σε όποιον λιγώνεται με την καμωμένη καλοκαγαθοσύνη της. Οι μεγαλύτεροι δε αν το αποφασίσουν (ενδεχομένως εξανάγκης) κάλλιο να πιάσουν στασίδι κοντά στην έξοδο, μιλάμε για το εγγυημένο ροχαλητό. Το Lightyear απέχει έτη φωτός από την καθαρή ματιά του μελαγχολικού Toy Story και γιαταμέ αδυνατεί να είναι η ταινία στην οποία της το χρωστάμε (το Toy Story ντε) όπως η ίδια βαυκαλίζεται. Η λάθος ταινία όμως, σίγουρα είναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουνίου 2022 από την Feelgood Ent.!