Movies Ltd

A BBC and BFI production. Thinking “masterpiece theater”. Roger Michel directing. Guessing “Notting Hill”? Franklin Delano Roosvelt, the polio sufferer american president and his (most of them) "distant cousins” harem. Giggling, “Bill Clinton”? King George VI the famous stutterer, for a royal visit to FDR’s pavilion at Hyde Park on Hudson, exclaiming “THE KING’S SPEECH”? All of these and those, in a movie that fails miserably when it strives to persuade of taking the trivial from a political-historical view idyllic moments between an american president and his innumerable mistresses and has its best moments when it focuses on the real deal which is the first British monarch trip on American soil, little before the outbreak of WWII. Who is this Daisy, FDR’s sixth cousin, before and after her escapade(s) in the meadows with him? Nada. What does this story really stand for? Maybe because we are in the midst of another presidential campaign, plus that we could have a nice little sidekick sequel to the universally successful The King’s Speech?

Despite the little physical resemblance (where is the make -up team of the Iron Lady when it’s needed the most?) Bill Murray plays against type, that means contra his beloved nevertheless type cast acting that cost him the Oscar for his Lost in Translation turn. Laid back, self- confident and smiley, yet commanding presence, paired up ideally by his Eleanor / Olivia Williams, woman on a mission, tolerant but proud and determined to support his presidency (Hilary anyone?). The real cacophony here is Laura Linney, as Daisy, the object of presidential desire, whose anaemic, dull, submissive take on her character is quite disorienting give that Mitchel and scripter Richard Nelson have based the movie on her part. The royals are so accurately and enthusiastically played by Samuel West (Howard’s End) and Olivia Colman (Tyrannosaur) that I wished the film would be all about them – not sweet and helpless Daisy. Hyde Park on Hudson is suffering from the My Week with Marilyn disease (who was that Colin Clark chap again?), but at least it has sporadic flair, a technically (not substantially) superb performance by Murray and will be a considerable hit, targeting mainly at the middle aged audience. I can’t help ruminating that James Ivory would have made such a substantially better job than this one though.

Μια συμπαραγωγή του BBC και του BFI. Αναρρωτιέμαι, ένα ακόμη αριστουργηματικό θεατρικό? Σκηνοθετεί ο Roger Michel. Λες να δούμε κανένα καινούργιο Notting Hill? Ο Φράνκλιν Ντιλέινο Ρούσβελτ, ο πάσχων από πολιομυελίτιδα Αμερικάνος Πρόεδρος και το αποτελούμενο από "μακρινές εξαδέλφες" χαρέμι του. Αναφορά στον Μπιλ Κλίντον? Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος, ο διάσημος τραυλός μονάρχης, στην επίσημη επίσκεψη του στο θέρετρο του Πλανητάρχη, υπάρχει περίπτωση να καθρεφτίζει τον άρτιο καλλιτεχνικά The King's Speech? Συνειρμοί που στριφογύρισαν στο μυαλό μου, παρακολουθώντας μια ταινία που αποτυγχάνει παταγωδώς στην προσπάθεια της να πείσει ως ιστορικό ντοκουμέντο προβάλλοντας τις πιπεράτες σχέσεις ενός Προέδρου των ΗΠΑ με τις αναρίθμητες ερωμένες του, μα που έχει τις καλύτερες στιγμές του, όταν πραγματικά ασχολείται με την ιστορία, παρουσιάζοντας το πρώτο χρονικά ταξίδι Βρετανού εστεμμένου σε Αμερικάνικο έδαφος, λίγο πριν το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μας ενδιαφέρει άραγε ποια είναι εκείνη η Ντέζι, η μακρινή συγγενής του FDR και τι μπορεί να έπραξε ολομόναχος μαζί της ο Πρέζιντεντ στα χλοερά λιβάδια? Μπα! Για ποιον ακριβώς σκοπό μπορεί να φτιάχτηκε ένα τέτοιο σενάριο? Ίσως επειδή βρισκόμαστε στο μέσον μιας ακόμη Γιάνκικης προεκλογικής εκστρατείας, ίσως γιατί κάποιοι πίστεψαν πως θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε μια ωραία συνέχεια του παγκοσμίως επιτυχημένου Λόγου του Βασιλιά.

Πέρα από την πολύ μικρή εμφανισιακή ομοιότητα (που είναι άραγε η ομάδα του μακιγιάζ της Iron Lady όταν την χρειάζεσαι?) του με τον Ρούζβελτ, ο Murray παίζει κόντρα στην ερμηνευτική μανιέρα που έχει κτίσει εδώ και χρόνια, από την εποχή του Lost In Translation. Κομψός, γεμάτος αυτοπεποίθηση και πλατύ χαμόγελο, με επιβλητική παρουσία σε κάθε πλάνο, συνοδεύεται ιδανικά από την Βρετανίδα Olivia Williams ως σύζυγος Έλινορ, μια γυναίκα σε διαρκή αποστολή, ανεκτική, και αποφασισμένη να υποστηρίξει την καμπάνια του συζύγου της (λέγε με και Χίλαρι...). Η πραγματική παραφωνία όμως, ακούει στο όνομα Laura Linney, που υποδύεται την Ντέζι, το ερωτικό αντικείμενο του προεδρικού πόθου, που είναι αναιμική, θολή, υποχωρητική, αποπροσανατολίζοντας με την αδιάφορη παρουσία της την θέληση του Michel και του σεναριογράφου Richard Nelson, να κτίσουν το στόρι πάνω στον χαρακτήρα της. Αντίθετα οι γαλαζοαίματοι ερμηνεύονται με ενθουσιασμό από το ντουέτο του Samuel West και της Olivia Colman, σε τλετοιο βαθμό που θα ευχόμουν όλη η ταινία να αφορούσε εκείνους και όχι την γλυκανάλατη εξαδέλφη. Εν κατακλείδι το Hyde Park On Hudson πάσχει από το ίδιο σύνδρομο που πέρσι εμφάνισε το παρόμοιας αισθητικής My Week With Marilyn, μα τουλάχιστον σποραδικά προβάλει κάποιες καλλιτεχνικές ικανότητες, διαθέτει μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Murray, ενώ προβλέπω πως θα έχει εμπορικό έρεισμα στο μεσήλικο κοινό όταν με το καλό κυκλοφορήσει. Δεδομένα πάντως δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, πως ο James Ivory θα είχε παρουσιάσει μια πολύ πιο ολοκληρωμένη πρόταση, αν ενδεχόμενα είχε ασχοληθεί με το πρότζεκτ.