του Stephane Rybojad. Με τους Diane Kruger, Raz Degan, Djimon Hounsou, Denis Menochet, Benoit Magimel, Raphael Personnaz, Alain Figlarz
Rambeau Edition Francaise...
του zerVo
Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως το χειρότερο επίπεδο αμερικάνικης εκρηκτικής περιπέτειας δράσης, είναι το ευρωπαϊκό κακέκτυπο της. Αντίθετα υποστηρίζω πως η ένθεν του Ατλαντικού φινέτσα, συνδυασμένη με την κατάλληλη έμπνευση δύναται να προσθέσει στο ασθμαίνων (με κάποιες Expendables αναλαμπές) genre την ώθηση που χρειάζεται ώστε να φτάσει και πάλι στα υψηλά επίπεδα του παρελθόντος. Οι θορυβώδεις παραγωγικές απόπειρες του Besson φερειπείν - όχι όλες, ούτε καν οι περισσότερες από τις μισές - έχουν πετύχει τον σκοπό τους, προσφέροντας στους διψασμένους φανς του είδους, αξιομνημόνευτες action στιγμές. Δυστυχώς αυτή μου την αισιόδοξη γνώμη καταστρέφει ολοκληρωτικά το γαλλοφερμένο πολεμικό adventure, που με ευκολία του δείχνω την άγουσα προς το recycle bin...
Τελευταίο θύμα της οργής των μανιασμένων Ταλιμπάν και του δυτικοαναθρεμμένου ηγέτη τους σφαγέα Ζαιέφ, θα πέσει η Γαλλίδα δημοσιογράφος Έλσα Καζανοβά, μαζί με τον διαμεσολαβητή της στην Καμπούλ, κατά την διάρκεια ρεπορτάζ της στο Αφγανιστάν. Η αντίδραση του ίδιου του Προέδρου της χώρας, που επιθυμεί να προλάβει το μοιραίο είναι άμεση και δυναμική: Αποστολή στο Πακιστάν, όπου οι πληροφορίες εντοπίζουν τους απαχθέντες, της καλύτερης ομάδας πεζοναυτών του στρατού, προκειμένου να τους ανακαλύψουν ζωντανούς και να τους γλυτώσουν από τα χέρια των φανατικών φονταμενταλιστών. Παρότι το εγχείρημα φαντάζει υπερβολικά ριψοκίνδυνο, εντούτοις οι έμπειροι SWAT θα επιβεβαιώσουν την φήμη τους, απελευθερώνοντας την τρομαγμένη γυναίκα, δίχως να υπολογίσουν όμως τον αστάθμητο παράγοντα της τύχης, που κυριολεκτικά θα τους γυρίσει την πλάτη.
Κάτι που μεταφράζεται σε καταστροφή των μέσων επικοινωνίας τους με την βάση, συνεπώς η ομάδα των πάνοπλων μαχητών, θα βρεθεί ουσιαστικά ολομόναχη πίσω από τις εχθρικές γραμμές, έχοντας να αντιμετωπίσει τις ορδές των αιμοβόρων σαρικοφόρων του Ζαιέφ εφέντη. Δρόμο θα πάρουν, το λοιπόν, δρόμο θα αφήσουν, τα παγωμένα όρη και τα βουνά της Ανατολίας να ταξιδέψουν μέχρι να φτάσουν στο ασφαλές έδαφος των Αφγανών, ώστε να παραδώσουν σώο το "πακέτο" που κουβαλούν. Ουσιαστικά μιλάμε για μια περίπτωση δυναμικών Ράμπο (στα χειρότερα τους) δηλαδή, που ρισκάρουν ζωές επιτιθέμενοι στο τερέν του εχθρού, που έχουν να ταξιδέψουν μίλια κακουχιών, σε ένα πολυβολικό road home movie σαν κι εκείνο το ανοσιουργηματικό The Way Back. Προσωπικά δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι χειρότερο από την περσινή ανοησία του Weir. Έσφαλα και το πλήρωσα, παρακολουθώντας ένα υπερβίαιο πανικό, σκηνοθετημένο με κακή βιντεοκλιπίστικη διάθεση από κάποιον Stephane Rybojad, πάνω σε ένα σενάριο που οι βαρύγδουπες ατάκες του, όχι σε λίγες περιπτώσεις να προκαλούν το γέλιο με την άναρχη σοβαρότητα τους.
Για πες: Ειλικρινά δεν ξέρω τι στην ευχή σκριπτ μελέτησαν ο Hounsou, η Kruger και ο Magimel, αποδεχόμενοι να συμμετάσχουν σε αυτό το b-movieστικό φασαριόζικο ντελίριο. Να συγκινήθηκαν από τα εντυπωσιακά σκονισμένα τοπία της Μεσανατολίτικης ερήμου? Να σκέφτηκαν να δοκιμάσουν να προσθέσουν το όνομα τους στο καστ ενός φιλμ, που σκοτώνονται περισσότεροι από χίλιοι νοματαίοι, το πλείστον Ασιάτες Τζιχαντίστες? Ότι κι αν φαντάστηκαν, το δεδομένο είναι πως πήραν μέρος σε ένα χαμηλότατου επιπέδου μιλιταριστικό πανδαιμόνιο, που από σπόντα πήρε την άγουσα για τους κινηματογράφους, αντί να οδηγηθεί απευθείας στο βίντεο, όπως συνέβη σε όλες τις σοβαρές αγορές του πλανήτη...
Κάτι που μεταφράζεται σε καταστροφή των μέσων επικοινωνίας τους με την βάση, συνεπώς η ομάδα των πάνοπλων μαχητών, θα βρεθεί ουσιαστικά ολομόναχη πίσω από τις εχθρικές γραμμές, έχοντας να αντιμετωπίσει τις ορδές των αιμοβόρων σαρικοφόρων του Ζαιέφ εφέντη. Δρόμο θα πάρουν, το λοιπόν, δρόμο θα αφήσουν, τα παγωμένα όρη και τα βουνά της Ανατολίας να ταξιδέψουν μέχρι να φτάσουν στο ασφαλές έδαφος των Αφγανών, ώστε να παραδώσουν σώο το "πακέτο" που κουβαλούν. Ουσιαστικά μιλάμε για μια περίπτωση δυναμικών Ράμπο (στα χειρότερα τους) δηλαδή, που ρισκάρουν ζωές επιτιθέμενοι στο τερέν του εχθρού, που έχουν να ταξιδέψουν μίλια κακουχιών, σε ένα πολυβολικό road home movie σαν κι εκείνο το ανοσιουργηματικό The Way Back. Προσωπικά δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι χειρότερο από την περσινή ανοησία του Weir. Έσφαλα και το πλήρωσα, παρακολουθώντας ένα υπερβίαιο πανικό, σκηνοθετημένο με κακή βιντεοκλιπίστικη διάθεση από κάποιον Stephane Rybojad, πάνω σε ένα σενάριο που οι βαρύγδουπες ατάκες του, όχι σε λίγες περιπτώσεις να προκαλούν το γέλιο με την άναρχη σοβαρότητα τους.
Για πες: Ειλικρινά δεν ξέρω τι στην ευχή σκριπτ μελέτησαν ο Hounsou, η Kruger και ο Magimel, αποδεχόμενοι να συμμετάσχουν σε αυτό το b-movieστικό φασαριόζικο ντελίριο. Να συγκινήθηκαν από τα εντυπωσιακά σκονισμένα τοπία της Μεσανατολίτικης ερήμου? Να σκέφτηκαν να δοκιμάσουν να προσθέσουν το όνομα τους στο καστ ενός φιλμ, που σκοτώνονται περισσότεροι από χίλιοι νοματαίοι, το πλείστον Ασιάτες Τζιχαντίστες? Ότι κι αν φαντάστηκαν, το δεδομένο είναι πως πήραν μέρος σε ένα χαμηλότατου επιπέδου μιλιταριστικό πανδαιμόνιο, που από σπόντα πήρε την άγουσα για τους κινηματογράφους, αντί να οδηγηθεί απευθείας στο βίντεο, όπως συνέβη σε όλες τις σοβαρές αγορές του πλανήτη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2012 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική