του Fausto Brizzi. Με τους Paola Cortellesi, Fabio De Luigi, Signoris Carla, Nicolas Vaporidis Giorgia Wurth, Claudio Bisio, Nancy Brilli, Giuseppe Cederna, Luciana Littizzetto
Το νινί, το νίνί! Το νινί σέρνει καράβι...
του zerVo
Και τι καράβι, ίσαμε γιγαντιαίο φαλαινοθηρικό. Θα μου πεις τώρα το κατάλαβες ή περίμενες ένα Ιταλιάνικο κατασκεύασμα, κακέκτυπο ακόμη και του κακέκτυπου Safe Sex να σου το κάνει λιανά? Όχι βέβαια. Απλά όταν ένα κινηματογραφικό σενάριο, κάνει οπτική πραγματικότητα - έστω και παρατραβηγμένη σε βαθμό επιστημονικής φαντασίας - ένα από τα πιο σοφά αποφθέγματα του λαουτζίκου, ε, δεν είναι και παράξενο να σου περνά από το μυαλό η ενορχηστρωμένη εκδοχή του, όπως έχει τραγουδηθεί από πληθωρική, οξιζεναρισμένη, αοιδό της κακιάς ώρας. Μα να φτάσει ο φουκαράς της ιστορίας μας, μέχρι την Ανταρκτική, παίζοντας τον Greenpeace ήρωα, προκειμένου να ρίξει στην αγκαλιά του την όμορφη πριγκιπέσα? Είπαμε μυθοπλασία, αλλά μέχρι ενός σημείου ε?
Μαζί με το χαρμόσυνο μαντάτο της έλευσης του νεογέννητου γιου του, θα έρθουν και οι δυσάρεστες συνέπειες για τον κακομοίρη προπονητή, που δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την σεξουαλική στέρηση της λεχώνας κυράς του, αλλά και τις διαρκείς προκλήσεις των δίμετρων παικτριών του στο φιλέ. Ευκαιρία που δεν αφήνει να πάει χαμένη ο Πρόεδρος της ομάδας του, που από καιρού εις καιρόν έχει περιπετειούλες με τις καλίγραμμες βολεϊμπολίστριες, μέχρι την στιγμή που θα γίνει τσακωτός από την πενηντάρα σύζυγό του, που με την σειρά της περνά την κρίση της μέσης ηλικίας. Ζόρια αντιμετωπίζει όμως και ο γιος τους, που την στιγμή που πιστεύει πως έχει γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, καταλαβαίνει πως η αγαπημένη του τα έχει και με...την κολλητή του. Όσο για τον πολύπειρο υπερφίαλο γοητευτικό συμβουλάτορα των πάντων γύρω από το σεξ, που έχει φτιάξει έναν μικρό ΟΗΕ από τάνγκα στο συρτάρι του, θα βρει κι αυτός τον δάσκαλο του, όταν θα απορριφθεί ερωτικά από την στρυφνή πλην γλυκούλα γειτόνισσα, γεγονός που θα προκαλέσει ολική ρήξη στον φημισμένο ανδρισμό του.
Και πάνω που πίστευα πως τέτοιου είδους φιλμικές ανοησίες, αποτελούν αποκλειστικότητα της εγχώριας τηλεοπτικής παραγωγής, έρχονται με τον γνωστό τους στόμφο της αλεγκρίας οι γειτόνοι μας οι Ατζούροι για να με διαψεύσουν πανηγυρικότατα. Τέσσερις ρουμπρίκες που λαμβάνουν χώρα από την Βόρεια Ιταλιάνικη αστική περιφέρεια, μέχρι την ηλιόλουστη Σαρδηνία και την...παγωμένη Ανταρκτική, που έχουν μια μικρή συνδετική σχέση μεταξύ τους ώστε το σενάριο να έχει έναν κάποιο αλυσιδωτό παλμό, δανείζονται κάποια στοιχεία από τον σύγχρονο προβληματισμό, αλλά η παρουσίαση τους στο πανί, γίνεται από τον χρυσοφόρο εμπορικά σκηνοθέτη Fausto Brizzi, με τόσο χοντροκοπιάρικο τρόπο, που στο φινάλε έχεις την αίσθηση πως δεν μιλάμε για ανθρώπους αλλά για γελοίες καρικατούρες.
Για πες: Που βεβαίως ούτε για πλάκα δεν κάνουν το χειλάκι να σκάσει στα 100 λεπτά που η κάμερα στριφογυρνά με κλαμπάτη διάθεση γύρω από τις σεξοχαζομάρες τους, στοιχείο που δεν αφορά τόσο τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες περιπτώσεις του ταλαιπωρημένου κόουτς και της ανασφαλούς μεσήλικης κυρίας, οι οποίες θα μπορούσαν να σταθούν με άνεση σαν βάση αυτόνομων φιλμς. Όμως, τόσο τα παζλάκια με το προχώ τρίγωνο των πιτσιρικάδων - ένας εξ αυτών ο ελληνικής καταγωγής Nicolas Vaporidis, που απορώ αν δεν ντρέπεται που δηλώνει για επάγγελμα ηθοποιός - όσο κι εκείνο με τον βλαμμένο που δεν του κάνουν τα Ρωσιδάκια και τα Τσεχάκια και τρέχει στην άλλη άκρη του πλανήτη για να καμακώσει την ξινή της διπλανής πόρτας, είναι ανάξια λόγου και πολύ χαμηλού διανοητικού επιπέδου. Το ότι οι φίλοι μας οι Ιταλιάνοι συνέρρευσαν κατά μυριάδες στις αίθουσες για να "απολαύσουν" τον σινεχαβαλέ Maschi Contro Femmine (που σημειωτέον είχε και σίκουελ, oh mio Dio!!!) σίγουρα δεν τιμά τον αναγνωρισμένο διεθνώς πολιτισμό τους...
Και πάνω που πίστευα πως τέτοιου είδους φιλμικές ανοησίες, αποτελούν αποκλειστικότητα της εγχώριας τηλεοπτικής παραγωγής, έρχονται με τον γνωστό τους στόμφο της αλεγκρίας οι γειτόνοι μας οι Ατζούροι για να με διαψεύσουν πανηγυρικότατα. Τέσσερις ρουμπρίκες που λαμβάνουν χώρα από την Βόρεια Ιταλιάνικη αστική περιφέρεια, μέχρι την ηλιόλουστη Σαρδηνία και την...παγωμένη Ανταρκτική, που έχουν μια μικρή συνδετική σχέση μεταξύ τους ώστε το σενάριο να έχει έναν κάποιο αλυσιδωτό παλμό, δανείζονται κάποια στοιχεία από τον σύγχρονο προβληματισμό, αλλά η παρουσίαση τους στο πανί, γίνεται από τον χρυσοφόρο εμπορικά σκηνοθέτη Fausto Brizzi, με τόσο χοντροκοπιάρικο τρόπο, που στο φινάλε έχεις την αίσθηση πως δεν μιλάμε για ανθρώπους αλλά για γελοίες καρικατούρες.
Για πες: Που βεβαίως ούτε για πλάκα δεν κάνουν το χειλάκι να σκάσει στα 100 λεπτά που η κάμερα στριφογυρνά με κλαμπάτη διάθεση γύρω από τις σεξοχαζομάρες τους, στοιχείο που δεν αφορά τόσο τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες περιπτώσεις του ταλαιπωρημένου κόουτς και της ανασφαλούς μεσήλικης κυρίας, οι οποίες θα μπορούσαν να σταθούν με άνεση σαν βάση αυτόνομων φιλμς. Όμως, τόσο τα παζλάκια με το προχώ τρίγωνο των πιτσιρικάδων - ένας εξ αυτών ο ελληνικής καταγωγής Nicolas Vaporidis, που απορώ αν δεν ντρέπεται που δηλώνει για επάγγελμα ηθοποιός - όσο κι εκείνο με τον βλαμμένο που δεν του κάνουν τα Ρωσιδάκια και τα Τσεχάκια και τρέχει στην άλλη άκρη του πλανήτη για να καμακώσει την ξινή της διπλανής πόρτας, είναι ανάξια λόγου και πολύ χαμηλού διανοητικού επιπέδου. Το ότι οι φίλοι μας οι Ιταλιάνοι συνέρρευσαν κατά μυριάδες στις αίθουσες για να "απολαύσουν" τον σινεχαβαλέ Maschi Contro Femmine (που σημειωτέον είχε και σίκουελ, oh mio Dio!!!) σίγουρα δεν τιμά τον αναγνωρισμένο διεθνώς πολιτισμό τους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2012 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική