Movies Ltd

Μια μεταφορά της Οδύσσειας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα! Έχοντας προβληθεί στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης - Official Selection
και στο 31ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου αποσπώντας ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια, έρχεται η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, Τα Δάκρυα του Βουνού. Ένα μπουλούκι μαστόρων πέτρας περιπλανιέται όπου υπάρχει δουλειά χτίζοντας σπίτια, γεφύρια, σχολεία, εκκλησίες. Υλικά τους οι πέτρες, τα δάκρυα του βουνού. Και οι ίδιοι όμως ορεσίβιοι, ο τόπος τους φτωχός, τους σπρώχνει σαν άλλα δάκρυα του βουνού, να ξενιτευτούν για να ζήσουν. Όχι πολύ μακριά τους μαίνεται ο πόλεμος. Εξαιτίας του είναι αποκομμένοι απ’ τα χωριά τους σχεδόν δέκα χρόνια. Η προσπάθεια του πρωτομάστορα Μάρκου και των μαστόρων να επιστρέψουν σπίτι τους εξελίσσεται σε μια σκληρή και εξοντωτική Οδύσσεια.

Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην καρδιά του χειμώνα, στην Λευκάδα και τον ορεινό όγκο των Τζουμέρκων, στην Ήπειρο. Σημαντική βοήθεια πρόσφεραν οι τοπικές κοινωνίες ·ακόμη και οι ηθοποιοί - από τους πρώτους ρόλους μέχρι και τις σύντομες εμφανίσεις – είναι ερασιτέχνες, κάτοικοι των περιοχών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας!

Ένας δρόμος, όλη η ζωή! Έχοντας προβληθεί στο σύνολο σχεδόν των ανεξάρτητης παραγωγής κινηματογραφικών φεστιβάλ της γης (Όστιν, Ντοβίλ, Μόντρεαλ, Νάσβιλ, Σιάτλ, SXSW αλλά και Αθήνα) και αποσπάσει αντίστοιχα σημαντικά βραβεία ποιότητας, έρχεται το φιλόδοξο πόνημα του Jim Cummings, Thunder Road, που βασίζεται στο ομώνυμο, επίσης δαφνοστεφανωμένο ομότιτλο μικρού μήκους φιλμάκι του. Ένας ψυχολογικά ευάλωτος αστυνομικός προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας του. Ταυτόχρονα προσπαθεί με κωμικοτραγικούς τρόπους να βάλει σε τάξη την προσωπική του ζωή.

Πρωταγωνιστούν οι Jim Cummings, Kendal Farr, Nican Robinson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 από την Spentzos Films!

Το εύθραυστο αντρικό φύλο! Με τον τίτλο της Αργυρής Άρκτου της Berlinale 2019 αλλά και το Βραβείο Σεζάρ για τον καλύτερο Γάλλο ηθοποιό (Swann Arlaud) έρχεται η καινούργια δημιουργία του François Ozon, Θέλημα Θεού (Grâce à Dieu). Ο Αλεξάντρ ζει στη Λυών με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Μια ημέρα μαθαίνει τυχαία ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε, όταν ήταν πρόσκοπος, εξακολουθεί να δουλεύει με παιδιά. Αποφασίζει να αναλάβει δράση και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν άλλα δύο θύματα του ιερέα, ο Φρανσουά και ο Εμμανουέλ. Οι τρεις τους ενώνονται για να «σηκώσουν το πέπλο της σιωπής» γύρω από τη δοκιμασία τους. Αλλά οι επιπτώσεις και οι συνέπειες δεν θα αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο...

Πρωταγωνιστούν οι Melvil Poupaud, Denis Menochet, Swann Arlaud, Eric Caravaca, François Marthouret, Bernard Verley, Martine Erhel, Josiane Balasko.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 από την Filmtrade!

Μερικές φορές καλύτερα να είσαι νεκρός! Το πιο ανατριχιαστικό μυθιστόρημα του Stephen King έρχεται στη μεγάλη οθόνη μέσα από μια συναρπαστική ταινία τρόμου με υποβλητική ατμόσφαιρα και καθηλωτικές ερμηνείες. Βασισμένο στο μυθιστόρημα τρόμου του Stephen King, το Νεκρωταφίο Ζώων (Pet Sematary) ακολουθεί τον Δρ. Λούις Κριντ, ο οποίος μετά τη μετακόμισή του με τη σύζυγό του Ρέιτσελ και τα δύο μικρά παιδιά τους από τη Βοστώνη στο Μέιν, ανακαλύπτει ένα μυστηριώδη τόπο ταφής κρυμμένο βαθιά μέσα στο δάσος που βρίσκεται δίπλα στο νέο τους σπίτι. Όταν μια τραγωδία χτυπά την οικογένειά του, ο Λούις θα στραφεί στον ασυνήθιστο γείτονά του Τζαντ Κράνταλ, προκαλώντας μια επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση που θα απελευθερώσει ένα άνευ προηγουμένου κακό με τρομακτικές συνέπειες. Σκηνοθετούν οι Kevin Kölsch & Dennis Widmyer.

Κάθε ένας από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες προσφέρει στον εκάστοτε ηθοποιό έναν ζωντανό ρόλο και ένα ρεαλιστικό συναισθηματικό ταξίδι. Ο ταλαντούχος Jason Clarke (Zero Dark Thirty, Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή, Everest) ενσαρκώνει τον Λου Κριντ ένα γιατρός που παρατάει τη δουλειά του στη Βοστώνη και πηγαίνει στο Μέιν για να δουλέψει σε ένα πανεπιστημιακό κέντρο υγείας. Εκείνος που βάζει σε κίνηση την ιστορία και όλα τα ανατριχιαστικά γεγονότα που ακολουθούν είναι ο γείτονας του Κριντ, Τζαντ Κράνταλ, τον οποίο υποδύεται ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ John Lithgow (Σχέσεις Στοργής, Ο Κόσμος μέσα από τα Μάτια μου).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 από την Odeon!

Απλά πες τη λέξη! Μετά την εμπορική επιτυχία του θεαματικού Aquaman, η DC μας συστήνει τον πανίσχυρο, απολαυστικό και ξεκαρδιστικό υπερήρωα που ακούει στο όνομα Shazam, ακρωνύμιο των Σολομώντα, Ηρακλή, Άτλαντα, Δία, Αχιλλέα και Ερμή (Solomon, Hercules, Atlas, Achilles, Mercury). Ως alter ego ενός 14χρονου, ο Shazam παραμένει ένα παιδί με υπεράνθρωπες δυνάμεις που υπόσχεται να μας διασκεδάσει με την ανεμελιά και τις περιπέτειες του. Όλοι κρύβουμε έναν υπερήρωα μέσα μας, απλά χρειάζεται ένα ξόρκι για να τον κάνουμε να φανερωθεί. Ο Μπίλι Μπάτσον, χάρη στην ευγενική «χορηγία» ενός αρχαίου μάγου, κάθε φορά που φωνάζει τη λέξη SHAZAM! μεταμορφώνεται από 14χρονο έφηβο στον ενήλικα ομώνυμο υπερήρωα. Ωστόσο, παρά το θεόρατο και γεροδεμένο σώμα του, παραμένει μέσα του ένα παιδί που, όπως είναι φυσικό, διασκεδάζει με την ενήλικη έκδοση του εαυτού του, κάνοντας ό,τι θα έκανε κάθε έφηβος που θα αποκτούσε υπερδυνάμεις: κάνει την πλάκα του! Μπορεί να πετάξει; Βλέπει με ακτίνες Χ; Μπορεί να εξαπολύσει αστραπές από τα χέρια του; Μπορεί να κάνει κοπάνα από το σχολείο; Με τη βοήθεια του ειδήμονα σε υπερηρωικά ζητήματα φίλου του Φρέντι, ο Shazam δοκιμάζει τα όρια των ικανοτήτων του με την ανεμελιά του παιδιού που κρύβει μέσα του. Αλλά θα χρειαστεί να μάθει να ελέγχει τις ικανότητες του για να κατατροπώσει τις φονικές δυνάμεις του κακού που βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο του Δρ. Σιβάνα, ο οποίος έχει βάλει στο μάτι τον Shazam.

Άλλωστε τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύεται ο Zachary Levi, γνωστός από την κωμική τηλεοπτική σειρά Chuck. Τον 14χρονο Μπίλι που αποκτά ξαφνικά υπερδυνάμεις και μεταμορφώνεται σε Shazam, υποδύεται ο Asher Angel (Jolene), στον ρόλο ενός αινιγματικού μάγου εμφανίζεται ο Djimon Hounsou (Amistad), ενώ ο Mark Strong αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού Δρ. Σιβάνα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο David F. Sandberg των θρίλερ Lights Out και Annabelle: Creation.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 από την Tanweer!

Κανείς δεν είναι μόνο παρατηρητής! Έχοντας κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Nοέμβριο του 2018 στο 59o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Θεσσαλονικής, όπου έλαβε δυο βραβεία απο το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, αυτό του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη καθώς και αυτό για τα καλύτερα Locations, έρχεται το μυστηριώδες The Waiter του Στηβ Κρικρή. Ο Ρένος είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος που οδηγεί μια απλή και ήσυχη ζωή, μοναχικός και σχολαστικός παρατηρητής με ιδιαίτερη αδυναμία στα φυτά. Η ζωή του όμως θα διαταραχθεί όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εξαφάνιση του γείτονά του, Μίλαν. Δύο σκοτεινοί χαρακτήρες, ο «Ξανθός» και η Τζίνα, μπλεγμένοι με τον Μίλαν, θα παρασύρουν τον Ρένο σε μια σειρά ακραίων γεγονότων. Ο Ρένος, αμφισβητώντας την ιερή καθημερινή του ρουτίνα, θα δοκιμάσει την ικανότητά του και την προθυμία του να αλλάξει τη ζωή του πάνω σε θέματα αγάπης και θανάτου. Σχέσεις θα δημιουργηθούν, μυστικά θα μοιραστούν και η εμπιστοσύνη θα αμφισβητηθεί. Θα μπορέσει ο Ρένος να ακολουθήσει;

Στον ρόλο του Ρένου επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, ως πρωταγωνιστής ο Άρης Σερβετάλης, με μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, ανεπιτήδευτη, άκρως πειστική και ουσιαστική. Συμπρωταγωνιστούν οι Γιάννης Στάνκογλου, Chiara Gensini, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Mαρία Καλλιμάνη, Αντώνης Μυριάγκος, Γιώργος Γλάστρας, Ελεάνα Φινοκαλιώτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 ως ανεξάρτητη παραγωγή!

Paranoia is the word...

του zerVo (@moviesltd)

Συνήθως σε περιπτώσεις που η έξοδος ενός φιλμ συνοδεύεται από μια αρνητική προϊστορία, πάνω από την κυκλοφορία υπάρχει μια μουντάδα, μια συννεφιά, ένα όχι και τόσο θετικό προαίσθημα, που έχει αντίκτυπο τόσο στην καλλιτεχνική αξία του πονήματος, όσο και στην εμπορική του απήχηση. Μουρμούρα που συντροφεύει το δράμα εποχής Ο Καθηγητής και ο Τρελός, από την στιγμή που ο σκηνοθέτης και ο βασικός πρωταγωνιστής και executive producer ήρθαν σε άμεση ρήξη με το στούντιο της Voltage Pictures. Αφορμή αποτέλεσε η απόφαση των διοργανωτών να μην πραγματοποιήσουν γυρίσματα στους χώρους του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με πρόσχημα την υπέρβαση του προυπολογισμού, γεγονός που εξόργισε τους παλαιόθεν συνεργάτες από τον καιρό του Apocalypto, Farhad Safinia και Mel Gibson, με συνέπεια να φτάσουν την υπόθεση στα δικαστήρια. Συνέπεια τούτου ήταν τόσο να αναβληθεί για περισσότερο από έναν χρόνο το release, όπως και η απόσυρση του ονόματος του ντιρέκτορα από τα credits, με αποτέλεσμα να φαίνεται εκείνο κάποιου φαντασματικού PB Shemran.

1879. Μετά από άκαρπη προσπάθεια ετών, η συντακτική ομάδα του μεγάλου Οξφορδιανού λεξικού κάτω από την καθοδήγηση του ακάματου καθηγητή Τζέιμς Μάρει, θα δει τους κόπους της να αποκτούν νόημα, στην απόπειρα τους να προσδιορίσουν επεξηγηματικά όλες τις λέξεις της αγγλικής γλώσσας. Την μεγαλύτερη βοήθεια στους ακούραστους συγγραφείς θα την δώσουν οι απλοί πολίτες, που με σθένος θα δηλώσουν το παρόν στην έκκληση τους για συνεργασία. Μεταξύ αυτών ο πιο έγκυρος, συνεπής και επιμελής αποστολέας λημμάτων θα αποδειχθεί ένας άγνωστος Αμερικάνος που υπογράφει τις επιστολές του με το όνομα Γ.Σ. Μάινορ. Πίσω από την ύπαρξη του παράξενου εθελοντή όμως, κρύβεται μια πικρή αλήθεια, καθώς ο μυστηριώδης άντρας εδώ και χρόνια βρίσκεται εσώκλειστος στην ψυχιατρική πτέρυγα του σωφρονιστικού ιδρύματος του Μπρόντμουρ, εκτίοντας ποινή κάθειρξης για ανθρωποκτονία.

Φονικό που έλαβε χώρα, ενόσω ο Μάινορ, βρισκόταν σε κατάσταση σχιζοφρενικής κρίσης, που τον οδήγησε να δολοφονήσει έναν φουκαρά άγνωστο, στο θολωμένο του μυαλό θεωρούμενο απειλητικό διώκτη, στην ουσία όμως νοικοκύρη, αγαθό σύζυγο και πατέρα έξι παιδιών. Παράνοια που έχει τις ρίζες της στις εφιαλτικές αναμνήσεις του δράστη, από τον καιρό που υπηρέτησε στο μέτωπο του Αμερικάνικου Εμφυλίου ως στρατιωτικός γιατρός, αντιμετωπίζοντας αμέτρητες περιπτώσεις βαριά τραυματισμένων συντρόφων του.

Μια αληθινή ιστορία μας περιγράφει η ταινία The Professor And The Madman, που επεξεργασμένη πηγάζει από το έργο The Surgeon Of Crowthorne του Simon Winchester και αναφέρεται στην τεράστια πανεπιστημιακή προσπάθεια, του να συνταχθεί το απόλυτα έγκυρο αγγλικό λεξικό. Ένα έργο τεράστιο που η συγγραφή του ξεκίνησε προς τα τέλη του 19ου αιώνα και χρειάστηκαν πέντε ολόκληρες δεκαετίες σκληρής δουλειάς, μέχρι να παραδοθεί τελειοποιημένο στα 1928. Αποτελώντας μια πολύτομη εγκυκλοπαίδεια με αναφορά ακόμη και στην πιο παράξενη φράση ή ιδιωματισμό είχε καταγραφεί έως τότε στην αγγλόφωνη λογοτεχνία, μέσα από παραδείγματα για την σημασία ή την ιδιαίτερη έννοια της καθεμιάς. Το σενάριο όμως πέρα από το προφανές κατόρθωμα, εστιάζει στην σχέση φιλίας που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικής ψυχοσύνθεσης άντρες, τον Προφέσορα και τον Δόκτορα.

Ο μεν Βρετανός, ανεξάρτητος, όχι ιδιαίτερα αποφασιστικός, μα πιότερο συνεργατικός με την ομάδα δράσης, ήρεμος, οικογενειάρχης, με τάσεις λατρείας για την σύζυγο και τα παιδιά του, δυναμικός όπου επιβάλλεται, όπως και υποχωρητικός άμα χρειαστεί, ορίζει τον βασικό αποδέκτη των καρτών που καταφτάνουν κατά χιλιάδες ημερησίως στην έδρα του. Για τον Γιάνκη τα πάντα είναι αντίθετα, μοναχικός, απόμακρος, πληγωμένος βεβαίως από τις ανήλεες εμπειρίες που βίωσε στα πεδία της μάχης, δίχως οικογένεια, φίλους, συντροφιές, βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στην μελαγχολία, την απόγνωση, την σχιζοφρένεια, κατάσταση που θα τον οδηγήσει σε ένα έγκλημα, κατ εκείνον για να προστατέψει τον εύθραυστο εαυτό τους από τους διώκτες που τον έχουν περικυκλώσει. Και πλέον κρατούμενος σε μια θεοσκότεινη ποντικότρυπα, μοιράζεται την ατελείωτη γνώση που διαθέτει, με εκείνους που την επιζήτησαν.

Φυσικά και υπάρχει έκδηλη αγωνία στην καρδιά του Μάρει, για το ποιος είναι εκείνος ο εκ του μακρόθεν άγνωστος σωτήρας που του χρωστά ευγνωμοσύνη. Και ακόμη πιο λογική θα είναι η αντίδραση θλίψης, στην θωριά ενός αιχμαλώτου, πιο πολύ ψυχικά, παρά σωματικά, στα δεσμά μιας αξεπέραστης δύναμης. Που έχει τις ρίζες της στο βίαιο παρελθόν, στις κινήσεις ντροπής που έπραξε φορώντας την στολή του αξιωματικού και η ενασχόληση του με τα λήμματα, εργάζεται ανακουφιστικά προς τον βαρύ του πόνο. Κι ενδεχόμενα μπορεί να αποτελέσει τον κρίκο της λύτρωσης, αν ποτέ πετύχει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την γυναίκα του δολοφονημένου, που βύθισε με την πράξη του, σε ατελείωτο πένθος (πάντα εκφραστική η Natalie Dormer).

Η περιγραφή των γεγονότων όμως από τον Περσικής καταγωγής δημιουργό, δεν ξεφεύγει ούτε μισό πόντο από την φόρμα, παρότι μοιάζουν προοδευτικά και μοντέρνα τα εργαλεία του, όπως η διαρκής κάμερα στο χέρι και τα εμβόλιμα επεξηγηματικά φλασμπάκς. Χαμηλότονη και μασίφ κλασική η ατμόσφαιρα, δεν αφήνει τα συναισθήματα να διαχυθούν σε όλο τους το εύρος, ενώ οι δραματικές στιγμές όσο πλησιάζουμε στην τελική εξιλέωση μοιάζουν σαν επίπεδα προκατασκευασμένες και πενιχρά εμπνευσμένες. Παρόλα αυτά το ερμηνευτικό πινγκ πονγκ των οσκαρούχων αστέρων, είναι εκείνο που από μόνο του είναι αρκετό για να ορίσει πόλο έλξης για κάθε σοβαρό σινεφίλ. Αν καλά και σώνει θα έπρεπε να αναδείξουμε νικητή σε αυτή την άτυπη κόντρα, μάλλον οριακά ο ζυγός θα γείρει προς την μεριά του "Αυστραλού", που εμφανίζεται πολύ πιο ήπιος και ευθυτενής ως ο τζέντλεμαν της υπόθεσης, σε σχέση με τον Sean Penn, που μάλλον υπερεκτίθεται, δίνοντας μια πιο θεατρική διάσταση στην ερμηνεία του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

War Of All The Different Worlds!

του zerVo (@moviesltd)

Ποια είναι η ιδέα πίσω από την μεταφορά? Όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος που ζούμε, πάντα οι ισχυροί θα επιβάλλονται στους αδύναμους, χρησιμοποιώντας κάθε λογής όπλο, συμβατικό στρατιωτικό είτε πολιτικοοικονομικό. Στην μεριά των ηττημένων τώρα, είναι που παίζεται το ύπουλο παιχνίδι, καθώς πάντοτε θα υπάρχουν οι λίγοι τσολιάδες που θα τακιμιάσουν με τους κατέχοντες, αποσπώντας προνόμια για αυτή τους την προδοτική συμπεριφορά, όπως και οι πολλοί παρτιζάνοι, που θα χύνουν το αίμα τους για την πολυπόθητη ελευθερία. Απλή είναι η συλλογιστική, απλή καρτερείς και την εκτέλεση. Ε, άμα βαλθείς να την σερβίρεις ως πολύπλοκη, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα το χάσεις το παιχνίδι.

Εννέα έτη έχουν διαβεί από την μαύρη εκείνη ημέρα για τον πλανήτη Γη, που υποτάχθηκε για τα καλά στην επίθεση του πάνοπλου εξωγήινου στρατού. Σε αυτό το διάστημα, κάποιοι κατέχοντες θέσεις στα υψηλά διοικητικά κλιμάκια, θα συνεργαστούν δοσιλογικά με τους κυβερνώντες - αποκαλώντας τους με διάθεση υποταγής, Νομοθέτες - παίρνοντας πίσω σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες τους, μια θέση στον επίγειο παράδεισο. Αντιθέτως οι λαϊκές μάζες στοιβάζονται στις παραγκουπόλεις, υποχρεωμένες να εργάζονται δωρεάν και κάτω από αυστηρή παρακολούθηση, στις φάμπρικες παραγωγής πλούτου, εκμεταλλεύσιμη αποκλειστικά από τους Άλιενς. Κάτω από αυτές τις άθλιες και δυσβάσταχτες συνθήκες, θα αναπτυχθεί το αίσθημα αντίστασης κάτω από την σημαία της οργάνωσης Φίνιξ, που σκοπό της έχει την αναγέννηση και ανεξαρτησία του ανθρώπινου είδους, από τις φονικές, κυρίαρχες Κατσαρίδες.

Από τα κορυφαία στελέχη της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Σικάγο, ο βαθμοφόρος ντέτεκτιβ Ουίλιαμ Μάλιγκαν, έχει λάβει την άνωθεν εντολή, του διαρκούς ελέγχου των κινήσεων του νεαρού Γκάμπριελ Ντράμοντ, ενός φτωχού εργάτη στο εργοστάσιο παραγωγής τσιπ, ο αδελφός του οποίου, ο διαβόητος Ρέιφ, θεωρείται ένα από τα πλέον σημαίνοντα πρόσωπα των Αγωνιστών. Αν και οι φήμες αναφέρουν πως έχει πέσει νεκρός, στις πρόσφατες συμπλοκές με τους Ξένους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, σε σημείο που θα εκπλήξει τόσο τον αποστασιοποιημένο από τον ενεργό αγώνα και φοβισμένο Γκάμπριελ, αλλά και όλους όσους βρίσκονται με την χρήση των υπερσύγχρονων μεθόδων στο κατόπι του.

Για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, το πιο σημαντικό όπλο των απρόσωπων σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ταινίας, εχθρών, προκειμένου να διατηρήσουν εσαεί την, κατ εκείνους πολυπόθητη, τάξη, εκτός από την συσκευή GPS που φυτεύουν στην ραχοκοκαλιά των πολιτών προς άμεσο έλεγχο τους, είναι ο κανόνας του διαίρει και βασίλευε. Από την από εδώ  μεριά οι προσκυνημένοι, οι ρίπτες των ασπίδων που έχουν δωρίσει γη και Ύδωρ στους παντοδύναμους κατακτητές, από την άλλη οι αντιδραστικοί, οι επαναστάτες, που ολοένα και συρρικνώνεται η ισχύς τους, καθώς ο ένας μετά τον άλλο αποκαλύπτονται και αυτομάτως αφανίζονται δια παντός. Ποιανού η μάνα λέει δεν θα κλάψει ποτέ? Του αντρειωμένου? Ε, όχι δα, το ζήτημα είναι αν και κατά πόσο οι ορδές του Φοίνικα θα καταφέρουν να πετύχουν έστω και μία νίκη ενάντια στο καθεστώς τρόμου που έχει επιβάλλει η νέα Ε.Τ. κατάσταση πραγμάτων. Θα είναι  πολύ σημαντικό, για την διατήρηση του αντάρτικου κινήματος ζωντανού στο εξής.

Εννοείται λοιπόν πως όλα αυτά που εξιστορεί το φιλόδοξο Captive State δεν συμβαίνουν σε κάποιο απτό, υπαρκτό πόλεμο που μπορεί να τρέχει κάπου κοντά, αλλά σε μια science fiction σκακιέρα, μελλοντολογική φυσικά, σε ημερομηνία απροσδιόριστη από το σενάριο. Σκριπτ που αποφεύγει πάντως να δώσει σαφείς απαντήσεις και στα καίρια ερωτηματικά, περί του τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, του πως δύναται κανείς να ενταχθεί στην φράξια των αντιφρονούντων, του αν υπάρχει, το κυριότερο, στοιχειώδης λόγος ύπαρξης σε μια κοινωνία που τα πάντα έχουν εκμηδενιστεί. Όσο για την σύνταξη των σεκάνς, εκεί κι αν επικρατεί ένα κομφούζιο. Κατόπιν του ολιγόλεπτου, καταδιωκτικού ύφους, ίντρο, ξεκινά ένας καταιγισμός όχι και τόσο χρήσιμων, ούτε και εύκολα διαχειρίσιμων πληροφοριών προς τον θεατή, που καλείται να βάλει σε μια σειρά, ντουζίνες ονομάτων και προσώπων, που μπαινοβγαίνουν άγαρμπα στο εκράν, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τους καρφιτσώσει, με απόλυτη βεβαιότητα, στην ταυτότητα το αυτοκόλλητο του friend or enemy.

Κι εκεί παίζει η μεγαλύτερη αδυναμία της Πόλεως Υπό Κατοχή, αφού ο σκοπός του ντιρέκτορα Rupert Wyatt είναι να κλιμακώσει μέσα από σεκάνς άνισου τέμπο, την δράση ίσαμε την τελευταία πράξη που θα λάβει χώρα μια ανατροπή, πενιχρής έκπληξης για όλους. Από τους βασικούς πρωταγωνιστές, σαν τον αξιόλογο πιτσιρικά Ashton Sanders που πρωτογνωρίσαμε στο οσκαρικό Moonlight ή τον κορυφαίο καρατερίστα ever John Goodman, που του πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο ο ρόλος ο δεύτερος, μέχρι το κοινό που παρακολουθεί με βασική αγωνία για το που το πάει ο ποιητής, παρά για την έκβαση της μάχης επιβίωσης που δίνει το είδος του. Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία δηλαδή, για ένα κινηματογραφικό είδος που φθίνει, αδυνατώντας να προσφέρει τεκμηριωμένο λόγο, που δεν θα λησμονηθεί μονομιάς με την πτώση του The End.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

«Σώσε τ’ όνειρό σου»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται»...

Η Στέλλα Θεοδωράκη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αισθητική Κινηματογράφου στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ για κινηματογραφικές σπουδές. Η διδακτορική της διατριβή είχε θέμα: «H πρωτοπορία στον κινηματογράφο της δεκαετίας του '20 στη Γαλλία και τη Γερμανία. Νταντά αφηρημένη τέχνη, κυβισμός, σουρεαλισμός». Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου, τμήμα Θεατρολογίας Μουσικολογίας, στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών A.Σ.K.T, Αθήνα. Ιστορία Οπτικοακουστικών Σπουδών και στο Α.Π.Θ Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών, Σκηνοθεσία. Μαζί με τον Θάνο Αναστόπουλο έχουν την εταιρεία παραγωγής Φαντασία Οπτικοακουστική ΕΠΕ που δραστηριοποιείται στην κινηματογραφική παραγωγή με πολλές συμμετοχές και βραβεία σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ.

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα» (2002), «Ricordi mi» (2009) και «Ημερολόγια αμνησίας» (2013). Η τελευταία της ταινία, που είναι μια συμπαραγωγή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της ΕΡΤ και του CNC - Centre National du Cinéma et de l’Image Animée, με την υποστήριξη του Eurimages, έκανε την πρεμιέρα της στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τέλος, εννιά υποψηφιότητες μετράει η ταινία στα φετινά επετειακά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου! Οι κατηγορίες είναι: Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας, Α' Γυναικείου Ρόλου, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Πρωτότυπης Μουσικής, Σκηνογραφίας, Ενδυματολογίας, Ήχου και Μακιγιάζ.

Η υπόθεση: Η Ίρις, καθηγήτρια σε μια Σχολή Καλών Τεχνών, δίνει στους οκτώ φοιτητές της μια άσκηση ελεύθερου θέματος, με σκοπό τη βαθύτερη ωρίμανσή τους σε μια περίοδο κρίσης. Οι εικοσάχρονοι φοιτητές ενθουσιάζονται με την ιδέα της ελεύθερης επιλογής και δημιουργούν ένα «εργαστήριο φαντασίας» χωρίς περιορισμούς. Την αρχή κάνει ένας από τους φοιτητές, ο Γιώργος, που βρίσκει τυχαία το κινητό της Ίριδας και βασίζει την εργασία του στη ζωή της. Η επιλογή του ελεύθερου θέματος ως άσκηση, αλλά και ως πρόταση έρευνας, εξετάζει τα αμφίβολα όρια της ατομικής ελευθερίας στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Θα φέρουν οι φοιτητές εις πέρας την αποστολή τους; Και η Ίριδα πώς θα διευθετήσει τα δικά της, προσωπικά ζητήματα;

Η άποψή μας: Ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω δεν μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς κριτική για την ταινία της Στέλλας Θεοδωράκη. Θα τολμούσα να χαρακτηρίσω αυτό το κομμάτι του κειμένου ως να ήμουν κι εγώ ένας από τους φοιτητές της καθηγήτριας που υποδύεται η Θεοδώρα Τζήμου και μου ανατίθετο να γράψω κάτι ωσάν να ήταν το θέμα ελεύθερο. Μόνο που, να, τα παιδιά στην ταινία είναι εκεί, γύρω στα 20something τους κι εγώ πλησιάζω με ταχύτητα τα 50. Δεν μπορεί να σκέφτομαι το ίδιο. Οι ήττες μου, οι συμβιβασμοί μου, οι απανωτές σφαλιάρες, με έχουν κάνει να είμαι πολύ πιο συντηρητικός από αυτά τα παιδιά. Δεν μπορώ να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό τους, δεν έχω την ίδια ορμή, την ίδια διάθεση για πειραματισμό, για εξερεύνηση. Πάει το πάθος, η ζέση, ο πυρετός, η ανάγκη για δημιουργία. Μπα, δεν θα μπορούσα να είμαι πλέον ένα από αυτά τα παιδιά που βλέπουμε στην ταινία.

Μάλλον ο Γάλλος τυπάκος θα ήμουν. Παντρεμένος, εντοιχισμένος, με παράνομη, εξωσυζυγική σχέση και ευνουχισμένο ερωτισμό, που βρίσκει καταφύγιο και εκτονώνεται με... διαδικτυακό σεξ, μέσα από οθόνες, χωρίς αγγίγματα, χωρίς μυρωδιές: μόνο η οθόνη κι άντε κανα δυο βαριές ανάσες και βογγητά από ότι έχω δειγματίσει τόσα χρόνια στο κουρμπέτι. Λίγο τα ζηλεύω αυτά τα παιδιά. Και τα θαυμάζω. Αλλά τα θεωρώ και αφελή. Πάντως, τι ωραία. Πχ, να κάθεσαι να αναλύεις τον πίνακα του Βελάσκεθ, το «Λας Μενίνας». Ή να δίνεις τη δική σου οπτική πάνω σ' αυτόν. Τα λέει ωραία η ελληνική wikipedia. «Las Meninas (μετάφραση από τα ισπανικά: Οι Δεσποινίδες των Τιμών) είναι ένας πίνακας του 1656 από τον Ντιέγο Βελάσκεθ, τον σημαντικότερο καλλιτέχνη της Ισπανικής Χρυσής Εποχής, στο Μουσέο ντελ Πράδο στη Μαδρίτη. Η πολύπλοκη και αινιγματική σύνθεση του έργου εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, και δημιουργεί ασαφή σχέση μεταξύ του θεατή και των απεικονιζόμενων φιγούρων.

Εξαιτίας αυτών των περιπλοκών, οι Las Meninas είναι ένα από τους περισσότερο αναλυμένα έργα στη Δυτική ζωγραφική». Ok, θα αρχίσω και μικρά σχόλια για την ταινία. Είναι μια ταινία δυόμιση (πάνω, κάτω) ωρών. Ναι, αλλά οι αναφορές χρειάζονται ψάξιμο άλλων τόσων ωρών! Θέλω να πω, ο μέσος θεατής δεν γνωρίζει τον Βελάσκεθ – πόσο μάλλον τον σημαντικότερο πίνακά του. Οπότε, θα πρέπει να είναι εξ ορισμού βαθύς γνώστης της τέχνης και από εκεί και πέρα της πολιτικής, της ιστορίας, της αισθητικής, για να μπορέσει να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Οπότε, αναγκαστικός ελιτισμός. Οπότε, ναι, μια ταινία που δεν είναι για τον μέσο θεατή. Οπότε, ίσα – ίσα, μια ταινία για φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών; Μια ταινία για λίγους. Τι να πιάσω άλλο; «Καταστροφή της εξοχής και του αστικού τοπίου». Και στη μέση ένας ανανάς. Κι ένα βίντεο του Ντουσάμπ ως έμπνευση. Το έψαξα. Το βρήκα. «Anemic cinema», μια μικρού μήκους ταινία 6 λεπτών από τα 1926. Άσπρο και μαύρο σε αέναη σπειροειδή κίνηση – σαν τις αρχές των ταινιών του Τζέιμς Μποντ ή αυτά που έχουμε δει στο σινεμά ότι χρησιμοποιούν οι ψυχίατροι για να υπνωτίσουν κάποιον. Τι, όχι; Πάλι αναφορά που θέλει ψάξιμο.

Πάλι εκτός ο μέσος θεατής. Ο Ντουσάμπ, ξέρετε, εκείνος που αναγόρευσε ένα ουρητήριο σε έργο τέχνης. Αναρχικός. Τιτανομέγιστος. Σπουδαίος. Πάει κι αυτό. Ο θεωρητικός του ναζισμού, ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, το χαμένο του ημερολόγιο, το ημερολόγιο του διαβόλου, ο Χάιντεγκερ. Κι αυτός αναφέρεται στην ταινία. Και ο θεατής; Χμ. Στην καλύτερη, κάτι να έχει ακούσει για κάποιον από όλους όσους αναφέρονται. Στη χειρότερη, ναυαγός σε μια θάλασσα πληροφοριών, χωρίς μια σανίδα για να κρατηθεί. Ναι, ένα καλειδοσκόπιο είναι η ταινία, που λέει ενδιαφέροντα πράγματα αλλά είναι λίγο σαν «πλίνθοι τε και λίθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα».

Εννοείται ότι η ταινία είναι χιλιάδες φορές σημαντικότερη από κάθε «Λάρισα εμπιστευτικόν» (τυχαίο το παράδειγμα) αλλά πιο πολύ ταιριάζει να προβάλλεται στο κανάλι της Βουλής πχ παρά σε κάποιον κινηματογράφο. Γιατί και η υφή της ταινίας δεν είναι κινηματογραφική. Η Θεοδώρα Τζήμου είναι θεσπέσια για άλλη μια φορά. Και ο Δημήτρης Κίτσος ξεχωρίζει με άνεση από το υπόλοιπο καστ. Πάρα πολλές ιδέες, μια ερωτική ιστορία, δύο ερωτικές ιστορίες, τι επικρατεί στη σχολή, η σχέση με τους γονείς, η σχέση με το παρελθόν, η σχέση με μια ξένη χώρα, τραγούδια αλά καμπαρέ. Ένας ανοικονόμητος μαξιμαλισμός. Και μια φράση μόνο: πόσο ελεύθερος είσαι όταν δημιουργείς κάτι με ελεύθερο θέμα; Ή κάπως έτσι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την One From The Heart!

Fly Like An...Elephant!

του zerVo (@moviesltd)

Υπήρξε η τέταρτη κατά χρονολογική σειρά, δημιουργία κινουμένων της Disney, ακολουθώντας τα μονοπάτια που χάραξαν η πρωτοπόρα Snow White, ο εκπληκτικός Pinocchio, η μαγευτική Fantasia. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους ελάχιστα πριν οι Πολιτείες τυλιχτούν για τα καλά με τις φλόγες του WWII, σε διεύθυνση του Ben Sharpsteen, που ήδη διέθετε την πρότερη εμπειρία, έχοντας υπογράψει τις περιπέτειες του ξύλινου ζωντανού κούκλου, που όποτε έλεγε ψέμματα, μεγάλωνε η μύτη. Και μολονότι η έξοδος του animation Dumbo συνέπεσε με δύσκολες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, έχοντας μάλιστα στοιχίσει στα ταμεία του στούντιο ελάχιστα χρήματα σε σχέση με τα πανάκριβα προηγούμενα, υπήρξε αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία, καταφέρνοντας να γυρίσει πίσω, στην πρώτη του προβολή, περισσότερα από όσα κόστισε. Εννοείται πως έκτοτε αμέτρητες φορές επανήλθε τόσο στις μεγάλες οθόνες, όσο και στις μικρές, είτε τηλεοπτικά, είτε μέσω του βίντεο, εκτοξεύοντας τα κέρδη της μπράντας που στις προθήκες της είχε ένα πραγματικό χρυσωρυχείο δολαριοφόρων τίτλων. Λογικό λοιπόν το στήσιμο της live action διασκευής του, που τις διεργασίες της εκκίνησε στα 75α γενέθλια από εκείνη την πρώτη φορά στο σινεμά...

Απογοητευμένος, θλιμμένος και βαριά τραυματισμένος θα επιστρέψει στα πάτρια εδάφη ο βετεράνος στρατιώτης, χήρος και πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, Χολτ Φάριερ, από το μέτωπο του αιματηρού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που μόλις ολοκληρώθηκε. Εξαιρετικός ιππέας και άριστος γητευτής αλόγων, θα ζητήσει να εργαστεί και πάλι όπως στο παρελθόν στο περιφερόμενο βαριετέ του φανφαρόνου πλην καλόκαρδου Μέντιτσι, που αντιμετωπίζοντας όμως αβάσταχτες οικονομικές δυσκολίες, απλά θα του προσφέρει το πόστο του φροντιστή των εξημερωμένων θηρίων. Ανάμεσα τους και της εγκυμονούσας ελεφαντίνας Τζάμπο, μιας από τις σπουδαιότερες ατραξιόν του τσίρκο, που πολύ σύντομα θα την βοηθήσει να φέρει στον κόσμο το παιδί της, τον Τζάμπο Τζούνιορ.

Προς πλήρη απογοήτευση του ιδιοκτήτη όμως, ο μικρούλης ελέφαντας, δεν δείχνει να διαθέτει την ιδανική εμφάνιση για να χρησιμοποιηθεί στα νούμερα της παράστασης, καθώς τα υπερβολικά σε μέγεθος αυτιά του, δημιουργούν μια εικόνα όχι και τόσο ευχάριστη στο κοινό. Κατάσταση που θα εξελιχθεί ακόμη αρνητικότερα, καθώς στην πρεμιέρα του στην τέντα και έχοντας ήδη αποχωριστεί από την αγαπημένη του μητέρα, που πουλήθηκε στον ζωολογικό κήπο, θα προκαλέσει άθελα του ένα μοιραίο δυστύχημα, με συνέπεια να τεθεί άμεσα στο περιθώριο. Κι όμως τα πιτσιρίκια του εργατικού Χολτ, η Μίλλυ και ο Τζο, πολύ σύντομα θα ανακαλύψουν πως ο αστείος Ντάμπο - όπως τον έχει βαφτίσει πλέον κοροϊδευτικά ο κόσμος - διαθέτει ένα μοναδικό χάρισμα: Χάρη στο γιγάντιο σχήμα των αυτιών του, που τα χρησιμοποιεί ως φτερά, μπορεί και πετά!!!!

Θρίαμβος λοιπόν για το σόου των Μεδίκων (που ουσιαστικά ένας και μοναδικός είναι ο Γέρο Μαξ, τι ωραίος στον ρόλο ο αγαπημένος Danny De Vito) που θα δει τις εισπράξεις να παίρνουν τα πάνω τους, εφόσον ο κοσμάκης θα τρέξει για να παρακολουθήσει το απίστευτο φαινόμενο του ιπτάμενου παχύδερμου. Μαντάτο που θα φτάσει ίσαμε το κατώφλι του πλεονέκτη μεγιστάνα Βαντεβέρ (μια χαρά επιλογή, η γερακίσια ματιά του Michael Keaton), αφεντικού του τεράστιου θεματικού πάρκου της Ντρίμλαντ, που εκμεταλλευόμενος τα χρέη του Μέντιτσι, σύντομα θα πάρει στην ιδιοκτησία του το ζωντανό. Και φυσικά θα το ρίξει μονομιάς στον στίβο του ριψοκίνδυνου μεροκάματου, στο πλευρό της όμορφης Γαλλίδας ακροβάτισσας Κολέτ Μαρσάν (κρύα ετούτη την φορά, η συνήθως εκρηκτική Eva Green).

Στην ουσία δηλαδή μπροστά μας έχουμε μια ελεύθερη διασκευή του χιλιοιδωμένου ορίτζιναλ, με την βασική διαφορά πως τα σκάρτα 60 λεπτά διάρκειας της βερσιόν του 41', θα έπρεπε σχεδόν να διπλασιαστούν εδώ, αφαιρουμένων μάλιστα των μιούζικαλ σεκάνς, με αποτέλεσμα την προσθήκη ουκ ολίγων χαρακτήρων στην πλοκή, από την ομάδα των γραφιάδων. Γεγονός που ενδεχόμενα θα δυσαρεστήσει τους σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, φανς του κλασικού, πλην όμως αναγκαίο για να σταθεί το προϊόν ως ολοκληρωμένο, μοντέρνο και φυσικά ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Και που ακολουθώντας τις προσταγές της αναπαράστασης του σκίτσου σε ζωντανή δράση, να μην πέσει στην παγίδα της κατά γράμμα επανάληψης, αλλά να προσθέσει καινούργια δεδομένα στην αφήγηση του, προκειμένου να συνδυάσει στα μηνύματα του, συγκίνηση, περιπέτεια, αλλά και έναν κάποιο επιδερμικό, κοινωνικό προβληματισμό.

Με απευθείας ανάθεση πέρασε από την παραγωγή, στην αγκάλη ενός από τους κορυφαίους πλάστες φανταστικών σελιλόιντ ιστοριών, το πρότζεκτ, με σκοπό να το αναδείξει όπως έπραξε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως τα χέρια του Tim Burton φαντάζουν κάπως δεμένα εδώ, αφού δεν κάνουν την εμφάνιση τους, τουλάχιστον σε πλήρες εύρος, στοιχεία της δημιουργικής του ταυτότητας. Δεν υπάρχουν ακρότητες, πειραματισμοί, αλλόκοτες σκηνές ποίησης, ιδιωματισμοί αναγνώρισης της καλλιτεχνικής πορείας του Καλιφορνέζου, γι αυτό και το σύνολο μοιάζει, κομματάκι, σαν κατά παραγγελία. Προσοχή όμως, αυτό στην περίπτωση του πολύ πιο παιδικού σε γενικότερη φιλοσοφία Ντάμπο, σε σύγκριση ας πούμε με την ομόσταυλη, αλλά και εκκεντρική Αλίκη, δεν είναι κατ ανάγκη αρνητικό, μα λειτουργεί πιότερο στην κατεύθυνση του φιλμ προς το πιο οικογενειακό. Απαίτηση της διοργανώτριας αρχής φαντάζομαι, ώστε στα γκισέ να σχηματιστούν mixed ηλικιακά ουρές, που δεν θα μουρμουράνε για πιθανά πλάνα με σκελετούς που χορεύουν ή τρομακτικά στοιχειά που τραγουδούν σιμά στον φτερ-ωτών ελέφα.

Άρα περιορίζεται ενδεχόμενα η δράση του μάστρο Tim - που και βέβαια δεν αφήνει την ευκαιρία να βάλει στην ρουμπρίκα με τις σχηματοποιημένες ροζ σαπουνόφουσκες την προσωπική του πινελιά - όμως παραμένει αναλλοίωτο το Disneyικό πνεύμα, που μεταξύ μας, είναι και το πιο ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση. Στην οποία τα ονειρικά ειδικά εφέ - σε καμία στιγμή δεν νιώθεις πως το βουρκωμένο ελεφαντάκι είναι CGI δημιούργημα - μιξάρονται άριστα με την αγωνιώδη ανακατωσούρα της ίντριγκας, τονισμένης υπερβολικά όπως πάντα, από τις νότες του Elfman, ώστε να αναδειχθεί το σωτήριο πλάνο της ηρωικής τριάδας των δυο άφοβων μπόμπιρων και του μοναχικού μπαμπά Colin Farrell. Το υπερθέαμα άρα μοιάζει σίγουρο, σε βαθμό που δύσκολα να μην χορτάσει την απαίτηση του συνόλου της νεαρής πλατείας, αλλά και των ενήλικων συνοδών τους. Που όμως αν από την μεριά τους καρτερούσαν τίποτα Nightmare Before Xmas, Sleepy Hollow ή Corpse Bride προεκτάσεις, μάλλον θα πρέπει να τις αναζητήσουν στις προσεχείς δουλειές του μάγου του μπιζάρ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ολύμπιος!

του zerVo (@moviesltd)

Η φιγούρα του είναι τόσο χαρακτηριστική, που δεν την λησμονείς εύκολα. Και παρότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, πρέπει να τον έχω πετύχει πάνω από πεντακόσιες φορές στο αγαπημένο (μας) Κυριακάτικο "εκκλησίασμα", εκεί στον μαζικό καφέ, λίγο πριν εισέλθουμε στον Ιερό Ναό. Φυσικά και δεν ήξερα το σπουδαίο επίτευγμα που κατάφερε μαζί με τους αφοσιωμένους του κολλητούς, γι αυτό όμως υπάρχει η κινηματογραφική μέθοδος της τεκμηρίωσης, προκειμένου να γνωστοποιούνται τέτοιου είδους εξαιρετικές περιπτώσεις, που μαζί τους, αδικαιολόγητα, δεν ασχολείται κανείς από τους ειδησεογράφους. Γι αυτό και όταν θα τον συναντήσω ξανά, στο επόμενο εντός φαντάζομαι, θα του σφίξω το χέρι, αφού είναι και ο πρώτος μάγκας!

Ήταν το 2007 όταν για δεύτερη φορά στην ορειβατική του καριέρα, κατάφερε να σκαρφαλώσει τον Μύτικα, την πιο ψηλή κορφή του Ολύμπου. Ένα παιχνίδι της μοίρας κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, ένα τροχαίο ατύχημα, θα έχει σαν αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του, που θα τον καθηλώσει στα 25 του στο αναπηρικό καρότσι. Δέκα χρόνια μετά, δίχως ποτέ να έχει εγκαταλείψει από την σκέψη του το πότε θα βρεθεί και πάλι στον θρόνο του Δϊα, ο ριψοκίνδυνος Λεωνίδας, θα πάρει και πάλι την απόφαση να πραγματοποιήσει το αδύνατο αυτό εγχείρημα, με την αρωγή μιας ομάδας φίλων, που δεν φοβούνται να πάρουν το ρίσκο. Κι έτσι να γίνει ο πρώτος στα χρονικά που πάτησε την στέγη της Ελλάδας, παρότι καθισμένος σε αμαξίδιο.

Φαντάσου λοιπόν, για τι κατόρθωμα συζητάμε, αφού ακόμη και στους αρτιμελείς μοιάζει αδύνατο το ανέβασμα στα τρία κάθετα χιλιόμετρα, μέσα από τις κακοτράχαλες, πετρώδεις πλαγιές και τα διάσελα, πόσο μάλλον για ένα παλικάρι που το χτύπησε η ατυχία, ουδέποτε όμως απόλεσε την ψυχική δύναμη και το κουράγιο. Και ακράδαντα μέσα του πιστεύει πως είναι πολύ πιο ισχυρός και δυνατός κι από πριν. Κι αν τα πόδια δεν ανταποκρίνονται κατά πως θα ήθελε, υπάρχουν δίπλα του καμιά εικοσαριά ακόμη ζευγάρια, που δεν τον άφησαν στα ζόρικα μονάχο, δεν θα το κάνουν τώρα που μπροστά δεν παίζει μια σκληρή ζωή, αλλά μια κορυφή. Θα την τσακίσουμε Λεό, στυλό να έχεις μονάχα μαζί για να γράψεις μήνυμα στο βιβλίο των κατακτητών της.

Όμορφα δομημένη η ιστορία που αφηγείται ο αξιόλογος και πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής Στρατής Χατζηελενούδας, στην προσπάθεια του να οπτικοποιήσει - οκ, δίχως τα μοντέρνα τεχνικά μέσα του Nat Geo, στο πολυδιαφημισμένο Free Sοlo, να πούμε - μέσα σε ενενήντα λεπτά, τα τριάμισι χρόνια προετοιμασίας του αναρριχητή. Σε μια γραμμή, στήνεται σαν σε μικρά επεισόδια το μεγάλο κόλπο, αρχικά με την εισαγωγική παρουσίαση της κεντρικής, ιδιαίτερης περσόνας του Λεωνίδα, κατοπινά με την προπόνηση του σε συνθήκες ανάλογες με εκείνες που θα βρει στο όρος, στην συνέχεια με την οργάνωση του αλληλέγγυου τιμ στους πρόποδες και στο φινάλε της δόξας με το άγγιγμα του στύλου του Σκολιού στα 2.912 μέτρα. Πέντε δηλαδή, μόλις λιγότερα, από το Πάνθεον, που είμαι σίγουρος πως τριβελίζουν ήδη στο μυαλό του, για το πότε θα τα ξεκινήσει...

Μέσα από τις πεντακάθαρες εικόνες του φακού του ντοκιμαντερίστα, προβάλλονται όλες οι δυσκολίες της απόπειρας, διανθισμένες από το πάνκικα απελευθερωμένο στυλ του ορειβάτη, συνοδευόμενες από την ταιριαστά παρτιζάνικη, προσεγμένη, ρυθμική μουσική επένδυση, υπογεγραμμένη από τους Vodka Juniors. Συναισθηματικά και καρέ με το καρέ, εναλλάσσονται στο εκράν οι αγωνίες, οι ανθρώπινες στιγμές, τα γέλια, οι συντροφικότητες, οι αμφιβολίες, οι άγνοιες, οι εξυπνάδες ("ούτε μια στο εκατομμύριο" προβλέπει ένας απαισιόδοξος φαφλατάς, ευτυχώς όχι της ομάδας) ακόμη και οι οι ώρες χαλάρωσης της νυχτιάς, μέσα στον θάλαμο των καταφυγίων. Και στο επίκεντρο των πάντων ο κατορθωτής, ο Λεωνίδας, αυθεντικός, αλάνι, ζόρικος ανά στιγμές, μελαγχολικά ευαίσθητος, όταν καμιά φορά η καρέκλα τον καταβάλλει, πρωταγωνιστεί σε ένα από τα πιο όμορφα εγχώρια cine docs της σεζόν. Που κανονικά πρέπει να το πάρει και να το βάλει, δικαωματικά, να παίζει επαναλαμβανόμενα σε οθόνη εκεί στα αποδυτήρια του Καραΐσκάκη, για να αντιληφθούν ορισμένοι, πόσο πιο κοντά στον ουρανό μπορεί να φτάσει, όποιος φορά την φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!

«Κανείς δεν τον ξέρει όπως η μητέρα του»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν να λέμε, cul de sac…

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ιρλανδός Lee Cronin. Έχει σκηνοθετήσει και τέσσερις μικρού μήκους ταινίες ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό «Minutes Past Midnight» (2016) μαζί με άλλους οχτώ συναδέλφους του. Η δική του ιστορία μέσα στο φιλμ ονομαζόταν «Ghost Train».

Η ταινία Η Τρύπα (The Hole In The Ground) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς.

Η υπόθεση: Η Σάρα μετακομίζει με τον μικρό της γιο, τον Κρις, στο απομονωμένο νέο τους σπίτι σε μια επαρχιακή πόλη, ελπίζοντας να κάνουν μια καινούργια αρχή έπειτα από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Μια περίοδο που ήταν δύσκολη εξαιτίας του βίαιου συζύγου της – και η πληγή στο μέτωπό της είναι εκεί για να το επιβεβαιώσει όλο αυτό. Όμως, η συνάντησή τους με την αλλόκοτη νέα τους γειτόνισσα και η προσωρινή εξαφάνιση του μικρού Κρις στο γειτονικό δάσος θα φέρουν στα όριά της τη Σάρα, η οποία θα ανακαλύψει μια τεράστια, μυστηριώδη, «ζωντανή» τρύπα στο έδαφος καθώς τον αναζητά.

Μια τρύπα την ύπαρξη της οποίας κανείς άλλος δεν φαίνεται να γνωρίζει. Ο Κρις, πάντως, θα μείνει εξαφανισμένος για λίγο και θα επιστρέψει στο νέο του σπίτι λίαν συντόμως. Η Σάρα από τη μία είναι ανακουφισμένη, από την άλλη όμως είναι αγχωμένη. Η συμπεριφορά του Κρις είναι πλέον αλλαγμένη. Και κάποια πράγματα, που μόνο μια μητέρα μπορεί να εντοπίσει, κάνουν τη Σάρα να αναρωτηθεί αν ο Κρις που βλέπει μπροστά της είναι πραγματικά ο γιος της ή αν κάτι πολύ παράξενο έχει συμβεί όσο εκείνος είχε εξαφανιστεί.

Η άποψή μας: Πολλές φορές άνθρωποι που γράφουν για σινεμά και είναι περισσότερο μαρκετινγκνίστες (sic) και λιγότερο κριτικοί κινηματογράφου, καταφεύγουν σε ενθουσιώδεις χαρακτηρισμούς αμά τη συναντήσει τους με κάποιες ταινίες, που... βολεύουν. Στόχος τους, να βγάλουν το καλύτερο... πρωτοσέλιδο. Να κάνουν την πιο πιασάρικη παρομοίωση. Να... καθοδηγήσουν τους αναγνώστες τους χιπστερικώ τω τρόπω. Εν προκειμένω, μετά την προβολή της συγκεκριμένης ταινίας στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, βγήκε κάποιος και είπε πως πρόκειται για το φετινό ανάλογο της ταινίας Η Διαδοχή (Hereditary). Καμία σχέση! Να τα λέμε αυτά. Η ταινία του Ari Aster ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή, πολύ πιο φιλόδοξη, πολύ πιο πρωτότυπη, πολύ πιο περίπλοκη και στο φινάλε πολύ πιο... wtf! Αν ντε και καλά θα θέλαμε να προσομοιάσουμε τούτη την ταινία με κάποια άλλη, πιο εύκολα έρχεται στο νου το Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook), που κι εκείνο, όμως, εντέλει, ήταν πολύ καλύτερο φιλμ από τούτο εδώ.

Συνεχίζοντας το παιχνίδι των αναφορών, μιας που η ταινία βασίζεται στο (πολύ φορεμένο κινηματογραφικά) ζήτημα της σχέσης μιας (ασταθούς) μητέρας με τον μικρό γιο της, να πω τη μαύρη αλήθεια, βλέποντας την ταινία και ιδίως το φιζίκ της (εξαιρετικής στο ρόλο της) Seána Kerslake, μου ερχόταν στο μυαλό η Shelley Duvall από τη «Λάμψη» και η δική της σχέση με τον πιτσιρίκο, που έβλεπε στους καθρέφτες το «Redrum», το ανάποδο του «Murder» δηλαδή. Κι εδώ τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί τη γοητεία αν μη τι άλλο, που έχει ασκήσει η ταινία του Kubrick πάνω στον Ιρλανδό σκηνοθέτη, καθώς τόσο το πλάνο της αρχής όσο και η... ταπετσαρία, παραπέμπουν στην κινηματογραφική απόδοση του βιβλίου του Stephen King.

Και συνεχίζοντας αυτό το κείμενο – που δεν θα έχει καμία ευθεία αναφορά στην ταινία κατά πως φαίνεται παρά μόνο παραπομπές και συγκρίσεις με άλλες ταινίες, μας έχει φάει η γαμημένη ποπ κουλτούρα, και μου άρεσε που έκραξα και τους μαρκετινγκνίστες τρομάρα μου – το θέμα της δυαδικότητας του εαυτού, το θέμα του «πρωτότυπου» και του «αντίγραφου» δηλαδή δεν μπορεί παρά να φέρει στο νου το εντελώς πρόσφατο (πιο πρόσφατο... πεθαίνεις!) «Εμείς»! Και πάλι, όμως, καμία σχέση με τις επιδόσεις και την πολυπλοκότητα της ταινίας του Jordan Peele τούτη εδώ. Και αν μη τι άλλο, ο Cronin δεν θα μπορούσε να έχει υπόψιν του την ταινία του Peele καθώς έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους με ελάχιστες βδομάδες διαφορά η μία με την άλλη. Απλά, μια σημαντική παράμετρος της πλοκής είναι κοινή και στις δύο ταινίες. Και για να το... τραβήξω λίγο ακόμα όλο αυτό: ρε σεις, δεν μοιάζει (πολύ όμως) ο πιτσιρίκος με τον Haley Joel Osment (αλήθεια, πού χάθηκε αυτό το παιδί;) από την «Έκτη αίσθηση»; Που στην «Έκτη αίσθηση» τη μητέρα του «I see dead people» Osment υποδύονταν η Toni Collette! Η οποία ήταν πρωταγωνίστρια στη «Διαδοχή»! Χα! Six degrees of separation σε όλο τους το μεγαλείο!

Κι αφού διασκεδάσαμε τα μάλα είναι η αλήθεια, ας πούμε και δυο λόγια γι' αυτό καθαυτό το φιλμ. Τούτη η ταινία είναι περισσότερο όμορφη παρά τρομακτική. Η δουλειά που έχει γίνει στη διεύθυνση φωτογραφίας – ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τα εξωτερικά γυρίσματα – είναι εντυπωσιακή. Και ναι, μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από την φοβερή και τρομερή εναρκτήρια σκηνή – μάτι του Θεού στη «Λάμψη» (πάλι αυτή), τα drones όμως πλέον θα χρησιμοποιούνται ολοένα και πιο συχνά κατά πως φαίνεται, προσφέροντας πανέμορφα, πανοραμικά πλάνα, πλάνα από ψηλά, που δίνουν άλλη αίσθηση, προσφέροντας μπόλικη τροφή στα... μάτια των θεατών. Αρκεί να μην γίνεται κατάχρηση. Εδώ η χρήση είναι συνετή. Σε ότι αφορά την ουσία, η ταινία δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά απ' όσα απαντά και αυτό λειτουργεί εις βάρος του τυπικού θεατή ταινιών θρίλερ, που θέλουν να είναι πιο πολύ τρόμου.

Η προσέγγιση του σκηνοθέτη στο θέμα του είναι παλιομοδίτικη και το κυριότερο, δεν τρομάζεις παρακολουθώντας την ταινία. Εντάξει, λίγο ίσως στις λίγες σκηνές που εμφανίζεται η καλτ πρωταγωνίστρια των ταινιών του Aki Kaourismaki, η τρομακτική ως σαλεμένη, Kati Outinen. Από εκεί και πέρα η αφήγηση ακολουθεί την πεπατημένη και σχεδόν προβλέπεις τι θα ακολουθήσει στο επόμενο πλάνο. Αποτέλεσμα είναι η ανατροπή του φινάλε, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να σε αφήσει αποσβολωμένο ως θεατή στο κάθισμά σου, να παίρνει μια αντίδραση του τύπου «meh». Εν κατακλείδι αυτή η ταινία δεν αξίζει τις συγκρίσεις της με μεγαθήρια του είδους, σίγουρα όμως δεν είναι μια κακή ταινία. Και βάζει στον χάρτη έναν σκηνοθέτη, που με καλύτερο σενάριο (εδώ το συνυπογράφει ο ίδιος) μπορεί να κάνει πραγματάκια στο μέλλον...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!