Movies Ltd

The Power Of Love...

του zerVo (@moviesltd)

Στην γνωριμία μου με το έργο του Τυνήσιου, σε μια Βενετσιάνικη Μόστρα θυμάμαι, πάνω από μια δεκαετία πριν, με την ταινία του La Graine Et Le Mulet, θυμάμαι είχα ενθουσιαστεί, χάρη στην μέθοδο που ακολούθησε για να σμίξει την ηθογραφία με τα στοιχεία σασπένς και τον κοινωνικό προβληματισμό. Θετικότατη άποψη που εδραιώθηκε με το επόμενο βήμα του, χάρη στην επίσης εξαιρετική δημιουργία Venus Noire, με τα πάμπολλα αλληγορικά της μηνύματα. Άντε για την πάρτη της Adele να δεχτώ την μεταστροφή του ύφους του, προς το πιο προβοκατόρικο, με το Blue Is The Warmest Colour, που τον φοινικοστεφάνωσε στις Κάννες, μάλλον άδικα, περιμένοντας απλά να επανέλθει στην παλαιότερη, αν και επίσης πολυλογάδικη χρονικά, γραμμή. Αντ αυτού ο Kechiche επιστρέφει με μια ακόμη τρίωρη Οδύσσεια, που λέει τόσα...πολλά, σε σημείο που να μην γίνεται να συνταχθούν πέντε, έξι σειρές σύνοψης γύρω από το περιεχόμενο της.

Καλοκαίρι του 94. Ο με ρίζες από τον αφρικάνικο, αραβικό βορρά, νεαρός Αμίν, αφήνει πρόσκαιρα το Παρίσι που διαμένει, φιλοδοξώντας να γίνει μεγάλος και τρανός φωτογράφος, για να περάσει λίγες εβδομάδες ξενοιασιάς στο παραθαλάσσιο θέρετρο του γαλλικού Νότου. Γυρεύοντας τις συντροφιές που είχε γνωρίσει στις περασμένες του διακοπές, θα αναζητήσει την όμορφη Οφελί, δίχως να είναι προετοιμασμένος για την έκπληξη που θα νιώσει στο άκουσα της (κρυφής από όλους, υποτίθεται) ερωτικής σχέσης της με τον εξάδελφο του, Τόνυ. Ελαφρώς απογοητευμένος που η ντόπια συνομήλικη του κτηνοτρόφος, δεν τον καρτερούσε για ταίρι της, ο μελαχρινός εικοσάρης, θα ψάξει άλλες, καινούργιες αγάπες, στα πρόσωπα των τουριστριών που θα επιλέξουν το ίδιο μέρος για να κάνουν τα μπάνια τους.

Αυτό είναι το πλοτ λες? Αυτό! Και μάλιστα παρατραβηγμένο μπας και κοτσαριστούν καμιά δεκαριά ακόμη λέξεις που θα μεγεθύνουν το ενδιαφέρον της πλοκής, μπας και γνοιαστεί ο θεατής να πληροφορηθεί, το τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Για να το κάμω ελαφρώς πιο πιπεράτο το σεξουάλε υπόβαθρο του δεσμού της ομορφονιάς με το ξαδελφάκι, οι δύο νέοι προσπαθούν να μην μάθει κανείς πέρα από τους τοίχους τους σπιτιού τους την σχέση τους, άσχετα αν όλο το χωριό του έχει τούμπανο. Εννοείται πως ο καταγόμενος από την Χαμαμέτ σούπερ εραστής, όπως κάθε φιλμικός Τόνυ που σέβεται τον εαυτό του, από τον χορευτικό Πυρετό ίσαμε τον γκανγκστερικό Σκαρφέις, την πιτσιρίκα την έχει για καβάντζα, την ώρα που δεν έχει αφήσει σε ησυχία ούτε θηλυκή μύγα πέριξ της παραλίας. Η κορασίδα αρχικώς δυσανασχετεί, κατοπινά αποδέχεται και στο φινάλε εκρήγνυται με τα τερτίπια του τζαναμπέτη καλού της. Έκρηξη πάντως που παλεύει σε οποιαδήποτε εμφάνιση της στο εκράν να μας την προειδοποιήσει, φορώντας μαγιουδάκια, σορτσάκια και τοπάκια, τρία μεγέθη τουλάχιστον μικρότερα της. Λεπτομέρειες...

Η αφήγηση πραγματοποιείται μέσα από τα single lens reflex μάτια του συνεσταλμένου Αμίν, που περικυκλωμένος από ένα τσούρμο ημιντυμένα κοπελάκια, μοιάζει να διστάζει να κάνει το βήμα μπρος και να τα σπρώξει στην αγκάλη του. Προκλήσεις? Να! Κι εκείνος με τα χέρια σταυρωμένα, σαν να μην τρέχει τίποτα: Αφήστε με να βγάλω μερικές πόζες που θέλω, με τα νεογέννητα κατσικάκια! Σεκάνς ποίησης, εύρους ημιώρου, ολοσχερώς άσχετη σε συνάφεια με αυτό το κάτι που τρέχει τα προηγούμενα 120 λεπτά, που μάλλον θέλει να μας αναδείξει την ευαίσθητη καρδούλα ενός άμαθου και αγαθού αγοριού, ο οποίος δίχως να την νιώσει να σκιρτά, δεν πρόκειται ποτέ του να την "πέσει" στις λυσσάρες που τον τριγυρίζουν. Και να πεις πως οι παραινέσεις δεν υπάρχουν? Τόσο ο Δον Ζουάν εξάδελφος, όσο κυρίως ένας μπάρμπας, κοιλαράς, μονίμως σουρωμένος, που δεν έχει αφήσει μπουτάκι για μπουτάκι ανέγγιχτο, διαρκώς τον σπρώχνουν προς το ανεπανόρθωτο. Φευ! Αυτός μπερδεμένος σε μια καλούμπα χιλιομέτρων, έχει για μοναδική του έγνοια το πως θα οπλίσει την manual focus Canon του. Φωτογράφος σου λέει ο άλλος, όχι με τίποτα Rolleiflex στο χέρι, ούτε καν με μηχανή αυτόματης εστίασης. Το 94'...

Στην ουσία, μάλλον γινόμαστε μάρτυρες κάποιων καλοκαιρινών διακοπών που πρέπει να είχε περάσει ο σκηνοθέτης στην νιότη του, θύμησες που πήρε την απόφαση να τις κάνει σενάριο χιλίων σελίδων, ακόμη κι αν σε κανέναν άλλον που τις ακούει, δεν λένε το παραμικρό. Στην κυριολεξία μιλάμε για τον Αύγουστο του Κανένα, αφού λίγο έως πολύ όλοι μας θα είχαμε να αναφέρουμε δυο, τρεις, πέντε αναμνήσεις από εκείνο το ταξίδι μας στην Σαντορίνη, την Πάρο ή την Κέρκυρα ασούμε. Εδώ δεν κινείται φύλλο. Θάλασσα, καβαλαρίες, μπύρες, βόλτες, μπαράκια, ματιές από κοριτσόπουλα που βγάζουν φλόγες και στην μέση ένας Αμίν που μας έχει φτάσει στο Αμήν! Βρε ούτε χέρι να μην πιάνει αυτό το παιδί? Τότε αλήθεια τι στην ευχή ήρθαμε να δούμε από τις επτά το απόγευμα και η ώρα κοντεύει έντεκα? Ε. τα στείρα και τάχαμου αρτχάουζ απομνημονεύματα του Kechiche...

...άντε και την - αριστοτεχνική, για να μην τον αδικούμε - δυνατότητα του να αναλύει τα ήθη και τις συνήθειες της φυλής του, με τον ποιοτικότερο δυνατό κινηματογραφικό τρόπο. Που όμως επί της παρούσης δεν κολλούν πουθενά με το υπόλοιπο αχταρμικό σύνολο, άσε που δεν είναι δα η πρώτη φορά που κάνει λόγο για τις ηθικές αρχές και βάσεις των προερχόμενων από τα μέρη του Άτλαντα λαών. Κανόνες που σταδιακά κι εκείνοι ξεφτίζουν στο πέρασμα του χρόνου και όσο οι ισλαμιστές μετανάστες αλλάζουν γενιά και ανακατεύουν τις αυστηρές ανατολίτικες τάσεις με τις πιο φιλελεύθερες δυτικές παρεμβολές. Το βασικό πρόβλημα, για να επανερχόμαστε στην περίπτωση Mektoub, είναι που όλη αυτή η εξαντλητική υπερανάλυση χαρακτήρων, ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι, έστω κουτό ρε φίλε. Έναν χωρισμό, δυο δάκρυα, έναν τσαμπουκά, κάπου! Απλά η αφήγηση τραβά την ανηφόρα, ωσότου φτάσουμε στο στρόμπο φινάλε της disco, όπου η κάμερα υπό τους ήχους των Black Box δεν αφήνει ούτε μεμέ, ούτε πωπό - και τι δεν θα έδινα, να εκφραζόμουν όπως θα γούσταρα, χωρίς να ακούσω σχόλια περί σεξισμού και λοιπής βλακείας - αφιλμάριστο! Όλες πάνω στην πίστα, με τους γοφούς καδραριστούς και τους στηθόδεσμους σε θέση Ραιμένταλ, απλά και μόνο για να τονιστεί η ντροπαλότητα του φιλαράκου μας, κεντρικού ήρωα, που πολύ θα ήθελε δίπλα του μια κοπέλα να βολτάρουν επί ώρες διαλεκτικά, πάνω στην ζεστή άμμο. Δεν καίγομαι! Ο Abdellatif έχει εξαγγείλει τριλογία με κεντρικό άξονα τον Αμίν! Κανένα έλεος...

Οπότε μας μένει κάτι στον νου, όσο αδημονούμε για το Empire Strikes Back του? Να μιλήσω για την ασύμφορα μακροσκελή ίντρο σεκάνς του πηδήματος, όπου οι προσεχτικοί μην διαρρεύσει το τοπ σίκρετ τους εραστές, έχουν αφήσει τα παράθυρα ορθάνοιχτα, για να ακουστούν οι ηδονές τους, ίσαμε την Μασσαλία? Ντεκαβλέ! Να πω για την εμφανώς πρωτάρα μπροστά στην κάμερα Ophélie Bau, που και τι δεν κάνει για να προβοκάρει την σερνική ματιά, μα εντέλει αποδεικνύεται ερασιτέχνης μπροστά στην τορπίλη Εξαρχό? Πληθωρικότατη μα λίγη, πολύ λίγη! Να δεχτώ την χαμηλοβλεπούσα, σε αντίθεση με αυτή την δυναμική που θα έπρεπε να διαθέτει ένας φιλόδοξος photographer, θωριά του Αμίν - Shaïn Boumedine? Ευειδής, πλην μπαγλαμάς! Να το δω σαν έναν ύμνο, ενός οτέρ που έχω επαινέσει στο παρελθόν, στον ερωτισμό και την παραδεισένια σεξουαλική φυσικότητα? Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι, που είχαν και περιεχόμενο στο πόνημα τους. Νάδα το λοιπόν. Και όχι τίποτα άλλο, δεν πετάχτηκε από καμιά γωνιά και καμιά προξενήτρα Μπακοδήμου, για να το δέσει τέλεια, ετούτο το Power Of Love ραβανί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Ο δολοφόνος με το… αγγελικό πρόσωπο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άσε το κακό να… βγει!

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στο Μπουένος Άιρες στις 12 Ιουλίου του 1980 Αργεντίνος σκηνοθέτης Luis Ortega και η πρώτη του που προβάλλεται εμπορικά στη χώρα μας. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία Ο άγγελος (El Ángel) την έκανε στις περασμένες «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα. Το φιλμ - το σενάριο του οποίου βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα - είναι μια παραγωγή της εταιρίας El Deseo του Pedro Almodóvar. Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Ο Carlos Eduardo Robledo Puch ή Καρλίτος είχε κάποτε δηλώσει πως θα ήθελε η ζωή του να γίνει ταινία από τον Quentin Tarantino με πρωταγωνιστή τον Leonardo Di Caprio. Συνελήφθη στις 4 Φεβρουαρίου του 1972. Του αποδίδονται πάνω από 40 ληστείες και 11 δολοφονίες. Ουσιαστικά, από τότε που συνελήφθη σε ηλικία 20 ετών ζει στη φυλακή. Μετά από 47 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού, ο Καρλίτος είναι ο εγκληματίας με τα περισσότερα χρόνια κράτησης στην ιστορία της Αργεντινής.

Η υπόθεση: Μπουένος Άιρες, 1971. O Καρλίτος είναι ένας νεαρός που μοιάζει με αστέρα του σινεμά: γλυκό πρόσωπο, ξανθές μπούκλες και απαράμιλλο στυλ. Από μικρός ζήλευε τα πράγματα που είχαν οι άλλοι, στην εφηβεία του όμως φανερώνει την πραγματική του φύση: γίνεται κλέφτης. Όταν συναντά στο σχολείο του τον Ραμόν, ο Καρλίτος γοητεύεται και κάνει ό,τι μπορεί για να του τραβήξει την προσοχή. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι παρανομίας, έρωτα και καταστροφής. Οι δολοφονίες μοιάζουν σαν φυσική κατάληξη της πορείας του, ώσπου ο Καρλίτος θα συλληφθεί. Η αγγελική του μορφή τραβά την προσοχή του τύπου και της κοινής γνώμης. Το προσωνύμιο που του δίνεται είναι «Άγγελος του Θανάτου» με τη φήμη του να εκτοξεύεται στα ύψη αμέσως μετά τη σύλληψή του...

Η άποψή μας: Σε τέτοιου είδους ταινίες, που εν πολλοίς αποτελούν βιογραφίες ή εν πάση περιπτώσει εστιάζουν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της ζωής και της δράσης κάποιου διάσημου δολοφόνου, ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος της γκλαμουροποίησης. Ο κίνδυνος δηλαδή να σκιαγραφηθεί ο βιογραφούμενος με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανίζεται έως και γοητευτικός ή ακόμα ακόμα, ως παράδειγμα προς... μίμηση! Ο σκηνοθέτης της ταινίας κατορθώνει και αποφεύγει την παγίδα. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είναι αρκούντως... ποπ, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται... χίπστερ. Και είναι δύσκολο το έργο του. Πολύ δύσκολο. Γιατί, όσο αμοραλιστικό κωλόπαιδο κι αν ήταν ο Καρλίτος, είχε ένα βασικό και ακαταμάχητο προσόν: ήταν όμορφος!

Στην ομορφιά μπορείς να συγχωρήσεις πολλά. Σχεδόν τα πάντα! Η ομορφιά αφοπλίζει. Η ομορφιά σε οδηγεί να δίνεις δικαιολογίες. Θέλω να πω, η ομορφιά είναι το πρώτο επίπεδο στη γνωριμία μας με τους άλλους. Θα νιώσεις έλξη για έναν άνθρωπο μόλις τον δεις, αν θεωρήσεις ότι είναι όμορφος, σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς σου – να μην το επεκτείνουμε αυτό ρε παιδιά εδώ – η ομορφιά πάντως είναι σίγουρα υποκειμενική. Βλέπεις μια όμορφη γυναίκα και λιώνεις ως αγοράκι! Δεν χρειάζεται να μιλήσει, δεν χρειάζεται να είναι έξυπνη, δουλευταρού, ηθική, σωστή: είναι όμορφη! Σκεφτείτε κι εσείς πόσες φορές συγχωρήσατε μια μαλακία σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζατε, επειδή ήταν όμορφος και πόσες φορές αντιστοίχως, χαλαστήκατε από την ίδια μαλακία, αν ο άνθρωπος που την έκανε ήταν άσχημος! Ο Καρλίτος, λοιπόν, ήταν όμορφος. Τόσο όμορφος, όσο ένας άγγελος.

Ναι, αλλά αυτή η ομορφιά έκρυβε από πίσω της έναν ψυχοπαθή. Έναν άνθρωπο ανίκανο να νιώσει αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν empathy. Έναν άνθρωπο, που ελάχιστη σημασία έδινε στην ανθρώπινη ζωή. Έναν άνθρωπο, που δεν φοβόταν τίποτε, μιας που κινούνταν πέρα από τις μανιχαϊστικές αντιλήψεις περί καλού και κακού. Τις ληστείες τις έκανε επειδή γούσταρε. Επειδή περνούσε καλά. Του άρεσε η ιδέα του να κλέβει. Και το απολάμβανε, πραγματικά. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή στο κοσμηματοπωλείο, όπου λέει στον αγχωμένο Ραμόν: «Τι βιάζεσαι; Είμαστε ζωντανοί!». Δεν τον ένοιαζε η απόκτηση περιουσίας, καρφί δεν του καιγόταν για το χρήμα. Τον ενδιέφεραν τα πράγματα ενόσω αυτά είχαν πρακτική και χρηστική σημασία: χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μοτοσικλέτα στην αρχή της ταινίας. Ερωτευμένος με τον συνεργό του, δεν έδειχνε (σύμφωνα με την ταινία) και καμιά ιδιαίτερη ζέση για την κάβλα του σαρκικού έρωτα: περισσότερο τον ένοιαζε η ιδέα πως έδειχνε ακόμα πιο... όμορφος στο πλάι του άλλου. Κι εδώ η σκηνή του... χωρισμού είναι ενδεικτική.

Το τρομερό με τον Καρλίτος είναι το γεγονός ότι η επιστήμη στην περίπτωσή του σήκωσε τα χέρια ψηλά! Δεν βίωσε κάποιο τραύμα μικρός. Δεν ήταν από πλούσια οικογένεια αλλά δεν στερήθηκε ποτέ του τίποτε. Δεν είχε κάποια δυσάρεστη εμπειρία, κάποια αρρώστια, κάποια απώλεια, που να τον σημαδέψει. Και οι ψυχίατροι να σκίζουν τα πτυχία τους! Πώς γκένεν αυτό; Η ταινία δεν είναι ούτε βαθυστόχαστη ούτε αργή ούτε παράξενη, κουλτουριάρικη, φεστιβαλική (με την κακή έννοια). Κάνει κάτι πολύ έξυπνο ο σκηνοθέτης κατά τη γνώμη μου. Μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων. Επίτηδες. Και φαίνεται να αποτυπώνει με το φακό του τις δολοφονίες με διάθεση χιουμοριστική. Που κατευθείαν μειώνει τον αντίκτυπό τους, χωρίς να γίνονται καρικατούρες. Βρίσκει την ισορροπία. Και παραδίδει κάτι μοντέρνο, με την έννοια ότι, ενώ μιλάει για την εγκληματική δράση ενός πιτσιρίκου σχεδόν 50 χρόνια πριν, κάνει ένα πολύ μα πάρα πολύ επίκαιρο σχόλιο για το σήμερα. Το σήμερα, όπου έχουμε βυθιστεί στην απάθεια, αποθεώνοντας την ομορφιά. Κυρίως τη... δική μας!

Ο σκηνοθέτης μας δείχνει το πώς οδηγείται στο έγκλημα ο μικρός, όχι το γιατί. Μα δεν τον ενδιαφέρει το γιατί τον σκηνοθέτη: δεν κάνει το πορτρέτο ενός δολοφόνου. Το πορτρέτο μιας άρρωστης κοινωνίας παρουσιάζει, μιας κοινωνίας στην οποία η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Ωραίος ο πιτσιρίκος (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση), ωραίο το σάουντρακ (θεϊκή η ισπανόφωνη εκτέλεση του «House of the rising sun» ως «La casa del sol naciente» από τον Palito Ortega!), ωραία σκηνοθεσία, ωραία ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Strada Films!

Λάζαρε, δεύρο έξω!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η… αγροτική τάξη δεν πάει στον παράδεισο

Η Alice Rohrwacher είναι η μικρή αδελφή της ηθοποιού Alba Rohrwacher – έχουν τρία χρόνια διαφορά μεταξύ τους. Τρεις είναι και οι ταινίες που έχει σκηνοθετήσει η Alice. Η πρώτη ήταν το «Ουράνιο σώμα» (Corpo celeste, 2011), με την οποία συμμετείχε στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» εκείνη τη χρονιά στις Κάννες. Η δεύτερη ήταν η ταινία «Τα θαύματα» (Le meraviglie, 2014), που συμμετείχε επίσης στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς και μάλιστα στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής. Η τελευταία της ταινία συμμετείχε επίσης στο διαγωνιστικό του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου σεναρίου.

Η ταινία Ευτυχισμένος Λάζαρος (Lazzaro Felice) είναι υποψήφια για 9 βραβεία David di Donatello (η απονομή γίνεται στις 27 Μαρτίου, οπότε, όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα ξέρετε τι ακριβώς έχει απογίνει κι αν κέρδισε κάποιο βραβείο το φιλμ) ανάμεσα στα οποία εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου.

Η υπόθεση: Ιταλία, αρχές της δεκαετίας του '90. Ο Λάζαρο είναι ένας νεαρός αγρότης τόσο καλός κι έτοιμος να βοηθήσει τους πάντες, που πολλοί είναι εκείνοι που τον θεωρούν χαζούλη, ότι δεν κόβει το μυαλό του, ότι είναι αργόστροφος. Ζει μαζί με τους συγχωριανούς του στο απομονωμένο και ξεκομμένο θαρρείς από τον πολιτισμό χωριό Ινβιολάτα, στο οποίο όλοι οι κάτοικοι δουλεύουν για την μαρκησία Αλφονσίνα ντε Λούνα, την επονομαζόμενη και βασίλισσα των τσιγάρων, η οποία τους εκμεταλλεύεται, χωρίς εκείνοι να το καταλαβαίνουν. Όπως κάθε καλοκαίρι, η μαρκησία πηγαίνει στην έπαυλή της στο χωριό, κουβαλώντας μαζί της και τον έφηβο γιο της, τον Τανκρέντι.

Ο Τανκρέντι βαριέται απίστευτα στην εξοχή. Το κινητό του δεν έχει σήμα και ο ίδιος, παιδί της πόλης, δεν ξέρει πώς να ξοδέψει τον χρόνο του. Η βαρεμάρα του σε συνδυασμό με τη διάθεσή του να πικάρει τη μητέρα του, τον οδηγεί στο να ζητήσει από τον Λάζαρο να τον βοηθήσει να στήσει την… απαγωγή του! Αυτή η περίεργη και απίθανη συμμαχία λειτουργεί ως μια αποκάλυψη για τον Λάζαρο. Πρόκειται για μια φιλία τόσο πολύτιμη που θα ταξιδέψει μέσα στον χρόνο...

Η άποψή μας: Η Alice Rohrwacher είναι πολύ σπουδαίο ταλέντο. Είναι ολοφάνερο αυτό στην εικόνα τούτης της ταινίας, στο πως χρησιμοποιεί την κάμερα, στο πως στήνει τον μύθο της. Κινηματογραφώντας με φιλμ 16mm με εξαιρετική δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας από τη μόνιμη συνεργάτιδά της Hélène Louvart, περιγράφει μια ιστορία που μοιάζει αληθινή αλλά είναι και παραμύθι. Ναι, θαρρείς πως όλο το σπουδαίο, παλιό, ιταλικό σινεμά βρίσκεται συμπυκνωμένο σε κάθε εικόνα τούτης της ταινίας, με πιο προφανή αναφορά εκείνη στο σινεμά των αδελφών Taviani. Η Rohrwacher κάνει και λαογραφία, καταθέτει έναν ύμνο στην ύπαιθρο της χώρας της, δίνει μια ελεγεία για την ανθρώπινη καλοσύνη και στηρίζει σθεναρά την έννοια της φιλίας και τη δύναμή της. Τη φιλία που μπορεί να είναι πέρα από απαραίτητη εντέλει τόσο λειτουργική, όταν είναι... εφικτό να παραβλεφθούν κοινωνικές τάξεις, οικονομικό στάτους και διαφορές τόσο στην ανατροφή όσο και στη μόρφωση.

Η σκηνοθέτιδα δεν είναι προγονόπληκτη (από τις πιο διαδεδομένες αρρώστιες παλιών Ελλήνων σκηνοθετών) ούτε απορρίπτει το παρελθόν (από τις πιο διαδεδομένες αρρώστιες νέων Ελλήνων σκηνοθετών). Κοιτάει με κριτική νοσταλγία αυτό που υπήρχε και με συγκρατημένη μελαγχολία αυτό που υπάρχει. Και αυτό που υπάρχει τώρα δεν άλλο από την Ιταλία της κρίσης, της φτώχειας, της μιζέριας. Ο μαγικός της ρεαλισμός είναι πιο… μαγικός όταν επικεντρώνεται στο παρελθόν και πιο… ρεαλισμός όταν αναφέρεται πλέον στο παρόν. Και στο μέσον όλου αυτού, ο Λάζαρο. Ένα αγόρι χωρίς ίχνος κακίας μέσα του, που κάνει αγόγγυστα ότι του πούνε, που βρίσκει τρόπο να απολαμβάνει τα μικρά πράγματα στη ζωή, που έχει τα καταφύγια και τις κρυψώνες του, που λάμπει αλλιώς όταν κάποιος δεν του ζητάει απλά να κάνει μια δουλειά αλλά του ζητάει τη φιλία του.

Ο Adriano Tardiolo που τον υποδύεται, δεν είναι ηθοποιός και φαίνεται αυτό στην ερμηνεία του, που είναι μεν ανόθευτη και φυσική, είναι όμως και αμήχανη. Αυτή είναι η πρώτη του κινηματογραφική παρουσία, διαθέτει πάντως το βλέμμα και το κατάλληλο πρόσωπο για το ρόλο. Είναι ο Λάζαρος, ο πρώτος άνθρωπος που αναστήθηκε, και είναι ευγνώμων για το δώρο της ζωής. Στο πρώτο μέρος η μόνη επαγγελματίας ηθοποιός είναι η Nicoletta Braschi, η σύντροφος του Roberto Benigni, που υποδύεται την μαρκησία. Στο δεύτερο μέρος (ναι, η ταινία μπορεί εύκολα να χωριστεί σε δύο εντελώς διακριτά μέρη – τόσο διακριτά που φαντάζουν ως δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες) βλέπουμε την Alba Rohrwacher και τον Sergi López να είναι οι βασικοί επαγγελματίες ηθοποιοί. Εδώ, το κλίμα παραπέμπει περισσότερο στο σινεμά του Ettore Scola. O Λάζαρο βρίσκεται σε έναν κόσμο που τον έχει ξεπεράσει. Τον έχει αφήσει πίσω. Τον έχει αφήσει στον εαυτό που είχε παλιά, στο χωριό του. Ο αναγεννημένος Λάζαρο μένει ο ίδιος όταν όλοι οι υπόλοιποι έχουν προχωρήσει μπροστά.

Πού μπροστά, όμως; Στον σκληρό κόσμο της πόλης. Σε έναν κόσμο όπου η καλοσύνη δεν λογίζεται πλέον ως αφέλεια αλλά ως κάτι το επικίνδυνο, κάτι που πρέπει να τιμωρηθεί. Παίζοντας λίγο με ιδέες από ταινίες όπως ο «Λευκός θεός» του Kornél Mundruczó και o «Βασιλιάς» του Νίκου Γραμματικού η σκηνοθέτιδα μας δίνει ένα φινάλε όμορφο να το βλέπεις, αμήχανο όμως και κάπως φορσέ, κάπως επιβεβλημένο από την ανάγκη να κλείσει δυνατά αλλά όχι σε συνάφεια με ότι είδαμε προηγουμένως. Ας είναι. Γενικώς, η ταινία δεν είναι εύκολο να ταξινομηθεί. Με τα σημερινά δεδομένα είναι μια ταινία… UFO! Όπως και να ‘χει, πάντως, το πρόσημο για την ταινία είναι κατά βάση θετικό. Και ναι, θα δούμε πολύ καλύτερα πράγματα από την Rohrwacher στο μέλλον.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Marky Mark and the Adopted Bunch

του gaRis (@takisgaris)

Θυμάμαι την ιστορία με την αμοιβή του Mark Wahlberg στο All The Money in the World που ζήτησε για να ξαναγυρίσει τις σκηνές του με τον Christopher Plummer, μετά τη σκανδαλώδη αντικατάσταση του Kevin Spacey, σε αντίθεση με τη Michelle Williams η οποία το έπραξε σχεδόν τζάμπα.  Ο πάλαι ποτέ rapper Marky Mark and the funky bunch του Good Vibrations είναι αγκαλιά με τα πρώτα -ήντα και έχει έξοδα - παντρεμένος πάτερ φαμίλιας με τέσσερα παιδιά γαρ. Ξύπνημα τα χαράματα για εξαντλητικό workout και Κυριακή στη εκκλησία ως κλασικός Καθολικός. Δουλευταράς από το 1990 που πρωτοβγήκε, μετρά κοντά τρεις δεκαετίες στο παλκοσένικο. Και δεν έχει πρόβλημα ουδέν με το να μεταπηδήσει από το action hero όχημα στο οικογενειακό σεντάν, έχοντας βρει κολλεγιά στο πρόσωπο του Sean Anders, μετά τα επιτυχημένα Daddy’s Home 1 & 2, κρατώντας για πάρτη του (στοίχημα που του βγήκε, μαζεύοντας $80Μ στο αμερικάνικο ταμείο) κρέντιτς παραγωγού.

Χωρίς Will Ferrell αυτή τη φορά, ο Anders παρουσιάζει την αυτοβιογραφική ιστορία υιοθεσίας τριών Hispanic παιδιών (η μεγαλύτερη Isabela Moner, ο Gustavo Quiroz και η μικρούλα Julianna Gamiz) από ένα λευκό, ευκατάστατο μα άτεκνο ζευγάρι (Mark Wahlberg και Rose Byrne) μέσω ενός οργανισμού αναδόχων γονέων (σε ρόλους κοινωνικών λειτουργών οι Octavia Spencer και Tig Navaro). Τα παιδιά όπως είναι αναμενόμενο έχουν βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό (μάνα ναρκομανής στη φυλακή, άφαντος πατέρας) και είναι διστακτικά να ανταποκριθούν στον διακαή πόθο των αναδόχων να ακούσουν από τα χείλη τους το περιπόθητο «μπαμπά» και «μαμά». Όταν το νερό αρχίσει να μπαίνει στο αυλάκι, μετά από ατυχήματα, προστριβές και μια ιδιαίτερα δύσκολη εφηβεία που περνά η μεγάλη κόρη, θα επανεμφανιστεί η βιολογική μητέρα και θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις.

Η αλήθεια είναι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Anders, τις καταφανείς κάλλιστες των προθέσεων να αναδειχθούν χιουμοριστικά τα πάθια των ενδιαφερόμενων να γενούν θετοί γονείς, δυσκολεύτηκα να αποδεχθώ το Instant Family ως κωμωδία καταστάσεων με PG13 πρόσημο, γιατί είναι οι δύσκολες στιγμές που καλούν το δάκρυ εκείνες που υπερισχύουν. Όσο κι αν οι αλέγκρα περαντζάδα της νεο-γιαγιάς (μάνας Wahlberg ο ρόλος) Margot Martindale ή το off the wall cameo της Joan Cusack χαλαρώνουν την ένταση, η δύσκολη συγκατοίκηση τούτων των τόσο διαφορετικών κόσμων είναι ό,τι μένει από τη θέαση.

Από το Parenthood του Ron Howard ή τα παλιότερα Room for One More και Yours, Mine and Ours η φόρμουλα προσαρμόζεται στην εποχή μας και είναι δυστύχημα το πως η ταινία καραμελώνει κλείνοντας βιαστικά τα ακανθώδη ζητήματα που πραγματεύτηκε με τρυφερότητα μέχρι το ελάτε - να - αγκαλιαστούμε - όλοι - μαζί φινάλε. Χώρια που γεννώνται ενοχλήσεις που εν πολλοίς έχουν να κάνουν με δαύτο που στο χωριό μου λέμε white privilege. Στα θετικά η εγγύηση του Marky ως συναισθηματικού πατέρα μακριά από το σταρούμπικο μάτσο έγκο του, ενώ εντυπωσιάζει ως οργισμένο νιάτο η Isabela Moner (που έπαιξε μαζί του στο πρόσφατο Transformers: Age Of Extinction). To Instant Family παρουσιάζει σε σκηνές, ρυθμό και ατάκες που το ανεβάζουν στιγμιαία στο επίπεδο αξιοπρεπέστατου φιλμ για όλη την οικογένεια, για να περιοριστεί εντέλει στη φευγαλέα εντύπωση μιας καλοστημένης selfie.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Η απίστευτη ιστορία που καθόρισε τον κόσμο μας! Βασισμένη στο ομώνυμο διεθνές μπεστ σέλερ του Σάιμον Γουίντσεστερ, η ταινία Ο Καθηγητής και ο Τρελός (The Professor and The Madman) του P.B. Shemran είναι μια συναρπαστική αληθινή ιστορία παραφροσύνης, ιδιοφυΐας και εμμονής, με πρωταγωνιστές δύο αξιόλογους άντρες που άφησαν το σημάδι τους γράφοντας το Λεξικό της Αγγλικής Γλώσσας της Οξφόρδης, ένα εγχείρημα ξεκίνησε το 1857 και ήταν ένα από τα πιο φιλόδοξα και επαναστατικά έργα του ανθρώπινου πνεύματος. Λονδίνο, 1872. Ο καθηγητής Τζέιμς Μάρεϊ αρχίζει να συγκεντρώνει ορισμούς με αφορμή την πρώτη έκδοση του Λεξικού της Οξφόρδης για την αγγλική γλώσσα. Λαμβάνει πάνω από 10,000 λήμματα από έναν δόκτορα Γουίλιαμ Μάινορ, ο οποίος είναι τρόφιμος σε άσυλο φρενοβλαβών εγκληματιών.

Στη γεμάτη μυστήριο και αγωνία ταινία -που θα μας ταξιδέψει στο σκοτεινό Λονδίνο του 19ου αιώνα- πρωταγωνιστούν οι βραβευμένοι με Όσκαρ Mel Gibson (Braveheart) και Sean Penn (Mystic River). Η συνταρακτική ιστορία πίσω από ένα μνημειώδες έργο της ανθρωπότητας μεταφέρεται στον κινηματογράφο και καθηλώνει τον θεατή με τη συναρπαστική πορεία της τρέλας δίπλα στην ιδιοφυΐα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Όλα παίζονται στο χιλιοστό! Σύμφωνα με την επιστήμη το κολιμπρί χρειάζεται 16 χιλιοστά του δευτερολέπτου για μία μόνο κίνηση των φτερών του. Εξίσου γρήγορα μεταφέρεται η πληροφορία που μπορεί να χαρίσει εξωφρενικά ποσά μέσω μιας οπτικής ίνας από το Νιου Τζέρσι στο Κάνσας, μόνο που δεν είναι ακριβώς το ίδιο αλλά ένα χιλιοστό πιο αργά στη νέα ταινία του Kim Nguyen, Κωδικός Κολιμπρί (The Hummingbird Project). Δύο ξαδέρφια από τη Νέα Υόρκη, ο Βίνσεντ και ο Άντον δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αγορές και στις Συναλλαγές Υψηλής Συχνότητας, όπου το κέρδος βγαίνει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το όνειρό τους; Να φτιάξουν μια οπτική ίνα από το Κάνσας μέχρι το Νιου Τζέρσι που θα τους προσφέρει εκατομμύρια. Σε αυτό θα τους εμποδίσει η Εύα Τόρες, μια παρανοϊκή επενδύτρια και πρώην εργοδότριά τους, η οποία βρίσκεται συνεχώς πίσω τους και δεν θα σταματήσει μέχρι να τους δει να καταστρέφονται. Ο Βίνσεντ και ο Άντον όμως είναι αποφασισμένοι να διασχίσουν την Αμερική για να βρουν τη λύτρωση, όχι μέσω χρημάτων, αλλά μέσω της οικογένειας και της επανασύνδεσής τους με τη γη.

Πρωταγωνιστούν οι Alexander Skarsgård, Jesse Eisenberg, Salma Hayek, Michael Mando.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Ακόμη πιο ψηλά! Σχεδόν 80 χρόνια μετά τη θρυλική ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, o αξιολάτρευτος Ντάμπο (Dumb0), το πιο διάσημο ελεφαντάκι του κόσμου, επιστρέφει ανανεωμένος σε μία live-action φαντασμαγορική περιπέτεια που φέρει την υπογραφή του σπουδαίου παραμυθά Tim Burton (Edward Scissorhands, Alice in Wonderland, Charlie and the Chocolate Factory).  Ένα συγκινητικό παραμύθι για ένα διαφορετικό ήρωα με μεγάλα αυτιά και ακόμα μεγαλύτερη καρδιά, μία πανδαισία χρωμάτων και σκηνικών, ένας φόρος τιμής στον μαγικό και ανεξάντλητο κόσμο των «τεράτων», μία πληθωρική κινηματογραφική εμπειρία για όλη την οικογένεια. Ο Ντάμπο, ένα γλυκό, νεογέννητο ελεφαντάκι με τεράστια αυτιά, είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στο ρημαγμένο τσίρκο του Μαξ Μέντιτσι. Αρχικά, η διαφορετικότητα του είναι πηγή προβληματισμού για τον Μέντιτσι, που υπολόγιζε σε ένα χαριτωμένο ελεφαντάκι για να προσελκύσει τα πλήθη, μέχρι που ο Ντάμπο ανακαλύπτει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα τεράστια αυτιά για να πετάξει. Κάτι που δεν προλαβαίνει να χαρεί, όταν του στερούν την πολυαγαπημένη του μητέρα, με αποτέλεσμα να καταλήξει μόνος και φοβισμένος, και την ίδια στιγμή στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός φαντασμαγορικού λούνα παρκ που ονομάζεται Dreamland.

O δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ δημιουργός σκηνοθετεί ένα λαμπερό καστ που περιλαμβάνει τους Eva Green (Casino Royale), Colin Farrell (The Lobster), Michael Keaton (Birdman), Danny DeVito (Matilda) και Alan Arkin (Little Miss Sunshine).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Mια νέα ανατριχιαστική ματιά πάνω στη μητρότητα! Η ταινία τρόμου που έκανε το Φεστιβάλ του Σάντανς να παραμιλάει και χαιρετίστηκε ως το φετινό Hereditary, είναι η περίπτωση του θρίλερ Η Τρύπα (The Hole In The Ground) που σκηνοθετεί ο Lee Cronin. Η Σάρα μετακομίζει με τον μικρό της γιο στο απομονωμένο νέο τους σπίτι σε μια επαρχιακή πόλη, ελπίζοντας να κάνουν μια καινούργια αρχή έπειτα από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Ομως η συνάντησή τους με την αλλόκοτη νέα τους γειτόνισσα και η προσωρινή εξαφάνιση του μικρού Κρις στο γειτονικό δάσος θα φέρουν στα όριά της τη Σάρα, η οποία θα ανακαλύψει μια τεράστια μυστηριώδη τρύπα στο έδαφος καθώς τον αναζητά. Το αγόρι θα επιστρέψει σύντομα, ωστόσο θα είναι διαφορετικό, κάνοντας τη μητέρα του να αναρωτηθεί αν πρόκειται πραγματικά για τον γιο της.

Πρωταγωνιστούν οι Seána Kerslake, James Cosmo, Simone Kirby, Steve Wall, James Quinn Markey.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!

Το τραυμα, η πραγματικότητα! Mektoub, Αγάπη Μου (Mektoub, My Love: Canto Uno), η νέα ταινία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Η Ζωή της Αντέλ» σκηνοθέτη Abdellatif Kechiche είναι ένα νατουραλιστικά σκηνοθετημένο αισθαντικό χρονικό της δαιδαλώδους φύσης των ανθρωπίνων σχέσεων, ιδίως κατά την ηδονιστική αφύπνισή τους, βασισμένο, σε ελεύθερη απόδοση στο μυθιστόρημα «La Blessure, La Vraie», του συγγραφέα του «Ανάμεσα στους Τοίχους», François Bégaudeau. Με κύρια συστατικά της τον ήλιο, τη θάλασσα, την ξεγνοιασιά, τον διάχυτο ερωτισμό του καλοκαιριού και τους χάρμα ιδέσθαι πρωταγωνιστές της, η ταινία κέρδισε υποψηφιότητα Χρυσού Λέοντα καλύτερης ταινίας και ο σκηνοθέτης, το βραβείο Mouse d’ Oro στο Φεστιβάλ Βενετίας. Καλοκαίρι, 1994: Ένας νεαρός σεναριογράφος, ο Αμίν, μετά από ένα χρόνο διαμονής του στο Παρίσι, επιστρέφει στη γενέτειρά του, μια παραλιακή πόλη της Γαλλίας, για να δει συγγενείς και φίλους. Εκεί παρέα με τον ξάδερφό του, τον Τόνι και την παιδική του φίλη Οφελί, ο Αμίν περνάει τον χρόνο του μεταξύ του τυνησιακού εστιατορίου των γονιών του, των διαφόρων μπαρ και βέβαια της παραλίας. Κι ενώ ο Αμίν, αρχικά, μένει παρατηρητής της νεανικής, καλοκαιρινής, ανεμελιάς, όταν έρχεται η ώρα να ερωτευτεί, μονάχα το πεπρωμένο μπορεί να καθορίσει την πορεία της ζωής του, καθώς οι πειρασμοί είναι πολλοί…

Πρωταγωνιστούν οι Shaïn Boumédine, Salim Kechiouche, Ophélie Bau, Hafsia Herzi, Lou Luttiau, Alexia Chardard.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Έφηβος Εγκληματίας! Ο Pedro Almodóvar υπογράφει την παραγωγή στη νέα ταινία του Luis Ortega, Ο Άγγελος (El Angel / The Angel) που έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών 2018 (Ένα Κάποιο Βλέμμα). Οι παραγωγοί της ταινίας έχουν υπογράψει και το υποψήφιο για Oscar 2015, Ιστορίες για Αγρίους (Relatos Salvajes / Wild Tales). Buenos Aires, 1971. O Carlitos είναι ένας νεαρός που μοιάζει με αστέρα του σινεμά: γλυκό πρόσωπο, ξανθές μπούκλες και απαράμιλλο στυλ. Από μικρός ζήλευε τα πράγματα που είχαν οι άλλοι, στην εφηβεία του όμως φανερώνει την πραγματική του φύση: γίνεται κλέφτης. Όταν συναντά στο σχολείο του τον Ramon, ο Carlitos γοητεύεται και κάνει ό,τι μπορεί για να του τραβήξει την προσοχή. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι παρανομίας, έρωτα και καταστροφής. Οι δολοφονίες μοιάζουν σα φυσική κατάληξη της πορείας του, ώσπου ο Carlitos θα συλληφθεί. Η αγγελική του μορφή τραβά την προσοχή του τύπου και της κοινής γνώμης. Το προσωνύμιο που του δίνεται είναι «Άγγελος του Θανάτου» με τη φήμη του να εκτοξεύεται στα ύψη αμέσως μετά τη σύλληψη του. Του αποδίδονται πάνω από σαράντα ληστείες και έντεκα δολοφονίες. Σήμερα μετά από 45 χρόνια εγκλεισμού ο Carlitos είναι ο εγκληματίας με τα περισσότερα χρόνια κράτησης στην ιστορία της Αργεντινής.

Παίζουν οι Lorenzo Ferro, Cecilia Roth, Chino Darin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Strada Films!

Όταν δεν γνωρίζεις τι σημαίνει τι σημαίνει να «κάνεις το καλό»! Μετά τις ταινίες «Ουράνιο Σώμα» και «Τα Θαύματα»,που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ Καννών – με τη δεύτερη να κερδίζει και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής το 2014 - η πολυβραβευμένη δημιουργός Alice Rohrwacher επιστρέφει με την αντισυμβατική αλληγορία Ευτυχισμένος Λάζαρος (Lazzaro Felice), μια σύγχρονη ματιά στον Ιταλικό Νεορεαλισμό και βραβεύεται ξανά στις Κάννες, με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Αυτή είναι η ιστορία του Λάζαρο, ενός νεαρού χωρικού τόσο καλόκαρδου που περνιέται για αφελής και του Τανκρέντι, ενός νέου αριστοκρατικής καταγωγής, καταραμένου από την ίδια του την φαντασία. Ένας ισχυρός δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους, όταν ο Τανκρέντι ζητά από τον Λάζαρο να τον βοηθήσει να σκηνοθετήσει την ίδια του την απαγωγή. Αυτή η περίεργη κι απρόσμενη συμμαχία είναι μια αποκάλυψη για τον Λάζαρο. Μια φιλία τόσο πολύτιμη που θα ταξιδέψει τον Λάζαρο στον χώρο – και τον χρόνο - σε αναζήτηση του Τανκρέντι. Στην πρώτη του φορά στη σύγχρονη μεγαλούπολη ο Λάζαρο είναι σαν ένα θραύσμα του παρελθόντος, χαμένο στο μοντέρνο κόσμο.

Με τους Adriano Tardiolo, Luca Chikovani, Alba Rohrwacher, Sergi López, Nicoletta Braschi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Δώστε λίγη από την αγάπη σας! Ο μετρ της κωμωδίας Sean Anders (Αφεντικά για Σκότωμα 2, Οικογένεια Μίλερ) εμπνέεται από τη ζωή (του) και φτιάχνει την ξεκαρδιστική κωμωδία γεμάτη οικογενειακούς μπελάδες Στιγμιαία Οικογένεια (Instant Family). Όταν ο Πιτ και η Έλι αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια, εξετάζουν την επιλογή της υιοθεσίας. Όταν θα γνωρίσουν τρία αδέρφια, συμπεριλαμβανομένης μιας 15χρονης που κάνει την επανάστασή της, θα διαπιστώσουν ότι από εκεί που δεν είχαν κανένα παιδί βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα με τρία. Τώρα, ο Πιτ και η Έλι θα προσπαθήσουν να μάθουν τα κατατόπια του να είσαι γονιός με ξεκαρδιστικό τρόπο με την ελπίδα να γίνουν οικογένεια.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται η υποψήφια για 2 Χρυσές Σφαίρες Rose Byrne (Φιλενάδες, Η Τζούλιετ Γυμνή) και ο υποψήφιος για 2 Όσκαρ Mark Wahlberg (Ο Πληροφοριοδότης, The Fighter). Μαζί τους εμφανίζεται και η Octavia Spencer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Odeon!