Movies Ltd

Πολύ σκληρός για να μην τα καταφέρει! Το 2016 ο Dwayne Johnson και ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Rawson Marshall Thurber ολοκληρώνοντας τα γυρίσματα της κωμικής περιπέτειας «Κεντρική Ευφυία» ξεκίνησαν να συζητούν για την επόμενη συνεργασία τους αναζητώντας ένα είδος χαρακτήρα που να μην έχει προσεγγίσει ποτέ ο ηθοποιός υποκριτικά. Και η απόφαση ήταν: γιατί δεν κάνουμε τον χαρακτήρα ευάλωτο συναισθηματικά (σωματική αναπηρία, οικογένεια σε κίνδυνο); Έτσι προέκυψε ο Ουρανοξύστης (Skyscraper) που συνιστά ένα αμάλγαμα ταινιών όπως «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει», «Ο Φυγάς» και «Ο Πύργος της Κολάσεως». Σε εγρήγορση βρίσκεται ο Γουίλ Σόγιερ, πρώην επικεφαλής της Ομάδας Διάσωσης Ομήρων του FBI και βετεράνου πολέμου, ο οποίος, μετά από αναγκαστική απόσυρση από την ενεργό δράση λόγω τραυματισμού, προσφέρει υπηρεσίες ασφαλείας σε ουρανοξύστες. Σε μια αποστολή στην Κίνα ενοχοποιείται για την ξαφνική ανάφλεξη τμήματος του ψηλότερου, πιο εξελιγμένου και (θεωρητικά) ασφαλέστερου ουρανοξύστη, την ασφάλεια του οποίου είχε μόλις αναλάβει. Ο Γουίλ προσπαθεί να βρει τους υπαίτιους της φωτιάς και να σώσει την οικογένειά του που είναι παγιδευμένη μέσα στο κτίριο.

Εκτός από τον πανίσχυρο The Rock από τα φλεγόμενα πλάνα παρελαύνουν επίσης και οι διεθνείς αστέρες Neve Campbell, Chin Han, Roland Møller, Noah Taylor, Byron Mann, Pablo Schreiber, Hannah Quinlivan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Κανείς δε θέλει να είναι κοινότυπος! Η ασυνήθιστη και συναρπαστική αληθινή ιστορία τεσσάρων φίλων οι οποίοι, ενώ ζούσαν απολύτως φυσιολογικές ζωές, επιχείρησαν να φέρουν εις πέρας μια από τις πιο εξωφρενικές ληστείες στην ιστορία των ΗΠΑ, μεταφέρεται μέσα από τρις εικόνες της ταινίας Μια Αμερικάνικη Ληστεία (American Animals). Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν έτσι όπως τα περίμεναν. Καθώς λοιπόν η παράτολμη κλοπή ξεκινούσε να παίρνει σάρκα και οστά, κάθε ένας από τους τέσσερις φίλους άρχισε να αναρωτιέται αν οι προσπάθειές τους να ενσταλάξουν ενθουσιασμό και νόημα στη ζωή τους, ήταν απλώς μια πλανεμένη προσπάθεια για την επίτευξη του Αμερικανικού Ονείρου. 2004, Λέξινγκτον, Κεντάκι. Στα γεμάτα οικογένειες της μεσαίας τάξης προάστια τούτης της αμερικάνικης πόλης ζει ο Σπένσερ, που θέλει να γίνει καλλιτέχνης και ο Γουόρεν, ένας απρόβλεπτος και ατίθασος νέος. Είναι φίλοι και παρακολουθούν μαθήματα σε δύο διαφορετικά κολέγια. Καθώς η ενηλικίωση τους χτυπάει την πόρτα, συνειδητοποιούν πως υπάρχει πολύ μεγάλο ενδεχόμενο να μην γίνουν ποτέ κάτι πολύ σημαντικό, πως δεν θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν, πως θα ζήσουν βαρετές ζωές. Κατά τη διάρκεια μας ακαδημαϊκής επίσκεψης στο Ειδικό Τμήμα της Βιβλιοθήκης του τοπικού Πανεπιστήμιου, ο Σπένσερ διαπιστώνει πως εκεί φυλάσσονται απίστευτοι θησαυροί, μεταξύ των οποίων και το βιβλίο «Birds of America» του John James Audubon, με χρηματιστηριακή αξία άνω των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Καθώς αφηγείται την εμπειρία στον φίλο του διαπιστώνουν και οι δύο την ευκαιρία που έψαχναν, να εμφανίζεται αναπάντεχα μπροστά τους. Έτσι, αποφασίζουν να κλέψουν τα πολύτιμα βιβλία. Χρειάζονται άλλα δύο άτομα, όμως, για να φέρουν εις πέρας το σχέδιό τους. Έτσι, επιστρατεύουν τον εκκολαπτόμενο λογιστή Έρικ και τον γεννημένο αθλητή Τσας. Όντας τέσσερις πλέον κι έχοντας ως έμπνευση διάσημες ταινίες, αρχίζουν να ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο. Και το προχωράνε. Και το βάζουν σε εφαρμογή. Όμως, αλλιώς τα σχεδιάζουν τα πράγματα κι αλλιώς τους προκύπτουν. Άλλο οι ταινίες κι άλλο η πραγματική ζωή. Και η ληστεία που θα έλυνε τα οικονομικά και τα υπαρξιακά τους προβλήματα μια για πάντα, είναι εκείνη που τελικά θα θέσει το λαμπρό τους μέλλον σε κίνδυνο...

Μια ταινία που παρουσιάζεται από πολλαπλές, διαφορετικές οπτικές γωνίες, μια ταινία που μετατοπίζεται διαρκώς από την μυθοπλαστική κεντρική αφήγηση στις - με τη μορφή ντοκιμαντέρ - συνεντεύξεις των ανθρώπων που πραγματικά βίωσαν όσα αφηγείται το φιλμ, μια ταινία μέσω της οποίας ο Bart Layton ανεβάζει το κινηματογραφικό είδος των ταινιών heist σε τολμηρά και συναρπαστικά νέα ύψη. Πρωταγωνιστούν οι Evan Peters, Barry Keoghan, Blake Jenner και James Abrahamson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Υπάρχει κανείς που δεν έχει πειράξει ποτέ μυρμήγκι?

του zerVo (@moviesltd)

Και η θορυβώδης κινηματογραφική παρέλαση, όλων εκείνων των μορφών που έχει γεννήσει η πολύχρωμη σελιδοποίηση της ερυθρόλευκης κομικένιας μπράντας, καλά κρατεί, με το ανά τριμηνία (και πολύ λέω) πλέον προκαθορισμένο ραντεβού, αυτή την φορά να σκάει εν μέσω καρδιάς θέρους, εποχή που η Marvel, ως γνωστόν, δεν βγάζει στα πανέρια και την πιο ονομαστή της πραμάτεια. Αυτή την φορά όμως, το προϊόν έχει δοκιμαστεί, ήδη μία πρώτη φορά, έχει περάσει με επιτυχία το τεστ αξιολόγησης κοινού - σιγά το δύσκολο, υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό που ζει και αναπνέει μόνο για φιλμικό ίλιγγο και ακατάσχετη φασαρία - και έχει πάρει την άγουσα για την sophomore αποκλειστική, πέραν των λοιπόν ομαδικών, εμφάνιση που πολύ λογικά ακολουθεί κατά πόδας της προσταγές του ορίτζιναλ.

Δεν περνάει και τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής του, ο πρώην μικροκακοποιός και νυν υπερ-ήρωας Άντ-Μαν, Σκοτ Λανγκ, καθώς αναγκαστικά βρίσκεται σε κατ οίκον περιορισμό, εδώ και μια διετία περίπου, έχοντας λάβει μέρος στην μεγάλη κόντρα των Avengers στο αεροδρόμιο του Βερολίνου και συνεπώς καταστρατηγήσει τους βασικούς κανόνες ασφαλείας. Δεμένος με βραχιολάκι παρακολούθησης στο πόδι, αρκείται στο να ξοδεύει τον καιρό του παίζοντας με την μονάκριβη θυγατέρα του, Κάσι και τα παιχνίδια της, καρτερώντας υπομονετικά να εξαντληθεί η σωφρονιστική περίοδος και να επανέλθει στην δράση, έχοντας εγκαταλείψει μια για πάντα στην λήθη του παρελθόντος, τις παράνομες δραστηριότητες.

Μέσα στην πλήρη βαριεστημάρα του, τα πράγματα θα μεταβληθούν άρδην, με την έφοδο για ακόμη μια φορά στην ζωή του, του βετεράνου επιστήμονα, μέντορα του και εφευρέτη της διαδικασίας συρρίκνωσης της ύλης, Δόκτορα Χανκ Πυμ, προκειμένου να ζητήσει μαζί με την δυναμική κόρη του, Χόουπ Βαν Ντάιν, βοήθεια για να εντοπίσει τα ίχνη της εξαφανισμένης εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια, συζύγου του, Τζάνετ. Την οποία τόσο καιρό θεωρούσε νεκρή, πριν αντιληφθεί πως έχει παγιδευτεί από λάθος κατά την διάρκεια πειραμάτων, στην κβαντική δίνη, μια εναλλακτική διάσταση που απορροφά όποιον οργανισμό υποβάλλεται σε διαδικασία υπερβολικής σμίκρυνσης. Ο γερο-ερευνητής, που εκτός του Άντ-Μαν, έχει μετατρέψει και το κορίτσι του σε πανίσχυρων ικανοτήτων, ως την φημισμένη Σφήκα, έχει καταφέρει να εντοπίσει δίοδο που θα τον οδηγήσει στην επί δεκαετίες χαμένη γυναίκα του.

Μόνο που στην ριψοκίνδυνη αυτή προσπάθεια του, το δίδυμο των σούπερ ηρώων, θα κληθεί να υπερκεράσει τις παγίδες που του έχουν στήσει η εξίσου πανίσχυρη, δαιμονική Γκοστ και ο πλεονέκτης επιστήμονας πατέρας της, που έχουν βαλθεί να κάνουν δικό τους το εργαστήρι του Δόκτορα Πυμ. Ανοίγοντας έτσι την όρεξη του διεφθαρμένου μαυραγορίτη επιχειρηματία Σόνι Μπερτς, που επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τον αυξομειωτικό μηχανισμό, προς ίδιον όφελος και για να καλύψει τις ανήθικες φιλοδοξίες του...

Μια τριετία λοιπόν, μετά την πρώτη του εμφάνιση στο εκράν και συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η πλοκή, προκειμένου το Marvelικό παζλ να διαθέτει την σωστή ακολουθία, του Captain America: Civil War, επανέρχεται στο προσκήνιο ο γλαφυρής, χιουμοριστικής, ανέμελης και πιο προς το διασκεδαστικής κοψιάς superhero. Γεγονός αδιαμφισβήτητο περί της αστείας και όχι τόσο δραματικά περιπετειώδους του υφής, αν κρίνουμε από το γεγονός πως του δίνει υπόσταση στο πανί, ένας από τους πλέον δημοφιλείς κωμικούς, της νέας αμερικάνικης γενιάς, ο Paul Rudd. Όπου με την επιστροφή του στον ρόλο, παίρνει πόστο και στην σεναριακή ομάδα, μαζί με μια χούφτα ακόμη γραφιάδες, συμπεριλαμβανομένου και του ντιρέκτορα (και του πρώτου επεισοδίου) Peyton Reed, που βλέπει την σε φθίνουσα πορεία καριέρα του να παίρνει τα πάνω της, αναλαμβάνοντας να υλοποιήσει ένα εκ των προτέρων, δυναμικό εμπορικά, ως μέρος ενός γιγαντιαίου franchise, πλάνο.

Που στην εξέλιξη του δεν κρύβει την παραμικρή έκπληξη, τόσο θεματικά, μιας και η φόρμουλα του σωστού σινε-κόμικ, που στα συστατικά της διαθέτει εντυπωσιασμό, αγωνία, ψευδαίσθηση και φυσικά ανοικτό σε σίκουελ χαπι έντ, ακολουθείται πιστότατα, από το πρώτο ίσαμε το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η μοναδική εναλλαγή σε σχέση με τον προκάτοχο, έχει να κάνει με μια ακόμη προσθήκη (και στην μαρκίζα) χαρακτήρα από την εγκυκλοπαίδεια του Stan Lee, της αεικίνητης και θαρραλέας Wasp, παίρνοντας την μορφή της καλλονής Evangeline Lilly, που κομματάκι αποσπά την αρσενική ματιά από τα όσα κλισέ καταγράφονται στην μεγάλη οθόνη και που, κατά τον κανόνα που συνοδεύει την κάθε καινούργια Marvel, σε ελάχιστες ημέρες θα λησμονηθούν, εύκολα ή δύσκολα, από όσους τα παρακολουθήσουν.

Οι συγκρίσεις, βεβαίως, με το πρωτότυπο είναι αναπόφευκτες και λειτουργούν εις βάρος του παρόντος τεύχους, που υπολείπεται εμφανώς σε έμπνευση, πρωτοτυπία και κυρίως ανεκδοτικά ευρήματα. Θα έλεγα και σε villain χαρακτήρες, μιας και μπορεί η Γκοστ να είναι ακαταμάχητη, απλά και μόνον διότι όποιος την κοντράρει, στην ουσία μάχεται με ένα φάντασμα, δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τον ταλαιπωρημένο και διαρκώς περιφερόμενο ως κακίστρο Walton Goggins, ο οποίος για τρίτη φορά φέτος (μετά τα Death Cure και Tomb Raider) και πολλοστή στην μακρά ερμηνευτική πορεία του, φορά την μπέρτα του διαβολικού μεγαλοεμπόρου, που επιθυμεί να διαλύσει τον κόσμο. Μια νοσταλγική νότα δίνει στο σύνολο, η παρουσία της αειθαλούς Michelle Pfeiffer, που πολλούς θα κάνει να αναπολήσουν τις παλιές καλές ημέρες των λίγων, αλλά τόσο σπουδαίων superhero movies, όπως το καταπληκτικό Batman Returns, όπου 25 χρόνια πριν είχε στολιστεί Catwoman, παρουσία που μάλλον λειτουργεί αρνητικά, συγκρινόμενη με εκείνη του σημαντικά γηρασμένου στην όψη Michael Douglas, τον οποίο υπάρχουν στιγμές που ενδέχεται να τον νομίσεις για τον Kirk!

Με βασικό του όπλο τις όμορφα μονταρισμένες σεκάνς δράσης, τα χαλαρά αστειάκια που βοηθούν την βελτίωση του τέμπο και μια αφηγηματική δομή αρκετών επιπέδων και υποιστοριών (μια από όλες και του κομπανιέρου / συνεργάτη / κολλητού του κεντρικού ήρωα, που τον αποδίδει ο Michael Pena) που δεν αφήνουν την θωριά να χαλαρώσει, ο νέος Ant-Man And The Wasp, δεν ορίζει δα την πιο σημαντική στιγμή του πιο πρόσφατου κύματος της Marvel, ούτε όμως είναι και εντελώς ανάξιος λόγου θέασης. Αξίζει της μιας ευκαιρίας, αν και είναι απόλυτα σίγουρο πως κανείς, μετά από δυο μέρες, εκτός από την κορμοστασιά της Lilly και τα παραδεισένια μάτια της Michelle, δεν θα θυμάται τίποτα απολύτως...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μπούλινγκ κι άλλες ιστορίες για αγρίους

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Της… εξαπάτησης το κάγκελο!

Ρε κάτι παράξενα πράγματα: αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η 65χρονη Mar Targarona. Την πρώτη της μεγάλου μήκους τη γύρισε 22 χρόνια πριν! Το 1996 λοιπόν υπογράφει σκηνοθετικά την ταινία «Mor, vida meva». Ξέρετε ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής; Ο Γιώργος Χωραφάς!!! Στις 26 Οκτωβρίου θα βγει στις ισπανικές κινηματογραφικές αίθουσες και η τρίτη της ταινία, με τίτλο «El fotógrafo de Mauthausen», βασισμένη σε πραγματική ιστορία και με πρωταγωνιστή τον Mario Casas! Μαζί με τον σύζυγό της έχει δημιουργήσει την καταλανική εταιρία παραγωγής Rodar y Rodar η οποία ευθύνεται για μια σειρά από ενδιαφέροντα, εμπορικά θρίλερ, που έχουμε δει και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Το σενάριο της ταινίας Απαγωγή (Secuestro) το υπογράφει ο Oriol Paulo. Κι αυτή είναι η τέταρτη ταινία που έχουμε δει και στη χώρα μας, με σενάριο του Paulo. Και οι τέσσερις σε παραγωγής της εταιρίας Rodar y Rodar. Με χρονολογική σειρά, οι ταινίες είναι οι εξής: Τα Μάτια της Τζούλια (Los Ojos De Julia) (2010) σε σκηνοθεσία του Guillem Morales (την ταινία την είδαμε στην Ελλάδα το 2011), Το Σώμα (El Cuerpo) (2012) σε σκηνοθεσία του ίδιου του Paulo (την ταινία την είδαμε στην Ελλάδα το 2016!!!), «Απαγωγή» (Secuestro, 2016 – άρα στη χώρα μας έρχεται με δύο χρόνια καθυστέρηση) και Αόρατος επισκέπτης (Contratiempo) (2016) σε σκηνοθεσία και πάλι του ίδιου του Paulo (ταινία που είδαμε στη χώρα μας πέρσι, με έναν χρόνο καθυστέρηση). Άρα, ο Paulo έχει σκηνοθετήσει δύο από τα τέσσερα σενάριά του. Σκηνοθετεί και το πέμπτο του με τίτλο «Mirage», με ημερομηνία εξόδου στην Ισπανία 30 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους. Λογικά θα τη δούμε αυτήν το ερχόμενο καλοκαίρι στη χώρα μας...

Η υπόθεση: Η Πατρίτσια ντε Λούκας είναι μια πολύ ικανή και πολύ επιτυχημένη δικηγόρος. Ο Βίκτορ είναι ο πιτσιρικάς (και με προβλήματα ακοής) γιος της. Πατέρας δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα: η Πατρίτσια έχει αποκρύψει επιμελώς και με επιτυχία την ταυτότητά του. Μια μέρα, μετά από άλλη μια νικηφόρα παρουσία της στα δικαστήρια, την καλούν στην αστυνομία. Εκεί την ενημερώνουν πως βρήκαν τον Βίκτορ με ματωμένο το πρόσωπο, να περιφέρεται μόνος του στο παρακείμενο από το σχολείο του δάσος. Ο Βίκτορ ισχυρίζεται πως κατάφερε να δραπετεύσει από έναν άντρα, που τον είχε απαγάγει!

Η αστυνομία κινητοποιείται κι αφού δείξει φωτογραφίες υπόπτων στον μικρό Βίκτορ, ο κύριος ύποπτος συλλαμβάνεται μετά από δική του υπόδειξη. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι ακλόνητα και ο υποτιθέμενος απαγωγέας αφήνεται ελεύθερος από την αστυνομία. Η Πατρίτσια, νιώθοντας φόβο για την ασφάλεια του γιου της, παρασύρεται και υποκύπτει, ως μητέρα, σε κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ πριν: παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της. Η κατάσταση κλιμακώνεται εκτός ελέγχου και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες...

Η άποψή μας: Oriol Paulo ρε φίλε. Ο άνθρωπος που θέλει κατά πως φαίνεται να γίνει ο Ισπανός… Agatha Christie για τον 21ο αιώνα. Τα σενάριά του είναι πολύ χαρακτηριστικά. Ξεκινούν με κάτι που είναι απίθανο να συμβεί κι όμως συνέβη και μετά, ακολουθώντας μια αλληλουχία ανατροπών (όσο πιο απίθανων, τόσο το καλύτερο!) καταλήγουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας που, ναι, καλά το καταλάβατε, είναι… απίθανη! Στα τρία προηγούμενα σενάριά του (τα οποία αναφέρουμε στον πρόλογο) όλο αυτό το… απίθανο οικοδόμημα, με κάποιον τρόπο, κατόρθωνε κι έμενε όρθιο, παρά το γεγονός ότι ερχόταν σε αντίθεση με κάθε νόμο, με κάθε γραμματική, με κάθε συντακτικό της κινηματογραφικής ιστορίας. Ο μέσος θεατής έχει την καλή διάθεση και εντέλει πείθεται να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στο βιασμό της λογικής. Τον ελκύει η ίντριγκα και βρίσκει συναρπαστικό όλο αυτό το παρά φύσιν οικοδόμημα, το οποίο το βιώνει ως οργασμικό mindfuck!

Το βλέπω και στο βιντεοκλάμπ όπου εργάζομαι: άνθρωποι που βλέπουν ταινίες ωσάν να καταναλώνουν πασατέμπο και δεν θέλουν και να το πολυκουράσουν και τους αρέσουν τα θρίλερ αλλά τρομάζουν στην ιδέα ότι θα δουν κάτι σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από τα αγγλικά, επιστρέφουν εκστασιασμένοι από τη στιγμή που δοκιμάσουν λίγο Oriol Paulo, και κάνουν όπως η Kirsten Dunst στο «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα», αφού έχει πιει για πρώτη φορά αίμα και λέει το περίφημο «I want some more»!!! Ιδίως ο «Αόρατος επισκέπτης» γνωρίζει τρομερές πιένες! Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη ταινία το όλο οικοδόμημα καταρρέει κάτω από το βάρος των… απιθανοτήτων! Είναι το πρώτο σενάριο του Paulo στο οποίο ο θεατής αντί να μένει με το στόμα ανοιχτό και σε συνολικό mood «γουάου», από ένα σημείο και μετά είναι σε κατάσταση «wtf» με την κακή έννοια όμως!

Η αρχή έχει μπόλικο μυστήριο. Γιατί βρίσκεται το παιδάκι με ματωμένο κεφάλι στη μέση του πουθενά; Ποιο είναι αυτό το παιδάκι; Ποιοι οι γονείς του; Όταν μισή ώρα μέσα στην ταινία λύνεται αυτό το μυστήριο το οποίο λειτουργεί ουσιαστικά ως έναυσμα για να προχωρήσει η δικηγόρος μητέρα σε mood «αμάρτησα για το παιδί μου», το πράγμα χάνει κάθε ενδιαφέρον. Γιατί αυτό που ακολουθεί δεν στέκεται με καμία κυβέρνηση, ούτε καν με αυτήν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! Η δε τελική λύση της ταινίας είναι τόσο άκυρη που θαρρείς πως γράφτηκε στο πόδι, στο στυλ «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»! Χωρίς να σποϊλεριάζουμε, η δικηγόρος την πατάει από τον άνθρωπο που εμπιστεύεται περισσότερο, ως μη όφειλε! Κι αυτός βρε παιδί μου, πότε πρόλαβε και έστησε το κόλπο, το οποίο δεν θα στηνόταν αν δεν έμπαινε η δικηγόρος στο πλάνο, ε, ποτέ. Το σενάριο λοιπόν εδώ αποφάσισε να γίνει ακόμα πιο απίθανο και ο Oriol Paulo την πάτησε.

Οι νύξεις για σοβαρά πράγματα, όπως το μπούλινγκ (που είναι τραγικά επίκαιρο αυτές τις μέρες στη χώρα μας, εξ αφορμής της αυτοκτονίας του νεαρού εφήβου πριν λίγες ημέρες) λειτουργούν ως ντεσού, ως παραγέμισμα, ως ντεκόρ, ως απλά ένα εύρημα. Δεν υπάρχει ουσιαστική ασχολία με το θέμα: είναι το τρικ που χρησιμοποιεί ο σεναριογράφος για να μας μπάσει απλά στο μεγάλο κόλπο. Πέρα από το προβληματικό σενάριο, όμως, εδώ δεν βοηθούν ούτε η σκηνοθεσία ούτε οι ερμηνείες, που θα μπορούσαν να σώσουν κάπως την κατάσταση. Ακόμα και η αφίσα είναι… παραπλανητική: το πρόσωπο της δικηγόρου σχηματίζεται από κλαδιά δέντρων από ένα δάσος, παραπέμποντας σε μάγισσα ή σε κάτι μεταφυσικό τέλος πάντων.

Καμία σχέση. Τίποτα μεταφυσικό σε αυτήν την ταινία. Αλλά και τίποτα… φυσικό. Κρίμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!

It's a nice day for a crashed wedding

του zerVo (@moviesltd)

Και πως να την αλλάξεις, άλλοι κλαίνε και άλλοι γελάνε δηλαδή. Εγώ ανήκω στους δεύτερους, που αρκετές ώρες μετά την παρακολούθηση της κομεντί, γελώντας, αναζητώ τον λόγο που πήρε αυτό το όνομα. Διεθνώς δηλαδή, C'est la Vie, μια πιασάρικη μαρκίζα, ως μια από τις πλέον πολυφορεμένες Φραντσέζικες φράσεις. Που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αληθινή (εντός των Γαλλικών συνόρων) ονομασία της ταινίας, που μεταφράζεται περίπου ως "Η Ψυχή της γιορτής" και επίσης δεν έχω κατανοήσει από που ακριβώς στο σενάριο πηγάζει. Εν ολίγοις μετά από ένα δίωρο ακατάπαυστης πολυλογίας και ανακατωσούρας, έχω μπερδευτεί τόσο πολύ με ότι παρακολούθησα, ώστε να ρίχνω τα βάρη και τις ευθύνες για το κομφούζιο ετούτο, όχι στους σχεδιαστές του, όχι και τόσο αστείου, πονήματος, μα σε εκείνους που διάλεξαν τίτλο για να το προωθήσουν. Άδικο...

Από τους πλέον ονομαστούς διοργανωτές γάμων σε ολόκληρο το Παρίσι είναι μεσήλικας Μαξ Ανζελύ και όχι άδικα, αφού εδώ και δεκαετίες πετυχαίνει να στήνει τις πιο λαμπερές, πανάκριβες και κοσμοπολίτικες δεξιώσεις, γύρω από την πιο αξέχαστη ημέρα στην διαδρομή ενός ζευγαριού. Και πλέον αποτελεί ρουτίνα για εκείνον, ακόμη και η πιο εξεζητημένη απαίτηση των νεονύμφων, όπως συμβαίνει απόψε, που πρέπει να τους προσφέρει μια βραδιά ονειρική, που θα λάβει χώρα σε έναν υπέροχο πύργο, της αποχής του Λουδοβίκου του 16ου. Από πολύ νωρίς θα διαφανεί πάντως, πως για τον Μαξ τα προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει θα είναι ουκ ολίγα...

Αφού αρχικά θα αναγκαστεί να βάλει σε τάξη την γκρίνια του προσωπικού των σερβιτόρων, που πρέπει καλά και σώνει να ντυθούν με άβολες στολές εποχής. Κατοπινά να λύσει την έχθρα ανάμεσα στην Αντέλ, το δεξί του χέρι και έχουσα το γενικό πρόσταγμα και τον ψηλομύτη τραγουδιστή Τζέιμς, που έχει αναλάβει με τις μελωδίες του να διασκεδάσει τους καλεσμένους. Ύστερα να βάλει σε πόστο που δεν θα καταστρέψει τα πάντα, τον προβληματικό ψυχικά κουνιάδο του Ζιλιέν, που δεν έχει και τόσο μεγάλη εμπειρία ως γκαρσόνι, αλλά και να καθοδηγήσει σωστά τον φωτογράφο της φιέστας Γκυ, που αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί το γεγονός πως ενδέχεται κάποιος άλλος εκτός από αυτόν να τραβήξει το τιμώμενο ζεύγος, έστω και μια πόζα με το κινητό του. Τέλος θα πρέπει να φροντίσει και τα δικά του προσωπικά ζητήματα, καθώς η όμορφη ερωμένη του, που εργάζεται στο σέρβις, μόλις του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι, αφού δεν αποφασίζει με τίποτα να εγκαταλείψει την σύζυγο του, για χάρη της, όπως τόσο καιρό της υπόσχεται.

Με τέτοιους άσχημους οιωνούς, είναι απόλυτα βέβαιο πως το πάρτι της παντρειάς ανάμεσα στον πολυλογά, φαντασμένο Πιερ και την πιο προσγειωμένη Έλενά, που ξεκινά εντός ολίγου, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ομαλά. Για την ακρίβεια, με όλες αυτές τις αρνητικές προϋποθέσεις, θα είναι και θαύμα, αν τα πάντα στην βραδιά, δεν οδηγηθούν στην καταστροφή. Και δεν θα πετύχει να περισώσει τα προσχήματα ούτε η συνετή και αεράτη παρέμβαση του πεπειραμένου wedding planner, που βλέπει την κατάσταση να ξεφεύγει ολοσχερώς από τον έλεγχο του. θα είναι άραγε ετούτη η νύχτα, η πρώτη που θα αμαυρωθεί το όνομα του ως χαρισματικού επαγγελματία, έχοντας φροντίσει τόσα και τόσα άρτι στεφανωμένα αντρόγυνα, έναντι αδράς αμοιβής φυσικά, να τον ευχαριστούν για το αξέχαστο γλέντι που τους χάρισε?

Η αλήθεια είναι πως το ντουέτο των εμπνευστών της θεματικής ιδέας και κατοπινά σχεδιαστών και εκτελεστών της, χαίρει πολύ μεγάλης εκτιμήσεως στην μακράν της δεύτερης, πιο πλούσιας κινηματογραφίας της Ευρώπης. Από τα πρώτα τους βήματα άλλωστε οι Nakache και Toledano φρόντισαν γι αυτό, στήνοντας επιτυχημένες κωμωδίες, με δραματικές προεκτάσεις, από τον καιρό του Nos Jours Heureux (Το Καλοκαίρι της Ζωής μας) και το Je préfère qu'on reste amis, μέχρι τον πολύ πρόσφατο και κοινωνικά προβληματισμένο Samba. Βεβαίως ενδιάμεσα, το φιλμ που εκτόξευσε στα ύψη την δημοτικότητα τους, έχοντας οδηγήσει στις αίθουσες εκατομμύρια θεατές σε ολόκληρο τον κόσμο (και δια μέσω της σε διάφορες γλώσσες διασκευής του) ήταν οι Les Intouchables (Οι Άθικτοι) μια από τις ομορφότερες όπως και εμπορικότερες στιγμές της τελευταίας εικοσαετίας, για το τρικολόρ σινεμά. Με όπλο τους αυτό το σουξέ, οι δύο σκηνοθέτες βάδισαν στο εφεξής με περισσότερη άνεση στις αποσκευές τους, κάτι που όμως, προφανέστατα στην τελευταία τους δημιουργία δεν τους βγήκε.

Έχοντας τοποθετήσει στον κεντρικό άξονα της αφήγησης τους, έναν ευφυή δημοσιοσχετίστα, σκέφτηκαν να τραβήξουν κορδέλες διαφορετικής απόχρωσης, τύπου γαϊτανάκι και πάνω σε καθεμιά να σχεδιάσουν και μια επιμέρους υποιστορία, που το σύνολό τους θα μοιάσει με ένα από εκείνα τα πολύπλευρα παζλ που έφτιαχνε μια φορά κι έναν καιρό ο πανέξυπνος Robert Altman. Και αυτό οι Διόσκουροι το κατάφεραν μόνο ως φιλοδοξία, αφού από τις πρώτες κιόλας στιγμές που η πλοκή μεταφέρεται στο αναγεννησιακό αρχοντικό, η παρουσίαση των χαρακτήρων της επιθεώρησης πραγματοποιείται με την μέθοδο της χοντράδας και ουδείς - ουδείς όμως - εξ αυτών μοιάζει να νοιάζει τον θεατή για περισσότερα από δύο λεπτά. Συνεπώς η όποια λειτουργικότητα τόσων πολλών προσώπων, που συν τοις άλλοις μιλούν ακατάπαυστα και πολλές φορές χωρίς σαφή ειρμό, πηγαίνει άμεσα στράφι, σε βαθμό που πολύ πριν πάρει μπροστά ο Νόμος του Μέρφι, η πλατεία να παρακαλά οι καταστροφικές για τον γάμο της ιστορίας μας εξαγγελίες του προωθητικού τρέιλερ να ολοκληρωθούν το ταχύτερο δυνατόν, χωρίς να χρονοτριβούμε. Το ατυχές είναι που το κοινό μάλλον γνωρίζει την χρονική διάρκεια του έργου, συνεπώς ξέρει πως μπροστά του θα έχει κοντά στα εκατό λεπτά, που μόνο με κάποια σπουδαία ανατροπή, ενδέχεται να αλλάξουν τον βαρετό ρου της πολυεπίπεδης και κομφουζιώδους ίντριγκας.

Κι αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Παρά μόνο γινόμαστε μάρτυρες πολλών, όχι και τόσο κεφάτων ή αστείων σεκάνς προβλημάτων, που σκάνε το ένα μετά το άλλο απολύτως προβλέψιμα και ενίοτε επαναλαμβανόμενα. Με την ταλαιπωρημένη από τα πάμπολλα μονοπλάνα κάμερα, δε, να πετάγεται από την μια ρουμπρίκα στην άλλη, γίνεται εύκολα αντιληπτή και η σημαντική ανισότητα ειδικού βάρους της καθεμιάς, με άλλες να προβάλλουν ένα κάποιο ενδιαφέρον, κάποιες άλλες όμως - όπως του σεξομανή ερωτύλου φωτογράφου πώπω χάλια - να αγγίζουν ακόμη και το μηδέν σε σεναριακή ένταση. Συνέπεια τούτου, είναι ένα υποτυπώδες τέμπο που παλεύει να κρατήσει το εργάκι στην ζωή, να χάνει κι αυτό γρήγορα τις στροφές του, με τις ανούσιες και αταίριαστες παρεμβολές γύρω από την Πακιστανική κουλτούρα μιας σημαντικής μεταναστευτικής μερίδας των εργαζομένων, την διαφαινόμενη έφοδο του ΣΔΟΕ ή την χρήση τηλεφωνικών application που εντοπίζουν σε κοντινή απόσταση, παθιασμένα γκομενάκια, έτοιμα να δοθούν σε όποιον νταβραντισμένο τους στείλει καρδούλα - ερωτικό κάλεσμα στο κινητό.

Καρτερούσα πολλά περισσότερα από τους Nakache και Toledano, με γνώμονα την αναμφίβολη ικανότητα τους στην κινηματογράφηση και την επιδεξιότητα στην κωμική απεικόνιση. Το ζαλιστικά πολυλογάδικο μπέρδεμα που μας σέρβιραν, δεδομένα δεν ανταποκρίνεται στιγμή σε όσα κατάφεραν στο ντιρεκτορικό τους παρελθόν και μάλιστα σε μια παραγωγή σημαντικά ακριβή, τόσο σε ντεκόρ και εφέ, όσο και σε πληθώρα αστεριών που παρελαύνει από τα καρέ του. Γοητευτικός, όχι όμως και εξίσου πειστικός, όσο στα έξοχης σύλληψης φιλμς της πρώην αγαπημένης του Agnes Jaoui, όπου τον θαυμάζουμε, ο Jean Pierre Bacri, δείχνει και ο ίδιος άκεφος, καλούμενος να προσαρμοστεί σε ένα κοστούμι που πασιφανώς δεν του ταιριάζει. Μοναδικό συναισθηματικά, κάπως φορτισμένο παζλάκι, εκείνο που συνθέτουν ο singer της φιέστας Gilles Lellouche και η μαύρη καλλονή Eye Haidara, που ξεχωρίζει εμφανώς από τον σωρό, είτε της μετριότητας, είτε της λούπας. Συνολικά όμως? Όχι! Προσπεράστε! Ούτε ετούτη θα είναι η καλύτερη Γαλλική κομεντί, ετούτου του τιγκάτου από δαύτες καλοκαιριού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Θάνατος στο Βαρανάσι

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολοι (οι) αποχαιρετισμοί...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο 26χρονος Ινδός Shubhashish Bhutiani, ο οποίος έχει στη φιλμογραφία του και δυο μικρού μήκους ταινίες. Η ταινία Η Σωτηρία της Ψυχής (Hotel Salvation) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2016, όπου συμμετείχε στο πρόγραμμα για νέους σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο Biennale College και κέρδισε το Βραβείο Unesco για την ανθρωπιστική ματιά του σκηνοθέτη της. Στη συνέχεια η ταινία ταξίδεψε στα Φεστιβάλ του Μπουσάν, του Ντουμπάι, του Γκέτεμποργκ, του Μονάχου, του Σαν Φρανσίσκο και του Σίδνεϊ, ανάμεσα σε άλλα.

Ο Adil Hussain στο ρόλο του γιου, μας είναι γνωστός για έναν από τους βασικούς ρόλους στην ταινία του Ang Lee Η ζωή του Πι (Life of Pi), ενώ ο Lalit Behl στο ρόλο του πατέρα, πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Η πεταλούδα» (Titli, 2014) που είχε προβληθεί στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών. Τέλος, αξίζει να θυμίσουμε ότι στο ρόλο της μητέρας συναντάμε την Geetangali Kulkarni, πρωταγωνίστρια της ταινίας Το δικαστήριο (Court), που είδαμε και στη χώρα μας το 2015.

Η υπόθεση: Ο Ρατζίβ είναι ένας μεσήλικας λογιστής. Η δουλειά του, του τρώει σχεδόν όλο το χρόνο του, ο ίδιος όμως δεν φαίνεται να δυσανασχετεί από τη ρουτίνα. Ζει μαζί με την (αγέλαστη) γυναίκα του Λάτα, την νεαρή, λογοδοσμένη κόρη του Σουνίτα και τον γέρο πατέρα του Ντάγια, ο οποίος δείχνει να τα έχει λίγο χαμένα. Μετά από ένα όνειρο που βλέπει, ο Ντάγια αποφασίζει πως έχει έρθει η ώρα του να πεθάνει. Και σαν καλός Ινδουιστής θέλει να το κάνει, όπως επιτάσσει η παράδοση, στην ιερή πόλη των Ινδουιστών, στο Βαρανάσι, στις όχθες του Γάγγη. Ο Ρατζίβ προσπαθεί να τον μεταπείσει: έχει πολύ δουλειά και το βλέπει όλο αυτό ως ένα καπρίτσιο του πατέρα του.

Εντέλει, τον ακολουθεί, όχι τόσο από αγάπη όσο από καθήκον. Βρίσκουν κατάλυμα σε ένα ποντικοφαγωμένο ξενοδοχείο που διευθύνει ένας θεούλης ονόματι Μισράχι, ο οποίος υποστηρίζει ότι γνωρίζει πότε θα πεθάνει κάθε πελάτης του, αφήνοντας μόνο 15 μέρες σε καθέναν να μένει στο ξενοδοχείο. Εκεί, θα γνωρίσουν την χήρα Βίμλα. Όσο ο Ρατζίβ αγχώνεται για τη δουλειά και την όλη κατάσταση, τόσο ο πατέρας του δείχνει να απολαμβάνει τα πάντα, από την παρέα της Βίμλα μέχρι την παρακολούθηση της αγαπημένης του τηλεοπτικής εκπομπής στο ξενοδοχείο. Πώς θα τελειώσει όλο αυτό; Θα... φτάσουν οι 15 μέρες τελικά;

Η άποψή μας: Όπως υπάρχει το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά στο Χόλιγουντ έτσι υπάρχει και το ανεξάρτητο ινδικό σινεμά στο Μπόλιγουντ! Με πολύ ενδιαφέροντα δείγματα γραφής, τα οποία κατά κύριο λόγο απολαμβάνουμε οι επαγγελματίες (εντάξει, χωράει μεγάλη συζήτηση αυτό, αλλά μιαν άλλη φορά...) του χώρου σε όσα φεστιβάλ κατορθώνουμε να παραβρεθούμε. Πολύ, πάρα πολύ σπάνια, μια ταινία από την Ινδία βρίσκει το δρόμο της για τις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας προς εμπορική εκμετάλλευση. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που μπορώ να θυμηθώ είναι η ταινία Το δικαστήριο (Court). Επίσης, άλλη μια ταινία που βγήκε στις ελληνικές αίθουσες ήταν οι Παραδόσεις αγάπης (The Lunchbox). Στο φεστιβάλ Βερολίνου πέρσι είχαμε δει το εξαιρετικό «Newton», το οποίο προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά χλωμό το βλέπω να κυκλοφορήσει εμπορικά από εγχώρια εταιρία διανομής. Βλέπετε, αυτές οι ταινίες, όσο καλές κι αν είναι δεν φαίνεται να έχουν μεγάλες πιθανότητες εμπορικής επιτυχίας. Το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για τούτη την ταινία. Η οποία έχει τρομερό ενδιαφέρον αλλά πώς να κάνει γκελ σε θεατές που δεν θέλουν να κολυμπάνε σε αχαρτογράφητες, μη γνωστές κινηματογραφικές θάλασσες;

Το βασικό προτέρημα της ταινίας είναι ότι μιλάει για ένα τόσο βαρύ θέμα, όσο ο επερχόμενος θάνατος ενός ανθρώπου, με καθόλου «βαρύ» τρόπο. Ίσα ίσα, υπάρχει και μπόλικο χιούμορ στο φιλμ, όχι χοντρό, όχι φαρσικό, αλλά πολύ διακριτικό κι έξυπνο, σαν βρετανικό ένα πράμα. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο μεσήλικας λογιστής. Αυτός που ζει τη ρουτινιάρικη, τακτοποιημένη ζωή του ασυννέφιαστα και αγόγγυστα. Δεν έχει απαιτήσεις, δεν θεωρεί τον εαυτό του παραιτημένο, όλα καλά γιατί έτσι έχει μάθει: γεννιέσαι, δουλεύεις και ύστερα πεθαίνεις. Χωρίς το τελευταίο να βρίσκεται στη μενταλιτέ του ότι θα συμβεί άμεσα. Είναι κάτι μακρινό, που για ποιον λόγο να μας απασχολεί νωρίτερα βρε αδελφέ; Η... τρέλα του πατέρα θα είναι εκείνη που θα τον ταρακουνήσει, κατά πως φαίνεται για πρώτη φορά στη ζωή του. Θα τον ξεβολέψει, θα τον αναγκάσει να σκεφτεί κάτι πέρα από τη δουλειά του.

Έξυπνα, ο σκηνοθέτης δεν δείχνει ότι ο λογιστής μας αλλάζει εξωστρεφώς. Η αλλαγή φαίνεται στον πατέρα του. Ο οποίος όντας (σύμφωνα με τα λεγόμενά του, χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας) κοντά στο θάνατό του, δείχνει πιο ζωντανός από ποτέ! Είναι σαν τους ελέφαντες στην ίδια απέραντη χώρα, που όταν γερνάνε πηγαίνουν σε συγκεκριμένο χώρο για να πεθάνουν, προκειμένου να μην ταλαιπωρούν την αγέλη τους, να μην έχει ανάγκη η αγέλη να ασχολείται μαζί τους. Ο λογιστής μας, όμως, δεν αλλάζει. Όχι φανερά. Προσλαμβάνει όλα αυτά τα πραγματικά δεδομένα, έρχεται σε επαφή με νέους ανθρώπους, βιώνει καινούργιες καταστάσεις, και το κυριότερο, μαθαίνει για πρώτη φορά να ζει με τον πατέρα του! Δυσκολεύεται. Μάλιστα, την κρίσιμη στιγμή κάνει πίσω. Και φεύγει. Κι όμως, έχει αλλάξει. Έχει καταλάβει. Ακόμα και η επανάσταση της κόρης του βοηθιέται τα μάλα από τη συμπεριφορά του παππού της, με τον οποίο έχει τρομερή επικοινωνία. Ακόμα και η σύζυγος του γελαστή, παρά το γεγονός πως μέχρι το φινάλε παραμένει αγέλαστη, κι αυτή αλλάζει, γλυκαίνει θαρρείς. Όμορφη ταινία είναι αυτή, που δείχνει αρκετά πράγματα από το τι σημαίνει το Βαρανάσι, με πολλές τελετές να αποτυπώνονται από την κάμερα, χωρίς όμως το ταφικό έθιμο της καύσης των νεκρών.

Ίσως ο σκηνοθέτης να θεώρησε πως το δυτικό κοινό θα κώλωνε. Σοφή απόφαση. Στη Δύση δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τη θέα του νεκρού σώματος. Προσπαθούμε να μην το πολυπαρουσιάζουμε και η ταφή γίνεται με το φέρετρο κλειστό. Στο Βαρανάσι η καύση των νεκρών είναι συνεχής, όλη μέρα, όλη νύχτα και γίνεται δημοσίως! Και οι Ινδουιστές πηγαίνουν στο Βαρανάσι γιατί σύμφωνα με όσα πρεσβεύει η θρησκεία τους, αν οι στάχτες κάποιου ακουμπήσουν τα νερά του ιερού ποταμού, του Γάγγη, σπάζει ο κύκλος των μετενσαρκώσεων και η ψυχή του πεθαμένου βρίσκει τη γαλήνη στους ουρανούς.

Ακόμα θυμάμαι τις υπέροχες φωτογραφίες του Γρηγόρη Σιαμίδη, συναδέλφου στο «Sunday» του «Αγγελιοφόρου», ο οποίος πήγαινε συχνά πυκνά στην Ινδία, και είχε κάνει ένα εξαιρετικό φωτορεπορτάζ από το Βαρανάσι. Απίστευτο ήταν. Και είθε και τούτη η ταινία να βρει το κοινό της...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την One From The Heart!

του zerVo (@moviesltd)

Και μόνο που ζωγραφίζεις στον παγκόσμιο χάρτη την διαδρομή σε πιάνει μονομιάς δέος. Με αφετηρία τις βρετανικές ακτές, το σκάφος θα πρέπει να διανύσει πορεία κάθετη στον Ατλαντικό, με λοξώς διαγώνια ρότα προς την Καλή Ελπίδα, να τραβήξει ολόισια για τον Ινδικό και τους Αντίποδες και από εκεί να κινήσει τον δρόμο της επιστροφής, από τον αμερικάνικο Νότο, να προσπεράσει το ακρωτήριο Χορν, βαδίζοντας παράλληλα με την παράκτια ζώνη της Αφρικής, ίσαμε το διάβα να τον οδηγήσει στον τερματισμό. Ακόμη και σήμερα, που η τεχνολογία δίνει στους ριψοκίνδυνους ποντοπόρους, όλες τις ανέσεις ασφαλείας για να επιχειρήσουν ένα τέτοιο ταξίδι, το ρίσκο μοιάζει τεράστιο και οι πιθανότητες ολοκλήρωσης της βόλτας στις θάλασσες της γης, δεν είναι μεγάλες. Πόσο μάλλον μισό αιώνα - ακριβώς - πριν, που ένας ασύρματος, μια πυξίδα και ο ξάστερος ουρανός, ήσαν τα ελάχιστα εφόδια, εκείνου που θα στοιχημάτιζε την ζωή του, πως θα καταφέρει να ξεπεράσει τις αντιξοότητες, ώστε να διανύσει 20 χιλιάδες μίλια αλμύρας, πραγματοποιώντας τον περίπλου της γης...

Ονειροπόλος και υπέρμετρα φιλόδοξος, ο Βρετανός εφευρέτης εργαλείων ναυσιπλοΐας Ντόναλντ Κρόχαρστ, θα αναζητήσει την ιδανική συνθήκη, που θα του επιτρέψει να κάνει το μεγάλο του όραμα πραγματικότητα και να ταξιδέψει από άκρο εις άκρου του κόσμου πάνω σε ένα σκαρί. Την μεγάλη ευκαιρία θα του δώσει ο διαγωνισμός που θα διοργανώσει η εφημερίδα Κυριακάτικοι Τάιμς, με την ονομασία Χρυσή Σφαίρα, που θα προσκαλέσει όλους τους ριψοκίνδυνους θαλασσοπόρους, να διανύσουν ολομόναχοι με ιστιοπλοϊκό, δίχως ποτέ να πατήσουν πόδι στην ξηρά, χωρίς την παραμικρή βοήθεια και στον λιγότερο δυνατό χρόνο, τον γύρο του κόσμου. Ένα ταξίδι που οι πρόχειρες μελέτες της διοργανώτριας αρχής, χρονικά το υπολογίζουν να διαρκέσει περισσότερο από έξι ολόκληρους μήνες!

Ελπίζοντας πως με το χρηματικό έπαθλο των 5 χιλιάδων στερλινών του πρώτου νικητή, θα καταφέρει να προσφέρει μια πιο άνετη ζωή στην πενταμελή του φαμίλια, αλλά και να επενδύσει ακόμη περισσότερο στην παραπαίουσα οικονομικά εταιρία ναυτικού εξοπλισμού, που είναι ιδιοκτήτης, ο άφοβος Κρόχαρτς δεν θα διστάσει να βάλει ως ενέχυρο το ίδιο του το σπίτι, προκειμένου να βρει τα χρήματα, για να κατασκευάσει το τρικάταρτο που πάντα ονειρευόταν. Ενώ οι μήνες περνούν και το πλεούμενο ακόμη δεν είναι έτοιμο, τόσο οι σπόνσορες όσο και ο Τύπος θα τον ζορίσουν ακόμη περισσότερο να επισπεύσει την ημέρα της εκκίνησης. Κάτι που θα πραγματοποιήσει το πρωινό της τελευταίας ημέρας της προθεσμίας, στις 31 Οκτωβρίου 1968, αναχωρώντας από το λιμάνι του Τενμάουθ στο Ντέβον, με τα πανιά ανοιχτά προς τον ελπιδοφόρο, αλλά και άγνωστο ορίζοντα...

Δίχως εμπειρία από αγώνες και χωρίς την παραμικρή ναυτική γνώση από ανοιχτή θάλασσα, ο Κρόχαρστ από τα πρώτα κιόλας μίλια θα αντιληφθεί πως η βάρκα του μπάζει νερά, γεγονός που θα καταστήσει αδύνατη ακόμη και την σκέψη να ολοκληρώσει το εγχείρημα του. Γνωρίζοντας καλά, όμως, πως ενδεχόμενη εγκατάλειψη του, θα σημάνει ολοκληρωτική καταστροφή τόσο για τον ίδιο και την υπερηφάνεια του, όσο και για το σπιτικό και την εταιρεία του, κάτω από δυσμενείς συνθήκες θα αφεθεί στην μοίρα του και στα κέφια των ανέμων. Μεταφέροντας πίσω στην πατρίδα, όποτε του επιτρέψει ο μισοδιαλυμένος ασύρματος, ψευδείς θριαμβευτικές ειδήσεις, πως τα πάντα βαίνουν καλώς και το τριμαράν του οδεύει νικηφόρα προς την δόξα...

Αληθινή είναι βεβαίως η ιστορία που μας αφηγείται η δραματική, με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις, περιπέτεια The Mercy, που μάλιστα δεν είναι η πρώτη που έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το φημισμένο περιστατικό, καθώς έχουν προηγηθεί αμέτρητα ντοκιμαντέρ, τηλεταινίες, αλλά και μια Σοβιετικής κοπής δημιουργία στα 1986, που στόχο της είχε να προβάλλει τις συνέπειες του στυγνού καπιταλισμού, στην λογική ενός εύθραυστου ψυχικά οικογενειάρχη. Αυτό ακριβώς που υπήρξε ο Ντόναλντ Κρόχαρστ, ένας ερασιτέχνης καπετάνιος, που μέχρι πρότινος ασχολιόταν με την κατασκευή ιδιότυπων ραδιοφάρων και που αποφάσισε να ριχτεί σε έναν αγώνα που υπέρ του δεν είχε ούτε μισή πιθανότητα επιβίωσης. Το συγκινητικό του φινάλε και η θυσία του προκειμένου να μην παραιτηθεί του αγώνα και ντροπιάσει εαυτόν, γυναίκα, παιδιά, χρηματοδότες και υποστηρικτές, δεν συμβαδίζει με την χολιγουντιανή χάπι εντ αισθητική, γεγονός που είχε αντίκτυπο και στην εισπρακτική απήχηση του φιλμ, ώστε να μην αποφέρει στα ταμεία της Canal Plus, που στοιχημάτισε πάνω του, τα αναμενόμενα οφέλη...

Δίχως αυτό να σημαίνει πάντως πως συνολικά η καλλιτεχνική προσπάθεια δεν ήταν καλή, μάλλον πιο πολύ αφελή εμπορικά μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς γνωρίζοντας από πριν, πως τέτοιου είδους τραγικές στιγμές, είναι αδύνατον να γίνουν αποδεκτές από το ευρύ κοινό. Με την υποστήριξη του κρατικού BBC στην διεύθυνση του πρότζεκτ τοποθετήθηκε ο δοκιμασμένος τόσο στην απεικόνιση ρισκαδόρικων σεκάνς (από τον καιρό της απίθανης τεκμηρίωσης του, Man On A Wire) μα κυρίως στην ανάπλαση δραματικών biopics (όπως την Οσκαρούχα του Στήβεν Χόκινγκ The Theory Of Everything) James Marsh, που κρίθηκε ιδανικός για να φέρει εις πέρας το δύσκολο, τεχνικά περισσότερο, πλάνο. Ελλείψει ίσως περισσότερων παράδων, οι υγρού στοιχείου λήψεις και κυρίως εκείνες που έχουν να κάνουν με θαλασσοταραχές και καταιγίδες, εκλείπουν σχεδόν ολοκληρωτικά, με την μορφή του ναυτικού να περιορίζεται σε φορτισμένες από το μελαγχολικό σάουντρακ, κινήσεις εντός της καμπίνας του σκάφους.

Ενδεχόμενα είναι και επιλογή του ίδιου του ντιρέκτορα να σταθεί λιγότερο στο - γνώριμο σε όλους, λίγο πολύ - συμβάν και να ρίξει φως στον ψυχισμό του επί ματαίω διαγωνιζόμενου και στο πέρασμα του από την ανασφάλεια στην παράνοια της μοναξιάς, λίγο πριν οδηγηθεί να πάρει την ύστατη απόφαση της ζωής του. Ομοίως δε η κάμερα εστιάζει και στις προσωπικότητες του στενού του περιβάλλοντος, με την σύζυγό του - πάντα πειστική η Rachel Weisz - να μην εμφανίζεται ως η νοικοκυρούλα συμβία του ήρωα, αλλά ως μια γυναίκα με λόγο στιβαρό και καυστική πυγμή, τον υπεύθυνο επικοινωνίας - ο έξοχος ρολίστας David Thewlis - που εκ του μηδενός πετυχαίνει να δημιουργήσει πρωτοσέλιδα δόξης, γύρω από το επίτευγμα του θαλασσοπόρου ή τον χορηγό της όλης επιχείρησης - ο Ken Stott τον αποδίδει - που πρωτίστως σκέφτεται την διασφάλιση της επένδυσης του και λιγότερο για το αν με την κίνηση του, σφίγγει ακόμη περισσότερο την θηλιά στον λαιμό του ταλαίπωρου Κρόχαρστ...

Στον οποίο δίνει σάρκα και οστά ο όπως συνήθως έξοχος με ότι κι αν καταπιαστεί Colin Firth, ταιριάζοντας σημαντικά την low profile σταρική του εικόνα, με εκείνη του καταδικασμένου σε ήττα ιστιοπλόου τζέντλεμαν, που αποφάσισε να βάλει ενέχυρο την ίδια του την οντότητα, προς τελικό κέρδος όλων των υπολοίπων. Ότι ο ίδιος εξελίχθηκε σε θρύλο, κατόπιν του προβλεπόμενα παταγώδους αποτυχίας εγχειρήματος του, μάλλον οφείλεται στις περιοριστικές και ακραία αρνητικές συνθήκες με τις οποίες αποχαιρέτησε μια μέρα του Οκτώβρη την γενέτειρα του για να παραστήσει, τον αγαθό άνευ πληρώματος Κολόμβο. Τον ντε φάκτο, δηλαδή, χαμένο, εκτός κι αν κατάφερνε χιλιάδες μίλια εκτός πορείας, την μία και μοναδική κίνηση ματ. Που τουλάχιστον θα έβγαζε νικητές τέσσερα πρόσωπα λατρεμένα του. Τη γυναίκα του και τα αγγελούδια του, που ποτέ δεν κουράστηκαν να καρτερούν στην αποβάθρα, ένα πανί λευκό στον ορίζοντα...

Όταν η φιλοδοξία δεν έχει όρια

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, σωστά;

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 38χρονος Αργεντίνος Santiago Mitre. Τον γνωρίσαμε μέσω του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου είδαμε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του «Ο φοιτητής: Η ιστορία μιας εξεγερμένης γενιάς» (El estudiante, 2011) η οποία παίχτηκε στο εμπορικό κύκλωμα το 2013. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είδαμε σε εμπορική διανομή στη χώρα μας και την προηγούμενη ταινία του, το Paulina (παραγωγής 2015), με πρωταγωνίστρια τη σύντροφό του, την πανέμορφη Dolores Fonzi, που και σε τούτη την ταινία έχει βασικό ρόλο (υποδύεται την κόρη του Προέδρου). Το έχει η... μοίρα του, πάντως, του Mitre, να βλέπουμε τις ταινίες του με μιιιιιικρή καθυστέρηση: η τελευταία του ταινία, λοιπόν, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό (κι όχι στο περασμένο) φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα».

Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Προέδρου γράφτηκε ειδικά για τον Ricardo Darín. Πίσω από την παραγωγή της ταινίας βρίσκονται οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για το Ιστορίες για αγρίους (Relatos salvajes, 2014). Γυρίσματα για την ταινία Ο Πρόεδρος (La Cordillera) έγιναν τόσο στο γραφείο της Casa Rosada, της επίσημης κατοικίας του προέδρου της Αργεντινής, αλλά και στο προεδρικό αεροπλάνο.

Η υπόθεση: Ο Ερνάν Μπλάνκο δεν έχει πολύ καιρό που κέρδισε την εξουσία στην Αργεντινή. Ο λαός τον ψήφισε και τον ανέδειξε Πρόεδρο, καθώς τον θεώρησε ως έναν από αυτούς. Ο Μπλάνκο (δηλαδή λευκός, δηλαδή καθαρός) ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά της εξουσίας και πλέον βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της σύντομης πολιτικής του καριέρας. Ενώ στην Αργεντινή τον κατηγορούν ότι είναι ο εξαφανισμένος Πρόεδρος καλείται να πάρει μέρος σε μια σύνοδο κορυφής στη Χιλή. Στόχος τη συνόδου είναι να δημιουργήσουν τα κράτη της Λατινικής Αμερικής έναν οργανισμό τύπου ΟΠΕΚ, που θα χειρίζεται σε κρατικό επίπεδο αλλά και από κοινού, τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της περιοχής.

Ο Ερνάν υποστηρίζει τον στρατηγικό σύμμαχο της Αργεντινής, τη Βραζιλία, και δεν θέλει επ' ουδενί να μπουν «στο κόλπο» οι «σατανάδες» των ΗΠΑ. Καθώς όμως καλείται να αντιμετωπίσει μια κρίση στην οικογενειακή του ζωή, που έχει να κάνει με τον πρώην σύζυγο της εύθραυστη κόρης του, ο οποίος απειλεί πως θα βγάλει τα άπλυτα του Μπλάνκο στη φόρα, οι συμμαχίες θα αλλάξουν, και οι εξαγορές κάτω από το τραπέζι δίνουν και παίρνουν...

Η άποψή μας: Στιβαρό πολιτικό θρίλερ είναι τούτο εδώ. Και πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Βεβαίως, δεν έχει δράση The American Way, αλλά διαθέτει ένταση, σασπένς και λέει και δύο, τρεις αλήθειες για το πως παίζεται η πολιτική τη σήμερον ημέρα – και μάλλον έτσι παιζόταν όλες τις ημέρες από απαρχής του κόσμου! Οι εκάστοτε ισχυροί πάντοτε επιδιώκουν να ελέγχουν τα πράγματα - κι όταν δεν μπορούν να τα καταφέρουν με ευθύ τρόπο, δεν κωλώνουν να προχωρήσουν στον άλλον, τον πλάγιο τρόπο. Και υπάρχει πιο προφανής τρόπος από την εξαγορά; Money makes the world go round, και ακόμα και οι πιο άσπιλοι (φαινομενικά) πολιτικοί, έχουν την... τιμή τους για να ενδώσουν και να υποκύψουν, πολλές φορές μάλιστα δίνοντας την εντύπωση ότι αγωνίζονται και ότι κινούνται από πατριωτικά και εθνικά κίνητρα.

Δεν ξέρω αν αυτό που θα πω εδώ είναι λαϊκίστικο ή χοντράδα, αλλά κάπως έτσι φαντάζομαι και τις συνελεύσεις του Eurogroup. Βλέποντας την ταινία πέρσι στο φεστιβάλ των Καννών (σημείωση: από τότε έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι είναι η αλήθεια...) φανταζόμουν τον Αλέξη Τσίπρα να συμμετέχει στις απανωτές «κρίσιμες» συνόδους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να καλείται να παλέψει για τη χώρα του, ενδεχομένως με αγνά κίνητρα αρχικά, αλλά τελικά να ενδίδει, έστω και με... έρπη! Η αποδόμηση του αγνού και άσπιλου πολιτικού, που κέρδισε την εξουσία ως «ένας από εμάς» γίνεται πολύ έξυπνα στην ταινία: χωρίς υστερίες, χωρίς κραυγές, χωρίς in your face καταγγελτικό τόνο, διδακτικώ τω τρόπω.

Ο Mitre δείχνει σιγά σιγά την πραγματική εικόνα πίσω από τη δημόσια εικόνα. Και ευθέως το λέει ξεκάθαρα (δεν αφήνει δηλαδή καμία αμφιβολία για το αντίθετο) πως ο κύριος Μπλάνκο έχει πολλά... βρώμικα ρούχα στην ντουλάπα του. Ακόμα και το «εμπόδιο» του γαμπρού του μάλλον το ξεπερνάει με έναν τρυφερό και συνηθισμένο σ' αυτές τις περιπτώσεις τρόπο! Ακόμα και τη σχέση του με την κόρη του την διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να τη βγάλει... τρελή, φροντίζοντας να αλλάξει τις μνήμες της, μνήμες που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Καλό κουμάσι ο δικός μας.

Το πολύ ενδιαφέρον πέρα από τα ωραία που μας λέει ο Mitre, είναι πως διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ. Όποτε βλέπετε σε ταινία να πρωταγωνιστεί ο Ricardo Darín, να είστε σίγουροι ότι είναι καλή ταινία. Ο άνθρωπος είναι εγγύηση και είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός εδώ ως ο φιλόδοξος και εντέλει κυνικός πρόεδρος της Αργεντινής. Η Elena Anaya υποδύεται μια δημοσιογράφο, ο θεούλης Alfredo Castro (που επίσης αποτελεί εγγύηση η παρουσία του σε μια ταινία) υποδύεται έναν Χιλιανό ψυχολόγο – ψυχίατρο, που καλείται να κουράρει την κόρη του Μπλάνκο, η επίσης θεάρα Paulina García υποδύεται την Πρόεδρο της Χιλής, την οικοδέσποινα της συνόδου δηλαδή (για την Fonzi τα λέμε στην εισαγωγή) και ο Christian Slater δίνει ρέστα ως ο Γιάνκης που έρχεται στη σύνοδο κρυφίως για να κάνει μια πρόταση στον Μπλάνκο του στιλ «I'm gonna make him an offer he can't refuse» αλά «Νονός».

Σαφώς μια ταινία που ξεφεύγει από τον σωρό και αξίζει της προσοχής σας. Ρε τι γίνεται στην οροσειρά των Άνδεων, στην Κορντιγιέρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Weird Wave!

Ένας μικρο-μέγαλος κόσμος! Η ιστορία του Ant-man, κατά κόσμον Δρ. Hank Pym, ξεκινά το 1962, με την πρώτη του εμφάνιση στα κόμικς της Marvel, στο τεύχος “Tales to Astonish #27». Με την ανακάλυψη του…υπερ-ταλαντούχου σωματιδίου Pym (σμίκρυνση, τρομαχτική σωματική δύναμη και πολλά άλλα), και παρέα με την πρώτη Σφήκα, το 1963 ο Ant-man γίνεται ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Εκδικητών. Κάποιες δεκαετίες μετά, η πρώτη ταινία Ant-man (2015) έρχεται να εμπλουτίσει το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel με το χιούμορ της, τις μοναδικές της ιστορίες και οπτικές γωνίες, αλλά και ένα παγκόσμιο box office $ 500 εκ. «O Ant-Man και η Σφήκα», ένα καινούργιο κεφάλαιο με τους υπερήρωες που έχουν την ασύλληπτη ικανότητα να μικραίνουν, σκηνοθετημένο όπως και το πρώτο, από τον Peyton Reed. Μετά το τέλος του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος», ο Scott Lang έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του ως σούπερ ήρωας, αλλά και ως πατέρας. Ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει την κανονική του ζωή του με τις ευθύνες του ως Ant-Man, αντιμετωπίζει μια καινούργια, επείγουσα αποστολή που του αναθέτουν η Hope Van Dyne και ο δόκτωρ Hank Pym. Ο Scott πρέπει να ξαναφορέσει τη στολή του και να μάθει να μάχεται δίπλα στη Σφήκα, καθώς η ομάδα συνεργάζεται για να ανακαλύψει μυστικά από το παρελθόν.

Η ταινία ξαναφέρνει στη μεγάλη οθόνη τον Paul Rudd στο ρόλο του νέου Ant-man, Scott Lang, τον Michael Douglas ως Δρ. Pym, καθώς και την Evangeline Lilly, στον μεγεθυμένο και φανταστικό ρόλο της Hope, δηλαδή της νέας Σφήκας. Παλιοί γνώριμοι και νέοι χαρακτήρες εμφανίζονται, τα ρίσκα μεγαλώνουν, οι τεχνολογικές εξελίξεις εκτοξεύονται και η διασκέδαση αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Υπάρχουν λόγοι για να ζήσεις και λόγοι για να σκοτώσεις! Η Απαγωγή (Secuestro) είναι ένα συναρπαστικό δείγμα της ομάδας πίσω από το ισπανικό κύμα εκπληκτικών ψυχολογικών θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας, όπως Το Σώμα (El Cuerpo), Το Ορφανοτροφείο και Τα Μάτια της Τζούλια (Los Ojos De Julia). Ο σεναριογράφος της ταινίας Αόρατος επισκέπτης (Contratiempo) Oriol Paulo πλέκει εδώ ένα αγωνιώδες θρίλερ μυστηρίου με έντονο ρυθμό και πολλές ανατροπές, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η σπουδαία παραγωγός ισπανικών θρίλερ Μαρ Ταργκάρονα. Η Πατρίτσια ντε Λούκας, μία κορυφαία δικηγόρος, βλέπει τη ζωή της να μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν ο κωφάλαλος γιος της Βίκτορ εξαφανίζεται από το σχολείο χωρίς κανένα ίχνος. Λίγες ώρες μετά, το παιδί εμφανίζεται γεμάτο μώλωπες και καταϊδρωμένο, ισχυριζόμενο πως το απήγαγε ένας άντρας, από τα χέρια του οποίου κατάφερε να δραπετεύσει. Η αστυνομία κινητοποιείται και αφού δείξει φωτογραφίες υπόπτων στον μικρό Βίκτορ, ο κύριος ύποπτος συλλαμβάνεται. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι ακλόνητα και ο υποτιθέμενος απαγωγέας αφήνεται ελεύθερος από την αστυνομία. Η Πατρίσια, φοβισμένη για την ασφάλεια του γιου της, παρασύρεται και υποκύπτει, ως μητέρα, σε κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ πριν: παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της. Η κατάσταση κλιμακώνεται εκτός ελέγχου και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες…

Η εκφραστική Blanca Portillo (Ραγισμένες αγκαλιές (Los Ambrazos Rotos), Γύρνα Πίσω) πρωταγωνιστεί ερμηνεύοντας δεξιοτεχνικά μία μητέρα που θα φτάσει στα άκρα για να προστατεύσει το παιδί της, ξεπερνώντας τους ηθικούς κανόνες σε ένα ανελέητο κυνήγι γάτας-ποντικιού. Δίπλα της εμφανίζονται οι Jose Coronado, Antonio Dechent και Vicente Romero.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!

Τι σας κάνει να πιστέυετε ότι έφτασε η ώρα σας? Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Shubhashish Bhutiani ορίζει το φιλμ Η Σωτηρία της Ψυχής (Hotel Salvation). Η ταινία από την Ινδία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας στο πρόγραμμα για νέους σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο Biennale College και κέρδισε το Βραβείο Unesco για την ανθρωπιστική ματιά του. Στη συνέχεια η ταινία ταξίδεψε στα Φεστιβάλ του Μπουσάν, του Ντουμπάι, του Γκέτεμποργκ, του Μονάχου, του Σαν Φρανσίσκο και του Σίδνεϊ, ανάμεσα σε άλλα, ενώ έχει διανεμηθεί με επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Εκπροσωπώντας το νέο κύμα κινηματογραφιστών από την Νοτιοανατολική Ασία, ο εικοσιεξάχρονος Bhutiani εξερευνά οικουμενικά θέματα όπως το πέρασμα του χρόνου, η θνητότητα και το νόημα της ζωής αλλά και τις παραδόσεις της Ινδικής κουλτούρας μέσα από μια πανανθρώπινη συγκινητική ιστορία ελπίδας διαποτισμένη με μοναδικό χιούμορ και με τα αξέχαστα τοπία της ιερής πόλης του Βαρανάσι να προσφέρουν ένα αλησμόνητο σκηνικό. Ο Ρατζίβ αναγκάζεται να παρατήσει τα πάντα ώστε να εκπληρώσει την τελευταία και παράξενη επιθυμία του πατέρα του να ταξιδέψει στο Βαρανάσι για να σώσει την ψυχή του. Το ταξίδι που ακολουθεί αναγκάζει τους δύο άντρες να επανασυνδεθούν ο ένας με τον άλλον και με τον κόσμο γύρω τους σε αυτή την συγκινητική και γενναιόδωρη κομεντί που αρκετοί κριτικοί έσπευσαν να συγκρίνουν με το Ταξίδι στο Τόκιο του Όζου.

Ο Adil Hussain στο ρόλο του γιου μας είναι γνωστός για έναν από τους βασικούς ρόλους στην ταινία του Ανγκ Λι Η Ζωή του Πι, ενώ ο Lalit Behl στο ρόλο του πατέρα πρωταγωνιστούσε στην ταινία Η Πεταλούδα (Titli) που είχε προβληθεί στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών. Τέλος στο ρόλο της μητέρας συναντάμε την Geetangali Kulkarni.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την One From The Heart!

Ανακάλυψε το άλυτο μυστήριο που συγκλόνισε τον κόσμο! Ένα κοινωνικό δράμα, βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία είναι το φιλμ Η μέρα της επιστροφής μου (The Mercy) που αποτελεί μια παραγωγή του BBC σκηνοθετημένη από τον James Marsh (The Theory of Everything). 1968. Ένας ερασιτέχνης ιστιοπλόος λαμβάνει μέρος στον αγώνα Sunday Times Golden Globe Race με την ελπίδα να γίνει ο πρώτος στην ιστορία που γύρισε την υφήλιος μόνος του σε ιστιοπλοϊκό χωρίς καμία στάση. Με ένα μισοτελειωμένο σκάφος αφήνει την οικογένεια και την δουλειά του για ένα επικίνδυνο και μοναχικό ταξίδι. Η ιστορία του Crowhurst και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά την διάρκεια της επικής διαδρομής του καθώς η σύζυγος και τα παιδιά του περίμεναν την επιστροφή του παραμένει ένα από τα πιο διαρκή μυστήρια της σύγχρονής ιστορίας.

Ένα πολύ σπουδαίο ερμηνευτικό ντουέτο συνθέτουν εδώ ο πολυβραβευμένος Colin Firth με την γοητευτικά ώριμη Rachel Weisz. Μαζί τους εμφανίζεται και ο David Thewlis.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Spentzos Films!