Ant-Man
του Peyton Reed. Με τους Paul Rudd, Evangeline Lilly, Corey Stoll, Bobby Cannavale, Michael Peña, Tip "T.I." Harris, Anthony Mackie, Wood Harris, Judy Greer, David Dastmalchian, Michael Douglas
Superhero τσέπης!
του zerVo (@moviesltd) 
Σε συντριπτικό βαθμό, οι χαρακτήρες που προτάσσουν οι μεταφερόμενες από τα κόμικ κινηματογραφικές περιπέτειες, είναι γιγαντιαίοι, εύσωμοι, με τεράστια μπράτσα, δίμετροι, σωματαράδες εύρωστοι, σύμβολα κυριαρχίας μέσα στις πλουμιστές στολές τους, ώστε από την εμφάνιση και μόνο, ο οποιοσδήποτε αντίπαλος του να χάνει την παραμικρή ελπίδα να τους υπερκεράσει. Σε μια εναλλακτική σκέψη, αυτής της δεδομένης και πολύ δύσκολα αναστρέψιμης θηριώδους φόρμας των superheroes, προκειμένου να τονωθεί κατάτι και το φρόνημα πως οι μικροί των δέμας είναι ικανοί για να επιτύχουν το ακατόρθωτο, η Marvel στο φινάλε του τρίτου σινεματικού της κύματος, μας συστήνει τον πλέον μικροσκοπικό της συλλογής της, που όσο μπόι του λείπει, άλλο τόσο μπορεί να βάλει πλάτη, πανεύκολα, ακόμη και τον πιο ισχυρό του εχθρό...
Έχοντας περάσει ένα μεγάλο διάστημα στην φυλακή, για την συμμετοχή του σε ληστεία, ο άριστος γνώστης της λωποδυτικής τέχνης Σκοτ Λανγκ, με την απελευθέρωση του, θα θελήσει να ακολουθήσει τον δρόμο της αρετής, προκειμένου να δείξει κι ένα διαφορετικό, πιο καλοσυνάτο πρόσωπο στην ανήλικη κόρη του, Κέισι, που τόσο της έχει λείψει. Οι ανάγκες και οι επαγγελματικές απορρίψεις όμως, σύντομα θα τον ρίξουν και πάλι στην ρότα της παρανομίας, αφού θα αποδεχτεί την πρόταση των παλιών του συντρόφων για να διαρρήξουν ένα καλά φυλασσόμενο, θωρακισμένο χρηματοκιβώτιο και να αφαιρέσουν το πολύτιμο περιεχόμενο του.
Στην πραγματικότητα όμως και εν αγνοία του, ο αγαθός Σκοτ, θα αποτελέσει πιόνι στην καλοστημένη σκακιέρα του ιδιοφυούς βετεράνου Δρ, Πυμ, ιδρυτή του ομώνυμου τεχνολογικού κολοσσού, παροπλισμένου όμως πλέον από τον καλύτερο μαθητή του, Ντάρεν Κρος και την αποξενωμένη κόρη του, Χόουπ Βαν Ντάιν, που τον διαδέχτηκαν, όχι με τις ηθικότερες των μεθόδων, στην διοίκηση. Σκοπός του καθηγητή, είναι να αρπάξει μέσα από τα χέρια του ματαιόδοξου διαδόχου του, την πιο εξελιγμένης μορφής στολή που έχει δημιουργήσει εκείνος, ακολουθώντας τα βήματα που πρώτος όρισε 25 χρόνια πριν. Μιας στολής που όποιος την φορέσει, αυτομάτως συρρικνώνεται, αποκτά συνάμα όμως υπερφυσικές δυνάμεις, ικανές να κατατροπώσουν τον οποιονδήποτε - εμβρόντητο - αντίπαλο...
Με βάση δηλαδή την θεωρία της σωματικής ισχύος των μικροσκοπικών συμπαθέστατων εντόμων, των μυρμηγκιών, που η ρώμη τους είναι πολλαπλάσια του μεγέθους τους, ο πανέξυπνος Πυμ, θα φανταστεί τον λωποδυτάκο να την δοκιμάζει και να μεταλλάσσεται μονομιάς σε Ant-Man, δηλαδή σε ένα υπερσύγχρονο, όσο και σχεδόν αόρατο υπερόπλο. Το οποίο ο μιλιταριστής Κρος που ήδη το έχει στην κατοχή του, οραματίζεται να το πουλήσει έναντι αδράς αμοιβής στους παραστρατιωτικούς, προς περαιτέρω χρήση στα διεθνή μέτωπα του πολέμου.
Έχοντας εμφανιστεί για πρώτη φορά στις πολύχρωμες σελίδες των εντύπων της Marvel στα 1962, με την υπογραφή σε σκίτσο και κείμενα από τους Stan Lee και Jack Kirby, ο Ant-Man, χάρη στην συμπαθητική του όψη και το εκ προοιμίου ντεσαβαντάζ της μινιμάλ θωριάς του, υπήρξε ένας από τους πλέον αγαπημένους ήρωες του φανατικού κοινού της ερυθρόλευκης μπράντας. Ουσιαστικά χρειαζόταν μόνο το πράσινο φως από την έχουσα το γενικό πρόσταγμα Disney προκειμένου ο Μυρμήγκης να περάσει κι αυτός στο πάνθεον των πανίσχυρων της συλλογής, που απέκτησαν φιλμάκι με το όνομα τους. Το μόνο ερωτηματικό ήταν το ποια ακριβώς μέθοδος θα έπρεπε να ακολουθηθεί στον τρόπο παρουσίασης του ήρωα, ώστε το τελικό προϊόν, να ήταν εύπεπτο, διασκεδαστικό, γλαφυρό και όχι πνιγμένο στον καταιγισμό εκρήξεων και εφέ, όπως στην περίπτωση των απόλυτα προσοδοφόρων The Avengers.
Με το πρότζεκτ να περνά εξολοκλήρου στην εποπτεία του χαρισματικού στην εξεύρεση κωμικών λύσεων Edgar Wright, άσχετα αν η σχέση του με το στούντιο ολοκληρώθηκε άκομψα και άδοξα, δόθηκε στο σχέδιο ένα εντελώς διαφορετικό από το γνώριμο, γαργαλιστικό πακετάρισμα, που στόχευσε στο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, για διαφορετικούς λόγους, απότι στις περιπτώσεις των Thor, Captain America ή Iron Man. Η τελική κατάληξη, το ταμείο που λέμε, όταν αγγίζει το μισό δις δολάριο, μόνο ως θριαμβευτική μπορεί να εκληφθεί. Μήπως όμως κάτι τέτοιο θα γινόταν κατορθωτό, οποιοδήποτε μονοπάτι ακολουθούσε το στούντιο, οποιοσδήποτε κι αν ήταν ο ντιρέκτορας, είτε ο Wright ο εισαγωγικός, είτε κάποιος Peyton Reed που εντέλει είδε το όνομα του στα κρέντιτς?
Ας μην γελιόμαστε. Ο κόσμος που περνάει από το γκισέ για να παρακολουθήσει το οποιοδήποτε πρώτο επεισόδιο νέου superhero της Marvel, ενθουσιάζεται απλά και μόνο στην σκέψη του πως εκείνος θα μεταβληθεί από κοινό ανθρωπάκι σε δυναμίτη. Το αυτό, το σύνηθες, ισχύει κι εδώ, με την μοναδική διαφορά πως και το τέμπο είναι έναν τουλάχιστον τόνο χαμηλότερο και το περίβλημα χαλαρότερο, όσο για το δέσιμο του adventure με το προσεγμένο ανέκδοτο, δεν είναι και το ισχυρότερο. Κατόπιν των ιλιγγιωδών στιγμών του transformation, μέσα σε μπανιέρες, σωλήνες και υδρορροές, εκεί που ο Άνθρωπος Μυρμήγκι κτίζεται ως οντότητα χάρη στις εμπνεύσεις του γερο-Τζεπέτο Michael Douglas, η παρέκκλιση από τον συνήθη κανόνα της έκρηξης αδρεναλίνης, προς εκείνον των αστεϊσμών και την πλάκας, μπορεί να μοιάζει εναλλακτικός, κάπου όμως αποσπά την ματιά της πλατείας από τον τελικό στόχο.
Φυσικά ως παραγωγή ο Ant-Man δεν θα μπορούσε να μην διέπεται από την αρτιότητα των CGI και των εξαιρετικά στημένων στην μονταζιέρα σκηνών δράσης, που αυξάνονται σταδιακά ενόσω περνάμε στο δεύτερο - και λιγότερο ευρηματικό πάντως - μέρος. Ο βασικός χαρακτήρας, ο σκελετός πάνω στον οποίο φτιάχνεται λεπτό με το λεπτό ο Σούπερ Μέρμηγκας, είναι από τους πλέον ανθρώπινους που έχει επεξεργαστεί ποτέ σενάριο του στούντιο, το δραματικό του μπακγκράουντ (χωρισμένος, άνεργος, με κίτρινο χαρτί, στερημένος ακόμη και των ελάχιστων ευτυχισμένων στιγμών, μακριά από την λατρεμένη θυγατέρα) κάπου δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το πανέτοιμο να εκστομίσει αστειάκι πρόσωπο του πρωταγωνιστή.
Για πες: Ο Paul Rudd, που ανέλαβε να υποστηρίξει ερμηνευτικά τον ρόλο, είναι ένας από τους χαρισματικότερους κωμικούς της γενιάς του κι εδώ του δίνεται μια πρώτης τάξης ευκαιρία να εκτοξεύσει σε απίθανα ύψη δημοφιλίας, την συνήθως ανεξάρτητης μορφής κινηματογραφική του εικόνα. Δεν ξέρω αν και πόσο η εμφάνιση του σε ένα τέτοιο μπλοκμπάστερ θα επηρεάσει την "άλλη" του καριέρα και αν και στο μέλλον θα έχει πέραση σαν το χαμηλών τόνων παρεάκι του 40 Years Old Virgin, του This Is 40 ή του Admission, σίγουρα όμως έχει πιάσει την καλή, ντυμένος ένα εμπορικότατο ρούχο, μέσα στο οποίο δεδομένα, συντόμως και με πλάι σε όλο το υπόλοιπο συναπάντημα θα τον ματαδούμε.
Στην πραγματικότητα όμως και εν αγνοία του, ο αγαθός Σκοτ, θα αποτελέσει πιόνι στην καλοστημένη σκακιέρα του ιδιοφυούς βετεράνου Δρ, Πυμ, ιδρυτή του ομώνυμου τεχνολογικού κολοσσού, παροπλισμένου όμως πλέον από τον καλύτερο μαθητή του, Ντάρεν Κρος και την αποξενωμένη κόρη του, Χόουπ Βαν Ντάιν, που τον διαδέχτηκαν, όχι με τις ηθικότερες των μεθόδων, στην διοίκηση. Σκοπός του καθηγητή, είναι να αρπάξει μέσα από τα χέρια του ματαιόδοξου διαδόχου του, την πιο εξελιγμένης μορφής στολή που έχει δημιουργήσει εκείνος, ακολουθώντας τα βήματα που πρώτος όρισε 25 χρόνια πριν. Μιας στολής που όποιος την φορέσει, αυτομάτως συρρικνώνεται, αποκτά συνάμα όμως υπερφυσικές δυνάμεις, ικανές να κατατροπώσουν τον οποιονδήποτε - εμβρόντητο - αντίπαλο...
Με βάση δηλαδή την θεωρία της σωματικής ισχύος των μικροσκοπικών συμπαθέστατων εντόμων, των μυρμηγκιών, που η ρώμη τους είναι πολλαπλάσια του μεγέθους τους, ο πανέξυπνος Πυμ, θα φανταστεί τον λωποδυτάκο να την δοκιμάζει και να μεταλλάσσεται μονομιάς σε Ant-Man, δηλαδή σε ένα υπερσύγχρονο, όσο και σχεδόν αόρατο υπερόπλο. Το οποίο ο μιλιταριστής Κρος που ήδη το έχει στην κατοχή του, οραματίζεται να το πουλήσει έναντι αδράς αμοιβής στους παραστρατιωτικούς, προς περαιτέρω χρήση στα διεθνή μέτωπα του πολέμου.
Έχοντας εμφανιστεί για πρώτη φορά στις πολύχρωμες σελίδες των εντύπων της Marvel στα 1962, με την υπογραφή σε σκίτσο και κείμενα από τους Stan Lee και Jack Kirby, ο Ant-Man, χάρη στην συμπαθητική του όψη και το εκ προοιμίου ντεσαβαντάζ της μινιμάλ θωριάς του, υπήρξε ένας από τους πλέον αγαπημένους ήρωες του φανατικού κοινού της ερυθρόλευκης μπράντας. Ουσιαστικά χρειαζόταν μόνο το πράσινο φως από την έχουσα το γενικό πρόσταγμα Disney προκειμένου ο Μυρμήγκης να περάσει κι αυτός στο πάνθεον των πανίσχυρων της συλλογής, που απέκτησαν φιλμάκι με το όνομα τους. Το μόνο ερωτηματικό ήταν το ποια ακριβώς μέθοδος θα έπρεπε να ακολουθηθεί στον τρόπο παρουσίασης του ήρωα, ώστε το τελικό προϊόν, να ήταν εύπεπτο, διασκεδαστικό, γλαφυρό και όχι πνιγμένο στον καταιγισμό εκρήξεων και εφέ, όπως στην περίπτωση των απόλυτα προσοδοφόρων The Avengers.
Με το πρότζεκτ να περνά εξολοκλήρου στην εποπτεία του χαρισματικού στην εξεύρεση κωμικών λύσεων Edgar Wright, άσχετα αν η σχέση του με το στούντιο ολοκληρώθηκε άκομψα και άδοξα, δόθηκε στο σχέδιο ένα εντελώς διαφορετικό από το γνώριμο, γαργαλιστικό πακετάρισμα, που στόχευσε στο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, για διαφορετικούς λόγους, απότι στις περιπτώσεις των Thor, Captain America ή Iron Man. Η τελική κατάληξη, το ταμείο που λέμε, όταν αγγίζει το μισό δις δολάριο, μόνο ως θριαμβευτική μπορεί να εκληφθεί. Μήπως όμως κάτι τέτοιο θα γινόταν κατορθωτό, οποιοδήποτε μονοπάτι ακολουθούσε το στούντιο, οποιοσδήποτε κι αν ήταν ο ντιρέκτορας, είτε ο Wright ο εισαγωγικός, είτε κάποιος Peyton Reed που εντέλει είδε το όνομα του στα κρέντιτς?
Ας μην γελιόμαστε. Ο κόσμος που περνάει από το γκισέ για να παρακολουθήσει το οποιοδήποτε πρώτο επεισόδιο νέου superhero της Marvel, ενθουσιάζεται απλά και μόνο στην σκέψη του πως εκείνος θα μεταβληθεί από κοινό ανθρωπάκι σε δυναμίτη. Το αυτό, το σύνηθες, ισχύει κι εδώ, με την μοναδική διαφορά πως και το τέμπο είναι έναν τουλάχιστον τόνο χαμηλότερο και το περίβλημα χαλαρότερο, όσο για το δέσιμο του adventure με το προσεγμένο ανέκδοτο, δεν είναι και το ισχυρότερο. Κατόπιν των ιλιγγιωδών στιγμών του transformation, μέσα σε μπανιέρες, σωλήνες και υδρορροές, εκεί που ο Άνθρωπος Μυρμήγκι κτίζεται ως οντότητα χάρη στις εμπνεύσεις του γερο-Τζεπέτο Michael Douglas, η παρέκκλιση από τον συνήθη κανόνα της έκρηξης αδρεναλίνης, προς εκείνον των αστεϊσμών και την πλάκας, μπορεί να μοιάζει εναλλακτικός, κάπου όμως αποσπά την ματιά της πλατείας από τον τελικό στόχο.
Φυσικά ως παραγωγή ο Ant-Man δεν θα μπορούσε να μην διέπεται από την αρτιότητα των CGI και των εξαιρετικά στημένων στην μονταζιέρα σκηνών δράσης, που αυξάνονται σταδιακά ενόσω περνάμε στο δεύτερο - και λιγότερο ευρηματικό πάντως - μέρος. Ο βασικός χαρακτήρας, ο σκελετός πάνω στον οποίο φτιάχνεται λεπτό με το λεπτό ο Σούπερ Μέρμηγκας, είναι από τους πλέον ανθρώπινους που έχει επεξεργαστεί ποτέ σενάριο του στούντιο, το δραματικό του μπακγκράουντ (χωρισμένος, άνεργος, με κίτρινο χαρτί, στερημένος ακόμη και των ελάχιστων ευτυχισμένων στιγμών, μακριά από την λατρεμένη θυγατέρα) κάπου δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το πανέτοιμο να εκστομίσει αστειάκι πρόσωπο του πρωταγωνιστή.
Για πες: Ο Paul Rudd, που ανέλαβε να υποστηρίξει ερμηνευτικά τον ρόλο, είναι ένας από τους χαρισματικότερους κωμικούς της γενιάς του κι εδώ του δίνεται μια πρώτης τάξης ευκαιρία να εκτοξεύσει σε απίθανα ύψη δημοφιλίας, την συνήθως ανεξάρτητης μορφής κινηματογραφική του εικόνα. Δεν ξέρω αν και πόσο η εμφάνιση του σε ένα τέτοιο μπλοκμπάστερ θα επηρεάσει την "άλλη" του καριέρα και αν και στο μέλλον θα έχει πέραση σαν το χαμηλών τόνων παρεάκι του 40 Years Old Virgin, του This Is 40 ή του Admission, σίγουρα όμως έχει πιάσει την καλή, ντυμένος ένα εμπορικότατο ρούχο, μέσα στο οποίο δεδομένα, συντόμως και με πλάι σε όλο το υπόλοιπο συναπάντημα θα τον ματαδούμε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2015 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική