Movies Ltd

Πιο κάτω δεν πάει, Σλάι...  

του zerVo (@moviesltd)

Μόνο και μόνο που αποτέλεσε το αναμενόμενο για τόσες δεκαετίες, σπουδαίο κινηματογραφικό ραντεβού των δύο action θρύλων των 80s, η περίπτωση του πρώτου Escape Plan, υπήρξε ιστορική. Ποτέ άλλοτε βλέπεις και εκτός από ελάχιστες στιγμές των Αναλώσιμων, ο Sly και ο Schwartz δεν μοιράστηκαν το ίδιο καρέ, παρότι το κοινό επιζητούσε να τους καμαρώσει αντάμα. Αλλά και πρακτικά εκείνη η προ πενταετίας περιπέτεια φυλακών δεν τα πήγε άσχημα, αφού και εύπεπτη υπήρξε θεματικά και εξαιρετική πορεία στα διεθνή box offices είχε. Το τελευταίο δεδομένο, μάλλον, ήταν το στοιχείο που παρακίνησε την παραγωγή να προχωρήσει στο στήσιμο ενός σίκουελ, δυστυχώς μόνο με την παρουσία του ενός και μόνο πόλου ενδιαφέροντος και ακόμη δυστυχέστερα με πολύ κακή οργάνωση και στήσιμο, με αποτέλεσμα ένα φιλμ, που δύσκολα μπορεί να γίνει παρακολουθήσιμο, ακόνη και από τους πιο φανατικούς φίλους τους είδους.

Από το καλό στο καλύτερο βαδίζει η καλοστημένη επιχείρηση υπηρεσιών ασφαλείας του βετεράνου πλέον Ρέι Μπρέσλιν, που έχει εδραιωθεί στον τομέα της ως η κορυφαία και πλέον τεχνολογικά καινοτόμος. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που μια επικίνδυνη αποστολή στην γεμάτη παγίδες Τσετσενία, θα καταλήξει σε φιάσκο, με συνέπεια την αποπομπή από την βασική ομάδα αποστολών, του δυναμικού και φιλόδοξου Τζάσπαρ Κίμπραλ.

Δίχως να μπορεί να ξεπεράσει το τραγικό συμβάν, ο επίσης εξαιρετικών ικανοτήτων, ασιατικής προέλευσης συνεργάτης του Ρέι, Σου Ρεν, θα αποσυρθεί οικειοθελώς από το γκρουπ, επιστρέφοντας στον τόπο του και αναλαμβάνοντας την φύλαξη του εξαδέλφου του, Γιούσενγκ Μα, ενός δαιμόνιου κομπιουερίστα, που έχει ανακαλύψει τον πασπαρτού κωδικό που καταφέρνει να ξεκλειδώσει κάθε πιθανό cyber γρίφο. Ατυχώς, οι δυο τους θα πέσουν θύμα απαγωγής από αγνώστους και θα οδηγηθούν εντός των απροσπέλαστων τειχών της φυλακής με την ονομασία Άδης, από όπου κανείς δεν έχει καταφέρει ως τώρα να διαφύγει. Εκεί όπου κάτω από συνθήκες βασανιστικές, οι εσώκλειστοι καλούνται να συμμετάσχουν σε στημένες μονομαχίες, προκειμένου να κερδίσουν ελάχιστα προνόμια, που θα κάνουν την διαβίωση τους στην κόλαση, ελάχιστα πιο ανθρώπινη.

Εννοείται πως η εξαφάνιση του παλιού του σχιστομάτικου πουλέν, πολύ σύντομα θα υποπέσει στην αντίληψη του γεμάτου πατρική στοργή Μπρέσλιν, που αυτομάτως θα θεσπίσει πλάνο - το Σχέδιο Απόδρασης 2 δηλαδή της μαρκίζας - ώστε να βγάλει τον νεαρότερο του κομπανιέρο από αυτό το ιδιαίτερο μόρφωμα που μαζί με καμιά εκατοστή ακόμη καθάρματα τον περικυκλώνει. Δύσκολο? Έλα τώρα, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τον ένα και μοναδικό απελευθερωτή των πάντων, εκείνον που έχει κατορθώσει να διαλύσει με δυο μόλις κινήσεις ματ, τον εξίσου φημισμένο λαβύρινθο The Tomb, για όποιον θυμάται όσα συνέβησαν στην αρκετά διασκεδαστική πρώτη φορά του Escape Plan.

Με την μοναδική διαφορά πως όλα όσα εξιστορεί η κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του straight to video συνέχεια, είναι τόσο χοντροκομμένα, απίθανα κακότροπα στημένα και υπερβολικά, που δεν πρέπει να υπάρχει μισός θεατής να πιστέψει αυτή την περίπλοκη σε βαθμό απίθανου μπερδέματος υπόθεση. Άσπροι, μαύροι, λατίνοι, σκίνχεντς, παλαιστές, θηρία, νεοναζί, καρατέκα και μασίστες, ανακατωμένοι σε ένα νίκελ, ολοσκότεινο περιβάλλον που διαρκώς αλλάζει μορφή (!), όψη (!!), μέγεθος (!!!) και όγκο (!!!!), που είναι αδύνατον παντελώς να εντοπίσει κανείς την γεωγραφική του θέση και είναι φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από έναν αστείο τύπο που επιζητά εκδίκηση (σιγά την ανατροπή). Ξύλο και των γονέων, προκειμένου να κερδίσουν οι, άγνωστο για ποιον ακριβώς λόγο έχουν απαχθεί, ετερόκλητοι τρόφιμοι ένα δίωρο στην ξεκουραστική απομόνωση, όπου τα ρομπότ γιατροί, γιατρεύουν τις όποιες πληγές έχει προκαλέσει το κλωτσομπουνίδι! Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά?

Φυσικά και δεν πρόκειται για καμία συνέχεια του Escape Plan, παρά μόνο για μια απωανατολίτικη βήτα μούβι, που έχει στηθεί αποκλειστικά και μόνο για την αγορά του Χονγκ Κονγκ, εξού και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο φημισμένος στα μέρη του αστέρας Huang Xiaoming. Τι δηλαδή, δεν είναι στο στάρινγκ ο Stallone? Όχι δεν είναι. Ούτε καν συνθέτει ντουέτο δράσης με τον εξίσου φοβιστικής όψης Dave Bautista, όπως παραπλανητικά διαλαλεί η αφίσα. Ο Sly δεν πρέπει να ξόδεψε ούτε τρεις ημέρες στο σετ για να παίξει στις λιγοστές σκηνές απελευθέρωσης, που λειτουργούν ως γεφυράκια στις σεκάνς ανείπωτης βίας που λαμβάνουν χώρα εντός του Άδη. Στα 70 plus του ο Sylvester λοξοκοιτάζει - και καλά κάνει - την συνταξιοδότηση, παρότι η επιστροφή του στην σειρά του Creed υπήρξε ενθαρρυντική για το ερμηνευτικό του μέλλον. Με τον Hades όμως ο αγαπημένος αστέρας, έπιασε ιστορικό χαμηλό και καλείται γρήγορα να αποδράσει από τον πάτο, πριν οι τραγικές στερνές θύμησες νικήσουν τις μεγαλειώδεις πρώτες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Από τον Μον Ντιέ στον Σενιόρ! Ω, Θε μου...  

του zerVo (@moviesltd)

Αρχίζει και μοιάζει εκνευριστικό, στα όρια του γελοίου, αυτό που προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω οι Ισπανοί, σε ότι έχει να κάνει με τις διαφοροποιήσεις των εθνοτήτων που ορίζουν το ομόσπονδο κράτος τους. Μια σάχλα που και βέβαια γεννιέται μέσα από την υπαρκτή - και ο Θεός να φυλάξει να μην οδηγηθεί και ετούτη σε εμφύλιο σπαραγμό - ρήξη ανάμεσα στους, διαφορετικής κουλτούρας, γλώσσας, πολλές φορές και αντίληψης, κόσμους που ορίζουν την σε κατάσταση αμφίβολης ισορροπίας, αγαπημένη και πανέμορφη Εσπάνια. Σε τελική ανάλυση αν δεν γίνεται να συμβιώσουν όπως κάνουν τόσες δεκαετίες, αντάμα, ας πάρει μπροστά η αρχή της αυτοδιάθεσης, με δημοκρατικό και διάφανο τρόπο. Όλα τα άλλα, με την ποδοσφαιροποίηση του αθώου λαουτζίκου, μάλλον κακό κάνουν, στην απόπειρα συμφιλίωσης, ακόμη κι αν οι καλλιτεχνική τάση, όπως στην παρούσα - ας την αποκαλέσουμε - κωμωδία, μοιάζει αθώα και αφελής.

Μουρτζούφλης, σκυθρωπός, αγέλαστος και διαρκώς συννεφιασμένος, με οποιονδήποτε κι αν συναναστραφεί στην καθημερινότητα του, είτε στο ίδιο του το σπίτι, είτε στην τράπεζα που εργάζεται ως στέλεχος, είναι ο συντηρητικός Καστιγιάνος Γκρεγκόριο. Αρκεί μόνο μια φράση να ακούσει πάντως, για να αλλάξει μονομιάς πρόσωπο και να δείξει ευδιάθετος και χαρούμενος: Ρεάλ Μαδρίτης! Φανατικός υποστηρικτής της 12 φορές τροπαιούχας Ευρώπης βασίλισσας και προσωπικός φίλος - στα όνειρα του - του προέδρου της Φλορεντίνο Πέρεθ, ο μεσήλικας μαδριλένος, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αν ακούσει και μόνο την ύπαρξη άλλου ποδοσφαιρικού συλλόγου. Για εκείνον υπάρχουν μόνον οι Μερένχες. Και δεν τον νοιάζει και τίποτα άλλο, αφού τα τρία παιδιά του, ούτε καν άκουσαν τις παραινέσεις τους και το καθένα έχει τραβήξει τον δικό του δρόμο...

Μια κατάσταση που θα αλλάξει άρδην, την ημέρα που θα χάσει εντελώς αναπάντεχα σε τροχαίο, την σύζυγό του Μαρία και θα κληθεί να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία. Να μεταφέρει τις στάχτες της καύσης της, στο Ανδαλουσιανό χωριουδάκι Σανλουκάρ, προκειμένου να τις σκορπίσει στις όχθες του χιλιοτραγουδισμένου Γουαδαλκιβίρ! Μια εκδρομή διάρκειας τριών ημερών, που υποχρεωτικά θα πρέπει να πραγματοποιήσει συνοδεία των απομακρυσμένων τέκνων του. Της μεγάλης του κόρης Σάντρα, που του κρύβει επιμελώς την εγκυμοσύνη της, αλλά και το ότι σύντομα θα μετακομίσει στην (μισητή) Βαρκελώνη, μαζί με τον Καταλανό σύζυγό της Ζόρντι, βαμμένο μπλαουγκράνα και φανατικό οπαδό της (αχώνευτης) Μπάρτσα. Του γιου του Κάρλος, που έχει να του μιλήσει για έξι μήνες, από τον καιρό δηλαδή που δημοσιοποίησε τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, αλλά και τον δεσμό του με τον Βάσκο και μαύρο με Σενεγαλέζικες ρίζες Ενέκο. Και της αναποφάσιστης μικρής του θυγατέρας Αλίσια, που διατηρεί σχέση (δεν την λες κιόλας) με τον Λέο, έναν αναρχοαυτόνομο χίπη, που ούτε θέλει να τον βλέπει στα μάτια του!

Τρεις μέρες πένθιμης πορείας λοιπόν σε ένα βανάκι ζωγραφισμένο μάλιστα στις αποχρώσεις των εχθρικών κόκκινων και μπλε, μαζί με πρόσωπα που απεχθάνεται, για τον κονσερβαρισμένο φιλοβασιλικό, μοιάζουν με εφιάλτης, αλλά τι να κάνει από την στιγμή που αυτή ήταν η έσχατη εντολή της γυναικός του? Η οποία μάλιστα δεν έχει ακόμη αποχαιρετήσει ολοσχερώς, αλλά επιστρέφει ως ζωντανό πνεύμα, πάνω στην τεφροδόχο και του μιλάει διαρκώς, δίνοντας του συμβουλές για το πως πρέπει να έρθει κοντύτερα στα τζιέρια του, να τα αγαπήσει, να τα φέρι κοντά του, να νιώσουν και πάλι σαν οικογένεια. Εννοείται βεβαίως πως μετά από ένα 90λεπτο πλήρους σαχλαμαρίστικης σεναριακής φαφλατοσύνης, η λογική πρυτανεύει και η φαμίλια γίνεται ένα, ως μια άλλη Ισπανία δηλαδή, έτσι για να περάσει και το συμφιλιωτικό μήνυμα προς όλους τους επίδοξους αποσχιστές από την αγκάλη της.

Μέχρι τότε βέβαια, η κομεντί που βαδίζει πιστότατα στα χνάρια του τεράστιου εμπορικού χιτ Ocho Appelidos Bascos, έχοντας ξεπατικώσει στην πλοκή της ολάκερη την αντίστοιχη φραντσέζικη ιδέα του Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?) δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναλώνεται σε χοντράδες και άθλια ανέκδοτα, γύρω από τις συνήθειες των άλλων, που έχει εξ ορισμού στήσει απέναντι του ιδεολογικά ο Γρηγόρης: Ξένους, μετανάστες, γκέι, φοροφυγάδες, έγχρωμους, αριστεριστές, αντισυμβατικούς και φιλελεύθερους. Δεν πα να είναι παιδιά του, ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, όχι στον δικό του, δεν τους θέλει σιμά του, δεν τους κάνει κέφι βρε αδελφέ. Δεν είναι τυχαίο, που με τους μόνους που ταιριάζει χνώτα - πριν επέλθει το χάπι εντ - είναι οι μπάτσοι. Η ίδια μούρη που λέμε...

Με σκριπτ που φαντάζει πλήρως ερασιτεχνικό, όπως και οι ερμηνείες του όχι ιδιαίτερα γνωστού καστ (μόνη διασημότης η Rossy de Palma ως συγχωρεμένη, για την οποία δεν θα επαναλάβω τον τίτλο που της έχει αποδοθεί ως Μούσας του Pedro, το τρικ αυτό το έχω σιχαθεί πια) με ανέκδοτα τρίτης διαλογής και σαχλή κινηματογράφηση που σίγουρα δεν τιμά το σπανιόλικο σινεμά, η κωμωδία με την πανηλίθια εγχώρια μαρκίζα Κηδεία Είναι, θα Περάσει, πιο πολύ με ταλαιπωρία δείχνει, παρά με με διασκέδαση. Δεν κατανοώ δε τον λόγο, την ώρα που άπαντες αναζητούν στον τίτλο τους την πιασάρικη έκφραση "Θε Μου" που ορίτζιναλ ετούτη τον διαθέτει (Señor, Dame Paciencia) πως η διανομή πήγε και σκαρφίστηκε μια κουταμάρα στην αφίσα της, για να την προωθήσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!

Θα αφήσουμε τα πουρνάρια, να πάμε στον γάμο? 

του zerVo (@moviesltd)

Αυτό το πράγμα με την απεικόνιση των κρίσεων των γαμήλιων σχέσεων, μετά την πάροδο καναδυό δεκαετιών κοινής συμβίωσης, κάπου έχει ξεφύγει. Σε συνδυασμό μάλιστα με τον προβληματισμό που προκαλεί στον καθένα το διάβα της μέσης ηλικίας, το θέμα προβάλλεται ολοένα και πιο πολύ στις φιλμικές θεματικές, σε βαθμό όμως που να έχει αρχίσει να βαραίνει το κοινό, που οκ, δεν αντιλαμβάνεται και τόση δυστυχία είτε πενηνταρίσει, είτε κλείσει μια εικοσαετία παρέα με το έτερον ήμισυ. Η σπανιόλα κινηματογραφία, δεν θα ήταν δυνατόν να αφήσει το...φλέγον ετούτο ζήτημα ασχολίαστο, ακολουθώντας τις δικές της ιδιότροπες προσταγές, όμως, αναμειγνύοντας τον ρεαλισμό με την φαντασία, την κομεντί με το μεταφυσικό και το δράμα με την αλληγορία, σε μια όχι και τόσο πετυχημένη φόρμα, όπως μας την προσφέρει το διόλου μαγικό Abracadabra...

Την χειρότερη ώρα διάλεξε για να σηκώσει τον για είκοσι χρόνια σύζυγό της, Κάρλος, από την τηλεόραση, για να παραστούν στις παντρειές του ανιψιού της, η μελαγχολική και ανασφαλής Κάρμεν, καθώς διεξάγεται ο μεγάλος τελικός του Κυπέλλου Ισπανίας, ανάμεσα στις δύο σπουδαιότερες ομάδες της χώρας. Κι εκείνος, φανατικός Μαδριλένος, παρότι ούτε καν διανοείται να χάσει μισό στιγμιότυπο του Ελ Κλάσικο, θα συνοδεύσει κυρά και θυγατέρα με μισή καρδιά στην γαμήλια τελετή. Βαριεστημένος, απόμακρος και απότομος, τόσο με την ίδια του την οικογένεια, όσο και με το σόι της συμβίας του, εκείνος, για χάρη γούστου, θα αποδεχθεί την πρόταση του εκκολαπτόμενου μάγου, ενοχλητικού εξαδέλφου της Κάρμεν, ως εθελοντής για το πείραμα υπνωτισμού που θα πραγματοποιήσει, ως το σπουδαίο κλου της φιέστας! Κι ενώ αρχικά δεν θα δείξει τον παραμικρό επηρεασμό από το ταχυδακτυλουργικό κόλπο, η ημέρα που θα ξημερώσει, θα δείξει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα...

Γιατί πλέον ο Κάρλος είναι ένας άλλος άντρας, ένας διαφορετικός σύζυγος, ένας απρόβλεπτα θετικός πατέρας. Που θα αναλάβει να διεκπεραιώσει τις εργασίες του σπιτιού, θα βοηθήσει την απροσάρμοστη κόρη του στα μαθήματα της και θα δείξει τόσο ευαίσθητος και τρυφερός προς τα αγαπημένα του πρόσωπα, σε σημείο που εκείνα να προβληματιστούν έντονα για την ακαριαία μετάλλαξη της προσωπικότητας του. Αναζητώντας τις αιτίες που ανέτρεψαν την συμπεριφορά του μέχρι τα χτες αδιάφορου καλού της, η Κάρμεν, θα αντιληφθεί πως την ώρα του υπνωτισμού, ένα δαιμόνιο και περιφερόμενο πνεύμα από το παρελθόν έχει εισέλθει στο σώμα του, με συνέπεια να διαφοροποιήσει ολοσχερώς την λογική και την ευαισθησία του προς το καλύτερο. Ουδέν καλόν αμιγές κακού όμως, αφού σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις το φάντασμα, ανήκει σε έναν στυγερό δολοφόνο, που μια φορά κι έναν καιρό, αιματοκύλησε με εκδικητική μανία, ένα ολόκληρο γαμήλιο πανηγύρι...

Πόσοι λαλούν δηλαδή και ακόμη πόσοι ακόμη χορεύουν, στο τέμπο που ορίζει ετούτη η ανισότατης δομής, σύλληψης και εκτέλεσης δημιουργία, που θα πρέπει να είναι αδύνατον, ακόμη και στον πιο έμπειρο σινεφίλ να την κατατάξει σε κάποιος συγκεκριμένο είδος. Με εισαγωγή που αγγίζει το σλάπστικ, ενώ ο φίλος μας αναγκάζεται να χάσει ολόκληρο Ρεάλ - Μπαρτσελόνα για να δηλώσει το παρόν σε ένα γεγονός που ελάχιστα τον νοιάζει, συνέχεια που τείνει προς την μελαγχολία, καθώς ο φουκαράς - χειριστής γερανού στο επάγγελμα - δείχνει να είναι παγιδευμένος σε μια λίμπο που δεν του δείχνει την παραμικρή διέξοδο ελευθερίας, προέκταση παρανόρμαλ, την στιγμή που ο σίριαλ κίλλερ έχει κυριεύσει το κορμί του και ολοκλήρωση ρομαντζαδούρας, μιας και ο γοητευτικών κινήσεων φαντασμάκ ταιριάζει πιότερο στα γούστα της κυράς, σε σχέση με την ανία που ζει εδώ και πολύ καιρό. Άρα αν το σερνικό είναι πιασμένο γερά στην φανταστική δαγκάνα που τον στρίμωξε ο ερασιτέχνης Κόπερφιλντ, το θηλυκό είναι το θύμα, αφού εκείνο νιώθει φυλακισμένο σε μια σχέση που ούτε την ανανεώνει, ούτε την εξελίσσει. Ούτε καν, όπως υποστηρίζει, την κάνει να νιώθει ζωντανή. Σαχλαμάρες. Και για να το αναδείξουμε το ζόρι που περνά η σε καθεστώς εμμηνόπαυσης μαντάμ, πρέπει να μιξάρουμε σε φιλμικό σώμα ένα, ότι νάναι, από το Beauty And The Beast, μέχρι τον Φρέντι Κρούγκερ...

Οι ματαιοδοξίες του Σπανιόλου με τις δυτικοφερμένες σπουδές Pablo Berger, που η αλήθεια είναι πως μας είχε προσφέρει μια όμορφη διασκευή της Χιονάτης στην ασπρόμαυρη Blancanieves του, είναι τόσο γιγαντιαίες, που στην πορεία παίρνουν την μορφή εμποδίων στον δημιουργικό δρόμο που επέλεξε να τραβήξει. Κι αυτό διότι ούτε τα αστεία του σεναρίου προκαλούν το παραμικρό χαμόγελο, ούτε οι πιο δραματικές σεκάνς ταιριάζουν με το υπόλοιπο Άμπρακατάμπρα συρφετιλίκι και βέβαια ούτε (καν) το χόρορ υφάκι που παίρνει μπρος από το μέσον και μετά, μοιάζει να δικαιολογείται από κανένα ορθολογικό ειρμό. Η Maribel Verdu, εκφραστική μεν, αλλά μπερδεμένη και η ίδια, δεν καταλαβαίνει ποτέ, αν εκείνη (ή όχι) είναι το θύμα της ανακατωσούρικης ιστορίας, την στιγμή που η ζορισμένη κακομοιρόφατσα του Antonio De La Torre μια μικρή συμπάθεια την κερδίζει, αλλά μέχρις εκεί. Η λύπηση του (ανδρικού) κοινού προς το πρόσωπο του, ξεκινά πολύ πιο πριν το μαγικό τρικ που θα τον στείλει αδιάβαστο, από το ανατριχιαστικό sci fi ίντρο μάλιστα. Ο λόγος? Απλούστατος!

Με Ολυμπιακός - Παναθηναικός ντέρμπι τελικού σε εξέλιξη, εξ ορισμού δεν πας ούτε στον δικό σου γάμο, όχι σε αλλουνού. Ήμαρτον!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

It’s not coming home! It’s fucked-up!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Pulp… φρίκη!

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο James Oakley. Για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζουμε, την υπογράφει ως James Haslam – εικάζω επειδή δεν θέλει να συνδέεται το όνομά του με αυτό το φιάσκο. Η πρώτη του ταινία ήταν το «Screen Test» (2011) αγνώστων λοιπόν στοιχείων και η δεύτερη το «Καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις» (The Devil You Know, 2013) με τις Rosamund Pike και Lena Olin. Το σενάριο εκείνης της ταινίας το υπέγραφε ο (προφανώς ελληνικής καταγωγής) Alex Michaelides, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο του SOS έρχονται οι Βρετανοί (The Con Is On), που έχει εναλλακτικό τίτλο «The Brits Are Coming».

Η ταινία ήταν έτοιμη να βγει στις αίθουσες το 2015. Χρειάστηκαν όμως τρία ολόκληρα χρόνια για να βρει εμπορική διανομή. Έτσι, ενώ ολοκληρώθηκε την ίδια χρονιά με το «Ο σεφ που έπαιζε με τη φωτιά» (Burnt, 2015) είναι η πρώτη ταινία στην οποία βλέπουμε την Uma Thurman, τρία χρόνια μετά! Φέτος, πρωταγωνιστεί και στο «The House That Jack Built» του Lars Von Trier, ταινία που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Η υπόθεση: Ο Πίτερ και η Χάριετ (ή Χάρι) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, που ζει στο Λονδίνο. Ο Πίτερ είναι μονίμως με ένα ποτό στο χέρι, με κάποια σκόνη στη μύτη, με διάφορα χάπια στο στόμα. Η έξη της Χάρι είναι ο τζόγος. Όταν λοιπόν χάνει σε ένα παιχνίδι πόκερ 400 χιλιάδες λίρες, χρήματα που ανήκουν στην γκάνγκστερ (και πρώην ερωμένη της Χάρι) Ιρίνα, προερχόμενα από εμπόριο κόκας, το ζευγάρι πρέπει να εξαφανιστεί, καθώς η Ιρίνα δεν αστειεύεται. Η Χάρι προτείνει να πάνε στο Λος Άντζελες: ποιος αλήθεια θα τους ψάξει εκεί; Ζητάνε τη βοήθεια ενός παλιού τους γνώριμου, ενός διεφθαρμένου πάστορα, αλλά η λύση τους εμφανίζεται από εκεί που δεν το περιμένουν.

Και δεν είναι άλλη από την πρώην σύζυγο του Πίτερ, την Τζάκι. Η Τζάκι είναι παντρεμένη με έναν διάσημο σκηνοθέτη, ο οποίος για να εξιλεωθεί για τις ερωτικές του ατασθαλίες, της χαρίζει ένα δαχτυλίδι αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων. Η κλοπή του συγκεκριμένου δαχτυλιδιού, λοιπόν, φαίνεται η λύση που θα βγάλει το ζευγάρι από το αδιέξοδό του. Πώς θα καταφέρουν να κλέψουν το δαχτυλίδι; Πώς θα μπορέσουν να ξεφύγουν από το μένος της Ιρίνα, που βρίσκεται στο κατόπι τους; Και το κυριότερο: πώς θα αντέξουν οι θεατές την παρακολούθηση της συγκεκριμένης ταινίας;

Η άποψή μας: Απίστευτα πράγματα κυρίες και κύριοι. Αυτά δεν γίνονται ούτε στις ταινίες! Είναι δυνατόν να γυρίστηκε αυτό το πράγμα; Είναι δυνατόν να δέχτηκαν να συμμετάσχουν τόσο σπουδαίοι ηθοποιοί σε ένα τέτοιο έκτρωμα; Κακογραμμένο σενάριο, άθλια διαχείριση, οικτρή σκηνοθετική καθοδήγηση, μια ταινία που και στοίχημα να έβαζαν πως θα την γύριζαν χάλια, δεν θα τα κατάφερναν τόσο… κακά όσο εδώ! Και ξεκινάει καλά πανάθεμά την. Η πρώτη σκηνή, με την ανταλλαγή της κόκας με χρήματα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο (από τα σήματα κατατεθέντα της μητρόπολης) όπου η μοναχή, σε κατάσταση πλήρους κατάνυξης, πρώτα λέει στην Thurman «what the fuck are you doing here?» και μετά δοκιμάζει το… προϊόν, προδιαθέτει για κάτι κατάμαυρο και ενδιαφέρον. Φευ! It’s down road from there.

Ο Tim Roth δεν… ερμηνεύει: απλά τον βλέπουμε να λέει εξυπνάδες ενώ πίνει, σνιφάρει, καταπίνει. Σε όλη την ταινία όμως! Η Uma Thurman δεν πείθει ούτε μισό λεπτό πως είναι απατεώνισσα. Ο ρόλος της Alice Eve είναι γελοίος, η Sofia Vergara υποδύεται μια χαζή ηθοποιό (!!!), ακόμα και ο Stephen Fry ρε παιδιά είναι χάλια! Η δε Maggie Q σκοτώνει για ψύλλου πήδημα, σε εκρήξεις βίας που δεν ταιριάζουν με τίποτε με το όλο κλίμα (να ’χαμε να λέγαμε) της ταινίας. Αμ η Parker Posey; Ως η αιώνια ερωτευμένη με τον υπερφίαλο σκηνοθέτη βοηθός, είναι να τη λυπάσαι. Τίποτε δεν διασώζεται από την ταινία: τ-ί-π-ο-τ-α!!!

Ντεμέκ κωμωδία, ντεμέκ κοσμοπολίτικη, ντεμέκ σάτιρα, ντεμέκ περιπέτεια. Όχι ρε φίλε, αν είναι να είναι έτσι οι Βρετανοί (άρα, η Uma Βρετανίδα;;;; Καθόλου δεν της φαίνεται, μουάχαχαχαχαχα) που έρχονται, ας κάτσουν σπίτι τους κι εμείς στο δικό μας!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Spentzos Films!

Τα μυαλά μας πονάνε!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κόψτε την πλάκα ρε παιδιά!

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Giancarlo Fontana, Giuseppe Stasi από την Ιταλία, μετά το «Amore oggi» (2014). Το σκηνοθετικό δίδυμο αρχικά έγινε διάσημο (κι όχι μόνον στη χώρα του) χάρη σε ένα viral βίντεο για τον Μπερλουσκόνι στο διαδίκτυο. Το σενάριο τούτης της ταινίας Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο (Metti la nonna in freezer) είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα και οι εισπράξεις της στην Ιταλία κυμάνθηκαν στα 4 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει η γεννημένη το 1985 στην Κατάνια της Σικελίας Miriam Leone, η οποία ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και (κυρίως) την τηλεόραση από το 2010 και μετά. Κι αυτό αφού προηγουμένως είχε συμμετάσχει το 2008 σε διαγωνισμό ομορφιάς για τον τίτλο της «Μις Ιταλία». Η πιο γνωστή ταινία στην οποία την έχουμε δει είναι το «Όνειρα γλυκά» (Fai bei sogni, 2016) του Marco Bellocchio.

Η υπόθεση: Είναι αποδεκτό να κλέβουμε το κράτος όταν νιώθουμε ότι μας κλέβει κι εκείνο; Αυτό είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει η Κλαούντια, μια νεαρή συντηρήτρια έργων τέχνης και αρχαιοτήτων, που καταφέρνει να τα βγάζει πέρα χάρη στη σύνταξη της γιαγιάς της, καθώς το τοπικό μουσείο καθυστερεί να την πληρώσει τα 160 χιλιάδες ευρώ που της χρωστάει για τις υπηρεσίες της για πάνω από έναν χρόνο. Όταν η γιαγιά της ξαφνικά εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, η χρεοκοπία της χτυπάει την πόρτα, οπότε η Κλαούντια, με τη βοήθεια του προσωπικού της, «παγώνει» τη γιαγιά προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει τη σύνταξή της, μέχρις ότου το κράτος τής καταβάλει αυτά που της χρωστάει. Όταν η λύση για όλα τα προβλήματα της Κλαούντια αρχίζει να αχνοφαίνεται, ο Σιμόνε Ρέτσια, ο πιο αδιάφθορος - και ίσως λίγο αδέξιος - αξιωματικός της αστυνομίας οικονομικού εγκλήματος, την ερωτεύεται παράφορα. Κάπου ανάμεσα σε έξυπνες παρανοήσεις, μεταμφιέσεις και παρεξηγήσεις, η ιδιαίτερη απάτη της Κλαούντια θα αρχίσει να «λιώνει» κάθε λεπτό που περνάει σαν μια γιαγιά που ξεπαγώνει στον ήλιο!

Η άποψή μας: Αυτή η ταινία (ο Θεός να την κάνει) είναι από τους λεγόμενους εύκολους στόχους. Είναι από τις ταινίες που μας αρέσει εμάς τους γραφιάδες τους σχετικούς με τα κινηματογραφικά, να τις ξεσκίζουμε. Δεν χρειάζεται καν να κρατήσουμε τα προσχήματα: τόσο κακή είναι! Είναι τόσο κακή που οι ταινίες του Στράτου Μαρκίδη μπροστά της φαίνονται αριστουργήματα! Είναι τόσο κακή ώστε μετά τη θέασή της μπορείς να πεις για τον «Καζαντζάκη» του Σμαραγδή τα καλύτερα! Είναι τόσο κακή που δεν σε χαλάει μετά να δεις 800 φορές στο ριπίτ Τόνι Σφίνο και συγκεκριμένα την άθλια διαφήμιση με το «στάει;». Είναι τόσο κακή ώστε αφού καταφέρεις να τη δεις ολόκληρη, εύχεσαι να είχες ξαναδεί το πιο βαρετό παιχνίδι του Μουντιάλ που πέρασε (Παναμάς – Τυνησία ασούμε). Είναι τόσο κακή που πιστεύεις σε θεωρίες συνωμοσίας, ότι δηλαδή και στην Ιταλία τους ψεκάζουν! Είναι τόσο κακή που μετά πίνεις έναν τόνο αλκοόλ για να ξεχάσεις και παθαίνεις... ισχιαλγία σαν τον Γιουνγκέρ. Γιατί είναι τόσο κακή;

Από πού να ξεκινήσω ρε παιδιά. Λοιπόν, το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας είναι πως διαχειρίζεται με εντελώς λάθος τρόπο το εν δυνάμει ενδιαφέρον θέμα της. Θέλω να πω, μια δραματική εκδοχή του «διατηρώ πεθαμένο στην κατάψυξη ή όπου αλλού και αποκρύπτω το θάνατό του, για να παίρνω τη σύνταξή του ή για να πληρώνομαι», το έχουμε δει στο πολύ σπουδαίο «Η ζωή που θα έρθει» (Amador, 2010) του Fernando León de Aranoa, του σκηνοθέτη του «Αγαπώντας τον Πάμπλο» δηλαδή. Ok, οι δύο Ιταλοί ήθελαν να φτιάξουν μια κωμωδία με βάση αυτό το μακάβριο αλλά τόσο ζουμερό θέμα, που θα μπορούσε να πει πολλά για την οικονομική κρίση σε πολλές σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ε, ντιπ, τίποτα δεν διδάχτηκαν από τη σπουδαία παράδοση της Ιταλίας σε ότι αφορά την κωμωδία με κοινωνικά σημαινόμενα.

Δεν επιχειρούν μαύρη κωμωδία. Δεν διαλέγουν έστω τη βρετανική αντίστοιχη λογική. Όχι. Γυρίζουν την ταινία ως φάρσα. Και αποτυγχάνουν οικτρά βάζοντας στην εξίσωση και τον άβγαλτο και αδιάφθορο κυνηγό του οικονομικού εγκλήματος. Ρε παιδί μου, ακόμα και ο Zalone, που μας είχαν ζαλίσει τον έρωτα με την πάρτη του, στη μεγάλη του επιτυχία, το Που πάω Θεέ μου; (Quo vado?) (2016), τα πήγε μια χαρά καθώς και την κοινωνική κριτική περνούσε και τα χάλια της χώρας του στηλίτευε και απέφευγε (σεναριακά και σκηνοθετικά) τις κακοτοπιές. Εδώ, το σενάριο πάει να μας πείσει πως η καλλονή κουκλάρα (κακή ηθοποιός, όμως, να τα λέμε κι αυτά) ερωτεύεται τον κακομούτσουνο σπασαρχίδη, ο οποίος είναι άτεγκτος και προκαλεί δυσφορία ακόμα και στους συναδέλφους του! Οι σκηνές που οι δυο τους κάνουν σεξ πραγματικά κάνουν τα μάτια του θεατή να πονάνε! Τόσο αμήχανες και… απίστευτες είναι!

Οι αιχμές του σεναρίου είναι εκεί, αλλά δεν αξιοποιούνται σκηνοθετικά. Και οι παράλυτοι που, ω θαύμα, τρέχουν υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν τους κουμπάρους για να «παντελονιάσουν» χρήματα από γάμους νεαρών με γραιϊδια υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν το κατιτίς τους για να σπρώξουν μια υπόθεση που έχει κολλήσει στο δυσκίνητο δημόσιο υπάρχουν. Και; Είναι τόσο άθλια η σεναριακή αντιμετώπιση που όλα χάνονται στη χοάνη της αηδίας. Και οι δύο σκηνοθέτες πιστεύουν πως είναι και πολύ προχώ χρησιμοποιώντας αισθητική βιντεοκλίπ για να παρουσιάσουν τα δρώμενα. Αμ δε. Χάλια παιδιά, χάλια. Είπαμε, ούνα φάτσα ούνα ράτσα αλλά τούτοι εδώ το ξεσκίσανε! Κάπου νομίζω ότι διάβασα πως η ελληνική εταιρία διανομής της ταινίας είχε αγοράσει τα δικαιώματα για να γυρίσει την εγχώρια εκδοχή της ταινίας, όπως είχε κάνει με το Τέλειοι ξένοι, που ήταν ντάλε κουάλε ίδιο με το ιταλικό «Perfetti sconosciuti». Ελπίζω να μην γίνει κάτι τέτοιο. Είμαι σε μια δύσκολη ηλικία πχια, και δεν θα το αντέξω. Κι έτσι όπως με κόβω, δεν χωράω και σε freezer...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Κανείς δε θέλει να ζει μέσα στην κοινοτυπία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν δεν συμβαίνει τίποτα συναρπαστικό κι εσύ θέλεις να συναρπάσεις...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στη Μεγάλη Βρετανία Bart Layton και η πρώτη του μυθοπλασίας (εντάξει, όχι ακριβώς…). Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το ντοκιμαντέρ The Imposter (2012). Το The Imposter ήταν ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο παρουσιαζόταν η ιστορία ενός νεαρού Γάλλου απατεώνα, ο οποίος έπεισε πολύ κόσμο και κυρίως μια οικογένεια από το Τέξας, πως ήταν ο έφηβος γιος τους, που είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη, τρία χρόνια πριν! Ήταν ένα ντοκιμαντέρ που αποδείκνυε εμφατικά πως δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Κατά μία έννοια και η ταινία μυθοπλασίας του αυτό ακριβώς αποδεικνύει… To «The Imposter» κέρδισε διάφορα βραβεία, ανάμεσα στα οποία το BAFTA καλύτερου ντεμπούτου βρετανικής ταινίας για το 2012.

Τα γυρίσματα της ταινίας Μια αμερικάνικη ληστεία (American Animals) διήρκεσαν 7 1/2 εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δεν επετράπη στους ηθοποιούς να γνωρίσουν τους ανθρώπους τους οποίους υποδύονταν καθώς ο σκηνοθέτης φοβόταν πως αυτό θα επηρέαζε τις ερμηνείες τους. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας (που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα!!!) δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς.

Η υπόθεση: 2004, Λέξινγκτον, Κεντάκι. Στα γεμάτα οικογένειες της μεσαίας τάξης προάστια τούτης της αμερικάνικης πόλης ζει ο Σπένσερ, που θέλει να γίνει καλλιτέχνης και ο Γουόρεν, ένας απρόβλεπτος και ατίθασος νέος. Είναι φίλοι και παρακολουθούν μαθήματα σε δύο διαφορετικά κολέγια. Καθώς η ενηλικίωση τους χτυπάει την πόρτα, συνειδητοποιούν πως υπάρχει πολύ μεγάλο ενδεχόμενο να μην γίνουν ποτέ κάτι πολύ σημαντικό, πως δεν θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν, πως θα ζήσουν βαρετές ζωές. Κατά τη διάρκεια μας ακαδημαϊκής επίσκεψης στο Ειδικό Τμήμα της Βιβλιοθήκης του τοπικού Πανεπιστήμιου, ο Σπένσερ διαπιστώνει πως εκεί φυλάσσονται απίστευτοι θησαυροί, μεταξύ των οποίων και το βιβλίο «Birds of America» του John James Audubon, με χρηματιστηριακή αξία άνω των 10 εκατομμυρίων δολαρίων.

Καθώς αφηγείται την εμπειρία στον φίλο του διαπιστώνουν και οι δύο πως μπροστά τους εμφανίστηκε η ευκαιρία να κάνουν αυτό που έψαχναν τόσο καιρό. Έτσι, αποφασίζουν να κλέψουν το πολύτιμο βιβλίο. Χρειάζονται άλλα δύο άτομα, όμως, για να φέρουν εις πέρας το σχέδιό τους. Έτσι, επιστρατεύουν τον εκκολαπτόμενο λογιστή Έρικ και τον γεννημένο αθλητή Τσας. Όντας τέσσερις πλέον κι έχοντας ως έμπνευση διάσημες ταινίες, αρχίζουν να ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο. Και το προχωράνε. Και το βάζουν σε εφαρμογή. Όμως, αλλιώς τα σχεδιάζουν τα πράγματα κι αλλιώς τους προκύπτουν. Άλλο οι ταινίες κι άλλο η πραγματική ζωή. Και η ληστεία που θα έλυνε τα οικονομικά και τα υπαρξιακά τους προβλήματα μια για πάντα, είναι εκείνη που τελικά θα θέσει το λαμπρό τους μέλλον σε κίνδυνο...

Η άποψή μας: Για να δούμε λοιπόν τέσσερις πρόσφατες «παραλλαγές» όπου η μυθοπλασία συναντά το ντοκιμαντέρ με ιδιαίτερο τρόπο. Αρχικά, το Εγώ, Η Τόνια (I, Tonya). O Craig Gillespie μεταφέρει την ιστορία της πρωταθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ, Tonya Harding, στη μεγάλη οθόνη. Δεν πρόκειται για δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Εξάλλου, η παρουσία γνωστών ηθοποιών, όπως η Margot Robbie στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι εν πολλοίς αποτρεπτικός παράγοντας για κάτι τέτοιο. Ναι, αλλά συχνά πυκνά βλέπουμε τους ηθοποιούς να σπάνε τον τέταρτο τοίχο και να απευθύνονται στους θεατές! Παραθέτοντας στοιχεία της υπόθεσης. Που πολλές φορές είναι αντικρουόμενα! Το ίδιο γεγονός, λοιπόν, μεταφέρεται στους θεατές από κάθε έναν από τους πρωταγωνιστές του γεγονότος, μέσω των ηθοποιών που τους υποδύονται! Και υπάρχει πολλή υποκειμενική ματιά. Δείτε το και στον εαυτό σας: το ξέρετε πως αν είστε μάρτυρες με κάποιον φίλο σας ενός γεγονότος, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να το αντιληφθείτε διαφορετικά, να το θυμάστε διαφορετικά, να το διηγείστε διαφορετικά.

Επόμενη περίπτωση: Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) του Clint Eastwood. Εδώ, ο σπουδαίος δημιουργός επιχειρεί κάτι πρωτοφανές: παίρνει τους ανθρώπους, που σταμάτησαν μια τρομοκρατική επίθεση το 2015 σε ένα τρένο που είχε προορισμό το Παρίσι, και τους κάνει πρωταγωνιστές μιας ταινίας μυθοπλασίας, η οποία αφηγείται την ιστορία ακριβώς αυτής της ακύρωσης της τρομοκρατικής ενέργειας! Πάλι τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία θολώνουν – όμως, το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τον Clint γιατί πέρα από όλα τα άλλα, οι άνθρωποι δεν είχαν υποκριτικές ικανότητες. Το 1968 του Τάσου Μπουλμέτη είναι ένα πρόσφατο ελληνικό παράδειγμα. Ο τελικός της ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας στο Καλλιμάρμαρο το 1968 δραματοποιείται αλλά παράλληλα έχουμε συνεντεύξεις και παράθεση ιστορικών δεδομένων για τη δημιουργία της Αθλητική Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως.

Τώρα, έχουμε τούτη την ταινία. Όπου κατά τη διάρκειά της έχουμε την μυθοπλαστική αναπαράσταση ενός αληθινού γεγονότος με επαγγελματίες ηθοποιούς, ενώ παράλληλα, οι πραγματικοί δράστες μιλάνε on camera και μας μεταφέρουν τη δική τους άποψη για τα γεγονότα – εννοείται πως μπορεί να έχουν την ίδια άποψη για πολλά από τα συμβάντα αλλά για κάποιες ουσιώδεις στιγμές η μνήμη τους διαφέρει. Ριζικά! Οπότε, το αποτέλεσμα, πέρα από εντελώς… meta είναι και εξόχως ενδιαφέρον τόσο για το ίδιο το μέσον, τον κινηματογράφο, όσο και για το πώς οι άνθρωποι πολλές φορές κατασκευάζουμε εκείνη την εκδοχή της πραγματικότητας που μας βολεύει, που μας ικανοποιεί, που γαληνεύει το είναι μας. Αυτά τα ωραία αφορούν τη φόρμα την ταινίας και το τρίτο της επίπεδο! Το βασικό ερώτημα είναι το εξής: αξίζει κανείς να δει την ταινία; Ή θα εξαντληθεί στο να θαυμάζει (μεγάλο ερωτηματικό εδώ καθώς στις τρεις προηγούμενες περιπτώσεις, μόνο η ελληνική ταινία είχε σχετική εμπορική επιτυχία στη χώρα μας) αυτό το «παιχνίδι» ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό, την αντικειμενική αλήθεια και την υποκειμενική ανάγνωσή της; Η απάντηση είναι ένα καταφατικότατο «ναι», συνοδευόμενο όμως και με το απαραίτητο «μεν αλλά».

Θέλω να πω, όσοι γουστάρουν να βλέπουν κάτι που δεν είναι «μία από τα ίδια», όσοι δεν αρκούνται στις κομιξάδικες παραλλαγές στο ίδιο θέμα, όσοι δεν θέλουν να βλέπουν απλώς μια ταινία για να περάσει η ώρα, θα την καταβρούν με τούτη την ταινία. Φοβάμαι, όμως, πως αυτοί οι θεατές είναι λίγοι. Ας είναι. Στην τελική, ο δημιουργός, μια ταινία για το φάντασμα του αμερικάνικου ονείρου επεδίωξε να φτιάξει. Όπου μια ομάδα προνομιούχων νέων προχωρούν σε ένα θεότρελο σχέδιο ληστείας επειδή… δεν έχουν προβλήματα στη ζωή τους! Δεν έχουν εμπειρίες, δεν έχουν κάτι αληθινά δυσάρεστο να θυμούνται, αλλά κατά πως φαίνεται, ούτε και κάτι πραγματικά ευχάριστο! Πώς θα δημιουργήσει ο καλλιτέχνης χωρίς κάποιο τραύμα; Πώς θα κοκορευτεί ο φαφλατάς χωρίς κάτι συναρπαστικό πίσω του; Το… τρελό δεν είναι ότι οι τέσσερις συγκεκριμένοι νέοι επιχείρησαν τη συγκεκριμένη παράτολμη ληστεία. Το τρελό είναι ότι πήραν μαθήματα από… ταινίες! Τα κωδικά τους ονόματα τα δανείστηκαν από το «Reservoir Dogs», το «Ocean’s Eleven» ήταν σταθερά πηγή έμπνευσης, τέτοια!

Το… ακόμα πιο τρελό είναι πως οι τέσσερις δράστες δήλωσαν πως τα χρόνια που πέρασαν στη φυλακή μετά τη ληστεία ήταν τα καλύτερα της ζωής τους! Γιατί εκεί δεν χρειαζόταν να αρθούν στο ύψος των προσδοκιών που είχαν οι άλλοι από τους ίδιους. Ασχολήθηκαν με πράγματα απτά, χειροπιαστά και δεν είχαν κανένα άγχος! Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κερδισμένοι βγήκαν εντέλει από τη ληστεία! Η ταινία είναι ταυτόχρονα «βαριά» σε ότι αφορά τα θέματα τα οποία πραγματεύεται αλλά και «ελαφριά» σε ότι αφορά το κινηματογραφικό fun! Διάβολε, μια heist ταινία είναι! Εντάξει, διαφορετική από τις άλλες. Το σάουντρακ είναι σούπερ, οι ηθοποιοί είναι τρομεροί (αυτός ο Udo Kier ρε παιδί μου, τι καλτάρα η θεάρα!), οι πραγματικοί πρωταγωνιστές έχουν φοβερό ενδιαφέρον ως περσόνες, περνάς καλά βλέποντας την ταινία και μπορείς να το βάλεις να δουλέψει και λίγο το ρημάδι το μυαλό – σε… πείθει η ταινία να το κάνεις. Και πάλι όμως, παρά τις μαρτυρίες των τεσσάρων αλλά και της βιβλιοθηκάριου και των γονέων τους και κάποιων καθηγητών τους, μένεις με πολλές απορίες. Είχε όντως άκρες ο τρελαμένος της παρέας στο Άμστερνταμ πχ; Ή τους παρέσυρε όλους στο… όραμά του;

Αμερικάνικα πλάσματα: παραπλανημένα και με το αμερικάνικο όνειρο σε πλήρη ματαίωση...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Μια εξαιρετικά οικεία κωμωδία! Η ξεκαρδιστική αυτή κωμωδία, Κηδεία Είναι, θα Περάσει (Señor, Dame Paciencia), που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο ισπανικό boxoffice, παρακολουθεί το επεισοδιακό roadtrip ενός φανατικά παραδοσιακού πάτερ φαμίλια με τα 3 ενήλικα και αντισυμβατικά παιδιά του. Το ταξίδι αυτό θα αλλάξει τη ζωή τους και θα ανοίξει τα μάτια και μαζί την καρδιά τους. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, ο Γκρεγκόριο, ένας γκρινιάρης συντηρητικός άντρας και φανατικός οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία: ένα Σαββατοκύριακο με τα παιδιά τους και τους συντρόφους τους στο Σανλούκαρ, για να πετάξουν τις στάχτες της στο ποτάμι. Η κόρη του Σάντρα είναι παντρεμένη με έναν Καταλανό και σκληροπυρηνικό οπαδό της Μπαρτσελόνα, που θέλει να στείλει το -αγέννητο ακόμα- εγγόνι του Γκρεγκόριο σε ένα δίγλωσσο καταλανο-αγγλικό σχολείο στη Βαρκελώνη. Η κόρη του Αλίσια βγαίνει με έναν αναρχικό χίπη και ο γιος του Κάρλος, στον οποίο δεν μιλάει τους τελευταίους έξι μήνες από τότε που αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος, καταφθάνει με τον Βάσκο μαύρο φίλο του. Αυτό το ταξίδι στον νότο της Ισπανίας θα δοκιμάσει στο έπακρο την ικανότητα αυτής της δυσλειτουργικής οικογένειας να συγχωρεί και να αποδέχεται το κάθε μέλος με τα ελαττώματα του.

Τις απολαυστικές ερμηνείες χαρίζουν οι Rossy de Palma (η περίφημη μούσα του Αλμοδόβαρ), Jordi Sánchez, Andrés Velencoso, Eduardo Casanova, Megan Montaner και Silvia Alonso. Τη σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει ο βραβευμένος και ιδιαίτερα αγαπητός στην Ισπανία Álvaro Díaz Lorenzo και στην παραγωγή της ταινίας συναντάμε την ομάδα των εξαιρετικών «Το Μικρό Νησί / La Isla Minima» και «Το Σώμα / El Cuerpo».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!

Δεν είναι φυλακή, είναι μηχανή! Η συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας του 2014 «Σχέδιο Απόδρασης» Σχέδιο Απόδρασης 2: Άδης (Escape Plan 2: Hades) έρχεται με περισσότερη δράση και τον κεντρικό της ήρωα αποφασισμένο να δραπετεύσει από την πιο αδιαπέραστη φυλακή του κόσμου! Δεν υπάρχει φρούριο πολύ μεγάλο, σήραγγα πολύ μικρή ή πρόκληση πολύ δύσκολη για την ομάδα της Breslin Security. Ειδικά όταν αρχηγός είναι ο Ρέι Μπρέσλιν, ένας πολιτικός μηχανικός που έγινε μισθοφόρος ήρωας με ειδικότητα να δοκιμάζει ατέλειες και τρόπους διαφυγής σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Η καριέρα του Ρέι όμως σχεδόν τελείωσε όταν, προδομένος από συνεργάτες, παγιδεύτηκε μέσα στη γυάλινη φυλακή που ονομαζόταν Τάφος (βλ. Σχέδιο Απόδρασης). Αφού όμως απέδειξε ότι «ούτε ο Τάφος δεν μπορούσε να τον κρατήσει», ο Ρέι έρχεται τώρα να κάνει την καλή του πράξη, με το κατάλληλο αντίτιμο και με απαραίτητη βοήθεια από την κορυφαία ομάδα του: την τεχνολογική ιδιοφυΐα Χας, την ειδική στους διαγνωστικούς ελέγχους Τζούλς Σέιντ Τζον, τον γκουρού των πολεμικών τεχνών Σου, την αξιόπιστη υπολοχαγό του, Άμπιγκεϊλ Ρος, καθώς και τους νέους στην ομάδα Λιούκ Γουόκεν και Τζάσπερ Κίμπραλ. Όταν ο ξάδερφος του Σού, Γιουσένγκ, ένας πλούσιος μεγιστάνας δορυφορικών επικοινωνιών, ζητάει από τον Σου να τον συνοδεύσει ως σωματοφύλακας σε μια αποστολή, καταλήγουν και οι δύο να έχουν απαχθεί και μεταφερθεί στον «Άδη», μια μυστική φυλακή που μοιάζει πραγματικά με ζωολογικό κήπο και τα ζώα - οι κατάσκοποι, οι εγκληματίες και οι πολιτικοί - αναγκάζονται να μάχονται ο ένας εναντίον του άλλου σε μια ηλεκτροφόρα αρένα που αλλάζει διαρκώς σχήμα. Όταν ο Ρέι ανακαλύπτει πού βρίσκεται ο Σου, ζητά τη βοήθεια ενός πρώην αντιπάλου διαβόητου μισθοφόρου, του Τρέντ Ντερόσα, ο οποίος δουλεύει με τον «δικό του τρόπο» για να καταφέρνει ό,τι χρειάζεται. Προκειμένου να σώσει την ομάδα του και τον Γιουσένγκ από αυτή την κόλαση, ο Ρέι πρέπει να «βυθιστεί» στον Άδη. Αλλά, όπως και στη μυθολογία, όπου ο Άδης είναι γνωστός ως η γη των νεκρών, έτσι και σε αυτή τη φυλακή, όποιος μπαίνει δεν ξαναβγαίνει ποτέ...

Εκτός από τον μετρ του είδους έστω και σε προχωρημένη πλέον ηλικία, Sylvester Stallone, στην ταινία συμμετέχουν ακόμη και οι Dave Bautista, Huang Xiaoming, Curtis "50 Cent" Jackson, Jaime King, Jesse Metcalfe, Wes Chatham, Lydia Hull.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Μια κομπίνα για λίγους! Ως διασκεδαστική περιπέτεια μας συστήνεται η ταινία από την Γηραιά Αλβιόνα με τον τίτλο SOS Έρχονται οι Βρετανοί (The Con Is On) που είχε σαν αρχική της μαρκίζα The Brits Are Comins και σκηνοθετεί ο Αμερικάνος James Oakley (The Devil You Know) σε σενάριο δικό του σε συνεργασία με τον Alex Michaelides. Μια εγγλέζικη μεν παραγωγή, που έχει γυριστεί όμως εξ ολοκλήρου στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και την Πόλη των Αγγέλων. Ένα εκκεντρικό ζευγάρι Βρετανών, που είναι δεξιοτέχνες στην απάτη, προσπαθώντας να ξεφύγουν από έναν γκάγκστερ που τους καταδιώκει ταξιδεύουν στο Los Angeles και επιχειρούν να κλέψουν μεγάλης αξίας κοσμήματα με απρόβλεπτες συνέπειες και ξεκαρδιστικά αποτελέσματα.

Πρωταγωνιστούν οι Uma Thurman (Pulp Fiction, Kill Bill: Vol. 1 and 2, Gattaca), Tim Roth (Pulp Fiction, Reservoir Dogs, The Incredible Hulk, Planet of the Apes), Alice Eve (Star Trek Into Darkness, She's Out of My League, Men in Black III) και Stephen Fry (The Hobbit 2 and 3, V for Vendetta, Sherlock Holmes: A Game of Shadows).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Spentzos Films!

Τα βλέφαρα σου βαραίνουν. Νυστάζεις. Νυστάζεις πολύ. Ο ευφάνταστος και αντισυμβατικός Ισπανός σκηνοθέτης Pablo Berger μας συστήθηκε με το εξαιρετικό Blancanieves (Χιονάτη), τη δική του λυρική εκδοχή της Χιονάτης, που ήταν η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για Ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2013. Στην καινούρια του ταινία, υπογράφει ένα ρετρό-ποπ, εκρηκτικό, μαγικό κινηματογραφικό rollercoaster με στοιχεία μαύρης κωμωδίας, μελοδράματος και φιλμ νουάρ. Η Carmen ζει στα προάστια της Μαδρίτης με τον σύζυγο της Carlos. Εκείνη είναι μια συνηθισμένη νοικοκυρά, αφοσιωμένη στην οικογένεια της. Εκείνος είναι ένας εργάτης οικοδομών και οπαδός του ποδοσφαίρου που ζει και αναπνέει για τη Real Madrid. Μια μέρα,όμως, η ρουτίνα θα σπάσει για πάντα. Στη δεξίωση του γάμου του ξαδέλφου της Carmen, Pepe, ένας ερασιτέχνης υπνωτιστής, κάνει επίδειξη στο κοινό. Ζητά έναν εθελοντή και ο επιφυλακτικός Carlos αποδέχεται την πρόσκληση του. Το επόμενο πρωί ο Carlos αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα. Κάτι πήγε λάθος και τώρα ένα πνεύμα τον έχει στοιχειώσει. Τα ξαδέλφια ενώνουν τις δυνάμεις τους και ξεκινούν μία σουρεαλιστική έρευνα για να φέρουν τον Carlos πίσω, όσο η Carmen αρχίζει να νιώθει μία αλλόκοτη έλξη για τον «νέο» της σύζυγο.

Στη θεότρελη αυτή κωμωδία,που μοιάζει με φόρο τιμής στην πληθωρική κουλτούρα του ισπανικού σινεμά, πρωταγωνιστούν οι Maribel Verdú (Θέλω και τη μαμά σου) και Antonio de la Torre (The Last Circus).Ντυμένο με μουσικές από τη δεκαετία του ’80, προικισμένο με ανεξάντλητη διάθεση για παρωδία, στολισμένο με άψογη φωτογραφία και μελετημένα σκηνικά, το Αμπρακατάμπρα (Abracadabra) είναι ένα χάρμα οφθαλμών δια χειρός ενός διαβασμένου και αιρετικού δημιουργού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Θέλεις να ξεφύγεις από τα προβλήματα? Το Βάλε τη Γιαγιά στο Ψυγείο (Metti la Nonna in Freezer) είναι μια ρομαντική και...ασεβής μαύρη κωμωδία σε σκηνοθεσία Giancarlo Fontana και Giuseppe G. Stasi, ένα ζευγάρι νέων κινηματογραφιστών και σεναριογράφων που αρχικά έγιναν διάσημοι χάρη σε ένα viral βίντεο για τον Μπερλουσκόνι στο διαδίκτυο, ενώ αργότερα μέσα από πολλές ταινίες μικρού μήκους. Με αυτήν όμως την κωμωδία οι δυο τους κάνουν το ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη. Είναι αποδεκτό να κλέβουμε το κράτος όταν νιώθουμε ότι μας κλέβει κι εκείνο; Αυτό είναι το δίλλημα που αντιμετωπίζει η Κλαούντια, μια νεαρή συντηρήτρια αρχαιοτήτων που καταφέρνει να τα βγάζει πέρα χάρη στη σύνταξη της γιαγιάς της, καθώς η αρμόδια δημόσια υπηρεσία καθυστερεί να την πληρώσει. Όταν η γιαγιά της ξαφνικά εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, η χρεοκοπία της χτυπάει την πόρτα, οπότε η Κλαούντια, με τη βοήθεια του προσωπικού της, «παγώνει» τη γιαγιά προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει τη σύνταξή της, μέχρις ότου το κράτος τής καταβάλει αυτά που της οφείλει. Όταν η λύση για όλα τα προβλήματα της Κλαούντια αρχίζει να αχνοφαίνεται, ο Σιμόνε Ρέτσια, ο πιο άφθαρτος - και ίσως λίγο αδέξιος - αξιωματικός της αστυνομίας οικονομικού εγκλήματος, την ερωτεύεται παράφορα. Κάπου ανάμεσα σε έξυπνες παρανοήσεις, μεταμφιέσεις και παρεξηγήσεις, η ιδιαίτερη απάτη της Κλαούντια θα αρχίσει να «λιώνει» κάθε λεπτό που περνάει σαν μια γιαγιά που ξεπαγώνει στον ήλιο!

Πλειάδα διάσημων Ιταλών αστέρων παρελαύνουν από το φιλμ με πιο γνωστούς τους Fabio De Luigi, Miriam Leone, Lucia Ocone, Marina Rocco, Francesco Di Leva, Σούζι Λάουντε, Carlo De Ruggieri, Maurizio Lombardi, Eros Pagni, Barbara Bouchet.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Στις οικογενειακές διακοπές πρέπει να είσαι τέρας. Ψυχραιμίας! Στο Ξενοδοχείο για Τέρατα 3: Ώρα για Διακοπές (Hotel Transylvania 3: Summer Vacation) της Sony Pictures Animation, η αγαπημένη μας οικογένεια πάει ταξίδι με ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο για τέρατα. Καλώς ήλθατε στο “Ξενοδοχείο για Τέρατα”, το πολυτελές θέρετρο του Δράκουλα, όπου τα τέρατα και οι οικογένειές τους μπορούν να ξεδώσουν ελεύθερα, μακριά από την ανεπιθύμητη ανθρώπινη παρουσία. Ο Δράκουλας έχει καλέσει για ένα Σαββατοκύριακο μερικά από τα πιο διάσημα τέρατα του κόσμου, τον Φράνκεσταϊν και τη Νύφη του, τη Μούμια, τον Αόρατο Άνθρωπο, μια οικογένεια λυκανθρώπων και πολλούς άλλους για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα 118α γενέθλια της κόρης του Μέιβις. Για τον Δράκουλα, η φιλοξενία όλων αυτών των θρυλικών τεράτων κάθε άλλο παρά πρόβλημα είναι. Όμως, το ιδανικό αυτό σκηνικό κινδυνεύει να καταρρεύσει εξαιτίας της παρουσίας ενός κοινού θνητού, ο οποίος ανακαλύπτει εντελώς τυχαία το θέρετρο και ξετρελαίνεται με την Μέιβις.

«Το Ξενοδοχείο για Τέρατα» θα προβάλλεται, εκτός από μεταγλωττισμένο για τα παιδιά, και υποτιτλισμένο για όσους επιθυμούν να απολαύσουν αυτή την πρωτότυπη κωμωδία με τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του Hollywood (Adam Sandler, Andy Samberg, Selena Gomez).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Feelgood Ent.!