Movies Ltd

Η προσμονή του γυρισμού. Η Marguerite Duras θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Goncourt για το μυθιστόρημά της «Ο Εραστής» (L' Amant) το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Jean-Jacques Annaud με μεγάλη επιτυχία. Εκτός από αναγνωρισμένη πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, υπήρξε και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος. Η τελευταία της ιδιότητα της χάρισε και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ: ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία του Alain Resnais «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» (Hiroshima Mon Amour). Η συγκλονιστική ταινία Μαργκερίτ Ντιράς: Η Οδύνη (La Douleur) του Emmanuel Finkiel, βασίζεται στο ομότιτλο, αυτοβιογραφικό βιβλίο της Marguerite Duras που κυκλοφόρησε το 1985. Όταν ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί, η Μαργκερίτ Ντυράς θυμάται το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο του να περιμένεις. Στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της αντίστασης μαζί με τον άντρα της Ρομπέρ Αντέλ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα.

Η Mélanie Thierry («Η χορεύτρια»), στο ρόλο της Ντυράς, δίνει ερμηνεία ζωής, ενώ δίπλα της συμπρωταγωνιστούν ο Benoît Magimel και ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Benjamin Biolay.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Weird Wave!

Το μυαλό βλέπει αυτό που θέλει να δει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Ξύπνημα στον εφιάλτη», πάντως, σίγουρα δεν είναι...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Jeremy Dyson και Andy Nyman. O Jeremy Dyson ήταν μέλος της δημιουργικής ομάδας πίσω από την ιστορική, βρετανική, τηλεοπτική σειρά «The League of Gentlemen». Μια σειρά που οι τρεις πρώτες σεζόν της προβλήθηκαν η πρώτη το 1999, η δεύτερη το 2000 και η τρίτη το 2002. Το 2017 προβλήθηκε η τέταρτη σεζόν, σε μια ιδιάζουσα επανένωση των μελών. Για την ιστορία, οι άλλοι τρεις συμμετέχοντες στην ομάδα είναι οι Mark Gatiss, Steve Pemberton και Reece Shearsmith. Ο Andy Nyman από την άλλη είναι περισσότερο γνωστός ως ηθοποιός. Έχει παίξει πολύ στην τηλεόραση (μεταξύ των άλλων, έπαιξε και σε ένα επεισόδιο από το «The League of Gentlemen» το 2002!!!), και οι πιο γνωστοί κινηματογραφικοί του ρόλοι είναι στις ταινίες «Ένας θάνατος σε μια κηδεία» (Death at a Funeral, 2007) του Frank Oz και στο φετινό «Ο επιβάτης» (The Commuter, 2018) του Jaume Collet-Serra.

Το 2010 οι Jeremy Dyson και Andy Nyman συνέγραψαν το θεατρικό Ghost Stories, μια διαδραστική παράσταση, που ξεκίνησε από το Λίβερπουλ, καθήλωσε το θεατρόφιλο κοινό του West End στο Λονδίνο για δύο ολόκληρα χρόνια και έκτοτε έχει ανεβεί και σε χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Νότια Αφρική. Η μεγάλη επιτυχία του θεατρικού έργου οδήγησε στην ιδέα της κινηματογραφικής μεταφοράς. Όπερ και εγένετο. Ο Andy Nyman επαναλαμβάνει και στην ταινία τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στο θεατρικό. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Λονδίνου.

Η υπόθεση: Ο καθηγητής Φίλιπ Γκούντμαν είναι ένας ορθολογιστής ψυχολόγος, που έχει βάλει τάμα στη ζωή του να ξεσκεπάζει κάθε ιστορία «μεταφυσικής εμπειρίας», ιδίως όταν αυτή γίνεται μέσον εκμετάλλευσης και πλουτισμού. Θα δεχτεί έναν φάκελο με μια κασέτα μέσα, στην οποία ένα παλιό του ίνδαλμα, επίσης πολέμιος των ψευδομέντιουμ παλιότερα, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, τον καλεί να τον επισκεφτεί. Ο καθηγητής με μεγάλη ανυπομονησία πηγαίνει να γνωρίσει τον ήρωά του. Συναντά, όμως, έναν άνθρωπο, που έχει κάνει πλήρη μεταστροφή στις απόψεις και πλέον αποδέχεται την ύπαρξη του μεταφυσικού και των φαντασμάτων. Ο Φίλιπ αρνείται να απαρνηθεί τα πιστεύω του. Δέχεται όμως να εξερευνήσει τρεις υποθέσεις που του δίνει το πρώην ίνδαλμά του. Τρεις υποθέσεις τις οποίες δεν μπόρεσε να λύσει ορθολογικά. Τρεις υποθέσεις με φαντάσματα.

Έτσι ο Γκούντμαν συναντά τρεις βασανισμένους ανθρώπους, ο καθένας με μια ιστορία τρομακτικότερη από την άλλη, αλλόκοτη και ανεξήγητη. Ο νυχτοφύλακας Τόνι είχε με παράξενη συνάντηση με ένα φάντασμα σε μία άδεια αποθήκη, πράγμα που τον στοιχειώνει για χρόνια. Ο νευρωτικός έφηβος Σάιμον έκανε μια νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο των γονέων του, χτύπησε κάτι δαιμονικό στο δάσος κι έκτοτε, εκείνη η εμπειρία, τον έχει στοιχειώσει για τα καλά. Και ο Μάικ, ένας αλαζόνας χρηματιστής, αναθεώρησε στο έπακρο τον τρόπο που σκέφτονταν, όταν τη νύχτα που η γυναίκα του βρισκόταν στο νοσοκομείο με επιπλοκές στην εγκυμοσύνη της, στο πολυτελές τους διαμέρισμα ο ίδιος βίωνε μια επαφή με το ανεξήγητο. Ο Γκούντμαν είναι προβληματισμένος. Μήπως όμως συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό;

Η άποψή μας: Η ταινία ξεκινάει ωσάν ένα ψευδοντοκιμαντέρ. Μας δίνονται στοιχεία για το μπαγκράουντ του πρωταγωνιστή της, του καθηγητή Φίλιπ Γκούντμαν. Το πως μεγάλωσε σε μια εβραϊκή οικογένεια. Το πως η αδελφή του επαναστάτησε και έφυγε από το σπίτι. Το πως ο ίδιος κουβαλάει τραύματα από την οικογενειακή του ζωή. Κι άλλα τραύματα κουβαλάει από την εφηβική του ηλικία – εκείνα όμως θα μας αποκαλυφθούν εν καιρώ, προς το τελευταίο μέρος της ταινίας. Ο Γκούντμαν μιλάει στην κάμερα, μιλάει στους θεατές, μιλάει καθώς ξεσκεπάζει έναν απατεώνα, δήθεν μέντιουμ, σε ζωντανή μετάδοση! Μέχρι εδώ, κανένας τρόμος. Ίσα – ίσα, τα πρώτα σημάδια της... βαρεμάρας έρχονται με τη μορφή κύματος να ακουμπήσουν τον θεατή, που αλλιώς τα περίμενε τα γράμματα, αλλιώς του προκύπτουν. Ας είναι. Προχωράμε.

Από τη στιγμή που ο καθηγητής ξεκινά να εξερευνήσει τις τρεις «άλυτες» περιπτώσεις που του δίνει το πρώην ίνδαλμά του, αρχίζουμε ως θεατές να νιώθουμε ότι βλέπουμε κάτι σαν τη «Ζώνη του Λυκόφωτος». Μια τηλεοπτική εκπομπή δηλαδή, όπου περιμένουμε να δούμε τρεις διαφορετικές ιστορίες. Με μεταφυσικό υπόβαθρο. Ναι, αλλά η «Ζώνη του Λυκόφωτος» ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή ιστορική. Με απίστευτες ιστορίες. Εξαιρετικά καλογυρισμένη – και ομιλώ βεβαίως βεβαίως, για την ασπρόμαυρη σειρά. Και κάθε φορά το φινάλε να είναι πεσιμιστικό, κατάμαυρο, πένθιμο, υπέροχο. Στην σπονδυλωτή ταινία μας, ξεκινάει η πρώτη ιστορία, προχωράει, προχωράει, λες «τώρα θα τρομάξω», τζίφος. Λες «θα υπάρχει ανατροπή, δεν γίνεται», πάλι τζίφος. Δεν συμβαίνει τίποτε!

Αν δεν έχεις εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να αντέξεις την ταινία και δεν έχεις βολευτεί στην αγκαλιά του Μορφέα, ίσως διαπιστώσεις πως, εντάξει, δεν έλεγε κάτι η ιστορία, αλλά κάτι άλλο συμβαίνει αδελφέ. Πάμε στη δεύτερη ιστορία, τίποτε. Και πάλι καμία κλιμάκωση, και πάλι καθόλου τρόμος, και πάλι απλώς κάποια ανησυχητικά σημάδια, κάποια σημάδια που σου λένε πως κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό. Πάμε στην τρίτη ιστορία, τα ίδια χάλια. Αλλά εδώ γίνεται και μια μεταστροφή. Και μία αποκάλυψη. Κι εντέλει οι τρεις ιστορίες φαντασμάτων γίνονται μία ιστορία υπαρξιακού... τρόμου. Δεν λέω παραπάνω πράγματα για να μην κάνω σπόιλερ. Ίσως να υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα θελήσουν να πάνε να δουν την ταινία, παρά την άσχημη κριτική που θα διαβάσουν εδώ ή αλλαχού. Αλλά, περιμένεις να γίνει κάτι, δεν γίνεται τίποτε, βαριέσαι, κι όταν τελικά κάτι συμβαίνει, είναι ήδη πολύ αργά.

Δεν βοηθάνε και οι ερμηνείες. Από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον νεαρό της δεύτερης ιστορίας, πολύ χάλι. Μόνον ο Ρώσος που ακούγεται στον ασύρματο, στην πρώτη ιστορία, και ο Martin Freeman στην τρίτη ιστορία, κατορθώνουν να μην βουλιάξουν και να διασωθούν. Όχι παιδιά, αυτή δεν είναι η πιο τρομακτική βρετανική ταινία που θα δείτε φέτος. Ίσως το όλον να λειτουργούσε μια χαρά στη θεατρική σκηνή, σίγουρα πάντως δεν λειτουργεί καθόλου στη μεγάλη οθόνη. Πού είναι ένας Adrian Lyne όταν τον χρειάζεσαι; Αυτές δεν είναι ιστορίες φαντασμάτων. Αυτά είναι φαντάσματα ιστοριών...

ΥΓ: Δεύτερη ταινία που βγήκε στις αίθουσες στη χώρα μας αυτήν τη βδομάδα, μαζί με το Amityville: Το ξύπνημα, στην οποία ένας από τους ήρωες πάσχει από το σύνδρομο εγκλεισμού. Βρίσκεται δηλαδή σε κάτι σαν κώμα, και παρομοιάζεται το όλον σαν ένα σπίτι όπου ενώ φαίνεται ότι τα φώτα είναι αναμμένα, δεν κατοικεί κανείς μέσα. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την ταινία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Αποδοχή κληρονομιάς

του zerVo (@moviesltd)

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθισε σε προχωρημένη - για τα δεδομένα - ηλικία, έχοντας ξεπεράσει τα σαράντα του χρόνια, αφήνοντας πίσω τους το πόστο του ηχολήπτη που υπηρέτησε πιστά για παραπάνω από δύο δεκαετίες. Η επιτυχία μάλιστα άργησε να του κτυπήσει την πόρτα, καθώς από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1993 μεσολάβησε περισσότερο από μια δεκαετία μέχρι να θρέψει καρπούς, πρώτα με το Je vais bien, ne t'en fais pas του 2006 και ακολούθως μια τριετία μετά με το Welcome, που του άνοιξε τον δρόμο για τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ. Με ενδιάμεσο σταθμό το Toutes nos envies από το 2011 που δεν προβλήθηκε στα μέρη μας, ο 63χρονος πλέον Φραντσέζος Philippe Lioret επιστρέφει στην δράση με μια ακόμη αξιόλογη ταινία, κινούμενη κι αυτή στο δραματικό μονοπάτι της ανάλυσης των διαπροσωπικών οικογενειακών σχέσεων.

Παρότι έχει δεχτεί όχι και λίγα κτυπήματα στην ζωή του, ο 35χρονος Παριζιάνος Ματιέ Καπελιέ, βλέπει την καθημερινότητα του να κινείται σε αργούς και σταθερούς ρυθμούς, χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Διαζευγμένος, χωρίς να βρίσκεται σε ρήξη με την πρώην, χαίρεται τις ελάχιστες στιγμές που του αφήνει ελεύθερο η απαιτητική του εργασία ως υπεύθυνος πωλήσεων ονομαστής μπράντας ζωοτροφών, όταν βρίσκεται δίπλα στο μοναχοπαίδι του, τον μικρούλη Βαλεντίν, που κυριολεκτικά λατρεύει. Άλλωστε και ο ίδιος φροντίζει να μην λείψει από το παιδί του η πατρική στοργή, όπως ακριβώς συνέβη με εκείνον, μιας και δεν γνώρισε αληθινό πατέρα, μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας τον, αποκλειστικά και μόνο η μητέρα του.

Μια νηνεμία που θα διακοπεί μονομιάς, δεχόμενος μια αναπάντεχη πληροφορία από τον μακρινό Καναδά, πως ο πραγματικός του γονιός, την ύπαρξη του οποίου μέχρι προ ολίγων στιγμών αγνοούσε, μόλις απεβίωσε. Για την ακρίβεια, εξαφανίστηκε από προσώπου γης, ψαρεύοντας σε επαρχιακή λίμνη κοντά στο Μόντρεαλ, με τις αστυνομικές αρχές, μετά από τριήμερη έρευνα να τον έχουν κηρύξει και επίσημα νεκρό. Αποσβολωμένος από τις ραγδαίες εξελίξεις, ο Ματιέ, θα πάρει την απόφαση να επιχειρήσει άμεσα το υπερατλαντικό ταξίδι, προκειμένου να αποδεχτεί την κληρονομιά - δώρο που του έχει αφήσει ως ευχή ο πατέρας, που ποτέ του δεν γνώρισε, αλλά και να συναντήσει από κοντά τους δύο ετεροθαλείς αδελφούς του, που βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, θρηνώντας την απώλεια του. Χρέη εκτελεστή της ύστατης επιθυμίας του εκλιπόντος και μεσάζοντα που θα φέρει σε επαφή τον νεοεμφανισθέντα υιό με την πενθούσα φαμίλια, θα αναλάβει ο ηλικιωμένος στενότερος φίλος του αγνοούμενου - τύποις νεκρού, Πιερ Λεσάζ, γιατρός στο επάγγελμα επίσης, που εξαρχής θα δείξει δυσφορία για την παρουσία του Ματιέ στην κηδεία.

Και οι πληροφορίες, οι βασικές, εκείνες που δεν αποκαλύπτουν και τόσα πολλά για το πως θα εξελιχθεί αυτό το (και αστυνομικο ενδιαφέροντος) δράμα στην γαλλόφωνη μεριά της αχανούς χώρας του πλατανόφυλλου, δεν έχουν τελειωμό, μιας και το δύσκολα προσαρμόσιμο για την μεγάλη οθόνη, ομώνυμο σύγγραμμα του Jean Paul Dubois, απαιτεί γερό ξετύλιγμα στο κουβάρι, ώστε να μπάσει για τα καλά τον αυτόπτη μάρτυρα του, στην αιφνιδιαστικά δαιδαλώδη του πλοκή. Τα στοιχεία που δίδονται ευθύς εξαρχής, τα σταθερά ντοκουμέντα προκειμένου ο προβληματισμένος από την μεταστροφή 180 μοιρών που έχει πάρει η πορεία του, να καταλάβει τι ακριβώς τρέχει, δεν είναι και τόσο αποκαλυπτικά. Ένας ακριβός πίνακας, ονομαστού ζωγράφου, που θα του δοθεί δώρο για να τον μνημονεύει, πέντε συντροφικές πολαρόιντ σε ένα άλμπουμ με θύμησες, ένα καπέλο τζόκει που έμεινε πίσω λίγο πριν ο άφαντος δόκτορας πνιγεί (?), ένα στηθοσκόπιο που με αυτό άκουγε όλες τις καρδιές να κτυπούν, εκτός ποτέ από εκείνη του ίδιου του του γιου. Του καρπού ενός παράνομου έρωτα πριν τρεις και μισή δεκαετίες, που εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, να μεγαλώσει δίχως την αρωγή του πατρός του. Δεν είναι και ο πρώτος, ούτε ο μοναδικός με αυτή την μοίρα. Τώρα όμως έφτασε η στιγμή να κλείσουν τα όποια κενά, να σφαλίσουν οι απορίες, να ολοκληρωθεί το παζλ της ύπαρξης του, της προέλευσης του, της ρίζας του. Να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος!

Το εύκολο πάθημα για τον θεατή του Le Fils De Jean, είναι να πέσει στην παγίδα της αναζήτησης του πτώματος, φορώντας την φόρμα του ντετέκτιβ κι εκείνος, ψάχνοντας τον στο βαλτοτόπι που τον κατάπιε. Σε αυτό το ενδεχόμενο, πιθανόν το τουίστ του φινάλε να σκάσει με πιο εκρηκτικό θόρυβο στην ψυχή του, ως μη αναμενόμενο. Στην διαφορετική περίπτωση, που θα βάλει τα πράγματα κάτω και θα τα ζυγίσει αποξαρχής ορθολογικά, εκτίμηση μου είναι πως το τέλος θα επέλθει ομαλότατα και από νωρίς προβλέψιμα, λυτρωτικά τόσο για τον ίδιο ως παρατηρητή, μα κυρίως για όλους τους συμμετέχοντες στο αγωνιώδες παιχνίδι αναζήτησης, όχι ενός χαμένου, εύπορου, Εβραίου παππού, μα του κρίκου εκείνου που θα έρθει και θα κουμπώσει το ελλιπές χθες, με το ελπιδοφόρο καινούργιο αύριο. Ήρθε η ώρα όλο εκείνο χάσμα που άνοιξε μια βραδιά πάθους, καιρό πριν, να κλείσει, όσο κι αν χρειαστεί κάποιοι που δεν έφταιξαν, να πονέσουν. Η αγάπη, πάλι, έχει τον πρώτο λόγο...

Γεμάτο ανατρεπόμενα και ενίοτε σκοτεινιασμένα από τις διαδοχικές απορίες, συναισθήματα και αφηγούμενο από την σκοπιά του διστακτικού για τι ακόμη μπορεί να περιμένει Ματιέ, το τριήμερο οδοιπορικό στην ψυχρή γη της βόρειας Αμερικής, μέσα από μικρές, μικρές λεπτομέρειες που στρώνουν ευφυώς το μονοπάτι ίσαμε την Ανάσταση, απονέμει στον βετεράνο μαέστρο Lioret ακόμη μια εύφημο μνεία καλλιτεχνικής ποιότητας. Ευαίσθητο, συγκινησιακά φορτισμένο στον επίλογο του, αφού προηγούμενα έχει δοκιμάσει την ανοχή της ηθικών αρχών πλατείας, θέτοντας ερωτήματα για το ποιος κρίνεται στ αλήθεια τέκνο και ποιος όχι, το φιλμ μέσα από ένα εξαιρετικό ερμηνευτικό δίπολο, που ορίζουν ο ανερχόμενος Pierre Deladonchamps και ο πεπειραμένος Gabriel Arcand, με ευκολία κερδίζει το χειροκρότημα της. Μαζί με την βουρκωμένη της ματιά. Όπως και στο Welcome θυμάμαι προ οκταετίας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

Τέσσερις εγκληματίες. Τέσσερις οπτικές γωνίες. Ένα διαμάντι

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Στο τέλος όλα είναι διαφορετικά

O Αλέξανδρος Σιπσίδης γεννήθηκε στη Ρωσία το 1984. Είναι απόφοιτος του ΙΕΚ Ακμή και του Preston University (Λος Άντζελες, ΗΠΑ). Πριν την «Μπλε Βασίλισσα» σκηνοθέτησε τρεις μικρού μήκους ταινίες: «Γάλα», 2008, «Iris», 2010 και «Αν ήταν νόμιμος ο βιασμός», 2013. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν μέσα σε 18 ημέρες.

H Μπλε Βασίλισσα είναι η πρώτη ταινία στην Ελλάδα που θα προβληθεί σε αποκλειστική διανομή με ενδογλωσσικούς υπότιτλους για κωφούς/ές και βαρήκοους/ες [SDH, Subtitles for the Deaf and Hard of Hearing] με την επιμέλεια και πιστοποίηση της «Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών - Movement of Disabled Artists» προκειμένου να την απολαύσουν όλες και όλοι, χωρίς αποκλεισμούς.

Η υπόθεση: Όλα ξεκινάνε με τη ληστεία της Μπλε Βασίλισσας, ενός από τα πολυτιμότερα διαμάντια του κόσμου, από μια ομάδα μαφιόζων, που δουλεύουν για τον αδίστακτο Άγγελο. Ο Γιάννης, ένας από τους πιο έμπιστους ανθρώπους του, παροτρύνεται από τη σύζυγό του, Λένα, συμμαχούν με τον ψυχρό εκτελεστή Σταύρο και προδίδουν τον Άγγελο, κλέβοντάς του το δαχτυλίδι, με σκοπό να το πουλήσουν σε έναν μυστηριώδη «Αγοραστή». Ποια, όμως, είναι τα πραγματικά κίνητρα της Λένας; Τι κρύβει ο Σταύρος και ποιος είναι ο ρόλος του Νίκου, του φαινομενικά ήσυχου και αμίλητου οδηγού του Άγγελου; Όλα θα απαντηθούν στο τέλος, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου θα έρθει η κορύφωση, το Δωμάτιο 115. Εκεί, οι διαφορετικές οπτικές των τεσσάρων θα ενωθούν σε μια τελική αναμέτρηση με απρόσμενο φινάλε. Είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας ή πρέπει να μπει και το τελευταίο κομμάτι του παζλ από τον πιο απρόσμενο και συνάμα καθαρτικό κρίκο της αφήγησης;

Η άποψή μας: Να λοιπόν που νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι κατά βάση, Έλληνες κινηματογραφιστές, δοκιμάζουν την τύχη τους στο σινεμά είδους. Ήδη μέσα στη σεζόν είδαμε το ανάλογο (αλλά πολύ ανώτερο) «Do it yourself» του Τσιλιφώνη, ακολουθεί τούτη η ταινία. Και οι δύο, ταινίες που θα μπορούσαν να μπουν στο γενικό πλέγμα του heist movie. Και οι δύο, ταινίες που πρωτοείδαμε στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και οι δύο, ταινίες γυρισμένες από νέα παιδιά. Και οι δύο, ταινίες με βασικό ήρωα τον Θέμη Πάνου! Και οι δύο, ταινίες με καλογραμμένο σενάριο. Και οι δύο, ταινίες που γυρίστηκαν με λιγοστά χρήματα. Βασική διαφορά: εκεί όπου ο Τσιλιφώνης μάσκαρε την έλλειψη χρημάτων χρησιμοποιώντας όλα όσα μπορούσε να του δώσει η τεχνολογία και το μυαλό του – η εφευρετικότητά του, ο Σιπσίδης εκτέθηκε ακριβώς εξαιτίας αυτής της αναθεματισμένης φτώχειας.

Έδειξε γυμνός, χωρίς ιδέες για να καλύψει τις αδυναμίες του, χωρίς επινοήσεις. Ένας πιο έμπειρος σκηνοθέτης θα αξιοποιούσε πιστεύω καλύτερα το σενάριο. Και με δυο – τρεις διαφοροποιήσεις στο καστ, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια πραγματικά θετική έκπληξη. Όχι ότι το τελικό αποτέλεσμα εδώ είναι απαράδεκτο. Όχι ότι μιλάμε για μια κακιά ταινία ή μια ταινία πήχτρα στη δηθενιά ή για μια κουλτουριάρικη παπαριά ολκής. Όχι. Συμπαθέστατη είναι η ταινία, κυλάει σχετικά ομαλά και εντάξει, σε εκνευρίζει το γεγονός ότι θα μπορούσε να δώσει κάτι πολύ καλύτερο...

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η αφετηρία της ταινίας σε ιντριγκάρει: μέσα σε ένα αυτοκίνητο, στο πίσω κάθισμα, δύο τύποι παίζουν ένα παιχνίδι. Πιο καλά, ο ένας από τους δύο θέλει να παρασύρει τον άλλο να παίξουν ένα παιχνίδι. Του αφηγείται μια «μπλε ιστορία». Μια ιστορία δηλαδή, όπου ο αφηγητής δίνει κάποια στοιχεία και αφηγείται το φινάλε της ιστορίας και ζητάει από αυτόν που «παίζει» μαζί του, να βρει τι ακριβώς συνέβη και κυρίως γιατί συνέβη ό,τι συνέβη. Ο παίκτης μπορεί να κάνει ερωτήσεις, στις οποίες ο αφηγητής μπορεί να απαντήσει μόνο με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για τον ορισμό των μπλε ιστοριών, βρήκα αρκετές. Ναι, έχει ενδιαφέρον όλο αυτό. Ωραία, σχεδόν νουάρ εισαγωγή, που σε μπάζει σε ένα ιδιαίτερο κλίμα.

Καταλαβαίνουμε ότι οι επιβάτες του αυτοκινήτου είναι κακοποιοί. Και ετοιμάζονται για μια μεγάλη ληστεία. Κι όντως, κλέβουν ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του κόσμου, την «Μπλε Βασίλισσα». Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η σκηνή της ληστείας είναι... για γέλια. Εντάξει, είπαμε να είμαστε αφαιρετικοί και... δει δη χρημάτων, ω Άνδρες Αθηναίοι, αλλά όχι κι έτσι. Το προσπερνάμε. Οι ψυλλιασμένοι καταλαβαίνουν πως ακόμα και ο τίτλος προέκυψε ως πάτσγουορκ: «Μπλε Ιστορίες» από τη μια, «Εννιά Βασίλισσες», η ταινιάρα από την Αργεντινή, πού σύστησε στους Έλληνες τον τιτανομέγιστο Ricardo Darin, από την άλλη. Ok; Ok. Πάμε παρακάτω. Αφού φτάνουμε σε μια φάση όπου εις εκ των πρωταγωνιστών πρέπει να πάει σε μια θυρίδα τραπέζης για να πάρει το διαμάντι, που είναι καλά φυλαγμένο μετά τη ληστεία εκεί, αρχίζουμε να βλέπουμε την ίδια ιστορία από άλλη οπτική γωνία, με τα μάτια ενός άλλου αφηγητή. Πως ήταν το «Γιοζίμπο»; Ένα τέτοιο πράγμα.

Κανένας δεν... αφηγείται βεβαίως. Δεν έχουμε voice over (ευτυχώς, γιατί αν έμπαινε και voice over, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα). Όχι, βλέπουμε το ίδιο γεγονός από το υποκειμενικό βλέμμα καθένα από τους τέσσερις πρωταγωνιστές. Κάθε νέα αφήγηση γεμίζει τα κενά και φωτίζει στον θεατή το τι συμβαίνει στο τελικό ξεκαθάρισμα. Αλλά. Αλλά... Αλλά και πάλι υπάρχουν προβλήματα. Ένα θα αναφέρω, προσπαθώντας να μην κάνω σπόιλερ. Σου παίρνει καιρό να καταλάβεις πως, άλλο το διαμέρισμα όπου βρίσκεται ο αρχηγός της σπείρας και τα τσιράκια του και άλλο το ξενοδοχείο όπου λαμβάνουν χώρα τα τελικά, συναρπαστικά (χωρίς διάθεση κοροϊδίας) γεγονότα.

Μερικές ερμηνείες δεν κολλάνε, μερικές σκηνές («έχω μόνο ένα τσιγάρο») είναι κακογυρισμένες, γενικώς, είναι μία ταινία με προβλήματα. Δείχνω την συμπάθειά μου. Προτιμώ αυτήν την προβληματική ταινία από άλλες που ξεχειλίζουν από ναρκισσισμό και από ένα τεράστιο, φουσκωμένο εγώ και... τίποτε παραπάνω. Προτιμώ αυτήν την ταινία ενός ανθρώπου, που έχει ολοφάνερα δει πολύ σινεμά, από ταινίες ανθρώπων, που γυρίζουν άψογες τεχνικά ταινίες, χωρίς όμως να έχουν δει σινεμά, χωρίς να έχουν κάτι να πουν, χωρίς ψυχή. Την επόμενη φορά, τα πράγματα θα είναι καλύτερα – ελπίζω...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Carrie, Carrie, maybe we'll meet again!

του zerVo (@moviesltd)

Ανήκοντας στην προνομιούχα εμπορικά και οικονομικά ζώνη της Σκανδιναβίας, η Νορβηγία έχει την δυνατότητα να προσφέρει στους κατοίκους της, μια από τις πιο υψηλές στην σχετική βαθμίδα, ποιότητες ζωής του πλανήτη. Αποτέλεσμα προγραμματισμού δεκαετιών, ώστε το κράτος να φροντίζει για τις υψηλές αποδοχές των εργαζομένων, όσο και για τις ιδανικές κοινωνικές παροχές στον λαό, που με όλο αυτό το πακέτο απολαβών θα έπρεπε φυσιολογικά να νιώθει ασφαλής, ικανοποιημένος, overall ευτυχισμένος. Κι όμως χάρη σε μια ιδιαιτερότητα της φύσης, την ατελείωτη ημέρα, μα κυρίως την απάλευτα εξάμηνη νύχτα, οι κάτοικοι αυτής της πλούσιας γωνιάς της Βορείου Ευρώπης, σε όποια έκφανση κι αν τους συναντήσεις, σου δείχνουν μουντοί, σκυθρωποί, αγέλαστοι, σαν διαρκώς στενοχωρημένοι. Και για να το συνδέσω με το κινηματογραφικό μας θέμα, δεν γίνεται να θυμηθώ στιγμιότυπο ταινίας από εκείνη την γειτονιά, που κάποιος από τους ήρωες της να διασκεδάζει, να περνά όμορφα, να κεφάρει αυθόρμητα και ανθρώπινα. Φυσιολογικά είναι η κατάλληλη λέξη μάλλον. Σε αυτό το συννεφιασμένο και άφωτο κλίμα, κινείται μια ακόμη δημιουργία από τον τόπο των Βίκνγκς, το ψυχολογικό, με τάσεις μεταφυσικές, θρίλερ, Thelma.

Μεγαλωμένη ως μοναχοκόρη, με αυστηρές, χριστιανικές αρχές, στο περιβάλλον μιας οικογένειας περιοριστικής και διαρκώς ελεγκτικής, η νεαρή Θέλμα θα νιώσει το ξαφνικό μούδιασμα του αιφνιδιασμού, ευρισκόμενη στον καινούργιο και ξένο για τις συνήθειες της χώρο του πανεπιστημίου της πρωτεύουσας, όπου φοιτά. Ντροπαλή, λιγομίλητη και απόμακρη, δυσκολεύεται ιδιαίτερα να εισέλθει σε κοινωνικούς κύκλους, γεγονός που την έχει καταστήσει ως ένα από τα λιγότερο δημοφιλή πρόσωπα της σειράς της. Η γνωριμία της με την διαχυτική και άνετη συνομήλικη της, Άνια, θα αλλάξει το αρνητικό συναίσθημα της φοβισμένης 18χρονης, ειδικά από την στιγμή που η σχέση τους θα αναπτυχθεί σε στάδιο, περαιτέρω της φιλίας.

Μπερδεμένη και βουτηγμένη στην αγωνία, μην τυχόν και οι συμπεριφορές της δεν συνάδουν με την ανατροφή που έχει πάρει από τους γονείς της, η Θέλμα θα δεχτεί ακόμη ένα κτύπημα, καθώς αυτή η ανασφάλεια θα της προκαλέσει κρίσεις, τύπου επιληπτικές, που θα προκαλέσουν και ενός είδους ιδιόμορφα φαινόμενα στον περίγυρο της. Αποκρύπτοντας τα πάντα από τον αινιγματικό πατέρα και την ακινητοποιημένη σε αναπηρικό καρότσι μητέρα της, η μικρή θα πιστέψει πως διαθέτει τις ψυχικές δυνάμεις για να ξεπεράσει τον σκόπελο. Το ξύπνημα των μυστικών του παρελθόντος της, που είχαν θαφτεί καλά για τα καλά στην λήθη, θα δώσει εξηγήσεις για όλα όσα μυστηριώδη συμβαίνουν σιμά της, δίχως αυτό να σημαίνει όμως πως θα καταφέρει να διατηρήσει την κατάσταση υπό έλεγχο. Το αντίθετο μάλιστα...

Η αλήθεια είναι πως από την εισαγωγική - καθηλωτική μέσα στην σιγή και το ολόλευκο τοπίο του χιονισμένου βορρά - σεκάνς, που επιστρέφει την δράση μιάμιση δεκαετία πίσω, στα μικράτα του κοριτσιού, γίνεται αντιληπτό πως πίσω από τις σφαλισμένες πόρτες της οικίας της Θέλμας, κάτι παράξενα αξεπέραστο έχει συμβεί. Κάτι νοσηρό, περίεργο, ανεξήγητο, υπερφυσικό και αδύνατα αντιμετωπίσιμο. Εννοείται πως την στιγμή που ξεκινούν οι επιληψίες, τα τρέμουλα, οι σπαραγμοί στο πάτωμα, συνάμα με τις τηλεπαθητικές εκρήξεις, οι εμπειρότεροι θεατές πανεύκολα θα καταλάβουν τι "τρέχει", εκτιμώ πως θα αποκαλύψουν μέσα τους ορθολογικά τι "έχει τρέξει" και θα προετοιμαστούν ανάλογα για όσα θα "τρέξουν" στην τρίτη και τελική πράξη, όπου αναμένεται να πραγματοποιηθεί το πανδαιμόνιο της εξόδου. Αν πάντως, τόσο το βασικό στόρυ όσο και η εξέλιξη του, κάτι σου φέρνουν στο μυαλό και καρτερείς ιπτάμενα μαχαίρια να καρφώνονται σε τοίχους, τεχνητά λουτρά αίματος να ποτίζουν το ζορισμένο κορίτσι και μανιασμένες αυτοφλεγείς καταστάσεις να τα κάνουν όλα στάχτη, να σου κόψω την όρεξη, αυτά έλαβαν χώρα μια φορά κι έναν καιρό στο πόνημα που έθεσε τις βάσεις για την ύπαρξη του παρόντος στην σκεπτική ενός ταλαντούχου κατά τα άλλα σκανδιναβού κινηματογραφιστή, όπως ο Joachim Trier.

Που στο παρελθόν σε όχι και λίγες περιπτώσεις, έχει ασχοληθεί στις δημιουργίες του με το ίδιο ακριβώς ζήτημα, της γνώριμης (και αποκρουστικής σε εμάς τους ηλιόλουστους) βορειοευρωπαίας κατάθλιψης, τόσο ας πούμε στο Oslo, 31. August, όσο και στο αγγλόφωνο Louder Than Bombs, κινούμενος ακριβώς στο ίδιο αργού τέμπο, προβληματισμένο μοτίβο. Εδώ οι αλλαγές που προτείνει δεν έχουν να κάνουν τόσο με το τεχνικό κομμάτι του έργου του, εκεί που η παγωμένη φωτογραφία των σκηνικών του Όσλο ή της περιφέρειας του, δένει τέλεια με την αναστατωμένη ψυχή της ηρωίδας του, όσο με το γενικότερο Stephen King - τηλεκινητικό - θρίλερ κλίμα που με την αφήγηση του, την περιβάλλει, όσο διαρκεί η αναμενόμενη έκρηξη των φυλακισμένων της αισθήσεων. Από την ρουτίνα στο ξέδωμα, από την χορωδία του κατηχητικού στα ξέφρενα ρέιβ πάρτι, από την μοναξιά του δωματίου στα πολυπληθή κλαμπς, από της αιχμαλωσία της μονάδας στην σημασία ζωής του συνόλου. Κι αν οι ενοχές επανέλθουν ως Ερινύες για να κατατρέξουν την όποια ασωτία της πιτσιρίκας? Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Όπως τότε παλιά, που και πάλι τα σωθικά ανακατεύτηκαν με τους κόμπους της ζήλιας, του φθόνου, της παιδικής ανασφάλειας.

Ναι, σε όλα! Και μια χαρά συμμαζεμένο είναι το φιλμάκι, τόσο χρονικά όσο και σεναριακά, με τα κενά να τα καλύπτει η ποίηση και οι διαρκείς αλληγορίες. Μόνο που το έχουμε ξαναδεί και σε ορίτζιναλ και σε (κακό) ριμέικ! Σύμφωνοι, όχι σε γλώσσα αδιάφορη Νορβηγική, ούτε με indie φιλμική προσέγγιση, που ενθουσιάζει τους φεστιβαλιστές, αλλά σαφώς πιο εμπνευσμένο στην ανάλυση της θολούρας που διακατέχει τα εσώψυχα μιας άμαθης τραυματισμένης προσωπικότητας. Και που εδώ συντρίβεται ολοσχερώς καθώς εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της απελευθέρωσης. Μα για στάσου, ακόμη και στην πιο απότομη εκδοχή του, αυτό το σπάσιμο των δεσμών, το αντίθετο αποτέλεσμα θα έπρεπε να έχει και το όποιο μίσος να καταρρίπτεται από την απόλαυση της ζωής, του κεφιού, της αγάπης. Μάλλον με έξι μήνες σκοτεινιά στο βλέμμα, αλλιώς αντιλαμβάνονται κάποιοι τα πράγματα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Seven Films!

3 και Τέταρτο...

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις υποθέσεις μαζικών φονικών που συγκλόνισαν την αμερικάνικη κοινή γνώμη, υπήρξε εκείνη του Άμιτυβιλ, ενός προάστιου στις νότιες ακτές του Λονγκ Άιλαντ, που έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1974. Δράστης της πολλαπλής δολοφονίας, ο 23χρονος τότε Ρόναλντ Ντε Φέο, που σκότωσε εν ψυχρώ με την καραμπίνα του, έξι μέλη της οικογένειας του, τον πατέρα, την μητέρα και τα τέσσερα μικρότερα αδέλφια του, πριν παραδοθεί σε κατάσταση αμόκ στις αστυνομικές αρχές. Το κίνητρο της σφαγής ουδέποτε έγινε γνωστό, γεγονός που έξαψε την φαντασία όσων ασχολήθηκαν με το συμβάν, όπως του συγγραφέα Jay Anson, που τρία χρόνια μετά συνέγραψε το μπεστ σέλλερ τρόμου The Amityville Horror, δίνοντας μεταφυσικές διαστάσεις σε όσα αιματηρά συνέβησαν εκείνη την μοιραία νύχτα στο σπίτι των Ντε Φέο. Βιβλίο που όρισε και την βάση της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ελάχιστο καιρό μετά, με σκηνοθέτη τον Stuart Rosenberg. Το The Awakening, μετά την εισαγωγική τριλογία και το αποτυχημένο ριμέικ του 2005 είναι η πέμπτη κινηματογραφική (τηλεοπτικά ή κατευθείαν στο βίντεο υπήρξαν μια ντουζίνα ακόμη) ταινία που ασχολείται 45 χρόνια μετά με το συμβάν.

Ένα καινούργιο ξεκίνημα για την ταλαιπωρημένη από τα κτυπήματα οικογένεια της, θα επιχειρήσει να κάνει η Τζόαν Γουόκερ, μοναχική μητέρα τριών παιδιών, αποφασίζοντας να μετακομίσει σε καινούργιο ευρύχωρο σπίτι, που βρήκε σε τιμή προνομιακή τιμή, ελάχιστα έξω από την Νέα Υόρκη. Κατοικία που θα στεγάσει εκτός από την ίδια, την έφηβη και ζορισμένη από τα προβλήματα της ηλικίας, θυγατέρα της, Μπελ, την μικρούλα και άμαθη Τζούλιετ, αλλά και τον σε κωματώδη κατάσταση γιο της, Τζέιμς, που εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται ακινητοποιημένος στο κρεββάτι, συνέπεια ατυχήματος, στην προσπάθεια του να προστατέψει την δίδυμη αδελφή του. Ένα γεγονός που έχει συντρίψει τις σχέσεις μητέρας και κόρης, καθώς η Μπελ θα θεωρηθεί ως η υπαίτια για το μοιραίο περιστατικό, που έχει μετατρέψει σε φυτό το παλικάρι.

Την ώρα που οι προσπάθειες του γείτονα νευρολόγου Δόκτορα Μίλτον, δείχνουν αισιόδοξα μηνύματα πως ο νεαρός μπορεί να ξυπνήσει από τον λήθαργο, κάποια παράξενα φαινόμενα θα κάνουν την εμφάνιση τους στην οικία, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, που θα προβληματίσουν ακόμη πιο πολύ τους νεοφερμένους στο σπίτι ενοίκους. Περιστατικά τρομακτικά και ανεξήγητα, που έχουν άμεση σχέση με το κατακόκκινα αιματοβαμμένο παρελθόν του κτιρίου στον αριθμό 112 της λεωφόρου Όσεαν στο Άμιτυβίλ, που τα γνωρίζουν όλοι στην περιοχή, όπως άλλωστε και η απελπισμένη μητέρα, έχοντας επιμελώς φροντίσει να τα αποκρύψει από τα παιδιά της...

Εννοείται πως για χάρη της εξέλιξης του horror, η αλήθεια πίσω από το σατανικό υπόγειο που θα ανατρέψει τον κόσμο όλο, ακόμη μιας οικογένειας που πήρε το ρίσκο να στεγαστεί στο στοιχειωμένο δίπατο, πολύ σύντομα θα αποκαλυφθεί στο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας του παρόντος ριμπούτ, δηλαδή την ανασφαλή και με τάσεις απόγνωσης Μπελ. Ένα κορίτσι 17 χρονών, δίχως παρέες και συντροφιές, που έχει αναλογιστεί το μέγεθος της ευθύνης της για το κακό που βρήκε τον αδελφό της, αλλά δεν μπορεί να υπολογίσει το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση που από την πρώτη κιόλας νύχτα θα αποκαλύψει πως κάτι διαβολικό κρύβεται πίσω από τις ταπετσαρίες του νέου σπιτικού. Σταδιακά και με ευρηματικό μάλιστα τρόπο, την χρήση των DVD που περιέχουν τις προηγούμενες ταινίες της σειράς (και με σπόντα προς την πιο πρόσφατη φλόπα) η πιτσιρίκα ολοένα και θα αντλεί περισσότερες πληροφορίες για το haunted house και όσα έχουν εκτυλιχθεί εντός του, συνδέοντας τα άμεσα και με το ανεξήγητο ξύπνημα του πολυτραυματία Τζέιμς, που όμως δεν συμπεριφέρεται με τρόπο φυσιολογικό. Μήπως κι αυτόν τον ευαίσθητο, μηδενισμένο σωματικά και ψυχικά νεαρό, τον κτύπησε η ίδια κατάρα, δίνοντας του για κολασμένο αντάλλαγμα την ζωή που έχει απολέσει.

Η περίπτωση του νέου Amityville πρέπει να ομολογήσω πως δεν είναι κακή, για να ακριβολογώ, δεν είναι χειρότερη από πολλά εκ των περασμένων του τευχών. Οι ιδέες που κτίζουν τον θεματικό κορμό διαθέτουν έναν λογικό ειρμό και δεν πετιούνται έτσι στα ξεκάρφωτα από τον κατέχοντα την σκηνοθετική μπαγκέτα Franck Khalfoun, ενώ για όποιον αφεθεί στο μυστήριο και πιαστεί εξ απήνης, είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να τρομάξει από τα ανατριχιαστικά κλισέ, που σκάνε σε άτακτες στιγμές. Το ντεσαβαντάζ όμως στην περίπτωση του Ξυπνήματος, έχει να κάνει με το γεγονός πως ελάχιστοι στην πλατεία δεν γνωρίζουν έστω και λίγα για τον μύθο της οικίας Ντε Φέο ή δεν έχουν παρακολουθήσει κάποιο περασμένο τσάπτερ, όπου από λίγο έως πολύ, όσα συμβαίνουν εκεί, αναπλάθονται κι εδώ με το ίδιο επαναληπτικό τέμπο και την ίδια διάθεση για αναμάσημα.

Συνέπεια τούτου, η προβλέψιμη αφήγηση να μην οδηγεί το υποτιθέμενα ανανεωτικό στόρι πουθενά, οι paranormal μόντες όταν εμφανίζονται να μοιάζουν πλήρως ξεκρέμαστες και εντέλει να οδηγούν και αυτό το φιλόδοξο πλάνο στο καλάθι του σωρού, μαζί με όλα τα συναφή, ιδίας ποιότητας φιλμάκια τρόμου της πρόσφατης κοπής. Κακός ερμηνευτικά ο Cameron Monaghan που αποδίδει τον επανερχόμενο από την κόλαση τετραπληγικό, χαμένη ευκαιρία η παρουσία της πεπειραμένης Jennifer Jason Leigh, ενώ για ακόμη μια φορά η φιδίασιας κορμάρας μπεμπούλα Bella Thorne κάνει ότι περνά από τα μέικ απ καπνισμένα ματια και την πυρόξανθη κώμη της, για να μας δείξει πως θα ήταν η Chastain σήμερα, κατά μια εικοσαετία και βάλε νεότερη. Έχει μέλλον, το έχουμε ματαπεί, μια, δυο σοβαρές προτάσεις αναζητά για να βγάλει το ταλεντάκι της. Και δυστυχώς για εκείνη, το ρηχό, χωρίς ανατροπές και κοψοχολιάσματα Amityville, δεν της δίνει ευκαιρία να δείξει το παραμικρό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

The Last Emperor

του zerVo (@moviesltd)

Υπήρξε ο τελευταίος Κάιζερ, ο ύστατος δηλαδή αυτοκράτορας της Γερμανίας και της Πρωσίας, καθώς ανέλαβε την διοίκηση της χώρας στα μέσα του 1888 και εγκατέλειψε τον θρόνο του, τριάντα έτη κατοπινά, στα τέλη του 1918, αμέσως μετά την πανωλεθρία της πατρίδας του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί που την οδήγησε, εξωθώντας την γειτονική Αυστρία στην ρήξη με την Σερβία, αμέσως μετά την δολοφονία του αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, φιτίλι που ουσιαστικά άναψε την φλόγα του ολέθρου στα 1914. Αμέσως μετά την παραίτηση του ο Φερδινάνδος ο Δεύτερος, αποσύρθηκε σε μυστική τοποθεσία στις Κάτω Χώρες, όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, συγγράφοντας τα απομνημονεύματα του, μέχρι το 1941 όταν και απεβίωσε σε ηλικία 82 ετών,

Με την εδραίωση των Ναζί στην εξουσία του Γερμανικού Ράιχσταγκ, ένας από τους ελάχιστους πιθανούς εχθρούς που δεν έχει φροντίσει να εκτοπίσει ο Αδόλφος Χίτλερ, είναι ο αυτοεξόριστος στην Ολλανδική ύπαιθρο, πρώην Κάιζερ, Γουλιέλμος, που ενδεχόμενα με την δημοτικότητα που έχει σε μερίδα του πληθυσμού, μπορεί να σταθεί τροχοπέδη στα φιλοπόλεμα σχέδια του. Αρχές του 1940 και μετά από μια μόλις έξι ημερών επίθεση στην γειτονική χώρα, που θα καταλήξει σε θρίαμβο, τα γερμανικά στρατεύματα θα καταλάβουν όλες τις στρατηγικές θέσεις, στοχεύοντας πλέον ξεκάθαρα στο κτίσιμο του Ανατολικού μετώπου και στο καίριο κτύπημα στην Σοβιετική Ένωση. Έχοντας ξεκάθαρα την πλήρη εποπτεία της Ολλανδίας, ο Χίτλερ, θα αποφασίσει να αποστείλει έμπιστο άνθρωπο του στον τόπο διαμονής του υπερήλικα τέως αυτοκράτορα, προκειμένου να παρακολουθεί από κοντά κάθε ύποπτη κίνηση του.

Ευθύνη που θα βαρύνει τον Λοχαγό των SS Στέφαν Μπραντ, έναν ένστολο με αινιγματικό παρελθόν, που οι φήμες από Βερολίνο αναφέρουν πως γλύτωσε το απόσπασμα χάρη στις υψηλόβαθμες γνωριμίες του. Αναφερόμενος στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο, ο αξιωματικός θα εγκατασταθεί μόνιμα στην απομονωμένη φάρμα που στεγάζει τον βουτηγμένο στις αριστοκρατικές θύμησες του παρελθόντος, ξεπεσμένο μονάρχη και την συμβία του. Εκεί που θα γνωρίσει την άρτι προσληφθείσα στην υπηρεσία του Γουλιέλμου, νεαρή Ολλανδέζα, Εβραϊκής καταγωγής, καμαριέρα, Μίκε και θα αναπτύξει μαζί της μια έντονη και παθιασμένη ερωτική σχέση. Αγνοώντας πλήρως πως κι εκείνη από την μεριά της κρύβει μέσα της ένα τραγικό μυστικό και η παρουσία της στην βίλα, αποτελεί μέρος σχεδίου εκδίκησης από την μεριά της.

Την στιγμή που η γερμανική αντικατασκοπεία έχει αντιληφθεί πως οι Σύμμαχοι καλοβλέπουν μια ενδεχόμενη συνεργασία τύπου Δούρειου Ίππου με τον Κάιζερ, ώστε να προσεγγίζουν τον Φύρερ εκ των έσω, γνωρίζοντας πως κάποιος απεσταλμένος σύνδεσμος τον περιτριγυρίζει, ο έμπιστος Καπιτάν, μπερδεμένος και θολωμένος από τους εφιάλτες που στοιχειώνουν τα βράδια του, θα κληθεί να ξεσκεπάσει την σκευωρία. Πριν να είναι αργά, τόσο για την πατρίδα του, για την έκβαση του πολέμου, για τον έκπτωτο αυτοκράτορα και εντέλει για τον ίδιο. Το φιλμ βασίζει την θεματική του στο εμπνευσμένο μυθιστόρημα του Alan Judd, The Kaiser's Last Kiss, που συνδυάζει πραγματικά και ιστορικά περιστατικά, μαζί με μια αξιοπρεπή μυθοπλασία, προκειμένου να αναπτύξει το απαιτούμενο για την ομαλή εξέλιξη του θρίλερ σασπένς.

Προκειμένου να τονίσει ακόμη πιο πολύ την αγωνιώδη μορφή που παίρνει το The Exception στο δεύτερο μισό του, ο σκηνοθέτης David Leveaux, Βρετανός και κατά βάση θεατρικός, στοιχείο που του βγαίνει στο κτίσιμο των εικόνων του, βαδίζει συνάμα με το βασικό στόρι, δευτερεύουσες βινιέτες, που κυρίως έχουν να κάνουν με την ματαιοδοξία του γηρασμένου, κυκλοθυμικού, μα σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, σοφά σκεπτόμενου emperor, να επιστρέψει θριαμβευτής ξανά στον τόπο του, μη γνωρίζοντας τις πραγματικές διαθέσεις των φασιστών. Δολοφονικό όραμα για τους Εθνικοσοσιαλιστές, που θα αντιληφθεί τόσο εκείνος όσο και η σύζυγός του Ερμίνα, πάρα πολύ καλά, στην θωριά του αυταρχικού και σχεδόν εξευτελιστικού προς το πρόσωπο του, νούμερο 2 στην Ναζί ιεραρχία, Χίμλερ, που θα τον επισκεφτεί για να κρίνει ιδίοις όμασι αν πραγματικά ο γερο-φαντασμένος, μπορεί να απειλήσει την Σβάστικα.

Αξιόλογη η αναπαράσταση της περιόδου, άλλωστε οι Εγγλέζοι φημίζονται για την ικανότητα τους στον τομέα αυτό και πολύ δύσκολα αποτυγχάνουν. Ικανοποιητικό και το δέσιμο του βασικού κορμού με την υποστηρικτική περιφέρεια του, ακόμη κι αν το ρομάντζο που αναπτύσσεται μεταξύ του Λοχαγού (ο Jai Courtney, όχι και τόσο πειστικός) και της μικρής Ολλανδέζας (η Lily James, που εκτιμούσα πριν δω το παρόν φιλμ, πως στον Baby Driver έχει κάνει τα πάντα) προβάλλεται κάπως υπερβολικά και αταίριαστα καυτό με το υπόλοιπο σύνολο. Όχι ότι χαλάει κανέναν δηλαδή η επαναλαμβανόμενα γυμνή θωριά της Cinderella, ούτε καμία από την άλλη, οι καλογυμνασμένοι μυς του υιού Die Hard. Βεβαίως κανείς από τους δύο, δεν διαθέτει ούτε το κύρος, ούτε το εκτόπισμα του σπουδαίου σιμά 90χρονου Christopher Plummer, που μισό αιώνα μετά το Sound Of Music υποδύεται ξανά Γερμανό, σε μια σεζόν που πήγε περίφημα για εκείνον, αποσπώντας, έστω κι από το παράθυρο, μια ακόμη οσκαρική υποψηφιότητα ερμηνείας.

Με ψήγματα στην πλοκή παρμένα από το εκρηκτικό Όπου Τολμούν οι Αετοί, ανατροπές, μικρο εκπλήξεις, αλλά και ρηχά ευρήματα κυρίως στον επίλογο, που θα τον περίμενα ευρηματικότερο, με πειστικές ερμηνείες που δυστυχώς μιλούν μόνον αγγλικά, προσεγμένο σχεδιασμό παραγωγής και ένα ειδύλλιο πιο πιπεράτο από το αναμενόμενο, το ψευδοιστορικό Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ, στέκεται περισσότερο ως ένα αγωνιώδες πολεμικό δράμα, παρά ως μελέτη του χαρακτήρα ενός προσώπου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις του 20ου αιώνα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

«Θα τη ζεστάνουμε τη Νορβηγία»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα αστέρι γεννήθηκε – και είναι Ελληνίδα!

Τούτη η ταινία του Tony Gatlif δεν ήταν η καλύτερη που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Με διαφορά, όμως, αποτέλεσε την πλέον αγαπημένη μας! Εκεί, προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, ως μοναδική νέα ταινία του προγράμματος «Cinéma de la plage». Ουσιαστικά, είναι ένα πρόγραμμα που δομείται από ταινίες οι οποίες προβάλλονται στην παραλία των Καννών, κάτι σαν θερινός κινηματογράφος με δωρεάν είσοδο. Και επιλέχτηκε η Μποέμικη ψυχή (Djam) για προφανείς λόγους. Μπόλικη μουσική, χορός, ευθυμία παντού. Εμείς είδαμε την ταινία στη δημοσιογραφική προβολή της, μάθαμε όμως πως στην επίσημη προβολή, στην παραλία, έγινε πανικός, καθώς μετά την προβολή δόθηκε και συναυλία! Πανικός 100% δικαιολογημένος! Ο γεννημένος στην Αλγερία Michel Dahmani, γνωστός ως Tony Gatlif, έχει αραβικές και τσιγγάνικες ρίζες και είναι Γάλλος υπήκοος. Και όπως κάθε του ταινία, έτσι και τούτη, είναι γεμάτη μουσική και τραγούδια! Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε ως «Ειδική Προβολή».

Η Δάφνη Πατακιά γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1992 στις Βρυξέλλες του Βελγίου από Έλληνες γονείς. Η οικογένειά της είναι θεατρόφιλη και η μητέρα της είναι ποιήτρια. Μεγάλωσε στο Βέλγιο αλλά υποκριτική σπούδασε στο Εθνικό Θέατρο, στην Αθήνα. Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την πραγματοποίησε στην ταινία «Interruption» του Γιώργου Ζώη το 2015 και την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία «Το ξύπνημα της άνοιξης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. Το 2016 παίρνει έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Κωνσταντίνου Βούλγαρη «Νήμα». Το 2016 διακρίνεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου ως ένα από τα δέκα ανερχόμενα ταλέντα του διεθνούς σινεμά, τα περίφημα «Shooting Stars». Και την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί σε αυτήν την ταινία του Gatlif. Και το μέλλον είναι όλο δικό της! Έτσι κι αλλιώς συμμετέχει στη διεθνή τηλεοπτική σειρά «Βερσαλίες» όπου υποδύεται την Έλενορ, την πριγκίπισσα της Αυστρίας. Φέτος ήταν υποψήφια ως μία από τις αποκαλύψεις για το 2018 στα βραβεία Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ)!!! Και βέβαια, το σπουδαιότερο από όλα είναι πως η τρομερή αυτή κοπέλα θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Paul Verhoeven, το «Blessed Virgin», δίπλα στους Lambert Wilson και Virginie Efira, με την οποία στην ταινία έχει ερωτικό δεσμό! Χίλια μπράβο, το κορίτσι το αξίζει!

Η υπόθεση: Η Ντζαμ είναι μια νεαρή, 25χρονη Ελληνίδα, περιπετειώδης, ατίθαση και απελευθερωμένη από κάθε είδους σύμβαση. Ζει με τον θετό της πατέρα, τον Κακούργο, που τον αναφέρει ως «θείο» και τη νέα του γυναίκα (μιας που η δική της μητέρα, τρομερή τραγουδίστρια του ρεμπέτικου, έχει πεθάνει) στη Μυτιλήνη. Ο Κακούργος διατηρεί από τη μια ένα ταβερνάκι βουτηγμένο στα χρέη κι από την άλλη ένα καράβι, με το οποίο παλιότερα, όταν πήγαιναν ακόμα τουρίστες στο νησί, τους έκανε τον γύρο του ή κοντινές εξορμήσεις σε παραλίες. Πλέον, το καράβι είναι δεμένο στο λιμάνι της Μυτιλήνης μιας που ούτε τουρίστες υπάρχουν αλλά και δεν μπορεί να λειτουργήσει, καθώς έχει χαλάσει ένα βασικό του εξάρτημα.

Ο Κακούργος θα στείλει την Ντζαμ στην Κωνσταντινούπολη, όπου υπάρχουν ακόμα τεχνίτες που μπορούν να αντιγράψουν το εξάρτημα και να φτιάξουν καινούργιο, έτσι όπως πρέπει. Εκεί, η Ντζαμ θα συναντήσει την Αβρίλ, μια 18χρονη Γαλλίδα, χαμένη στο διάστημα, που πήγε στην Πόλη με στόχο να βοηθήσει πρόσφυγες από τη Συρία αλλά την εγκατέλειψε, μόνη και χωρίς χρήματα, ο φίλος της. Η Ντζαμ παίρνει την Αβρίλ υπό την προστασία της. Και μαζί θα περάσουν μια μεγάλη περιπέτεια. Μια περιπέτεια με πολλές στάσεις στη διαδρομή Κωνσταντινούπολη – Μυτιλήνη μέσω Καστανιών, Διδυμότειχου, Κομοτηνής και Καβάλας

Η άποψή μας: Χρειάστηκε ένας τσιγγάνος όπως ο Tony Gatlif για να γυρίσει την αγαπημένη μας ταινία για το περασμένο φεστιβάλ των Καννών λοιπόν! Το «Djam» είναι μια ταινία για το ρεμπέτικο και για την καλώς εννοούμενη έννοια της ελληνικότητας αλλά και για τους μετανάστες απανταχού του κόσμου. Δεν θα αρέσει στους νεοφιλελέδες, στους χίπστερ και στους φασίστες. Είναι μια ταινία όπου οι ήρωες πίνουν ούζο και μπύρα Βεργίνα κι όχι aperol spritz. Είναι μια ταινία όπου σε τοίχους είναι γραμμένο το PAOK Gate 4! Είναι μια ταινία στην οποία λάμπει - επαναλαμβάνω λάμπει - η Δάφνη Πατακιά! Όπου σκιζ' και πάει ο Μιχάλης Ιατρόπουλος ως ταξιτζής (και δείτε πως τον πληρώνει η Πατακιά!) και ο Γιάννης Μποσταντζὀγλου, που είναι απλά σπαραχτικός. Όπου εμφανίζεται αυτή η μορφάρα, ο Σόλων Λέκκας! Όπου καταγράφεται γνήσιο ελληνικό γλέντι στο «Ουζοθαραπεία», τον παραδοσιακό καφενέ του Γιάννη στον Αφάλωνα.

Όπου η Ελλάδα της κρίσης αποτυπώνεται άλλοτε χαμηλότονα κι άλλοτε μαξιμαλιστικά, υπερβολικά, τραβηγμένα. Και παντού, παντού, παντού, να υπάρχει έντονη η παρουσία των Σύριων μεταναστών, χωρίς να βλέπουμε ποτέ ούτε έναν από αυτούς. Υπάρχουν όμως στα αραβικά συνθήματα στους τοίχους, υπάρχουν στη διαδρομή των δύο κοριτσιών, υπάρχουν στα σωσίβια που είναι συσσωρευμένα, παρατημένα, instalattion του τρόμου, στις παραλίες της Λέσβου. Υπάρχουν στους στίχους των τραγουδιών, των ρεμπέτικων τραγουδιών. Ο νόστος. Η χαμένη πατρίδα... Και με αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες στη Συρία η ταινία παίρνει κι έναν τόνο εντελώς επίκαιρο. Δεν φεύγει μακριά από το γνωστό του ύφος ο Gatlif.

Τα μουσικά του νούμερα είναι υπέροχα και τα τραγούδια που ακούγονται είναι απίθανα. Εντάξει, τραγουδούσα και ταρακουνιόμουν μόνος μου στο κάθισμα μέσα στην αίθουσα Bazin – ευτυχώς δεν με πήραν χαμπάρι οι συνάδελφοι από παντού στον κόσμο – ή μήπως με πήραν; Τι «Aman doktor», τι «Γκελ γκελ καϊξή», τι «Αγαπώ μια παντρεμένη» κι εκείνο το «Istemem babacim» (ευχαριστώ δημόσια τον Τέλλο Φίλλη, που με βοήθησε να το ταυτοποιήσω), τι τραγουδάρες ρε παιδιά!

Και επιστρέφω στη μορφάρα, την Πατακιά. Που τραγουδά όλα τα τραγούδια μόνη της. Κι έχει τρομερή πλάκα το γεγονός ότι τα τραγούδια «εμφανίζονται» από το πουθενά, με μια κίνηση του χεριού – θεϊκό! Η Πατακιά ρε παιδιά. Που έμαθε πέρα από το να τραγουδάει (ό,τι ακούμε είναι από τη φωνή της!), να παίζει μπαγλαμαδάκι και να χορεύει χορό της κοιλιάς. Εντάξει, ως Σαλώμη θα οδηγούσε πολλούς Ιωάννηδες σε αποκεφαλισμό! Μια σαρωτική παρουσία, δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μάτι σου από πάνω της. Κι εντάξει, όπως και ο Γιάνναρης στο ανεκδιήγητο «Το ξύπνημα της άνοιξης» και ο Gatlif τη βάζει να εμφανίζεται γυμνή, χωρίς να είναι απαραίτητο από το σενάριο – προς τέρψιν πάντως ημών που θαυμάζουμε το ωραίο.

Γενικώς, τη βάζει να κάνει πράγματα... παράξενα: πχ σε μια σκηνή ζητάει από την Αβρίλ να της κάνει... αποτρίχωση με αφρό ξυρίσματος και ξυραφάκι. Κι όχι brazilian παρακαλώ! Σε μια άλλη σκηνή κατουράει στον τάφο του φασίστα παππού της! Τέτοια πράγματα! Αλλά βγαίνει αγέρωχη μέσα από κάθε σκηνή – μια δύναμη της φύσης που κολλάς επάνω της! Το μέλλον είναι όλο δικό της, η παρουσία της είναι μαγνητική, είναι θεά! Έχουμε λοιπόν, από τη μια την παρουσία της Πατακιά, που συναρπάζει. Έχουμε τα ρεμπέτικα, που εντάξει, παθαίνεις ζημιά, γιατί ο Gatlif ξέρει πως να κινηματογραφεί σκηνές τραγουδιού και μουσικής.

Έχουμε ένα road movie γυναικείο, στο δρόμο του... μεταξιού, αυτόν που ακολουθούν οι Σύριοι πρόσφυγες. Έχουμε την φατσάρα, τον Simon Abkarian, τον αρμένικης καταγωγής ηθοποίαρο, που μιλάει και ελληνικά στην ταινία και σηκώνει τραπέζι με τα δόντια του, όπως οι παλιοί ρεμπέτες. Έχουμε σκηνές που σε λυγίζουν. Όπως εκείνη με τον γιο του Μποσταντζόγλου, ο οποίος, αφού χάνει όλη του την περιουσία λόγω κρίσης, σκάβει τάφο και ζητάει να τον θάψουν όρθιο! Και ζωντανό! Ο οποίος γιος αργότερα βρίσκει τα κορίτσια, πίνουν, τραγουδάνε, χορεύουν και εξομολογείται αποφασισμένος πως θα φύγει μετανάστης στη Νορβηγία: «θα την ζεστάνουμε τη Νορβηγία». Ναι ρε μάγκα, να δούμε ποιος θα μείνει στην Ελλάδα την τύχη μου μέσα – μάλλον μόνον οι «μένουμε-ευρώπηδες». Η Αβρίλ ως παρουσία δεν λέει και πολλά, λειτουργεί για να δείχνει ακόμα περισσότερο φωτεινή η Ντζαμ.

Και για να μην αποθεώνουμε μόνο την ταινία, να πούμε και τα φάουλ της. Αρχικά, τα ονόματα: Ντζαμ και Κακούργος; Χμ. Εντάξει, το Ντζαμ είναι συμβολικό. Είναι αυτός που φεύγει, αυτός που ξεφεύγει, αυτός που χάνεται. Αλλά στην Ελλάδα δεν μπορεί κάποιος να ονομάζεται Ντζαμ, σωστά; Και γιατί το επίθετο Κακούργος ρε φίλε; Καλά, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βασικό «πρόβλημα» είναι άλλο: όταν έρχονται από την Τράπεζα της Ελλάδας (να δείτε, θυμίστε μου σας παρακαλώ, ποιος ήταν διοικητής της για χρόνια, χμ...) να κατάσχουν την ταβέρνα του Κακούργου, η Ντζαμ αντιδρά... λαϊκίστικα. Τα «μας έχετε γαμήσει», «θα μου κατάσχετε και τα σκατά;», «μαλάκες, δεν ντρέπεστε», «τραπεζίτες κλέφτες» είναι κάπως πομπώδη και αφελή είναι η αλήθεια. Μπορεί να εκφράζουν εν πολλοίς το λαϊκό αίσθημα στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να το δουλέψει περισσότερο ο Gatlif αυτό, όχι τόσο μέσα στα μούτρα, φαίνεται ψεύτικο κι ας είναι τόσο αληθινό.

Πταίσμα όμως μπροστά στο μεγαλείο της υπόλοιπης ταινίας. Εντέλει, ο Gatlif, κλείνει αισιόδοξα το φιλμ του. Ανοιχτά, με ορίζοντα την απέραντη θάλασσα. Την οποία έχουν διασχίσει εκατομμύρια μετανάστες μέσα στους αιώνες. Γεια σου ρε «Djam», για όλους όσους ζήσαμε ως μετανάστες, που οι γονείς μας ήταν μετανάστες, και που πολύ πιθανόν θα μεταναστεύσουμε ξανά και πάλι. «Θα την ζεστάνουμε τη Νορβηγία». Την αγάπησα τόσο πολύ γιατί είναι μια ταινία φτιαγμένη με πάθος και οτιδήποτε φτιαγμένο με πάθος, έχει και λάθη, και παραβλέψεις και υπερβολές. Αλλά είναι αληθινό και δυνατό και όμορφο και απλά δείτε το!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Tanweer!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μπάτε σκύλοι αλέστε!

Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Wes Anderson και το δεύτερο stop-motion φιλμ κινουμένων σχεδίων του, εννέα χρόνια μετά το «Ο απίθανος κύριος Φοξ» (Fantastic Mr. Fox, 2009). Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο σκηνοθεσίας. Ο Anderson είναι πάντα ευπρόσδεκτος στο Βερολίνο (του είχα κάνει συνέντευξη στη γερμανική πρωτεύουσα το μακρινό πχια 2004 με αφορμή την ταινία του «Υδάτινες ιστορίες»). Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η τέταρτη φορά που βρέθηκε με ταινία του στην Berlinale. Στη συνέντευξη τύπου παραβρέθηκε ο ίδιος, το μεγαλύτερο μέρος του καστ του αλλά και οι πιο κοντινοί συνεργάτες του, ήτοι: Roman Coppola, Jason Schwartzman, o θεούλης Bill Murray, οι Bryan Cranston, Koyu Rankin, Liev Schreiber, Jeff Goldblum, Bob Balaban, Greta Gerwig και η μεγάλη αγάπη του Γιώργου Ζερβόπουλου, Tilda Swinton!

Για να παραθέσουμε και μια σειρά από ενδιαφέροντα trivia: Το νησί των σκύλων (Isle of Dogs) είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία animation με τη μέθοδο του stop-motion, μαζί με το «O Κούμπο και οι δύο χορδές». Αυτή είναι η 8η φορά που ο Wes Anderson συνεργάζεται με τον Bill Murray! Καθώς το stop-motion είναι μία από τις πιο χρονοβόρες και εντατικές κινηματογραφικές πρακτικές, 130.000 stills (στατικές φωτογραφίες) χρειάστηκαν για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της δράσης. Μετά από γυρίσματα δύο χρόνων, περισσότερους από 670 εργαζομένους - συμπεριλαμβανομένων 70 που χειρίζονταν τις μαριονέτες και 38 στο τμήμα animation - «Το νησί των σκύλων» ολοκληρώθηκε. Περίπου 1.000 μαριονέτες φτιάχτηκαν στο χέρι για την ταινία: 500 σκύλοι κι άλλοι τόσοι άνθρωποι. Για κάθε χαρακτήρα, μάλιστα, δημιουργήθηκαν διαφορετικά μεγέθη: Oversized, Large, Medium-Small και XS. Κάθε «ήρωας» - μαριονέτα χρειάστηκε 16 εβδομάδες για να ολοκληρωθεί, ενώ 240 σκηνικά σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν.

Η υπόθεση: Λίγα χρόνια μπροστά, στο μέλλον, η γιαπωνέζικη μητρόπολη Μεγκασάκι μαστίζεται από μια επιδημία. Ευκαιρία για τον απολυταρχικό δήμαρχο της πόλης, και μέγα γατόφιλο, Κομπαγιάσι, να μιλήσει για ανθρωποζωονόσο οφειλόμενη στους σκύλους! Παρά τις χλιαρές αντιδράσεις εκείνων που αγαπούν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και τις εκκλήσεις επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι βρίσκονται κοντά στη δημιουργία ορού που θα σημάνει και τη θεραπεία των σκύλων, ο δήμαρχος, έχοντας την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας, βγάζει διάταγμα με το οποίο όλοι οι σκύλοι εξορίζονται σε ένα νησί, όπου πετάγονται και τα σκουπίδια της πόλης. Εκεί λοιπόν θα βρεθούν ο Rex και ο Boss, ο Duke και ο King! Προσπαθούν να επιβιώσουν και αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες.

Τη ρουτίνα τους έρχεται να ταράξει ο Ατάρι. Ο Ατάρι είναι ο ανιψιός του δημάρχου, τον οποίο ο Κομπαγιάσι ουσιαστικά έχει υιοθετήσει και θέσει κάτω από την προστασία του. Ο Ατάρι όμως αγαπάει τα σκυλιά. Και βάζει πλώρη να πάει στο νησί των σκουπιδιών και να βρει το αγαπημένο του κατοικίδιο, τον Spots, που ήταν ο πρώτος που μεταφέρθηκε εκεί, προς παραδειγματισμό. Η παρέα των τεσσάρων, με τη βοήθεια κι ενός πέμπτου ρέμπελου, του Chief, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει. Ο εχθρός, πάντως, παραμονεύει...

Η άποψή μας: Έτσι κι αλλιώς τα σύμπαντα που δημιουργεί ο Wes Anderson στις ταινίες του είναι πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα, βάζοντας μέσα σε αυτά ήρωες εντελώς sui generis. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για ταινία κινουμένων σχεδίων ή καλύτερα animation με χρήση μοντέλων! Το είχε ξανακάνει βεβαίως με το «Ο απίθανος κύριος Φοξ», εδώ όμως πετυχαίνει πραγματικό άθλο. Συνταιριάζει, αν έχετε το θεό σας, μια ταινία με ήρωες σκύλους, με τη λατρεία του για την Ιαπωνία, αποτίοντας φόρο τιμής στα μεγαθήρια Mizoguchi, Ozu και Kurosawa ενώ παράλληλα γίνεται και πολιτικός, καταδικάζοντας την απολυταρχία και μιλώντας απ' έξω απ' έξω (πολλοί μπορούν να πουν ότι το κάνει εντελώς ευθέως) και για το θέμα της μετανάστευσης! Για την Αμερική του Τείχους με το Μεξικό, για την Ευρώπη των κλειστών συνόρων! Τα σκυλιά στην εξορία. Στο νησί των σκουπιδιών. Στους καταυλισμούς. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και κάποια σκυλιά αντιστέκονται! Με το να... συνδικαλιστούν! Με το να είναι παρέα! Με το να βγάλουν τη γλώσσα τους, να αρχίσουν να... γαβγίζουν και να τα βάλουν με τη διεφθαρμένη εξουσία, που ουσιαστικά έχει βάλει ως στόχο τη... γενοκτονία τους!

Βρε τον μπαγάσα. Όλο αυτό που κάνει, πάντως, είναι τρομερό όπως και να το δει κανείς. Είναι κάποιες στιγμές στην ταινία που οι πληροφορίες οι οποίες παρέχονται ανά δευτερόλεπτο είναι τόσο πολλές, που δεν προλαβαίνει να τις αφομοιώσει ο θεατής! Παίζει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται! Πληροφορούμαστε πως οι σκύλοι μιλάνε αγγλικά (για να φεύγει αυτό από τη μέση), οι περισσότεροι διάλογοι ανθρώπων είναι στα γιαπωνέζικα αλλά υπάρχει μεταφραστής (!!!) ενώ ρόλο έχει και μια φοιτήτρια από το Οχάιο των ΗΠΑ, που βεβαίως, επίσης μιλάει αγγλικά! Πολλές φορές όσα λέγονται τα βλέπουμε γραμμένα πάνω στην εικόνα, έτσι, για να μην υπάρχει κανενός είδους κενό. Ο Anderson δεν αφήνει να πέσει τίποτε κάτω ενώ και οι αναφορές του είναι και πάρα πολλές και πολύ ευρέως φάσματος!

Ο... μικρός πιλότος με το αεροπλάνο, ο Ατάρι, θα μπορούσε να είναι η ιαπωνική μορφή του Μικρού Πρίγκιπα πχ! Και η σχέση του Chief με την Nutmeg θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του ντισνεϊκού «Η Λαίδη και ο Αλήτης». Τι ωραίες σκηνές: να περιγράφει η Nutmeg πως ήταν σκυλί επίδειξης κι έκανε κόλπα και ο Chief να τα κάνει εικόνες στο μυαλό του κυριολεκτικά! Ήδη από τη σκηνή όπου τα τέσσερα σκυλιά – φίλοι έρχονται σε κόντρα με άλλα σκυλιά με έπαθλο σκουληκιασμένα τρόφιμα, το χιούμορ, το ιδιαίτερο χιούμορ του Anderson ξεχειλίζει την οθόνη: «Ας το συζητήσουμε ρε παιδιά πριν φαγωθούμε μεταξύ μας, αξίζει τον κόπο να το κάνουμε για ελάχιστο χαλασμένο φαΐ;». Ε, ναι λοιπόν, αξίζει!

Όλοι οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους κάνουν σπουδαία δουλειά. Εκείνος ο Edward Norton, θαρρείς πως πλέον βγαίνει από την καλύβα του μόνο για να παίξει σε ταινίες του Anderson! Τα inside jokes περισσεύουν. Η Yoko Ono δανείζει τη φωνή της στη βοηθό με το όνομα Yoko Ono! Ενώ στους τίτλους τέλους, στα γράμματα που λέμε, βλέπουμε πως η Anjelica Huston έχει δανείσει τη φωνή της σε έναν... βουβό σκύλο!!! Ο Alexandre Desplat έχει γράψει τόσο σπουδαία μουσική για άλλη μια φορά κι ας είναι μίλια μακριά από τα γνωστά του μονοπάτια. Κάθε λεπτομέρεια έχει περάσει από δεκάδες κόσκινα και η ταινία δεν μπορεί παρά να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αλλά και τα χείλη «κλειδωμένα» σε ένα μόνιμο χαμόγελο, τα μάτια ανά πάσα στιγμή έτοιμα να νοτιστούν από τη συγκίνηση, το μυαλό σε εγρήγορση να επεξεργαστεί τα data που παρέχονται και την καρδιά σε πλήρη συντονισμό με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα, να χτυπάει δυνατά, όπως τα πελώρια ντραμς, τα taiko drums, χαρακτηριστικά κρουστά του θεάτρου Kabuki, τα οποία βαρούν ρυθμικά οι ημίγυμνοι Ιάπωνες.

Απολαυστική ταινία.

Σταχυολογώντας το πλούσιο έργο του. Στο ντοκιμαντέρ Κωστής Παπαγιώργης, ο Πιο Γλυκός Μισάνθρωπος η δημιουργός Ελένη Αλεξανδράκη σκύβει πάνω από τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες διανοητές και συνθέτει το πορτρέτο του φίλου της μέσα από το έργο του και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώρισαν, τον κατανόησαν, τον θαύμασαν και τον αγάπησαν. Το τρυφερό, συγκινητικό και αναλυτικό αυτό εγχείρημα είναι μια διαφωτιστική εμπειρία για τα βιώματα και τα θέματα που διαπότισαν το έργο, τη ζωή, τη σκέψη και την ψυχή του Κωστή Παπαγιώργη. Η ταινία βραβεύτηκε το Μάρτιο του 2018 στη διάρκεια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου), με το εξής σκεπτικό: «Πρόκειται για το μεγάλης κινηματογραφικής ακρίβειας πορτρέτο ενός μοναχικού ανθρώπου και σύγχρονου φιλοσόφου, το οποίο κινείται μακριά από την αγιογραφία. Το φιλμ πετυχαίνει μια εξαιρετική αντιστοίχιση του θέματος με το όλον του σινεμά, εισάγοντας ταυτόχρονα στιβαρούς μυθοπλαστικούς άξονες. Η σκηνοθετική αρτιότητα της Ελένης Αλεξανδράκη συνθέτει όλα τα παραπάνω σε μια ιδιαίτερα απολαυστική ταινία».

Για τον Κωστή Παπαγιώργη στην ταινία μιλούν οι Ζ. Ζατέλη, Θ. Καστανιώτης, Ν. Παναγιωτόπουλος, Σ. Ράμφος, Χ. Γιανναράς, Τζ. Τσακίρη, Φ. Τσιμπουρλά, Κ. Ζαρκάδα, Ρ. Σταθοπούλου, Β. Γκάσδαγλης, Ν. Τσιβιτζής, Γ. Γκάσδαγλης, Α. Ζέρβας, Λ. Γιούργου, Ο. Περίδης, Γ. Σιδερής, Δ. Νατσούλης, Π. Γουλάκος, Π. Μιχαηλίδης, Α. Αγγελικόπουλος, Γ. Μήλιας, Ν. Λεβέντης, Γ. Πατίλης, Ζ. Σώκος, Μ. Γκανάς, Β. Σταθόπουλος, Τ. Νατσούλης, Γ. Σταθόπουλος, Π. Νατσούλη, Μ. Μαρουδάς, Σ. Γιανναράς, Μ. Ρόμπολας, Ν. Φελέκης, Α. Αλεξανδράκη, Τ. Λιαρμακόπουλος, Τ. Παπαϊωάννου, Δ. Καράμπελας, Γ. Μακρής, Χ. Καρακέπελης, Δ. Τομαράς, Γ. Αστερής, Ε. Στεφανίδου, Θ. Κόρρας, Κ. Διαμάντης, Κ. Κουτσουρέλης, Α. Τζουμέρκας, Ο. Γουλάκος, Σ. Μανουσέλης, Γ. Γκικοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μερικές φορές για να πας μπροστά, πρέπει να κοιτάξεις πίσω. Βασισμένη στο βιβλίο του Jean Paul Dubois Si ce livre pouvait me rapprocher de toi, είναι η καινούργια ταινία του εξαίρετου Γάλλου σκηνοθέτη Philippe Lioret, Οικογενειακός Φίλος (Le Fils De Jean) που υπόσχεται έναν άψογο συνδυασμό συγκίνησης και μυστηρίου. Ο Ματιέ είναι 33 ετών αλλά ποτέ δεν γνώρισε τον πατέρα του. Η μητέρα του – που δεν ζει πια - πάντα του έλεγε ότι ήταν αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάντησης. Μια μέρα ο Ματιέ δέχεται ένα τηλεφώνημα, που τον ενημερώνει ότι ο πατέρας του ήταν Καναδός και ότι μόλις είχε πεθάνει. Επίσης, μαθαίνει ότι έχει δύο εξ αγχιστείας αδερφούς και αποφασίζει να πάει στην κηδεία για να τους γνωρίσει. Φτάνοντας όμως στον Καναδά συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή του. Είναι μόνος, σε αφιλόξενο περιβάλλον...

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Pierre Deladonchamps, Gabriel Arcand, Catherine de Lιan, Marie-Therese Fortin, Pierre-Yves Cardinal, Patrick Hivon.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

Κάθε σπίτι κρύβει μια ιστορία. Αυτό κρύβει το απόλυτο κακό! Το 1974 ο ένοικος ενός παλιού σπιτιού στο Άμιτιβιλ, στοιχειωμένος από «φωνές», πήρε μια καραμπίνα και πυροβόλησε τους γονείς και τα αδέλφια του. Ο Ρόναλντ ΝτεΦέο σκότωσε και τα 6 μέλη της οικογένειάς του επειδή, όπως αποκάλυψε αργότερα, τον διέταζαν οι φωνές που άκουγε. Τα άψυχα σώματα βρέθηκαν μπρούμυτα στα κρεβάτια τους, χωρίς να υπάρχουν σημάδια πάλης ή αντίδρασης. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή ο δολοφόνος βρίσκεται φυλακισμένος στη Νέα Υόρκη και θα παραμείνει φυλακισμένος εκεί έως το θάνατό του. Ένα από τα πιο διάσημα franchise ταινιών τρόμου παγκοσμίως επιστρέφει πιο τρομακτικό από ποτέ, με την νέα ταινία της σειράς Αmityville: Το Ξύπνημα (Amityville: The Awakening) που σκηνοθετεί ο Frank Khalfoun. Η Μπελ, η μικρή της αδελφή και ο αδελφός της που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση, μετακομίζουν με τη μητέρα τους, Τζόαν, σε ένα νέο και παράξενο σπίτι στο Άμιτιβιλ, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα και να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στην κοστοβόρα θεραπεία του νεαρού Τζέιμς. Κάποια περίεργα φαινόμενα, όμως, – συμπεριλαμβανομένης και της ανεξήγητης, θαυματουργής ίασης του νεαρού αδελφού – δεν θ’ αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους, με αποτέλεσμα η Μπελ να υποψιαστεί πλέον ότι η μητέρα τους απέκρυψε την πλήρη ανατριχιαστική αλήθεια για το μυστηριώδες σπίτι… Όταν πλέον συνειδητοποιήσουν όλοι ότι το σπίτι στο οποίο μετακόμισαν είναι το ξακουστό στοιχειωμένο σπίτι του Άμιτιβιλ, ίσως να είναι αργά. Υπάρχει άραγε τρόπος να βγει κανείς από την κόλαση;

Στο φιλμ τους βασικούς χαρακτήρες υποδύονται οι ηθοποιοί Bella Thorne, Jennifer Jason Leigh, Cameron Monaghan, Mckenna Grace, Jennifer Morrison.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!