Το νησί των σκύλων
του Wes Anderson. Με τις φωνές των Bryan Cranston, Koyu Rankin, Edward Norton, Scarlett Johansson, Bill Murray, Liev Schreiber, Jeff Goldblum, Bob Balaban, Greta Gerwig, Tilda Swinton, F. Murray Abraham, Frances McDormand, Yoko Ono, Harvey Keitel, Ken Watanabe, Courtney B. Vance
«Είμαστε μια αγέλη τρομακτικών, ανίκητων, κυρίαρχων σκυλιών»!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μπάτε σκύλοι αλέστε!
Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Wes Anderson και το δεύτερο stop-motion φιλμ κινουμένων σχεδίων του, εννέα χρόνια μετά το «Ο απίθανος κύριος Φοξ» (Fantastic Mr. Fox, 2009). Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο σκηνοθεσίας. Ο Anderson είναι πάντα ευπρόσδεκτος στο Βερολίνο (του είχα κάνει συνέντευξη στη γερμανική πρωτεύουσα το μακρινό πχια 2004 με αφορμή την ταινία του «Υδάτινες ιστορίες»). Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η τέταρτη φορά που βρέθηκε με ταινία του στην Berlinale. Στη συνέντευξη τύπου παραβρέθηκε ο ίδιος, το μεγαλύτερο μέρος του καστ του αλλά και οι πιο κοντινοί συνεργάτες του, ήτοι: Roman Coppola, Jason Schwartzman, o θεούλης Bill Murray, οι Bryan Cranston, Koyu Rankin, Liev Schreiber, Jeff Goldblum, Bob Balaban, Greta Gerwig και η μεγάλη αγάπη του Γιώργου Ζερβόπουλου, Tilda Swinton!
Για να παραθέσουμε και μια σειρά από ενδιαφέροντα trivia: Το νησί των σκύλων (Isle of Dogs) είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία animation με τη μέθοδο του stop-motion, μαζί με το «O Κούμπο και οι δύο χορδές». Αυτή είναι η 8η φορά που ο Wes Anderson συνεργάζεται με τον Bill Murray! Καθώς το stop-motion είναι μία από τις πιο χρονοβόρες και εντατικές κινηματογραφικές πρακτικές, 130.000 stills (στατικές φωτογραφίες) χρειάστηκαν για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της δράσης. Μετά από γυρίσματα δύο χρόνων, περισσότερους από 670 εργαζομένους - συμπεριλαμβανομένων 70 που χειρίζονταν τις μαριονέτες και 38 στο τμήμα animation - «Το νησί των σκύλων» ολοκληρώθηκε. Περίπου 1.000 μαριονέτες φτιάχτηκαν στο χέρι για την ταινία: 500 σκύλοι κι άλλοι τόσοι άνθρωποι. Για κάθε χαρακτήρα, μάλιστα, δημιουργήθηκαν διαφορετικά μεγέθη: Oversized, Large, Medium-Small και XS. Κάθε «ήρωας» - μαριονέτα χρειάστηκε 16 εβδομάδες για να ολοκληρωθεί, ενώ 240 σκηνικά σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν.
Η υπόθεση: Λίγα χρόνια μπροστά, στο μέλλον, η γιαπωνέζικη μητρόπολη Μεγκασάκι μαστίζεται από μια επιδημία. Ευκαιρία για τον απολυταρχικό δήμαρχο της πόλης, και μέγα γατόφιλο, Κομπαγιάσι, να μιλήσει για ανθρωποζωονόσο οφειλόμενη στους σκύλους! Παρά τις χλιαρές αντιδράσεις εκείνων που αγαπούν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και τις εκκλήσεις επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι βρίσκονται κοντά στη δημιουργία ορού που θα σημάνει και τη θεραπεία των σκύλων, ο δήμαρχος, έχοντας την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας, βγάζει διάταγμα με το οποίο όλοι οι σκύλοι εξορίζονται σε ένα νησί, όπου πετάγονται και τα σκουπίδια της πόλης. Εκεί λοιπόν θα βρεθούν ο Rex και ο Boss, ο Duke και ο King! Προσπαθούν να επιβιώσουν και αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες.
Τη ρουτίνα τους έρχεται να ταράξει ο Ατάρι. Ο Ατάρι είναι ο ανιψιός του δημάρχου, τον οποίο ο Κομπαγιάσι ουσιαστικά έχει υιοθετήσει και θέσει κάτω από την προστασία του. Ο Ατάρι όμως αγαπάει τα σκυλιά. Και βάζει πλώρη να πάει στο νησί των σκουπιδιών και να βρει το αγαπημένο του κατοικίδιο, τον Spots, που ήταν ο πρώτος που μεταφέρθηκε εκεί, προς παραδειγματισμό. Η παρέα των τεσσάρων, με τη βοήθεια κι ενός πέμπτου ρέμπελου, του Chief, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει. Ο εχθρός, πάντως, παραμονεύει...
Η άποψή μας: Έτσι κι αλλιώς τα σύμπαντα που δημιουργεί ο Wes Anderson στις ταινίες του είναι πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα, βάζοντας μέσα σε αυτά ήρωες εντελώς sui generis. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για ταινία κινουμένων σχεδίων ή καλύτερα animation με χρήση μοντέλων! Το είχε ξανακάνει βεβαίως με το «Ο απίθανος κύριος Φοξ», εδώ όμως πετυχαίνει πραγματικό άθλο. Συνταιριάζει, αν έχετε το θεό σας, μια ταινία με ήρωες σκύλους, με τη λατρεία του για την Ιαπωνία, αποτίοντας φόρο τιμής στα μεγαθήρια Mizoguchi, Ozu και Kurosawa ενώ παράλληλα γίνεται και πολιτικός, καταδικάζοντας την απολυταρχία και μιλώντας απ' έξω απ' έξω (πολλοί μπορούν να πουν ότι το κάνει εντελώς ευθέως) και για το θέμα της μετανάστευσης! Για την Αμερική του Τείχους με το Μεξικό, για την Ευρώπη των κλειστών συνόρων! Τα σκυλιά στην εξορία. Στο νησί των σκουπιδιών. Στους καταυλισμούς. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και κάποια σκυλιά αντιστέκονται! Με το να... συνδικαλιστούν! Με το να είναι παρέα! Με το να βγάλουν τη γλώσσα τους, να αρχίσουν να... γαβγίζουν και να τα βάλουν με τη διεφθαρμένη εξουσία, που ουσιαστικά έχει βάλει ως στόχο τη... γενοκτονία τους!
Βρε τον μπαγάσα. Όλο αυτό που κάνει, πάντως, είναι τρομερό όπως και να το δει κανείς. Είναι κάποιες στιγμές στην ταινία που οι πληροφορίες οι οποίες παρέχονται ανά δευτερόλεπτο είναι τόσο πολλές, που δεν προλαβαίνει να τις αφομοιώσει ο θεατής! Παίζει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται! Πληροφορούμαστε πως οι σκύλοι μιλάνε αγγλικά (για να φεύγει αυτό από τη μέση), οι περισσότεροι διάλογοι ανθρώπων είναι στα γιαπωνέζικα αλλά υπάρχει μεταφραστής (!!!) ενώ ρόλο έχει και μια φοιτήτρια από το Οχάιο των ΗΠΑ, που βεβαίως, επίσης μιλάει αγγλικά! Πολλές φορές όσα λέγονται τα βλέπουμε γραμμένα πάνω στην εικόνα, έτσι, για να μην υπάρχει κανενός είδους κενό. Ο Anderson δεν αφήνει να πέσει τίποτε κάτω ενώ και οι αναφορές του είναι και πάρα πολλές και πολύ ευρέως φάσματος!
Ο... μικρός πιλότος με το αεροπλάνο, ο Ατάρι, θα μπορούσε να είναι η ιαπωνική μορφή του Μικρού Πρίγκιπα πχ! Και η σχέση του Chief με την Nutmeg θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του ντισνεϊκού «Η Λαίδη και ο Αλήτης». Τι ωραίες σκηνές: να περιγράφει η Nutmeg πως ήταν σκυλί επίδειξης κι έκανε κόλπα και ο Chief να τα κάνει εικόνες στο μυαλό του κυριολεκτικά! Ήδη από τη σκηνή όπου τα τέσσερα σκυλιά – φίλοι έρχονται σε κόντρα με άλλα σκυλιά με έπαθλο σκουληκιασμένα τρόφιμα, το χιούμορ, το ιδιαίτερο χιούμορ του Anderson ξεχειλίζει την οθόνη: «Ας το συζητήσουμε ρε παιδιά πριν φαγωθούμε μεταξύ μας, αξίζει τον κόπο να το κάνουμε για ελάχιστο χαλασμένο φαΐ;». Ε, ναι λοιπόν, αξίζει!
Όλοι οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους κάνουν σπουδαία δουλειά. Εκείνος ο Edward Norton, θαρρείς πως πλέον βγαίνει από την καλύβα του μόνο για να παίξει σε ταινίες του Anderson! Τα inside jokes περισσεύουν. Η Yoko Ono δανείζει τη φωνή της στη βοηθό με το όνομα Yoko Ono! Ενώ στους τίτλους τέλους, στα γράμματα που λέμε, βλέπουμε πως η Anjelica Huston έχει δανείσει τη φωνή της σε έναν... βουβό σκύλο!!! Ο Alexandre Desplat έχει γράψει τόσο σπουδαία μουσική για άλλη μια φορά κι ας είναι μίλια μακριά από τα γνωστά του μονοπάτια. Κάθε λεπτομέρεια έχει περάσει από δεκάδες κόσκινα και η ταινία δεν μπορεί παρά να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αλλά και τα χείλη «κλειδωμένα» σε ένα μόνιμο χαμόγελο, τα μάτια ανά πάσα στιγμή έτοιμα να νοτιστούν από τη συγκίνηση, το μυαλό σε εγρήγορση να επεξεργαστεί τα data που παρέχονται και την καρδιά σε πλήρη συντονισμό με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα, να χτυπάει δυνατά, όπως τα πελώρια ντραμς, τα taiko drums, χαρακτηριστικά κρουστά του θεάτρου Kabuki, τα οποία βαρούν ρυθμικά οι ημίγυμνοι Ιάπωνες.
Απολαυστική ταινία.
Η υπόθεση: Λίγα χρόνια μπροστά, στο μέλλον, η γιαπωνέζικη μητρόπολη Μεγκασάκι μαστίζεται από μια επιδημία. Ευκαιρία για τον απολυταρχικό δήμαρχο της πόλης, και μέγα γατόφιλο, Κομπαγιάσι, να μιλήσει για ανθρωποζωονόσο οφειλόμενη στους σκύλους! Παρά τις χλιαρές αντιδράσεις εκείνων που αγαπούν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και τις εκκλήσεις επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι βρίσκονται κοντά στη δημιουργία ορού που θα σημάνει και τη θεραπεία των σκύλων, ο δήμαρχος, έχοντας την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας, βγάζει διάταγμα με το οποίο όλοι οι σκύλοι εξορίζονται σε ένα νησί, όπου πετάγονται και τα σκουπίδια της πόλης. Εκεί λοιπόν θα βρεθούν ο Rex και ο Boss, ο Duke και ο King! Προσπαθούν να επιβιώσουν και αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες.
Τη ρουτίνα τους έρχεται να ταράξει ο Ατάρι. Ο Ατάρι είναι ο ανιψιός του δημάρχου, τον οποίο ο Κομπαγιάσι ουσιαστικά έχει υιοθετήσει και θέσει κάτω από την προστασία του. Ο Ατάρι όμως αγαπάει τα σκυλιά. Και βάζει πλώρη να πάει στο νησί των σκουπιδιών και να βρει το αγαπημένο του κατοικίδιο, τον Spots, που ήταν ο πρώτος που μεταφέρθηκε εκεί, προς παραδειγματισμό. Η παρέα των τεσσάρων, με τη βοήθεια κι ενός πέμπτου ρέμπελου, του Chief, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει. Ο εχθρός, πάντως, παραμονεύει...
Η άποψή μας: Έτσι κι αλλιώς τα σύμπαντα που δημιουργεί ο Wes Anderson στις ταινίες του είναι πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα, βάζοντας μέσα σε αυτά ήρωες εντελώς sui generis. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για ταινία κινουμένων σχεδίων ή καλύτερα animation με χρήση μοντέλων! Το είχε ξανακάνει βεβαίως με το «Ο απίθανος κύριος Φοξ», εδώ όμως πετυχαίνει πραγματικό άθλο. Συνταιριάζει, αν έχετε το θεό σας, μια ταινία με ήρωες σκύλους, με τη λατρεία του για την Ιαπωνία, αποτίοντας φόρο τιμής στα μεγαθήρια Mizoguchi, Ozu και Kurosawa ενώ παράλληλα γίνεται και πολιτικός, καταδικάζοντας την απολυταρχία και μιλώντας απ' έξω απ' έξω (πολλοί μπορούν να πουν ότι το κάνει εντελώς ευθέως) και για το θέμα της μετανάστευσης! Για την Αμερική του Τείχους με το Μεξικό, για την Ευρώπη των κλειστών συνόρων! Τα σκυλιά στην εξορία. Στο νησί των σκουπιδιών. Στους καταυλισμούς. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και κάποια σκυλιά αντιστέκονται! Με το να... συνδικαλιστούν! Με το να είναι παρέα! Με το να βγάλουν τη γλώσσα τους, να αρχίσουν να... γαβγίζουν και να τα βάλουν με τη διεφθαρμένη εξουσία, που ουσιαστικά έχει βάλει ως στόχο τη... γενοκτονία τους!
Βρε τον μπαγάσα. Όλο αυτό που κάνει, πάντως, είναι τρομερό όπως και να το δει κανείς. Είναι κάποιες στιγμές στην ταινία που οι πληροφορίες οι οποίες παρέχονται ανά δευτερόλεπτο είναι τόσο πολλές, που δεν προλαβαίνει να τις αφομοιώσει ο θεατής! Παίζει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται! Πληροφορούμαστε πως οι σκύλοι μιλάνε αγγλικά (για να φεύγει αυτό από τη μέση), οι περισσότεροι διάλογοι ανθρώπων είναι στα γιαπωνέζικα αλλά υπάρχει μεταφραστής (!!!) ενώ ρόλο έχει και μια φοιτήτρια από το Οχάιο των ΗΠΑ, που βεβαίως, επίσης μιλάει αγγλικά! Πολλές φορές όσα λέγονται τα βλέπουμε γραμμένα πάνω στην εικόνα, έτσι, για να μην υπάρχει κανενός είδους κενό. Ο Anderson δεν αφήνει να πέσει τίποτε κάτω ενώ και οι αναφορές του είναι και πάρα πολλές και πολύ ευρέως φάσματος!
Ο... μικρός πιλότος με το αεροπλάνο, ο Ατάρι, θα μπορούσε να είναι η ιαπωνική μορφή του Μικρού Πρίγκιπα πχ! Και η σχέση του Chief με την Nutmeg θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του ντισνεϊκού «Η Λαίδη και ο Αλήτης». Τι ωραίες σκηνές: να περιγράφει η Nutmeg πως ήταν σκυλί επίδειξης κι έκανε κόλπα και ο Chief να τα κάνει εικόνες στο μυαλό του κυριολεκτικά! Ήδη από τη σκηνή όπου τα τέσσερα σκυλιά – φίλοι έρχονται σε κόντρα με άλλα σκυλιά με έπαθλο σκουληκιασμένα τρόφιμα, το χιούμορ, το ιδιαίτερο χιούμορ του Anderson ξεχειλίζει την οθόνη: «Ας το συζητήσουμε ρε παιδιά πριν φαγωθούμε μεταξύ μας, αξίζει τον κόπο να το κάνουμε για ελάχιστο χαλασμένο φαΐ;». Ε, ναι λοιπόν, αξίζει!
Όλοι οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους κάνουν σπουδαία δουλειά. Εκείνος ο Edward Norton, θαρρείς πως πλέον βγαίνει από την καλύβα του μόνο για να παίξει σε ταινίες του Anderson! Τα inside jokes περισσεύουν. Η Yoko Ono δανείζει τη φωνή της στη βοηθό με το όνομα Yoko Ono! Ενώ στους τίτλους τέλους, στα γράμματα που λέμε, βλέπουμε πως η Anjelica Huston έχει δανείσει τη φωνή της σε έναν... βουβό σκύλο!!! Ο Alexandre Desplat έχει γράψει τόσο σπουδαία μουσική για άλλη μια φορά κι ας είναι μίλια μακριά από τα γνωστά του μονοπάτια. Κάθε λεπτομέρεια έχει περάσει από δεκάδες κόσκινα και η ταινία δεν μπορεί παρά να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αλλά και τα χείλη «κλειδωμένα» σε ένα μόνιμο χαμόγελο, τα μάτια ανά πάσα στιγμή έτοιμα να νοτιστούν από τη συγκίνηση, το μυαλό σε εγρήγορση να επεξεργαστεί τα data που παρέχονται και την καρδιά σε πλήρη συντονισμό με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα, να χτυπάει δυνατά, όπως τα πελώρια ντραμς, τα taiko drums, χαρακτηριστικά κρουστά του θεάτρου Kabuki, τα οποία βαρούν ρυθμικά οι ημίγυμνοι Ιάπωνες.
Απολαυστική ταινία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική