Movies Ltd

Εγώ Σμυρνιά γεννήθηκα κι έτσι είναι η Σμύρνη μου, φωνακλού και ναζιάρα! Η ταινία Σμύρνη Μου Αγαπημένη, που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Μιμής Ντενίση, είναι μία υπερπαραγωγή υψηλών προδιαγραφών με διεθνές καστ που τιμά τον πολιτισμό της Ιωνίας. Ένα σπουδαίο κινηματογραφικό εγχείρημα με πανανθρώπινα μηνύματα, που φιλοδοξεί να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη με πειστικότητα την ατμόσφαιρα της εποχής μέσα από άρτια σκηνικά και κοστούμια και τη σπαρακτική καταστροφή της Σμύρνης, με τη χρήση σύγχρονων ψηφιακών εφέ. Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν σε: Λέσβο, Χίο, Αθήνα, Πειραιά και Φάληρο. Την ταινία σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Καραντινάκης, σε σενάριο της Μιμής Ντενίση και του Martin Sherman. H Φιλιώ Μπαλτατζή, μία ηλικιωμένη Ελληνοαμερικανίδα, σπεύδει στη Μυτιλήνη με την εγγονή της, για να συμπαρασταθεί στους Σύριους πρόσφυγες. Κανείς δεν ξέρει την καταγωγή της, κανείς δεν ξέρει ότι η Σμυρνιά γιαγιά της βρέθηκε κάποτε στο ίδιο νησί κατατρεγμένη και προσφυγοπούλα. Το τεφτεράκι με τις συνταγές της συνονόματης γιαγιάς ξετυλίγει την πολυτάραχη ιστορία της κοσμοπολίτικης οικογένειας Μπαλτατζή, όπως διαμορφώνεται από τις τραγικές διεθνείς εξελίξεις που καθόρισαν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Διαφορετικές γενιές γυναικών της ίδιας οικογένειας ενώνονται στον χώρο και τον χρόνο, μέσα από τα νήματα της ιστορίας. Παρόν και παρελθόν γίνονται ένα.

Πρωταγωνιστούν οι Μιμή Ντενίση, Λεωνίδας Κακούρης, Burak Hakki, Κρατερός Κατσούλης, Ταμίλλα Κουλίεβα, Κατερίνα Γερονικολού, Αναστασία Παντούση, Ντίνα Μιχαηλίδου, Özdemir Çiftçioglu, Χρήστος Στέργιογλου, Νέδη Αντωνιάδη, Δάφνη Αλεξάντερ, Κώστας Κορτίδης, Έφη Γούση, Γιάννης Εγγλέζος, Daniel Crossley, Duncan Skinner, Nathan Thomas, Fotina Papatheodorou και ο Γιάννης Βογιατζής. Special guest stars: Jane Lapotaire, Susan Humshire και ο Rupert Graves.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Δεκέμβριο του 2021 από την Tanweer!

Είναι πάντα κάποιος που γνωρίζεις! Μια τεράστια επιστροφή ενός από τους πιο εμπορικούς τίτλους στα χρονικά του σινεμά, είναι εκείνος που πραγματοποιεί η Paramount, με την περίπτωση του Scream. Πρόκειται για το πέμπτο στην ουσία επεισόδιο της σειράς που ξεκίνησε στα 1996, το οποίο ορίζει άμεσο σίκουελ του τέταρτου μέρους (2011) δέκα χρόνια κατοπινά, χωρίς όμως αυτή την φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη να κάθεται ο εκλιπών Wes Craven. Αυτή τη φορά η υπόθεση παρακολουθεί από κοντά την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, που επιστρέφει στα πάτρια εδάφη της στην επαρχία, για να γίνει μάρτυρας μαζικών δολοφονιών από έναν παρανοικό μασκοφόρο δολοφόνο. Το σκηνοθετικό δίδυμο των Matt Bettinelli - Olpin και Tyler Gillett, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το πρότζεκτ, έχοντας προιστόρια στο είδος μέσα από τα φιλμς Devil's Due και Ready or Not, βασισμένοι στο σενάριο που υπογράφουν οι James Vanderbilt και Guy Busick, πάνω στην βασική ιδέα του Kevin Williamson, που εδώ έχει αναλάβει το πόστο του εξειδικευμένου παραγωγού.

Σχεδόν όλα τα μέλη του ορίτζιναλ καστ επιστρέφουν στην δράση και εδώ, με προεξάρχοντες τους David Arquette, Neve Campbell, Courteney Cox, Roger L. Jackson, and Marley Shelton. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στην σκηνή είναι οι Melissa Barrera, Jenna Ortega, Jack Quaid, Mason Gooding, Jasmin Savoy Brown, Dylan Minnette, Mikey Madison, Sonia Ben Ammar και Kyle Gallner.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Ιανουάριο του 2022 από την Odeon!

In The Beginning... Συνέχεια στο καταιγιστικό κύμα των κινηματογραφικών κόμικ της Marvel, δίνει η εισαγωγή στο έπος των Eternals, ενός είδους απέθαντων εξωγήινων όντων που διαβιώνουν στον πλανήτη Γη, διαμορφώνοντας την ιστορία και τους πολιτισμούς του. Μετά από την απροσδόκητη τραγωδία που ακολούθησε τα πεπραγμένα στο Avengers: Endgame, οι Eternals που δημιουργήθηκαν από τους Celestials, που κρυφά ζούσαν στην Γη για περισσότερα από 7 χιλιάδες έτη, θα επανασυνδεθούν προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα από τις διαφαινόμενες απειλές που σκορπούν οι εχθρικοί Deviants. Το καινούργιο πρότζεκτ της Marvel υπογράφει σκηνοθετικά η πιο πρόσφατη τροπαιούχα των όσκαρς Κινέζα σκηνοθέτιδα Chloe Zhao, δημιουργός φιλμς όπως Songs My Brothers Taught Me, The Rider και φυσικά του πολυβραβευμένου Nomadland προσφάτως. Το σενάριο έχουν συγγράψει οι Kaz Firpo και Ryan Firpo, στηριγμένοι στην ομώνυμη σειρά κόμικ, που για πρώτη φορά παρουσίασε ο Jack Kirby, στα 1976.

Τους ρόλους στο φιλόδοξο σχέδιο της φίρμας, μοιράζεται ένα πανίσχυρο επιτελείο αστέρων, αποτελούμενο από τους Angelina Jolie ως άγρια πολεμίστρια Θίνα, Richard Madden ως πανίσχυρος Ίκαρις, Kumail Nanjiani ως Κίνγκο που ξεχωρίζει για τις κοσμικές του δυνάμεις, Lauren Ridloff ως Μακκάρι που τρέχει πιο γρήγορα από τον άνεμο, Brian Tyree Henry ως ευφυής εφευρέτης Φαστος, Salma Hayek ως σοφή και πνευματική αρχηγος Άγιακ, Lia McHugh ως αιώνια νέα Σπράιτ, Don Lee ως παντοδύναμος Γκίλγκαμες, Gemma Chan ως Σέρσι που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για το ανθρώπινο είδος, αλλά και τους Kit Harington και Barry Keoghan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Νοεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Μια κληρονομιά για την οποία αξίζει να σκοτώσεις! Η ταινία Ο Οίκος Gucci (House Of Gucci) είναι εμπνευσμένη από την συγκλονιστική πραγματική ιστορία της οικογενειακής αυτοκρατορίας του Ιταλικού οίκου μόδας Gucci. Διατρέχοντας τρεις δεκαετίες έρωτα, προδοσίας, παρακμής, εκδίκησης και εν τέλει φόνου, παρακολουθούμε τι κρύβεται πίσω από ένα όνομα, ποια είναι η αξία του και για το τι είναι ικανή μια οικογένεια, προκειμένου να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο. Πρόκειται για την δεύτερη δημιουργία υπογραφής του τεράστιου Ridley Scott που κυκλοφορεί μέσα σε μια σεζόν, ακολουθώντας το εξαιρετικό δράμα εποχής, The Last Duel. Τοποθετημένο χρονικά στα 1995 το στόρι, που φυσικά βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά,  παρακολουθεί από κοντά όλα εκείνα τα περιστατικά, που οδήγησαν στην δολοφονία του Μαουρίτσιο Γκούτσι, Ιταλού επιχειρηματία και επικεφαλής του ομώνυμου σχεδιαστικού οίκου, από την διαβολική του σύζυγο, Πατρίτσια Ρετζάνι. Το σενάριο είναι γραμμένο από τον Roberto Bentivegna, πάνω στο μπεστ σέλλερ της Sara Gay Forden.

Στο φιλμ πρωταγωνιστούν οι Lady Gaga στον ρόλο της Πατρίτσια και ο Adam Driver σε εκείνον του φονευθέντα συζύγου της. Μαζί τους συνυπάρχουν οι Jared Leto ως Πάολο Γκούτσι, Al Pacino ως Άλντο Γκούτσι, Jeremy Irons ως Ροντόλφο Γκούτσι, Jack Huston, Camille Cottin, Reeve Carney ως Τομ Φορντ και πο Mădălina Diana Ghenea ως Σοφία Λορέν με την Salma Hayek ως Τζουζεπίνα Αουριέμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Ποτέ και για κανέναν κινηματογραφιστή, οποιουδήποτε διαμετρήματος, δεν είναι το ιδανικότερο να ασχοληθεί θεματικά με τις πιο σκοτεινές, όσο και φρικαλέες στην εξέλιξη τους, ιστορικές περιόδους του τόπου τους. Άλλοι εντόπισαν την ορθή μέθοδο δραματουργικής προσέγγισης των γεγονότων αποξαρχής, κτίζοντας καριέρες σπουδαίες πάνω σε αυτή, με προεξάρχοντα τον δικό μας Θοδωρή Αγγελόπουλο. Άλλοι, το ίδιο ονομαστοί, απέφυγαν την (πιθανότατη) λακκούβα όπως ο διάβολος το λιβάνι, ελπίζοντας πως σε κάποια ώριμη φάση της πορείας τους, θα πετύχουν να προβάλουν την άποψη τους πάνω σε ζητήματα, που πολύ δύσκολα λησμονιούνται. Όπως καλή ώρα ο Pedro, που αναμφίβολα, ως δημιούργημα μάλιστα της ριζοσπαστικής Μαδριλένικης μοβίδας, μόνο αρνητική έκπληξη είχε προκαλέσει στο κοινό του, αρνούμενος να ασχοληθεί σοβαρά, στην τεσσαρακονταετή του διαδρομή, με την αιώνια ανοιχτή πληγή, πάνω στο κορμί της πανέμορφης γενέτειρας του. Τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Απρόσμενα, όσο και αναπάντεχα είναι τα μαντάτα για την μεσήλικα Γιάνις, μια διακεκριμένη επαγγελματία φωτογράφο μόδας, καθώς θα πληροφορηθεί πως περιμένει παιδί, καρπό ενός έρωτα περιστασιακού με τον ανθρωπολόγο ιατροδικαστή Αρτούρο. Έναν αναγνωρισμένο ερευνητή όλων εκείνων των τραγικών περιπτώσεων ομαδικής δολοφονίας των αντιφρονούντων στο καθεστώς Φράνκο, που στο περιθώριο της φωτογράφησης του για το εξώφυλλο περιοδικού, η όμορφη σαραντάχρονη θα τον παρακαλέσει να ασχοληθεί και με την μαζική εκτέλεση στον δικό της τόπο. Που την αφορά προσωπικά, καθώς μέσα στα αθώα θύματα των φασιστών βρίσκεται ο προπάππος της.

Εννιά μήνες κατοπινά η Γιάνις θα βρεθεί στο μαιευτήριο, για να φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι, ούσα αποφασισμένη, μέσα στην έκδηλη ευτυχία της, να το μεγαλώσει και να το αναθρέψει ολομόναχη, γνωρίζοντας καλά πως ο πρώην εραστής της, δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει για τα μάτια της, την ασθενή σύζυγό του. Στον ίδιο θάλαμο, την ίδια ακριβώς στιγμή, κοριτσάκι θα γεννήσει και η άρτι ενηλικιωθείσα Άνα, που όμως τα συναισθήματα της είναι τελείως αντίθετα με της συγκατοίκου, εφόσον η απουσία πατέρα, θα της δυσκολέψει ιδιαίτερα τις συνθήκες κτισίματος μιας σοβαρής επαγγελματικής καριέρας.

Δύο ξεχωριστές εξ όψεως, μα με τόσο κοινά στοιχεία στην δομή τους, ιστορίες μητρότητας είναι εκείνες που θέτουν τα βασικά στηρίγματα της υπόθεσης του έργου. Φιλμ που ορίζει την 22η δημιουργία ενός εκ των πιο σημαντικών σκηνοθετών στα χρονικά του ευρωπαϊκού σινεμά. Έχοντας βιώσει άπασες τις υπογραφές του Almodovar σε πρώτη προβολή, οφείλω να ομολογήσω πως πάντοτε η πτώση του στουντιακού τίτλου El Deseo στα κρέντιτς έναρξης, μου δημιουργεί μια τεράστια προσδοκία στο τι να καρτερώ. Που άλλες φορές υπερκαλύφθηκε πλήρως από την έμπνευση του αγαπημένου Μαδριλένου ρετζίστα, άλλες, σημαντικά λιγότερες, ελάχιστες, απέτυχε οικτρά. Μια τέτοια αδυναμία ολοκλήρωσης ιδέας, κρύβει και το Madres Paralelas, που, εντελώς αντιφατικά, αν το διαχωρίσει κανείς στα δύο ξέχωρα φιλμς που το συνθέτουν, θα πάρει δυο πραγματικά αξιόλογες ταινίες.

Διότι ποτέ μου δεν κατάφερα να εντοπίσω τον ουσιαστικό και όχι τον τάχαμου σεναριακό, σύνδεσμο που μπορεί να ενώσει την δραματική ιστορία δύο ασύμμετρης λογικής μανάδων με την εκατόμβη των νεκρών που δημιούργησε η μήνη των ακροδεξιών. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας σαφές και φέρων την σφραγίδα του δημιουργού του ατόφια. Μοναχικές γυναίκες, άνισης ηλικίας και αντιδιαμετρικής διάνας στον εργασιακό τους τομέα, που μονομιάς καλούνται να φορέσουν στο στήθος το ταμπελάκι του γονιού. Ο ζυγός στην ματιά της κάμερας αναφανδόν γέρνει προς την μεριά της Γιάνις (Τζάνις είναι κανονικά, προς τιμήν της γνωστότερης ever με ετούτο το όνομα, όπως την βάφτισε η ορκισμένη χίπι μάνα της) που με την άφιξη του βρέφους θα δει την ζωή της να μεταλλάσσεται προς το καλύτερο να αποκτά εκείνο το νόημα που της έλειπε, αλλά και την ελπίδα που θα νιώθει κάθε φορά που θα αντικρύζει τα ματάκια του μωρού της.

Κι εκεί σκάζει η αμφιβολία. Αυτό το παιδί δεν είναι δικό μου, θα της απαγγείλει με μια κάποια απονιά ο σερνικός, που η μορφή του αυξομειώνεται χωρίς μέτρο στην πάροδο του δυώρου. Κι αν δεν είναι δικό σου, αφού με εσένα το έκανα, ποιανού μπορεί να είναι? Η εικόνα παίρνει πια την μορφή σαπουνοπερέτας, μόνο που τα συστατικά που την περικλείουν είναι τόσο αρμονικά στην προβολή τους, ώστε να μην σε νοιάζει και ιδιαίτερα το λοιπό περιεχόμενο. Η δράση συμβαίνει αποκλειστικά και μόνον μέσα σε τέσσερις τοίχους, δωματίων του διαμερίσματος της Γιάνις και ουδέποτε ανασαίνει στον έξω κόσμο. Οι χρωματισμοί από τις διακοσμήσεις είναι τόσο έντονοι, ενίοτε αντικρουόμενοι, ώστε να ανακατεύουν μονομιάς, τα συναισθήματα που μπορεί να γεννούν μέσα σου, οι ίδιες οι απίθανες ανατροπές του σκριπτ. 

Καιρό μετά το πρώτο τους τυχαίο ραντεβού στον τοκετό, οι δυο Παράλληλες Μητέρες θα συναντηθούν και πάλι, συνεπώς οι γραμμές της ζωής τους θα πάψουν να είναι ανέγγιχτες, θα ενωθούν σε έναν δεσμό περίεργο, απροσδόκητο, αμφίσημο και πολύ πιο έκδηλο από εκείνον που θα όριζε η διαφορά της ηλικίας τους. Μάνα και θυγατέρα θαρρείς. Εκεί, είναι και το σημείο καμπής που όφειλε να δείξει την μεγαλύτερη συνέπεια ο 72χρονος πια Pedro, προκειμένου να μας σερβίρει ένα φιλμικό διαμάντι. Με αρωγή την υπέροχη καλλιτεχνική διεύθυνση και την μελαγχολική μουσική επένδυση, ένα μοντάζ άρτιο που αφήνει μπόλικα δεδομένα να μαγειρευτούν στον νου, αλλά και τις προσωπικές του πινελιές - όπως τα σκοτεινιασμένα fade out - που ζυγώνουν όλο και πιο πολύ στην ψυχικά κατάσταση των ηρωίδων του, ο Almodovar είχε την ευκαιρία να ζωγραφίσει μαεστρικά το φλιπ σάιντ του Todo, μόνο που αυτή την φορά δεν θα αφορούσε την μητέρα, αλλά την κόρη μου. Και μονομιάς φαπ! Καπνός! Εξαφανισμός της γραμμικότητας και της μέχρι ώρας συνοχής, για να ταξιδέψουμε στην δεύτερη βινιέτα του όλου. Στο ψάξιμο των κοκάλων των προγόνων.

Δεν χαλάστηκα επ ουδενί, δεν με αφήνει άλλωστε εύκολα να το πάθω ούτε η έντονα χρωματισμένη γραφίδα του Pedro, ούτε η εκφραστική ομορφάδα της Penelope, που ίση της δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγεννήσει ο σπανιόλος σινεμάς. Δεν ήμουν και έτοιμος όμως, γι αυτή την ολοκληρωτική μεταστροφή της τρίτης πράξης. Που δεν συνάδει και τόσο με τα προηγούμενα, εξόν και επιδείξω μια δική μου καλοθελητική συλλογιστική, που θα συνδέσει όλα τα παζλάκια άρτια και μέλι γάλα. Δεν είναι έτσι ακριβώς, ούτε με πλήρη άνεση γίνεται να εξισωθούν οι αδιάφοροι, ουδέτεροι, άχρωμοι, στην ακραία τους φάση μέχρι και βιαστές άντρες του στόρι (και μόνον, για κάθε έναν τέτοιο αρνητικό, υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που κρατούν ολομόναχοι φαμίλιες και φαμίλιες), με τους ομόφυλους τους του χθες, που έπεσαν στον λάκκο από το βόλι του δικτάτορα. Οι αποψινές (ζωντο)χήρες δεν είναι ίσες και όμοιες με τις παρελθοντικές μαυροφορούσες, που προκάλεσε η γενοκτονία. Όσο κι αν η εξόδιος ακολουθία του Paralelas είναι ακραία συγκινητική, ευρηματικά αλληγορική και ως βουτηγμένη στον ήλιο της υπαίθρου, ελπιδοφόρα. Όμως, ακόμη ταινία για τον Εμφύλιο, δεν έχει κάνει ο Almodovar.

του zerVo (@moviesltd)

Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των καλλιτεχνών, που έχουν αποσπάσει τα περισσότερα Βραβεία Γκράμι, αφού στην κατοχή της βρίσκονται δεκαοχτώ χρυσά τρόπαια του θεσμού. Έχει καταγράψει περισσότερα από δώδεκα Νο.1 στην σχετική λίστα των επιτυχιών του Billboard, ενώ τέσσερις δεκάδες τραγουδιών της έχουν φτάσει μέχρι το Top-40. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με την είσοδο της στο Rock N' Roll Hall Of Fame, ενώ κατέχει με άνεση το ρεκόρ των περισσότερων πωλήσεων σίνγκλς, από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία του πενταγράμμου. Αυτή είναι η κινηματογραφική αφήγηση του βίου της θρυλικής Αρίθα Φράνκλιν!

Από τα δέκα της κιόλας χρόνια είχε δείξει, πως χάρη στις φωνητικές της ικανότητες, θα φτάσει πάρα πολύ ψηλά. Θυγατέρα του πιο διακεκριμένου πάστορα της Εκκλησίας των Βαπτιστών του Ντιτρόιτ, η μικρούλα Αρίθα, θα κερδίσει το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων, κάθε φορά που θα πάρει το μικρόφωνο να ψάλλει τους εκκλησιαστικούς ύμνους. Ατυχώς για εκείνην, ο ξαφνικός θάνατος της λατρεμένης, αν και σε διάσταση με τον σύζυγό της, μητέρας της, θα της σκορπίσει αβάσταχτη θλίψη. Όπως και θα της στερήσει την γονική προστασία που σαν προέφηβη ζητούσε, κάθε φορά που οι παιδόφιλοι θα επιχειρούσαν να ασελγήσουν στο ανήλικο κορμί της.

Μόλις στα δεκαοκτώ της, με δύο μωρά παιδιά, συνέπεια βιασμών, στην αγκαλιά, χάρη στις γνωριμίες του πατρός της, θα κλείσει δισκογραφικό συμβόλαιο με την Columbia. Μισή ντουζίνα LPs κατοπινά, όλα κινούμενα σε μουσικούς τόνους της τζαζ, η Αρίθα δεν έχει πετύχει ακόμη την μεγάλη επιτυχία που ονειρευόταν. Η απόφαση της να εγκαταλείψει την εστία της στην Motor City, ακολουθώντας την προσταγή του ατζέντη, αλλά και ανεπιθύμητου από την οικογένεια της, συμβίου, Τεντ Γουάιτ, για να μεταβεί στην Νέα Υόρκη, θα της ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο, κάτω από την φιλόξενη στέγη της Atlantic Records και την καθοδήγηση του βετεράνου παραγωγού Τζέρι Γουέξλερ. Το μοιραίο συναπάντημα της, με την άσημη μπάντα των λευκών, χαρισματιών σέσιον μουσικών, Muscle Shoals από την Αλαμπάμα, θα γίνει ο καταλύτης που όχι μόνο θα μεταβάλλει το ύφος της στο πιο ρυθμικό μπλουζ, αλλά θα της δώσει την δυνατότητα να ερμηνεύσει τα πρώτα τεράστια χιτς της καριέρας της. Που πλέον φαντάζει ένδοξη, φωτεινή και γεμάτη αστερόσκονη, καθώς όλες οι μεγάλες σκηνές απανταχού της γης, επιδιώκουν να φιλοξενήσουν την τραγουδίστρια του Just A Little Bit...

Ή μήπως όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο μια λαμπερή βιτρίνα, που πίσω της κρύβει μια καρδιά κατακερματισμένη, από τον (παιδικό) καιρό των επαναλαμβανόμενων σεξουαλικών επιθέσεων που υπέστη? Τα τραύματα μέσα στην ψυχή της καλλιτέχνιδας θα παραμείνουν ανεπούλωτα, βυθίζοντας την κατά καιρούς στο σκοτάδι, που πυκνώνει ολοένα και περισσότερο από την παρουσία αντρών στον περίγυρο της, που ποτέ τους δεν θα θέσουν την υπόσταση της σε προτεραιότητα. Αρχής γενομένης από έναν γονιό, ακραία θρησκευόμενο μεν, απόλυτα καταπιεστικό δε - πάντα ευθύβολος στην ερμηνεία του ο Forest Whitaker - που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί η κόρη του να πάρει τον στραβό δρόμο της ξελογιάστρας και γεμάτης διαβολικούς πειρασμούς πίστας, όπως έχει συμβεί σε άλλες περιπτώσεις, με τρανότερο παράδειγμα την κατάπτωση της σούπερ σταρ Μπίλι Χολιντέι. Ακολούθως η στάση του συζύγου και ιμπρεσάριου της, ενός εμφανώς ατάλαντου και θρασύδειλου Χαρλεμίτη - μια χαρά επιλογή ο μικρός Wayans - που δεν διστάζει να την ξυλοκοπήσει σε δημόσια θέα, θα την τσακίσει ακόμη πιότερο, πείθοντας την σχεδόν πως κανένας αρσενικός δεν δικαιούται της εμπιστοσύνης της.

Η ταινία, που ορίζει το κινηματογραφικό δημιουργικό ντεμπούτο της κατά βάση τηλεοπτικού έργου Liesl Tommy, παρακολουθεί ένα εύρος περίπου είκοσι χρόνων πορείας της Φράνκλιν. Από παιδούλα ατραξιόν στις κοσμοπολίτικες δεξιώσεις του, ακόμη και για πολιτική καριέρα φιλόδοξου, πατέρα, μέχρι την κορυφαία στιγμή της διαδρομής της, με την μοναδική γκόσπελ συναυλία υπό τον τίτλο Amazing Grace, που αποτέλεσε και το πιο μοσχοπουλημένο άλμπουμ της δισκογραφίας της. Η προσπάθεια του σεναρίου δεν είναι να αγιοποιήσει την εικόνα της, άλλωστε δεν είναι και λίγες οι στιγμές, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος, που η καλλιτέχνιδα υπό την επήρεια του αλκοόλ και των ουσιών, ξεσπά ενάντια στα άτομα που την στήριξαν, δείχνοντας μια συμπεριφορά παντελώς ανάρμοστη. Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ούτε μισό σημείο της αφήγησης που να μην υπενθυμίζεται ο βιασμός κορμιού και ύπαρξης, σε ηλικία τόσο εύθραυστη και ευαίσθητη μάλιστα, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες του metoo κινήματος.

Τα κυριότερα αποσπάσματα του (νεαρού) βίου της Αρίθα, δείχνουν, παρόλες τις υποχωρήσεις στα παντελόνια των αντρών που την περικυκλώνουν, μια γυναίκα δυναμική και αποφασιστική. Στενή φίλη και οπαδός των οραμάτων του Δόκτορα Κινγκ, υπερασπίστρια του ακτιβιστικού έργου της Άντζελα Ντέιβις, σημαιοφόρος μέσα από τους στίχους της, όλων των γυναικείων κινημάτων διεκδίκησης ίσης μεταχείρισης, μεταξύ των φύλων. Η θερμή, θολή και ντινέτ ενίοτε, ψευδο-ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία, βοηθάει σημαντικά στην πιο ρεαλιστική προσέγγιση της δράσης της.

Αναμφίβολα δεν λείπουν τα σφάλματα, σε μια ταινία που αγγίζει τις δυόμισι ώρες σε χρονικό εύρος. Αφού μοιάζει κομματάκι παράξενο, να μην έχει γίνει αντιληπτή από κανέναν η βιαιοπραγία εις βάρος ενός δεκάχρονου κοριτσιού μέσα στο ίδιο του το σπιτικό, όπως και η γέννηση, όχι ενός, αλλά δύο παιδιών, δίχως να υπάρχει προφανής ερωτικός δεσμός. Ούτε βεβαίως κάθεται καλά στο κοινό μάτι, το γεγονός πως στα δέκα της η Ρη, παρουσιάζεται στο πανί σαν ένα μπεμπάκι και μόλις επτά χρόνια κατοπινά, έχει την μόστρα μιας εντυπωσιακής και πληθωρικής γυναικάρας. Παρούσης της πρωταγωνίστριας όμως, τόσο ερμηνευτικά, κυρίως όμως φωνητικά, ακόμη κι αυτά τα σκηνοθετικά μικρολάθη εξαλείφονται μονομιάς από την σκέψη.

Έχοντας αναδειχτεί μέσα από τις διαδικασίες τηλεοπτικού τάλεντ σόου, η Jennifer Hudson, έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια της, στον συνδυασμό υποδύομαι - τραγουδώ στο εκράν, με κέρδος ένα ολόχρυσο Όσκαρ για τις ιδίου biopic ύφους, μα συγκλονιστικότερης δραματουργίας, Dreamgirls. Φυσικά όλο το πρότζεκτ έχει κτιστεί πάνω της, από την στιγμή που έλαβε κατ ιδίαν το χρίσμα από την Βασίλισσα της Σόουλ, ελάχιστα πριν εκείνη φύγει από την ζωή το 2018. Και δεν θα μπορούσε να αποτύχει στην ενσάρκωση της, αφού στην υπαρκτή και όχι τεχνητή ομοιότητα του σωματότυπου, έρχεται να προστεθεί το πάθος και η δυναμική στην ανανεωμένη απόδοση του μυθικού μπεστ οφ της Φράνκλιν. Think, I Say a Little Prayer, I Never Loved a Man, Chain Of Fools. Respect, φυσικά, που δεν ορίζει μόνο την μαρκίζα. Αλλά και τον πραγματικό σεβασμό που επέδειξε το βιογραφικό φιλμ, σε μια από τις πιο σπουδαίες μορφές στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής.

Evil Dies Tonight. Not.

του gaRis (@takisgaris)

Όσοι (χέρια να βλέπω) υπήρξαμε παιδιά στα θρυλικά 80s, βιώσαμε στο φουλ μια αγριοκατάσταση στο horror / slasher genre. Αυτονόητο (βραχεία ιστορική αναδίφηση για τους νεότερους afficionados του είδους) το ότι κοινωνιολογικά δεδομένα και πολιτικές συνθήκες (ψυχρός πόλεμος, AIDS, Reaganισμός, εκστρατεία κατά των ναρκωτικών, Wall Street) οδηγούν μια κινηματογραφική τάση που παράγει μπαμπούλες αντι-ήρωες (σε αντίστιξη με την κοσμοπλημμύρα των υπερ-ηρώων, που αναβιώνει στα 00s και κυριαρχεί σήμερα). Αίμα, αμείλικτοι, αποτρόπαιοι, κατά συρροήν φόνοι, κυρίως αθώων νεαρών γυναικών από διεστραμμένα αρσενικά - τιμωρούς της γυναικείας χειραφέτησης, είτε της απλά σεξεουαλικής απελευθέρωσης. Ο Τζέισον Βόρχις (Παρασκευή και 13), ο Μάικλ Μάιερς (Η Νύχτα με τις Μάσκες) και ο Φρέντι Κρούγκερ (αγαπημένος μου, Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες) θα στοιχειώσουν τα VHS, θα μακελλέψουν κοσμάκη σε αμέτρητα σήκουελς και θα τοποθετήσουν στο οικείο Hall of Fame μαιτρ του τρόμου, όπως ο Carpenter και Craven.

Το λοιπόνε, για κάποιο δυσεξήγητο λόγο, αναμεταξύ της προρρηθείσας ανοσίου τριάδος, το Halloween (1978) του Carpenter απεδείχθη το μακροβιότερο saga, γνωρίζοντας νεκραναστάσεις, επετειακά και (δις) ρημπουτιασμένα σήκουελς, με έσχατο τουτονί, μια άτυπη τριλογία του κυρίαρχου κινηματογραφικού οίκου τρόμου Blumhouse. Ακριβώς 40 χρόνια μετά, ο David Gordon Green, καλός εργάτης του ανεξάρτητου (Pineapple Express, Stronger), λαμβάνει μετεγγραφή ή μάλλον εργολαβία για μια επανασύσταση του θρύλου, ως προσφορά στα τωρινά νιάτα. Το γεγονός σημειώνει εισπρακτική επιτυχία, βρίσκοντας συνάμα και κριτική αποδοχή, χάρη στη δυναμική επιστροφή της Jamie Lee Curtis ως Laurie (η νέμεσις / άχτι του Michael Myers) και τα κορίτσια της οικογένειας Strode, κόρη (Judy Greer) κι εγγονή (Andi Matichak). Αν δεν είχες τη χαρά να δεις τον Michael φλαμπέ, επίστρεψε και ρίξε βλέφαρο γιατί το Halloween Kills (2021) εκκινείται χρονικά ακριβώς μετά την τελική σεκάνς του Halloween (2018). 

Haddonfield, Illinois, 2018. Η μαμά αιμόφυρτη στο νοσοκομείο με την οικογενειακή συνοδεία, με τη σιγουριά πως ο Myers πάπαλα. Αμ δε. Το κρεσέντο του αλλόκοσμου βίλαιν cineχίζεται, καθώς όλοι οι παλιοί γνώριμοι από την ορίτζιναλ ταινία ενώνονται να τον καθαρίσουν μιας και δια παντός. Ευνόητο το ότι το bodycount (από το ταπεινό μα τόσο αποτελεσματικό σκηνοθετικά πεντάρι της ορίτζιναλ ταινίας) τερματίζει εδώ στο νούμερο 28, γεγονός που αποζημιώνει τους φανς για την πενιχρή επίδοση της αμέσως προηγούμενης μεν, αλλά τιγκάρει το gore στοιχείο όχι με ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο. Εκείνο που μου προξενεί θετική εντύπωση είναι η προσπάθεια του Green να εξηγήσει γεγονότα του παρελθόντος και να δώσει μια διάσταση ανθρωπινότερη, λιγότερο χάρτινη από την πληθώρα αναλόγου ύφους ταινιών. Ακόμη και η αντιπαραβολή της μαζικής υστερίας με το Κακό που εκπροσωπεί o διεστραμμένος παιδικός νους, εγκαταφολεύοντος στο σώμα ενός υπερδύναμου υπερήλικα Μάιερς είναι αξιέπαινη. 

Σχώρνα μου τη σποϊλεριά αλλά η παραγωγή του Halloween Ends (2023;) έχει ήδη ξεκινήσει. Όπερ μεθερμηνευόμενον, ο Μάικ ξανά προς τη δόξα τραβά (για τελευταία φορά; Μη βάνεις στοίχημα). Το Halloween Kills επαληθεύει περίτρανα τον τίτλο του και για τα μάτια των φανς αυτό, σε συνδυασμό με άφθονες επιτυχείς επικλήσεις του φιλμικού του παρελθόντος, είναι υπεραρκετό. Μην αναμένεις μεγάλη δόση Jamie Lee Curtis, (σ)τη φυλάνε γλιέπς για το τέλος. O David Gordon Green αποδεικνύεται τίμιος, πλην ουχί αρκετός, να πλησιάσει έστω τον τρόμο και την αγωνία ενός Carpenter και σε κάθε περίπτωση - η αλήθεια να λέγεται - είναι καιρός να τεθεί οριστικά ο κακομούτσουνος Μάιερς εκεί όπου πραγματικά του αξίζει: Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

"Ένα σίκουελ. Τι πρωτότυπο!"

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Λυπούμαστε που σας ξαναβλέπουμε"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων που συνσκηνοθετούν οι Greg Tiernan και Conrad Vernon. Οι άλλες δύο είναι το Sausage Party (2016) και το The Addams Family (2019). Απλά, στην τρίτη τους από κοινού σκηνοθετική απόπειρα, χρειάστηκαν και δύο βοηθούς σκηνοθέτη να μοιραστούν τα εύσημα: τους Laura Brousseau και Kevin Pavlovic

Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων πριν δύο χρόνια, είχε κοστίσει 24 εκατομμύρια δολάρια για να κάνει παγκόσμιες εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 200 εκατομμύρια δολάρια! Για τη δεύτερη ταινία δεν γνωρίζουμε το μπάτζετ. Πάντως, από την 1η Οκτωβρίου που άρχισε να προβάλλεται παγκοσμίως, έχει κάνει εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 75 εκατομμύρια δολάρια!

Η υπόθεση: Οι γονείς της οικογένειας Άνταμς, η Μορτίσια και ο Γκόμεζ, νιώθουν απογοητευμένοι που έχουν παραμελήσει τα παιδιά τους, τα οποία μεγαλώνουν παρακάμπτοντας τα οικογενειακά δείπνα και απασχολούνται μόνο με μακάβρια παιχνίδια τρόμου. Για να αναθερμάνουν τους οικογενειακούς δεσμούς, αποφασίζουν να μπουν όλοι μαζί στο Στοιχειωμένο τροχόσπιτο και να κάνουν κάτι ανήκουστο: να πάνε οικογενειακές διακοπές! Μάλιστα, θα αφήσουν τη Γιαγιά πίσω στο σπίτι, μόνη της. 

Υπάρχει όμως κάτι πολύ σοβαρό, που απειλεί την οικογενειακή τους γαλήνη: ένας επιστήμονας, ο Σάιρους Στρέιντζ, υποστηρίζει πως η Γουέντσντεϊ δεν είναι μια Άνταμς, αλλά είναι κόρη του! Η Γουέντσντεϊ μάλιστα πιστεύει αυτήν την εκδοχή, καθώς έτσι κι αλλιώς δεν νιώθει άνετα με τα μέλη της οικογένειας Άνταμς. Ποια όμως είναι η αλήθεια;

Η άποψή μας: Για την υπέροχη Οικογένεια Άνταμς, δημιούργημα του καρτουνίστα Τσαρλς Άνταμς από τα 1938, μπορούμε χοντροκομμένα να διακρίνουμε τρεις περιόδους: την πρώτη, από τη δημιουργία της μέχρι το 1991, τη δεύτερη, εκείνη που περιλαμβάνει τις δύο υπέροχες live action ταινίες, τις σκηνοθετημένες από τον Barry Sonnenfeld συν την μία αποτυχημένη live action, χωρίς τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη και χωρίς το υπέροχο καστ και την τρίτη, στην οποία έχουμε την παραγωγή των δύο ταινιών κινουμένων σχεδίων. 

Και μπορεί οι χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων να παραπέμπουν στα πρωτότυπα σχέδια του Άνταμς από το 38, αλλά δυστυχώς, το όλο πράγμα μοιάζει artificial. Έτσι κι αλλιώς, το σαρδόνιο, βαμπιρικό, θανατηφόρο χιούμορ που εξ ορισμού χαρακτηρίζει τούτη την Οικογένεια, η οποία λατρεύει το μακάβριο, δεν νομίζω πως ταιριάζει σε ταινία κινουμένων σχεδίων για παιδιά. Και μπορεί η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων να μην ήταν η απόλυτη απογοήτευση, τούτη εδώ, όμως, σίγουρα είναι. 

Φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι, δεν είναι αστεία, δεν είναι έξυπνη, δεν σε κάνει να γελάς, δεν σε αιφνιδιάζει. Το καστ, που σχεδόν στο σύνολό του επιστρέφει κι εδώ (μόνον ο ηθοποιός που δάνειζε τη φωνή του στον Πάγκσλεϊ έχει αλλάξει) δίνει τον καλύτερό του εαυτό αλλά αυτό δεν αρκεί. Ούτε το σάουντρακ με προσθήκες τύπου Megan Thee Stallion μπορούν να σώσουν τούτο το πράγμα από την απόλυτη μετριότητα. 

Γελάς (εγώ τουλάχιστον γέλασα) μόνον με τον μουρδουλίζοντα It του Snoop Dogg και τον Lurch του ενός από τους σκηνοθέτες, του Conrad Vernon – ο οποίος Lurch όμως ήταν πολύ πιο αστείος στην πρώτη ταινία. Ακόμη και οι παράξενες οικογένειες έχουν την οικογένεια πάν' απ' όλα; Τι να πω, πάω πάσο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!