28/9/21

Φαντάσματα στην Πόλη (Hayaletler / Ghosts) - Review / Κριτική

Φαντάσματα στην Πόλη (Hayaletler / Ghosts) Poster ΠόστερΦαντάσματα στην Πόλη
της Azra Deniz Okyay. Με τους Nalan Kuruçim, Beril Kayar, Emrah Ozdemir, Dilayda Günes, Nalan Kuruçim, Beril Kayar, Emrah Ozdemir, Dilayda Günes.


Μες στης Πόλης τα στενά
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κατα-κατα-κατα-καταρρέω...

Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη το 1983, η Azra Deniz Okyay ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη φωτογραφία σε ηλικία δώδεκα ετών. Αποφοιτώντας από το γαλλικό Λύκειο Pierre Loti, μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόνης, όπου ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές της σπουδές. Στη συνέχεια, εργάστηκε στην εταιρεία Partizan Production του Michel Gondry. Επέστρεψε στην Τουρκία το 2010 και έγινε η πρώτη γυναίκα που εργάστηκε ως σκηνοθέτης στη διαφημιστική εταιρεία παραγωγής Depo. Έχει σκηνοθετήσει πολλές μικρού μήκους ταινίες, καθώς και πολλά μουσικά βίντεο.

Φαντάσματα στην Πόλη (Hayaletler / Ghosts) Poster Πόστερ Wallpaper
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της. Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε πέρσι στο φεστιβάλ της Βενετίας, όπου συμμετείχε στην Εβδομάδα Κριτικής, κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο του τμήματος. Από εκεί και πέρα, έλαβε μέρος σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ παγκοσμίως. Ένα από αυτά ήταν και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο οποίο συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα, κερδίζοντας τα βραβεία Ανθρώπινες Αξίες και WIFT ((Women in Film & Television).

Η υπόθεση: Στο κοντινό μέλλον, η Τουρκία βιώνει ένα ανεξήγητο ενεργειακό μπλακ άουτ, που πυροδοτεί βίαιες ταραχές. Τέσσερις χαρακτήρες, σαν περιπλανώμενα φαντάσματα, καθρεφτίζουν τις πολλαπλές όψεις μιας αποπροσανατολισμένης χώρας, που βρίσκεται στο χείλος της έκρηξης. Μέσα από συνεχή άλματα μπρος-πίσω στον χρόνο και σκηνές που επαναλαμβάνονται από διαφορετική οπτική γωνία, αυτός ο γρίφος σκιαγραφεί ένα πλέγμα από ακραίες αντιθέσεις και αντιφάσεις – ένα πορτρέτο μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι.

Η άποψή μας: «Θα χτίσουμε τη νέα Τουρκία», λέει ένας από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες τούτης της ταινίας, της πρώτης από το περσινό Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που παρακολουθήσαμε τον περασμένο Νοέμβρη. Και συχνά κατά τη διάρκεια του φιλμ, η σκηνοθέτιδα συλλαμβάνει με τον φακό της την αντίθεση: γυαλιστεροί ουρανοξύστες σε απόσταση αναπνοής από ετοιμόρροπες πολυκατοικίες παλαιού τύπου. Γκρεμίζουν το παλιό οι γείτονες για να χτίσουν το καινούργιο. Μόνο που τα θεμέλια είναι σαθρά, ο τόπος γεμάτος λαμόγια, αστυνομία και ασφαλίτες και η τουρκική κοινωνία, ακόμα και αυτή στην Κωνσταντινούπολη, την πιο «εξωστρεφή» και «δυτική» πόλη της Τουρκίας, καρφωμένη στον Μεσαίωνα, εκεί που την οδήγησε ο Ερντογάν ο Μεγαλοπρεπής. 

Τα όσα βλέπουμε στην ταινία λαμβάνουν χώρα σε μια και μοναδική μέρα, στις 26 Οκτωβρίου του 2020, στο... άμεσο μέλλον, όταν γυριζόταν η ταινία, πλέον παρελθόν ημερολογιακά. Τέσσερις βασικοί χαρακτήρες, ο ένας που προαναφέραμε και τρεις γυναίκες, κυκλοφορούν στην πόλη (ή στην Πόλη αν προτιμάτε) σαν περιπλανώμενα φαντάσματα. Για κάποιον λόγο η πόλη βρίσκεται σε ένα ανεξήγητο ενεργειακό μπλακ άουτ. Και παρακολουθούμε αυτούς τους χαρακτήρες, οι ιστορίες των οποίων τέμνονται, να προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Η σκηνοθέτιδα επιλέγει μια ενδιαφέρουσα αφήγηση. Δεν είναι αυτό που λέμε γραμμική. Μας μεταφέρει μπρος-πίσω στον χρόνο ενώ μας παρουσιάζει και κάποιες σκηνές από διαφορετική οπτική γωνία, δημιουργώντας έναν γρίφο. 

Η αφήγηση λοιπόν είναι ενδιαφέρουσα, ο ίδιος ο γρίφος, όμως, όχι και τόσο. Οκ, το πόσες αντιθέσεις και αντιφάσεις μπορεί να κρύβει η συγκεκριμένη πόλη στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο είναι από μόνο του συναρπαστικό. Στην Πόλη λοιπόν το να φιλιέσαι με κάποιον στο δρόμο μπορεί να προκαλέσει τη δυσφορία υπερσυντηρητικών γειτόνων. Το να διαδηλώνεις για πράγματα κατακτημένα, όπως η ισότητα των δύο φύλων, μπορεί να σε οδηγήσει να βρεις τον μπελά σου, καθώς καλοθελητές θα σε τραβήξουν σε βιντεάκι και θα το πασάρουν σε ασφαλίτες. Μπορεί να είσαι μια μοντέρνα κοπέλα, που συμμετέχει σε μια ομάδα σύγχρονου χορού, αλλά όταν ο γκόμενός σου φιλιέται με άλλη, να σε κάνει να λυσσάς για εκδίκηση ή να την λες σε πιτσιρίκα επειδή φοράει κραγιόν. Σχιζοφρένεια! 

Και καλά, πίστη στη θρησκεία αλλά καθόλου έντιμος βίος. Σύριοι μετανάστες, πολιτικοί κρατούμενοι στοιβαγμένοι σε φυλακές, ναρκωτικά, ecstasy σε σκύλο (!!!), συνεχής παρακολούθηση από την αστυνομία, εγκυμοσύνες από αφεντικά – παντρεμένα με παιδιά εννοείται – ναι: έχεις την αίσθηση πως αυτή είναι μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί. Να οδηγηθεί στο σκοτάδι – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μόνο που η αιχμή της νεαρής δημιουργού δεν είναι αρκετά μυτερή. Κι ενώ υπάρχει μια δυναμική για μολότοφ εντέλει η έκρηξη δεν έρχεται ποτέ, ούτε καν η φωτιά: λίγες σπίθες μόνο. Να σημειώσουμε και πως για κάποιον λόγο που μου διέφυγε, ο τίτλος της ταινίας εμφανίζεται περίπου 20 λεπτά πριν το τέλος της. Και επίσης, εντελώς ξεκάρφωτα, λίγο πριν το τέλος, υπάρχει και σκηνή με σκυλάδικο τραγούδι εναντίον της ομοφοβίας. Τουλάχιστον η Beril Kayar, που υποδύεται την Ela, είναι υπέροχη.

Φαντάσματα στην Πόλη (Hayaletler / Ghosts) Rating
Στις δικές μας ONLINE αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Strada Films!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) - Review / Κριτική

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) Poster ΠόστερΔρόμος Από Πάγο
του Jonathan Hensleigh. Με τους Liam Neeson, Benjamin Walker, Amber Midthunder, Marcus Thomas, Laurence Fishburne, Holt McCallany, Matt McCoy, Matt Salinger, Marshall Williams.


Πού να σφίξουν και τα κρύα...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πάρε δρόμο λέμε!"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 13 Φεβρουαρίου του 1959 στις ΗΠΑ, Jonathan Hensleigh. Οι προηγούμενες δύο είναι: «The Punisher» (2004 – στην Ελλάδα βγήκε στους κινηματογράφους στις 2 Ιουλίου του 2004) και «Kill the Irishman» (2011 – στην Ελλάδα η ταινία βγήκε κατευθείαν σε dvd). Άρα, έχουν περάσει 10 χρόνια από την προηγούμενη ταινία του. Πάντως, ο Hensleigh είναι περισσότερο γνωστός για τα σενάριά του σε ταινίες όπως «Die Hard: With a Vengeance», «Jumanji» και «Armageddon». Να σημειώσουμε πως υπογράφει τα σενάρια και στις τρεις ταινίες που σκηνοθέτησε.

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) Poster Πόστερ Wallpaper
Τα γυρίσματα της ταινίας Δρόμος από πάγο έγιναν στην Μανιτόμπα του Καναδά. Και το Netflix λέγεται πως πλήρωσε γύρω στα 18 εκατομμύρια δολάρια για να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας για την προβολή της στην πλατφόρμα του στις ΗΠΑ.

Η υπόθεση: Σε ένα ορυχείο στον Καναδά, 400 μίλια κάτω από τον Αρκτικό Κύκλο, μια αναπάντεχη έκρηξη μεθανίου σκοτώνει οχτώ εργάτες και αφήνει άλλους 26 εγκλωβισμένους βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης. Καθώς το οξυγόνο είναι περιορισμένο και οι θερμοκρασίες που επικρατούν είναι πολύ χαμηλές, έχουν μόνο 30 ώρες για να απεγκλωβιστούν, διαφορετικά θα πεθάνουν όλοι τους. Η λογική της επιχείρησης διάσωσης στηρίζεται στη μεταφορά τεράστιων τρυπανιών, που θα καταφέρουν να τρυπήσουν το έδαφος πάνω από τους εγκλωβισμένους. Τη μεταφορά μπορούν να πετύχουν μόνο ειδικά φορτηγά. Απλά, η επιχείρηση ενέχει μεγάλους κινδύνους καθώς τα φορτηγά (τρία, έτσι ώστε έστω ένα από αυτά να φτάσει στο ορυχείο) θα πρέπει να διασχίσουν λίμνες παγωμένες μεν, σε εποχή του έτους, όμως, που οριακά μπορούν να κουβαλήσουν όλο αυτό το βάρος. 

Της επιχείρησης ηγείται ένας έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις οδηγός, ο οποίος προσλαμβάνει για τα άλλα δύο φορτηγά μια ατίθαση Ινδιάνα και δύο ετεροθαλή αδέλφια. Μαζί τους στο επικίνδυνο ταξίδι βρίσκεται κι ένας τύπος από την ασφαλιστική εταιρία. Έτσι τους λέει τουλάχιστον. Ένας αγώνας δρόμου ξεκινάει. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται. Πέρα από τις λίγες ώρες που έχουν στη διάθεσή τους, το πολικό κρύο και την παγωμένη επιφάνεια, που λόγω βάρους μπορεί να ραγίσει και να τους βυθίσει, οι διασώστες έχουν να αντιμετωπίσουν κι εχθρούς που ούτε καν τους είχαν φανταστεί...

Η άποψή μας: Σαν ένα τεράστιο διαφημιστικό σποτ της εταιρίας παρασκευής φορτηγών Kenworth μοιάζει τούτη η – ας την πούμε – ταινία. Τεράστιο σε διάρκεια μεν, λίγο σε ποιότητα δε. Ελάχιστο. Φτηνιάρικο. Πήρε έμπνευση ο σκηνοθέτης από το «Μεροκάματο του τρόμου», λέει. My ass. Μάλλον από τον Σμαραγδή και τα παξιμάδια Τσατσαρωνάκη πήρε έμπνευση, μουάχαχαχαχα. Ρε, σχεδόν 60 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Henri-Georges Clouzot γύρισε τη σημαδιακή αυτή γαλλική ταινία που τολμά να βάζει στο στόμα του ο Hensleigh, και πάλι φαίνεται πολύ, μα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τούτη τη χαλκομανία. Ρε ακόμα και το spoof που είχε σκαρώσει ο Χάρι Κλιν ως άλλος οδηγός φορτηγού - Yves Montand - είχε περισσότερο ζουμί από τούτο το συνονθύλευμα. 

Που, για μένα, είναι μια ταινία η αξία της οποίας είναι ευθέως ανάλογη του κανιβαλισμού που μπορεί να παράξει. Να πάτε σινεμά παρέες παρέες και να αρχίσετε να την ξεσκίζετε. Έτσι, μάλιστα. Με προσοχή, βεβαίως, γιατί όλο και κάποιος παράξενος θα διαμαρτυρηθεί, επειδή θα του αρέσει (!!!) - και γενικώς, σεβόμαστε τους υπόλοιπους θεατές ρε ρεμάλια - αλλά εδώ η ταινία δεν σταματάει να σου προσφέρει υλικό για να σπάσεις πλάκα. Σε άλλες σκηνές τα φορτηγά έχουν αλυσίδες στα λάστιχά τους, σε άλλες όχι. Ο «κακός» της παρέας βάζει εκρηκτικά σε ένα μόνο σημείο, εντέλει όμως σκάνε σε τρία διαφορετικά σημεία. Η χιονοστιβάδα που προκαλείται, είναι έτοιμη να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της, μια συστάδα δέντρα όμως αποδεικνύεται αδιανόητα ανθεκτική. Ο «κακός» που λέγαμε, την πατάει από ένα... ποντίκι, δηλαδή, ήμαρτον. 

Κι άλλα πολλά, απίστευτα πολλά. Εσείς ας πούμε αν πέφτατε μέσα σε παγωμένη λίμνη, όταν θα βγαίνατε (χωρίς τα ρούχα σας να έχουν βραχεί κατ' ελάχιστον, έτσι; θαύμα – θαύμα!) τι θα κάνατε; Δεν θα προσπαθούσατε να βρείτε έναν τρόπο να ζεσταθείτε; Ε; Ψιλά γράμματα αυτό για την ταινία. Από ερμηνείες, δεν το συζητώ, όλοι ανεξαιρέτως για Όσκαρ. Κρίμα ρε για τον Liam Neeson. Εντάξει, ποτέ δεν ήταν ηθοποιάρα, αλλά πλέον παίζει ό,τι του πασάρουν! Αυτή είναι η τρίτη ταινία στην οποία τον βλέπουμε να πρωταγωνιστεί μέσα στους τέσσερις μήνες όπου έχει ξεκινήσει η φετινή σεζόν! Θα καταντήσει σαν τον Bruce Willis ή σαν τον Nicolas Cage, που πλέον μόνο σε b-movies straight to video (δεν υπάρχει βίδεο πχια, παραδείγματος χάριν το λέμε αυτό) εμφανίζονται – τουλάχιστον ο Cage έχει γίνει άρχοντας της καλτίλας γενικώς. 

Σκηνοθεσία της πλάκας, προκάτ αγωνία, εφέ που προκαλούν τον γέλωτα (κοίτα να δεις πώς σπάει η γέφυρα – και κρίμα και το παλικάρι) όλα λάθος. Τουλάχιστον έχει αντικαπιταλιστικό μήνυμα η ταινία, μουάχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Στ' αλήθεια, καταναλώνεται πιο ευχάριστα ως κωμωδία για όλους τους λάθος λόγους, παρά ως περιπέτεια.

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

25/9/21

Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) - Review / Κριτική

Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) PosterΕξαφάνιση Ανηλίκου
του Christian Carion. Με τους James McAvoy, Claire Foy, Jamie Michie, Robert Jack Thames, Owen Whitelaw, Paul Rattray.

Επανάληψη, μήτηρ πάσης ανίας...
του zerVo (@moviesltd)

Την πρώτη φορά που μου είχε κτυπήσει τόσο άσχημα, δεν ήταν σε μια ότι νάναι ταινία, αλλά στο ριμέικ του Funny Games, που ο σκηνοθέτης του διάλεξε να το ξαναγυρίσει, πλάνο πλάνο μάλιστα, σε εναλλακτική λαλιά, την αγγλική. Παρότι η κόπια ήταν κομμένη και ραμμένη σε πατρόν, συνεπώς και ποιοτικά όμοια, με πιο γνώριμους μάλιστα ηθοποιούς, δεν πρέπει να υπήρξε έστω ένας θεατής, που να είδε το εγχείρημα με θετική ματιά. Πιο πολύ σόλοικο και εγωιστικό φαντάζει ο δημιουργός να ξαναφτιάχνει ο ίδιος ένα πόνημα του, χωρίς κάποιον, προφανώς σοβαρό λόγο. Όταν λοιπόν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σκάζει, ακόμη και για τον τόσο σημαντικό Haneke, το λογικό ερώτημα "σιγά ρε μεγάλε, ποιος νομίζεις πως είσαι?", φαντάσου ποια θα είναι η αντίδραση, όταν μιλούμε για έναν άνισης πορείας Γάλλο ντιρέκτορα, που μέσα σε δυο δεκαετίες έχει φιλμάρει μόλις έξι μεγάλου μήκους δημιουργίες. Κι οι δύο είναι οι ίδιες!

Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) Quad Poster
Απόφαση ζωή ήταν για τον Έντμοντ Μάρει, σκληρά εργαζόμενο σε, όχι και τόσο νόμιμα διάφανη, εταιρία διακίνησης πετρελαιοειδών στον Κόλπο, να εγκαταλείψει την οικογένεια του, για χάρη του κέρδους και της επαγγελματικής καριέρας. Ούτε που θα φανταζόταν ποτέ του, όμως, πως κάποια στιγμή θα επέστρεφε πίσω στα πάτρια εδάφη της Σκωτίας, για έναν τόσο ακραίο και αναπάντεχο λόγο. Καθώς ο επτάχρονος γιος του, Ίθαν, έχει πέσει θύμα απαγωγής κατά την διάρκεια των διακοπών του στην τοπική κατασκήνωση και τα ίχνη του αδυνατούν προς το παρόν να εντοπίσουν οι αστυνομικές αρχές.

Έχοντας έρθει σε οριστική ρήξη με την σύζυγο του, Τζόαν, που τον θεωρεί αποκλειστικό υπεύθυνο, τόσο για την διάλυση της φαμίλιας της, όσο και για το ότι το παιδί της μεγαλώνει δίχως την προστασία του πατέρα, ο Έντμοντ θα πνιγεί από τις τύψεις που θα τον κυριεύσουν, δίνοντας υπόσχεση να εντοπίσει το ανήλικο αγόρι με κάθε κόστος. Ακόμη κι αν τα στοιχεία που έχει στα χέρια του είναι μηδενικά, έστω κι αν η άμεση σχέση του με τα παράνομα κυκλώματα πώλησης του μαύρου χρυσού, θα τον θέσουν βάσει λογικής, ως τον βασικό στόχο, μιας ενδεχόμενα σχεδιασμένης από το καρτέλ επίθεσης, με θύμα το εξαφανισμένο παιδί.

Τοποθετημένος λοιπόν στο επίκεντρο του στόρι, είναι ένας γονιός, από αυτούς που η ορθολογικά σκεπτόμενη κοινωνία αποκαλεί ανεύθυνους. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να κατανοηθεί το γιατί, αφού ο πλεονέκτης Βρετανός, παρασυρόμενος από την δολαριακή ορμή του κέρδους, ούτε καν σκέφτεται πως έχει ακόμη δυο ανθρώπους να φροντίσει, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του, σαν να μην υπήρξαν ποτέ στον κόσμο του. Η απαγωγή θα γίνει ο μοχλός που θα τον συγκλονίσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κατανοήσει το μέγεθος της ανάρμοστης συμπεριφοράς του, αναζητώντας πλέον την εξιλέωση, δίνοντας τα πάντα για να βρει τα ίχνη του απαχθέντα πιτσιρίκου.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή, όμως, που ξετυλίγεται στην μεγάλη οθόνη το μυστήριο, τα πάντα σερβίρονται με έναν χοντροειδή τρόπο, που στερεί ολοσχερώς από τον χαρακτήρα του έργου την έννοια του πιστευτού. Η δράση εκτυλίσσεται στα ερημικά Χάιλαντς - ένα μοναδικής ομορφιάς σκηνικό, με τάχιστα εναλλασσόμενες συνθήκες καιρού, από εκείνα που οι φωτογράφοι θα έδιναν τα πάντα για να σουτάρουν μυριάδες κλικ στην SLR τους - όπερ σημαίνει σε έναν περιορισμένο μικρόκοσμο, που λίγο πολύ οι παράνομες δράσεις των ντόπιων είναι γνώριμες στο επαρχιακό υποκατάστημα της Yard. Κι όμως, αντί οι υποψίες να πέσουν πάνω σε τίποτα περίεργες, γειτονικές συμμορίες που έχουν κάνει επάγγελμα το trafficking, το μυαλό των μπάτσων, σαν ψεκασμένο, θα ταξιδέψει μέχρι την Μέση Ανατολή συντάσσοντας απίθανες θεωρίες συνομωσίας. Με συνέπεια να μην αργήσουν να μπουν στο παιχνίδι μέχρι και οι κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας! Ήμαρτον!

Η αποκάλυψη της αλήθειας του φινάλε, μετά από ένα ράλι αναζήτησης με μπόλικο σασπένς, αλλά και μηδενικό ρεαλισμό, ενόσω ο αποφασιστικός πατήρ σαν άλλος Lone Wolf θα τα βάλει με το ολιγομελές, μα πάνοπλο συνδικάτο του εγκλήματος, είναι και εκείνη που αποδεικνύει πως μέχρι εκείνου του σημείου, όσα υποστήριζε το σενάριο στερούνταν σοβαρότητας. Καθιστώντας το συνολικό στόρι, απλό, απλούστατο, επιπέδου ταινίας μικρού μήκους, αντί για όλο αυτό το conspiracy παραμύθι που έσκασε σαν φούσκα στο τέλος. Όπως άλλωστε είχε συμβεί και στο γαλλόφωνο ορίτζιναλ με τον Guillaume Canet ένα πράγμα. Πόσο μεγάλη ιδέα, λοιπόν, έχει για το, αποξαρχής μέτριο, πόνημα του, ο Christian Carion, για να το επαναλάβει, με ελάχιστες αποκλίσεις στο κτίσιμο του, απλά διαβαίνοντας το στενό της Μάγχης?

Αδικαιολόγητα υπερβολική η απόφαση ενός αχρείαστου ριμέικ, που το μόνο που θα μας αφήσει στην μνήμη είναι τα πανέμορφα κινηματογραφημένα τοπία της Καληδονίας, με τις απέραντες καταπράσινες εκτάσεις και τις σπάνιου κάλλους λίμνες, να ορίζουν το φυσικό φόντο που περιβάλλει ένα ακόμη wanabe Prisoners. Που φυσικά, ασύνταχτο, αμήχανο και ανακόλουθο, περνάει και δεν ακουμπάει. Ζωγραφίζοντας έτσι έναν ρούμπο φλόπας, στους απειροελάχιστους της, πραγματικά, αξιόλογης καριέρας ενός καταπληκτικού ηθοποιού όπως ο James McAvoy, που κάνει ότι μπορεί κι αυτός να σώσει την κατάσταση, ανεπιτυχώς. Στο προωθητικό τρέιλερ, διαφημίζεται (!) πως στον χαρισματικό Σκώτο πρωταγωνιστή, ουδέποτε δόθηκε σκριπτ του My Son προς μελέτη. Είναι, νομίζω, πασιφανές, δεν είχαμε ανάγκη την επιβεβαίωση...

Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

24/9/21

Ένας Θρίαμβος (Un Triomphe) - Review / Κριτική

Ένας Θρίαμβος (Un Triomphe) Poster ΠόστερΈνας Θρίαμβος
του Emmanuel Courcol. Με τους Kad Merad, Marina Hands, Laurent Stocker, Wabinlé Nabié, Sofian Khammes, David Ayala, Pierre Lottin, Lamine Cissokho, Patrick Pineau, Saïd Benchnafa.


Περιμένοντας τον Γκοντό
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Τι στον διάβολο είναι η αφασία;"

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος τα Χριστούγεννα του 1957 Γάλλος ηθοποιός και σεναριογράφος Emmanuel Courcol. Η προηγούμενη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το Cessez-le-feu (2016), που προβλήθηκε στη χώρα μας τον Μάρτιο του 2017 στο πλαίσιο του φεστιβάλ Γαλλόφωνου Φεστιβάλ. Το Ένας θρίαμβος ήταν να προβληθεί στο φεστιβάλ των Καννών του 2020, το οποίο εντέλει ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας. Από εκεί και πέρα, κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, προβλήθηκε ως Gala Screening στο φεστιβάλ Ζυρίχης και ως Επίσημη Ταινία Λήξης του φεστιβάλ του Τορίνο ενώ αργότερα κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Κωμωδίας της χρονιάς από την European Film Academy. Η ταινία άρχισε να προβάλλεται στη Γαλλία από την 1η του Σεπτέμβρη και μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου την είδαν στους κινηματογράφους περί τις 220 χιλιάδες θεατές.

Ένας Θρίαμβος (Un Triomphe) Poster Πόστερ Wallpaper
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. To 1985, ο Σουηδός ηθοποιός και σκηνοθέτης Jan Jönson ανέβασε μαζί με κρατούμενους στη φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Κούμλα, το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Samuel Beckett με μεγάλη επιτυχία. Στην δημόσια πρεμιέρα της παράστασης, που ήταν να λάβει χώρα στο Γκέτεμποργκ, οι κρατούμενοι απέδρασαν, γεγονός που ενθουσίασε τον ίδιο τον Beckett όταν το έμαθε! Μεγάλο τμήμα των γυρισμάτων τούτης της ταινίας έγιναν στο κέντρο κράτησης του Meaux-Chauconin-Neufmontiers, μια φυλακή 900 κρατουμένων, που για πρώτη φορά έδωσε την άδεια σε κινηματογραφικό συνεργείο να την χρησιμοποιήσει ως φυσικό ντεκόρ.

Η υπόθεση: Ο Ετιέν είναι ηθοποιός. Η σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του ήταν όταν πρωταγωνίστησε μαζί με τον φίλο του, τον Στεφάν, στο ανέβασμα του «Περιμένοντας τον Γκοντό». Οι ημέρες της (μικρής) δόξας του, όμως, φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Διαζευγμένος, με μια ενήλικη κόρη με την οποία δεν τα πάει και πολύ καλά, βλέπει τον Στεφάν να προοδεύει (ετοιμάζεται να ανεβάσει μια παράσταση του «Βυσσινόκηπου») και τη δική του καριέρα να βαλτώνει. Οπότε, κάνει διάφορες μικροδουλειές για να τα βγάλει πέρα. Μια από αυτές είναι να αναλάβει υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή έξω από τη Λιόν. Αρχικά, με τους κρατούμενους που δέχονται να συμμετάσχουν στο εργαστήρι, ανεβάζει μύθους, όπως εκείνος της χελώνας και του λαγού. 

Μετά από λίγο, όμως, αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι πιο τολμηρό: να ανεβάσει το δύσκολο από κάθε άποψη «Περιμένοντας τον Γκοντό». Η παράσταση ανεβαίνει στη φυλακή κι έχει επιτυχία. Όταν του επιτραπεί να πάρει την ομάδα των κρατούμενων σε περιοδεία του έργου σε κανονικά θέατρα έξω από τη φυλακή, ο Ετιέν επιτέλους αισθάνεται ότι αυτή μπορεί να είναι η μεγάλη του ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο του στη σκηνή - και στη ζωή. Είναι όμως αυτό το όνειρο κοινό και για τους κρατούμενους – ηθοποιούς του;

Η άποψή μας: «Ναι, είναι παράλογη η ζωή. Αλλά προτιμώ την παράλογη ζωή έξω παρά την μη παράλογη λογική εδώ μέσα». Αυτά τα λέει ο Ζορντάν, ένας φυλακισμένος, που μετά βίας μπορεί και διαβάζει, ο οποίος όμως αν μη τι άλλο γνωρίζει τις προτεραιότητές του. Τρομερή κουβέντα είπε, σωστά; Και την είπε σε μια ταινία, που θα μπορούσε να είναι τρομερή επίσης, αλλά βολεύεται στο να είναι ευχάριστη, συγκινητική, εμπνευστική, καλόκαρδη, ό,τι πρέπει δηλαδή για το μεγάλο κοινό. Κι αυτό δεν είναι κακό. Ο Courcol παίρνει την έτσι κι αλλιώς αβανταδόρικη ιστορία του και την ντύνει με εικόνες, ακολουθώντας όλες τις κατευθυντήριες επιταγές για το πως μπορείς να φτιάξεις μια ταινία που θα αρέσει στο κοινό. Ακολουθεί όλα τα κλισέ και ο θεατής ξέρει τι θα δει – ακόμα και τις εκπλήξεις. 

Η μαγκιά λοιπόν είναι να μπορεί παρ' όλα αυτά η ταινία να λειτουργήσει. Και η ταινία λειτουργεί. Άψογα. Γιατί, πέρα από το ψυχαγωγικό κομμάτι, κάνει την προσπάθειά της να εμβαθύνει στο ζήτημα του «περιμένοντας». Ναι, είναι πολύ εύστοχη η παρατήρηση ότι κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα το θέμα της μάταιης αναμονής από τους φυλακισμένους – οπότε, ποιοι καλύτεροι να αποδώσουν το μπεκετικό αριστούργημα από τους φυλακισμένους, που το βιώνουν με όλο τους το είναι; Ναι, μερικές φορές η απάντηση βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια σου. 

Από τη στιγμή που κάποιος φυλακίζεται, μετράει ημέρες για την αποφυλάκισή του. Περιμένει την ημέρα που θα αποκτήσει ξανά την ελευθερία του. Γιατί, όταν είσαι ελεύθερος, ακόμα και ο αέρας μυρίζει διαφορετικά – ίσως να έχει και γεύση. Έτσι λειτουργούμε οι άνθρωποι. Ως βασική προτεραιότητα βάζουμε πάντα αυτό που μας λείπει. Ο άρρωστος θέλει τη γιατριά του. Ο πεινασμένος θέλει να φάει. Ο φυλακισμένος θέλει την ελευθερία του. Κι αν αργεί πολύ ακόμα η μέρα της αποφυλάκισής του, πώς μπορεί να βρει κάτι που να τον απελευθερώνει; Ακόμα και μέσα στη φυλακή; Ναι, σωστά: η Τέχνη. Η Τέχνη απελευθερώνει – όχι η εργασία, αυτά είναι μαλακίες των ναζήδιων. Εδώ, υπάρχουν στιγμές που παρακολουθείς μια ταινία, ακούς ένα τραγούδι, βλέπεις έναν πίνακα και νιώθεις να πετάς. Πόσο μάλλον να μπεις στην διαδικασία και να παράξεις τέχνη, έτσι; 

Και ιδίως αν η Τέχνη είναι κάτι τόσο μακριά από τις καταβολές σου, τις προσλαμβάνουσές σου, το περιβάλλον σου: εκεί να δεις ελευθερία. Τώρα, μπορεί η ελευθερία που σου παρέχει η Τέχνη να είναι ισάξια με την ελευθερία «εκεί έξω»; Χμ, ποιος ξέρει. Οι κρατούμενοι της ταινίας και του περιστατικού που την ενέπνευσαν, πάντως, έδωσαν τη δική τους απάντηση. Κάτι μεταξύ του «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» (σε ότι αφορά την ιδέα ενός δασκάλου που αλλάζει ριζικά τις ζωές των μαθητών του» και του «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (σε ότι αφορά την ιδέα του ανεβάσματος ενός θεατρικού έργου από κρατουμένους) τούτη η ταινία δεν πρόκειται να σας αλλάξει τη ζωή – εξάλλου, πολύ δύσκολα μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, ε; Αλλά για τις κάτι λιγότερο από δύο ώρες της διάρκειάς της σου παρέχει την ψευδαίσθηση πως η ζωή μπορεί να είναι και ωραία. 

Πως αυτοί οι φυλακισμένοι (που παρουσιάζονται με στρογγυλεμένες τις γωνίες τους – δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το κοινό να επευφημεί και να υποστηρίζει κατά συρροήν δολοφόνους, παιδεραστές κτλ – εξ ου και δεν μαθαίνουμε ποτέ για ποιον λόγο βρίσκονται στη φυλακή) μέσα στη φυλακή, μέσω της Τέχνης, μπορούν να βρουν τη λύτρωση ή κάτι που της μοιάζει. Και πως ένας δάσκαλος, που έχει να παλέψει με τους δικούς του δαίμονες, με τις δικές του ήττες, με τους δικούς του περιορισμούς, καταφέρνει να εμπνεύσει μια ομάδα από ανθρώπους «προς σωφρονισμό» και πετυχαίνει εκεί όπου το Σύστημα – εν γνώσει του – έχει αποτύχει. 

Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε για τον Kad Merad, στο ρόλο του ηθοποιού που διδάσκει – και διδάσκεται – από τους ιδιάζοντες μαθητές του: είναι εξαιρετικός καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, και αφοπλιστικός στη σκηνή, στο θέατρο Odeon, στο Παρίσι, στον μονόλογό του. Ένας θρίαμβος!  

Ένας Θρίαμβος (Un Triomphe) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την One from the Heart!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

22/9/21

Εκρηκτικό Κοκτέιλ (Gunpowder Milkshake) - Trailer / Τρέιλερ

Εκρηκτικό Κοκτέιλ (Gunpowder Milkshake) - Trailer / Τρέιλερ PosterΕπαγγελματίες εκτελεστές, γένους θηλυκού! Μια περιπέτεια δράσης που το σενάριο και την σκηνοθεσία της υπογράφει ο Navot Papushado, είναι το φιλμ Εκρηκτικό Κοκτέιλ (Gunpowder Milkshake). Τρεις γενιές πληρωμένων δολοφόνων θηλυκού γένους αναλαμβάνουν να σώσουν ένα οχτάχρονο κορίτσι από μια σειρά αδίστακτους μαφιόζους που θέλουν να εκδικηθούν τον πατέρα του.

Εκρηκτικό Κοκτέιλ (Gunpowder Milkshake) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Karen Gillan, Lena Headey, Carla Gugino, Chloe Coleman, Michelle Yeoh, Angela Bassett, Paul Giamatti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Μπλε Βάλτος (Blue Bayou) - Trailer / Τρέιλερ

Μπλε Βάλτος (Blue Bayou) - Trailer / Τρέιλερ Poster Ανήκεις μόνο μαζί μας! Ο Μπλε Βάλτος (Blue Bayou) του Justin Chon είναι μια συγκινητική και διαχρονική ιστορία μιας οικογένειας που δίνει μάχη για να έχει ένα μέλλον. Βρισκόμαστε στη Νέα Ορλεάνη, όπου ένας αφοσιωμένος πατέρας και σύζυγος, ο Αντόνιο, αναζητά καλύτερο μέλλον για την έγκυο γυναίκα του, την Κάθι, αλλά και πασχίζει να είναι πρότυπο για τη θετή του κόρη. Ο αμερικανο-κορεάτης σύζυγος και πατέρας, ο οποίος μεγάλωσε στη Λουιζιάνα και εργάζεται σκληρά για να χαρίσει μια καλή ζωή στους ανθρώπους του, καλείται ξαφνικά να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος του, προκειμένου να μη χάσει τη νέα του πατρίδα. Η σκληρή καθημερινότητα τον βάζει σε μια ανέλπιστη περιπέτεια. Για έναν πρώην κατάδικο σαν αυτόν, με αμφιλεγόμενο παρελθόν, μια δεύτερη ευκαιρία δίνεται δύσκολα και τα χρήματα είναι πάντα περιορισμένα. Τα πράγματα δείχνουν να είναι δύσκολα, ειδικά όταν η οικογένεια περιμένει ένα νέο μωρό. Τα πράγματα στην οικογενειακή ζωή του ήρωα περιπλέκονται όταν ο πρώην σύντροφος της Κάθι, ο Έις, ένας αστυνομικός της Λουιζιάνα, θέλει να διεκδικήσει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή της Κάθι και της κόρης τους—παρά το γεγονός ότι τους εγκατέλειψε πολλά χρόνια νωρίτερα. Μετά από μια απροσδόκητη αντιπαράθεση με τον Έις και τον ρατσιστή συνεργάτη του, ο ήρωας συλλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τον φόβο της απέλασης από τη μόνη χώρα που γνώρισε ποτέ σαν πατρίδα. Παγιδευμένοι σε έναν εφιάλτη, ο Αντόνιο και η Κάθι αναζητούν νομική βοήθεια για να πολεμήσουν την εντολή απέλασης, και βρίσκουν μια μικρή ελπίδα να διατηρήσουν την οικογένειά τους στο πρόσωπο μιας Βιετναμέζας γυναίκας που δίνει τις ίδιες μάχες. Ο Αντόνιο αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, αλλά τα οδυνηρά μυστικά που έρχονται στο φως απειλούν να ταράξουν τις σχέσεις του με την Κάθι και την θετή του κόρη.

Μπλε Βάλτος (Blue Bayou) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Justin Chon, Alicia Vikander, Mark O'Brien.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

Toronto I.F.F. 2021 Live Episode 4 - Farewell & Oscar Promises

2021 Toronto Film Festival Poster
ΕΔΩ TORONTO — ΤοToronto International Film Festival  ανακοίνωσε το βραδάκι (8μμ, ζωντανή κάλυψη από το τηλεοπτικό CTV) του περασμένου Σαββάτου, 15 Σεπτέμβρη τους νικητές ανά κατηγορία για το 46ο Φεστιβάλ που ολοκληρώθηκε με την παγκόσμια πρεμιέρα του νέου Zhang Yimou (One Second) στα Visa Screening Room, Princess of Wales Theatre και Roy Thomson Hall). Χάρη στην υβριδική σύνθεση του ΤΙΦΦ, το Industry platform συγκέντρωσε κοντά 4,000 επαγγελματίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας καθώς και εκπροσώπους των media. Πριχού προχωρήσουμε στο κυρίως γεύμα, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες βραβεύσεις που έλαβαν χώρα πριν την τελική Απονομή του People’s Choice Award: 

 Jessica Chastain -TIFF Tribute Actor Award supported by the Tory (Δήμαρχος Τορόντο) Family; 
 Benedict Cumberbatch - TIFF Tribute Actor Award 
 Denis Villeneuve - TIFF Ebert Director Award  Documentary filmmaker, writer, singer, and activist Alanis Obomsawin - Jeff Skoll Award 
 Cinematographer Ari Wegner (The Power of the Dog) - TIFF Variety Artisan Award 
 Cree/Métis Night Raiders filmmaker Danis Goulet - TIFF Emerging Talent Award 
 Dionne Warwick (Don’t Make Me Over -World Premiere) - Special Tribute Award.


PLATFORM PRIZE Platform Prize Jury members για το 2021: Riz Ahmed (Jury President), Clio Barnard, Anthony Chen, Kazik Radwanski, and Valerie Complex. Platform Prize goes to:Yuni,dir.Kamila Andini.” Honourable mention: Mlungu Wam (Good Madam), dir. Jenna Cato Bass. 

PEOPLE’S CHOICE AWARD Για 44η χρονιά, τα People’s Choice Awards δίνονται βάσει των ψήφων των θεατών που παρακολούθησαν τις διαγωνιζόμενες ταινίες στα: TIFF Bell Lightbox, Roy Thomson Hall, the Visa Screening Room στο Princess of Wales Theatre, Scotiabank Theatre, the Ontario Place Cinesphere IMAX Theatre, the Visa Skyline Drive-In, the RBC Lakeside Drive-In, the West Island Open Air Cinema, αλλά και κατ’οίκον μέσω της digital TIFF Bell Lightbox platform. 

TIFF 2021 People’s Choice Award winner: Belfast, dir. Kenneth Branagh. First runner-up is Scarborough, dirs. Shasha Nakhai and Rich Williamson. Second runner-up is The Power of the Dog, dir. Jane Campion. TIFF 2021 People’s Choice Documentary Award winner: The Rescue, dirs. E. Chai Vasarhelyi and Jimmy Chin. First runner-up: Dionne Warwick: Don’t Make Me Over, dirs. Dave Wooley and David Heilbroner. Second runner-up: Flee, dir. Jonas Poher Rasmussen. TIFF 2021 People’s Choice Midnight Madness Award winner: Titane, dir. Julia Ducournau. First runner-up: You Are Not My Mother, dir. Kate Dolan. Second runner-up: DASHCAM, dir. Rob Savage.


Εννοείται πως ο συνολικός κατάλογος των βραβείων είναι μακροσκελέστατος, δι’ αυτόν το λόγο κάνω ολίγον κράτει, για να πιάσουμε την ουσία που είναι μία (και ο μπακλαβάς γωνία). Το TIFF 21, δηλαδή το κοινό του, το οποίο θεωρείται από τα ωριμότερα κινηματογραφικά στον πλανήτη (τς, τς) έδωσε μια περίπου σολομώντειο λύση στις δυο (2) κατά τεκμήριο δυνατότερες ταινίες της ως τώρα εφετινής εσοδείας. Το Belfast, παντοδύναμο crowd - pleaser θεωρείται φαβορί για την οσκαρική κούρσα με τη σφραγίδα πλέον της ντόπιας παράδοσης. Ο Σκύλος της Κάμπιον, περίπου όπως και στη Βενετία (Βραβείο Σκηνοθεσίας), δηλώνει βροντερό παρών ως δεύτερος επιλαχών, με εμβόλιμο το δικό μας Scarborough που κινητοποίησε ευαίσθητες χορδές καθότι πρόκειται για την πλέον υποβαθμισμένη περιοχή της πόλης (αν και εγώ, την ίδια ώρα που ανακοινώνετο ήμανα με το φιλαράκι μου το Χρηστάκη στο Σκάρμπορο (ρεστοράν MOLON LAVE) και μια χαρούλα τα πινοτρώγαμε συνοδεία λάιβ ελληνικής ορχήστρας). Τέλος το Midnight Madness βραβείο στο Titane της Ducournau (είδα εψές το Raw και... χλιμίντρισα) αναγνωρίζει τον θρίαμβο των φετινών Καννών και το επανεισάγει στη συζήτηση στις σχετικές οσκαρικές κατηγορίες (βλ. Διεθνή Παραγωγή και γιατί όχι Σκηνοθεσία). Καλοί μου φίλοι ευχαριστώ το Moviesltd.gr για 10η φορά, καθότι τόσο μακριά έχει φτάσει το θέμα από το 2012 που πρωτοξεκίνησα αυτή την γλυκιά και επίπονη ιστορία που έχει σφραγίσει την εδώ ζωή μου ανεξίτηλα. Με Αγάπη από το TIFF21, φιλώ σας και εις το επανιδείν!.

gaRis

Toronto Film Festival 2020
Περισσότερα... »

20/9/21

Αντίο, Ηλίθιοι (Adieu Les Cons) - Review / Κριτική

Αντίο, Ηλίθιοι (Adieu Les Cons) PosterΑντίο, Ηλίθιοι
του Albert Dupontel. Με τους Virginie Efira, Albert Dupontel, Nicolas Marié, Jackie Berroyer, Philippe Uchan, Bastien Ughetto, Marilou Aussilloux, Michel Vuillermoz, Laurent Stocker, Kyan Khojandi, Bouli Lanners, Terry Gilliam.

Mala Vida!
του zerVo (@moviesltd)

Παρότι τεράστιο όνομα στην πατρίδα του, χάρη στην πρωταγωνιστική παρουσία του σε περισσότερες από τρεις ντουζίνες, αξιόλογες οι περισσότερες, ταινίες, διεθνώς ο Γάλλος ηθοποιός Albert Dupontel, ουδέποτε κατάφερε να ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό του "δεύτερου", στην συγκλονιστικότερη, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, δημιουργία, της κορυφαίας ευρωπαϊκής φιλμικής βιομηχανίας, τον τρέχοντα αιώνα. Ένας απρόβλεπτα πολυδιάστατος χαρακτήρας σαν κι εκείνον του Πιερ στον Μη Αναστρέψιμο του Noe, που ανοίγει έναν αντίστοιχα δαιδαλώδη διευθυντικό δρόμο για τον 57χρονο Παριζιάνο, δίνοντας του την ευκαιρία μιας πολύ πιο αναγνωρισμένης, βραβευτικά τουλάχιστον, καριέρας, της σκηνοθετικής, συγκριτικά με αυτής του ηθοποιού.

Αντίο, Ηλίθιοι (Adieu Les Cons) Quad Poster
Άσχημα τα μαντάτα! Στα 43 της μόλις χρόνια, η κομμώτρια Σουζ Τραπέ, θα πληροφορηθεί πως πάσχει από μια σπάνια αυτοάνοση και μη θεραπεύσιμη ασθένεια, που έχει προκαλέσει η αλόγιστη χρήση των σπρέι στο μαγαζί της. Ελάχιστος ο χρόνος ζωής που της απομένει, γεγονός που την έχει οδηγήσει στο να κάνει τον απολογισμό του δύσμοιρου και βραχύ της βίου. Μία και μόνη βασανιστική ανάμνηση την στοιχειώνει, η γέννηση του γιου της, καρπού έντονου έρωτα στα εφηβικά της χρόνια, που παρά την θέληση της, δόθηκε προς υιοθεσία σε άλλη οικογένεια. Και πλέον ώριμη, λίγο πριν το τέλος, θα θελήσει να τον αναζητήσει στα αρχεία, προκειμένου να μάθει την εξέλιξη του, την τύχη του, την ταυτότητα του.

Άσχημα τα μαντάτα! Μετά από πολυετή σκληρή εργασία, προκειμένου να τελειοποιήσει το λογισμικό του συστήματος καταχώρησης των δεδομένων κάθε πολίτη, ο βετεράνος υπάλληλος του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κύριος Κουσάς, θα ακούσει από τα χείλη του προϊσταμένου του, πως δεν πρόκειται να αναλάβει το πολυπόθητο πόστο που πάντοτε καρτερούσε. Ανταυτού ένας νεότερος υπάλληλος θα πάρει το χρίσμα, για να εκμεταλλευτεί όλα όσα εκείνος κατάφερε, με προσωπικό κόστος και αποκλειστική αφοσίωση στην υπηρεσία. Μπροστά στην απόγνωση από την επαγγελματική απαξίωση, καμία άλλη λύση δεν του απομένει, παρά μόνο η αυτοκτονία.

Η απόπειρα της, όμως, θα στεφθεί από παταγώδη αποτυχία, καθώς η καραμπίνα που θα χρησιμοποιήσει, δεν θα βρει εκείνον για στόχο, αλλά τον τοίχο του δωματίου, προκαλώντας πανικό και αναστάτωση σε ολόκληρο το κτίριο. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ο δίχως τις αισθήσεις του προγραμματιστής, θα σωθεί από την επέμβαση των εκπροσώπων του Νόμου, αφού μια άγνωστη του γυναίκα θα τον σύρει με όλη της την δύναμη εκτός του πυροβολημένου τοπίου. Που δεν είναι άλλη από την ταλαιπωρημένη ψυχικά Σουζ, η οποία πέφτοντας σε διαρκή αδιέξοδα και αρνήσεις από τους ιθύνοντες, στην αναζήτηση του παιδιού της, θα σκεφτεί έναν εναλλακτικό τρόπο για να πετύχει τον σκοπό της.

Quid Pro Quo, το λοιπόν, μου δίνεις και σου δίνω. Ή ακριβέστερα σε σώζω, αφού έχω τα στοιχεία που αποδεικνύουν πως δεν είσαι τρομοκράτης, αλλά ένας ατζαμής αποτυχημένος αυτόχειρας, με σώζεις με τις ψηφιακές γνώσεις σου, εντοπίζοντας μέσα από το πρόγραμμα που ο ίδιος έχεις δημιουργήσει το άτομο που αναζητώ. Το ετερόκλητο αλισιβερίσι, μονομιάς θα πάρει μπροστά, όχι όμως κάτω από τις πιο κατάλληλες συνθήκες, αφού ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της μεγαλούπολης, αναζητά τα χαμένα ίχνη του φουκαριάρη Κυρίου Κουσάς, που τον θεωρεί ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως έναν στυγερό εξτρεμιστή.

Δεν υπάρχει, λένε, τίποτα χειρότερο για την εύρυθμη λειτουργεία, ενός (συγκαλυμμένα αντιλαϊκής συμπεριφοράς) κράτους, από έναν πολίτη που δεν έχει τίποτα να χάσει. Λάθος! Φυσικά και υπάρχει. Η πανίσχυρη συμμαχία δύο ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού στην ουσία έχουν απωλέσει τα πάντα και ουδείς δείχνει να νοιάζεται για το τι θα απογίνει. Συνεπώς έφτασε η ώρα, με αφορμή μια απλή, απλούστατη αναζήτηση ενός χαμένου προσώπου, να γίνουν ρεντίκολο των κυνών, όλοι οι φορείς εκείνοι, που λειτουργούν προστατευτικά υπέρ της αυταρχικής δημόσιας διοίκησης, που δεν δίνει δεκάρα για τον κακόμοιρο κοσμάκη. Οι παρωπιδάτοι μπάτσοι, εννοείται, πρώτοι και απάνω από όλους, τα πληρωμένα μίντια, οι κάθε λογής βαθμοφόροι, γραμματείς, φαρισαίοι, μέχρι και οι ανώτεροι στην κλίμακα καρεκλάτοι.

Μια επανάσταση περιγράφει το εκκεντρικής ύφανσης Adieu Les Cons, μια με ελάχιστα μέσα προσπάθεια κοινωνικής απελευθέρωσης και απόδρασης από έναν κόσμο που μοιάζει να βαδίζει προς τα εμπρός, μα διαρκώς πραγματοποιεί βήματα υποχωρητικά, τουλάχιστον σε ότι αφορά τους μη κατέχοντες προνόμια, τους πλεμπάιους. Και μπορεί η βασική σεναριακή του ιδέα να μην δείχνει το τι ακριβώς θα επακολουθήσει, της τρύπας που θα ανοίξουν τα σκάγια στον τοίχο του μεγάρου, η πραγματικότητα όμως είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό διαφορετική. Αφού στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα μοντέρνας άποψης Bonnie And Clyde, που έχει ρίξει βουτιά μέσα στην κολυμπήθρα μιας fuzzy και πολυδιάστατης λογικής, όπως εκείνη που έχει ορίσει, στις καλές ημέρες της καριέρας του, ο μεγάλος Terry Gilliam.

Εδώ ο Dupontel, μαεστρικά παίρνει την σκυτάλη από το σουρεαλιστικά αλληγορικό Brazil, προσφέροντας μια μαύρη κομεντί με ρυθμούς φρενήρεις και πλούσια σε συναισθήματα. Η ειρωνεία και ο καυτηριασμός για έναν καταπιεστικό κόσμο, τόσο ηλίθιο και καθυστερημένο, που αυτοκαταστρέφεται, ρίχνοντας στον Καιάδα του, πρώτα από όλους τους αδυνάτους, βασιλεύει στα πολύχρωμα και φωτεινά πλάνα του δημιουργού. Ο οποίος στην ασίγαστη κούρσα της καθηλωτικά τρελής ματιάς του, δεν πατά ποτέ του πέδηση, μα γκαζώνει ακόμη πιότερο, ίσαμε να φτάσει στην αναμενόμενη εξόδιο, περίπου κοπιαρισμένη από το Breathless, σεκάνς, όταν η θυσία πλέον έχει αποκτήσει ένα άλλο νόημα. Σας ξεφτιλίσαμε και μάλιστα με τα δικά σας όπλα, κανάγιες!

Ο ίδιος ο ντιρέκτορας είναι αυτός που ντύνεται την γραβάτα και τα γυαλιά του αιώνιου χαμηλόβαθμου υπαλληλάκου, ορίζοντας με την αληθινή κούκλα, Virginie Efira, το ριζοσπαστικό δίδυμο που τα βάζει με την Λερναία Ύδρα του κρατικού μηχανισμού και όχι μόνο. Αναμφίβολα οι καλύτερες και πιο συγκινητικές στιγμές, μοιράζονται άνισα προς το μέρος της καταπληκτικής εκφραστικά Βελγίδας, καθώς είναι και σημαντικά περισσότερες οι δραματουργικές διαστάσεις της: Μητέρα, Ασθενής, Μελλοθάνατη. Σπουδαία δουλειά έχει γίνει όμως και στην περιφέρεια, εκεί όπου οι δευτεραγωνιστές, καμέο ή κανονικοί, δομούν έναν πανίσχυρο υποκριτικό βατήρα στήριξης της δυάδας. Προεξάρχοντος του απολαυστικού Nicolas Marie, που ως ο τυφλός (!) αρχειοθέτης, ορίζει τον από μηχανής Θεό την ώρα που το παιχνίδι μοιάζει να χάνεται για τους φυγάδες. Η σπουδαίας σύλληψης σεκάνς που εκτυλίσσεται στο παρμπρίζ του κινούμενου αυτοκινήτου και συγκρίνει με νοσταλγία τον κόσμο που χάθηκε, με αυτόν τον δυσβάσταχτο που ζύγωσε, είναι αποκλειστικά δική του επιτυχία.

Δεν νομίζω πως οφείλει κανείς να σταθεί μόνο στα επτά τρόπαια της Γαλλικής Ακαδημίας Τεχνών, που το Adieu Les Cons υπερήφανα σήκωσε, για να αντιληφθεί πως πρόκειται για την σημαντικότερη made in France, κινηματογραφική στιγμή της σεζόν που διανύουμε. Σινεμά υψηλής έμπνευσης στην σεναριακή του φτιάξη, βασισμένο σε πρότυπα παρελθούσης καινοτομίας, δοσμένα όμως με τόση ένταση, πάθος, σατιρικό χιούμορ και ευαισθησία, ώστε να καθιστούν τον απρόσμενα παρτιζάνικο αυτό έρωτα, ξεχωριστό, έως και πρωτοπόρο. Ίσως όμως και ουτοπικό, αφού δεν υπάρχουν τα περιθώρια γενικού και όχι μόνο ειδικού ξεσηκωμού, προς διεκδίκηση των ελαχίστων έστω πολιτικών δικαιωμάτων. Που θα οδηγήσει στην οριστική κατάργηση της προκαλούμενης από τους αβανταρισμένους, απάνθρωπης Mala Vida, όπως μας την τραγούδησε μια φορά κι έναν καιρό ο Manu κι η κομπανία του...

Αντίο, Ηλίθιοι (Adieu Les Cons) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

19/9/21

Toronto I.F.F. 2021 Live Episode 3 - Animated Docs @ TIFF21

2021 Toronto Film Festival Poster
Ξεφορτώνω άλλη μισή ντουζίνα φιλμάκια πριχού κλείσει άλλο ένα φεστιβάλι εδώ στο ηλιόλουστο (26οC) ΤΟ. Δεν κατάφερα να τσεκάρω μερικά φαβορίτια ή έστω πολυαναμενόμενα οπότε περιορίζομαι στο να μεταφέρω μόνο κλίμα: Dear Evan Hansen (opening night film, εμφατικά αρνητική εντύπωση για τη μεταφορά του Μπρόντγουέη χιτ στο πανί), Titanne (η νικήτρια των Καννών σε μια επανάληψη λιποθυμιών εντός αιθούσης μετά το Raw), Belfast (η feel-good / δακρύβρεχτη αναπόληση των εφηβικών χρόνων στην Ιρλανδία των ταραχωδών 80s από τον Κένεθ Μπράνα έκαψε καρδιές και βάζει ουσιαστικά πλώρη για το People’s Choice Award, που μέλλεται να μεταδοθεί σαββατόβραδο από το κρατικό CBC, αντί της κατά παράδοση κυριακάτικου ξυπνήματος εορτής). Πίσω στα δικά μας, τούτη τη βολά εντρύφησα σε ένα πολύ ενδιαφέρον είδος, αυτό του animated docu το οποίο αποδρά από την ευπρόσδεκτη αλλά ταυτόχρονα εντελώς προβλέψιμη Pixar / Disney συνταγή. Βοηθάει πολύ ότι στην αληθινή ζωή δεν υπάρχουν στρογγυλέματα ούτε έτι περισσότερο εγγυημένα happy endings. 

Charlotte (Special Presentations) 
Οι Eric Warin - Tahir Rana (της μοδός οι συνεργασίες πίσω από την κάμερα σε αυτό το φεστιβάλ) διαλέγουν το ανιμέητεντ φορμά για να εξιστορήσουν τα αληθινά πάθια της Charlotte Solomon, εβραιοπούλας ζωγράφου η οποία ξεψύχησε στο Άουσβιτς σε ηλικία μόλις 26 ετών, έχοντας προφθάσει να σκιτσάρει πάνω από 1000 καμβάδες περιγράφοντας τη ζωή και τους γύρω της κάτω από τη μπότα του απάνθρωπου ναζισμού. Συγκινητική συμπαραγωγή Keira Knightley – Marion Cotillard που μοιράζονται και το σπικάζ της κεντρικής ηρωίδας σε αγγλική-γαλλική βερζιόν αντίστοιχα, όμως τόσο η απεικόνιση, όσο κυριότερα και η αφήγηση είναι συντηρητική - γραμμική περιορισμένης έμπνευσης, μοιάζοντας προσηλωμένη στο tributeστοιχείο παρά στην καλλιτεχνική αρτιότητα, παρά την θαυμάσια αρχική ιδέα χτισίματος του storyboardστις αληθινές ζωγραφιές της Charlotte.


Where Is Anne Frank (Special Presentations) 
O Ari Folman (Waltz with Bashir, 2008) αποδεικνύει πως το  οσκαρικό του πέρασμα διόλου τυχαίο δεν ήταν, με μια σχεδόν ανατρεπτική απεικόνιση / ανασύσταση του ζωντανού μύθου της πιο διάσημης εβραιοπούλας - θύματος του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Έχοντας βρεθεί ο ίδιος στο σπίτι – μουσείο της Άννας Φρανκ, ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με την ακρίβεια, την έρευνα, την προπαρασκευή τούτης της παραγωγής. Ζωντανό, σχέδιο, φρέσκες ιδέες (πρωταγωνίστρια στην ουσία είναι η φανταστική της φίλη σύμφωνα με το πασίγνωστο ημερολόγιο (Κίττυ), αλλά κι αυτή η παρακινδυνευμένη σύνδεση με το παρόν του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος στην Ευρώπη που ανακαλεί φαντάσματα του παρελθόντος. Αν και ως έκβαση χάνει πόντους υποκύπτοντας σε ευκολίες και διδακτισμό, τα τελευταία καρέ κερδίζουν το στοίχημα στο νήμα.

Flee (TIFF Docs)
Ο Δανός Jonas Poher Rasmussen (What He Did, 2015), συνεπικουρούμενος από την art director Jess Nicholls και τον Edward Hopper στο κινούμενο σχέδιο, μεταφέρει με τόλμη (δε μπορώ να θυμηθώ ανάλογη περίπτωση κεντρικού πρωταγωνιστή στο είδος) την αληθινή ιστορία του Amin Nawabi (ψευδώνυμο για να προστατευτεί η πραγματική του ταυτότητα) και την συγκλονιστική του πορεία από το Αφγανιστάν στη Δανία σαν έφηβος μέσα από τα κυκλώματα των λαθρεμπόρων ανθρώπινων ψυχών, ώστε να ζήσει τη ζωή του εκεί ως ώριμος γκέι άνδρας, στη μέση ηλικία του πλέον. Μια διαδρομή μαεστρικά διανθισμένη με επίκαιρες εικόνες της εποχής που δίνουν ατόφια την αίσθηση του κινδύνου και της ιστορικο - πολιτικής κατάστασης. Το σχέδιο διαθέτει μια ποιητικότητα, ξέχωρη από τη συνήθη καλλιγραφία των χολυγουντιανών παραγωγών και οπωσδήποτε ανοίγει νέους δρόμους σε αυτό το κροσόβερ animated και ταινίας τεκμηρίωσης.


Lakewood (Gala Presentations) 
Θυμάσαι ένα κλειστοφοβικό θριλεράκι μια 10ετία πίσω με τον Ryan Reynolds να προσπαθεί να αποδράσει από ένα φέρετρο θαμμένος δυο μέτρα κάτω από τη γης; (Buried, 2010). O ίδιος σεναρίστας (Chris Sparling) μεταφέρει μια παραλλαγή αυτού του gimmick στο Lakewood του Αυστραλού βετεράνου Phillip Noyce (Patriot Games 1992, το πρώτο του χιτ) με πρωταγωνίστρια την πατριώτισσα του Naomi Watts που το έχει ρίξει στα stinkers, χαραμίζοντας άλλη μια βιμπράτη ερμηνεία. Να παίρνει τα όρη τα άγρια βουνά η χήρα μάνα δυο μαθητουδιώνε, τρέχοντας (κυριολεκτικά) στις ερημιές, στο δρόμο για το γυμνάσιο Lakewood όπου κρατείται όμηρος ο γιος κατά τη διάρκεια ενός massshooting. Η τρίτη πράξη στάζει μελούρα και ατολμία να βγει ένα νόημα πέρα από τα εντελώς τετριμμένα.


Saloum (Midnight Madness) 
O Jean Luc Herbulot (γνωστός από τη Netflix περσινή σειρά του Shako & Mangane) έχει γεννηθεί στο Κονγκό και σπουδάσει σινεμά στη Γαλλία. Το Saloum βρίσκεται στη Σενεγάλη, όπου ένα τρίο μισθοφόρων το σκάει από το πραξικόπημα του 2003 στη Γουινέα Μπισάου, με ράβδους χρυσού, ναρκότικς και τον έμπορα παραμάσχαλα για το Ντακάρ, όπου θα αντιμετωπίσουν το ντόπιο στοιχείο που ζει μέσα στους μύθους και τα μαγεμένα στοιχειά. Ενδιαφέρον χαρμάνι αφρο - καραϊβικής ατμόσφαιρας μεταφυσικού χόρρορ, με το αποτέλεσμα να ισορροπεί μεταξύ στιλιζαρισμένου άξιονερ και ατμοσφαιρικού θρίλερ.

The Good House (Gala Presentations) 
Το σκηνοθετικό δίδυμο Maya Forbes (Infinitely Polar Bear, 2014) – Wallace Wolodarsky (Seeing Other People, 2004) θα έλεγε κανείς πως έχουν βαλθεί να φκιάσουν την απόλυτη Hallmark εκδοχή του ρομαντικού δράματος με πρωταγωνιστές τους πάλαι ποτέ A’ - listers Sigourney Weaver και Kevin Kline. Το ψάρι δεν το λένε εδώ Wanda και σίγουρα βρωμάει από το κεφάλι (σενάριο) που αρκείται να δίνει απλόχερα zingers στην Σιγκούρνι η οποία δεν μετακινείται δράμι από την πολυφορεμένη υποκριτικά φλεγματώδη περσόνα της. Λυπάμαι όμως ούτε σαν functional alcoholic μεγαλο - μεσίτρια με έπεισε. Ο δε Κλάιν είναι εντελώς μάιν (αγνώριστος και φυσιογνωμικά στο εντελώς ξανθωπό του) παίζοντας με μια χαλαρότητα τριτορολίστα που δεν ανεβάζει το αποτέλεσμα, πέρα από το να προσθέτει το βαρύ όνομά του στα κρέντιτς. .

gaRis

Toronto Film Festival 2020
Περισσότερα... »

Cry Macho - Review / Κριτική

Cry Macho PosterCry Macho
του Clint Eastwood. Με τους Clint Eastwood, Dwight Yoakam, Eduardo Minett, Natalia Traven, Fernanda Urrejola, Horacio Garcia Rojas.

Sabor A Mi!
του zerVo (@moviesltd)

Μετρώντας ορθολογικά, αυτή εδώ, αν δεν είναι η τελευταία ταινία του Clint Eastwood, σίγουρα είναι μια από τις ύστατες, είτε μπρος είτε πίσω από την κάμερα. Όσο μακάβριο ή στενόχωρο κι αν ακούγεται, μακάρι ο άνθρωπος να φτάσει στα έτη του Μαθουσάλα, στα 91 του πια, δεν υπάρχουν και τόσα πολλά περιθώρια για να σερβίρει εαυτόν ή σενάριο στην μεγάλη οθόνη. Συνεπώς ακόμη κι αν το Cry Macho απέχει έτη φωτός ποιοτικά από τις κορυφαίες δημιουργίες μιας καλλιτεχνικής καριέρας μυθικής, που μετρημένοι στα δάχτυλα έχουν καταφέρει, οφείλουμε να το δούμε ως ένα ακόμη κομμάτι της κινηματογραφικής παράδοσης του, που είναι απόλυτα βέβαιο πως πολύ σύντομα, θα κλείσει οριστικά τον κύκλο της. Και πόσο τότε θα επιθυμήσουμε την όποια ανανέωση της...

Cry Macho Quad Poster
Ο Μάικ Μάιλο, ένας υπερήλικας παραδοσιακός Τεξανός καμπόης, που έχει διαγράψει πορεία υπερπρωταθλητή στα ροντέο, μέχρι την στιγμή που τα εγκατέλειψε για πάντα, εξαιτίας βαρύτατου τραυματισμού, βγάζει πια τα προς το ζην, κάνοντας θελήματα στο παλιό του αφεντικό, τον αυταρχικό πλούσιο ραντσέρη Χάουαρντ Πολκ. Το τελευταίο και πιο ριψοκίνδυνο εξ αυτών, θα προκύψει από την απαίτηση του πιεστικού μπος, να ταξιδέψει πέρα από τα νότια σύνορα της χώρας, ίσαμε την Μέχικο Σίτι, για να εντοπίσει και να φέρει πίσω στο Μοναχικό Αστέρι, τον ένα, μοναδικό, ανήλικο γιο του, Ράφο, που προς το παρόν ζει κάτω από άγνωστες συνθήκες με την μητέρα του, Λέτα.

Η πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ο ταλαιπωρημένος από τα χρόνια, αλλά τόσο πεπειραμένος γκρίνγκο, θα είναι ακόμη πιο αναπάντεχη, καθώς το 13χρονο αγόρι, έχοντας αποδράσει από την επίβλεψη της εύπορης, όσο και εκκεντρικής μάνας του, διαβιώνει στους δρόμους της μεγαλούπολης σαν ένα κοινό αλητάκι, βγάζοντας τα προς το ζην, συμμετέχοντας σε παράνομες κοκορομαχίες, με τον άριστα εκπαιδευμένο πετεινό του. Τον αγριεμένο Μάτσο, που δεν αποχωρίζεται ποτέ, θεωρώντας τον τον ένα και μοναδικό του φίλο, σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να δείξει εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Συνεπώς η δυσκολία για τον θρυλικό γητευτή των αλόγων, δεν είναι μόνο να επιστρέψει το αγόρι πίσω στον πατέρα του, αλλά πρωτίστως να τον πείσει να τον ακολουθήσε σε αυτό το μακρινό ταξίδι, από το σκονισμένο και σε μόνιμη συνθήκη διαφθοράς Μεξικό, μέχρι τα περίχωρα του Όστιν, όπου τον καρτερεί ο γονιός του. Μια ρισκαδόρα διαδρομή μέσα σε ένα σαράβαλο, με δύο επιβάτες, τον υπέργηρο τσάμπιον και το νεαρό χαμίνι, που πολύ σύντομα θα κατανοήσουν πως το στοιχείο που λείπει από την ζωή τους, δεν είναι άλλο από την αγάπη. Και την κατανόηση. Και που χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο, ίσαμε τα σύνορα στο πλάι του Ρίο Γκράντε, θα βάλουν τα δυνατά τους για να την ανακτήσουν.

Μια γλυκιά και ανθρώπινη ιστορία περιγράφει και αυτό το πόνημα του Μπλόντι. Όσο όμως και απλοϊκή στην ύφανση της. Ένα τυπικής δράσης road movie δηλαδή, που στο επίκεντρο του βρίσκεται ένα ντουέτο ζορισμένων ψυχικά ατόμων - ο συνταξιοδοτημένος χήρος και το στην ουσία ορφανό - που διασχίζουν ολόκληρο τον Βορρά της γης των Αζτέκων, ψάχνοντας στις ατέρμονες και ερημικές εθνικές οδούς, ο καθένας την δική του Γη της Επαγγελίας. Οι ρυθμοί που χρησιμοποιεί και πάλι ο Eastwood είναι υπερβολικά αργοί, πλην όμως μεθοδικοί στην αφήγηση και στο κτίσιμο των χαρακτήρων και των ατομικών φόβων που τους περιβάλλουν. Το τέμπο, από την άλλη, σκαμπανεβάζει δια μέσου των εμβόλιμων υποιστοριών, οι οποίες προβάλλουν μια κοινωνική αλήθεια, που, παρότι χρονικά το στόρι τοποθετείται στα 1971, να μην έχει αλλάξει σε σημαντικό βαθμό, μέχρι τις μέρες μας.

Υπάρχουν κακοτοπιές που ο Clint δεν τις απέφυγε σε τούτη την ματιά του, παρότι η εμπειρία του θα προϋπέθετε για το ακριβώς αντίθετο, μιας κι έχουν να κάνουν κυρίως με την διανομή και την κατεύθυνση των ρόλων. Ο πιτσιρίκος φερειπείν που υποδύεται τον συνταξιδιώτη του, ονόματι Eduardo Minnett, δεν είναι απλά κακός ως Ραφαέλ, δεν είναι καν ηθοποιός. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του, όπως ακριβώς στα ποιήματα που εκφωνούν τα παιδάκια στις μαθητικές γιορτές του δημοτικού. Παρομοίως το ίδιο συμβαίνει και με τις δεύτερες εκτελέσεις, όπως ας πούμε της φλογερής πλην αλκοολικής μαμάς, που δεν το πιστεύεις πως πήρε καστ σε κινηματογραφικό έργο. Αδιανόητο για φιλμ εκείνου που έχει υπογράψει την κατεύθυνση σε πόσα Όσκαρ ερμηνείας για τους Unforgiven, Million Dollar Baby ή Mystic River.

Οι προθέσεις του αγαπημένου Manco - οποία συσχέτιση του πάλαι ποτέ δαιμόνιου αριστερόχειρα πιστολέρο με την μαρκίζα του ισχυρού, πλην απόμαχου πλέον Macho - είναι όμως εκείνες που μετρούν εντέλει, σε σημείο που να παρακάμπτουμε τα υπαρκτά φάουλ, σε χωρίς εκπλήξεις ξεδίπλωμα σεναρίου και μέτριες υποκριτικά παρουσίες. Το, μάλλον πιο πολύ τηλεοπτικής εκμετάλλευσης, Cry, ουδέποτε κορυφώνει συναισθηματικά ή συγκινησιακά, όπως έχει συμβεί αμέτρητες φορές στο δημιουργικό ή πρωταγωνιστικό παρελθόν του Eastwood. Διαθέτει όμως την οργανωτική συνέπεια, την γνώριμη ντιρεκτορική χροιά, τον ρεαλισμό, την ζεστασιά της φωτογραφικής προσέγγισης και κυρίως το ανθρώπινο πνεύμα που βασιλεύει σε κάθε πλάνο. Σε σημείο που να σε πείθει πως περνάει ακόμη η μπογιά του Αιωνόβιου, έως και να χορεύει ερωτικά μπολερό με τα συνομήλικα κορίτσια του, κάτω από τις παθιάρικες νότες του Sabor A Mi...

Cry Macho Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

16/9/21

Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons) - Review / Κριτική

Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons) Poster ΠόστερΜαθήματα Περσικών
του Vadim Perelman. Με τους Nahuel Pérez Biscayart, Lars Eidinger, Jonas Nay, Leonie Benesch, Alexander Beyer, Luisa-Céline Gaffron, David Schütter.


Μαθήματα επιβίωσης
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Επινοώντας και μιλώντας μια γλώσσα... φαρσί

Αυτή είναι μόλις η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 8 Σεπτεμβρίου του 1963 στο Κίεβο της Ουκρανίας, Vadim Perelman. Η μέχρι τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Σπίτι από άμμο και ομίχλη» (House of Sand and Fog, 2003 – ταινία που μάζεψε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ), «Μπροστά στα μάτια της» (The Life Before Her Eyes, 2007 – ταινία που βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα) και «Kupi menya» (Buy Me – ταινία ρωσικής παραγωγής, που κυκλοφόρησε μόλις σε 7 χώρες σε όλο τον κόσμο μεταξύ των οποίων δεν ήταν η χώρα μας).

Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons)) Poster Πόστερ Wallpaper
Η παγκόσμια πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας έγινε τον Φεβρουάριο του 2020 στην Berlinale, όπου προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού, στο πλαίσιο των ειδικών προβολών Berlinale Special Gala. Το σενάριό της βασίζεται μερικώς στο διήγημα «Erfindung einer Sprache» (Η ανακάλυψη μιας γλώσσας) του Wolfgang Kohlhaase και υποτίθεται πως μια αληθινή ιστορία αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του διηγήματος. Το φιλμ ήταν η επίσημη πρόταση της Λευκορωσίας (μίας από τις συμπαραγωγούς χώρες της ταινίας) για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, η υποψηφιότητα, όμως, δεν έγινε αποδεκτή, καθώς στην ταινία ακούγονται κυρίως γερμανικά, λίγα γαλλικά και μπόλικα ψεύτικα φαρσί, ενώ και η πλειονότητα όσων εργάστηκαν για την ταινία δεν ήταν Λευκορώσοι.

Η υπόθεση: Ο Ζιλ είναι ένας νεαρός Εβραίος, γεννημένος στην Αμβέρσα, την πρωτεύουσα των διαμαντιών στο Βέλγιο, ο οποίος συλλαμβάνεται από τους Ναζί το 1942 καθώς προσπαθεί να διαφύγει προς την (ουδέτερη) Ελβετία. Μέσα στο φορτηγό όπου στριμώχνεται μαζί με άλλους, ανταλλάσσει το μοναδικό σάντουιτς που διαθέτει, με ένα βιβλίο περσικών μύθων, κατόπιν έντονης πίεσης από συγκρατούμενό του Εβραίο. Κι όταν διαπιστώνει πως οι Ναζί σταματούν σε ξέφωτο ενός δάσους για να τους εκτελέσουν, υποστηρίζει πως δεν είναι Εβραίος, πως κατά λάθος συνελήφθη και πως στην πραγματικότητα είναι Πέρσης κατά το ήμισυ, ονόματι Ρεζά. Για καλή του τύχη, ένας από τους Ναζί στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος, τον ακούει. Και για ακόμα καλύτερη τύχη του Ζιλ – Ρεζά, ένας αξιωματικός των SS, σε ένα διακομιστικό στρατόπεδο κάπου στη Γαλλία, ο Κοχ, ζητάει κάποιον να του μάθει Περσικά – Φαρσί δηλαδή. 

Όντας σεφ πριν τον πόλεμο, ο Κοχ ονειρεύεται πως, αμέσως μετά τη λήξη του, θα πάει στην Τεχεράνη να ανοίξει εστιατόριο. Και θέλει να είναι προετοιμασμένος. Να μάθει τη γλώσσα. Ο Ζιλ – Ρεζά, δεν ξέρει γρι Φαρσί. Για να επιβιώσει, θα πρέπει να εφεύρει μια γλώσσα και να μαθαίνει στον Κοχ τουλάχιστον τέσσερις λέξεις την ημέρα. Καθόλου εύκολο επιχείρημα, καθώς πρέπει να δημιουργεί και να απομνημονεύει τις λέξεις αυτής της αυτοσχέδιας γλώσσας. Θα βρει έναν τρόπο να τα καταφέρει. Το θέμα είναι το εξής: θα καταφέρει να μην αποκαλυφθεί το ψέμα του, ιδίως όταν ένας στρατιώτης έχει βαλθεί να τον ξεσκεπάσει κι όταν καθημερινά βλέπει τις άθλιες συνθήκες κράτησης και τις κακουχίες που βιώνουν οι πραγματικοί ομόθρησκοί του;

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα, ένα παράξενο φιλμ, που δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Αρχικά, είναι (ακόμα) μία ταινία για το Ολοκαύτωμα. Οπότε, δύσκολα μπορείς να πεις κάτι άσχημο γι' αυτήν, ιδίως από τη στιγμή που κακή δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις. Μπορείς να πεις πολλά πράγματα γι' αυτήν, αλλά κακή, όχι. Ούτε σε ότι αφορά τις προθέσεις ούτε την κατασκευή ούτε το τελικό αποτέλεσμα. Αφελή, ναι. Καλοσυνάτη, ναι. Μέχρι και... χιουμοριστική μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Κυρίως, απαιτεί από τον θεατή αυτό που οι αγγλοσάξονες χαρακτηρίζουν «suspension of disbelief», φράση που δεν έχω βρει ακόμα τρόπο να μεταφράσω επακριβώς σε ότι αφορά το νόημά της στα ελληνικά. Περιφραστικά, απαιτεί από τον θεατή να ακυρώσει την δυσπιστία του, να καταπιεί αμάσητα όλα όσα είναι απίθανα και συμβαίνουν επί της μεγάλης οθόνης! 

Γιατί, ποιος μπορεί να πιστέψει πως ο στυγνός Γερμαναράς Κοχ πείθεται από τον μισοριξιά Ζιλ – Ρεζά πως είναι Ιρανός (Πέρσης) επειδή απαντάει σε ερωτήσεις που ακόμα και οι χειρότεροι παίχτες του Αδύναμου Κρίκου θα απαντούσαν, όπως «ποια είναι η πρωτεύουσα της Περσίας» και «ποια γλώσσα μιλάνε στην Περσία». Επίσης, πώς είναι δυνατόν ένας αξιωματικός των SS, που θέλει να μάθει με κάθε τρόπο περσικά, να μην κάνει τον κόπο να πάρει ένα βιβλίο εκμάθησης περσικών; Κι αν τελικά μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος δεν κατάφερνε να βρει ανάμεσα στους αιχμαλώτους του στρατοπέδου όπου ζει έναν Πέρση, δεν θα μάθαινε περσικά; Αμ το άλλο; Πώς μπορεί κάποιος να μάθει μια γλώσσα μαθαίνοντας μόνον λέξεις; Πφφ, λεπτομέρειες. 

Ο Perelman αναπαράγει τα στερεότυπα ανάλογων ταινιών του είδους και προσπαθεί να δώσει μια πιο ανθρώπινη υπόσταση στον Κοχ – κάτι που ψιλοκαταφέρνει μέσω της ερμηνείας του Lars Eidinger (σημείωση: όσοι παρακολουθείτε φανατικά το «Babylon Berlin» θα αναγνωρίσετε τόσο αυτόν όσο και την Leonie Benesch ως βασικούς ήρωες του εξαιρετικού δημιουργήματος των Henk Handloegten, Tom Tykwer και Achim von Borries). Από εκεί και πέρα ο σκηνοθέτης συμπεριλαμβάνει στην αφήγηση μπόλικες υποπλοκές, για να γεμίσει το φιλμ με κάτι περισσότερο από τα μαθήματα. Όμως, αυτές οι υποπλοκές (όπως εκείνη με την αξιωματικό, που διαδίδει ότι ο διοικητής του στρατοπέδου, με τον οποίο είχε ερωτικές σχέσεις, είναι μικροτσούτσουνος) δεν έχουν ενδιαφέρον και χρησιμοποιούνται μόνον ως γέφυρες - γεμίσματα για να ενωθούν τα κομμάτια του παζλ έτσι όπως πρέπει και να δικαιολογηθούν κάποιες αντιδράσεις – καταστάσεις – αποφάσεις. 

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι ο Nahuel Pérez Biscayart στο ρόλο του Ζιλ – Ρεζά, που με μια σούπερ ερμηνεία παλεύει να ανεβάσει το ενδιαφέρον των θεατών και τις επιδόσεις του φιλμ. Δεν αρκεί. Όπως δεν αρκεί το θαυμάσιο και καίριο φινάλε, που από τη μια στιγμή στην άλλη παλεύει να ανεβάσει το επίπεδο από εκείνο ενός «Η ζωή είναι ωραία» σε εκείνο ενός «Η λίστα του Σίντλερ». Το τρικ που χρησιμοποιεί ο Ζιλ – Ρεζά για να θυμάται τις λέξεις που κατασκευάζει, γίνεται το απόλυτο εργαλείο αποτύπωσης και διατήρησης της Ιστορικής Μνήμης. Ψεύτικες λέξεις φτιαγμένες από τα ονόματα αληθινών ανθρώπων: ναι, αυτό αξίζει τον κόπο να ειπωθεί σε μια ταινία, ακόμα κι αν η υπόλοιπη ταινία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. 

Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Toronto I.F.F. 2021 Live Episode 2 - Last Night @ TIFF21

2021 Toronto Film Festival Poster
Είναι Σαββάτο πρωί και κινάω χαρωπός - χαρωπός κατά 350 King St. West μεριά (45’ με το κάρο από Μισσισσάγκα όπου μένω). Φτάνω κατά τις 10 και. Αντιλαμβάνομαι ότι η παράστα του Last Night in Soho είναι προγραμματισμένη για τη 1:30μμ. Αυτά παθαίνει όποιος αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει τα γυαλιά (γκουχ,γκουχ) πρεσβυωπίας του. Προσπερνώ το TIFF Lightbox, ροβολώντας στην ευθεία για το Roy Thomson Hall. Βλέπω μπρος μου Cameron Bailey (ιθύνοντα νου του Φεστιβάλ) να συνομιλεί με (δεν παίρνω όρκο λόγω μασκών) Dionne Warwick. Έχω να σκοτώσω κανα 2ωρο. Συνειδητοποιώ πως έχω χάσει τις φωτοτυπίες από τους εμβολιασμούς μου (απαραίτητοι στην είσοδο). Επιστρέφω στο πάρκινγκ, κανα χιλιόμετρο πίσω. Μου έρχεται φλασιά, ότι εφόσον ηλεκτρονικό το εισιτήριο, γιατί όχι ηλεκτρονικά και τα πιστοποιητικά. Ράιτ; Ξανά πίσω στο Roy Thomson Hall, αυστηρή πόρτα, δεν έβαλα μέσα ούτε μπουκάλι με νερό. Κάθομαι κεντρικό εξώστη, κοντά στην αγαπημένη Karen Gordon του ραδιοφωνικού CBC, μαζί με την οποία είδαμε το περσινό Joker. Ακόμη πιο σιμά μου ο Richard Crouse, του καναλιού CP24. Cut.


Σουρουπόβραδο. Ontario Place, Cinesphere. Η πρώτη IMAX αίθουσα στον πλανήτη, από τα 1971. Παγκόσμια πρεμιέρα του Dune (Part 1), με μια ώρα περίπου υλικό γυρισμένο στο συγκεκριμένο φορμά. Παρών ο ίδιος ο Denis Villeneuve με τη θεάρα Rebecca Ferguson (ζούλευε zerVo). Μας το ξεκαθάρισε αποξαρχής ο Κεμπεκουά, παρόντος του Cameron Bailey πως αν δεν μας αρέσει αυτή η βέρσιον, μην το ψάχνουμε άλλο. Και είχε δίκιο. Σε ένα χώρο μέσα στη λίμνη του Οντάριο, μεταλλική σφαίρα βγαλμένη λες από το production design του Dune κι αυτή, η απόλαυση ήτο εγγυημένη.

The Power of the Dog (Special Presentations) 
Australia, New Zealand, 2021 English 127 minutes 
Director Jane Campion Cast Benedict Cumberbatch, Kirsten Dunst, Jesse Plemons, Kodi Smit-McPhee, Thomasin McKenzie 
“Deliver my soul from the sword, my precious life from the power of the dog”Exodus 22:31 Κάπου στην Μοντάνα, περί τα 1920. Ο αδελφικός δεσμός αίματος των ράντσερς Τζώρτζ (Plemons) και Φιλ (Cumberbatch) δοκιμάζεται τα μάλα με την άφιξη της χήρας (Dunst) μετά του εφήβου τεκνού (sic) της (Kodi Smit) ως συζύγου του καλοκάγαθου Τζώρτζ. Ο σκληρός, τραχύς Φιλ μπαίνει στη διαδικασία να ωθήσει τη μπεκρουλού χήρα εκτός σπιτιού και να κάνει μπούλινγκ στον ευαισθητούλη γιόκα της, όμως ο τελευταίος του βρίσκει το ευαίσθητο σημείο του κι αυτό είναι μείον του (μεγάλο μείον του). Η βετεράνα, πιονέρα, θρυλική χέλμερ του Τhe Piano (1993) χτυπάει πηκ καριέρας με ένα νεο-γουέστερν ολικού στρηπτήζ της αρσενικότητας. Με μουσική (Γκρήνγουντ) και αισθητική PTA (There Will Be Blood), αμπαλάρει ένα καθαροόαιμα χιτσκοκικό θρίλερ με την ύπουλα ερεθιστική προσωπική της ματιά. Μοναδικός Βενέδικτος, και συνολικά, εσύ φίλος μέτρα οσκαρικές υποψηφιότητες από τώρα.


Dune (Special Events) 
United States of America, Hungary, 2021 English 155 minutes 
Director Denis Villeneuve Cast Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Josh Brolin, Stellan Skarsgård, Dave Bautista 
Ως γνήσιος Lynch-ικός οφείλω να παραδεχτώ (σου παίρνει χρόνια) ότι πέρα από το cult status το Dune είναι το ναδίρ της δημιουργίας του και εκτός χωρικών υδάτων, κάτι που εν αντιθέσει δεν ισχύει για το πατριωτάκι τον Ντενί Βιλνούβ. Με το Arrival, εύκολα το καλύτερο sci-fiτου 21ου αιώνα, και κατοπινά με το ατσαλένιο Blade Runner 2049, το Dune: Part I έρχεται να... γρανιτώσει την μπράντα του ιδιοφυούς σκηνοθέτη ο οποίος καταφέρνει να συνδυάζει ουρανομήκη καλλιτεχνική φιλοδοξία με κατασκευαστική μαεστρία συν...ταπεινότητα. Το world - building εδώ είναι next level, η μουσική Ζίμμερ σαρώνει, ο Τίμμυ με τη Ρεβέκκα ζωγραφίζουν υποκριτικά ως μάνα και special one υιός. Όπως το Fellowship of the Ring, λείπει το αυτόνομο τελείωμα, όμως το παρτ του προμηνύεται συγκλονιστικό. Οψόμεθα μετά ανυπομονησίας. 

Last Night in Soho (Gala Presentations) 
United Kingdom, 2021 English 116 minutes 
Director Edgar Wright Cast Thomasin McKenzie, Anya Taylor - Joy, Matt Smith 
O Edgar Wright είναι αυτό που αποκαλούμε critical darling, υπό την έννοια ότι κάθε φιλμ του σαγηνεύει κάθε ευυπόληπτο κριτικό (εδώ γελάς), αρχής γενομένης από το Shaun of the Dead (2004) μέχρι το οσκαρούχο (ήχοι, μοντάζ) Baby Driver. Genre σινεμά, με αρτχάουζ επιρροές και δαιμονισμένα ξεσηκωτική τραγουδιστική επένδυση. Το Soho εμφανίζει όλα τα προτερήματά του εξαρχής (αστραφτερή αναπαράσταση με σκηνικά-pophits-κοστούμια 60s και δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο η εύθραυστη scream queen Thomasin με τη σαγηνευτική femme fatale Anya) όμως στο δεύτερο ημίχρονο που το βαγόνι τρέχει αλλοπρόσαλλα από το Giallo στο μεταφυσικό θρίλερ, το πράμα εκτροχιάζεται και το αποτέλεσμα πέφτει φανερά κάτω από τις υψηλές προσδοκίες. Για το δεδομένο φαν του εγχειρήματος πάντως, ούτε λόγος. 


Night Raiders (Gala Presentations) 
Canada, New Zealand, 2021 Cree, English 101 minutes 
Director Danis Goulet Cast Elle-Máijá Tailfeathers, Brooklyn Letexier-Hart, Gail Maurice, Amanda Plummer 
Στο είχα προμηνύσει παρακολουθητή μου στο Episode 0 πως το Night Raiders είναι ιδιάζουσας, υψίστης αν θες σημασίας, όχι μόνο για το φετινό TIFF αλλά και για το Καναδέζικο σινεμά εν γένει. Το καυτό ζήτημα των residential schools, trademark της αποικιοκρατίας (από τα 1870) μέχρι τα 1996 (!) οπόταν έκλεισε το τελευταίο, είναι φωτιά στα σωθικά μιας χώρας που (ορθώς) επαίρεται για την πολυπολιτισμικότητα και την προώθηση κάθε μορφής μειονοτήτων. Η ταινία της Danis Goulet (Cree-Metis η ίδια, έλκει την καταγωγή της από τη Σασκάτσουαν, με βιογραφικό programmer στο φεστιβάλ για μια 3τία πρόσφατα) αναφέρεται σε ένα δυστοπικό 2043 όπου το καθεστώς παίρνει τα μικρά παιδιά και τα αφομοιώνει σε «ακαδημίες», ουσιαστικά ως απόλυτο μέσω γενιτσαρισμού εναντίον των αυτοχθόνων πληθυσμών που ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση. Μάνα χάνει κόρη και συμμαχεί με Cree ακτιβιστές για να οργανώσει τη δραπέτευσή της από την κρατική αιχμαλωσία. Πολυσήμαντα αγαθές προθέσεις, δυστυχώς όμως είναι μια σχηματική παρουσίαση χωρίς γκρίζες ζώνες, εργαλείο ιστορικής τεκμηρίωσης για εκπαιδευτικούς σκοπούς περισσότερο παρά πολυεπίπεδη ανάλυση του πολιτικού σκέλους πίσω από το φαινόμενο. Τεχνικά το μπάτζετ είναι χαμηλό και είναι εμφανές παρά την εκτεταμένη χρήση drones. 

The Electrical Life of Louis Wein (Gala Presentations) 
United Kingdom, 2021 English 111 minutes 
Director Will Sharpe Cast Benedict Cumberbatch, Claire Foy, Andrea Riseborough, Toby Jones 
Η δεύτερη κινηματογραφική παρουσία του Benedict Cumberbatch σε ένα biopic που του ταιριάζει γάντι (αλλοπαρμένος σκιτσογράφος - εφευρέτης στη βικτωριανή εποχή, άντρας του σπιτιού με 5 ανύπανδρες αδερφές, γνωρίζει για πρώτη φορά τον έρωτα στα μάτια της γκουβερνάντας του σπιτιού Claire Foy). Μια η αφήγηση (Olivia Coleman), μια τα οπτικά τρικάκια προδίδουν το τηλεοπτικό παρελθόν του Will Sharpe (Flowers στο Channel 4). H χημεία του πρωταγωνιστικού ζεύγους απογειώνει το πρώτο μισό και μετά το πράμα ξεφουσκώνει. Το πρόβλημα είναι πως η κυρίως ιστορούμενη δράση του Louis Wein βρίσκεται στο δεύτερο μέρος όπου ο Βενέδικτος σηκώνει το βάρος μόνος του, κόντρα στο σενάριο που λειτουργεί κάπως τηλεγραφικά. Ως οικογενειακή ταινία για cat lovers (όπως η αδερφή μου το Σοφάκι) προτείνεται με ευκολία πάντως (+ χαριτωμένα κάμεο από Taika Waititiκαι NickCave). 

The Guilty (Special Presentations) 
United States of America, 2021 English 90 minutes 
Director Antoine Fuqua Cast Jake Gyllenhaal, Ethan Hawke, Riley Keough, Christina Vidal Mitchell 
Να το γυρίσουμε και λιγουλάκι στο πιο μπλοκμπαστερούδικο χολιγουντιανό με το αμερικανικό remake του προ 3ετίας ομότιτλου δανέζικου φιλμ. Ο βετεράνος πλέον Antoine Fuqua ψάχνει να βρει τις ρίζες της μέχρι και σήμερα καλύτερης δουλειάς του (Training Day). Ο Ένοχος είναι μια σφιχτή σα συρματόπλεγμα άσκηση ύφους, όπου όλα συμβαίνουν με φυσική ροή μέσα από το κέντρο δράσης του 9-1-1. Συνεπικουρούμενος από μια πλειάδα φωνών με ιδιαίτερο στίγμα (Ethan Hawke, Peter Sarsgaard, Paul Dano), ο τίμιος Jake Gyllenhaal παραδίδει ένα δυναμικό one-man-show που σε κρατά από το πρώτο μέχρι και το 90ο λεπτό της αναμέτρησής του με μια υπόθεση απαγωγής με τουίστ αλλά και τους προσωπικούς του δαίμονες με την τελική κάθαρση να ανακουφίζει μεν, αλλά εγώ την ήθελα κομματάκι λιγότερο εύκολη.

gaRis

Toronto Film Festival 2020
Περισσότερα... »

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)