Movies Ltd

Οι βάσεις του Αμερικάνικου Ονείρου μέσα από ένα γουέστερν! Η διεθνώς αναγνωρισμένη κινηματογραφιστής Kelly Reichardt (Wendy & Lucy, Meek’s Cutoff, Night Moves) για μία ακόμη φορά στρέφει το ξεχωριστό και διορατικό βλέμμα της στην Αμερικανική Δύση, ρίχνοντας αυτή τη φορά μια αυθεντική ματιά στη ζωή στις αρχές του 19ου αιώνα και αναμειγνύοντας στοιχεία του σήμερα. Ένας λιγομίλητος μοναχικός τύπος και επιδέξιος μάγειρας ταξιδεύει Δυτικά και γίνεται μέλος μιας ομάδας κυνηγών γούνας στο Όρεγκον, εν τούτοις γίνεται φίλος μόνο με έναν Κινέζο μετανάστη που αναζητεί κι εκείνος την τύχη του. Σύντομα, η συνεργασία τους θα οδηγήσει σε μια επιτυχημένη επιχείρηση, η μακροβιότητα της οποίας θα εξαρτηθεί από τη «μυστική» συμμετοχή της βραβευμένης αγελάδας ενός πλούσιου γαιοκτήμονα. Υπό αυτή την απλή προϋπόθεση, η Ρέινχαρντ εξυφαίνει μια ανάκριση των θεμελιωδών δομών της Αμερικής που ανακαλεί στη μνήμη τον παλαιότερο θρίαμβό της (Old Joy) όσον αφορά την ευαίσθητη απεικόνιση της ανδρικής φιλίας, αλλά ταυτόχρονα ωθείται από ένα συνεχώς αυξανόμενο σασπένς. Μετά την πρεμιέρα που έγινε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride, η ταινία First Cow προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, και διαγωνίστηκε για τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το 2020 στα Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Η ταινία First Cow αποτελεί την αθόρυβα συναρπαστική ματιά στην ανδρική φιλία και τους περίεργους ρυθμούς της αγροτικής ζωής μιας εκ των σπουδαιότερων σύγχρονων Αμερικανίδων κινηματογραφιστών. Πρωταγωνιστούν οι John Magaro, Alia Shawkat, Dylan Smith, Orion Lee.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Neo Films!

Κάτω από την αιγίδα του freecinema.gr, που εμπνεύστηκε την ύπαρξη του δέκα χρόνια πριν, δείχνοντας απέραντη αγάπη για το κλασικό ρεπερτόριο, επιστρέφει και φέτος ένας από τους πλέον δημοφιλείς καλοκαιρινούς κινηματογραφικούς θεσμούς της πόλης. Το 10ο Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος, από τις 22 έως τις 28 Ιουλίου στην φιλόξενη Ριβιέρα της οδού Βαλτετσίου. Με ένα πρόγραμμα αποτελούμενο από δεκαέξι κινηματογραφικούς τίτλους, μεταμεσονύκτιες προβολές και δύο αποκλειστικές πρεμιέρες που θα προκαλέσουν συζητήσεις. Που στους παλιότερους θα ξυπνήσουν έντονες μνήμες, πρώτης, δεύτερης ή θερινής προβολής και στους πιο νέους θα ανοίξουν μονοπάτια υπεροχής και θαυμασμού, για κάποια ξεχωριστά διαμάντια της Έβδομης Τέχνης.

Ο πλήρης κατάλογος της καυτής Ιουλιάτικης εβδομάδας, με συντελεστές, πόστερς, ωράριο. Και να μην λησμονούμε και την Βίκος Cola που αποτελεί τον κύριο χορηγό της διοργάνωσης και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος που υποστηρίζει έμπρακτα τις εκδηλώσεις.


ΛΑΓΩΝΙΚΟ 24 ΚΑΡΑΤΙΩΝ


ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ


Η ΖΑΖΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ


ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ


ΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ


Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ


ΜΙΡΑΝΤΑ


Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ


ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ


ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΛΕΦΤΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ;


ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ


ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ


OLD


ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΛΟ

Προσοχή στις ώρες έναρξης (διαφοροποιούνται ανάλογα με τις διάρκειες των φιλμ)
Γενική τιμή εισόδου: 6 ευρώ

Ο Γούντι έχει – ακόμα – κάτι να μας πει...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Οι απαντήσεις δεν είναι πάντα αυτές που θες να ακούσεις"

Allan Stewart Konigsberg. Γνωστότερος ως Woody Allen! Γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης την πρώτη του Δεκέμβρη του 1935 – οπότε, ετών 85 και βαδίζει προς τα 86. Η καριέρα του ως σκηνοθέτη ξεκίνησε... παράξενα: το 1966 πήρε τη γιαπωνέζικη ταινία "Kokusai himitsu keisatsu: Kagi no kagi", η οποία ήταν ένα θρίλερ για ένα χαμένο μικροφίλμ, και τη μετέτρεψε σε κωμωδία για μια χαμένη συνταγή για... αβγοσαλάτα, ουσιαστικά υποτιτλίζοντας την ταινία στα αγγλικά με ότι να 'ναι διαλόγους! Αυτό! Έτσι προέκυψε το "What's Up, Tiger Lily?" (1966), η πρώτη, επίσημα, ταινία του Woody Allen! Τρία χρόνια μετά σκηνοθετεί το "Ζητείται εγκέφαλος για ληστεία" (Take the Money and Run, 1969). Μέχρι το 1980 σκηνοθέτησε άλλες οχτώ ταινίες. Από το 1982 γυρίζει μία ταινία κάθε χρόνο, ενώ μία χρονιά, και συγκεκριμένα το 1987, γύρισε δύο!

Αυτή είναι η... 49η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί! Παρά μία πενήντα δηλαδή! Και πλέον σε αντίξοες συνθήκες, καθώς το Χόλιγουντ του έχει γυρίσει την πλάτη, λόγω του σκανδάλου εντός ή εκτός εισαγωγικών με την θετή του κόρη Σουν Γι, την οποία και παντρεύτηκε. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, εντελώς ταιριαστά, στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2020, σημαίνοντας και την επίσημη έναρξη του φεστιβάλ. Στην Ελλάδα ήταν να προβληθεί τον Οκτώβριο του 20, αλλά η πανδημία είχε άλλα σχέδια.

Η υπόθεση: Ο Μορτ Ρίφκιν δίδασκε παλιότερα κινηματογράφο σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Όντας στην τρίτη ηλικία πλέον και κάπως απογοητευμένος από τον σύγχρονο κινηματογράφο – και τον κόσμο γενικότερα – έχει παρατήσει τη διδασκαλία με σκοπό να αφοσιωθεί στη συγγραφή του πρώτου του (υπερφιλόδοξου) μυθιστορήματος. Η κατά πολύ νεώτερη σύζυγός του, η (μεσήλικη) Σου, εργάζεται σε εταιρία που παρέχει δημόσιες σχέσεις σε ανθρώπους του κινηματογράφου. Και καθώς η ταινία του πελάτη της που μόλις έχει ολοκληρωθεί, του νεαρού, γοητευτικού και υπερφίαλου Φιλίπ, ετοιμάζεται να προβληθεί στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, πηγαίνει στην βασκική πόλη για να (του) προσφέρει τις υπηρεσίες της. 

Ο Μορτ, υποψιάζεται πως υπάρχει φλερτ ανάμεσα στην Σου και τον Φιλίπ. Έτσι, αποφασίζει να συνοδέψει τη σύζυγό του για να την έχει από κοντά. Αλλά κι επειδή πιστεύει πως η αλλαγή σκηνικού θα καταφέρει να πυροδοτήσει την έμπνευσή του για να ξεκινήσει το μυθιστόρημά του. Η Σου είναι ενθουσιασμένη με τον Φιλίπ, ο Μορτ βαριέται και κάποια στιγμή νιώθει μια αδιαθεσία, που τον οδηγεί στον ιατρείο της γοητευτικής καρδιολόγου Τζο Ρόχας. Η γνωριμία του μαζί της θαρρείς και τον ξυπνάει από έναν λήθαργο. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής τον κυριεύει, την ίδια στιγμή που μια σειρά από παλαβά κινηματογραφοφιλικά όνειρα τον αναστατώνουν. Ο Μορτ βλέπει τις ελπίδες του για το μέλλον να αναζωπυρώνονται. Παρά το γεγονός ότι τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα προέβλεψε. Ή μήπως γίνεται ακριβώς αυτό;

Η άποψή μας: «So, do you have anything to say to me, after everything that I’ve told you?». Ρε Woody, τι να λέμε, σ' αγαπάμε αφού. Παρά τις όποιες αστοχίες σου. Παρά τις σκιές στην προσωπική σου ζωή. Παρά την κατηφόρα που έχει πάρει η καριέρα σου. Μας έκανες να γελάσουμε, μας έκανες να συγκινηθούμε, «μας ταξίδεψες», που λέμε πλέον – ειρωνικά κατά βάση. Πώς μας τα λες εδώ πέρα λοιπόν; Χμ, λίγο σαν κύκνειο άσμα φαντάζει όλο αυτό. Με απόλυτη συνειδητοποίηση: ποτέ δεν μπόρεσες να φτάσεις όλους τους μεγάλους δημιουργούς που θαύμαζες. Γι' αυτό και οι σκηνές ονείρου, παραπέμπουν σε διαχρονικά αριστουργήματα της 7ης Τέχνης. 

Με διάθεση για φόρο τιμής αλλά ταυτόχρονα και για μια ματιά πιο ανάλαφρη, πιο σκωπτική. Σαν να μας λέει ο Woody: "παιδιά, εγώ αυτούς τους σκηνοθέτες λάτρεψα, αυτές τις ταινίες αγάπησα – ποτέ δεν μπόρεσα να φτάσω σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη αλλά, ρε γαμώτο, αριστουργήματα, αριστουργήματα, αλλά ώπα, η ζωή θέλει και λίγο μια πιο αλέγκρα θεώρηση". Ο Ingmar Bergman ξεχωρίζει ξεκάθαρα ανάμεσα στις αγάπες του σκηνοθέτη, με τρεις ταινίες στις οποίες γίνεται αναφορά - «αντιγραφή» και συγκεκριμένα οι ταινίες είναι το "Περσόνα", οι "Άγριες φράουλες" και η "Έβδομη σφραγίδα" (έτσι κι αλλιώς, κάποια εποχή, ο Woody Allen πέρασε μια καθαρά μπεργκμανική περίοδο). 

Ακολουθεί ο Jean-Luc Godard και το "Χωρίς ανάσα" (η μόνη ταινία από την οποία βλέπουμε ατόφια σκηνή, πέρα από την σκηνή με τα σεντόνια που αντιγράφει με τον τρόπο του ο Allen) – υποτίθεται ότι στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν τιμούν τον πρωτοπόρο Ελβετό σκηνοθέτη με μια ειδική προβολή της σημαδιακής του ταινίας και μετά έχουν «όνειρα» που αφορούν τον "Πολίτη Κέιν" του Orson Welles, το "8 1/2" του Federico Fellini, τον "Εξολοθρευτή άγγελο" του Luis Buñuel, το "Ζιλ και Ζιμ" του François Truffaut και το (μεγάλη έκπληξη αυτό!) "Ένας άνδρας και μια γυναίκα" του Claude Lelouch. Αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό κάνει αναφορά ο Allen: η σκηνή με τον ζωγράφο Sergi López θαρρείς κι έχει ξεπηδήσει μέσα από το σύμπαν της ταινίας "Vicky Cristina Barcelona". 

Οπότε, ναι, έχει πολύ σινεμά μέσα στο σινεμά η ταινία και θα εκτιμηθεί περισσότερο από όσους μπορούν να πιάσουν αυτές τις αναφορές. Το Σαν Σεμπαστιάν αποθεώνεται, το φεστιβάλ του αποθεώνεται επίσης, σαν μάλιστα να έγινε "ειδική παραγγελία" (σημείωση: παιδιά του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μια ιδέα ρίχνω, εδώ μας ήρθε ο Baderas, ο Woody θα ανέβαζε Θεσσαλονίκη και φεστιβάλ κατά 800% - μην σου πω πως θα σταματούσε και το έγκλημα με τα αρχαία του μετρό). Μέσω του χαρακτήρα του Φιλίπ ο Allen δείχνει την περιφρόνησή του στη νέα γενιά σκηνοθετών, ντεμέκ διανοούμενων, που επ ουδενί δεν μπορούν να ακουμπήσουν τους δικούς του ήρωες (κι εδώ φαίνεται λίγο σαν να ζηλεύει ο παππούς, ας είναι). Κυρίως όμως κάνει έναν απολογισμό – αυτοκριτική μέσω του alter ego του, που ξεκάθαρα είναι ο Μορτ Ρίφκιν του Wallace Shawn. Ναι, ίσως και να είναι «καλύτερος αναγνώστης από συγγραφέας». 

Η Gina Gershon είναι ζουμερή, μια milf που ανθίζει λόγω έρωτα, η Elena Anaya είναι γοητευτική αλλά και χωρίς πραγματικό ρόλο (περισσότερο ως σύμβολο λειτουργεί), ο Louis Garrel δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να πείσει ως το νέο μεγάλο όνομα της Έβδομης Τέχνης, που μπορεί και παίζει και φοβερό μπόνγκο και με μεγάλη χαρά είδα τον Steve Guttenberg στο ρόλο του αδελφού του Μορτ – πραγματικά αγνώριστος ο ηθοποιός που ως Carey Mahoney έσκιζε τη δεκαετία του '80 στα πρώτα "Police Academy". Ο Vittorio Storaro δίνει και πάλι μαθήματα διεύθυνσης φωτογραφίας. Όμως, παρ' όλα αυτά, τούτο είναι ένα ήσσονος βεληνεκούς έργο του Woody Allen. 

Λείπει η σπιρτάδα, λείπει η ένταση, λείπει το χιούμορ, λείπει το κάτι παραπάνω. Και ο Wallace Shawn δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά, εδώ ισχύει το αξίωμα: μια μέτρια ταινία του Woody Allen είναι μια υπέροχη εμπειρία θέασης, ιδίως σε κάποιο θερινό σινεμά. Οπότε, ξέρετε εσείς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

50% Μπάτσος, 50% Έμπορος, 100% Καθαρή! Η καταπληκτική Isabelle Huppert, σε μια ακόμα απολαυστική ερμηνεία, μεταμορφώνεται σε έμπορο ναρκωτικών, ως άλλη «Νονά» της μαφίας, στην ανάλαφρη γαλλική κωμωδία Η Νονά της Νύχτας (La Daronne) με την υπογραφή του Jean-Paul Salomé. Η αραβικής καταγωγής Πασιάνς Πορτεφέ είναι μια μεταφράστρια της γαλλικής Δίωξης Ναρκωτικών, που ειδικεύεται σε τηλεφωνικές παρακολουθήσεις υπόπτων για διακίνηση παράνομων ουσιών. Η δουλειά της είναι κακοπληρωμένη και σκληρή, αλλά η κυρία Πορτεφέ προσπαθεί να διατηρήσει την υπομονή της, όπως άλλωστε υποδηλώνει και το βαφτιστικό της (Patience = υπομονή). Η ζωή της θα αλλάξει ριζικά, όταν, παρακολουθώντας τη συνομιλία δύο καταζητουμένων διακινητών ναρκωτικών, αναγνωρίζει στον ένα από αυτούς τον γιο της αγαπητής κυρίας που φροντίζει την υπερήλικη μητέρα της. Η μεταφράστρια αποφασίζει να προστατεύσει τον νεαρό, όμως οι πληροφορίες που έχει ήδη συγκεντρώσει, την οδηγούν στην καρδιά ενός μεγάλου κυκλώματος διακίνησης χασίς. Με τη βοήθεια του DNA,ενός σκύλου που παλιά ανήκεστη Δίωξη και τώρα «δουλεύει» για τον εαυτό του, η Πασιάνς, αξιοποιώντας τις επαγγελματικές της εμπειρίες, θα μπει για τα καλά μέσα στο κύκλωμα της ντρόγκας στο Παρίσι, και θα γίνει η νέα Νονά της Νύχτας!

Η μεγάλη κυρία του γαλλικού σινεμά, σε ένα εκρηκτικό κωμικό ρόλο, έχοντας πλάι της τους Hippolyte Girardot, Farida Ouchani, Liliane Rovère.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!

Είναι θέμα χρόνου! Ο οραματικός και ευρηματικός δημιουργός M. Night Shyamalan, μας παρουσιάζει ένα νέο ταξίδι τρόμου. Το Old είναι το ανατριχιαστικό, μυστηριώδες νέο θρίλερ από τον δημιουργό ταινιών που σφράγισαν το σύγχρονο σινεμά του φανταστικού, όπως η «Η Έκτη Αίσθηση» (The Sixth Sense), ο «Άφθαρτος» (Unbreakable), «Σκοτεινό Χωριό» (The Village). Στο επίκεντρο της ιστορίας έχουμε μια οικογένεια που πηγαίνει διακοπές αναψυχής σε ένα τροπικό θέρετρο. Εκεί θα ανακαλύψει μια καλά κρυμμένη, ειδυλλιακή παραλία όπου θα αποφασίσει να περάσει μερικές ξένοιαστες ώρες μαζί με μερικούς ακόμα εκλεκτούς επισκέπτες. Όμως, σε αυτή την παραλία, κάτι πολύ παράξενο και αλλόκοτο συμβαίνει. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο οι άνθρωποι γερνούν γρήγορα… Κάτι ανεξήγητο δείχνει να συμπυκνώνει το χρόνο με αποτέλεσμα ολόκληρη η ζωή των ηρώων να μειώνεται σε μια μόλις μέρα. Για το σενάριο, ο M. Night Shyamalan βασίστηκε στο ομώνυμο, σκοτεινό graphic novel που φιλοτέχνησαν ο Pierre Oscar Levy και ο Frederik Peeters το 2011. Το συγκεκριμένο έργο το είχαν κάνει δώρο οι κόρες του Shyamalan στον ίδιο γιατί πίστευαν ότι ταιριάζει στην καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία. Πραγματικά, αυτή η ανεξήγητη ιστορία μιας ομάδας ξένων μεταξύ τους ανθρώπων που κάνουν διακοπές σε μια απομονωμένη παραλία προτού ανακαλύψουν το μακάβριο μυστικό του ότι γερνούν γρήγορα σε διάστημα μερικών ωρών, πυροδότησε αμέσως τη φαντασία του σκηνοθέτη. Ο Shyamalan καταπιάστηκε με το υλικό, αμέσως αφότου τελείωσε την τριλογία που είχε αρχίσει με τον Άφθαρτο (2000), δηλαδή με τις ταινίες Διχασμένος (2016) και Glass (2019).

Πρωταγωνιστούν οι Gael García Bernal, Vicky Krieps, Rufus Sewell, Alex Wolff, Thomasin McKenzie, Abbey Lee, Nikki Amuka-Bird, Ken Leung, Eliza Scanlen, Aaron Pierre, Embeth Davidtz, Emun Elliott.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Να εκμεταλλευτώ λίγο τον χώρο, για να πω δυο κουβέντες εκτός κινηματογραφικού θέματος. Όταν αναφερόμαστε στην κυριολεκτική έννοια του μπάσκετ, αναφερόμαστε σε αυτό που παίζεται στην Ευρώπη, από την Euroleague, ίσαμε τα παιδικά της ΕΣΚΑ. Αυτό που παίζεται στο Αμέρικα, είναι σόου, δεν είναι ομαδικό άθλημα. Δεν ισχύουν σκόπιμες τακτικές, δεν εφαρμόζονται πιεστικά και πολύπλοκα αμυντικά συστήματα, δεν απολαμβάνεις πικ εν ρολ, δεν αγωνιάς να δεις έξτρα πάσες, δεν υπάρχει προπονητική σκακιέρα. Καλαθοσφαίριση πλατείας, που αγωνίζονται πραγματικοί σούπερμαν, με τον καλόνε να παίρνει την μπάλα και άνευ σχεδίου να τρέχει να βάλει το εντυπωσιακό καλάθι. Πενήντα πόντους καθαρίζει ο Γιάννης, σε κάθε ματς, που όλοι του ευχόμαστε να τσιμπήσει επιτέλους το πολυπόθητο δακτυλίδι με τα Ελάφια. Το ότι οι συνολικές προσπάθειες του στο παιχνίδι είναι ογδόντα, με τις μισές και παραπάνω να βαράνε σίδερο, στο υποτυπώδες μονό με τον φουκαρά που καλείται να τον μαρκάρει μαν του μαν, δεν το αναφέρουμε, δεν είναι εμπορικό. Συνεπώς το ΝΒΑ για ένα πεντάλεπτο σάμαρι των χάιλαιτς του κάθε ματς είναι φαντασμαγορικό, για να θαρρείς τα φοβερά και τρομερά σλαμ ντανκ των παικταράδων και τα κοψίματα στους αιθέρες. Με αυτή την αγωνιστική συλλογιστική των Χάρλεμ Γκλομπτρόττερς, δηλαδή, όλα αυτά τα φανταστικά που συμβαίνουν στο live action / animation, Space Jam: A New Legacy, δεν μου μοιάζουν και τόσο παραμυθένια.

Διακαής πόθος για τον σούπερ αστέρα του αμερικάνικου μπάσκετμπολ, ΛεΜπρον Τζέιμς, είναι τα δυο του αγόρια, να δείξουν τον ίδιο ζήλο με εκείνον στο σπορ και αν τα καταφέρουν να ακολουθήσουν κι εκείνοι μια καριέρα ανάλογη με την δική του. Κι αν ο μεγάλος του γιος, Ντάριους, μια έφεση στο να βάζει καλάθια την έχει, ο μικρότερος, Ντόμινικ, δεν ξέρει ούτε να σκάζει την μπάλα. Αντιθέτως είναι μια πραγματική διάνοια στο να σχεδιάζει βίντεο παιχνίδια, έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του ηλεκτρονικό μπασκετάκι, κάτι που δεν εντυπωσιάζει και τόσο τον απαιτητικό μπαμπά.

Όταν ο ΛεΜπρον θα κληθεί στα γραφεία του στούντιο της Warner, για α συζητήσει με τον διευθύνοντα σύμβουλο της, Αλ Τζι το ενδεχόμενο να πρωταγωνιστήσει σε μια αθλητικού περιεχομένου ταινία, η πρόταση δεν θα τον ικανοποιήσει, προκαλώντας την αντίδραση στον εκκεντρικό εμπνευστή της. Με αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας ένα πανάκριβο λογισμικό να εγκλωβίσει τον υπερπαίκτη σε έναν κόσμο κινουμένων σχεδίων, μαζί με τα επίσης αιχμάλωτα Looney Tunes, δίνοντας του μία και μοναδική ευκαιρία για να αποδράσει: Να συμμετάσχει σε έναν μπασκετικό αγώνα ενάντια στα πανίσχυρα θηρία Goons και αν η ομάδα του αναδειχτεί νικήτρια, όλοι τους να κερδίσουν την ελευθερία τους. Κάτι που εκ πρώτης όψης πάντως, φαντάζει κυριολεκτικά αδύνατον!

Και σαν να μην έφτανε αυτό το πρόβλημα για τον Τζέιμς, ο παμπόνηρος κανάγιας Αλ, έχει προσεγγίσει τον Ντομ, δημιουργώντας με τα παραπλανητικά του λόγια αποστροφή για τον πατέρα του. Δίνοντας του μάλιστα τέτοιες αθλητικές υπερδυνάμεις, ώστε να ηγηθεί της ομάδας των κακών, που θα επιδιώξουν να στείλουν μια και καλή τον αρχηγό των Lakers στην λίμπο του animation. Τέτοιο ντέρμπι και κάτω από τέτοιες δύσκολες συνθήκες, ουδέποτε έχει δώσει ο Βασιλιάς, ούτε καν όταν κυνηγούσε με μανία το δαχτυλίδι - έπαθλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. θα καταφέρει για ακόμη μια φορά να αναδειχτεί θριαμβευτής, αυτή την φορά σώζοντας εαυτόν, οικογένεια, αλλά και καθώς φαίνεται ολάκερη την ανθρωπότητα από τις ορέξεις του μανιακού προγραμματιστή?

Πρώτος το έκανε δεκαετίες πριν, ο μεγαλύτερος παίκτης που πάτησε ποτέ το πόδι του στα παρκέ. Με δωδεκάδα αποτελούμενη από τον Μπαγκς Μπάνι, τον Κογιότε, τον Συλβέστρο, τον Τουίτι, τον Ντάφη, τον Σαμ, τον Έλμερ και όλη την γνωστή παλιοπαρέα, ο τεράστιος Michael Jordan, στο πρώτο Space Jam, τα έβαλε με τους άλιενς, προκειμένου να σώσει τον πλανήτη. Αυτή την φορά, 25 χρόνια μετά και με όλα τα σαρωτικά σούπερ χίρο κύματα να έχουν σαρώσει τα εκράν, είναι λογικό αυτό που θα παίξει στο πανί, να πρέπει να είναι και πιο μπουγιόζικο και πιο φανφαρόνικο, αλλά και πιο Gameboyικό. Οι κανονισμοί του σπορ αποξαρχής πηγαίνουν περίπατο και ό θεατής / φίλαθλος θα κληθεί να ανασκευάσει όλα όσα γνωρίζει για το μπάσκετ, αφού οι πόντοι μετρούν όπως νάναι ή για να το πω καλύτερα, όπως προστάζει το βιντεοπαιχνίδι.

Εξ απήνης όμως θα βρεθεί και ο νεόφερτος στον κινηματογραφικό ρόλο LeBron James, που παίρνει την σκυτάλη από τον Mr 23, έχοντας πάντως και ο ίδιος προκαλέσει την τύχη του, με τις γονικές του εμμονές. Εννοείται πως το ματς θα στραβώσει, τα πάντα θα πάνε ανάποδα για τους καρτούνς, μιας και οι οχτροί θα δείξουν απίστευτες ικανότητες στο σκοράρισμα, αλλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιου είδους ταινίες, με την έναρξη της επανάληψης το πράγμα θα αρχίσει να ισορροπεί, ωσότου φτάσουμε στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης, όπου εννοείται τα πάντα θα κριθούν στις λεπτομέρειες και στο ένα σουτ!

Μέχρι του σημείου αυτού πάντως, η διασκέδαση της φαμίλιας που θα επιλέξει το A New Legacy για την θερινού σινεμά βόλτα της, είναι δεδομένη. Αφού με ευρηματική μέθοδο, το φιλμ χωρίζεται σε κεφάλαια, που το καθένα κρύβει μπόλικες easter egg εκπλήξεις, ειδικά για τους σινεφίλ - γνώστες του καταλόγου της Warner. Το πρώτο κάπως ακαταλαβίστικο για του μη μυημένους τσάπτερ της αιχμαλωσίας, ακολουθεί εκείνο της σύνταξης του ρόστερ, αφού οι σκιτσαρισμένοι χαρακτήρες έχουν σκορπίσει σε χίλια δυο σημεία, άπαντα στημένα σε σκηνικά ταινιών του στούντιο. Matrix, Batman, Superman, The Mask, Flintstones, μέχρι και Casablanca έχει το καλαντάρι, στην δεύτερη πιο χιουμοριστική σεκάνς του έργου. Γιατί η πρώτη είναι καπαρωμένη από την εμφάνιση στα αποδυτήρια του Jordan, όταν παραλίγο να πνιγώ από το σουρπρί. Το αγωνιστικό κυρίως τμήμα του σούπερ ματς, γεμίζει ολόκληρο το βήτα μέρος, διαθέτοντας πάμπολλα ανατρεπτικά και συναρπαστικά στοιχεία στο μενού του.

Σημασία έχει καλοκαιριάτικα να περάσει ο κοσμάκης καλά και η κομπανία του King, του Μπάνι και των τριγύρω εγγυάται ένα διωράκι κεφιού, που κινείται στην fuzzy λογική των video games, αλλά τα συνδυάζει και με δυο πραγματάκια από την μπασκετική κανονικότητα. Ο Bron, αστέρας αληθινός, ενεργεί σαν να έπαιζε σε όλη του την ζωή μπροστά στο πράσινο ουδέτερο φόντο του CGI, δεν διστάζει να τσαλακώσει την αγριωπή περσόνα του, βλέποντας τακτικότατα πουλάκια, από το χοντρό ξύλο που του ρίχνουν οι αντίπαλοι και ελάχιστα πριν το μπάζερ, εννοείται, παίρνει την τελευταία προσπάθεια, όπως αρμόζει σε έναν φυσικό ηγέτη. Και ας μην βγαίνει σε όλους τους τομείς που επεξεργάζεται το ευχάριστο ετούτο μίκι μάους, νικητής. Διότι ο James, συνάμα με του μπάσκετ, αγωνίζεται και στο άλλο τερέν, αυτό της οργάνωσης της σωστής οικογένειας, που ουδεμία σχέση έχει με εκείνο του Staples Center, όπου επιβάλλεται να βγάλει την προσωπικότητα του ενός, του μοναδικού, του ξεχωριστού, του πρωταγωνιστή.

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ και δεκαετίες θεωρώ ως πολύ σοβαρό πρόκριμα, για την κατοπινή παρακολούθηση στις αίθουσες, τα βραβεία κοινού που απονέμονται στα μεγάλα φεστιβάλ. Σημαίνει πως ο ίδιος ο κοσμάκης που τις είδε στα περιορισμένα πλαίσια του πανηγυριού, τις επέλεξε ως τις ικανότερες να πιάσουν τον εμπορικό σφυγμό της πλατείας. Αν μάλιστα το τρόπαιο αυτό συνοδεύεται και από κανά προμόσιον της προκοπής, τότε το τζακ ποτ στα ταμεία θεωρείται βέβαιο. Μια τέτοια περίπτωση ορίζει και το τελευταίο επίλεγμα όσων συμμετείχαν στην σχετική ψηφοφορία του πρόσφατου - μόνον διαδικτυακού - Γαλλόφωνου φεστιβάλ, βορειοαφρικάνικο δράμα Ένας Γιος, που αντίθετα από το σάρωμα του στο Βραβείο Fisher, δεν διαφημίστηκε κατά πόσο του αρμόζει από την ίδια του την διανομή...

Οι πρώτοι μήνες του 2011, θα σημάνουν την απαρχή των εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων σε ολόκληρο το Αραβικό τόξο των παραλιών της Μεσογείου. Με αφετηρία από την έκρηξη της Τυνησίας, το αντάρτικο ενάντια στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ταλαιπωρημένη γειτονιά, φτάνοντας ίσαμε την Συρία και το Μπαχρέιν. Δίχως να νιώθει φόβο από αυτό το φλογισμένο σκηνικό, ο καλοβαλμένος εμπορικός αντιπρόσωπος Φαρές Μπεν Γιουσέφ, μαζί με την όμορφη γυναίκα του Μέριεμ και τον εντεκάχρονο γιο τους, Αζίζ, θα αναζητήσουν ένα τριήμερο ξενοιασιάς στην περιφέρεια, μακριά από την βουή της Τύνιδας.

Η μοίρα όμως θα τους καρτερεί φονική σε μια ερημική στροφή, καθώς θα δεχθούν επίθεση από τους πάνοπλους εξτρεμιστές και μια από τις σφαίρες θα καρφωθεί στην κοιλιακή χώρα του παιδιού. Και μπορεί προσωρινά οι γιατροί του μικρού επαρχιακού νοσοκομείου να υπερέβαλλαν εαυτόν. σώζοντας το μικρό αγόρι, είναι απόλυτα βέβαιο, πως αν δεν βρεθεί τάχιστα μόσχευμα για να αντικαταστήσει το διαλυμένο από την βολίδα ήπαρ, ο πιτσιρίκος θα καταλήξει. Και δυστυχώς, με τον χρόνο να τρέχει ραγδαίως αντίστροφα, για διαφόρους λόγους, ούτε η μητέρα, ούτε ο πατέρας του, δύνανται να γίνουν δωρητές.

Η τραγωδία εξελίσσεται στην μέγιστη τιμή της, την ώρα που η φαινομενικά τρισευτυχισμένη φαμίλια, διασκεδάζει με τα κεφάτα τραγουδάκια του σούπερ σταρ Si Lemhaf, καθώς θα δεχτεί εκείνη την φονική βολή, που θα αλλάξει μονομιάς την παραδεισένια και ονειρεμένη ρότα. Με ένα μικρό παιδί να χαροπαλεύει, οι ανήμποροι να βοηθήσουν έστω και κατ ελάχιστο γονιοί, στον τριών μέτρων σκοτεινό διάδρομο του νοσοκομείου, θα νιώσουν το καλά θαμμένο παρελθόν τους να ξυπνά, προκαλώντας την καταστροφικότερη των αντιδράσεων, ετούτη την ώρα, την διχόνοια. Και τα μαντάτα από την λίστα αναμονής για το πολυπόθητο μόσχευμα είναι μαύρα, κατάμαυρα...

Αν βιώνουμε μια αληθινή άνθιση αυτή την εποχή, στον αραβόφωνο κόσμο, αυτή έχει να κάνει σε απόλυτη τιμή με το σινεμά που προσφέρουν οι χώρες του, προσφέροντας μικρά σε κόστος και μαρκίζα, μα πανάκριβα διαμαντάκια, ανά πολύ τακτικά πλέον χρονικά διαστήματα. Ακριβώς μια τέτοια υπόθεση ορίζει και το σκηνοθετικό μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τυνήσιου Mehdi Barsaoui, που εκτυλίσσεται ακριβώς την περίοδο της έκρηξης των επαναστάσεων των λαών στα βορινά της ερήμου Σαχάρα. Η ματιά του δημιουργού, καλείται να παίξει ένα ιδιόμορφο πινγκ πονγκ, ανάμεσα στο ανείπωτο και ολωσδιόλου απρόσμενο δράμα που κτυπά την πόρτα ενός αγαπημένου και μονοιασμένου σπιτικού και στο τραγικό κοινωνικό γίγνεσθαι, που τα σαθρά του θεμέλια, οσονούπω θα το οδηγήσουν στην κατάρρευση.

Από έναν όχι και πλήρους εμπειρίας κινηματογραφιστή, θα περίμενε κανείς πως σύντομα στην αφήγηση του θα καταφύγει σε εύκολες λύσεις, ειδικά όταν η δυνατότητα του σεναρίου τις παρέχει απλόχερα, ορίζοντας τις βάσεις για ένα τυπικό μελόδραμα κλειδαρότρυπας, κάτι που ο Barsaoui αποφεύγει επιδέξια. Και τα σοσιολογικά ζητήματα που καταπιάνεται δεν είναι λίγα, από την πρωτόγονη και επιλεκτική νομοθεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, μέχρι την κάθε είδους διαφθορά σε οποιοδήποτε δημόσιο πόστο και από την εγκληματική εκμετάλλευση της ανήλικης κι αθώας ζωής, από τους στυγερούς εμπόρους οργάνων μέχρι την αβάντα που δίνει σε κάποιον εύπορο πολίτη, η φουσκωμένη τσέπη και οι παράδες, συγκριτικά με την συντριπτική πάμφτωχη πλειοψηφία. Το θρίλερ, που στην πραγματικότητα είναι το Bik Eneich: Un Fils, σιγοβράζει στο φόντο, ενόσω γινόμαστε μάρτυρες του γκρεμίσματος μιας μέχρι προ ολίγου σχέσης αγάπης, ανάμεσα σε ένα ιδανικό αντρόγυνο, που άφησε τα μυστικά του να εξελιχθούν σε μπουλντόζα καταστροφής των ονείρων του.

Οι εντάσεις, τα πάθη και τα μίση, μεταξύ τους ζευγαριού, καθώς επιβάλλεται άμεσα να παρθούν αποφάσεις ζωής, εκτινάσσονται ραγδαία και καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει για την τελική έκβαση. Είναι οι ώρες της κορύφωσης του δράματος, όταν η γονική λογική, μπροστά στο επερχόμενο τέλος του παιδιού, καλείται να υπερκεράσει την τσακισμένη συζυγική υπερηφάνεια. Οι αποστάσεις ανάμεσα στην ραγισμένη Μέριεμ - ακόμη μια υπέροχης κοψιάς αραμπέσκα η Naijla Abdallah - και στον καταπονημένο Φαρές - συγκλονιστικός ξανά ο Γάλλος Sami Bouajila - μεγαλώνουν, όσο κι αν ο αφαιρετικός φακός απεγνωσμένα παλεύει σαν συγχωροχάρτης να τις μικρύνει, ει δυνατόν και να τις εξαλείψει. Για χάρη του Αζίζ. Για χάρη δική τους. Βραβείο κοινού, εύκολα...

"Φυσάει..."

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένας ιός που σκοτώνει μόνο τις γυναίκες...

Ο Γιώργος Γεωργόπουλος σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου στην Αθήνα, ενώ αργότερα φοίτησε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Ρώμης La Sapienza. Τέλος, έκανε σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία παράλληλα με τις σπουδές, αρχικά στο μοντάζ κι ακολούθως σκηνοθετώντας κυρίως ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικά σποτ και εκπαιδευτικές τηλεοπτικές σειρές για την κρατική τηλεόραση. Το 1999 επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα και αναλαμβάνει την διαχείριση της εταιρίας παραγωγής Multivision, κάνοντας παραγωγή σε ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και βίντεο κλιπ.

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Η πρώτη ήταν το «Tungsten», μια εντελώς low budget ταινία, γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, η οποία βγήκε στους ελληνικούς κινηματογράφους στις 24 Νοεμβρίου του 2011. Σε εκείνη την ταινία πρωταγωνιστούσαν τέσσερις από τους ηθοποιούς και της νέας του ταινίας και συγκεκριμένα οι Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Όμηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Μουρίκης και Κάρα Καρβούνη. Ο Γεωργόπουλος εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο (σε τούτη την ταινία μαζί με την Μαρία Φακίνου) και το μοντάζ. Έχει κάνει επίσης το μοντάζ στην ταινία Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη – που είδαμε στα θερινά το φετινό καλοκαίρι – και στην ταινία Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ, που βγαίνει στους κινηματογράφους στις 22 Ιουλίου!!! Το Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος... έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Όστιν, στις 26 Οκτωβρίου του 2019 ενώ λίγες βδομάδες αργότερα προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε μέρος στο τμήμα «Meet the Neighbours».

Η υπόθεση: Ο Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μαθαίνει πως είναι φορέας ενός ιού, που προκαλεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, το οποίο είναι θανατηφόρο, αλλά μόνο για τις γυναίκες. Μετά από εξετάσεις, ο γιατρός τον πληροφορεί πως το στέλεχος του ιού που «κουβαλάει» είναι εκείνο το αρχικό, πριν υποστεί μεταλλάξεις. Οπότε, ίσως στον Άρη να εναποτίθενται οι ελπίδες όλων των γυναικών, προκειμένου να παραχθεί ένα εμβόλιο, που θα αντιμετωπίσει την πανδημία. Για να γίνει, όμως, αυτό, θα πρέπει να βρεθεί ο φορέας μηδέν, η γυναίκα δηλαδή που μετέδωσε αρχικά τον ιό στον Άρη. Έτσι, ο Άρης αρχίζει ένα είδος Οδύσσειας, προκειμένου να βρει ποια από τις πρώην του των τελευταίων τριών, τεσσάρων (τεσσάρων) χρόνων, του μετέδωσε τον ιό...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Να είσαι σκηνοθέτης, να γυρίζεις μια ταινία και να προφητεύεις τίνι τρόπω, μια σειρά από απίστευτα πράγματα. Η ταινία να μην βγαίνει στον καιρό της στις αίθουσες λόγω... πανδημίας (την οποία κατά έναν τρόπο, προέβλεψε) κι όταν τελικά βγαίνει – τώρα – να μπορεί να «διαβαστεί» (και) αλλιώς. Και μάλλον πολύ διαφορετικά από ότι ήταν αρχικά στις προθέσεις του δημιουργού της. Γιατί, εκτός από τον covid-19, υπάρχει σε έξαψη στη χώρα μας τελευταίως και η γυναικοκτονία! Γιατί, ναι, σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη ζώνη του λυκόφωτος, μια ταινία, όπως αυτή, όχι όπως κάθε ταινία, έχει δυναμική. Επηρεάζει και επηρεάζεται από την Ιστορία. Επηρεάζει και επηρεάζεται από τα γεγονότα. Γιατί αλλιώς θα συνομιλούσε με την ταινία ένας θεατής, που θα την έβλεπε σε μια κλειστή αίθουσα, κάποια στιγμή μέσα στο 2020, αν δεν είχε ενσκήψει η πανδημία κι αλλιώς θα συνομιλήσει μαζί της ένας θεατής, τώρα, φορώντας την προστατευτική του μάσκα!!! 

Η ελεγεία της μελαγχολίας των ανθρωπίνων σχέσεων γίνεται μια αλληγορία για το Σήμερα και το Είναι. Αλλά, ας μην βαρύνουμε τα πράγματα. Εξάλλου, κωμωδία γύρισε ο Γεωργόπουλος. Εντάξει, κατάμαυρη, αλλά κωμωδία. Και πήχτρα σινεφίλ – ένας όρος παρωχημένος, συμφωνώ, αλλά πολύ κατανοητός και απολύτως ταιριαστός ελλείψει άλλου, καλύτερου. Αρχικά, η πορεία του Άρη, από ερωμένη σε ερωμένη, προκειμένου να βρει τον φορέα μηδέν – και ίσως, ενδόμυχα, προκειμένου να βρει ξανά τη ζέση για ζωή – μου θύμισε την πορεία του ήρωα που υποδύονταν ο Bill Murray στα «Σπασμένα λουλούδια» του Jim Jarmusch. Πιο χαλαρός και κουλ ο Don Johnston του Murray – και πιο μεγάλος σε ηλικία εννοείται – πιο αγχώδης, πιο ανταγωνιστικός ο Άρης και οι δύο όμως, μαλάκες (σόρι!) κατά... πολλές έννοιες, και οι δύο σαν να βρίσκονται βυθισμένοι σε μια υπαρξιακή δίνη, από την οποία δεν δείχνουν ικανοί να ξεφύγουν. Και οι δύο... τσακισμένοι. 

Ένα το κρατούμενο. Ο Άρης είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αν μη τι άλλο. Έξυπνα ο δημιουργός ούτε τον εξιδανικεύει από την μια ούτε όμως και τον παρουσιάζει ως σιχαμερή καρικατούρα. Εντάξει, στη ζυγαριά, περισσότερο μαλάκας (σόρι!) μας προκύπτει ο νέος – αλλά με ελαφρυντικά. Κάθε συνάντηση είναι και μια αφορμή να συναντήσει το παρελθόν του, όχι μόνο για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά και για καλό δικό του. Θαρρείς και αναζητά κάποια αναλαμπή, ένα φως μέσα στο σκοτάδι, κάτι που θα τον ταρακουνήσει από τον νερόβραστο χυλό της καθημερινότητάς του. Φευ. Απάντηση καμιά. Κι ας αντιδράει κάθε γυναίκα, κάθε πρώην ερωμένη διαφορετικά. Ο Άρης, που έχει άγχος για το πώς θα μεταφέρει τα νέα στην εκάστοτε πρώην του (από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας είναι αυτές, της «προετοιμασίας») δεν είναι και το καλύτερο παιδί. 

Απόμακρος συναισθηματικά, τραμπουκίζει συναδέλφους του – επειδή μπορεί – απολύει φίλους του – επειδή του το ζητάει το αφεντικό του – και δεν φαίνεται να διατηρεί καμία ολοκληρωμένη και γεμάτη σχέση. Από την άλλη, φροντίζει το μπονσάι του (εντάξει, δεν είναι δικό του, αλλά δεν σποϊλεριάζω) – κι ένα μπονσάι θέλει πολύ φροντίδα, πραγματικά – φροντίζει έναν τραυματισμένο σκύλο (ναι, και πάλι δεν είναι δικός του – το φωνάζει με κάθε τρόπο: και είναι αυτά, τα ζωντανά που δεν είναι δικά του, που δεν είναι ο ιδιοκτήτης τους, στα οποία φαίνεται να δείχνει μια πιο ανθρώπινη πλευρά, πιο ευαίσθητη, πιο... όχι ρομπότ). Είναι άγαρμπος, σύμφωνοι, αλλά ρε φίλε, το γράφει η πινακίδα με τεράστια γράμματα: απαγορεύεται το κάπνισμα!!! 

Κινηματογραφικών αναφορών (μπορεί να τις έχω δει μόνον εγώ, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, έτσι;) συνέχεια. Η σκηνή με τη σύγκριση των διαφόρων τύπων ηλεκτρονικών τσιγάρων με έκανε να θυμηθώ την απίθανη ανάλογη σκηνή στο «American Psycho», με τη σύγκριση των επαγγελματικών καρτών. Το ψάρι – μπαλόνι ενός πιτσιρίκου που αιωρείται (το μπαλόνι, όχι ο πιτσιρίκος) με παρέπεμψε από την μια στο «Arizona Dream» και από την άλλη στο «Ψάχνοντας τον Νέμο» (ή και την Ντόρι) – ως ένα νεύμα για το αμνηισιακό παρόν μας. Κι αν δεν κάνω χοντρό λάθος, η παρουσία του σκηνοθέτη Γιώργου Γκικαπέππα στο ρόλο του κτηνιάτρου, είναι ακόμα ένα κλείσιμο του ματιού. Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της σύγχρονης κοινωνίας περνάει τόσο από την επίδειξη μπόντι μπίλντινγκ όσο και με την επίδειξη των σκύλων. Το cameo του Γιάννη Οικονομίδη θαρρείς και προβλέπει την εμφάνιση των ψεκασμένων αντιεμβολιαστών πριν αυτοί ανακαλυφθούν! 

Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά τόσο στο μοντάζ όσο και στη διεύθυνση φωτογραφίας: σε μερικές σκηνές όπου βλέπουμε πλήθος από ψηλά, με κάθετη τοποθέτηση της κάμερας σε μια κηδεία, σε ένα σχολείο, σε μια υπαίθρια γυμναστική εκτόνωση, η γεωμετρία είναι υπέροχη – και το όλον είναι ξανά εξόχως συμβολικό. Και Kid Moxie στη μουσική: απολύτως ταιριαστά. Και φτάνουμε στο κεφάλαιο «Βαγγέλης Μουρίκης». Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Απολαυστικός για ακόμη μια φορά, σε έναν ρόλο, που δεν νομίζω πως έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία του κινηματογράφου! Με το μηχάνημα που βοηθάει να μιλάνε οι εγχειρισμένοι στις ηχητικές χορδές τους, δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ο άνθρωπος. Και καταφέρνει να μην ξεπέσει στο επίπεδο ενός μη πιστευτού, γελοίου χαρακτήρα. Όχι, ο Μουρίκης μας κάνει να πιστέψουμε πως αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσά μας, κανονικότατα. 

Υποδύεται το αφεντικό του Άρη, που μετά από μια εγχείρηση λοιπόν, ανακαλύπτει την ποιητική του φλέβα. Ο άνθρωπος που έγραψε τα ποιήματα για την ταινία αξίζει συγχαρητήρια. Ένα μικρό δείγμα: «Την αριθμητική της ύπαρξης σμιλεύω στο κορμί σου». Από την ποιητική συλλογή «Φυσάει». Μουάχαχαχαχαχα. Ο Γεωργόπουλος λοιπόν συνεχίζει το καλό σερί ελληνικών ταινιών το εφετινό καλοκαίρι. Και η ταινία του, ολίγον... weird, με αναλογίες και με τα Μήλα (από την άποψη της παράξενης πανδημίας που χτυπάει μια χώρα), είναι πάρα πολύ καλή. Ο ίδιος έχει βελτιωθεί ως αφηγητής, ελέγχει απόλυτα τα μέσα του και ως παραγωγή τούτη η ταινία είναι χιλιόμετρα μακριά από το Tungsten. Μόνο που, θα το πω, να, το Tungsten το αγάπησα περισσότερο. Γιατί είχε μια αίσθηση του επείγοντος. 

Τούτο εδώ είναι πολύ καλό φιλμ φιλμ, προφητικό, δυνατό σινεμά, που λίιιιγο χάνει τη στόχευσή του στο φινάλε. Κατορθώνει να μην πέσει στην παγίδα του συντηρητικού (έξυπνο όλο αυτό με τη βιντεοκλήση της Παπαδοπούλου, που την... γλυτώνει) αλλά παρά το εντυπωσιακό, ανοιχτό της φινάλε (στο οποίο, ναι, φυσάει), δείχνει μια αμηχανία. Ας είναι. Από τις ταινίες που μπορείς να αγαπήσεις κι ας έχουν ψεγάδια. Δεν θέλω να γίνω πιεστικός, αλλά πρέπει να δείτε την ταινία, για να μιλήσουμε επιτέλους για κάτι πολύ σοβαρό: το ελληνικό σινεμά φαίνεται να βρίσκει το δρόμο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν το έχω κρύψει, δεν γίνεται άλλωστε αφού σκρίπτα μάνεντ, πως με το πρώτο, εισαγωγικό τεύχος του The Purge, που να σημειωθεί ουδέποτε προβλήθηκε στις δικές μας αίθουσες, σχεδόν είχα ενθουσιαστεί. Σπουδαία θεματική ιδέα, σύμφωνοι όχι υλοποιημένη σε όλο της το εύρος σωστά, όμως δομημένη αξιοπρεπώς και πακεταρισμένη σε ένα φιλμικό σύνολο, που διόλου τυχαία, έσπασε τα ταμεία στο Αμέρικα. Τότε παρακάλεσα τον καλό Θεό του Σινεμά να μην τον τσακίσει τον τίτλο, να τον αφήσει να υπάρχει σε ένα και μοναδικό επεισόδιο, που θα βλέπεται ανεκτά από το κοινό και στο μέλλον και να μην τον οδηγήσει στην ξεχείλα της επανάληψης, με ένα σωρό συνέχειες να τον σταυρώνουν, προς γέμισμα των τραπεζικών λογαριασμών της Blumhouse. Σιγά και μην με άκουσε...

Η νύχτα της ετήσιας Κάθαρσης πλησιάζει και σε όλη την Αμερικάνικη επικράτεια, οι πολίτες ετοιμάζονται να λάβουν μέρος στο διάρκειας λίγων βραδινών ωρών ξέσπασμα της οποιασδήποτε παραβατικής συμπεριφοράς, χωρίς το ελάχιστο ποινικό κόστος για τους θύτες. Στα προάστεια της πρωτεύουσας του Τέξας, Όστιν, οι καλά κρυμμένοι πίσω από το σιδηρόφρακτο οχυρό, κατά βάση παράνομοι, μετανάστες από το Μεξικό, ανάμεσα τους και το ζευγάρι του Χουάν και της Αντέλα, θα νιώσουν καυτή την ανάσα των πάνοπλων οργανωμένων εθνικιστών. Ευτυχώς για εκείνους το χάραμα και η επίσημη λήξη του πανηγυριού θα φτάσει, δίχως απώλειες μεταξύ τους.

Δεν θα συμβεί το ίδιο όμως και στο ράντσο των εύπορων γαιοκτημόνων Τάκερ, καθώς τα μέλη της θα πέσουν σε ομηρεία που έχουν προκαλέσει οι διψασμένοι για αίμα, πάνοπλοι εγκληματίες, που έχουν σημάνει παράταση της Κάθαρσης, λειτουργώντας πέρα από τον θεσπισμένο Νόμο των Πατέρων του Έθνους. Με τα πρώτα θύματα της εκτός των κανόνων πρωτοφανούς συνέχισης του θεσμού να πέφτουν νεκρά από τις σφαίρες των δολοφόνων, πλούσιοι και φτωχοί, ντόπιοι και ξένοι, θα αναζητήσουν διέξοδο από τις ΗΠΑ, ταξιδεύοντας προς τον σωτήριο Νότο, εφόσον το Μεξικό έχει ανοίξει τα σύνορα του, ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι κατατρεγμένοι.

Το είχαμε για μια και μοναδική νύχτα τον χρόνο τον εξιλεωτικό χαλασμό, μας προέκυψε όμως παράταση από εκείνους που καθώς φαίνεται το δολοφονικό ένστικτο ρέει για τα καλά στις φλέβες τους. Απροετοίμαστοι θα πιαστούν όλοι οι έντιμοι και φιλήσυχοι πολίτες, που και βέβαια δηλώνουν το παρών μόνο αμυνόμενοι. Ακόμη πιο εξαπίνης όμως θα βρεθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, που δεν είχε πάρει χαμπάρι πως οι μοντέρνοι Κου Κλουξ Κλαν, σκοπεύουν να τυλίξουν ολάκερη την χώρα στις εμφυλιοπολεμικές φλόγες. Μμμμ, πολύ χτυπητή ετούτη η σεναριακή τρύπα, για να την προσπεράσει ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος, έτσι στο ντούκου.

Η αλήθεια είναι πως το φιλμικό πείραμα που ξεκίνησε πριν από μια οκταετία ο όχι ιδιαίτερων εμπειριών κινηματογραφιστής James DeMonaco, που εδώ συμμετέχει από το πόστο του σεναριογράφου, πολύ γρήγορα στις συνέχειες του άρχισε να φθείρεται από τις αρχικές του εξαγγελίες. Αφορμές γι αυτό υπήρξαν μπόλικες, μεσολάβησε άλλωστε και ο Προεδρεία του Donald, που άφησε όχι και λίγα ανεξίτηλα στίγματα στην πολιτικο-κοινωνική υπερηφάνεια της Αστερόεσσας. Από του σημείου τούτου, μέχρις να αναλαμβάνει τον ρόλο της παναμερικάνικης σωτήρος, η συμπαθής κατά τα άλλα, χώρα από τα νότια του Ρίο Γκράντε, μα υπ αριθμόν ένα σημείο διαφθοράς του πλανήτη, ε το πράγμα οδεύει στην πλήρη του υπερβολή.

Για όσους έχουν αναγνώσει όλα τα προηγούμενα κεφάλαια του τίτλου, δεν θα βρουν ούτε μισό κλισέ που να μην λαμβάνει χώρα και στο The Forever. Με απαρχή το φόντο της δυστοπίας - βοηθά σημαντικά στην σύνταξη εικόνων που μοιάζουν, και μόνον, σε Mad Max, η αχανής ερημιά του Lone Star - οι πανομοιότυποι με κάθε προηγούμενο ήρωες, επιβάλλεται να κοντράρουν κάθε λογής παρανοϊκό τύπο, ντυμένο από κλόουν μέχρι κουνελάκι, προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους. Οι απανταχού ανάποδες σημαίες της χώρας που βρίσκεται σε πολιορκία, σε συνδυασμό με την έξοδο του έργου στις αίθουσες την πρώτη Ημέρα της Ανεξαρτησίας μετά τον κακό χαμό στο Καπιτώλιο, είναι μερικά μόνο από τα ιδεολογικά στοιχεία που θέτει στο τραπέζι το αλληγορικό, καινούργιο Purge, χωρίς όμως να πείθει πως τα ενστερνίζεται κιόλας. Μάλλον σαν μέρος του προμόσιον του τα αποδέχομαι, που μεταξύ μας, μια χαρά πιάνει, από την στιγμή που μέσα σε ελάχιστες ημέρες, τα είκοσι εκατομμύρια του κόστους, διπλασιάστηκαν σε έσοδα.

Το έργο όμως όσα είχε να δηλώσει, τα έχει ματαπεί ήδη και με το παραπάνω στο παρελθόν του. Μια επανάληψη που οδηγεί στιγμιαία στην εξάντληση της ταλαίπωρης πλατείας, που προφανώς βαριεστημένη παρακολουθεί ακόμη μια ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων Καθαρτικών δεδομένων. Ένα σε αλλοτινές εποχές straight to video χαμηλού μπάτζετ, πιότερο προς το τηλεοπτικό, προϊόν, που έχει ήδη εξαντλήσει τις εμπνεύσεις του και που αν κρίνω από το φινάλε του πέμπτου, τωρινού του επεισοδίου, σίγουρα σκοπεύει να το τραβήξει κι άλλο το κομποσκοίνι. Χωρίς να τον προσβάλλω πάντως, τον (ούτε καν πρωταγωνιστή) Josh Lucas, τον είχα για σοβαρότερων επιλογών ηθοποιό...

του zerVo (@moviesltd)

Αστεία αστεία, έκλεισαν μόλις, δεκαεπτά χρόνια από εκείνη την πρώτη, εξαιρετικά εμπνευσμένη και ακραία τρομακτική, φορά, που σχεδιάστηκαν στη μεγάλη οθόνη, τα σαδιστικά πλάνα του τιμωρού Παζλάκια. Μια καταπληκτική ιδέα, που είχε ανάλογα σαρωτική πορεία στα παγκόσμια box offices και εκτόξευσε την δημοφιλία των δημιουργών του, των Αυστραλέζων James Wan και Leigh Whannell, με συνέπεια το στούντιο της Lionsgate να πριμοδοτήσει επτά ακόμη, παρόμοιου, σχεδόν αντιγραφικού ύφους, συνέχειες. Με παρόμοια, σημαντικότατη αποδοχή στα ταμεία. Καλώς ή κακώς η αλυσίδα του Saw, τερματίστηκε, ξεχειλώνοντας είναι η αλήθεια την προσωπική ιστορία του αιμοδιψή δολοφόνου - εκδικητή, με αποτέλεσμα οι οργανωτές να αναζητήσουν την διέξοδο σε ένα πιθανό κλωνάρι της γνώριμης, φρικιαστικής  ιστορίας. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Spiral...

Το τρομακτικά σχεδιασμένο έγκλημα στις γραμμές του μετρό, με μοιραίο θύμα έναν αστυνομικό του πολυδύναμου τμήματος ανθρωποκτονιών, σε συνδυασμό με το αινιγματικό, αιματοβαμμένο και γεμάτο λεπτομέρειες του φονικού, πακέτο που θα φτάσει στα χέρια του, θα πείσει τον αδιάφθορο μπάτσο Ζέκε Μπανκς, πως κάποιος παρανοϊκός δολοφόνος κινείται στα χνάρια, του διαβόητου σίριαλ κίλερ Jigsaw. Θεωρώντας απόλυτα βέβαιο, πως τα θύματα του απροσδιόριστης μορφής δράστη, σύντομα θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται.

Και πραγματικά, γρήγορα θα αποδειχθεί πως ο έμπειρος αστυνομικός, ελάχιστα δημοφιλής στον επαγγελματικό του κύκλο, που θεωρείται πως αναρριχήθηκε στην ιεραρχία χάρη στις πλάτες του πρώην διοικητή, πατέρα του, έχει απόλυτο δίκαιο. Διαμελισμένα πτώματα συναδέλφων του, σταδιακά θα εμφανίζονται ως πρωταγωνιστές άρρωστων σκηνικών θανάτου, πείθοντας τον πως ο διάδοχος του σχιζοφρενή παιχνιδιάρη, έχει ξεκινήσει το δίχως τέλος εγκληματικό του έργο. Και με ελάχιστα στοιχεία στα χέρια, δίχως σημαντικές βοήθειες από τους συνεργάτες και με την αμφιβολία της αξίας του να πλανάται γύρω του, θα κληθεί να εντοπίσει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τους γεμάτους συμβολισμούς, τραγικούς θανάτους.

Έναρξη καινούργιου κύκλου εργασιών, έχουμε το λοιπόν, πάνω ακριβώς στο ίδιο πατρόν, με νέα πρόσωπα θυτών, θυμάτων και διωκτών στο κάδρο, από την στιγμή που η παλαιά φρουρά, αναγκαστικά πέρασε μια για πάντα στην ιστορία. Διόλου απρόβλεπτη η ανάθεση του γενικού προστάγματος σε έναν σκηνοθέτη σαν τον Darren Lynn Bousman, που έχει κόψει ουκ ολίγα ένσημα σκιτσάροντας ευρηματικές δολοφονίες σε τρία τσάπτερ (II, III και IV) της σειράς, με δεδομένα το αποτέλεσμα να φαίνεται απόλυτα συνεπές σε όλα όσα διαλαλούσε: Φόνοι - ποινές προς παραδειγματισμό στην πραγματικότητα ατόμων, που έχουν υποπέσει κάποτε σε σκληρά, μα ατιμώρητα παραπτώματα, κινώντας ουσιαστικά το γρανάζι της αυτοδικίας εκείνου που αδικήθηκε. Το γνωστό αντιφατικό στυλάκι του Saw δηλαδή, αφού μπορεί ο δολοφόνος να σακατεύει τον κόσμο, το κίνητρο του όμως έχει θεωρητικά ηθική βάση.

Η διαφορά σε σχέση με τις τερματισμένες μια για πάντα (?) series, πέραν της ευρέσεως καινούργιου κατά συρροή δολοφόνου, έχει να κάνει με την τοποθέτηση στο πόστο του ντετέκτιβ που τον αναζητά, μιας περσόνας ιδιαίτερης, ιδιόμορφης και συνολικά ζορισμένης ψυχικά. Αφού στην καθημερινότητα του Ζέκε, τα πάντα πηγαίνουν κατά διαβόλου. Διαζευγμένος, απογοητευμένος από την σχέση του με τον πατέρα του, καταπονημένος από την απόρριψη του στο Σώμα, παρόλες τις επιτυχίες που έχει καταφέρει, βρίσκεται ενώπιον της μεγαλύτερης πρόκλησης της καριέρας του, χωρίς να γνωρίζει καν τον λόγο που ο Σπιροειδής έχει επιλέξει εκείνον για να λύσει το μυστήριο, Για να λέμε τα σύκα - σύκα, ούτε εμείς πιάσαμε κάπου την αιτία, αλλά δεν είναι μονάχα αυτό το υπαρκτό πρόβλημα του ριμπούτ.

Που πάσχει θεαματικά στο σενάριο, ειδικά στο χρονικό κομμάτι από την μέση έως το φινάλε, όταν η εμφανείς σκηνοθετικές αδυναμίες, σχεδόν (τι σχεδόν...) αποκαλύπτουν τον δολοφόνο. Ως εκ τούτου, όταν σκάζει η ανατροπή, ουδείς νιώθει την παραμικρή έκπληξη, κρίνοντας την ως πλήρως προβλεπόμενη. Όπως χωρίς το ελάχιστο ρίσκο, πλησιάζει η μαντεψιά του φινάλε, που αφήνει καταφανώς τα πάντα ανοικτά για την επόμενη συνέχεια. Μοτίβο ομοιότατο των προηγουμένων, με τα γνώριμα τέσσερα - πέντε για να γεμίσει το 90λεπτο ξεκοιλιάσματα, ξεδακτυλιάσματα και ξεγλωσσιάσματα, να επαναλαμβάνουν επακριβώς την ίδια σαδιστικά βίαιη εικόνα των πρότερων τσάπτερς.

Μοναδικό αξιοσημείωτο, που δημιουργεί μια κάποια εναλλαγή στα τετριμμένα, η παρουσία ενός ηθοποιού στον κεντρικό ρόλο, ο οποίος έχει διανύσει πορεία αποκλειστικά και μόνο κωμική, τόσο στο πανί, όσο και στο stand up σανίδι. Ο Chris Rock, στα 56 του πια, καλείται να αλλάξει μουτσούνα και από διασκεδαστικός πολυλογάς Rush Hour cop, καλείται να το παίξει σκληροτράχηλος Κάλαχαν - τέκνο μάλιστα του μόλις μιάμιση δεκαετία γηραιότερου και ουχί καμέο Sam Jackson. Το ρίσκο δεν πιάνει ποτέ, ως εγχείρημα όμως προκαλεί ενδιαφέρον, ειδικά σε κάποιες στιγμές που ο comedian λησμονεί τεχνηέντως πως συμμετέχει σε φρικιαστικό επεισόδιο του Saw και το ρίχνει στις χιουμοριστικές ατάκες. Όπως και να έχει πάντως, ο θεατής - οπαδός αυτής της κόπι πέιστ επανεκκίνησης, δεν πρόκειται να νιώσει τον παραμικρό νεωτερισμό, απλά θα κάνει τσεκ σε ένα φιλμ που στο παρελθόν του έχει ματαδεί, τουλάχιστον οκτώ φορές.

Save Me! Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαβέλλας δημιουργεί στην ταινία Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ (In The Strange Pursuit Of Laura Durant) ένα «χειροποίητο», αναλογικό κινηματογραφικό κοκτέιλ με στοιχεία κωμωδίας δρόμου και γνήσιου buddymovie, με αναρχικό χιούμορ, με ευρηματική ανάπτυξη των σουρεαλιστικών καταστάσεων, με αγνό σινεφίλ πνεύμα και αδάμαστη φαντασία. Ο Αντώνης Τιτσάνης και ο Χρήστος Φερτάκης είναι δύο φίλοι που συγκατοικούν σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Άνεργοι και πλήρως αποκομμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν, με τα ελάχιστα έσοδα από τις μικροδουλειές που κάνουν ή με τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας που εισπράττει ο Χρήστος. Τους δυο ήρωες ενώνει ο κοινός, πλατωνικός έρωτας που μοιράζονται για την Λώρα Ντουράντ, μια μυθική πορνοστάρ της δεκαετίας του ’90, τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Όταν τα πράγματα στη ζωή τους πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι αποφασίζουν να πάνε κόντρα στην τύχη τους και παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσουν την αναζήτηση της χαμένης Λώρα. Έτσι λοιπόν θα εισέλθουν σε μια ροκ εν ρολ Οδύσσεια όπου κυριαρχούν Λωτοφάγοι, Κύκλωπες και Πηνελόπες, όπου τα κινηματογραφικά στερεότυπα (από το προπολεμικό sci-fi και το Γουέστερν μέχρι το Φιλμ Νουάρ) και η άφθονη μουσική (από τη Ρέγκε και το Πανκ μέχρι το Ρεμπέτικο) θα ενσωματωθούν στην ίδια την ιστορία, και θα οδηγήσουν την πλοκή σε απρόσμενα… Ομηρικά μονοπάτια.

Πρωταγωνιστούν οι Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Σαράντης, Αννα Καλαϊτζίδου, Υβόννη Μαλτέζου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Νίκος Χατζόπουλος, Ηλίας Κουνέλας, Μαίρη Μηνά, Κρις Ραντάνοφ, Γιώργος Μπουσούνης, Αναστασία Πλέλλη, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία Σκουλά και σε φιλική συμμετοχή ο Δάνης Κατρανίδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!