Movies Ltd

Ποτέ τη Δευτέρα! Μετά την κωμωδία δράσης του Bank Bang (2008),το σοκαριστικό ξέσπασμα αναίτιας βίας του Wasted Youth (2011) και τη σπουδή επάνω στην ερωτική εμμονή του Suntan (2016), ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, επιστρέφει στην 4η μεγάλου μήκους ταινία του με έναν ανθρωποκεντρικό ύμνο στα πάθη που σιγοβράζουν στη μεγαλούπολη, με σημείο αναφοράς τους ήρωές του, τη χημεία μεταξύ τους και τις συγκρούσεις τους. Το Monday είναι ένα τρυφερό, ρομαντικό και γλυκόπικρο δράμα χαρακτήρων, που εξιστορεί τον ξέφρενο και μετωπικό έρωτα ανάμεσα στον Mickey και στην Chloe στην καρδιά της καλοκαιρινής Αθήνας. Η ενστικτώδης έλξη, ο αυθορμητισμός του φλερτ και η παραζάλη της ερωτικής νύχτας στην πόλη μια υποσχόμενη Παρασκευή, αναπόφευκτα θα συγκρουστούν με την πραγματικότητα και τους συμβιβασμούς της συμβίωσης. Όπως το hangover μιας Δευτέρας που μοιραία ακολουθεί ένα ξέφρενο σαββατοκύριακο. Η παραμονή της Chloe στην Αθήνα πλησιάζει στο τέλος της. Ωστόσο η γνωριμία της με τον γοητευτικό Mickey την ωθεί να εγκαταλείψει την καριέρα της στην Αμερική και να προτιμήσει τη άγρια φωτογένεια της Αθήνας. Από τα στενά του ιστορικού κέντρου, μέχρι τα καλοκαιρινά bar των ελληνικών νησιών και από εκεί στα πάρτι και στην ατμοσφαιρική και πολυπολιτισμική Κυψέλη, το Monday του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου περιγράφει την ερωτική διάθεση και τα συναισθηματικά αδιέξοδα των ηρώων της, σε ένα αστικό roadmovie που κάνει κύκλους ανάμεσα στη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία Συντάγματος.

Πρωταγωνιστούν οι Denise Gough, Sebastian Stan και συμμετέχουν ακόμη οι Γιώργος Πυρπασόπουλος, Dominique Tipper, Έλλη Τρίγγου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Σοφία Κόκκαλη, Σύλλας Τζουμέρκας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Tulip Ent.!

Μόνο ενενήντα λεπτά, για την ληστεία του αιώνα! Περιπέτεια αγωνίας είναι η καινούργια ταινία του Ισπανού Jaume Balagueró Οι Διαρρήκτες (Way Down). Η τράπεζα της Ισπανίας στεγάζεται σε ένα ιστορικό κτήριο που δεν έχει χάρτη, δεν έχει αποθηκευμένα δεδομένα της ασφάλειας της. Ένας νεαρός μηχανικός, ο Θομ, είναι αποφασισμένος να καταφέρει το ακατόρθωτο και να ληστέψει την τράπεζα. Μαζί με τους συνεργάτες του θα έχουν μόνο 105 λεπτά για να το καταφέρουν. Η αντίστροφη μέτρηση για την ληστεία του αιώνα μόλις ξεκίνησε.

Πρωταγωνιστούν οι Freddie Highmore (The Good Doctor, The Journey), Liam Cunningham (Game of Thrones), Astrid Bergès-Frisbey (King Arthur, Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides), Sam Riley (Maleficent, Suite Française, Control), Luis Tosar (Cell 211, Miami Vice,Take My Eyes), Jose Coronado (No Rest for the Wicked, The Invisible Guest), Alex Stein (Not My Day, Hausmeister Krause – Ordnung muss sein), Famke Janssen (Hemlock Grove, Taken, X-Men: The Last Stand), Emilio Gutiérrez Caba (La Comunidad), Daniel Holguin (Che: Guerilla).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Στη σκιά του πολέμου, η φωνή της ήταν ένα πανίσχυρο όπλο! Ήταν όμορφη. Ήταν ταλαντούχα. Ήταν Αμερικανίδα. Κατηγορήθηκε για προδοσία. Γνωστή ως η Σάλι του Άξονα. Η ιστορία της, όμως, άγνωστη. Για πρώτη φορά, η συνταρακτική ζωή της Μίλντρεντ Γκίλαρς εκτυλίσσεται στη μεγάλη οθόνη, καθώς αποκαλύπτονται οι λόγοι πίσω από τη διαβόητη συνεργασία της με τους Ναζί και τον αγώνα της να επιβιώσει σε μία από τις πιο σκληρές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Ένα συναρπαστικό δικαστικό δράμα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, είναι το φιλμ Αμερικάνικη Προδοσία (American Traitor: The Trial of Axis Sally). Το 1948, ο διάσημος δικηγόρος Τζέιμς Λόφλιν αναλαμβάνει μία πολύκροτη υπόθεση: την υπεράσπιση της Αμερικανίδας Μίλντρεντ Γκίλαρς, μιας εκφωνήτριας ναζιστικής προπαγάνδας -γνωστή ως η Σάλι του Άξονα -που συνεργάστηκε με τον Γιόζεφ Γκέμπελς. Είναι στο χέρι του Λόφλιν να αποδείξει ότι η Γκίλαρς και η Σάλι του Άξονα, η πιο μισητή γυναίκα στην Αμερική, δεν υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό.

Πρόκειται για μία προσεγμένη ταινία εποχής με πρωταγωνιστή τον Al Pacino στον ρόλο του δικηγόρου υπεράσπισης μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες γυναίκες στην πρόσφατη ιστορία της Αμερικής. Τον ρόλο αναλαμβάνει η Meadow Williams (10 Minutes Gone) δίπλα στον Thomas Kretschmann (The Pianist) που υποδύεται τον διαβολικό Γιόζεφ Γκέμπελς. Σκηνοθετεί ο Michael Polish (Force of Nature).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Από Δευτέρα, τέρμα, ξεκινάω δίαιτα, έχω γίνει διακόσα κιλά! - Από Δευτέρα δεν πάει άλλο, θα στρωθώ στο διάβασμα, χρωστάω είκοσι μαθήματα! - Από Δευτέρα κόβω το τσιγάρο, δεν μπορώ ρε φίλε να πάρω ούτε ανάσα! - Από Δευτέρα θα βάλω μπροστά για δίπλωμα οδήγησης, τι το πήρα το σαράβαλο! - Από Δευτέρα θα γίνω πιο συνεπής στην δουλειά, όλο χέρι μου βάζει ο Μπος! - Από Δευτέρα λέω να γίνω πατέρας!

Βρες ποια φιλοδοξία δεν στέκει...

Αμερικάνοι αμφότεροι, κατοικούν στο Αθηναϊκό κέντρο. Εκείνος δηλώνει DJ σε κοσμικά πάρτι, όχι κανά πρώτο όνομα των ντεκς, το πρόγραμμα ανοίγει συνήθως μέχρι να εμφανιστεί ο καλός, ενώ όταν βρίσκει χρόνο, γράφει, αραιά και που τζινγκλ, για διαφημιστικά σποτ. Εκείνη είναι δικηγόρος, διαπρεπής, που ασχολείται κατά κύριο λόγο με τις υποθέσεις μεταναστών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μα που η σύμβαση της στην Ελλάδα τελειώνει και εντός διημέρου, αναχωρεί για Σικάγο που την καρτερεί νομικό πόστο σημαντικό. Η γνωριμία τους σε γιορτή φίλου, που επικρατεί χαλασμός, θα τους οδηγήσει μέχρι να περάσουν αγκαλιά και ανέμελοι το υπόλοιπο της βραδιάς τους.

Πάθος που οι θεοί και οι δαίμονες θα το στείλουν να περάσει ένα γεμάτο λαγνεία διήμερο σε αιγαιοπελαγίτικο νησί, προτού η Κλόε αποχαιρετήσει μια για πάντα την διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Αν την αφήσει ο ερωτοκτυπημένος Μίκι, που μοιάζει αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τα άκρα για να την κρατήσει στην Ελλάδα. Και θα τα καταφέρει, πείθοντας την να μετακομίσει στο Κυψελιώτικο - δανεικό - τριάρι του, με την προοπτική να συγκατοικήσουν κι όπου τους βγάλει ο δρόμος.

Βεβαίως με το που σωθούν οι 9μισι Εβδομάδες του μέλιτος και της εκδηλωτικής τρέλας - όπως με την πανηγυρικά δημόσια καύση που χου, του my precious καναπέ της μεγαλοκοπέλας, επειδή δεν ανεβαίνει τον όροφο, σιγά και το κομμάτι δηλαδή, ούτε στην εκποίηση του Εντός τέτοιο σαπάκι - θα εμφανιστούν στην σχέση τα εμπόδια, που θα προκαλέσει η ψυχοσύνθεση, αλλά και η πραγματικότητα του καθενός. Με απαρχή τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, αφού το κορίτσι της Ηρακλείτου, πρέπει να συμβιβαστεί με την πλέμπα της Φωκίωνος και απόληξη στην άφιξη δύο παιδιών, για τα οποία κανείς από το αντρόγυνο δεν είναι προετοιμασμένος. Για την ακρίβεια είναι ολοκληρωτικά ανίκανος είτε να φέρει κάποιο στον κόσμο, είτε κάποιο άλλο να το αναθρέψει.

Και κάπως έτσι βαδίζει ολοταχώς προς την αφηγηματική βάσανο διάρκειας 120 λεπτών, η συρραφή ασύνταχτων και όχι ισοβαρούς ενδιαφέροντος επεισοδίων, που πιθανότατα κατά την συγγραφή του σεναρίου, ήλθαν στην μνήμη από προσωπικά βιώματα του ντιρέκτορα. Τουλάχιστον για το ίντρο, της "τεράστιας" έμπνευσης να πούμε, μιας και οι εννιά στις δέκα αισθηματικές ταινίες έτσι ξεκινούν, το παραδέχεται κάτι τέτοιο ο Παπαδημητρόπουλος, στα production notes του προμόσιον. Αυτό όμως δεν είναι ένα πόνημα ολοκληρωμένο, αλλά ένα άλμπουμ από φωτογραφικά περιστατικά, επαναλαμβανόμενα συνήθως, όπως και παρατραβηγμένα από τα μαλλιά, που σε καμία του στιγμή δεν κατανόησα που ενδέχεται να οδηγούν την πλοκή. Η οποία λαμβάνει χώρα σε κάθε αυτοτελή ρουμπρίκα, υπό την ημερολογιακή σκέπη της Παρασκευής, προτού περάσουμε, μέσα από μια ανεκδιήγητη σε σύλληψη σεκάνς στο κέντρο της Αθήνας, στον λυτρωμό της Δευτέρας της μαρκίζας.

Και καλά, για τον Μίκι, που στην τελική beats per minute έχει μάθει μόνο να μετράει, μπας και πετύχει τις μίξεις και χορέψει ο κοσμάκης, ίσως ρίξει και κανά ξέμπαρκο μέσα στον γενικό χαμό με την ομορφάδα του, δεν καρτερείς πως θα ορίζει, έστω και στα σαράντα του, το απαύγασμα της υπευθυνότητας. Η σιτεμένη, πασιφανώς μεγαλύτερη του σε χρόνια, έγκριτη στους κύκλους της νομικός, που είναι και σπουδαγμένη στα ακριβά κολέγια, πως γίνεται να παρασυρθεί σε αυτό το μειωμένης ηθικής, όπως και αισθητικής, γαϊτανάκι?  Φταίει ο έρωτας, έτσι για να κτίσουμε και κλίμα ρομαντζαδούρας? Μπα σε καλό σου, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό! Μάλλον το "κοκό" ευθύνεται κι άμα δεν το σηκώνεις καλύτερα να στρίβεις από δαύτο, δια του αρραβώνος. Αλλιώς σε καρτερεί το φρέσκο και η τράκα τσιγάρα...

Μέσα στο συρφετό δεκάδων γνωστών και φίλων, που ούτε μισός δεν αναλύεται ως περσόνα, κινείται, ερωτεύεται, μαλώνει, αγαπιέται, χωρίζει και ματαγκαλιάζεται το ετερόκλητο αντρόγυνο της ιστορίας μας. Ορισμένο από τον πετυχημένο χολιγουντιανό μορφονιό Sebastian Stan και την Ιρλανδέζα Denise Gough, το υποκριτικό ζευγάρι, μάλλον μοιάζει μπερδεμένο κι εκείνο, από τις ακατάπαυστες μεταπτώσεις συναισθημάτων, που του προστάζει το ανώφελα πολυλογάδικο σκριπτ. Στόρι που δεν σώζεται ούτε καν με τον ερχομό του deus ex machina στο φινάλε, όταν ο γαμπρός μας, μετά από δυο ώρες όλο λερωμένα φανελάκια και κυκλαδίτικα τι σερτ και η ξανθομαλλούσα συμβία του, της εμφανισιακής λογικής του ευκολόβγαλτου, ανάλαφρου μίνι, θα ντυθούν την τάχαμου συντηρητικούρα, μήπως και το παίξουν (έστω στην μόστρα) γονείς. Εγώ αυτές τις ταινίες τις αποκαλώ άσκοπες. Γιατί γυρίζονται χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Μου χάρισε τουλάχιστον μια έξυπνη ατάκα το Monday, να έχω να την λέω.

Dig for fire!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Γίνομαι άντρας σκάβοντας το λάκκο μου»

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Σπούδασε Κοινωνική Ψυχολογία στην Αγγλία και στη συνέχεια ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου στην Εθνική Σχολή Τηλεόρασης και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Από το 2007 γράφει και σκηνοθετεί μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες έχουν συνολικά διαγωνιστεί σε πάνω από 100 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ κι έχουν αποσπάσει 20 βραβεία. Το Digger είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2020, όπου και συμμετείχε στο τμήμα Panorama. Εκεί, τσίμπησε το βραβείο CICAE (Confédération Internationale des Cinémas d'Art et d'Essai), ένα καλλιτεχνικό βραβείο, που βοηθάει πολύ στη διανομή κάθε βραβευμένης ταινίας ανά την υφήλιο. Από εκεί και πέρα η ταινία έχει λάβει μέρος σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Στο φεστιβάλ του Σαράγιεβο η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Βαγγέλη Μουρίκη. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο περασμένο (διαδικτυακό) φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συμμετείχαν στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Και τιμήθηκε με πέντε βραβεία: Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος, Βραβείο Κοινού, Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Βραβείο Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου και Βραβείο Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης. Τέλος, η ταινία ήταν υποψήφια για 14 Βραβεία Ίρις – τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ήτοι, τα ελληνικά Όσκαρ. Κι ενώ υπολειπόταν κατά μίας υποψηφιότητας σε σχέση με την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη, που είχε 15 υποψηφιότητες, τελικά έσκισε, κερδίζοντας 10 βραβεία, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου και φωτογραφίας! Η τελετή απονομής των βραβείων Ίρις έγινε την Τετάρτη 16 Ιουνίου, μία μέρα πριν την έξοδο της ταινίας στους θερινούς κινηματογράφους.

Η υπόθεση: Ο Νικήτας είναι ένας μεσήλικας μοναχικός άνθρωπος, ο οποίος από επιλογή ζει σε ένα χαμόσπιτο κρυμμένο μέσα σε ένα υπέροχο δάσος, κάπου στα ορεινά της βόρειας Ελλάδας. Παλιότερα δούλευε στα ορυχεία της περιοχής και ζούσε στην κοντινή πόλη αλλά αφού ήρθε αντιμέτωπος με ένα τραγικό γεγονός, επέλεξε να αποσυρθεί και να απομονωθεί. Σε καθημερινή βάση έρχεται σε κόντρα με ανθρώπους της εταιρίας στην οποία ανήκουν (και εκμεταλλεύεται) τα ορυχεία, εταιρία που μονίμως επεκτείνεται, καταστρέφοντας το δάσος. Ο Νικήτας αποτελεί εμπόδιο για την εταιρία. Οι άνθρωποί της προσπαθούν να τον πείσουν με κάθε τρόπο να πουλήσει τη γη του αλλά εκείνος αρνείται πεισματικά. Ο Νικήτας είναι το τελευταίο οχυρό. 

Ξαφνικά, στην πόρτα του Νικήτα θα εμφανιστεί ο γιος του, τον οποίο είχε πάρει πιτσιρικά μαζί της η μητέρα του, όταν της ήταν πια αδύνατο να ζήσει με τον τρόπο του Νικήτα. 20 χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, ο Τζόνι επιστρέφει μετά το χαμό της μητέρας του, προκειμένου να διεκδικήσει τη μισή περιουσία του γέρου του. Οι δύο άντρες θα συγκρουστούν μετωπικά. Και το διακύβευμα που τίθεται είναι: πουλάς «για το καλό σου και το καλό του παιδιού σου» ή δεν πουλάς «για το καλό της κοινωνίας»;

Η άποψή μας: Αν σε ελληνική ταινία πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Μουρίκης, αυτό αποτελεί ικανή αρχή για να χαρακτηρίσεις την ταινία καλή, ενδιαφέρουσα, τέτοια. Αν σε ελληνική ταινία πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Μουρίκης, και σε κάποια στιγμή, μιλάει με μια κότα λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, ε, αυτή είναι μια πολύ καλή ταινία. Το «Digger» του πρωτοεμφανιζόμενου σε μεγάλου μήκους, Τζώρτζη Γρηγοράκη λοιπόν, είναι μια πολύ καλή ταινία. Εξαιρετική θα τολμούσα να πω! Ο Γρηγοράκης σκηνοθετεί με σιγουριά και αυτοπεποίθηση μια ταινία που παραπέμπει στη λογική των γουέστερν. Όχι με την κλασική λογική των παλιών γουέστερν, με τους καλούς καουμπόιδες και τους κακούς Ινδιάνους. Όχι. Με τη λογική των πρόσφατων γουέστερν, με τους όρους να έχουν αντιστραφεί: η Εταιρία είναι οι κακοί καουμπόιδες και ο Νικήτας είναι ο καλός Ινδιάνος. Διάβολε, είναι ο Τελευταίος των Μοϊκανών – κυριολεκτικά! 

Και κάνω αυτόν τον διαχωρισμό σχηματικά επί τούτου, κάτι που προσπαθεί να αποφύγει (με επιτυχία) ο Γρηγοράκης. Προφανώς και παίρνει θέση, προφανώς και επισημαίνει την προτίμησή του αλλά ξέρει να αποφύγει τις γραφικές κακοτοπιές και να αποτυπώσει τις (πολλών αποχρώσεων) γκρίζες ενδιάμεσες περιοχές. Άψογα. Πέρα από το απέριττο σενάριο και τη στιβαρή του σκηνοθεσία, ο Γρηγοράκης ευτυχεί να έχει τρομερούς συνεργάτες σε όλα τα επίπεδα. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ανάμεσα στους παραγωγούς. Ο Γιώργος Καρβέλας στην καταπληκτική διεύθυνση φωτογραφίας. Ο Θοδωρής Αρμάος στο μοντάζ. Και όλοι οι ηθοποιοί του καστ, με τον Μουρίκη να παίρνει τη μερίδα του λέοντος στα εύσημα και τον Πανταζάρα στο ρόλο του γιου, να τον συναγωνίζεται στα ίσα. 

Η κόντρα πατέρα και γιου αποτελεί απότοκο της σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών, κάτι που εύγλωττα αποτυπώνεται και στην αφίσα της ταινίας. Κυριαρχεί σε αυτήν ένα κολάζ - μοντάζ, στο οποίο βλέπουμε να ενώνονται το εμπρός μέρος ενός αλόγου μπροστά, και το οπίσθιο μέρος μιας εντούρο μηχανής πίσω. Με το άλογο ο πατέρας, με την εντούρο ο γιος. Ριζωμένος με τον τόπο, με τη γη, ο Νικήτας, σε μόνιμη κίνηση και προς αναζήτηση (οικονομικής) ανεξαρτησίας και (καπιταλιστικής) ελευθερίας ο Τζόνι. Οι σκηνές που μοιράζονται οι δυο τους είναι εξαιρετικές όλες τους. Από την κυνική και δύσκολη αρχή, στο πλησίασμα σιγά σιγά, στην εκδήλωση της κοινής αγάπης τους για τη φύση έπειτα, στην μεγάλη κόντρα και στη σύγκρουση ακολούθως, που όμως θα οδηγήσει και στο τελικό ξεκαθάρισμα και στη σύγκλιση. 

Η φωτογραφία ξεχωρίζει στην ταινία τόσο στα υπέροχα εξωτερικά, μέσα στο δάσος, που κουβαλάει θαρρείς μία μαγική, μεταφυσική αύρα, όντας όντως ένας έξτρα πρωταγωνιστής, όσο και στα εσωτερικά, συχνά φωτισμένα από το φως ενός κεριού, μιας γκαζόλαμπας, ενός φακού. Ο Γρηγοράκης δεν δαιμονοποιεί την πρόοδο. Ευτυχώς. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε εντελώς συντηρητικές ατραπούς και θα γυρνούσε μπούμερανγκ εναντίον της ταινίας. Δαιμονοποιεί την πρόοδο που δεν στοχεύει στη βελτίωση της ζωής της κοινότητας, αλλά στοχεύει στην υγρή ονείρωξη κάθε Εταιρίας: το χρήμα. Το κέρδος και τα φράγκα πάνω από τους ανθρώπους και τη φύση και την ισορροπία. Οπότε, έχει σαφώς και τον χαρακτήρα ταινίας οικολογικής αφύπνισης το «Digger» αποφεύγοντας ευτυχώς τον χαρακτηρισμό της στρατευμένης ταινίας. Δεν κηρύττει, δεν διδάσκει το φιλμ. Και παρουσιάζει όλες τις πλευρές. Το θέμα είναι πως εμείς μπορούμε και διαλέγουμε πλευρά – ίσως κι εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση, που δεν είναι της παρούσης. 

Εν πάση περιπτώσει, παρακολουθώντας την ταινία και ο πιο άσχετος μπορεί να καταλάβει τις αναλογίες των ορυχείων της ταινίας με τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική – μεταξύ των άλλων, έτσι; Έκαστος εφ΄ ω ετάχθη. Δεν είναι εύκολο να πας κόντρα στο ρεύμα. Καθόλου εύκολο. Και θέλει κάκαλα. Και αντοχές. Το λέει και ο Μουρίκης κάποια στιγμή μέσα στην ταινία. Κρίμα που ο Γρηγοράκης δεν επέλεξε να κλείσει το φιλμ με εκείνο το υπέροχο πλάνο, τρία λεπτά πριν από αυτό που ορίζεται τελικά ως το τελευταίο πλάνο της ταινίας. Πρόκειται για εξαιρετική, φοβερή και τρομερή σκηνή, στην οποία εντελώς ταιριαστά και αρμονικά, τον Νικήτα στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, σώζει ο πιο παράξενος (κι απίθανος) από τους από μηχανής θεούς όλων των εποχών! Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω: η ταινία θα μπορούσε να κλείσει εκεί. Ο Γρηγοράκης, όμως, ήθελε να κάνει πιο... λιανό το φινάλε του. Δεν πειράζει. Μικρό το κακό, που δεν έχει καμία επίπτωση εντέλει. 

Συνολικά, μια έντιμη και δυνατή ταινία, που με βάση τα κολλήματά μας, θα την θέλαμε λίγο πιο... «Βασιλιάς». Αλλά θα μου πεις, «Βασιλιάς» είναι μόνο ένας, αυτός του Γραμματικού, ε; Όπως και να έχει, ήδη καταχωρείται στη λίστα με τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς! Και μακάρι να βρει στα θερινά το κοινό που της αξίζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Mikrokosmos!

Ραντεβουδάκι - Κόλαση

του gaRis (@takisgaris)

Emerald Fennell. Σημειώνεις το ονοματάκι παρακαλώ. H Καμίλλα του The Crown που εμφανίζεται επιπλέον στη δεύτερη χρονιά του επίσης τηλεοπτικού Killing Eve. Η απόφοιτος Οξφόρδης γράφει και σκηνοθετεί για πρώτη φορά στα 35 της, πραγματοποιώντας την υπόσχεση στους γονείς της εκεί γύρω στα 7 της χρόνια. «Θέλω να γράφω ιστορίες με φόνους και να ζήσω στην Αμερική». Hollywood, μέσω Sundance, ιδού η Εμεράλδα σου. Φρέσκια, κάργα #Metoo αντίληψη, νεανικό, προκλητικό και μαγκιώρικο φιλμ το Promising Young Woman, όσο για το πιο σημαντικό: Κατακούτελα κατά της πατριαρχίας. 

Στην αρχή σα σκάρφισμα μιας αυτο-περιθωριοποιημένης κοπελιάς που αναμοχλεύει τα υπαρξιακά της τραύματα παίζοντας με τη φωτιά. Από ποπ τσιχλόφουσκα με τραγουδάκια και ερωτικά σαλιαρίσματα, μέχρι την εκτόξευση σε vigilante σεξουαλικών εγκληματιών και του νοσηρώς υποθάλποντος περιβάλλοντος των χαριτωμένων αρσενικών, πούτανε νιοί και δεν ήξευραν, όταν ασελγούσαν σε πάρτι πλήρους αμφιλεγόμενης σεξουαλικής συναίνεσης, σε κορίτσια / συμφοιτήτριες «που τα θέλανε». 

Θυμάσαι το Destroyer προ 3τίας με την αγνώριστη Nicole Kidman να μάσαει σίδερα στο κατόπι των εγκληματικών αρσενικών; Άλλα κόλπα εδώ, όπου η Carey Mulligan, μεταμορφώνεται σκηνή με σκηνή, αλλάζει διαθέσεις και βλέμματα, σχέδιο και βούληση χαμαιλεοντικά, παρασέρνοντας πλοκή και θεατή σε ένα πηγάδι υγρό και σκοτεινό, όπου χάνονται οι καλοί χαρακτήρες και οι αγαθές προθέσεις. Κωμικοτραγικά, ειρωνικά, αυτο-σαρκαστικά, όλα συνηγορούν σε μια μπαρουτάδικη κατάληξη λύσης της τραγωδίας και εξιλέωσης της ηρωίδας / θύματος. 

Η Κασσάνδρα (Carey Mulligan) έχασε την κολλητή της όσο και είδε την προσωπική της πίστη στον έρωτα και την καριέρα να γκρεμίζονται στα χρόνια της Ιατρικής Σχολής. Τότε που ο υποψήφιος νυν γκόμενος παιδίατρος Ryan (o stand up κωμικός Bo Burnham σε αγαστή χημεία) συμμετείχε σε εκτός ελέγχου σεξουαλικά κυνήγια μεθυσμένων συμφοιτητριών που τώρα αρνείται να θυμάται. Το κολπάκι της Fennellείναι η δημιουργική ασάφεια ως προς τα κίνητρα της ηρωίδας της. Πόσο σοβαρά μπορούμε να την πάρουμε; Πόσο μακριά θα το φτάσει αυτό το τριπάκι; Ποιός στ’αλήθεια θα τη σκιαχτεί, όταν η τοπική κοινωνία έχει τους τρόπους της να δίνει άφεση στις «νεανικές ατασθαλίες»; 

Το κομβικό σημείο είναι όταν η ίδια η μητέρα της νεκρής κολλητής της τη διώχνει από το σπίτι σχεδόν επιθετικά, λέγοντάς της να «προχωρήσει παρακάτω» στη ζωή της. Κι αυτή φυσικά προχωρά ακάθεκτη. Η Mulligan, πανάξια υποψήφια εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στα φετινά όσκαρς, σε ένα ρόλο που θα πήγαινε γάντι στη Jennifer Lawrence, χρησιμοποιεί έντεχνα κάθε κουσούρι του χαρακτήρα της εις όφελος της πλεκτάνης που στήνει η Fennell στους ανυποψίαστους θεατές. 

Με άγνοια κινδύνου, ενδεχομένως και χωρίς προοπτική, σα μια βόμβα προγραμματισμένη να εκραγεί, σπέρνοντας οδυνηρή δικαιοσύνη, ανατρέποντας την κατά Έγκλημα και Τιμωρία συλλογιστική έναντι των μετανοούντων ή μη δραστών. Η απόδοση της Δικαιοσύνης αξίζει το υψηλότερο τίμημα. Η Cassie φαίνεται πως έχει γεννηθεί γνωρίζοντας μονάχα αυτό και θα το τιμήσει με γενναιότητα ως το τέρμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Fast Family Forever! Ο Ντομ Τορέτο ζει μια ήσυχη ζωή μαζί με την Λέτι και τον γιο τους, τον μικρό Μπράιαν, όμως ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι ο κίνδυνος πάντα θα καραδοκεί στον ορίζοντα. Αυτήν τη φορά, η απειλή θα αναγκάσει τον Ντομ να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος του, αν θέλει να σώσει τους αγαπημένους του ανθρώπους. Η ομάδα του συγκεντρώνεται ξανά, αυτήν τη φορά με σκοπό να σταματήσει μια συνωμοσία παγκοσμίων διαστάσεων, στην οποία ηγείται ο πιο ικανός δολοφόνος και ο πιο δεινός οδηγός που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ: ένας άντρας που τυχαίνει να είναι ο ξεχασμένος αδερφός του Ντομ, ο Τζέικομπ. Η αποκάλυψη ενός άλλου αδελφού Τορέτο είναι ένα νέο κομμάτι στο παζλ της οικογενειακής ιστορίας που ολοκληρώνει μια μεγάλη αφήγηση. Για τον συγγραφέα, παραγωγό και σκηνοθέτη Justin Lin, στο Μαχητές των Δρόμων 9 (F9) είναι η πέμπτη φορά που αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία μιας εκ των ταινιών της σειράς Fast & Furious.

Στο επίκεντρο αυτής της εξερεύνησης, φυσικά, βρίσκεται ο Ντομ Τορέτο που υποδύεται ο Vin Diesel ο οποίος, με την άφιξη του αποξενωμένου αδελφού του, Τζέικομπ (John Cena), αναγκάζεται να αντιμετωπίσει μερικές από τις πιο οδυνηρές αναμνήσεις του. Στο F9, μαθαίνουμε τους λόγους για τους οποίους ο Ντομ έγινε ο άνθρωπος που είναι και γιατί η ιδέα της οικογένειας, τόσο της επιλεγμένης όσο και της βιολογικής, είναι απαραίτητη γι' αυτόν. Ο Ντομ βρίσκεται σε ένα παράξενο σταυροδρόμι ζωής. Η πατρότητα έχει αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή του και πλέον ζει ήσυχος στο αγρόκτημά του με τη Λέτι (Michelle Rodriguez) αφοσιωμένος στον μικρό του γιο. Το χάος θα επέλθει με την άφιξη των Ράμσεϊ (Nathalie Emmanuel) Ρομάν (Tyrese Gibson) και Τεζ (Ludacris), οι οποίοι ενημερώνουν τον Ντομ και τη Λέτι πως το αεροπλάνο που επέβαινε ο κ. Κανένας (Kurt Russell) της CIA και η περιβόητη κρυπτογράφος (Charlize Theron) έχει κατέβει στη ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής. Οι τρεις τους ελπίζουν ότι ο Ντομ και η Λέτι θα ενώσουν ξανά την ομάδα και θα ξαναμπούν στο παιχνίδι κατασκοπείας, όμως οι προτεραιότητες του Τορέτο έχουν αλλάξει. Άλλωστε ο ήρωας του Fast έχει ισχυρούς εχθρούς και έτσι προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά του ασφαλή με κάθε κόστος. Η ιδέα ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει να σκοτωθεί σε μια αποστολή που είναι πολύ επικίνδυνη και να μην είναι εκεί για να δει τον γιο του να μεγαλώνει, τον κρατάει διστακτικό. Φυσικά, ο Ντομ θα ανακαλύψει ότι κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το πεπρωμένο του ή το παρελθόν του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Tulip Ent.!

Αναζητώντας τη χαμένη εμπιστοσύνη

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«First we try, then we trust» - ή μήπως το ανάποδο;

Η ταινία αυτή είναι η 59η κινουμένων σχεδίων, που έχει γυριστεί από την Ντίσνεϊ. Κόστισε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια και οι κινηματογραφικές της εισπράξεις έχουν ξεπεράσει τα 133 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως έως τώρα. Και μιλάμε για κινηματογραφικές εισπράξεις καθώς στο ποσό αυτό πρέπει να προστεθούν και οι εισπράξεις από την προβολή της ταινίας στην πλατφόρμα Disney+ με κόστος ενοικίασης – αγοράς στα 30 δολάρια. Αρχικά, λοιπόν, η ταινία ήταν να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους των ΗΠΑ στις 25 Νοεμβρίου του 2020. Λόγω της πανδημίας, όμως, η κυκλοφορία της μετακινήθηκε μέσα στο 2021. Στις 10 Δεκεμβρίου του 2020 η Disney ανακοίνωσε πως η ημερομηνία εξόδου της ταινίας στις ΗΠΑ θα ήταν η 12η Μαρτίου του 2021. Τελικά, η ταινία βγήκε στις 5 Μαρτίου ταυτόχρονα στους κινηματογράφους των ΗΠΑ αλλά και στο Disney+.

Η Ράια είναι η τρίτη ντισνεϊκή πριγκίπισσα, που αποτελεί εξ ολοκλήρου αυθεντικό χαρακτήρα – όχι βασισμένο δηλαδή σε κάποιο παραμύθι ή μύθο – μετά τη Μέριντα από το «Brave» και τη Βαϊάνα από το «Moana» (μουάχαχαχαχαχαχα). Είναι η δεύτερη ντισνεϊκή πριγκίπισσα μετά τη Μέριντα, που δεν τραγουδάει! Και είναι η πρώτη ντισνεϊκή πριγκίπισσα από την Ασία! Η μυθική Κουμάντρα παραπέμπει σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως Ταϊλάνδη, Βιετνάμ, Καμπότζη, Μαλαισία, Ινδονησία, Λάος, Φιλιππίνες και Μιανμάρ. Και το όνομα Ράια σημαίνει «σπουδαία» τόσο στα μαλαισιανά όσο και στα ινδονησιακά.

Η υπόθεση: Πριν πολλά, πολλά χρόνια, στο φανταστικό βασίλειο της Κουµάντρα, άνθρωποι και δράκοι ζούσαν αρµονικά. Τα πάντα, όμως, άλλαξαν, όταν μια μοχθηρή δύναμη, τα Ντρουν, εμφανίστηκε, σκορπώντας παντού τον τρόμο. Οτιδήποτε κι αν αγγίζουν τα Ντρουν, τα μεταμορφώνουν σε άψυχο, πέτρινο άγαλμα. Οι δράκοι, προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα, χρειάστηκε να δημιουργήσουν έναν πολύτιμο πετράδι, που με τη δύναμή του και το φως του διαλύει το σκοτάδι των Ντρουν. Η απέλπιδα προσπάθεια των δράκων είχε αποτέλεσμα: η ανθρωπότητα σώθηκε, αλλά με κόστος τη θυσία των δράκων. 

Πεντακόσια χρόνια μετά, η Κουμάντρα είναι χωρισμένη σε πέντε βασίλεια: Δόντι, Καρδιά, Ράχη, Νύχι και Ουρά. Οι ηγέτες καθενός από τα βασίλεια αναζητούν το πετράδι που έσωσε τους πάντες, καθώς πιστεύουν πως έχοντάς το στην κατοχή τους, θα σώσουν τους υπηκόους του δικού τους βασιλείου και θα υποτάξουν τους υπόλοιπους. Η Ράια είναι η κόρη του ηγέτη της Καρδιάς, που εκπαιδεύεται να πάρει τη θέση του πατέρα της ως φύλακας του πετραδιού. Ο ηγέτης της Καρδιάς επενδύει στην εμπιστοσύνη και πιστεύει πως ήρθε πλέον ο καιρός να αναβιώσει η Κουμάντρα. Όμως, με πονηριά, η κόρη της ηγέτιδας του Δοντιού, ξεγελάει τη Ράια, και στην προσπάθεια να αποσπάσει το πετράδι, εκείνος σπάζει σε πέντε κομμάτια. Τα Ντρουν απελευθερώνονται εκ νέου και κάνουν αγάλματα σχεδόν τους πάντες. Η Ράια, πληγωμένη, βάζει σκοπό της ζωής της να ενώσει τα κομμάτια του πετραδιού και να βρει τον τελευταίο δράκο, ονόματι Σίσου, που θα αποκαταστήσει την αρμονία στη διχασμένη χώρα. Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Η Ντίσνεϊ επιχειρεί να επεκταθεί. Να πλησιάσει κι άλλες κινηματογραφικές αγορές. Να εμπλουτίσει την πινακοθήκη των ηρώων των ταινιών της με προέλευση διαφορετική από... wasp (White Anglo-Saxon Protestant). Έτσι προέκυψε η Ράια, μετά την Βαϊάνα, η οποία ήταν εμπνευσμένη από την πολυνησιακή παράδοση. Diversity λοιπόν και τέτοια. Μια χαρά και δικαίωμα της κάθε εταιρίας είναι να προσδοκάει σε κάθε είδους κέρδη επενδύοντας σε ιστορίες με εξωτικό άρωμα και χρώμα. Το θέμα είναι: δικαιώνεται από το τελικό αποτέλεσμα; Η «Βαϊάνα» ας πούμε ήταν σπουδαία ταινία. Το «Coco» της Pixar (της θαυματουργής εταιρίας που αγοράστηκε από την Ντίσνεϊ) ήταν πολύ σπουδαία ταινία – κι αυτή βασισμένη σε μυθολογία εξωτική, του Μεξικού στην περίπτωσή της. 

Η «Ράια» είναι ok. Σαφώς και ξεπερνά τον μέσο όρο, αλλά πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Από τη μια, λείπουν τα τραγούδια, κάτι που μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Και ο Τουκ Τουκ, το τεράστιο, κυλιόμενο σκαθάρι (που σε κάποια σημεία παραπέμπει εντελώς στο BB-8 από τη μυθολογία των «Star Wars») είναι χαριτωμένος και δεν μιλάει. Κανένα ανθρωπόμορφο ζωάκι λοιπόν δεν ομιλεί – επίσης θετικό. Εντάξει, ο δράκος Σίσου μιλάει αλλά αυτός βρε παιδί μου είναι και πρωταγωνιστής, άσε που μπορεί να αλλάξει μορφή και να γίνει άνθρωπος – οπότε, ορίστε, βολεύεται κι αυτό. 

Η ιστορία έχει ένα μίνιμουμ ενδιαφέροντος, οι αστείες σκηνές εναλλάσσονται με μπόλικες σκηνές δράσης - γιατί η πιτσιρικαρία βαριέται και χρειάζεται με κάτι να γαργαλήσεις τον αμφιβληστροειδή των παιδιών, όλα καλά. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ως αρνητικό λογίζεται το γεγονός ότι η ταινία είναι αρκούντως προβλέψιμη για τους μεγαλύτερους θεατές – συνοδούς των προεφήβων, που είναι και το τάργκετ γκρουπ της ταινίας. Ιδίως από τη στιγμή που η πορεία της Ράια είναι να επισκεφτεί όλα τα βασίλεια προκειμένου να βρει τα κομμάτια του μαγικού πετραδιού, καταλαβαίνεις τι θα γίνεται σε καθένα από αυτά. Θα έβαζα στα αρνητικά και τον επίσης προβλέψιμο διδακτικό χαρακτήρα και την ανάγκη για αγάπη και εμπιστοσύνη αλλά, να πάρει, εδώ ο κυνικός μέσα μου, το ομολογώ, κάμφθηκε. 

Το είπαν και οι Smiths στο υπέροχο «Death of a Disco Dancer»: «Love, peace and harmony/ Love, peace and harmony/ Oh, very nice, very nice, very nice, very nice/ But maybe in the next world». Αυτός ο «άλλος κόσμος» μπορεί να είναι η Κουμάντρα. Αυτός ο «άλλος κόσμος» θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας. Ο «What A Wonderful World», που λέει και ο Louis Armstrong. Η Ράια, παρά το γεγονός ότι είναι δύσπιστη, συνεχίζει να δείχνει εμπιστοσύνη. Κι αυτή η εμπιστοσύνη που δείχνει, προδίδεται σε παραπάνω από μία περιπτώσεις (καλά, η σκηνή με το μωρό και τα πιθηκάκια, είναι από τις πιο αστείες της ταινίας). Αλλά, σύμφωνα με την ταινία, είναι αυτή η δυσπιστία που τρέφει τα Ντρουν. Που μας χωρίζει. Που μας κάνει εχθρούς. Με την εμπιστοσύνη ανάμεσά μας μπορεί να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, σωστά;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Πως το λέει στην ποιητική της έκφραση, η θεωρία του χάους, με το φτερούγισμα της πεταλούδας στον Αμαζόνιο, που θα προκαλέσει κατακλυσμό στην Κίνα? Στην ουσία δηλαδή, μια απειροελάχιστη μεταβολή στην φυσιολογική ροή των γεγονότων, μπορεί να οδηγήσει μετά την πάροδο χρόνου, σε μια μετεξέλιξη της πορείας του συστήματος, πολύ πιο διαφορετική από εκείνη που θα συνέβαινε, αν δεν είχε συμβεί αυτή η μεταβολή. Μπερδεψούρες φυσικομαθηματικές. Για να τις κάνουμε κινηματογραφικές, μας αρκεί να παρακολουθήσουμε την ταινία Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο (Seules les Bêtes / Only The Animals), που ξεδιπλώνει στην μεγάλη οθόνη σε ολόκληρο του εύρος του, αυτή την δυναμική θεωρία.

Η εξαφάνιση της Εβελίν, συζύγου εύπορου και φημισμένου επιχειρηματία, εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας, θα αναστατώσει την νηνεμική καθημερινότητα των ελάχιστων κατοίκων της ορεινής περιοχής του Κος Μεζαν στην Νότια Γαλλία. Η νοσοκόμα Αλίς, θα αντιληφθεί την μεταστροφή στην συμπεριφορά, τόσο του κτηνοτρόφου ανδρός της, απόμακρου και μοναχικού Μισέλ, όσο και του ακόμη αινιγματικότερου κτηνοτρόφου Ζοζέφ, ενός άντρα που περιθάλπει αραιά και που, διατηρώντας συνάμα εξωσυζυγικό ερωτικό δεσμό μαζί του. Με τις ερευνητικές αρχές να δηλώνουν αδυναμία στην εύρεση της χαμένης γυναίκας, οι εντάσεις στο λιγοστών κατοίκων χωριό, θα οξυνθούν, προκαλώντας τριγμούς στις μεταξύ τους σχέσεις.

Είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που επιβάλλεται η σύνοψη να περιορίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο στα απαραίτητα, μην τυχόν και προκύψει κάποιο σπόιλερ, που ενδεχόμενα θα αποκαλύψει την λύση του αινίγματος. Που ούτε κατά διάνοια δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο μπορεί να σκεφτεί ο νους του θεατή, αφού με την πάροδο της εισαγωγικής ρουμπρίκας, ακολουθούν ακόμη τέσσερις, οι οποίες όχι απλά υπόσχονται, αλλά καταφέρνουν να αλλάξουν την πορεία του φιλμ κατά 180 μοίρες. Και αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ένα θρίλερ, αστυνομικής εκ πρώτης όψης υφής, είδος που εδώ και δεκαετίες δοκιμάζεται ελλείψει σοβαρής θεματικής έμπνευσης. Το πρόβλημα για κάθε ταινία τέτοιας φιλοσοφίας, προκύπτει όταν επιχειρήσεις, γνωρίζοντας τι έχει συμβεί πια, να ξετυλίξεις το κουβάρι αντίστροφα. Προς τα πίσω. Να δεις αν η αφήγηση έχει πέσει σε λακκούβες και αν ναι σε πόσες?

Γιατί σε κανονική ροή, το πολλαπλής κινηματογράφησης πόνημα του ταλαντούχου Φραντσέζου Domink Moll, μια χαρά τα βαδίζει. Χωρισμένο σε πέντε ενότητες, που είναι αφιερωμένες, εκάστη σε μία από τις (υπαρκτές και μη) προσωπικότητες κλειδιά της πλοκής, το έργο παρακολουθεί τα συμβάντα μέσα από την επιμέρους ματιά, λύνοντας συνάμα γρίφους που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν στην λύση του προβλήματος. Δίχως πάντως να είμαι βέβαιος πως αυτή ήταν εντέλει η πρόθεση του σκηνοθέτη και συγγραφέα. Καθώς το πιάτο που μας σερβίρησε, τελικώς, διαφεύγει σημαντικά ως ταυτότητα από την στενή έννοια του whodunit. Πολύ σημαντικά...

Κι αυτό διότι στο μίξερ ανακατεύονται αμέτρητα συναισθήματα που διακατέχουν τους ζορισμένους (αντι)ήρωες. Αγάπη, πάθος, μίσος, ντροπή, απόγνωση, φόβος, έρωτας, παράνοια, εκδίκηση, ανασφάλεια, πόνος. Θετικότατα ο Γάλλος δεν αφήνει ούτε μισή από τις περσόνες του ανολοκλήρωτη στην προσέγγιση της. Γι αυτό ακριβώς με ενόχλησε αρκετά, που το φινάλε του, αφιερώνεται, εξ ολοκλήρου, μονάχα σε έναν από όλους, τον πιο αδιάφορο, ίσως, των εμπλεκομένων. Οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν, λες και η αυλαία για εκείνους έπεσε πολύ πριν λάβει χώρα το fin. Ποια η εξέλιξη της μελαγχολικής νοσοκόμας? Με νοιάζει! Ποια η συνέχεια της προδομένης αλλά και υπερβολικής σερβιτόρας? Με ενδιαφέρει! Από που και ως που δημιουργήθηκε στον αγρότη Ζοζέφ αυτή η εμμονή? Το πανεύκολο είναι να πεις δεν πήρε τα φάρμακα του, το δύσκολο είναι να το εξηγήσεις κινηματογραφικά.

Ο δημιουργός έναν κύκλο σχημάτισε στο προσχέδιο του και εντέλει τον ολοκλήρωσε στο εκράν, με τις λιγότερες δυνατές σεναριακές απώλειες, που όμως είναι πολύ σημαντικές για να μπορέσω να τις μονοκοντυλάρω, ένεκα ποιοτικότατης σκηνοθεσίας, σε ακραίες συνθήκες χιονιού ή πνιγηρής ζέστης. Η ύστατη σεκάνς του, δε, που ολοκληρώνει τον τροχό της μοίρας, κλείνοντας το μάτι στην προαναφερόμενη θεωρία του χάους, υποστηρίζοντας πόσο μεγάλη σχέση έχουν τα πάντα μεταξύ τους, είτε παραπέμπει σε κανόνες αδαούς σύμπτωσης, είτε ισοπεδώνει τα πάντα για να αναδείξει το πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Οι ζεστές και ρεαλιστικές ερμηνείες, σημαντικών ευρωπαίων ρολιστών, με ξέχωρες αυτές της Tedeschi και του Menochet, βοηθούν βεβαίως στην διατήρηση του σωστού ρυθμού, αλλά και στην προβολή των βαθύτερων νοημάτων, που αφορούν στις πληγές που μπορεί να ανοίξει μια άτυχη διαπροσωπική σχέση. Ευρηματικό συνεπώς, αλλά όχι και πειστικό στην επαλήθευση του το Seules Les Betes, βγάζει σαν απόλυτα κερδισμένο τον όχι άσφαλτο ντιρέκτορα, που με λίγη προσοχή σε όσα εκστομίζει στο μέλλον, μπορεί να ακολουθήσει αξιόλογη καριέρα, ειδικά στο προκείμενο genre.

του zerVo (@moviesltd)

Δέκα χρόνια μετά την αρχή της εμφύλιας διαμάχης στα εδάφη της, η Συρία μοιάζει με μια χώρα κατακερματισμένη. Το αυταρχικό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, που δεν έχει την λαϊκή στήριξη, παρά διατηρείται εν ζωή χάρη στις άριστες διεθνείς σχέσεις, έχει υπό τον έλεγχο του το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, με τις τουρκόφιλες ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης από την μια και τις αντάρτικες δυνάμεις των Κούρδων από την άλλη, να έχουν πάρει στην κατοχή τους, ένα σημαντικό τμήμα πέριξ των συνόρων. Καμία περίπτωση ειρήνης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, με τις συνθήκες να γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες για τους άμοιρους κατοίκους του πάλαι ποτέ στολιδιού της Μέσης Ανατολής. Και εννοείται, το να εκστομίσει κανείς δημόσια απαγορευμένες λέξεις, όπως ας πούμε "επανάσταση", αποτελεί βασικό λόγο για να θεωρηθεί αντικαθεστωτικός ανατροπέας και να οδηγηθεί στα βρωμερά μπουντρούμια της φυλακής.

Ο παθιασμένος έρωτας της πανέμορφης Αμπίρ και του ονειροπόλου Σαμ Αλί, δεν φαίνεται ικανός να μακροημερεύσει. Αιτία θα αποτελέσει η άδικη και αδικαιολόγητη σύλληψη του νεαρού άντρα, καθώς θα κριθεί, για την στάση του, εχθρός του πολιτεύματος και θα φυλακιστεί. Αφορμή που θα πάρει η οικογένεια της Αμπίρ, για να εντοπίσει στο πρόσωπο του εύπορου και καταξιωμένου διπλωμάτη Ζιάντ, τον καλοβαλμένο γαμπρό που πάντοτε αναζητούσε για την κόρη της. Προξενιό που θα οδηγήσει σε γάμο, με το ζευγάρι να μετακομίζει στις Βρυξέλλες, εκεί που ο σύζυγος εργάζεται ως στέλεχος της πρεσβείας.

Ο Αλί καταφέρνοντας να αποδράσει από το κελί, θα βρεθεί μπροστά σε απόγνωση αντιλαμβανόμενος την θυσία της καλής του. Και αφού πετύχει, κυνηγημένος από τις αστυνομικές αρχές, να το σκάσει για τον Λίβανο, θα αναζητήσει με κάθε τρόπο την δίοδο που θα τον βγάλει μέχρι το μακρινό Βέλγιο. Ευκαιρία που θα του δοθεί, χάρη στην πρόταση του εκκεντρικού και παγκοσμίως αναγνωρισμένου καλλιτέχνη Τζέφρι Γκοντφρουά, να χρησιμοποιήσει την πλάτη του ως καμβά της καινούργιας του δουλειάς, με αντάλλαγμα να τον πάρει μαζί του σαν έκθεμα, στον σύγχρονο ευρωπαϊκό ομφαλό.

Και κάπως έτσι στην ράχη του ταλαιπωρημένου ψυχικά και σωματικά Σαμ, που στην πραγματικότητα δεν του επιτρέπεται καν, να βγει από τα στενά όρια της Ράκκα, ο καταξιωμένος αρτίστας, θα σκιτσάρει με μελάνη σινική, το σύμβολο της απανταχού ελεύθερης μετακίνησης: Την Βίζα Σένγκεν, το πολυπόθητο έγγραφο που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της οποιαδήποτε ευρωπαικής γης της επαγγελίας οραματίζεται ο καθείς. Αληθινή η κουβέντα που αρπάζει το σενάριο για να δράσει. Αφού πραγματικά έχει υπάρξει άνθρωπος, που έχει πουλήσει την ζωγραφισμένη πλάτη του, σε αγοραστή που θα την αποκτήσει όταν εκείνος αποδημήσει εις Κύριον. Για ποια ηθική της τέχνης αλήθεια μου μιλάς?

Το διφορούμενο τατουάζ ορίζει λοιπόν τον σπινθήρα που θα ανάψει την φλόγα της αφήγησης. Ο πληγωμένος παντού Σύριος, γνωρίζει πως μόνον αν εκπορνεύσει, με μια ευρύτερη έννοια, το κορμί του, θα καταφέρει να φτάσει στον τελικό του προορισμό. Και ντρέπεται γι αυτό. Ούτε καν αναφέρει στους αγαπημένους του, το πως πέτυχε να ανοίξει την πόρτα της διαφυγής στο εξωτερικό. Και υπομένει καρτερικά να στέκεται ακίνητος σαν πίνακας στις κατά τόπους γκαλερί, ακούγοντας τα εν πολλοίς υποτιμητικά σχόλια των επισκεπτών. "Έτσι γίνεται, οι άνθρωποι από τις φτωχές χώρες για να ταξιδέψουν, επιβάλλεται να στιγματίσουν το έγγραφο της λευτεριάς στην πλάτη τους?"

Εκείνο που θα καταλάβει σταδιακά ο Αλί, είναι πως η φυλακή της Δύσης, ακόμη κι αν είναι εμπλουτισμένη με σατέν ρόμπες, χαβιάρια και τζακούζι, μικρή απόσταση έχει από την πολυπληθή και πανβρώμικη του χωριού του. Σε έναν κόσμο που οι αξίες πηγαίνουν περίπατο, αναγκάζεσαι κι εσύ να ακολουθήσεις αυτές τις προσταγές ώστε να επιβιώσεις, σύντομα οι ερινύες όμως θα επισκεφτούν την συνείδηση σου, για να παίξουν το σύνηθες πινγκ πονγκ, από την ενοχή στην λύτρωση. Από την υποταγή στην επανάσταση. Φταις και δεν φταις. Η κόλαση σου πρέπει, αν και όλα τα έπραξες για να βρεις τον Παράδεισο. Στα θαλασσινά - πραγματικά διάνα η επιλογή της Dea Liane, με το ουράνιο βλέμμα - μάτια της μορφονιάς που λαχταράς. Βρε και πάλι αυτό θα έκανα αν χρειαζόταν!

Πολύ σοβαρή η πολυεπίπεδη μελέτη της Kaouther Ben Hania, που προσεγγίζει θεματικά τόσο την στέρηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε έναν τόπο που καταρρέει, όσο και το προσπέρασμα της ηθικής κόκκινης γραμμής στην μοντέρνα Τέχνη. Διόλου τυχαία η διεθνής συμπαραγωγή μετά από σπουδαία πορεία σε αμέτρητα φεστιβάλ ανά τον κόσμο όπου προβλήθηκε, έφτασε μέχρι την τιμητική Οσκαρική πεντάδα των Best International Films. Με τους πυλώνες των θεμελίων της, να εκτείνονται σε δύο νοητές γραμμές. Στην ρεαλιστική και τίγκα στα ντοκουμέντα βάση, του μηδενισμού της ανθρώπινης ζωής σε μέρη που βρίσκονται σε ατέρμονο πόλεμο, όπως έχει γίνει γνωστό τοις πάσι πως συμβαίνει πέριξ της Δαμασκού. Αλλά το κυριότερο...

...στο κτίσιμο των χαρακτήρων εκείνων, που μπορούν με την διαρκή τους μετάλλαξη, να κολλήσουν μεταξύ τους ακόμη και παζλάκια εκ πρώτης όψης ασύνδετα σεναριακά. Γύρω από τον κεντρικό άξονα του Σαμ Αλί - βραβείο ερμηνείας στην Βενετία για τον μελαγχολικής θωριάς Yahya Mahayni -  περιστρέφονται σαν ηλεκτρόνια ένα σωρό πρόσωπα, που κρίνουν, από λίγο έως πολύ, το μέλλον του. Ο καλλιτέχνης που μια του υπογραφή αρκεί για να αποκτήσει το έργο του αμύθητη αξία, υπερφίαλος, πλεονέκτης, αλαζόνας, μα κατά βάθος συγκαταβατικός και προσιτός. Η άτεγκτη ιμπρεσάριος Σοράγια (Monica Bellucci, στα 57 πια, σου κόβει την ανάσα μονομιάς με το που την δει το εκράν) δηλητηριώδης, συμφεροντολόγα, ο ορισμός του παρτακισμού, ανά στιγμές συμπεριφέρεται τόσο συμπονετικά, σαν αίμα, σαν αδελφή. Η μάνα κουράγιο, που τραβά τα πάνδεινα πίσω στην πατρίδα, αλλά τα θάβει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην μάθει το παραμικρό το παιδί της. Μικρόκοσμος αλήθειας, που δεν χρειάζεται κανείς να έχει πατρίδα την πολύπαθη Μέση Ανατολή για να τον αναγνωρίσει ως υπάρχοντα σιμά του.

Υπέροχες σε αποχρώσεις εικόνες, προσεγμένα στησίματα της κάμερας και πάμπολλα οπτικά τρικ ειδώλων και σκιών, αναδεικνύουν την έξοχη αρτιστικά γραφή της Τυνήσιας σκηνοθέτιδας, δίνοντας του το εισιτήριο ένταξης στην λίστα των πλέον ταλαντούχων αραβόφωνων δημιουργών της γενιάς του. Όλα τα πήγε περίφημα στο σχεδιασμό και την εκτέλεση στο φλιπ σάιντ, του σχετικότατης θεματικής The Square. Μέχρι δυο λεπτά πριν το σφύριγμα της λήξης. Η έξοδος του, ανατρεπτική μεν, αλλά αχρείαστα ζαχαρένιου χαπι εντ, θόλωσε αρκετά τις μέχρι ώρας θετικές μου αντιδράσεις. Σαν να ξεθώριασε κομματάκι από τον ήλιο το τατού, ένα πράγμα...

του zerVo (@moviesltd)

Ένας παλιός καλός κανόνας το ορίζει με σαφήνεια: "Δείξε μου την σκηνή της έκρηξης, για να σου πω πόσο καλή περιπέτεια δράσης είσαι." Φέρνω λοιπόν κατά νου, την παρμένη από πενήντα κάμερες στιγμή που σκάει η μπόμπα και ισοπεδώνεται η μισή παραλία του Μαϊάμι, γεμίζοντας από πραγματικά συντρίμμια στους The Specialists (1993, Sly) και την κοντράρω με την σεκάνς του μπαμ εδώ πέρα, που συμβαίνει σχετικά στην αρχή, έτσι για να μπούμε και στο κλίμα. Τζούφιος αχός! Νομίζεις πως την έχει σκιτσάρει στο πι σι, τελειόφοιτος σχολής CGI... Και ύστερα μου λες για ποιον λόγο ασχολούμαστε ακόμη, τριάντα χρόνια ύστερα, με τις ταινίες του Stallone και όχι με πανερίσια πράματα σαν και τούτο, που το λησμονείς με το που βγεις από τον σινεμά.

Το ανελέητο κυνηγητό, από άκρου εις άκρο, της αμερικάνικης επικράτειας, του μπλεγμένου στα δίχτυα της Μαφίας αρχιλογιστή Όουεν Κάσερλυ και του ανήλικου γιου του, θα έχει τραγικό φινάλε για εκείνον στα δάση της Μοντάνα, καθώς οι πληρωμένοι εκτελεστές θα τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ, κλείνοντας του, όπως πιστεύουν, το στόμα μια για πάντα. Απρόσεχτοι στο σχέδιο τους οι φονιάδες, δεν θα αντιληφθούν πως από τον τόπο του εγκλήματος θα το σκάσει, τραυματίας και σοκαρισμένος, ο μικρούλης Κόννορ, που ολομόναχος πλέον θα αναζητήσει μέσα στην γεμάτη κινδύνους ερημιά, ένα χέρι βοηθείας.

Και ακολουθώντας τον ποταμό, το διάβα του θα τον οδηγήσει μέχρι το φυλάκιο της Χάνα Φάμπερ, ριψοκίνδυνης δασοπυροσβέστριας, που φέροντας βαρέως την πρόσφατη αποτυχημένη προσπάθεια διάσωσης τριών παιδιών σε πυρκαγιά της περιοχής, έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη και έχει απομονωθεί ως φύλακας στο ερημικό της πόστο. Η δυναμική γυναίκα σύντομα θα καταλάβει πως το παιδί φέρει μαζί του τις αποδείξεις που θα διαλύσουν το οργανωμένο έγκλημα. Όπως θα αντιληφθεί όμως, ότι οι στυγεροί δολοφόνοι βρίσκονται στο κατόπι του και δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν το βγάλουν από τη μέση.

Αλήθεια είναι πως η πλοκή έτσι όπως ακούγεται, μοιάζει κάπως ενδιαφέρουσα, ενόσω η δυάδα των επαγγελματιών ατσαλάκωτων πιστολέρο, σφίγγει ολοένα και περισσότερο τον κλοιό γύρω από το θήραμα της. Και μάλιστα στην πορεία της εξέλιξης, όλο και περισσότερα εμπόδια εισβάλλουν για να σφραγίσουν τον οποιονδήποτε δρόμο διαφυγής στην μελαγχολική ρέιντζερ και το τρομαγμένο αγόρι: Φωτιές, κεραυνοί, κατακλυσμοί. Και πως να τα βάλεις με τους αδίστακτους και πάνοπλους εγκληματίες, όταν στα χέρια σου δεν έχεις παρά μόνο ένα τσεκούρι. Μυαλό χρειάζεται και να εκμεταλλευτείς όσο περισσότερο μπορεί τις δυσμενείς συνθήκες, που ενδεχόμενα για εσένα μπορεί να αποδειχθούν πλεονέκτημα.

Θα ήθελα πολύ αυτό το παλιομοδίτικης αισθητικής και αντίληψης action, να ήταν καλό, τουλάχιστον αξιοπρεπές στην οργάνωση του. Ε, δεν είναι. Κι ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την δομή του σεναρίου, που σε ουκ ολίγα της σημεία φαντάζει αστεία, μέχρι και κωμική θα την αποκαλούσα δίχως να την προσβάλω. Αρχής γενομένης από τα θεμέλια του στόρι. Κυνηγήστε τον τον τύπο γιατί είναι εχθρός. Εχθρός τίνος? Και τι έχει κάνει? Ποια ζημιά έχει διαπράξει και ποιον ακριβώς έχει πειράξει? Και τι ακριβώς γνωρίζει που θα προκαλέσει πάταγο αν τον ανακοινώσει στα κανάλια? Ούτε μισή απάντηση δεν παίρνουμε και από κανέναν, παραμένοντας έτσι, χύμα, αφημένοι στην άγνοια μας να νιώθουμε πως οι κακοί είναι αυτοί με τα πολυβόλα και οι καλοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.

Δεν είναι ακριβώς έτσι για μια περιπέτεια που θα επιθυμούσε να αποκληθεί σοβαρή. Πόσο μάλλον όταν το κυρίως θέμα και εννοείται ο επίλογος, ακολουθούν αυτή ακριβώς την τακτική, της θολής και ανεξήγητης λογικής. Των αμέτρητων ερωτηματικών, γιατί και πως, που ουδέποτε επεξηγούνται με σαφήνεια, με συνέπεια τα κενάκια του πλοτ, τάχιστα να μετατραπούν σε τρυπάρες, που δεν σε αφήνουν να παρακολουθήσεις το έργο με μια στοιχειώδη συνοχή. Και το κρίμα στην παρούσα περίπτωση έχει να κάνει με το γεγονός πως υπαίτιος για όλη αυτή την αφηγηματική ανακατωσούρα, είναι ο ίδιος που ευθύνεται για τις προσεγμένες συγγραφές των Hell or High Water και Sicario. 

Το αβαντάζ έγινε ατέλεια δηλαδή για τον Taylor Sheridan, που μάλλον τις εμπνεύσεις του τις συνέδεσε στο πόδι. Και να πεις πως δεν έχει υλικά? Δεν μου έμοιασε και για φτηνή η παραγωγή της Warner, ούτε στα σκηνικά της, ούτε κυρίως στα διάσημα ονόματα που ορίζουν την ερμηνευτική της ομάδα. Όλα τα περιφερειακά πόστα είναι πιασμένα από γνώριμους ρολίστες, οι οποίοι δίνουν με την μόστρα τους το κατιτίς στους χαρακτήρες που υποδύονται, ακόμη κι αν έχουν αντιληφθεί πως οι περσόνες τους δεν είναι και οι καλύτερα δομημένες. Nicolas Hoult σωματαράς και Aidan Gillen εκφραστικός συνθέτουν το φονικό ντουέτο, Jon Bernthal αδικημένος καρατερίστας με απειροελάχιστες εμφανίσεις στο εκράν, ως σερίφης - παρουσία κλειδί που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ το σενάριο, ακόμη και ο πολύς Tyler Perry, λέει ένα γεια, ως ο μεσάζοντας του μεγάλου αφεντικού με τα τσιράκια.

Και Jolie στο στάρινγκ? Ε, τι άλλο θέλεις άνθρωπε μου για να σερβίρεις ένα φασαριόζικο φιλμάκι που να βλέπεται ανεκτά? Η Angelina στα 45 της πια, με μπόλικες φουσκωσιές στο πρόσωπο, που την διατηρούν σε υψηλά επίπεδα ομορφάδας, πεπειραμένη σε ρόλους ηρωικούς από την εποχή της Λάρα Κροφτ, μοιάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει την μπρατσωμένη, αλλά γεμάτη ψυχικά τραύματα διασώστη. Ακολουθώντας την σούπερ χιτ πεπατημένη της Salt, μετατρέπει το δάσος σε τερέν γηπεδούχου και χάρη στην σωστή χημεία με το πιτσιρίκι που προστατεύει, βγάζει νύχια αγριόγατας, πείθοντας πως δεν θα την βάλει πλάτη κανείς. Τι ωραία εδώ να έβαζα επίλογο με το "όπερ και εγένετο"...

Πιθανώς οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες. Το Those Who Wish Me Dead δεν κάλυψε ούτε μερικό ποσοστό από δαύτες. Μέτρια προς κακή συνέχεια της δράσης, περιφερειακά πρόσωπα που δεν δικαιολογούνται ως ύπαρξη με την καμία, μα το κυριότερο παντελής έλλειψη αφετηριακής σύνοψης, που θα στρώσει τον μπούσουλα, για να κινηθεί πάνω του το σασπένς. Πάμε γι άλλα miss Voight...

Παράξενο φρούτο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από τη Lady Day στον Μιθριδάτη: όταν τα τραγούδια πονάνε την εξουσία

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Δεκεμβρίου του 1959, στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, Lee Daniels. Η μέχρι τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: Shadowboxer (2005 – βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα), Μονάκριβη (Precious, 2009), The Paperboy (2012) και Ο μπάτλερ (The Butler, 2013). Για τη Μονάκριβη είχε ο ίδιος δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ: σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας (μιας που ήταν κι ένας από τους παραγωγούς της). Επόμενη ταινία που σχεδιάζει – στο πλαίσιο μιας παράξενης και εξεζητημένης μόδας – είναι το ριμέικ του «Σχέσεις στοργής» (Terms of Endearment) του James L. Brooks, από το 1983, όπου πρωταγωνιστούσαν η Shirley MacLaine ως μητέρα και η Debra Winger ως κόρη, πάσχουσα από καρκίνο. Στη νέα ταινία, τη μητέρα θα υποδυθεί η Oprah Winfrey, η οποία θα ηγείται λογικά ενός all African-American καστ.

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, για την πρωταγωνίστρια Andra Day, η οποία είναι τραγουδίστρια και στη συγκεκριμένη ταινία κάνει το ντεμπούτο της ως ηθοποιός. Η Andra Day ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (σε δραματική ταινία) κερδίζοντάς την. Πριν από την Andra Day ήταν η Diana Ross που ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα και για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, στο ντεμπούτο της ως ηθοποιού, υποδυόμενη την Billie Holiday στην ταινία «Η κυρία τραγουδά τα μπλουζ» (Lady Sings the Blues, 1972).

Η υπόθεση: 3 Μαΐου 1957. Βιώνοντας οικονομικά ζόρια η Μπίλι Χόλιντεϊ δίνει συνέντευξη έναντι μικρού αντιτίμου στον Ρέτζιναλντ Λορντ Ντιβάιν. Οι ερωτήσεις του την οδηγούν στο παρελθόν. 10 χρόνια πριν συγκεκριμένα. Τότε που, για άλλη μια φορά από τότε που το ηχογράφησε, της απαγορεύεται να τραγουδήσει το «Strange Fruit». Ένα τραγούδι που αναφέρεται έμμεσα αλλά ξεκάθαρα στο λιντσάρισμα. Και το «παράξενο φρούτο» του τραγουδιού δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι μαύροι και οι μαύρες, που λευκοί ρατσιστές κρεμούσαν από τα δέντρα κάτω στον Νότο. Το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ σιχαινόταν το τραγούδι. Και ο Χάρι Ένσλιγκερ, ο επικεφαλής του FBΝ (Federal Bureau of Narcotics) στον πόλεμο της κυβέρνησης κατά των ναρκωτικών, μηχανεύονταν τρόπους για να κάνει την Χόλιντεϊ να σιωπήσει. 

Χρησιμοποίησε τον Αφροαμερικάνο μυστικό πράκτορα Τζίμι Φλέτσερ ως Δούρειο Ίππο προκειμένου να φυλακίσει την Χόλιντεϊ για χρήση ναρκωτικών. Η Μπίλι ήταν ηρωινομανής. Ήταν «αγνώστου πατρός», η μητέρα της δεν την ήθελε, μεγάλωσε σε μπουρδέλα, βιάστηκε, εκδιδόταν από μικρή, οι σχέσεις με τους άντρες που είχε στη ζωή της ήταν όλες κακοποιητικές, έψαχνε τρυφερότητα στις γυναίκες, στο ποτό, στα σκυλιά της. Πέθανε στις 17 Ιουλίου του 1959 σε ηλικία 44 ετών από κίρρωση του ήπατος, με το πόδι της δεμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου με χειροπέδες...

Η άποψή μας: Πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα νομίζω καλό θα ήταν να κάνουμε ορισμένες διευκρινήσεις. Όπως σε όλες τις βιογραφίες, το σενάριο παίρνει μπόλικες ελευθερίες σε σχέση με τα πραγματικά γεγονότα. Και ιδίως σε ότι αφορά την Μπίλι Χόλιντεϊ, πολλές φορές ο μύθος και η πραγματικότητα δεν είναι ξεκάθαρα, καθώς δεν υπήρξαν γραπτές μαρτυρίες για πολλά από όσα βίωσε ενώ και οι άνθρωποι που έζησαν την ίδια εποχή με εκείνη, έχουν όπως είναι λογικό, πεθάνει. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «Chasing the Scream» του Johann Hari. 

Ο Ρέτζιναλντ Λορντ Ντιβάιν είναι σεναριακή κατασκευή: δεν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο. Ο Τζίμι Φλέτσερ όντως ήταν Αφροαμερικάνος πράκτορας, που συνέβαλε στη σύλληψη της Μπίλι Χόλιντεϊ, όμως η μεταξύ τους σχέση (πόσο μάλλον η ερωτική) που αποτυπώνεται στην ταινία δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχτεί. Και ναι, η Μπίλι Χόλιντεϊ είχε ερωτική σχέση μέχρι και με τον Όρσον Γουέλς, και ναι, έκλαψε στην κηδεία του σκύλου της, αλλά, το timeline και όλα όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης, είναι ένα μείγμα αλήθειας και μύθου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έτσι κι αλλιώς οι βιογραφίες είναι ζόρικο κινηματογραφικό είδος εξ ορισμού – αν και αρκούντως δημοφιλές. Πώς να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε μια ταινία διάρκειας από μιάμιση έως τρεις ώρες; Ιδίως όταν η βιογραφία αφορά ανθρώπους όπως η Μπίλι Χόλιντεϊ, που σε μια μέρα ζούσε όλα όσα πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν σε ολάκερες τις ζωές τους; 

Κι αφού ξεμπερδέψαμε μέσω αυτής της μακροσκελούς είναι η αλήθεια εισαγωγής, ας μπούμε στο ψητό: είναι καλή ταινία αυτή; Χμ, με το χέρι στην καρδιά, όχι, δεν θα το έλεγα. Το βασικό της πρόβλημα είναι το αλαλούμ τόσο της σκηνοθετικής γραμμής όσο και των ανοιγμάτων του σεναρίου. Ο Lee Daniels επιχειρεί να πει πολλά πράγματα μαζί κι όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λέει μασημένα, μπερδεύοντας τον θεατή. Τι είναι η ταινία; Μια απλή βιογραφία μιας εμβληματικής μορφής της μουσικής; Ένα κατηγορώ εναντίον των μηχανισμών της Λευκής Αμερικής, που μια ζωή θέλει τους Μαύρους, σκλάβους; Μια ευκαιρία για να ενισχυθεί το κίνημα «Black Lives Matter»; Ένα case study για το πως η Τέχνη μπορεί να γίνει εντυπωσιακά ενοχλητική για την Εξουσία; Όλα αυτά και τίποτα από όλα αυτά τελικά. 

Όσο κι αν θέλει να το αποφύγει ο Daniels εντέλει αφηγείται επεισοδιακά – με επεισόδια δηλαδή, που διαδέχονται το ένα το άλλο – πολλά από όσα τράβηξε η Μπίλι Χόλιντεϊ. Είναι ένας τρόπος, που παραπέμπει σε τηλεταινία. Είναι ένας τρόπος που βασίζεται στην επιφάνεια και δεν εμβαθύνει. Και είναι ένας τρόπος φλατ, που δεν κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή διαρκώς οξυμένο. Αν είναι δυνατόν, ε; Κι εντάξει, λογικό είναι να μην ακολουθεί γραμμική χρονικά αφήγηση, αλλά τα πολλά πέρα δώθε μέσα στον χρόνο δεν βοηθούν – μπερδεύουν περισσότερο. Αμ το μοντάζ; Άναρχο και άστοχο. Ευτυχώς, μέσα από όλον αυτόν το χαμό, προκύπτει μια εξαιρετική ερμηνεία από μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, στα πρώτα της βήματα στην υποκριτική. 

Η Andra Day ενσαρκώνει με φοβερή άνεση και με τρομερή προσήλωση έναν μύθο της μουσικής. Είναι ατρόμητη και πιάνει όλες τις λεπτές αποχρώσεις ενός ανθρώπου που, κατά πως φαίνεται, λίγο χάρηκε στη ζωή του και πολύ ταλαιπωρήθηκε. Αντιθέτως, ο Trevante Rhodes, που υποδύεται τον Τζίμι Φλέτσερ, δεν σκαμπάζει πολλά από υποκριτική. Η άνεση με την οποία μας δείχνει τους γραμμωμένους κοιλιακούς του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αδυναμία του να εκφράσει οποιοδήποτε συναίσθημα στο μονίμως ανέκφραστο πρόσωπό του. Τα ίδια δηλαδή που τον είχαν χαρακτηρίσει και στην πρώτη του σημαντική κινηματογραφική εμφάνιση στο Moonlight. Έτσι που λέτε για την ταινία αυτή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να σταθεί αφορμή για να ψαχτείτε περισσότερο σε ότι αφορά την Μπίλι Χολιντέι... 

ΥΓ: Αυτά που αναγράφονται στους τίτλους τέλους της ταινίας είναι αληθή. Το «Strange Fruit» όντως ανακηρύχθηκε ως τραγούδι του 20ου αιώνα από το περιοδικό Time. Και στις ΗΠΑ ακόμα παλεύουν να ψηφίσουν νόμο που να απαγορεύει το λιντσάρισμα! Η τελευταία προσπάθεια έγινε το 2019 με το «Emmett Till Antilyncing Act». Ακόμα και σήμερα που μιλάμε δεν έχει ψηφιστεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!