Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πιο επιτυχημένες στιγμές κινουμένων σχεδίων, της σεζόν 2013, φέροντας την σφραγίδα της Dreamworks Animation και την υποστήριξη στην διανομή της Fox, υπήρξε η περίπτωση των The Croods, που με συνολικό κόστος περίπου 150 εκατομμυρίων δολαρίων, κατάφεραν να τετραπλασιάσουν το νούμερο σε τζίρο. Δεν αποτέλεσε καμία απολύτως έκπληξη λοιπόν η επαναφορά του πιασάρικου τίτλου στην δράση, αντιθέτως μάλλον αργοπόρησε η αξιόλογη φίρμα στο είδος, να ασχοληθεί και πάλι με τις περιπέτειες της πρωτόγονης φαμίλιας.

Η διαδρομή της ενωμένης, αν και σε πολλές περιπτώσεις γκρινιάρας οικογένειας των Κρουντς, στον κόσμο των Νεάντερταλ, προς αναζήτηση της ιδανικής περιοχής για να κτίσει το σπιτικό της, μοιάζει ατελείωτη, εκτός από επικίνδυνη, καθώς σε κάθε της βήμα παραμονεύουν αμέτρητες αντιξοότητες. Το δυσμενέστερο στοιχείο για τον πατριάρχη Γκραγκ, όμως, δεν είναι τα άγρια θηρία που καραδοκούν να τους επιτεθούν, αλλά ο μορφονιός Γκάι, ένας νεαρός που δρα και σκέφτεται μπροστά από την εποχή του, που κάνει τα γλυκά μάτια στην θυγατέρα του, Ιπ. Και το χειρότερο για εκείνον, αυτή ανταποκρίνεται!

Το διάβα τους ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες, θα τους οδηγήσει μονομιάς, από την ερειπωμένη έρημο, σε έναν τόπο παραδεισένιο και ονειρικό, που κρύβει πίσω του όλα τα καλά του Θεού να τους καρτερούν. Εκείνο που θα τους εκπλήξει πάντως, είναι πως αυτό το ιδανικό για διαβίωση μέρος, το έχουν δημιουργήσει οι Μπέτερμαν, που δεν είναι άλλοι από εκείνους που μεγάλωσαν με κάθε φροντίδα τον ορφανό Γκάι. Κι έχουν κι αυτοί κόρη, την Ντόν. Με την διαφορά πως ετούτοι επιθυμούν να του την προξενέψουν!

Κι έτσι με φόντο ένα τοπίο που αυτοστιγμεί μεταλλάσσεται από αυτό των σπηλαίων, σε κάτι εφάμιλλο με αυτό του Charlie And The Chocolat Factory, ξεκινά μια πολυδιάστατη διαμάχη, που φέρνει σε ρήξη τους δυο εκ διαμέτρου αντίθετης συλλογιστικής, όπως και τις πιτσιρίκες που ερίζουν για την καρδιά του γόη, χωρίς πάντως η δράση του καθενός να πείθει πως είναι η σωστή και η λογική. Και σαν να μην έφταναν οι εσωτερικές κόντρες στην μικρή κοινότητα που μόλις σχηματίστηκε, θα δεχτούν και την επίθεση εκατοντάδων πειραγμένων και πανίσχυρων μαιμούδων, που θα πείσει όλους πως επιβάλλεται να ενωθούν για να βάλουν πλάτη τον κοινό εχθρό.

Πέραν του στούντιο της Pixar, που από μόνο του ορίζει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο σύγχρονο κινηματογραφικό σκίτσο, όλες οι υπόλοιπες σημαντικές μπράντες, παλεύουν κινούμενες σε μια κοινή πεπατημένη, προσφέροντας φιλμς, που δεν χαρακτηρίζονται από καμία ξεχωριστή θεματική έμπνευση, ουσιαστικά ανακατεύοντας τα ίδια και τα ίδια στόρι. Οι δημιουργίες τους βεβαίως, τεχνικά είναι φροντισμένες, με σχέδιο που πολλές φορές πιάνει το άριστα, φέροντας μάλιστα το χαρακτηριστικό της έντονης πολυχρωμίας, που θα έλξει σαν μαγνήτης την ματιά των ανήλικων σινεφίλ.

Όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή και στο The Croods: A New Age, ένα φιλμ που διακατέχεται από μια έντονη και ακατάπαυστη κινητικότητα των ηρώων του, μια αστείρευτη ενέργεια στην καταιγιστική εναλλαγή των πλάνων του, μια διάθεση χιουμοριστικής εξυπνάδας στις ατάκες που βγάζουν οι εναλλακτικοί Φλιντστόουνς. Μέχρις εκεί όμως. Από το μέσον και κατοπινά, κατόπιν της εμφάνισης των ύπουλων μάνκις, όλα όσα επιφανειακής μοιρασιάς ηθικών οικογενειακών αρχών και παραδόσεων διαλαλεί, πηγαίνουν περίπατο κάτω από την φρενίτιδα του να φτάσουμε όπως όπως στο φαντασμαγορικό φινάλε.

Πλακίτσα παίζει στο εκράν, δημιουργούμενη κατά βάση από τις οξείες αντιπαραθέσεις των μουτρήδων ανθρώπων των σπηλαίων (γαμπρού και πεθερικών κυρίως) απουσιάζει όμως η οποιαδήποτε πρωτοπορία θα καθιστούσε ένα ακόμη animation, ως μη του (αξιέπαινου τεχνικά) σωρού. Απλοϊκή υπόθεση με αστείες συνομωσίες και συμμαχίες που γρήγορα θα αλλάξουν συσχετισμούς, που αναμφίβολα θα διασκεδάσει τα μικράκια θεατάκια, δεν θα αποτρέψει όμως από τους συνοδούς τους, να κοιτάζουν κάθε τρεις και λίγο το ρολόι, ωσότου το φιλμάκι λάβει τέλος.

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι τρία περίπου έτη πριν, είχα εκφράσει τον θαυμασμό μου, για το πως ένας όχι και τόσο έμπειρος σκηνοθέτης, είχε επιτύχει το απόλυτο τζακ ποτ, τόσο καλλιτεχνικά, όσο κυρίως εισπρακτικά, πολλαπλασιάζοντας με διψήφιο νούμερο στο παγκάρι της σοδειάς, το πενιχρό κόστος της ταινίας του - μόλις 17 εκ. δολάρια - εντούτοις είχα εκφράσει και τις αμφιβολίες μου για το αν και κατά πόσο η πιθανότατη συνέχεια, θα ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα, αγωνιώδης και εν τέλει ευρηματική όπως το πρωτότυπο. Δεν είναι δα και κανένα θεόρατο ρίσκο, το να προβλέψεις πως το σίκουελ δεν θα διαθέτει την ίδια δυναμική με το πρώτο μέρος. Τουλάχιστον, το αποτέλεσμα του A Quiet Place Part II, στάθηκε το λιγότερο με αξιοπρέπεια ως παραστάτης του μύθου που έκτισε με κόπο το ορίτζιναλ.

Κοντά πεντακόσιες ημέρες έχουν περάσει από την στιγμή της επίθεσης των μηδενικής όρασης αλλά οξύτατης ακοής, ικανής να τα οδηγήσει με ακρίβεια στα θύματα τους, εξωγήινων όντων και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού του πλανήτη έχει αφανιστεί από την φονική τους οργή. Ελάχιστοι επιζώντες έχουν καταφέρει να αποσυρθούν σε πρόχειρα καταλύματα ώστε να προστατευτούν από τους εισβολείς, κάτω από καθεστώς απόλυτης σιγής, αφού και ο παραμικρός ήχος, μπορεί να σταθεί μοιραίος, εφόσον θα προδώσει τα ίχνη τους στα μανιασμένα θηρία.

Οι εναπομείναντες ζωντανοί της φαμίλιας των Άμποτ, μετά τον θάνατο του μικρούλη Μπο και την αυτοθυσία του πατέρα Λι, η μητέρα Έβελιν, μαζί με τα τρία της παιδιά, την κωφάλαλη Ρέγκαν, τον φοβισμένο Μάρκους και το νεογέννητο μωρό, κάτω από καθεστώς ακραίου φόβου, αναζητούν στην ύπαιθρο, το καταφύγιο που ενδεχόμενα θα στεγάσει τις ελπίδες επιβίωσης τους. Μοναδικό τους όπλο ενάντια στην οργή των άλιενς, τα συριστικά ραδιοκύματα που βγάζει το βοηθητικό ακουστικό της Ρέγκαν, που τα παραλύει και τα καθιστά ευάλωτα στο ενδεχόμενο ανθρώπινης αντεπίθεσης.

Πάνω κάτω στα ίδια βήματα με τον προκάτοχο του κινείται θεματικά και η πρώτη (εκτιμώ όχι και η τελευταία) συνέχεια ενός τίτλου χρυσοφόρου για τα ταμεία της παραγωγού Paramount, που μονομιάς με το που ανέλαβε τα ηνία, τετραπλασίασε τον προϋπολογισμό. Καμία έκπληξη ή ανατροπή δεν πηγάζει από την εξέλιξη του σεναρίου, εκτός ίσως από το γεγονός πως η οικογένεια έχει πλέον υπαρκτό στόχο. Να φτάσει το αντίδοτο στην μήνη των Πρεντάτορς - δηλαδή το βουητό από την συσκευή της πιτσιρίκας - μέχρι τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό και από εκεί να μεταδοθεί προς αναπαραγωγή μέσα από τα ερτζιανά σε όλο τον κόσμο. Απορίας άξιο, πάντως, το ότι τα πάντα περιορίζονται σε αυτό τον επαρχιακό μικρόκοσμο και όλη η υπόλοιπη πάνοπλη Υπερδύναμη, έχει καταρρεύσει. Και δεν διέκρινα προφανή συμβολισμό...

Εννοείται πως μετά το απαραίτητο ίντρο, που μας απεικονίζει την ημέρα Μηδέν, όταν οι απρόσκλητοι επισκέπτες από το διάστημα, έκαναν το ντου στην φιλήσυχη επαρχιακή κωμόπολη - μια ούτε της μισής ισχύος αντιγραφή της αντίστοιχης εισαγωγής στο War Of The Worlds - προστίθενται η μία μετά την άλλη, σαν σε συρμό, οι σκηνές τρόμου. Εκεί που το οποιοδήποτε θορυβώδες σφάλμα των πρωταγωνιστών, θα τραβήξει σαν μαγνήτης τα τέρατα και η σωτηρία τους θα κρεμαστεί κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Έντιμο και πάλι το σκηνοθετικό βλέμμα του Krasinski, με την μοναδική διαφορά πως από το σίκουελ απουσιάζουν βασικότατα συστατικά που ανέδειξαν σε τζακ ποτ το εισαγωγικό τσάπτερ. Τα τουίστ που θα φόρτιζαν συγκινησιακά την ατμόσφαιρα, τείνουν σχεδόν προς το μηδέν. Ούτε σπαραχτική σεκάνς απώλειας παιδιού στο απροσπέλαστο γεφύρι παίζει, ούτε θυσία του πατρός προκειμένου να την βγάλουν καθαρή οι συν αυτώ, ούτε βέβαια καθηλωτική στιγμή γέννας, ώρα που σύσσωμη η πλατεία κρατούσε ανάσα, μην τυχόν και πέσει τίποτα στα αυτιά των δολοφόνων από το διάστημα. 

Με όλα αυτά τα κουτάκια της πλοκής ατσεκάριστα, είναι λογικό ο κοινωνικός προβληματισμός που προϋπήρχε, να ξεθωριάζει και να μην διαθέτει ροή εφάμιλλη των προηγουμένων. Άρα το Part II, λειτουργεί περισσότερο διεκπεραιωτικά, σκορπώντας μεν τους ζητούμενους φόβους σε όσους θα τους επιζητήσουν κόβοντας το μπιλιέτο, χάρη κυρίως στις αδεξιότητες των ανήλικων ηρώων του στόρι, χωρίς ποτέ όμως να φτάνει στον πήχη, που τόσο ψηλά έθεσε μια από τις κορυφαίες σε σχέση κόστους / τζίρου κινηματογραφική στιγμή του τρέχοντα αιώνα.

Ο νεαρός τζιχαντιστής

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Θάνατος στην αποστάτρια!

Αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας των Βέλγων αδελφών Dardenne, με πρώτη τους σκηνοθετική απόπειρα, ένα από τα πολλά ντοκιμαντέρ που επίσης έχουν γυρίσει, το μεσαίου μήκους «Le chant du rossignol», να παρουσιάζεται το πολύ μακρινό 1978! Κάθε ταινία μυθοπλασίας τους, από την 4η τους και μετά, τη «Rosetta» (1999) δηλαδή, παίρνει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, όπου έχουν τιμηθεί και με δύο Χρυσούς Φοίνικες. Τον έναν για τη «Rosetta» και τον άλλον για την ταινία τους «Το παιδί» (L'enfant, 2005).

Και αυτή η ταινία τους, λοιπόν, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2019, όπου κι έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα. Τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας. Την ίδια χρονιά έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Βαγιαδολίδ, όπου τιμήθηκε με τα βραβεία καλύτερου σεναρίου και καλύτερου μοντάζ.

Η υπόθεση: O 13χρονος Αχμέντ ξαφνικά δε μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του στη μικρή βέλγικη πόλη όπου ζει. Η απότομη στροφή του προς τη θρησκεία και τη φανατισμένη ιδεολογία του ιμάμη του, τον απομακρύνει από την οικογένειά του, τους φίλους του, ολόκληρο τον κοινωνικό του κύκλο: δεν εγκρίνει το γεγονός ότι η μητέρα του πίνει κρασί, απορρίπτει τα ρούχα που φοράει η αδελφή του, αρνείται να σφίξει το χέρι της μαθηματικού του, Ινές, μιας και εκείνη δεν είναι «αγνή». Όταν δεν περνά τον καιρό του σε προσευχές και θρησκευτικές τελετές, παρακολουθεί βίντεο που σχετίζονται με τη τζιχάντ, ειδικά αφότου ο ξάδελφός του αποφασίζει να πάρει αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο. Όταν ο ιμάμης του, Γιουσούφ, κατηγορεί την Ινές για αποστασία, ο Αχμέντ μπαίνει σε μια επικίνδυνη τροχιά που οδηγεί στη βία...

Η άποψή μας: Αυτό ίσως να είναι το πιο ριψοκίνδυνο πρότζεκτ με το οποίο ασχολήθηκαν καθ' όλη την τρανή καριέρα τους τα αδέλφια από το Βέλγιο. Μια λάθος σκηνή, μια απροσεξία στο σενάριο, μία ανέμελη προσέγγιση στο τόσο τζιζ θέμα και θα είχαν χοντρά προβλήματα. Η εμπειρία και η σοφία τους, τους σώζει. Ξέρουν τον τρόπο να ξεφύγουν από την παγίδα: ο μουσουλμανισμός δεν δαιμονοποιείται, δεν παρουσιάζονται όλοι οι μουσουλμάνοι ως απριόρι φανατικοί, που ως μοναδικό τους σκοπό και στόχο έχουν το θάνατο όλων των απίστων. Ούτε η συγκεκριμένη θρησκεία γίνεται αντικείμενο χλευασμού, διακωμώδησης ή απαξίωσης. 

Με μεγάλη προσοχή, οι δυο βετεράνοι δημιουργοί, εστιάζουν στην περίπτωση του Αχμέντ. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Σαφώς και η ταινία δεν μπορεί να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στα αριστουργήματά τους από τη μια, από την άλλη απέχει από τη μεγαλύτερή τους αποτυχία ως τώρα, την προηγούμενη ταινία τους, «Το άγνωστο κορίτσι». Ως συνήθως, θέτουν το ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας τους με αμεσότητα και αποφεύγουν τις εξηγήσεις και τον τόσο αγαπητό στο γαλλικό σινεμά βερμπαλισμό. 

Ο νεαρός Αχμέντ στα 13 του χρόνια πέφτει στη λούμπα του τυφλού φανατισμού. Γιατί; Χμ, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα τους οι Dardenne να έπρεπε να μας δώσουν κάποια εξήγηση. Το τραύμα από την απώλεια του μάρτυρα ξαδέλφου του; Η πλύση εγκεφάλου από τον ιμάμη; Τα πωρωμένα βιντεάκια στο youtube; Η απουσία πατέρα; Η επανάσταση της εφηβείας; Μια κοινωνία λάθος, μέσα στην οποία δεν νιώθει άνετα και τον εξωθεί στα άκρα; Υπαινίσσονται αλλά δεν μας δίνουν μια κάπως πιο καθαρή εικόνα οι δημιουργοί. 

Κι αυτό ενώ από τη μία αποτρέπει το μανιπουλάρισμα του θεατή, από την άλλη στερεί από οποιοδήποτε βάθος τον χαρακτήρα του πιτσιρικά. Που, συν τοις άλλοις, δεν είναι και ο πιο ταλαντούχος νεαρός ηθοποιός που έχουν σκηνοθετήσει. Μας παρουσιάζεται απλά ως ένας εμμονικός, με μονίμως ανέκφραστο πρόσωπο, που ξαφνικά του μπαίνει η ιδέα να σκοτώσει για να κάνει το χρέος του απέναντι στον Αλλάχ και τον Μωάμεθ. Κι εδώ χάνουν κάποιους πόντους οι σκηνοθέτες-σεναριογράφοι. Γιατί κάποια στιγμή ο θεατής όχι μόνον δεν θα «συμπαθήσει» τον ήρωα της ταινίας, αλλά θα αδιαφορήσει γι' αυτόν. 

Το άλλο μικρό φάουλ είναι πως ενώ αποφεύγουν τον συναισθηματισμό όπως ο διάολος το λιβάνι, εντούτοις αφήνουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα του Αχμέντ προς τη Λουίζ, το όμορφο κορίτσι στη φάρμα την οποία επισκέπτεται συχνά – πυκνά ο Αχμέντ στο πλαίσιο της κρατικής προσπάθειας αναμόρφωσής του, να λειτουργήσουν ως πιθανό όπλο ενάντια στον αδιανόητο θρησκόληπτο ντετερμινισμό του. Αλλά όχι. Ο Αχμέντ δεν μπορεί να αφήσει τον έρωτα να του αλλάξει τα πλάνα. Ζητάει από τη Λουίζ να γίνει μουσουλμάνα – εδώ να σημειώσουμε πως για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό τους σύμπαν οι Dardenne φαίνεται να χρησιμοποιούν το χιούμορ (ω, ναι) ως εργαλείο αφήγησης της ιστορίας τους! Κι όταν εκείνη – φυσικά και λογικότατα – αρνείται, ο Αχμέντ επιστρέφει με μεγαλύτερη ορμή στο σχέδιό του: τη δολοφονία της καθηγήτριάς του, της αποστάτριας, που έχει το θράσος, πέρα όλων των άλλων, να σκέφτεται να διδάξει αραβικά μέσω τραγουδιών (αδιανόητο!) και έχει ερωτική σχέση με Εβραίο (ανήκουστο!). 

Έχει ενδιαφέρον εδώ να σταθούμε λίγο παραπάνω: Οι Dardenne πολύ εύστοχα εμμέσως επισημαίνουν πως το – με πρώτη ματιά – άψογο και με κέντρο τον άνθρωπο Ίδρυμα Ανηλίκων, όπου στέλνεται ο Αχμέντ να αναμορφωθεί, αποτυγχάνει παταγωδώς. Κι αυτό γιατί είναι προφανέστατα λάθος η προσέγγιση: στόχος είναι να «ευνουχιστεί» with kindness ο εν δυνάμει επικίνδυνος Αχμέντ κι όχι να διορθωθεί ολόκληρη η στρεβλή κοινωνία, μέσα στην οποία ο Αχμέντ δημιουργήθηκε! Κατά τα λοιπά, όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν κάνει το σινεμά των συγκεκριμένων δημιουργών αναγνωρίσιμο, βρίσκονται παρόντα σε τούτη την ταινία. 

Η λιτότητα ως εκφραστικό μέσο, η (σχεδόν) απουσία μουσικής, το σφιχτό μοντάζ, η κάμερα στο χέρι (ευτυχώς, όχι σε σημείο ναυτίας), η κοινωνικά ευαίσθητη ματιά, η αίσθηση ότι αυτό που παρακολουθείς βρίσκεται ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία. Καθώς πλησιάζουμε στο φινάλε ο θεατής ξύνει προβληματισμένος το κεφάλι του. Τι έχει πάθει αυτό το παιδί; Γιατί επιμένει; Γιατί έχει απορροφήσει τόσο πολύ το είναι του η απόφαση να σκοτώσει; Κι ενώ φτάνει τόσο κοντά στην επίτευξη του στόχου του, μια απροσεξία της στιγμής τον οδηγεί στην πτώση. Που τον ταρακουνάει. 

Θαρρείς και η σύγκρουση με το έδαφος τον επαναφέρει στα συγκαλά του. Είναι το τράνταγμα που τον κάνει να δει καθαρά την πλάνη του. Και το εν δυνάμει φονικό όπλο μετατρέπεται σε απέλπιδο σήμα SOS. Θα βρει τη δύναμη να ζητήσει συγγνώμη, εκ μέρους μιας κοινωνίας ολότελα σαθρής και παθογόνας, που τον δημιούργησε. Κι ενώ είναι γεγονός πως η ταινία δείχνει σημάδια επανάληψης για τους Dardenne, γεγονός επίσης είναι πως καμία ταινία τους δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Rosebud 21!

του zerVo (@moviesltd)

Στο άκουσμα, μια περίπου δεκαετία πριν και κατόπιν της εισπρακτικής επιτυχίας της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων του Burton, πως η Disney προσανατολίζεται στο να διασκευάσει πλήρως τον κατάλογο της, σε ολοκαίνουργιες live action εκδοχές, κυριολεκτικά ενθουσιάστηκα. Προσδοκία που κτύπησε κόκκινο, ακόμη και μετά την παταγωδώς αποτυχημένη πρεμιέρα του νέου κύματος με την Maleficent, αφού δεν καρτερούσα απλώς από το κορυφαίο στούντιο να μου σερβίρει σε ζωντανά αντίγραφα των καρτούν της, την μαγευτική Cinderella, το φαντασμαγορικό Jungle Book, το αριστοκρατικό Beauty And The Beast, τον εξωτικό Aladdin ή την πασιονάρια Mulan. Όπως ακριβώς και έπραξε. Αλλά ένιωθα πως θα πήγαινε ένα τουλάχιστον βήμα παραπέρα (ή πρωτύτερα αν μιλάμε για ακριβολόγηση), τις ήδη πασίγνωστες ιστορίες του animation θησαυροφυλάκιού της. Όπως ας πούμε τα 101 Dalmatians...

Ορφανή από γονείς, αφού ακόμη και την μονάκριβη μάνα, που την μεγάλωσε με χίλιες θυσίες, την έχασε ένα μοιραίο βράδυ σε δυστύχημα στους γκρεμούς της Κορνουάλης, η ονειροπόλα Εστέλλα, θα ενηλικιωθεί ως ένα χαμίνι των υγρών λονδρέζικων δρόμων, βγάζοντας τα προς το ζην, ξαφρίζοντας πορτοφόλια από τους ανυποψίαστους διαβάτες. Όμως και σήμερα, κοπέλα πια, που παραμένει στέλεχος της τριμελούς σπείρας μικρολωποδυτών, δεν έχει απωλέσει την φιλοδοξία της να γίνει κάποια στιγμή διάσημη μοδίστρα. Και η ευκαιρία θα της δοθεί εντελώς αναπάντεχα, καθώς εργαζόμενη σαν καθαρίστρια σε πολυτελή οίκο της πρωτεύουσας, θα δεχτεί την απρόσμενη πρόσκληση...

Να γίνει το δεξί χέρι της πιο ονομαστής εκπροσώπου της οτ κουτίρ, της διεθνούς φήμης εκκεντρικής Βαρόνης Φον Χέλμαν, που διοικεί απολύτως αυταρχικά την κορυφαία μπράντα ρούχων στον κόσμο και στα σχέδια της είδε να γεννιέται ένα νέο αστέρι των πατρόν. Αρχικά εντυπωσιασμένη από το καινούργιο της φανταχτερό πόστο δίπλα στην γαλαζοαίματη φασιονίστα, η Εστέλλα σταδιακά θα εξελίξει την δημιουργική της ορμή, με την ελπίδα να ξεπεράσει ακόμη και την ίδια της την αφεντικίνα. Κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί, με την μοναδική διαφορά πως η μοίρα, έχει ζωγραφίσει στην ακουαρέλα, άλλα σχέδια για την σχέση τους.

Από τις σελίδες της περίφημης νουβέλας της Dodie Smith, ξεπήδησε η θαυμαστή ιστορία των εκατό συν ενός σκύλων της Δαλματίας, που μεταβλήθηκε σε κινούμενο σκίτσο το 1961, φιλμ που απόκτησε την ζωντανή του βερσιόν - με την Glenn Close στο στάρινγκ - 35 έτη αργότερα. Σε μια εποχή που οι κακοί των κάθε λογής κόμικ περιπτώσεων, αποκτούν ολοένα και περισσότερο το δικό τους αποκλειστικό παραμύθι, δεν θα μπορούσε να μείνει στην απόξω η θρυλική Κρουέλα Ντε Βιλ. Μια παρανοϊκή κακίστρω, με ασπρόμαυρο άναρχο μαλλί, χροιά φωνής μπαμπουλένια, αποτέλεσμα της μανίας της με το κάπνισμα και θωριά τόσο φοβιστικά επιβλητική, μέσα στις παλιομοδίτικης όψης φορεσιές, ώστε αποξαρχής να σου κόβει την ανάσα. Πόσω μάλλον των κακόμοιρων λευκών τετράποδων με τις μεγάλες βούλες, που η δαιμόνιας προσωπικότητας ζάπλουτη και αδίστακτη βιλέν, έχει βάλει σκοπό να τους αφαιρέσει το τρίχωμα για να δημιουργήσει την απόλυτου γούστου της γούνα.

Και τα ερωτήματα πέφτουν σωρός: Από που σκαρφίστηκε το γεμάτο διαβολικά νοήματα ψευδώνυμο της? Πως κατόρθωσε από πλύστρα να μετεξελιχθεί στο απόλυτο fashion icon, με φήμη που ξεπέρασε γρήγορα τα όρια της Αλβιόνας, φτάνοντας ίσαμε τα πέρα του κόσμου? Πως έφτιαξε από το μηδέν όλη αυτή την ανεκτίμητη περιουσία και με ποιον ακριβώς τρόπο εκθρόνισε από το κυρίαρχο πόστο την τάλε εκουάλε περσόνας, μέντορα της? Απαντήσεις που με ευρηματική μέθοδο μας μοιράζει απλόχερα το γεμάτο εμπνεύσεις, ανατροπές, συγκινήσεις και αγωνιώδεις περιστροφές πρίκουελ, στηριγμένο σε σενάριο μιας πεντάδας γραφιάδων, αποτελούμενης μεταξύ άλλων, από την Aline Brosh McKenna του αναλόγου φόρμας Devil Wears Prada και τον Tony McNamara της The Favourite. Με τέτοιες βάσεις...

Το μόνο που χρειαζόταν η πανάκριβη παραγωγή, ήταν ένας άξιος διευθυντής μιας ορχήστρας που απαιτεί πρώτης τάξης επιλογές σε ζωτικά πεδία σχεδιασμού της. Φυσικά στα κοστούμια, εννοείται σε κομμώσεις και μέικ απ, δίχως άλλο στο αρτ νταιρέξιον, εκεί δηλαδή που η νέα Cruella πραγματικά σαρώνει. Στόμα ορθάνοιχτο επί δυομισαώρου για το φαντασμαγορικό αποτέλεσμα που ξετυλίγεται στο εκράν, καθώς το Χόλιγουντ στα καλύτερα του, διασχίζει από άκρου εις άκρο τα διασημότερα τοπόσημα της Λόνδρας, ντύνοντας τα με κάθε λογής χρώμα, ώστε να σταθούν αντάξιο σκηνικό της πολύπλευρης αφήγησης. Κι εκεί ακριβώς εισβάλλει η σκηνοθετική παρεμβολή, για να προσθέσει την ρουά ματ πενιά της. Στον χρόνο που τα πάντα δρουν. Τι σκέψη!

Αναπαράσταση που μας ταξιδεύει την εποχή της έξαρσης του πανκ και του γκλαμ, στον τόπο εννοείται που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν τα κινήματα, δημιουργώντας μια παλέτα ανάκατων αποχρώσεων, παλμών, ρυθμών, τάσεων και εντάσεων, που έχει καταγράψει ανεξίτηλες, μυριάδες σελίδες στην εξέλιξη της μόδας. Η ποπ κουλτούρα της εποχής πρωταγωνιστεί παντού, σε οποιοδήποτε πλάνο του στόρι, είτε δια μέσου σκόρπιων υπερτονισμένων στοιχείων στα φόντα, είτε με το μπόλι των τραγουδιών που ορίζουν το λατρεμένο, από κάθε άποψη σάουντρακ. Ούτε πέντε, ούτε δέκα πασίγνωστα χιτς, αλλά τριάντα τον αριθμό τεράστιες επιτυχίες διανθίζουν τα τεκταινόμενα στην οθόνη, όχι έτσι σκόρπια και ότι νάναι, αλλά απολύτως ταιριαστά με την δράση. Stones, Queen, Bowie, Animals, Purple, Elo, Blondie, Zombies, Tina Turner, Supertramp, Clash, Sinatra θυγατέρα, Nina Simone... Τι περισσότερο να ζητήσεις να ακούσεις, πέρα από το να δεις.

Ξεπερνώντας το οπτικοακουστικό υπερθέαμα - οι σεκάνς με το σκουπιδιάρικο και τα κουκούλια, ανήκουν στην φιλμική ανθολογία - τίποτα δεν θα μπορούσε να σταθεί, δίχως μια δυναμική θεματική για να στηρίξουν. Και το ανθρώπινο στοιχείο σε όσα λαμβάνουν χώρα αφηγηματικά, είναι και σωστά μελετημένο και προσεχτικά δομημένο και άρτια εκτελεσμένο, ούτως ώστε να φορτίζει συγκινησιακά την πλατεία. Δίχως κενά και λακκούβες. Καλύπτοντας ταυτόχρονα και τις απορίες που έχουν προέλθει εκ του ορίτζιναλ. Το όραμα μιας ασήμαντης νεαρής γυναίκας για επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη, σε έναν κόσμο που αδιαφορεί, η ευκαιρία που δεν πρέπει να διαβεί χαμένη, η ριζοσπαστική αντίσταση κατά του κατεστημένου, η επανάσταση, ο επιβεβαιωτικός κανόνας του Όργουελ, που εννοείται παίρνει μπρος, την ώρα που τα πτώματα πατιούνται για να πάρει μπρος η διαδικασία της διαδοχής.

Πτώματα, σοσιολογικές επαναστάσεις, κλέφτες, σχιζοειδείς συμπεριφορές. Σε Disney φόρμα, που παραπέμπει ντε φάκτο σε προς ανηλίκους πόνημα, είναι δυνατόν? Φυσικά και όχι. Σε καμία περίπτωση η Cruella, δεν είναι μια ταινία για τους μπόμπιρες, που έχουν τρομάξει λιγουλάκι με την πάρτη της, παρακολουθώντας την στα Dalmatians και έχουν πανηγυρίσει έξαλλα την τελική της χασούρα. Το φιλμ απευθύνεται σε κοινό, που και το καλλιτεχνικό περιβάλλον θα εκτιμήσει και νοήματα μέσα από τις γραμμές του σκριπτ θα σχηματίσει. Ο Δράκος, Δράκο θα γεννήσει. Όσο κι αν η Αρετή με την Κακία θα μονομαχήσουν στα μέσα του εκκολαπτόμενου, όταν τα κίνητρα ωθούνται από την αλαζονεία, την απληστία, την ζηλοφθονία, είναι σχεδόν απίθανο να νικήσει η πρώτη. Και τότε ο παλιοχαρακτήρας θα διαιωνιστεί. Έστω κι αν στον πλανήτη Disney, πάντοτε το δίκαιο επικρατεί και το σατανικό ηττάται ολοσχερώς.

Την μια άκρη του διπόλου των μανιασμένων αντιπάλων κρατά η κυκλοθυμική Εστέλλα, με την μορφή της πάντα συμπαθούς και δυναμικής στις εκφράσεις της Emma Stone. Η κάμερα την ακολουθεί από εφηβάκι πορτοφολού, να μεταλλάσσεται δια μέσου της κοινωνικής εξαθλίωσης σιμά στις βρωμερές λεκάνες, σε μια Dark Knight εκδικήτρια, που χωρίς δισταγμό θα επιδιώξει να πάρει το πάνω χέρι. Τρομερή παρουσία ξανά για την Οσκαρούχα κοκκινομάλλα από την Αριζόνα, που δεν ζορίζεται στιγμή να αποδώσει το απαιτούμενο εγγλέζικο αξάν. Διαθέτει και ανταγωνιστή πρώτης γραμμής απέναντι της, όμως, που έχει ορίσει πήχη πανύψηλο, υποκριτικά, ως η πρωταρχική φιδίσια Κρουέλα / Βαρόνη. Και δύσκολα υπερβάσιμο θαρρώ...

Όμορφη και εκθαμβωτική δεν την αποκάλεσες ποτέ. Ειδικά στα νιάτα της, όταν σπουδαίες ταινίες σαν το Remains Of The Day και το In The Name Of The Father, θα ήσαν διαφορετικές χωρίς εκείνη σε απαιτητικά ρολιστικά πόστα τους. Έμπειρη πια και βετεράνα σε κάθετι που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, χάρη και στην κλασική θεατρική της παιδεία, η Emma Thompson, ντύνεται με άνεση τα σατέν της βεελζεβούλας κυριάρχου, που δεν νιώθει ποτέ το έδαφος να τρίζει κάτω από τα ακριβά της τακούνια, που δεν φοβάται πόντο, που δεν βλέπει κανέναν μπρος της, ούτε φίλο, ούτε εχθρό. Μόνη της, βασίλισσα του κόσμου, ενός οικοδομήματος με σαθρά θεμέλια κι ας μην το νιώθει, καθώς εκτιμά πως με τους παράδες και την ισχύ της, στο τέλος θα υπερκεράσει τους πάντες. Συγκλονιστική η Λονδρέζα, όπως πάντα άλλωστε, χαρίζει τέτοια εκρηκτική ερμηνεία, που δεν ισοσκελίζεται ούτε με βραβεία και αγάλματα. Μεγάλη Κυρία!

Συνεπώς με όλους τους τομείς να αγγίζουν το άριστα, μπορούμε άνετα να μιλάμε για ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό επίτευγμα. Με τα συγχαρίκια να έχουν σαν βασικό αποδέκτη τον έχοντα το γενικό πρόσταγμα Craig Gillespie, ντιρέκτορα που από την I, Tonya του είχε δείξει δείγματα κορυφαίου ταλέντου. Ο Εγγλέζος σεβάστηκε αλλά δεν φοβήθηκε να εξελίξει το πρωτότυπο, δεν μπήκε στην γυάλα να προσφέρει ένα έργο αποκλειστικά και μόνο για τους καλομαθημένους πιτσιρίκους θεατές της φίρμας, δεν δίστασε να ρισκάρει παίζοντας με έννοιες και πρόσωπα "εκτός ηθικής", σε ένα πεδίο που υπό άλλες συνθήκες θα επέβαλλε αυστηρώς την πολιτική ορθότητα. Δίχως καμία σκέψη ή αμφιβολία, η καλύτερη στιγμή υπογραφής Θείου Walt, εδώ και πολλές δεκαετίες

Ράβε ξήλωνε δουλειά να μην σου λείπει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται... πενήντα!

H Ελληνογερμανίδα Σόνια Λίζα Κέντερμαν είναι απόφοιτη του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, της Σχολή Σταυράκου και του London Film School. Οι μικρού μήκους ταινίες της «Νικολέτα» (2013) και «Λευκό Σεντόνι» (2014) έχουν ταξιδέψει σε πάνω από 60 παγκόσμια φεστιβάλ. Ο Ράφτης (Tailor), μια ελληνική - γερμανική - βελγική συμπαραγωγή, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί κι είχε επιλεχθεί στα εργαστήρια του MFI, Cinemed, Sofia Meetings και Crossroads. Αυτή την περίοδο, προετοιμάζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, με τίτλο «Athens Dresden».

Ο Ράφτης έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 24ο Tallinn Black Nights Film Festival στην Εσθονία, ενώ η πανελληνία πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο περασμένο, 61ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε το βραβείο FIPRESCI (για ελληνική ταινία), το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας και το Πρώτο βραβείο ΕΡΤ.

Η υπόθεση: Ο Νίκος είναι ράφτης. Ένας μοναχικός 50άρης, ένα γεροντοπαλίκαρο, που όχι μόνον ράβει τα καλύτερα κοστούμια αλλά και ο ίδιος είναι πάντα ντυμένος στην πένα. Μόνο που η σημερινή εποχή δεν το σηκώνει ένα τόσο ακριβό «σπορ». Το μαγαζί που έφτιαξε ο πατέρας του, που έζησε μεγαλεία, πλέον παρακμάζει, χωρίς πελατεία. Τα χρέη συσσωρεύονται, η τράπεζα δεν αστειεύεται κι είναι έτοιμη να κατασχέσει την ακίνητη περιουσία της οικογένειας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πατέρας του Νίκου μπαίνει στο νοσοκομείο. Ο Νίκος πρέπει να βρει μια λύση, να αναστρέψει την κατάσταση. Και παρακολουθώντας τι γίνεται γύρω του, κάνει ως μότο του το «adopt or die». 

Αρχίζει να ράβει γυναικεία ρούχα και νυφικά (κάτι αδιανόητο λίγα χρόνια πριν) και μεταφέρει την πραμάτεια του σε λαϊκές αγορές και λαϊκές γειτονιές. Συνοδοιπόρος του η Όλγα, μια γυναίκα από τη Ρωσία, παντρεμένη με Έλληνα ταξιτζή και μητέρα της Βικτώριας, μιας πιτσιρίκας από τη γειτονιά, που είναι και η μοναδική φίλη του Νίκου. Ο Νίκος, που σιγά σιγά, ξεθαρρεύει. Ο Νίκος, που το παλεύει. Που προσαρμόζεται. Που ερωτεύεται. Που πληγώνεται. Που ωριμάζει. Τελικά, όντως, ποτέ δεν είναι αργά...

Η άποψή μας: Τούτο το φιλμ θα μπορούσε να είναι μία από τις επιτυχίες της Φίνος Φιλμ την περίοδο που ο ελληνικός κινηματογράφος γύριζε καλές εμπορικές ταινίες για τις μάζες. Και δεν το λέω με καθόλου ειρωνικό τρόπο ή για να μειώσω την ταινία: κυριολεκτώ. Έβλεπα τα πλάνα με τον Ήμελλο πάνω στο αυτοσχέδιο τρίκυκλό του και σκεφτόμουνα πως ο Δαλιανίδης θα τα γύριζε ακριβώς έτσι, με τον Κώστα Βουτσά πρωταγωνιστή! Βέβαια, θα έλειπε η εξωσυζυγική σχέση (για να μην θιγούν τα χρηστά ήθη της εποχής) και στάνταρ θα υπήρχαν δύο με τρεις μουσικοχορευτικές «σκηνές ονείρου» - και σαφέστατα ένα πιο... happy, happy end, με έναν γάμο ίσως. Α, και δεν θα είχε θέση και η Κουλίεβα ως μετανάστρια σε εκείνη την ταινία – τότε ήταν η εποχή που η Ελλάδα εξήγαγε μετανάστες, δεν ήταν τόπος τον οποίο επισκέπτονταν άνθρωποι από άλλα μέρη για να βρουν μια καλύτερη ζωή. Έτσι που λέτε. 

Η σκηνοθέτιδα φτιάχνει μια τρυφερή, ευγενική, ευχάριστη ταινία – τον τόνο δίνει και η πολύ ταιριαστή, πολύ όμορφη μουσική, που έχει συνθέσει ο Νίκος Κυπουργός. Με πάρα πολύ καλή δουλειά τόσο στη διεύθυνση φωτογραφίας όσο και στη σκηνογραφία, η ταινία κάνει γκελ στον θεατή, χωρίς να στρογγυλεύει τις αιχμές της. Απλά, τις βάζει στο φόντο. Την παρακολουθείς την ταινία και χαμογελάς. Χωρίς αυτό πάντως να σημαίνει ότι δεν έχει «θεματάκια» το φιλμ. Ο νοσταλγικός τόνος, που είναι γενικώς καλοδεχούμενος, κουβαλάει μαζί του και σεναριακές υπερβολές, σε σημείο που η λέξη «γραφικό» να μπαλαντζάρει επί ξυρού ακμής, τείνοντας σε κάποιες περιπτώσεις προς την αρνητική έννοιά της κι όχι προς τη θετική. 

Πάντως, αν αφήσεις λίγο σε καταστολή τον κυνισμό σου, μπορείς να περάσεις καλά παρακολουθώντας την ταινία. Αν δε δεν δώσεις σημασία στο – σε μερικά σημεία – κακώς εννοούμενο συντηρητισμό, τότε όλα μια χαρά. Κι εντάξει, προσωπικά η αλήθεια είναι πως έκανα λίγο τα στραβά μάτια καθότι έχω έρωτα με την Ταμίλλα Κουλίεβα. Από τότε που την πρωτοείδα στη «Βασιλική», το 1997, ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος! Και ως γυναίκα και ως ηθοποιό την έχω πολύ ψηλά. 

Ο Ήμελλος είναι επίσης εξαιρετικός, κουβαλώντας με άνεση τον ρόλο του. Έχει ενδιαφέρον το πως παρουσιάζεται ο Σταμουλακάτος στο ρόλο του ταξιτζή. Όσοι τον έχουν στο μυαλό τους από τις εμφανίσεις του στις ταινίες του Οικονομίδη ή στο πολύ φρέσκο (και εντελώς διαφορετικής αισθητικής) Πρόστιμο, περιμένουν πως ανά πάσα στιγμή θα ξεσπάσει και θα τα κάνει όλα λαμπόγυαλο! Χα! Και ο Θανάσης Παπαγεωργίου στο ρόλο του πατέρα του Ήμελλου, πάντα δίνει κύρος, σε όλες του τις εμφανίσεις. Μια παλιομοδίτικη μεν, αισιόδοξη δε ταινία, που σου φτιάχνει το κέφι. Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

Μήλα μου για Λησμονιά

του gaRis (@takisgaris)

Δυο οι κυρίαρχες συνιστώσες της ανθρωπινής ύπαρξης: Ο Χρόνος και η Μνήμη. Το ακατάπαυστο κυνήγι αυτού που είναι η στιγμή, που περνά-που περνά-και χάνεται. Η πολαρόιντ του εγκεφάλου που συλλέγει εικόνα και ήχο, μετατρέποντάς τους σε σκέψη, κρίση και αποταμίευση εμπειριών. Όλα τα υπόλοιπα ατμός. Η Αγάπη, η Έχθρα, η Αδράνεια και η Μαχητικότητα, είναι όλες αδερφάδες από την ίδια μάνα, τη Μνημοσύνη. Όταν το λοιπό σούρχεται μια ταινία να τα διαπραγματευτεί όλα δαύτα, στέκεσαι και κομματάκι ενεός διότι αυτά είναι τολμηρά έως οδυνηρά ζητήματα και πόσο μάλλον για τον πρωτάρη Χρήστο Νίκου, της προϋπηρεσίας του οσκαρικού Κυνόδοντα, σιμά στον Λάνθιμο θητεύοντας ως βοηθός σκηνοθέτη και επιμελητής σεναρίου. Μετά ξανά στο Τανγκό των Χριστουγέννων ή στο Before Midnight του Linklater, ε, δεν το λες κα λίγο. Σε κάθε περίπτωση όμως, εδώ ο πήχης ίπταται αψηλά. Πανύψηλα θα σου πω.

Δώσε βάση στην πενιά: Υπάρχει πανδημία λησμοσύνης στην Ελλάδα. Ο κόσμος χάνει την ταυτότητά του σωρηδόν, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε νευρολογικές κλινικές σωρεία ανθρώπων σε αφασικό ρημπούτ. Ένας από τους πολλούς είναι και ο Άρης Σερβετάλης υπό την εποπτεία των θεραπόντων ιατρών Αννας Καλαϊτζίδου και Αργύρη Μπακιρτζή. Του ξηγιούνται μια σειρά ασκήσεων θάρρους με όπλα κασσετοφωνάκι και φωτογραφική μηχανή. 

Ο Άρης είναι στην αρχικαρακοσμάρα του, όχι (μόνο) επειδή έχει ως ερμηνευτής φάει ψωμί κι αλάτι στο weird wave με τον Yorgos αλλά και διότι ως ρόλος, κάτι ιδιαίτερα οχληρό εντός του τον αποτρέπει να ξαναφάει μήλα που ωφελούν μνήμες τραγικές απώλειας, τις οποίες προτιμά να κρατά φυλακισμένες στα διαγραμμένα αρχεία της ύπαρξής του. Ο Αρης εκπαιδεύεται: Θα προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στον εαυτό του. Θα λάβει μέρος σε μια πορεία διαμαρτυρίας. Θα βιώσει μια ξεπέτα της βραδιάς. Και κάπου ανάμεσα θα συναντηθεί με τη Σοφία Γεωργοβασίλη, πιο προχωρημένη ασθενή σε αυτό το ιδιότυπο πρόγραμμα κτήσης Νέας Ταυτότητας, με την οποία θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αποφύγει την πιο στενή σύνδεση. Αυτό το κάτι εντός του πάλι αρχίζει να τον ταρακουνά. 

Τα Μήλα, με βαριά αλληγορία και μουντούς σοσιοπολιτικούς συμβολισμούς είναι η αποστασιοποιημένη παραξενιά του Χρήστου Νίκου που συναγελάζεται το χιούμορ και το πέσιμο στην καθεστηκυία ιδεοληψία περί ταυτότητας ή πιο κεντραρισμένα, ατομικότητας. Κι επειδή Μεμέντο δεν ακουμπά καν, ούτε περισπούδαστο επιπέδου Φίλιπ Ντικ είναι, μοιάζει βολεμένο καρυδότσουφλο που κυματίζεται μεταξύ Ακι Καουρισμάκι και Ρόυ Αντερσον. Με εμφανή φιλοδοξία αλλά και δίχως την καλλιτεχνική κοχώνα που θα απογείωνε τον χαρισματικό Αρη Σερβετάλη σε άλλη μια αποστεωμένη μα εκφραστικά λυσιτελή ερμηνεία, η ταινία ίσως και να αποτελεί τη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της χρονιάς. Ειρήσθω ότι δεν τα πήγε καθόλου άσχημα στα φεστιβαλικά σερκουί ενώ επίσης εστάλη και ως ξενόγλωσση υποψηφιότητα της Ελλάδας στα πρόσφατα όσκαρς. 

Τα Μήλα διαθέτουν absurdist γοητεία και ικανότητα να προκαλέσουν μυριάδες ερωτηματικά στον θεατή, χωρίς να διαλέγονται πειστικά ως προς το ζητούμενό τους παρά περισσότερο ως απορία ως προς το τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Και την επόμενη φορά (Fingernails με την σπουδαία Carey Mulligan) καλύτερα Χρήστο μας, γιατί ταλέντο σίγουρα υπάρχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Άσοι στην επιβίωση! Το καινούργιο Animation της Dreamworks έχει τον τίτλο Οι Κρουντς 2: Νέα Εποχή (The Croods: A New Age) και υπογράφεται σκηνοθετικά από τον Joel Crawford. Οι Κρουντς έχουν επιβιώσει από αρκετούς κινδύνους και καταστροφές. Αυτή η απίθανη οικογένεια γλύτωσε όχι μόνο απόφτερωτά, προϊστορικά θηρία που την απειλούσαν, αλλά επιβίωσε και από το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε.Όμως τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν την μεγαλύτερη πρόκληση από όλες: μια… αντίπαλη οικογένεια. Τόσο διαφορετική αλλά και τόσο ίδια. Οι Κρουντς χρειάζονται ένα νέο μέρος για να ζήσουν ασφαλείς. Έτσι λοιπόν, η προϊστορική οικογένεια ξεκινάει την αναζήτηση αυτής της ασφαλέστερης περιοχής που θα αποτελέσει το νέο σπιτικό της. Όταν ανακαλύπτουν ένα ειδυλλιακό, περιφραγμένο παράδεισο που καλύπτει όλες τους τις ανάγκες, πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματά τους βρήκαν επιτέλους την πολυπόθητη λύση τους… Εκτός από μια λεπτομέρεια. Μια άλλη οικογένεια κατοικεί ήδη εκεί: Οι Προχώβιοι. Οι Προχώβιοι (στο «προχώ» δώστε βάση) – με τα δεντρόσπιτά τους, τις απίθανες ανακαλύψεις τους και τα αρδευόμενα στρέμματα με φρέσκα προϊόντα – είναι λίγο (έως πολύ) πιο εξελιγμένοι από τους Κρουντς. Όταν, λοιπόν, υποδέχονται τους νεοφερμένους Κρουντς, σαν τους πρώτους μουσαφίρηδες στα μέρη τους, οι εντάσεις δεν θα αργήσουν να φανούν ανάμεσα στην οικογένεια των σπηλαίων και στη μοντέρνα φαμίλια.

Στην ορίτζιναλ εκδοχή ακούγονται οι φωνές των Nicolas Cage, Emma Stone, Ryan Reynolds, Catherine Keener, Clark Duke, Cloris Leachman, Peter Dinklage, Leslie Mann, Kelly Marie Tran, ενώ στην εγχώρια των Κώστα Κόκλα και Νίκου Κουρή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tulip Ent.!

Κουράστηκα να φοβάμαι! Μια συμπαραγωγή Ρωσίας και Λευκορωσίας είναι η δραματική ταινία, με φόντο το Ολοκαύτωμα, Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons) που σκηνοθετεί ο Vadim Perelman. 1942 στην υπό Κατοχή Γαλλία. Ο Gilles συλλαμβάνεται από τα SS μαζί με άλλους Εβραίους και οδηγείται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία. Καταφέρνει να αποφύγει την εκτέλεση όταν ορκίζεται στους φύλακες ότι δεν είναι Εβραίος αλλά Πέρσης. Αυτό το ψέμα τον σώζει προς στιγμήν αλλά ο Gilles αναλαμβάνει μία αποστολή που θα του χαρίσει την ζωή ή θα τον στείλει απευθείας στον τάφο: να διδάξει Φαρσί στον Διοικητή του Στρατοπέδου, τον Koch, ο οποίος ονειρεύεται να ανοίξει ένα εστιατόριο στο Ιράν όταν τελειώσει ο πόλεμος. Χάρις σε ένα ευφυές τέχνασμα ο Gilles κατορθώνει να επιβιώσει επινοώντας λέξεις στα « Φαρσί» που καθημερινά διδάσκει στον Koch. Η ξεχωριστή σχέση των δύο αντρών πυροδοτεί την ζήλεια άλλων αιχμαλώτων αλλά και των στρατιωτών. Καθώς οι μέρες περνούν οι υποψίες ότι δεν είναι στ’αλήθεια Πέρσης μεγαλώνουν και ο Gilles καταλαβαίνει ότι το μυστικό του δεν θα μείνει κρυφό για πολύ ακόμα.

Πρωταγωνιστούν οι Nahuel Pérez Biscayart, Lars Eidinger, Jonas Nay, David Schütter, Alexander Beyer, Andreas Hofer, Leonie Benesch.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Αν πάντα σου φέρονται σαν κάτι που δεν είσαι, στο τέλος το πιστεύεις! Η ταινία Παγιδευμένοι (Shorta / Enforcement) αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο των Frederik Louis Hviid και Anders Olholm. Η παραγωγή από τη Δανία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας στην Εβδομάδα Κριτικής, προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ (Ζυρίχη, Γλασκώβη, Μπουσάν κ.α.) κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας – Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Cineuropa Award στο Φεστιβάλ Les Arcs. Δυο αστυνομικοί αναλαμβάνουν περιπολία σε μια γειτονιά που βράζει εξαιτίας ενός περιστατικού αστυνομικής βίας απέναντι σε μετανάστη. Σύντομα, μέσα από μια σειρά απρόβλεπτα περιστατικά βρίσκονται παγιδευμένοι όχι μόνο από αυτούς που υποτίθεται ότι κυνηγούν, αλλά και μέσα στις ίδιες τις πεποιθήσεις τους. Οι Hviid και Olholm υιοθετώντας τη φόρμα ενός θρίλερ δράσης σκηνοθετούν το ντεμπούτο της χρονιάς σκιαγραφώντας με τον πλέον ευρηματικό τρόπο μια ολόκληρη κοινωνία σε αναβρασμό και ανάγκη επαναπροσδιορισμού, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την διαρκή κινηματογραφική άνοιξη όσο και την ποικιλομορφία του Δανέζικου σινεμά.

Πρωταγωνιστούν οι Jacob Lohmann, Simon Sears, Tarek Zayat, Dulfi Al-Jabouri, Özlem Saglanmak.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την One From The Heart!

Πόσο θα ήθελα να γίνεις ξανά όπως ήσουν! Ο Άχμεντ, ένας μουσουλμάνος έφηβος που ζει στο Βέλγιο, γοητεύεται από το φανατισμένο κήρυγμα ενός φονταμενταλιστή ιμάμη και σχεδιάζει τη δολοφονία της – επίσης μουσουλμάνας, αλλά «αιρετικής»– καθηγήτριάς του. Πιστοί στην ουμανιστική τους προσέγγιση, οι αδελφοί Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne τοποθετούν για άλλη μια φορά στο επίκεντρο της ιστορίας τους μια μπερδεμένη νεανική ψυχή, στην ταινία Ανάμεσα Μας (Le Jeune Ahmed / Young Ahmed). Ο Άχμεντ, ένα υπεράνω πάσης υποψίας σιωπηλό αγρίμι, αναζητά αδέξια την ταυτότητά του σε έναν ψυχρό κόσμο, καθρεφτίζοντας μια εποχή αποπροσανατολισμού και άκριτης υποταγής στον πειρασμό της βίας. Παρότι αμφίβολο αν για την περίπτωσή του υπάρχει ελπίδα, στο νταρντενικό σύμπαν η ανθρωπιά και η ενσυναίσθηση έχουν πάντα την τελευταία λέξη.

Πρωταγωνιστούν οι Idir Ben Addi, Myriem Akheddiou, Claire Bodson, Olivier Bonnaud, Victoria Bluck, Othmane Moume

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Rosebud 21!

The Devil Gets Her Due! Η ταινία διηγείται, για πρώτη φορά, τα γεγονότα που οδήγησαν στη γέννηση της έκρυθμης και διαβόητης κακιάς µε τη διεστραμμένη αδυναμία στα σκυλιά της Δαλματίας, της θρυλικής Κρουέλα ντε Βιλ. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ταλαντούχος Craig Gillespie (I, Tonya), ενώ το εξαιρετικό σενάριο συνυπογράφει ο Tony McNamara, που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ µε την ταινία The Favourite. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1970 και η πανκ ροκ επανάσταση είναι στο απόγειό της. Η νεαρή Εστέλλα, ένα ορφανό κορίτσι µε κοφτερό μυαλό και αιχμηρό ένστικτο επιβίωσης, ονειρεύεται να αναδειχθεί σε διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Μια μέρα, το ταλέντο της γίνεται αντιληπτό από τη θρυλική φασιονίστα και υστερικά σικ, Βαρόνη φον Χέλμαν. Η σχέση τους θα πυροδοτήσει µια σειρά από γεγονότα και αποκαλύψεις που θα αναγκάσουν την Εστέλλα να ενστερνιστεί τη διαβολική πλευρά της και να μεταμορφωθεί στην άγρια, στιλάτη και εκδικητική Κρουέλα.

Οι βραβευμένες µε Όσκαρ Emma Stone (La La Land) και Emma Thompson (Howards End, Sense & Sensibility) υποδύονται τις δύο ανελέητες αντιπάλους στη νέα live-action υπερπαραγωγή της Disney. Συμπρωταγωνιστούν οι Kirby Howell-Baptiste, Mark Strong, Tipper Seifert-Cleveland, Joel Fry, Paul Walter Hauser, Emily Beecham.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Αν το μέλλον φαίνεται ζοφερό, δοκίμασε κάτι καινούργιο! Ο παραμυθένιος Ράφτης (Tailor) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους που υπογράφει η ταλαντούχα Σόνια Λίζα Κέντερμαν. Η Ελληνογερμανίδα σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος, που έχει κλέψει τις εντυπώσεις με τις μικρού μήκους ταινίες “Νικολέτα” (2013) και “Λευκό Σεντόνι” (2014), υφαίνει με μαεστρία τον Ράφτη, μία αισιόδοξη και ανθρωποκεντρική ιστορία με φόντο την κρίση, όπως τη βιώνει σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο ο συγκινητικός και αναπάντεχα δυνατός πρωταγωνιστής της. Η αργοπορημένη ενηλικίωση ενός ονειροπόλου ράφτη που ζει στο μικροσκοπικό πατάρι του οικογενειακού ραφτάδικου, η μεταμόρφωση ενός εγκλωβισμένου ανθρώπου σε πλανόδιο δημιουργό, που βρίσκει την έμπνευση στα πιο απρόσμενα μέρη, είναι στο επίκεντρο αυτής της τρυφερής και λυρικής ιστορίας. Ο “Ράφτης” έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 24ο Tallinn Black Nights Film Festival στην Εσθονία, ενώ η πανελληνία πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο 61ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε το Βραβείο FIPRESCI, το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας και το Πρώτο βραβείο ΕΡΤ. Ο 50χρονος Νίκος, ένας εκλεπτυσμένος ράφτης παλαιάς κοπής, πασχίζει να κρατήσει ζωντανό το φάντασμα της περασμένης και καλοντυμένης αριστοκρατίας του ’60. Όμως, όταν η τράπεζα απειλεί να κατάσχει το οικογενειακό ραφτάδικο και ο ηλικιωμένος πατέρας του νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ο Νίκος παίρνει για πρώτη φορά τη ζωή στα χέρια του και βρίσκει έναν ανορθόδοξο τρόπο να φέρει την τέχνη του κοντά στους ανθρώπους του σήμερα. Μπορεί μια νύφη στα Καμίνια να γίνει η μούσα του αλαφροΐσκιωτου Ράφτη;

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Δημήτρης Ήμελλος, ενώ στο πλευρό του συμμετέχουν και οι Ταμίλλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Στάθης Σταμουλακάτος, Δάφνη Μιχοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!