Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ένας παλιός καλός κανόνας το ορίζει με σαφήνεια: "Δείξε μου την σκηνή της έκρηξης, για να σου πω πόσο καλή περιπέτεια δράσης είσαι." Φέρνω λοιπόν κατά νου, την παρμένη από πενήντα κάμερες στιγμή που σκάει η μπόμπα και ισοπεδώνεται η μισή παραλία του Μαϊάμι, γεμίζοντας από πραγματικά συντρίμμια στους The Specialists (1993, Sly) και την κοντράρω με την σεκάνς του μπαμ εδώ πέρα, που συμβαίνει σχετικά στην αρχή, έτσι για να μπούμε και στο κλίμα. Τζούφιος αχός! Νομίζεις πως την έχει σκιτσάρει στο πι σι, τελειόφοιτος σχολής CGI... Και ύστερα μου λες για ποιον λόγο ασχολούμαστε ακόμη, τριάντα χρόνια ύστερα, με τις ταινίες του Stallone και όχι με πανερίσια πράματα σαν και τούτο, που το λησμονείς με το που βγεις από τον σινεμά.

Το ανελέητο κυνηγητό, από άκρου εις άκρο, της αμερικάνικης επικράτειας, του μπλεγμένου στα δίχτυα της Μαφίας αρχιλογιστή Όουεν Κάσερλυ και του ανήλικου γιου του, θα έχει τραγικό φινάλε για εκείνον στα δάση της Μοντάνα, καθώς οι πληρωμένοι εκτελεστές θα τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ, κλείνοντας του, όπως πιστεύουν, το στόμα μια για πάντα. Απρόσεχτοι στο σχέδιο τους οι φονιάδες, δεν θα αντιληφθούν πως από τον τόπο του εγκλήματος θα το σκάσει, τραυματίας και σοκαρισμένος, ο μικρούλης Κόννορ, που ολομόναχος πλέον θα αναζητήσει μέσα στην γεμάτη κινδύνους ερημιά, ένα χέρι βοηθείας.

Και ακολουθώντας τον ποταμό, το διάβα του θα τον οδηγήσει μέχρι το φυλάκιο της Χάνα Φάμπερ, ριψοκίνδυνης δασοπυροσβέστριας, που φέροντας βαρέως την πρόσφατη αποτυχημένη προσπάθεια διάσωσης τριών παιδιών σε πυρκαγιά της περιοχής, έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη και έχει απομονωθεί ως φύλακας στο ερημικό της πόστο. Η δυναμική γυναίκα σύντομα θα καταλάβει πως το παιδί φέρει μαζί του τις αποδείξεις που θα διαλύσουν το οργανωμένο έγκλημα. Όπως θα αντιληφθεί όμως, ότι οι στυγεροί δολοφόνοι βρίσκονται στο κατόπι του και δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν το βγάλουν από τη μέση.

Αλήθεια είναι πως η πλοκή έτσι όπως ακούγεται, μοιάζει κάπως ενδιαφέρουσα, ενόσω η δυάδα των επαγγελματιών ατσαλάκωτων πιστολέρο, σφίγγει ολοένα και περισσότερο τον κλοιό γύρω από το θήραμα της. Και μάλιστα στην πορεία της εξέλιξης, όλο και περισσότερα εμπόδια εισβάλλουν για να σφραγίσουν τον οποιονδήποτε δρόμο διαφυγής στην μελαγχολική ρέιντζερ και το τρομαγμένο αγόρι: Φωτιές, κεραυνοί, κατακλυσμοί. Και πως να τα βάλεις με τους αδίστακτους και πάνοπλους εγκληματίες, όταν στα χέρια σου δεν έχεις παρά μόνο ένα τσεκούρι. Μυαλό χρειάζεται και να εκμεταλλευτείς όσο περισσότερο μπορεί τις δυσμενείς συνθήκες, που ενδεχόμενα για εσένα μπορεί να αποδειχθούν πλεονέκτημα.

Θα ήθελα πολύ αυτό το παλιομοδίτικης αισθητικής και αντίληψης action, να ήταν καλό, τουλάχιστον αξιοπρεπές στην οργάνωση του. Ε, δεν είναι. Κι ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την δομή του σεναρίου, που σε ουκ ολίγα της σημεία φαντάζει αστεία, μέχρι και κωμική θα την αποκαλούσα δίχως να την προσβάλω. Αρχής γενομένης από τα θεμέλια του στόρι. Κυνηγήστε τον τον τύπο γιατί είναι εχθρός. Εχθρός τίνος? Και τι έχει κάνει? Ποια ζημιά έχει διαπράξει και ποιον ακριβώς έχει πειράξει? Και τι ακριβώς γνωρίζει που θα προκαλέσει πάταγο αν τον ανακοινώσει στα κανάλια? Ούτε μισή απάντηση δεν παίρνουμε και από κανέναν, παραμένοντας έτσι, χύμα, αφημένοι στην άγνοια μας να νιώθουμε πως οι κακοί είναι αυτοί με τα πολυβόλα και οι καλοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.

Δεν είναι ακριβώς έτσι για μια περιπέτεια που θα επιθυμούσε να αποκληθεί σοβαρή. Πόσο μάλλον όταν το κυρίως θέμα και εννοείται ο επίλογος, ακολουθούν αυτή ακριβώς την τακτική, της θολής και ανεξήγητης λογικής. Των αμέτρητων ερωτηματικών, γιατί και πως, που ουδέποτε επεξηγούνται με σαφήνεια, με συνέπεια τα κενάκια του πλοτ, τάχιστα να μετατραπούν σε τρυπάρες, που δεν σε αφήνουν να παρακολουθήσεις το έργο με μια στοιχειώδη συνοχή. Και το κρίμα στην παρούσα περίπτωση έχει να κάνει με το γεγονός πως υπαίτιος για όλη αυτή την αφηγηματική ανακατωσούρα, είναι ο ίδιος που ευθύνεται για τις προσεγμένες συγγραφές των Hell or High Water και Sicario. 

Το αβαντάζ έγινε ατέλεια δηλαδή για τον Taylor Sheridan, που μάλλον τις εμπνεύσεις του τις συνέδεσε στο πόδι. Και να πεις πως δεν έχει υλικά? Δεν μου έμοιασε και για φτηνή η παραγωγή της Warner, ούτε στα σκηνικά της, ούτε κυρίως στα διάσημα ονόματα που ορίζουν την ερμηνευτική της ομάδα. Όλα τα περιφερειακά πόστα είναι πιασμένα από γνώριμους ρολίστες, οι οποίοι δίνουν με την μόστρα τους το κατιτίς στους χαρακτήρες που υποδύονται, ακόμη κι αν έχουν αντιληφθεί πως οι περσόνες τους δεν είναι και οι καλύτερα δομημένες. Nicolas Hoult σωματαράς και Aidan Gillen εκφραστικός συνθέτουν το φονικό ντουέτο, Jon Bernthal αδικημένος καρατερίστας με απειροελάχιστες εμφανίσεις στο εκράν, ως σερίφης - παρουσία κλειδί που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ το σενάριο, ακόμη και ο πολύς Tyler Perry, λέει ένα γεια, ως ο μεσάζοντας του μεγάλου αφεντικού με τα τσιράκια.

Και Jolie στο στάρινγκ? Ε, τι άλλο θέλεις άνθρωπε μου για να σερβίρεις ένα φασαριόζικο φιλμάκι που να βλέπεται ανεκτά? Η Angelina στα 45 της πια, με μπόλικες φουσκωσιές στο πρόσωπο, που την διατηρούν σε υψηλά επίπεδα ομορφάδας, πεπειραμένη σε ρόλους ηρωικούς από την εποχή της Λάρα Κροφτ, μοιάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει την μπρατσωμένη, αλλά γεμάτη ψυχικά τραύματα διασώστη. Ακολουθώντας την σούπερ χιτ πεπατημένη της Salt, μετατρέπει το δάσος σε τερέν γηπεδούχου και χάρη στην σωστή χημεία με το πιτσιρίκι που προστατεύει, βγάζει νύχια αγριόγατας, πείθοντας πως δεν θα την βάλει πλάτη κανείς. Τι ωραία εδώ να έβαζα επίλογο με το "όπερ και εγένετο"...

Πιθανώς οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες. Το Those Who Wish Me Dead δεν κάλυψε ούτε μερικό ποσοστό από δαύτες. Μέτρια προς κακή συνέχεια της δράσης, περιφερειακά πρόσωπα που δεν δικαιολογούνται ως ύπαρξη με την καμία, μα το κυριότερο παντελής έλλειψη αφετηριακής σύνοψης, που θα στρώσει τον μπούσουλα, για να κινηθεί πάνω του το σασπένς. Πάμε γι άλλα miss Voight...

Παράξενο φρούτο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από τη Lady Day στον Μιθριδάτη: όταν τα τραγούδια πονάνε την εξουσία

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Δεκεμβρίου του 1959, στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, Lee Daniels. Η μέχρι τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: Shadowboxer (2005 – βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα), Μονάκριβη (Precious, 2009), The Paperboy (2012) και Ο μπάτλερ (The Butler, 2013). Για τη Μονάκριβη είχε ο ίδιος δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ: σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας (μιας που ήταν κι ένας από τους παραγωγούς της). Επόμενη ταινία που σχεδιάζει – στο πλαίσιο μιας παράξενης και εξεζητημένης μόδας – είναι το ριμέικ του «Σχέσεις στοργής» (Terms of Endearment) του James L. Brooks, από το 1983, όπου πρωταγωνιστούσαν η Shirley MacLaine ως μητέρα και η Debra Winger ως κόρη, πάσχουσα από καρκίνο. Στη νέα ταινία, τη μητέρα θα υποδυθεί η Oprah Winfrey, η οποία θα ηγείται λογικά ενός all African-American καστ.

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, για την πρωταγωνίστρια Andra Day, η οποία είναι τραγουδίστρια και στη συγκεκριμένη ταινία κάνει το ντεμπούτο της ως ηθοποιός. Η Andra Day ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (σε δραματική ταινία) κερδίζοντάς την. Πριν από την Andra Day ήταν η Diana Ross που ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα και για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, στο ντεμπούτο της ως ηθοποιού, υποδυόμενη την Billie Holiday στην ταινία «Η κυρία τραγουδά τα μπλουζ» (Lady Sings the Blues, 1972).

Η υπόθεση: 3 Μαΐου 1957. Βιώνοντας οικονομικά ζόρια η Μπίλι Χόλιντεϊ δίνει συνέντευξη έναντι μικρού αντιτίμου στον Ρέτζιναλντ Λορντ Ντιβάιν. Οι ερωτήσεις του την οδηγούν στο παρελθόν. 10 χρόνια πριν συγκεκριμένα. Τότε που, για άλλη μια φορά από τότε που το ηχογράφησε, της απαγορεύεται να τραγουδήσει το «Strange Fruit». Ένα τραγούδι που αναφέρεται έμμεσα αλλά ξεκάθαρα στο λιντσάρισμα. Και το «παράξενο φρούτο» του τραγουδιού δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι μαύροι και οι μαύρες, που λευκοί ρατσιστές κρεμούσαν από τα δέντρα κάτω στον Νότο. Το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ σιχαινόταν το τραγούδι. Και ο Χάρι Ένσλιγκερ, ο επικεφαλής του FBΝ (Federal Bureau of Narcotics) στον πόλεμο της κυβέρνησης κατά των ναρκωτικών, μηχανεύονταν τρόπους για να κάνει την Χόλιντεϊ να σιωπήσει. 

Χρησιμοποίησε τον Αφροαμερικάνο μυστικό πράκτορα Τζίμι Φλέτσερ ως Δούρειο Ίππο προκειμένου να φυλακίσει την Χόλιντεϊ για χρήση ναρκωτικών. Η Μπίλι ήταν ηρωινομανής. Ήταν «αγνώστου πατρός», η μητέρα της δεν την ήθελε, μεγάλωσε σε μπουρδέλα, βιάστηκε, εκδιδόταν από μικρή, οι σχέσεις με τους άντρες που είχε στη ζωή της ήταν όλες κακοποιητικές, έψαχνε τρυφερότητα στις γυναίκες, στο ποτό, στα σκυλιά της. Πέθανε στις 17 Ιουλίου του 1959 σε ηλικία 44 ετών από κίρρωση του ήπατος, με το πόδι της δεμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου με χειροπέδες...

Η άποψή μας: Πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα νομίζω καλό θα ήταν να κάνουμε ορισμένες διευκρινήσεις. Όπως σε όλες τις βιογραφίες, το σενάριο παίρνει μπόλικες ελευθερίες σε σχέση με τα πραγματικά γεγονότα. Και ιδίως σε ότι αφορά την Μπίλι Χόλιντεϊ, πολλές φορές ο μύθος και η πραγματικότητα δεν είναι ξεκάθαρα, καθώς δεν υπήρξαν γραπτές μαρτυρίες για πολλά από όσα βίωσε ενώ και οι άνθρωποι που έζησαν την ίδια εποχή με εκείνη, έχουν όπως είναι λογικό, πεθάνει. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «Chasing the Scream» του Johann Hari. 

Ο Ρέτζιναλντ Λορντ Ντιβάιν είναι σεναριακή κατασκευή: δεν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο. Ο Τζίμι Φλέτσερ όντως ήταν Αφροαμερικάνος πράκτορας, που συνέβαλε στη σύλληψη της Μπίλι Χόλιντεϊ, όμως η μεταξύ τους σχέση (πόσο μάλλον η ερωτική) που αποτυπώνεται στην ταινία δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχτεί. Και ναι, η Μπίλι Χόλιντεϊ είχε ερωτική σχέση μέχρι και με τον Όρσον Γουέλς, και ναι, έκλαψε στην κηδεία του σκύλου της, αλλά, το timeline και όλα όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης, είναι ένα μείγμα αλήθειας και μύθου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έτσι κι αλλιώς οι βιογραφίες είναι ζόρικο κινηματογραφικό είδος εξ ορισμού – αν και αρκούντως δημοφιλές. Πώς να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε μια ταινία διάρκειας από μιάμιση έως τρεις ώρες; Ιδίως όταν η βιογραφία αφορά ανθρώπους όπως η Μπίλι Χόλιντεϊ, που σε μια μέρα ζούσε όλα όσα πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν σε ολάκερες τις ζωές τους; 

Κι αφού ξεμπερδέψαμε μέσω αυτής της μακροσκελούς είναι η αλήθεια εισαγωγής, ας μπούμε στο ψητό: είναι καλή ταινία αυτή; Χμ, με το χέρι στην καρδιά, όχι, δεν θα το έλεγα. Το βασικό της πρόβλημα είναι το αλαλούμ τόσο της σκηνοθετικής γραμμής όσο και των ανοιγμάτων του σεναρίου. Ο Lee Daniels επιχειρεί να πει πολλά πράγματα μαζί κι όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λέει μασημένα, μπερδεύοντας τον θεατή. Τι είναι η ταινία; Μια απλή βιογραφία μιας εμβληματικής μορφής της μουσικής; Ένα κατηγορώ εναντίον των μηχανισμών της Λευκής Αμερικής, που μια ζωή θέλει τους Μαύρους, σκλάβους; Μια ευκαιρία για να ενισχυθεί το κίνημα «Black Lives Matter»; Ένα case study για το πως η Τέχνη μπορεί να γίνει εντυπωσιακά ενοχλητική για την Εξουσία; Όλα αυτά και τίποτα από όλα αυτά τελικά. 

Όσο κι αν θέλει να το αποφύγει ο Daniels εντέλει αφηγείται επεισοδιακά – με επεισόδια δηλαδή, που διαδέχονται το ένα το άλλο – πολλά από όσα τράβηξε η Μπίλι Χόλιντεϊ. Είναι ένας τρόπος, που παραπέμπει σε τηλεταινία. Είναι ένας τρόπος που βασίζεται στην επιφάνεια και δεν εμβαθύνει. Και είναι ένας τρόπος φλατ, που δεν κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή διαρκώς οξυμένο. Αν είναι δυνατόν, ε; Κι εντάξει, λογικό είναι να μην ακολουθεί γραμμική χρονικά αφήγηση, αλλά τα πολλά πέρα δώθε μέσα στον χρόνο δεν βοηθούν – μπερδεύουν περισσότερο. Αμ το μοντάζ; Άναρχο και άστοχο. Ευτυχώς, μέσα από όλον αυτόν το χαμό, προκύπτει μια εξαιρετική ερμηνεία από μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, στα πρώτα της βήματα στην υποκριτική. 

Η Andra Day ενσαρκώνει με φοβερή άνεση και με τρομερή προσήλωση έναν μύθο της μουσικής. Είναι ατρόμητη και πιάνει όλες τις λεπτές αποχρώσεις ενός ανθρώπου που, κατά πως φαίνεται, λίγο χάρηκε στη ζωή του και πολύ ταλαιπωρήθηκε. Αντιθέτως, ο Trevante Rhodes, που υποδύεται τον Τζίμι Φλέτσερ, δεν σκαμπάζει πολλά από υποκριτική. Η άνεση με την οποία μας δείχνει τους γραμμωμένους κοιλιακούς του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αδυναμία του να εκφράσει οποιοδήποτε συναίσθημα στο μονίμως ανέκφραστο πρόσωπό του. Τα ίδια δηλαδή που τον είχαν χαρακτηρίσει και στην πρώτη του σημαντική κινηματογραφική εμφάνιση στο Moonlight. Έτσι που λέτε για την ταινία αυτή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να σταθεί αφορμή για να ψαχτείτε περισσότερο σε ότι αφορά την Μπίλι Χολιντέι... 

ΥΓ: Αυτά που αναγράφονται στους τίτλους τέλους της ταινίας είναι αληθή. Το «Strange Fruit» όντως ανακηρύχθηκε ως τραγούδι του 20ου αιώνα από το περιοδικό Time. Και στις ΗΠΑ ακόμα παλεύουν να ψηφίσουν νόμο που να απαγορεύει το λιντσάρισμα! Η τελευταία προσπάθεια έγινε το 2019 με το «Emmett Till Antilyncing Act». Ακόμα και σήμερα που μιλάμε δεν έχει ψηφιστεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Το τέρας μέσα μας

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Αν πάντοτε σου φέρονται σαν κάτι που δεν είσαι, στο τέλος το πιστεύεις"

Τούτη η δανέζικη παραγωγή αποτελεί το ντεμπούτο των Frederik Louis Hviid και Anders Ølholm – τόσο σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία όσο και σε ότι αφορά το σενάριο - σε κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους. Ο Anders Ølholm άρχισε να ασχολείται με το σενάριο της ταινίας ήδη από το 2015. Οι παραγωγοί της ταινίας είχαν σκεφτεί άλλο πρόσωπο για τη σκηνοθετική καρέκλα. Ο Anders Ølholm τους ζήτησε να σκηνοθετήσει ο ίδιος την ταινία, παρέα με τον επί πολλά χρόνια φίλο του, Frederik Louis Hviid, με τον οποίο εντωμεταξύ είχαν ολοκληρώσει το σενάριο. Όπερ και εγένετο τελικά.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Παγιδευμένοι (Shorta / Enforcement) έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας όπου και συμμετείχε στην Εβδομάδα Κριτικής τον περασμένο Σεπτέμβριο. Από εκεί και πέρα προβλήθηκε σε πολλά ακόμα φεστιβάλ (Ζυρίχη, Γλασκώβη, Βαρσοβία και Μπουσάν μεταξύ των άλλων). Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η ταινία έλαβε μέρος στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα κερδίζοντας τελικά το βραβείο σκηνοθεσίας αλλά και το βραβείο της FIPRESCI, της επιτροπής δηλαδή των κριτικών κινηματογράφου. Τέλος, τιμήθηκε και με το Cineuropa Award στο Φεστιβάλ Les Arcs.

Η υπόθεση: «I can't breathe» φωνάζει ο 19χρονος μαύρος Ταλίμπ Μπεν Χάσι - παιδί μεταναστών - στους δύο αστυνομικούς που τον συλλαμβάνουν και τον ακινητοποιούν κάπου στην Κοπεγχάγη. Ο Ταλίμπ πέφτει σε κώμα, κάτι που οδηγεί σε βίαιες εξεγέρσεις στους δρόμους της πόλης, γεγονός που αναγκάζει την διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων της αστυνομίας, από τη μία να θέσει σε διαθεσιμότητα τους δύο μπάτσους κι από την άλλη να διεξάγει έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβαν χώρα τα γεγονότα. Αυτόπτης μάρτυρας του συμβάντος ήταν ο επίσης αστυνομικός, Γιενς Χόγιερ. Ο διοικητής του, τον βάζει να κάνει περιπολία με τον Μάικ Άντερσεν, έναν σκληροτράχηλο, ρατσιστή, μάτσο μπάτσο. Η δικαιολογία είναι να έχει ο Γιενς τον Μάικ από κοντά, για να μην «ξεφύγει». Μπορεί όμως έτσι να δοθεί η ευκαιρία στον Μάικ να «πείσει» τον Γιενς να μην μιλήσει. 

Κατά την διάρκεια της περιπολίας ο Μάικ θα στοχοποιήσει τον νεαρό Άμος – επίσης παιδί μεταναστών – και ακολούθως θα τον συλλάβει. Οι αντιδράσεις στην πόλη συνεχίζονται. Μια σπίθα αρκεί για να γίνουν όλα ρημαδιό. Ο Γιενς, ο Μάικ και ο Άμος θα βρεθούν στο Σβέιλγκαρντεν, ένα κλειστό γκέτο μεταναστών στα προάστια. Και θα παγιδευτούν εκεί μέσα. Μια μεγάλη μέρα και μια ακόμα μεγαλύτερη νύχτα τους περιμένει. Στη διάρκειά της θα κληθούν να τεστάρουν τις αντιλήψεις τους, να πάρουν δραματικές αποφάσεις και να παραμείνουν ζωντανοί...

Η άποψή μας: "Shorta" στα αραβικά σημαίνει "αστυνομία". Και αυτή η λέξη δίνει το όνομά της σε μια ταινία που, βλέποντάς την, αιφνιδιάζεσαι. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι το "I can't breathe"! Η ταινία είναι απολύτως επίκαιρη! Αποκλείεται οι δημιουργοί της ταινίας να είδαν – όπως όλος ο κόσμος – τον θάνατο του George Floyd στις 25 Μαΐου και μετά να ενσωμάτωσαν την ανάλογη σκηνή με την τρομακτική κραυγή, που έγινε σύνθημα και να είχαν έτοιμη και μονταρισμένη την ταινία να προβληθεί στη Βενετία στις 5 Σεπτεμβρίου. Κατά μία έννοια, προέβλεψαν τα γεγονότα. 

Άλλος λόγος: αιφνιδιάζεσαι από το γεγονός ότι η ταινία προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ, ξεκινώντας μάλιστα την πορεία της από την Εβδομάδα Κριτικής του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας! Γιατί αιφνιδιάζεσαι; Μα γιατί η ταινία είναι άκρως εμπορική - με την εντελώς καλή έννοια όμως. Θα μου πείτε "καλά, στα φεστιβάλ μόνο κουλτουριάρικες ταινίες προβάλλονται, που όταν βγαίνουν μετά στις αίθουσες δεν πατάει άνθρωπος να τις δει;". Χμ, ναι, κάπως έτσι, δυστυχώς. Εδώ, όμως, έχουμε μια ταινία που μια χαρά ταιριάζει σε οποιοδήποτε φεστιβάλ, όντας και εμπορική. 

Κατά μία έννοια, η ταινία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το εξίσου συναρπαστικό, φεστιβαλικό φιλμ από τη Δανία, Ο ένοχος, δύο χρόνια πριν. Πού βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά, που ξεχωρίζει τις δύο αυτές ταινίες από ανάλογες χολιγουντιανές; Η τρισδιάστατη σκιαγράφηση χαρακτήρων. Οι δύσκολες αποφάσεις που καλούνται να πάρουν. Το ότι έρχονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα και με προσωπικές κοσμοθεωρίες, που δέχονται απανωτά χτυπήματα. Και ναι, το σενάριο τους δίνει τη δυνατότητα να αλλάξουν. Γιατί κάποιες καταστάσεις κάνουν ακριβώς αυτό: σε αλλάζουν. Συνήθως φοβόμαστε αυτό που δεν γνωρίζουμε. Και το μισούμε, ακριβώς επειδή δεν το γνωρίζουμε. Όταν τελικά οι περιστάσεις μας «αναγκάζουν» να το γνωρίσουμε, υπάρχει η ελπιδοφόρα περίπτωση να γκρεμιστούν μέσα μας χρόνια αγκυλώσεων, προκαταλήψεων και μίσους. 

Αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία. Που έχει κάτι από το Ημέρα εκπαίδευσης. Που θυμίζει ως κατάσταση το πρόσφατο γαλλικό Οι άθλιοι. Αλλά και το παλιότερο γαλλικό, αλλά τόσο μα τόσο σπουδαίο Το μίσος. Ταινία που καθώς την παρακολουθείς, σου περνάει από το μυαλό και το Επίθεση στον σταθμό 13 του Carpenter. Μια ταινία, που ως παραγωγή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ανάλογες χολιγουντιανές. Οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικά σκηνοθετημένες, άψογα μονταρισμένες, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση: δεν σε αφήνουν να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη. Το σασπένς είναι πολλές οι φορές που χτυπάει κόκκινο. 

Το πολύ δυνατό χαρτί της ταινίας όμως είναι η σκιαγράφηση εκείνων των αχαρτογράφητων γκρίζων περιοχών στον χαρακτήρα των ανθρώπων. Ναι, είναι εύκολο από την αρχή να πεις «λοιπόν, ο Γιενς είναι ο καλός μπάτσος και ο Μάικ είναι ο κακός μπάτσος». Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου απλά. Κι όταν η τράπουλα κάποια στιγμή ξαναμοιραστεί, η δυναμική δεν θα είναι η ίδια. Ούτε και τα εύκολα σχηματοποιημένα πρόσημα. Η πιο καίρια ερώτηση που κάνει ο Μάικ στον Γιενς είναι απλούστατη: «γιατί δεν τους σταμάτησες;». Γιατί επέλεξε να βλέπει τους συναδέλφους του να κάνουν κατάχρηση εξουσίας χωρίς να επέμβει; Γιατί δεν έκανε τίποτε να τους σταματήσει; Γιατί δεν έκανε τη θεωρία, πράξη; Μήπως το ήθος και η ηθική του Γιενς δεν είναι ενσυνείδητη επιλογή αλλά ασυνείδητη αδυναμία; Μήπως ο ιδεαλισμός του δείχνει απλά έναν αστυνομικό που δεν βρήκε ακόμα την ευκαιρία να «διαβρωθεί», να «λερωθεί» να γίνει μπάτσος; Πολλά θα αλλάξουν και για τους δυο τους μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Θα πρέπει να σκοτώσουν το κτήνος μέσα τους. Ο ένας από τους δύο θα τα καταφέρει... 

Τρομερή ταινία, που γραπώνει το βλέμμα του θεατή, που ταρακουνάει την καρδιά, που μένει στο μυαλό. Που αποδεικνύει πως το καλό και το εμπορικό σινεμά μπορούν να χαρακτηρίζουν την ίδια ταινία. Που στο πλαίσιο μιας αστυνομικής περιπέτειας θίγει ανορθογραφίες στις δυτικές κοινωνίες. Που πετυχαίνει να συνθλίψει στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και με το πολύ δυνατό της φινάλε αναγκάζει και τον πιο δύσπιστο θεατή να υποκλιθεί. Και ίσως, καταφέρνει να ταράξει και τις δικές του βεβαιότητες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την One From The Heart!

Who Framed Tom & Jerry?

του gaRis (@takisgaris)

Έπρεπε να το ζήσουμε κι αυτό. Το έρμα τα νιάτα, τάσπιλα ταμόλυντα τα παιδικά μας χρόνια να γενούν θέαμα άσχημο, αδιάφορο και το χειρότερο, εκτός επαφής με την εποχή μας. Κείνα τα ηρωικά πεντο-δεκάλεπτα στην ασπρόμαυρη τηλοψία, με τον Τομ να κυνηγάει ατέρμονα τον γκρίζο ποντικο-αλανιάρη τον Τζέρι και να αρπάζει από τηγάνια, ουρανομήκεις πτώσεις και ηλεκτροπληξίες στο κρανίο ασύστολα και δίχως τελειωμό. Και φτου απτην αρχή φίλος. Έτσι, για την αλητεία. 

Γιατί ο Χάνα(ς) κι ο Μπάρμπερα(ς) με αυτόν τον τρόπο την είχαν ονειρευτεί τη δουλίτσα δαύτη, που τους όρθωσε καριέρα δυσθεώρητη ανάμεσα στα 1942 και 1957 του (ναι, ω ναι) περασμένου αιώνα. Τα δικαιώματα ξωμείνανε στη Warner Bros που για δεύτερη φορά, μετά τη σούπερ αποτυχημένη πρωτιά στα 1992, επιχειρεί να επανασυστήσει τους άσπονδους φίλους σε ένα PG κοινό, όχι απαραίτητα παιδικό, με ζωντανό καστ β’ διαλογής και ένα ανιμέσιο όραμα που φέρνει μνήμες του ιστορικού Who Framed Roger Rabbit, με τη στιβαρή υπογραφή του πειραματιστή αρχιμαστόρου Robert Zemeckis.

Τι τα θες- τι τα γυρεύεις όμως, καθότι ο Tim Story (του Barbershop αλλά και του αθλίου Shaft remake) πέρα από το ότι είναι μπασκλάς, έχει υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα να περιορίσει το ντούο σε ρόλους ελεεινής κομπαρσίλας, σε ταινία που δίχως ντροπή τιτλοφορείται πάνω στα ονόματά τους. Τι κι αν χρησιμοποιεί (με τον ίδιο τρόπο που διακρίνει κανείς στο Peanuts πίσω στα 2015) τα ορίτζιναλ φωνητικά τρικάκια ή την προσκόλληση στη σύμβαση πως κάθε ζώο ή πτηνό θα είναι ανιμέητεντ. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες. 

Το ζήτημα είναι το στόρυ κι αυτό πατάει στα βρωμόνερα της προσχηματικής προβλεψιμότητας. Η Chloë Grace Moretz (τρισχαριτωμένη παιδούλα στο σκορσεζικό Hugo, 2012) χρησιμοποιεί ψεύτικο ρεζουμέ για να πιάσει παρτάιμ δουλειά σε μεγάλο ξενοδοχείο του Μανχάταν, υπό την επιστασία του κακούλη Michael Pena. Γάμος μπόλυγουντ στάιλ βρίσκεται σε πυρετώδεις προετοιμασίες και το ντουέτο τη συμφοράς (Tom & Jerry) μπλέκεται εκειδά κάνοντάς τα λαμπόγυαλο. Στην κυριολεξία. 

Και το καλό το ρώτημα γεννάται ανεπιτήδευτα. Βρε Tim αδερφέ, αφού Story λέγεσαι αλλά έχεις όνομα χωρίς τη χάρη, γιατί να εστιάσεις σε δυο redemption χαρακτηρολογικές διαδρομές των ανθρωπο-ηρώων σου και να μη δώσεις για πρώτη φορά στα χρονικά την ευκαιρία στη γάτα και το ποντίκι να φανερώσουν κάτι παραπάνω από τη διαχρονική τους καρικατούρα; Δε θες αυτό; Δώσε μας τουλάχιστο τη γνώριμη βρωμόπλακα χωρίς κορεκτιλίστικες αναστολές. Ούτε. 

Με διάρκεια 101 υπερπροβλέψιμων λεπτών, το Tom & Jerry, παρά τις βίντατζ πινελιές του δείχνει ανέτοιμο να διασκεδάσει ένα (οποιοδήποτε) ηλικιακό γκρουπ, με κλαπατσιμπανίστικα εφφέ και μια παντελώς ανοίκεια περιθωριοποίηση των κεντρικών ηρώων κατά τη μαρκίζα του. Κι αυτό ακριβώς το πράμα, το παιδί μέσα μου, που ανελλιπώς κατανάλωνε μονορούφι τα παλιά τηλεοπτικά 10λεπτα στα μακρινά 70s, αδυνατεί να το συγχωρέσει, ούτε καν να το αποδεχτεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

Στο άδειο μου πακέτο. Ένα ελληνικό γουέστερν στην άγρια φύση είναι το φιλμ Digger, που την σκηνοθεσία του υπογράφει ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, σε σενάριο των Μαρίας Βόττη και Βαγγέλη Μουρίκη. Το φιλμ προβλήθηκε στο περιφερειακό πρόγραμμα Panorama του 70ου Φεστιβάλ του Βερολίνου. Ο Νικήτας, ζει αποτραβηγμένος στο κτήμα του, στην καρδιά ενός πανέμορφου δάσους στη Βόρεια Ελλάδα. Εδώ και καιρό παλεύει με ένα εχθρό, το βιομηχανικό τέρας που σκάβει επιθετικά το βουνό και διαταράσσει την παρθένα φύση. Απειλεί τον ίδιο και την γη του, καθώς και όσους αντιστέκονται. Η μεγαλύτερη όμως απειλή για τον Νικήτα έρχεται από το πουθενά, με την ξαφνική άφιξη του γιού του μετά από 20 χρόνια απουσίας. Πατέρας και γιος γίνονται εχθροί κάτω από την ίδια στέγη και συγκρούονται μετωπικά. Με φόντο ένα τραυματισμένο τοπίο και μια κοινωνία σε ατμόσφαιρα εμφυλίου, η ισορροπία μεταξύ ανθρώπων, φύσης και μηχανών αλλάζει δυναμικά καθώς εναλλάσσονται τους ρόλους του εχθρού και του λυτρωτή. Το έδαφος γίνεται όλο και πιο ασταθές. Για να γίνει και πάλι σταθερό, οι ήρωες πρέπει να σκάψουν βαθιά μέσα στη λάσπη.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Βαγγέλης Μουρίκης, Αργύρης Πανταζάρας, Σοφία Κόκκαλη, Τεό Αλεξάντερ, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Βασίλης Μπισμπίκης, Παύλος Ιορδανόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Στέφανος Κουτσαρδάκης και ο Θύτης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Mikrokosmos!

Η εκδίκηση ποτέ δεν έμοιαζε τόσο πολλά υποσχόμενη! Τιμημένη με το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου και υποψήφια για τέσσερα ακόμη τρόπαια της Ακαδημία είναι η ταινία Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα (Promising Young Woman) που γράφει και σκηνοθετεί η ταλαντούχα Emerald Fennell. Όλοι πίστευαν ότι η Κέισι ήταν μία υποσχόμενη νέα γυναίκα. Μέχρι που ένα μυστηριώδες γεγονός άλλαξε τελείως το μέλλον της. Αλλά τίποτα στη ζωή της δεν είναι όπως δείχνει: είναι σατανικά έξυπνη, γοητευτικά πονηρή και ζει μια άλλη μυστική ζωή κάθε βράδυ. Μια αναπάντεχη συνάντηση θα της δώσει την ευκαιρία να διορθώσει ό,τι δεν πήγε καλά στο παρελθόν.

Στην λίστα με τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς βρέθηκε εκείνη της εκφραστικής Carey Mulligan. Στο πλάι της συμμετέχουν και οι Laverne Cox, Bo Burnham, Alison Brie, Connie Britton, Adam Brody.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Unite The World! Η Disney και οι δημιουργοί των ταινιών animation «Βαϊάνα» και «Ψυχρά κι Ανάποδα» που αποτέλεσαν µεγάλες καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες, επιστρέφουν µε την επική περιπέτεια Η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος (Raya And The Last Dragon) στον φανταστικό κόσμο της Κουµάντρα, ένα µακρινό βασίλειο της Ασίας, όπου κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά µε τους δράκους. Μια εξωτική, μαγική και ταξιδιάρικη ταινία κινουμένων σχεδίων που ξεδιπλώνει έναν συναρπαστικό κόσμο μυθικών πλασμάτων και πρωτόγνωρων τοπίων. Η Ράια, μια γενναία πολεμίστρια, συνασπίζεται µε τον Τελευταίο Δράκο και ανακαλύπτει ότι η εμπιστοσύνη στους άλλους είναι το ισχυρότερο όπλο για να ενώσει τον διχασμένο λαό της. Μια απολαυστική, οικογενειακή ταινία µε συναρπαστικές και ξεκαρδιστικές σκηνές, ένα τέλειο μείγμα δράσης και κωμωδίας, ένα ευφάνταστο ταξίδι, μια επική και ελπιδοφόρα ιστορία και μια νέα, αξέχαστη ηρωίδα της Disney. Πριν πολλά, πολλά χρόνια, στο φανταστικό βασίλειο της Κουμάντρα, άνθρωποι και δράκοι ζούσαν αρμονικά, μέχρι που μια μοχθηρή δύναμη εμφανίστηκε και οι δράκοι χρειάστηκε να θυσιαστούν για να σώσουν την ανθρωπότητα. Πεντακόσια χρόνια μετά, οι ίδιοι δαίμονες επιστρέφουν και είναι στα χέρια της Ράια, μιας μοναχικής, νεαρής πολεμίστριας, να εντοπίσει τον τελευταίο δράκο που θα αποκαταστήσει την αρμονία στη διχασμένη χώρα. Στο ταξίδι της αυτό θα συνειδητοποιήσει ότι, για να σωθεί η ανθρωπότητα, πέρα από τη μαγική δύναμη του Τελευταίου Δράκου χρειάζεται και πίστη.

Η σκηνοθεσία ανήκει στους Don Hall, Carlos Lopez Estrada ενώ ακούγονται οι φωνές Awkwafina, Kelly Marie Tran, Izaac Wang, Gemma Chan, Daniel Dae Kim, Jona Xiao, Sandra Oh, Thalia Tran, Lucille Soong, Alan Tudyk.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Αγάπη είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις! Μετά την εξαφάνιση μιας γυναίκας κατά τη διάρκεια χιονοθύελλας, πέντε ξένα μεταξύ τους πρόσωπα σε ένα απομακρυσμένο βουνό της Γαλλίας βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα αναπάντεχο μυστήριο, στο γεμάτο σασπένς θρίλερ του βραβευμένου με Σεζάρ σκηνοθέτη Dominik Moll, Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο (Seules les Bêtes / Only The Animals). Παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Venice Days του Φεστιβάλ της Βενετίας. Όταν πρωτογνωρίζουμε τη νοσοκόμα Αλίς και τον κάπως ανιαρό αγρότη σύζυγό της, Μισέλ, μοιάζουν σαν ένα οποιοδήποτε μεσήλικο ζευγάρι παγιδευμένο σε έναν βαρετό και αδιέξοδο γάμο. Η Αλίς διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με τον Ζοζέφ, έναν από τους ασθενείς της, ενώ ο Μισέλ κλείνεται για ώρες στο γραφείο του, υποτίθεται για να χειριστεί τις υποθέσεις της φάρμας τους. Όμως, όταν μια γειτόνισσά τους, η Έβελιν, εξαφανίζεται, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν σχέση με την εξαφάνισή της. Ήταν η Έβελιν η ερωμένη του Μισέλ, κάτι που θα εξηγούσε το ότι ένα βράδυ εκείνος γυρνάει σπίτι με ματωμένο πρόσωπο; Ή μήπως την σκότωσε ο Ζοζέφ, ο σκύλος του οποίου καταλήγει περιέργως νεκρός από πυροβολισμό; Και πώς εμπλέκονται η νεαρή σερβιτόρα Μαριόν, που διατηρούσε τη δική της σχέση με το θύμα, αλλά και ο Αρμάν, ένας 20χρονος από την Ακτή Ελεφαντοστού που αναπάντεχα μοιάζει να είναι το πρόσωπο-κλειδί της υπόθεσης; Ξεκινώντας ως μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου με φόντο τη γαλλική επαρχία και καταλήγοντας ως ένα εύστοχο δράμα, στο οποίο διάφοροι, και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, ξένοι ανά τον κόσμο συνδέονται με αναπάντεχους τρόπους, σε μια ιστορία για το πόσο μακριά θα φτάσουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν τη μοναξιά, αλλά και ένα συναρπαστικό μυστήριο όπου πραγματικός ένοχος είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες.

Πρωταγωνιστούν οι Denis Ménochet, Laure Calamy, Damien Bonnard, Nadia Tereszkiewicz, Bastien Bouillon, Valeria Bruni Tedeschi, Jenny Bellay, Guy Roger N’Drin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Rosebud 21!

I Want Your Back! Μια πρωτότυπη ταινία εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα που σατιρίζει το θέμα της μετανάστευσης κερδίζοντας θριαμβευτικές κριτικές παγκοσμίως είναι η περίπτωση του Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του (L' Homme Qui Avait Vendu Sa Peau / The Man Who Sold His Skin) που σκηνοθετεί η Kaouther Ben Hania. Υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας 2021 (Τυνησία). Ένας Σύριος που βρίσκεται εγκλωβισμένος στο Λίβανο θα επιτρέψει σε έναν καλλιτέχνη να του μετατρέψει την πλάτη σε έργο τέχνης. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να ταξιδέψει στην Ευρώπη να βρει την αρραβωνιαστικιά του και να ζήσει επιτέλους ελεύθερα. Θα γνωρίσει φήμη και δόξα αλλά είναι πραγματικά ελεύθερος τώρα που ως έργο τέχνης είναι υποχρεωμένος να ξοδέψει τη ζωή του εκθέτοντας την πλάτη του σε μουσεία ανά τον κόσμο;

Πρωταγωνιστούν η Monica Bellucci σε ένα δηλητηριώδη ρόλο και ο Yahya Mahayni ο οποίος κέρδισε το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στο τμήμα Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας 2020.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Neo Films!

Cut You Down! Η ταινία Αυτοί που Εύχονται τον Θάνατο μου (Those Who Wish Me Dead) είναι μια καταιγιστική περιπέτεια που σκηνοθετεί ο υποψήφιος για Όσκαρ Taylor Sheridan (Hell or High Water, Wind River). Μία ιστορία καταδίωξης, ενηλικίωσης, επιβίωσης και εξιλέωσης, μία πυρετώδης ταινία δράσης γεμάτη αγωνία και ανατροπές με φόντο μία πυρκαγιά που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα της. Η Χάνα, μία αλεξιπτωτίστρια δασοπυροσβέστρια, προσπαθεί να ξεπεράσει τις τρεις ζωές που δεν κατάφερε να σώσει από τη φωτιά και βρίσκει παρηγοριά στον πόνο που η ίδια προκαλεί στον εαυτό της. Όταν, όμως, εμφανίζεται ξαφνικά ο Κόλιν, ένας νευρικός έφηβος μέσα στα αίματα, πρέπει να διασχίσει μαζί του χιλιόμετρα στο πυκνό δάσος. Αντιμέτωποι με φονικές καταιγίδες, που τρομάζουν ακόμα και την εκπαιδευμένη Χάνα, δεν έχουν ιδέα τι άλλο τους περιμένει: δύο αδίστακτοι εκτελεστές στα ίχνη του Κόνορ και μία ανελέητη πυρκαγιά που θα τους βρει κατά μέτωπο. Καθώς βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα στα δύο δεινά, πώς θα μπορέσει η Χάνα να σώσει τον Κόνορ και τον ίδιο της τον εαυτό;

Πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Όσκαρ Angelina Jolie (Girl Interrupted, Maleficent) έχοντας στο πλευρό της τους Finn Little, Nicholas Hoult, Aidan Gillen, Jake Weber, Medina Senghore, Jon Bernthal, Tyler Perry.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

Η φωνή της δεν έπρεπε να σιωπήσει! Η ταινία Ηνωμένες Πολιτείες Εναντίον Μπίλι Χολιντέι (The United States vs. Billie Holiday) που σκηνοθετεί ο αξιόλογος και πολυβραβευμένος δημιουργός Lee Daniels (The Butler, The Paperboy, Precious) αφηγείται την ιστορία της τζαζ τραγουδίστριας Billie Holiday και του «Strange Fruit», του τραγουδιού διαμαρτυρίας που της έφερε φήμη αλλά και βάσανα. Η Holiday στοχοποιήθηκε από το FBI, το οποίο θεώρησε εμπρηστικό το τραγούδι της. Εστιάζοντας στη εξάρτησή της από ουσίες δόθηκε εντολή σε έναν μαύρο αστυνομικό, τον Jimmy Fletcher να παρακολουθήσει και να συλλάβει τη Holiday. Οι δυο τους κατέληξαν εραστές.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά η Andra Day, αποσπώντας για την ερμηνεία της μια Οσκαρική υποψηφιότητα γυναικείου ρόλου και μαζί της εμφανίζονται οι Trevante Rhodes, Garrett Hedlund, Leslie Jordan, Miss Lawrence, Adriane Lenox, Natasha Lyonne, Rob Morgan, Da'Vine Joy Randolph, Evan Ross, Tyler James Williams.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Καλύτεροι Εχθροί. Χειρότεροι Φίλοι! Το θρυλικό δίδυμο, οι αιώνιοι αντίπαλοι, οι διαχρονικοί Tom & Jerry των Χάνα και Μπαρμπέρα επιστρέφουν με μία θεαματική μείξη κλασικού κινούμενου σχεδίου με liveaction, σε νέες περιπέτειες που εκτυλίσσονται στο πιο πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Αυτή τη φορά, οι δύο ξεκαρδιστικοί ήρωες έρχονται στο προσκήνιο με μία ταινία που θα τους αναγκάσει να κάνουν το αδιανόητο: να συνεργαστούν για να σώσουν την κατάσταση! Μία από τις πιο απολαυστικές έχθρες στην ιστορία αναζωπυρώνεται όταν ο Τζέρι μετακομίζει στο καλύτερο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης λίγο πριν «τον γάμο του αιώνα», αναγκάζοντας την απεγνωσμένη διοργανώτρια εκδήλωσης, την Κέιλα, να προσλάβει τον Τομ για να τον ξεφορτωθεί. Η επακόλουθη μάχη ανάμεσα στη γάτα και το ποντίκι απειλεί την καριέρα της, τον πολυαναμενόμενο γάμο και την υπόληψη του ξενοδοχείου. Σύντομα,, όμως ένα μεγαλύτερο πρόβλημα προκύπτει, όταν αναλαμβάνει δράση ένας φιλόδοξος και ραδιούργος υπάλληλος, ο χειρότερος αντίπαλος όλων.

Η ευφάνταστη ταινία μένει πιστή στο υπερβατικό και ξεκαρδιστικό κλίμα των κλασικών καρτουνίστικων χαρακτήρων και επιστρατεύει ένα λαμπερό καστ για να πλαισιώσει το κυνήγι του αιώνα. Πρωταγωνιστούν οι Chloë Grace Moretz (Ανυπόφοροι Γείτονες 2, Η Οικογένεια Άνταμς), Michael Peña (Cesar Chavez, Οδηγός Διαπλοκής, Ant-Man), Rob Delaney (Deadpool 2, Fast & Furious: Hobbs & Shaw), Colin Jost (Οδηγός για Singles, Saturday Night Live) και Ken Jeong (Τρελά Πλούσιοι, The Hangover, Transformers 3). Τη σκηνοθεσία της ταινίας έχει αναλάβει ο Tim Story (Fantastic Four, Think Like A Man, Barbershop), ενώ το σενάριο υπογράφει ο Kevin Costello, βασισμένος, φυσικά, στους χαρακτήρες που δημιούργησαν οι William Hanna και Joseph Barbera.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!