Movies Ltd

A star is... reborn!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Διασκεδάζοντας διασκευάζοντας

Η Nisha Ganatra γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1971 στο Βανκούβερ του Καναδά. Σπούδασε στην κινηματογραφική σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, με καθηγητές ανάμεσα στους άλλους, τους Martin Scorsese, Spike Lee και Barbara Kopple. Είναι ντράμερ (!!!) στο garage συγκρότημα The Flying Guacamoles. Έχει γυρίσει επεισόδια για πολύ δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως τα «Transparent», «Mr. Robot», «Girls» και «Brooklyn Nine-Nine». Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και η πρώτη της που βγαίνει στους κινηματογράφους της χώρας μας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Chutney Popcorn» (1999), «Fast Food High» (2003), «Cake» (2005) και «Late Night» (2019).

Η Tracee Ellis Ross είναι η κόρη του Robert Ellis Silberstein και της Diana Ross. Γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1972 στο Λος Άντζελες και το κανονικό της ονοματεπώνυμο είναι Tracee Joy Silberstein. Πριν την εφηβεία της τη φωτογράφισε και τη ζωγράφισε ο Andy Warhol. Στα 20 της έκανε το μοντέλο για τον σχεδιαστή μόδας Thierry Mugler στο Παρίσι. Φωτογραφήθηκε από μεγάλα ονόματα στο χώρο της φωτογραφίας μόδας, όπως οι Herb Ritts, Peter Lindberg, Francesco Scavullo και Mario Testino. Έχει κερδίσει Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε κωμική σειρά για το «Black-ish» το 2014. Κι έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που το κατάφερε 34 χρόνια μετά τη νίκη της Debbie Allen στο τηλεοπτικό «Fame».

Η υπόθεση: Η Μάγκι είναι μια γυναίκα, που ζει κυριολεκτικά για τη μουσική. Κολλώντας το μικρόβιο από τον ραδιοφωνικό παραγωγό πατέρα της, η Μάγκι είναι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια επάνω στη μουσική και δη στη μαύρη μουσική. Το να δουλέψει ως προσωπική βοηθός της ντίβας Γκρέις Ντέιβις της φαίνεται μια δουλειά – όνειρο. Βρίσκεται δίπλα σε ένα από τα ινδάλματά της. Τι καλύτερο από αυτό; Μετά από έξι μήνες, όμως, στη δουλειά, νιώθει πως η Γκρέις έχει εγκλωβιστεί. Ούτε η εταιρία της ούτε ο ατζέντης της πιστεύουν πως η Γκρέις πρέπει να βγάλει νέο δίσκο με πρωτότυπο υλικό.

Θεωρούν ότι πρέπει να «αρμέγουν» το ένδοξο παρελθόν της και να περιοριστεί σε σόου στο Λας Βέγκας, κάτι σαν «νεκροταφείο ελεφάντων» για τους καλλιτέχνες. Η Μάγκι θέλει να βοηθήσει την Γκρέις. Και διαπιστώνοντας πως έχει ταλέντο στο να είναι μουσική παραγωγός, ζητάει μια ευκαιρία για να αποδείξει τι αξίζει. Θα καταφέρει να ταρακουνήσει την Γκρέις; Και πως θα εξελιχθεί η σχέση της με έναν νεαρό, πάμπλουτο, ταλαντούχο τραγουδιστή, ο οποίος δεν πιστεύει στο ταλέντο του;

Η άποψή μας: Πέρσι τέτοιον καιρό ήμουν στην Φρανκφούρτη. Νόμιζα πως στη γενέθλια πόλη θα έκανα restart στα επαγγελματικά μου, τα οποία έδειχναν πεθαμένα σε περίπτωση παραμονής μου στην Ελλάδα. Εντέλει, καλώς πήγα στην Φρανκφούρτη, καθώς με μια σειρά από καραμπόλες βρέθηκα στο Τσέστερφιλντ όπου αν μη τι άλλο, βρήκα μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, που αφήνει υποσχέσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Πήρα ένα ρίσκο και φαίνεται να δικαιώνομαι. Κι αυτό είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Η δικαίωση μετά από ρίσκο. Ε, λοιπόν, η ταινία της Ganatra δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό, μιας που δεν μίλησα τυχαία για την Φρανκφούρτη.

Πέρσι το καλοκαίρι λοιπόν, σε μια δημοσιογραφική προβολή στην Φρανκφούρτη (ναι, το κατάφερα κι αυτό ο κερατάς!) είδα την προηγούμενη ταινία της Ganatra, το «Late Night». Προσέξτε το premise εκείνης της ταινίας: νεαρή, που ονειρεύεται να δουλέψει στην τηλεόραση, πιάνει δουλειά ως μία από τις δεκάδες κειμενογράφους ενός talk show, που παρουσιάζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια ντίβα με τεράστια επιτυχία. Όμως, κατά πως δείχνουν οι μετρήσεις ακροαματικότητας, η ντίβα δεν είναι στα καλύτερά της, τα αφεντικά της θέλουν να την απολύσουν (την ντίβα), η νεαρή θέλει να τη βοηθήσει όσο μπορεί και συνάμα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον! Ε, λοιπόν, αλλάξτε το talk show με το χώρο της μουσικής βιομηχανίας κι έχετε ντάλε κουάλε την ίδια ακριβώς ταινία!

Μόνο που τουλάχιστον στην προηγούμενη ταινία (σε σενάριο της Mindy Kaling, που συμπρωταγωνιστούσε), είχες και μια Emma Thompson στον πρωταγωνιστικό ρόλο, υπήρχε περισσότερη σπιρτάδα, και πάλι όμως, πολλά τα κλισέ, πολλές οι εύκολες λύσεις, άφθονος ο εκ του ασφαλούς φεμινισμός. Και ετίθετο και το ζήτημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενός άνδρα – θύματος από μια ισχυρή γυναίκα, η οποία βέβαια, μιλώντας με ειλικρίνεια, ανέβαινε στα μάτια μας – σκατούλες, αλλά τέλος πάντων. Έτσι που λέτε κι εδώ. Μία από τα ίδια. Η ντίβα να θέλει να κάνει αυτό που λαχταρά, να βγάλει καινούργιο άλμπουμ δηλαδή, αλλά όλοι γύρω της να απορρίπτουν κάτι τέτοιο ως κακή ιδέα και να επιζητούν το ξεζούμισμα, με το να κάθεται στις δάφνες του παρελθόντος. Η βοηθός να ονειρεύεται να γίνει μουσική παραγωγός, αλλά να χρησιμοποιεί ψέματα και πλάγιους τρόπους, καθώς δεν πιστεύει πως μπορεί κάποιος να την πάρει στα σοβαρά σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Και η ντίβα εντέλει να αντλεί δύναμη από τη βοηθό – κοίτα κάτι πράγματα ρε παιδί μου.

Και κάτι συμπτώσεις, άπαπαπαπα, τύπου μουσική κωμωδία του Δαλιανίδη στη δεκαετία του '60, με τα φσιτ, μπόινγκ κι έτσι. Και κάτι ανατροπές, τόσο τραβηγμένες από τα μαλλιά, που θέλεις να μείνεις καραφλός, γιατί πονάς από το πολύ τράβηγμα. Γιατί; Γιατί να πρέπει οι δύο τραγουδιστές της ταινίας να είναι αυτό που είναι και να αποκαλύπτεται όλο αυτό στο φινάλε; Εννοείται, τα γατόνια πιάνουν την κατάσταση περίπου στη μέση, αλλά τεςπα. Και σε ποιον κόσμο μπορεί μια ντίβα να λέει επί σκηνής στη βοηθό της «ευχαριστώ»; Ήμαρτον κάπου, εκεί λύγισα, όχι άλλο κάρβουνο! Να σας πω όμως κάτι και να την κάνω γυριστή; Παρά τις φρικαλέες επιλογές στο σενάριο, που τα ταιριάζει όλα με το ζόρι και τα τυλίγει με έναν εντυπωσιακό φιόγκο, παρά την ατολμία, δεδομένη σε ότι αφορά το σενάριο αλλά και η σκηνοθετική δεν πάει πίσω, που θέλει όλοι οι ήρωες να κερδίζουν αυτό που θέλουν χωρίς προσπάθεια, χωρίς ρίσκο, χωρίς ποτέ ουσιαστικά να κινδύνεψαν να χάσουν κάτι, παρά τα κλισέ και τα κρύα αστεία, αυτή είναι μια κακή ταινία που στο τέλος δεν με χάλασε!

Ίσως να ευθύνεται γι' αυτό η πολύ καλή Tracee Ellis Ross. Ίσως επίσης να με επηρέασε που η Dakota δεν είναι κακή στο ρόλο της και μου αρέσει που ο χαρακτήρας της φιλάει με το χέρι της το πορτρέτο της Aretha Franklin κάθε φορά που το βλέπει. Ίσως να φταίει η ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση, με τα πασίγνωστα μουσικά κομμάτια και μερικά όχι και τόσο πασίγνωστα αλλά και με τις διασκευές τους. Ο Kelvin Harrison Jr. που έθελξε στο «Luce» και το «Waves» εδώ δεν κάνει τίποτε το φοβερό και ο Eddie Izzard είναι μια τσόντα τύπου Elton John, που δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Η ταινία δεν πιάνει μια υψηλή νότα (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της). Μια παραφωνία είναι. Στην τελική, όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ χειρότερα. Αν σας αρκεί αυτό για να επιλέξετε να δείτε την ταινία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2020 από την Tulip Ent.!

Δεν μπορώ μανούλα μ’, δεν μπορώ,
αχ συρε να φέρεις το γιατρό

του zerVo (@moviesltd)

Χριστούγεννα λέει ε? Ευαίσθητη χορδή χτυπάει αυτό το καμπανάκι του Τζινγκλ Μπελς. Ο λόγος πολύ απλός, αφού έχει εξελιχθεί σε ένα δεκαπενθήμερο διπλού ύφους, κατά το οποίο ο μισός πληθυσμός, οι προνομιούχοι αδειούχοι δηλαδή, περνούν μπέικα και ο άλλος μισός, οι σκλάβοι, με τρεις Κυριακές ανοιχτά μαγαζιά και νυχθημερόν αχθοφορία αγαθών, απλά τους υπηρετούν. Καθεστώς που δεν ίσχυε ποτέ στα μέρη μας, αφού ακόμη και οι δεξιότερες των Κυβερνήσεων είχαν φροντίσει να διασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλληλέγγυα τάση που προφανώς εξανεμίστηκε στην διαδικασία του εξαμερικανισμού της κοινωνίας μας. Συνεπώς με συνεχή δουλειά τεσσάρων εβδομάδων, τι σόι Κρίστμας να γιορτάσεις όταν τα ποδαράκια σου έχουν μελανιάσει από την ορθοστασία. Εγώ είμαι με τον Γιατρό. Φανατικός του! Απλά όσα έχει να μας πει, θα μπορούσε να μας τα κάνει λιανά σε ένα πεντάλεπτο και όχι σε μιάμιση ώρα...

Παραμονή Χριστουγέννων στο λαμπερό Παρίσι και ο μοναχικός μεσήλικας Σερζ είναι ένας από τους ελάχιστους εν υπηρεσία γιατρούς εκτάκτων περιστατικών, που περιδιαβαίνει τους γιορτινούς δρόμους της Πόλης του Φωτός. Λογικό κι επόμενο είναι, οι κλήσεις που λαμβάνει από τους κατά τόπους ασθενείς, να βαρούν ακατάπαυστα, σε σημείο που να μην προλαβαίνει καν να επισκέπτεται τους δύσμοιρους αρρώστους στα σπίτια τους. Όπως και να μην βρίσκει το ελάχιστο χρονικό κενό, να απολαύσει, μέσα στην μοναξιά του, έστω ένα γεύμα, συνοδευόμενο από λίγο κρασί. Λίγο..? Εντάξει, δυο ποτηράκια παραπάνω, αφού του αρέσει να το τσούζει ενίοτε.

Σαν να μην του έφτανε ο φόρτος εργασίας του μουντρούφλη, ένα λουμπάγκο που τον είχε προειδοποιήσει από νωρίς, ήλθε για να δέσει το γλυκό. Αδυνατώντας πλέον ακόμη και να κινηθεί, πρέπει οπωσδήποτε να βρει μια λύση, αφού οι περιπτώσεις που τον καλούν κατ οίκον είναι ιδιαίτερα σοβαρές. Κι αφού δεν γίνεται ο ίδιος να βγει από το αυτοκίνητο, θα σκαρφιστεί να ντύσει Δόκτορα έναν περαστικό ντελίβερη, τον Μαλέκ, έναν καλόκαρδο νεαρό αραβικής καταγωγής, στον οποίο θα δίνει οδηγίες ιατρικής περίθαλψης μέσω ακουστικού στο κινητό του!

Η ιδέα την πλακίτσα της την έχει. Ειδικά όταν λαμβάνει χώρα για πρώτη φορά η μεταμφίεση του μεταμεσονύκτιου διακινητή φαγητών (σκλάβου στην ίδια κατηγορία που προανέφερα) σε Sos Γιατρό, το αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό, ακόμη κι αν η συγκεκριμένη ρουμπρίκα με τον τύπο που έχει βαρυστομαχιά είναι κάπως. Στην πορεία της βραδιάς βέβαια, ο φιλαράκος μας θα πάρει το κολάι και σταδιακά, με το μπλουτούθ στο αφτί, θα βρει τον ρυθμό και θα κάνει τις σωστές διαγνώσεις, που θα βγάλουν τόσο αυτόν, όσο και το Φραντσέζικο ΕΣΥ ασπροπρόσωπο.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως εμείς δεν γινόμαστε μάρτυρες ενός επαναληπτικού σκηνικού, που αρχινάει αγωνιωδώς για το πως θα τα καταφέρει ο Docteur? να κουράρει κάθε περίπτωση, για να καταλήξει στο γνώριμο πετυχημένο αποτέλεσμα. Κι εκεί λίγο πριν το μέσιασμα επέρχεται λογικά ο κορεσμός, απούσης της έκπληξης και των καινούργιων χιουμοριστικών ιδεών που θα κρατήσουν τα μάτια του θεατή σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Στο μεταξύ στα σκετσάκια θα παρεμβληθεί και η αναμενόμενη για Γαλλικουριά δραματική υποιστορία, οπότε το πράγμα θα περιπλακεί, ελάχιστα προτού ο Μαλέκ κληθεί να ξεγεννήσει μια single μετανάστρια.

Φυσικά πάνω από όλα αυτά τα φαιδρά που τρέχουν στην καρδιά του Μονπαρνάς, στο διάβα της πλοκής, έρχεται σαν ο από μηχανής Θεός να καλύψει την κάθε ατέλεια, δυσμένεια, υπερκόπωση και φάρσα, το γιορτινό πνεύμα. Εκείνο ακριβώς δηλαδή, που σε κάνει ακόμη και εξαντλημένο ράκος από το κάτεργο, να υψώνεις το ποτήρι για να ψελλίσεις τα Χρόνια Πολλά στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Από συνήθειο πιο πολύ. Και για να μην νιώσεις στην απόξω, αυτής της κίβδηλης, φτιαχτής χαράς.

Η τρίτη σκηνοθετική απόπειρα του Tristan Séguéla, έχει μια ροή, διαθέτει ένα χιούμορ κάπως ιδιαίτερο, αλλά εξαντλείται πολύ γρήγορα, καταλήγοντας σαν μια υπερξεχειλωμένη μικρού μήκους. Τουλάχιστον οι δύο βασικές πρωταγωνιστικές παρουσίες, δένουν αξιοπρεπώς στο εκράν, ορίζοντας τα άκρα αντίθετα της τσακισμένης ψυχοσύνθεσης του μοντέρνου είλωτα. Ο κυνικός γιατρός που η βάρδια του δεν τερματίζει ποτέ, με την μορφή του πιο αγαπημένου μου από τους Les bronzés, πεπειραμένου Michel Blanc, στήνει ένα ευχάριστο δίδυμο με την καλοσυνάτη του μελαψού διανομέα, πρωτοεμφανιζόμενου Hakim Jemili, ώστε να μην πούμε πως ο χρόνος παρακολούθησης που ξοδέψαμε, πήγε ολοκληρωτικά χαμένος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!

The house that Jack... wants to sell

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μόνο η Τοσκάνη δεν φτάνει

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Αυγούστου του 1975 στο Λονδίνο, James D'Arcy. Ο D'Arcy είναι περισσότερο γνωστός ως ηθοποιός. Στην ταινία, την οποία αν δεν κάνουμε λάθος, τη βλέπουμε στην Ελλάδα σε παγκόσμια πρεμιέρα (!!!) ο D'Arcy υπογράφει και το σενάριο.

Ο Micheál Richardson είναι στην πραγματικότητα ο γιος του Liam Neeson και της αδικοχαμένης Natasha Richardson. Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι μάστορας σε αυτά αλλά εδώ θα παραθέσουμε κι εμείς μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου γονείς και παιδιά έπαιξαν μαζί στην ίδια ταινία υποδυόμενοι... γονείς και παιδιά. Έχουμε και λέμε: Ryan O'Neal και Tatum O'Neal στο «Χάρτινο φεγγάρι» (Paper Moon, 1973) του Peter Bogdanovich, Kirk Douglas και Michael Douglas στο «It Runs in the Family» (2003) του Fred Schepisi, Kiefer Sutherland και Donald Sutherland στο «Forsaken» (2015) του Jon Cassar, Charlie Sheen και Martin Sheen στο «Wall Street» (1987) του Oliver Stone, Will Smith και Jaden Smith στο «After Earth» (2013) του M. Night Shyamalan αλλά και Susan Sarandon και Eva Amurri Martino στο «Μητέρες και κόρες» (Mothers and daughters, 2016) των Paul Duddridge και Nigel Levy.

Η υπόθεση: Ο Τζακ είναι ένας νεαρός άνδρας, ο οποίος διευθύνει την γκαλερί της συζύγου του στο Λονδίνο κι ας βρίσκονται σε διάσταση. Όταν εκείνη του λέει πως η γκαλερί θα πουληθεί, ο Τζακ της ζητάει να του δώσει ένα μικρό χρονικό διάστημα προκειμένου να βρει χρήματα και να την αγοράσει εκείνος. Το σχέδιό του είναι να πουλήσει το εξοχικό που έχει κληρονομήσει από την μητέρα του εξ ημισείας με τον πατέρα του, τον Ρόμπερτ, εξοχικό που βρίσκεται στην μαγευτική Τοσκάνη. Ο Ρόμπερτ ήταν σπουδαίος ζωγράφος παλιότερα, ο οποίος όμως έπαψε να ζωγραφίζει μετά το θάνατο της συζύγου του, της μητέρας του Τζακ. Πλέον, οι δύο άντρες έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους και οι σχέσεις τους είναι τυπικές.

Επιχειρώντας να ανακαινίσουν το μισογκρεμισμένο κτήριο και να το επαναφέρουν στην παλιά του αίγλη, οι δυο τους θα γνωρίσουν τους ντόπιους κάτοικους της περιοχής, αλλά θα γνωριστούν καλύτερα και μεταξύ τους. Ο Τζακ θα αναπολήσει τις ευτυχισμένες στιγμές με την μητέρα του ενώ ταυτόχρονα θα ερωτευτεί την όμορφη Νατάλια – τη νεαρή Ιταλίδα σεφ μιας μικρής τρατορίας. Τι επιφυλάσσει το μέλλον στους δύο έχοντες ψυχολογικά τραύματα άντρες;

Η άποψή μας: Μέσα σε τρεις βδομάδες η ίδια εγχώρια εταιρία διανομής βγάζει στην Ελλάδα δύο ταινίες οι οποίες: α) γυρίστηκαν ως επί το πλείστον στην Ιταλία και β) έχουν ως βασικό, πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, έναν παραιτημένο ζωγράφο. Κι ενώ η πρώτη ταινία, το Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης (The Burnt Orange Heresy), επένδυε περισσότερο στην ίντριγκα και το θριλερίστικο στοιχείο του πράγματος, στο Made in Italy στο επίκεντρο βρίσκονται οι ανθρώπινες σχέσεις, ιδίως εκείνες των γονέων με τα παιδιά τους, μέσα στο πλαίσιο μιας δραμεντί. Θα κάνω μια παράτολμη (σιγά...) πρόβλεψη και θα πω πως παρά το γεγονός ότι η πρώτη ταινία είναι σαφέστατα καλύτερη όπως και να τη δει κανείς (κι ας είχε τα προβληματάκια της) τούτη εδώ θα κόψει περισσότερα εισιτήρια στα θερινά. Γιατί; Επειδή ο Liam Neeson τα φέρνει (κι ας μην παίζει εδώ για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια την σύγχρονη εκδοχή του Chuck Norris). Κι επειδή η Τοσκάνη είναι πολύ όμορφη – κι ας μην καταλήγει να έχει πολλά τουριστικά πλάνα στην ταινία του ο D'Arcy.

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση τούτης της ταινίας, πέρα από το γεγονός ότι ο Neeson παίζει με τον γιο του για πρώτη φορά μαζί, είναι η ανατριχιαστική παραπομπή του σεναρίου στην αληθινή ζωή του χολιγουντιανού αστέρα. Ίσως κάποιοι θα θυμάστε πως τον Μάρτιο του 2009 η σύζυγος του Liam Neeson, η επίσης ηθοποιός Natasha Richardson, πέθανε στα 46 της χρόνια μετά από ατύχημα που είχε κατά τη διάρκεια των διακοπών της, καθώς έπεσε άσχημα ενώ έκανε σκι. Στην ταινία, η σύζυγος του Ρόμπερτ σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το λες και creepy. Ίσως και σαδιστικό! Ποιος ξέρει, Neeson και υιός μπορεί να είδαν την ταινία και ως ένα είδος ψυχοθεραπείας και ξορκίσματος του τραύματος και το πόνου.

Ο D'Arcy πάντως δεν θέλει να πέσει στα βαθιά. Και δεν το κάνει. Η προσέγγισή του στους χαρακτήρες, τις καταστάσεις, τα γεγονότα, είναι επιδερμική. Όλοι έχουμε προβλήματα, αλήθεια είναι αυτό, αλλά ένα πιάτο ριζότο κι ένα απόγευμα με θέα από το εξοχικό σου, σε βοηθάνε να τα... ξεπεράσεις; Δεν υπάρχει στροφή στην πορεία αυτής της ταινίας που να μην την έχεις προβλέψει, δεν υπάρχει ανατροπή που να μην την έχεις σκεφτεί, όλα by the book, μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα. Ο Ρόμπερτ – Neeson, πρέπει να συγχωρέσει τον εαυτό του για να προχωρήσει, ο Τζακ – Richardson, πρέπει να ωριμάσει για να καταλάβει και οι δυο τους πρέπει να ανοιχτούν, να μιλήσουν, να θυμηθούν, να παραδεχτούν, να αποδεχτούν, προκειμένου η σχέση τους να πάψει να είναι τυπική και να αποκτήσει υπόσταση.

Τίποτα που δεν το έχουμε ξαναδεί, καμία έκπληξη, όλα φτιαγμένα να μην ενοχλούν, αλλά και να μην συναρπάζουν. Ευτυχώς που υπάρχει και η Valeria Bilello, η οποία ομορφαίνει με την παρουσία της την ταινία. Ευτυχώς που υπάρχει και η Lindsay Duncan, η οποία φέρνει με άνεση εις πέρας τον προκάτ ρόλο της με το δηκτικό βρετανικό χιούμορ. Κατά τα άλλα, λίγα πράγματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2020 από την Odeon!

Φφφτ! Καπνός!

του zerVo (@moviesltd)

Παρασκευή και 13 Γενάρη του σωτήριου έτους 2006 ήταν, όταν ο χρόνος σταμάτησε να κυλά στην Αργεντίνικη πρωτεύουσα. Ένα καλοκαιρινό πρωινό που τα μάτια όλων στράφηκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες, προκειμένου να γίνουν μάρτυρες των όσων συνέβαιναν σε πραγματικό χρόνο, μέσα στο υποκατάστημα της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας, στο εύπορο προάστιο του Σαν Ισίντορο. Με τις μνήμες νωπές ακόμη από το αστυνομικό φιάσκο, της προ εξαετίας παρόμοιας περίπτωσης ένοπλης ληστείας του Ραμάγιο - από τα πυρά έπεσαν νεκροί ένας ληστής και ένας όμηρος, σε ζωντανή μάλιστα μετάδοση - άπαντες καρτερούσαν με έκδηλη αγωνία την έκβαση και αυτού του heist αληθινού επεισοδίου. Κατά το οποίο, τρεις ώρες μετά την τελευταία επικοινωνία με τον φρόντμαν της συμμορίας, οι αρχές επιχείρησαν έφοδο στο κτίριο, για να αντικρίσουν, μόνο τους 23 ανυποψίαστους πολίτες ξαπλωμένους στο πάτωμα και τα αδειανά από λεφτά και χρυσάφια ράφια! Οι ληστές? Φφφτ! Καπνός!

Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αργοκυλά η καθημερινότητα για τον μποέμ, ιδεολόγο, δάσκαλο πολεμικών τεχνών Φερνάντο Αραούχο. Νηνεμία που θα τσακίσει μονομιάς από την στιγμή που στο μυαλό του θα καρφωθεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Το άδειασμα του χρηματοκιβωτίου, αλλά και των θυρίδων του γειτονικού υποκαταστήματος του κολοσσού της Rio, ενός από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του Μπουένος Άιρες. Πλάνο, που μέρα με την ημέρα, μέσα από τα μελετημένα του σκίτσα θα τελειοποιεί διαρκώς, έχοντας μονάχα μια εκκρεμότητα να επιλύσει. Να βρει τον κατάλληλο χρηματοδότη, αλλά και τον άνθρωπο που θα στηρίξει με την λωποδυτική εμπειρία του το μεγάλο κόλπο.

Και αυτός δεν θα είναι άλλος από τον Λουίς Μάριο Βιτέτε Σεγιάνες, ουρουγουανικής καταγωγής small time crook, που από το...υστέρημα του θα βάλει μπροστά τις μηχανές του μοτίβου και θα βγει μπροστάρης στην εκτέλεση. Εκείνος θα είναι άλλωστε αυτός, που κατόπιν της πάνοπλης εισβολής στην τράπεζα, θα έλθει σε επαφή με τον διαπραγματευτή της αστυνομίας, πείθοντας τον πως το στρατηγικό τρικ της συμμορίας έχει ναυαγήσει και απλώς οι κομπανιέροι έχουν εγκλωβιστεί σαν τους ποντικούς στην φάκα. Και το μόνο που τους απομένει είναι να κερδίσουν λίγο χρόνο, προτού παραδοθούν μια και καλή στις μπατσικές διμοιρίες που έχουν αποκλείσει ολάκερη την περιοχή...

Που βασίζεται όλη η μεγαλοφυΐα της οργάνωσης της μεγαλοκλεψιάς? Στο διπλό θεώρημα πως οι τράπεζες είναι άριστα οργανωμένες τόσο για να αντιμετωπίσουν μια ενδεχόμενη επίθεση συμμοριτών στην ντάλα του μεσημεριού, όσο και άρτια προετοιμασμένες για να αποφύγουν ένα ενδεχόμενο ριφιφί. Το σίγουρο είναι πως σε καμία περίπτωση δεν θα είναι έτοιμες να κοντράρουν και τα δύο ενδεχόμενα ταυτόχρονα. Όπερ και εγένετο δηλαδή, αν κρίνουμε από το ρεζίλεμα της πολιτσία στο φινάλε της ντροπής.

Το δεύτερο στοιχείο δράσης, δεν ήθελε και πολύ κόπο να μαγειρευτεί από τους κλέφτες των κλεμμένων. Των χρημάτων δηλαδή του κοσμάκη, που εν μια νυκτί του 2001, βάσει του νομότυπου τρικ του Κοραλίτο, οι μπάνκες τα καρπώθηκαν ετσιθελικά, δίνοντας την εντύπωση στην αργεντίνικη κοινωνία, πως ο εφιάλτης της χούντας είναι ακόμη ζωντανός και ανά πάσα στιγμή θα επιστρέψει ακόμη πιο ισχυρός. Και με το προκάλυμμα της δημοκρατίας για μουτσούνα, έτσι για να γίνει η κρατική / διατραπεζική μπάζα πιο χαριτωμένη στο κοινό που ανήμπορο παρακολουθεί.

Άρα με όλη αυτή την συναισθηματικά φορτισμένη προϊστορία, δεν υπήρξε καμία έκπληξη στο γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του λαουτζίκου είδε τους Ρομπέρους σαν Ρομπέν, που εμφανίστηκαν από το πουθενά, για να γελοιοποιήσουν ολάκερο το σύστημα. Το ιδιόγραφο σημείωμα του ριζοσπαστικών πεποιθήσεων και ολιγαρκή εμπνευστή Αραούχο, είναι και εκείνο που δίνει το μήνυμα απαρχής της μάχης: "Στην γειτονιά των πλουσίων, χωρίς όπλα ή μνησικακίες, απλά είναι χρήματα, όχι αγάπη."

Το χρονικό της πιο εμπνευσμένης ληστείας που έχω παρακολουθήσει στο εκράν (είναι σίγουρο πως το μούσι Παπέλ δανείστηκε αμέτρητα στοιχεία από ετούτη την αλήθεια), σερβίρεται έτσι όπως θα το περίμενε ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός του heist κινηματογραφικού είδους. Με ρυθμό που τσακίζει κόκαλα, σασπένς που σε οδηγεί να τσιτώνεσαι στις άκριες του καθίσματος και ανατροπές που αν δεν γνωρίζεις την έκβαση της ιστορίας, θα σε κάνει να χτυπηθείς στην καρέκλα του τύπου "όχι ρε πούστη μου, πάλι σύρθηκε το καράβι!". Το συστατικό που διαφοροποιεί αυτή την φιλμική λωποδυσιά από τις άλλες, είναι η (υπερβολική είναι η αλήθεια) ευθυμία που χαρακτηρίζει κάθε πλάνο, ακόμη και το πιο αγωνιώδες, αφήνοντας μια τάση γλαφυρής χαλαρότητας να χαρακτηρίσει το κάθε βήμα των ληστών.

Στοιχείο πιότερα που πηγάζει μέσα από το δυναμικό, ευθύβολο και τονισμένο όμορφα χάρη σε ένα επιλεγμένο άριστα σάουντρακ σενάριο (έχει βάλει το χεράκι του και ο Αραούχο) παρά από την διασκεδαστικού στυλ σκηνοθεσία του Ariel Winograd, ντιρέκτορα μέχρι ώρας ανάλαφρου οικογενειακού ύφους εμπορικών κομεντί, επιπέδου Mamá se fue de viaje και Sin Hijos. Το El Robo Del Siglo, με την τόσο ισχυρή πλοκή, που σε ελάχιστα σημεία της ξεφεύγει χάρη της δραματουργίας από την πραγματικότητα, μοιάζει με ένα φιλότιμο ξαδελφάκι του Nueve Reinas, χωρίς ποτέ να το φτάνει σε έμπνευση και ευρηματικότητα.

Μην λησμονούμε πως μιλάμε για Αργεντίνικο σινεμά όμως. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά για το πόσο θετικά έχει διεισδύσει στην άποψη του ντόπιου σινεφίλ. Έχοντας ανεβάσει και στα μέρη μας την δημοφιλία των πρωταγωνιστικών αστέρων της πάμπας και πολύ πιο πέρα από τον αγαπημένο Darin. Που εδώ δίνει την ερμηνευτική σκυτάλη σε ένα απίθανο σερνικό ντουέτο, τον εκφραστικό μυτόνγκα Diego Peretti (Wakolda) και τον αφάνταστα γοητευτικό εξηντάπεντάρη Guillermo Fracella (Los Que Aman Odian, Animal, Mi Obra Maestra, El Clan) που συνθέτουν το ιδιόμορφα κατανεμημένου χρόνου δίδυμο της επιτυχίας. Του παρτιζάνου σχεδιαστή και του μπον βιβέρ εκτελεστή. Χημεία περφέτα!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Rosebud 21!

Μια Σκωτσέζα για τη Νάσβιλ

του gaRis (@takisgaris)

Νάναι ντάλα τα 38άρια, να βγάζεις μπέμπελη και να πρέπει να κάμεις όρεξη για μουντάδα Γκλασκόβικη, περικοκλάδα ανάκατη με όνειρα για κάντρι καριέρα στο Τενεσσί, το λες μέχρι και ψιλοβίτσιο, εξόν αν... Εκτός εάν λέγω, αγαπάς το (παραγωγής BFI) βρεταννικό κίτσεν σινκ μικρομάνα - κουράγιο με μισοφουρνισμένο στόρυ και μπόνους μια πάουερ-χάουζ πρωταγωνιστική ερμηνεία, με εξόχως εύληπτα τραγούδια που σχεδόν πείθουν πως ο δρόμος προς Νάσβιλ μπορεί και να περνά από Σκωτία μεριά.

Η Rose - Lynn (η Ιρλανδή Jessica Buckley με στακάτο σκωτζέζικο αξάν, ολόσωστη τραγουδιστικά και γνωστή από το τηλεοπτικό Τσερνόμπιλ) είναι εικοσιτρίο, άρτι αποφυλακισθείσα μετά από 12μηνο για ναρκωτικά. Έχει δυο μικρά - ένεκα η τρελή εφηβεία -, αγόρι - κορίτσι, που τα μεγαλώνει με εξόφθαλμη στωικότητα η γιαγιά Julie Waters (Brooklyn). Κουβαλώντας το στίγμα της φυλακόβιας, αδυνατεί να πιάσει δουλειά ως κάντρι τραγουδίστρια στην κλειστή κοινωνία της Γλασκόβης. Καταλήγει οπότε καθαρίστρια για τη πλούσια Sophie Okonedo (υποψήφια κάποτε για όσκαρ ως supporting στο Hotel Rwanda) η οποία της τάζει event, τουτέστιν να τραγουδήσει στην (επ)αυλή της ενώπιον φραγκάτων, ώστε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για το περιπόθητο ταξίδι στη μητρόπολη της κάντρι.

Η Rose - Lynn δεν είναι και εντελώς εντάξει ως προσωπικότητα. Ανώριμη, αναποφάσιστη, απροετοίμαστη για την επιτυχία που φαντασιώνεται διακαώς να κατακτήσει, εις βάρος των παιδιών και της φουκαριάρας της μάνας της. Περνά στην ταινία το πρώτο ημιχρόνιο και τίποτε το αξιομνημόνευτο δεν επισυμβαίνει. Μοναχά οι στιγμές που η Jessie τραγουδά τον πόνο της αξίζουν προσοχής. Στο κατόπι, κι ενώ το σενάριο της αρχικαρατηλεοπτικίζουσας Nicole Taylor πλατσουράει στα μπανάλ απόνερα της σχέσης των δυο γυναικών, που διαιωνίζουν το λαθεμένο των επιλογών τους, έρχεται το ταξίδι στο Νάσβιλ για να αναζωπυρώσει μιαν ελπίδα. Του κάκου όμως. Ο Tom Harper (του νερόβραστου The Aeronauts) σκηνοθετεί σκηνές χωρίς την αναγκαία ροή έντασης, που θα πάρει πρωτίστως θέση και θα δημιουργήσει συνθήκη αγωνίας για την τύχη του ονείρου της Rose. Η δε τελική έκβαση είναι τόσο ραχατλίδικα δοσμένη, που σαμποτάρει τη συνολική προσπάθεια, ειδικά στον ερμηνευτικό / μουσικό τομέα.

Απαγκάθι βγαίνει ρόδο αλλά το λεωφορείο για Νάσβιλ δεν περνά από Γλασκόβη και τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε – το χάσαμε το πλοίο της γραμμής. Κι αν η θεατρικών προδιαγραφών Buckley δεν είναι Μητροπάνος, εντούτοις κουβαλά με εφόδιο μια αξιόλογη φωνή την ταινία, τουλάχιστον πέρα από την ασάφεια των αφηγηματικών της στόχων. Το Wild Rose, καίτοι απέσπασε πέρυσι ένα Σκωτσέζικο BAFTA Καλύτερης Ταινίας και Α΄ Γυναικείου Ρόλου είναι εν πολλοίς δέσμιο της κατάρας των τοπικών αιωνίων ποδοσφαιρικών αντιπάλων Ρέιντζερς – Σέλτικ που μετρούν ομού μια 100ριά πρωταθλήματα, αλλά στο φινάλε - φινάλε η φάση παραμένει αρκούντως γραφική, τύπου «Εσείς Ευρώπη κι εμείς στο Νευροκόπι».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	A Beautiful Day In The Neighborhood	Feelgood Ent.	1	61	8.824	8.824
2	The Trip To Greece	Tanweer	1	33	5.612	5.612
3	Chinatown	Odeon	1	5	3.657	3.657
4	Onward	Feelgood Ent.	18	30	1.724	20.083
5	Don't Look Now	Summer Classics	2	8	1.625	3.842
6	Hasta que la boda nos separe	Weird Wave	1	11	1.529	1.529
7	Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς	Αργοναύτες	18	16	1.262	28.132
8	Les Traducteurs	Feelgood Ent.	3	15	1.180	20.264
9	The Burnt Orange Heresy	Odeon	2	13	700	5.942
10	Persona	Weird Wave	1	3	600	600

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Το ξεπλήρωμα έρχεται! Από τον ικανότατο στην αναπαράσταση ρεαλιστικών στιγμών έντασης, βίας και δράσης σκηνοθέτη και σεναριογράφο, David Ayer (Harsh Times, Street Kings, Passion, End of Watch, Sabotage, Fury, Suicide Squad, Bright), έρχεται το καταιγιστικό γκανγκστερικό θρίλερ The Tax Collector, που θα κυκλοφορήσει στην πατρίδα του την Αμερική σε Video On Demand την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Ο Ντέιβιντ και ο Κρίπερ εργάζονται ως φοροεισπράκτορες για λογαριασμό του βαρόνου του υποκόσμου Γουίζαρντ, μαζεύοντας καθημερινά χρήματα από κάθε παράνομη δραστηριότητα λαμβάνει χώρα στην γειτονιά του Λος Άντζελες, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο τους. Όταν ένας παλιός συνεργάτης του αφεντικού τους φτάσει στην πόλη από το Μεξικό, η δουλειές θα αυξηθούν, μαζί με τα κέρδη. Την άνοδο όμως θα πάρουν και οι κίνδυνοι που καραδοκούν, τόσο για τους εισπράκτορες όσο και για τις οικογένειες τους.

Τους δύο βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Bobby Soto και Shia LaBeouf, ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Cinthya Carmona, George Lopez, Steve Louis Villegas, Lana Parrilla.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Βατερλώ!

του zerVo (@moviesltd)

Ποια ιδανικότερη συγκυρία ε? Την χρονιά που ο δημοφιλέστατος μουσικός διαγωνισμός, για τους γνωστούς λόγους ασφαλείας, έχασε στροφή από τον ετήσιο κύκλο του, να εμφανιστεί ένα φιλμικό γενόσημο αφιέρωμα σε εκείνον, ας πούμε να παίξει τον ρόλο του υποκατάστατου. Και δεν χρειαζόταν τίποτα σημαντικά υλικά. Έναν διεκπεραιωτή στην καρέκλα, μια ιστορία ενός γκρουπ που από αουτσάιντερ πήγε all the way μέχρι την στέψη, πέντε έξι γκεστ από το θρυλικό παρελθόν και ορίστε φανατάκια μου το δίωρο που φέτο τόσο σας έλειψε. Πως πήγε και ταίριαξε η παραγωγή, τον άνθρωπο που έχει αναγάγει την σαχλαμάρα σε τέχνη, ως σεναριογράφο (και φυσικά πρωταγωνιστή, αφού δεν απουσιάζει ποτέ από της ηλιθιότητες που σκαρφίζεται) αυτό είναι κάτι που με ξεπερνά.

Χούσαβικ, Ισλανδία. Παιδικό όνειρο, από τον καιρό που παρακολουθούσε τους ABBA να σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, αποτελεί για τον μεσήλικα δημοτικό υπάλληλο Λαρς Έρικσονγκ, όχι απλά η συμμετοχή, αλλά η νίκη στον λαμπερό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Έχοντας στήσει το ντουέτο του, αντάμα με την δασκαλίτσα Σίγκριτ Ερικσντότιρ, τους Fire Saga, η φήμη των οποίων δεν έχει καταφέρει να δραπετεύσει ακόμη από το μικρό ψαροχώρι, οραματίζεται την ώρα και την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο στέιτζ και από κάτω θα κουνιούνται στον σκοπό του, μυριάδες σημαιάκια από όλες τις χώρες της Γηραιάς. Και παρότι ο χήρος και ηλικιωμένος πατέρας του, νιώθει ντροπή για τις επιλογές του, εκείνος αφού το αποφάσισε, θα στείλει συμμετοχή στα προκριματικά της πατρίδας του.

Και το θαύμα θα επιτευχθεί, μιας και θεοί και δαίμονες θα βάλουν το χέρι τους και το Double Trouble των Fire Saga θα εκπροσωπήσει τιμητικά την απομακρυσμένη νήσο στο κόντεστ που θα λάβει χώρα στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Εκεί που το δίδυμο θα ταξιδέψει φέροντας την μαρκίζα του τελευταίου σε πιθανότητες, σύμφωνα με τα προγνωστικά, από όλους τους συμμετέχοντες, ακόμη και για να μπει στον μεγάλο τελικό. Και σκοπό του θα έχει να τους αποστομώσει όλους, με μια εμφάνιση που όλοι θα μιλούν για πολλές δεκαετίες!

Αρχίζω, πρώτον, με το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο συντάκτης του πονήματος είναι είτε αγεωγράφητος, είτε άσχετος με τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού η πραγματικά υπέροχη σε θωριά πόλη, ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και φυσικά για να αναλάβει την αμφιτρυωνία, επιβάλλεται πέρσι να έχει πάρει την πρώτη θέση. Όταν λοιπόν μοιράζοντας πόνο και φλέγμα στις ατάκες του, αναφέρεται στους μηδενικούς βαθμούς που θα πάρει ΠΑΛΙ η Ρογιάμ Ινί - όπως και στα αλήθεια δηλαδή - πως μπορεί να εξηγήσει τον τόπο διεξαγωγής του μυστηρίου? Έλα μου ντε. Οκ, το προσπερνάμε το τρυπάκι, πάμε για τα υπόλοιπα.

Πριν μάθω πως ΤΟΝ κυρίαρχο ρόλο στο πρότζεκτ κατείχε ο Βασιλιάς του Μπουρδιστάν, είχα την εντύπωση πως για 120 λεπτά θα δούμε ένα ομάζ στο πανηγυράκι που άπαντες το κοροιδεύουν κάθε φορά, αλλά ουδείς δεν ξεκολλάει από τους τηλεοπτικούς δέκτες του, όταν παίζουν τα κομμάτια και κυρίως όταν ακολουθεί η βαθμολόγηση. Σφάλμα, που διορθώθηκε στην θωριά του Will Ferrell, που φυσικά ότι πιάνει στα χέρια του, καζαντάει στάχτη. Ο τύπος, παρότι η κανονική συμβία του έχει συμμετάσχει στην Ευρωβιζιόν και την έχει κατακτήσει μάλιστα, δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Και γι αυτό τον λόγο αποφάσισε να ντυθεί ξανά μανά την στολή του Κατσουλίνου, προκειμένου να διακωμωδήσει το προϊόν. Για να πράξεις όμως σάτιρα, απαιτείται και έμπνευση και ως γνωστόν ο άρχων της κρυάδας, όχι απλά δεν την διαθέτει, μα είναι και αποκρουστικός εντελώς σε κάθε του μόστρα στο εκράν.

Το τι κατέβασε η κούτρα του εδωνά, ούτε καν μπορεί να συλληφθεί από τον απλοϊκό νου. Από μαζική τρομοκρατική επίθεση που θα εξαφανίσει όλους τους Ισλανδούς υποψηφίους ίσαμε ανθρωποκτονίες, που δεν θα επιτρέψουν στην απόμακρη νήσο να διοργανώσει ποτέ την γιορτή, ελλείψει ρευστού. Ήμαρτον! Τέτοιο ηλίθιο αιμοσταγές παρατράβηγμα να φέρει πάνω του τον τίτλο Eurovision. Το αντίθετο από το πραγματικό υπεργκείζον τζέρτζελο δηλαδή: Μπουλούκες Ισραηλινές να το παίζουν μπέμπες λολίτες, μουσάτους Αυστριακούς με αρμανίσιες τουαλέτες να σηκώνουν το μπαιράκι του (τάχαμου) διαφορετικού και καραφλούς με καλώδια στο κεφάλι να χοροπηδάνε ζίμπεν - ζίμπεν.

Αυτή είναι η πλάκα από μόνη της, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Και ο μπούρδας τι δεν έκανε για να προκαλέσει αποτροπή ακόμη και στους πιο φανατικούς του κοντέστ. Ευτυχώς, υπάρχουν και ελάχιστες χρονικές στιγμές που ο Ferrell απουσιάζει από το επίκεντρο και κάπως το πράγμα τσουλάει χωρίς εκείνον πιο ευχάριστα, σε ένα, δυο, τρία πλανάκια που επικρατεί κάπως το πνεύμα της Γιουροβίζιον. Ειδάλλως...

Σε αυτές τις εξαιρέσεις, διακρίνεται ο φουκαράς Dan Stevens, να παλεύει ως εκκεντρικός Ρώσος αστέρας και μεγάλο φαβορί για την νίκη, να κρατήσει κατά κάποιο τρόπο τα προσχήματα, παρέα με την, μάλλον δίχως εναπομείνασες σταρικές ευκαιρίες, Rachel McAdams, που ορίζει το άλλο μισό του σάχλα στο γκρουπάκι. Σε αυτό το σημείο, βάζοντας κάτω την απλή μαθηματική σκέψη, μετρώντας πως τα έτη της Καναδέζας (που το τρώει όπως δείχνει, όλο το φαΐ της) είναι μόλις σαράντα, φαντάζει κομματάκι αδύνατον να δικαιολογήσει κανείς, πως μπορεί την εποχή του Waterloo (1974) να ήταν έστω πεντάχρονη, όπως μας την παρουσιάζει το νοσταλγικό ίντρο.

Εντέλει από την μια τρυπάρα στην άλλη και από την μια κουταμάρα στην επόμενη βαδίσαμε παρακολουθώντας το φιλόδοξο ετούτο πόνημα να καταλήγει σε Βατερλώ. Το οποίο περιέργως έχει ξεσηκώσει θύελλα θαυμασμού στην αντίπερα άκρη του Ατλαντικού. Εκεί δηλαδή που με ότι βλακεία τους σερβίρει ο Ferrell, ξεκαρδίζονται μάλλον. Ας τον κρατήσουν εκεί τότες και ας μην τον αφήνουν λυτό παραέξω, τον αχωνευτίδη, για να μην χάνουμε κι εμείς τον χρόνο μας, βλέποντας τις ανοησίες του.

Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ!

«Όποιος έχει το θάρρος να γελά, κυριαρχεί τον κόσμο!»

Σας προσκαλούμε να περάσετε μαζί μας τις καλοκαιρινές σας βραδιές παρέα με το κινηματογραφικό αφιέρωμα Η κωμωδία αλά Ιταλικά, Έκδοση 2.0, που θα αρχίσει να μεταδίδεται από την Τρίτη 7 Ιουλίου στις 23:00, από την EΡT2. Κάθε Τρίτη, επί τέσσερις εβδομάδες, θα μεταδίδεται μια Ιταλική ταινία με ελληνικούς υπότιτλους με τη σφραγίδα ποιότητας του Istituto Luce – Cinecittà.

Το αφιέρωμα θα ξεκινήσει με την ταινία Il campione | Πρωταθλητής του Leonardo D'Agostini (2019), μια ιστορία ενός νέου ποδοσφαιριστή που αλλάζει πορεία στην ζωή του χάρη στην καθοριστική επιρροή του καθηγητή του.

Η δεύτερη ταινία είναι το Latin lover | Ένας λατίνος εραστής (Cristina Comencini, 2015), μια λεπτή σάτιρα του κόσμου του κινηματογράφου και των γυναικών, με την Virna Lisi στην τελευταία της εμφάνιση και ένα διεθνές καστ γυναικών που πλαισιώνει τον Francesco Scianna, σύμβολο του περασμένου μεγαλείου του Ιταλικού σινεμά.

Ακολουθεί η ταινία Moglie e marito | Οι σύζυγοι, πρώτη ταινία του Simone Godano (2017), διασκεδαστική κωμωδία που σαρκάζει τον κόσμο της τηλεόρασης και τις Αμερικάνικες ιατρικές σειρές με την εμβληματική ερμηνεία του Pierfrancesco Favino.

Τέλος, η ταινία Ma cosa ci dice il cervello | Κάντε στην μπάντα (Riccardo Milani, 2019) με την ασυγκράτητη Paola Cortellesi να ακροβατεί στο ρόλο ενός μυστικού πράκτορα με διπλή ταυτότητα διορθώνοντας με την άγαρμπη συμπεριφορά της τα κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνίας.

Για δυο εβδομάδες, από τις 14 έως τις 29 Ιουλίου 2020, οι ταινίες αυτές μαζί με τις τέσσερις επιπλέον ταινίες που ακολουθούν, θα είναι διαθέσιμες από τα ψηφιακά μέσα της ΕΡΤ - ERTFLIX σε iOS, AOSP, Browsers, HybridTV.

Οι τέσσερις επιπλέον ταινίες θα είναι διαθέσιμες αποκλειστικά από τα ψηφιακά μέσα της ΕΡΤ και για την ελληνική επικράτεια.

Οι ταινίες που μεταδίδονται online θα είναι διαθέσιμες στην κατηγορία ΤΑΙΝΙΕΣ της ιστοσελίδας της ΕΡΤ https://webtv.ert.gr/

Io sono Tempesta | Ονομάζομαι Τεμπέστα (Daniele Luchetti, 2019), κοινωνική σάτιρα εφ’ όλης της ύλης με τη σπουδαία ερμηνεία του Marco Giallini.

Momenti di trascurabile felicità | Στιγμές ασήμαντης ευτυχίας (Daniele Luchetti, 2019), με πρωταγωνιστή τον Pif, που λαμβάνει ειδική άδεια από τον Παράδεισο για να παρακολουθήσει, δίχως αυταπάτες, τη ζωή του να κυλάει μπροστά στα μάτια του σε μια ώρα και τριάντα δυο λεπτά.

Bangla | Μπάνγκλα, πρώτη ταινία του νεαρού ιταλού σκηνοθέτη Phaim Bhuiygan (2019), με οικογενειακή καταγωγή από το Μπαγκλαντές, ο οποίος αφηγείται με αθώο και τρυφερό τόνο ιστορίες ένταξης και διαπολιτισμικής προσαρμογής.

Ammore e malavita | Αγάπη και έγκλημα (Antonio Manetti, Marco Manettiς, 2017), ναπολιτάνικη μουσική ταινία που τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και πέντε David di Donatello.

Το αφιέρωμα εντάσσεται στην Πολιτιστική Πρωτοβουλία Tempo Forte Italia_Ελλάδα 2020 της Πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα η οποία το διοργανώνει μαζί με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών με την συνεργασία του Πολιτιστικού Συλλόγου AIAL, στο πλαίσιο του Italian Online Summer Fest_GR, του Φεστιβάλ που θα είναι διαθέσιμο στο Διαδίκτυο από τις 3 Ιουλίου έως τις 17 Σεπτεμβρίου 2020 με πρόσβαση και ηλεκτρονική εγγραφή στην ιστοσελίδα: http://www.iicateneonline.gr.

Απολαύστε από τις 3 Ιουλίου έως τις 17 Σεπτεμβρίου το Italian Online Summer Fest, ένα διαδικτυακό αφιέρωμα με δράσεις Made in Italy από τον κόσμο του Πολιτισμού που διοργανώνουν στην Ελλάδα η Πρεσβεία της Ιταλίας και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Για έντεκα εβδομάδες δεκάδες δράσεις θα είναι διαθέσιμες διαδικτυακά για το κοινό στην Ελλάδα μέσω μιας ειδικής πλατφόρμας. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν το αφιέρωμα στον Φεντερίκο Φελίνι με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του και κινηματογραφικό αφιέρωμα “Commedia all’italiana.Versione 2.0” (Η κωμωδία αλά Ιταλικά, Έκδοση 2.0), που συνδιοργανώνεται με την Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση ΕΡΤ και συγκεκριμένα από το τηλεοπτικό κανάλι ΕΡΤ2 και τα ψηφιακά μέσα της ΕΡΤ - ERTFLIX, αλλά και ένα αφιέρωμα στον σπουδαίο ηθοποιό Τόνι Σερβίλλο.

Οι ταινίες που μεταδίδονται online θα είναι διαθέσιμες στην κατηγορία ΤΑΙΝΙΕΣ της ιστοσελίδας της ΕΡΤ https://webtv.ert.gr/

Η μουσική θα έχει την τιμητική της με το Levante Jazz Festival, που υλοποιείται σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Δεν θα λείψουν οι ταινίες μικρού μήκους που πρωταγωνιστούν στο αφιέρωμα «10 Corti in giro per il mondo», σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Ταινιών Μικρού Μήκους της Ιταλίας καθώς και η Ιταλική κουζίνα, με τα Cooking Classes του Σεφ Μάρκο Σέρρα.

Όλες οι δράσεις του Φεστιβάλ θα είναι προσβάσιμες δωρεάν (αποκλειστικά για συνδέσεις από την Ελληνική επικράτεια) μέσω ηλεκτρονικής εγγραφής στην ιστοσελίδα http://www.iicateneonline.gr .

Εκεί θα βρείτε για κάθε κατηγορία δράσεων του Φεστιβάλ ειδικές σελίδες με πλούσιο οπτικό υλικό. Οι εγγεγραμμένοι χρήστες θα λαμβάνουν κάθε εβδομάδα ενημερωτικά δελτία/newsletter σχετικά με τις προτάσεις του επόμενου επταημέρου, τις ώρες και τη διάρκεια της online πρόσβασης σε αυτές.

Το Italian Online Summer Fest εντάσσεται στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας Tempo Forte Italia-Ελλάδα 2020, και πραγματοποιείται με τη συνδρομή του Πολιτιστικού Συλλόγου AIAL.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου αναπροσαρμόζεται και επεκτείνει τις δράσεις του κατά τη διάρκεια του έτους σε μια «Off Season / Εκτός εποχής» εκδοχή. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου (SIFF), λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν ανά την υφήλιο λόγω της πανδημίας του Covid-19, αναπροσαρμόζεται και συστήνει ένα νέο πρόγραμμα δράσεων σε Αθήνα και Σύρο. Ο 8ος φεστιβαλικός κύκλος του SIFF, που ξεκινά τον Ιούλιο του 2020 και ολοκληρώνεται με τη λήξη του έτους, εξερευνά την θεματική με τίτλο «Off Season / Εκτός εποχής». Μία θεματική που λειτουργεί τόσο ως τοποθέτηση απέναντι στην παρούσα κατάσταση όσο και ως μέθοδος εργασίας σε αυτή την ιδιαίτερη εκδοχή του Φεστιβάλ. Οι εκδηλώσεις της φετινής διοργάνωσης ξεκινούν αρχές Ιουλίου στην Αθήνα για να ταξιδέψουν στη Σύρο τον Αύγουστο, ενώ περισσότερες δράσεις θα ανακοινώνονται σταδιακά μέσα στο χρόνο. Το SIFF υλοποιείται με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

To SIFF στην Αθήνα | 8–9 Ιουλίου 2020 | Goethe-Institut Athen(αίθριο)

Η έναρξη των καλοκαιρινών δράσεων του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου σηματοδοτείται, σε συνεργασία με την ταινιοθήκη Cimatheque – Alternative Film Centre του Καΐρου και με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen (Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας), μεένα διήμερο πρόγραμμα προβολών,στις 8 & 9 Ιουλίου, στο αίθριο του Ινστιτούτου (Ομήρου 14-16).

Συγκεκριμένα, την Τετάρτη 8 Ιουλίου η ομάδα του SIFF σε συνεργασία με το Goethe-Institut Athen παρουσιάζει τη δουλειά δύο κορυφαίων Γερμανών σκηνοθετών: τη μικρού μήκους Filmbücher (1986) του Harun Farocki και τη μεσαίου μήκους Room 666 (1982) του Wim Wenders. Το πρώτο ντοκιμαντέρ αποτελεί ένα σπάνιο δοκίμιο που γύρισε ο ριζοσπάστης καλλιτέχνης της αβάν γκαρντ για λογαριασμό του κρατικού καναλιού της Δυτικής Γερμανίας WDR, ενώ στο δεύτερο, εν μέσω του Φεστιβάλ των Καννών, ο Wenders καλεί στο δωμάτιό του στην Κρουαζέτ κάποιους συναδέλφους του, όπως τον Werner Herzog, τη Chantal Akerman, τον Jean-Luc Godard (και άλλα μεγαθήρια), ώστε να συζητήσουν για το μέλλον της έβδομης τέχνης. Δύο ξεχωριστά ντοκιμαντέρ που σήμερα, σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του σινεμά, στην οποία όλη η βιομηχανία αγωνιά για το μέλλον της κινηματογραφικής αίθουσας, έρχονται να υπενθυμίσουν την αξία του κινηματογράφου ως συλλογική εμπειρία θέασης.

Την επόμενη ημέρα, την Πέμπτη 9 Ιουλίου θα προβληθεί στον ίδιο χώρο ένα αφιέρωμα στο έργο της Atteyat Al Abnoudy (1939-2018), μιας εμβληματικής Αιγύπτιας δημοσιογράφου και κινηματογραφίστριας, και μιας από τις πρώτες γυναίκες που κράτησαν κάμερα στον αραβικό κόσμο. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει τα ντοκιμαντέρ της Horse of Mud (1971), The Sandwich (1975) και Seas of Thirst(1981), τρεις σπάνιες ταινίες που αποκαλύπτουν όψεις του μεσογειακού τοπίου και τρόπους ζωής που ίσως έχουν βρεθεί οριστικά «εκτός εποχής».

Οι ταινίες του προγράμματος θα προβληθούν μόνο με αγγλικούς υπότιτλους.
Διεύθυνση: Αίθριο του Goethe-Institut Athen (Ομήρου 14-16, 100 33 Αθήνα)
Ώρα έναρξης: 21:00
Είσοδος ελεύθερη κατόπιν κράτησης μέχρι εξαντλήσεως των θέσεων. Η προκράτηση θέσεων γίνεται με την αποστολή των στοιχείων σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: iris.asimakopoulou@goethe.de

Το σινεμά των ατραξιόν | Αύγουστος 2020 | Σύρος

Τον επόμενο μήνα, το SIFF ταξιδεύει στη βάση του, τη Σύρο, για την πρώτη εκδήλωση από μία σειρά δράσεων που θα ακολουθήσουν στο αγαπημένο του νησί. Συγκεκριμένα, την 1η Αυγούστου του 2020 θα παρουσιαστεί στην Ερμούπολη, μία δράση βασισμένη σε μία επιλογή ταινιών, που γυρίστηκαν με το κινητοσκόπιο του Edison. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές (τεκμηρίωση του ΕΛΙΑ), η Ερμούπολη φιλοξένησε μόλις τη δεύτερη κινηματογραφική προβολή στην επικράτεια του ελληνικού κράτους το 1900 – δύο χρόνια μετά την πρώτη προβολή στην Αθήνα. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου προετοιμάζει τη χαρτογράφηση και δημιουργική αναπαραγωγή μέρους αυτού του προγράμματος προβολών του κινητοσκοπίου του Edison, με τα εργαλεία της ψηφιακής τεχνολογίας και με στόχο την ενεργοποίηση της ελληνικής κινηματογραφικής κληρονομιάς.

Η δράση θα προγραμματιστεί για το βράδυ της 1ης Αυγούστου του 2020, όταν και συμπληρώνονται 120 χρόνια από εκείνη την ιστορική προβολή, ενώ οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες και διαδικτυακά στην ιστοσελίδα και το κανάλι του Φεστιβάλ στο YouTube για όλο τον Αύγουστο.

Off Season / Εκτός εποχής | Λίγα λόγια για τη θεματική:

Η ανάπτυξη της θεματικής «Off Season / Εκτός εποχής» για το 2020 ξεκίνησε αμέσως μετά τη λήξη του έβδομου SIFF. Ωστόσο, η επικαιρότητα έδωσε νέες διαστάσεις στη θεματική: Ποια είναι η ερμηνεία μας για τη φράση «Off Season», όταν η προοπτική της επανεκκίνησης της τουριστικής δραστηριότητας μοιάζει μακρινή και αβέβαιη; Τι είναι «εκτός» και τι «εντός» εποχής σε μια περίοδο που έχει διαταράξει την αντίληψή μας για τον χρόνο, κάνοντας να εστιάζουμε μόνο στην επείγουσα συνθήκη του παρόντος, στο επιτακτικό «εδώ-και-τώρα»; Μέσα από αυτό το συγκεκριμένο θέμα, το Φεστιβάλ επιθυμεί να εξετάσει το αποτύπωμα που αφήνει στην κοινωνία μια διοργάνωση σαφώς καθορισμένη χρονικά, αλλά και τη σχέση ανάμεσα στην επικαιρότητα και τη διαχρονικότητα των κινούμενων εικόνων.

Το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠ.ΠΟ.Α.).

Σταδιακά θα ανακοινωθούν και οι υπόλοιπες ξεχωριστές εκδηλώσεις και δράσεις της παρούσας έκδοσης του SIFF, όπως και το πρόγραμμα προβολών της κεντρικής διοργάνωσης του Φεστιβάλ.
Μπορείτε να ενημερώνεστε αναλυτικά για όλες τις λεπτομέρειες και τις επόμενες ανακοινώσεις του προγράμματος του #siff2020 μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του syrosfilmfestival.org, καθώς και στα επίσημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Φεστιβάλ.

Η δύναμη είναι στους πολλούς και όχι στον καθένα ξεχωριστά! Τι φέρνει κοντά ένα μικρό αλητάκι του δρόμου, έναν δαιμόνιο πρίγκιπα της ζούγκλας και τον διαβόητο Πειρατή Μαυροδόντη; Ένα Μαγικό Διαμάντι που κάνει τις ευχές πραγματικότητα και μία συναρπαστική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων με αξέχαστους χαρακτήρες, θεαματική δράση, γενναιόδωρες δόσεις γέλιου και πολλή μουσική. Σύμφωνα με τον θρύλο, το Μαγικό Διαμάντι εκπληρώνει όλες τις ευχές του κατόχου του κάθε φορά που έχει πανσέληνο. Ο κακόβουλος πρίγκιπας της ζούγκλας Μάγκα Καν και η δαιμόνια βασίλισσα του Σιρίμα το έχουν επιτέλους αποκτήσει. Όμως, πριν η σελήνη γεμίσει, ο μικρούλης Μάρκο κλέβει το διαμάντι. Τυφλός από θυμό ο Μάγκα Καν εξαπολύει τους στρατιώτες-πιθήκους του για να εντοπίσουν τον νεαρό ληστή. Ο χαλαρός Πίνκι, εν τω μεταξύ, ζει ήρεμα σε ένα χωριό, ενώ η Βερόνικα βαριέται και ονειρεύεται περιπέτειες. Το όνειρο της θα εκπληρωθεί, όταν ο Πειρατής Μαυροδόντης κάνει την εμφάνιση του, αναζητώντας το διαμάντι για να γεμίσει τα σεντούκια του χρυσό και πολύτιμα πετράδια. Ο Πίνκι και η Βερόνικα θα βρεθούν εν πλω μαζί του σε μία αναπάντεχη περιπέτεια προς αναζήτηση του Μαγικού Διαμαντιού.

Την σκηνοθεσία του Νορβηγικής κοπής animation υπογράφουν οι Marit Moum Aune και Rasmus A. Sivertsenν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!